#kiki dimoula

[kiki-de-la-petite-flaque]

If anything needs love it is reality, for it is reality that lacks it the most – I doubt that it was ever loved. Poetry contains love and holds it in high esteem, even though love always humiliates it by using it merely as a soothing after-shave lotion.

Kiki Dimoula, from an interview

#Kiki Dimoula

[diapirseuo]

#greek poetry #kiki dimoula

[provemewr0ng]

Καταζητούμαι;

Διέρρηξα το βίο μου.

Τι να έκανα

Μόνο με τα ξένα δεν τα έβγαζα πέρα

Είχα βλέπεις να τρέφω

εκείνο το ρεμάλι τον ψυχισμό.

Και τι βρήκα

ένα δυό πρωϊνά, από λίγο το καθένα

σε φλυτζανάκι του καφέ να φανταστείς

δυό τρία απογεύματα μέσα

στο βιαστικό φέρετρό τους

και σε ταπεράκι

αδιάβαστη, χωρίς ψαλμό χωρίς Θεό

η τέφρα μιας ματαιωμένης εκδρομής

σε κείνο το μαγευτικό ερημονήσι

μιας κοντινής υπόσχεσής σου.

Αυτά και ποιό το κέρδος;

Μόλις τα είδε ο κλεπταποδόχος

είπε

Τέτοια συνηθισμένα πράγματα

δεν αγοράζω.

Κικη Δημουλά

#greek quotes #greek tumblr #γρεεκ ποστς #γρεεκζ #ruler #γρεεκ ταμπλρ #γρεεκς #γρεεκ κουοουτ #greek #greek blog #greek posts #kiki dimoula #κικη δημουλα #έλληνες ποιητές

[phantasma-12]

Απροσδοκίες (Aprosdhokíes)

Θεέ μου τι δεν μας περιμένει ακόμα.

 

Κάθομαι εδώ και κάθομαι.

Βρέχει χωρίς να βρέχει

όπως όταν σκιά

μας επιστρέφει σώμα.

 

Κάθομαι εδώ και κάθομαι.

Εγώ εδώ, απέναντι η καρδιά μου

και πιο μακριά

η κουρασμένη σχέση μου μαζί της.

Έτσι για να φαινόμαστε πολλοί

κάθε που μας μετράει το άδειο.

 

Φυσάει άδειο δωμάτιο.

Πιάνομαι γερά από τον τρόπο μου

που έχω να σαρώνομαι.

 

Νέα σου δεν έχω.

Η φωτογραφία σου στάσιμη.

Κοιτάζεις σαν ερχόμενος

χαμογελάς σαν όχι.

Άνθη αποξηραμένα στο πλάι

σου επαναλαμβάνουν ασταμάτητα

το άκρατο όνομα τους semprevives

semprevives –αιώνιες, αιώνιες

μην τύχει και ξεχάσεις τι δεν είσαι.

 

Με ρωτάει ο καιρός

από πού θέλω να περάσει

πού ακριβώς τονίζομαι

στο γέρνω ή στο γερνώ.

Αστειότητες.

Κανένα τέλος δεν γνωρίζει ορθογραφία.

 

Νέα σου δεν έχω.

Η φωτογραφία σου στάσιμη.

Όπως βρέχει χωρίς να βρέχει.

 

Όπως σκιά μου επιστρέφει σώμα.

Κι όπως θα συναντηθούμε μια μέρα

εκεί πάνω.

 

Σε κάποιαν αραιότητα κατάφυτη

με σκιερές απροσδοκίες

και αειθαλείς περιστροφές.

Τον διερμηνέα της σφοδρής

σιωπής που θα αισθανθούμε–μορφή εξελιγμένη της σφοδρής

μέθης που προκαλεί μια συνάντηση

εδώ κάτω– θα ’ρθει να κάνει ένα κενό.

Και θα μας συνεπάρει τότε

μια αγνωρισιά παράφορη–μορφή εξελιγμένη του αγκαλιάσματος

που εφαρμόζει η συνάντηση εδώ κάτω.

Ναι θα συναντηθούμε. Ευανάπνευστα, κρυφά

από την έλξη. Κάτω από δυνατή βροχή

ραγδαίας έλλειψης βαρύτητας. Σε κάποιαν

��σως εκδρομή τού απείρου στο επ’ άπειρον∙

στην τελετή απονομής απωλειών στο γνωστό,

για τη μεγάλη προσφορά του στο άγνωστο∙

καλεσμένοι σε αστροφεγγιά προορισμού,

σε διασκεδάσεις παύσεων για φιλευδιάλυτους

σκοπούς και αποχαιρετιστήριες ουρανών

πρώην μεγάλες σημασίες.

Μόνο που ετούτη η συντροφιά των αποστάσεων

θα είναι κάπως άκεφη, ανεύθυμη

κι ας ευθυμεί εκ του μηδενός η ανυπαρξία.

Ίσως γιατί θα λείπει η ψυχή τής παρέας.

Η σάρκα.

Φωνάζω τη στάχτη

να με ξαρματώσει.

Καλώ τη στάχτη

με το συνθηματικό της όνομα: Όλα.

 

Θα συναντιέστε υποθέτω τακτικά

εσύ κι ο θάνατος εκείνου του ονείρου.

Το στερνοπαίδι όνειρο.

 

Απ’ όσα είχα το πιο φρόνιμο.

Ξεθολωμένο, πράο, συνεννοητικό.

Όχι και τόσο βέβαια ονειροπόλο

αλλά ούτε και φτηνά χαμηλωμένο,

όχι σουδάριο κάθε γης.

Πολύ οικονόμο όνειρο,

σε ένταση και λάθη.

Από τα όνειρα που ανάθρεψα

το πιο πονετικό μου: να μη

γερνάω μόνη.

 

Θα συναντιέστε υποθέτω τακτικά

εσύ κι ο θάνατός του.

Δίνε του χαιρετίσματα, πες του να ’ρθει

κι αυτό μαζί εξάπαντος όταν συναντηθούμε

εκεί, στην τελετή απονομής απωλειών.

 

Όσο δε ζεις να μ’ αγαπάς.

Ναι ναι μου φτάνει το αδύνατον.

Κι άλλοτε αγαπήθηκα απ’ αυτό.

Όσο δε ζεις να μ’ αγαπάς.

Διότι νέα σου δεν έχω.

Κι αλίμονο αν δε δώσει

σημεία ζωής το παράλογο

 

Unexpectations

Lord what’s still not in store for us.

I’m sitting here and sitting.

It’s raining without raining

just as when a shadow

returns to us a body.

I’m sitting here and sitting.

Me here, my heart opposite

and still further away

my weary relationship with it.

So we might seem many

whenever emptiness counts us.

Empty room blowing.

I hold tight to the way

I have of being swept off.

I’ve no news of you.

Your photo stationary.

You stare as if coming

you smile as if not.

Dried flowers at one side

incessantly repeating for you

their unadulterated name semprevives

semprevives—eternal, eternal

in case you forget what you’re not.

I’m asked by time

how I want it to pass

exactly how I pronounce myself

as edging or ageing.

Foolishness.

No end is ever articulate.

I’ve no news of you.

Your photo stationary.

Just as it rains without raining.

Just as a shadow returns to me a body.

And just as we’ll meet one day

up there.

In some lush sparseness

with shady unexpectations

and evergreen rotations.

As interpreter of the intense

silence that we’ll feel

—developed form of the intense

intoxication caused by a meeting

down here—will come a void.

And we’ll be enraptured then

by a passionate unrecognition

—developed form of the embrace

employed by a meeting down here.

Yes we’ll meet. Breathing fine, concealed

form attraction. In a downpour

of heavy lack of gravity. Perhaps on one

of infinity’s trips to ad infinitum;

at the ceremony for loss awards to the known

for its great contribution to the unknown;

guests at destination’s starlight,

at cessation’s galas on behalf of dissolving

causes and the skies’ farewell

importances once great.

Expect that this company of distances

will be somewhat downcast, cheerless

even if non-existence finds cheer from nothing.

Perhaps because the soul of the party will be absent.

The flesh.

I call to the ash

to disarm me.

I call upon the ash

by its code name: Everything.

You’ll meet regularly I imagine

you and the death of that dream.

The last-born dream.

Of all I had the best-behaved.

Clear-headed, gentle, understanding.

Not of course so dreamy

but neither worthless or mean,

no toady to all and sundry.

A very thrifty dream,

in intensity and errors.

Of the dreams I raised

my most loving: so I’d not

grow old alone.

You’ll meet regularly I imagine

you and its death.

Give it my regards, tell it to come

too without fail when we meet

there, at the loss awards ceremony.

Love me as long as you don’t live.

Yes yes the impossible’s enough for me.

Once I was loved by that.

Love me as long as you don’t live.

For I’ve no news of you.

And heaven forbid that the absurd

should show no signs of life.

#Κικη Δημουλα #kiki dimoula #απροσδοκιες

[imaginemirage]

"Never be fooled into embracing lonely people. They wrap fiercly around the rare neck of this gift, they will choke you."

Kiki Dimoula

#kiki dimoula #quote #poetry #quotes #poem #poet #lonely #love #choke #gift

[mjljmj]

Ho un fiore in mano forse

Ho un fiore in mano forse.Strano.Nella mia vita deve essercistato un giardino un tempo. Nell’altra mano stringouna pietra.Con fiera grazia.Nessun sospettoper preavvisi di mutamenti,sentore di difese piuttosto.Nella mia vita deve essercistata ignoranza un tempo. Sorrido.La curva del sorriso,il cavo del mio umoresomiglia a un arco ben teso,pronto.Nella mia vita deve essercistato un bersaglio un…

View On WordPress

#Kiki Dimoula

[lesondupapillon]

As-tu jamais vu un miracle refuser une faveur

à une chance de conte de fées ?

/ Kiki Dimoula

#art #contemporary art #drawing #kodo #poésie #K. Dimoula

[alatismeni-theitsa]

Do you have any recommendations for female Greek poets that have been translated into English? Whenever I search, I always get results about ancient texts, and I like those too but I also want to know what modern Greek women are writing

I found some that are quite famous in the poetry sphere of Greece today, with great poems, many sales, and many awards. I couldn't possibly cover them all but I think it would be interesting for you to search about the lives of the ones mentioned below and what type of poetry they wrote:

Kiki Dimoula (Κική Δημουλά)

Maria Polydouri (Μαρία Πολυδούρη)

Zoe Karelli (Ζωή Καρέλλη)

Myrtiotissa (Θεώνη Δρακοπούλου / Μυρτιώτισσα , pseudonym)

Katerina Aggelaki-Rouk (Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ)

Katerina (Kiki) Gogou (Κατερίνα (Κική) Γώγου)

Maria Laina (Μαρία Λαϊνά)

I want to leave two poems down below, the first by Kiki Gogou, and the second by Maria Laina. (In my experience, direct translation from Google will show you more than me trying to translate it well in English, But I can also help you with the meaning, if you like!)

«Εμένα οι φίλοι μου» - Κική Γώγου

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά που κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών Εξάρχεια Πατήσια Μεταξουργείο Μετς. Κάνουν ό,τι λάχει. Πλασιέ τσελεμεντέδων και εγκυκλοπαιδειών φτιάχνουν δρόμους και ενώνουν ερήμους διερμηνείς σε καμπαρέ της Ζήνωνος επαγγελματίες επαναστάτες παλιά τους στρίμωξαν και τα κατέβασαν τώρα παίρνουν χάπια και οινόπνευμα να κοιμηθούν αλλά βλέπουν όνειρα και δεν κοιμούνται.

Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα στις ταράτσες παλιών σπιτιών Εξάρχεια Βικτώρια Κουκάκι Γκύζη.Πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομμύρια σιδερένια μανταλάκια τις ενοχές σας αποφάσεις συνεδρίων δανεικά φουστάνια σημάδια από καύτρες περίεργες ημικρανίες απειλητικές σιωπές κολπίτιδες ερωτεύονται ομοφυλόφιλους τριχομονάδες καθυστέρηση το τηλέφωνο το τηλέφωνο το τηλέφωνο σπασμένα γυαλιά το ασθενοφόρο κανείς.

Κάνουν ό,τι λάχει. Όλο ταξιδεύουν οι φίλοι μου γιατί δεν τους αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή.

Όλοι οι φίλοι μου ζωγραφίζουνε με μαύρο χρώμα γιατί τους ρημάξατε το κόκκινο γράφουνε σε συνθηματική γλώσσα γιατί η δική σας μόνο για γλύψιμο κάνει. Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά και σύρματα στα χέρια σας. Στο λαιμό σας. Οι φίλοι μου.

And here it is, melodized, and one of the singers is Sokratis Malamas.

«Δ΄ Θριαμβικό» - Μαρία Λαϊνά

Αν κάποτε πεθάνω,

μην ακούσεις ποτέ πως τάχα «κείμαι ενθάδε»:

εσύ θα με 'βρεις στην αναπνοή του αγέρα

στο φευγαλέο, παιδικό χαμόγελο.

Αν κάποτε πεθάνω,

μη διαβάσεις ποτέ το όνομά μου σε πέτρα:

εσύ θα ξέρεις να μ' ακούσεις στον αχό της άνοιξης

και στην επιμονή του ήχου της βροχής.

Αν κάποτε πεθάνω,

μην πιστέψεις ποτέ πως η αγάπη μου τελείωσε:

σκέψου πως θα σε περιμένει,

σ' άλλες αισθήσεις περιγράφοντας την ομορφιά σου.

Here are three of my sources for the names. You can also translate things from here, and I can help you if you have trouble finding info about a certain poet. I think I'd overwhelm you by leaving huge paragraphs about their lives here. But most are worth searching!

#poetry #greek writers #greek poets #female poets #female greek poets #answered #greek literature #suggestions

[le-chant-des-axiomes]

La pluie m'a enfermée

Je me retrouve dépendante des gouttes.

/ Kiki Dimoula

#art #contemporary art #photography #kodo #poésie #K. Dimoula

[poesiablog60]

Ho un fiore in mano forse.

Strano.

Nella mia vita deve esserci

stato un giardino un tempo.

Nell’altra mano stringo

una pietra.

Con fiera grazia.

Nessun sospetto

per preavvisi di mutamenti,

sentore di difese piuttosto.

Nella mia vita deve esserci

stata ignoranza un tempo.

Sorrido.

La curva del sorriso,

il cavo del mio umore

somiglia a un arco ben teso,

pronto.

Nella mia vita deve esserci

stato un bersaglio un tempo.

E predisposizione a vincere.

Lo sguardo affondato

nel peccato originale:

assapora il frutto proibito

dell’attesa.

Nella mia vita deve esserci

stata fede un tempo.

La mia ombra, nient’altro che un gioco del sole.

Addosso un’uniforme d’incertezza.

Non ha ancora fatto in tempo ad essermi

compagna o delatrice.

Nella mia vita deve esserci

stata abbondanza un tempo.

Tu non ci sei.

Ma se c’è un precipizio del paesaggio

se io sto sull’orlo

con un fiore in mano

e sorrido,

vuol dire che da un momento all’altro arriverai.

Nella mia vita deve esserci

stata vita un tempo.

Kiki Dimoula

[sugaroto]

Me today in class recognizing Kiki Dimoula is a poet because I've already done one of her poets in my tutoring class

#also the fact that her name was written under the poem but yeh #inwas like WAIT INKNOW YOU #sugarenia #sugarenia talks #sugaroto #sugarenia school stuff

[alchemicon]

do u have a favourite poem

Dream Song 29 by John Berryman

There sat down, once, a thing on Henry's heart só heavy, if he had a hundred years & more, & weeping, sleepless, in all them time Henry could not make good. Starts again always in Henry's ears the little cough somewhere, an odour, a chime.

And there is another thing he has in mind like a grave Sienese face a thousand years would fail to blur the still profiled reproach of. Ghastly, with open eyes, he attends, blind. All the bells say: too late. This is not for tears; thinking.

But never did Henry, as he thought he did, end anyone and hacks her body up and hide the pieces, where they may be found. He knows: he went over everyone, & nobody's missing. Often he reckons, in the dawn, them up. Nobody is ever missing.

Alone by Edgar Allan Poe

From childhood’s hour I have not been

As others were—I have not seen

As others saw—I could not bring

My passions from a common spring—

From the same source I have not taken

My sorrow—I could not awaken

My heart to joy at the same tone—

And all I lov’d—I lov’d alone—

Then—in my childhood—in the dawn

Of a most stormy life—was drawn

From ev’ry depth of good and ill

The mystery which binds me still—

From the torrent, or the fountain—

From the red cliff of the mountain—

From the sun that ’round me roll’d

In its autumn tint of gold—

From the lightning in the sky

As it pass’d me flying by—

From the thunder, and the storm—

And the cloud that took the form

(When the rest of Heaven was blue)

Of a demon in my view—

I also enjoy a lot of greek poetry. You can't really go wrong with any greek poets. I do not know if i can find any good translations of their poems though. Kiki Dimoula is a remarkable greek poet. In english poetry though the above are my favourites!

#ask #poetry

[peterwebscott]

Centre of the earth

Centre of the earth is a poem by the Greek poet, Kiki Dimoula, that combines a picture of Delphi in late autumn, its historic past and long dead visitors with the memory of her own lost husband. It flips back and forth between the site’s deep history and the its present day ruins, with the repetition of the word ‘sarcophagi’ acting as a visible symbol of its decline, as do the fragmentary…

View On WordPress

[phantasma-12]

“Πόσο έχω επιθυμήσει δεμένη στο ένα έστω φτερό κάποιου μεγάλου ταξιδιάρικου πουλιού ξαπλωτή όχι ανάσκελα γιατί τα υπεράνω μου όλα σχεδόν τα έχω δει μπρούμυτα δεμένη στο ένα φτερό να φωτογραφίσω αν είναι από το ίδιο υλικό φτιαγμένες οι σκεπές μας και συ με ταπεινώνεις, μου λες ότι κανένα πουλί με αχρηστευμένο το ένα φτερό του από το βάρος μου δε διακινδυνεύει τέτοιο ταξίδι λάθος κάνεις έχω πολλές φορές ψηλά πετάξει στο βάρος μου δεμένη.”

#kiki dimoula

[ddamysc]

hello don't mind me i was doing my literature homework and found out about this poem 💗

The Plural Form

The love,

noun,

very noun,

singular form,

gender neither feminine nor masculine,

genus defenceless.

Plural form

the defenceless loves.

The fear,

a noun,

at first in singular form.

and then in plural:

the fears.

The fears

of everything hereafter.

The memory,

the main noun of sorrows,

singular form,

only singular

and noninflected.

The memory, the memory, the memory.

The night,

noun,

feminine,

singular form.

Plural form

the nights.

The nights from now on.

(Kiki Dimoula - The little of the world, 1971)

ah i've read it several times and i love it.. it's so interesting, i like the way it defines love and fear and memory and night.. it's beautiful

[anouri]

Helloo there, im sending many hugs again, hope u are feeling better with the whole covid thing it sucks ik

soo hmm, today we have one of my favourite poets the one and only Kiki Dimoula most of the photos I see on the internet - she is smiling and awhh, she was born: june 6 1931 and died on Feb. 22, 2020 most of her poems are about love and they are very, very sweet. Her husband also was a poet, imagine the power they had. She was the first female poet ever to be included in the prestigious French publisher Gallimard’s poetry series. Her poems are translated into many languages, like; German, French, English, Italian, Spanish etc., and here's an article that includes four of her poems and a few more info about her life<3

and this is my favourite poem of hers and the only one i can remember now:

The plural (1971)

Love, a noun - alias substantive, indeed substantive, in the singular form, neither feminine nor masculine, etymologically defenceless. In the plural form defenceless loves.

Fear, a common noun, at first in the singular form and then in the plural: fears. Fears of everything from now on.

Memory, the first name of sorrows, in the singular form, only in the singular and with no inflection. The memory, the memory, the memory.

Night, a common noun, etymologically feminine, in the singular form. In the plural form the nights. The nights from now on.

a small fun fact; most of the celebrities and like really important people, are buried on the First Cemetery of Athens.

hi!! thank u for the hugs < 3 sending them right back!!

wow, a power poet couple! i love that for them, honestly. i'm going to dive into her other some of her other poems in the link you sent when i have the time!!

"memory, / the first name of sorrows," oh no! that hurt!

thanks for taking the time to write this out! i hope you have a good day < 3

#anouri answers asks #a decomposing dump of my thoughts