followgeorgegr

[followgeorgegr]

Το Κιότο απαγορεύει στους τουρίστες να επισκεφτούν την περιοχή Geisha-Gion

Η περιοχή Geisha-Gion βρίσκεται στο Κιότο της Ιαπωνίας, πρόκειται για μία παραδοσιακή συνοικία όπου ο θεσμός της γκέισας είναι ακόμα ζωντανός. Εκατοντάδες τουρίστες επισκέπτονταν την περιοχή με απώτερο σκοπό να δουν από κοντά τις γκέισες και να φωτογραφηθούν. Η κατάσταση όμως βγήκε εκτός ελέγχου με παρενόχληση και αυτόκλητων φωτογραφιών χωρίς την συναίνεση των γυναικών. Επομένως το μέτρο της απαγόρευσης ήρθε για να βάλει φρένο στις άσκοπες μετακινήσεις των τουριστών στην περιοχή. Οι αρχές τοποθέτησαν τις ανάλογες πινακίδες κρατώντας μακριά τους τουρίστες.

Η απρόσκοπτη τουριστική συμπεριφορά παρατηρείται και σε άλλες περιοχές είτε με βανδαλισμούς, υπερβολικό θόρυβο ή κακή συμπεριφορά. Το Κιότο είναι μία από αυτές τις τοποθεσίες. Οι τοπικοί αξιωματούχοι δήλωσαν ότι θα μειώσουν την πρόσβαση των επισκεπτών στην Geisha-Gion τον επόμενο μήνα λόγω «εκτός ελέγχου συμπεριφοράς». Η περιοχή αποτελεί για πολλά χρόνια τουριστικό μαγνήτη λόγω της γκέισας. Η γκέισα και η maiko (έφηβες ασκούμενες γκέισες) είναι γνωστές για τα κιμονό, τα διακοσμητικά στολίδια στα μαλλιά και το χαρακτηριστικό λευκό μακιγιάζ.

Σύμφωνε με την South China Morning Post, με τα νέα μέτρα προστασίας τα μικρά σοκάκια στην ιστορική συνοικία θα μείνουν μακριά από τους ξένους επισκέπτες. Πολλά εστιατόρια θα εξυπηρετούν μόνο τις γκέισες, τους πελάτες τους και τους κατοίκους της περιοχής.

Παρόλα αυτά οι αποφάσεις αυτές δεν προέκυψαν τώρα. Οι τοπικές αρχές το 2019 είχαν επιβάλλει πρόστιμο σε τουρίστες που συνελήφθησαν να παρενοχλούν γκέισες αφού εμφανίστηκαν περιστατικά στα οποία γκέισες κυνηγήθηκαν στο δρόμο ή τις τράβηξαν φωτογραφίες χωρίς την άδεια τους. Οι ειδοποιήσεις στις οποίες αναφέρεται ότι μία μη ζητηθείσα φωτογραφία έχει πρόστιμο 10.000 ιαπωνικών γεν (περίπου 61 ευρώ) συχνά παίρνουν απαρατήρητες από τους τουρίστες.

Ο Isokazu Ota, εκπρόσωπος γραμματέας του Gion του περιφερειακού συμβουλίου της πόλης South Side, δήλωσε στο CNN: «…Νομίζω ότι οι ξένοι τουρίστες που περιμένουν τις maiko να βγουν στα σοκάκια των απαγορευμένων για φωτογραφίες περιοχών της Gion γνωρίζουν τους κανόνες αλλά τους αγνοούν. Ακόμα κι αν προειδοποιούμε τους τουρίστες, είναι δύσκολο να τους προσεγγίσουμε σε αυτό το σημείο».

Ακόμη, ο Ed Cunningham, εκδότης των ειδήσεων του Time Out, ζώντας για ένα χρόνο στο Κιότο κατέθεσε την δική του μαρτυρία για την κατάσταση στην περιοχή: «Δεν είναι περίεργο που απαγορεύτηκε στους τουρίστες η Gion – και, για να είμαι ειλικρινής, ήρθε η ώρα. Κατά τη διάρκεια του χρόνου που έζησα στο Κιότο, έβλεπα συχνά τουρίστες να συμπεριφέρονται απαίσια στο Gion, να ουρλιάζουν, να τρέχουν και κυνηγούν ανθρώπους για να δουν μια γκέισα. Οι γκέισες αξίζουν ιδιωτικότητα και σεβασμό, ελπίζουμε ότι αυτό θα τους κάνει αυτό».

Αν και αυτά τα μέτρα περιορίζουν ακόμα και όσους επισκέπτες φέρονταν με σεβασμό ωστόσο οι τοπικοί άρχοντες θεώρησαν ότι αυτές οι αποφάσεις περιορίζουν τέτοιου είδους συμπεριφορές. Το τοπικό συμβούλιο ελπίζει ότι ο περιορισμός θα βοηθήσει τόσο στην προστασία της γκέισας και της maiko όσο και στην διατήρηση της μακροχρόνιας ιαπωνικής παράδοσης.

#japan #Κιότο #γκέισα

[followgeorgegr]

Η Κική Λαγαρού και το ταξίδι ζωής σε Αργεντινή και Βραζιλία

Η Κική Λαγαρού είναι μία δυναμική γυναίκα με αγάπη για την ίδια την ζωή. Ένας αισιόδοξος άνθρωπος και πολυταξιδεμένη. Τα ταξίδια είναι το πάθος της και σε κάθε ευκαιρία που της δίνεται κλέβει κάποιες μέρες από την καθημερινότητά της και ταξιδεύει είτε με την οικογένειά της είτε με τους φίλους της. Η Κική Λαγαρού μέσα από την στήλη People του followgeorge.gr μας εξιστορεί το ταξίδι ζωή της στη Νότια Αμερική.

Αργεντινή και Βραζιλία, δύο προορισμοί, ένα ταξίδι ζωής. Ταξίδεψα με οργανωμένη εκδρομή από ταξιδιωτικό πρακτορείο έχοντας παρέα και μία φίλη μου. Η εκδρομή μας διήρκεσε δεκατέσσερις ημέρες, την άνοιξη του 2023. Ήταν ένα ταξίδι το οποίο ονειρευόμουν να πραγματοποιήσω για πάρα πολλά χρόνια και θεωρώ ότι κάναμε την καλύτερη κίνηση να βρούμε ένα ταξιδιωτικό πρακτορείο που ειδικεύεται σε τέτοιου είδους εκδρομές.

Επισκεφθήκαμε την πρωτεύουσα της Αργεντινής, το Μπουένος Άιρες, το Ρίο Ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας και τους καταρράκτες του Ιγκουασού. Από την πρώτη στιγμή με κέρδισε η τροπική φύση που υπάρχει σε αυτά τα μέρη. Στο Μπουένος Άιρες ένιωσα οικεία από την πρώτη στιγμή. Η Αργεντινή είναι ένα κράτος που είναι πολύ κοντά στην Ευρωπαϊκή κουλτούρα. Οι ντόπιοι είναι αρκετά φιλικοί με τους ξένους παρόλο που δεν μιλούν Αγγλικά αλλά μόνο Ισπανικά. Όμως λόγω των Ιταλικών που μιλάω τους καταλάβαινα και υπήρχε συνεννόηση. Παρατήρησα ότι είναι νωχελικοί στις κινήσεις τους αλλά και στην ζωή τους. Δεν έχουν τους ρυθμούς και την δυναμική που έχουμε στην Ευρώπη. Η φιλοσοφία τους είναι διαφορετική και κατά κάποιο τρόπο αδιάφοροι για τα τεκταινόμενα.

Βρέθηκα σε δύο κράτη που ήθελα να «εξερευνήσω». Το έζησα και αισθάνομαι ότι εκπλήρωσα αυτή την επιθυμία μου, νιώθοντας ότι δεν έχω την ανάγκη να ξαναπάω. Αν μου δινόταν η ευκαιρία θα ξαναπήγαινα στο Μεξικό ή στο Περού. Με εντυπωσίασαν ιδιαίτερα κατά την γνώμη μου καθώς διαθέτουν την δική τους ταυτότητα και έχουν πολύ ιδιαίτερα χαρακτηριστικά γνωρίσματα, κάτι το οποίο δεν αισθάνθηκα ότι έχουν η Αργεντινή και η Βραζιλία.

Στο διάστημα που βρισκόμασταν εκεί, εντυπωσιάστηκα από την γοητεία του Ρίο Ντε Τζανέιρο. Θεωρώ ότι είναι η ομορφότερη πόλη του κόσμου. Η φυσική ομορφιά της είναι αξεπέραστη, απαράμιλλη και είναι κάτι που δεν το βρίσκεις σε άλλες χώρες. Η πόλη είναι κτισμένη σε ένα θαυμάσιο μέρος με όρμους, χερσονήσους και ψηλούς λόφους τριγύρω. Μέσα στην πόλη έχει λιμνοθάλασσα, παραλίες και τροπικό πάρκο. Πολύ κοντά από το Μπουένος Άιρες βρίσκεται το Δέλτα του ποταμού Τίγκρε. Πήγαμε εκεί με καραβάκι διότι δεν υπάρχει πρόσβαση με αυτοκίνητο. Ο Τίγκρε έχει πλάτος 240 χιλιόμετρα. Όταν τον βλέπεις νομίζεις ότι είναι θάλασσα. Ο ποταμός έχει καφέ χρώμα λόγω των ιζημάτων. Είναι εντυπωσιακό καθώς διασχίζει τη ζούγκλα ενώ μέσα στο ποτάμι υπάρχουν σπιτάκια κτισμένα πάνω σε πασσάλους. Ήταν κάτι ξεχωριστό. Νόμιζα ότι ζούσα σε παραμύθι! Από την άλλη μεριά το Μπουένος Άιρες είναι πιο «επίπεδη» πόλη με υπέροχη ρυμοτομία και έναν πλούτο αρχιτεκτονικών κτισμάτων. Ισχύει για όσους λένε ότι η πόλη είναι ένα μουσείο αρχιτεκτονικής.

Στους καταρράκτες του Ιγκουασού εντυπωσιάστηκα από το μεγαλείο της φύσης. Ήταν ένα θαύμα μπροστά στα μάτια μου καθώς το συναντούσα για πρώτη φορά στη ζωή μου. Οι καταρράκτες βρίσκονται μέσα στη ζούγκλα. Μου προκάλεσε δέος στην κυριολεξία και πιστεύω ότι ήταν το highlight του ταξιδιού.

Σε όλα αυτά τα μέρη σίγουρα θα τα σύστηνα σε κάποιον που ήθελε να βρεθεί σε χώρες εκτός Ευρώπης. Στο Μπουένος Άιρες υπάρχει μια περιοχή που ονομάζεται Πόρτο Μαδέρα με ωραία εστιατόρια και γευστικό φαγητό, από τα νοστιμότερα που φάει στη ζωή μου. Ακόμη, επισκεφθήκαμε τα milongas όπου χορεύουν τάνγκο. Πρέπει να αναφέρω σε αυτό το σημείο ότι στην Αργεντινή το τάνγκο θεωρείται παρωχημένο τα τελευταία χρόνια. Οι νέοι δεν ασχολούνται σχεδόν καθόλου. Συνήθως χορεύουν άτομα μεγαλύτερης ηλικίας. Στην Βραζιλία θα πρότεινα τους καταρράκτες του Ιγκουασού και δεύτερον τα bars. Η νυχτερινή ζωή των Βραζιλιάνων είναι ιδιαίτερη. Θα τους δείτε να χορεύουν παντού ακόμα και μόνοι τους, πίνοντας μπίρες.

Οι άνθρωποι σε αυτές τις χώρες είναι φιλικότατοι και εξυπηρετικοί. Στη Βραζιλία δεν «σηκώνουν» τα παζάρια. Οι τιμές τους είναι standard. Μου έκανε εντύπωση ότι πληρώνουν με κάρτα μέχρι και στις υπαίθριες αγορές. Επίσης, δεν κολυμπάνε καθόλου. Βρισκόμασταν στη διάσημη παραλία Copacabana και είδαμε ότι κανένας δεν ήταν μέσα στο νερό. Τους αρέσει όμως να αράζουν όλη μέρα στην παραλία με φίλους, να χορεύουν, να πίνουν και να καπνίζουν. Οι θάλασσες είναι βραχώδεις με αποτέλεσμα να είναι απροσπέλαστες. Παρόλα αυτά θα σημειώσω ότι η Copacabana είναι μία τεράστια παραλία. Φανταστική αλλά λαϊκή. Προσωπικά αυτή η πληροφορία δεν με ενδιέφερε. Ήθελα να την δω από κοντά. Υπήρχαν αμέτρητες καντίνες σε πολλά σημεία της. ήταν καθαρή, περιποιημένη, φωταγωγημένη και γεμάτη ζωή όλο το εικοσιτετράωρο. Η παραλία Ipanema είναι high class και πανέμορφη.

Από τα πιο φημισμένα αξιοθέατα της Βραζιλίας είναι το άγαλμα του Χριστού του Λυτρωτή. Είναι ένα από τα επτά θαύματα του ανθρώπου στην σύγχρονη εποχή. Δέος και συγκίνηση! Ένα αξιοθέατο καταπληκτικής γλυπτικής και φιλοσοφίας. Το μέρος στο οποίο βρίσκεται το άγαλμα είναι ένας παράδεισος στην κυριολεξία. Το άγαλμα έχει ύψος 800 μέτρα και για να φθάσουμε εκεί διασχίσαμε ένα τροπικό δάσος.

Γυρνώντας στο σήμερα αισθάνομαι περήφανη για τον εαυτό που μου δόθηκε η ευκαιρία να πραγματοποιήσω αυτό το ταξίδι. Αποκόμισα δυνατές εικόνες βλέποντας έναν αλλιώτικο τρόπο ζωής. Ήταν μοναδικό να παρατηρείς πως λειτουργούν οι άνθρωποι πέρα από τα δικά μας σύνορα.

Πριν επιστρέψω στην Ελλάδα αγόρασα ως αναμνηστικό μικρογραφίες από στολές του καρναβαλιού του Ρίο και έναν πίνακα που απεικονίζει τις φαβέλες μετά από την συγκλονιστική εμπειρία της επίσκεψης μας εκεί. Οι περιοχές αυτές είναι εξαθλιωμένες καθόσον δεν υπάρχουν οι αναγκαίες υποδομές για την σωστή διαβίωση των κατοίκων. Αλλά κάθε σπίτι έχει από ένα δορυφορικό πιάτο και internet. Να προσθέσω ότι στις φαβέλες πήγαμε έχοντας ειδική άδεια με ξεναγό και συνοδεία ενός ατόμου που μας υποδέχθηκε εκεί.

Τέλος, αν μπορούσα να δώσω ένα τίτλο σ’ αυτό το ταξίδι θα το ονόμαζα ταξίδι ζωής όπως ανέφερα και στην αρχή του κειμένου. Αυτή είναι η αίσθηση που μου απέφερε. Αν και είναι ένα υπερατλαντικό ταξίδι με μεγάλη ταλαιπωρία, γύρισα πίσω στην Ελλάδα πλούσια από εμπειρίες.

Η ��ική Λαγαρού δραστηριοποιείται στις εναλλακτικές θεραπείες, με ειδίκευση στη ρεφλεξολογία. Λάτρης των ταξιδιών θεωρεί ότι αυτά αποφέρουν γνώση και μόρφωση. 

#Κική Λαγαρού #Νότια Αμερική #Βραζιλία #Αργεντινή #Καταρράκτες Ιγκουασού

[followgeorgegr]

Bookbar by Kaktos: Το νέο αγαπημένο βιβλιοκαφέ της Αθήνας

Βιβλιοκαφέ στην Αθήνα έχουμε γνωρίσει -όχι όμως αρκετά, και μάλιστα, μερικά από αυτά είναι iconic για τους λάτρεις των βιβλίων. Έχω περάσει ώρες αμέτρητες σε αυτά, μου έχουν λείψει δε, όσο τίποτα άλλο στο Δουβλίνο. Ανάμεσα τους έρχεται ακόμα μία προσθήκη, ενός καθόλου νέου εκδοτικού, αλλά πλέον με ένα ολόφρεσκο βιβλιοκαφέ όπως το χαρμάνι του καφέ που σερβίρει.

Το BOOKBAR by Kaktos βρίσκεται στο κέντρο της πόλης και είναι το απόλυτο βιβλιοφιλικό πέρασμα για κάθε αναγνώστη που αναζητά ιδιαίτερες προτάσεις και νέες αναγνωστικές εμπειρίες. Καθώς κατεβαίνεις την οδό Αιόλου, στον αριθμό 39, σίγουρα θα κεντρίσει το βλέμμα σου το ψηλοτάβανο book café με τον μεγάλο πολυέλαιο και τις βιβλιοθήκες ως το ταβάνι.

Ένας οικείος και ζεστός χώρος όπου μπορείς να βρεις όλη τη σειρά της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας των Εκδόσεων ΚΑΚΤΟΣ, μεγάλη συλλογή με βιβλία σύγχρονων εκδόσεων,  παιδικά βιβλία ή βιβλία στα αγγλικά, αλλά και μια χειροποίητη θήκη για το βιβλίο σου, κεριά που μυρίζουν βιβλίο και ιδιαίτερες κούπες. Ο Γιώργος Παπαδήμος και το προσωπικό των Εκδόσεων είναι πάντα διαθέσιμοι για βιβλιοφιλικές συζητήσεις, που σίγουρα θα απολαύσεις και θα σε κατευθύνουν στο να επιλέξεις το κατάλληλο βιβλίο για εσένα και τους αγαπημένους σου.   Το BOOKBAR όμως δεν είναι απλά ένα αγαπημένο βιβλιοπωλείο. Είναι επίσης ένα καφέ με υπέροχες γεύσεις, όπου μπορείς να πιεις έναν εκλεκτό καφέ, να απολαύσεις μια ιδιαίτερη ζεστή σοκολάτα (bitter ή καυτό chili; διάλεξε ανάμεσα σε 4 ακαταμάχητες γεύσεις!), να ζεσταθείς με ένα μυρωδάτο τσάι, να τονωθείς με ένα smoothie, να χαλαρώσεις με ένα ποτήρι καλό κρασί, να γλυκαθείς με ένα από τα ανεπανάληπτα γλυκά μας ή να ικανοποιήσεις την πείνα σου με ένα φρέσκο σάντουιτς. Στο υπόγειο μπορείς να εργαστείς στο σύγχρονο coworking space της Cube, με ησυχία και καλό wifi.

Ο κόσμος του BOOKBAR περιμένει με ενθουσιασμό να τον γνωρίσεις.

Μέχρι τις 9 Φλεβάρη μπορείς να συμμετάσχεις στον ταξιδιωτικό-βιβλιοφαγικό διαγωνισμό που κάνουμε με τις εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ, στο προφίλ μας στο Instagram, με δώρο την Σειρά "Αθήνα" (5 τόμοι), αξίας 100 ευρώ.

#Εκδόσεις ΚΑΚΤOS #Bookbar #Αθήνα #βιβλιοκαφέ

[followgeorgegr]

Η Σίφνος στην λίστα της Vogue με τους καλύτερους ταξιδιωτικούς προορισμούς παγκοσμίως για το 2024

Η Σίφνος βρέθηκε στην επιλογή της Vogue με τους καλύτερους ταξιδιωτικούς προορισμούς παγκοσμίως για το 2024. Το νησί των Κυκλάδων αποτελεί αγαπημένο τόπο διακοπών για τους επωνύμους σύμφωνα με το δημοσίευμα.

Σύμφωνα με την Vogue η Σίφνος φημίζεται ως ένα νησί για χαλαρωτικές διακοπές, ιδανικό για «slow travel», για την αυθεντικότητα των κατοίκων της καθώς και για την γαστρονομία της. Να θυμίσουμε άλλωστε ότι από την Σίφνο καταγόταν ο αρχιμάγειρα Νικόλαος Τσελεμεντές.

Ο νέος αντιδήμαρχος Τουρισμού του Δήμου Σίφνου, Γιάννης Ραφελέτος, δήλωσε ότι: «Η περασμένη σεζόν ολοκληρώθηκε με ρεκόρ επί των τουριστικών αφίξεων σε βάθος δεκαετίας». Τόνισε ότι θέλοντας να αξιοποιηθεί η δυναμική του νησιού ο στόχος για τα επόμενα χρόνια είναι να διατηρηθούν και αναδειχτούν όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που καθιστούν την Σίφνο στις καρδιές των φίλων του νησιού από όλο τον κόσμο. Στην συνέχεια ο κύριος Ραφελέτος πρόσθεσε ότι τα μονοπάτια, ο πολιτισμός, η φυσιολατρία, η κουλτούρα και ο γαστρονομικός πλούτος αποτελούν κομμάτια της ταξιδιωτικής εμπειρίας τα οποία είναι αναγκαία να διαφυλαχθούν. Προτεραιότητα για τους φορείς του νησιού είναι η πραγματοποίηση δράσεων και εκδηλώσεων τουριστικού, πολιτιστικού και αθλητικού χαρακτήρα στο νησί. Ολοκληρώνοντας τις δηλώσεις του ο αντιδήμαρχος Τουρισμού σημείωσε ότι στα τέλη Μαρτίου θα λάβει χώρα ένας από τους πιο αξιόλογους αγώνες του πανελληνίου πρωταθλήματος trial.

Τέλος, την λίστα της Vogue με τους κορυφαίους ταξιδιωτικούς συμπληρώνουν η Γρενάδα της Καραϊβικής, το Κίτο του Ισημερινού, η περιοχή Big Sure της Καλιφόρνια, η Ταγγέρη, το νησί Jeju στη Νότια Κορέα, το Μποντρούμ, η Μαδαγασκάρη, η Σερβία, το Παρίσι και η περιοχή της Γαλικίας στην Ισπανία.  

#Σίφνος #Κυκλάδες #Vogue

[followgeorgegr]

Diary: Κράτα ένα φιλί για τον δρόμο

Μόνο πριν φύγεις, σε παρακαλώ, κοίταξε πίσω. Δεν φοβάμαι μήπως τελικά δειλιάσεις, αλλά πως φεύγεις για να ξεχάσεις…

Ο αποχωρισμός των ανθρώπων από τη ζωή μας. Το αντίο σε ένα αεροδρόμιο. Ένα φιλί λίγο πριν φύγει το λεωφορείο. Μια τελευταία αγκαλιά πριν μας καταπιεί το σύμπαν. Αφήστε με όμως να πω πως δεν πρόκειται για ένα κείμενο αυτοβελτίωσης (με τι ιδιότητα άλλωστε;), αλλά για λέξεις που είχαν ανάγκη να ζωντανέψουν μέσα στο ημερολόγιό μου.

Η πρώτη φορά που βίωσα συνειδητά το συναίσθημα του αποχωρισμού ήταν στα δεκατρία μου χρόνια, στο αεροδρόμιο της Αθήνας, με προορισμό το –πλέον σπίτι μου- Δουβλίνο. Σε μια ολιγοήμερη εκδρομή που λίγα πλέον θυμάμαι και αναπολώ, χαράκτηκε το συναίσθημα της απώλειας και του αποχωρισμού από την οικογένειά μου. Οι σκέψεις μου σκόρπιες, μεταξύ χαράς και λύπης, γραμμένες με ένα πολύχρωμο στυλό σε καφετιές σελίδες που πλέον δεν υπάρχουν. Αν κάτι κράτησα έως τώρα είναι το συνήθειο να έχω πάντα ένα σημειωματάριο και ένα στυλό στο σακίδιο μου. Σκέψεις-λέξεις, ασυνάρτητες πολλές φορές, όλες μαζί, «ντύνουν» πολλά από τα γραπτά μου. Λίγες ημέρες αργότερα, γυρνώντας πλέον στην Ελλάδα, «κλείδωσα» καλά μέσα σε ένα μπαούλο τις φοβίες μου και δεν χρειάστηκε να το «ανοίξω» για ακόμη δέκα χρόνια.

Έλεγα πάντα «φύγε και μην κοιτάς πίσω», μέχρι που έφυγα εγώ και μετάνιωσα όσο τίποτα άλλο που δεν κοίταξα πίσω. Δυο πόρτες λεωφορείου, ερμητικά κλειστές, «χωρίζουν» την καρδιά μου στα δύο. Αργότερα, η πόρτα του αεροπλάνου και τέλος, η όψη της δικής μου πόλης από ψηλά, για τελευταία φορά όπως την ξέρω. Το ξεκίνημα μιας νέας ζωής.

Κάποιοι λένε -και συμφωνώ!- πως βιώνεις ένα πένθος, πως ο αποχωρισμός σε καθορίζει, σε αλλάζει ως άνθρωπο και σε εξελίσσει. Μου πήρε χρόνια να το συνειδητοποιήσω αλλά όντως, άλλαξα πολύ από τότε. Ωρίμασα μέσα και έξω και, πλέον, δεν με φοβίζει τόσο.

Τι γίνεται όμως με όσους φεύγουν;

Στην αρχή το συναίσθημα σε συνεπαίρνει, σε «τσακίζει», σε αποδυναμώνει. Θα βρεις πιο συγκινητική τη βόλτα στα σοκάκια της Πλάκας από όταν ζούσες ακόμα εκεί δίπλα. Έχει άλλη αίσθηση το νερό της θάλασσας όταν ακουμπάει το σώμα σου και άλλη γεύση το φαγητό που έτρωγες μέχρι τώρα. Η νοσταλγία κάνει τον κόσμο όλο μικρό και λίγο, μπροστά στην αγάπη και τη θαλπωρή που σου προσφέρει το «σπίτι» σου. Δεν παύει ποτέ να είναι η πατρίδα σου όμως κάτι θα σε κρατά μακριά της. Είτε είναι σπουδές, δουλειά, έρωτας, αντιλήψεις, ευκαιρίες ή ανάγκες. Με τα χρόνια το ��υναίσθημα ισορροπεί και η επιστροφή σε αυτήν θυμίζει μια ζεστή αγκαλιά που σε ξεκουράζει. Έχεις κατασταλάξει για το τι σου λείπει περισσότερο, ποιους ανθρώπους θες να δεις και τι έχει προτεραιότητα για σένα.

Και αυτοί που μένουν;

Ήμουν ο πρώτος που έφυγα από τον κύκλο μου και ίσως να μην μπορώ να πω με σιγουριά. Έχασα φίλους στην ξενιτιά -και χάνω ακόμα- μα εδώ οι κανόνες γράφονται διαφορετικά. Ξένοι μεταξύ ξένων, φίλοι σαν πεφταστέρια που περιμένεις αργά ή γρήγορα να σβήσουν, πως σαν το πανεπιστήμιο ή την καλοκαιρινή κατασκήνωση, θα χάσεις μια για πάντα όταν γυρίσουν πίσω. Στην ξενιτιά η απώλεια δεν είναι το kiss & fly του αεροδρομίου, ούτε το σκαλοπάτι του υπεραστικού που σε χωρίζει κάποιες ώρες. Είναι το «τα λέμε σύντομα σε κάποια μεριά του κόσμου» και το «καλή τύχη σε ό,τι κάνεις». Οι άδειοι τοίχοι ενός δωματίου που σύντομα θα γεμίσουν με πράγματα κάποιου άλλου ανθρώπου, γεμάτου όνειρα και φιλοδοξίες, που με δάκρυα πόνου στα μάτια προσμένει.

Λίγοι, σπουδαίοι και καλοί, σχεδόν αιώνια δεμένοι με αυτόν τον τόπο, γίνονται πλέον η οικογένειά σου. Η ανάγκη αυτών είναι πολύ μεγαλύτερη με τα χρόνια, η θαλπωρή και η ζεστασιά της αγκαλιάς τους έχει μεγαλύτερη αξία με τον καιρό. Φευ, δεν υπάρχει ζωή χωρίς έρωτα. Τυχεροί όσοι από εμάς πατάμε μάλιστα το ίδιο χώμα. Ακόμα πιο τυχεροί αν τα όνειρα και οι φιλοδοξίες μας συναντιούνται. Στον έρωτα πια αναζητείς συνοδοιπόρο και αφήνεσαι -ίσως- ολοκληρωτικά.

Να αγαπάτε όσους φεύγουν

Μια από τις μεγαλύτερες ανησυχίες μου ήταν αν θα σταματήσουν να με αγαπούν. Αν θα με ξεχάσουν και μένα συνεπαρμένοι από τη ζωή και τις υποχρεώσεις της. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη γιατρειά από ένα μήνυμα αγάπης κάπου-κάπου. Μια αναγνώριση, πως «ναι, είμαι εδώ και σε έχω στην σκέψη μου». Η ζωή προχωράει, πάντα θα προχωράει άλλωστε, οι άνθρωποι που περάσανε όμως θα της δίνουν το χρώμα που έχει. Ο χρόνος παγώνει, μαζί και οι αναμνήσεις κάποιες φορές, και εκεί είναι που ξεχωρίζει η ποιότητα από την ποσότητα.

Για εσένα που φεύγεις, σε παρακαλώ, κοίτα πίσω. Ευχαρίστησε τους ανθρώπους αλλά και τον τόπο που αφήνεις. Και ναι, μπορείς να κλάψεις και να πέσεις χαμηλά. Θυμήσου όμως πως πρέπει να ξανασηκωθείς. Κράτα το τελευταίο φιλί σαν φυλαχτό και ως υπόσχεση να ξαναγυρίσεις.

#diary #Γιώργος Βιτωράτος #αποχωρισμός

[followgeorgegr]

Θα πληρώνουμε εισιτήριο εισόδου στην Βενετία;

Η Βενετία αποτελεί πόλο έλξης για τους τουρίστες καθώς θεωρείται ένας από τους πιο ρομαντικούς προορισμούς. Η ιστορία της, οι γόνδολες και τα κανάλια συνθέτουν ένα σκηνικό που μοιάζει να έχει βγει από κινηματογραφική ταινία. Παρόλα αυτά οι αρχές της πόλης αποφάσισαν να εφαρμόσουν έναν τουριστικό φόρο για τους ημερήσιους ταξιδιώτες ώστε να περιορίσουν τον συγχρωτισμό και τις ορδές των τουριστών κυρίως για τα Σαββατοκύριακα.  

Στην συνέντευξη τύπου που πραγματοποιήθηκε τον περασμένο Νοέμβριο παρουσιάστηκε το πιλοτικό σχέδιο στο οποίο επισημάνθηκαν οι λόγοι για τους οποίους οι αρχές επιβάλλουν αυτόν τον φόρο, πότε και ποιοι θα πληρώνουν καθώς και τον τρόπο με τον οποίο θα κλείνεται το εισιτήριο εισόδου. Η εφαρμογή του σχεδίου αναμενόταν να ξεκινήσει νωρίτερα μέσα στον χρόνο όμως καθυστέρησε λόγω υλικοτεχνικών θεμάτων αλλά και αμφιβολιών που θα έπληττε τα τουριστικά έξοδα.

Πριν λίγες ημέρες το συμβούλιο επιβεβαίωσε την έναρξη της online πλατφόρμας την οποία θα χρησιμοποιούν οι τουρίστες για να κλείσουν τα εισιτήρια τους. Η διαδικτυακή πύλη τέθηκε σε εφαρμογή από το μεσημέρι της 16ης Ιανουαρίου 2024.

Ο απώτερος στόχος του ταξιδιωτικού φόρου είναι να μειώσει το πλήθος, να ενισχύσει τις επισκέψεις τουριστών ώστε να διαμείνουν στην πόλη και να βελτιώσει την ποιότητα ζωής των κατοίκων της.

Η αλήθεια είναι ότι αυτό το βήμα ενισχύει ακόμα περισσότερο την εικόνα της Βενετίας προς τα έξω καθώς έρχεται ως καλός οιωνός. Η είδηση ότι η πόλη διέφυγε να καταταχθεί στην λίστα κινδύνου της UNESCO την περσινή χρονιά λόγω πλήγματος από τον υπερτουρισμό στο οικοσύστημα της μπορεί να της αποφέρει σημαντικά οφέλη στο μέλλον. Όπως τόνισε ο δήμαρχος της πόλης Λουίτζι Μπρουνιάρο αυτός ο φόρος είναι το πρώτο πείραμα στο είδος του για την ρύθμιση των τουριστικών ροών σε ένα μέρος με τις περισσότερες επισκέψεις στον κόσμο. Επιπλέον, ο κύριος Μπρουνιάρο δήλωσε χαρακτηριστικά ότι το εισιτήριο εισόδου δεν είναι κάποια προσπάθεια για να αποφέρει έσοδα στην πόλη αλλά είναι μια προσπάθεια να γίνει πιο βιώσιμη.

Συγκεκριμένα, οι επισκέπτες θα χρειαστεί να καταβάλλουν το αντίτιμο των 5 ευρώ για να επιτραπεί η είσοδος τους. Η χρέωση αυτή θα ισχύει κυρίως τα Σαββατοκύριακα και την περίοδο μεταξύ Απριλίου και Ιουλίου. Οι ώρες που θα ισχύει το τέλος είναι από τις 8:30 π.μ μέχρις τις 16.00 μ.μ. πράγμα που σημαίνει ότι όσοι τουρίστες επισκέπτονται την Βενετία τις απογευματινές και βραδινές ώρες δεν θα πληρώνουν.

Από το τέλος ταξιδιωτικού εσόδου ωστόσο υπάρχουν και ορισμένες εξαιρέσεις. Ποιες είναι αυτές; Οι κάτοικοι της πόλης, οι επισκέπτες που γεννήθηκαν στην Βενετία, οι φοιτητές, οι εργαζόμενοι και οι τουρίστες που έχουν κάνει κράτηση σε τοπικά ξενοδοχεία και καταλύματα. Επίσης, στο εν λόγω site μπορείτε να βρείτε πληροφορίες για τους τρόπους που έχετε την δυνατότητα να κλείσετε το εισιτήριο σας. Αξιοσημείωτο να αναφερθεί είναι ότι υπάρχουν επτά σημεία ελέγχου στις εισόδους της πόλης συμπεριλαμβανομένου του σιδηροδρομικού σταθμού.  

#Βενετία #εισιτήριο εισόδου #τουρίστες #Βόρεια Ιταλία

[followgeorgegr]

Ευγενία Ευθυμιάδου: Αν πας στην Πόλη, να πας με ανοιχτή καρδιά…

Αν μία πόλη πρέπει να χαρακτηριστεί ως ο σημερινός ομφαλός της Γης, αυτή δεν είναι άλλη από την πόλη των πόλεων, την Κωνσταντινούπολη.

Η food blogger Ευγενία Ευθυμιάδου μαζί με τον σύζυγό της, Θάνο Ρουμπή έχουν ερωτευτεί την Κωνσταντινούπολη εδώ και πολλά χρόνια και με κάθε ευκαιρία την επισκέπτονται. Ως γνήσιοι food bloggers και λάτρεις των εκλεκτών γεύσεων αγαπούν την Ανατολίτικη κουζίνα. Η Ευγενία Ευθυμιάδου μας ταξιδεύει μέσα από κείμενο της στο followgeorge στην Κωνσταντινούπολη που της έχει χαρίσει μερικές από τις πιο όμορφες ταξιδιωτικές εμπειρίες.

Η Πόλη των Πόλεων, η Κωνσταντινούπολη σε κερδίζει με την πρώτη ματιά αν την δεις με ανοιχτή καρδιά. Είναι μια πόλη έντονων αντιθέσεων, μια μητρόπολη πολυπολιτισμική,  πλανεύτρα και γοητευτική όσο καμία άλλη. Από τις υπαίθριες αγορές με τα μπαχάρια έως τις βόλτες με τα βαπόρια της γραμμής στο Βόσπορο, όλα αφήνουν στο νου μνήμες  με ανεξίτηλο μελάνι.

Η Κωνσταντινούπολη είναι από τις πόλεις που αν την σεργιανήσεις θα είσαι για πάντα δέσμιος της ομορφιάς της. Έτσι και εμείς με τον Θάνο, τον συνοδοιπόρο μου στα ταξίδια, έχουμε αποκτήσει με την Κωνσταντινούπολη μια σχέση που δυναμώνει σε κάθε επίσκεψη. Την έχουμε επισκεφθεί δεκάδες φορές και γνωρίζουμε πλέον κάθε της σοκάκι και κάθε της πλακόστρωτο. Πλανόδιοι με κάστανα, σαλέπι, ρύζι με κοτόπουλο και ρεβίθια, κουλούρια  και μύδια γεμιστά, βοηθούν στο να διατηρηθούν όλα αυτά τα παραδοσιακά επαγγέλματα ενώ ταυτόχρονα σε πολλές γειτονιές της πόλεις ξεπηδούν εντυπωσιακά εμπορικά κέντρα και συγκροτήματα με πολυτελείς ουρανοξύστες.

Το πιο ατμοσφαιρικό κομμάτι ενός ταξιδιού στην Κωνσταντινούπολη είναι η βόλτα στον Βόσπορο, άλλωστε η Κωνσταντινούπολη είναι χτισμένη σε 2 Ηπείρους. Με τα πλοία της γραμμής μπορείς να ακολουθήσεις τους ντόπιους και να περάσεις από την Ευρωπαϊκή στην Ασιατική πλευρά και να εξερευνήσεις τα παζάρια της αλλά και τις ορθόδοξες εκκλησίες που κρατούν ζωντανή την ορθοδοξία της Πόλης.

Έχουμε αποκτήσει καρδιακούς φίλους στην Πόλη, που μας έχουν φιλοξενήσει στα σπίτια τους, μας έχουν καλέσει στους γάμους, στις χαρές και στις λύπες τους. Μας ενώνει μια αόρατη δύναμη, ένα δέσιμο χωρίς αρχή και τέλος, χωρίς εξηγήσεις, χωρίς γιατί, μια αμφίδρομη κατανόηση καταστάσεων που ξεπερνά κάθε γεωπολιτικό τριγμό. Είμαστε πλέον οικογένεια, μακρινοί συγγενείς. Αυτό που μας ενώνει όμως περισσότερο είναι τα ατελείωτα φαγοπότια.

Η κουζίνα της Κωνσταντινούπολης είναι εκτός συναγωνισμού, δεν μπορεί να συγκριθεί με καμία άλλη. Λουκούμια από τον «Haci Bekir», Βalik ekmek, ή αλλιώς σάντουιτς με ψάρι στο Eminonu,  Kazandibi από το «Bolulu Hasan Usta», παστουρμάδες και σουτζούκια από τον «Namli», Profiterol από το «Inci», bakvava από τον «Güllüoğlu», μαγειρευτά στο «Çiya», σουβλάκια από συκώτι στο «Canim Cigerim». Αγαπημένη επίσης συνήθεια στην πόλη είναι να παραγγέλνεις μισή μερίδα ”az” όπως το λένε οι ντόπιοι, για να μπορείς να δοκιμάζεις πολλά πιάτα. Να μην ξεχνάμε ωστόσο πως η πολίτικη κουζίνα είναι βασισμένη στα μπαχάρια, εξ ου και η ομώνυμη ταινία που αποτελεί ύμνο της πολίτικης γαστρονομίας.

Αναπόσπαστο μέρος της κουλτούρας είναι και τα ανατολίτικα παζάρια. Στο «Kapalı Çarşı» την περίφημη κλειστή αγορά μπορείς να βρεις από σκεύη μαγειρικής έως ρούχα και χρυσά κοσμήματα ενώ στο «Mısır Çarşısı» βρίσκεις απίστευτη ποικιλία από μπαχαρικά, τουρσιά, καφέ, ξηρούς καρπούς, πολλά είδη τσαγιού και λουκούμια. Όλη αυτή η ποικιλία των υλικών έχει συντελέσει στο να δημιουργηθούν μερικά από τα πιο εμβληματικά πιάτα που αγαπάμε έως και σήμερα, πιάτα όπως το Χιουνκιάρ Μπεγιεντί το αγαπημένο πιάτο του Σουλτάνου αλλά και το Ιμάμ Μπαϊλντί, το φαγητό που έκανε τον Ιμάμη να μπαϊλντίσει. Τα φαγητά της Πόλης κουβαλούν μνήμες και με γεμίζουν συναισθήματα, για αυτό και τα μαγειρεύω και εγώ στη δική μου κουζίνα και ανακαλώ με τον τρόπο αυτό τις μνήμες και τα συναισθήματα.

Ό,τι και να πω για την Πόλη μοιάζει θαμπό μπροστά στην γοητεία της, είναι η πιο ακαταμάχητη από όλες τις πόλεις που έχω ταξιδέψει. Είναι η πατρίδα που θα επέλεγε κανείς να ζήσει ένα μέρος της ζωής του και να την εξερευνήσει. Είναι η Πόλη των απόντων, η Πόλη των συγκινήσεων, η Πόλη των αντιθέσεων, η Πόλη που σε γεμίζει με ερωτηματικά και σε προκαλεί να κάνεις ένα βήμα πίσω και να μελετήσεις την ιστορία της μέσα από διηγήσεις Ρωμιών. Ah Güzel İstanbul, δεν είσαι τυχαία η Πόλη των Πόλεων, η Πόλη της καρδιά μας…

Η Ευγενία Ευθυμιάδου γεννήθηκε στην Έδεσσα αλλά επέλεξε να ζήσει στη Θεσσαλονίκη και να δημιουργήσει όλα όσα ονειρευόταν. Είναι γεωπόνος, εργάζεται ως εκπαιδευτικός αλλά πολύ σημαντικό μέρος της καθημερινότητάς της αφιερώνει στον γνωστό Οδηγό Εστίασης και Food Blog, Thess_ del_food ή αλλιώς Thessaloniki ‘s Delicious Food, τον οποίο αγαπούν πολύ οι Θεσσαλονικείς για τις πληροφορίες που προσφέρει όσον αφορά τις εξόδους  σε εστιατόρια της πόλης.

#Ευγενία Ευθυμιάδου #Food Blogger #Κωνσταντινούπολη

[followgeorgegr]

Η Υβόννη Δεκαράκη νοσταλγεί το γαλάζιο του Ιονίου και της Λευκάδας

Η Υβόννη Δεκαράκη είναι καλλιτέχνης της ζάχαρης και επαγγελματίας της ζαχαροτεχνίας. Με τα χέρια της πλάθει φανταστικούς κόσμους και κοσμεί τις τούρτες μικρών και μεγάλων. Όμως η Υβόννη εκτός από επιδέξια ζαχαροτέχνης είναι και άνθρωπος που αγαπάει τα ταξίδια. Μαζί με την οικογένειά της κάνουν εξορμήσεις τόσο σε κοντινούς όσο και σε μακρινούς προορισμούς. Η Υβόννη Δεκαράκη μίλησε στο Followgeorge με νοσταλγία για το οικογενειακό ταξίδι στην Λευκάδα και αυτά που την συγκίνησαν.

Λευκάδα, ένας προορισμός για όλους! Έχεις την αίσθηση πως είσαι σε νησί αλλά είναι τόσο εύκολο να πας, ειδικά με τα παιδιά σου. Θέλεις να τους χαρίσεις την εμπειρία της διαδρομής ενώ ταυτόχρονα να φτάσεις γρήγορα και με άνεση στον προορισμό σου.

Την πρώτη φορά που επισκεφτήκαμε τη Λευκάδα στις καλοκαιρινές μας διακοπές με μια φιλική οικογένεια ήταν το 2010. Ένα οικογενειακό ταξίδι με σκοπό την ξεκούραση και τη δημιουργία όμορφων αναμνήσεων από μικρές στιγμές ευτυχίας! Θάλασσα, ήλιος και παιχνίδι.  Οι καλύτερες μνήμες για το μυαλό ενός παιδιού.

Φτάσαμε εύκολα στον προορισμό μας ύστερα από μια ευχάριστη διαδρομή. Άλλωστε είναι κι αυτό ένα σημαντικό κομμάτι των διακοπών. Το κατάλυμα βρισκόταν ψηλά, σε ύψωμα.  Αρχικά παραξενευτήκαμε στην αρχή γιατί ανεβήκαμε μια ανηφόρα με τα αυτοκίνητα που μας προβλημάτισε. Όμως, άξιζε τον κόπο και με το παραπάνω. Είχαμε μια καταπληκτική θέα. Το Ιόνιο όλο μέσα στα μάτια μας. Ανοίγαμε τα μάτια μας το πρωί και γεμίζανε απέραντο γαλάζιο. Εικόνα που δεν μπορείς να ξεχάσεις ποτέ, και κάθε μέρα μαζεύαμε τέτοιες εικόνες. Το γαλάζιο του Ιονίου είναι διάσημο και διαπιστώναμε τον λόγο κάθε μέρα.  Θάλασσες υπέροχες. Μοναδικές. Που τις θυμάσαι για πάντα. 

Γι αυτό και ξαναγυρίσαμε σε αυτόν το προορισμό μετά από χρόνια, επειδή μας έλειψε αυτό το γαλάζιο.  Θέλαμε να ξαναγεμίσουν οι αναμνήσεις μας με αυτό το υπέροχο ελληνικό χρώμα. Αυτή τη φορά όμως σκοπό μας δεν ήταν να εξερευνήσουμε και να ανακαλύψουμε τις ομορφιές του προορισμού όπως έγινε την πρώτη φορά αλλά να γευτούμε τα καλύτερα από αυτό. Επιθυμούσαμε να ξανάπαμε εκεί που μας άρεσε περισσότερο! Χωρίς το άγχος ότι πρέπει να τα δούμε όλα και να μην αφήσουμε τίποτα. Αυτό ήταν και το καλύτερο για εμάς. Σαν ένα πιάτο με διάφορες γεύσεις και εσύ επιλέγεις αυτές που γνωρίζεις πως θα σε ικανοποιήσουν περισσότερο.

Τα μέρη ήταν τόσα πολλά που θέλαμε να δούμε την πρώτη φορά. Εγγκρεμνοί, Πόρτο Κατσίκι ακόμα και τα διπλανά νησιά για ημερήσιες εκδρομές.  Ένα προορισμός που δεν μας άφησε να βαρεθούμε. Κάθε μέρα είχαμε να πάμε και κάπου αλλού. Και όπου κι αν πήγαινες ανταμώναμε ανθρώπους που ήταν πρόθυμοι να μας κάνουν να περάσουμε καλά. 

Δεν είναι τυχαίο που ο προορισμός για Λευκάδα επιλέγεται από τόσες οικογένειες. Δεν θα μπορούσαμε να μην τον επισκεφτούμε για τις οικογενειακές μας διακοπές. Ακόμα γελάμε με τα παιχνίδια μας στα κύματα. Ακόμα θυμόμαστε τις ξεχωριστές διαδρομές από τη μία παραλία στην άλλη, από την μια πλευρά ήταν η θάλασσα και από την άλλη το πράσινο βουνό. Το μαγνητάκι κολλημένο πάνω στο ψυγείο, το κλασσικό αναμνηστικό από κάθε μας ταξίδι μας θυμίζει αυτές τις διακοπές.  Η οικογενειακή φωτογραφία με φόντο τη θάλασσα στο διάδρομο του σπιτιού με τα μικρά που τώρα έγιναν μεγάλα μας θυμίζει πόσο όμορφα είχαμε περάσει.

Η Υβόννη Δεκαράκη εργάζεται ως ζαχαροτεχνήτρια και εκπαιδεύτρια ζαχαροτεχνίας. Λατρεύει την οικογένεια της και τον χρόνο που περνά μαζί τους. Όποτε βρίσκει χρόνο ταξιδεύει με την οικογένειά της σε μικρά μονοήμερα ή μεγαλύτερα ταξίδια. Κάθε ταξίδι είναι και μία μικρή περιπέτεια, μία μικρή ανακάλυψη, μία δημιουργία αναμνήσεων.

#Υβοννη Δεκαράκη #Λευκάδα #Νησιά Ιονίου

[followgeorgegr]

Που θα βρεις τα καλύτερα κρουασάν στην Θεσσαλονίκη

Ένας αέρας γαλλικής κουζίνας έχει κατακλύσει το τελευταίο διάστημα την Θεσσαλονίκη. Το κρουασάν, το αγαπημένο έδεσμα των Γάλλων, ήρθε για να μείνει στην πόλη. Μαγαζιά με ειδίκευση στην παρασκευή γαλλικού κρουασάν ανοίγουν το ένα μετά το άλλο. Αλμυρές και γλυκιές γεύσεις ενώ μυρωδιές βουτύρου, σοκολάτας και καραμέλας ομορφαίνουν την καθημερινότητα μας. Στο Followgeorge σου βρήκαμε τις καλύτερες διευθύνσεις για να απολαύσεις τα νοστιμότερα κρουασάν της πόλης.

Country Breadery

Αυθεντικό, χειροποίητο, μυρωδάτο. Τρεις λέξεις που χαρακτηρίζουν το κρουασάν του Country Breadery. Το Country Breadery εδώ και λίγο διάστημα κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον μας και τον ουρανίσκο μας με τις υπέροχες προτάσεις του. Κρουασάν για όλα τα γούστα! Να δοκιμάσεις τα νοστιμότατα κρουασάν βουτύρου με γέμιση καραμέλας και πραλίνας φουντουκιού.

Ακόμα στο μαγαζί θα βρεις προζυμένιο ψωμί αργής ωρίμανσης, focaccia, χωριάτικες πίτες, γλυκά σνακς και πεϊνιρλί. Το Country Breadery βρίσκεται στην Προξένου Κορομηλά 13, στο κέντρο της πόλης.

Senol

Senol ίσον Γαλλία, και αυτό άλλωστε αντιπροσωπεύει και το Senol στην οδό Παλαιών Πατρών Γερμανού στον αριθμό 23. Στο Senol βρίσκεις φρέσκο και τραγανό κρουασάν με πρώτες ύλες κατευθείαν από την Γαλλία. Ο αέρας που αποπνέει το μαγαζί φέρνει το Παριζιάνικο στυλ στην καρδιά της πόλης. Η παραγωγή του κρουασάν ξεκινάει από νωρίς και έτσι οι μυρωδιές είναι διάχυτες παντού στην Παλαιών Πατρών Γερμανού και στους γύρω δρόμους.

Στο Senol έχεις την δυνατότητα να επιλέξεις ανάμεσα σε γλυκιές και αλμυρές γεύσεις. Να δοκιμάσεις οπωσδήποτε τα κρουασάν με γέμιση φιστίκι. Στα συν του μαγαζιού ανήκει και η γαλλική μπαγκέτα που αξίζει να την δοκιμάσεις.

Overoll Croissanterie

Overoll Croissanterie, το νέο trend της πόλης, έκανε την εμφάνιση του στην Θεσσαλονίκη πριν λίγο καιρό. Οι Θεσσαλονικείς το ζηλέψαμε καθώς είχε ξεκινήσει στην Αθήνα και λέγαμε πόσο τυχεροί είναι Αθηναίοι. Τι θα βρεις στο Overoll Croissanterie; Προφανώς αφράτα και γευστικά κρουασάν. Η απαλή γεύση των κρουασάν σε συνοδεία με έναν απολαυστικό καφέ είναι ένας τέλειος συνδυασμός για την πρωινή ή την απογευματινή βόλτα σου στον πεζόδρομο της Αγίας Σοφίας, στην Αγίας Θεοδώρας 15. Το Overoll Croissanterie ήρθε για να μείνει και να κλέψει την καρδιά σου.

Σου προτείνω να επιλέξεις από γλυκιές γεύσεις το croissant με γέμιση νουτέλα, με γέμιση cheesecake ενώ από τα αλμυρά κορυφαίες επιλογές είναι το croque madame και η εξαιρετική λουκανικόπιτα.

72H Artisanal Bakehouse

Για το τέλος σου άφησα το 72H Artisanal Bakehouse, το οποίο συνδυάζει το σύγχρονο με το παραδοσιακό. Το 72H Artisanal Bakehouse ανήκει στους αδελφούς Δούζη, ιδιοκτήτες του Ergon Agora, ενώ θα βρεις δύο καταστήματα της επωνυμίας, το ένα βρίσκεται στην Παλαιών Πατρών Γερμανού 2 και το δεύτερο στην Αγορά Μοδιάνο.

Οι λιχουδιές του θα σε τραβήξουν και θα καλύψουν τους γευστικούς σου κάλυκες. Το 72H Artisanal Bakehouse παρασκευάζει και άλλα προϊόντα εκτός από κρουασάν, όπως τα λαχταριστά καρβέλια με προζύμι, τις αρωματικές σφολιάτες με τυρί και σπανάκι και την εκλεπτυσμένη σε γεύση focaccia. Ωστόσο τα βουτυρένια κρουασάν του είναι αυτά που κλέβουν την παράσταση. Συγκεκριμένα το crumble μήλου και το κρουασάν με γεύση gianduja θα απογειώσουν το γευστικό ταξίδι σου.

#Κρουασάν #θεσσαλονίκη #country breadery #Overoll Croissanterie

[followgeorgegr]

Μαρία Κουκουβίνου: Στην Κολομβία και στο Κάλι για τον Μάρκες, αλλά χωρίς τον Μάρκες

Τριανταπέντε χρόνια τώρα κάνει επικοινωνία στον χώρο των εκδόσεων. Τα βιβλία γι’ αυτήν είναι ο κόσμος της, η ζωή της.

Άμα τη εμφανίσει, συναντάς έναν άνθρωπο γελαστό, πρόσχαρο, καλαίσθητο, προσηνή. Κι όσο την γνωρίζεις, τόσο κατανοείς το ελεύθερο πνεύμα της, το μεράκι της για ό, τι καταπιάνεται, την οξύνοιά της.

Η Μαρία Κουκουβίνου μάς πηγαίνει σήμερα ένα ταξίδι που είχε αφορμή-τι άλλο-το βιβλίο και ο παραστατικός της λόγος μάς κάνει να αναρωτιόμαστε μήπως θα έπρεπε κάποια στιγμή να σκεφτεί να γράψει κάτι προς έκδοση και η ίδια.

Είστε έτοιμοι για μια περιπέτεια (γεμάτη χιούμορ, ευτράπελα και συγκινήσεις) στην Κολομβία μαζί της; Εμείς απογειωνόμαστε ήδη!

Ήταν το 1997 και όλα ξεκίνησαν με μια μπροσούρα που είδαμε σε έναν οδηγό για εκθέσεις βιβλίου. Θα γινόταν στο Κάλι της Κολομβίας φεστιβάλ βιβλίου και μεγάλο αφιέρωμα στον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες. Ξεσηκωθήκαμε! Δεν μπορούσαμε να απουσιάζουμε εμείς που είχαμε μεταφράσει όλα του τα βιβλία στα ελληνικά. Ζούσαμε ακόμη στην περίοδο των παχιών αγελάδων δεν είχε έρθει ακόμη η κρίση. Ήμασταν τρελές και ανυποψίαστες και έτσι το ταξίδι κανονίστηκε!

Ετοιμαστήκαμε για το ταξίδι, διαβατήρια, βίζες και  δίγλωσσες μπροσούρες με το έργο του Μάρκες που είχε κυκλοφορήσει στην χώρα μας, εξώφυλλα αποσπάσματα από κριτικές κ.λπ. να το δείξουμε στους εκεί εκδότες. Φεύγαμε ξημερώματα πρώτα για Φρανκφούρτη και μετά θα πετάγαμε για Μπογκοτά και από εκεί με εσωτερική πτήση για το Κάλι. Η δική μου περιπέτεια ξεκίνησε πριν ακόμη φύγω γιατί βγήκα για ένα ποτό, δεν γύρισα ποτέ στο σπίτι για να ξεκουραστώ για την υπερατλαντική πτήση, αλλά μισοζαλισμένη έφτασα στο αεροδρόμιο του Ελληνικού. Επιβιβαστήκαμε στο αεροπλάνο και πριν απογειωθεί εγώ είχα ξεραθεί στο κάθισμά μου.

Όταν φέρανε τις περιβόητες ομελέτες που σέρβιραν εκείνα τα χρόνια στις πρωινές πτήσεις, εμένα από την μυρωδιά μου ήρθε αναγούλα. Λίγο η αβγουλίλα, λίγο o Johny o περιπατητής που είχα στο στομάχι μου, δεν ήθελα και πολύ. Οπότε, σηκώνομαι να πάω στο μπάνιο να συνέλθω. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι ξύπνησα στο δάπεδο γιατί είχα λιποθυμήσει και κάποιος άλλος ήθελε να πάει τουαλέτα και χτυπούσε την πόρτα. Σηκώνομαι κακήν κακώς και λέω στην αεροσυνοδό πως μου έπεσε η πίεση γιατί είχα πιει το προηγούμενο βράδυ ένα ποτάκι… με κοίταξε στα μάτια, κατάλαβε και ευτυχώς μου έδωσε ένα παυσίπονο και έτσι συνήλθα. Φτάσαμε στο αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης και περιμέναμε μερικές ώρες για να φύγουμε για Κολομβία. Το αεροπλάνο ήταν γεμάτο με Γερμανούς, όπου εγώ σαν γνήσια απόγονος της Μις Μαρπλ κατάλαβα πως όλοι είναι ναρκέμποροι και γι΄αυτό πάνε στην Κολομβία, και για μην λέω την λέξη κόκα έλεγα συνθηματικά ότι πάνε να αγοράσουν το εθνικό προϊόν.

Την άλλη μέρα φτάσαμε Μπογκοτά και προσγειωθήκαμε σε ένα εντυπωσιακό αεροδρόμιο που έμοιαζε με μουσείο. Περιμέναμε επίσης αρκετή ώρα για να πάρουμε την εσωτερική πτήση για Κάλι. Όταν προσγειωθήκαμε στο Κάλι και επιτέλους είχαμε φτάσει, έπρεπε να βρούμε τις βαλίτσες μας και γενικά είχαμε μια ανησυχία αλλά και μια τρομερή αισιοδοξία σαν και αυτή που έχουμε όλοι λόγω έλλειψης εμπειριών.

Με ταξί φτάσαμε ξημερώματα στο ξενοδοχείο – η αλλαγή της ώρας, βλέπεις.  Πήραμε τα δωμάτιά μας και πήγαμε να κοιμηθούμε. Αλλά εγώ που κοιμόμουνα σε όλες τις πτήσεις δεν είχα ύπνο, αλλά πείναγα, οπότε κατέβηκα για πρωινό που ήταν εξαιρετικά εντυπωσιακό γιατί είχε άπειρους εξωτικούς χυμούς. Εγώ ζήτησα ανανά και για όλες τις μέρες που μείναμε  δεν δοκίμασα άλλο χυμό. Επίσης τότε δεν έπινα καθόλου καφέ και όταν δοκίμασα τον καφέ επίσης εντυπωσιάστηκα. Νομίζω ο πιο ωραίος καφές που έχω πιει ποτέ στη ζωή μου!

Το πρώτο καθήκον που είχαμε ήταν να ενημερώσουμε την Πρόεδρο του Φεστιβάλ ότι φτάσαμε και εκεί ήρθε η πρώτη ήττα. Μάθαμε τα νέα ο Μάρκες δεν θα ερχόταν στο φεστιβάλ γιατί ήταν αντίθετος με την κυβέρνηση της Κολομβίας που υπερασπιζόταν τους ναρκέμπορους. Πολύ φιλόξενοι αυτοί οι διοργανωτές του Φεστιβάλ. Είδαν πως είχαμε έρθει από πολύ μακριά και φρόντισαν να μας διαθέσουν τζιπ και οδηγό να μας ξεναγήσει και να μας προσέχει. Τι να μας προσέχουν! Ωρυόμουν εγώ στη συνάδελφό και καλή μου φίλη Γλυκερία. Γιατί θέλουμε και φύλακες; Έλα όμως που δεν ήξερα, και όταν ήρθαν να μας πάρουν μας είπαν να βγάλουμε το παραμικρό κόσμημα που φοράγαμε. Ακόμη και κάτι ασημένια σκουλαρικάκια. Ναι, και αυτά! Γιατί μπορεί να τα τραβήξει κάποιος και να σας κόψει το αυτί. «Α, και την φωτογραφική μηχανή δεν θα την εμφανίζετε δημόσια.»

Την πρώτη μέρα σκέφτηκαν να μας πάνε σε ένα mall. Τους λέγαμε να πάμε κάπου με color local, αλλά αυτοί απτόητοι. Μας φόρτωσαν στο τζιπ και μας πήγαν σε ένα προάστιο που έμεναν  πλούσιοι και για να μπεις υπήρχε στρατιωτική φρουρά στον δρόμο που έλεγχε ποιοι πάνε πού και γιατί. Φτάσαμε στο mall και σκυλοβαρεθήκαμε… 

Την άλλη μέρα, ήταν το Φεστιβάλ όπου πήγαμε στολισμένες και χαρούμενες και μόλις φτάσαμε είδαμε πως είχαμε ξεχάσει τις μπροσούρες στο ξενοδοχείο. Η οδηγία ήταν πως παίρναμε ταξί μόνο μπροστά από το ξενοδοχείο, εδώ όμως τα πράγματα ήταν σοβαρά γιατί δεν μπορούσαμε να είμαστε εκεί χωρίς το υλικό που είχαμε ετοιμάσει. Ο κύβος έπεσε στην πιο γενναία – δηλαδή σε μένα. Βγαίνω στο δρόμο, παίρνω το πρώτο ταξί που βλέπω μπροστά μου, κοιτάω μόνο τον οδηγό να μου φανεί συμπαθής. Ο ταξιτζής με βλέπει ξένη, ο ίδιος δεν ξέρει αγγλικά, με ρωτάει όμως από πού είμαι και του απαντώ  Greece, και εκείνος γεμάτος χαρά μου λέει «ΟΜΗΡΟΣ»! Ναι, του λέω, Όμηρος και ορκίζομαι στον εαυτό μου πως, αν γυρίσω σώα στην Ελλάδα, θα διαβάσω την Οδύσσεια και την Ιλιάδα μαζί. Ο καημένος ήταν τόσο καλός που με λυπήθηκε και με περίμενε να με γυρίσει πίσω γιατί με παντομίμα που έδωσε να καταλάβω πως τα πράγματα ήταν ζόρικα.

Όλα ωραία, γυρνάω με τις μπροσούρες,  ακούσαμε τις ομιλίες, ευτυχώς οι περισσότερες στα Αγγλικά, γνωρίσαμε σημαντικούς συγγραφείς από όλη την Λατινική Αμερική –μεταξύ αυτών και την  Elena Poniatowska, γαλλικής καταγωγής μεξικανή συγγραφέας και δημοσιογράφος– τον βιογράφο του Μάρκες, Ντάσο Σαλντιβάρ κ.ά.

Η πιο συγκινητική στιγμή ήταν όταν γνωρίσαμε την δασκάλα του και μας μίλησε με τόση θέρμη για τον μικρό Γκάμπο, που αν και τα είπε όλα στα Ισπανικά δεν χρειάστηκε να ακούσω τον διερμηνέα για να καταλάβω. Ήταν ο τρυφερός τρόπος που μίλησε για τον μαθητή της, ήταν η αγάπη της μαζί με την περηφάνια που ένιωθε, πως αυτή του είχε μάθει τα πρώτα του γράμματα, ιστορίες από τα παλιά με αγάπη δοσμένες και όχι ξεχασμένες. Στη συνέχεια, μας είχε καλέσει η Πρόεδρος στο σπίτι της για φαγητό, όπου τότε συνειδητοποίησα πως αυτοί οι άνθρωποι παρόλα τα πλούτη τους έπρεπε να έχουν ιδιωτική φρουρά να τους φυλάνε με πολυβόλα γύρω από το σπίτι τους. Δεν υπήρχε κάτι ενδιάμεσο. Ήταν πολύ λίγοι πλούσιοι και άπειροι φτωχοί εξαθλιωμένοι γύρω μας και όσο και να απέφευγαν τις φτωχογειτονιές το έβλεπες, δεν μπορούσες να μην το δεις.

Η επόμενη μέρα είχε εκδρομή. Θα μας πηγαίνανε στην Χασιέντα του συγγραφέα και ποιητή Χόρχε Ρικάρδο Ισαάκς Φερέρ –γνωστός για το μυθιστόρημά του María–, που  είναι και το μοναδικό του και ένα από τα πιο αξιόλογα έργα του ρομαντικού κινήματος στην ισπανική λογοτεχνία. Το σπίτι αυτό ήταν εκτός πόλης και θα πηγαίναμε με λεωφορείο. Διασχίζαμε τεράστιες καταπράσινες εκτάσεις και ανεβαίναμε-ανεβαίναμε και πηγαίναμε. Είχα γνωρίσει την μικρή κόρη της Προέδρου, την Σόνια, η οποία ήταν πολύ συμπαθής και μου έκανε την ξεναγό. 

Εγώ όσο πηγαίναμε πάνω στο βουνό τόσο πεπεισμένη ήμουν ότι αυτά τα πράσινα φυτά ήταν κόκα. Και όλο έλεγα στα κορίτσια κοιτάξτε τεράστιες φυτείες με το εθνικό προϊόν, οπότε ρωτάω την μικρή νομίζοντας πως θα την ψαρέψω: «αλήθεια, τι είναι όλα αυτά τα περίεργα φυτά;» Αυτά μου λέει είναι ζαχαροκάλαμα που βγαίνει η ζάχαρη. Σέκος εγώ που έκανα την έξυπνη ντετέκτιβ.

Με τα πολλά, φτάσαμε στη Χασιέντα όπου ξεναγηθήκαμε μέσα στους χώρους του σπιτιού, στην εντυπωσιακή βιβλιοθήκη και μετά βγήκαμε στους κήπους, όπου η μία συνάδελφος έκλεψε ένα καρπό κακάο. Εμένα με κυνηγούσε ένας δάσκαλος που ήταν με ένα σχολείο να μου δώσει εικονίτσες με την Παναγία. Τι να κάνω, τις πήρα. Με τα πολλά σούρτα φέρτα βρέθηκα σε μια πηγή με κελαρυστό νερό όπου όλοι πίναν νερό και έκανα το λάθος να πιω και εγώ. Λίγο το πρωινό που είχα φάει όλα τα αλμυρά του κόσμου, λίγο που μου είχε τελειώσει το εμφιαλωμένο ή θα πέθαινα από τη δίψα ή θα έπινα. Επιστρέψαμε το απόγευμα και το βράδυ θα πηγαίναμε σε ένα φεστιβάλ σάλσα. 

Το Κάλι θεωρείται η πρωτεύουσα της μουσικής σάλσα και το θεωρούσαν πολύ σημαντικό να πάμε. Το θέατρο έμοιαζε με του Λυκαβηττού, μόνο που εκεί ο λόφος ήταν κατοικημένος. Ξεκίνησε η συναυλία με ένα πολύ γνωστό γι’ αυτούς τοπικό συγκρότημα και ξαφνικά σηκώθηκαν όλοι και άρχισαν να χορεύουν. Οι συνοδοί μας μας έδειξαν τα βήματα και η Γλυκερία έσκισε στην σάλσα, αλλά εγώ ήμουν πολύ punk για να το αντέξω. Το μόνο ενδιαφέρον που βρήκα ήταν ένας  πολύ ωραίος ντράμερ, οπότε κάναμε σχέδια να πάμε μετά να πάρω αυτόγραφο. Αμ δε! Τόσο κράτησε η χαρά μου. Το νερό που είχα πιει στην Χασιέντα με είχε πειράξει και έπρεπε να αφήσω τους μαυρούκους ντράμερ στην ησυχία τους. Μου έφεραν μια κόκα κόλα και με ξέχεσαν που ήπια νερό στην Χασιέντα. Εγώ πάλι έκανα υπομονή και περίμενα να τελειώσει η γαμοσυναυλία και ανυπομονούσα να πάμε στο ξενοδοχείο.

Την άλλη μέρα, έπρεπε να πάμε στο Πανεπιστήμιο που γινόταν μια ομιλία από τον βιογράφο του Μάρκες τον Ντάσο Σαλντιβάρ για τη ζωή του Μάρκες. Μας είχε καλέσει γιατί θέλαμε να πάρουμε τα δικαιώματα του βιβλίου του για την Ελλάδα  και έπρεπε να συνεννοηθούμε για την επικείμενη έκδοση. Είπαμε, δεν είδαμε τον Μάρκες αλλά δεν μπορούσαμε να γυρίσουμε εντελώς άπρακτες. Εγώ ήμουν κομμένη και πίστευα πως θα πέθαινα στο Κάλι, αλλά τι να κάνω, σηκώθηκα και πήγαμε. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά. Και το βιβλίο πήραμε και εκδόθηκε στα ελληνικά από τις Εκδόσεις Λιβάνη.

Το οδοιπορικό κράτησε μερικές μέρες ακόμη με επισκέψεις σε καλλιεργητές –όχι κόκας– αλλά ορχιδέας. Εκεί σε κάποιους κήπους που εμένα μου φάνηκαν σαν ζούγκλα. Καλλιεργούσαν τα λουλούδια για να έχουν πολύ υγρασία τη νύχτα και το πρωί. Εργάτες δούλευαν σκληρά σε δύσκολες συνθήκες με όλη αυτή την υγρασία. 

Εντυπωσιακό ήταν και ένα κρατικό εργαστήριο που έφτιαχνε κοσμήματα αντίγραφα από μουσειακά κομμάτια των Ίνκας. Καθώς και η κεντρική αγορά Plaza de Merkado Alamenda, όπου έβλεπες όλα τα ξωτικά φρούτα και λαχανικά μπροστά σου, αν και τα πιο πολλά δεν τα αναγνώριζα. Εκεί φάγαμε και την τοπική σπεσιαλιτέ κοτόπουλο με ρύζι με μαύρα φασόλια και για επιδόρπιο ένα είδος ανθότυρου με σύκο που ήταν περιχυμένο με μια κρέμα γάλακτος, που στη γεύση θύμιζε το ζαχαρούχο γάλα Βλάχας.

Και με τα πολλά, έφτασε η ώρα της επιστροφής και έπρεπε να μαζέψουμε τα πράγματά μας, που είχαν γίνει πολλά με τα σουβενίρ-δώρα που είχαμε αγοράσει για όλους τους συναδέλφους. Επειδή βαριόμουν και βιαζόμουν, έριξα όλα τα ρούχα μέσα στη βαλίτσα χωρίς να διπλώσω τίποτα. Από πάνω έβαλα τα σουβενίρ-δώρα για συναδέλφους και κάτι κολομβιανούς καφέδες.

Ξεκινήσαμε και πέσαμε σε μια ανεμοθύελλα και έπρεπε να τρέχουμε με τις βαλίτσες μέσα στο αεροδρόμιου του Κάλι μόνες με τα πόδια για να βρούμε το αεροπλάνο για τη Μπογκοτά. Με τα πολλά φτάσαμε στην Μπογκοτά όπου στο αεροδρόμιο είχε άπειρο κόσμο και γινόταν ενδελεχής έλεγχος σε όλες τις βαλίτσες. Έβλεπα βαλίτσες Γερμανών φτιαγμένες με οργάνωση και τακτοποιημένες και τους τα έβγαζαν όλα έξω, τους ξέσκιζαν στον έλεγχο, οπότε σκεφτόμουν τι θα γίνει με τη δική μου όταν την αντικρύσουν. Αλλά όταν έφτασε η σειρά μου ο μπάτσος κόλλησε με το διαβατήριο μου που ήταν μεν ελληνικό, αλλά έγραφε Allemagnia στον τόπο γέννησης και τι να του εξηγήσω αφού δεν ήξερε αγγλικά; Με παντομίμα, του περιέγραψα πως ο Papa γνώρισε τη Mama στην Αllemagnia και πολύ love και μετά γεννήθηκα εγώ. Ο μπάτσος ενθουσιάστηκε. Ήθελε να του γράψω πως είναι το I love you στα ελληνικά με λατινικούς χαρακτήρες, του το έγραψα και όλα οκ. Αποφασίζει να μου ανοίξει την βαλίτσα μου, παθαίνει ένα σύγκρυο που την βλέπει τόσο άνω κάτω και αμέσως την κλείνει. Μετά ανοίγει της φίλης και συναδέλφου που είχε μαζέψει όλες τις λοσιόν που μας δίνανε στο ξενοδοχείο, οι οποίες είχαν ανοίξει όμως και είχαν χυθεί οι κρέμες στη βαλίτσα. ο τύπος βάζει το χέρι του πασαλείβεται με τις κρέμες και έντρομος το βγάζει με σιχασιά. Του λέω εγώ “crema intercontinental”, οπότε καθησυχάζεται, γελάει και μας διώχνει. Φύγαμε και γελάγαμε, οι μπάτσοι μας χαιρέταγαν και οι Γερμανοί είχαν μείνει πίσω μας και συνέχιζαν να τους ψάχνουν. 

Το ταξίδι στην Κολομβία ήταν ένα ταξίδι αναψυχής γιατί πραγματικά είδαμε πράγματα καινούργια για μας, διασκέδασης γιατί παρόλες τις περιπέτειες διασκεδάσαμε απίστευτα και ας μην έμαθα σάλσα, και αναζήτησης γιατί προσπάθησα να συναντήσω όλους τους ήρωες που είχα αγαπήσει στα βιβλία του Μάρκες. Από την αθώα Ερέντιρα με την γιαγιά της, την οικογένεια Μπουενδία του «Εκατό Χρόνια Μοναξιά» έως την Φερμίνα Δάσα με τον Φλορεντίνο Αρίσα του «Έρωτας στα Χρόνια της Χολέρας». 

Και τους συνάντησα όλους αυτούς σε ένα μέρος μαγικό που εμένα μου θύμιζε το φανταστικό χωριό Μακόντο! 

Η Μαρία Κουκουβίνου είναι διευθύντρια δημοσίων σχέσεων των εκδόσεων Κάκτος.

#Μαρία Κουκουβίνου #Κάλι #Κολομβία #Μαρκές

[followgeorgegr]

Καλαμάτα: Στο Φοίνο για αυθεντικές γεύσεις σε συνδυασμό με υψηλή γαστρονομία

Οι Messinian Travellers μάς ταξιδεύουν κάθε μήνα και σε νέο προορισμό μέσα από τα οδοιπορικά τους. Με εμπειρία πάνω από 10 χρόνων, ο Αργύρης και η Ελευθερία γνωρίζουν καλύτερα από όλους τα κρυμμένα μονοπάτια της Πελοποννήσου. Αυτή τη φορά μάς ξεναγούν γαστρονομικά σε ένα από τα κορυφαία εστιατόρια της Καλαμάτας, το Φοίνο.

Το Φοίνο είναι ένα μοντέρνο εστιατόριο αρχιτεκτονικά στημένο στη λογική less is more που άνοιξε πριν δύο χρόνια περίπου στην καρδιά του ιστορικού κέντρου της Καλαμάτας. Τα λευκά πλακάκια στις κολώνες, τα μαρμάρινα τραπέζια και το μπαρ σε συνδυασμό με μερικές κλασικές πινελιές και τη λιτή επίπλωση, δημιουργούν ατμόσφαιρα γαλλικού μπιστρό που σε ταξιδεύει κυριολεκτικά σε άλλη εποχή. Ο χώρος στο εσωτερικό του μαγαζιού είναι πολύ κομψά και ομοιόμορφα διαμορφωμένος, με λίγες θέσεις στη μπάρα, τραπέζια μέσα με κλιματισμό αλλά και έξω για τους καπνίζοντες σε ένα εξίσου όμορφο περιβάλλον. 

Ο σεφ, Γιώργος Χωραΐτης, και η γυναίκα του, Δήμητρα Πουλοπούλου - η οποία επιμελείται και τη λίστα των κρασιών, έχουν κατορθώσει να φτιάξουν ένα μαγαζί που δεν δημιουργεί αποκλεισμούς, αλλά είναι ανοιχτό και προσιτό για όλους από νωρίς το απόγευμα μέχρι αργά το βράδυ. 

Τα πιάτα όλα είναι ένα κι ένα. Δεν προσπαθούν να κερδίσουν τις εντυπώσεις με φαντεζί τεχνικές. Το χειροποίητο ψωμί που ήρθε στο τραπέζι μας στην αρχή ήταν εξαιρετικό, δύο ειδών: προζυμένιο ολικής και προζυμένιο χαρούπι. Οι φρέσκιες τηγανιτές πατάτες, για τους μικρούς μας φίλους, ήταν φανταστικές. Για κυρίως πιάτα παραγγείλαμε χταπόδι στα κάρβουνα, γάμπαρη μεσσηνιακού ρεβυθάδα, ραβιόλι, μίνι μπέργκερς και ψαρονέφρι Iberico.

Φυσικά δεν μπορούσαμε να μη δοκιμάσουμε και τα επιδόρπια. Δοκιμάσαμε τιραμισού με κρέμα μασκαρπόνε, σαβαγιάρ, σοκολάτα, εσπρέσσο, κακάο και μπισκότο πικραμύγδαλο και λεμόνι με κρέμα λεμόνι, ψημένη μαρέγκα, ζελέ κυδώνι, σορμπέ λεμόνι και κραμπλ αμυγδάλου. Όλα όσα γευτήκαμε σαγηνεύουν τον ουρανίσκο- μικρών και μεγάλων -με την απίστευτη νοστιμάδα τους και τη φρεσκάδα των πρώτων υλικών που χρησιμοποιούνται για να δημιουργηθούν. Πολύ σημαντικοί λόγοι για να το επισκεφθούμε ξανά στο άμεσο μέλλον. 

Τέλος δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στη λίστα με τα κρασιά. Ο πλήρης κατάλογος, με όλες τις κατηγορίες, από αφρώδη μέχρι γλυκά κρασιά, έχει κύριο προσανατολισμό στην Πελοπόννησο, προβάλλοντας τις ποικιλίες της περιοχής. Διαθέτει πολλές προτάσεις σε ποτήρι/φιάλη, οπότε δίνεται η επιλογή κάθε πιάτο να συνδυαστεί με διαφορετικό κρασί.

#Φοίνο #Καλαμάτα #Πελοπόννησος #Εστιατόριο #Γαστρονομἰα

[followgeorgegr]

Λευτέρης Δημηρόπουλος: Αναπολώ το διαφορετικό που έζησα στο Ιράν

Αντισυμβατικός ως χαρακτήρας, ανήσυχος ως καλλιτέχνης, χαρισματικός ως άνθρωπος και με πηγαίο χιούμορ, ο Λευτέρης Δημηρόπουλος μιλάει πάντα για πολύ ενδιαφέροντα θέματα. Αρκετά ταξίδια λείπουν από το παλμαρέ του ωστόσο το Ιράν του άφησε βαθιά χαραγμένες αναμνήσεις όταν ταξίδεψε στη χώρα πριν μερικά χρόνια. Ο Λευτέρης Δημηρόπουλος διηγήθηκε στο followgeorge.gr τους λόγους για τους οποίους βρέθηκε στη μακρινή χώρα της Περσίας, όσα τον γοήτευσαν ενώ μας εξομολογήθηκε τις ενδότερες σκέψεις του για αυτό το συναρπαστικό ταξίδι.

Για μένα μέχρι στιγμής ένα ταξίδι ζωής ήταν στο Ιράν. Τον Φεβρουάριο του 2016 ήμουν σε περιοδεία στη Θεσσαλονίκη με μια θεατρική παράσταση. Ξαφνικά ένα βράδυ πολύ αργά βρισκόμουν στο σπίτι μου και μου τηλεφώνησε ο Κώστας Φραγκολιάς. Ανησύχησα αρχικά λόγω της προχωρημένης ώρας, καθώς ο Κώστας κοιμάται συνήθως τέτοιες ώρες λόγω εργασίας. Τελικά σήκωσα το τηλέφωνο και ήταν για καλό. Με ρώτησε αν είχα διαβατήριο και η αλήθεια είναι ότι απόρησα. Διαβατήριο είχα αλλά δεν ήμουν σίγουρος αν ίσχυε ή αν είχε λήξει. Στη συνέχεια με ενημέρωσε ότι επιλεχθήκαμε στην Εθνική Ομάδα Ποδοσφαίρου των Καλλιτεχνών ώστε να συμμετέχουμε στο αντίστοιχο Παγκόσμιο Κύπελλο.

Κάπως έτσι ξεκίνησε η περιπέτεια. Ήταν ευκαιρία για μένα γιατί οι παραστάσεις ολοκληρώνονταν εκείνη την περίοδο και μετά θα είχα κενό. Οπότε ξεκινάει ένας αγώνας δρόμου για να ανανεώσω το διαβατήριο μου και μέσα σε μια εβδομάδα να φύγουμε για το παγκόσμιο πρωτάθλημα στο Ιράν. Να πω την αλήθεια με ξάφνιασε ευχάριστα όλο αυτό. Αγαπώ πολύ τον αθλητισμό αλλά περισσότερο το ποδόσφαιρο. Σε  παίρνει τηλέφωνο ένας φίλος σου και σου λέει ότι έχει οργανωθεί όλο αυτό, η Ελλάδα συμμετέχει για πρώτη φορά, έγινε μια επιλογή και είσαι μέσα σε αυτήν, σε ένα άθλημα που λατρεύεις και πρόκειται να πας ταξίδι σε μία χώρα που κατ’ επιλογή σίγουρα δεν θα πήγαινες ποτέ. Για όλους αυτούς τους λόγους, λοιπόν, ενθουσιάστηκα αλλά ταυτόχρονα αγχώθηκα, με το αν θα προλάβω να βγάλω το διαβατήριό μου για να φύγω.

Όταν πηγαίνεις σε μία χώρα στην οποία ζουν άνθρωποι με τελείως διαφορετική ιδιοσυγκρασία και νοοτροπία από τη δική σου, δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο που θα σου κάνει εντύπωση. Μόλις ανακοινώθηκε από τα μεγάφωνα του αεροπλάνου ότι περάσαμε στον εναέριο χώρο του Ιράν, είδαμε όλες τις γυναίκες να βάζουν την μπούργκα στο κεφάλι τους. Ήταν κάτι ασυνήθιστο για εμάς. Από εκεί και πέρα μιλάμε για ένα τελείως διαφορετικό πολιτισμό ο οποίος να τονίσω ότι δεν έχει καμία σχέση με τον αραβικό. Αναφερόμαστε στον περσικό πολιτισμό.

Στο Ιράν παραμείναμε δύο εβδομάδες. Αρχικά πήγαμε σε ένα νησί, στο Qeshm, το οποίο βρίσκεται απέναντι από το Ντουμπάι και έπειτα στην Τεχεράνη. Στο διάστημα αυτό εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι στις βραδινές εξόδους και γενικά στα μπαρ, τα καφέ και τα κέντρα διασκέδασης απαγορεύεται το αλκοόλ. Οι επιλογές ήταν μετρημένες μεταξύ άλλων σε αναψυκτικά ή τσάι και πίτσα. Δεν είμαι πότης αλλά αυτό μου έκανε αίσθηση.

Επίσης, με εντυπωσίασαν κάποιοι περιορισμοί οι οποίοι όμως δεν περιόριζαν την ελευθερία των κινήσεων μας. Αν και στην αρχή μου φάνηκαν περίεργοι στην συνέχεια τους συνήθισα. Ενδεχομένως αν υπήρχαν παντού αυτοί οι περιορισμοί θα βοηθούσαν και στη σωστή αντιμετώπιση της καθημερινότητας. Χωρίς να ξεφεύγει ο καθένας πατώντας στο βωμό της ελευθερίας και χωρίς η ελευθερία να μετατρέπεται σε ασυδοσία. Σε μια τέτοια ουτοπική πραγματικότητα στην Ελλάδα, Θα  αποφεύγαμε τα δυστυχήματα, τις φασαρίες σε ακραίο βαθμό και τους μεθυσμένους.

Επιπλέον, στο Ιράν υπάρχει λογοκρισία. Το Facebook δεν λειτουργεί ούτε τα υπόλοιπα social media. Μόνο με το email μπορείς να δουλέψεις αλλά καθυστερεί αρκετά. Ωστόσο αν και στην αρχή με εμπόδισε στην συνέχεια δεν μου φάνηκε και τόσο κακό όταν άρχισα να το σκέφτομαι διαφορετικά. Στην Ελλάδα ο καθένας κρίνει, βρίζει και προσβάλλει τους πάντες ακόμα και την πολιτεία χωρίς κάποιος να τον σταματήσει. Στο Ιράν δεν υπάρχουν αυτά διότι απαγορεύονται από τις αρχές. Αν και το πολιτικό σύστημά τους διαφέρει από το δικό μας παρόλα αυτά θεωρώ ότι τα όρια που θέτουν, ίσως να είναι και απαραίτητα αν τελικά θέλεις να διατηρήσεις μια ισορροπία στις κοινωνικές επάλξεις.

Όταν γύρισα πίσω στην Ελλάδα επιχείρησα αρκετές φορές να γυρίσω στο Ιράν και ίσως να τολμήσω μια νέα αρχή εκεί. Έκανα σημαντικές γνωριμίες όσο βρισκόμουν στη χώρα. Όμως επιστρέφοντας με πήρε η μπάλα του μικροαστισμού. Ήταν αδύνατον να αφήσω την δουλειά μου και τις προτάσεις που είχα για να φύγω. Το γεγονός αυτό με φόβισε ενώ μιλούσα με ανθρώπους και είχα την ευκαιρία να ρισκάρω και να μετακομίσω εκεί. Αλλά τα χρόνια πέρασαν, δεν το έκανα ποτέ και δεν νομίζω να το τολμήσω τώρα πια. Εκείνη την εποχή στο μυαλό μου είχα κάποιες ασφαλιστικές δικλείδες τις οποίες δεν ήθελα να χαλάσω. Όταν όμως βγαίνω έξω από αυτόν τον μικρόκοσμο και τις παρατηρώ, βλέπω ότι ήταν ωρολογιακές βόμβες. Ήταν δεσμά που με έκαναν να νιώθω ασφαλής μέσα σε μια φυλακή. Όλο αυτό με νίκησε τότε.

Αναπολώ μια ματαιοδοξία μου για αυτό το ταξίδι επειδή εκεί έζησα εμπειρίες που δεν τις είχα βιώσει ποτέ στη ζωή μου από δικές μου λάθος επιλογές. Αναπολώ το διαφορετικό που έζησα και εμένα σαν άνθρωπο προσωπικά μου αρέσουν αυτά. Στο Ιράν έχουν μια ξεχωριστή συνισταμένη σε σχέση με την Ελλάδα και τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες. Όσοι έχουν τις ίδιες ανησυχίες με έμενα θα με καταλάβουν. Δεν ήταν μόνο το γεγονός ότι ταξίδεψα και είδα κάτι άλλο.

Όποιος επισκεφτεί την Τεχεράνη θα του πρότεινα να ανέβει στον Πύργο Milad ο οποίος είναι ο έκτος υψηλότερος πύργος στον κόσμο. Ο πύργος είναι σημείο αναφοράς για τους τουρίστες. Υπάρχουν όμως μέρη τα οποία είναι πιο παραδοσιακά. Η Τεχεράνη είναι μία πόλη 9,5 εκατομμυρίων κατοίκων. Σίγουρα είναι must μια επίσκεψη στις τοπικές αγορές. Όσον αφορά τον πολιτισμό υπάρχουν κειμήλια του περσικού πλούτου σε όλη την χώρα. Το Ιράν είναι αχανές. Έξω από την Τεχεράνη υπάρχουν αρχαία μνημεία αλλά τα είδαμε μόνο μέσα από το λεωφορείο λόγω των υποχρεώσεών μας.

Όταν ταξιδεύω μου αρέσει να δοκιμάζω φαγητά της τοπικής κουζίνας. Το Ιρανικό φαγητό μοιάζει με το ανατολίτικο. Τα φαγητά τους έχουν μια εσάνς καυτερού αλλά διαφέρουν στα αρώματα και τα μπαχαρικά. Στα ξενοδοχεία που μας φιλοξενούσαν είχαν αναλάβει και την διατροφή μας. Αν και μπορούσα να επιλέξω φαγητά τα οποία ήταν πιο κοντά στα δικά μας, τα απέφευγα. Προτιμούσα το κεμπάπ τους που ήταν καταπληκτικό ενώ οι περισσότεροι από την αποστολή μας διάλεγαν πιο κλασσικά φαγητά.

Την εποχή που ταξίδεψα στο Ιράν είχα αφήσει τα μαλλιά και τα γένια μου μακριά. Φορούσα συνέχεια μαντήλια στο κεφάλι, οπότε όταν περπατούσαμε στο δρόμο νόμιζαν ότι είμαι ο μεταφραστής, ότι είμαι δικός τους και με πλησίαζαν να μου μιλήσουν στη γλώσσα τους. Όμως ο μεταφραστής απαντούσε λέγοντας τους ότι είμαι και εγώ Έλληνας. Ουσιαστικά η πρώτη επαφή ήταν αυτή. Κατά τ’ άλλα οι Ιρανοί είναι ένας πολύ φιλόξενος λαός. Σαν αποστολή δεν μας υποχρέωναν να μένουμε μόνο μέσα στο ξενοδοχείο. Είχαμε τη δυνατότητα να βγαίνουμε έξω. Οι ντόπιοι δεν πολυμιλούν αγγλικά και έχουν καταγραφεί σε κινητά επικά σκηνικά, όταν προσπαθούσαμε να συνεννοηθούμε μαζί τους.

Νυχτερινή ζωή στο Ιράν δεν υπάρχει. Μία φορά έτυχε να μας πάει ο διερμηνέας σε ένα μαγαζί για να δούμε πως είναι τα μπουζούκια τους. Οι Ιρανοί χορεύουν καθισμένοι και αγκαλιασμένοι διότι απαγορεύεται να σηκωθούν. Τα μπουζούκια στο Ιράν θυμίζουν πολύ πανηγύρι στην Ελλάδα της δεκαετίας του ’90. Είμαι παιδί εκείνης της εποχής και οι θύμισες ήταν δυνατές. Η ορχήστρα και η μουσική ήταν όπως και στα δικά μας. Είχε και live stand-up comedy. Στις 12 το βράδυ έκλειναν όλα τα μαγαζιά. Πριν φύγει όμως ο κόσμος, έψαλλαν όλοι μαζί, πελάτες και καλλιτέχνες, τον εθνικό τους ύμνο. Αυτό είναι ένα γεγονός που φέρνει τους ανθρώπους κοντά και δεν είναι ντροπή ούτε γραφικό να ψάλεις τον εθνικό σου ύμνο. Επίσης, η έλλειψη αλκοόλ δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Απλά το βρίσκεις παράνομα. Εμείς βρήκαμε τον τρόπο να δοκιμάσουμε βότκα, δικό τους απόσταγμα και ήταν πολύ καλή. Ωστόσο αν εκεί σε συλλάβουν με αλκοόλ, το τίμημα θα είναι σκληρό, ειδικά αν είσαι ξένος.

Το πιο παράξενο που συνέβη ήταν την ημέρα της αναχώρησής μας από την Τεχεράνη.   Φθάσαμε στο αεροδρόμιο και μας ενημέρωσαν, μετά από αρκετή ώρα, ότι η ομοσπονδία δεν είχε κλείσει τα εισιτήρια της επιστροφής. Οι περισσότεροι ξαφνιάστηκαν καθώς είχαν διάφορες επαγγελματικές υποχρεώσεις. Το ίδιο συνέβη και την δεύτερη φορά που πήγαμε στο αεροδρόμιο και υπήρχε μια γενική ανησυχία. Άρχισαν όλοι να ψάχνουν εισιτήρια για να φύγουν μόνοι τους. Για μένα αυτό είχε λίγη πλάκα. Από την στιγμή που χάναμε την πτήση και επιστρέφαμε πάλι στο ξενοδοχείο εγώ έκανα το πρόγραμμά μου και απολάμβανα την έξτρα διαμονή μου στη χώρα.

Από το Ιράν αγόρασα δέκα μαντήλια. Δώρισα τα οχτώ και κράτησα δύο για εμένα. Έχω ένα καταπληκτικό παραδοσιακό μεταξωτό μαντήλι το οποίο φοριέται είτε στα μαλλιά (για τις γυναίκες) είτε στο λαιμό. Επίσης, αγόρασα τσιγάρα επειδή είναι διαφορετικά από τα δικά μας. Αν και δεν είμαι καπνιστής κάποια πακέτα τα μοίρασα και ένα πακέτο το κράτησα σαν αναμνηστικό.

Στο σήμερα έχω μία νοσταλγία και κάποιες φορές σκέφτομαι τι θα γινόταν αν ξαναπήγαινα και αν κρατούσα την επικοινωνία που είχα με κάποιους ανθρώπους. Δεν είμαι όμως ταξιδιάρης, και γιατί φοβάμαι αλλά και επειδή με έχει βυθίσει σε μια αδράνεια η κατάσταση εδώ στην Ελλάδα.

Η αίσθηση που μου άφησε αυτό το ταξίδι είναι μια νοσταλγία με ένα θετικό πρόσημο σε σχέση με αυτό που βίωσα. Θα ξαναπήγαινα σίγουρα μιας και στην ουσία δεν πρόλαβα να δω τίποτα. Θα ήθελα να βιώσω παραπάνω τον τρόπο ζωής τους και την καθημερινότητα τους ώστε να δω και ποια είναι τα προβλήματά τους. Αν δεν ζήσεις την καθημερινότητα ενός λαού δεν μπορείς να καταλάβεις τι συμβαίνει. Θα ήθελα να ξαναβρεθώ εκεί αλλά για να μείνω αρκετό καιρό. Είμαι και λίγο περίεργος με την καλή έννοια. Δεν μου φθάνει να βλέπω ένα μέρος σαν τόπο διακοπών. Θέλω να το εξερευνήσω. Στο Ιράν παρατηρούσες αυτό το μεγαλείο το οποίο τους κάνει από τις μεγαλύτερες δυνάμεις τόσο οικονομικά όσο και στρατιωτικά ενώ παράλληλα έβλεπες τριτοκοσμικές εικόνες. Αυτοί λοιπόν είναι κάποιοι από τους λόγους που θα ήθελα να μείνω εκεί.

Ο Λευτέρης Δημηρόπουλος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και μεγάλωσε στη Δράμα. Σπούδασε υποκριτική και θέατρο στη σχολή του Ανδρέα Βουτσινά, στο εργαστήρι δραματικής τέχνης της Μόνας Κιτσοπούλου καθώς και στο «Θέατρο των Αλλαγών».

Στο θέατρο συνεργάστηκε μεταξύ άλλων με τους σκηνοθέτες: Δήμος Αβδελιώδης («Ομμάτα Δακρωμένα» της Τάνιας Χαροκόπου), Σοφία Σπυράτου («Δον Κιχώτης» του Μιγκέλ ντε Θερβάντες), Γιάννης Καλατζόπουλος («Του Κουτρούλη ο Γάμος» του Αλέξανδρου Ρίζου-Ραγκαβή), Μανούσος Μανουσάκης («Η Ποντικοπαγίδα» της Αγκάθα Κρίστι), Άννα Βαγενά («Το Γάλα» του Βασίλη Κατσικονούρη), Γιώργος Κωνσταντίνου («Πολίτης Γ’ Κατηγορίας» του Γιώργου Κωνσταντίνου), Ανδρομάχη Χρυσομάλη («Η πινακοθήκη των ηλιθίων» του Νίκου Τσιφόρου), Ελένη Γκασούκα («Η νύχτα της ιγκουάνα» του Τενεσί Ουίλιαμς) και Κοραής Δαμάτης («Η δολοφονία του Μαρά» του Πέτερ Βάις).

Ο Λευτέρης Δημηρόπουλος πρωταγωνιστεί στην επιτυχημένη παράσταση «Η πινακοθήκη των ηλιθίων» του Νίκου Τσιφόρου, η οποία ανεβαίνει στο θέατρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών από 5-17 Σεπτεμβρίου. Την θεατρική χρονιά 2023-2024 θα τον δούμε στην παράσταση «Βίρα τις άγκυρες» των Μιχάλη Ρέππα και Θανάση Παπαθανασίου που θα παρουσιαστεί από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος σε σκηνοθεσία του καλλιτεχνικού διευθυντή του ΚΘΒΕ κ. Αστέριου Πελτέκη.

Επίσης, ο Λευτέρης Δημηρόπουλος έλαβε μέρος στις τηλεοπτικές σειρές «Κρίσιμες Στιγμές» (ΕΡΤ1), «Έγκλημα και Πάθος» (ΑΝΤ1), «Η Δικαίωση» (MEGA), «Η Εκδρομή» (ΑΝΤ1), «Αλλού Ξημερωμένοι» (SIGMA Κύπρου). Την τηλεοπτική σεζόν 2022-2023 συμμετείχε στο παιχνίδι επιβίωσης «Asia Express», που προβλήθηκε για πρώτη φορά στην Ελληνική τηλεόραση, από το Star Channel.

Στον κινηματογράφο εμφανίστηκε στις μεγάλου μήκους ταινίες του Βασίλη Τσικάρα «Πολιορκία» και «Πέντε 5». Ο Λευτέρης Δημηρόπουλος πρωταγωνιστεί στη νέα ταινία του Βασίλη Τσικάρα με τίτλο «Operation Star» η οποία αναμένεται να κυκλοφορήσει στους κινηματογράφους μέσα στην κινηματογραφική χρονιά 2023-2024.

#Λευτέρης Δημηρόπουλος #Ιράν #Περσία

[followgeorgegr]

Η Diana Tarawneh μας ξεναγεί στη γοητευτική Ιορδανία

Η Diana Tarawneh κατάγεται κατά το ήμισυ από την Ιορδανία από την πλευρά του πατέρα της. Ωστόσο το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της το πέρασε στην Ελλάδα, χώρα καταγωγής της μητέρας της, δημιουργώντας ισχυρούς δεσμούς και φιλίες. Η Diana αναπολεί πάντα τον τόπο που γεννήθηκε και πέρασε τους πρώτους μήνες της ζωής της. Στο όμορφο κείμενο της μας ξεναγεί στην γοητευτική Ιορδανία μιλώντας για τους ντόπιους και τις συνήθειες τους ενώ μας προτείνει τα μέρη που πρέπει να επισκεφθούμε και τα πιάτα που πρέπει να δοκιμάσουμε.

Για εμένα κάθε ταξίδι που κάνει ένας άνθρωπος είναι ταξίδι ζωής. Με τα ταξίδια μαθαίνεις πράγματα, γνωρίζεις καινούργιους πολιτισμούς, συναντάς ανθρώπους με διαφορετικές νοοτροπίες και τρόπο ζωής, αποκτάς εμπειρίες, γνώσεις και ίσως γίνεσαι ποιο δεκτικός στην διαφορετικότητα. Ένα από τα ταξίδια αυτά είναι και τα ταξίδια στην Ιορδανία.

Τελευταία φορά πήγα στην Ιορδανία το 2019. Πήγα μαζί με την οικογένειά που έχω δημιουργήσει, για να τους γνωρίσω την χώρα από όπου κατά το ήμισυ κατάγομαι. Αν και μεγάλωσα στην Ελλάδα με τους γονείς της μητέρας μου, ο πατέρας μου κατάγεται από την Ιορδανία. Αποφασίσαμε λοιπόν τόσο εγώ όσο και τα αδέλφια μου τα οποία επίσης ζούνε στο εξωτερικό να βρεθούμε όλοι στην Ιορδανία για μια οικογενειακή συνάντηση ύστερα από πολλά χρόνια απουσίας.   

Με κέρδισε η φιλοξενία και η απλότητα των ανθρώπων στην Ιορδανία και ειδικά των ανθρώπων στην επαρχία. Είναι πάντα πρόθυμοι να σου μιλήσουν, να σε βάλουν στα σπίτια τους προκειμένου να σε κεράσουν ένα ζεστό ποτήρι τσάι ή και να σου κάνουν το τραπέζι ακόμη και αν δεν σε ξέρουν. Το στοιχείο της φιλοξενίας αυτού του λαού είναι κάτι που πιστεύω ό��α χρόνια και να περάσουν δεν θα το χάσουν. Επίσης, στην Ιορδανία αισθάνεσαι ασφαλής. Δεν νιώθεις λεπτό ότι κινδυνεύεις. Η Ιορδανία έχει καταφέρει όλα αυτά τα χρόνια να κρατηθεί μακριά από εχθροπραξίες και να αποτελεί α��φαλές καταφύγιο για όλους τους πρόσφυγες των γειτονικών χωρών. Στην Ιορδανία ζούνε πρόσφυγες από την Παλαιστίνη, το Ιράκ και την Συρία.  

Με εντυπωσίασε η τόσο αρμονική συνύπαρξη των κατοίκων με διαφορετικές θρησκευτικές πεποιθήσεις. Στην Ιορδανία μουσουλμάνοι και χριστιανοί ζουν μαζί αρμονικά, σεβόμενοι ο ένας τα πιστεύω του άλλου. Ο καθένας μπορεί να ασκήσει τα τελετουργικά της θρησκείας  του χωρίς εμπόδια ή περιορισμούς.

Είχα να επισκεφθώ την Ιορδανία σχεδόν είκοσι χρόνια. Είναι εντυπωσιακό το πόσο πολύ επεκτάθηκε το Αμμάν και σε περιοχές όπου παλαιότερα είχε μόνο χωράφια. Έχουν κτιστεί παντού σύγχρονα κτίρια, αυτοκινητόδρομοι και εμπορικά κέντρα όπου τα καταστήματα λειτουργούν συνέχεια και είναι γεμάτα κόσμο. Αυτό όμως που εξακολουθεί και παραμένει ίδιο είναι το παλαιό Αμμάν αποκαλούμενο «Μπέλαντ». Είναι πολύ όμορφα να κάνεις την βόλτα σου στην περίφημη αγορά χρυσού, αγορά υφασμάτων και παραδοσιακών ρούχων και συγχρόνως να συναντάς στο δρόμο σου το αρχαίο Ρωμαϊκό θέατρο, όπου ακόμη και σήμερα γίνονται εκδηλώσεις, το ναό του Ηρακλή στον λόφο μαζί με το αρχαιολογικό μουσείο κ.α.

Τι θα σύστηνα να κάνει κάποιος στην Ιορδανία; Δεν ξέρω από πού να πρωτοξεκινήσω. Η Ιορδανία φημίζεται για την Πέτρα, την κόκκινη πόλη, και ένα από τα νέα επτά θαύματα του κόσμου. Μια πόλη λαξευμένη σε βράχους σε αποχρώσεις του κόκκινου και του ροζ, όπου για να την ανακαλύψεις πρέπει πρώτα να περπατήσεις μια απόσταση ενός χιλιομέτρου μέσα στο φαράγγι το οποίο στο τέλος του οδηγεί στο Χάζνε (θησαυροφυλάκιο). Μετά από εκεί εξαπλώνεται μια ολόκληρη πόλη με τα καλύτερα διατηρημένα κτίρια το Μοναστήρι, το Ρωμαϊκό θέατρο, τον Εμπορικό Δρόμο κ.α. 

Στη συνέχεια αν συνεχίσει κανείς νοτιότερα της πόλης της Πέτρας θα βρεθεί στο Ουάντι Ραμ ή αλλιώς Κοιλάδα της Σελήνης γνωστή για την κόκκινη άμμο της. Μια διανυκτέρευση εκεί στα πολυτελή πλέον κατασκηνωτικά καταφύγια θα σε πείσει ότι βρίσκεσαι σε άλλον πλανήτη για αυτό άλλωστε το μέρος αυτό τα τελευταία χρόνια το διαλέγουν συχνά οι παραγωγοί ταινιών επιστημονικής φαντασίας. 

Για εμένα όμως αυτό που πάντα με μαγεύει στην Ιορδανία είναι το βόρειο τμήμα της, η περιοχή όπου ο Μέγας Αλέξανδρος έχτισε μερικές από τις πόλεις της λεγόμενης Δεκάπολης. Τα Γέρασα είναι μια από αυτές τις πόλεις την οποία αποκαλούσαν ως «Πομπηία της Μέσης Ανατολής» εξαιτίας του πλούτου της. Άλλωστε μια επίσκεψη στον αρχαιολογικό της χώρο θα σε πείσει. Κάθε καλοκαίρι διεξάγετε θερινό φεστιβάλ όπου τόσο Άραβες τραγουδιστές, παραδοσιακά συγκροτήματα από τον αραβικό κόσμο αλλά και ξένοι τραγουδιστές και συγκροτήματα συμμετέχουν. Λίγο βορειότερα συναντά κανείς την πόλη Ουμ Κάις ή Γάδαρα από όπου ατενίζεις τα Υψίπεδα του Γκολάν, τη λίμνη Τιβεριάδα, τις όχθες των ποταμών Γιαρμούκ και Ιορδάνη, ως τη Συρία. Η θέα είναι εκπληκτική.

Κάποια άλλα επίσης όμορφα μέρη και με θρησκευτικό ενδιαφέρον τα οποία θα μπορούσε να επισκεφθεί κάποιος είναι η πόλη της Μαδιβάς, με τον παλαιότερο ψηφιδωτό χάρτη στο δάπεδο της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου, το όρος Νέμπο από όπου λέγεται ότι ο Μωυσής αντίκρισε την Γη της Επαγγελίας με εξαιρετική πανοραμική θέα, η τοποθεσία του βαπτίσματος στον Ιορδάνη ποταμό όπου υπάρχει το Μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου κ.α.

Τέλος, σίγουρα μια επίσκεψη στη Νεκρά Θάλασσα όπου βρίσκεται το χαμηλότερο σημείο της γης και αποτελεί έναν από τους ποιο δημοφιλείς προορισμούς για spa θα σας αφήσει ενθουσιασμένους.

Εκτός όμως από τους αρχαιολογικούς χώρους θα σύστηνα ανεπιφύλακτα να δοκιμάσουν και την αραβική ιορδανική κουζίνα, καθώς και τα γλυκά τους. Δεν γίνεται επίσκεψη στην Ιορδανία χωρίς να γευτείς το χούμος, φαλάφελ, φέτε χούμος, μαναΐς για πρωινό, για μεσημέρι μένσαφ, μακλούπε, σαούιρμα και οπωσδήποτε κνάφε για γλυκό ή και κάθε άλλο είδος σιροπιαστό τους. 

Ακόμη η επικοινωνία με τους ντόπιους είναι εξαιρετική. Είναι φιλόξενος λαός, πρόθυμος να βοηθήσει να εξηγήσει σε οτιδήποτε χρειαστεί κάποιος. Η πλειοψηφία τους ακόμη και οι ηλικιωμένοι γνωρίζουν πολύ καλά Αγγλικά.

Στην Ιορδανία έχει πολλά όμορφα πράγματα που θα μπορούσε κάποιος να πάρει ως αναμνηστικό φεύγοντας από εκεί. Όλοι όμως παίρνουν τα βαζάκια με τις παραστάσεις από την Ιορδανία ή τις καμήλες όπου μέσα με χρωματιστή άμμο μπορεί να σου γράψει όποιο όνομα θέλεις. Καλλυντικά από την Νεκρά Θάλασσα. Εμένα όμως αυτά που μου αρέσουν πολύ είναι τα υφαντά τους με διάφορες παραστάσεις.  

Η Diana Taeawneh γεννήθηκε στην Ιορδανία και μεγάλωσε στην Ελλάδα. Εργάζεται ως δικηγόρος στη Θεσσαλονίκη οπού ζει μαζί με την υπέροχη οικογένειά της. 

#Diana Tarawneh #Ιορδανία #Αμμάν #Πέτρα

[followgeorgegr]

Μια ημέρα στο μουσείο της Ακρόπολης: Ένα ταξίδι στην αρχαία Αθήνα

Το Μουσείο της Ακρόπολης αποτελεί ένα από τα στολίδια που έχει η χώρα μας. Πολύς κόσμος από το εξωτερικό και το εσωτερικό έρχεται για να θαυμάσει το μνημείο αυτό. Μετά το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο αποτελεί το πιο σημαντικό στον ελλαδικό χώρο.

Το Μουσείο της Ακρόπολης χωρίζεται σε επίπεδα και στο τελευταίο βρίσκεται το υπέροχο εστιατόριο που βλέπει όλη την Αθήνα. Επισκέψου το μουσείο ξεκινώντας από χαμηλά και σταδιακά θα τυφλωθείς από τον πολιτισμό και τα ευρήματα που θα συναντήσεις όσο προχωράς πιο πάνω. Κάθε επίπεδο που θα ανεβαίνεις θα συναντάς και έναν κόσμο διαφορετικό δημιούργημα ενός πολιτισμού που ενέπνευσε πόσους άλλους και διδάσκεται αυτήν τη στιγμή σε εκπαιδευτικά ιδρύματα του εξωτερικού.

Όσα θα συναντήσεις στο Μουσείο της Ακρόπολης

Η αίγλη και η δύναμη του παρελθόντος αποκτούν υπόσταση και σχήμα στο Μουσείο της Ακρόπολης μέσα από έργα τέχνης που φιλοτέχνησαν δημιουργοί που αγάπησαν και λάτρεψαν τη χώρα μας. Σμιλεμένα με λατρεία για τον ελληνικό πολιτισμό αγάλματα, νομίσματα, αγγεία από την ελληνιστική εποχή, τη Μυκηναϊκή, από τη Γεωμετρική περίοδο, Αρχαϊκή εποχή και άλλες εποχές και περιόδους του ελληνικού κόσμου. Επιπλέον πολύ σημαντικό δημιούργημα είναι οι ανάγλυφες αναπαραστάσεις πάνω σε πλάκες από δραστηριότητες και πρόσωπα αυτών των σημαντικών πολιτισμικών περιόδων της Ελλάδος καθώς εκτός του ότι σου δίνουν τη δυνατότητα να μάθεις γεγονότα και καταστάσεις των προγόνων σου ο ανάγλυφος τρόπος δημιουργίας είναι σαν να τα ζεις. Σε κάνουν μέρος μιας άλλης εποχής τόσο ώστε ακόμα και αν δε σε ενδιαφέρει το κομμάτι της ιστορίας σου προσεγγίζει τόσο το ενδιαφέρον ώστε να θες να μάθεις.

Τα ευρήματα που βρέθηκαν από αρχαιολογικές ανασκαφές που έγιναν και βρίσκονται σήμερα στο Μουσείο της Ακρόπολης σου δίνουν τη δυνατότητα να μάθεις για τις δραστηριότητές τους αλλά και ακονίζουν τη σκέψη σου καθώς σου μεταδίδουν τη γνώση αυτή για τη χρήση τους στη δική μας σύγχρονη εποχή. Μια Αθήνα διαφορετική και μεγαλοπρεπή θα ξεδιπλωθεί μπροστά σου. Υπάρχουν αντικείμενα που έφτιαξαν αυτό που είναι σήμερα η Ακρόπολη δηλαδή ένα ιερό μνημείο που τιμούν και λατρεύουν όχι μόνο οι Έλληνες αλλά και οι άνθρωποι του εξωτερικού. Επιπροσθέτως θα βρεις και τα αυθεντικά μαρμάρινα γλυπτά του Παρθενώνα αλλά και αντίγραφά τους που βρίσκονται στο Βρετανικό Μουσείο. Συμπληρώνοντας μπορείς να δεις τη ζωή στην αρχαία Αθήνα, όπως είναι: δρόμοι, λουτρά, τάφοι, σπίτια.

Κλείνοντας πολύ όμορφα την ημέρα σου πρέπει να επισκεφθείς το εστιατόριο στο Μουσείο της Ακρόπολης με την πανοραμική θέα και να γευτείς κάποια από τα εδέσματα και τα γεύματα που έχει αγναντεύοντας όλη την Αθήνα.

Κάποιες από τις διακρίσεις που έχει πάρει το Μουσείο της Ακρόπολης

Ένα πολύ σημαντικό βραβείο για την πολιτιστική του προσφορά που έχει λάβει το Μουσείο της Ακρόπολης και να αξίζει να αναφερθεί είναι η κατάταξή του στα 100 πιο δημοφιλή μουσεία παγκοσμίως για το έτος 2010 κατακτώντας μάλιστα την 25η από την “The Art Newspaper”, τη διεθνή καλλιτεχνική επιθεώρηση. Εννοείται πως οι διακρίσεις που έχει λάβει είναι και άλλες πολλές ακόμη. Ωστόσο αυτή θεωρώ πως είναι μία πολύ σημαντική διάκριση αν αναλογιστεί κανείς πως μετείχαν 100 μουσεία στον διαγωνισμό αυτόν.

Οι πολιτιστικές εκδηλώσεις που λαμβάνουν χώρα στο Μουσείο της Ακρόπολης

Επιπροσθέτως ο μνημιακός αυτός χώρος προσφέρεται και για πολιτιστικές εκδηλώσεις. Πέρυσι στα 14 χρόνια λειτουργίας του πραγματοποίησε ένα δωρεάν μουσικό αφιέρωμα στη μελοποιημένη ελληνική ποίηση. Φέτος την πρώτη νύχτα του Αυγούστου, ημέρα Τρίτη, έλαβε μέρος μουσικοχορευτική παράσταση με τους διασημότερους Έλληνες και ξένους χορευτές του tango. Η είσοδος ήταν ελεύθερη από τις 20:00 μέχρι τα μεσάνυχτα για να παρακολουθήσει ο κόσμος την παράσταση "Tango Acropolis" υπό την αιγίδα της Πρεσβείας της Αργεντίνης υπό το φως του φεγγαριού στον προαύλιο χώρο του Μουσείου της Ακρόπολης.

Έστω και μία φορά πρέπει να το επισκεφθείς

Το Μουσείο της Ακρόπολης πέραν του ότι αποτελεί από μόνο του έναν θησαυρό πολιτισμικής κληρονομιάς προωθεί και μέσω των πολιτιστικών δράσεών του τον πολιτισμό μας. Είτε επιλέξεις μόνος είτε με κάποιο οργανωμένο γκρουπ όσα δεις και μάθεις θα σε συνοδεύουν στα επόμενα χρόνια ζωής σου. Είναι ένας χώρος που πρέπει να τον έχει επισκεφθεί έστω και μία φορά στη ζωή του ο καθένας καθώς ακόμα και αν δεν σε ιντριγκάρει το κομμάτι της ιστορίας, από την ομορφιά και την αίγλη του πολιτιστικού παρελθόντος μας που θα συναντήσεις, αν δε μάθεις πράγματα για την ιστορία μας σίγουρα θα μαγευτείς από την ποιότητα ζωής και τις δραστηριότητες εκείνων των χρόνων στην Ελλάδα.

#Μουσείο της Ακρόπολης #Ακρόπολη #Αθήνα #Αρχαία Αθήνα

[followgeorgegr]

Δημήτρης Ελιάς: Το Μεξικό ήταν ταξίδι ζωής και έχω τις καλύτερες αναμνήσεις

Ο Δημήτρης Ελιάς είναι ηθοποιός και ένας γνήσιος άνθρωπος της τέχνης. Ο Δημήτρης Ελιάς, για είκοσι και πλέον χρόνια, ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη. Από το 2003 συμμετέχει ενεργά σε θεατρικές παραστάσεις που ανεβαίνουν στη συμπρωτεύουσα ενώ συνεργάστηκε με ταλαντούχους σκηνοθέτες.

Όμως ο Δημήτρης εκτός από εξαιρετικός ηθοποιός και δάσκαλος του θεάτρου είναι και λάτρης των ταξιδιών. Αγαπάει να εξερευνά τους τόπους που επισκέπτεται, να ανακαλύπτει μυστικές γωνιές και να θαυμάζει τα υπέροχα ηλιοβασιλέματα. Ο Δημήτρης Ελιάς μέσα από μια αναδρομή στο ταξιδιωτικό του παρελθόν μίλησε στο followgeorge.gr για τις αναμνήσεις του από το ταξίδι του στο Μεξικό και τις εντυπώσεις που του άφησαν η χώρα και οι άνθρωποι της.

Ο προορισμός που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση είναι το Μεξικό. Πήγα αρχές Σεπτεμβρίου του 2018 με την παρέα μου και ήταν ταξίδι ζωής από πολλές απόψεις, τόσο από οικονομικής άποψης όσο και από θέμα χρόνου. Σ’ ένα τόσο μακρινό και ακριβό ταξίδι δεν μένεις δύο ή τρεις μέρες όπως γίνεται σε Ευρωπαϊκούς προορισμούς. Στο Μεξικό έμεινα περίπου 15 ημέρες και με εντυπωσίασε ιδιαίτερα η Πόλη του Μεξικό. Ωστόσο δεν μείναμε μόνο εκεί. Κάναμε σύντομα ταξίδια σε διάφορες άλλες πόλεις.

Συνήθως το Μεξικό το έχουμε στο μυαλό μας με κάκτους και έρημο κυρίως από τις εικόνες που βλέπουμε στη τηλεόραση και τα κινούμενα σχέδια. Αλλά δεν είναι έτσι. Το Μεξικό είναι μια τεράστια χώρα που έχει ποικιλομορφία στο έδαφος δηλαδή έχει τις ερήμους και τους κάκτους αλλά έχει και ζούγκλα στα νότια. Εμείς επισκεφθήκαμε το Taxco, τις πυραμίδες των Ίνκας και των Αζτέκων. Πήγαμε στην πόλη της αιώνιας άνοιξης, την Κουερναβάκα εκεί που οι θερμοκρασίες είναι συνέχεια γύρω στους 20 με 25 βαθμούς. Το κλίμα είναι τροπικό. Πήγαμε στο Tepoztlán, μια περιοχή όπου και εκεί έχει πυραμίδες. Ο καιρός ήταν εξαιρετικά βροχερός την ημέρα της άφιξης μας και δεν βοήθησε ώστε να ανέβουμε στην πυραμίδα λόγω ολισθηρότητας αλλά μείναμε για κάποιες ώρες στην πόλη.

Στο Μεξικό πήγα με μια τρελή και ευχάριστη διάθεση διότι όλα ξεκινάνε από εκεί. Είμαι παθιασμένος με τα αεροπλάνα κυρίως στα μακρινά ταξίδια οπότε ένα υπερατλαντικό ταξίδι 12 ωρών, με μία ενδιάμεση στάση στη Ρώμη, ήταν για μένα το καλύτερο μου. Το ευχαριστήθηκα. Καθόμουν δίπλα από το παράθυρο και ανεβοκατέβαζα συνέχεια το σκιάστρο όπου είχα τρελάνει τον κόσμο με αυτή την κίνηση. Ήθελα να παρακολουθώ τη διαδρομή και έβλεπα από κάτω τον Ατλαντικό ωκεανό ενώ αντίκρισα τις ακτές των ΗΠΑ. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο.

Στο Μεξικό με κέρδισε η πολυχρωμία τόσο στα έντομα χρώματα των ρούχων που φορούσαν οι Μεξικανοί όσο και στα σπίτια, και δεν μιλάω για τους ουρανοξύστες. Το Μεξικό και ειδικά η πρωτεύουσα είναι μια πόλη των αντιθέσεων. Οπότε αυτή η πολυχρωμία, η ομορφιά, η ζωντάνια και η γλυκύτητα και των ανθρώπων από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου με ενθουσίασε. Ωστόσο τρόμαξα λίγο με την έκταση της πόλης και με τον αριθμό του πληθυσμού. Μιλάμε για περίπου 20 εκατομμύρια ανθρώπους μπορεί και παραπάνω. Βλέποντας την πόλη από ψηλά απόρησα πως είναι δυνατόν να υπάρχουν τόσο τεράστιες πόλεις.

Αυτό που με παραξένεψε ήταν το φαγητό επειδή ήταν ιδιαίτερα καυτερό. Δεν έχει καμία σχέση με το Μεξικάνικο που παραγγέλνουμε στην Ελλάδα. Όποτε δεν ήμουν συνηθισμένος σε τόσο έντονα καυτερά φαγητά και ήταν κάτι το οποίο δεν μπορούσα να το συνηθίσω στην αρχή αλλά προσπάθησα να εξοικειωθώ όσο περισσότερο γινόταν. Η Μεξικάνικη κουζίνα δεν με ξετρέλανε και τόσο. Όμως το φαγητό που έτρωγα συχνά και με άφησε ικανοποιημένο ήταν η Μεξικάνικη πίτσα η οποία αν και καυτερή συνδυαζόταν με κάποιες γεύσεις πιο ιδιαιτέρες και λίγο γλυκόξινες. Επομένως κατά την παραμονή μου στο Μεξικό καθόμουν συνέχεια σε πιτσαρίες. Τα υπόλοιπα φαγητά που δοκίμασα ήταν λίγο άνοστα και ανάλατα. Ιδιαίτερα κάποιες σούπες ή σάλτσες οι οποίες ακόμα και στην όψη δεν με ενθουσίαζαν για να τις δοκιμάσω.

Θα ήθελα να ξαναπάω στο Μεξικό για να δω και άλλες πόλεις. Αυτό το κάνω  σε προορισμούς που επισκέπτομαι, αν κάτι δεν προλάβω να δω λόγω χρόνου ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο.

θα ακουστεί κάπως παράξενο αλλά αναπολώ όλη αυτή τη φασαρία, όχι τόσο την πολυκοσμία που υπήρχε στους δρόμους και στα μέσα συγκοινωνίας. Οι άνθρωποι ήταν εκατοντάδες στους δρόμους, ο καθένας πήγαινε στην δουλειά του ακόμα και μέσα στο μετρό. Έβλεπες μάζες σαν τα μελίσσια και δεν ήμουν συνηθισμένος σε μια τέτοια πολυκοσμία. Ήταν κάτι που έβλεπα για πρώτη φορά στη ζωή μου. Ακόμη σε κάθε δρόμο θα δεις ανθρώπους να βγάζουν το ψωμί τους με χίλιους δυο τρόπους είτε πουλώντας αναμνηστικά και είδη λαϊκής τέχνης είτε να μαγειρεύουν φαγητά και να φτιάχνουν ποτά. Αυτές οι μυρωδιές που αναδύονται από τους πάγκους αλλά και οι φωνές και η γλώσσα τους με τα Ισπανικά και τις δικές τους τοπικές διαλέκτους.

Αν κάποιος επιθυμεί να ταξιδέψει στο Μεξικό θα του πρότεινα να κάνει μια βόλτα στο πάρκο Τσαπουλτέπεκ, να επισκεφθεί το ομώνυμο κάστρο και να κάνει μια βαρκάδα στη λίμνη. Να ταΐσει τα σκιουράκια του πάρκου τα οποία είναι φιλικά και παίζουνε με τον κόσμο. Επίσης, η Παναγία της Γουαδελούπης είναι σημαντικό προσκύνημα για όλους τους Καθολικούς. Σε εκείνη την περιοχή παρατηρείς και τις αντιθέσεις. Από την μία πλευρά υπάρχει ο έντονος πλούτος με τους ουρανοξύστες και την χλιδή και από την άλλη πλευρά βλέπεις τις φαβέλες, την φτώχια η οποία είναι έντονη στο Μεξικό. Με λίγα λόγια υπάρχει πολύς πλούτος και πολλή φτώχια.

Να επισκεφθεί την τεράστια πλατεία Ζόκαλο με τον καθεδρικό ναό όπως και την Αγορά Mercado de Artesanias με τα είδη λαϊκής τέχνης και τα αναμνηστικά. Να σημειώσω ότι στην Πλατεία Ζόκαλο θα συναντήσεις ντόπιους ντυμένους με παραδοσιακές φορεσιές να κάνουν διάφορες τελετές όπως αυτές που έκαναν οι Μάγιας και οι Αζτέκοι. Για όσους αγαπούν την τέχνη και είναι άνθρωποι που τους αρέσουν τα μουσεία, νομίζω ότι αξίζει μια επίσκεψη στο μουσείο της Φρίντα Κάλο, το Casa Azul. Το Μέξικο Σίτι είναι μια σύγχρονη πόλη το οποίο διατηρεί έντονα το εθνικό και ιστορικό της στοιχείο.

Με τους ντόπιους επικοινωνούσαμε στα Αγγλικά καθώς οι περισσότερο γνωρίζουν τη γλώσσα. Παρόλα αυτά τους φαινότανε παράξενο που δεν ξέραμε Ισπανικά που είναι περισσότερο διαδεδομένα. Σε όλες τις πόλεις που πήγαμε δεν αντιμετωπίσαμε κάποιο πρόβλημα. Ένα περιστατικό που με παραξένεψε είναι ότι σε κάποια σημεία στις αποβάθρες του μετρό υπήρχε ένα διαχωριστικό σημείο που ήταν άδειο. Οι αστυνομικοί μας απαγόρευσαν την είσοδο και μας εξήγησαν ότι η χρήση ήταν μόνο για γυναίκες και παιδιά. Οι γυναίκες δηλαδή είχαν την επιλογή να επιβιβασθούν στους συρμούς είτε από εκείνο το σημείο είτε να σταθούν κανονικά μέσα στο πλήθος όπως εμείς. Μου έκανε εντύπωση που τις διαχώριζαν κατ’ αυτό τον τρόπο. Δεν γνωρίζω αν αυτό γινόταν για λόγους ασφαλείας αλλά Θα περίμενα να δω κάτι τέτοιο σε μια Μουσουλμανική χώρα και όχι σε μία χώρα του Δυτικού κόσμου.

Η αλήθεια είναι ότι νοσταλγώ το συγκεκριμένο ταξίδι. Αναπολώ τις όμορφες στιγμές. Κάναμε γνωριμίες, έχουμε και κάποιους φίλους με τους οποίους επικοινωνούμε στα social έχοντας κρατήσει επαφή. Είναι μια καλή ευκαιρία να ξαναπάω στη χώρα, να δω και άλλα μέρη και να μην μείνω μόνο στα γνωστά όπως το Μέξικο Σίτι και το Ακαπούλκο. Έχει πάρα πολλές ομορφιές αυτή η χώρα.

Στα ταξίδια, όπου και αν πηγαίνω, παίρνω πάντα ένα αναμνηστικό. Είτε είναι μια μικρή ελληνική πόλη είτε είναι μια ξένη χώρα σίγουρα θα αγοράσω κάτι. Πέρα από τα κοινά αναμνηστικά φροντίζω να πάρω και πιο ιδιαίτερα. Τα έχω για να θυμάμαι τον τρόπο που τα αγόρασα, πως τα αγόρασα, πως το βρήκα και την ιστορία που έχει από πίσω.

Κλείνοντας θα αναφέρω ότι το Μεξικό είναι ένας φιλόξενος τόπος. Είχα ακούσει ότι τα πράγματα είναι περίεργα σε σχέση με την ασφάλεια και θα πρέπει να προσέχουμε. Δεν αντιμετώπισα κάτι τέτοιο. Όμως οι Μεξικανοί είναι ένας φιλόξενος, ζεστός και χαμογελαστός λαός. Μου θύμισαν πολύ τους Μεσογειακούς λαούς και κυρίως εμάς τους Έλληνες που τρέχουμε για να βοηθήσουμε και να εξυπηρετήσουμε τους ξένους. Οπότε μόνο τα καλύτερα έχω να θυμάμαι από το συγκεκριμένο ταξίδι.

Ο Δημήτρης Ελιάς είναι ηθοποιός με καταγωγή από την Λήμνο. Από το 2003 ως σήμερα έχει συμμετάσχει σε πολλές θεατρικές παραστάσεις σε έργα του κλασικού και σύγχρονου ρεπερτορίου. Έχει συνεργαστεί με πολλούς σκηνοθέτες (Β. Παπαχαραλάμπους, Α. Μίγκα, Δ. Σακατζή, Β. Δουμανίδου, Δ. Χατζηθεοδοσίου, Κ. Αθυρίδη, Α. Κατιρτζόγλου, Δ. Καλαιτζίδου, Μ. Κωνσταντινίδου, Β. Τσικάρας, Α. Πανταζούδης κ.ά.). Διδάσκει στα τμήματα υποκριτικής και σκηνοθεσίας του ΙΕΚ ΔΕΛΤΑ Θεσσαλονίκης, καθώς και στα θεατρικά εργαστήρια της ΧΑΝΘ. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια αρχαίου θεάτρου, υποκριτικής μεθόδου Stanislavski, κινησιολογίας και σκηνοθεσίας. Συμμετείχε επίσης σε τηλεοπτικές, κινηματογραφικές και ραδιοφωνικές παραγωγές, σε παρουσιάσεις βιβλίων και εκδηλώσεων, stand up comedy,  video clips καθώς και σε διαφημιστικά σποτ.

#Μεξικό #Κεντρική Αμερική #Δημήτρης Ελιάς

[followgeorgegr]

Βασιλική Σταυρίδου: Στο νησί των Φαιάκων σαν μια άλλη πριγκίπισσα

Η Βασιλική Σταυρίδου εργάζεται ως φιλόλογος ωστόσο η ψυχολογία και η συγγραφή είναι δύο ασχολίες που την έχουν κερδίσει. Η Βάσω Σταυρίδου μας ταξιδεύει μέσα από το υπέροχο κείμενο της στην Κέρκυρα, στο νησί των Φαιάκων. Εμείς φεύγουμε νοερά μαζί της για το μέρος όπου λάτρεψε η Αυτοκράτειρα Σίσσυ και αγαπήσαμε μέσα από τα τραγούδια της Ρένας Βλαχοπούλου.

Θυμάμαι να κοιτώ την Κέρκυρα όσο πλησιάζαμε με το πλοίο και να αδημονώ. Ίσως έπαιξαν ρόλο οι συγκυρίες που αυτό το ταξίδι είναι το πρώτο που ανακαλείται στην μνήμη μου, όταν συζητώ για διακοπές. Πτυχιούχος και ξένοιαστη πια. Ένα καλοκαίρι γεμάτο εκδρομές με τελευταίο προορισμό το νησί των Φαιάκων.

Τα λάτρεψα όλα σ' αυτόν τον τόπο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τους πρόσχαρους ανθρώπους με το ταπεραμέντο τους, το φαγητό τους -κυρίως το σοφρίτο και την παστιτσάδα- στα ατμοσφαιρικά τους εστιατόρια βενετσιάνικης αισθητικής, τα μαγαζάκια με τις χειροποίητες δημιουργίες και την ελαφριά μυρωδιά του λιμοντσέλο που αναδυόταν από μέσα τους. Την παλιά πόλη με τα αρχοντικά σπίτια και τα πλακόστρωτα σοκάκια που διασχίζοντας την, αισθανόμουν ότι μια άλλη εποχή, περασμένη, συναντιόταν με το σήμερα και εγώ γινόμουν κοινωνός αυτού του παντρέματος. Την θέα από το παλιό φρούριο που ξεδίπλωνε μπροστά μου ένα συνονθύλευμα κουλτούρας, πολιτιστικής κληρονομιάς και συναισθημάτων...

Αξέχαστες και οι κρυστάλλινες γαλάζιες θάλασσες του νησιού, με την απέραντη παραλία του Ίσσου, τη χρυσή αμμουδιά και τους πανέμορφους αμμόλοφους της, να καταλαμβάνει εξέχουσα θέση στην καρδιά μου. Κάπως έτσι πρέπει να είναι ο παράδεισος, είχα σκεφτεί όταν την αντίκρισα και ένιωσα την γαλήνη που απέπνεε να με ακουμπά!

Ίσως έτσι να αντιλαμβανόταν αυτό το νησί των Επτανήσων και η αυτοκράτειρα Ελισάβετ της Αυστρίας γι' αυτό έφτιαξε εκεί το θέρετρο της, το Αχίλλειον. Το εκθαμβωτικό και θεόρατο άγαλμα του αγαπημένου της ήρωα, Αχιλλέα, που δεσπόζει σ’ ένα από τους κήπους της έπαυλης, η αλληγορική απεικόνιση των τεσσάρων εποχών στην τοιχογραφία της οροφής μπαίνοντας στο ανάκτορο και οι Μούσες που συναντάς στη βεράντα του τελευταίου ορόφου, βγαίνοντας από αυτό, με άφησαν άναυδη. Τη μάγεψε το φιλόξενο αυτό μέρος και οι ανοιχτές αγκαλιές των ανθρώπων του. Αυτό αγάπησε, πιστεύω.

Αυτό αγάπησα κι εγώ! Δεν ήθελα να φύγω. Ήθελα να κάθομα�� στο μπαλκονάκι του νοικιασμένου δωματίου μου τα βράδια, να νιώθω το απαλό αεράκι στο πρόσωπο μου, να μυρίζω το θαλασσινό αλάτι και τα λουλούδια του ξενοδοχείου και να αγναντεύω... Μου έφτανε για να νιώθω πριγκίπισσα. Κάπου ακούμπησε η ψυχή μου σ' αυτόν τον τόπο του Ιονίου, ταξίδεψε και ανακουφίστηκε...

Δεν είδα όσα θα ήθελα, αν και πήγα προετοιμασμένη, όπως σε κάθε μου ταξίδι, για να τα προλάβω όλα. Όμως, αυτό το νησί είχε την ικανότητα να με βγάλει εκτός προγράμματος και να με παρασύρει με τη μουσική και τους Κερκυραϊκούς χορούς του κάπου εκεί στα στενά δρομάκια σαν μια άλλη σειρήνα που με καλεί να την επισκεφτώ και πάλι...

Η Βασιλική Σταυρίδου κατάγεται από τις Σέρρες. Είναι απόφοιτη της Φιλοσοφικής σχολής Ιωαννίνων. Κατέχει πιστοποιητικά επιμόρφωσης ειδικής αγωγής, μαθησιακών δυσκολιών, ψυχολογίας παιδιών και εφήβων και βασικών αρχών του ψηφιακού μάρκετινγκ. Αγαπά την ψυχολογία, τον κινηματογράφο και να φτιάχνει φανταστικούς κόσμους μέσα από τη συγγραφή.

#Κέρκυρα #Βάσω Σταυρίδου #Ελλάδα #Επτάνησα

[followgeorgegr]

Η Μιρέλα Πάχου δεν σταματά να (μας) ταξιδεύει #challenge_valitsa

Εμάς, με την φωνή και τις ερμηνείες της, την αστείρευτη επί σκηνής ενέργειά της, το τρυφερό της ταμπεραμέντο. Τον εαυτό της, με βαλίτσες, με σακ βουαγιάζ, εντός και εκτός Ελλάδας, για συναυλίες ή για αναψυχή, για όλα.

Υπάρχει κάτι που δεν γίνεται να λείπει από τις αποσκευές της-ε, όλοι και όλες έχουμε κάποια εξάρτηση. Έχει χάσει και αεροπλάνο και καράβι. (μ’ αεροπλάναααα και βαπόοορια). Δεν έχει κάνει ποτέ διακοπές μόνη.

Αυτά και άλλα όμορφα αφηγείται η Μιρέλα Πάχου στην πιο ταξιδιάρα στήλη του followgeorge.gr, λίγο πριν την έναρξη του φετινού καλοκαιριού, το οποίο ευχόμαστε να είναι για εκείνη όσο μελωδικό, ανέμελο και εκρηκτικό της αξίζει.

Της Γεωργίας Δρακάκη

Πού σχεδιάζεις να περάσεις το φετινό καλοκαίρι, Μιρέλα;

Σε όλη την Ελλάδα και την Κύπρο, σε συναυλιακούς χώρους και μουσικές σκηνές. Με προσωπικές συναυλίες, αλλά και μία παράσταση με τίτλο «Τα κινηματογραφικά ντουέτα», μία ενδιαφέρουσα μουσική συνάντηση με τον αγαπημένο μου Αδάμ Τσαρούχη και μία υπέροχη ομάδα μουσικών, με όμορφα τραγούδια της μεγάλης οθόνης που όλοι έχουμε τραγουδήσει. Και τώρα που το σκέφτομαι, νομίζω πως όλες αυτές οι μουσικές καλοκαιρινές  βραδιές με την αλμύρα και την ανεμελιά, το αεράκι που παρασέρνει μακριά τις στενάχωρες σκέψεις και την ξεχωριστή σύνδεση με το κοινό, έχουν κάτι από τη μαγεία της μεγάλης οθόνης!

Ποιο ταξίδι σου δεν μπορείς να ξεχάσεις με τίποτα;

Ο αγαπημένος μου προορισμός είναι η Ντίσνεϊλαντ, όσες φορές κι αν την επισκεφθώ. Πήγα δυο φορές με την οικογένειά μου όταν ήμουν μικρή και από τότε επιστρέφω ξανά και ξανά.  Πριν λίγες μέρες ήμουν πάλι εκεί και ήταν μαγικά, γιατί φέτος η Ντίσνεϊλαντ γιορτάζει την 30ή επέτειό της. Για μένα είναι μια επιστροφή στη (χαμένη μας;) παιδικότητα!

Προτιμάς να ταξιδεύεις εξωτερικό ή να γυρνάς σε γνώριμα κι αγαπημένα μέρη της Ελλάδας;

Και τα δύο αγαπώ: να ανακαλύπτω και να εξερευνώ καινούργια μέρη στην Ελλάδα και το εξωτερικό αλλά και να επιστρέφω σε αγαπημένους προορισμούς, όπου έχω περάσει όμορφες διακοπές. Και βέβαια, η χαρά του ταξιδιού, πέρα από τη στιγμή που ταξιδεύεις, υπάρχει και στο μετά, στην αναπόλησή του.  

Τι δεν λείπει επουδενί από την βαλίτσα ή τον σάκο σου;

Το λάπτοπ μου. Όσες φορές έχω πει στον εαυτό μου «αυτό το τριήμερο θα τα κλείσω όλα», λίγα δευτερόλεπτα πριν βγω από το σπίτι, ξαναβάζω το λάπτοπ στη βαλίτσα (γέλια). Πέρα από αυτή την εξαίρεση πάντως, στο κάθε ταξίδι ξέρω καλά τι θέλω ν’ αφήσω πίσω μου -όχι τι θέλω να βρω.

Τι σε εκνευρίζει (λίγο ή πολύ) στα ταξίδια;

Οι καθυστερήσεις και οι ατέλειωτες αναμονές. Κυρίως στην επιστροφή, που είναι το πιο άχαρο κομμάτι. Για να περάσουν όσο γίνεται πιο ανώδυνα, βρίσκω ευκαιρία να σβήσω άχρηστα αρχεία από το λάπτοπ που λέγαμε.

Έχεις χάσει ποτέ καράβι/τρένο/αεροπλάνο; Πώς συνέβη, αν συνέβη;

Εννοείται πως ναι. Τα πιο επίφοβα δρομολόγια είναι συνήθως τα πολύ πρωινά: έχω χάσει πτήση για Λάρνακα και καράβι για Πάρο. Ευτυχώς και στις 2 περιπτώσεις μπήκα στα επόμενα δρομολόγια και έτσι τα λάιβ έγιναν κανονικά!

Σε ποια μεγάλη πόλη της Ευρώπης θα ήθελες να δώσεις συναυλία;

Στη Βαρκελώνη, στην Plaza de Josep Puig i Cadafalch.

Ποια η σχέση σου με την θάλασσα;

Απόλυτα βιωματική. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Ρόδο, σε ένα σπίτι που έχει απόσταση τρία λεπτά από τη θάλασσα. Η σχέση μου με τη θάλασσα είναι σχέση ζωής.

Θα ταξίδευες ολομόναχη; Το έχεις κάνει, μήπως;

Ταξιδεύω πολύ συχνά μόνη, αλλά μέχρι στιγμής όχι για διακοπές. Λες να το προγραμματίσω;

Οι φίλοι σου θέλουν να σου κάνουν δώρο ένα ταξίδι, όλα πληρωμένα. Πού θα ευχόσουν να σου κλείσουν;

Χριστούγεννα στη Νέα Υόρκη! Παιδιά βιαστείτε, γιατί τα εισιτήρια ακριβαίνουν!

Την μουσική της Μιρέλας την αγαπάμε. Αγαπάμε, όμως, και τον τρόπο σκέψης της. Δείτε την ομιλία της στο TEDxNTUA.

#Μιρέλα Πάχου #Γεωργία Δρακάκη #Challenge Valitsa