phantasma-12

[phantasma-12]

Allowables

I killed a spider Not a murderous brown recluse Nor even a black widow And if the truth were told this Was only a small Sort of papery spider Who should have run When I picked up the book But she didn’t And she scared me And I smashed her I don’t think I’m allowed To kill something Because I am Frightened

— Nikki Giovanni

#Nikki Giovanni

[phantasma-12]

Rudy Francisco - Mercy

after Nikki Giovanni

She asked me to kill the spider Instead, I get the most peaceful weapons I can find.

I take a cup and a napkin. I catch the spider, put it outside and allow it to walk away.

If I am ever caught in the wrong place at the wrong time, just being alive and not bothering anyone,

I hope I am greeted with the same kind of mercy.

- Mercy by Rudy Francisco

#Rudy Francisco

[phantasma-12]

“Even if it is full of love, all a ghost can do is haunt.”

or, the limitation of the medium | In stillness, terror. musings

#quote

[phantasma-12]

Mad Girl's Love Song

"I shut my eyes and all the world drops dead; I lift my lids and all is born again. (I think I made you up inside my head.)

The stars go waltzing out in blue and red, And arbitrary blackness gallops in: I shut my eyes and all the world drops dead.

I dreamed that you bewitched me into bed And sung me moon-struck, kissed me quite insane. (I think I made you up inside my head.)

God topples from the sky, hell's fires fade: Exit seraphim and Satan's men: I shut my eyes and all the world drops dead.

I fancied you'd return the way you said, But I grow old and I forget your name. (I think I made you up inside my head.)

I should have loved a thunderbird instead; At least when spring comes they roar back again. I shut my eyes and all the world drops dead. (I think I made you up inside my head.)"

— Sylvia Plath

#Sylvia Plath

[phantasma-12]

“Πόσο έχω επιθυμήσει δεμένη στο ένα έστω φτερό κάποιου μεγάλου ταξιδιάρικου πουλιού ξαπλωτή όχι ανάσκελα γιατί τα υπεράνω μου όλα σχεδόν τα έχω δει μπρούμυτα δεμένη στο ένα φτερό να φωτογραφίσω αν είναι από το ίδιο υλικό φτιαγμένες οι σκεπές μας και συ με ταπεινώνεις, μου λες ότι κανένα πουλί με αχρηστευμένο το ένα φτερό του από το βάρος μου δε διακινδυνεύει τέτοιο ταξίδι λάθος κάνεις έχω πολλές φορές ψηλά πετάξει στο βάρος μου δεμένη.”

#kiki dimoula

[phantasma-12]

Αχ , τι βαρύ έγκλημα έκανα να μην πω πως σ’ αγαπούσα πολύ, πολύ, όσο δεν λέγεται, όσο δεν γράφεται, όσο δεν αντέχεται.

Τότε μπορεί και να μην έφευγες. Μα μήπως έγινε; Μήπως στο είπα έτσι δυνατά, σπαραχτικά, όπως το’θελα και δεν γνώρισα τα λόγια μου; Μα τόσο μπερδεμένο πράμα λοιπόν είναι η αγάπη που να μην μπορέσει ένα φτωχό πλάσμα να ξεδιαλύνει τα λόγια του; Και τόσο απέραντος είναι ο κόσμος που να μη σε βρίσκω; Και τώρα που όλοι έφυγαν, όλα έγιναν μισητά, σε ποιον ν’απλώσω τα χέρια μου; Σε ποιον; Σε ποιον να πω σώσε με! Τώρα που χάνομαι… που βουλιάζω… που βουλιάζω…

Αν μ’ αγαπούσες δεν θα μου το’ λεγες. Αν η γνωριμία μας είχε και την παραμικρή σχέση με την αγάπη δεν θα μιλούσαμε τώρα τόσην ώρα για αγάπη. Θα κάναμε αγάπη.

Μετρώ τις μέρες που λείπει και σαστίζω πώς τα καταφέρνω κι έχω τα φρένα μου ακόμα δικά μου; Τη ζωή μου την έκαψα όλη κι αν λυπάμαι είναι γιατί δεν μου μένει άλλο τίποτα να κάψω. Δεν θέλω να μ’αγαπά. Δεν θέλω ούτε καν να μου επιτρέψει να την αγαπώ. Θέλω να ζήσει. Και το θέλω τόσο πολύ, που δεν μπορεί, θα ζήσει!

Ήθελα τώρα να’ βρισκα κείνη την κοπέλα που μ’αγαπάει. Έλα δω βρε μικρό μου, να της πω… Ποιον πας κι αγαπάς;

Νομίζεις πως είμαι ευτυχισμένος πάνω σ’αυτά τα Μετέωρα; Θα προτιμούσα να ήμουν στο υπόγειο, φτάνει να περνά κάποια και να μου λέει «καλημέρα», κι ας ήταν σκοτεινή η μέρα, κι ας ήταν ο δρόμος γεμάτος λάσπη και βούρκο. Θα ήθελα να’χα μια δουλίτσα, μια σιγουριά στη ζωή, κι ας ήταν η σιγουριά του σπουργίτη. Γιατί είμαστε έτσι Θόδωρε;… Γιατί είμαστε έτσι; Έψαξες να το βρεις; Σε κανέναν άλλο δεν στάθηκα έτσι να μιλήσω… Ένα ρουμάνι γεμάτο τσακάλια είν’ο κόσμος. Και σε βάζουν με το στανιό να είσαι ευτυχισμένος. Είσαι;

Όμορφη είναι η αγάπη… το καταλαβαίνω. Και η ζωή πιο όμορφη. Διψώ… Διψώ πολύ…

Ευχαριστώ για την παρηγοριά σου. Κάνεις τώρα πως δεν καταλαβαίνεις… Ελεημοσύνη την καρδιά της η γυναίκα δεν τη δίνει ποτέ. Μα κι αν βρισκόταν καμιά τέτοια γυναίκα δεν θα ήμουνα εγώ ο ζητιάνος. Κατάλαβες; Δεν θέλω να σηκώσω τα μάτια μου σε καμιά, και προτιμώ να περιμένω.

Οι ερωτευμένοι; Άσ’ τους αυτούς. Αυτοί δεν ξέρουν τίποτα από έρωτα. Αυτοί μόνο να νιώθουνε ξέρουν. Εξηγήσεις δεν μπορούν να σου δώσουνε.

Για τον εαυτό μου ξέρω καλά τούτο: Ότι δεν έκλεψα, δεν απάτησα, δεν έκανα κακό σε κανέναν. Ότι ούτε πρόσβαλα άνθρωπο. Τώρα εσείς με λέτε «ρεμάλι», και μου μιλάτε για «συμμορίες» επειδή μια βραδιά με βρήκατε αποκοιμισμένον σ’ένα παγκάκι. Κρατήστε την ιδέα που ‘χετε για μένα και προσθέστε κι όσα άλλα επίθετα θέλετε. Δεν με αφορούν…

Εγώ, ναι, φυσικά , είχα δώσει μιαν υπόσχεση. Μα η καρδιά είχε τη δική της υπόσχεση. Μείνε λοιπόν στη μέση του δρόμου… Μα οι δρόμοι δεν φέρνουν ποτέ μόνοι τους αυτούς που περιμένουμε…

Ακούστε… της εί��α με όλη μου την ειλικρίνεια. Αν δε βρω κείνην που ζητώ, τότε θα πει πως κάνω λάθος, πως κάνει λάθος και κείνη, κι αυτός που την αγαπά. Αν δεν τη βρω λοιπόν θα πει πως εκείνη δεν υπάρχει.

Μείνετε λίγο… Το ξέρω ότι δεν είμαι εγώ. Κι ούτε έχω κανέναν που να με ζητάει. Μα πείτε μου , δεν είναι άδικο να μη σε ζητάει ποτέ, κανένας ; Καθυστερήστε λίγο από κει που θέλετε να πάτε, και κρατήστε μου λίγη συντροφιά, δεν θα είμαι πολύ δυσάρεστη. Αρρωστήσατε ποτέ; Μόνο τότε θα μπορέσετε να με καταλάβετε. Άρρωστη και μόνη.

Κείνοι που συλλογιούνταν με το κεφάλι μες στα χέρια, κείνοι που μετρούσαν λυπημένα το δρόμο, κείνοι που δάγκωναν με σφιγμένα δόντια τις βρισιές ,κείνοι ήταν πάντα οι περισσότεροι. Κι ήταν πιο αληθινοί, και πιο δικοί μου

Είναι τώρα τόσα χρόνια που ζω σ’ αυτή τη γελαστή πόλη μα εγώ δεν εγέλασα ακόμη ούτε μια φορά. Γιατί;… Δεν το ξέρω. Ίσως γιατί συνήθισα, το καθετί να το μπολιάζω με τα πάθη μου. Σε κάθε ομορφιά να χύνω το σαράκι που θα με κάψει. Είμαι εγωιστής;… Τη ζωή τη δέρνει ένας μεγάλος γενικός καημός. Η κρίση. Κρίση του ψωμιού, του γέλιου. Κι εγώ κυνηγώ μιαν αγάπη. Πώς πρέπει να το πεις αυτό; Δεν είναι μια ασυγχώρετη απαρνησιά;

Την κάλεσα για ν’ακούσω τη φωνή της και δεν ήρθε. Δεν θέλησε να κάνει ούτε δυο βήματα. Καιγόμουν όλος και δε θέλησε να σβήσει τη φωτιά μου ούτε και φτύνοντας πάνω της.νΚι εγώ τώρα πια δεν την αγαπώ! Θα κοιτάξω να κάνω αλλιώτικα τη ζωή μου, χωρίς την αγάπη της. Κι ύστερα γιατί την κάναμε την αγάπη σκοπό της ζωής μας; Δεν είναι χοντροκομμένος εγωκεντρισμός αυτός; Καλά,η αγάπη… είναι η ευτυχία μας.

Και η ευτυχία των άλλων τι γίνεται. Κι ύστερα μόνο η αγάπη είναι ευτυχία; Όταν πεινούν, όταν ιδρώνουν, όταν στενάζουνε οι άνθρωποι… μπορεί η αγάπη να τους θρέψει, να τους ντύσει, να τους λυτρώσει; Ναι, αν έχεις ένα σκοπό και θέλεις να τον φτάσεις, χεροπιασμένος με την αγάπη, θα τον φτάσεις ευκολότερα. Μα αν η ευτυχία σου είναι όλο όλο αυτό, το χεροκράτημα, τότε είσαι ένας πελαγωμένος άνθρωπος που έκανε σκοπό το μέσον—κι είσαι μονάδα μισερή και άχρηστη.

Είμαστε εμείς οι δυο μοναχά τώρα. Τώρα μιλούμε μια δική μας γλώσσα που κανείς δεν την καταλαβαίνει. Λέμε ‘γέφυρα’ κι εννοούμε αγάπη. Λέμε ‘μεσημέρι’, λέμε ‘εφημερίδα’, ‘παιδί’, λέμε ‘θάλασσα’, εννοούμε αγάπη. Μόνο τα πουλιά μιλούν έτσι. Τα πουλιά και τα ελάφια… Κι εγώ τώρα ούτε και ξέρω αν είμαστε άνθρωποι. Μα μια φορά ό,τι και να είμαστε ξέρω ότι αυτό είναι αγάπη. Κι αν δεν είναι έτσι, τότε αυτό θα πει ότι αγάπη δεν υπάρχει, κι ότι χάσαμε το δρόμο.

Άρχισα να λέω κάτι. Δεν ήξερα αν τα ‘λεγα στον αέρα σ’εκείνην ή στη νύχτα. Αύριο φεύγω, της είπα. Είναι η τελευταία φωνή μου αυτή που ακούτε. Η αγάπη αυτή ήταν μια απ’ τις πλάνες μου – τα λέω λίγο μπερδεμένα – μα ήταν μια απ’ τις πιο μεγάλες μου πλάνες. Δεν φταίξατε σεις που δεν μ’αγαπήσατε, φταίξατε που δεν μου το ‘πατε απ’την αρχή. Ήταν τότε η φωτιά μικρή ακόμη και μπορούσα να τη σβήσω.

Όχι , δεν ακούω το «όχι» που μου λέτε. Θα προτιμούσα να κόψω τη γλώσσα μου στα δυο, παρά να πω μια λέξη που ήξερα απ’ την αρχή πως θα την αποκρούατε. Μα δεν θα δώσω ποτέ την ευκαιρία στα μάτια μου να ντραπούν, γιατί δεν θα σας ξαναδούν πια ποτέ τα μάτια μου. Λοιπόν… Ναι!… σας αγαπώ!… Αυτό ήθελα να πω. Και τώρα σας απαγορεύω να μιλήσετε, σας απαγορεύω να πείτε το παραμικρό! Κρατήστε και τα λουλούδια… και τα λόγια που θα λέγατε… και τα δάκρυα που θα χύνατε. Κρατήστε τα όλα. Και μη φωνάξετε ξοπίσω μου. Αντίο… για όλη τη ζωή…

Είναι γιατί θέλω να μείνετε μακριά απ’το άστρο μου.Αυτό είναι όλο. Ναι. Μακριά απ ‘το άστρο μου, γιατί είναι σημαδεμένο.

Η αγάπη αυτή ήταν μια απ’τις πλάνες μου – τα λέω λίγο μπερδεμένα – μα ήταν μια από τις πιο μεγάλες μου πλάνες.

Είχα ξεχάσει πως όλα ήταν για να τελειώσουν εκείνη τη νύχτα, την τελευταία μας. Πως ό,τι έσερνε μαζί της: άρωμα, μουσική, λόγια, κλάματα θα ‘μεναν εκεί, κοντά της. Κι ανάμεσά μας θα’μπαινε η θάλασσα, έτσι όπως μπαίνει το πριόνι ανάμεσα σε δυο αδερφωμένα κλαδιά.

Γιατί ανακάλυψα ότι οι πληγές που μ’ άνοιξε τότε, έκλεισαν απ’έξω, αλλά από μέσα ακόμα δουλεύουν…

#ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ

[phantasma-12]

Απροσδοκίες (Aprosdhokíes)

Θεέ μου τι δεν μας περιμένει ακόμα.

 

Κάθομαι εδώ και κάθομαι.

Βρέχει χωρίς να βρέχει

όπως όταν σκιά

μας επιστρέφει σώμα.

 

Κάθομαι εδώ και κάθομαι.

Εγώ εδώ, απέναντι η καρδιά μου

και πιο μακριά

η κουρασμένη σχέση μου μαζί της.

Έτσι για να φαινόμαστε πολλοί

κάθε που μας μετράει το άδειο.

 

Φυσάει άδειο δωμάτιο.

Πιάνομαι γερά από τον τρόπο μου

που έχω να σαρώνομαι.

 

Νέα σου δεν έχω.

Η φωτογραφία σου στάσιμη.

Κοιτάζεις σαν ερχόμενος

χαμογελάς σαν όχι.

Άνθη αποξηραμένα στο πλάι

σου επαναλαμβάνουν ασταμάτητα

το άκρατο όνομα τους semprevives

semprevives –αιώνιες, αιώνιες

μην τύχει και ξεχάσεις τι δεν είσαι.

 

Με ρωτάει ο καιρός

από πού θέλω να περάσει

πού ακριβώς τονίζομαι

στο γέρνω ή στο γερνώ.

Αστειότητες.

Κανένα τέλος δεν γνωρίζει ορθογραφία.

 

Νέα σου δεν έχω.

Η φωτογραφία σου στάσιμη.

Όπως βρέχει χωρίς να βρέχει.

 

Όπως σκιά μου επιστρέφει σώμα.

Κι όπως θα συναντηθούμε μια μέρα

εκεί πάνω.

 

Σε κάποιαν αραιότητα κατάφυτη

με σκιερές απροσδοκίες

και αειθαλείς περιστροφές.

Τον διερμηνέα της σφοδρής

σιωπής που θα αισθανθούμε–μορφή εξελιγμένη της σφοδρής

μέθης που προκαλεί μια συνάντηση

εδώ κάτω– θα ’ρθει να κάνει ένα κενό.

Και θα μας συνεπάρει τότε

μια αγνωρισιά παράφορη–μορφή εξελιγμένη του αγκαλιάσματος

που εφαρμόζει η συνάντηση εδώ κάτω.

Ναι θα συναντηθούμε. Ευανάπνευστα, κρυφά

από την έλξη. Κάτω από δυνατή βροχή

ραγδαίας έλλειψης βαρύτητας. Σε κάποιαν

ίσως εκδρομή τού απείρου στο επ’ άπειρον∙

στην τελετή απονομής απωλειών στο γνωστό,

για τη μεγάλη προσφορά του στο άγνωστο∙

καλεσμένοι σε αστροφεγγιά προορισμού,

σε διασκεδάσεις παύσεων για φιλευδιάλυτους

σκοπούς και αποχαιρετιστήριες ουρανών

πρώην μεγάλες σημασίες.

Μόνο που ετούτη η συντροφιά των αποστάσεων

θα είναι κάπως άκεφη, ανεύθυμη

κι ας ευθυμεί εκ του μηδενός η ανυπαρξία.

Ίσως γιατί θα λείπει η ψυχή τής παρέας.

Η σάρκα.

Φωνάζω τη στάχτη

να με ξαρματώσει.

Καλώ τη στάχτη

με το συνθηματικό της όνομα: Όλα.

 

Θα συναντιέστε υποθέτω τακτικά

εσύ κι ο θάνατος εκείνου του ονείρου.

Το στερνοπαίδι όνειρο.

 

Απ’ όσα είχα το πιο φρόνιμο.

Ξεθολωμένο, πράο, συνεννοητικό.

Όχι και τόσο βέβαια ονειροπόλο

αλλά ούτε και φτηνά χαμηλωμένο,

όχι σουδάριο κάθε γης.

Πολύ οικονόμο όνειρο,

σε ένταση και λάθη.

Από τα όνειρα που ανάθρεψα

το πιο πονετικό μου: να μη

γερνάω μόνη.

 

Θα συναντιέστε υποθέτω τακτικά

εσύ κι ο θάνατός του.

Δίνε του χαιρετίσματα, πες του να ’ρθει

κι αυτό μαζί εξάπαντος όταν συναντηθούμε

εκεί, στην τελετή απονομής απωλειών.

 

Όσο δε ζεις να μ’ αγαπάς.

Ναι ναι μου φτάνει το αδύνατον.

Κι άλλοτε αγαπήθηκα απ’ αυτό.

Όσο δε ζεις να μ’ αγαπάς.

Διότι νέα σου δεν έχω.

Κι αλίμονο αν δε δώσει

σημεία ζωής το παράλογο

 

Unexpectations

Lord what’s still not in store for us.

I’m sitting here and sitting.

It’s raining without raining

just as when a shadow

returns to us a body.

I’m sitting here and sitting.

Me here, my heart opposite

and still further away

my weary relationship with it.

So we might seem many

whenever emptiness counts us.

Empty room blowing.

I hold tight to the way

I have of being swept off.

I’ve no news of you.

Your photo stationary.

You stare as if coming

you smile as if not.

Dried flowers at one side

incessantly repeating for you

their unadulterated name semprevives

semprevives—eternal, eternal

in case you forget what you’re not.

I’m asked by time

how I want it to pass

exactly how I pronounce myself

as edging or ageing.

Foolishness.

No end is ever articulate.

I’ve no news of you.

Your photo stationary.

Just as it rains without raining.

Just as a shadow returns to me a body.

And just as we’ll meet one day

up there.

In some lush sparseness

with shady unexpectations

and evergreen rotations.

As interpreter of the intense

silence that we’ll feel

—developed form of the intense

intoxication caused by a meeting

down here—will come a void.

And we’ll be enraptured then

by a passionate unrecognition

—developed form of the embrace

employed by a meeting down here.

Yes we’ll meet. Breathing fine, concealed

form attraction. In a downpour

of heavy lack of gravity. Perhaps on one

of infinity’s trips to ad infinitum;

at the ceremony for loss awards to the known

for its great contribution to the unknown;

guests at destination’s starlight,

at cessation’s galas on behalf of dissolving

causes and the skies’ farewell

importances once great.

Expect that this company of distances

will be somewhat downcast, cheerless

even if non-existence finds cheer from nothing.

Perhaps because the soul of the party will be absent.

The flesh.

I call to the ash

to disarm me.

I call upon the ash

by its code name: Everything.

You’ll meet regularly I imagine

you and the death of that dream.

The last-born dream.

Of all I had the best-behaved.

Clear-headed, gentle, understanding.

Not of course so dreamy

but neither worthless or mean,

no toady to all and sundry.

A very thrifty dream,

in intensity and errors.

Of the dreams I raised

my most loving: so I’d not

grow old alone.

You’ll meet regularly I imagine

you and its death.

Give it my regards, tell it to come

too without fail when we meet

there, at the loss awards ceremony.

Love me as long as you don’t live.

Yes yes the impossible’s enough for me.

Once I was loved by that.

Love me as long as you don’t live.

For I’ve no news of you.

And heaven forbid that the absurd

should show no signs of life.

#Κικη Δημουλα #kiki dimoula #απροσδοκιες

[phantasma-12]

I can write the saddest poem of all tonight. I loved her, and sometimes she loved me too.

Pablo Neruda, Twenty Love Poems and Song of Despair (via surqrised)

#Pablo Neruda

[phantasma-12]

Love is a shadow. How you lie and cry after it Listen: these are its hooves: it has gone off, like a horse.

Sylvia Plath, from Elm (via itmaylooklikedisaster)

#Sylvia Plath

[phantasma-12]

Perhaps when we find ourselves wanting everything, it is because we are dangerously close to wanting nothing.

Sylvia Plath (via story-dj)

#Sylvia Plath

[phantasma-12]

Stokeley Carmichael knew/knows what’s up.

#quote

[phantasma-12]

#Barbara Kruger

[phantasma-12]

“Γιατί της έγραψες δεν μπορώ να ζησω χωρις εσένα ; Γιατί του έγραψες δεν μπορω να ζήσω χωρίς εσένα ; Αφού αυτός πήγε ανατολικά Και εκείνη δυτικά Και εζησαν και οι δύο …”

— Οδυσσεας ελυτης ουτοπικη αγάπη

#Odysseas Elytis

[phantasma-12]

Κυνηγέ,

υποπτεύομαι γιατί σκοτώνεις τα πουλιά.

Τα απωθημένα σου φτερά εκδικείσαι.

[...]

Ηρέμησε λοιπόν.

Έχω και εγώ ένα σωρό απωθημένους ουρανούς μα δε σκοτώνω άστρα.

#kiki dimoula

[phantasma-12]

Then suddenly you're left all alone with your body that can't love you and your will that can't save you.

Rainer Maria Rilke, from Rilke's Book of Hours

#Rainer Maria Rilke

[phantasma-12]

— “Litany in Which Certain Things Are Crossed Out ” by Richard Siken.

#Richard Siken

[phantasma-12]

I came across the following excerpt from Sarah Kane’s play Crave earlier today. Kane was a brilliant writer yet a tortured soul; she was only 28 when she took her own life, having battled with depression for years. As in the case of many talented people, her contribution to the arts was widely acknowledged post-mortem.

At first glance, Kane’s sad story seems unsuitable for today’s festive atmosphere. Paradoxically, her words express our inner hopes for the future, our need to love and be loved, our determination to float on the tides of sexual and emotional desire. That’s what they mean to me, at least.  Happy new year everyone!

I want to sleep next to you.

And do your shopping and carry your bags, 

And tell you how much I love being with you.

And I want to play hide-and-seek and give you my clothes,

And tell you I like your shoes and sit on the steps while you take a bath, 

And massage your neck and kiss your feet and hold your hand, 

And go for a meal and not mind when you eat my food and meet you at Rudy’s and talk about the day, 

And type up your letters and carry your boxes and laugh at your paranoia, 

And give you tapes you don’t listen to and watch great films and watch terrible films, 

And complain about the radio and take pictures of you when you’re sleeping, 

And get up to fetch you coffee at midnight,

And have you steal my cigarettes and never be able to find a match,

And tell you about the TV programme I saw the night before,

And take you to the eye hospital and not laugh at your jokes,

And want you in the morning but let you sleep for a while, 

And kiss your back and stroke your skin and tell you how much I love your hair, your eyes, your lips, your neck, your breasts, your arse, 

And sit on the steps smoking till your neighbour comes home, 

And sit on the steps smoking till you come home, 

And worry when you’re late and be amazed when you’re early,

And give you sunflowers and go to your party and dance till I’m black, 

And be sorry when I’m wrong and happy when you forgive me, 

And look at your photos and wish I’d known you forever and hear your voice in my ear, 

And feel your skin on my skin, 

And get scared when you’re angry and your eye has gone red and the other eye blue, 

And your hair to the left and your face oriental and tell you you’re gorgeous,

And hug you when you’re anxious and hold you when you hurt, 

And want you when I smell you and offend you when I touch you, 

And whimper when I’m next to you and whimper when I’m not, 

And dribble on your breast and smother you in the night,

And get cold when you take the blanket and hot when you don’t,

And melt when you smile and dissolve when you laugh, 

And not understand why you think I’m rejecting you when I’m not rejecting you, 

And wonder how you could think I’d ever reject you, 

And wonder who you are but accept you anyway, 

And tell you about the enchanted forest, the tree angel, the boy who flew across the ocean because he loved you,

And write poems for you and wonder why you don’t believe me, 

And have a feeling so deep I can’t find words for it,

And want to buy you a kitten I’d get jealous of because it would get more attention than me,

And keep you in bed when you have to go, 

And cry like a baby when you finally do, 

And get rid of the roaches,

And buy you presents you don’t want and take them away again,

And ask you to marry me and you say no again but keep on asking, 

Because though you think I don’t mean it, I do, always have, from the first time I asked you, 

And wander the city thinking it’s empty without you and want what you want and think I’m losing myself, 

But know I’m safe with you,

And tell you the worst of me and try to give you the best of me, 

Because you don’t deserve any less, 

And answer your questions when I’d rather not,

And tell you the truth when I really don’t want to,

And try to be honest because I know you prefer it and think it’s all over

But hang on in for just ten more minutes before you throw me out of your life, 

And forget who I am and try to get closer to you, 

Because it’s beautiful learning to know you and well worth the effort,

And speak German to you badly and Hebrew to you worse,

And make love with you at three in the morning. 

And somehow, somehow, somehow communicate some of the 

overwhelming 

undying 

overpowering 

unconditional

all-encompassing 

heart-enriching

mind-expanding

on-going

never-ending love I have for you.

#Sarah Kane