stichtingspots

[stichtingspots]

Against all odds (tegen alle verwachtingen in)

Persoonlijke terugblik op 12 jaar strijd tegen de fokindustrie van leeuwen in Zuid-Afrika (door SPOTS oprichtster Simone Eckhardt)

Gisteren zag ik dit filmpje waarin de verantwoordelijke Minister Creecy van Zuid-Afrika het einde van de fokindustrie van leeuwen in haar land aankondigt, afgelopen zondag 2 mei 2021. Ik kan eigenlijk niet goed verwoorden wat dit met mij doet. Een jarenlange strijd tegen deze industrie, vanuit Nederland gevoerd door SPOTS, samengevat in minder dan 1 minuut. Een fokindustrie die door Jabula een gezicht kreeg en waarover ik hier eerder al een blog schreef.  

Foto: leeuw Jabula die de fokindustrie van Zuid-Afrika een gezicht gaf. Copyright foto: Armand Gerben

In 2009 stuitte ik voor het eerst op het verschijnsel canned hunting. Ik las het verhaal van een leeuwin, de Dark Lioness genoemd. Die voor de ogen van haar welpen werd afgeschoten door een jager. Dat deed hij op slechts enkele meters afstand waarbij zij niet kon ontsnappen omdat ze was opgesloten in een kleine ruimte; het kenmerk van canned hunting. Toen de jager triomfantelijk haar hoofd omhoog hield, drupte de moedermelk nog uit haar tepels. Haar welpen bleven op enkele meters afstand naar hun moeder roepen; het brak mijn hart. Dit alles werd vastgelegd in een undercover reportage uit, schrik niet, 1997! Mijn mond viel open. Ik besloot me te verdiepen in de materie. Niemand in die tijd was bezig met dit onderwerp, op 1 organisatie na. Dat was International Campaign Against Canned Hunting. Ik kwam erachter dat het vooral de toerist en vrijwilliger waren die deze industrie voeden. Daar werd het meeste geld verdient; de canned hunting was slechts het eindstuk. Met die kennis besloten wij als SPOTS een lobby te gaan voeren in de Nederlandse reisbranche. Wat zijn we in eerste instantie tegengewerkt…… We kregen vragen als ‘bewijs maar dat het geknuffelde leeuwtje eindigt in de jacht’. Geen reisorganisatie was bereid excursies naar knuffelfarms, waar mensen selfies konden nemen met jonge leeuwen welpjes of met een leeuw konden wandelen, uit hun aanbod te halen. Het leidde tot de ontwikkeling van een nieuwe website, knuffelfarms.nl, waarbij we alle informatie over dit onderwerp verzamelden. 

Foto: de Dark Lioness die in 1997 werd afgeschoten in canned hunting, vastgelegd in een undercover reportage. Het was de eerste keer dat deze industrie zo werd blootgelegd

Ik kan niet eens meer tellen hoeveel persberichten we als SPOTS hebben uitgestuurd over dit onderwerp. Geen journalist die zich druk maakte om het dierenleed achter de interactie; het welpje dat al vaak net na geboorte bij zijn moeder wordt weggerukt. Geen journalist die vragen stelde bij de hoge aantallen gefokte leeuwen, maar liefst 8.000 in die tijd. Niemand die zich afvroeg waar de schattige welpjes bleven bij het ouder worden. Van 1 journalist kreeg ik terug ‘het verhaal is te complex’. Een andere opmerking was ‘lastig verhaal want de welpjes zijn zo schattig. Hoe kan dat slecht zijn’.

Foto: knuffelen met leeuwen wordt vaak gezien als ‘schattig’. Veel willen het dierenleed achter dit soort interacties niet zien 

Na enkele jaren kwam de eerste grote doorbraak. Door toedoen van reisorganisatie TUI, waar ik ze eeuwig dankbaar voor blijf, kon ik namens SPOTS aanschuiven aan de tafel van de Nederlandse reisbranche, de ANVR. Daar ontstonden richtlijnen voor excursies met dieren en hier konden wij de grote katten naar voren brengen. Na publicatie van de richtlijnen in 2016, waarbij excursies met wilde katten in de ban werden gedaan, werd en wordt het voorbeeld van Nederland langzaam aan wereldwijd gekopieerd in de rest van de wereld. Zelfs in Zuid-Afrika waar de reisbranche de Nederlandse richtlijnen min of meer kopieerde. Campagnes wereldwijd, in Nederland door SPOTS, leidden meer en meer tot bewustwording bij toeristen en bezoeken aan knuffelfarms namen gestaag af. We ontwikkelden zelfs een tv-stopper over dit onderwerp. Mede door deze internationale druk werd ook de Regering van Zuid-Afrika onder druk gezet.

Net toen ik dacht ‘ons werk op dit onderwerp is klaar’ werd in 2016 duidelijk dat Zuid-Afrika ging inzetten op de export van skeletten van deze gefokte leeuwen. Een nieuw verdienmodel. Ik stuurde persbericht na persbericht over de gevaren hiervan voor de wilde leeuw. Het was het begin van onze strijd tegen traditionele Chinese medicijnen (TCM) waar deze leeuwen voor worden ingezet. De media had er, op een enkele uitzondering na, geen interesse in. In 2018 besloten we dat we dan maar een lobby in de politiek moesten voeren op dit onderwerp. En ook hier stuitten we op veel barricades (nog steeds). TCM blijkt hooglijk politiek en de meeste partijen willen het niet expliciet benoemen. Ondanks het feit dat de vraag vanuit TCM leidt tot een enorme illegale handel in wilde dieren. Die op haar beurt weer leidt tot uitsterving van diersoorten. Met de jaren zagen we steeds meer stroperij op wilde leeuwen door deze vraag; deze leeuwen werden onder de legale handel van leeuwen uit Zuid-Afrika mee verhandeld. Toen we in de politiek probeerden dat Nederland zich binnen CITES moest uitspreken tegen deze export, kregen we als antwoord dat dit ‘een interne aangelegenheid, van Zuid-Afrika zelf, was’. Pas toen door onze lobby Dion Graus een motie hiertoe indiende, kwam er beweging voor de leeuw.

Foto: skeletten van leeuwen zijn zeer geliefd in TCM, ze dienen als vervanging voor de tijger. Copyright foto: Blood Lions

Weggezet als activist, greeny, als iemand die er geen verstand van heeft. Met alle horrorverhalen over de leeuwen slachterijen en verrotte leeuwen karkassen in het veld op mijn netvlies. Slapeloze nachten heb ik ervan gehad. En in 1 minuut wordt nu bevestigd; nee, SPOTS was niet gek. Deze handel in leeuwen was en is wel degelijk funest voor de wilde leeuw. In een minuut wordt alles opgesomd waarbij je feitelijk denkt: waarom in hemelsnaam nu pas. Hoeveel leeuwen, gefokt en wild, zijn er niet over de kling gegaan. Hoeveel dierenleed is er niet geweest, hoeveel schade is er niet ontstaan bij de al met uitsterven bedreigde leeuw. Waarom pas na tientallen jaren deze conclusie.

Dat is 1 kant van het verhaal. Er is ook een andere kant. Het geeft namelijk ook hoop. Allereerst geeft het aan dat kleine organisaties zoals SPOTS, zonder lobbyisten en hulp van media, slechts gewapend met een club passievolle vrijwilligers EN achterban die dit mogelijk maakt, succes kunnen behalen. Het geeft ook aan dat als partijen samenwerken, en in dit onderwerp vonden dierenliefhebbers, natuurorganisaties, reisondernemingen en jagers elkaar, er heel veel mogelijk is. Het doet pijn in mijn hart dat er zoveel dieren niet zijn gered alsook dat veel dieren nog zullen sterven in het ‘uitfaseringsproces’. Maar het geeft enorme voldoening dat we weten dat deze vreselijke industrie, zal stoppen. Against all odds…..

Foto: dit beeld van farms waar tientallen leeuwen worden gehouden, zal tot geschiedenis gaan horen

Wat nu overblijft is onze strijd tegen TCM; althans voor dat gedeelte waarbij wilde dieren gebruikt worden. Het is en blijft ongelooflijk dat er wereldwijd een ontstellende handel is in allerlei wilde dieren veroorzaakt door maar 1 factor; de vraag vanuit Azië naar specifieke dieren voor 'medicijnen'. De angst slaat om mijn hart als ik zie hoe China langzaam aan de wereld verovert. En hoe in dat kielzog, dieren op grote schaal verdwijnen. Het is mooi dat Zuid-Afrika nu besloten heeft dat zij niet langer skeletten van leeuwen gaat exporteren. Maar nog steeds is er geen land, geen grote organisatie zoals een Wereldgezondheidsorganisatie of CITES, geen politieke partij die klip en klaar zegt: TCM is prima maar stop met het gebruik van wilde dieren in dit soort medicijnen.

Wij laden ons dus op voor deze volgende stap. Ik mag alleen maar hopen dat deze strijd ook niet 12 jaar gaat duren. Want helaas hebben veel dieren zoals pangolins, neushoorns, tijgers, luipaarden, jaguars en leeuwen, die tijd niet meer…..

De weg was lang en soms heb ik gewanhoopt. Enkele organisaties en personen zijn tijdens die weg van enorm belang geweest zoals TUI (Elise en Melvin), Inge (Saxion University), Maaike (Stenden University), ANVR (Gerben), Paul (Telegraaf), Nique (Hart voor Dieren), Mark (Columbus) en Dion (Partij voor de Vrijheid). En last but not least; onze vrijwilligers EN achterban die altijd in ons zijn blijven geloven. Dank jullie wel, vanuit de grond van mijn hart. 

Lees meer over ons werk op stichtingspots.nl of op knuffelfarms.nl 

#Fokindustrie leeuwen #tcm #leeuw #spots #canned hunting #knuffelfarms

[stichtingspots]

Online leeuwen patrouille

Ingespannen tuur ik naar mijn schermpje. Als de dood dat onder mijn ‘shift’ een overval plaatsvindt en ik de indringers niet op tijd spot. Ik ben ingelijfd in de online patrouille groep voor de leeuwen Mufasa en Soraya. En vannacht is mijn eerste ‘wacht’. Deze twee leeuwen leven in Zuid-Afrika en zijn onderdeel van een langdurige conflict tussen het opvangcentrum van dierenarts Tjitske en de autoriteiten van Zuid-Afrika.

Afbeelding: Mufasa en Soraya

Mufasa werd door autoriteiten in beslag genomen bij een particulier. Die wilde hem als huisdier houden maar had er niet de juiste papieren voor. Wat volgde was een inbeslagname waarbij Mufasa werd overgedragen naar Tjitske die een klein opvangcentrum runt. Daar werd hij geplaatst bij Soraya. Een leeuwin waarmee het niet goed ging maar die door Mufasa licht zag aan het einde van de tunnel. Tjitske regelde een forever home voor beide dieren want haar opvangcentrum is daarvoor niet geschikt. Maar tot ieders verrassing besloten de autoriteiten dat Mufasa moest worden overgedragen aan hen. Ze wilden hem veilen. Omdat Mufasa ‘geholpen’ is en zich niet kan voortplanten, heeft hij weinig nut voor een ander doel dan canned hunting. Dit is een specifieke manier van jacht waarbij jagers van dichtbij een dier kunnen afschieten. Het gaat hier om gefokte leeuwen zoals Mufasa en Soraya.

Zuid-Afrika kent een bloeiende fokindustrie van leeuwen. De welpjes worden eerst ingezet in toerisme want veel mensen willen maar wat graag met zo’n schattige welp op de foto. Of met een halfvolwassen leeuw wandelen. 

Afbeelding: excursies waarbij je met leeuwenwelpjes kunt knuffelen en/of wandelen zijn erg populair. Veel mensen beseffen niet de zieke wereld achter die leuke interactie. 

Als de dieren volwassen worden, zijn ze hiervoor niet langer geschikt omdat ze te gevaarlijk zijn. Het wachten is dan op een jager die het dier afschiet in een canned hunt. De skeletten van deze dieren worden geëxporteerd naar Azië waar ze worden gebruikt in traditionele Chinese medicijnen (TCM). Ter vervanging van tijgerbotten. Er leven zo’n 8000-10.000 gefokte leeuwen in Zuid-Afrika. Mufasa is niet zomaar een leeuw maar een witte leeuw. En die zijn vaak extra geliefd bij de jager en als medicijn juist omdat ze zo bijzonder zijn.

Afbeelding: Mufasa en Soraya kwamen als welp bij Tjitske. In Zuid-Afrika worden op grote schaal leeuwen gefokt voor de toerist en jager. Naar schatting leven er zo’n 10.000 gefokte leeuwen in dit land. In het wild leven er nog maar zo’n 2700 leeuwen in dit land.....

Met dit in het achterhoofd, vreesde Tjitske het ergste en weigerde ze Mufasa over te dragen. Ook met het oog op Soraya die zonder haar partner, zeer waarschijnlijk zou wegkwijnen. Sinds die tijd volgt rechtszaak op rechtszaak. Die steeds getraineerd worden door de autoriteiten waarschijnlijk in de hoop dat Tjitske de strijd opgeeft.

Tijdens 1 van mijn werkbezoeken bezocht ik Mufasa en Soraya. En sindsdien zijn we op afstand bij deze leeuwen betrokken. We sponsorden een early warning system in 2017 waardoor de dieren beter beschermd konden worden. Dit jaar volgde weer een fundraising voor deze leeuwen en naar aanleiding daarvan vroeg Tjitske mij of ik wilde deelnemen in de patrouilles. Ik vond het een beetje een vreemde vraag want de leeuwen zitten in Zuid-Afrika en ik hier. Dat maakt patrouilleren wat lastig. Maar het bleek te gaan om online patrouilles. Leve de moderne techniek. Iedere avond en nacht worden de leeuwen via camera’s in de gaten gehouden. Door een groep zeer betrokken ‘Mufasians’. Ik moet eerlijk zeggen; ik werd niet blij van het verzoek. Het is leuk betrokken te zijn maar om structureel, 1 avond en nacht in de week op te offeren om uren naar een scherm te kijken. Voor een hele lange tijd, tja, da’s toch andere koek. Maar hoe kon ik nee zeggen. Sinds 2016 draagt Tjitske de zorg van deze leeuwen op haar schouders. Ze is verantwoordelijk voor hun welzijn. Moet zorgen voor voedsel en dus aan fondsen komen. En ze moet voorkomen dat de dieren gestroopt worden.

Veel leeuwen in opvang in Zuid-Afrika zijn doelwit van stropers. Die gooien vlees naar de leeuwen, vaak in de nacht. De dieren zijn niet kieskeurig en weten dus niet dat ze vergiftigd worden. Als de dieren dood zijn, worden lichaamsdelen afgehakt. Die worden gebruikt in traditionele medicijnen of (illegaal) geëxporteerd naar Azië voor de medicijnen aldaar.

Afbeelding: leeuwen botten zijn populair in traditionele medicijnen. Jaarlijks exporteert Zuid-Afrika zo’n 800 skeletten van gefokte leeuwen naar Azië voor dit doel. Vooraf zijn de dieren vaak ingezet in het toerisme.

Dus moeten de dieren, ook in de nacht, in de gaten gehouden worden. En zo ontstond de leeuwen patrouille groep. Sinds 2018 blijft een groep mensen nacht in, nacht uit, wakker. Om zo Mufasa en Soraya te beschermen. De twee zijn zich van geen kwaad bewust. Tijdens mijn shift laten ze zich niet zien. Ze liggen heerlijk op 1 oor. Zij wel…..

Afbeelding: Soraya heeft een vreselijk leven gehad op een zogenaamde knuffelfarm. Als welp kwam ze aan bij Tjitkse als een hoopje ellende. Door Mufasa zag ze weer licht aan het einde van de tunnel. Mufasa is de wereld voor Soraya. Als de twee gescheiden worden, zou dat heel slecht nieuws zijn voor Soraya.

Op Facebook zijn Mufasa en Soraya te volgen via deze link, https://www.facebook.com/groups/226436214840577

Er is ook geld nodig voor de verzorging van deze leeuwen, https://www.backabuddy.co.za/champion/project/mufasa-fund?fbclid=IwAR0f9bmZmwpMrYkeVhs4wltgFUFFG5EfcmkUTTqefntnR23rCOpyb74qUwE

Wil je meer weten over canned hunting en de fokindustrie van leeuwen in Zuid-Afrika, bezoek dan onze website knuffelfarms.nl. Deze site gaat geheel in op dit onderwerp, https://knuffelfarms.nl/

Er is ook een internationale site ontworpen waar in meer dan 10 talen uitleg wordt gegeven over de fokindustrie van leeuwen in Afrika, https://lionpetting.com/

Simone Eckhardt

Stichting SPOTS

#SPOTS #Canned hunting #Petting lions

[stichtingspots]

De wereld zou China moeten aanklagen voor laakbaar gedrag

Opiniestuk door Simone van SPOTS in Parool, 20 mei 2020 

In 2004 ontstond op een wildlife-markt in China het Sars-virus. De Chinese regering beloofde beterschap. Dat er niets veranderd is, blijkt uit de uitbraak van Covid-19. China bleek niet alleen zijn woord niet te hebben gehouden, maar maakte lang geen publieke meldingen van de uitbraak van de nieuwe ziekte, waardoor het nieuwe coronavirus zich razendsnel over de hele wereld heeft kunnen verspreiden. China beloofde beterschap en sloot andermaal wildlife-markten. Die lijken inmiddels weer geopend te zijn.

Foto: een wildlife markt die veelvuldig te vinden zijn in Zuid-Oost Azië. Copyright: Afp

Wetenschappers zien in dit soort markten een broeinest voor virus­uitbraken. En is het niet eens de vraag of maar eerder wanneer zo’n uitbraak weer plaatsvindt. Kun je het je voorstellen? Eerlijk gezegd vind ik dat de wereld China zou moeten aanklagen wegens laakbaar gedrag. Maar goed, veel regeringen stellen hun vertrouwen in wereldgezondheids­organisatie WHO. Daar is praktisch elk land van de wereld bij aangesloten, ook Nederland. En gezamenlijk betalen we heel veel geld aan deze organisatie, die onze gezondheid moet bescher­men. Het is ook de organisatie die lang volhield dat China de crisis zo goed beteugelde. Geen woord van kritiek over het feit dat het land heel lang heeft geprobeerd de uitbraak in de doofpot te stoppen.

Sars, ebola en Covid-19; je zou denken dat we ervan leren. Maar de WHO stelt dat dit soort markten belangrijk is voor de voedselvoorziening van de allerarmsten. De focus zou daarom moeten liggen op betere regulering van dit soort markten. Wilde dieren mogen nog steeds verhandeld en verkocht worden, alleen moet het dier dan ‘netjes’ gedood worden.

Ik ben het met de WHO eens dat we moeten kijken naar de allerarmsten. Maar juist het eten van wilde dieren zorgt voor virusuitbraken. En hierdoor worden juist de armsten het zwaarst getroffen. De WHO zou er daarom alles aan gelegen moeten zijn elk risico te beperken. Waarom komt ze dan niet tot duidelijke uitspraken?

Al diverse malen is aangetoond dat China een flinke vinger in de pap heeft binnen de WHO. En China ziet wildlife-markten liever niet verdwijnen. Wereldgezondheid lijkt een zaak geworden van politieke agenda’s. En dat is echt een schande.

Simone Eckhardt, directeur stichting Spots (Save and Protect Our Treasures)

https://www.parool.nl/columns-opinie/de-wereld-zou-china-moeten-aanklagen-voor-laakbaar-gedrag~b5f2407a/?utm_source=link&utm_medium=app&utm_campaign=shared%20content&utm_content=free

#WHO #Corona #illegal wilde trade #wildlife markets #SPOTS

[stichtingspots]

Beste President van de Volksrepubliek China, de heer Xi Jinping,

Het liefst zou ik mijn brief persoonlijk bij u afgeven. Of aan uw vertegenwoordiger in Nederland, de Ambassadeur van China. Helaas, door de coronacrisis zit ik thuis, samen met 17 miljoen medelandgenoten en miljarden mensen wereldwijd. We zitten praktisch in volledige lockdown in een poging ons gezondheidssysteem overeind te houden. Zodat we niet voor een situatie komen te staan waarbij keuzes gemaakt moeten worden over wie mag leven en wie, in isolement, moet sterven. Afspraken, sociaal of zakelijk, zijn daarom uit den boze. En dus kan ik weinig anders doen dan mijn oproep aan u digitaal te plaatsen.

Mijnheer de President, ons leven is ontwricht. Gisteren hebben we te horen gekregen dat ons sociale leven nog maanden on hold zal staan en dat we feitelijk maanden opgesloten zullen zitten in onze huizen. En vandaag hoorden we dat alle middelbare scholieren geen examen kunnen doen. Wanneer dat dan wel kan, en ze zich dus klaar kunnen maken voor hun verdere toekomst, niemand weet het. Onze Regering pompt miljarden in de economie om zo te proberen een economische malaise te voorkomen. En afgelopen week sprak ik diverse vrienden die ondernemer zijn, jaren met hart en ziel aan hun onderneming gewerkt hebben, en die hun zaak nu in rook zien verdwijnen. Onzekere tijden to say the least.

Afbeelding: corona leidt tot lege straten 

Mijnheer de President, ik ben bang. Bang voor mijn moeder die een longaandoening heeft en haar huis niet meer uit kan. Omdat we weten dat als het virus haar in zijn macht krijgt, dit zeker leidt tot haar dood. De angst slaat om mijn hart als ik eraan denk dat ze ziek wordt en in allerijl naar het ziekenhuis moet. Waar ik niet bij haar kan zijn in die laatste uren omdat dit virus te besmettelijk is. En dat ze dus alleen doodgaat. Die angst leidt tot surreëele toestanden waarbij ik de boodschappen voor haar deur zet zonder haar een knuffel te geven. Iets wat ze nu net nodig heeft want ze is bang. 

Ik ben bang omdat ik wel vermoed dat dit alles mijn leven grondig gaat veranderen maar alle consequenties nog niet kan overzien. Ik ben bang voor mezelf, voor mijn vrienden, voor mijn moeder, voor mijn land. Voor de wereld.

Afbeelding: als je als coronapatiënt overlijdt, sterf je zonder je naasten bij je

Mijnheer de President, dit coronavirus is net als het eerdere SARS virus, in uw land ontstaan. Doordat wilde dieren gefokt worden of uit het wild worden gehaald en vervolgens in zeer slechte omstandigheden worden verkocht op onhygiënische markten. De consumptie van deze dieren wordt door sommige van uw landgenoten gezien als delicatesse. En u ziet in veel van deze dieren een geneesmiddel. Het heeft ertoe geleid dat veel wilde dieren verwerkt worden in traditionele Chinese medicijnen (TCM) die u vervolgens via een basisverzekering veelal vergoed. Wat de (illegale) handel dus alleen maar aanwakkert. Veel van deze dieren worden uit het wild gehaald en zijn dus potentiële dragers van allerlei virussen. Aldus wetenschappers is het huidige virus waarschijnlijk doorgegeven door een pangolin die zeer waarschijnlijk uit het wild is gehaald. Het eerdere SARS virus ontstond bij een Civetkat. Als natuurbeschermer en dierenliefhebber gaan deze praktijken me al heel lang door merg en been. Dieren zoals tijgers, neushoorns, leeuwen en pangolins worden naar de rand van uitsterving gebracht. Het dierenleed is onvoorstelbaar. Maar nu spreek ik ook als bezorgde burger.

Afbeelding: wilde dieren zoals pangolins en slangen worden verkocht op markten in Azië en Afrika 

Mijnheer de President, wat mijn angst versterkt is dat het zo lijkt te zijn alsof u, ik zeg het maar even op zijn Nederlands, lak heeft aan mijn angst. Environmental Investigation Agency (EIA), een zeer reputabele organisatie, heeft inzichtelijk gemaakt dat u als remedie tegen dit coronavirus, onder andere Tan Re Qing injecties voorschrijft. https://eia-international.org/news/unbelievable-chinese-govt-recommends-injections-containing-bear-bile-to-treat-coronavirus/ 

Deze injecties bevatten berengal en worden voorgeschreven bij patiënten die in kritieke toestand verkeren door dit virus. Het berengal wordt verkregen door systematisch de gal te tappen van beren die hiervoor specifiek gefokt worden. Als natuurbeschermer met enige kennis van zaken rondom deze vorm van TCM, weet ik dat deze dieren niet onder de meest hygiënische omstandigheden worden gehouden. TCM waarin wilde dieren verwerkt worden, zijn een belangrijke pijler van uw gezondheidsbeleid. Ik zou daarom niet verbaasd zijn als er vele medicijnen met ingrediënten van wilde dieren, op dit moment in uw land ingezet worden ter bestrijding van dit virus. 

Foto: gefokte beren, gehouden voor hun berengal, leven in erbarmelijke omstandigheden

Mijnheer de President, ik vind het ironisch dat u medicijnen promoot gebaseerd op wildlife terwijl deze hele crisis is ontstaan door juist dit gebruik van wildlife. Het is hoogst onverantwoordelijk om dit soort medicijnen te blijven promoten. Door dit te doen, blijft u een motor achter (illegale)handel van wilde dieren. Dat is niet alleen zeer slecht voor de biodiversiteit van onze wereld maar het leidt ook tot reëele risico’s op nieuwe virus uitbraken. Wetenschappers stellen dat zo’n 70% van alle nieuwe virusuitbraken worden veroorzaakt door het contact met wilde dieren. Dit zouden we dus moeten indammen. Maar u maakt er een basisvoorziening voor miljoenen Chinezen van…..

Mijnheer de President, u speelt Russisch roulette met mijn en miljarden andere levens. U ontwricht ons leven alsof het niets is. Als natuurbeschermer, als burger van een land in crisis, als verontruste vriendin en dochter wil ik u met klem vragen: stop met deze onzin. Berengal, schubben van een pangolin, botten van leeuwen of tijgers; het helpt niet tegen ziektes zoals dit Corona. Het leidt alleen maar tot een nieuwe pandemie.

Simone Eckhardt

Directeur stichting SPOTS

#China #TCM #illegal wildlife trade #corona #SPOTS

[stichtingspots]

Het is gewoon wachten op de uitbraak van een nieuw Corona virus

Opiniestuk door Simone Eckhardt, directeur stichting SPOTS

China heeft een verbod in handel en consumptie van wilde dieren ingesteld. Aanleiding is de recente corona uitbraak. Het is niet de eerste keer dat de wereld met zo’n virus geconfronteerd werd en waarvan de bron altijd lijkt te liggen in (illegale) handel en consumptie van wilde dieren. De wereld leert langzaam zo het lijkt maar gelukkig pakt China nu wel aan. Daarmee doet ze vele malen meer dan onze eigen Regering en Kamerleden, notabene onze volksvertegenwoordigers. En dat is op zijn zachtst gezegd, te schandelijk voor woorden.

Met verbazing heb ik de afgelopen weken debatten bijgewoond en communicatie gevolgd van onze betrokken Ministeries en Kamerleden over het coronavirus. Waar het vooral ging om hoe het virus in te dammen maar waar met geen woord gerept werd over de oorzaak van deze uitbraak. Ik begrijp dat damage control nu van belang is. Maar regeren is ook vooruit zien. Je zou dus van onze Kamerleden, alsook betrokken Ministers, verwachten dat ze visionair zijn op dit onderwerp. En het ook hebben over hoe een nieuw virus te voorkomen is. Je zou verwachten dat onze politici er als de kippen bij zijn om ons burgers in de toekomst voor een nieuw virus te behoeden.

Het virus heeft immers al vele mensenlevens gekost. Het is eigenlijk niet eens meer de vraag of het virus Nederland bereikt. De vraag is eerder; wanneer? De Wereldgezondheidsorganisatie vreest het moment dat het virus voet zet in Afrika. Als dat namelijk gebeurt, gaat dit vele duizenden mensen het leven kosten. Naast dit alles is er de enorme economische schade. En de pijnlijke duidelijkheid die door deze uitbraak is blootgelegd. Namelijk dat wij zo afhankelijk zijn geworden van China, dat door deze crisis bij ons lege schappen en tekorten dreigen.

Het lijkt mij allemaal voldoende om vanuit de politiek te zeggen ‘hoe gaan we dit in de toekomst voorkomen’. Je zou verwachten dat Kamerleden op de barricades staan om onze betrokken bewindslieden aan te sporen bij China aan te dringen op een verbod op handel en consumptie van wilde dieren. Geen woord… Slechts twee Kamerleden, van de SP en Partij voor de Dieren, namen de moeite hierover te spreken. Gelukkig komt China nu dus zelf in actie want van onze politici hoeven we dat kennelijk niet te verwachten.

China’s besluit is een enorme doorbraak maar er is wel 1 loophole. Dieren die gebruikt worden voor ‘medicinale’ redenen, daar mag nog steeds in gehandeld worden. En die mogen nog steeds geconsumeerd worden. En daarin zit wel een groot gevaar. Veel wilde dieren worden (illegaal) verhandeld omdat er in Azië, vraag is naar hun lichaamsonderdelen. Deze zouden heilzaam werken tegen allerlei kwalen en ziektes en worden daarom verwerkt in de traditionele Chinese medicijnen (TCM). Dit leidt niet alleen tot een onvoorstelbare leegroof van de natuur. Het leidt ook tot een zeer reële kans op de uitbraak van een nieuw virus. Essentieel dus om dit punt te adresseren.

Gedurende onze lobby in de politiek is het mij wel duidelijk geworden; TCM is een ‘hot’ item. Het ligt te gevoelig bij China om er vanuit politiek Den Haag teveel over te (kunnen) zeggen. China houden we immers graag te vriend.…..   Ik vrees dus dat de politiek het laat zitten bij dit besluit van China en opgelucht adem haalt. TCM gaat ze zeker niet agenderen.

Het is dus gewoon wachten op een nieuw virus……

Simone Eckhardt

Directeur stichting SPOTS

#corona #stichtingspots #TCM

[stichtingspots]

De Lion King

Toen ik 50 jaar werd, wilden mijn ouders me een speciaal cadeau geven. Ze vroegen me of ik het leuk zou vinden een arrangement voor de Lion King te krijgen, de musical in Scheveningen. Ik wilde het niet. Ik kan me zelfs niet herinneren de film ooit gezien te hebben. Het roept te veel negatieve emoties op. Ik kan er niet bij dat er zoveel aandacht is voor de film of musical maar dat het niemand wat lijkt te schelen dat de Lion King in het echt, dreigt uit te sterven. Dat de media volop aandacht heeft voor de records die de film breekt alsook voor de wereldsterren die hun medewerking geven aan de animatie, maar dat ze geen woord schrijven over de leeuw in het wild, die dreigt uit te sterven. Dat miljoenen mensen naar de film of musical gaan maar geen EUR doneren aan de bescherming van het dier in het wild. En dus heb ik me er nooit toe kunnen brengen om de avonturen van Simba op groot scherm of on stage te volgen.

Zuur

1 van de gevaren van werken in natuurbescherming, althans voor mij, is dat je zuur wordt. Met ‘zuur’ bedoel ik dat je in gebeurtenissen alleen nog maar het venijn kunt halen. Een vreselijke eigenschap….. Zo kan ik me gruwelijk irriteren aan alle aandacht voor neushoorns in de media en verwonder ik me over de weinige aandacht voor leeuwen, toch ook zo'n icoon van het dierenrijk. Dat is best zuur want ik zou het ook kunnen omdraaien. Ik zou ook blij kunnen zijn dat er überhaupt aandacht is voor wildlife in de media; dieren blijven altijd toch wat onderbelicht dus elke aandacht is welkom. Ook de neushoorn heeft aandacht en hulp nodig, dat weet ik. Maar op slechte dagen reageer ik zuur; waarom o waarom geen aandacht voor de leeuw. Terwijl er toch echt minder leeuwen dan neushoorns zijn…..*

De Lion King is zo’n ander voorbeeld. Deze week is de Europese première van de remake van de film. Het belooft een kaskraker te worden. Het verhaal van Simba, de strijd tussen goed en kwaad, spreekt altijd al aan. Maar Disney heeft nu animaties gebruikt voor de film die schijnbaar haast niet van echt te onderscheiden zijn. Voeg daarbij de vele wereldsterren die beroemde liedjes zoals ‘Hakuna Matata’ inzingen, succes gegarandeerd. 

Afbeelding: de animaties in de remake van de film zijn bijna niet van echt te onderscheiden 

Wat is er mis mee om daarvan te genieten? Sommigen stellen zelfs dat dit soort films mensen liefde voor de natuur, en dus leeuwen, bijbrengen. Hoewel ik dat betwijfel (een Disney film is toch echt wat anders dan real life) vind ik het lastig bij mezelf te constateren dat ik moeite heb met alle aandacht voor deze remake.

Ik geef eerlijk toe; op dit moment ben ik zuur. Ik heb net veel tijd gestoken in het schrijven en versturen van een persbericht. Waarbij ik de remake van de film aangrijp om aandacht te vragen voor het dier in het wild wiens lot weinig ‘Hakuna Matata’ is. De leeuw wordt met uitsterven bedreigd en de film kan een heel goed kapstokje zijn om daar eens aandacht voor te vragen. Ik ben ervan overtuigd dat om het tij te keren, bewustwording stap 1 is. Veel mensen weten niet dat het zo slecht gesteld is met de Koning der dieren en media kan hierin een super belangrijke rol spelen. Dus verstuur ik met regelmaat persberichten over de leeuw in de hoop op aandacht. Helaas was de media ook nu niet geïnteresseerd en zie je in de berichtgevingen over de film nergens een kanttekening terug over de benarde status van Koning Leeuw in het echt. Er is wel genoeg aandacht voor de animatie versie van de Koning der dieren. Allemaal goede en gratis pr voor de film. Wat had ik het de leeuw gegund om in dat kielzog mee te kunnen gaan.

The worst part of being strong is that no one ever asks if you’re okay……

Wat is het toch met jou leeuw. Waarom o waarom is er in de media zo weinig aandacht voor jou. Media aandacht is essentieel, dat bewijst geen dier zo goed als de neushoorn. Door de eindeloze aandacht in de media is de neushoorn een ‘hype’ geworden. Welk nieuwsfeit over de neushoorn dan ook, stuur er een persbericht over uit en aandacht is gegarandeerd. Mede door de media is het bij iedereen wel bekend hoe de neushoorn er voor staat. Mede door die media aandacht wordt er gigantisch veel geld gegeven aan bescherming van dit dier. Hoe mooi zou het zijn als er eindelijk eens aandacht zou komen voor jou leeuw. Want reality check: er zijn minder leeuwen dan neushoorns……

De leeuw is een dier dat tot de verbeelding spreekt. Hij wordt gezien als de Koning der Dieren en is van essentieel belang in toerisme: als prominent lid van de Big 5 wil iedereen op safari in Afrika, de leeuw zien. Ook hier wordt gigantisch veel geld verdiend aan het dier. 

De leeuw komt terug in praktisch elke symboliek; in wapens, in spreuken en in geval van Nederland, in ons Koningshuis en ons voetbalelftal. Haast onvoorstelbaar hoe we die symboliek gaan vervangen wanneer het dier uitgestorven is.... 

Google ‘Nederlandse leeuwinnen’ en tal van afbeeldingen van ons Nederlands vrouwenelftal komen naar boven

Desondanks…….

Er is iets met de leeuw wat leidt tot een perceptie ‘hij heeft hulp niet nodig’. Die perceptie is er bij media en bij individuen. Wij merken het in tal van zaken. Zo hebben wij een adoptieprogramma voor wilde leeuwen. Middels dit project ondersteun je de leeuwen in het wild. Ik vind dit een van onze beste adoptieprojecten: middels steun help je de leeuwen in het wild die dreigen uit te sterven. Dat is toch waar het om gaat? Dat generaties na ons nog kunnen genieten van de dieren in het wild? En toch is dit het minst lopende adoptiepakket van onze Stichting……

We merken het ook in onze campagne rondom knuffelfarms; plaatsen waar toeristen en vrijwilligers in nabij contact kunnen komen met wilde katten, in Afrika vaak leeuwen. Met regelmaat lees je in artikelen over excursies met wilde dieren die niet ‘ok’ zijn; knuffelen met tijgers, ritjes op olifanten, zwemmen met dolfijnen, selfies met aapjes en reptielen. In het rijtje ‘dont’s’ ontbreekt echter vaak de leeuw terwijl juist dit dier vooral in Afrika tot in den treure uitgemolken wordt in excursies.

Knuffelen of wandelen met leeuwen: het is een veelvoorkomende excursie waarbij ontstellend veel dierenleed betrokken is. En toch ontbreekt deze vaak in het rijtje ‘dont’s’

We merken het ook in berichten over (illegale) stroperij. Grote aandacht wanneer blijkt dat in Zuid-Amerika op grote schaal jaguars gestroopt worden, veelal door de vraag naar hun lichaamsonderdelen vanuit Azië. Verstuur je een persbericht dat vertelt dat er op grote schaal leeuwen gefokt worden, voor de toerist en jager, en dat de botten van dit dier op grote schaal geëxporteerd worden eveneens door de vraag uit Azië, wordt er geen aandacht aan gegeven. Het gebrek aan aandacht zie je niet alleen terug in de media. Ook op social media, dus bij individuen, is veel minder aandacht voor de leeuw dan voor de andere wilde katten.

Op een of andere manier lijkt de leeuw ons minder sympathiek dan de andere wilde katten. Waar ligt dat toch aan? De oprichtster van 1 van de projecten die wij ondersteunen in leeuwen geeft de volgende verklaring. Aldus haar zien mensen in de leeuw alleen maar (brute) kracht. Ook omdat het een dier is dat vooral werkt in een groep lijkt het (schijnbaar) onverwoestbaar. Dit wordt vaak ondersteund door de beelden die wij in documentaires zien. Een groep leeuwen schrikt voor geen dier terug en doodt zelfs olifanten. Iets dat het dier ook niet heel sympathiek maakt.... Cheeta's, luipaarden, jaguars of tijgers; deze dieren leven voornamelijk alleen. Zo’n eenzame strijd lijkt toch meer sympathie op te wekken. En uiteindelijk is sympathie voor een dier van essentieel belang om ervoor in actie te willen komen. En zo blijft de leeuw achter in aandacht. Bij media en individu.

Ik hoop dan ook dat met alle aandacht voor deze Disney remake, er ook aandacht komt voor het dier de leeuw zelf. Het zou jammer zijn als animaties zoals de Lion King straks nog het enige zijn dat ons rest van de Koning der dieren. 

Simone Eckhardt

Oprichtster SPOTS

 * Aldus het WNF zijn er wereldwijd nog zo’n 30.000 neushoorns. De meeste wetenschappers gaan ervan uit dat er nog maar zo’n 20.000 leeuwen leven.  

#SPOTS #Stichting SPOTS #Leeuw #Lion King #Hakuna Matata

[stichtingspots]

Durf grijs te denken....

Voor SPOTS vind ik het enorm belangrijk om alle kanten van een verhaal te horen. Ik volg daarom op social media  pagina’s van onderzoekers, van andere stichtingen, ik volg (besloten) groepen van (activistische) dierenliefhebbers, overheden van de landen die voor ons van belang zijn, ik volg jagers en jacht organisaties en ik volg individuele mensen die op een of andere manier actief zijn in natuurbescherming. Een ieder heeft wel een andere invalshoek en dat vind ik enorm waardevol. Soms leer ik hierdoor op een andere wijze naar zaken kijken. 

Doordat ik op zoveel pagina’s ben aangesloten, merk ik meer en meer dat partijen die allemaal betrokken zijn bij natuurbescherming, lijnrecht tegenover elkaar staan. Er zijn twee kampen ontstaan. De dierenliefhebbers die vaak uit het Westen komen en die soms erg radicaal, zelfs activistisch zijn. En de onderzoekers die vaak aan de kant van de Regeringen staan. En die net zo radicaal zijn alhoewel ze zich beroepen op hun analytisch vermogen.

Iedereen opereert vanuit zijn of haar ivoren toren, denkt DE waarheid in pacht te hebben en andersdenkenden worden voor rotte vis uitgemaakt. En dat is enorm jammer. Ik denk namelijk dat beide kanten een kern van waarheid spreken. Voor beide kanten valt vaak veel te zeggen. Ik snap het mechanisme niet dat je kennelijk of 100% voor iets of 100% tegen iets moet zijn. Het leven is toch niet zwart wit? Het kan toch best zo zijn dat je het in sommige gevallen met de een en in andere gevallen met de ander eens bent?

Onderzoeker vs dierenactivist - verstand vs emotie 

Onderzoekers zijn vooral bezig met soortbehoud en minder met een individueel dier. Ze zijn verstandelijk ingesteld. Dierenliefhebbers, zeker de wat meer activistische, zijn vaak juist meer bezig met een individu. En zijn emotioneel ingesteld.  

De onderzoekers zijn vaak actief in het werkveld zelf. Ze weten waar ze het over hebben want ze werken dagelijks op het slagveld zelf. Zien dieren gedood worden in het mens/dier conflict. Onderzoekers zijn rationeel. Ze gaan ervan uit, vaak geleerd in de praktijk, dat mensen in principe niet willen samenleven met wildlife. Zeker niet als het gaat om gevaarlijke dieren zoals roofdieren en olifanten. Ze zoeken daarom naar middelen die toch als soort brug kunnen functioneren: op zoek naar de tolerantie van de lokale boer. Daarbij schuwen ze ook onconventionele middelen niet zoals jacht. In hun optiek moet alles bespreekbaar zijn. Als je 10 dieren redt en er 1 moet opofferen, is in hun ogen de keuze logisch. Je gaat voor die 10 dieren simpelweg omdat we, aldus hen, de luxe niet meer hebben ons te druk te maken om individuen omdat hele soorten met uitsterven worden bedreigd. 

Dierenliefhebbers gaan juist vaak voor het individuele dier. Ze stellen dat niemand het recht heeft te beslissen of een dier gedood mag worden door mensen. Het dier an sich heeft waarde. Ze leven vaak in het Westen, in gebieden waar al het wildlife al is uitgeroeid. Ze hebben geen besef wat het inhoud om te leven met wildlife want dat hoeven ze niet meer. Ze reageren vaak uit emotie, hebben een utopie hoe de wereld zou moeten zijn, zonder te beseffen dat droom en realiteit twee verschillende dingen kunnen zijn.

Als een dier gestorven is, gedood door boeren of gedood in trophee jacht, reageren dierenliefhebbers vaak emotioneel. Ze plaatsen dit soort foto’s. Dieren zijn emotie en daarom worden ook vaak namen gegeven aan dieren. Ze krijgen op die manier een gezicht.

In de ogen van onderzoekers is dit een gruwel: veel te emotioneel. Het focust in hun optiek aandacht op 1 individu en men ziet daardoor, door de emotie, het grotere verhaal niet meer. Een onderzoeker gaat vaak prat op zijn verstand. Hij geeft dieren een wetenschappelijke naam. Om zo afstand te houden. Mensen die dieren namen geven, worden bij voorbaat eigenlijk al niet serieus genomen. 

Mix

Ik ben een mix tussen beiden. Persoonlijk ben ik meer op de hand van activisten. Ik geef dieren menselijke eigenschappen en kan oprecht aangedaan zijn door individuele verhalen. Nog sterker, individuele verhalen geven mij energie om mijn werk te doen.

Vanuit SPOTS denk ik echter vooral in soortbehoud en ben in die zin dus meer op de hand van de verstandelijke onderzoekers. Ik denk namelijk net als veel onderzoekers dat mensen in principe niet willen samenleven met wildlife. Wildlife is leuk op een ander en als je er persoonlijk geen last van ondervindt. Dat ontkennen is in mijn ogen niet heel slim want daar red je geen dieren mee. Ik denk dus dat het beter is om met wat meer afstand naar dieren te kijken. Ik denk dat het niet erg helpt als je vanuit het Westen boeren in Afrika verrot scheld of veroordeeld. Dat werkt zelfs averecht. Ik denk dat het beter is om te proberen een samenwerking met hen aan te gaan. 

Maar dat wil in mijn ogen niet zeggen dat individuele verhalen vergeten moeten worden. Individuele verhalen kunnen soms namelijk heel goed aangeven dat we de verkeerde kant op gaan. Ze kunnen inzichtelijk maken dat er bijgestuurd moet worden.

Recent bijvoorbeeld kwam naar buiten dat in Namibië voor een ‘probleem’ leeuw een vergunning voor jacht was afgegeven. Deze oudere leeuw kon niet meer voor zichzelf zorgen en belaagde dorpelingen en hun vee omdat hij toch wilde overleven. Mensen en vee zijn dan gemakkelijkere prooien dan een antilope. Verstandelijk kan ik dan begrijpen dat het betreffende Ministerie hier een trophee vergunning voor afgeeft. Dit wordt me niet in dank afgenomen door de dierenliefhebbers want die betitelen me opeens als ‘jagers vriendin’.

Wat ik echter niet begrijp is dat vervolgens duidelijk wordt dat niet de probleem leeuw wordt afgeschoten. Maar een leeuw in de prime van zijn leven, die nog nooit een probleem heeft veroorzaakt. Maar hij heeft meer waarde als trophee. Dus wordt hij afgeschoten en loopt de ‘probleem’ leeuw nog rond (als die intussen ook al niet is afgeschoten). Daar zakt mijn broek vanaf. En ik vind het volledig terecht dat je daar je mond bij open doet. En dat wordt me niet in dank afgenomen door de onderzoekers. Volgens hen ben ik dan een activist met een Westerse blik die niet snapt hoe het werkt. 

Vaak worden leeuwen afgeschoten die niet geschoten zouden moeten worden

Gretzky – xpl 99

Recent werd er in Namibië wederom een leeuw afgeschoten als ‘probleem dier’. Het was een woestijnleeuw. Feitelijk is dat geen goede naam omdat het een ondersoort suggereert en dat is het niet. Maar het zijn leeuwen die zich aangepast hebben om te leven in de woestijn. En dat is redelijk uniek. Naar schatting leven er nog zo'n 120 in de woestijn in Namibië.  En aangezien er al veel van deze dieren zijn gedood de afgelopen tijd, liepen en lopen de gemoederen wederom hoog op. 

Wat is er nu precies gebeurt?

Ik was er niet bij maar wat ik kan reconstrueren is dat er een mannetjesleeuw, Gretzky genoemd door de dierenliefhebbers en xpl 99 door de onderzoekers (om maar weer eens de diepe kloof aan te geven), gedood is door het MET. Dit Ministerie (Ministry of Environment and Tourism) is verantwoordelijk voor wildlife en de problematiek eromheen in Namibië. Gretzky was kennelijk in zeer slechte gezondheid, volgens bronnen was hij vermagerd. Dat zorgde er waarschijnlijk voor dat hij op zoek was naar gemakkelijke prooi. Die vond hij bij een farm, de Rust genoemd, een farm bekend als hotspot. Wat wil zeggen dat hier vaak sprake is van mens/dier conflict. Enkele weken geleden deed hij een aanval op het vee dat opgesloten was in veekralen. De veekralen waren in zeer slechte staat waardoor hij er gemakkelijk in kon komen. Het resultaat: 25 gedode geiten.

Enkele dierenliefhebbers, verenigd in de groep DELHRA, vertrokken naar de farm om de boer bij te staan en Gretzky te verjagen. Ze waren net thuis toen het bericht kwam dat Gretzy was gedood door MET. Hij had loslopende ezels gedood. Het kan niet anders dan dat de boer MET gebeld heeft want dit Ministerie staat niet uit zichzelf op je stoep om je van een ‘probleemleeuw’ af te helpen.

Gretzky werd vervolgens gevild want zijn huid (en botten?) schijnen verkocht te worden (door de boer of door MET, dat is niet duidelijk).

Gretzky - xpl 99

Dit is de objectieve reconstructie die ik kan maken. De volgende heisa ontstond. 

De volgers van DELHRA, en vele andere dierenliefhebbers, zijn furieus. Op hun Facebook pagina beschuldigen ze de Namibische overheid van corruptie en wanbeleid. Ze vinden dat dit dier verplaatst had moeten worden, dat er te snel besloten is het maar gewoon af te schieten. Ze stellen dat de Namibische overheid moordenaars zijn en hun leeuwen uitroeien. En ze roepen volgers op de Facebook pagina van MET te bestoken. Ze roepen ook op om niet meer op vakantie te gaan naar Namibië. 1 van hen heeft MET en andere officiële instanties aangeschreven. De brief komt recht uit het hart maar is verre van tactisch. De brief begint met:

Could you please explain to the public (and to me) what the heck is going on in Namibia's so-called 'conservancies' with regard to wildlife, especially lions and elephants.

Er volgen vele punten waaronder; 

Could you please clarify if MET really is in a hurry to address the Puros community in this matter? They are notorious lion killers.

Mijn moeder leerde me altijd: met stroop vang je meer vliegen dan met azijn. En daar zit wel wat in. Ik denk dat wij in Nederland ook furieus worden als mensen, levend in andere landen, ons komen vertellen hoe wij het moeten doen. Ik zou ook stomen als ik deze brief zou ontvangen. Hoeveel waarheid er ook in kan zitten, dit is niet de manier om bruggen te bouwen. 

MET reageert niet. Dat doen ze eigenlijk nooit wat nog meer woede bij de dierenliefhebbers oproept. Wel reageert een andere organisatie, de directeur van de Namibia Chamber of Environment. Hij stelt voor vele natuurbeschermingsstichtingen te spreken aangezien die allemaal bij deze organisatie aangesloten zijn. Zijn brief wordt door vele andere organisaties geplaatst. Uiteraard allemaal organisaties die het met hem eens zijn. Het is de club van onderzoekers immers. 

Zijn antwoord is evenmin, in mijn ogen, een slimme zet. Hij begint:

Let me turn the tables on you for a moment and ask you, as an interested conservationist from the Netherlands, where are the indigenous predators which used to occur in your country until very recent times? Where are your free-ranging wolves, lynxes and bears? Where are your national programmes to reintroduce these species back into your countryside? What commitment is there from your government to reinstate the recent-historic wildlife of the Netherlands which was killed by modern man? What sort of support do you think that you would get from your farmers for such reintroduction efforts?

Ook hier volgt een vernietigende brief met enkele punten die puur op de aanval gericht zijn: 

Through social media, these individuals, self-proclaimed conservationists, prey on well-meaning but uninformed people in society. And because conservation biology is complex and difficult to explain in sound bites, they prefer to project simplistic approaches and solutions, which have failed worldwide.

Ik haal uit zijn antwoord: bemoei je met je eigen zaken. Je hebt geen recht van spreken. Je snapt het niet. En….. je bent dom. Want je laat je leiden door mensen die echt niet snappen wat er aan de hand is. Nogal arrogant als je het mij vraagt. Ook daar bouw je geen bruggen mee….. 

De hele briefwisseling is hier terug te lezen,

https://africageographic.com/blog/lion-killings-namibian-ngos-respond-questions-from-abroad-lion-management/

Hoe dan ook; de volgers van deze groep applaudisseren bij het antwoord van deze man. Want ja, waar halen Westerlingen het recht vandaan. Het gaat allemaal hartstikke goed in Namibië. Zij zijn het land waar wildlife juist toeneemt, waar heeft iedereen het over.

Conservancies

Ding is. Ik denk dat in grote lijnen Namibië een voorbeeldrol vervult, zou kunnen vervullen, in Afrika. Namibië heeft er actief voor gekozen dat ze vinden dat wildlife ook buiten beschermde gebieden moet kunnen leven. Dat zorgt dan wel direct voor een probleem want buiten beschermde gebieden leven boeren. Vaak met vee. En in principe houden boeren niet van wildlife welke hun vee bedreigt. Namibië heeft daarom ‘Conservancies’ uitgevonden. Hier ‘leent’ de overheid als het ware grond uit aan de lokale bevolking (vaak de achtergestelde zwarte bevolking). Die bevolking krijgt zeggenschap over het land met als idee erachter dat er zo meer betrokkenheid ontstaat met wildlife. Want uiteraard zorgt samenleven met wildlife ook voor stress en problemen. De lokale bevolking mag samen met investeerders lodges opzetten waardoor geld uit toerisme ontstaat, ze mogen een bepaald percentage wildlife afschieten voor eigen consumptie of voor verkoop en ze mogen quota voor jacht aanvragen.

De andere kant is dan wel dat mensen levend in Conservancies moeten beseffen dat ze met wildlife moeten samenleven, ook met gevaarlijke roofdieren zoals leeuwen. Dus worden ze geacht voorzorgmaatregelen te nemen bijvoorbeeld goede veekralen bouwen waarin je je vee kan opsluiten. Of dat je je vee niet zo los kunt laten lopen want dat is immers niet zo slim met roofdieren in de buurt. 

Veekraal is belangrijk om je vee te beschermen

Ik vind het daarom net zo vreemd als de ‘activisten’ dat het betreffende Ministerie van Environment and Tourism in Namibië, MET, maar zo rucksichtslos leeuwen afschiet als probleemdieren. Omdat ze loslopend vee aanvielen. Ik vind het raar dat de boeren nooit worden aangesproken op het feit dat ze hun vee zo los laten lopen, niet beschermen met goede veekralen. Ik vind het raar dat als er dieren gedood worden door boeren, er geen actie wordt ondernomen. Dat wanneer de verkeerde leeuw als trophee wordt afgeschoten, dit alles onder het vloerkleed geveegd wordt. 

Ik vind het ook terecht dat je daar iets van zegt want Namibië slaat zichzelf op zijn borst met hun Conservancy principe. Ze harken er miljoenen mee binnen, ook vanuit Europa. 

Maar als ik dat plaats op de pagina’s van de onderzoekers die veelal op de hand zijn van de Regeringen, krijg ik standaard een aantal antwoorden te horen:

1.       De boeren zijn arm, ze hebben de middelen niet om goede veekralen te bouwen

2.       Ik mag niet oordelen want ik leef in het Westen, in een land waar we alles al hebben uitgeroeid

3.       Ik mag niet oordelen want ik heb geen sjoege van de moeilijkheden van deze boeren want ik leef in de veiligheid van mijn luxe woning

4.       Ik ben geen onderzoeker en dus een activist. Wat weet ik er nu van.

Ik word zelfs beticht van kolonialisme want ik wil mijn Westerse manier van denken opdringen aan andere mensen.

 Neo kolonialisme en ivoren torens

Wat ik er grappig aan vind, is dat ik vind dat deze onderzoekers, deze ngo’s en deze Regeringen, vele malen kolonialer zijn dan ik. Ik noem het het ‘neo kolonialisme’. 

Vee is de inkomstenbron van deze boeren. Daar moet je dus goed voor zorgen. Want geen vee betekent geen voedsel op je bord, geen vee betekent dat je kinderen niet naar school kunnen. Vee is geld. Je laat je portemonnee ook niet ongemoeid buiten liggen dus waarom doe je dat dan wel met vee? Ik weet zeker dat deze boeren echt wel snappen dat het niet slim is om vee zo los rond te laten lopen. Dat is echt geen hogere wiskunde. Maar, ze willen de moeite niet nemen om het beter te beschermen. Er zijn altijd excuses te vinden (ik kom er wel eens dus ik weet het): bijvoorbeeld de veekraal was kapot, de veehoeder was ziek, er is droogte dus het vee moet ver lopen om aan voedsel te komen etc etc.

Als je dan vraagt: maar als je veekraal kapot is, dan maak je hem toch? Dan is het antwoord: ik had geen materiaal. En vele ngo’s en onderzoekers vinden dat je hier begrip voor moet hebben. Really??

Is het nu zo raar te verwachten dat als je veekraal kapot is, je deze herstelt. En als je daarvoor geen materiaal hebt, je op een of andere manier moet zorgen dat je dat materiaal wel krijgt. Er zijn genoeg stichtingen actief in Conservancies die heel veel geld krijgen om jou van materiaal te voorzien. Waarom vinden we het maar ok dat er geen enkele pro activiteit is? Dat denken is schijnbaar heeeeeel koloniaal. Je krijgt dan dingen om je oren geslagen als ‘cultuur verschil’, Westerse bril etc.

Ik vind dat onzin. Ik vind dat koloniaal. We moeten begrip hebben voor de ‘arme domme zwartjes’. Die het allemaal niet goed begrijpen. Zo komt het bij mij over. Kom op: ze zijn niet achterlijk. Behandel ze dan ook niet als achterlijk. Behandel ze niet als kinderen maar als volwassenen. Jij leeft in gebied waar wildlife leeft, dat is zelfs de voorwaarde dat je daar mag leven, dan deal je daar ook mee.

Ik kan het de boeren niet eens kwalijk nemen. Het zijn mensen en mensen zoeken altijd grenzen op. Dus ja, ze snappen dat ze in Conservancies leven. Ze weten dat ze geacht worden samen te leven met wildlife en dat ze voorzorgsmaatregelen moeten nemen. Dat doen ze niet want dat is moeite. Het is dus aan het betreffende Ministerie om hier tegen op te treden. Die zou er eens voor moeten kiezen om niet de leeuw af te schieten maar een reprimande te geven aan de boer in kwestie. Die zijn geld (vee) gewoon onbeheerd laat rondlopen. Als MET dat zou doen, leidt dit zeker in eerste instantie tot meer ellende. Want dan nemen boeren het heft in eigen handen. Vele leeuwen worden nu al vergiftigd en zullen dan ook vergiftigd worden. Maar omdat veel leeuwen van GPS collar zijn voorzien, weet de Regering dat ook. En dus zouden ze dan hard moeten optreden. Desnoods de boer in kwestie uit het gebied moeten verwijderen. Dat zou heel terecht zijn want hij voldoet niet aan de voorwaarde van Conservancies: samenleven met wildlife. Dat is de enige manier in mijn ogen. 

Dat doet de Regering niet omdat ze geen ‘gezeik’ willen. De boeren zijn de kiezers van morgen. En dus doet de Regering van Namibië niets. Waarom zouden ze ook? De miljoenen EUR of USD steun blijven toch wel binnenkomen want hun Conservancy policy doet het goed in vermogende landen. 

Helaas krijgen mijn opmerkingen geen likes of bijval. Op beide pagina’s. Ik ben of geen dierenvriend aldus de activisten of ik ben een Westerse koloniaal aldus de onderzoekers.

En zo blijft iedereen lekker in zijn ivoren toren zitten. In zijn eigen groepje waar iedereen elkaar begrijpt. En waarin iedereen elkaar op de rug slaat en complimenten geeft want we zijn immers gelijkgestemden. Ik vind dat een gemiste kans. Zeker voor wildlife.

 Simone Eckhardt

SPOTS

#SPOTS #Namibië #Conservancies #zwart wit denken #kolonialisme #neo kolonialisme #leeuw #trophee hunting

[stichtingspots]

De natuur als sprookje

Ik las recent een artikel geplaatst op Africa Geographic. De titel is ‘Africa is not Disneyland’,

https://africageographic.com/blog/opinion-africa-not-disneyland/

Het artikel beschrijft het gegeven dat veel mensen vooral het ‘mooie’ van Afrika willen zien. Populair zijn beelden die ‘o en a’ oproepen, die het Walt Disney gevoel geven. Volgens de auteur worden zij regelmatig benaderd door mensen indien er foto’s of beelden geplaatst zijn die de rauwe werkelijkheid illustreren. Zoals wilde honden die aan een prooi beginnen te eten voordat deze dood is. Of een python die een impala in de wurggreep heeft. Deze foto’s roepen vaak enorme negatieve reacties op.

copyright Jennifer Kucherawy

De auteur stelt dat Afrika geen Walt Disney film is. Met alleen maar mooie plaatjes en altijd een happy ending. Afrika is een rauw continent met als centrale thema: eat or be eaten. Hij roept ons op er minder menselijke kwalificaties aan te hangen. De natuur is niet goed of slecht, de natuur is de natuur.

Mooie plaatjes liggen ons meer

Ik moet zeggen dat ook ik liever mooie plaatjes zie. Voordat ik met SPOTS begon, was ik reisleidster. Tijdens 1 van mijn reizen zag ik een cheeta en werd ik verliefd. Ik weet nog dat 1 van de lodges in Tanzania op een avond een documentaire avond organiseerde. Omdat 1 van de films ging over cheeta’s, ging ik er naar toe. De film liet de rauwe werkelijkheid zien: cheeta’s die van moeder leerden jagen en waarbij een jonge antilope als oefenmateriaal werd gebruikt. Er waren ook beelden te zien van cheeta’s die andere cheeta’s aanvielen. Ik weet nog dat ik verbijsterd was en de zaal verliet. Want dat wilde ik niet zien. En feitelijk, als ik eerlijk ben, is dat nog steeds zo. Liever zie ik beelden die de schoonheid van dieren laat zien en voor mij is schoonheid dan niet de opname waarbij je het rauwste van het rauwste ziet. 

Iets wat we minder leuk vinden: cheeta cubs die ‘oefenen’ 

Als SPOTS plaatsen wij elke vrijdag een weekendfoto. Ook daarbij kiezen we voor het mooie. We hebben nog nooit 1 foto geplaatst waarbij je ziet hoe een antilope haar laatste adem uitstoot met daarbij de opmerking ‘fijn weekend’. Het is logisch uiteraard. Mooie plaatjes geven een beter gevoel dan rauwe plaatjes. Toch is het goed dat we ons ervan bewust zijn dat we hiermee niet meer de hele werkelijkheid zien.

Een ‘typische’ weekendfoto: het feel good gevoel

Eendimensionaal beeld is ook gevaarlijk

Ik begin me steeds meer te beseffen dat het willen zien van alleen ‘het mooie’ ook gevaarlijke kanten heeft. En dat dit grote gevolgen kan hebben. Het dier de wilde hond laat dat heel goed zien. Veel mensen hebben niet veel met dit dier. Dit omdat een roedel wilde honden, een prooi systematisch opjaagt. En bij uitputting, de groep honden vaak al begint te eten terwijl de prooi nog leeft. Dat zien we niet graag. En ik ben er echt van overtuigd dat dit bijdraagt aan het feit dat dit dier op grote schaal wordt uitgemoord door mensen. Alsook dat het enorm moeilijk is voor natuurorganisaties om fondsen voor dit dier bijeen te brengen. Het is een dier dat minder aanspreekt door zijn manier van doden. Als we er minder een oordeel over hadden, zou dat het dier stukken meer brengen. 

De manier waarop wilde honden jagen, roept vaak afkeer op 

Een wereldbekende scene uit de film Planet Earth II is die van een groep leeuwen die jacht maakt op een giraffe. Ik weet bijna zeker dat iedereens sympathie direct uitgaat naar de giraffe die geen kans lijkt te hebben tegen de groep leeuwen, https://www.youtube.com/watch?v=TItE8OrY3Ng

Zelfs ik, kattenliefhebber bij uitstek, heb er een oordeel over. Ik vind het stiekem wel fijn te zien dat de giraffe kan ontsnappen. Later hoorde ik dat het hier ging om woestijnleeuwen die al dagen lang niets hadden gegeten. De giraffe was de laatste hoop.

We weten wel dat roofdieren doden om te overleven. Maar dat zien we dan liever in een heroïsch gevecht waarbij we het idee hebben dat het ‘eerlijk’ is. Een recent geplaatst filmpje op onze Facebookpagina van een jaguar die een kaaiman bejaagd en overmeesterd, roept bewondering op. https://www.youtube.com/watch?v=DrY4EUirqgE

Ook bij mij want daardoor plaatste ik juist dit filmpje op onze social media. Ik ben geen psycholoog maar ik denk dat dit ermee te maken heeft dat een kaaiman ook een roofdier is. Een krachtig roofdier. Dat die dan wordt overmeesterd door de individuele jaguar, is behapbaar voor ons. Maar de beelden waarbij een groep jonge cheeta’s leert te jagen met als slachtoffer een net op zijn benen staande antilope, dat vinden we lastiger. Het gaat er dus om dat we menselijke waardes plakken op de natuur.

De natuur is geen sprookje

De auteur stelt dat in veel documentaires alsook op beelden op social media, de natuur wordt weergegeven als een Disney film. Als een foto geplaatst wordt op Instagram of Facebook waarbij een slang een konijntje in een wurggreep heeft, zie je vaak icoontjes met een sad face. Filmpjes die tonen hoe een leeuwin haar welpjes kwijt is en ze later weer vindt, krijgen massa’s likes. Dit terwijl in werkelijkheid veel welpen het 1e levensjaar niet eens halen omdat ze gedood worden door andere roofdieren of simpelweg omdat ze sterven omdat er niet voldoende eten is. Wij willen dit soort beelden niet zien. En dat is op zich logisch. Maar het is niet eerlijk naar de dieren. 

Enkele maanden geleden was ik bij een concert ‘planet earth – life in concert’. Hier werden beelden vertoond op een groot scherm komende van die bekende film Planet Earth II. Er werden beelden vertoond van iguana’s die net uit een ei kwamen. Ze moesten rennen voor hun leven omdat ze omringd werden door hongerige slangen die in de jonge iguana’s een lekker hapje zagen. https://www.youtube.com/watch?v=Rv9hn4IGofM

De beelden zijn enorm knap in elkaar gezet. Je ziet hoe meerdere iguana’s het niet overleven. Ingezoomd wordt op 1 dier dat het tegen alle verwachtingen in, wel overleeft. De held van de film! Tot mijn stomme verbazing merkte ik dat ik helemaal opging in het moment en vurig de iguana aanspoorde om te ontsnappen aan die vreselijke slangen.

De hele scene is enorm goed in elkaar gezet door de documentaire makers. Ze kennen onze reacties en spelen daarop in. En daar is natuurlijk niets mis mee. Anderzijds is het goed dat we beseffen dat de natuur de natuur is. Waarbij het gaat om overleven. Waarbij dieren doden om te overleven en waarbij de zwakste dieren gedood zullen worden. En heel vaak gaat dit gepaard met stress en pijn. Een prooi kan snel gedood worden of een pijnlijke, langzame dood sterven. Dat is niet goed, dat is niet fout. Dat is natuur.

Het artikel vond ik dus een eye opener. Ik zal nog steeds liever ‘mooie’ plaatjes zien dan de rauwe plaatjes. Maar ik heb mezelf wel voorgenomen om te proberen minder een oordeel te hebben als ik ze dan toch zie. Roofdieren zijn roofdieren. Ze zijn geprogrammeerd om te overleven, geprogrammeerd om te doden. Juist ik die stel zo van deze dieren te houden, zou dan elk facet van ze moeten kunnen zien. En accepteren. 

In het Engels klinkt het altijd beter als in het Nederlands dus haal ik hier de auteur aan: Whatever floats your emotional boat, wherever you draw the line – hopefully you all agree that Africa’s wild essence is to be celebrated, and that these images represent Africa in all her raw, savage, AWESOMENESS.

 https://africageographic.com/blog/opinion-africa-not-disneyland/

#SPOTS #Afrika #Walt Disney

[stichtingspots]

Hulle het my geroep Jabula (ze noemden me Jabula)

LET OP: deze blog omvat schokkende foto's 

Als ik in zijn ogen kijk, zie ik onbegrip.  

Er zijn veel misselijkmakende dingen die ik dagelijks voorbij zie komen. En sommige verhalen hebben een impact die nooit meer los laat. Die impact heeft het verhaal van Jabula op mij. Dat is de naam die aan deze leeuw is gegeven door zijn ‘eigenaren’. Dezelfde mensen die hem vervolgens met droge ogen naar de slachtbank hebben geleid. 

Jabula was een gefokte leeuw uit Zuid-Afrika. Hij werd geboren bij Predators Pride (nabij Hartbeespoort), officieel een bar en grill restaurant. Leeuwen zijn hier een extra attractie en dus kun je tours boeken waarbij interactie met dieren mogelijk is zoals met leeuwen en tijgers. Deze laatste is een diersoort die van nature niet voorkomt in Afrika maar dat terzijde.

Jabula werd samen met zijn twee zusjes al vroeg verwijderd van zijn moeder om hem zo aan mensen te laten wennen. Dat was het eerste onrecht in zijn leven. Normaliter blijven welp en moeder 1 ½ jaar bij elkaar. Maar zo’n vroege scheiding is nodig om de welp zo te laten wennen aan mensen. Om hem afhankelijk van mensen te laten worden. Jabula en zijn zusjes kwamen terecht bij Chameleon village lion park. Hier konden toeristen met de schattige Jabula en zusjes op de foto.

Na ongeveer 7 maanden kwam Jabula samen met zijn zusjes terug naar Predator’s Pride. Op deze leeftijd worden jonge welpjes wat minder aaibaar en wat bijteriger. Er valt dan geen geld meer te verdienen aan toeristen die directe interactie willen met schattige welpjes. In veel gevallen is dit het moment waarop de leeuwen worden ingezet voor wandel excursies. Toeristen kunnen dan wandelen met deze voormalige knuffelleeuwen. Er is dan geen sprake meer van directe, nabije, interactie dus een iets veiligere manier om toch nog geld aan toeristen (en leeuwen) te verdienen. Jabula en zijn zussen gingen niet wandelen met toeristen maar keerden terug naar de fokker.

Afbeelding: Jabula's zusjes

Twee maanden na terugkomst, werden de zusjes van Jabula en enkele andere leeuwen bij Predators Pride weggehaald. Jabula bleef achter. En zo was hij opeens alleen. Tot eind 2017 werd hij nog ingezet voor toerisme bij Predators Pride. Mensen konden hem bewonderen vanachter een hek of toch nog directe interactie hebben. Er zijn diverse filmpjes van hem te vinden op YouTube.

 Jabula was eind 2017 meer dan een jaar oud. Hij was al groter (sterker) en dus werden interacties met hem lastiger. Gevaarlijker. Het was niet meer verantwoord omdat er grote kans was dat het mis ging. Jabula kostte op dat moment alleen maar geld maar leverde niets op. Wat doe je dan als fokker? Juist, je zorgt dat je op een andere manier geld aan het dier verdiend.

En dus verschenen op 22 april 2018 mensen van de farm Wag ’n Bietjie aan de poorten van Predators Pride, de verblijfplaats van Jabula. Wag ’n Bietjie staat bekend om zijn vele gefokte leeuwen; ze schijnen er meer dan 200 te hebben. Ze blijken de verzamelplaats van diverse fokkers door heel Zuid-Afrika die van hun leeuwen ‘af’ willen. Wag ’n Bietjie is dus het eindstation van vele gefokte, voormalige knuffelleeuwen. Paradoxaal noemen ze zichzelf ‘Privaat natuur reservaat’. Een naam die beter doet vermoeden.

Zijn verzorger, Armand, bood aan dat hij Jabula wilde kopen van Predators Pride. Dat voorkwam echter niet dat Jabula met broer Star werd verdoofd en in een wagen werd afgevoerd. Aldus Armand was er geen dierenarts aanwezig en werden de leeuwen verdoofd door mensen van Wag ’n Bietjie zelf (dat is verboden aldus de wet). Ook zouden de juiste permits voor vervoer niet aanwezig zijn. 

Jabula zelf zag het gevaar niet van die vreemde mensen. Hoe kan het ook anders? Hij was gewend geraakt aan mensen en vermoedde dus geen enkel kwaad. Hij was dus gemakkelijk te lokken, te verdoven en vervolgens af te voeren. Als een mak lam naar de slachtbank.

Op 24 april hoorde Armand via via dat Jabula en Star waren opgesloten in kleine hokken bij Wag ’n Bietjie. Hij nam contact op met het SPCA Bloemfontein (Society for the Prevention of Cruelty to Animals) die direct naar Wag ’n Bietjie vertrokken. Daar troffen ze inderdaad Jabula en Star aan, zonder eten en drinken, in een veel te klein hok. Hok is eigenlijk een te groot woord voor waar ze in zaten.

SPCA kon niets doen. Tijdens de CITES top in 2016 is besloten dat Zuid-Afrika officieel 800 skeletten van gefokte leeuwen mag exporteren naar Azië. Waar de botten worden verwerkt tot o.a. wijn. Dit is volgens sommige mensen heilzaam tegen allerlei ziektes en kwalen. Van een kater tot aan kanker: dierenonderdelen verhelpen het allemaal aldus een hardnekkig bijgeloof. Bijgeloof want het is al lang vastgesteld dat deze middelen helemaal niets doen….. Voor andere mensen is het prestige dat je wijn, gemaakt van tijger- of leeuwenbotten, kunt drinken aangezien het prijzig is. Dat doet het dus goed op feestjes voor zakenrelaties.

Het enige wat SPCA nog voor Jabula en Star kon doen, was eisen dat ze naar een groter verblijf werden geplaatst. Daar werden ze uiteindelijk verdoofd en vervolgens afgeschoten. Beide dieren werden direct gevild. De botten van tientallen leeuwen, waaronder die van Jabula en Star, werden naar een verzamelplaats gebracht en verscheept naar Azië waar ze nu zeer waarschijnlijk zijn aangekomen en worden ‘verwerkt’.

Je mag dieren niet vermenselijken, I know. Maar ik ben ervan overtuigd dat Jabula door al het  menselijk contact in zijn leven, aan mensen is gaan wennen. Hen niet als vijand zag. De instinctieve angst die leeuwen normaliter hebben voor mensen, verloren had. Hij had in ieder geval zeker niet verwacht dat mensen hem slecht gezind zouden zijn. Het moet dan ook raar voor hem zijn geweest om opeens uit zijn vertrouwde omgeving weggerukt te worden. Om terecht te komen in een totaal nieuwe omgeving. Waar Jabula eerst nog een redelijk verblijf tot zijn beschikking had, zat hij nu opeens in een klein hok. Zonder eten en drinken. Om hem heen veel beweging, veel andere leeuwen en veel commotie. En dat gedurende twee dagen. Dat moet wat met hem gedaan hebben.

Onderstaande foto vind ik hartverscheurend. Plaatjes zeggen soms meer dan woorden….

Ben geen onderdeel van deze zieke industrie

Ik ben ervan overtuigd dat Jabula's verhaal tot veel verontwaardiging gaat leiden. En dat juich ik alleen maar toe. Maar….. voor iedereen die hier een mening over heeft. Laat dit heel goed tot je doordringen. Jabula werd in eerste instantie gefokt voor de toerist. Voor de toerist werd hij op jonge leeftijd van zijn moeder weggerukt. Zodat hij handtam werd want dat hebben we nodig voor onze selfies die het zo goed doen op social media. Door de vele interacties die hij had met toeristen, zag hij geen gevaar in mensen. Hij heeft in zijn hok bij Wag ’n Bietjie gewoon zijn lot afgewacht. Niet gegromd, geen schijnaanvallen gedaan; helemaal niets. Hij vermoedde, tot aan het einde, geen enkel kwaad van mensen. Als een mak lam is hij naar de slachtbank gegaan. En dat komt slechts door 1 ding. Door de continue interactie met ons mensen. 

Jabula’s persoonlijke verhaal is nu bekend. Maar Jabula is slechts 1 van de vele honderden leeuwen die precies hetzelfde levenspad bewandelen. Al de leeuwen die op eenzelfde wijze eindigen als Jabula, hebben eerst gefungeerd als knuffelwelp. Zodat het maximale geld verdiend kan worden aan de gefokte leeuw. Het afschieten door een jager of gedood worden voor de botten zoals in Jabula’s geval; het is slechts het sluitstuk in een leven vol misère. Mocht je een mening hebben over wat er met Jabula gebeurt is, doe dan 1 ding. Ben er geen onderdeel van. Zolang jij een selfie neemt met een leeuw uit Zuid-Afrika, ben je onderdeel van de hele zieke industrie. Zorg je ervoor dat deze industrie op volle toeren blijft doordraaien. De teller van gefokte leeuwen in Zuid-Afrika staat nu op 8000+. En de verwachting is dat dit er in 2020 meer dan 20.000 zijn. Het meeste geld wordt verdiend gedurende de eerste levensjaren van het dier. Wanneer het wordt ingezet als foto object voor toeristen die allemaal smelten bij de aanblik van die vertederende welp. En tijdens de wandelsafari’s waar je al snel meer dan EUR 100 pp voor betaald.

Afbeelding: als de jonge leeuwen te oud (gevaarlijk) zijn voor knuffelen, worden ze vaak ingezet voor wandelsafari's 

Het is goed te beseffen dat jouw geknuffelde welp een hele gerede kans heeft te eindigen zoals Jabula. Wil jij daar onderdeel van zijn? Een collega van mij verwoordde het mooi: do the right thing. Please don’t support lion parks and unethical sanctuaries .... your hour of fun is a lifetime of misery for these cats.

Mocht je ooit wel aan zo’n interactie hebben deelgenomen, neem het jezelf niet al te kwalijk. Ikzelf heb alle excursies gedaan waarvan ik nu weet ‘niet goed’. Ik ben er heilig van overtuigd dat je iets niet kunt veranderen als je het niet weet. Maar nu weet je het wel. Het gaat er niet zozeer om wat je in het verleden hebt gedaan. Het gaat erom wat je nu doet. En ik hoop vurig dat iedereen die dit leest, nooit (meer) zal deelnemen aan dit soort excursies. En zijn of haar steentje bijdraagt om kennis over dit onderwerp te verspreiden. Voor het door hun geknuffelde welpje. Voor Jabula. Voor die duizenden andere leeuwen die op dit moment gefokt worden. Voor die honderden leeuwen die op dit moment wachten op hun laatste uren op de farm waar ook Jabula zijn einde vond. 

Diepe impact

Persoonlijk ben ik flink van slag door het verhaal van Jabula. Het maakt me razend, verdrietig en sprakeloos. Verdrietig omdat ik weet dat heel veel andere leeuwen zijn voetsporen zijn voorgegaan. Alsook dat ik weet dat nog heel veel andere leeuwen zijn voetsporen zullen volgen. Verdrietig omdat ik weet dat er nog heel veel mensen zijn die toch met gefokte leeuwen op de foto zullen gaan. Die weigeren te geloven dat hun geknuffelde welp ook eindigt in een medicijnpotje, als wijn of tonic of als jachttrofee in canned hunting.

Sprakeloos ben ik over de mensheid. Natuurlijk vind ik van alles van de afnemers in Azië. Die vanwege een onzinnig bijgeloof, of vanwege prestige redenen, dieren naar uitsterving brengen. De leeuw is slechts 1 van de vele dieren die door de vraag vanuit Azië, dreigt uit te sterven. Pangolins, neushoorns, tijgers: allemaal zijn het dieren die naar de afgrond worden gebracht door een onzinnig bijgeloof of een decadente behoefte. Jabula was geen wilde leeuw. Hij was ‘slechts’ gefokt. En daarmee was hij vogelvrij.

En ik geloof dat ik hier nog het meest sprakeloze van ben. Hoe kun je een dier fokken, aan mensen gewend laten raken en mede daardoor, zo van zijn instincten vervreemden dat het slechts nog een schim is van de krachtige leeuw die het zou moeten zijn. Hoe kun je zo’n dier dan met droge ogen afvoeren naar de slachtbank. Om hem daar nog niet eens direct het genadeschot te geven maar het dier daar nog dagen laat zitten. Zonder eten. Zonder drinken. In een klein hok. Twee dagen lang. Mijn God, waar is je geweten. Waar is je hart.

Jabula’s verhaal geeft mij echter ook kracht. Uiteraard wist ik hoe het leven van een gefokte leeuw eruit zag. In theorie. Want een en ander was toch nog redelijk abstract. Het ging over duizenden leeuwen zonder gezicht. En dus kwam het niet echt bij me binnen. Wel in mijn hoofd maar niet in mijn hart. En dat is nu wel veranderd. Het hele zieke verhaal van de gefokte leeuw van Afrika, heeft nu een gezicht gekregen. Door Jabula. Zijn verhaal heeft naast mijn hoofd nu ook mijn hart geraakt. En elke keer als ik wil opgeven omdat het niemand lijkt te interesseren, beloof ik Jabula bij deze het volgende.

Ik zal jouw foto’s boven mijn bureau hangen. Ik zal in jouw ogen kijken als ik het bijltje er bij neer wil gooien omdat het lijkt alsof het niemand interesseert. En jouw verhaal zal mij de kracht geven om door te gaan mij te verzetten tegen deze zieke, verrotte industrie. En ik hoop dat naast mij, nog heel veel andere mensen staan. Want 1 ding weet ik zeker: samen kunnen en zullen wij het verschil gaan maken. 

Jabula is ongeveer 2 jaar oud geworden. Hij is afgeschoten op 24 april 2018. 

RIP Jabula

 Simone Eckhardt, SPOTS 

Voetnoot:

1.       Aldus de berichten werden, samen met Jabula en Star, zo’n 73 andere gefokte leeuwen afgeschoten bij Wag ’n Bietjie op 24 april 2018. Vele stonden (staan) nog op de ‘wachtlijst’ maar door o.a. het toedoen van SPCA, is een en ander on hold gezet. Er bleek gerommeld te zijn met permits. Daarnaast is het duidelijk geworden dat het volstrekt onduidelijk is hoeveel gefokte leeuwen nu worden afgeschoten EN worden geëxporteerd. Zuid-Afrika heeft toestemming gekregen voor de export van 800 skeletten. Maar iedere provincie reguleert aantallen op zichzelf waardoor het overzicht van de totale aantallen geschoten leeuwen onduidelijk is. Dit alles is duidelijk geworden door dit ‘incident’. Er lopen nu diverse onderzoeken naar dit alles o.a. uitgevoerd door de ngo Captured in Africa die zich vanuit Zuid-Afrika inzet voor het lot van de gefokte leeuwen.

2.       SPCA Bloemfontein heeft een officiële klacht ingediend tegen Wag ’n Bietjie. Het gaat dan om een aanklacht tegen dierenmishandeling, om Jabula en Star die twee dagen zonder eten en drinken in een veel te klein hok hebben moeten zitten.

3.       Door de commotie die ontstaan is, zit Zuid-Afrika met een ‘probleem’. Het Ministerie dat permissie gaf voor de export van de 800 skeletten (Ministry of Environment and Tourism, DEA) wil geen verklaring afgeven voor de misstanden bij Wag ’n Bietjie. Zij stelt dat de gefokte leeuw geen ‘wild’ dier is maar een ‘gefarmd’ dier. En dus verwijst het DEA de verantwoordelijkheid hiervoor naar het Ministerie van Landbouw. Die op haar buurt verwijst weer naar het feit dat zij niet gaan over ‘dierenwelzijn’. Dat is, aldus hen, de verantwoordelijkheid van de Provincie, in dit geval Free State. En die verwijst op haar beurt weer naar dierenorganisaties zoals SPCA die verantwoordelijk zouden zijn voor controle op dierenwelzijn. En zo valt de gefokte leeuw tussen het wal en schip en wachten op dit moment tientallen leeuwen op de farm Wag ’n Bietjie op hun dag des oordeels. 

Uiteraard willen wij als SPOTS meer doen voor Jabula (en die vele andere leeuwen) dan dit alleen op social media te plaatsen. Omdat wij geloven dat je samen meer bereikt dan alleen, hebben wij contact gezocht met alle (internationale) organisaties die ook op dit onderwerp actief zijn. Als SPOTS hebben wij voorgesteld:

-          Allen gezamenlijk dit verhaal in de openbaarheid brengen om zo aan Jabula, alsook aan al die andere honderden leeuwen, een gezicht te geven

-          Gezamenlijk Trip Advisor aan te schrijven. Ondanks de belofte van Tripadvisor dat zij dit soort activiteiten niet meer zullen melden/aanbieden op hun website, bieden ze zowel Predators Pride aan als ook Chameleon Village Lion Park. Het is onverteerbaar dat Trip Advisor over de rug van deze weerloze dieren, geld verdiend en/of dit soort organisaties een platform biedt promotie te maken. 

-          Zuid-Afrika mag aldus de laatste CITES conventie, legaal 800 skeletten van gefokte leeuwen exporteren naar Azië. Naast dat dit enorm veel dierenleed geeft voor de dieren in kwestie, is dit besluit ook een gevaar voor de wilde leeuw die meer en meer gestroopt wordt voor zijn botten. Eerder al, tezamen met vele andere dierenorganisaties, stelden wij hier een petitie voor op. Die wij op World Lion Day 2017 hebben overhandigd aan de Ambassade van Zuid-Afrika. Wij willen deze petitie verder oppakken en tijdens de komende CITES top hiervoor aandacht vragen. Ook hierin willen we gezamenlijk optreden.

 Als SPOTS zelf, zullen we het verhaal van Jabula delen. Middels presentaties, persberichten naar de pers, naar de politiek (o.a. Partij voor de Dieren), naar reisorganisaties, naar scholen toerisme. Om er maar een paar te noemen. Voor Jabula  is het te laat maar we hopen dat zijn verhaal mensen zal wakker schudden.

Jij kunt helpen. Het is niet voldoende om hier alleen schande van te spreken. Kom in actie! Dat is heel simpel door het verhaal van Jabula te delen. Dat kan door onze posts op Facebook, Instagram en Twitter te delen. Mooist om daar #Jabula bij te vermelden.

Je kunt ook onze petitie tekenen als je dat nog niet gedaan hebt, https://www.change.org/p/south-african-government-stop-the-exploitation-of-captive-bred-lions

Geef deze leeuw een gezicht en een stem………En steun daarmee de vele andere honderden leeuwen die op dit moment wachten op eenzelfde lot.

#Jabula #canned hunting #cub petting

[stichtingspots]

Out of the box denken

Ik las gisteren een interessant maar vooral objectief artikel over jacht.

https://www.nytimes.com/2017/12/04/science/elephants-lions-africa-hunting.html?smid=fb-share

Laat ik beginnen te stellen dat jacht niet de reden is voor uitstervende diersoorten. 

Jacht is niet de boosdoener

Het is treurig om te zien dat jacht door velen wordt gezien als DE veroorzaker van al het kwaad. Alsof jacht datgene is waardoor diersoorten uitsterven. Als we dat maar uitbannen, dan komt het allemaal wel goed. Zo lijkt de heersende gedachte vaak. En dit is ver bezijden de waarheid. Door alle commotie die jacht oproept, blijven we voorbij gaan aan belangrijkere oorzaken die diersoorten bedreigen.

Ik merk vaker dat mensen blijven hangen op dat onderwerp, jacht, en daarbij voorbij gaan aan zaken die wellicht minder visueel bloederig zijn maar daarmee niet minder erg. Ik geef veel presentaties over knuffelfarms. Het meeste geld wordt hierbij verdiend aan de toerist en vrijwilliger. Die veel geld betalen voor een fotomoment met een leeuwenwelpje. De jager is in het hele leven van de gefokte leeuw, slechts een sluitstuk. Toch is het moment waarop ik het heb over de canned hunting, het moment waarbij de meeste reacties loskomen. Iedereen heeft daar een heftige mening over. Ze gaan daarbij vaak voorbij aan het feit dat als zij met een welpje op de foto gaan, ze evengoed deel uitmaken van een verderfelijke industrie. Nog sterker. Als mensen zouden besluiten niet langer op de foto te gaan met zo’n vertederende welp, zouden er stukken minder leeuwen gefokt worden. Maar die boodschap komt niet echt over. Men raakt niet uitgepraat over de slechte jager die een weerloos dier neerschiet.

Geen jacht maar evengoed heeft elke toerist die op de foto gaat met een welp, bloed aan zijn of haar handen

 Zoals ik in mijn presentaties altijd probeer aan te geven: de leeuwen in Zuid-Afrika worden in principe niet gefokt voor de jager. Ze worden veelal gefokt voor de toerist, daar wordt het meeste geld aan verdiend. En hier zeg ik; ja, diersoorten sterven uit. In rap tempo. Maar jacht is niet de reden waarom ze uitsterven. Dat is afname van leefgebied met alle daarbij komende conflicten. Het mens/dier conflict en stroperij zijn hier de belangrijkste uitwassen van. Het enige wat hiertegen kan helpen is tolerantie van de lokale bevolking naar wildlife. En hoe vervelend en moreel verwerpelijk ook, jacht zou zo’n middel kunnen zijn. 

Ja. Jacht kan enorme schade toebrengen. Hoe mooi het in theorie ook kan klinken (geld van jacht komt ten goede aan natuurbescherming bijvoorbeeld omdat de lokale boer gecompenseerd wordt voor vee verlies) werkt het in de praktijk vaak heel anders. Waarbij geld uit de jacht, de man op de grond nooit bereikt. Waarbij de zucht naar de mooiste trofee bepalend is. En waarmee enorme schade wordt toegebracht aan populaties dieren. Dus het is van essentieel belang kritisch te zijn op jacht. 

Anderzijds is het ook van belang te kijken naar de vraag: zou jacht in sommige scenario’s een oplossing kunnen zijn. 

Nuance over jacht: is je hoofd in een strop leggen

Jacht is een onderwerp dat veel commotie oplevert. Het is zo’n onderwerp waar niet anders over gedacht kan worden, zo lijkt het, als zwart wit. Als je probeert nuances aan te brengen in een discussie rondom jacht, word je vaak aan de hoogste boom gehangen. Als je dat als stichting doet, krijg je vaak het verwijt dat je 'in bed ligt’ met jagers. Het kan zelfs een leegloop aan donateurs veroorzaken. Het roept zoveel commotie op dat het als stichting of natuurbeschermer vele malen verstandiger is, de discussie maar te vermijden. Het artikel geeft dit wel mooi aan: ‘many conservationists have been bullied into silence on the subject of hunting’.

En dat vind ik enorm jammer. Om welke stichting of onderzoeker het ook gaat. Ik weet zeker dat zij allemaal vechten voor het belang van de dieren. Het is echt te simpel hen ervan te beschuldigen ‘geldelijk belang’ te hebben voor hun nuance. Vaak gaat het om mensen die werken in het veld zelf. Of die continue in contact staan met de mensen die daadwerkelijk leven in dat betreffende land; die dus spreken uit ervaring. Het is daarom belangrijk te luisteren naar deze mensen en ze niet direct af te schieten. Ook al ben je het niet eens met wat ze zeggen. Het is van belang alle kanten van een verhaal te horen. Om de discussie te blijven voeren. Omdat we uiteindelijk gezamenlijk deze dieren willen beschermen. En we dus gezamenlijk tot een status quo zullen moeten komen. Er leidt niet 1 weg naar Rome. 

De eilanden die ontstaan, en het gebrek aan gesprek, zijn in mijn ogen gevaarlijk. De jagers aan de ene kant. Roepend naar natuurbeschermers dat ze ‘greenies’ zijn. En de greenies zitten aan de andere kant en roepen dat jagers moordenaars zijn. Gesprekken met elkaar worden praktisch niet gevoerd. Het vervelende is dat hiervan juist dieren het slachtoffer zijn. Het is juist in het belang van dieren om de discussie erover te blijven zoeken. Hoe moeilijk dat ook is en hoezeer ook je uit je eigen comfortzone moet treden hiervoor. Essentieel hierbij is openstaan voor denkbeelden die wellicht niet stroken met jouw persoonlijke opvattingen. Maar dat zou er in feite niet toe moeten doen. We staan immers voor dieren en niet voor onze egotrip. Althans, zo zou het moeten zijn.

Het gaat om leefruimte

Bepalende factor voor de vraag of wildlife gaat overleven is: leefruimte. Welk instrument moet je inzetten om ervoor te zorgen dat de lokale bevolking die ruimte gunt aan wildlife. Als het gaat om een nationaal park, is het van belang dat de lokale bevolking hier vruchten van plukt. Immers, als zij geen gras meer hebben voor hun vee om te grazen, maar ze zien dat wel in dat nationale park, zullen zij niet inzien waarom dat gebied voor wildlife is afgeschermd. En zullen ze hun vee in de parken jagen waarbij het vaak ten prooi valt aan roofdieren met alle gevolgen van dien.

In het geval van Namibië waar wildlife ook buiten beschermd gebied leeft, is het van belang dat je de boer ervan overtuigd dat te accepteren. Te accepteren dat zijn akkers inderdaad soms vernietigd worden door olifanten. Dat zijn geiten soms worden gegeten door wildlife. 

De essentiële vraag is dus: hoe krijgen we die tolerantie bij de lokale bevolking. 

Pyrrusoverwinningen

In de discussie rondom jacht, wordt heel vaak voorbij gegaan aan de consequenties die onze lobby tegen jacht, kunnen geven. Het gaat in dit soort zaken vaak om zelfbevlekking. Om wat wij moreel verwerpelijk vinden, jacht, en dat vervolgens opdringen aan de lokale bevolking. We behalen daarbij soms overwinningen waarbij je je kunt afvragen: is dat nu wel een overwinning? 

Een tijd terug was er de nodige commotie rondom een trophee hunt in Namibië op een leeuw. Petities kwamen op gang (ook door SPOTS ondersteund) om dit alles te stoppen. De Regering van Namibië kwam zo onder druk te staan dat de vergunning voor deze jacht werd ingetrokken. De vlag ging uit in dierenland. Maar wat een overwinning was voor ons, werd door de lokale bevolking gezien als bemoeienis. Zij wilden af van het dier. En besloten het heft dan maar in eigen hand te nemen. De leeuw werd vergiftigd. En zo werd een overwinning op de slechte trofeehunter een verlies voor de leeuw in kwestie. Die is namelijk een enorm pijnlijke dood gestorven. Vergiftiging is een langzame dood. Ik denk dat als hij had mogen kiezen, hij liever voor de kogel gekozen had. Typisch voorbeeld van een Pyrrusoverwinning. 

Veel mensen die dit lezen, zullen mij om mijn oren slaan. Met zinnen als 'dat dier heeft gewoon recht daar te zijn’. En dat ontken ik ook niet. Ook ik word er oneindig verdrietig van dat wildlife niet 'mag zijn’. Het doet oprecht pijn in mijn hart als ik met boeren in Afrika praat die mij vertellen dat 'wij onze leeuwen maar moeten weghalen’. Ik word er oneindig triest van dat wildlife niet intrinsiek gewaardeerd wordt. En dat het dus iets moet opleveren wil het bestaansrecht hebben. 'When it pays it stays’ is zo’n cynisch gezegde in Afrika. Maar het is wat het is. Het is echt tijd dat we hier in het Westen eens gaan beseffen dat wildlife door de lokale bevolking heel anders bezien wordt dan wij doen. En dat we met onze goede bedoelingen, heel vaak vergeten dat we hiermee wildlife van de regen in de drup brengen. 

Veel leeuwen worden door boeren vergiftigd, een langzame pijnlijke dood

 Walt Disney

Vanuit het Westen (en daar schaar ik mijzelf dus ook onder), wordt vaak erg onrealistisch naar wildlife en natuurbehoud gekeken. We lijken een soort Walt Disney gevoel te hebben bij wildlife. Dat is ook niet zo vreemd. Veelal zien wij deze dieren in documentaires op tv. In de veiligheid van ons comfortabele huis. Of we zien ze tijdens een safari. Zo’n safari kun je alleen maken als je het geld daarvoor hebt. Kijkend naar de piramide van Maslow, zitten wij in de hoogste fase. Die van zelfontplooiing. Middels reizen, verrijken wij onze geestelijke wereld. Wij kunnen die reis alleen maar maken omdat aan de eerste behoefte, overleven, is voldaan. Dus vanzelfsprekend zien wij wildlife als een toegevoegde waarde. Als iets moois. Als iets dat bewaard moet blijven.

 Dat is voor de lokale bevolking van Afrika wel wat anders. Die zitten in dezelfde piramide in de onderste fasen. Zij moeten zien te overleven en worstelen dagelijks met hoe ze dit voor elkaar moeten krijgen. Voor overleving zijn ze vooral afhankelijk van hun akkers en lifestock zoals geiten, koeien en schapen. En laat nu net wildlife hier een belangrijke bedreiging voor zijn. Met regelmaat worden akkers vernietigd door passerende olifanten. En lifestock wordt gedood door hongerige roofdieren. Voor veel mensen levend in die gebieden is er maar 1 oplossing: weg met dat wildlife. Ze zien er geen enkele meerwaarde in. 

Het is dus van enorm belang te beseffen dat wij als Westerse mens, een volledig andere perceptie hebben op wildlife dan de reguliere lokale boer. Dat kun je wegwuiven. Maar de vraag is of dat ons geliefde wildlife helpt. De realiteit is dat wildlife er niet toe doet voor de lokale boer. Ze zijn te druk met andere dingen. Wil je hen dus overtuigen dat wildlife moet blijven, zul je dus iets moeten aandragen. Het moet 'winst’ opleveren. Zoveel dat de lokale boer bereidt is hier en daar een geit te verliezen (zijn bestaansbron).  

De realistische vraag is dus: hoe zorg je ervoor dat de lokale bevolking wildlife tolereert. 

Toerisme

Toerisme wordt door velen gezien als DE oplossing voor het probleem. Met foto toerisme komen er inkomsten binnen en dus levert wildlife geld op voor de lokale bevolking. Dat klopt in sommige gevallen maar dat is lang niet altijd zo. Ik zal niet eens ingaan op de negatieve impact die toerisme kan hebben zoals de aanleg van infrastructuur en de footprint die dit alles geeft. Ik hou het simpel. Niet elk gebied of land is in de gelukkige omstandigheid toerisme te kunnen faciliteren. Het ding is dat toeristen vaak bepaalde eisen hebben. Safari’s zijn immers niet goedkoop. We hebben er vaak hard voor moeten werken om die reis te maken. En dus eisen we dan ook het perfecte plaatje. Een fijne lodge, warm stromend water, mooie uitzichten en een veilige omgeving. Dus geen landen die geteisterd worden door oorlog. Dat kan niet elk gebied of land leveren. Vandaar dat er toeristische hotspots zijn maar daarnaast ook veel gebieden en landen waar nooit een enkele toerist komt. En ook daar leeft wildlife, naast mensen die er geen meerwaarde in zien....

 Onze werkelijkheid

De werkelijkheid van menig boer in Afrika

Een goed voorbeeld hiervan is Botswana. Een land dat door veel dierenliefhebbers gezien wordt als HET walhalla voor wildlife. Jacht is in dit land verboden en men richt zich op de rijke, foto makende, toerist. Dat werkt goed uit voor die gebieden waar toeristen komen. Maar het pakt slecht uit voor gebieden waar geen toerist komt. De lokale bevolking in die gebieden, wordt regelmatig geconfronteerd met olifanten die hun akkers verwoesten. En hun lifestock wordt gegeten door roofdieren. Logischerwijs zijn zij niet blij met wildlife. Waar ze eerst nog werden gecompenseerd door inkomsten uit jacht, wat nog enigszins tolerantie naar wildlife gaf, is dat nu verboden. En ze hebben niet de inkomsten van toerisme. Uit een onderzoek van dit jaar is naar voren gekomen dat de perceptie van de lokale bevolking in Botswana naar wildleven hierdoor enorm verslechterd is. Je kunt je afvragen of dit goed nieuws is voor wildlife.... Vaak wijken mensen dan namelijk uit naar vergiftiging van dieren wat een vreselijke dood is. Sure, het dier is dan niet gedood door een jager. Maar wat maakt dat uit voor het dier in kwestie? 

Toch is het beeld van die jager met zijn trofee zo moreel verwerpelijk voor ons, dat we het andere beeld (de vergiftigde leeuw door boze boeren) maar wegdrukken. Negeren. Maar ik weet zeker dat de dieren die op die manier gedood zijn, in aantallen vele malen de trofees overstijgen. Toch is dat kennelijk niet zo belangrijk. Wellicht omdat we al die vergiftigde dieren nooit te zien krijgen en het dus minder reëel is. Maar dat wil niet zeggen dat die realiteit er niet is. 

Out of the box

Ik zei het eerder al: er is niet 1 oplossing voor natuurbescherming. Enige dat we zeker weten is dat wildlife alleen kan overleven als er leefruimte voor hen is. En die leefruimte moet ze 'gegund’ worden. Door de lokale bevolking want hoezeer een Regering ook iets wettelijk kan bepalen. Zonder draagkracht van de lokale bevolking is ze tandeloos. De sleutel ligt dus bij de lokale bevolking. Altijd. 

Zeg je dus van wildleven te houden, zul je met een brede blik moeten kijken en zeker je Westerse bril moeten afzetten. Je zult moeten beseffen dat onze geliefde roofkatten, geen lieve zachtaardige poesjes zijn. Maar roofdieren, in staat om in 1 nacht meer dan 270 geiten te doden. Dat is hun natuur kunnen we zeggen. True. Maar het ligt in de natuur van de mens om hiertegen in actie te komen. Helaas is het zo dat wildlife daarbij altijd het onderspit zal delven. Aan wildlife zijn we dus verplicht naar oplossingen te zoeken die wellicht niet altijd voor de hand liggen. 

Simone Eckhardt

Directeur SPOTS

#jacht #leeuw trofee jacht #mens dier conflict

[stichtingspots]

Edge of Existence

Een paar dagen geleden zag ik een trailer van een documentaire die zeker mijn interesse heeft. ‘The edge of existence’, zo heet de documentaire die binnenkort uitkomt. En hij gaat in op wellicht het grootste gevaar voor wildlife op dit moment: het mens/dier conflict (human wildlife conflict, hwc). De link naar de trailer zie je hier;

https://www.facebook.com/blackbeanproductions/videos/1115280458573549/?hc_ref=ARSy7EdIKmSTaUyZClOBSsn4cK9uR4R1XhhMfZNpYlAHtDsYUsXVBf2hTfaZDxDdRIk&pnref=story

Het bijschrift van de documentaire meldt:

"This feature length documentary, 'The Edge of Existence' is about human wildlife conflict in Africa, an untold story and an issue that affects the livelihood of people, the conservation of protected areas and the wildlife that inhabits them. Conservation is complex, and the relationship between man and beast is too. There are so many issues that stem from here, and it is important that we understand these if we are going to forge a way forward together that enables people and wildlife to coexist and flourish”.

Direct ook waren er al diverse opmerkingen van dierenliefhebbers. "Conservation is helemaal niet complex. De mens is gewoon slecht en de veroorzaker van alle ellende. Geef de dieren ruimte”. En "ga niet leven in gebied waar wildlife zit” en "dieren hebben ook rechten”. Allemaal uitspraken waar ik me in kan vinden. Alleen, erg realistisch zijn ze niet. De realiteit is dat de wereldbevolking groeit. En iedereen op de wereld wil wat wij ook hebben: een fijn huis, een veilig land, een fatsoenlijk salaris zodat je kinderen naar school kunnen en jij eten op de plank hebt. Dit alles vergt een prijskaartje. Verlies van leefgebied voor wildlife is het logische gevolg van dit prijskaartje. De komende jaren zal wildlife alleen maar meer onder druk komen te staan. En direct daarmee groeit het mens/dier conflict. Oneliners blijven roepen, gaat niet helpen. We zullen moeten dealen met die realiteit.

Een quote uit de trailer "villagers see wildlife as a threat to their livelihood. Animals are just creatures, they can go to hell’. Ik denk dat veel mensen in Afrika (en elders) zo inderdaad kijken naar wildlife. Zeker zij die geen directe inkomsten krijgen uit wildlife zoals uit toerisme, en afhankelijk zijn van veeteelt, hebben niet zoveel op met wildlife. We moeten stoppen met kijken naar wildlife vanuit Westerse ogen. Simpelweg omdat veelal de lokale bevolking wildlife heel anders ziet dan wij. Wij zien in deze dieren meerwaarde. Wij vinden ze mooi, reizen er voor naar Afrika om ze te zien, strijden ervoor om ze voor uitsterving te behoeden en kunnen ons niet voorstellen dat anderen deze dieren als 'pest’ zien. En toch is dit precies hoe wildlife, en zeker roofdieren, heel vaak gezien wordt in Afrika en elders op de wereld. Het is essentieel dat we dit beseffen. We staan namelijk op een cruciaal punt als het aankomt op wildlife. Vele diersoorten dreigen uit te sterven. En we zullen moeten gaan besluiten welke kant we op willen. Maar dan moeten we wel durven kijken vanuit andere perspectieven dan alleen de onze.

Get the picture

Enige tijd terug werd Namibië, waar wij als SPOTS vooral actief zijn, opgeschrikt door veel gedode leeuwen. Niet door jagers maar door de lokale bevolking zelf. Onder hen de 5 musketiers. Broers die wereldberoemd werden door de documentaire Vanishing Kings: Lions of the Namib. Nu is er geen 1 meer. Er kwam geen jager aan te pas, ze werden allemaal gedood door boze boeren in minder dan 1 jaar.

Foto: ORF-Enterprise GmbH & Co/ Will & Liane Steenkamp

Dit geval stond niet op zich. Krantenbericht na krantenbericht verscheen met altijd als deprimerende boodschap: weer leeuwen gedood in het human/wildlife conflict. De wereld (de Westerse Wereld) rouwde bij al die dode leeuwen. Maar niet de boeren van Namibië. In krantenartikelen verschenen ze pontificaal op de foto met de door hen gedode leeuwen. En gaven daarbij aan dat de beste leeuw een dode leeuw was.

Uiteraard vonden wij dierenliefhebbers er van alles van. Ook ik. Maar ik besloot vanaf die tijd eens wat boeren te volgen op social media. Dit waren enkele van hun statements:

“confine lions to Etosha National Park. If they trespass definitely they will R.I.P. We do not eat lions. We eat cattle meat and make money out of them to take care of ourselves. Lions, no among domestic animals and human beings, please!”

“Those who are worried about lion killing are the ones benefiting from them, those cattle pays for our studies, pays for our everyday needs... I myself will do the same as those farmers... Imagine Namibia without cattle!!”

“For those people who are worried about the killing of lions I have question for them, do they have villages and if they have villages how will they feel if the lions enters the entire village and kill they live stock??”

Al met al werd ik op zijn zachtst gezegd, niet erg blij van de commentaren die ik las. Zeker omdat het er niet 1 betrof maar stapels. Het is duidelijk: de boeren aldaar houden niet van leeuwen. Het liefst zien ze geen leeuwen want die zijn een bedreiging voor hun inkomen, het vee. Eerder werd dit al pijnlijk duidelijk toen iemand uit Zimbabwe zelf een artikel schreef naar aanleiding van Cecil’s dood, de leeuw die in 2015 illegaal gedood werd door de Amerikaanse tandarts.  ‘In Zimbabwe we don’t cry for lions’ heet het artikel waarin pijnlijk duidelijk de tegensteling tussen Westerse en Afrikaanse perceptie op wildlife naar voren komt. https://www.nytimes.com/2015/08/05/opinion/in-zimbabwe-we-dont-cry-for-lions.html

Deze boeren zijn geen uitzondering. De meeste boeren wereldwijd zijn niet echt blij met wildlife. Zo schreeuwden onze boeren in Nederland moord en brand toen het bericht naar buiten kwam dat wolven binnenkort weer binnen onze landsgrenzen zullen zijn.

Wat ik hier nu persoonlijk ook van denk, of ik die boeren nu zeikerds vind of niet, ik denk dat dat niet relevant is. Feit is dat ze deze perceptie hebben. En dat we daar dus iets mee moeten doen althans, als we echt oprecht wildlife willen helpen.

Jagen

Ondanks het feit dat de meeste leeuwen gedood worden door het mens/dier conflict, krijgt dit alles relatief weinig aandacht. Dit in tegenstelling tot jacht. 1 ding weet je als media en als stichting zeker. Plaats een post van een gedode leeuw door een jager, en je hebt massa’ss (boze) likes. Als je je hierover genuanceerd uitspreekt, word je vaak direct aan de hoogste boom gehangen. Enerzijds snap ik dat, anderzijds helemaal niet. Omdat ik vind dat de hele discussie extreem zwart/wit wordt aangepakt. En hierin verliest men soms echt het gehele overzicht.

Laat ik Kebbel als voorbeeld nemen, zie foto boven. Enige weken geleden werd bekend dat deze woestijnleeuw opgegeven was voor een tropheehunt. Dierenliefhebbers op social media buitelden over elkaar heen om er schande over te spreken. Kebbel, zo werd gesteld door de jacht aanbieder, was een probleem leeuw. Hij had 2 ezels gedood en de boeren wilden van hem af. Er werd een petitie gestart om de Regering van Namibië op te roepen deze jacht te stoppen. Ook wij als SPOTS plaatsten deze petitie op onze pagina. Dit soort zaken voelt altijd wat dubbel. Ik geloof namelijk enerzijds dat het belangrijkste gevaar voor de leeuw in Namibië vooral ligt in mens/dier conflict. De boeren zien geen meerwaarde in de leeuwen en willen er gewoon van af. De enige manier om dit te veranderen, is dat ze wel meerwaarde gaan zien in leeuwen. Er moet dus een ‘belang’ zijn. Dat belang is vooral geldelijk; helaas werken de meeste mensen nu eenmaal zo. Daarom denk ik dat je trofee jacht niet direct moet afschieten. Simpelweg omdat dit een middel kan zijn naar de bevolking toe, om die leeuw ‘waarde’ te geven. 

Maar, jacht kan ook enorm veel schade toebrengen. Te vaak worden dieren bestempeld als ‘probleem’ en te vaak worden die mannetjes leeuwen afgeschoten met de mooiste manen, simpelweg omdat dit de mooiste trofee is. Helaas gaat het dan vaak om mannetjes die nog in de prime van hun leven zijn of zelfs nog leider van een groep. Door hun dood, lopen hun welpen ook kans gedood te worden door een mannetje die de lege plaats inneemt van de geschoten leeuw. Bij Kebbel waren er te veel vraagtekens. Hij bleek ook nog 1 van de laatste volwassen mannetjes te zijn in dit gebied. Dit zijn dus momenten waarop je moet opstaan en moet zeggen: nee. De Regering van Namibië besloot ook nee te zeggen. De jacht werd afgelast.

De vlag ging uit bij de dierenliefhebbers. Ook bij mij want ik heb vele malen liever levende leeuwen dan leeuwen gedood door een jager. 

Maar, het is van enorm belang direct te beseffen dat hiermee de vlag NIET uit kan. Het is essentieel dat we ook het volgende beseffen. Ja, Kebbel is gered. Althans nu. Wat over blijft zijn boze boeren die hem zien als probleemleeuw. Boeren die zich verraden voelen door een Regering die niet opkomt voor hun belangen (althans, dat is hun perceptie). Boeren die boos zijn dat er ergens ‘greenies’ rondlopen die door dit soort petities opkomen voor leeuwen. Maar hen, de mensen, in de stront laat zakken. Daar kun je maling aan hebben als dierenliefhebber. Je kunt je schouders ophalen en op social media roepen dat je ‘fucking proud bent a greenie te zijn’. En dat die boeren gewoon wijzer moeten zijn en daar gewoon niet moeten leven. Maar feit is dat heel waarschijnlijk de boeren niet rusten alvorens deze leeuw dood is. Het is dus heel wel mogelijk dat Kebbel door een boer geschoten wordt of vergiftigd. En dit laatste is zo’n verschrikkelijke dood dat je je kunt afvragen of een kogel door zijn kop door een jager, niet beter was geweest voor Kebbel. 

Het is dus van belang dat je alle kanten van een verhaal ziet alvorens een besluit te nemen. Omdat een triomf voor jou, geen triomf voor het dier hoeft te betekenen.

Kolonialisme

Jacht roept vooral emotie op. En de commentaren die ik er soms bij lees, doen mijn haren ten berge rijzen. De afgelopen dagen ben ik ook weer de nodige commentaren tegengekomen. Waarbij jacht werd neergezet als de laatste strohalm van kolonialisme.

Een definitie van kolonialisme is: bij kolonisatie is er sprake van uitbreiding van het grondgebied van een soevereine staat. Afhankelijk van de houding van de kolonisator werd er over de inheemse bevolking beslist, werd deze verplaatst of zelfs uitgeroeid. 

Als je sec kijkt, is de lokale bevolking vaak juist blij als er jagers komen om wildlife af te schieten. Even zwart/wit gezegd: ze zien er geen waarde in, nog sterker, wildlife levert alleen problemen op. En op die manier is het probleem opgelost en levert het ook nog wat geld op. Aldus de perceptie van menig lokaal inwoner. 

Ik denk dat de lokale bevolking de jagers dus niet als koloniaal zien. Nog sterker, ik denk dat ze ons dierenliefhebbers alsook de niet jagende toerist, vaak veel meer zo ervaren. 

Wij die vanuit onze airco huizen, vanuit een land waar praktisch geen wildleven meer leeft simpelweg omdat we ze dat niet gunden, hen gaan vertellen dat ze ‘maar moeten samenleven met wildlife’. Wij die het normaal vinden dat zij (de boeren) geen grond hebben om te leven maar dit wel gunnen aan wildlife. Nog sterker, wij vinden het mooi als gebied ontruimd wordt voor dieren, ook al betekent dit dat de bevolking moet verkassen (is dat nu niet de definitie van kolonialisme??).

Ik denk dat de lokale boer ons ziet als koloniaal als wij hen willen dwingen leeuwen te zien zoals wij: als mooie dieren die niet mogen uitsterven terwijl zij het veelal als bedreiging voor lijf en leden zien. Dat wij zelf geen leeuw in de achtertuin willen hebben maar vervolgens wel verlangen dat anderen dat wel ok vinden.

Ik denk dat het woord koloniaal bij hen opkomt als ze ons zien, gekleed in onze safarikleding om in een jeep rond te rijden, sporend naar wildlife, en vervolgens afzakken naar een 5 sterren lodge terwijl zij in een plaggenhut leven die soms wordt vernietigd door rondlopende olifanten.

En ik denk dat zij ons als koloniaal zien als we petities starten om wildlife te redden en daardoor schijnbaar lak hebben aan het feit dat zij er last van hebben.

Like said. Daar kun je als dierenliefhebber je schouders over ophalen. Je kunt vinden dat je in je recht staat en wellicht is dat ook zo. De vraag is echter, red je daar nu dierenlevens mee? 

A must see

Daarom lijkt mij deze documentaire zo enorm belangrijk. A must see voor iedereen die zich dierenliefhebber noemt. Als je althans bereid bent er open in te gaan staan. En stap 1 is dat je durft te laten inzinken dat de dieren waar wij zo van houden, over het algemeen gehaat worden door de mensen die met hen moeten samenleven. Alsook het besef dat als wij daar zouden leven, wij echt niet anders hadden gedacht. 

Dat je durft te realiseren dat simpele oplossingen dus niet voorhanden zijn. En dat we leren beseffen dat als je daadwerkelijk begaan bent met wildlife, je niet tegen hen die ermee moeten leven kunt zeggen ‘jouw probleem’. En dat is feitelijk wat we nu zeggen met al onze oordelen over hen. Als we boehoe roepen als een boer een leeuw doodt of als een dorp een jager uitnodigt om de leeuw af te schieten. We zeggen daarmee dat wat zij denken, voelen, niet klopt en dat wij de waarheid in pacht hebben. Dat is pas koloniaal! 

Want feitelijk is het niet ‘hun’ probleem. Voor hen is er geen probleem. Afschieten al dat wildlife en probleem is opgelost. Wij willen dit niet en dat maakt het 'ons’ probleem. Nelson Mandela zei het ooit zo: “conservation is a white man’s hobby”. Als we dus daadwerkelijk begaan zijn met wildlife, moeten we echt eens proberen ons te verplaatsen in hen die met wildlife moeten samenleven. Dat is super frustrerend, lastig en soms een gebed zonder eind. Maar een andere optie hebben we echt niet....

Ik kan het eigenlijk niet beter verwoorden als de makers van de documentaire:

Conservation is complex, and the relationship between man and beast is too. There are so many issues that stem from here, and it is important that we understand these if we are going to forge a way forward together that enables people and wildlife to coexist and flourish.

Simone Eckhardt

SPOTS

Trailer Edge of extinction: https://www.facebook.com/blackbeanproductions/videos/1115280458573549/?hc_ref=ARSy7EdIKmSTaUyZClOBSsn4cK9uR4R1XhhMfZNpYlAHtDsYUsXVBf2hTfaZDxDdRIk&pnref=story

#edge of extinction #jacht #leeuw #human wildlife conflict #mens dier conflict #SPOTS

[stichtingspots]

Zijn afgesloten gebieden nu wel of niet de oplossing voor wildlife?

Stampersgat, 19 mei 2017

Recent braken 5 leeuwen uit Kruger NP (KNP), met als gevolg de nodige commotie. Want die dieren kwamen terecht op omringend boerenland. En boeren (mensen) zijn vaak niet blij met roofdieren of ander wildlife op hun land. Het management van Kruger gaf daarna een verklaring over de uitbraak van de leeuwen, http://www.iol.co.za/news/south-africa/gauteng/sanparks-explains-lion-escape-from-kruger-national-park-9188078

Opsluiten of niet? Als je dit artikel leest, zijn er wel een aantal interessante zaken die goed zijn om over na te denken. Kruger National Park is nog altijd 1 van de beste plaatsen voor wildlife in Afrika. Nog sterker, heel Zuid-Afrika is in theorie een goede plaats voor wildlife. Juist in dit land groeien veel diersoorten in aantallen. Ja, ondanks de stroperij. Keerzijde van dit alles? Het is een uit ten treure gemanaged wildlife. Waarbij door de mensheid continue actief moet worden ingegrepen.

Afbeelding: ingang tot Kruger NP

In natuurbeschermingsland is al jarenlang een discussie aan de gang hoe wildlife het beste beschermd kan worden. Natuurparken worden vaak gezien als DE oplossing. Hoewel wij als SPOTS zeker niet tegen natuurparken zijn, is het wel goed om ook de kanttekeningen hiervan te zien.

Een afgeschermd park moet namelijk gemanaged worden. In ons eigen land zijn de Veluwe en de Oostvaardersplassen hiervan goede voorbeelden. Elk jaar weer ontstaan heftige discussies over hoe om te gaan met deze gebieden. Afschieten is volgens veel dierenliefhebbers een no go. Maar wat is de oplossing dan wel? Het ding is, als je wildlife opsluit in een afgesloten gebied, moet je gaan managen. Of dat nu afschieten of bijvoeren wordt. Het is geen natuurlijk gebied meer en jij als mens moet voor God gaan spelen. Als je gaat voor Natuurparken of andere afgesloten gebieden, is dat dan dus ook de consequentie die je moet accepteren.

In mijn ogen is het nogal een verantwoording, dieren managen. Zoals gezegd, jij wordt God. En jij gaat beslissen over leven en dood maar ook over dierenwelzijn. Heel veel zaken lijken aantrekkelijk, bijvoorbeeld dieren op contraceptie zetten om zo de populatie in hand te houden. Maar het is de vraag of dat nu voor ons aantrekkelijk is of voor de dieren. Oplossingen die leuk lijken, blijken nogal een impact op een dier zelf te hebben. Daar zijn we ons alleen niet van bewust. En dat komt mede omdat veel parken er liever niet over praten. Omdat ze weten, dat leidt tot ‘gedonder’. En dat vind ik enorm betreurenswaardig.

Juist omdat het zo’n verantwoordelijkheid is, is het in mijn ogen essentieel dat je alle kanten van een verhaal ziet. Alle invalshoeken om zo proberen te komen tot het beste besluit. Helaas wordt heel vaak zwart/wit gedacht. Hierdoor ontstaat tunnelvisie die echt de dieren niet altijd ten goede komen.

Olifantenprobleem in Kruger

Olifanten zijn geliefde dieren: iedereen houdt er van, raakt vertederd. Dus praten over een olifantenprobleem is vragen om problemen. Daarnaast wordt het dier bedreigd, o.a. door de rücksichtslose handel in het ivoor van zijn slagtanden. Als je dus stelt dat er ‘teveel olifanten zijn in 1 gebied’ wordt je direct om je oren geslagen. Het gaat hier immers om een bedreigd diersoort…… Helaas is het zo dat olifanten in nationale parken, veelal goed gedijen. Ze hebben hier immers, buiten stropers, geen echte natuurlijke vijanden. Natuurlijk. Hier en daar zal een groep leeuwen een olifant aanvallen en doden. Maar principale zoekt de leeuw andere prooidieren. En hoe krom het dan ook klinkt voor een met uitsterven bedreigd dier, dit leidt er toe dat ze met teveel zijn in parken zoals Kruger NP in Zuid-Afrika.

De directeur van SANParks, waar Kruger onder valt, gaat ervan uit dat dit park zo’n 12000 olifanten heeft. En dat dit er 5000 teveel zijn. Hij stelt dat Kruger slechts een capaciteit heeft voor 7000 olifanten. Deze dieren hebben immers ook voedsel nodig en dat is niet onbeperkt aanwezig. Het gevolg is dat de olifanten in Kruger het landschap verwoesten. Volgens diverse biologen wordt het hele ecosysteem beschadigd wat weer gevolgen heeft voor andere dieren. Er moet dus iets gebeuren. Er moet gemanaged worden. In het verleden ging men vaak over tot culling; het doodschieten van overtallige olifanten. Maar dat is een zeer heet hangijzer. Als Zuid-Afrika dat zou doen, zou de pleuris zeg maar uitbreken. Maar wat zijn dan de andere opties?

Stop met het roepen van eendimensionale oplossingen die kant noch wal raken Eerlijk gezegd, soms word ik echt moe van de eendimensionale oplossingen die ik vaak hoor.

Allereerst wordt vaak geroepen: er zijn te veel mensen! En de arme dieren moeten de prijs betalen. Het wordt tijd dat er minder mensen zijn. Helemaal mee eens, gevoelsmatig. Als je mij morgen baas maakt van de wereld, zou ik het wel weten. De mensheid moet drastisch verminderd worden want uiteindelijk zijn wij de grootste vernietiger van allemaal. En moeder aarde, en dus ook de dieren, zijn hierbij de sigaar. Het trieste is dat ook wij uiteindelijk de sigaar zijn maar goed, dat terzijde.

Let’s face it. Hoe realistisch is het om te verwachten dat de bevolkingsdruk zal afnemen? Het is allang duidelijk, de wereldpopulatie zal alleen maar groeien. Ondanks dat we met ons allen weten dat moeder aarde dit niet langer kan opbrengen, planten we ons nog steeds voort. Zelfs in het Westen waar we toch met ons allen genoeg voorgelicht worden over de nadelige gevolgen van een toenemende bevolking. Hierdoor zal de druk op moeder aarde, en op wildlife, alleen maar toenemen. Laten we dus verder kijken dan naar dit soort kreten die niet verder helpen. It’s a fact of life. De bevolking zal alleen maar toenemen. En dus de druk op natuur toenemen.  

Een ander veelgehoord argument is: we verplaatsen die overtollige dieren. Maar, wie gaat dat betalen? Het is in mijn ogen te simpel om de oplossing (veelal geld) te verwachten van die landen die die dieren hebben. Juist vaak ook arme landen. Het zijn immers vooral wij, de Westerlingen, die waarde hechten aan deze dieren. De lokale bevolking heeft wel andere dingen waar ze zich zorgen om maken. Het zijn wij, die alles in ons eigen land al uitgeroeid hebben, die het leuk vinden ‘de Big 5’ te bewonderen tijdens safari’s. Maar we vinden vervolgens dat ‘zij’ dan maar moeten betalen voor die dieren.

Ook dat vind ik niet realistisch. Als we wildlife willen redden, zal het vooral vanuit ons, de ‘rijkere bevolking’ betaald moeten worden. Dat is volslagen niet leuk en wellicht zelfs onterecht. Maar wel fact of life. Dus, als je vindt dat dieren verplaatst moeten worden zou ik zeggen: put your money where your mouth is. Als je vindt dat die dieren verplaatst moeten worden, betaal er dan ook voor……. En weet dan ook om welke geldstroom je praat. Een olifant verplaats je niet alleen. Het is een kuddedier dus je moet direct hele kuddes verplaatsen. En het gaat er om duizenden…….. Aangezien we in ons eigen land nog merendeels de kiloknallers kip kopen omdat we niet teveel geld willen betalen voor een stukje vlees, denk ik dat het realistisch is te stellen dat wij niet bereid zijn dit soort grote translocaties te betalen. Stop dan met roepen dat ‘zij’ dat dan maar moeten doen. ‘Zij’ zullen het niet doen.

Zelfs als dat wel zo zou zijn. Als we wel massaal onze portemonnee trekken. Waarheen verplaatsen we die dieren dan? Het kan leuk klinken dat we de dieren ‘redden’ van de kogel maar als ze nu in een stropersgebied terecht komen. Hoe zinnig is dat dan? Je kunt niet zomaar dieren ergens neerplanten en er daarna niet meer naar omkijken. Ondanks de vele stroperijen in Kruger zelf, is dit nog steeds 1 van de meest veilige plaatsen in Afrika. Maar er is wel een probleem. Wat doen we daarmee? Blijven we verzanden in het roepen van meningen die niet leiden tot een oplossing?

Een interessant artikel over de olifant en de negatieve impact die dit dier heeft op het ecosysteem in Kruger lees je hier, http://www.krugerpark.co.za/krugerpark-times-2-9-beware-south-africans-19632.html

Natuurparken en Reserves leiden voor sommige dieren tot problemen

De cheeta gedijt niet goed in een afgesloten park @ Mariska van Dijk

Een aantal dieren gedijt niet goed in afgesloten gebieden. ‘Onze’ cheeta bijvoorbeeld leeft het liefst buiten beschermde gebieden. Hoewel een roofdier, is ze niet erg sterk. Waardoor haar prooi vaak wordt afgepakt en haar welpen door andere roofdieren worden gedood. Cheeta’s leven daarom het liefst op boerenland. Hier zijn van nature minder roofdieren te vinden, zeker leeuwen komen hier bijna niet voor simpelweg omdat dit niet getolereerd wordt door mensen. De cheeta heeft het op boerenland dus vele malen simpeler om te overleven althans, als de mens haar met rust laat.

In een gebied dat volledig omheind is, ervaart ze problemen. Ze kan niet wegtrekken en is dus feitelijk overgeleverd aan sterkere dieren. Tijdens mijn laatste werkbezoek in Afrika praatte ik met een eigenaar van een Reserve. Hij gaf aan dat cheeta’s op grote schaal werden gedood door luipaarden in dit Reserve. De gedode aantallen cheeta’s liepen zo op dat er nu nagedacht werd om een nieuw stuk reservaat te creëren waar wel cheeta’s leven maar geen andere, sterkere roofdieren. Er wordt dus een afgeschermd gebied in een afgeschermd gebied gecreëerd.……

Als we dus alleen zouden inzetten op afgeschermde gebieden, betekent dit ook direct dat we sommige dieren min of meer vogelvrij verklaren. Voor SPOTS die de cheeta als 1 van haar focusdieren heeft, is dat lastig te verhapstukken.

Op de pil en verplichte verhuizing Veel toeristen beseffen dit niet maar de Reserves en parken die zij massaal bezoeken in bijvoorbeeld Zuid-Afrika, worden tot in den treure gemanaged. Zeker Zuid-Afrika is een indicatie welke dilemma’s afgesloten gebieden kunnen geven. Enerzijds is dit het land waar veel wildlife gedijt (ondanks ook stroperij). Maar het wildlife leeft veelal in gecreëerde reserves die afgesloten zijn door hekken. En waar dus gemanaged moet worden. Het duivelse dilemma is dus dat juist door een strikt management het wildlife hier gedijt. Maar dat dit wel een prijs heeft die slechts weinigen echt volledig zien. Of willen zien…….

Leeuwen fokken van nature als konijnen. Als je niets doet, zit je binnen een paar jaar met een overdosis aan leeuwen in je gebied. Vergelijk het maar met die zwerfkatten in jouw buurt. Als je die niet castreert of steriliseert zijn het er nu 4 maar volgend jaar maar liefst 30 en het jaar daarna 60 of meer. Met alle overlast die daarbij komt kijken. Te veel leeuwen in 1 gebied leidt tot problemen. Omdat een gebied die aantallen niet kan dragen. Er is simpelweg te weinig voedsel voor de dieren. En door het hekwerk kunnen de dieren niet zelf weg trekken. Dus moet er gemanaged worden.

Veel leeuwen worden daarom preventief op contraceptie gezet. Klinkt goed maar voor dieren is een primaire levensdrift voortplanting. Dus ja, we managen het probleem weliswaar en wij zijn daar content mee. Maar in hoeverre is dit diervriendelijk? Nog maar niet te spreken over het feit dat je de dieren dan regelmatig onder narcose moet brengen voor zo’n implant. Ook niet echt gezond en natuurlijk.

Een andere veelvoorkomende oplossing is dat dieren gemigreerd worden. Dieren zoals leeuwen worden onderling uitgewisseld. Gaan van park A naar park B. Dat is ook nodig om de genenpoel gezond te houden want vroeg of laat krijg je inteelt in afgesloten gebieden.

Het klinkt leuk, dieren verplaatsen. Maar het is de vraag of dit voor dieren wel zo leuk is. Zeker leeuwen zijn territorium dieren. Stel dat een groep leeuwen nu wordt uitgeplaatst in een nieuw gebied. Dat levert zeker stress op, behoeft de nodige acclimatisering. Als er andere leeuwen leven, leidt het zeker tot gevechten. Wat zeker tot dode leeuwen leidt. Het leven van wildlife is geen sprookje. Uit het artikel over Kruger: The park is a pretty dangerous place for them. All animals in the KNP die. They die what we would probably consider a pretty violent death. You know what happens when male lions fight ... they break the back of the animal and leave them so we have these paralysed lions in the bush. They die a slow death or get eaten by hyenas and vultures,"

Kortom: ik vind het een nogal ingrijpende oplossing.......

Ook Reserves schieten soms dieren af als management tool. Dat wordt uiteraard niet breed uitgemeten aan toeristen. Iedereen weet immers: je wordt aan de hoogste boom gehangen als dat bekend wordt.

En zo kan het zijn dat de standaard toerist moord en brandt schreeuwt bij oplossingen als culling en jacht maar vervolgens wel een park bezoekt waarbij hij of zij een leeuw ziet die op contraceptie staat, morgen naar een ander gebied gaat of overmorgen wordt afgeschoten.

Nuance is volledig weg Ik vind het enorm jammer dat de nuance uit gesprekken weg is. Dat mensen alleen maar 1 kant willen zien van een verhaal. In mijn ogen leidt dit tot van alles maar het leidt zeker niet tot echte oplossingen voor de dieren in kwestie. Het zorgt ervoor dat parken hun management besloten houden en het gesprek niet meer opzoeken. Degene die dat wel doen, krijgen ladingen shit over zich uitgestort. Ik kan uit ervaring spreken dat nuance soms leidt tot hele nare dingen: ikzelf ben ook al voor het nodige uitgemaakt. Terwijl ik toch altijd gehoopt had dat mensen die mij een beetje kennen, weten dat ik verknocht ben aan deze dieren.

En zo krijg je kampen. Want waarom zou je energie steken in het proberen te vertellen van jouw verhaal als je opgeknoopt wordt aan de hoogste boom…..Zeker in onze digitale social media wereld scoren bitbyts vs lange lappen tekst zoals deze vele malen beter. En daarmee raakt ook nuance zoek.

Ding is. Ik geloof er heilig in dat moeder aarde, ‘onze’ dieren, het juist nu heel hard nodig heeft dat iedereen zich niet op zijn eigen eiland verschanst. En schande roept over dat andere eiland. We zouden juist nu moeten samenwerken en kijken naar mogelijke oplossingen. Stap 1 is daarbij in mijn ogen toch echt dat je het hele plaatje ziet. En niet alleen 1 stukje van een complex verhaal.

Simone Eckhardt, oprichtster SPOTS

#SPOTS #natuurparken #wildlife #leeuwen #cheeta

[stichtingspots]

We are still standing! SPOTS bestaat 13 jaar

Terugblik op ontstaan Stichting SPOTS Door: Simone Eckhardt, oprichtster

Mijn achtergrond is een toeristische. Na voltooïng van mijn studie aan het NHTV, werd ik dan ook reisleidster. Dat bracht mij in 1e instantie in Azië en pas in mijn laatste jaren in Afrika. In Kenia had ik mijn eerste ontmoeting met een cheetah in het wild. Ik was niet voorbereid op de impact hiervan. Vooraf had ik voor mijn gasten boekjes gemaakt. Met afbeeldingen van dieren en hoe ze te herkennen. Bij de cheetah stond ‘het snelste landdier ter wereld. Kan snelheden van 115 km/u halen’. Veel meer wist ik er niet van.

Een ontmoeting die mijn leven zou veranderen

Op een dag van safari trof ik dit beeld aan: dat van een moeder met vier welpen op een kopje (heuvel) op de savanne. We konden het vijftal vrij dicht benaderen dus ik had een perfect uitzicht. En hier gebeurde het dus. Nooit gelooft in liefde op het eerste gezicht maar deze cheetah moeder raakte me. Vaak is me gevraagd naar het waarom van mijn liefde voor dit dier. En lang heb ik motivaties gezocht om mijn liefde te kunnen verklaren. Bijvoorbeeld dat het de traanstrepen waren die me zo raakten; die kenmerkende lijnen over het gezicht van de cheetah die haar, in mijn ogen, altijd een wat verdrietige uitstraling geven. Haar kwetsbaarheid was een andere motivatie. Eigenlijk uitstekend in staat goed voor zichzelf te kunnen zorgen ware het niet dat de omstandigheden tegen haar werken. Te klein leefgebied waardoor de cheetah moet concurreren met andere, sterkere, roofdieren. Die haar prooi afpakken en haar welpen doden. Waardoor ze het liefst juist buiten beschermde gebieden leeft. Alleen treft ze hier weliswaar geen sterkere dieren maar wel mensen. Die haar niet tolereren op hun land en haar dus doodschieten.

Ik ben inmiddels gestopt met het zoeken en verklaren van mijn liefde voor de cheetah. Freud zal er mooie dingen over kunnen zeggen maar ik volsta voortaan met de zin: liefde laat zich niet verklaren.  

Emotie Voor mij is de cheetah bij uitstek een vrouwelijk wezen. Betoverend, kwetsbaar maar ook taai en weerbaar. Dat heeft de cheetah in Iran mij wel geleerd. Hier leeft het dier in de meest onmogelijke leefomstandigheden en weet, against all odds, toch te overleven.

Afbeelding: de cheetah in Iran leeft in een totaal ander klimaat dan zijn Afrikaanse familieleden. De omstandigheden hier zijn bar.

Het blijkt wel dat ik verre van ‘verstandig’ ben als het aankomt op mijn motivatie om ‘iets’ te gaan doen voor dit dier. Alles begon met emotie, die ontmoeting met de cheetah in Kenia, nu meer dan 13 jaar geleden. En nog steeds raak ik in vervoering van dit dier. Gelukkig ben ik ook een praktisch mens. En wil ik aan mijn gevoel ook graag handen en voeten geven. Toen de gidsen mij vertelden dat het hier om een ernstig bedreigd diersoort ging, besloot ik dat ik dan wellicht een stichting moest oprichten. In 1e instantie vooral gericht op de cheetah maar met de intentie om iets te doen voor alle katachtigen in de wereld. Nu ondersteunen we naast cheetah projecten ook projecten die zich inzetten voor de leeuw en luipaard. En willen we dit jaar een begin maken met een project waarmee we kleinere kattensoorten kunnen ondersteunen. En geven we middels onze website, nieuwsbrief en social media kanalen aandacht aan alle 36 katachtigen in het wild.

Een stichting beginnen, hoe doe je dat? Ik ben vrij simpel. Gelukkig maar dat ik vooraf nooit heel goed nadenk waar alles toe kan leiden. Toen ik zo geraakt was door de cheetah en dus ‘iets’ wilde doen voor dit dier, bekeek ik eerst in Nederland of er andere stichtingen waren die zich voor dit dier inzetten. Dan zou ik me bij hen kunnen aansluiten bijvoorbeeld als vrijwilligster. Die waren er echter niet. Dus bedacht ik dat ik dan zelf een stichting moest opzetten. Simpel toch?

Na een rondje inventarisatie op internet bleek dat een en ander bij een notaris vastgelegd moest worden. En dat hiervoor statuten moesten komen. En in die statuten moest je duidelijk verwoorden wat je wilde doen. Dat bleek al een hele klus. Ik wilde ‘iets’ doen voor dit dier dat mij zo had geraakt maar hoe? Vervolgens moest de stichting een naam krijgen. Gelukkig had ik een hele creatieve partner en zo kwamen wij samen op de naam SPOTS. Voluit staat dat voor ‘Save and Protect Our TreasureS’ maar de naam verwijst ook naar de vlekken (spots) die in ieder geval bij de cheetah veelvuldig aanwezig zijn. En het refereert naar ‘in de spots’ zetten. Heel grappig is dat de naam ook verwijst naar ‘plaatsen’ (het engelse ‘spots’). En dit laatste is steeds meer een belangrijke pijler binnen de stichting geworden. We zijn actief bezig aandacht te vragen bij toeristen, reisorganisaties en vrijwilligers om af te reizen naar verantwoorde ‘spots’. En niet naar wat wij knuffelfarms noemen: plaatsen waar altijd een oneindige toestroom van jonge welpen (vaak leeuwen) is die door iedereen geknuffeld kunnen worden.

Op 16 maart 2004 was het dan zover. De afspraak met de notaris was gemaakt en de statuten konden officieel bekrachtigd worden. Hoe kenmerkend dat ik op deze zelfde dag mijn geliefde kater Knoert moest laten inslapen. Wat me in tranen bij de notaris bracht. De arme man was totaal overdonderd door een snotterende Simone met dito ontredderde partner, die tussen de tranen door officiële handelingen moesten plegen. Maar voor mij is dit wel heel kenmerkend voor de reis die ik vanaf 2004 gegaan ben. Met hele mooie maar ook heel veel verdrietige momenten. Hoe dan ook heb ik me altijd getroost met de gedachte dat mijn Knoert als een beschermengel over de stichting zou waken. En dat het dus allemaal wel goed zou komen.

SPOTS’ beschermengel, een dikke rode kater, Knoert

Wat naïef Ik was wat naïef. Dacht dat als ik zou gaan verkondigen dat de cheetah met uitsterven werd bedreigd, iedereen wel in actie zou komen. De werkelijkheid was anders. Niemand leek te wachten op mijn boodschap dat de cheetah kon uitsterven. Deuren bleven gesloten als ik aanklopte voor hulp of financiële steun. Onbekend maakt onbemind dus de eerste stappen voor mij lagen erin om SPOTS bekender te maken. We hadden geen website en geen geld om er 1 te laten ontwerpen. Ik vroeg in december 2004 voor Kerst een boek ‘frontpage voor dummies’. En ontwierp vervolgens een website. Verre van professioneel maar je moet ergens beginnen. De vele uren die ik in wanhoop achter mijn computer heb doorgebracht om tot die website te komen, archhhhhh.

Afbeelding: de eerste website in FrontPage

Vechten voor dieren in Verweggistan Ik denk dat weinig mensen beseffen hoe hard het werken is voor een stichting. Ik heb mij dat vooraf ook nooit gerealiseerd. Ik heb nooit een carrière geambieërd maar zit nu vaak met deadlines en een overvolle mailbox. Het reizen begeleiden was iets dat niet meer te combineren viel met het runnen van een stichting. Dus werd ik secretaresse. Naast een 32-urige werkweek, hield ik een stichting bij. Pas na negen jaar (november 2013) trad ik voor 24 uur in dienst van de stichting. Die 24 uur is uiteraard een lachertje. In de praktijk werk ik, als ik niet oppas, 24/7 voor de Stichting.

Veel mensen denken dat ik een reuze avontuurlijk leven leidt. Ik ga inderdaad regelmatig naar het buitenland en kom op plaatsen waar ik normaliter wellicht niet was gekomen. En dat is zeker mooi en indrukwekkend. Maar daarnaast moet ik gewoon heel erg hard werken. Want dieren blijven van ondergeschikt belang in onze wereld. Recent las ik nog een onderzoek over giften aan goede doelen. Dieren/natuurbescherming hangen onderaan de lijst. We hebben morgen verkiezingen in Nederland maar het klimaat, de natuur, blijkt geen heet hangijzer. Om iets te bereiken moet je vooral een hele lange adem hebben.

Voor mijn beleving is er niets mooier dan wilde katten. Ik zit er dus met emotie in en word vaak verdrietig dat het anderen niets lijkt te doen. Als stichting moet je altijd proberen je eigen broek op te houden, vind ik. Niet afhankelijk worden van subsidies maar zelf je inkomsten binnen halen. En dat maakt dat het bedrijfsleven ook belangrijk is. Helaas is het bedrijfsleven vooral geïnteresseerd in wat hen beter profileert of zijn ze, zoals mensen geneigd zijn te doen, vooral geïnteresseerd in mensen. Dieren zijn niet zo belangrijk. Als bedrijven al kiezen voor een dierendoel, kiezen ze voor grote organisaties met een grote achterban zoals het WNF.

Van nature ben ik een trots mens. Ik vraag liever niets, doe het liever zelf. Op eigen kracht. Maar ik heb geleerd dat ik wel moet. Dus bel ik honderd keer bedrijven na, vraag ik duizenden malen om gunsten wat me soms in problemen brengt met mijn eigen ik die liever niets vraagt. Soms brengt me dat tot wanhoop en voel ik me een roepende in de woestijn. Als ik bijvoorbeeld een hele dag gespendeerd heb aan het schrijven van persberichten en het nabellen van media. Die hier vervolgens niets mee doen maar wel aandacht hebben voor, in mijn ogen, onbelangrijk nieuws. Of als ik voor de zoveelste keer ergens naar toe gebeld heb met een verzoek waar niet op wordt gereageerd. Gek wordt ik van bedrijven die de big cats als logo gebruiken maar er vervolgens niets voor doen. Onbegrijpelijk ook want wat heb je aan een logo van een dier dat er straks niet meer is?

Afbeelding: Whiskas adverteert regelmatig met de ‘wilde’ katten. Ondanks vele verzoeken doen ze echter niets voor deze dieren

Of van mensen die massaal naar Afrika afreizen om de Big Cats te zien maar uiteindelijk weigeren te doneren aan een doel dat zich voor deze dieren inzet. De Big Cats doen het goed op verjaardagspartijtjes waar mensen foto’s kunnen laten zien van hun safari maar daar blijft het vaak bij. Mijn tante zei het ooit eens mooi: ‘Jij hebt nu eenmaal gekozen voor een lastige weg. Je vecht voor dieren, ook nog eens voor een specifieke groep van dieren waar niet iedereen voor in beweging komt, die ook nog eens leven in Verweggistan’.

Als ik heel eerlijk ben, is het uiteindelijk mijn verantwoordelijksheidsgevoel dat mij er vaak doorheen getrokken heeft en trekt. Als ik dat niet had gehad, had ik wellicht al lang de handdoek in de ring gegooid. Ik ben een weg ingeslagen en heb me, in mijn beleving, gecommit aan de katten. Ik vind niet dat ik het kan maken om te zeggen ‘Nu gaat het even niet lekker dus ik zet mijn laptop uit’. Dat is volstrekt mijn eigen onvermogen maar het maakt dat het soms lastig is om echt privé tijd te hebben. Er is altijd werk te doen. In die dertien jaar is er privé het nodige bij mij gebeurd. Mijn relatie strandde na 18 jaar, mijn vader kampte regelmatig met gezondheidsproblemen en bij vrienden gebeurde ook de nodige rottigheid. Ik heb nooit de tijd genomen om daar even een time out in te nemen. En daar heb ik ook mensen mee tekort gedaan. Waarschijnlijk ook mijzelf een beetje.

Dilemma’s Zo terugblikkend zie ik ook in hoe de stichting een leerproces voor mijzelf is geweest. En nog steeds is. Ik ben in beroering geraakt van 1 cheetah en kan nog steeds van slag zijn door individuele verhalen. Maar gaandeweg heb ik geleerd dat het individu ondergeschikt is aan het grotere geheel. En dat brengt soms moeilijke innerlijke dilemma’s.

Neem nu het jagen. Het mag duidelijk zijn dat ik persoonlijk geen enkel begrip kan opbrengen voor mensen die geld uitgeven aan het doodschieten van een dier zoals een cheetah of leeuw. In mijn idealistische wereld zouden deze mensen dat geld gewoon moeten spenderen aan het beschermen van hun leefgebied. Helaas leven we niet in een perfecte wereld.

Stel nu dat jij een boer in Namibië bent, levend in een grensgebied aan Etosha Nationaal Park. Door gebrekkige hekken breken dieren zoals leeuwen uit die zich regelmatig vergrijpen aan je veestapel. Je leeft al aan de armoedegrens en dit verslechtert de situatie. Voor jou is een goede leeuw een dode leeuw. Maar wat nu als jij op jaarlijkse basis twee leeuwen laat doodschieten door een jager. Met het geld dat hieraan verdiend wordt, kun jij jezelf compenseren voor de verliezen van je vee. De leeuw krijgt dan meer waarde voor je. Het dier levert je immers geld op. Wat betekent dat je minder snel geneigd bent ze dood te schieten. En er zelfs bij gebaat bent om de populatie in stand te houden.

Natuurbescherming, zo heb ik geleerd, is niet alleen idealisme. Het is gemakkelijk voor ons om afkeurend te zijn in bovenstaand geval. En daar schande over te spreken. Organisaties die dit goedkeuren, worden op social media afgemaakt. En toch begin ik langzaam ook zelf te beseffen dat natuurbescherming net het normale leven is. Waar je compromissen moet zoeken, pacts met de duivel moet sluiten om je ideale wereld zoveel mogelijk te kunnen benaderen. En dit is altijd lastig want in hoeverre doe je water bij de wijn en je principes geweld aan. Elke reis naar Afrika brengt me in de war. Ik hoor vele verhalen vanuit diverse perspectieven. En allemaal hebben ze hun waarheid. En daaruit moet ik de mijne maken. En soms staat die ver af van mijn ‘persoonlijke’ ideeën. Maar ik vind serieus dat wat ik persoonlijk voel en denk, niet in de weg mag staan. Ik moet proberen een groter verhaal te zien, hoe moeilijk ook. 

1 ding weet ik namelijk heel zeker.  We hebben de luxe niet meer om ons teveel te bekommeren om 1 cheetah of 1 leeuw of 1 luipaard. De dieren dreigen in ras tempo uit te sterven. Om het dier te willen blijven zien in het wild moet je, althans dat is mijn overtuiging, je vooral richten op de dieren in het wild. En dus denken in populaties. En dat betekent dat je verstand soms moet laten voorgaan op gevoel.

Afbeelding; het gaat om populaties, niet langer om individuen

Lange weg die vruchten begint af te werpen De cheetah, want daar is het immers allemaal mee begonnen, heeft mij vele hilarische momenten gebracht. Zo wilden wij een tv-spotje maken maar kon niemand ons helpen aan filmbeelden van de cheetah. Hoe verzin je het…… Wat ertoe leidde dat ik een filmcamera moest huren en twee vrienden in Safaripark Beekse Bergen filmopnames maakten. Die dag zal ik nooit meer vergeten. De resultaten zie je hier, https://www.youtube.com/watch?v=B2PQ3O46dF4&index=7&list=PLaqXBTIdUCvfnZ4lFt91SwNwwSmwAL54z

Of hoe ik in mijn drive om geld te verdienen, in het begin van de stichtingstijd, alle bedrijven in Etten-Leur langs ging om lege cartridges op te halen. Mijn hele schuur stond op een gegeven moment vol en groot was mijn deceptie toen dit maar EUR 100,- bleek op te leveren. Deze 13 jaar stichting is uiteindelijk ook een leercurve voor mijzelf gebleken. Met do’s en dont’s, vallen en opstaan, slagen en mislukken. En ik val en leer nog steeds.

Intussen zijn we jaren verder en viert SPOTS nu haar 13-jarige verjaardag. SPOTS heeft veel aan de weg kunnen timmeren, en ja, ook door hulp van buitenaf. Dat mag ik niet vergeten. Zo was daar het reclamebureau ‘Just in Case’ die kosteloos een nieuwe website ontwikkelde en dat nu nog steeds kosteloos onderhoudt. En er kwamen gratis tv- en radiospotjes die hielpen om iets meer bekendheid te geven aan het feit dat het slecht gaat met de wilde katachtigen.

De groep vrijwilligers groeide en bestaat op dit moment uit zo’n 25 mensen die zijn verdeeld in diverse werkgroepen. Zij timmeren hard aan de weg middels voorlichting op evenementen, op scholen en in dierenparken. Maar zij helpen ook om SPOTS bekender te maken middels onze website Social Media zoals Facebook, YouTube, Twitter en Linkedin. Deze vrijwilligers, vaak met een fulltime dienstbetrekking, spenderen hun spaarzame vrije tijd aan de stichting en dat is indrukwekkend. Bestuursleden die oprecht betrokken zijn bij de stichting en naast hun drukke leven, energie spenderen om SPOTS te laten groeien. Donateurs, adoptie ouders en gevers die een betrokken achterban blijken en soms ontroerende mails of kaartjes sturen. Die energie geven om door te gaan.

Er is ook veel om dankbaar voor te zijn......

Afbeelding: met regelmaat ontvangen wij lieve kaartjes en mails van een trouw achterban

Heeft SPOTS meerwaarde? Uiteindelijk is SPOTS opgericht om iets te betekenen voor de Big Cats en niet als hobbyclub. Zo aan het einde van een periode is het dus altijd goed om jezelf onder de loep te nemen. En je af te vragen ‘hebben we nut’. Nu vind ik dat altijd erg lastig. Ik ben iemand die eerder kijkt naar wat we nog niet bereikt hebben dan naar wat we wel bereikt hebben. Zonder twijfel is er nog veel te doen. Maar SPOTS heeft sinds haar oprichting in 2004 ook het nodige bereikt.

Zoals het bekend maken van het gegeven dat het slecht gaat met wilde katachtigen. Onze doelstelling is niet alleen ‘geld binnentrekken’. Voorlichting is een hele belangrijke pijler van onze stichting. Ik ben er namelijk van overtuigd dat, om de dieren in het wild te helpen, je moet investeren in voorlichting. Bijvoorbeeld in de jeugd. Iemand zal het stokje van ons moeten overnemen. Dieren zullen altijd van ‘lagere’ prioriteit zijn. En hebben dus continue aandacht nodig. Nu van ons, morgen van generaties na ons. Daarom hebben wij veel aandacht voor educatie en lichten we voor op scholen, evenementen, social media en hebben we spreekbeurtmateriaal over alle 36 wilde katten ontwikkeld. Het is goed te zien dat steeds meer kinderen bij ons voorlichtingsmateriaal opvragen over de wilde katten.

Soms zijn dingen lastig te ‘claimen’ omdat ze niet direct tastbaar zijn. Maar ik ben ervan overtuigd dat SPOTS dieren als de leeuw op de agenda gezet heeft. Met in het verlengde daarvan canned hunting en knuffelfarms, een term die door ons is bedacht en nu door velen wordt gebruikt.

Ondanks al onze beperkingen (bijna overwegend werken met vrijwilligers, weinig budget en geen groot marketingburo dat ons adviseert) organiseren wij regelmatig ludieke acties. Waarmee we publiciteit genereren of dit althans trachten te krijgen. Lang niet altijd behalen we het beoogde resultaat. Maar we proberen het in ieder geval. We weigeren ons neer te leggen bij de gemakkelijke weg maar beseffen dat, om deze dieren op de kaart te zetten, we steeds opnieuw iets ludieks moeten verzinnen. En dat je moet zaaien om te kunnen oogsten. Zelfs als deze oogst pas over vele jaren is.

Afbeelding: waar mogelijk verzinnen we ludieke acties en proberen we hiermee media aandacht te genereren

Sinds 2004 zijn er ook belangrijke samenwerkingsverbanden ontstaan die de wilde katachtigen financieel helpen. Toen we begonnen, dertien jaar geleden, was er niets en moest er gebouwd worden aan een basis. Nu ondersteunen diverse dierenparken in Nederland SPOTS en de door ons ondersteunde projecten in Afrika en Iran en hebben we een vaste basis aan trouwe donateurs, adoptie ouders en gevers. Hiermee kunnen we concrete financiële hulp geven aan stichtingen in Afrika en Iran. En helpen we daarmee direct de wilde katten. Middels onze hulp zijn er heel veel dieren van GPS collar voorzien waarmee ze gevolgd (en dus ook beschermd) kunnen worden. Met onze hulp zijn er meer dan 20 veekralen gebouwd waardoor boeren hun vee beter kunnen beschermen.

SPOTS heeft een belangrijke rol gespeeld in het op de kaart zetten van de Aziatische cheetah in Nederland; een ondersoort die alleen nog maar voorkomt in Iran. Een land dat door de politieke situatie moeilijkheden heeft om hulp te krijgen. Door SPOTS lobby zijn er vele organisaties die nu het cheetahproject in Iran ondersteunen.

En last but not least: SPOTS heeft grote stappen gezet in het fenomeen Canned Hunting (ingeblikt jagen) en knuffelfarms. Plaatsen op de wereld waar je als toerist of vrijwilliger kunt knuffelen met bijvoorbeeld leeuwenwelpen. Vaak eindigen deze dieren in de jachtindustrie (Canned Hunting) maar daar zijn de meeste mensen zich niet van bewust. Anno 2016 heeft de  ANVR richtlijnen afgesproken aangaande dieren in toerisme. SPOTS was hierbij een gesprekspartner. We zitten sterk op dit onderwerp. Vanwege ethische beweegredenen maar mede ook omdat knuffelfarms en alle commercie eromheen, een direct gevaar vormen voor de wilde leeuw. Dit jaar maakte de Zuid-Afrikaanse Regering bekend dat ze jaarlijks 800 leeuwen skeletten wil exporteren van gefokte leeuwen naar Azië. Hier worden ze gebruikt in medicijnen. Voorheen werd hiervoor de tijger gebruikt maar die is door de vraag al bijna ‘op’. Triest te moeten constateren dat we als mensheid hiervan niets geleerd hebben. Door de export plannen van Zuid-Afrika staat de deur naar de wilde leeuw open. Nu al worden steeds meer wilde leeuwen gestroopt en ontdaan van lichaamsonderdelen. Dit dier staat op rand van uitsterven en kan dit er niet bij hebben. Dit alles hangt samen met knuffelfarms, met het fokken van leeuwen. En daarom maken wij ons als SPOTS hier zo druk om.

Elke keer weer als we een foto zien van een knuffelfarm, als reclame uiting of omdat een BN-er met zo’n leeuwenwelp in de armen staat, klimmen we in de mail en telefoon. Dit kost ontzettend veel tijd maar wij geloven dat we de weg die we zijn ingeslagen op dit gebied, moeten doorzetten. We zullen nooit concreet kunnen aantonen hoeveel dieren hier uiteindelijk mee gered worden. Maar dat het bewustzijnstraject is ingezet, dat is duidelijk. En dat SPOTS hier een grote rol in heeft gespeeld, is ook duidelijk. Niet in ‘cijfers’ uit te drukken, zullen we hier zeker veel dieren mee helpen.  

Door onze lobby heeft de branche organisatie van reisorganisaties in Nederland, de ANVR, excursies naar knuffelfarms opgenomen als ‘don’t’. Door onze druk en voorlichting zijn de meeste vrijwilligersorganisaties en reisorganisaties gestopt met het aanbieden van reizen naar knuffelfarms. Nu richten wij onze pijlers op toeristische scholen. Regelmatig geef ik hier gastcollege’s over verantwoord toerisme. De ANVR richtlijnen worden opgenomen in lesstof, mede door de continue druk van SPOTS. Dit is ook waar we als SPOTS voor willen staan. We willen niet alleen roepen ‘het mag niet’. We willen ook proberen zaken dan te veranderen. Door de scholen te laten werken met de richtlijnen, werken we bottum up aan gedragsverandering. Zodat we ooit niet meer nodig zijn voor het bewustzijn over dit onderwerp. Zoals gezegd: SPOTS is niet alleen bezig met ‘geld binnenhalen’. We willen dingen veranderen.

De cheetah is zich hiervan totaal niet bewust maar zij heeft mijn leven op zijn kop gezet. Het was een lange weg en het is nog steeds een lange weg. Wat het soms moeilijk maakt om door te zetten. Het slokt mijn privé leven op en maakt me vaak wanhopig.  Soms zucht en steun ik onder de last van de stichting. Maar ik weet ook: ik zou het niet anders willen. Als ik mijn leven dan toch ergens voor in het teken moet stellen, dan het liefst voor de mooiste dieren op de wereld.

Wil jij ons helpen? Word donateur of adoptie ouder of volg ons op social media. Kijk voor meer info op www.stichtingspots.nl

#spots #cheetah #leeuw #luipaard #wilde katachtigen #canned hunting #knuffelfarms

[stichtingspots]

Compromissen sluiten of juist niet?

Etten-Leur, 8 februari 2017

In natuurbeschermingsland is de nodige commotie uitgebroken tussen diverse stichtingen die zich afzetten tegen knuffelfarms (plaatsen waar je als toerist kunt knuffelen met wilde dieren, vaak leeuwen) en het daaraan verwante canned hunting. Aanleiding is de vorming van een werkgroep in Zuid-Afrika, de ‘captive carnivore working group’. Hierin zijn diverse organisaties aangesloten met zeer uiteenlopende doelstellingen. Zoals Campaign Against Canned Hunting (CACH), een partij die zich altijd sterk heeft afgezet tegen knuffelfarms. Maar in de werkgroep zijn ook organisaties aangesloten die dit knuffelen juist aanbieden. Zoals Lion and Safari Park, 1 van de grootste knuffelfarms in Zuid-Afrika. Enkele andere organisaties die aangesloten zijn in deze werkgroep zijn de African Lion Working Group (IUCN) en WAZA (World Association of Zoos). Het is een pikante samenwerking, to say the least…..

Afbeelding: deelnemers in de captive carnivore working group

Het initiatief ontstond toen Lion and Safari Park op haar besluit terugkwam niet langer knuffelmomenten met leeuwenwelpen aan te bieden aan toeristen. Ze waren hiermee gestopt maar merkten vervolgens dat hun inkomsten hierdoor drastisch achteruit liepen. Zij benaderden vervolgens diverse stichtingen die lobbyen tegen knuffelfarms. Lion and Safari Park gaf hierbij aan dat ze echt wel wilden stoppen met de knuffelmomenten maar dat zij de enige waren. Andere partijen blijven dit soort excursies aanbieden. Dus wilde Lion and Safari Park een gezamenlijk initiatief met als doelstelling dat in de toekomst weliswaar al dit soort activiteiten stopt, maar dan wel door iedereen tegelijk.

Natuurbeschermers weigerden in te gaan op het aanbod van Lion and Safari Park. Alleen CACH ging erop in. Zij brachten ook aan dat ze wilden komen tot een werkgroep. Bestaande uit allerlei partijen, variërend van voor- tot tegenstanders van knuffelfarms. Belangrijk speerpunt van CACH voor het vormen van deze werkgroep is dat zij met alle partijen wil komen tot een regulering van de industrie. Tegelijkertijd stelt ze dat ze nog steeds als uiteindelijke doelstelling heeft de industrie op te doeken. Aldus CACH:

‘Other than a provincial Ordinance in one of the nine South African provinces, there is no control over the interaction between animals and the public. Cub petting thrives in a vacuum where animal welfare regulation should exist. The Captive Carnivore working group decided at its first meeting to draft a management plan to submit to government which will fill that vacuum and introduce animal welfare into all animal aspects of lion farming and cub petting’.

‘Let us be clear about this issue. CACH continues to campaign vigorously in more than a dozen countries for tourism and volunteer operators to withdraw their support for facilities that offer cub petting’.

CACH kiest dus voor het gesprek, de dialoog. Ze bewandelt hiermee de pragmatische weg. Ze stelt dat knuffelfarms weliswaar gestopt zouden moeten worden maar dat dit nog wel even kan duren. Zeker omdat de Regering van Zuid-Afrika niet echt stappen onderneemt dit soort wantoestanden te stoppen. Doordat de overheid helemaal niet betrokken is, zijn er ook geen regels en wetten voor de dieren op knuffelfarms. Het dierenleed is hierdoor onvoorstelbaar. CACH wil dit, samen met de industrie zelf, aanpakken. En gezamenlijk druk uitoefenen op de Regering om hen zo te dwingen te komen met wetten ten aanzien van de gefokte leeuwen op knuffelfarms. Tegelijkertijd zal CACH zich nog steeds inspannen om de industrie te stoppen. Voor hun motivatie volg deze link, http://www.cannedlion.org/blog/cub-petting-and-animal-welfare-in-sa

Afbeelding: knuffelfarms, plaatsen waar toeristen kunnen knuffelen met jonge roofdieren zoals leeuwen, zijn nog steeds booming business in Zuid-Afrika

  Andere stichtingen die zich afzetten tegen knuffelfarms, zoals Blood Lions, reageerden furieus. Ze stellen;

'In light of recent statements in the media suggesting regulation of cub petting should be considered, Blood Lions believes it is important to reiterate our stand in this regard. Along with the predator conservation community, the hundreds of highly regarded responsible and ethical tourism operators around the world and SA Tourism, we believe there is no place for tourism activities promoting the exploitation of animals.

The links between the breeding farms, the petting and walking facilities, canned hunting and the lion bone trade are clear. To be suggesting that these activities should be regulated rather than stopped, is short-sighted and irrational. It gives the green light to exploitation and would be a reversal of the gains achieved over the last decade..' Blood Lions.

Zwart of wit Het is typisch voor mensen denk ik. Iedereen heeft zijn of haar waarheid en gaat daardoor leiden aan tunnelvisie. Dat gebeurt dus ook in natuurbeschermingsland. Het zou me niet moeten verbazen maar dat doet het toch. Simpelweg omdat we als natuurbeschermers in mijn ogen niet staan voor onszelf of onze emoties. We staan voor de dieren. Althans, dat zeggen we. Maar dit geeft dan ook de verantwoordelijkheid dat we altijd vooral moeten kijken naar wat goed is voor de dieren. Mij lijkt het dat het in ieder geval niet goed is dat organisaties die feitelijk hetzelfde doel nastreven, over elkaar heen buitelen om elkaar te veroordelen.

Dieren zijn overgeleverd aan mensen. En wij natuurbeschermers stellen dat wij aan hen, zonder stem, een geluid willen geven. Maar intussen verspillen we die stem doordat we elkaar afbranden. Blood Lions, middels hun statement, brandt CACH volledig af. Vele andere stichtingen doen hetzelfde. Hun volgers veroordelen vervolgens CACH en knopen ze aan de hoogste boom. Die volgers gaan er even aan voorbij dat CACH de eerste organisatie wereldwijd was die een strijd begon tegen knuffelfarms en canned hunting. Nog sterker: CACH verzorgde bijna de gehele input aan kennis die in de documentaire Blood Lions gebruikt werd. Het applaus was echter niet voor CACH. Maar voor Blood Lions. En nu worden voormalige bondgenoten dus opeens vijanden. Zwart vs wit. Geen ruimte voor grijs. Geen ruimte voor compromis.

Wat jij persoonlijk voelt, is niet relevant……. Ik zeg altijd dat er een persoonlijke Simone is en een SPOTS Simone. De persoonlijke Simone heeft sterke meningen over van alles. Om maar eens wat te noemen: jagers zijn moordenaars, boeren die ‘mijn’ katten afschieten zijn klootzakken, deze boeren en jagers zouden allemaal zelf doodgeschoten moeten worden, dieren hebben rechten zoals mensen, mensen zijn het probleem en niet dieren dus in mijn optiek zou de wereldbevolking drastisch uitgedund mogen worden en knuffelfarms moeten morgen verboden worden. Redelijk compromisloos dus die ‘persoonlijke’ Simone.

De SPOTS Simone is pragmatischer. Door de jaren heen heb ik geleerd dat mijn perfecte, gedroomde wereld niet bestaat. Het zal altijd zo zijn dat mensen zichzelf belangrijker vinden dan dieren. Daar gaat een kleine minderheid van dierenliefhebbers niets aan veranderen. De wereldbevolking groeit en al die mensen willen een goed leven. And who can blame them? Het is makkelijk lullen vanuit mijn luie en luxe zetel in Nederland dat de rest van de (arme) wereld het allemaal anders moet doen.

Ik moet dus leven met de realiteit van vandaag. En dat is dat dieren, waaronder ‘mijn’ katten, alleen nog verder in de verdrukking zullen komen. Om het nog erger te maken: veel van ‘mijn’ katten leven op het land van boeren en die kunnen feitelijk alles doen met die dieren. Ik kan wel roepen dat ze ‘met hun poten van mijn dieren af moeten blijven’ maar ik denk niet dat ze hiernaar zullen luisteren. Nog sterker; hoe meer je je afzet tegen deze mensen, hoe meer afschuw je als dierenliefhebber bij hen oproept. En daar betaalt slechts 1 iemand uiteindelijk de prijs voor. En dat is het dier waarvan we allemaal zeggen dat we daarvoor staan. Emotioneel van alles roepen is wellicht dus fijn voor onze gemoedstoestand maar, zo vraag ik me af, helpen we daarmee de dieren?

Afbeelding: dieren zoals leeuwen, komen regelmatig op boerenland en daarmee in conflict met mensen. In het algemeen is het zo dat boeren deze dieren mogen doden als het ‘probleem’dieren zijn

Ik denk dat het essentieel is om juist met je tegenstanders, zoals boeren en jagers, te praten. Jagers begrijp ik niet, ik vind het over het algemeen gefrustreerde moordenaars. Maar er zijn gebieden in de wereld die juist bestaan gratie jacht. Vervelend maar waar. En knuffelfarms werken op mij als een rode lap op een stier. Van mij mogen ze morgen dicht. Maar de realiteit van nu is dat knuffelfarms niet morgen gesloten zullen worden. Daar zullen we nog een lange weg in moeten afleggen. Wat doen we tot die tijd? Laten we de dieren die nu geëxploiteerd worden, over aan de willekeur van de fokker? Die gefokte leeuw op een knuffelfarm zal dat vast waarderen: de wetenschap dat we hem willen bevrijden van zijn vreselijke bestaan. Maar helaas, tot die tijd, moet hij zijn tijd maar uitzitten…… ?

Natuurlijk moet je blijven dromen over die utopische wereld. En er naar blijven streven die wereld wel te bereiken. Er is geen groter dromer dan ik. Maar voor nu is die wereld er even niet. Weigeren dat in te zien, is in mijn ogen niet alleen dom. Het is vooral niet goed voor de dieren waarvan we zeggen dat we daar zo van houden…….. 

Hou je vrienden dicht bij je, maar je vijanden nog dichter bij Ik snap persoonlijk dus zeker de commotie rondom het plan van CACH. En als ik naar mijn persoonlijke mening kijk, denk ik: what the fuck are you doing!? Je moet niet met ze praten, je moet ze bestrijden. Maar als ik enigszins afstand neem, weet ik ook dit.

De Regering van Zuid-Afrika is er niet bij gebaat deze knuffelfarms te stoppen. Juist door hun recente voornemen, het willen exporteren van 800 (gefokte) leeuwen skeletten naar Azië, zijn ze gebaat bij het doorfokken van leeuwen. Het knuffelen met deze dieren door toeristen is een essentieel onderdeel in deze hele industrie. Van de Regering in Zuid-Afrika valt dus geen steun te verwachten.

Afbeelding: er is grote vraag naar leeuwenbotten vanuit Azië. Daar worden ze verwerkt in de traditionele farmacie. Leeuwenbotten zouden, net als tijgerbotten, heilzaam zijn tegen allerlei kwalen. De Zuid-Afrikaanse Regering wil daarom jaarlijks 800 leeuwen skeletten van gefokte leeuwen exporteren naar Azië.

En daarmee zit je wel met het gegeven dat er op dit moment heel veel gefokte leeuwen (duizenden) leven op knuffelfarms. Er is geen enkele wet die deze dieren beschermd. Er zijn geen regels ten aanzien van de ‘knuffelduur’. Wat betekent dat een leeuwenwelp dag in, dag uit, uur in, uur uit, wordt vastgehouden door hysterische toeristen. Vaak heeft dit ernstige gevolgen zoals haaruitval door de stress. Er zijn geen regels over minimale voeding zodat veel leeuwen ernstig ondervoed zijn. Er zijn zelfs geen regels over verschoning van water. De leeuwen zijn volledig overgeleverd aan de goodwill van de fokkers.

Je zou denken dat andere dierenbeschermingsorganisaties, die zich inzetten voor dierenleed zoals hier de Dierenbescherming, hieraan iets zouden proberen te doen. Helaas. Iedereen vindt er van alles van maar niemand trekt zich het lot van deze gefokte leeuwen aan. Iedereen vindt dat de faciliteiten gesloten moeten worden maar wat we moeten doen tot die tijd, daar hebben we geen antwoord op.

Ik vind het besluit van CACH daarom moedig. Er is een bekend spreekwoord ‘Hou je vrienden dicht bij je, maar je vijanden nog dichter bij’. En daar kan ik me wel in vinden. Je vijand nog verder van je verwijderen, leidt tot niets. Het zorgt voor verdere vervreemding en verharding. En dit gaat in mijn ogen ten koste van de dieren. Hoezeer het soms ook tegen je hart ingaat, ik denk dat je niet altijd kunt handelen vanuit je emoties. En soms zul je moeten samenwerken met je ‘vijanden’ omdat je voor een bepaalde tijd, hoe krom het ook mag klinken, wederzijdse voordelen kunt hebben van zo’n samenwerking.  

Een slag verliezen om de oorlog te winnen Natuurlijk wantrouw ik knuffelfarms zoals Lion Park. Ik denk echt niet dat dit park als overtuiging heeft dat zij knuffelmomenten moet stoppen. Ze verdient daar immers te veel geld mee. Maar goed; als zij voor nu een bondgenoot kan zijn om de grootste wantoestanden (het dierenleed) in knuffelfarms in te dammen, moet je dat dan laten liggen? Het is dan aan CACH en andere organisaties waaronder ook SPOTS, om de lobby en druk op de Regering van Zuid-Afrika en de toeristenbranche te blijven opvoeren. En zoals gezegd: CACH spreekt duidelijk uit dat dit haar uiteindelijke doelstelling is; de opdoeking van knuffelfarms.

Maar soms moet je een slag verliezen om een oorlog te winnen……

#knuffelfarms #canned hunting #captive carnivore working group #leeuwenbotten #stichting spots #leeuw

[stichtingspots]

Waarom dragen meets en greets met wilde katten in mijn ogen niet bij aan natuurbescherming

Recent maakte Best ZOO bekend dat er (wederom) luipaard welpjes bij hen waren geboren. Wederom bij een moeder die eerder haar jong doodde. Hierdoor haalde het park de welpen preventief bij haar weg, wat eerder ook al gebeurde. Intussen zijn de welpjes (2) enkele maanden oud en biedt het park nu ‘Meets en Greets’ aan. Op vaste momenten kunnen bezoekers op ‘kraambezoek’ bij de welpen en er foto’s van maken.   http://www.bestzoo.nl/nieuws/jonge_sri_lanka_panters Het park beklemtoond dat er niet geknuffeld wordt met de dieren en dat de dieren er geen stress van hebben. Ze beklemtoond ook dat zij er als park niets aan verdienen: de mensen hoeven niet te betalen voor zo’n foto of bezoek.

Mijn haren rijzen ten berge bij het horen van dit nieuws. Zeker als er dan ook nog mensen zijn die op de film gaan met de welpjes. En de meet en greet aanprijzen. Ik wil nog eenmaal proberen duidelijk te maken waarom ik denk dat dit soort ‘ervaringen’ bijdragen aan dierenleed.

1. Best ZOO fokt met een luipaard waarvan bekend is dat zij geen goede moeder is. Eerder beet ze jong dood en eerder zijn er welpjes bij haar weggehaald. Ik kan er met mijn verstand niet bij dat je dan toch blijft fokken met zo’n dier. Aan de mensen die op de foto gaan met de welpjes en vaak stellen dat ze van deze dieren houden, dat dit hun grootste droom is. Hen zou ik het volgende willen vragen. Denken jullie dat het deze moeder niets doet dat ze eerst is bevallen, haar lijf vol met hormonen, en dat vervolgens haar jong worden weggehaald. Denken jullie dat dit geen impact heeft op haar? Dat ze daarin zo anders zou zijn dan ‘mensen’ moeders. Stel je voor: jij gaat door een zwangerschapsperiode, heftige bevalling, de hormonen razen door je lijf en dan wordt jouw kind bij jou weggehaald.

Och ja, dieren zijn geen mensen. En kennen niet het gevoel dat wij als mensen hebben. We moeten dat niet overdrijven. Wellicht leg ik er teveel gevoel in maar…… dieren zijn als geen ander wezens geleid door hun instincten. Dus ook het moederinstinct. Ik durf er veel onder te verwedden dat deze hele gang van zaken grote invloed heeft op het moeder luipaard. Ten negatieve. Mijn hart bloedt voor dit arme dier dat niet anders is als een fokmachine. Haar belang is kennelijk niet van waarde.

Veel dierenparken fokken met dieren. De motivatie is dat dit een verrijking is voor de dieren en ik kan me daarin vinden. Het moederinstinct is immers sterk en belangrijk in het leven van dieren. Helaas voor dit moederluipaard wordt haar deze verrijking niet gegund. Haar welpen worden direct bij haar weggehaald. Omdat ze er niet voor kan zorgen. Uiteraard gebeurt dit ook wel eens bij andere (erkende) dierenparken. Alleen pakken zij een en ander heel anders aan. Als wordt besloten de jong weg te halen bij de moeder, worden de jong verzorgd door de verzorgers. En never en nooit zullen deze jong worden aangeboden in een Meet en Greet. Verder denk ik dat een erkend dierenpark simpelweg niet fokt met een dier dat bewezen heeft het moederschap niet aan te kunnen. Dan immers is het fokken geen verrijking meer maar een martelgang voor de moeder in kwestie. Waarom in vredesnaam fok je dus met een dier waarvan je weet dat je de jongen gaat wegnemen?

Afbeelding: het krijgen maar vooral verzorgen van jong is belangrijk voor dieren, foto: Flickr

Maar voor het hogere doel is dit wellicht wel acceptabel? De luipaardwelpjes zijn immers een ernstig bedreigde ondersoort van de luipaard (het zijn Sri Lankaanse luipaarden). Wellicht is het niet zo netjes om moeder luipaard als fokkip te gebruiken maar dient het een hoger doel. Natuurbescherming. De mensen die deze argumentatie gebruiken zou ik willen vragen: welke natuurbescherming? De welpjes gaan nooit terug naar het wild. Best ZOO is geen dierenpark aangesloten bij de Nederlandse Vereniging van Dierenparken (NVD) en ook geen EAZA lid. Dat betekent dat hun uitwisselingsprogramma’s gelimiteerd zijn. NVD en EAZA waarborgen enkele criteria die dierenparken die daar geen lid van zijn, niet hebben. Waar gaan de welpjes naar toe? Eindigen ze in een dodgy dierenpark? Wordt daar educatie gegeven zodat de fok van welpen ook daadwerkelijk nut heeft? En waar zijn de eerdere welpjes naar toe gegaan? Zou dit niet iets zijn wat je als bezoeker die op de foto of film gaat met deze welpjes, eerst eens zou moeten uitzoeken?

En, zou natuurbescherming ook niet op een andere wijze gewaarborgd kunnen worden? Dierenparken kennen uitwisselingsprogramma’s. Als jij als dierenpark zo begaan bent met de Sri Lankaanse panter, kun je via een uitwisselingsprogramma aan deze dieren komen. Ook zo worden genen gewaarborgd. Daar heb je geen fokprogramma voor nodig. Ik denk dat de reden waarom er welpjes geboren worden in Best ZOO niets van doen heeft met natuurbescherming. Het gaat om commercie. Dit alles wordt mooi omlijst door een natuurbeschermingsverhaal. En intussen lopen de bezoekersaantallen op door de meet en greet mogelijkheid.

 Afbeelding: een meet en greet kan vele extra bezoekers trekken

2. Het park stelt dat dit soort contactmomenten geen stress opleveren voor de welpen. Ik vraag me het af. Mensen hebben de neiging ietwat hysterisch te reageren als ze zo’n schattig welpje zien. Bij het voorlaatste nestje heb ik gezien hoe een groep uitgelaten verstandelijk gehandicapten uit hun dak ging bij het zien van de welpen. En geloof mij: de welpjes reageerden daar op. Deze welpjes zijn beperkt geschikt voor een meet en greet. Over enkele maanden is het niet langer veilig om hen in contact te brengen met mensen. En dit is dus hun lot. Ze worden nu blootgesteld aan mensen. En over enkele maanden zitten ze opeens alleen in een hok. Zonder enig menselijk contact waar ze gewend aan zijn geraakt. Lijkt me dat dit wat doet met zo’n dier.

In mijn ogen is zo’n meet en greet vooral leuk voor ons mensen. Het heeft geen natuurbeschermingswaarde. En voor het dier in kwestie is er GEEN ENKELE meerwaarde. Het kan zelfs schadelijk voor ze zijn. Waarom zouden we dat dan doen?

Afbeelding: tijdens het voorlaatste nestje ging de Meet en Greet bij Best ZOO op deze manier.

3. Volgens sommigen moet je dat doen omdat een close encounter met wilde dieren meer mensen zou betrekken bij natuurbescherming en dus van educatieve waarde zijn. Hmmmmmm. Dit is nu precies ook de motivatie gebruikt door de 160 knuffelfarms in Zuid Afrika waar op grote schaal leeuwen, cheetah’s, luipaarden en tijgers worden gefokt. De jonge welpen worden vroeg van hun moeder verwijderd en moeten vervolgens verzorgd worden door mensen. Daar wordt veel geld mee verdiend want massaal trekken vrijwilligers uit Europa en de VS af naar Zuidelijk Afrika. Waar ze welpen verzorger worden. De welpjes kunnen mee naar de slaapkamer omdat ze om de paar uur de fles nodig hebben. Vrijwilligers vanuit de hele wereld betalen minimaal EUR 500 per week om dit te kunnen doen. Hordes toeristen stoppen bij dit soort knuffelfarms om met de welpjes op de foto te gaan. Het verhaal dat verteld wordt is er 1 van natuurbescherming. Er wordt verteld dat het hier om ernstig bedreigde diersoorten gaat. Die hier gefokt worden om later uitgeplaatst te worden in het wild. Omdat daar veel geld voor nodig is, zijn toeristen en vrijwilligers nodig. Die betalen voor zo’n contactmoment. Met dat geld zal ooit in de toekomst, hun geknuffelde leeuwtje, tijger, cheetah of luipaardje, blij rond huppelen in het wild. En mensen slikken dit verhaal als zoete koek. Ze betalen graag, immers, daarmee helpen ze ‘hun’ welpje naar een leven in vrijheid. Wat niet wordt verteld is dat deze dieren in het wild uitsterven omdat er geen leefruimte voor hen is. In Zuid Afrika leven ca. 2100 wilde leeuwen in Reservaten en Natuurparken. Meer kunnen er niet bij. Nog sterker: die 2100 leeuwen staat het water aan de lippen omdat hun leefgebied continue onder druk staat. Intussen leven er 8000 gefokte leeuwen die ooit terug gaan naar het wild, aldus deze fokfarms. Tja…..

Afbeelding: wereldwijd is er een grote industrie ontstaan rondom het fokken van wilde katten. Duizenden toeristen en vrijwilligers dragen ongewild bij aan een verderfelijke industrie

Een ander veelgehoord verhaal op dit soort knuffelfarms is dat de welpen gevonden zijn in het wild (de moeder was gedood) of dat de moeder de welpjes niet accepteerde. Daarom moeten mensen de welpjes opvangen en voor ze zorgen. En ook dat slikken mensen als zoete koek. Waarom zou je ook niet? Mensen zijn van nature goed en geloven niet dat er mensen rondlopen die structureel liegen. Zoals de fokkers van deze dieren.

Het punt dat gemaakt wordt door sommige mensen die voor hands-on contact zijn, is dat dit soort momenten educatief zijn. Door het contactmoment gaan mensen meer leren over het dier en er dus liefde voor krijgen. Het gevaar dat ik zie als het aankomt op wilde katten is dat mensen niet het onderscheid kunnen maken tussen ‘oprechte’ en ‘onoprechte’ projecten. De mensen die Best ZOO bezoeken en het verhaal horen dat de moeder de welpjes heeft verstoten, bezoeken wellicht in de toekomst Zuidelijk Afrika. Waar ze hetzelfde verhaal horen en dat dus ook geloven. Terwijl daar op commerciële basis gefokt wordt met dieren. Die nooit teruggeplaatst worden in het wild. En over het algemeen eindigen in de jacht, de befaamde canned hunting. Hier kunnen jagers in een afgesloten gebied op een dier jagen (vaak katachtigen). Dat dier kan niet weg en ziet daar de noodzaak ook niet van. Hij is door het contact met mensen tam geworden. Zo’n dier blijft liggen waar hij ligt en is een uittekende schietschijf voor jagers. Deze voormalige knuffelwelpen kunnen bejaagd worden door onervaren jagers, met geweer of met pijl en boog. Vaak sterft zo’n voormalige knuffelwelp een vreselijke dood omdat hij nooit direct door het hoofd geschoten wordt. Dat schaadt immers de trofee.

Afbeelding: veel voormalige knuffelwelpen eindigen in de jachtindustrie

Sommige mensen zullen zeggen ‘wat overdrijf je weer’. ‘Mensen kunnen echt dat verschil wel zien tussen ‘echte’ en ‘onechte’ projecten’. Dat vraag ik me serieus af. Ik ben lang reisleidster geweest en bezoek Afrika nog regelmatig. Er zijn plenty verhalen bekend (en ik heb het zelf meegemaakt) van mensen die uit auto’s hangen om leeuwen en andere wilde dieren beter op de foto te zetten. Nog sterker: regelmatig stappen mensen uit hun auto om een groep leeuwen proberen te verjagen die de weg blokkeren. Dit gebeurt zelfs in dierenparken! Enige jaren terug stapte een bezoeker bij Safaripark Beekse Bergen uit de auto om zo de cheeta’s beter op de foto te kunnen zetten. En dat terwijl er overal waarschuwingsborden hangen..... Ik durf te stellen dat door bepaalde documentaires en door dit soort contactmomenten waarbij een wild dier als knuffelfdier wordt gezien, mensen geen perceptie meer hebben dat het hier om wilde dieren gaat. Met alle gevolgen van dien.

Wellicht kun jij dat verschil wel maken. Chapeau. Maar veel mensen kunnen dat niet. Precies de redenen waarom knuffelfarms enorm groeien. De aanwas mensen blijft komen. Die aanwas is zo groot dat de verwachting nu is dat in 2020 maar liefst 20.000 gefokte leeuwen leven in Zuid Afrika. Dagelijks voer ik gesprekken met mensen die zo’n knuffelfarm bezocht hebben. En die me vertellen ‘nee, het welpje op mijn foto eindigt niet in de jacht. Zijn moeder heeft hem verstoten dus mensen moeten wel voor hem zorgen’. Al deze mensen worden gelokt door het natuurbeschermingsverhaal.

En hierin ligt mijn bezwaar bij zo’n meet en greet van Best ZOO. Middels zo’n ervaring vergroot je de kans op verkeerde percepties. Waardoor mensen ook de verhalen geloven die elders worden verteld. Voor mij wordt het dan een kwestie van de balans opmaken. Aan de ene kant heb je dus de reële kans dat door zo’n meet en greet, mensen verkeerde percepties krijgen. Aan de andere kant van de balans staat dan de educatieve waarde.

Ik denk dat de educatieve waarde van zo’n meet en greet, zeer beperkt is. De meeste mensen die op zo’n foto gaan, krijgen echt geen betere perceptie over het dier. En ik denk ook niet dat zij er veel educatiefs uithalen. Voor het merendeel van de mensen levert het gewoon een leuke foto op die ze kunnen plaatsen op hun Facebook. Waarmee ze aantonen wat voor een leuke ervaringen ze allemaal meemaken. Voor mij is de balans dan snel opgemaakt. De kans op negatieve impact is groter dan de mogelijke positieve kant. Daarnaast kan educatie op heel veel andere manieren bewerkstelligt worden. Zoals bewezen door de vele (erkende) dierenparken in Nederland. Naast dat zij hele educatieve teams hebben met educatieve programma’s in het park zelf, hebben ze vaak ook stichtingen opgericht waarmee ze geld doneren aan natuurbeschermingsprojecten wereldwijd. Hun dieren zijn dus daadwerkelijke ambassadeurs van hun in het wild levende familieleden. En daarmee bereiken ze vele malen meer dan een ‘meet en greet’ waarbij het vooral gaat om de ervaring. De kick. Het ego.

afbeelding: mensen zijn vaak meer bezig met ‘hun’ foto of ervaring dan met de educatieve waarde. Waarom anders ga je op de foto met een duidelijk gedrogeerde en ongelukkige tijger.....foto: voor dierenblogger

Als je dus stelt van dieren te houden, wil je het risico niet nemen (hoe klein ook in jouw ogen) dat door jouw gedrag, verkeerde percepties bestaan. En dat mogelijk door jouw gedrag, een hele walgelijke industrie in stand kan worden gehouden. In het geval van wilde katten de fokindustrie van Azië (tijgers) en Afrika. Als je van dieren houdt, zou je bij de minste twijfel bepaalde ervaringen mijden. En zou je ook een meet en greet zoals in Best ZOO vermijden en zeker niet promoten.

Het argument dat dit nodig is omdat je zo aan educatie doet, gaat voor mij niet op. Stichting SPOTS werkt met een grote groep vrijwilligers en kent zeer loyale donateurs. Sommigen van hen zijn nog nooit in Afrika geweest en praktisch geen van hen heeft ooit geknuffeld met een wilde kat of is ermee op film of foto gegaan. Veel van hen hebben liefde voor ‘onze’ katten gekregen door vele bezoeken aan dierenparken. Waar ze de dieren op afstand bewonderen. En waar ze middels educatie leerden over de dieren. Allemaal mensen die elke dag van hun bestaan bezig zijn met het strijden voor deze dieren. En die dus bezig zijn met natuurbescherming. Daar hadden ze geen Meet en Greet voor nodig...... 

Simone Eckhardt Oprichtster stichting SPOTS

#knuffelfarms #canned hunting #wilde katten #Best ZOO #stichting SPOTS

[stichtingspots]

Hoe bescherm je bedreigde diersoorten?

Steeds meer dieren worden met uitsterven bedreigd. De neushoorn is wellicht 1 van de bekendste. Met man en macht wordt gewerkt aan maatregelen om dit dier voor uitsterven te behoeden. Maar we lijken aan de verliezende hand. Dit alles vooral omdat er veel geld te verdienen valt aan de handel in hoorn van de neushoorn. Vaak gaat natuurbescherming samen met ethische vragen. Is jagen nu wel of niet ok als het geld kan opleveren voor natuurbescherming? Of in geval van de neushoorn; zou legalisering van de verkoop van de hoorn kunnen helpen? Zou dat ertoe kunnen leiden dat minder neushoorns illegaal gedood worden in het wild. Ook hier ethische vraagstukken: is het ‘done’ om de neushoorn als melkkoe te gebruiken. Als er geld aan dit dier verdiend wordt? Is dat ethisch te verantwoorden?

Persoonlijk denk ik dat we de tijd voorbij zijn om al te ethisch te denken als het gaat over met uitsterven bedreigde diersoorten. Het water staat aan hun lippen. Gaat ethiek uitsterving voorkomen? Ik betwijfel het. Om eerlijk te zijn: ik weet het antwoord niet. Antwoorden op zaken als: moet je voor of tegen jagen zijn, moet de hoorn van de neushoorn wel of niet legaal verkocht gaan worden? Wat ik wel weet is dat er geen zwart of wit is. Er zijn vele standpunten en allemaal behelzen ze wel ’iets’ van een waarheid. Als wij er als SPOTS in slagen om mensen duidelijk te maken dat natuurbescherming niet ‘simpel’ is, ben ik al heel blij......

Afbeelding: iconische dieren zoals de leeuw worden met uitsterven bedreigd. Wat helpt hen?

Onderstaand een verslag en overpeinzingen van iemand uit het werkveld zelf. Werkend en wonend in Namibië. Over de neushoorn en wat we kunnen doen om dit dier te helpen. Hoewel de neushoorn niet ons focusdier is, kan onderstaand stuk ook op hen slaan. Vandaar dat we het hier plaatsen.

Simone Eckhardt

Ik heb het geluk gehad een aantal keer naar Afrika geweest te zijn. Hier heb ik mooie dingen gezien, maar ook minder mooie dingen. De wereld van natuur- en soortbehoud is helaas niet zo mooi als het lijkt. Zoals jullie inmiddels wel weten gaat hier veel geld in om, of het nou om leeuwen, antilopen of neushoorns gaat. Ik neem aan dat iedereen weet dat het niet zo goed gaat met de wilde neushoorn. De reden waarom de zwarte en witte neushoorns in Afrika afnemen is vanwege een exponentiele groei in de vraag naar hoorn. De aantallen gestroopte neushoorns zijn enorm toegenomen in de laatste jaren. Dit komt met name door de vraag in Vietnam, wat erg gestegen is nadat een politicus het gerucht heeft verspreid dat hij genezen was van kanker door het gebruik van hoorn. Ook doet de economie het goed, zodat mensen meer luxeproducten, zoals hoorn kunnen kopen. China wordt vaak geclaimd als boosdoener, maar China ziet hoorn niet langer meer als een traditioneel medicijn, Vietnam wel.

Afbeelding: veel lichaamsonderdelen van dieren worden verwerkt in medicijnen in Azië

Dit is echter niet de eerste keer dat de neushoorns in de problemen zijn. De eerste crises was in de jaren ’70 tot ongeveer midden jaren ’90, waarin de neushoorn aantallen enorm naar beneden gingen wegens stroperij. De zwarte neushoorn daalde van 100.000 in 1960 naar 2.410 in 1995. De westelijke zwarte, en de noordelijke witte neushoorns waren bijna uitgeroeid. De zuidelijke witte neushoorn (degene die we meestal zien op de safari’s en op tv) deed het relatief gezien wat beter. Wegens internationale druk op Aziatische landen en regels vanuit CITES begon de consumptie van hoorn langzaam te verminderen in landen zoals Taiwan, Hong Kong, Japan en Zuid-Korea. Tegelijkertijd kwamen er betere beschermingsmaatregelen in Afrika. Tussen 1992 en 2010 groeiden de witte en zwarte neushoorn populatie met resp. 7.1% en 3.8% per jaar. Helaas bevind de neushoorn zich nu in de tweede crises…

Namibië In Namibië zijn er in vergelijking met Zuid-Afrika nog niet zo heel veel neushoorns gestroopt, al lopen de aantallen flink op sinds de laatste jaren. In Namibië bestaan er twee soorten regelingen betreffende het houden van neushoorns. De zwarte neushoorns zijn allemaal staatseigendom. Conservancies en privé-eigenaren kunnen aanzoek doen om een ‘custodian’ te worden; een bewaarder. Namibië heeft met ongeveer 2.000 zwarte neushoorns de grootste populatie. Er zijn ongeveer 800 witte neushoorns, waarvan de meeste door privé-eigenaren gehouden geworden, in game-reservaten bijvoorbeeld.

Onthoornen Tijdens de eerste neushoorn-crises hebben de privé-eigenaren een belangrijke rol gespeeld om de aantallen er weer bovenop te helpen. Eén van de beschermingsmaatregelen die zij bijvoorbeeld namen was het onthoornen van de neushoorns. Hierbij wordt een groot deel van de hoorn weggehaald, zodat het minder aantrekkelijk is voor stropers om zo’n neushoorn te doden. Een hoorn is meer waard als goud en de huidige prijs voor hoorn ligt op ongeveer €54.657 per kilo. Het dus aantrekkelijker om een neushoorn te schieten met een intacte hoorn…

Het onthoornen gebeurt nog steeds op grote schaal. Ik heb zelf de onthoorning van zes neushoorns meegemaakt, wat best een impact op mij had. Ook zonder hoorn blijft de neushoorn een prachtig en imposant dier, maar die hoorn maakt hem juist zo uniek. Op de foto hiernaast zie je hoe de hoorn afgezaagd wordt. Er blijft altijd een stomp over. Er zijn zowel voor- en tegenstanders van het onthoornen. Zelfs de stomp van de hoorn is veel geld waard, en bijvoorbeeld in een populatie van 100 neushoorns (waarvan 80 onthoornd) in Zimbabwe is op vijf neushoorns na alles gestroopt. Omdat hoorn bestaat uit o.a. keratine, groeit de hoorn terug. Dit betekent dat je de neushoorn om de zoveel jaar moet verdoven, en de hoorn eraf moet zagen.

Onthoornen van een neushoorn. Foto: Brent Stirton http://ngm.nationalgeographic.com/2012/03/rhino-wars/gwin-text/1

Handelen in hoorn? Dit brengt mij op het volgende punt… De hoorns worden opgeslagen, en zodoende er is een grote hoeveelheid aan hoorn dat in opslag ligt, en niet gebruikt wordt. Er is geen recente data, maar er wordt geschat dat er in 2007 ongeveer 21.078 kg in opslag was, dit zal toegenomen zijn in de laatste jaren. Veel privé-eigenaren willen graag dat de internationale handel in hoorn, wat door CITES verboden is, legaal gemaakt wordt. Het idee erachter is dat wanneer je alle opgeslagen hoorns op de markt brengt, de prijs voor hoorn daalt, en dus ook de stroperij. Het zou dan niet meer rendabel zijn om illegale gestroopte hoorns kopen, omdat de legale hoorns goedkoper zijn. Er zijn genoeg witte neushoorns om een duurzame handel, bij het regelmatig onthoornen, in stand te houden, en dus te voorzien in de vraag naar hoorn. Tegenstanders zijn bang dat wanneer de handel legaal wordt, de vraag naar hoorn zal toenemen, en dus ook de stroperij. Er wordt gevreesd dat landen als bijvoorbeeld Japan en Taiwan weer beginnen met het consumeren van hoorn. De internationale handel in ivoor is ooit tijdelijk legaal gemaakt, wat als gevolg had dat de vraag, en het doden van olifanten enorm toenam. Maar de vicuña, ooit ernstig bedreigd wegens stroperij voor zijn vacht, is in aantallen toegenomen nadat de handel legaliseert werd. Er zijn evenveel voor- als tegenstanders van de handel, elk met vele argumenten.

Afbeelding: vicuña

Wat dan? Stroperij blijft toenemen, wat ervoor zorgt dat beschermingsmaatregelen steeds meer geld kosten. Meer en meer privé-eigenaren kunnen de kosten van het houden van neushoorns niet meer opbrengen. Hoe ga je dit financieren? De handel in hoorn is een optie. Een andere optie is de trofee-jacht. Namibië en Zuid-Afrika zijn de enige landen waar je legaal een neushoorn kunt schieten. De regels omtrent de zwarte neushoorn zijn zeer strikt wegens de lage aantallen. In Namibië mogen per jaar maximaal 5 zwarte neushoorns geschoten worden, maar in de laatste jaren bleef het bij 1 of 2 per jaar. Omdat witte neushoorns over het algemeen door privé-eigenaren gehouden worden zijn de regels hier minder strikt. Het kost ongeveer €331.377 om een zwarte neushoorn te schieten, daarnaast moet de neushoorn geen bijdrage meer leveren aan de genetica. Voor dit bedrag moet je heel wat toeristen over laten komen, wat natuurlijk ook weer zijn invloed heeft. Aan de andere kant, war gaat al het geld naartoe..?

En variant op de trofee jacht is de zogenaamde groene jacht (green hunting). Hierbij schiet de jager, onder begeleiding van een dierenarts, met een verdovingspijl in plaats van een kogel. Zo kun je bijvoorbeeld de onthoornings-kosten terugverdienen. Momenteel is deze vorm van jagen verboden in zowel Zuid-Afrika als in Namibië.  

Afbeelding: gestroopte neushoorn. Dagelijks worden er zo’n 3 neushoorns gedood. Zouden onorthodoxe maatregelen helpen? Photo: Piep vandaag

Dus… Mijn mening? Ik weet het niet… Ik vind het persoonlijk lastig om te zien dat de neushoorn een soort melkkoe wordt, waarvoor hij gefokt wordt om te voldoen aan de vraag naar een product waarin geen medicinale werking in zit… Maar aan de andere kant, wanneer we op deze voet blijven doorgaan, is de wilde neushoorn misschien over 20 jaar uitgestorven. Gedragsverandering en educatie zijn opties wat volop gedaan wordt in Azië, maar dit zal nog een lange tijd nemen voordat het voldoende effect zal hebben om de vraag serieus te verminderen. Vergelijk het maar met ons, wij willen ook onze tradities niet opgeven… Er zijn geen ideale oplossingen naar mijn mening, we kunnen alleen maar proberen de schade zoveel mogelijk te beperken. Ik hoop dat jullie inzien dat soort- en natuurbehoud geen makkelijk iets is, en dat er geen simpele en ideale oplossingen bestaan. Ons ideale plaatje dat we kennen vanuit de Lion King bestaat allang niet meer, geld is nodig om diersoorten te behouden. Toeristen en safari’s alleen brengen dit niet binnen, dus (helaas) zijn andere opties nodig, om het voortbestaan van een hele soort te behoeden voor uitsterving.

[stichtingspots]

Op de dancefloor is geen ruimte voor uitstervende diersoorten

Van politici en media wordt vaak gezegd dat zij in een andere wereld leven. Dat ze geen feeling meer hebben met de maatschappij en dat er steeds meer een kloof komt. Tussen de beleefde wereld van politiek en media en de ‘echte’ wereld van het klootjesvolk zoals u en ik. Ik moet echter tot de conclusie komen dat ook ik hoogstwaarschijnlijk geen feeling meer heb met de wereld van alledag. Want ik blijf me verbazen over sommige dingen die ik meemaak. Eerst schoof ik het nog op ‘de ander’ maar wellicht moet ik mezelf langzaam aan de vraag stellen; leef ik wellicht in een andere wereld?

Dat vroeg ik mij afgelopen week wederom af. Aanleiding daarvan was het contact dat ik had met het management van Armin van Buuren. Armin had op Werelddierendag een foto geplaatst van zichzelf met een luipaardwelp. Armin bevindt zich daarmee in een rijtje van vele bekendheden die zo’n soortgelijke foto eerder al plaatsten op hun social media. Robin van Persie en Justin Bieber, om er maar enkelen te noemen, gingen hem de laatste maanden voor. En elke keer weer, klim ik in de mail met het management van zo’n grootheid.

SPOTS kiest bewust voor communicatie. Wij houden niet van ‘name en shame’. Hoogstwaarschijnlijk ook ingegeven door mijn, zo blijkt, enorme naïviteit…….Ik ben er namelijk van overtuigd dat heel veel mensen gewoonweg niet weten waarom het nemen van zo’n foto, zo fout is. Ik neem ze dat ook niet kwalijk. Wat je niet weet, kun je niet nalaten. En niet veranderen. Ik geloof daarom dat voorlichting over het fenomeen belangrijk is. Jarenlang zijn wij als SPOTS nu inmiddels al bezig in Nederland met voorlichting over het thema ‘knuffelfarms’. Plaatsen waar je als toerist en/of vrijwilliger in nabij contact kunt komen met wilde (jonge) dieren zoals leeuwen, luipaarden en cheeta’s. Het onderwerp wordt ook internationaal steeds vaker belicht en het krijgt in de media ook steeds meer aandacht. Je zou haast denken dat het je niet ontgaan kan zijn. Kennelijk sommigen wel……

Ondanks dat het me bevreemd dat je niet eerder over dit onderwerp hebt gehoord, geloof ik na het zien van zo’n foto nog steeds in de communicatie. En geloof ik dat als je aan mensen uitlegt waarom dit soort foto’s zo erg is, ze er iets aan doen. Simpelweg omdat niemand verkeerde bedoelingen heeft. En dus ook bereidt is, wanneer ze beseffen wat voor een kwaad ze berokkenen, dit te willen terugdraaien. Dat is schijnbaar toch wat naïef gedacht.

Vele mails en telefoontjes later, liet het management van Armin weten:

Armin was tijdens zijn Armin Only tour in Afrika in een park waar juist de dieren worden geholpen en het vasthouden van dit welpje was dan ook goed bedoeld. Meer dan dat kunnen we er niet van maken vrees ik! Graag houden we het hierbij.

Tja. Ik ben door zo’n reactie serieus geschokt.

Bekendheid geeft ook verantwoordelijkheid – of je dat nu wel of niet wilt Ik besef dat Armin van Buuren een soort van Godheid is. Maar in mijn ogen komt daarmee ook een stuk verantwoordelijkheid. Ik snap dat dat niet altijd leuk is, als je leven zo onder een vergrootglas ligt. En dat elke actie die je doet, tot reacties kan leiden. Zoals bij mij na het zien van een foto. Maar ding is: zijn foto en zijn post hebben zoveel meer impact als mijn woorden en/of daden. Dat moet zo’n persoon toch ook beseffen? Immers, ze maken ook reclame voor bepaalde spullen en worden daar grof voor betaald. Juist omdat hun ‘zegen’ zo veel impact heeft.

Afbeelding: de nieuwe Godheden, dj’s

Ik kan me voorstellen dat een Armin of een willekeurige andere bekendheid, niet weet wat de werkelijkheid achter zo’n foto is. En wat de impact van plaatsing van zo’n foto kan hebben. Waar ik, tot nu toe, altijd in geloofd heb is, dat als ze het weten, ze er dan ook iets aan zullen doen. Dus mail ik na zo’n foto de persoon (zijn management) in kwestie met het hele verhaal.

Dat op veel plaatsen in de wereld, waaronder Afrika, bewust gefokt wordt voor de commercie. Dat deze dieren zelf een enorm miserabel leven leiden. Dat ze vaak al op zeer jonge leeftijd verwijderd worden van hun moeder. Wat onnatuurlijk is en leidt tot stress bij moeder en welp. Dat zo’n diertje vervolgens dag in, dag uit, door vele mensen ‘geknuffeld’ wordt. En dat wilde dieren, zeker katten, geen knuffelaars zijn van nature. Dat het dus vooral leuk is voor mensen maar niet leuk voor hen. Dat op een gegeven moment de dieren, zeker luipaarden en leeuwen, te oud worden voor dit knuffelen. Onberekenbaar. Ze laten zich niet meer knuffelen en worden dus gevaarlijk voor mensen. Dat dit het moment is dat de dieren hun verdere bestaan slijten in een hok. Of eindigen in de jacht en dan de specifieke canned hunting jacht. Dat jagers van dichtbij een dier kunnen doodschieten en dat dit wordt vergemakkelijkt omdat dit dier gewend is geraakt aan mensen.

Ik probeer duidelijk te maken dat, zelfs als het welpje op de specifieke foto, niet eindigt in de jacht, zo’n foto nog steeds een negatieve impact kan hebben. Omdat het helaas zo is dat het merendeel van dit soort dieren bewust gefokt wordt met maar 1 doel: geld verdienen. Hoe kunnen mensen een onderscheid maken tussen ‘goede’ en ‘slechte’ projecten? Dus dat zo’n foto, hoe goed bedoeld dan ook, een hele industrie in stand houdt.

afbeelding: geschoten luipaard. In Zuid Afrika zijn dit vaak gefokte dieren die eerst als knuffelwelp zijn ingezet.  

Ik vertel ook dat voor wilde dieren, geboren in vrijheid, dit soort handel een drama is. Omdat er regelmatig nieuw bloed nodig is, worden dieren uit het wild gehaald om zo nieuwe genen te kunnen toevoegen. De in het wild levende luipaarden en leeuwen worden al met uitsterven bedreigd. Deze handel is dus een extra negatieve impuls in hun toch al moeilijke strijd om voortbestaan.

Ik ben kennelijk simpel. Ik ga ervan uit dat als ik dit verhaal vertel, bij iedereen de rillingen over de rug lopen. Zo ook bij een Armin van Buuren en/of zijn management. Kennelijk is dat niet zo. En dat choqueert mij oprecht. Het was enorm simpel geweest als Armin en/of zijn management een statement hadden gemaakt. Ik snap ook nog dat een groot ‘mea culpa’ lastig is. Imagewise….. Maar ook daar zijn manieren voor. Daarom ook verbaast het me. Zo’n post, in welke vorm dan ook, had dieren bij wie het water aan de lippen staat, geholpen. Nu is het water alleen maar gestegen want Armin is een Godheid. En zijn volgers zien geen kwaad in de foto met luipaard welp. Bij het lezen van het merendeel van de commentaren op zijn post, zakt de moed mij in de schoenen. Vele fans zullen Armin’s voorbeeld volgen als ze de kans krijgen.

En dat wordt allemaal afgedaan met ‘Armin was tijdens zijn Armin Only tour in Afrika in een park waar juist de dieren worden geholpen en het vasthouden van dit welpje was dan ook goed bedoeld. Meer dan dat kunnen we er niet van maken vrees ik! Graag houden we het hierbij.’

Wat is prioriteit? Enig gevoel van drama is mij niet vreemd. Maar ik kan het echt niet anders zien dan dat dit soort mensen (en/of hun management) de prioriteiten niet meer ziet.

Ja, Armin van Buuren maakt lekkere muziek. Ja, Robin van Persie is een goede voetballer, en ja Justin Bieber is het droombeeld van menig jonge vrouw. Maar uiteindelijk op wereldschaal; wat wordt de wereld hier beter van? Sure, ook ik heb graag en regelmatig een leuke uitgaansavond waar ik uit mijn sterretje ga en swing op muziek van Armin ea. Maar die avonden komen en gaan. Zet daar nu eens tegenover diersoorten, zoals luipaarden, die uitsterven. Die voorgoed het wereldtoneel dreigen te verlaten. En dat dit ook een impact heeft op de wereld, op de mensheid. Dat roofdieren zoals luipaarden, apex dieren zijn met een nut en functie in de wereld. En dat je, doordat deze dieren uitsterven, een veranderende wereld krijgt. Die ook zijn impact zal hebben op mensen. De natuur is als een auto. Elk onderdeel heeft zijn nut en functie. Als je 1 onderdeel verwijdert, rijdt de auto niet meer. In de natuur is dat niet anders.

Dat hoef je je, als bekende persoonlijkheid, nog niet eens persoonlijk aan te trekken. In de zin dat ik niet eens verwacht dat jij je naam / image inzet voor die dieren. Die hoop heb ik al opgegeven. Maar als je dan vervolgens een foto plaatst die zoveel negatieve impact kan hebben. Voor uitstervende dieren. Hoe kan het dan zijn dat je de ernst daar niet van inziet? Hoe kan het zijn dat je niet bij jezelf denkt ‘holy shit, dit moet ik herstellen’. Hoe kan het zijn dat je dat gewoon naast je neerlegt terwijl het zo’n enorm kleine moeite is om er ‘iets’ aan te doen. 1 minuut werk, een wereld van verschil voor een uitstervend diersoort. Ik begrijp het niet…….

Wellicht leid ik aan tunnelvisie. En besef ik niet wat wel en niet van belang is in deze wereld……

God is a dj. Life is a dancefloor Love is the rhythm You are the music

Op die dancefloor is geen ruimte voor uitstervende dieren. Zoveel is mij wel duidelijk……

#armin van buuren #knuffelfarms #canned hunting #luipaard