maddeveevren - Tumblr blog

maddeveevren · 9 years

Text

TERSİNİM GERÇEĞİ

TERSİNİM GERÇEĞİ Ateizmin yan ürünü olan Materyalizm her şeyin maddesel bir karşılığının olduğu, maddeye indirgenebileceği mantığını temel almış nice bin yıllardan beri bilimi etkileyen felsefelerin başında gelir. Materyalizmin Tanrı tanımazlar tarafından sahiplenilerek bilimin Tanrının olmadığı doğrultusunda yorumlanmaya çalışması bu felsefeye dinselliğe benzer tek yönlülük, tutuculuk, bağnazlık getirmiştir. Hâlbuki bilim tam bir düşüncü özgürlüğü ve tarafsızlık ister.

Karşıtlarını sövüp sayarak, hakaretler ederek; cahillikle, yobazlıkla suçlayarak gereksiz ve anlamsız nefretlerin körüklediği kindarlığın körelttiği gözlerle tek yönlü akıl ve mantık tutulmalarıyla bilim yapılmaz. Bu tür tek yönlü davranışlar açık ve net bir yobazlıktır. Yobazlık ise bilimin en büyük düşmanıdır.

Ateizmin güdümlü bilimi bilimsel yol, yöntem, akıl ve mantık çıkarımlarıyla değil de dinlere duyulan kin ve nefret üzerine kurgulanmıştır.

Doğamız gereği çok sık hatalara yanlışlara düşeriz. Bilim ise hata ve yanlışlar yığınından gerçekleri arayıp bulma çabalarıdır.

Gözlem ve deneylere mantıksal çıkarımlara dayanmadığı halde peşinen ret ve inkâr edilemez gerçekler kabul edilmiş dinlere inançlara ya da felsefelere dayalı hiç bir varsayım bilime temel alınamaz, bilim bu tür varsayımların üzerine kurgulanamaz.

Kurgulanırsa ortaya çıkan pek çok vahim hatalar, yanlışlar içeren güdümlü bilim olur. Temel alınan mantık yanlış ise ulaşılan sonuçların da yanlış olacağı açıktır.

Her şeyden önce bilim terazisinin doğru kurgulanmış olması gerekir. Eğer terazi yanlış tartıyorsa doğru tartmak için yapılan çabalar sonuç vermeyecektir. = = = Tersinim nice uzun zamandır uygulanan bir büyük yanlışı ortaya koymakta, bilimi ateizmin boyunduruğundan kurtararak yeni bir anlam ve boyut kazandırmaktadır.

Bu nedenle tersinim tüm bilimsel bulguları yeniden sorgulayıp yorumlayacak, yaşantımızı yeniden yön ve şekil verecek kadar önemlidir. Fakat her şeyden önce bir mantık düzeltmesi gereklidir.

İyiler kötülerle, güzeller çirkinlerle, doğrular yanlışlarla tartılıp kıyaslanırsa gerçek gerçeklere; her türlü yanlışlardan hatalardan arındırılmış gerçek bilime çok daha kolay ulaşabiliriz. Bu nedenle bilim kesinlikle tarafsız ve özgür düşüncelerin, araştırmaların, yorumların ürünü olmalı, yol ve yöntemlerinden taviz verilmemelidir.

Tersinim buna önce kanıt sonra sonuç ilkesi olarak tanımlar ve bilime temel alır. Tersinim hangi dine inanca felsefeye temel olursa olsun doğruluğu bilimsel yöntemlerle gösterilmemiş hiçbir varsayımı inkâr edilemez gerçek ya da gerçekler olarak kabul etmez, bilimin bnu tür sahte gerçekler üzerine kurgulanmasına izin vermez.

Bilimin ortaya koyduğu gerçekler hiçbir zaman birbirleriyle çelişmez. Uydurmak için eğip bükmeler, zorlamalar gerektirmez

= = = Tersinim şu esaslar üzerine kurulmuştur.

1) -Tersinim pozitif bilimin ortaya koyduğu başta maddenin korunumu, termodinamik olmak üzere tüm doğal kanun, kural ve ilkeleri kendine temel alır, hiç biriyle çelişmez.

Bütün bunların ortak yorumu sonucunda: Varoluştaki tüm düzen ve sistem sahibi yapılar zaman içinde tersinime uğrar. Sonuç kaçınılmaz olarak düzensizlik, sistemsizlik, bozum ya da karmaşadır. Tersinim tüm düzen ve sistem sahibi yapılarda zaman içinde ve doğal şartlarda oluşan eskime, yıpranma, azalma, çoğalma, çeşitlenme, değişme, sakatlanma, hastalanma, yaralanma, ihtiyarlama vb… Şekillerinde gözlenen OLUMSUZLUKLARIN genel ifadesidir. Bu tür değişimlerin tümü termodinamiğin ikinci kanunu gereği olumsuzdur. Mutasyonların (etkenizlerin) tümü az ya da çok zararlıdır.

Tersinimin fiziksel ve kimyasal pek çok nedenleri vardır ama en önemlisi kontrolsüz enerji giriş, çıkışlarıdır.

Tersinim bu etkenleri mutasyon, mutasyonların düzen ve sistem sahibi yapılarda yaptığı negatif değişimleri etkeniz olarak tanımlar.

3)-Tersinim yaşamın her safhasında rahatlıkla gözlenip sınanabilir; daha da önemlisi yaşanır.

4)-Düzen ve sistemlerin bir başlangıcı ömrü ve sonu vardır. Bu nedenle ezelden gelip ebede gitmezler. 5)-Düzen ve sistem sahibi yapılar irade-bilgi-yeterli güç-yeterli madde ve yeterli zaman beşlemesinin sonucu oluşurlar; aniden ve rastlantılarla ortaya çıkmazlar. 6)-Tüm düzen ve sistem sahibi yapılar kaçınılmaz olarak tersinime açıktır. Tersinim etkisi bu yapıların korunma - savunma - bağışıklık - çevreye uyum sistem düzen ve mekanizmalara sahip olup olmadıklarına; bu mekanizmaların işlerliğine, hassaslığına, genişliğine, derinliğine; zamana, tersinim etkenlerinin gücüne ve çeşidine bağlı olarak değişebilir. 7)-Düzen ve sistem sahibi yapılar oluşturmak zor, bu tür yapıları bozup karmaşa oluşturmak ise kolaydır. Tersinim bu gerçeği yapmanın zor, bozmanın kolay olduğu ilkesi olarak tanımlar.

Düzen ve sitem sahibi yapılar oluşturmak için irade, nitelikli bilgi, yeterli zaman, nitelikli malzeme ve nitelikli güç şart olduğu halde karmaşalar için kaba güç ve kısa süreçler yeterli olabilir. Düzen ve sistemler ne kadar kompleks ve hassas ise bozum o kadar kolay ve çok olur. 8)-Düzen ve sistemler amaçlarına uygun kanunlar, kurallar, ilkelerle şekillenip yapılanırlar; işlerlik kazanırlar, varlıklarını korumaya çalışırlar. 9)-Karmaşalarda (düzensizliklerde sistemsizliklerde) kanunlar, kurallar, ilkeler bulunmaz. Bu nedenle düzensizdir, sistemsizdir, karmaşadır. Kanun kural ve ilkelerin bulunması o yapının düzen ve sistem sahibi olduğunun kanıtlarıdır.

10)-Nice milyar yıllardan beri değişmeyen kanun, kural ve ilkelerle şekillenip işlerlik kazanan evrenimiz (ve tabii ki dünyamız) düzen ve sistem sahibi yapılardır. İrade, nitelikli bilgi, nitelikli güç, nitelikli madde ve yeterli zaman beşlemesinin ürünleri olmalıdır. 11)-Maddenin korunumu kanunu evrenimizin bir başlangıcının ve sınırının olması bir Büyük Bütünün var olduğunun kanıtlarıdır.

12)-Büyük Bütün kütlesiz bir NURDUR. Kütlesiz olduğundan sonsuzdur. Evrenimiz ve diğerleri bu kütlesiz Nurun içindedir. Onunla kuşatılmış; sarılıp sarmalanmıştır. 13)-Big Bang güdümlü bilimin varoluş sorusuna tabi olduğu felsefe temellerine uygun cevap bulma amaçlı sipariş bir teoridir.

Akıl mantık ve bilim dışı pek çok çelişkileri içerdiğinden tamamen yanlıştır. Doğrusu genişim teorisidir.

14)-Varoluş Büyük Bütünün bir zerresinin kütle ve hacim kazanması, maddeleşmesi, genişimi ile başlar. İlk madde, olabilecek en büyük atom ve moleküllere sahiptir. 15)- Elementleri oluşturan atom ve moleküller atom içi parçacıkların eksi ve artı elektrik yüklü yapıları gereği zaman içinde kademeli oluşmazlar. Başlangıçtan itibaren bir düzen içinde varolmak zorundadırlar. Elementlerin oluşumu kademeli fisyon (bölünme) şeklindedir. Sonunda en basit element olan hidrojen ortaya çıkar. 16)-Elementlerin füzyon (birleşme) sonucu oluştuğu varsayımı gözlem, deney ve mantıksal çıkarımlara dayanmadan çok, güdümlü bilimin temellerine uygun olduğu için ortaya atılmıştır. Akıl mantık ve bilim dışı pek çok çelişkiler içerir.

Tersinime göre evrenimizin varoluşu ilk maddenin parçalanması (fisyon) sonucudur. Bu parçalanma devam etmekte; başta güneş olmak üzere tüm yıldızlar fisyon sonucu ısı ve ışık saçmakta, hidrojen üretmektedirler. 17)-Bir yapının canlı olarak nitelenebilmesi için en azından korunma - savunma - bağışıklık ve çevreye uyum – beslenme – üreme özelliklerini eksiksiz sahip olması gerekir. Bu nedenle en basit canlı bile düzen ve sistemlerin bütünselliğindedir. Rastlantılarla oluşamaz. 18)-Her canlı türü uygun yer ve zamanlarda yeterli sayılarda eksiksiz var edilmiş olmalıdır. Tersinim bu canlılara arı ırk olarak tanımlar. 19)-Canlılarda zaman içinde gözlenen değişmeler gen havuzu dâhilinde oluşur. Bu yolla çeşitlenirler. Alt ırklar dar alanda çeşitlenmeler sonucu oluşurlar.. 20)-Gen havuzundaki değişimler kesinlikle tersinim yönündedir. Gen bilgilerinde değişimler olur fakat azalma ya da çoğalmalar olmaz. 21)-Türlerden türlere geçiş mümkün değildir. Bu tür oluşumun önünde aşılması mümkün olmayan doğal engeller vardır.

22)-Tüm canlılar ekolojik sistemin bir parçasıdır. Her canlının bu sistemde bir yeri ve görevi vardır. İnsanlarda buna dahildir. 23)-Tüm canlılar yapılarını ve yaşam avantajlarını korumaya çalışırlar. Koruyamayanlar elenir. Buna doğal elenme denir.

24)-Canlıların korunma -savunma - bağışıklık ve çevreye uyum düzen sistem ve mekanizmaları ZARARLILARDAN korunma mantığıyla kurgulanmıştır. Bu nedenle canlılar faydalıları seçmezler, zararlılardan korunurlar.

Doğal elenme doğal seleksiyonun tam karşıtıdır. Doğal seleksiyon yanlıştır. Doğada böyle bir mekanizma yoktur.

25)-Canlılarda üreme doğal YENİLENME şeklidir. Canlılar bu yolla varlıklarını (yapılarını) uzun süreçlerde koruyup nesillerini sürdürebilirler. 26)-Irklar daralan (allopatrik) çeşitlenme ve seksüel seçilim sonucu meydana gelmiştir. 27)-Doğal olan en güzeldir. Doğallığı korumak zorundayız. Bilim, tersinim sonucu bozulan doğallığı düzeltme yönünde çabalamayı, geri kazanmayı ana gaye edinmelidir. İnsanoğlu bu konuda birinci derecede sorumlu ve görevlidir. 28)-İnsanlar doğanın efendisi olma kadar bir parçası ve baş sorumlusudur. Tüm insanlar kardeştir. Irkçılık akıl mantık, bilim ve insanlık dışı bir uygulamadır.

29)-İnsanlık dünyanın kaynaklarını har vurup harman savuran, doğallığı zehirleyip bozan, modern kölelik düzeni oluşturan tüketim ekonomisinden süratle kurtulmalı; zaman, akıl ve enerjisini doğal görevine yönlendirmelidir. Dünyamızın bizlere sunduğu imkanları yerli yerinde ve bozulmadan kullanılırsa rahatlıkla milyarlarca insanı daha besleyip barındırabilir.

30)-Dünyanın askere ve silaha ihtiyacı yoktur. Bu ve tüketim ekonomisi yönünde harcanan güç, para ve zamanı dünyamızı daha doğal, daha verimli, daha güzel bir hale getirmek için kullanmak zorundayız. 31)-İnsanlar toplumsal canlılardır. Toplumların temeli de ailelerdir. Tersinimde aile birinci plandadır. Doğal aileler anaerkildir. Anne ailenin tartışılmaz reisidir. Baba dahil diğer aile bireyleri anneye yardımla görevlidirler.

32)-Anne ve çocuklar kesin olarak toplumun dolaysıyla devletin kesin himayesi ve koruması altında olmalıdır. Anneleri çocuklarından ayırmama dikkat edilmeli; kadınlarımıza, kızlarımıza bu doğal görevlerine uygun eğitim verilmeli, anneliğin birinci görevleri olduğu öğretilmelidir. 33-Bu günkü adalet mekanizması güdümlü bilim ve mantığın etkisi altında olup tam bir keşmekeş içindedir. Sosyal düzen ateizm felsefesinin temellerine endekslenmiştir. Süratle tarafsız bilime dönülmelidir.

Ciltler dolusu kanunlarımız olmasına rağmen suçluluk önlenememektedir. Kanunlar herkesin anlayıp uygulayabileceği şekilde basitleştirilmelidir. 34)-Suç=ceza- iyilik=mükafat sistemi uygulanmalı ve taviz verilmemelidir. 35)-Suçlular hapislere atılma yerine teşhir ve sürgün cezası uygulanmalıdır. Bu konuda pek çok öneri yapılabilir. Konuyu sosyal tersinimde ayrıntılı ele alacağız. Görüleceği gibi tersinim bilimsel bir devrimi müjdeler. Tersinim ve Hüdai Çakmak imzalı tüm yazılarımız alın teri ve göz nuru mahsulleri olup kaynak gösterme kaydıyla alıntı yapmaya açıktır. Tersinim yazılarını yabancı dillere çevirip yayarak bu büyük kültürel değişime katkıda bulununuz ve katkılarınızı tercüme yazı ile birlikte [email protected] adresimize bildiriniz.

#rersinim #evrim #ateizm #materyalizm #mutawsyonlar #etkenizler #big bang #genişim evresi #genhavuzları #türlerden türlere geçiş #doğal seleksiyon #doğal elenme #allpatrik çeşlitlenme #dar alanda çeşitlenme

1 note · View note

maddeveevren · 9 years

Text

Madde ve Evren Konusunda Bilimin Tarihsel Süreci

Tarih boyunca insanlar yaşadıkları evreni gözlemleyerek var oluşun sırlarını çözmeye uğraşmışlardır. Birçok bilim insanı insanların zihinlerini meşgul eden sorulara yanıtlar bulmak için yıllarca çalıştı.

Kimileri yaşadıkları dönemin şartlarına bağlı olarak çok büyük buluşlara imza atarlarken, kimileri de dönemlerinde ilgi çeken; fakat daha sonraları bilimsel yanılgılar olarak kabul edilen büyük iddialarda bulundular.

Konuyu daha iyi kavramak için bu alandaki gelişmelerin tarihsel sürecini bilmenin sayısız yararları vardır.

Bu yazı aynı zamanda insanların ne kadar kolay yanılıp aldandıklarını göstermesi bakımından da ilgi çekicidir.

= = = =

Bu süreç gerçekte binlerce sene öncesinden başlar.

Eskiçağlarda birkaçı dışında bütün astronom ve düşünürler Dünya'nın evrenin merkezi olduğuna, Güneş, Ay ve yıldızların çevresinde döndüğüne inanırlardı.

Bu evren görüşüne göre, yıldızlar kristal bir kürenin içine çakılmış gibi durağandı. Buna karşılık Güneş, Ay ve o zamanlar bilinen beş gezegen bu durağan yıldızların önünde hareket halindeydiler.

Bütün gökcisimleri, sanki bir makineyle çalıştırılıyormuşçasına, değişmez bir düzen içinde Dünya'nın çevresinde dolanırdı.

Fakat evren içi hareketler sadece güneş, ay ve gezegenlere özel değildir. Tüm evren sistemli bir hareket içindedir.

Tüm evrene yönelik bu hareketlerin gözlemlenmesi eski bilim insanlarının kafalarını oldukça karıştırmış, bu gerçeği açıklayabilmek için karmaşık evren modelleri geliştirmişlerdir. Bunların içinde en çok bilinen ve en ilginci dünyanın bir tepsi gibi düz olduğu ve dört kaplumbağanın sırtında bulunduğu varsayımıdır. Bu dünya aynı zamanda tüm evrenin merkezidir. Bu gün bu varsayım dinsel bir hurafe olarak kabul edilmekte ve materyalistlerce alaya alınmaktadır.

Fakat bunun dinsel bir hurafe olmayıp insanların sıkça yaptıkları bir bilimsel yanılgı olduğu kesindir. Yanılsalar ve aldansalar bile düşünen ve üreten bu insanları saygı ve minnetle anarız.

Aşağıdaki bölümlerde bu konudaki tarihsel gelişimlerden ve kahramanlarından kısaca söz edeceğiz.

BATLAMYUS Batlamyus (Klaudyos Ptolemaios) MS. İkinci yüzyılda, o dönemin bilim merkezi olan İskenderiye’de yaşamış bir bilim adamı ve düşünürdü.

Gökbilimi, matematik, coğrafya ve astronomi ile yakından ilgilenmiştir.

= = = =

Batlamyus

= = = =

Yaklaşık olarak M.S. 85 ve 165 yılları arasında yaşadığı kabul edilir. Hayatı hakkında hemen hemen hiç bir bilgi bulunmamaktadır.

Müslüman astronomlar 78 yaşına kadar yaşadığını söylemektedir. Yunan asıllı bir Mısırlı, veya Mısır asıllı bir Yunanlı olduğu iddia edilmektedir.

= = = =

Batlamyus dünya haritasının 15. yüzyıl çizimi.

= = = =

Batlamyus, Büyük Bileşim ve Coğrafya yapıtlarıyla önemli yere sahiptir. Kitapların Latinceye çevirileri ancak 12. yüzyılda yapılmıştır.

Büyük Bileşim Yunan ve Babil uygarlıklarının gökbilim bilgilerinin bir derlemesidir. Derlemenin çoğu kendisinden üç yüzyıl önce yaşamış olan Hiparkus'a dayanır.

Yapıtta Dünya merkezli bir Güneş Sistemi modeli önerilir.

Bu model, Kopernik'in güneş merkezli modeline dek Batı ve İslam dünyalarında geçerli model olarak kabul edilmiştir.

Kitapta ayrıca düzlem ve küresel trigonometri hakkında bir inceleme bulunmaktadır.

Batlamyus'un diğer önemli yapıtı Coğrafya da bir derlemedir.

Çağının Roma İmparatorluğu’nda bilinen coğrafya bilgileri bu kitapta toplanmıştır.

Batlamyus astronomi, matematik, coğrafya ve optik alanlarına katkılar yapmıştır; ancak en çok astronomi çalışmalarıyla tanınır.

Zamanına kadar ulaşan astronomi bilgisinin sentezini yapmış ve bunları Matematik Sentezi adlı yapıtında toplamıştır. Bu eser bugün batı dünyasında Almagest adıyla tanınmaktadır. Batlamyus bu eserde, ana çizgileriyle göksel olguları anlamlandırmak üzere kurmuş olduğu geometrik kuramı tanıtmaktadır.

Aristoteles fiziğini temel alan bu kuramda, evren küreseldir ve Yer bu evrenin merkezinde hareketsiz durmaktadır.

Batlamyusa göre şayet günlük veya yıllık görünümler Yer'in hareketleri sonucunda meydana gelseydi, her şey uzaya saçılır ve Yer parçalanırdı.

Ay, Merkür, Venüs, Güneş, Mars, Jüpiter, Satürn ve sabit yıldızlar Yer'in çevresinde, muntazam hızlarla, dairesel hareketler yaparlar. Sabit yıldızlar küresi evrenin sonudur. Ancak, Yer'in merkezde olduğu ve gök cisimlerinin de onun çevresinde düzenli olarak dolandıkları kabul edildiğinde, bazı gözlemleri, örneğin Ay ve Güneşin Yer'e yaklaşıp uzaklaşmalarını; bazen hızlı, bazen yavaş hareket etmelerini açıklamak olanaksızdı. Bunun için Batlamyus Yer'i belli ölçüde merkezden kaydırmıştır.

Klasik astronomide bu düzenek dış merkezli düzenek olarak adlandırılır.

Gezegenlerin gökyüzünde ilmek atmalarını, yani durmalarını ve geriye dönmelerini açıklamak için de, taşıyıcı düzenek adı verilen başka bir düzenek daha kabul etmiştir.

= = = =

Almagest'ten sonra yazılan Coğrafya, sekiz kitaba bölünmüştür ve matematiksel Coğrafya ile haritaların çizilebilmesi için gerekli bilgilere tahsis edilmiştir.

Almagest gibi Coğrafya da derleme bir eserdir.

Batlamyus bu kitabı hazırlarken Eratosthenes, Hiparkhos, Strabon ve özellikle de Surlu Marinos'tan büyük ölçüde yararlanmıştır.

Coğrafya'nın Birinci Kitabı o zamanki bilinen Dünya'nın büyüklüğü ve kartografik izdüşüm yöntemleri hakkında ayrıntılı bilgiler verir.

İkinci Kitap'la Yedinci Kitap arasında, tanınmış memleketlerdeki önemli yerlerin, dağların ve nehirlerin enlem ve boylamları verilerek Dünya'nın düzenli bir tasviri yapılır. Enlem ve boylamlardan diğer ifade ile bir başlangıç dairesine olan uzaklıklardan söz eden ilk bilgin olan Batlamyus'un enlem ve boylam tablolarıyla betimlemeye çalıştığı Dünya, kabaca 20° güneyden, 65° kuzeye; batıdaki Kanarya Adaları'ndan, bunların yaklaşık olarak 180° doğusundaki bölgelere kadar uzanmaktadır. Bunun dışında kalan bölgeler ise Batlamyus tarafından tanınmamaktadır.

Söz konusu tablolar, haritaların çizilmesini olanaklı kılmaktadır ve belki de bu haritalar eserin eski nüshalarında mevcuttur. Astronomi bilgilerini kapsayan Sekizinci Kitap'ta bunlara atıflar yapılmıştır.

Ancak Batlamyus'un coğrafya anlayışı yeterince geniş değildir. İklim, doğal ürünler ve fiziki coğrafyaya giren konularla hiç ilgilenmemiştir.

Başlangıç meridyenini sağlam bir şekilde belirleyemediği için, vermiş olduğu koordinatlar hatalıdır. Ayrıca, Yer'in büyüklüğü hakkındaki tahmini de doğru değildir.

Ancak Kristof Kolomb bu yanlış tahminden cesaret alarak Batı'ya doğru gitmiş ve Kuzey Amerika'ya ulaşmıştır. (Burada Kristof kolomb'un Amerika'yı keşfinden çok daha önce Amerika kıtalarının Piri Reis tarafından haritalarının çizildiğini belirtelim.) Aynı zamanda döneminin önde gelen optik araştırmacılarından olan Batlamyus, daha önceki optikçilerin çoğu gibi, görmenin gözden çıkan görsel ışınlar yoluyla oluştuğu görüşünü benimsemiştir.

Ancak, görsel yayılımın fiziksel yorumunu da vermiş ve bu yayılımın, kesikli ve aralıklı koni biçiminde değil de, kesiksiz ve sürekliliği olan piramit biçiminde olduğunu belirtmiştir. Şayet böyle olmasaydı, yani ışınlar gözden sürekli olarak çıkmasaydı, nesneler bütün olarak görülemezlerdi.

Buna rağmen, Batlamyus'un görsel piramit fikri, optikçiler arasında rağbet görmemiş ve görme söz konusu olduğunda daha çok koni biçimi göz önüne alınmıştır.

Daha sonra da İslâm dünyasında bilginlerin görsel koni fikrine dayandıkları ve görme geometrisini bunun üzerine kurdukları görülmektedir.

Batlamyus, katoptrik (yansıma) konusuyla da ilgilenmiş ve ayrıntılı deneyler sonucunda üç prensip ileri sürmüştür:

Aynada görünen nesne, gözün konumuna bağlı olarak aynadan nesneye yansıyan görsel ışın yönünde görünür.

Aynadaki görüntü, nesneden ayna yüzeyine çizilen dikme yönünde ortaya çıkar. Geliş ve yansıma açıları eşittir.

Bu üç prensipten ilk ikisini kuramsal, üçüncüsünü ise deneysel olarak kanıtlayan Batlamyus, ayna yüzeyine gelen ışının eşit açıyla yansıdığını gösterebilmek için, derecelenmiş ve tabanına ayna yerleştirilmiş olan bakır bir levha kullanmıştır.

Bir ışın huzmesini levhaya teğet biçimde ayna yüzeyine gönderip, gelme ve yansıma açılarının büyüklüklerini belirlemiş ve bunların eşit olduğunu görmüştür.

Batlamyus bu deneyini küresel ve parabolik bütün aynalar için tekrarlayarak, sonucun doğruluğunu kanıtlamıştır.

Batlamyus, dioptrik (kırılma) konusuyla da ilgilenmiş ve ışığın bir ortamdan diğerine geçerken yoğunluk farkından dolayı yön değiştirmesinin nedenini araştırmıştır.

Bu araştırmanın sonucunda, az yoğun ortamdan çok yoğun ortama geçen ışının, normale yaklaşarak ve çok yoğun ortamdan az yoğun ortama geçen ışının ise normalden uzaklaşarak kırıldığını ve kırılma miktarının yoğunluk farkına bağlı olduğunu ileri sürmüştür. Konuyu ele alırken benimsediği bazı prensiplerde bunu açıkça görmek olanaklıdır:

Görsel ışın az yoğundan çok yoğuna veya çok yoğundan az yoğuna geçtiğinde kırılır. Görsel ışın doğrusal olarak yayılır ve farklı yoğunluktaki iki ortamı birbirinden ayıran sınırda yön değiştirir.

Gelme ve kırılma açıları eşit değildir, fakat aralarında niceliksel bir ilişki vardır.

Görüntü, gözden çıkan ışının devamında ortaya çıkar.

Batlamyus ortam farklılıklarından dolayı ışığın uğradığı değişimleri, aynı zamanda kırılma kanununu da içerecek şekilde deneysel olarak göstermeye çalışmış ve çeşitli ortamlardaki (havadan cama, havadan suya ve sudan cama) kırılma derecelerini gösteren cetveller hazırlamıştır.

Ancak verdiği değerler küçük açılar dışında tutarlı olmadığı için kırılma kanununu elde edememiştir.

Batlamyus, daha önce Babil ve Yunan astronomları ve astrologları tarafından derlenmiş bilgi birikiminden yararlanarak astrolojiyi de sistematize etmiştir.

Dört bölümden oluştuğu için Dört Kitap olarak adlandırdığı yapıtında, gezegenlerin nitelik ve etkileri, burçların özellikleri, uğurlu ve uğursuz günlerin belirlenmesi gibi astroloji kapsamındaki konular hakkında ayrıntılı bilgiler vermiştir.

Ortaçağ ve Yeniçağ astrolojisi bu kitabın sunmuş olduğu birikime dayanacaktır.

Astroloji bir bilim değildir, ama astronomi ile birlikte doğmuş ve yaklaşık olarak 18. yüzyıla kadar bu bilimin gelişimini, kısmen olumlu kısmen de olumsuz yönde etkilemiştir; bu nedenle astronomi tarihi araştırmalarında astrolojiye ilişkin gelişmelerden de bahsetmek gerekir.

Batlamyus’u devrinin şartlarında gerçeği arayan (pek çok hatalara düşmüş olsa bile) medeniyet tarihini geniş ölçülerde etkileyen büyük bir bilgin olarak nitelemek gerekir. Çalışmalarının bize ilgilendiren bölümünü özetlersek şunları yazabiliriz.

Batlamyus içinde bulunduğu evreni tanımak ve Dünya'nın evrendeki konumunu keşfetmek için uzun süre gökyüzünü gözlemledi. Güneş'in, Ay'ın ve yıldızların hareketleri üzerinde düşündü.

Ona göre evrenin merkezinde Dünya vardı. Dünya hareketsiz olarak ortada duruyor; Güneş, Ay, gezegenler ve tüm yıldızlar ise onun çevresinde dönüyorlardı.

Batlamyus'un büyük ilgi gören bu çalışmaları çeşitli dillere çevrildi ve özellikle Avrupa kültürü üzerinde büyük etkiler meydana getirdi.

Uzun yıllar öngörüleri inkâr edilemeyen gerçekler olarak kabul edildi. Öyle ki bu öngörülerin dışına çıkan görüş sahipleri suçlu ilan edilip cezalandırıldı.

Katolik Kilisesi, Batlamyus'un Dünya merkezli evren modeli ile Hıristiyan ilahiyatını birleştirdi. Daha sonra Dünya merkezli evren modelinin yanlışlığının anlaşılması bu birleştirme nedeniyle Hıristiyan inancına çok büyük darbe vurmuş, büyük ölçüde güvenilirliğini zedelemiş, dinsel objelerdeki yanlışlıkları, hataları din aleyhine kullanmak için pusuda bekleyen materyalizmin ekmeğine yağ sürmüştür.

Materyalizmin bilimsel, dinsel objelerin bilim dışı olduğu varsayımı bunun sonucudur. Bazı bilim insanları Dünya merkezli evren modelindeki çelişkileri fark etmelerine rağmen teorinin kurucusu Batlamyus'a verilen büyük değer ve destek nedeniyle susmak zorunda kaldılar.

Bir bakıma Batlamyus’un görüşleri insanlara zorla kabul ettirilen dogmatik bir görünüm aldı.

Fakat gerçekler uzun müddet gizlenemez.

Batlamyus dinsel bir zırh ile çevrelenip, korunduğundan görüşlerindeki çelişkiler ve yanlışların ortaya çıkması ve bunların terk edilmesi ya da düzeltilmesi oldukça uzun zaman almıştır.

Bu zamanda oldukça sancılı geçti. Hiçte kolay olmadı. İnsanların taassuba varan görüş ve inançlarını değiştirmek tarihin hiç bir döneminde kolay olmamıştır. Bu durum modern olarak nitelediğimiz zamanımız içinde geçerlidir.

Batlamyus’un sonradan yanlış oldukları anlaşılan öngörülerinin kilise tarafından sahip çıkılıp desteklendiği, taassupla korunmaya çalışıldığı bir gerçektir.

Fakat insanların hataları ve bu hataların sonucundaki kasıtlı ya da kasıtsız saptırımların gerçek dini etkilemeyeceği açıktır. Bir Var edicinin var olmadığı bilimsel kanıtlarla gösterilmediği müddetçe bu tür çabalar gerçek dini etkilemez.

Bu gün materyalizm doğruluğu kanıtlanmamış kimi öngörüleri inkâr edilemez gerçekler gibi kabul edip, her ne pahasına olursa olsun korumaya çalışmakta, yüzyıllar önce tenkit ettiği kilisenin düştüğü hatalara kendisi de düşmektedir. = = = =

Nicolaus Copernicus (Kopernik) 19 Şubat 1473 yılında Torun'da (Polonya) doğan Kopernik temel eğitimini tamamladıktan sonra 1492 yılında Krakov'daki okula devam ederek matematik ve astronomi konularında uzmanlaştı.

1494 yılında evine dönen Kopernik, başpiskopos olan amcasının tesiriyle dini eğitim için İtalya’ya gitti. Orada gökbilimci Domenico Noworra (1454-1504) ile beraber çalıştı.

= = = =

Kopernik - Galileo Galilei - Sir isaac Newton

= = = =

1497'de memleketine dönüp, kilisede görev aldı fakat bu uzun sürmedi. 1501'de hukuk fakültesine devam etmekte iken, tıp fakültesine başlamak için tekrar İtalya’ya geri döndü. Burada çalışmalarına devam etti.

Kopernik, dünyanın ve diğer gezegenlerin güneş etrafında döndükleri kuralını açıklamıştır. Heliosentrik teori bugün Kopernik teorisi olarak da adlandırılır.

Yeni astronominin kurucusu kabul edilen Kopernik, ileri sürdüğü fikirleri ancak ömrünün sonlarında açıklayabilmiştir.

Açıklayamama nedenleri ise öngörülerinin doğru olduğuna yeterince emin olamaması ve din adamı olması sebebiyle kiliseden çekinmesidir.

Hıristiyan din adamlarına göre İsa Mesih güneşe sabit durması için emir vermişti ve güneş de sabit durmaktaydı.

Yine genel inanca göre dünya düz tepsi gibiydi. Aksini düşünenler ise cehennemlikti. O dönemde, kiliseye karşı çıkan insanların ateşte yakılmasına hükmedilirdi.

Ömrünün sonlarına doğru sağlık problemleri yaşayan Kopernik'in bu din adamlarından korkusu kalmamıştı. Artık fikirlerini rahatça açıklayabilir, yazdığı kitabını ortaya çıkarabilirdi. Papa'ya kitabını göndererek şu mektubu yazdı:

-Aziz Peder! Kitapta yazılanları okuyanların hemen reddedeceklerini biliyorum. Ben ömrüm boyunca çevremin düşüncelerine aldırmayan, fikirlerini savunan biri olamamışımdır. Etrafın tepkisinden, başladığım hususlardan vazgeçmeye niyetlendiğim olmuştur. Fakat çekingenliği üzerimden atarak çalışmalara devam ettim. Yazdıklarımı tenkit edenler olursa onlara aldırmayacağım ve saçma kabul edeceğim... Kopernik en önemli eserinde heliosentrik teorisini detaylı anlattı. 1540'ta ise bütün fikirlerini içine alan kitabın basılması için müsaade çıktı.

Astronom, doktor ve papaz olan Kopernik, Yunanlı astronom Batlamyus'un yanlış olan teorisini dünyaya anlatarak bilime büyük hizmette bulundu. 24 Mayıs 1543 yılında Frombork'ta öldü.

Kopernik büyük bir cesaret göstererek doğru ve gerçek bildiklerini ortaya koyup nice yüzyıllar kilise tarafından taassupla savunulan yanlışlıklardan bilim dünyasını dolaysıyla insanlığı kurtarmış büyük bir bilim insanıdır.

Nitekim ilerleyen yüzyıllarda Dünya'nın Güneş çevresinde dönen bir gezegen; Güneşin Samanyolu Galaksisinin içindeki milyonlarca yıldızdan biri, Samanyolu'nun ise evrende sayısı bile tespit edilemeyen yıldız kümelerinden sadece bir küme olduğu gerçeği ortaya konulacak, bilim dünyasının ufukları bir parça daha genişleyecektir.

Uzayın uçsuz bucaksız ve karanlık boşluğunda Güneş'e benzer yıldızlardan oluşmuş bir gökadanın ortasında yüzen Güneş Sistemi düşüncesinin yerleşmeye başlaması ancak 16. 17. ve 18. yüzyıllara rastlar.

Mikolaj Kopernik, Galileo Galilei ve Johannes Kepler gibi büyük bilginler, Dünya'nın ve öbür gezegenlerin Güneş'in çevresindeki yörüngelerde dolandığını kanıtladılar.

Daha sonra bu çalışmalara Sir isaac Newton’da katıldı. Böylece bin dört yüz senelik yanlış bir teori kökünden yıkılmış oldu.

Bu olay insanoğlunun ne kadar kolay aldanabilir, yanılabilir olduğunun gerçek bir kanıtıdır.

= = = =

Galileo Galilei 15 Şubat 1564 ile 8 Ocak 1642 tarihleri arasında dünyamıza konuk olmuş bir İtalyan fizikçi, matematikçi, gökbilimci ve filozofu olup, Bilimsel devrim'de büyük bir rol oynamıştır.

Galileo, modern gözlemsel astronominin babası, modern fiziğin babası, bilimin babası ve modern bilimin babası olarak adlandırılmaktadır.

Ünlü evrimci Stephen Hawking onun hakkında: Galileo, belki diğer insanlardan modern bilimin doğuşundan sorumlu olduğu için daha fazla bir kişiydi der.

Galileo 1564'te İtalya’nın Pisa şehrinde doğdu.

Döneminin tanınmış müzikçilerinden Vincenzo Galilei'nin oğlu olan Galileo, ilk tahsilini Floransa'da yaptı. 1581'de Pisa Üniversitesi'nde tıp tahsiline başladı.

Ancak parasızlıktan okulu terk etti. 1583'ten itibaren matematiğe ilgi duyan Galileo, bu konudaki çalışmaları sayesinde, 1589'da Pisa'da profesörlük elde etti.

Sarkacın, yüzen cisimlerin ve hareketin Aristo fiziğinden farklı bir düşünceyle matematiksel olarak ele alınması gerektiğine inanan Galileo, Pisa Kulesi'nden ağırlık düşürerek Aristo'nun yanlışlığını açıkça gösterdi. Yani bütün şartlar eşit olduğu takdirde, bir cismin düşüş hızı, ağırlığından bağımsızdır.

Bu davranışı yaşlı profesörlerle anlaşmazlığa düşmesine sebep oldu.

1592'de Pisa'yı terk ederek, Padova Üniversitesi de bir bölüm olan matematik kürsüsüne geldi.

1597'de pratikte çok faydası olan pusulayı ticari olarak piyasaya arz etti.

1600 senesinden hemen sonra ilkel bir termometre, insan kalp atışının ölçümünde kullanılmak üzere bir sarkaç ve 1604'te serbest düşüşün matematik kanunlarını keşfetti. Ancak düzgün ivmeli hareket kavramı hatalıydı.

1609'da Hollanda'da teleskopun bulunduğunu işitti. Ve kendisi daha ileri bir alet yaparak bunu astronomi gözlemlerinde kullandı.

1610'da Aydaki dağlar, yıldız kümeleri ve Samanyolu üzerine ilk tespitlerini yayınladı. Bu arada Jüpiter'in dört uydusunun varlığını bildirdi.

Bu kitabı çok ilgi uyandırdı ve Floransa'da saray matematikçisi olmasını sağladı. Hemen sonra Venüs gezegeninin evreleri ve Satürn’ün şekli hakkında bilgi verirken, astronomideki Ptolemy (Batlamyus) sistemini tartıştı.

1611'de Roma'ya gitti ve oradaki Bilim Akademisi'ne üye seçildi. Floransa'ya dönüşünde hidrostatik üzerine pek çok profesörün itirazına sebep olan kitabı ile 1613'te güneş lekeleri üzerine yazdığı eserini yayınladı.

Bu eserinde Kopernik sistemini açık bir şekilde müdafaa etti. Bundan dolayı papazların ağır hücumuna uğradı.

1615'te bizzat Roma'ya giderek iddiasını müdafaa etti.

Galileo Galilei fikir ve görüşlerini cesurca savunduğu için her türlü saygıyı fazlasıyla hak ediyor.

Ancak 1616'da Papa Beşinci Paul tarafından kitaplarını tetkik için bir komisyon kuruldu. Bu komisyon Galileo'nun kitaplarını yasaklamadı. Sadece Dünya'nın döndüğü iddiasından vazgeçmesini istedi.

Galileo, bir müddet bilimin pratik yönüne döndü, mikroskobu geliştirdi. Ancak 1618'de üç kuyruklu yıldızın görülmesiyle kiliseyle münakaşaya girdi.

Arkadaşının Sekizinci Urban olarak Papa seçilmesinden cesaret alarak yazdığı iki Kâinat Sistemi Üzerine Konuşmalar adlı eserini 1632'de yayınladı.

Ancak kitabı daha önce yapılan uyarılarla çeliştiği söylentilerine rağmen Roma’da mahkemeye çağrıldı.

1633'te bu kitap yasaklandı ve Kutsal Engizisyon'ca müebbet hapse mahkûm edildi.

Cezası kendi evinde göz hapsine çevrildi. Yetmiş yaşında hapsedilen Galileo kör oldu ve 1642 yılında hayatını kaybetti.

= = = =

Kepler 1571 yılında Almanya'nın güneyinde bulunan Weil'da doğdu.

Çocukluğunda çok hasta olmasından dolayı ellerinde ve gözlerinde kalıcı bozukluk olmuştu. Buna rağmen Tübingen Üniversitesi'ne girdi ve öğrenim gördü. 1591'de yüksek lisans derecesi aldı.

Graz'da matematik profesörlüğü yaptı. Bu dönemde yazdığı Evrenin Gizleri adlı yapıtında açıkladığı gezegen sistemiyle ünlü astronomlar arasına katıldı.

1598'de Graz'daki Protestanların kenti terk etmelerinin istenmesi üzerine Kepler dönemin ünlü astronomu olan ve Prag'da devlet matematikçisi olarak çalışan Danimarkalı astronom Tycho Brahe'nin çağrısıyla Prag'a yerleşti.

Tycho'nun ölümü üzerine imparator II. Rudolf tarafından onun yerine atandı.

Tycho Brahe'nin derlediği değerli astronomik gözlemlerden yararlanan Kepler, gezegenlerin hareketleriyle ilgili çalışmaları sırasında Mars'ın yörüngesini incelerken kendi adıyla anılan yasaların ilk ikisini buldu.

II. Rudolf'un yerine geçen kardeşi, Kepler'i Yukarı Avusturya devletleri matematikçisi olarak atadı.

Linz'de kaldığı 14 yıl içinde iki kitap yazan Kepler, burada üçüncü yasasını keşfetti.

= = = =

Johannes Kepler

= = = =

Kepler yasaları şunlardır.

1. yasa: Bütün gezegenler, odaklarından birinde Güneş'in bulunduğu elips biçimli yörüngeler üzerinde hareket eder.

2. yasa: Bir gezegeni Güneş'e bağlayan doğru parçası eşit zaman aralıklarında eşit alanlar tarar.

3. yasa: Gezegenlerin dolanım sürelerinin karesi ile Güneş'e olan uzaklıklarının küpünün oranı tüm gezegenler için aynıdır.

1626'da Avusturya'da Protestanlara karşı başlayan yıldırma ve baskı, Keplerin önce Ulm, daha sonra Regensburg kentlerinde zor bir hayat sürmesine neden oldu.

1627'de Rudolf Cetvelleri başlığı altında gezegenlerin temel tablolarını yayınladı.

Kepler, astroloji gibi mistik olaylara inanmasına karşın astronomi bilimine olan büyük katkılarıyla bu bilimin çehresini değiştirdi.

1629'da Silezya'ya çağrıldı. Orada bir yıl çalıştıktan sonra, 1630 yılında Almanya'nın Regensburg kentinde öldü.

= = = =

Sir Isaac Newton

Sir Isaac Newton, bu gezegenlerin Güneş'in çevresindeki yörüngede tutan evrensel çekim (kütle çekim) kuvvetinin varlığını açıkladı.

18. yüzyılın sonlarında Sir William Herschel ve onu izleyenler de bütün Güneş Sistemi'ni içeren Samanyolu Gökadası'nı incelediler.

Sir William Herschel

Bulutsu denen soluk ışıklı gaz ve toz bulutlarını araştırarak bunlardan çoğunun gerçekte Samanyolu'nun ötesindeki başka gökadalar olduğunu saptadılar.

19. yüzyılın ortalarına doğru astronomları; insanın dış gücünün çok ötesinde, tasarlanamayacak kadar engin bir evren düşüncesine götüren önemli gelişmeler oldu.

Evrenin sınırsız boyutlarının ilk somut göstergesi, büyük Alman astronomi bilgin Friedrich Wilhelm Bessel'in (1784 - 1846) o güne kadar denenmemiş bir yönteme başvurarak 1838'de yaptığı bir uzaklık ölçümüdür.

Bessel, ilk kez ıraklık açısından yararlanarak, Güneş ile yakınındaki Kuğu 61 yıldızı arasındaki uzaklığı kesin değerleriyle ölçtü ve inanılması güç bir sonuç buldu.

Bu ölçüme göre Kuğu 61 yıldızı Güneş'e 97 trilyon kilometreden daha uzaktaydı. (Günümüzde yapılan daha duyarlı ölçümler bu uzaklığın 11,2 ışık yılı olduğunu ortaya koymuştur.)

Yakın bir yıldızın bile böylesine şaşırtıcı bir uzaklıkta olması, uzayda yapılacak ölçümlerde kilometre ve mil gibi geleneksel ölçü birimlerini kullanmayı anlamsız ve yararsız kılmaktaydı. Bunların yerine daha kullanışlı bir birim konulması gerekliydi.

= = = =

Friedrich Wilhelm Bessel

Bunun üzerine astronomlar, çok hızlı bir maddenin bu uzaklığı ne kadar zamanda alacağını belirtmenin çok daha kolay ve anlamlı bir ölçü birimi olacağına karar verdiler.

Bilinen en büyük hız ışığın hızıdır. Saniyede yaklaşık 300.000 km hızla hareket eden bir ışık ışını bir yılda yaklaşık 9,5 - 10 trilyon kilometre yol alır.

Işık yılı denen bu uzaklık bugün astronominin temel uzunluk ölçüsü birimidir.

Güneş'e en yakın yıldız ise 4,3 ışık yılı uzaklıktaki Erboğa takımyıldızından Proxima Centauri'dir. Bu aralarda yapılan araştırmalarda sarmal bulutsu olarak nitelenen gökadalarının dünyadan uzaklaştıkları gözlemlendi.

20. yüzyılın başlarına dek hâkim olan görüş, evrenin sonsuz boyutlara sahip olduğu, sonsuzdan beri var ve sonsuza kadar da var olacağı şeklindeydi.

Statik evren modeli adı verilen bu anlayışa göre, evren için herhangi bir başlangıç veya son söz konusu değildir.

Materyalist felsefenin de temelini oluşturan bu görüş, evreni sabit, durağan ve değişmez bir maddeler bütünü olarak kabul etmekte; evren içi hareketler sonsuzluğun oluşturduğu bu durağanlığı bozmamaktaydı.

19. yüzyıldaki durağan evren modeli, başta belirttiğimiz gibi, materyalist felsefeye zemin sağlamıştır.

Materyalist felsefeci George Politzer, bu evren modeline dayanarak, Felsefenin Başlangıç ilkeleri adlı kitabında evrenin yaratılmış olmadığını öne sürmüş ve şöyle demişti: -Evren yaratılmış değildir. Eğer yaratılmış olsaydı, o takdirde Tanrı tarafından belli bir anda yaratılmış ve yoktan var edilmiş olması gerekirdi.

Yaratılışı kabul edebilmek için, her şeyden önce, evrenin var olmadığı bir anın varlığını, sonra da hiçlikten, yokluktan bir şeylerin çıkmış olduğunu kabul etmek gerekir ki bunu da bilim ret eder.

Statik evren modeli materyalizmin en büyük bilimsel yanılgılarından birisidir. İlginç olan ise evrenin bir başlangıcın olduğu konusunda pek çok kanıt olmasına rağmen bir felsefeye bağlılık adına bu kanıtların yok sayılması, görmezden bilmezden gelinmesidir. Bu da güdümlü bilimin ortaya çıkmasına neden olmuştur.

Politzer evrenin yoktan var edilmediğini iddia ederken 19. yüzyılın durağan evren modeline dayanıyor ve dolayısıyla bilimsel bir iddia ortaya attığını sanıyordu. Ona göre evren ezelin ve ebedin bir arada bulunduğu durağan bir sonsuzluk olmalıydı.

Statik evren modeli denen bu teorinin dayanağı da materyalizmin en temel kavramlarından biri olan maddenin sakımı kanunudur.

Fakat maddenin ardından yerine konan enerjinin sakımı kanunu (termodinamik-1); hiçbir madde yoktan var, vardan da yok olamaz kuramını ortaya koyarak her maddenin (var olan madde yoktan var olamayacaklarından) temelde bir kaynağının olması gerektiği gerçeğini de ortaya koyar.

Materyalizm ise maddenin ezelden gelip ebede gittiğini (bir kaynağının, başlangıcının olmadığını) iddia ederek bu temel dayanağıyla çelişir.

George Politzer’in yukarıdaki sözleri materyalist felsefenin kısa bir özeti gibidir, yüzeysel bir bakış ve değerlendirmeyle hayli mantıklı ve bilimsel görünür.

Fakat Politzer yaratılışı kabul edebilmek için her şeyden önce evrenin var olmadığı bir anın varlığını, sonrada hiçlikten yokluktan bir şeylerin çıkmış olduğunu kabul etmek gerekir ki bunu da bilim ret eder sözleriyle gerçekte materyalist felsefenin temeliyle çelişmektedir. Bu çelişki de yukarıdaki varsayıma göre eğer evren var ise yoktan var olamayacağından bir kaynağının olması gerektiğidir.

Bir kaynağının olması gereği ise kaynak da yoktan var olamayacağından kaynağında kaynağının olması demektir. Bu böyle ezele doğru uzayıp gider.

Eğer evren kaynağının tümü kullanılarak var edilmiş ise kaynağın kaynağı da kullanılmış olacağından ezelden gelip ebede gidiyor olması gerekir.

Fakat biz evrenin bir başlangıcının ve belirli bir kütlesinin olduğunu biliyoruz. Bu da evren var edilirken kaynağının çok az bir kısmının (sadece minik bir zerresinin) kullanılmış olması anlamına gelir. Bu nedenle evren Bir Büyük Bütünün küçük bir parçası olur.

Evren bütünün parçası olduğundan O Büyük Bütünle çepeçevre çevrelenip kuşatılmış olmalıdır.

Sonuçta Bütün, ezelden gelip ebede gittiğinden evrende dâhil tüm yaratıkları çevreleyip kuşatmış; aguşuna almış demektir.

Bu gün evrenden sonrası zannettiğimiz ve bir hiçlik olarak tanımladığımız uzay kavramı gerçekte Bütünü tarif eder. Bu nedenle bir hiçlik değildir.

Tersinim önemsiz gibi görünen bu ayrıntının farkına varmış yeni ve ilginç yorumlarla çok daha farklı sonuçlara ulaşmıştır. (Maddenin sakımı kanunu Bir Büyük Bütünün varlığına götürür isimli makalemize bakınız)

1 note · View note

maddeveevren · 9 years

Text

ATEŞ VAROLUŞUN TEMELİ Mİ

Ateş Varoluşun Temeli mi?

İ.S bin altı yüzlü yılların sonuna doğru bilim tarihi bir başka yanılgıya daha sahne olmuştur. Ateş ve saçtığı alevler her devirde insanların ilgisini çekmişti.

Hatta bazı topluluklar ateşi tanrı yerine koyup tapmışlardır.

Bir bakıma o dönemlerde ateşin ne olduğu ya da ne olmadığı bilimsel olarak bilinmiyordu. O döneme kadar henüz sırrı keşfedilememiş ateşin kaynağı üzerinde düşünen insanlardan biri de Alman bilim adamı Georg Ernst Stahl'dır.

Stahl, araştırmaları sonucunda, ateşe flojiston adı verilen gözle görülmeyen bir maddenin yol açtığını ileri sürdü.

Stahl'a göre flojiston nesnelere girip çıkabilen bir çeşit maddeydi.

Flojistona sahip bir nesne hızla yanarken, flojistonun olmadığı nesneler ise yanmıyordu. Yanan maddelerden duman çıkması, bu maddelerin yanarken küçülmeleri ve hafiflemeleri, flojistonun bu maddeleri terk etmesi olarak yorumlandı.

Araştırmalarda, yanan maddelerin üzerlerinin kapatılmasıyla veya toz ve toprak atılıp söndürülmeleriyle flojiston çıkışının engellendiği ve böylece ateşin söndüğü düşünülüyordu.

= = = =

Flojiston teorisinin kurucusu Georg Ernst Stahl

= = = =

Ancak zamanla yapılan deneyler sonucunda maddelerin yanarken küçülmemeleri veya hafiflememeleri flojistonun gerçekliği hakkında bazı kuşkuların doğmasına neden olmuştur.

Milattan sonra bin yedi yüzlü yılların sonunda ise havanın farklı birkaç gazın karışımı olduğu keşfedildi.

Bu farklı gazların farklı biçimlerde yanmaları da flojiston kuramıyla açıklanmaya çalışılırken, oksijen gazıyla ilgili yapılan araştırmaların biri bu kuramın sonunu getirdi.

İnsanlar bilim yolunda daima arayarak; niçin, neden, nasıl, acaba sorularına sorarak kimi zamanlarda aldanarak, yanlışlar düşerek ilerleyebilmişlerdir.

Bu aldanmaların nedeni şüphesiz ki beynimizin dış dünya ile tek bağlantı yolu olan algılama yetreneklerimizin sınırlı ve aldanabilir olmasıdır.

Tersinim bilimsel konularda neticelere ulaşırken algılama yeteneklerimizin sınırlı, yanılabilir, aldanabilir oluşunun da dikkate alınması gerektiğini savunur. Algılayamadıklarımızın dolaysıyla bilmediklerimizin gerçek olmadığını iddia etmenin, bunları bilim dışı ve yok saymanın akla mantığa ve bilime aykırı olacağı açıktır.

#ateş #varoluşun temeli #Georg Ernst Stahl'#flojiston #oksijen #tersinim

0 notes

maddeveevren · 9 years

Text

Antoine-Laurent de Lavoisier - flojiston ve oksjen

Antoine-Laurent de Lavoisier 26 Ağustos 1743 Paris’te doğmuş, 8 Mayıs 1794 tarihinde yine Paris’te vefat etmiş Fransız kimyacıdır.

Lavoisier yaşamında iki devrim görmüş bir kişidir.

Devrimlerden biri, yüzyıllar boyunca simya adı altında sürdürülen çalışmaların, bugünkü anlamda gerçek kimya bilimine dönüşmesidir. Lavoisier bu devrimin kahramanıdır. Kimya; dil, mantıksal düzen ve kuramsal açıklama yönlerinden bilimsel kimliğini Lavoisier'e borçludur denilebilir.

İkinci devrim ise 1789 ihtilalıdır.

Lavoisier bu devrimin getirdiği terörün kurbanıdır.

Lavoisier ayrıca herkesçe bilindiği gibi adapta geri kalmış Fransızlara tuvalet adabını da öğretmiştir. Fransa'ya tuvaleti getiren ilk kişidir.

Antoine-Laurent Lavoisier Paris'li zengin bir ailenin çocuğu olarak dünyaya gelir.

Daha küçük yaşında iken annesini yitiren Lavoisier babasının yakın ilgi ve bakımıyla büyür; başlangıçta belki de onun etkisiyle hukukçu olmaya yönelir. Ancak bu arada uyanan deneysel bilim merakı çok geçmeden bir tutkuya dönüşür.

Yirmi bir yaşına yeni bastığında, Paris'in sokaklarını aydınlatma proje yarışmasında birinciliği alır, Fransız Bilim Akademisi'nce altın madalya ile ödüllendirilir.

25 yaşına geldiğinde, özellikle kimya alanındaki çalışmaları göz önüne alınarak Akademi'ye üye seçilir.

Bu arada hükümetin özel bir komisyonunda görevlendirilen genç bilim adamı, metrik sistemin oluşturulması, Fransa'nın jeolojik haritasının çıkarılması gibi etkinliklerden tarımda verimin yükseltilmesine uzanan pek çok uygulamalı bilim çalışmalarını düzenler.

Ayrıca o sırada bir tür abluka altında olan ülkesinin savunma ihtiyacı barutun üretim sorumluluğunu üstlenir.

Lavoisier araştırmalarına başladığı dönemlerde, kimyada Antik Yunanlıların maddeye ilişkin dört element (toprak, su, ateş ve hava) öğretisinin yanı sıra yanmaya ilişkin flogiston kuramı geçerliydi.

Yürürlükteki kurama göre yanma, yanan nesnenin flogiston denen, ama ne olduğu bilinmeyen, gizemli bir madde çıkarması demekti.

Odun kömürü gibi yandığında geriye en az kül bırakanlar flogiston bakımından en zengin nesnelerdi.

= = = =

Antoine-Laurent Lavoisier Antoine-Laurent Lavoisier eşi

= = = =

Bilim adamlarının çoğunluk doyurucu bulduğu bu kurama ters düşen kimi gözlemler de yok değildi.

Bunlardan biri yanma için havanın gerekliliğiydi. Bir diğeri, kurşun gibi madenlerin, erime derecesinde ısıtıldığında, yüzeylerinde oluşan oksitlerin, maddenin eksilen bölümünden daha ağır olmasıydı.

Aslında yanma olayını açıklamadaki güçlüğün bir nedeni gazlara ilişkin bilgi eksikliğiydi denilebilir.

1756'da İskoç kimyageri Joseph Black sabit gaz dediği karbon dioksiti buluncaya dek bilinen tek gaz hava idi.

İngiliz kimya bilgini Joseph Priestley daha sonra deneysel olarak on kadar yeni gaz keşfetti. Bunlardan biri onun yetkin gaz dediği, ilerde Lavoisier'in oksijen adını verdiği gazdır.

Priestley, oksijeni bulmasına karşın flogiston kuramından kopamadı. Yanma olayını bu kurama göre açıklamaya çalıştı. Kuram yanlış olduğundan bir başarıya ulaşamadı.

Lavoisier yanma olayı ile 1770'lerin başında ilgilenmeye başlamıştır.

Kapalı bir kapta fosfor yakınca gazın ağırlığının değişmediğini, oysa kabı açtığında havanın içeri girmesiyle birlikte gazın ağırlığının az da olsa arttığını saptamıştı.

Bu gözlemin yürürlükteki kurama uymadığı belliydi, ama daha doyurucu bir açıklaması da yoktu.

Lavoisier aradığı açıklamanın ipucunu bir kaç yıl sonra Priestley'le Paris'te buluştuğunda elde etmiştir

. Priestley cıva oksit üzerindeki deneylerinden söz ederken bulduğu yetkin gazın özelliklerini belirtti. Oksijenin keşfindeki öncelik Lavoisier'in değildi ama bu gazın gerçek önemim ilk kavrayan bilim adamı oydu.

Priestley'in deneylerini kendine özgü dikkat ve özenle tekrarlamaya koyuldu.

Belli miktarda havaya yer verilen bir kapta cıva ısıtıldığında, cıvanın kırmızı cıva okside dönüşmesiyle ağırlık kazandığı, havanın ise aynı ölçüde ağırlık yitirdiği gördü. Bu çok önemli bir sonuçtu.

Lavoisier deneylerinde bir adım daha ileri giderek cıvadan ayırdığı cıva oksidi tarttıktan sonra daha fazla ısıttı.

Kora dönüşen kırmızı oksidin giderek yok olmaya yüz tuttuğunu, geriye belli sayıda cıva taneciğiyle, solunum ve yanma sürecinde atmosferik havadan daha etkili bir miktar elastik akıcı kaldığını saptadı.

Elastik akıcı Priestley'in yetkin gaz dediği oksijendi.

Lavoisier üstelik bu artığın ağırlığı ile cıvanın ilk aşamadaki ısıtılmasında azalan hava ağırlığının da eşit olduğunu belirledi.

Dahası, cıva oksidin ısı altında cıvaya dönüşmesiyle kaybettiği ağırlığın etkili bölümün (yani oksijenin) ayrışması sonucu gerçekleştiğini tespit etti.

Başta önemsenmeyen bu kuram, suyun iki gazın birleşmesiyle oluştuğuna ilişkin Cavendish deney sonuçlarını da açıklayınca, bilim çevrelerinin dikkatini çekmede gecikmemiş, kimya ilminin en önemli kuramı hâline gelmiştir.

Cavendish deneylerinde, asitlerin metal üzerindeki etkisinden yanıcı dediği bir gaz elde etmiş, bunu flojiston sanmıştı.

Ancak Priestley'in bir deneyi onu bu yanlış yorumdan kurtarmıştır.

Priestley, hidrojen ve oksijen karışımı bir gazı elektrik kıvılcımıyla patlattığında bir miktar suyun oluştuğunu görmüştü.

Aynı deneyi tekrarlayan Cavendish daha ileri giderek patlamada yanıcı gazın tümünün, normal havanın ise beşte birinin tüketildiğini, öylece oluşan maddenin su olduğunu saptamıştır.

Bu da flogiston teorisinin yıkılması anlamına gelmekteydi

Lavoisier ulaştığı sonucu Bilim Akademisi'ne bir bildiriyle sundu. Fakat bu sonuca ulaşmasında büyük yardımlarını gördüğü Priestley, Cavendish, vb. deneycilerin katkılarından söz etmedi.

Lavoisier'in aslında ne yeni kimyasal bir nesne, ne de yeni kimyasal bir olgu keşfettiği söylenebilir. Onun yaptığı yeni ve işler bir sistem kurmaktır.

1789'da yayımlanan Traité Élémentaire de Chimie adlı yapıtı, kendi alanında, Newton'un Principia'sı kadar değerlidir.

Biri modern fiziğin, diğeri modern kimyanın temelini atmıştır.

Lavoisier'i unutulmaz yapan bir özelliği de nesnelerin kimyasal değişimlerini ölçmede gösterdiği olağanüstü duyarlılıktı.

Bu özelliği ona Kütlenin Korunumu Yasası diye bilinen çok önemli bilimsel bir ilkeyi ortaya koyma olanağı sağlamıştır.

Lavoisier kimi kez kendi adıyla da anılan bu ilkeyi şöyle dile getirmişti:

-Doğanın tüm işleyişlerinde hiç bir şeyin yoktan var edilmediği, tüm deneysel dönüşümlerde maddenin miktar olarak aynı kaldığı, elementlerin tüm bileşimlerinde nicel ve nitel özelliklerini koruduğu gerçeğini tartışılmaz bir aksiyom olarak ortaya sürebiliriz.

Görüleceği gibi bu yüz yıllar önce Lucretius’un öne sürdüğü hiçbir madde yoktan var olmaz vardan da yok olmaz sadece şekil değiştirir kuramının bilimsel yöntemlerle kanıtlanıp, maddenin (enerjinin-entropi) sakımı kanunu olarak kabul edilmesidir.

Tersinim bilimin temellerinden olan bu kanundan yola çıkarak Bir Büyük Bütünün varlığına ulaşır.

Sonuç olarak şunu rahatlıkla söyleyebiliriz.

flojiston teorisi insanlığın sık sık düştüğü yanılgılardan birisidir. Fakat flojiston teorisi doğruları arayıp bulmada da bir araç olmuştur.

Doğru ya da yanlış fikirler üretip ortaya koyan tüm bilim adamlarına minnetle anarız.

#Antoine-Laurent de Lavoisier #flogiston kuramı #Joseph Black #karbon dioksit #oksijen #Cavendish deneyleri #Priestley #hidrojen #entropi #tersinim

0 notes

maddeveevren · 9 years

Text

VAROLUŞUN İLK SAFHALARI

Oluşumun ilk safhaları hakkında görüşler

Evrenin oluşmasının ikinci evresinde (patlamadan üç yüz seksen bin yıl sonra) evreni şekillendirip yol ve yön veren dört büyük gücün ortaya çıktığı iddia edilirse de bunun yanlış olduğu açıktır. Başlangıcın kütleleşme ve maddeleşme ile başlaması gerekliliği, evrene yön ve şekil veren güçlerinde ilk anlardan itibaren var olması anlamına gelir. Bunlardan birincisi güçlü nükleer kuvvettir.

Güçlü nükleer gücün keşfinden ve bunun yıldızların enerji kaynağı olduğunun anlaşılmasından sonra evrendeki elementlerin nasıl oluştukları sorusu gündeme gelmiştir.

Tersinime göre oluşum bölünme (fisyon) yoluyla ağırdan hafife doğru kademelidir ve devam etmektedir. Sonuçta diğerleriyle birlikte en hafif element olan hidrojen ortaya çıkar.

Tersinim buna genişim evresi olarak tanımlar. (Genişim evresi bölümüne bakınız)

Fisyon nedeniyle yıldız çekirdeklerinin yoğunlukları azalmakta, kütleleri büyümektedir.

Daima basitten gelişkine doğru oluşumu varsaymak ve savunmak zorunda olan materyalizmin revaçta olduğu 1950’li yıllarda elementlerin oluşumu sorusu birbiriyle rekabet halindeki iki farklı görüşün önerdiği iki farklı süreçle cevaplanmaya çalışılıyordu.

Statik (Durağan) hal teorisi taraftarları zaman boyunca sürekli olarak hidrojenin üretilmiş olduğu, güçlü nükleer gücün azar azar helyuma; daha sonra da yıldızların kalbindeki nükleer fabrikalarda sıra ile diğer ağır elementlere dönüşerek meydana geldiği görüşündeydiler. Bu varsayıma göre gerek helyumun gerekse ağır elementlerin bölünmesi zaman boyunca sürekliliğini koruyordu. Çünkü helyumun oranı nükleosentez olgusuyla artarken, hidrojenin üretilmesi olgusuyla da oran olarak azalır gibi görünüyordu.

Buna karşılık Big Bang taraftarları helyumdan uranyuma kadar tüm elementlerin başlangıçtaki evrenin sıcak evresi sırasında üretilmiş oldukları görüşündeydiler.

Güncel tez ise her iki hipotezi sentezler, bir araya getirir.

Güncel teze göre helyum ve lityum gerçekten başlangıçtaki ilk nükleosentez sırasında üretilmişlerdir. Bunun başlıca kanıtı hidrojen helyum, lityum gibi hafif element salınımlarının uzak kuasarlardaki incelenmesinden gelmektedir.

Big Bang modeline göre bunların nispi salınmaları ilk nükleosentezden beri sürekliliğini koruyan tek bir parametreye sıkıca bağlıdır. Bu da fotonların yoğunluğunun baryonların yoğunluğuyla olan ilişkisi nedeniyledir.

Diğer yöntemlerle de ölçülebilen bu tek parametreden hareketle helyum ve lityum izotoplarının salınması açıklanabilir.

Aynı zamanda yakın galaksilerin içinde helyumun bölünmesinde bir artış gözlemlenmektedir ki bu, yıldızlarca sentezlenen elementler yoluyla yıldızlararası ortamın azda olsa gelişmekte olduğunun bir işareti olarak kabul edilir.

#varoluş #evren #güçlü nükleer kuvvet #tersinim #füzyon #fisyon #statik evren #durağan evren #big bang #genişim evresi

0 notes

maddeveevren · 9 years

Text

EVRENDEKİ TEMEL KUVVETLER

Genişim evresinin ilk anı, artarda gelen olaylar dizisi olarak tarif edilen zamanında başlangıcıdır. Diğer ifade ile genişimden önce her hangi bir olay olmadığından zaman olgusu da yoktur. Genişim ile birlikte var oluş saati de çalışmaya başlamıştır.

Kütlesiz nur zerreciği evreni meydana getirecek yoğunlukta enerjiye sahiptir ama sonsuzda değildir.

Diğer ifade ile evreni meydana getiren enerjinin, dolaysıyla bu enerjiden meydana gelen maddenin belirli bir miktarı vardır.

Bu durum söz konusu enerjinin, ezelden gelip ebede gitmesi gereken kaynağının çok az bir kısmının (sadece minik bir zerresinin) kullanıldığı anlamına gelir. Bu da bütün ihtişamıyla gözlerimiz önünde duran evrenin bir Büyük Bütünün minik bir parçasından meydana geldiği demektir.

Var olmamız Büyük Bütünün var olduğunun kanıtıdır.

O Bütün ki ezelden gelip ebede gitmekte, yer şeyi sarıp sarmalamakta aguşuna almaktadır. O tek bir bütündür; mutlak ilim, mutlak güç ve mutlak irade sahibi olmalıdır.(Geniş bilgi için maddenin sakımı kanunu bölümüne bakınız)

= = = =

Evren belirli kurallar çerçevesinde oluşmuştur. Bu kurallar genişim evresinin ilk anlarından itibaren ortaya çıkmıştır. Bu nedenle genişim evresinde kuralsızlık ve anarşi söz konusu değildir. Biz bunlara fizik kuralları, ilkeleri ya da yasaları diyoruz.

Kuralların yasaların ilkelerin olması evrenin bir düzen ve sistemler bütünlüğü olduğunu gösterir. Nedeni ise düzensizliklerde, sistemsizliklerde, karmaşalarda kural ve ilkelerin olmayacağıdır.

Bu kurallar, ilkeler ya da yasalar modern fiziğin kabul ettiği dört temel kuvvet çevresinde toplanır.

Bu kuvvetler genişim evresinin hemen ardından ilk atom altı parçacıkların oluşumuyla birlikte ve belirlenmiş zamanlarda ortaya çıkmışlardır.

Atom altı parçacıkların oluşum zamanlarının özel olması devrede bir bilinç olduğunun en büyük ve güçlü kanıtlarından biridir. (Atom altı parçacıklar bölümlerine bakınız)

Atom altı parçacıklar ve atomlar bu kuvvetlerin yönlendirme ve etkisiyle oluşmuşlardır.

Bu yönlendirme ve etkileme zamanlama ve güç kullanımı açısından şaşırtacak kadar hassas ve ince hesapların ürünüdür.

Bu ince ve hassas hesaplara örnek olması, bu konuda bir fikir vermesi bakımından genişim evresinin hemen ardından başlayan bu yöndeki oluşumları bilmenin büyük faydası vardır.

Fizikçiler doğa kuvvetlerini betimlemede pek çok araştırmalarda bulunmuşlar, bu konuda bazı ilerlemeler göstermişlerdi. Bu kuvvetlerin kimileri açıkça ayırt edilmiştir.

Var oluşu ve zamanı yönlendirip şekil veren kuvvetleri:

a)-Elektromanyetik kuvvet,

b)-Güçlü nükleer kuvvet.

c)-Yerçekimi kuvveti olarak bildiğimiz kütle çekim kuvveti,

d)-Zayıf nükleer kuvvet,

olmak üzere dört gruba ayırmak mümkündür.

Bu kuvvetlerin hepsi birbirinden farklı şiddete ve etki alanına sahiptir ve var oluşun temelini oluştururlar.

Bu dört kuvvet atomlar ve moleküllerin yapılarıyla yakından ilgili olduklarından daha geniş bilgiyi ilgili bölümlerde vermiştik. (Maddenin oluşumu ve diğer bölümlere bakınız) Aşağıdaki bölümlerde bu kuvvetlerin etkileşimlerinden bahsedeceğiz.

Elektromanyetik kuvvet: Elektromanyetik kuvvet, kütle çekimi dışında çok uzun mesafelerdeki cisimleri etkileyebilen tek kuvvettir.

Elektromanyetik kuvvet, atom ve moleküllerin bağlanmasından yükümlüdür ve parçacıklar arasındaki uzaklığın karesiyle azalan, uzun menzilli bir kuvvettir.

Elektromanyetik etkileşimin parçacıkları fotonlardır.

Elektromanyetik kuvvet, şiddetli kuvvetin yüzde biri kadar olup atom ve moleküllerin birbirleriyle bağlanmalarını sağlar.

Bilindiği gibi, canlı cansız tüm varlıklar moleküllerden, moleküllerde atom adını verdiğimiz temel yapı taşlarından meydana gelir.

Atom; bir çekirdek ve çekirdeğin etrafındaki yörüngelerinde dönen eksi elektrik yüklü elektronlardan meydana gelir.

Çekirdek ise artı elektrik yüklü protonlardan ve elektrik yönünden etkisiz olan nötronlardan ve diğer atom altı parçacıklardan oluşur.

Bir atomun çekirdeğinde bulunan proton sayısı o atomun türünü belirler.

Örneğin 1 protonu olan atoma hidrojen atomu, 2 protonu olan atoma helyum atomu, 26 protonu olan atoma demir atomu adı verilir.

Diğer tüm elementler için de aynı durum geçerlidir.

Atom çekirdeğinde bulunan protonlar pozitif, etrafında dönen elektronlar ise negatif elektrik yüküne sahiptir.

Proton ve elektronun sahip oldukları bu zıt elektrik yükü aralarında bir çekim gücünün oluşmasını sağlar.

Bu çekim ve elektronların çekirdek çevresindeki dönüşlerinden meydana gelen zıt yöndeki merkez kaç kuvveti birbirlerinin etkisini giderir ve sistemi dengede tutar.

İşte zıt elektrik yüklü proton ve elektronları birbirine bağlayan bu kuvvete elektromanyetik kuvvet adı verilir.

Fakat atomlar oluşan bu elektriksel ve kütlesel dengeleri yalnız başlarına koruyamazlar. Bir ya da bir kaçı bir araya gelerek daha dengeli yapılar olan molekülleri oluştururlar. Bu oluşumda diğerleri gibi rastlantısal değildir.

Atom çekirdeği etrafındaki elektron yörüngelerinin özellikleri, atomların kendi aralarında ne tür bağlar yaparak ne tür moleküller oluşturabileceklerini de belirler. Bu kuvvet de diğer kuvvetler gibi son derece hassas dengeler içindedir.

Bu dengeler var oluş için hayati öneme sahiptir.

Evrendeki dört temel kuvvetten biri olan elektromanyetik kuvvetin değeri gerektiğinden çok az daha küçük olsaydı merkez kaç kuvveti çekim kuvvetine üstün gelecek, elektronlar boşluğa savrulacak, az miktarda elektron, çekirdek etrafındaki yörüngelerde tutunabilecek, elektriksel ve kütlesel dengeler oluşamayacaktı.

Elektromanyetik güç gerektiğinden biraz daha büyük olsaydı bu kez de çekim gücü merkez kaç kuvvetine üstün gelecek, elektronların en azından bir kısmı protonun üzerine düşüp birleşerek nötrleşecek yine elektriksel ve kütlesel dengeler oluşamayacaktı. Elektriksel ve kütlesel dengelerin molekül oluşumun temelini meydana getirdiğini, bu dengeler var olmadan hiçbir atomun diğerleriyle birleşmek üzere yörüngesini paylaşamayacağını, her iki durumda da canlılık için gerekli olan moleküllerin oluşamayacağını bir kez daha hatırlatalım.

Evrendeki dört temel kuvvet her zaman bilim insanlarının dikkatlerini çekmiş, bu konuda sayısız araştırmalar yapmışlardır. Bunlardan birisi de Paul Dirac’tır.

Paul Dirac 1927’de kendi elektron kuramında kuantum ile özel göreliliği başarıyla birleştirdi. Birleştirdi ama bu birleşme kuantum kuramıyla elektromanyetik kuvvet arasında pek çok problemleri de beraberinde getirmekteydi.

Bunun nedeni de elektronun bazı özellik değerleri hesapladığında yeni görelilikçi kuantum kuramlarına göre yanıtın sonsuz oluşudur.

Kuantum Elektrodinamiğinin kurucularından Lederman bu konuda şunları anlatıyor:

-Sonsuz denen matematiksel niceliği canlandırmanın bir yolu tam sayıların toplam sayısını düşünmek sonra da buna bir sayısını eklemektir. Her zaman bir fazlası vardır.

Bir başka yol, bu zeki ama derinden mutsuz kuramcıların hesaplamalarında ortaya çıkması daha olası yol paydası sıfır haline gelen bir kesri hesaplamaktır. Çoğu cep hesap makineleri aptalca bir şey yapmış olduğunuz konusunda sizi uyarırlar.

Eski röleli hesap makineleri gıcırtılı birtakım sesler çıkartır ve genellikle koyu bir duman salıp dururlardı. Kuramcılar sonsuzları elektromanyetizmle kuantum kuramının evliliğinde kullanılan yolun derinlerinde yanlış bir şeyler bulunduğunun bir işareti olarak gördüler. Belki de bizi fazla kışkırttığı için bu mecazı kullanmamız gerekir.

#genişim evresi #maddenin sakımı kanunu #atom altı parçacıklar #Elektromanyetik kuvvet #Güçlü nükleer kuvvet.#kütle çekim #yerçekimi #zayıf nükleer kuvet #protonlar #elektronlar

0 notes

maddeveevren · 9 years

Text

KÜTLE ÇEKİM KUVVETİ

Evrendeki kompleks düzenlere etki eden kuvvetlerin en önemlilerinden biri kütle çekimi veya gravitasyon denilen yer çekimi kuvvetidir. Newton, bu gücün yalnızca elmaları ağaçtan düşürmeye değil, aynı zamanda gezegenleri de yörüngelerinde tutmaya yarayan esrarlı bir güç olduğunu söylemişti.

Kütle çekimi doğrudan algılayabildiğimiz tek kuvvet olmasına rağmen hakkında en az bilgi sahibi olduğumuz kuvvettir.

Bu kuvvet evreni oluşturan kütlelerin boşlukta bir denge ve düzen içinde birbirlerine bağlanmalarını sağlar.

Çekim kuvvetinin parçacıkları gravitonlardır.

= = = =

Tersinime göre her cismin hacmi ve yoğunluğuyla doğru orantılı olmak üzere kütle çekim gücü vardır.

Güçlü olanlar zayıf olanları üzerlerine çeker.

Evrendeki her cismin çekim gücüne uygun olarak son maddeden oluşmuş diğer yerlere göre daha yoğun küre şeklinde menziline göre yoğunluğu değişen bir çekim alan kütlesi vardır.

Galaksi çekim kuvveti içindeki cisimlerin çekim güçlerinin bileşkesidir.

Bu alan evrenin dalgalanmasına neden olur.

= = = = Çekim kuvvetinin şiddeti, şiddetli kuvvetin on üzeri eksi otuz sekiz katı olan uzun menzilli bir kuvvettir.

Bu etkileşim, gezegenleri, yıldızları ve galaksileri bir arada tutan bu kuvvetin temel parçacıklar üzerine etkisi önemsenmeyebilir. Bu yüzden çekim kuvveti, tüm kuvvetler içinde en zayıf olanıdır.

Parçacıklar arasındaki etkileşim, alan parçacıklarının veya kuantumlarının alış verişi olarak tanımlanabilir.

Elektromanyetik etkileşim olayında alan parçacıkları fotonlardır. Yani elektromanyetik kuvvete, elektromanyetik alanın kuantumları olan fotonlar aracı olur.

Şiddetli kuvvetin alan parçacığı gluon adını alır.

Zayıf kuvvetin kuantumları, W ve Z bozonlarıdır.

Çekim kuvvetinin alan parçacıkları ise gravitonlardır.

Kütle çekimi atomlarda bulunan elektriğin manyetik alanlarının bileşkesidir.

Kütle ne kadar yoğun ve büyükse kütle çekmiş kuvveti de o kadar büyük ve güçlü olur. Bu güçte evrendeki diğer güçler gibi tam bir uyum ve denge içindedir ve içinde yaşadığımız evrenin oluşabilmesine olanak verecek sabit bir değere sahiptir.

Tersinim elektromantik güç ile çekim gücünü ayırmaz. Birbirlerinin sonucu olarak görür. Bir bakıma kütle çekim gücü elektromanyetik gücün ürünüdür diyebiliriz.

Yazdığımız gibi kütle çekimi cisimlerin büyüklük ve yoğunluklarıyla doğru orantılı bir kuvvettir. Cisim ne kadar büyük ve yoğun olursa kütle çekimi kuvveti de o kadar büyük olur.

Diğer ifade ile kütle çekim kuvvetinde güçlü olan, güçsüz olanı kendine doğru çeker. Evrene yön ve şekil veren bu kuvvettir.

Evrendeki cisimler birbirleri etrafında dönerek tam bir hareket halinde olduklarından dönüşün ortaya çıkardığı merkez kaç kuvvet çekim kuvvetine eşittir. Bu nedenle birbirlerinin çekimsel etkilerini giderirler, içe doğru çökmezler.

Güçlü çekim kuvvetine sahip olanların güçsüz çekme kuvvetine sahip olanları, diğer ifade ile büyük olanların küçükleri çektiğine göre evren en güçlü olanın üzerine çökmesi gerekirdi ama öyle olmaz.

Burada bütün evren için geçerli olan çok hassas dengelerin olduğu hemen anlaşılır.

Bu dengelerin en önemlisi çekim gücü ile merkez kaç kuvvetin birbirlerine eşit olmalarıdır. Bu eşitlik çok önemlidir.

Evreni dolduran cisimlerin çeşitli büyüklük ve yoğunluklarda olması bu eşitliği sağlayan düzenin önemini bir kat daha artırır ve bizleri şaşırtır.

Gerçekten de bu düzen ilginç, harika ve harikuladedir.

Eğer çekim gücü biraz fazla olsa çekilen çeken üzerine düşecek, eğer çekim gücü biraz küçük olsa merkez kaç kuvveti bu kuvvetten büyük olacağından cisim uzayın derinliklerine fırlatılıp gidecek, her iki halde de evren oluşamayacaktı.

Çekim gücü çeken cismin büyüklük ve yoğunluğuyla; merkez kaç kuvvetinin de merkezden uzaklık, dönen cismin yoğunluğu ve büyüklüğü, dönüş hızıyla doğru orantılı olduğundan bu eşitliğin sağlanması tam bir var oluş mucizesidir.

Kütle çekim cisimlerin kütlesi ve yoğunluğuyla doğru orantılı olmak üzere değişir.

Evrenimizi dolduran katrilyonlarca gök cismi olduğu ve bu gök cisimlerinin birbirleriyle sadece kütle çekimiyle bağlandığını, çekim gücü ile merkez kaç kuvvetlerin eşitliği nedeniyle çökmesi ya da boşluğa savrulmaması bu mucizenin evrenin var oluşumunda ne kadar önemli olduğu bir kez daha anlaşılır. Bir başka ifade ile bu mucize evrende katrilyonlarca defa tekrarlanmıştır.

* * * *

Evren; katrilyonlarca yıldızı içinde barındıran milyarlarca galaksiyi, süpernova denen dev yıldızları, nötron yıldızlarını, pulsar denen ve bir motor gibi kendi etrafında hızla dönen minik yıldızları, kuyruklu yıldızları, kara delikleri, çeşitli büyüklükte katrilyonlarca göktaşlarını ve henüz bilmediğimiz çok ve çeşitli gök cisimlerini içinde barındırır.

Bunların büyük bölümü birbirleriyle çekim gücüyle bağlıdır ve birbirleri etrafında dönerler. Evren anlatmaya çalıştığımız güç dengeleriyle var olmuştur, bu dengelerle de varlığını korumaktadır.

Evrende bu dengelerin dışında kalan çok küçük bir kısımda vardır.

Bu kısım süpernova denilen dev yıldızların patlamalarıyla başıboş uzaya savrulmuş patlama artantıları olan göktaşlarıdır.

Bu göktaşları kendilerine en yakın ve kendilerinden daha büyük olan gök cisimlerinin çekimine kapılırlar.

Düzensiz olmaları nedeniyle bir merkez kaç kuvvetine sahip olmadıklarından çekimine kapıldıkları cismin üzerine düşerler.

Sık, sık gözlemlediğimiz ve yıldız kayması diye adlandırdığımız olayın gerçek nedeni atmosferimize giren ve sürtünme nedeniyle yanan bu göktaşlarıdır.

Eğer kütle çekim gücü, karşıtı olan merkez kaç kuvveti ve bu iki güç arasındaki inanılmaz denge olmasaydı evren gök taşları gibi en küçükten en büyüğe doğru birbiri üzerine düşecek, sonuçta çöküp yok olacaktı.

Dünyanın ve diğer gezegenlerin Güneş'in etrafında belirli bir yörüngede kalabilmelerinin nedeni de yine kütle çekimi kuvvetidir. Bu kuvvet sayesinde yeryüzüne tutunabilmekteyiz. Yapılan araştırmalar evreni oluşturmanın ve varlığını korumanın temeli daha önce bahsettiğimiz olan bu dört gücün vazgeçilmezliğini, özenle seçilmişliğini göstermektedir. Ünlü moleküler biyolog Michael Denton Doğanın Kaderi: Biyoloji Kanunları Evrendeki Amacı Nasıl Gösteriyor adlı kitabında şunları yazmaktadır:

-Eğer kütle çekimi kuvveti bir trilyon kat daha güçlü olsaydı, o zaman evren çok daha küçük bir yer kaplardı ve ömrü de çok daha kısa sürerdi.

Ortalama bir yıldızın kütlesi, şu anki güneşimizden bir trilyon kat daha küçük olurdu ve yaşama süresi de bir yıl kadar olabilirdi.

Öte yandan, eğer yerçekimi kuvveti birazcık güçsüz olsaydı, hiçbir yıldızın oluşması mümkün olmazdı.

Var oluşta diğer kuvvetler arasındaki dengeler de son derece hassastır.

Eğer güçlü nükleer kuvvet birazcık daha zayıf olsaydı, o zaman evrendeki tek kararlı element hidrojen olurdu. Başka hiçbir atom dolaysıyla element oluşamazdı. Eğer güçlü nükleer kuvvet, elektromanyetik kuvvete göre birazcık daha güçlü olsaydı, o zaman da evrendeki tek kararlı element, çekirdeğinde iki proton bulunduran bir atom olurdu.

Bu durumda evrende hiç hidrojen olmayacak, yıldızlar ve galaksiler oluşsalar bile, şu anki yapılarından çok farklı olacaklardı.

Açıkçası, eğer bu temel güçler ve değişkenler şu anda sahip oldukları değerlere tamı tamına sahip olmasalar, hiçbir yıldız, süpernova, gezegen ve atom olmayacaktı. Tabi ki hayat da oluşmayacaktı.

Ünlü fizikçi Paul Davies ise, evrendeki fizik yasalarının tespit edilmiş bu ince ve hassas ölçüleri karşısındaki hayranlığını şöyle ifade eder:

-Ve insan kozmolojiyi araştırdıkça, inanılmazlık giderek daha belirgin hâle gelir. Evrenin başlangıcı hakkındaki son bulgular, genişlemekte olan evrenin, hayranlık uyandırıcı bir hassasiyetle düzenlenmiş olduğunu ortaya koymaktadır.

Einstein ise olaya daha derin bir boyut getirerek kütle çekiminin dev yıldızları nasıl içlerine çökertip kara deliklere dönüştürdüğünden bahsetmiştir.

Bu ara tersinmime göre karadeliklerin ilk madde ya da ardılarından oluşmuş son derece yoğun maddeler olduğunu belirtelim.

= = = =

Basit parçacıkların birbirleriyle etkileşmeleri dört temel kuvvet aracılığıyla olmaktadır. Bilinen en eski kuvvetler olan kütle çekim kuvvetleri ile elektromanyetik kuvvetlerin uzun erimli olduklarını belirtmiştik.

Bilinen diğer iki kuvvet türü olan zayıf kuvvetler ve şiddetli kuvvetler ise kısa erimlidir.

Bu kuvvetler kendilerini ancak çekirdek içi olaylarda gösterir.

Atom içi parçacıklar bölümünde bahsettiğimiz Leptonlar, yalnızca zayıf etkileşmelere girer.

Kuarklar ise hem zayıf hem de şiddetli kuvvetlerle etkileşir.

Kuarklar arasındaki mesafe azaldıkça aralarındaki etkileşme kuvveti sıfıra gitmektedir. Böylece kuarkların, hadronların içerisinde serbest parçacıklar gibi davrandıkları anlaşılmaktadır. Kuarkların hadronları oluşturmasından ve çekirdek içinde bir arada tutulmasından şiddetli etkileşimler sorumludur.

Zayıf etkileşimler ise parçacıkların bozunumunda kendini gösterir. Örneğin nötron beta bozunmasına uğrar.

Yani durduğu yerde bir proton, bir elektron ve bir elektron nötrinosuna bozunur.

Bu süreçte bir atom çekirdeği, bir başka atomun çekirdeğine dönüşür.

Gerçekte radyoaktif bozunma olaylarının tarifinde kuantum mekaniği de yetersiz kalmaktadır. Bu tür olaylar, kuantum kurallarıyla özel görelilik kuramının kaynaştırılması sonucu inşa edilen kuantumlu alan kuramları yardımıyla tarif edilmektedir. Bu tür kuramların ilk ve en başarılı örneğini kuantum elektrodinamiği oluşturmaktadır.

Kuantum elektrodinamiğinde, elektrik yüklü parçacıkların etkileşmesi, elektromanyetik alanın foton denen kuantumlarının alınıp verilmesinden kaynaklanmaktadır.

Zayıf, elektromanyetik ve şiddetli kuvvetler nitelik olarak birbirlerinden çok farklıdır.

Bunun nedeni evrenin soğuk bir döneminde bulunmamızla açıklanmaktadır.

Yani bilinen parçacıklar ve aralarında etkin olan kuvvetler, normal şartlarda düşük sıcaklıklarda veya diğer bir deyişle düşük enerjilerde gözlenmektedir.

Kozmik ışınlarda veya çok güçlü hızlandırıcı ve çarpıştırıcılarda yüksek enerjilere çıkılarak gözlemler yapıldığında bu üç temel kuvvet arasındaki nitelik farklarının giderek azalma eğilimleri gösterdikleri saptanmıştır.

Bunu anlamak için öncelikle temel etkileşmelerin nicel olarak birbirleriyle nasıl karşılaştırılabileceğini görmeliyiz.

Duran bir atom çekirdeğinin elektrik yükünü ölçmek için üzerine yüklü bir parçacık yollar ve bunun saçılmasına bakarız.

Çekirdek üzerine yollanan yüklü parçacık, çekirdeği perdeleyen elektron zırhıyla karşılaşır. Bu parçacığın enerjisi ne kadar büyükse çekirdeğin çıplak yükü o kadar net gözükür, çünkü çekirdeği perdeleyen elektron etkisi azaltılmış olur.

1967 yılında Abdus Salam ve Steven Weinberg' in oluşturduğu Elektro Zayıf Etkileşmeler Kuramı yardımıyla yüksek enerjilerde elektromanyetik etkileşmelerle zayıf etkileşmeler tek bir etkileşmenin değişik görünümleri şeklinde yorumlanabilmiştir.

Salam-Weinberg Kuramı'nda, elektromanyetik kuvvetlerin foton adı verilen elektrikçe yüksüz kuantumlar aracılığıyla iletildiği kabul ediliyor.

Elektromanyetik etkileşmelerin uzun erimli olması foton kütlesinin sıfır olmasıyla açıklanmaktadır. Zayıf etkileşimlerin kuantumları ara bozonlardır.

Zayıf kuvvetlerin çok kısa erimli olup ancak 10 üzeri eksi -16 cm’den daha küçük mesafelerde etkin olmaları onların belirli kütlesi olmasıyla olasıdır.

Bu yüzyılın en büyük keşiflerinden biri 1983 yılında Cenevre' de CERN (Avrupa Nükleer Araştırma Merkezi) laboratuarlarında gerçekleştirildi. Sonuçta zayıf bozonlar, öngörülen kütle değerlerine çok yakın enerjilerde gözlendi.

Bu deneye benzer bir başka deneyin aynı laboratuarda 2008 yılında yapılmaya başlandığını fakat uzun süreçli olduğundan kesin netice alınamadığını görmekteyiz.

küle çekim cisimlerin kütlesi ve yoğunluğuyla dıoğru orantılıdır

Aynı deneyde son alınan bilgilerde Tanrı parçacığı adı verilen bir parçacığın varlığına ulaşıldığı açıklanmıştır. Deneyler devam etmektedir.

Parçacıklar, etkileşimleriyle kendilerini gösterir. Bunlar yukarıdaki bölümlerde bilgi verdiğimiz dört temel kuvvete maruz kalırlar. Parçacıklar arasında etkileşim alan parçacıklarının ya da kuantumlarının birbiri arasındaki değişimi olarak tanımlanır.

Dört temel kuvvetin birbirleriyle etkileşimlerinin bir bütünün parçası olduğu kesindir.

Diğer ifade ile dört temel kuvvet çok hassas dengeler içeren kompleks sistemler oluşturmaktadır. Bir bakıma varoluşun ilk anlarında atomlar oluşmak zorundadır.

Artık atom ve moleküllerin zannedildiği gibi basit yapılar olmadıkları çok iyi biliniyor.

Maddenin temel parçacığı olan atomların zannedildiği gibi basit yapılar olmadığının inkârı mümkün olmayan bir netlikle bilinmesi pek çok tartışmaları da beraberinde getirmiştir.

0 notes

maddeveevren · 9 years

Text

ZAYIF VE GÜÇLÜ NÜKLEER KUVVETLERİ

Güçlü nükleer kuvvet: Bütün evrenin, canlı-cansız her şeyin yapı taşı olan atomların, nasıl olağanüstü bir yapılanmayla maddeyi oluşturduğunu artık biliyoruz.

Son derece küçük olan bu parçacıklar kendi içlerinde asla rastlantısal olamayacak kadar mükemmel bir organizasyona sahiptirler.

Atomlar aynı zamanda içlerinde muazzam bir enerjiyi de barındırır. Bu, madde dünyasının en büyük enerjisidir. Fakat saf enerjiyle kıyaslandığında çok küçüktür. (Maddenin sakımı kanununa bakınız)

Atom çekirdeğini oluşturan protonları ve nötronları bir arada tutan kuvvet Güçlü Nükleer Kuvvet olarak tanımlanır. Nükleer enerji denilen bu muazzam güç, çekirdekteki bu kuvvetin serbest bırakılmasıyla ortaya çıkar.

Bu enerjinin büyüklüğü çekirdekteki proton nötron sayısına göre değişir. Çekirdek büyüdükçe proton nötron sayıları ile bunları bir arada tutan kuvvetin gücü ve büyüklüğü de artar.

Büyük bir çekirdekte, protonların ve nötronların birlikteliğini sağlayan bu kuvveti serbest bırakmak son derece zordur. Fakat gelişen teknoloji bunu başarmıştır.

Protonlar artı elektrik yüklü parçacıklardır. Elektromanyetik kanununa göre zıt işaretli elektrik yüklü parçacıklar birbirlerini çeker, aynı işaretli elektrik yüküne sahip parçacıklar ise birbirlerini iterler.

Yani elektron ve protonlar zıt işaretli elektrikle yüklü olduklarından birbirlerini çeker, protonlar aynı işaretli elektrikle yüklü olduklarından diğer protonları, elektronlar da diğer elektronları iterler.

Pek çok atom türünün çekirdeğinde onlarca proton birbirine yapışık bir şekilde bulunur. Doğal olarak bu protonların bir araya gelir gelmez büyük bir enerjiyle birbirlerini itmeleri ve her birinin uzaklaşarak uzaya dağılmaları gerekirdi. Ancak böyle olmaz.

Atom çekirdeğindeki protonlar büyük bir kararlılıkla birbirlerine bitişik bir biçimde dururlar. Çünkü onları birbirine adeta yapıştıran ve elektromanyetik itme kuvvetinden çok daha güçlü olan bir kuvvet vardır ki buna güçlü nükleer kuvvet denir. Bu kuvvet bilinen en güçlü kuvvettir.

Bu muhteşem kuvvetin değeri evrenin en kilit sayılarından biridir.

Güçlü nükleer kuvvet sabitinin değerindeki yüzde birkaçlık azalma ya da artmayla yaşamın en temeli olan karbon elementi var olamazdı.

Biraz daha ciddi bir oynama ise tüm fizik kanunlarının değişmesine ve evrendeki denge ve düzenin alt üst olmasına neden olurdu.

Atom çekirdeğini bir arada tutan güçlü nükleer kuvvetle diğer bir evrensel kuvvet olan elektromanyetik kuvvet arasındaki oran son derece hassas değerlerde düzenlenmiştir.

Görüldüğü gibi atomlar küçük kuvvetlerle büyük kuvvetlerin kontrol altına alındığı basite indirgenemez kompleks yapılardır.

* * * *

Güçlü nükleer kuvvet, proton ve nötronları çekirdek içinde tutan kuvvetin adıdır. Bu kuvvet çekirdek boyutlarında yani yaklaşık 10üzeri eksi-15 m (Bir metrenin bir katrilyonda biri) boyutlarında etkilidir.

Şiddetli kuvvet etkileşiminin parçacıklarına gluon adı verilir.

Şiddetli kuvvet, oldukça kısa menzillidir; protonları ve nötronları çekirdek içinde tutmakla yükümlüdür.

Bu kuvvet, nükleonları bir arada tutan birleştirici rolü oynayan temel kuvvetler içinde en güçlü olanıdır.

Şiddetli kuvvet, kısa menzilli olup, yaklaşık on üzeri eksi on beş metre (yaklaşık çekirdek çapı) den daha büyük uzaklıklardan önemsenmez.

Eğer güçlü nükleer kuvvet elektromanyetik kuvvete göre biraz daha zayıf olsaydı, atom çekirdeğini oluşturacak protonları bir arada tutunamaz ve elektromanyetik güç nedeniyle birbirlerini iterek uzaya dağılırlardı. O zaman da birden fazla proton içeren hiçbir atom oluşamazdı. Dolayısıyla, evrendeki yegâne element tek protonlu hidrojen olurdu.

Eğer güçlü nükleer kuvvet, elektromanyetik kuvvete göre biraz daha güçlü olsaydı, bu kez de evrende tek protonlu atomlar yani hidrojen atomları hiçbir zaman oluşamayacak, oluşsa bile varlığını sürdüremeyecekti.

Çünkü nükleer kuvvet elektromanyetik kuvvete çok daha fazla baskın geleceğinden, evrendeki tüm protonlar birbirleriyle birleşme eğilimine girecek ve biraz önce belirttiğimiz gibi tek protonlu hidrojen atomları var olamayacaktı.

Bu durumda yıldızlar ve galaksiler oluşamayacak; oluşsalar bile, şu anki yapılarından çok farklı olacaklardı.

Açıkçası, eğer bu temel güçler ve değişkenler şu anda sahip oldukları değerlere tam tamına sahip olmasalardı atomlar, moleküller, dünyamız gibi orta boy yıldızlar, dev yıldızlar olan süpernovalar ve elbette ki gezegenler var olamayacaktı. Bunun sonucunda doğal olarak hayat diye bir şey de olmayacaktı.

Atom içi bu dengeler var oluşun en önemli nedenlerinden biridir.

Bu denge sayesinde maddeler var olur. Bu nedenle bir anda bozulmaya uğramaz. Bir kaçı hariç son derece dengelidirler. Canlılara zarar verebilecek ışınları yaymaz.

Atomlar dengesini çekirdeğindeki protonlarla nötronlar arasında var olan zayıf nükleer kuvvet sayesinde elde eder. Atomlar ve moleküller kütlesel ve elektriksel bir denge içindedirler.

Bu kuvvet özellikle içinde fazla nötron ve proton bulunduran çekirdeklerin dengesini sağlamada önemli bir rol oynar.

Bu dengeyi sağlarken gerekirse bir nötron bölünüp gerekli olan atom altı parçacıklara dönüşebilir. (Nötronların proton, elektron ve nötrinolardan oluştuğunu hatırlayalım) Bir nötronun örneğin protona dönüşmesi atom içi dengeler nedeniyle diğer atom içi parçacıkların; örneğin elektron sayılarının değişmesi anlamına gelir. Bu da farklı bir atom demektir.

* * * *

Kütle çekimi, elektromanyetik kuvvetler gibi evrensel yasaları düzenleyen kuvvetleri incelediğimizde, bu kuvvetlerin de son derece ince ayarlanmış olduklarını ve bu değerlerin kendi aralarında son derece kritik oranlarda dengelenmiş olduklarını görürüz.

Güçlü ve zayıf nükleer kuvvetler atomların yapılarını belirler.

Yerçekimi ve elektromanyetik kuvvetler ise, atomlar arasındaki ilişkileri, bu ilişkilerin oluşturduğu maddeler arasındaki dengeleri belirlerler. Bunların tümü evrendeki kusursuz düzeni oluşturur.

Görüldüğü gibi belirli kurallarla evreni yön verip şekillendiren kuvvetler arasında, evreni meydana getiren basite indirgenemez kompleks yapıların oluşumunda tam bir uyum ve işbirliği vardır.

Bu uyum, işbirliği ve dengeler varoluşun ilk anlarından itibaren var olmuş olmalıdır. Daha sonra meydana geldi varsayımı patlamanın doğallığına terstir. Bu nedenle varoluşun ilk anları big bang değil genişim evresidir.

= = = =

Kuvvetler arasında öyle hassas bir oran ve denge vardır ki bu oran ve denge çok özel kurallarla belirlenir.

Temel kuvvetlerden sadece biri bu özel kuralların yön ve şekil vermesiyle oluşan hassas oran ve dengelerle parçacıklar üzerinde atomların oluşumu yönünden gereken etkiyi yapabilir.

Zayıf nükleer kuvvet: Zayıf nükleer kuvvet çekirdekteki kararsızlığı (radyoaktifliği) üretmeye eğilimlidir. Zayıf nükleer kuvvete W ve Z bozonları denen parçacıklar değiş tokuşu eşlik eder.

Zayıf kuvvet, belli bir çekirdekteki kararsızlığı üretmeye e��ilimli kısa menzilli bir kuvvettir. Bu kuvvet, beta bozunması gibi radyoaktif bozunmalardan sorumlu olup, şiddetli kuvvetin yaklaşık on üzeri eksi on üç katıdır. (Bilim adamları, zayıf ve elektromanyetik kuvvetlerin tek bir kuvvetin iki sonucu olarak görüyorlar ve ona elektro zayıf kuvvetler diyorlar).

Atom çekirdeğinin büyük bir bölümünü meydana getiren proton artı, çekirdeğin etrafında büyük bir hızla dönen elektronlar ise eksi elektrik yüklüdür.

Aynı işaretli elektrik yükleri birbirlerini iter; aksi işaretli elektrik yükleri ise birbirlerini çekerler. Bu bir fizik kuralıdır.

Atom çekirdeğinin artı, elektronların ise eksi elektrik yüklü olmaları nedeniyle birbirlerini çekmeleri sonuçta birleşerek nötr olmaları gerekir ama böyle olmaz.

Proton ve elektronun birleşerek nötr olması atomun, dolaysı maddenin oluşamaması anlamına gelir.

Çekirdeğin etrafında dönen elektronlar çok küçük olmalarına rağmen yine de bir kütleleri vardır.

Çekirdeğin etrafında dönmeleri sonucunda oluşan merkez kaç kuvveti çekme kuvvetine eşittir. İki zıt fakat eşit kuvvet birbirlerinin etkilerini sıfırlar.

Bu nedenle çekirdeğin etrafında hızla dönen elektronlar çekirdeğe düşmedikleri gibi çekirdekten uzaklaşmazlar. Bu yapıcı etki atom altı parçacıklarını bir araya getirir ve atomu oluşturur. Bu son derece hassas etkiye neden olan güce zayıf nükleer kuvvet denilir. Biz buna benzer bir dengeler koleksiyonunu tüm evrende gözlemlemekteyiz.

Çekirdeklerinde protonlarla birlikte nötron gibi elektriksel yükü olmayan parçacıklarda bulunur. Bu parçacıkların atom içi kütlesel dengeleri sağlamakla birlikte molekülleri oluşturmakta çok önemli görevleri vardır.

Zayıf nükleer kuvvet aynı zamanda bu tür bazı atom altı parçacıklar tarafından taşınan ve bir tür radyoaktif parçalanmaya neden olan bir kuvvettir. Bu nedenle çok özel hesaplanmış bir değere sahip olması bu yönden de çok önemlidir.

Zayıf nükleer kuvvetin kontrolünde olduğu radyoaktif parçalanmaya bir örnek olarak nötronların, bir proton, bir elektron ve bir anti-nötrino açığa çıkararak parçalanmasını verebiliriz.

Gerçektende çekirdeğin temel parçacıklardan bir diğeri olan nötron; bir proton, bir elektron ve bir anti nötrino gibi atom altı parçacıklarıyla bir araya gelmesiyle oluşur. Zayıf nükleer kuvvetlerin etkisiyle gerektiğinde bir nötron bu parçalara ayrışabilir.

Bu yolla atomlar bir başka elementin atomlarıyla daha kolay birleşir, dengeler kurar, bileşikleri oluşturur. Fakat bu ayrışım ve bileşim çok ince ve hassas dengeler ve sınırlar içinde olmalıdır.

Eğer zayıf nükleer kuvvet değerinin var olandan biraz büyük ya da küçük olması günümüzde gözlemlediğimiz ve yaşam için şart olan doğal element zenginliğini imkansız kılardı. Evren ya hidrojen helyum gibi nötron yönünden fakir yani hafif ya da uranyum gibi nötron yönünden zengin ağır elementlerden oluşur; ortadaki azot, demir, çinko, alimünyum vb. gibi yarı ağır elemetler var olamazdı.

= = = =

Zayıf nükleer kuvvetin hassas değerini kritik hâle getiren unsurlardan biri de bu kuvvetin nötrino adı verilen atom altı parçacıklar üzerindeki etkisidir.

Nötrinolar yaşam için zorunlu olan elementlerin süpernova patlamalarında uzaya fırlatılmasında kilit rol oynarlar. Nötrinolar üzerinde etki edebilen tek evrensel kuvvet ise zayıf nükleer kuvvettir.

Eğer zayıf nükleer kuvvet biraz daha küçük olsaydı, nötrinolar hiçbir çekim alanına yakalanmadan çok daha kolay ve serbest hareket edebilecek, uzayın dört bir yanına düzensiz olarak dağılacaklardı.

Bunun sonucunda ise, bir süpernova patlaması esnasında, yıldızın dış tabakalarıyla yeterli derecede reaksiyona giremeden kolaylıkla kaçabilecek, bu da elementlerin uzaya atılmalarını engelleyecekti.

Zayıf nükleer kuvvet daha büyük olsaydı, nötrinolar süpernovaların merkezlerinde tutsak kalacak ve yine hayatın yapı taşı olan elementlerin uzaya fırlatılmasını sağlayamayacaklardı. Görüleceği gibi atom altı parçacıların; ardından atomların, moleküllerin ve dolaysıyla maddenin oluşmasıyla evrenin oluşması arasında çok sıkı, hassas ve kompleks dengeler, bağlantılar vardır.

Bu bağlantılar ve bu bağlantıların oluşturduğu dengeler öylesine hassas, sıkı ve komplekstir ki birindeki en küçük oynama diğerlerini bozabilir, bu nedenle evrenin, dolaysıyla hayatın oluşması imkânsız hâle gelebilirdi.

Her element atomlarının ayrı ayrı yapılarda olması bu denge değerlerinin değişik olduğu anlamına gelir.

Bir iğne ucunda milyarlarca atomun var olduğu düşünülürse böyle bir oluşumun sayılarla ifade edilemeyecek kadar çok oluşması gerekecektir ki bunun rastlantılarla meydana gelmesi mümkün değildir.

Ayrıca atomlar kendi aralarında birleşip molekülleri oluştururken iç dengelerini korudukları gibi yeni elektriksel ve kütlesel dengeler de kurarlar.

Atomların kendi içlerinde, birleşip molekülleri oluştururken elektriksel ve kütlesel dengeler kurması hem atomların hem de moleküllerin basite indirgenemez kompleks sistemler olduklarının en büyük kanıtıdır.

* * * *

Big Bang'in (genişim evresinin) büyük bir delili olan kozmik fon radyasyonunu ilk kez Robert Wilson ile birlikte gözlemleyen ve bu nedenle 1965'te Nobel ödülü kazanan Arno Penzias ise, evrendeki bu olağanüstü tasarım karşısında şu yorumu yapmaktadır: -Astronomi bizleri çok olağanüstü bir olaya götürmektedir: Hiç yoktan yaratılmış bir evren. Hayatın oluşmasına izin verecek gerekli şartları tam olarak sağlayacak hassas bir denge ile kurulmuş, bu amaca yönelik bir plana sahip olan bir evren.

Kolombiya Üniversitesi'nden teorik fizik profesörü Robert Jastrow da bu büyük gerçeği: -Fizikçilere ve astronomlara göre, evren tam insanın içinde yaşayabileceği çok dar bir değerler aralığında inşa edilmiştir. Bu gerçek insani ilke olarak adlandırılır. Bu, benim görüşüme göre, bilimin bugüne kadar varmış olduğu en metafizik sonuçtur şeklinde ifade etmektedir.

3 notes · View notes

maddeveevren · 9 years

Text

RADYOAKTİVİTE

Radyoaktivite

Radyasyon, dalga, parçacık veya foton olarak adlandırılan enerji paketleri ile yayılan enerjidir. Radyasyon doğada var olan ve birlikte yaşadığımız bir olgudur.

Radyo ve televizyon iletişimini olanaklı kılan radyo dalgaları; tıpta, endüstride kullanılan x-ışınları; güneş ışınları; günlük hayatımızda alışkın olduğumuz radyasyon çeşitleridir. Bir elementin kendiliğinden, hiçbir dış etkiye bağlı olmaksızın başka bir elemente dönüşmesine radyoaktiflik denilir. Radyoaktif maddelerin atomları ağır ve kararsızdır. Radyoaktiflik gerçekte bir bozunum, bir tersinim olayıdır. Genişim evresinin kanıtlarından birisidir.

Radyasyon genellikle bir atomun çekirdeğinde başlar.

Atomları da, proton ve nötronların oluşturduğu bir çekirdek ve bu çekirdeğin etrafında dönen elektronlar oluşturur. Ağır elementler (çekirdeğinde 83 den fazla proton barındıranlar, tersinim olayının gücü düzenli sistemlerin hassaslığı ve ayrıntılarının çokluğuyla doğru orantılı olduğundan) kararsız oldukları için daha küçük atomlara dönüşürler.

Bu parçalanma sırasında, çekirdekten parçacıklar ve enerji dalgaları ortaya çıkar. Bu yolla enerji veren elementlere radyoaktif elementler adı verilir.

Radyoaktif elementler temel olarak Alfa, Beta ve Gama olmak üzere 3 tip enerji salanımın da bulunurlar.

Alfa radyasyonu (+) yüklü parçacıklardan oluşur ve bir kâğıt parçası tarafından durdurulabilir. Beta radyasyonu, elektronlardan oluşur. İnce bir alüminyum levha beta radyasyonunu durdurmak için yeterlidir.

Gama radyasyonu ise ışık hızında hareket eden enerji dalgalarından oluşmaktadır.

* * * *

Madde ışık - madde elektrik ilişkileri ve radyoaktifliğin anlaşılması, atomun yapısının aydınlatılmasını sağlamıştır.

Tarihin en büyük keşiflerin sayılan radyoaktiflik rastlantıların ürünüdür denilebilir. H. Becqerel ( 1852-1908) 1896 yılında uranyum tuzu kristallerinin ışın yayınladığını tesadüfen fark etti.

Işığa karşı korunmuş olmasına karşın fotoğraf plağını bu maddeden yayılan ışımanın kararttığını gördü. Kontrollü olarak pek çok gözlem yaptı.

Kristalden hiç bir uyarı almaksızın ışın yayınlandığını ve bunun yeni tip bir ışıma olduğunu saptadı.

Uranyumun doğal olarak radyasyon yayınlama olayı, kısa bir zaman sonra radyoaktiflik olarak adlandırıldı.

Bu buluş gözlerin diğer maddelere çevrilmesine neden olmuştur.

Sonuçta bazı maddelerinde radyoaktif oldukları bilimsel olarak gösterildi.

Bu tür çalışmalar içinde en anlamlı araştırma Marie ve Pierre Curie tarafından yapılmıştır. Radyoaktif bir cevher olan pitchblend'in tonlarcası, uzun yıllar süren dikkatli ve yorucu kimyasal arıtma işlemlerine tabi tutuldu.

Sonuçta, her ikisi de radyoaktif olan ve daha önce bilinmeyen iki yeni elementin varlığı Curie'ler tarafından tespit edildi.

Bu elementlere polonyum ve radyum isimleri verildi.

Rutherford'un ünlü çalışması da dâhil, sonraki deneyler radyoaktifliğin, kararsız atom çekirdeklerinin bozunması sonucu oluştuğunu gösterdi.

Uranyumun tüm izotopları radyoaktiftir. Alfa ve beta parçacıkları yayarak kurşun izotoplarına dönüşürler.

Bu özellik, sıcaklığa, basınca, katalizöre ve başka çevre koşullarına bağlı değildir.

Her radyoaktif maddenin bir yarı ömrü ya da yarılanma süresi vardır. Örneğin uranyum-238’in kurşun-206’ya dönüşmesinin yarı ömrü 4.5 milyar yıldır.

Örneklemek gerekirse elimizde bulunan 1 gram uranyumun 4.5 milyar yıl önce 2 gram olduğu anlamına gelir.

Radyoaktif maddelerin yarı ömürlerinin olması arkeoloji alanında sık kullanılmıştır.

Kayaların içindeki uranyum-238 ve kurşun-206 oranlarından yararlanılarak o kayaların yaşları sağlıklı bir şekilde belirlenebilir.

#Radyoaktivite #radyasyon #x ışınları #radyo dalgaları #güneş ışınları #tersinim #astomlar #nötronlar #ağır elementler #alfa #beta #gama #Alfa radyasyonu #Beta radyasyonu #uranyum #Marie ve Pierre Curie #polonyum #radyum #yarı ömür

0 notes

maddeveevren · 9 years

Text

EVRENDEKİ TASARIM VE YAŞAMSAL UYGUNLUKLAR

Evrendeki Tasarım ve Yaşamsal Uygunluklar

Varoluş rastlantıların sonucudur şeklindeki açıklamanın yeterli görülmediği konulardan bir diğeri ise evrendeki kusursuz düzen ve denge ile son derece kompleks sistemlerin varlığıdır.

Materyalizm ve uzantısı felsefeler genelde gerçekleri saptırıp felsefelerine uygun yorumlamaya çalışırlar. Bu felsefelere göre evrendeki düzenli sistemler rastlantıların sonucudur. Diğer ifade ile evren bir karmaşalar yığınıdır.

Fakat evrendeki düzenli sistemlerin rastlantılarla oluşamayacak kadar bütünsellik göstermesi rastlantılarla oluşan karmaşalar yığını varsayımını temelinden yıkar.

Bunun en büyük kanıtı var ve amaca uygun işlerli olan doğal kanunlar, kuraldır, ilkelerdir.

Kanunlar, kurallar, ilkeler sadece DÜZEN VE SİSTEM SAHİBİ YAPILARDA bulunur. Karmaşalarda düzensizliklerde bulunmaz.

Gerçeklerin inkâr edilmesi kimi felsefelere kısa zaman içinde olsa yarar sağlar gibi görünebilir ama bilime fayda sağlamadığı açıktır.

Evrendeki birçok özellik, evrenin yaşam için en elverişli şekilde var edildiğini açıkça göstermektedir. Bir bakıma evrenin varedilme amacı yaşamın oluşması ve devamıdır diyebilmekteyiz.

Bu konuda hiçte küçümsenmeyecek güçlü kanıtlar vardır.

Dünyanın güneş sitemindeki yeri, kütlesi ve durumu yaşamsal uygunlukların en önemli parçalarından biridir.

Son altmış yılda baş döndürücü bir hızla gelişen bilim gerçek zannedilen hayal ürünü pek çok varsayımın yanlışlığını, bilim dışı zannedilen pek çok gerçekleri ortaya çıkardı.

1960'ların başında bilim insanları insan hayatı için açıkça ince ayar yapılıp düzenlenmiş bir evrenin örtüsünü açtılar.

Hayatın var olmasının ince ayar yapılıp düzenlenmiş ve kusursuz bir hale getirilmiş evrensel dengelerdeki fiziksel faktörlere bağlı olduğunu keşfettiler.

Fizik sabitlerinin, evrenin başlangıç koşullarının ve daha birçok özelliğin hayatın oluşabilmesi ve devamı için dikkatlice hesaplanıp dengelendikleri, ortaya konulup eyleme geçirildiği artık çok açıktır.

Evrenin genişleme oranı, yerçekimi, elektromanyetik çekim kuvveti veya Planck sabiti gibi faktörlerin değerlerindeki çok küçük değişiklikler dahi hayatın oluşmasını ve devamını imkânsız kılacaktır.

Bu nedenle fizikçiler bu tür faktörlere, evrende yaşama olanak sağladıkları için yaşamsal uygunluklar adını verirler.

Bu faktörlerin birbirleriyle kusursuz bir uyum içinde olmaları ise bir İrade tarafından gerçekleştirilmiş evrenin ince ayarları olarak tanımlanır.

Öyle ki evrenin yaşama uygun dengede durması, sağa sola dağılması ya da içe çökmesi arasındaki yoğunluk farkı çok kritiktir.

Bu konuda birkaç varsayım şu şekildedir.

Evreni oluşturan maddelerin yoğunluğu başlangıçta bir parça daha fazla olsaydı Einstein'ın genel görecelik kuramı uyarınca atomik parçacıkların birbirini çekme kuvvetleri nedeniyle evrenin genişlemesi duracak, bu nedenle tekrar içe doğru çöküp küçülerek başlangıç zerresine dönüşecekti.

Eğer yoğunluk başlangıçta bir parça daha az olsaydı, bu kez evren hızla genişleyecek, atomik parçacıklar arasındaki bağ zayıf olduğundan dört bir yana dağılacak, atomları dolaysıyla molekülleri oluşturamayacak, madde meydana gelemeyecekti.

Bu iki yoğunluk arasındaki fark ise son derece küçüktür. Yaşama uygun denge bu ikisinin orta noktasındadır.

Evren genişledikçe yoğunluk azalmakta denge daha da hassaslaşmaktadır.

Yerçekimi veya elektromanyetizmadaki ufak değişiklikler hayatı olumsuz yönde etkiler ve hatta imkânsız hale getirebilir.

Hayat için gerekli olan koşullar evrenin temelindeki ince tasarımda mevcuttur.

Bu ince ve hassas tasarımın rastlantılarla oluşması mümkün müdür?

Bu tasarımın bir Varedici İradenin ürünü olduğu fikri gerçekten bilim dışı dogmatik bir kavram mıdır?

Bu sorunun yanıtını çok düşünüp öyle vermek gerekir.

* * * *

Evrendeki birçok özellik, evrenin yaşam için özel olarak tasarlandığını açıkça göstermektedir. Fizikçi Dr. Karl Giberson, bu gerçeği şöyle ifade etmektedir:

-Son 40 yıldır, fizik ve kozmolojideki gelişmeler bilim sözlüğüne tasarım kelimesini geri getirdi. 1960'ların başında fizikçiler, insan hayatı için açıkça ince ayar yapılmış bir evrenin örtüsünü açtılar.

Evrende hayatın var olmasının kesinlikle olanaksız ve kusursuz bir dengedeki fiziksel faktörlere bağlı olduğunu keşfettiler.

Fizik sabitlerinin, evrenin başlangıç koşullarının ve daha birçok özelliğin hayatın oluşabilmesi için dikkatlice dengelendikleri çok açıktır.

Bu faktörlerin birbirleriyle kusursuz bir uyum içinde olmaları ise evrenin ince ayarı olarak tanımlanır.

Birçok fizikçi bu ince ayarın tesadüfen kurulmasının imkânsız olduğu, evrenin ezelden beri var olan bir akıl tarafından tasarlandığı konusunda hemfikirdir.

Ünlü İngiliz astrofizikçi Prof. Paul Davies'in materyalist bir bilim adamı olmasına rağmen söylediği gibi evrendeki tasarım son derece çarpıcı ve etkileyicidir.

Bu oluşum varoluşun ilk anlarında beri vardır. Oluşumun ilk anları olan genişim evresinde kurulan dengeler, evrenin tesadüfen oluşamayacağının göstergelerinden sadece biridir.

Princeton Üniversitesi'nden ünlü fizikçi John Wheeler de evrendeki özel olarak tasarlanmış bu düzene şöyle dikkat çekmektedir:

-Yerçekimi veya elektromanyetizma gibi fizikteki ufak değişiklikler hayatı imkânsız hale getirir. Hayat için olan gereklilik, evrenin temelindeki tasarımda mevcuttur.

Bu arada ünlü İngiliz matematikçi Prof. Roger Penrose’ün hesaplamalarını hatırlayalım. Bu hesaplamaya göre evrenin rastlantılarla yaşama uygun hale gelme ihtimali sadece 10 üzeri 123'de 1 gibi inanılmaz bir rakamdır.

= = = =

Son yıllarda bu konu üzerinde yoğunlaşan evren bilimciler ve teorik fizikçiler, evrendeki bu ince ayarın sayısız örneklerini bulmuşlardır.

Bu bilim adamlarının vardıkları sonucu dile getiren şaşkınlık ve hayranlık dolu ifadelerinden birkaçı şöyledir:

NASA'da astronomi uzmanı Prof. John O'Keefe:

-Biz astronomik standartlar göz önüne alındığında, çok fazla özen gösterilmiş, kollanmış ve şefkat gösterilmiş bir grup yaratığız... Eğer evren şu anki en hassas kesinliğinde varedilmiş olmasaydı hiçbir zaman var olamazdık. Benim görüşüme göre mevcut şartlar, evrenin insanın içinde yaşaması için yaratıldığını gösteriyor. İngiliz astrofizikçi Prof. George F. Ellis:

-Evrendeki bu kompleksliği mümkün kılan kanunlarda hayret verici bir ince ayar görünüyor. Evrende var olan bu kompleksliğin gerçekleşmesi, mucize kelimesini kullanmamayı çok güçleştiriyor.

İngiliz astrofizikçi Prof. Paul Davies:

-Fizik kanunları çok üstün bir dehanın ürünü gibi görünüyor... Evrenin bir amacı olmalı demektedir.

Science et Vie dergisinde yer alan yazıda da rastlantıların yaratılışı açıklayamayacağı hakkında şu yorumlara yer verilmektedir:

-Bu açıkça çok şaşırtıcı: Tesadüf nasıl olurda bu kadar gelişmiş yapıları, insanı, kuşları veya akasyayı açıklayabilir? Aslında hayat mekanizmaları büyük bir kompleksliğe sahiptir. Bu kadar kompleks yapıların tesadüfler sonucu oluştuğuna nasıl inanabiliriz?

Tersinimin bu konuda; varoluş ilk enerji zerresinin maddeleşip kütle kazanması sonucu başladı varsayımı en baştan düzen ve sistemlerin varlığını öngördüğünden bütün bu görüşlerle birebir örtüşür.

#evren #evrendeki tasarım #yaşamsal uygunluklar #materyalizm #dünya #güneş sistemi #Planck sabiti #Einstei #elektromanyetizma #yerçekimi #Dr. Karl Giberson #Prof. Paul Davies #John Wheeler #Prof. John O'Keefe #Prof. George F. Ellis:#tersinim

0 notes