#Bij Den Bok

[eucyon]

#At a bar in eccentric little Belgium gigantic goats drink beer. #Bij Den Bok #goat #ungulate #weirdcore #collection

[rotterdamvanalles]

De Grotemarkt met het huis In Duizend Vreezen, links het Hang, 1888-1892.

Het huis In Duizend Vreezen komt aan deze bijzondere bijnaam vanwege de inval van de Spanjaarden op 9 april 1572. Spaanse soldaten wilden op weg naar Den Briel door Rotterdam reizen, maar inwoners hielden de poort op 8 april gesloten. Op 9 april trokken de Spanjaarden alsnog de stad in. Bij de daaropvolgende schermutselingen kwamen onder andere smid Swart Jan en stadsbestuurder Roos om het leven.

Bevreesd voor de naderende Spaanse soldaten hadden inwoners van het huis In Duizend Vreezen een bok geslacht en het bloed van het dier over de stoep en drempel laten stromen. Toen de Spaanse soldaten langs het huis liepen dachten ze dat het huis al door Spanjaarden bezocht was. Zo kwam het huis In Duizend Vreezen zonder kleerscheuren de schermutselingen door.

Een dergelijk verhaal kan voorgevallen zijn, maar niet in dit huis. Het huis heeft als dagtekening 1594. De naam In Duizend Vreezen komt voor het eerst in 1669 voor.

De Grotemarkt was oorspronkelijk een gedeelte van de Steigersgracht. In 1556/1557 werd een gedeelte van deze gracht overwelfd en tot Marktveld gemaakt. Eerst noemde men dit overwelfde plein Nieuwe Brug, later Westbrug. In de 18de en 19de eeuw komt ook de naam Erasmusmarkt voor naar het beeld van de grote humanist, dat eeuwenlang op de markt stond. De huidige Grotemarkt vormt slechts het noordelijke gedeelte van het plein dat vóór het bombardement in 1940 deze naam droeg.

In 1566 gaf de stad de erven aan het Hang uit. In het begin wordt dikwijls gesproken van Westnieuwland. Ook vinden wij vermeld 'in den Hang op den Vischdijk'.Waarschijnlijk heeft men hier in het verleden een zogenaamde bokkinghang gehad (een drogerij van haring). In 1535 is er sprake van een haringplaats van de stad in deze buurt. Bovendien was het stadskeurhuis hier gelegen. De vroedschap besloot in 1594 voortaan geem bokkinghangen meer binnen de stad te dulden, namelijk niet meer in de Rijstuin en het Westnieuwland, wel ten zuiden van de Nieuwehaven, aan de Blaak en buiten de stad. In 1599 werden ook bokkingshangen toegestaan aan de zuidzijde van het Haringvliet en aan de Leuve buiten de Schiedamsche Poort. De meestal aangenomen verklaring , dat de vissers hun netten hier te drogen hingen, kan als onjuist worden bestempeld, omdat reeds in 1476 alleen vergund was de netten op te hangen aan het Oosterse hoofd en het Westerse hoofd en aan de Vest tussen de Delftsche Poort en de Schiedamsche Poort. Natuurlijk is het volstrekt niet uitgesloten dat de in de buurt van de Hang wondende vissers op eigen erf hun netten droogden. Het huidige Hang ligt gedeeltelijk op de plaats van de vooroorlogse straat van die naam . Het grootste gedeelte van deze oude straat lag op de plaats waar thans de (verbrede) Steigersgracht ligt.

De foto komt uit de fotocollectie van het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt uit het Stadsarchief Rotterdam en van http://rjb.x-cago.com/GARJB/1890/12/18901231/GARJB-18901231-0136/story.pdf

Bericht van 2023

[mohair-schrijft]

Texel

We rijden van de boot. Op het eiland schijnt de zon dapper door, er staat een briesje. De omgeving oogt glashelder, alsof ik net mijn brillenglazen heb gepoetst. Er ontstaat een kleine file, richting De Cocksdorp, het uiterste plaatsje noord op Texel. Twee hooiwagens voor ons. Lekker langzaam, in een optocht van auto’s, het onthaasten is begonnen. Man krijgt de kriebels, slaat rechtsaf, om toch maar weer terug te keren. De hooiwagens zijn inmiddels verdwenen. 

Ons onderkomen is een vrijstaand huisje in de glooiende duinen. Twee konijnen huppelen op het terras. Een zeemeeuw krijst. ‘s Avonds na het eten wandelen we naar het strand. In het heldere licht, dat je alleen op een eiland treft. Het duinlandschap strekt zich uit aan twee kanten. Prachtige (grijs)groene en paarse tinten, af en toe een plukje geel, de lucht erboven gekleurd door een half ondergaande zon, het slingerende schelpenpad, de stilte.

Aan het eind van de kilometers, de weg loopt omhoog, zien we bovenaan in de verte de zee rollen. Onstuimig, met spierwitte schuimkoppen, niet het geelbruin wat ik ook wel ken van de Noordzee in het westen. Hup, erop af. De golven aan onze voeten. Het brede, lege strand. In de verte een boot. Zoon rent energiek heen en terug, met de zee mee. Hij joelt. Het aloude spel. We wandelen terug door de duinen. De opvallende stilte, de schoonheid van het landschap is overweldigend.

‘s Avonds in ons huisje is het muisstil, geen auto-geluiden, niets. Slechts het suizen van mijn oren en een zacht tikkende klok. ‘Mag het geluid aan, vraagt zoon. Anders is het zo stil’.

*

Ik ga mijn fiets ophalen. Thuis online vast gehuurd en betaald. Een damesfiets met zeven versnellingen. Man loopt met me mee. Het begint zachtjes te regenen. Daar zal je het hebben. De jonge vrouw komt met de fiets aan de hand aangelopen. Een Gazelle, ziet er uit als nieuw. Man zet het zadel wat hoger, nadat het mij niet lukt. Ik stap op. Perfect. Het is al weer droog.

Zoon ziet mijn fiets, wil een rondje. ‘Mama ik kan er makkelijk op fietsen, alleen het zadel staat te hoog’. Ik weet dat hij liefst zou ruilen van fiets. Zoon heeft een prima fiets. Vorig jaar nieuw gekocht. Ik weet een leuk onderwerp voor aan tafel, zei hij een week geleden. Verwachtingsvol keken we hem aan. Ik wil een nieuwe fiets, zei hij stellig. Dit keer waren zijn ouders onverbiddelijk. Laten we het gazellig houden, zei hij nog. We lachten. Hij zag het als een aanmoediging. ‘Ga er maar voor sparen’.

*

Ik zit met koffie en een stroopwafel in een streep zon voor het huisje. Twee meeuwen vliegen cirkels boven mijn hoofd, er volgen er nog twee. In een reflex verstop ik mijn stroopwafel onder mijn arm. nog een rondje en ze vliegen weg. Verbeeld ik het me, of heb ik ze om de tuin geleid? De betoverende stilte wordt steeds vaker onderbroken door vliegtuiggeraas. We blijken vlak bij Texel airport te zitten. Niets is wat het lijkt. ‘Nee, zegt man, je hoort de Efzestiens van vliegveld Leeuwarden’. 

‘s Middags fietsen we door Nationaal park Texel, richting de vuurtoren. Flinke klimmetjes, het lukt me om in zijn twee, te blijven rijden. Als een slak, ik val nog net niet van mijn fiets. Al bijna negen maanden niet gesport, denk ik verbeten. 

De natuur maakt alles goed. De zee, bijna groen, als een verlengstuk van het duinlandschap. Komt door de dreigende donkerblauwe lucht die er boven hangt. Ik zie twee lef-surfers. Zoon wil de vuurtoren bezoeken. We zetten de fietsen in het rek, wandelen er naar toe, links in de diepte het enorme strand, in de verte de zee. Hier en daar een vlieger, slechts een paar stipjes mensen. Aan deze kant oogt de zee niet groen, maar blauw met fantasierijke wolken erboven. 

Weer het scheurende geluid van F16’s. Stelletje spelbrekers. We beklimmen de vuurtoren. Dat verklaart de lege stranden. Ik aarzel, al die mensen achter elkaar op de smalle treden in de benauwde toren naar boven. Om maar te zwijgen over de hoeveelheid mensen die tegelijkertijd naar beneden wil. Ik krijg het benauwd, loop naar buiten. Ga je nog mee? vraagt man. Ik verman me en loop braaf achter hem aan. Had me al bijna verzoend met mijn aftocht. nu ben ik definitief mijn moeder, dacht ik. Die wachtte ook regelmatig op ons door zelf achter te blijven. Het uitzicht vanaf de toren is als een ansichtkaart. Het duingebied verpletterend, zeker zo mooi als de kant van het brede strand met de zee. Texel doet me weer versteld staan. 

Via De Cocksdorp fietsen we terug. Niet voordat zoon nog even een ijsje scoort. Wij wachten op hem, mijmerend staan we naast onze fietsen. Daar zal je ‘m hebben. Hij houdt het ijsje omhoog. Ziet er uit als een bak voor drie personen. Het is een sundae ijs met chocoladesaus. ‘De stukjes kitkat is hij vergeten. Misschien verstond hij me niet’ zegt zoon met volle mond,  neemt een grote hap waarbij de chocola om zijn mond blijft plakken.

We komen bij het huisje, parkeren onze fietsen en zien drie konijnen. Even later hupt een fazant op het terras. de fazant ruikt voorzichtig aan de trapper van mans fiets. Ik maak er een foto van. Onderweg in de duinen zagen we twee paarden. Zonder zadel of berijder. Althans, ik heb ze niet gezien. 

De zon schijnt, ik installeer me met boek en drank voor het huisje, lekker lezen in ‘Het feest’ van Elizabeth Day. Even later valt er een buitje. Ik struikel naar binnen met boek, wasgoed en mijn glas. Nog geen kwartier later, is het weer stralend. De zon is weldadig met 21 graden in augustus.  

Na het eten, vraagt zoon of ik met hem wil badmintonnen. Hier krijgt hij al snel spijt van. God wat ben ik slecht. ‘Mama, wel je best doen hoor’. Zijn opmerking maakt het treurig, beter dan dit kan ik niet. Gelukkig kan ik hem wel aan het lachen maken. Beetje de clown uithangen in tijden van (sportief) onvermogen. Zoon heeft het niet van een vreemde. De clown uithangen dan, verder is hij een en al sportiviteit. Zijn juf schreef in zijn rapport, hij zat op de kleuterschool, ‘Maarten, je hoeft niet altijd de clown uit te hangen’.

*

Fietstocht naar het Sluftergebied. De Slufter, Sluftervallei ook wel genoemd, is een grotendeels door duinen omsloten strandvlakte, die in open verbinding met de Noordzee staat, waardoor *een kwelderlandschap is ontstaan. Het pad er naar toe is heuvelachtig met tegenwind. Ik fiets in mijn favoriete versnelling.

Het Sluftergebied is indrukwekkend mooi. Net als de vorige keren. Maarten was drie maanden, lag in de groene kinderwagen, man liep erachter. Hier is een foto van, vandaar het beeld.

De tweede keer was zoon zes. Nu is hij elf. Net lang genoeg geleden om het weer eens te willen beleven. Zoon zorgt voor entertainment onderweg, bovendien kiest hij de route. We staan voor een watertje waar we alleen met natte enkels de overkant kunnen halen. Avontuur is soms nodig. Uiteindelijk maken we een flinke wandeling door de Slufter, door het mulle zand van de duinen, zo richting de zee. ‘Nieuwegein’ schrijft zoon in het natte zand. Niet voordat hij eerst een piemel heeft getekend. ‘Kijk eens, mama’. Op de terugweg rijdt langs ons een wagen met twee paarden ervoor (waar hebben we deze paarden eerder gezien). De vrouw op de bok van de wagen roept streng naar een man met een vlieger: ‘Mag hier niet, meneer’. 

Die avond eten we pannenkoeken in het dorpje Oosterend. Ik wijs naar twee bordjes aan de muur: ‘pas op het opstapje’ en ‘pas op het afstapje’. Ze hangen nog geen dertig cm van elkaar. ‘Als je dan nog op je smoel gaat…’ zegt man. Zoon schiet in de lach, houdt zijn mond met chocomel, met moeite dicht.  

Maarten heeft ‘South Park’ ontdekt. Ik kijk even mee, begrijp de charme. Het getetter van de karakters verbreekt wreed de stilte. Slapen is hier trouwens een surreële ervaring. Doodstil, aardedonker en een bed met dekbed waar je happend naar adem uit wakker schrikt.

*

Vandaag gaan we naar Den Helder om de laptop van zoon op te halen. Hij zou thuis bezorgd worden, niet handig, kunnen we niet checken of hij het doet voordat zoon straks naar de brugklas gaat. De laptop is naar Primera gestuurd, in een geestdodend winkelcentrum. Zullen we straks naar het onderzeeërmuseum gaan? vraagt man. Het Marine museum is vlak bij waar de Veerboot aanlegt. 

Er zijn verschillende onderdelen, de historische afdeling, een rondleiding in een werkelijke onderzeeër. *De Tonijn’, leest zoon voor, ‘in de Potvisklasse’. Ik denk dat hij een geintje maakt, maar wat weet ik er nou van? Lange, trage rij naar boven. We kijken om ons heen, staan akelig hoog. ‘Dit is waarom ik aan parachutespringen niet eens ga beginnen’ zegt man. Ik knik begripvol. Ieder zijn angsten. Eindelijk zijn we aan de beurt.

‘Achterstevoren het trapje aflopen’ waarschuwt de begeleider. ‘Is het erg smal en laag daar beneden.. ? vraag ik nonchalant, terwijl ik me vast omdraai. ‘Ja’ zegt de man . Dus als je last hebt van claustrofobie, niet doen. het is druk, je kunt er niet zomaar uit’. Dan zie ik er toch vanaf, zeg ik en stap opzij. Man gaat verder, loopt het smalle trapje af het donkere gat in, blijft even hangen met zijn rugzak. Zoon is al binnen, zie nog net hoe hij naar me zwaait. Wacht maar hier, zegt de begeleider, over een kwartiertje komen ze daar uit, wijst hij. Een kwartiertje. Jezus, ik had minstens drie kwartier in gedachten. Te laat.

Tot slot stappen we in de Radarbol. De 3D-radarbol geeft de richting, afstand én hoogte van objecten aan, lees ik. Dus dat ronde ding kan ‘de vijand’ traceren. Het nadeel is dat ze door diezelfde radar zelf ook sneller in het vizier komen. Ik kijk met andere ogen naar de witte bol op het dek van een oorlogschip. De bol lijkt nog het meest op een onaf standbeeld, de ronde gipsen kop nog niet gevormd in het hoofd van een President of zo. Goed, een radar dus.

De Veerboot heeft ook een radar. Alleen niet 3D. En is niet uit op de vijand maar wel op objecten, als de kade, een walvis of een anders schip. Legt man uit in Jip en Janneke-taal.  

‘Er is een Mac in Den Helder’ roept zoon opgetogen, als we na uren weer buiten staan. ‘En het is donderdag’. Man ziet mijn gezicht. ‘Het is een ritueel, daar houd jij toch zo van’. ‘Oké, op naar de Mac’. Ik neem zelfs een Mcflurry toe. De nieuwste met stukjes brownie, toffee en caramelsaus. Ik kan het afraden. De kaart voor Oma? Daar staat een brievenbus, man wijst naar buiten. ik kijk op mijn telefoon, snel! Ik ren de zaak uit.

Rond zevenen staan we weer op de Veerboot terug naar Texel. Vierde keer op de boot in korte tijd. Voelt bijna als routine. Man laat zich zelfs verleiden tot een selfie (‘threesie’).

*

Zoon en man hebben hun ochtendzwem achter de rug. Ik blijf achter in het huisje, want ik kom elke ochtend als laatste uit bed. Elke keer om half 9, zonder wekker, het tijdstip waarop zij vertrekken naar het zwembad. Anders is het te druk, aldus man. Het voelt als een nederlaag en toch is het iedere ochtend hetzelfde liedje.

Zoon en ik gaan midgetgolfen. ‘Weet je nog, vorig jaar in Saarburg? toen was het 34 graden en nergens schaduw’. Zoon weet het nog. Vandaag is het perfect. 21 graden, zonnig en de bekende (eiland)bries. Bij een baan, slaat hij in een keer raak. ‘Jij kan beter richten, ik sla harder’ aldus zoon. 

We fietsen naar vliegveld Texel. We hebben forse wind tegen. Na ruim zeven kilometer zijn we er. Parachutisten in de lucht. Tandemsprongen worden gemaakt. Kleine vliegtuigen, als in de animatiefilm ‘Planes’ stijgen op en landen. Moeiteloos. Allemaal op hetzelfde veld. Gefascineerd kijken we naar het komen en gaan, als dat maar goed gaat. Het gaat goed. Zouden we zelf willen parachutespringen? Hm… liever niet. 

Zullen we dezelfde route maar terugnemen, hebben we wind mee, stel ik voor. Ja leuk, zegt man spottend. ‘Nee, ik weet iets beters: stukje door, wind tegen, dan naar rechts, wind schuin komen we weer bij de Slufter uit, en dan naar huis, wind mee.’ Bij de Slufter weet man nog een geinig paadje tussendoor. Het is een klimmetje, dat wel. Hijgend kom ik uiteindelijk boven. Stuit op het bord Verboden voor fietsen. ‘Terug’. ‘Welnee’ zegt man en rijdt stug door. Ik pruttel nog wat maar fiets achter hem aan over de wiebelende stenen, duidelijk gemaakt voor wandelaars. ‘Kijk eens naar het uitzicht, gebaart hij. We fietsen tegen beter weten in. Weer een klim, stijl omhoog. Met de fiets aan de hand lopen we omhoog en aan de andere kant weer omlaag. Zoon en man kijken toe hoe ik voetje voor voetje naar beneden loop met mijn fiets. ‘Ik heb sandalen aan, jongens’ roep ik als excuses voor mijn slome geschuifel. Je kunt je handremmen inknijpen, adviseert man. Oh ja, reageer ik, moet hier zo hard om lachen, dat ik alsnog bijna mijn evenwicht verlies.  

We fietsen de laatste kilometers op het heuvelachtige pad van de Slufter naar het huisje, met wind mee. De tegenliggers werken hard, sommige kijken alsof ze moeten poepen of in snikken willen uitbarsten. Meestal pubers.

*

Mijn moeder is vandaag jarig. Ik denk aan haar. Daarna aan mijn broer die op dit moment, samen met vrouw en kind, zijn uiterste best doet om haar feestje in goede banen te leiden.

Zon. Klein buitje. Weer felle zon. Zoon heeft een voetbaltoernooi(tje). We gaan kijken. Ploegje waarin hij speelt, oranje hesjes, wordt uiteindelijk tweede. Twee kleine jongens zitten bij hem in het team. Ik schat ze zes jaar. Vol vertrouwen rent het mannetje met de bruine krullen over het veld. Hij is niet bang voor de bal en al die grote lijzen om hem heen. ‘Laatste potje: de ouders tegen de kinderen’ roept de bebaarde jongen van het animatieteam, hij draagt zijn petje achterstevoren. Man aarzelt geen seconde. 

Daarna willen we naar de muziek, krijgen zoon niet mee. Hoe we ook aandringen (motiveren), hij wil chillen na deze inspanning. Dan samen. We stappen in de auto. Eerst naar Oudeschild waar vandaag ‘het havenvistijn’ is. Het is druk, kleurrijk gezicht al die vissersboten in de kleine haven. Sommige vertrekken tussen twee kades door richting open Waddenzee. De zon glinstert in het water.

Daarna op naar Strender pop in Oosterend. We gaan op de muziek af. Daar is het terrein, midden tussen de dorpshuizen. We krijgen fluorescerende polsbandjes om. Bedaard staan we tussen het publiek. Om ons heen alle leeftijden. De band die bezig is, klinkt niet onaardig. Amy Macdonalds, met ‘this is the life’ schalt over het veld. Rond zessen zijn we weer terug. We wagen het restaurant op het park. Er is nog een tafeltje. Zoon gaat tussendoor op het springkussen. Sluit het etentje er ook mee af.  Ik lees thuis ‘Het feest’ uit.

*

We fietsen naar het strand, maken een wandeling langs de zee. Forse wind, fantastische zee, lucht en wat een breed strand. Als we terugkeren, slaat zoon af richting springkussen. Naar zijn vrienden. Ik ga zitten in de zon met een nieuw boek. Het is zomer! Behalve dat dit boek ‘t Hooge Nest’ van Roxane van Iperen, verpletterend is. Wat een aangrijpend verslag. ’s Avonds kijk ik Zomergasten helemaal uit. Maxim Februari. Vriendelijk, intelligent, onderhoudend. Mooie fragmenten, zinnig commentaar.

*

Op naar Ecomare, wens van zoon. Ik herken alles nog. Zoon ziet de waterspeelplaats, brengt daar veel tijd door. De zeehonden vindt hij de moeite waard, terug in de auto heeft hij al hun namen onthouden. Skinny en Rohan, Boelie en Beer, Michael en Dennis, somt hij op, ‘oh nee, dat waren Bruinvissen’. Bruinvissen zijn geen vissen en ze zijn ook niet bruin. Bruinvissen lijken op dolfijnen, ze zijn beiden familie van de walvisachtigen, maar je ziet zelden een Bruinvis met een boog boven het water uitspringen.

De roggen vind ik de leukste vissen. Een steekt zijn kopje boven het water uit, een plat wiebertje met een lief gezichtje. Zijn kleine ronde kieuwen gaan open en dicht, net ogen die knipperen. Op het allerlaatste moment wil zoon toch de roggen zien. ‘Ik heb er mijn spreekbeurt over gehouden’ verklaart hij.  Als we weer thuiskomen, barst het in alle hevigheid los. Voor het eerst sinds we hier zijn.  

Zoon heeft vrienden gemaakt. Jayden, Daan en zijn broertje. Hij vertelt ons dat hij het broertje van Gerco tegenkwam op het springkussen. Gerco zat bij zoon in de klas. Ooit op zijn eerste feestje geweest. Nooit echt vrienden geworden. Broertje vertelde dat ze ieder jaar naar deze camping komen. Wat een toeval.

*

Vandaag een fietstocht naar De Koog, we hebben de hele weg tegenwind. Zoon gooit om de paar kilometer, demonstratief zijn fiets in het gras. Hij slaat zijn armen over elkaar, kijkt stuurs en zegt dat hij er nu echt mee stopt. ‘Ik ga terug’. Jij houdt het nog het beste vol, zeg ik hijgend en voel aan mijn natte rug. ‘Je wilt toch niet verliezen van je moeder?’ ‘Ik kan het wel, maar vind het saai’. Saai? echoot zijn vader en gebaart demonstratief om zich heen. Dan stapt zoon toch maar weer op en gaat er als een speer van door. Hij fietst staand. Misschien moet je gewoon blijven zitten, adviseer ik hem later, mijn hoofd gloeit van de inspanning. ‘Blijf jij maar lekker zitten hoor, mama’ zegt hij spottend.

Na een aantal kilometers, houdt hij het weer voor gezien. Weer smijt hij zijn fiets in de berm. Ik wijs naar het bordje De Koog, ‘krijg je daar een ijsje’. Een simpele en effectieve oplossing. De Koog is de grootste badplaats op Texel. Ik loop het boogbruggetje op naar de zee. Altijd fijn om de zee te zien. Ik vind de weg naar het strand vanaf ons huisje, mooier. Kleiner, eenvoudiger.   

Op de terugweg racet zoon keihard op huis aan. Lekker voetballen of naar het springkussen. Daar is hij tenminste onder gelijkgestemden. Hij rijdt een heel stuk voor ons uit. Ik vraag me af of hij nu rechtdoor is gefietst of toch dezelfde weg langs de Slufter, net als wij. Vertwijfeld kijk ik man aan. Wat wou je er aan doen? reageert hij. Ik denk aan de middelbare school waar hij over twee weken op zit, en probeer het los te laten. We hebben wind mee. Veel tegenliggers. Sommige hebben hun fietslamp aan staan. Wat zijn dat voor idioten? vraag ik me af.  

Halverwege staat zoon vast op ons te wachten, bij het restaurant aan de Slufter bijvoorbeeld. Nee, mis. Uiteindelijk komen we bij het park, rijden langs het springkussen. Nee. Ik fiets naar het huisje. Nee, ook niet. Dan komt man aangefietst. Hij is er niet, zeg ik. ‘Jawel hoor, op het voetbalveldje’. ‘s Avonds heeft zoon weer een voetbaltoernooi. Hij kijkt in zijn schermpje. Ja, tijd om te gaan. Snel strikt hij zijn veters, pakt zijn fiets, steekt zijn hand naar ons op.

*

We zijn op weg naar Oudeschild. Met de auto. De bekende hit van de Beegees klinkt. Ik denk even aan mijn vader. ‘Pa was een van de eersten die deze elpee kocht’. In gedachten hoor ik de trots in mijn broers stem. Ondertussen schiet de natuur van Texel aan ons voorbij. Ha! ha! ha! ha! Stayin’ alive.

Texel 44 staat op de boot. We zijn niet de enigen. De boottocht is op de Waddenzee en zal twee uur duren. Het is windkracht 3. Gisteren nog ruim 5 en de dag ervoor zeker 6. Ik bof maar weer. Het is heerlijk op zee. Felle zon, mooie blauwe lucht met Hollandse wolken. We varen naar Den Helder, richting de marine basis. Ze zijn met oefeningen bezig. Er vaart een oranje, twee persoonsreddingsbootje een tijdje keihard met ons mee. Ze lijken er plotseling te zijn. En net zo snel, zijn ze ook weer verdwenen. We zien een zeebank met zeehonden. Af en toe een zeilbootje of ander schip. Gaaf hè, lach ik naar zoon. Mag ik een ijsje? vraagt hij. 

’s Avonds fietsen we naar De Cocksdorp. Ze hebben er wel 57 pizza’s zegt man opgetogen. We komen aan. Gesloten. Op een woensdagavond? Dan maar een ander restaurant. ‘Pangkoekehuus’. ‘Grappig, zegt zoon, ‘hier wil ik naar binnen’. Op de terugweg, zie ik twee vage lichten in de struiken. Staat mijn fietslicht nou aan? Ik stop. ‘Jongens brandt mijn voorlamp?’ Al fietsend draait zoon zich om. ‘Ja, al dagen, hoezo?’

*

Laatste dag. Ik wil naar het strand en in de zee zwemmen. Wie gaat er mee? Zoon niet, gaat met zijn vrienden springen en voetballen. Duimpje. Man wil wel mee. Vanaf morgen wordt het aanzienlijk warmer, komend weekend begint een hittegolf. Vandaag nog niet. Man loopt voorbij al het gepeupel voor een rustig plekje aan zee. Drie keer denk ik: Stop dit is een goeie plek. Hebben we profijt van het windscherm dat er al staat. Man loopt en loopt. Eindelijk stopt hij. Inderdaad een rustig plekje. Wel volop wind.

Het is een overweldigende zee met flinke schuimkoppen en een stevige stroming. Godsamme wat koud. Man loopt heldhaftig door zonder twijfel. Ik ogenschijnlijk ook. De ultieme ervaring. Doet me aan vroeger denken. Sommige mensen denken vooruit, ik denk regelmatig terug. Zo vaak zwem ik niet meer in de zee, en zeker niet met man. Ik krijg de slappe lach van zoveel vastberadenheid. Ik ga onderuit door de stroming. Heerlijke afsluiting zo’n laatste dag.

De volgende ochtend staan we op het dek van de Veerboot, op weg naar huis. We kijken naar die prachtige zee, die nooit verveelt, de wind waait om ons hoofd.

‘Ik vond dit de leukste vakantie tot nu toe, zegt zoon. ‘Nou ja, samen met Berlijn dan’.

—–

*Texel heeft een landoppervlak van ongeveer 170 km². De lengte van Texel is 20 km en de gemiddelde breedte 8 km.

 *Kwelder: Bij het onderlopen van een slik tijdens vloed, blijft er telkens wanneer het water wegloopt wat nieuwe modder liggen. Hierdoor ontstaat de kwelder, die langzaam maar zeker steeds droger wordt. De laagste delen van een kwelder worden gevormd door geulen, slenken en kreken. De kwelderwal is een hoger gelegen deel van de kwelder, waar bij overstromingen vaak grover materiaal werd afgezet.

 Kenmerkende planten van de kwelders zijn zeekraal, lamsoor, Engels slijkgras, kweldergras, zilte rus, roodzwenkgras, zulte, schorrenkruid, strandkweek, heen, zeegroene ganzenvoet, zee weegbree en schorrenzoutgras.

 *De Tonijn is een driecilinder onderzeeboot van de Potvisklasse. Tussen 1960 en 1992 vormden de driecilinder onderzeeboten de kern van de Nederlandse onderzeedienst. Hun primaire taak was het bestrijden van Sovjetonderzeeboten. Door hun onzichtbaarheid en geruisloosheid waren ze uiterst geschikt om gegevens te verzamelen over schepen van het Warschau Pact. Hiertoe werden regelmatig geheime patrouilles uitgevoerd in de Noordelijke IJszee en de Middellandse Zee.

De Tonijn werd bij de werf Wilton-Fijenoord in Schiedam gebouwd. De Nederlander M.F. Gunning (1895-1972) ontwikkelde het principe van de driecilinder voor onderzeeboten. Deze constructie verbeterde de stabiliteit en de boot kon dieper duiken dan andere onderzeeboten uit dezelfde tijd.

#MATIG INTERESSANT VOOR DERDEN #vakantieverslag #augustus 2019 #Mohair schrijft #Texel #Veerdienst #De slufter #Ecomare #Oudeschild #De cocksdorp #Den Helder

[trik76]

H E A D L I N E S • T R I K ready to roll!! Sat. 19/05 15u!! Zaterdag 19 mei om 15.00 uur opent Gert-Jaap Hoekman, hoofdredacteur van NU.nl de tentoonstelling bij Kunst centrum Haarlem. U bent van harte welkom om deze opening bij te wonen! Met 34 portretten van allerlei journalisten, bekend van TV, radio, kranten en tijdschriften laat TRIK zien hoe hij als een ware constructivist en moderne Dr. Frankenstein, de portretten samenstelt en modelleert. De tentoonstelling sluit aan op het thema van de Stripdagen Haarlem 2018: De maakbare mens – 200 jaar Frankenstein. TRIK is illustrator, vormgever en cartoonist. De hiphopfanaat die achter dit pseudoniem schuilt, is bekend van zijn grafische cartoons waarmee hij het nieuws en de politiek verklaart. De journalistieke portretten – opgebouwd uit grafische elementen en inhoudelijke verwijzingen - zijn gemaakt naar aanleiding van diverse interviews met de smaakmakers van de Nederlandse journalistiek. Kom kijken naar de geïllustreerde portretten van Gijs van Beuzekom, Christiaan Triebert, Danny Ghosen, Dieuwke Wynia, Derk Sauer, Franska Stuy, Gert-Jaap Hoekman, Marianne Zwagerman, Rob Wijnberg, Vivianne Bendermacher,Teun van de Keuken, Barbara Barend, Fréderike Geerdink, Sjuul Paradijs, Sjors Fröhlich, Robert van de Griend, Nikki Sterkenburg, Arnold Karskens, Cees van der Laan, Wierd Duk, Harriet Duurvoort, Fardau Wagenaar, Jean Pierre Geelen, Humberto Tan, John van den Heuvel/Nico Meijering, Karen de Bok, Kustaw Bessems, Paul Jansen, Sinan Can, Ronald Ockhuysen, Pieter Zwart, Tim Hofman, Jesse Frederik en Peter Vandermeersch. De getoonde portretten hebben gestaan in het journalistieke vakblad VillaMedia Magazine en zijn niet eerder tentoongesteld. De tentoonstelling ‘HEADLINES, journalistieke portretten’ van TRIK© is van 19 mei t/m 9 juni te zien bij Kunst centrum Haarlem. Met dank aan VillaMedia Magazine voor de sponsoring. #HEADLINES #TRIK #journalistiekeportretten #illustration #humbertotan #petervandermeersch #barbarabarend #frenkvanderlinden #timhofman #viviannebendermacher #johnvandenheuvel #gertjaaphoekman #nu #villamedia #villamediamagazine #kunstinhaarlem #kunstlenen #haarlem #art #nvj @kunstchaarlem

#timhofman #viviannebendermacher #nu #villamediamagazine #nvj #kunstinhaarlem #haarlem #journalistiekeportretten #barbarabarend #gertjaaphoekman #petervandermeersch #headlines #villamedia #illustration #frenkvanderlinden #johnvandenheuvel #art #trik #humbertotan #kunstlenen

[dickvanas]

Miljoenenjacht is kaal zonder Gouden Koets

De Gouden Koets is een rijtuig uit 1898 van het Nederlandse Koninklijk Huis. Hierin begeeft zich jaarlijks de koning op Prinsjesdag naar de Ridderzaal op het Binnenhof om de troonrede uit te spreken. De Gouden Koets en de eveneens zeer grote en kostbare Glazen Koets kunnen hiervoor worden ingezet. In het protocol zijn beide koetsen gelijkwaardig. De koets is een berline op acht veren. De koets is gemaakt van Javaans teakhout bekleed met bladgoud. Ze werd in Amsterdam ontworpen en gebouwd tussen 1897 en 1898 door Rijtuigfabriek v/h Gebr. Spijker.

De Gouden Koets is een geschenk van de bevolking van Amsterdam aan koningin Wilhelmina. Het geld voor de koets werd ingezameld door de Vereeniging van het Amsterdamsche Volk tot het Aanbieden van een Huldeblijk aan H.M. Koningin Wilhelmina. Het bedrag werd ingezameld door buurtverenigingen, met name in de volkswijk de Jordaan.De koets werd zoveel mogelijk een breed gedragen werk. Aan de koets en haar decoraties werkten in totaal meer dan 1200 mensen mee

De koets was bedoeld als geschenk bij de inhuldiging van Wilhelmina tot koningin op 6 september 1898. Wilhelmina wilde echter geen geschenken ter gelegenheid van haar inhuldiging aannemen en nam daarom de koets een dag later, op 7 september 1898, in ontvangst in het Paleis voor Volksvlijt. Op hun huwelijksdag, 7 februari 1901, reden koningin Wilhelmina en prins Hendrik voor het eerst in de Gouden Koets. Een maand later werd de koets in Amsterdam gebruikt bij de intocht van het koninklijk paar.

De meer dan 100 koetsen en sleeën van het Koninklijk Staldepartement in Den Haag stonden in mei 1940 in de loodsen van de Koninklijke Stallen in de Haagse binnenstad. De Duitse bezetter heeft tijdens de oorlog meer dan de helft van de rijtuigen en sleeën gevorderd of gestolen. De Glazen Koets, de Gouden Koets en de Crème Calèche werden door het Nederlandse Ministerie van Onderwijs en Kunst op een lijst van museale objecten geplaatst. Zo beschermd hebben zij de oorlog doorstaan.

De koets mag uitsluitend worden gebruikt door het staatshoofd (met acht paarden) of door de troonopvolger (met maximaal zes paarden). Het inspannen van zes of acht paarden is uitsluitend een kwestie van protocol. Bij oefenritten wordt de koets door een tweespan getrokken. De Gouden Koets heeft geen eigen tuigage.

Gebruik

Sinds 1903 maakt het staatshoofd in de regel één keer per jaar gebruik van dit rijtuig, en wel op Prinsjesdag. Daarvóór werd (vanaf 1840) altijd de Glazen Koets gebruikt. Ook bij de doop van prinses Juliana in 1909, het huwelijk van prinses Juliana en prins Bernhard in 1937, de doop van prinses Beatrix in 1938, het huwelijk van prinses Beatrix en prins Claus in 1966 en bij het huwelijk van prins Willem-Alexander en Máxima Zorreguieta in 2002 werd de Gouden Koets ingezet.

Aan weerszijden van de koets lopen vier lakeien. Hun taak bestaat vooral uit het openen en sluiten van het portier, het uitklappen van het ingebouwde trapje en het behulpzaam zijn bij het in- en uitstappen van de inzittenden van de koets.

De koningin wilde graag met hoed kunnen staan in de koets, vandaar de gebogen vorm van de kroonlijst. De hoogte van de koets in combinatie met de nauwe toegangspoorten van het Binnenhof vormen een uitdaging voor de koetsier. De koets paste net onder de Stadhouderspoort door, maar sinds een straatverhoging in 1925 paste dat niet meer en de koets rijdt daardoor sindsdien via de Mauritspoort het Binnenhof op. Het rijtuig is gebouwd in Hollandse renaissancestijl. Als voorbeeld hebben de 18e-eeuwse, in de Franse tijd verloren gegane Nederlandse Karos van Staat en de in Versailles bewaarde koets die is gebruikt bij de kroning van Karel X gediend. De bok is bekleed met rood laken. De koets is aan de buitenzijde voorzien van allegorische beeldhouwwerken en paneelschilderingen.

Afbeeldingen

De beeldhouwwerken komen uit het Atelier Van den Bossche en Crevels. Aan weerszijden van de staatsiebok is het nationale rijkswapen opgenomen. De vier wieldoppen van de koets zijn zonnen die het "mild schijnende koningschap" uitbeelden. De spaken in de vorm van zonnestralen verlichten het firmament. De velgen zijn tussen de spaken voorzien van de tekens uit de dierenriem.

De scharnieren en deursloten van de koets zijn versierd met motieven van de hond en de uil, symbolen voor trouw en waakzaamheid. Op de treden zijn waterlelies geschilderd, een symbool van voorzichtigheid. De zwemvogels die de bok schragen, stellen de snelheid voor.

Op de kroonlijst van de koets zijn de wapens van de toenmalige elf provincies van Nederland te zien, alsmede het wapen van de stad Amsterdam, de schenker van de koets. Het ornament midden boven op de koets bestaat uit vier vrouwenbeelden. Zij stellen de vier sectoren van de economie voor: landbouw (met korenschoof en sikkel), handel (met staf en een leeuw), nijverheid (met hamer en een salamander als symbool van het vuur) en scheepvaart (met sextant en dolfijn). Zij dragen gezamenlijk een kussen met de scepter, kroon en rijkszwaard van het koninkrijk. Om de vier hoeken van de bovenrand staan kinderfiguurtjes, die de Koninklijke wapens met lauweren omkransen. Cherubijntjes vlechten boven de portieren zegekransen om de Koninklijke initialen.

De lijst wordt op de hoeken ondersteund door vier atlanten. In hun handen dragen zij lantaarns. Deze lantaarns, met bovenop de Koninklijke kroon, werden zo ontworpen, dat ze, uitzonderlijk in die tijd, ook gebruikt konden worden voor elektrische verlichting. Onder de ramen van de koets loopt een fries, waarin in reliëf zijn gesymboliseerd: godsdienst, leger, recht, kunst, wetenschap en arbeid. De Gouden Koets is versierd met hoorns van overvloed en narren met in hun handen handvatten gemaakt van ivoor uit Sumatra, leliën en rozen - symbolen voor de trouw -, en een cartouche met het jaartal 1898.

Vanwege alle gedoe rond de afbeeldingen zal de koets dit jaar in een museum verdwijnen. Koning Willem Alexander reist al sinds 2015 niet meer met de Gouden Koets. Hij zal de rit door Den Haag met de taxi doen (dan hoop ik dat Joris Linsen niet de chauffeur is) (Door Dick van As/ fotobron: EenVandaag)

#Dick's Prikkels

[soebo]

20/X – Altijd lachen

Serieus? Heb ik de televisie op Cartoon Network opgezet? De geluiden van ‘Tijd voor Avontuur’ hebben mij gewekt na een dutje dat echt nodig was. Geen idee hoe lang de televisie aanstaat. Het is iets over half zes.

Tijd voor Avontuur is echt raar, maar ik vind het stiekem leuk.

De maffe avonturen die Finn, de blonde held in een witte muts, beleeft met zijn partner Jake; een gele hond die in alles kan transformeren. Vaak denk ik dat de bedenkers en de tekenaars van deze tekenfilmserie zwaar aan het trippen moeten zijn geweest om de avonturen en karakters te bedenken. Een van hun vrienden is bijvoorbeeld een levende Nintendo Gameboy; BMO. 7 Whatsapp.

Ed “Yoooo doe je vanavond iets?” “Gwen heeft pom gemaakt, dus je kan komen njang[i].” “Kom kletsen, maak ik je vanavond in met Fifa haha” “Raoul joint”

“Kom er zo aan. Was op de bank ingekakt na training” send.

Isabelle “Hey hoe was je avond?” “Klonk ernstig, dat over je vriend.” “Als je morgen niet meer kan. Dan kunnen we elkaar natuurlijk ook een ander keer zien.”

“Nee. We kunnen elkaar morgen gewoon zien. Ik wil je zien. Kan niet wachten tot morgen… kies maar alvast een leuke ‘film’. Knipogende emoticon” send. Vanavond heb ik ook met Eva afgesproken en haal haar van werk op. Zal ik mij nu dan netjes kleden of gewoon comfy? Geen idee wat we vanavond zullen doen. We hoeven niet echt ergens een drankje doen, aangezien ik vanmiddag pas uit haar huis vertrok. Ik kleed me wel als altijd eigenlijk; street casual.

“Hey man” “Goos.” “Ik kom er zo aan, maar ik kan niet een nacht doorhalen.” “Nee is boeng[ii]. Wil het vandaag ook niet laat maken. Gisteren had ik wel nodig, maar lijkt me gewoon tof om jullie vanavond thuis te zien.” “Nee joh. Prima. Uurtje of elf ga ik weg.” “Elf? Wat heb je weer een date?” Ik lach. “Ja, ik heb met Eva afgesproken vanavond.” Ed lacht. “Is goed. Zie je zo!”

Uit de wijnrek in de keuken pak ik twee flessen Pinot Grigio, eentje voor bij Ed en een voor het geval bij Eva. Wanneer had ik deze eigenlijk gekocht? Kan me niet echt herinneren, dat ik deze eerder heb gedronken.

“Zo dat is lang geleden!” “Hey Gwen.” Omhelzend geven we elkaar een kus op de wang. “Het verloren broertje. Ik heb je gemist.” “Ja, je weet hoe het gaat. Life. En geen nieuws is meestal goed nieuws. Hoewel ik gisteren het nieuws van jouw schoonvader van Ed hoorde. Je ziet er goed uit.” Ik geef Gwen de fles witte wijn. “Dank je, altijd attent. Echt lief dat je bent gekomen. Had ook niks anders verwacht.”

“Hey bille!” Ed verwelkomt mij met een stevige omhelzing. “Hey man.” “Hallo oompie bille” lacht een schattig kleutertje. Hurkend geef ik het kindje een knuffel. “Hoe is het, grote vriend? Alles goed met jou?” “Ja!” “Lust jij een Mentos?” Ik kijk Ed aan en hij knikt. “Ja! Oompie Mentos! Kijk eens wat ik kan!” Het kindje schopt een paar keer recht omhoog. “Doe maar rustig aan, Jayce. Je hebt een snoepje in jouw mond.” “Ja. Waar is Andwew, oompie?” “O Andrew is bij zijn mama. Maar de volgende keer neem ik hem mee, oké. Dan kunnen jullie weer samen spelen.” “Jee!” Jayce rent naar zijn speelhoekje en speelt met zijn speelgoed dat er verspreid ligt.

Ik draai mijn blik naar Ed en vraag: “Waar is Oela?” “Die komt later. Die was met zijn gezinnetje uit eten.” “Hoe is het?” “Ja gaat gaat. We zijn geen twintig meer hè. Voelde het avondje stappen wel vanmorgen.” Ik antwoord met een glimlach. Ed oogt vermoeid, eigenlijk dubbel vermoeid. Het is zichtbaar dat hij weinig heeft geslapen, maar ik zie dat hij kopzorgen heeft. “Wacht. Ik ga even snel de tafel dekken. Jayce, ga je pappa helpen met de tafel dekken?” “NEE IK SPEEL”

Ed lacht en schopt zijn zoontje zacht tegen zijn kont. “Luiwammes!” Het huis van Ed en Gwen is heel warm ingericht. In de woonkamer staat een cognac bruine lederen bank en twee bijpassende fauteuils. Op een crème gekleurde hoogpolige kleed staat een vierhoekige donkerbruine salontafel. Aan de overkant van de bank staat een hoge wandkast met de televisie erin gemonteerd. De kast is van dezelfde kleur bruin als de salontafel en bevat niet volledig doorzichtige glazen deurtjes aan weerzijde van de televisie. Door de glazen deurtjes is wel te zien dat er films, spellen en boeken opgeborgen liggen. De muren zijn wit, maar voorzien van veel foto’s en vakantie aandenkens. De eettafel bestaat uit een donkerhouten massieve tafelblad dat wordt ondersteund door bouw steigers. Zes witte leren hoge eetstoelen maken het eetgedeelte af.

Ed is de tafel aan het dekken. Hij legt witte tafellopers neer en daarop vierkante borden en bestek. Hij loopt van de woonkamer naar de aangrenzende gesloten keuken om van alles op tafel te leggen. “Ed zit er erg mee.” “Dat kan ik mij voorstellen.” “Je weet hoe hij is, wanneer hij ergens mee zit. Dat kropt hij alles op. Hij vertelt wel veel aan mij, maar ik weet ook dat hij andere dingen met jullie bespreekt.” “We hoeven ons nergens druk om te maken. Hij… maakt het goed naar omstandigheden. Maar ik heb wel erg trek in jullie pom!” “Ja, Ed vroeg vanmorgen of ik vanavond pom kon maken. Hij had er erg trek in. En eerlijk gezegd lustte ik het vandaag ook. Ik stelde toen meteen voor om veel te maken en om jullie uit te nodigen.” “Hoorde al van hem, dat Raoul al andere plannen had met zijn gezin.” “Ja, dat vertelde hij mij ook. Maar hij komt wel.”

Jayce roept: “Aan tafel!” Ik buig naar het ventje en hij buigt terug. Ed zit in een hoek. Gwen zit tegenover hem en Jayce naast haar. Ik neem plaats naast Ed, want daar ligt het vierde bord. Alle drie de gezinsleden zitten in bidhouding en Ed neemt het woord. Uit respect houd ik mijn hoofd omlaag. “Heer, wij vragen uw zegen over ons en over deze maaltijd, wij danken U voor het eten van elke dag. Help ons ook te delen, met hen die te weinig hebben. Amen.” “Amen!” roept de kleine.

De pom ziet er heerlijk uit. Het heeft een goudbruine krokante laag. Je hoort bijna de laag kraken, wanneer het mes erdoorheen gaat. De inhoud is mooi geel en Gwen heeft niet zuinig gedaan met de kip. Zoals wij het allemaal lekker vinden. Het rijst plakt mooi aan de pom, wanneer de lepel erdoorheen gaat. Een heerlijke zure ondertoon met het gekruide kip doet mij denken aan de poms, die ik vroeger op familiefeestje at. Een tijdreis door een zee van smaak herinneringen schieten in mijn hoofd voorbij. Ik herinner de eerste keer dat ik pom at op het verjaardagsfeestje van mijn oudste oom. Mijn vader gaf mij een hap en ik vond het zuur en schudde met heel mijn lichaam bij het nemen van de hap. Volgens mij was ik even oud als Jayce, maar hij geniet zichtbaar van het lekkers. Mooi hoe kinderen hun bestek in een gesloten vuistje vasthouden. “Ik heb echt heerlijk gegeten! Soulfood. Ik snap waarom jij zo een gelukkige man bent. Liefde van de man gaat door de maag.” “We hebben gezien, dat jij heerlijk hebt gegeten. Drie porties. Gelukkig heb ik veel gemaakt.” Gwen neemt een slokje van de wijn, die ik heb meegenomen. “Jayce-je, we gaan zo douchen. Maar nu mag je lekker nog een sapje drinken.“ “Jee! Guanabana sap!” “Ik ga wel even afruimen.” Zeg ik tegen de hosts. “Nee joh. Doe normaal, je bent onze gast.” “Gast? Er was een tijdje dat ik nagenoeg ieder weekend hier was.” “Ja. Dat is dan wel weer waar.” “Ik weet alles wel te vinden.” “Hoe laat komt die oen eigenlijk?” “Hij zei dat ie vroeg geen eten met zijn fam. Dus het zou mij niks verbazen als ie binnen nu en straks aanbelt.” Antwoordt Ed. Het zien van de twee whisky glazen op de salontafel of de gedronken whisky brengen rust in mijn hoofd. Zou het ook bij Ed helpen? Hij ziet er in ieder geval minder afwezig uit, dan gisteren. De koperkleurige whisky uit zijn glas beweegt nog een beetje heen en weer, nadat hij zijn glas op tafel legt. “Zullen we anders snel een potje Fifa doen?” “Ja joh. Prima. Kan jij weer jantje krijgen.” Pot na pot verlies ik van Ed. Het is niet dat ik hem laat winnen, maar ik merk echt dat ik de laatste tijd helemaal niet meer speel. Het mooiste vind ik wel de glimlach die op zijn gezicht geplakt is. Ik kan ervan genieten, wanneer anderen genieten. De deurbel gaat twee keer kort achter elkaar. Ed opent de deur en nog geen seconde later galmt Raoul’s stem door het huis: “Mi doro[iii]!” “Ey. Is er nog pom! Kan nog wel snel een lekkers eten hoor.” “Kill, je komt net van een dinner.” “Ja joh. Pretentieuze gezwab joh. Smaakexplosies blablabla. Was lekker, ga niet jokken. Maar soulfood boven al dat exclusieve shit hoor!.” “Er is nog zat in de keuken. Moet ik voor je opwarmen?” “Dalijk dalijk. Waar is je mooie vrouw, Edje?” “Boven. Ze kijkt boven tv. Jayce slaapt al. Is al laat toch. Voor hem dan.” “O ja, natuurlijk. Ik ga Gwen even groeten, ben zo terug. Weet je. Zet maar een kleine portie voor me. Niet veel hoor, maar gewoon een lekkers” Raoul geeft mij een boks en kijkt mij aan, alsof hij wilt vragen of het wel goed gaat met Ed. Ik knik met mijn ogen dicht.

“Ey sang! Fifa. Waktie. Ik ga jullie dalijk koek geven!” Lachend loopt Raoul naar de trappenhal. “Elke keer zeg ik het weer, boy. Je hebt echt getroffen met jouw vrouw. Mooie lieve dame.” “Alsof jij met een trol samen bent” zeg ik lachend tegen Raoul. “Ey. Ik heb niks, maar dan ook niks te klagen. Maar faffie[iv] met jou dan? Ik zag je gisteren wel vertrekken met die blonde oema[v]. Je hebt haar getikking[vi] hè!’ “Oela. Hoe vaak moet ik je vertellen. Wat ik doe met vrouwen zijn mijn zaken. Ik vertel neks.” “O. Je ging dus met die boeler[vii] weg. Is geen dame, dus gomang[viii] torie [ix]kan je wel vertellen!”Ed en Raoul schieten in de lach. Ik moest ook lachen om deze uitspraak. “Nee nee jongens. Het enige dat ik al verteld heb, is dat zij een mooi plafond heeft.” “Eigenlijk hè. Eigenlijk hebben wij samen echt veel meegemaakt. We kunnen volgens mij wel een tv serie vullen met onze tories.” Zegt Raoul, nadat Ed gescoord had tegen hem. “Weet je nog die ene keer, Boogie Nights in Tropicana. Of eerder het verhaal, dat we uit Den Haag vertrokken.” “Ja! Ik herinner mij die nog!” Roept Ed uit. “Wie was jarig? Jouw neef toch, Oela.” “Ja man. Was de verjaardag van Sam. We zaten in de keuken met al die dranken daar. Ach, we dachten allemaal dat we Superman waren. We mengden meer dan een DJ die back to back draait.” “Deze torie vergeet ik nooit!” zeg ik. “Ik zat meer in de woonkamer. Beetje lullen met iedereen.” “Ja jij lulde met een van die vriendinnen van mijn nichtje. Altijd lul jij meids.” “Lul niet man. Jij was casanova. Ik was gewoon gezelligheidsdier op fissa[x]’s... En je kon natuurlijk niks doen op jouw ‘familiefeest’” “We waren echt, echt, echt panja die avond!” voegt Ed toe. “Jij was al verkleed en liep heel de avond met die strakke broek, die zo wijd uitliep.” Raoul lacht weer luid. “Met je kaolo sexy shirt! Hals zo laag dat bijna je navel zichtbaar was!” We schieten alle drie in een lachsalvo. “Ja, jij ging nog snel snel verkleden bij je neef. Alleen Ed ging normaal gekleed uit.” “Die busreis, boy!” “Die busreis!” herhaal ik. “Stond jij dan aan de paal in je pik te knijpen, omdat je zo nodig moest pissen. Je had geluk dat er geen meids in de bus waren, alleen één of twee tatta mannen.” “Ik moest echt nodig pissen. Gekke was, dat ik eerst nog was geweest bij jouw neef. Maar halverwege moest ik zo nodig. Echt, het scheelde zo weinig of ik piste óf mijn broek onder… óf tegen een busbankje.” Ed vervolgt het verhaal. “Maar jij Oela.” Lachpauze. “Jij werd ineens bleek. Jij staarde gewoon naar de rugleuning voor je. We zaten op de bankjes tegenover elkaar en toen gaf je ineens in een harde straal over! Het vloog gewoon recht naar voren tegen de rugleuning en zitvlak voor ons. En dan ging je ook nog je hand voor mond houden, waardoor jouw kots iedere kant uitvloog. Gelukkig stonden wij allebei.” “Ik moest al pissen, maar jij liet mij echt echt bijna in mijn broek zeiken man. “Gewoon die solar flare van Dragon Ball Z” Ik lach nu zo hard, dat ik alweer bijna moet plassen. “Boys, boys. Maar het allermooiste was toen Oela ging staan, toen hij klaar was met kotsen. En het volgende zei.” Oela kijkt mij met tranen in zijn ogen aan en zegt: “Ey saaaaang! Mijn tas!” Ik laat mij achterovervallen op de bank en schreeuw het uit van het lachen. “Dat waren tijden man.” “Dat waren echt tijden!” We zijn allemaal weer op adem gekomen en kijken elkaar met een grote grijns aan. “En nog krijgt die flikker het voor elkaar om met zo een spange[xi] meid te zoenen.” “Ja, die Braziliaanse meid. Beetje loco. ” “En hoe!” roept Raoul uit. “Maar kijk ons nu. Goede baan, vader. En behalve deze bille allemaal in een goede relatie!” “Hoe heet ze ook alweer?” Vraagt Ed, terwijl hij met zijn wijsvinger op zijn kin tikt.

“Giselle.” Zeg ik kort. “Ja, inderdaad. Giselle. Net als de Victoria Secret model.” Zegt Ed en zakt meer onderuit op de bank. “Ik was natuurlijk altijd wel bezig met de dames.” Raoul wilt verder gaan met zijn zin. “Was?” “Ja, was. Ik ben nu echt trouw. Die player periode is voor mij allang voorbij. Ben die echte echte familieman geworden. Dus doe niet alsof ik nog een Casanova ben.” “Je hebt nog wel je maniertjes. Maar verder dan flirten ga je inderdaad niet meer.” Raoul kijkt mij aan. “Dus, zoals ik zei was ik altijd wel bezig met de dames. Maar ik snap niet, dat jij: Meneer goedlachs. Zo vaak in problemen komt, man. Ook gisteren nog. Weer was jij degene die moest knokken.” “Ey. we vielen en hij ging out. Ik heb niks gedaan.” “Maar kom op. Je was ook altijd wel aan het babbelen met de vrouwtjes, maar toch. Op de een of andere manier raak jij altijd in een ruzie verzeild.” “Ach. Is gewoon jaloezie bij die kerels joh. Die konden het niet hebben, dat ik of wij gezellig met dames aan het kletsen zijn.” Raoul maakt een kort ongemeend lachend geluidje en schudt zijn hoofd. “Geef toe. Je bent een beetje heetgebakerd.” “Nee joh. Je hebt mij volgens mij nooit betrapt op echt luide ruzies of scheldpartijen.” “Nee, nee, dat klopt. Maar die blik van jou verraad je altijd, man. Het is gewoon een open boek. Wanneer die ogen van jou vuur spuwen, dan weet ik dat de vuisten het woord willen overnemen.” “Kom op, Oela. Zo vaak heb ik toch niet gevochten?”

“Nee, inderdaad niet zo heel erg vaak. Maar meestal komt dat wel, doordat Ed of ik ertussen staat.”

Raoul heeft gelijk. Het is vaker dan eens voorgekomen, dat één van ze tussen mij en een opgefokte kerel sprong. “Weet je nog die ene keer, dat je die bodybuilder guy zo kort en giftig hoekte, dat hij met zijn arm over jouw hoofd zwaaiend out ging?” roept Ed ineens lachend. “Je was zijn meid aan het lullen. En daarna zei je natuurlijk weer eens iets fokop tegen hem. Geen rem jij.” Raoul lacht met Ed mee. “En toen de bewaker jou wou wegtrekken stootte jij hem ook meteen out met twee klappen.” “O die avond. Toen we met zijn drieën meteen de club uit renden.” Die avond kan ik mij nog wel herinneren. Ik was gewoon aan het kletsen met een vrouw en had helemaal geen onbehoorlijke dingen gezegd of voorgesteld. We hadden gewoon lol. Geen idee wie het was nu ik zo terug denk. Zo mooi was ze ook niet. Maar ze stond gewoon in de buurt aan de bar en ik zei iets over haar jurkje. Een brede donkere lelijke kerel duwde mij naar achteren met een hand en hij had zijn wijsvinger van zijn andere hand in mijn gezicht. Hij schreeuwde voor mij onverstaanbaar met het luide muziek dreunend door de club. Veel mensen begonnen om ons heen te staan en ik voelde mij een beetje bedreigd. Ik zei dat ik niet begreep hoe zo een leuke meid met een lelijke gorilla als hem aan de haal ging. Hij trok zijn wijzende vinger naar achteren in een vuist om uit te halen. Uit reactie gaf ik een korte hoek vol op zijn kaak onder zijn slow motion lijkende zwiep door. Na contact zwaaide hij zichzelf uit evenwicht. Ik voelde meteen een hand om mijn linker arm en draaide mij om. Bij het zien van een donker onbekende gezicht haalde ik twee keer voluit zonder erbij na te denken. Bij de tweede spetter zag ik pas de metalen V op zijn borst. “Dat is zeker vijftien jaar geleden. Was toen in A20 of heette het toen nog La Xala?” vraag ik nuchter. “Ja. Gelukkig was het in de zomer, want we sprintten wel erg snel de club uit. Bang dat de bewakers achter ons aan zouden komen. Of die groep grote blakka’s, die bij die gozer hoorde. “We waren daarna zeker twee maanden niet meer daarheen gegaan!” buldert Raoul letterlijk dij klappend.

Ed ligt met zijn hoofd op de rugleuning achter zich en lacht honderduit. Raoul lacht altijd, dus nu natuurlijk ook. Ik zit met een glimlach op de rand van de bank met mijn glas whisky in de hand.

 Raoul kijkt mij aan en heeft een wat minder uitbundige uitdrukking op zijn gezicht en vraagt: “Maar even serieus. Wat is die torie dan met jou en die dames nu?”

“Ik heb er eerlijk gezegd niet echt over nagedacht. Kijk. Isa, die brunette, die jullie alleen op de foto hebben gezien is echt een toffe meid. Mooie meid ook. Ze heeft wel bagage, maar dat heeft iedereen. Ze zit ook meer in zeg maar onze levensfase. Werk, ouder, gewoon volwassen dingen. En dan heb je Eva van gisteren. Eerlijk gezegd weet ik echt weinig van haar. Ze studeert en werkt bij Loos, maar… ze woont echt heel tof samen met Jort, die blonde jongen van gisteren.” “O ja. Hij is grappig man. Ik vind hem tof, heb veel gelachen met hem.” Zegt Ed tussendoor. “Maar ik weet niet hoe zij mij zien, weet je. Is het een aanloop naar een relatie toe of is het gewoon los los genieten samen?” “Wat heb jij gezegd dan?” vraagt Ed. “Eigenlijk niet veel, maar ik geniet wel met ze. Maar op andere manieren. Ik bedoel ze zijn allebei leuk en tof. Maar ook anders. Isa is wat meer verlegen en ik denk ook wat meer volwassen in haar doen en laten. Eva aan de andere kant is veel directer, maar ook wat jonger. Niet heel veel jonger, maar toch. Jonger.” Raoul kijkt mij aan met een blik vol ongeloof. “Eerlijk gezegd niet over nagedacht. Zomaar lul je. Dan hoe antwoord je dan zo snel en soepel hierover. Ey maar als jij gelukkig bent, dan ben ik gelukkig. Maar zou wel tof zijn als we allemaal gewoon met onze vrouwen een keer met z’n allen uit eten konden gaan. Altijd ben jij alleen! Meneer vijfde wiel.” “Maar ook vaak bob hè. Dus zie mij maar als een thuiskomertje.” “Je gaat toch nu niet de player uithangen hè. Daar ben je gewoon te oud voor.” Zegt Ed. “Laat die boy genieten joh. Hij komt uit een moeilijke periode.” “Ik wil niet met hun gevoelens spelen. Maar ik wil aan de andere kant ook nog niks op het spel zetten. Niet vertellen is niet netjes, maar wel vertellen kan echt wel leiden tot een noodstop bij een of beide dames.” “Jongen. Je bent fucking vier-en-dertig. Bepaal voor jezelf man. Boeit mij geen ene reet, zolang je maar niet met een vieze tollieziekte torie komt.” Zegt Raoul op een ongeïnteresseerde manier. Ik pak mijn telefoon uit mijn broekzak. “Kom je zo nog binnen een drankje doen? Of haal je mij op na sluiting? We sluiten om 23u.” Het is nu kwart voor elf. “Hoe laat sta je dan ongeveer buiten? Ik zal wel in de auto in de buurt zijn. App maar wanneer jullie bijna de deur uit gaan. Dan haal ik je op. Heb eigenlijk geen idee wat we gaan doen, maar ik wil je wel zien.” Send. “Zullen we straks gewoon bij mij een filmpje kijken? Volgens mij is Jort de hort op. Het is niet druk, dus ik denk dat we 23:10 de toko sluiten.” De mannen kijken mij aan en wachten tot ik iets zeg. “Heren. Het was mij wederom een genoegen, maar ik heb helaas andere verplichtingen, die onze tijd samen tot een einde brengen vanavond.” “Je gaat gewoon naai. Zeg gewoon.” Zegt Raoul. “Ik ga gewoon naai.” We lachen allemaal. “Ik ga Gwen even groeten.” “Ja, ik ook. Ik ga ook gelijk naar huis.”

�}��?7^G鎖

[doehetzelver]

Bijenkast maken met tekening? Hoe maak je een houten bijenkast? Bekijk V...

Bijenkast maken met tekening? - Download Direct de Bouwtekening met zaaglijst: https://www.doehet-zelver.nl/klik-hier-en-download-bouwtekeningen

bijenkast bijenkasten bijenkast kopen bijenkasten kopen bijenkast maken bijenkast bouwpakket bijenkast te koop gratis bijenkast bijenkast in de tuin bijenkast utrecht bijenkast onderdelen red cedar bijenkast bijenkast plaatsen bijenkast marktplaats bijenkast bouwtekening bijenkast kunststof bijenkast verven bijenkast verplaatsen bijenkast maken bouwtekening bijenkast tekening bijenkast vergunning wat kost een bijenkast bijenkast met bijen kopen bijenkast kopen tweedehands bijenkast simplex 11 ramen wandkast horizontaal bijenkast compleet bijenkast spaarkast bijenkast red cedar bijenkast prijs bijenkast houden bijenkast ikea bijenkast met volk kopen plastic bijenkast bijenkast wegen bijenkast zelf maken zesraams bijenkast bijenkast kopen marktplaats bijenkast afmetingen bijenkast bouwen bijenkast plaatsen in tuin dubbelwandige bijenkast bijenkast in je tuin bijenkast cederhout eigen bijenkast bijenkast tweedehands bijenkast te koop tweedehands bijenkast kopen belgie bijenkast multiplex bijenkasten den haag bijenkast timmeren bijenkast ramen langstroth bijenkast afmetingen zelf bijenkast maken tuin natuurbouw bijenkast bijenkast in eigen tuin waar bijenkast plaatsen plaatsing bijenkast bijenkast simplex nieuwe bijenkast bijenkast simplex te koop bijenkast laten plaatsen bijenkast langstroth bijenkast op dak vlinder en bijen kast wat is een bijenkast bijenkast engels bijenkast bodem hoe werkt een bijenkast bijenkast schilderen az bijenkast bijenkast informatie bijenkast tuin bijenkast warre bijenkast 6 raams bijenkast schoonmaken bijenkorf of bijenkast bijenkast hout bijenkast huren hoornaar bij bijenkast bijenkast bok bijenkasten enzo nl hoe ziet een bijenkast eruit bijenkast openen waar moet een bijenkast staan bijenkast lijnolie bijenkast foto bijenkast adopteren bijenkast op het dak bijenkast in woonwijk bijenkast app folie bijenkast bijenkast glas bijenkasten notre dame bijenkast met bijenkast drenthe bijenkast duits normaal bijenkast grootte bijenkast in de zon bijenkast winterklaar maken bijenkast te koop 2dehands bijenkast poten bijenkast silhouet camera bijenkast lachende bijenkast bijenkast locatie hoe bijenkasten plaatsen bijenkast afbeelding bijenkast weegschaal bijenkast reinigen bijenkast kleur bijenkast gebruikt welk hout voor bijenkast bijenkast zonder honing bijenkast in kleine tuin bijenkast honingbij bijenkast heerlen raammaten bijenkast wespen bij bijenkast bijenkast pdf bijenkast sims 4 bijenkast aliexpress 3fm bijenkast bijenkast ophangen bijenkast hoeveel bijen bijenkast leeg bijenkast controleren bijenkast verplaatsen winter bijenkast voor beginners honing uit bijenkast halen glazen bijenkast ronde bijenkast bijenkast epe bijenkast klein bijenkast neerzetten bijenkast voor wilde bijen bijenkast uitbreiden bijenkast op balkon bijenkast flow hive natuurlijke bijenkast imker bij bijenkast afdak voor bijenkast wanneer bijenkast openen bijenkast zander bijenkast kaart afstand bijenkast woning wanneer bijenkasten verplaatsen 2dehands bijenkast imker en bijenkast bijenkast douglas bij in bijenkast bijenkast muizen bijenkast onderstel bijenkast cryptisch bijenkast de bijenkast beginnen bijenkast zetten bijenkast zonder onderhoud bijenkast english digitale bijenkast bijenkast natuurmonumenten bijenkast 6 ramer bijenkast golz bijenkast thuis bijenkast wikipedia bijenkast cedar bijenkast tweedehands kopen bijenkast standaard bijenkast werking bijenkast 2dehands hoe ziet een bijenkast in elkaar roterende bijenkast bijenkast gestolen bijenkast behandelen een bijenkast in je tuin bijenkast plaatsen amsterdam bijenkast synoniem waar een bijenkast plaatsen gaasbodem bijenkast bijenkast goirle bijenkast engelse vertaling bijenkast zwermen bijenkast lenen bijenkast frans bijenkast olie bijenkast crypto bijenkast isoleren bijenkast enzo bijenkast afsluiten bijenkast voor in de tuin bijenkast beitsen bijenkast cryptogram carnica bijen kast bijenkast buren bijenkast te warm bijenkast met kraan bijenkast de bijenkorf wanneer bijenkast plaatsen bijenkast voor thuis bok voor bijenkast bijenkast met kijkraam bijenkast verhuizen bijenkast spaarkast afmetingen bijenkast nicot bijenkast leasen ecopoll bijenkast bijenkast kempisch plaats voor bijenkast bijenkast controle

https://youtu.be/agJbadYwLgk

#bijkastmaken #bijenkasten #downloadbouwtekening #houtenhoekbank #hoekbankmaken #loungebankmaken #tussenwandmaken #overkappingmaken #scheidingswandmaken #downloadtekening #hoemaakjeiets #voederplank #downloadtekening #bouwplannen #bouwprojecten #bouwtekeningen #klussen #doehetzelver #doehetzelf #downloaden

Bijenkast maken met tekening? - Download Nu - Klik op de link: https://www.doehet-zelver.nl/klik-hier-en-download-bouwtekeningen

[christusleeft]

Ezechiël 43

De heerlijkheid Gods keert terug

1 Toen leidde hij mij tot de poort, de poort, die den weg naar het oosten zag. 2 En ziet, de heerlijkheid des Gods van Israel kwam van den weg naar het oosten; en Zijn stem was als het ageruis van vele wateren, en de aarde werd verlicht van Zijn heerlijkheid. a: Eze 1:24 En als zij gingen, hoorde ik een geruis hunner vleugelen, als het geruis van vele wateren, als de stem des Almachtigen, als de stem eens geroeps, als het gedreun eens heirlegers; als zij stonden, zo lieten zij hun vleugelen neder. 3 En alzo was de gedaante van het gezicht, dat ik zag, gelijk het bgezicht, dat ik gezien had, toen ik kwam, om de stad te verderven; en het waren gezichten, als het gezicht, dat ik gezien had aan de rivier Chebar; en ik viel op mijn aangezicht. b: Eze 1:4 Toen zag ik, en ziet, een stormwind kwam van het noorden af, een grote wolk, en een vuur daarin vervangen, en een glans was rondom die wolk; en uit het midden daarvan was als de verf van Hasmal, uit het midden des vuurs. Eze 8:4 En ziet, de heerlijkheid des Gods van Israel was aldaar, naar de gedaante, die ik in de vallei gezien had. 4 En de heerlijkheid des HEEREN kwam in het huis, den weg der poort, die den weg naar het oosten zag. 5 En de Geest nam mij op, en bracht mij in het binnenste voorhof; en ziet, de heerlijkheid des HEEREN had het huis vervuld. 6 En ik hoorde Een, Die met mij sprak, uit het huis; en de man was bij mij staande. 7 En Hij zeide tot mij: Mensenkind! is de plaats Mijns troons, en de plaats der zolen Mijner voeten, alwaar Ik wonen zal in het midden der kinderen Israels, in eeuwigheid; en die van het huis Israels zullen Mijn heiligen Naam niet meer verontreinigen, zij noch hun koningen, met hun hoererij en met de cdode lichamen hunner koningen, hun hoogten; c: Jer 16:18 Dies zal Ik eerst hun ongerechtigheid en hun zonde dubbel vergelden, omdat zij Mijn land ontheiligd hebben; zij hebben Mijn erfenis met de dode lichamen hunner verfoeiselen en hunner gruwelen vervuld. 8 Als zij hun dorpel stelden aan Mijn dorpel, en hun post nevens Mijn post, dat er een wand tussen Mij en tussen hen was, en verontreinigden Mijn heiligen Naam met hun gruwelen, die zij deden; waarom Ik ze verteerd heb in Mijn toorn. 9 Nu zullen zij hun hoererij en de dode lichamen hunner koningen verre van Mij wegdoen; en Ik zal in het midden van hen wonen in eeuwigheid. 10 Gij mensenkind; wijs den huize Israels dit huis, opdat zij schaamrood worden vanwege hun ongerechtigheden, en laat ze het patroon afmeten. 11 En indien zij schaamrood worden vanwege alles, wat zij gedaan hebben, zo maak hun bekend den vorm van het huis, en zijn gestaltenis, en zijn uitgangen, en zijn ingangen, en al zijn vormen, en al zijn ordinantien, ja, al zijn vormen en al zijn wetten; en schrijf het voor hun ogen, opdat zij zijn gansen vorm en al zijn ordinantien bewaren, en dezelve doen. 12 Dit is de wet van het huis: op de hoogte des bergs zal zijn ganse grens, rondom henen, een heiligheid der heiligheden zijn; ziet, dit is de wet van het huis.

Het altaar en zijn inwending

13 En dit zijn de maten des altaars, naar de ellen, zijnde de el een el en een handbreed; de boezem van een el, en een el de breedte; en zijn einde aan zijn rand rondom een span; en dit is de rug des altaars. 14 Van den boezem nu de aarde tot aan het onderste afzetsel, twee ellen; en de breedte een el; en van het kleinste afzetsel tot aan het grootste afzetsel, vier ellen, en de breedte een el. 15 En de Harel vier ellen; en van den Ariel voorts opwaarts, de vier hoornen. 16 De Ariel nu, twaalf de lengte, met twaalf breedte, vierkant aan zijn vier zijden. 17 En het afzetsel veertien de lengte, met veertien breedte, aan zijn vier zijden, en de rand rondom hetzelve, de helft ener el; en de boezem daaraan, een el rondom; en zijn trappen ziende naar het oosten. 18 En Hij zeide tot mij: Mensenkind! zo zegt de Heere HEERE: Dit zijn de ordinantien des altaars, ten dage als men het zal maken, om brandoffer daarop te offeren, en om bloed daarop te sprengen. 19 En gij zult aan de Levietische priesteren, dewelke uit het zaad van Zadok zijn, die tot Mij naderen (spreekt de Heere HEERE), om Mij te dienen, geven een var, een jong rund, ten zondoffer. 20 En gij zult van deszelfs bloed nemen, en doen het aan zijn vier hoornen, en aan de vier hoeken der afzetsels, en aan den rand rondom; alzo zult gij het ontzondigen, en het verzoenen. 21 Daarna zult gij den var des zondoffers nemen; en hij zal hem verbranden in een bestelde plaats van het huis buiten het heiligdom. 22 En op den tweeden dag zult gij een volkomen geitenbok offeren ten zondoffer; en zij zullen het altaar ontzondigen, gelijk als zij ontzondigd hebben met den var. 23 Als gij een einde zult gemaakt hebben van het ontzondigen, zult gij een var, een volkomen jong rund, offeren, en een volkomen ram van de kudde. 24 En gij zult ze offeren voor het aangezicht des HEEREN; en de priesteren zullen zout daarop werpen, en zullen ze offeren brandoffer den HEERE. 25 Zeven dagen zult gij dagelijks een bok des zondoffers bereiden; ook zullen zij een var, een jong rund, en een ram van de kudde, volkomen bereiden. 26 Zeven dagen zullen zij het altaar verzoenen, en het reinigen, en zijn handen vullen. 27 Als zij nu deze dagen zullen voleind hebben, dan zal het op den achtsten dag en voortaan geschieden, dat de priesters uw brandofferen en uw dankofferen op het altaar zullen bereiden; en Ik zal een welgevallen aan ulieden hebben, spreekt de Heere HEERE. Read the full article

[duffrysch]

DE FRISIA’S Het  verhaal van een Harlinger accordeonorkest.

Gepubliceerd in het magazine van de Vereniging Oud Harlingen. Verschenen in november 2018. 

Schuin tegenover het stadhuis in Bolsward drukken kinderen hun neus tegen de ruiten van de muziekhandel in de Jongemastraat. Op deze frisse ochtend in maart 1959 is de hele straat ‘vervuld van vreugdige accordeonklanken’. De broers Jan en Johan Roukema en Dirk Rijnbeek, kijken elkaar serieus en doordringend aan tijdens hun repetities en onderbreken dit alleen wanneer één van hen een verkeerd akkoord aanslaat. “Mut er één van jumme muskien oek een accordeon hewwe vandaag? Vraagt één van de Roukema’s met een kwinkslag aan de aanwezige toehoorders en klanten in de zaak. “Dan houwe wij der even met op, nou. Dan wurdt ’t muskien nog wat vandaag”. De boog kan niet altijd gespannen zijn in de muziekhandel van Johan, of Jopie, Roukema. Humor is belangrijk in deze familie. Beide Roukema’s hebben naast hun orkest ‘De Frisia’s, er nog een zaak bij; Johan heeft dus de muziekhandel in Bolsward en Jan een café restaurant aan het Havenplein in hun geboorteplaats Harlingen.

Café Restaurant van Jan Roukema aan het Havenplein.

De middelste broer Wouter, vertrekt al voor de tweede wereldoorlog naar Engeland. Maar ook hem zien we op foto’s terug met zijn twee broers en met accordeon. De drie jongens, zonen van één van de kaatslegendes van Harlingen; Ids Roukema en hun moeder Antje de Bruin. Zowel Jan als zijn vader blijken iets met niespoeder te hebben. Waar vader Ids daar wel eens een grap mee uithaalt doet ook zoon Jan dat. Zo is er iedere woensdagavond in Hotel Centraal aan de Brouwersstraat in Harlingen een biljartavond. Ook Jan komt daar graag, en wanneer op een avond de bar vol zit, heeft hij stiekem achter de bezoekers wat niespoeder geblazen. Binnen twee minuten zaten al die ouwe seunen te proesten en te hoesten. Jan, die ietwat stotterde, zegt: “vvvvvolgens mmmij iiiiis er un eeeepudemie uutbroken”.

De jongens leren muziek spelen op het gehoor, ze kunnen geen noot lezen. En in 1934 richten Jan en Johan ‘De Frisia’s’ op. Johan is zeven jaar, wanneer ze hun eerste publieke optreden geven.  Ze zijn er opa Jan de Bruin dankbaar voor, dat hij met zijn diatonische harmonica de liefde voor de muziek en de accordeon heeft opgewekt. Het spelen hebben ze zich zelf geleerd en hun eerste instrumenten kopen ze van sigarettenbonnen, later spelen ze op professionele instrumenten van Duitse en Italiaanse makelij.

Ook van vaders kant zit er muziek in de familie. Via hun oma komen we dan uit bij Jacob Jans Jillings. Een violist en fluitspeler uit Sneek. Een man die op vele Friese kermissen een bekende verschijning was.

Jacob Jans Jillings en zijn vrouw Johanna Christina Arends, op het Franekereind in 1909

Hij speelde geen Cavatine van Raffe of Rêverie van Vieuxtemps, maar weet zo goed te spelen dat “gij het eene oogenblik een jubelende leeuwerik meent te hooren, die vrolijk opstijgt naar den blaauwen hemel, terwijl gij enkele tellen later denkt te moeten gelooven aan de nabootsing van een in doodsangst verkeerende kanarievogel”.

De accordeon nam een voorname plaats in de bloeiende zang- en orkestjescultuur in de jaren ‘50 van Harlingen. Wim Kroon, Ko Bonnema en een Rinus Beuker, ze speelden als toetsentovenaars voor het vaderland weg op bruiloften en partijen. Al die muziek ligt dat aan Harlingen, de haven, de matrozencultuur?  De Leeuwarder Courant vroeg het zich in 1960 al af, op een moment waarbij de opbloei van de lichte muziek al aan het afnemen is. “Of het nu komt doordat ze groot worden met de zang van de zee in hun oren, blijft een open vraag, maar in ieder geval zijn er onder de Harlingers velen, die hun sporen op het gebied van de lichte muziek met ere hebben verdiend.” Van de Harlinger dansorkesten zijn de Frisia’s het bekendst geworden. De basis bestaat altijd uit een Roukema, aangevuld vaak met een derde muzikant, meestal ook een accordeonist, zoals Johan Bok uit Sneek, maar ook wel eens met slagwerker Johannes Michels of zanger-humorist; Kees van der Woude of Abe de Vries of een zanger Jopie van der Woude. De slagwerker Johannes, of Johnny Michels, is de broer van Amelia Michels, de vrouw van Jan Roukema. Ze kwamen uit een zigeunerfamilie uit de regio Deventer. Het gezin Roukema Michels is altijd kinderloos gebleven.

Later spelen De Frisia’s- of ‘De Originele Frisia’s’ zoals ze zich het liefst zelf noemden- ook een poos zonder Jan Roukema. Maar even later dan duikt Jan weer in het orkest op en komen we Jopie niet meer tegen. Jopie zien we zeker internationaal terug na 1961, nadat hij zich heeft gevestigd op Terschelling en werkt in Hotel Europa als Hammondorganist. Het verblijf op Terschelling wordt voor twee jaar onderbroken, de joviale muzikant speelt dan een tijdje in hotels in Davos, Zürich en Locarno. Twee jaar later vind Jan Roukema een nieuw muzikaal systeem uit. Hij is  dan inmiddels al vaak op de nationale radio te beluisteren, en heeft een groot aantal grammofoonplaten op zijn naam staan. Het is een ingenieus nieuw systeem waarbij een Hammondorgel tegelijk met de klavieren en de bastoetsen van een accordeon kan worden bediend. Hij heeft hier al zo’n toen jaar over lopen piekeren, maar hij heeft het voorelkaar gekregen. Hij reist ermee naar een fabriek Düsseldorf, waar men in eerste instantie enthousiast is over de vinding. De fabriek besluit een proefmodel te gaan produceren. Na drie maanden reist Jan Roukema opnieuw naar Düsseldorf, maar keert hij woedend en teleurgesteld weer terug in de havenstad. De Duitsers hebben er niets in gezien en het proefmodel vernietigd, maar de idee wel doorverkocht aan een Italiaanse accordeonfirma en een Amerikaans bedrijf. Terug in Nederland weet hij het toch voorelkaar te krijgen via een Nederlandse importeur en het idee belooft veel goeds. Het is echter John Woodhouse die er groot mee geworden is, op zijn LP hoezen prijk: “John Woodhouse and his Magic Accordeon”. Maar het was toch echt Jan Roukema die er als eerste mee kwam.

De Frisia hits nummers 3 en 4, verkocht in acht maanden 20.000 stuks. De Leeuwarder Courant denkt het succes als volgt te kunnen verklaren: “Wie accordeon zegt en De Frisia’s, zegt geen Bach of Beethoven. De Roukema’s kennen de grenzen van hun kunnen en weten wat in hun genre het publiek vraagt”. Eén van de Roukema’s zegt: “Een melodietje dat de mensen na één keer luisteren al fluiten, zingen of neuriën. Geen hots en geen knots maar een populair nummertje met een prettig wijsje. Dat mag best dertig of veertig jaar oud zijn.” Dat zo’n deuntje zo oud mag zijn is mede de oorzaak van de teloorgang van deze muziek.

De bemanning van het 320 Squadron op 5 maart 1944, met geheel rechts Wouter Roukema.

 De oorlog kwam tussendoor en dat was geen tijd voor amusement en lichte muziek. Dus de Frisia’s grijpen terug naar de muziek uit die vooroorlogse tijd. Op hun eerste langspeelplaat prijken nummers uit de vooroorlogse Schlagerswereld. Nummers als: ‘Das gibt’s nur einmal’, ‘Das muss ein Stuck von Himmel sein’, ‘Wir zahlen keine Miete mehr’ en ‘Wenn der weisse Flieder wieder blüht’. Stuk voor stuk zijn het Schlagers. De Leeuwarder Courant schrijft: “Zodoende zal de muziekvriend van de wat oudere lichtingen plezierige herinneringen ophalen”. Jan Roukema is het met de muziekkeus helemaal niet eens. Hij doet niet mee en zijn naam staat dan ook niet op de plaat. Wel die van Jopie Roukema, Rinus Beuker en Dirk van Rijnbeek.

De Frisia’s met Wouter, Jan en Jopie Roukema.

In juni 1960 ontvangt Jopie Roukema, van de Bolswarder burgemeester Geukers, een gouden plaat van de NV Phonogram, men vindt dat Jopie het afgelopen jaar de beste muzikale of vocale prestatie heeft geleverd.  En mede omdat hij dertig jaar in ‘het vak zit’ krijgt hij ook nog een fraaie bureaukalender. Een onderscheiding die eerder naar Teddy Scholten, Corry Brokken en Willy Alberti is gegaan. DECCA records brengt dat jaar nog zes singeltjes in stereo uit. Daarna houden ze er ook weer mee op, het is simpelweg te duur. Van die zes singeltjes zijn er vier voor de Bleu Diamonds, eentje voor De Spelbrekers en eentje voor De Frisia’s. In 1960 zullen De Frisia’s meedoen aan de uitreiking van de Edisonuitreiking tijdens het Grand Gala Du Disque in het Concertgebouw in Amsterdam. Het is alleen niet bekend dof zie die dag, op 22 oktober 196d ook daadwerkelijk hebben opgetreden. De Leeuwarder Courant doet er in ieder geval geen verslag van. Later zullen een aantal Harlinger muzikant van naam, in een studio in Amsterdam een aantal nummers opnemen in opdracht van platenmaatschappij Tivoli. Krysttiid yn Fryslân’, ‘Winterwille’, ‘De fleurige ûngetiid’ en ‘De clivia’.’ Jan Roukema speelt mee en Ko Bonnema is ook van de partij. Jitske de Boer (‘De Zingende Huisvrouw 1957’) en Minne Huizinga tekenen voor de zang. “Wijs geworden door ervaring wisten ze welke strenge eisen er gesteld zouden worden”, wat erop zou kunnen duiden dat men niet heeft deelgenomen aan het Grand Gala Du Disque. Daarna is het redelijk gauw afgelopen met De Frisia’s en er komen nieuwe orkesten bij, zoals die met Ko Bonnema en de Rinsema's. In januari 1962 staan De Frisia’s voor het laatst in de krant, ze spelen in het radioprogramma ‘De Tipeltange‘ van de Rono. Na 1962, heeft Jan Roukema nog vele solovoorstellingen gedaan, tezamen met het door hem uitgevonden “magisch wonderorgel”. Jan begint dan ook wat te kwakkelen met zijn gezondheid en hij moet helaas wat vaker naar de huisarts dan voorheen. Maar wanneer hij op een dag naar zijn huisarts moet, dokter Van Rij op de kruising van de Hoogstraat en de Karremansstraat, opent hij de deur van de wachtkamer en ziet dat deze vol zit. Stotterend roept hij: “Hhoe iiist meesen?”. De mensen die wachten, hadden even langer na moeten denken, wanneer ze reageren met; ”Prima Jan”. Nnnou, dan mmut ik maar eerst, want as t mmet jum wel prima gaat, wat mutte jum hier dan?” En zo loopt dan de spreekkamer van Dokter Van Rij binnen.

Jan Roukema overlijdt in 1971. Hij is dan niet langer meer eigenaar van een café, maar heeft een muziekhandel op de Kleine Breedeplaats. Wouter is dan in 1959 in Rotterdam al overleden en Jopie op 47 jarige leeftijd  in 1972, nadat hij ’s middags nog even boodschappen had gedaan in het dorp waarna hij even is gaan rusten. Het markeert tevens het eind van het tijdperk van de accordeonorkesten. Het kon simpelweg geen stand meer houden tegen de opkomende massamedia, massacultuur en de popmuziek.

[kunstzinniglabvanhannahzwaa-blog]

16. Wat is het belang van de maatschappelijke context waarin de antiracistische kunstenaar zich bevindt?

7-6-2017

Referentie: De Bok, Marrige (Februari 2004). Kunstenaars vertellen over vrijheid en censuur. Geraadpleegd op 6 Juni 2017 van , http://www.krachtvancultuur.nl/actueel/2004/februari/artisticfreedom.html

Plaatskenmerk: internetbron

Extract: “Annari van der Merwe van de Zuid-Afrikaanse uitgeverij Kwela Books gaf het publiek een beeld van het literatuurklimaat in haar land. Het probleem schuilt voor haar niet in censuur, maar in het ontbreken van een leescultuur en dus van publiek. De overheid, eventueel geholpen door het bedrijfsleven, zou haar best moeten doen de literatuur te promoten, vooral via het onderwijs.”

Creatieve commentaar:

Al eerder in mijn blogs vertelde ik over het gebrek aan bewustzijn en kennis bij de Zuid-Afrikaanse samenleving. Uit ervaring en opgedane kennis kon ik aanduiden dat de gemiddelde Zuid-Afrikaan zich niet geheel bewust was van de samenleving waarin hij of zij leeft en de onderwerpen die hierin spelen. Hierdoor vraag ik me af: hoe zit het dan met de Zuid-Afrikaanse kunstenaar? Zou zijn of haar kunst een minder effectief of groot bereik hebben binnen de maatschappij dan in Nederland? En is hij of zij vrij genoeg om te kunnen doen en zeggen wat hij wil?

Annari van der Merwe is een Zuid-Afrikaanse schrijfster. In bovenstaand extract vertelt ze over het probleem wat er heerst in de Zuid-Afrikaanse wereld van de kunsten. Het is niet zozeer de beperking van vrijheid, maar het is het ontbreken van het publiek. Daarbij wordt de samenleving met daarbinnen het potentiële publiek ook niet aangemoedigd om zich verder te verdiepen in de kunsten. Dit in zowel de literatuur als in de uitvoerende en beeldende kunsten.

Er is dus een gebrek aan publiek, maar hoe komt dat dan? Ik las laatst over een kunstwerk van de kunstenaar Hans Haacke. Hij maakte de Condensation Cube; een werk dat als metafoor staat voor een gesloten systeem dat genoeg heeft aan zichzelf en zich alleen maar indirect iets aantrekt van de buitenwereld[1]. Hierbij maakte ik de vergelijking met de Zuid-Afrikaanse cultuur waarbinnen men zich bezighoudt met zijn directe omgeving en niet zoveel weet over en/of nieuwsgierig is naar de dingen die daarbuiten gebeuren. Hiermee doel ik op de bevolkingsgroepen in de armere gebieden van het land. Maar dit is niet de enige reden van het gebrek aan publiek. De Zuid-Afrikaanse kunstenaar heeft met meerdere problemen te kampen. In Nederland stimuleert de overheid de kunsten door bijvoorbeeld subsidies, het aanbieden van faciliteiten, het stimuleren van publiek en het verplichten van cultuureducatie. In Zuid-Afrika heeft de overheid een passieve houding welke leidt tot belemmering van de artistieke vrijheid van de kunstenaar[2].

Door deze positie van zowel kunst als de kunstenaar binnen de maatschappij is het vanzelfsprekend dat de kunstenaar een minder groot bereik heeft in de Zuid-Afrikaanse cultuur. Minder groot dan hij of zij zou hebben binnen de Nederlandse cultuur waar sprake is van ongelimiteerde vrijheid. Deze ongelimiteerde vrijheid maakt dat de Nederlandse kunstenaar antiracistische kunst kan maken met behulp van het stappenplan uit mijn vorige blog.

De stappen zijn echter benadert vanuit het oogpunt van de kunstenaar en bevatten geen overdrachtstap naar het publiek. Juist het Voor de Zuid-Afrikaanse kunstenaar is het essentieel om hierover na te denken aangezien de maatschappelijke context zich hier stugger verhoudt tot kunst. Ook voor de Nederlandse kunstenaar is dit enorm van belang, In mijn volgende blogs zal ik deze stappen nader onderzoeken en benoemen.

Ik kan dus concluderen dat de maatschappelijke context enorm van belang is voor de overdracht van kunst op haar publiek. In dit blog ben ik er vooral achter gekomen dat het bereik van de bevolking erg afhankelijk is van deze context. Dit zowel door de voorkennis en interesse vanuit de bevolking als door de stimulering van kunsteducatie (binnen en buiten het onderwijs) door de overheid.

[1] Den Hartog Jager, H (2014). Het streven: kan hedendaagse kunst de wereld verbeteren? Amsterdam: Athenaeum – Polak & Van Gennep.

[2] De Bok, Marrige (Februari 2004). Kunstenaars vertellen over vrijheid en censuur. Geraadpleegd op 6 Juni 2017 van , http://www.krachtvancultuur.nl/actueel/2004/februari/artisticfreedom.html

[3c-2018-leerling-laura]

Hoe duur was de suiker?

Cynthia Mc Leod, Den Haag, 1987 eerste druk

Waarom dit boek?

Voor Nederlands moesten we in de meivakantie 2017 een boek uitkiezen om te lezen. Bij het maken van die keuze mochten we gebruik maken van de website: www.lezenvoordelijst.nl. Op die lijst stond ook het boek: Hoe duur was de suiker? Dat boek sprak me aan omdat ik al de reclame borden op straat had gezien voor de film en die film wild ik ook al zien, daarom besloot ik eerst het boek te lezen en dan de film te kijken. Het boek gaat veel over slavernij en dat vind ik een interessant onderwerp.

De samenvatting

Het boek gaat over twee half-zusjes die op een joodse plantage wonen in Suriname rond 1770. De hoofdpersoon is het zusje Sarith. Ze is een heel mooi meisje en dat weet ze ook. Ze is ijdel en denkt dat ze elke man kan krijgen die ze wil. Haar half-zusje Elza trouwt met de man Rutger. Sarith ziet Rutger ook wel zitten en probeert daarom Elza’s man af te pakken. Dat zorgt er natuurlijk voor dat de eens zo goede relatie tussen Elza en Sarith flink wordt verknalt. Als Sarith inziet dat het haar niet zal lukken Elza’s man af te pakken, besluit ze zo snel mogelijk te trouwen. Ze trouwt met de weduwnaar Julius maar Sarith gaat gewoon vreemd zonder dat Julius dat door heeft.

Terwijl dit alles aan het gebeuren is heerst er grote onrust in Suriname. Plantages worden namelijk aangevallen door weggelopen slaven, marrons onder leiding van de ene Boni. De boni’s vermoorden de eigenaren die slechts waren voor hun slaven en bevrijden de slaven.

De plantage waar Sarith woont (Klein Paradijs) wordt aangevallen. Als Julius later terug komt om te kijken hoe het met zijn vrouw en kind gaat (hijzelf was namelijk niet op de plantage toen het werd aangevallen) treft hij een vreemde man aan in zijn onderbroek dood op de grond. Julius komt er achter dat Sarith vreemd was gegaan en is heel erg boos. Hij is dan ook niet meer verliefd op Sarith maar wordt verliefd op Sarith’s lijf-slavin Mini-Mini. Dan wordt Sarith op haar beurt boos…

Mijn mening

Ik vind ‘Hoe duur was de suiker’ een heel goed boek. Het geeft een goed beeld van hoe het er in Suriname toen de tijd aan toe ging met slaven en op plantages. Het boek zette me dus echt aan het denken over hoe erg de slaven het er in de tijd hadden. Er worden bijvoorbeeld verschrikkelijke straffen beschreven, zoals de spaanse bok (dat zijn zweepslagen). Relatie slavin-meesteres wordt heel erg goed weer gegeven door dat het boek in meerdere perspectieven is geschreven. Namelijk ook in het perspectief van Mini-Mini, Sarith’s slavin. Iedereens mening over het hebben van slaven wordt weergegeven. Ook is er heel erg goed neergezet hoe de slaven moesten leven (volgens welke regels en waarom mensen vonden dat het oké was om slaven slecht te behandelen) en hoe vrouwen in die tijd leefden. Zo staat er bijvoorbeeld in het boek dat Sarith vond dat ze snel moest trouwen omdat ze al 17 was! Trouwen op je 17e zou nu wel heel vroeg zijn…

[rotterdamvanalles]

De Grotemarkt met het huis In Duizend Vreezen, links het Hang, 1888-1892.

Het huis In Duizend Vreezen komt aan deze bijzondere bijnaam vanwege de inval van de Spanjaarden op 9 april 1572. Spaanse soldaten wilden op weg naar Den Briel door Rotterdam reizen, maar inwoners hielden de poort op 8 april gesloten. Op 9 april trokken de Spanjaarden alsnog de stad in. Bij de daaropvolgende schermutselingen kwamen onder andere smid Swart Jan en stadsbestuurder Roos om het leven.

Bevreesd voor de naderende Spaanse soldaten hadden inwoners van het huis In Duizend Vreezen een bok geslacht en het bloed van het dier over de stoep en drempel laten stromen. Toen de Spaanse soldaten langs het huis liepen dachten ze dat het huis al door Spanjaarden bezocht was. Zo kwam het huis In Duizend Vreezen zonder kleerscheuren de schermutselingen door.

Een dergelijk verhaal kan voorgevallen zijn, maar niet in dit huis. Het huis heeft als dagtekening 1594. De naam In Duizend Vreezen komt voor het eerst in 1669 voor.

De Grotemarkt was oorspronkelijk een gedeelte van de Steigersgracht. In 1556/1557 werd een gedeelte van deze gracht overwelfd en tot Marktveld gemaakt. Eerst noemde men dit overwelfde plein Nieuwe Brug, later Westbrug. In de 18de en 19de eeuw komt ook de naam Erasmusmarkt voor naar het beeld van de grote humanist, dat eeuwenlang op de markt stond. De huidige Grotemarkt vormt slechts het noordelijke gedeelte van het plein dat vóór het bombardement in 1940 deze naam droeg.

In 1566 gaf de stad de erven aan het Hang uit. In het begin wordt dikwijls gesproken van Westnieuwland. Ook vinden wij vermeld 'in den Hang op den Vischdijk'.Waarschijnlijk heeft men hier in het verleden een zogenaamde bokkinghang gehad (een drogerij van haring). In 1535 is er sprake van een haringplaats van de stad in deze buurt. Bovendien was het stadskeurhuis hier gelegen. De vroedschap besloot in 1594 voortaan geem bokkinghangen meer binnen de stad te dulden, namelijk niet meer in de Rijstuin en het Westnieuwland, wel ten zuiden van de Nieuwehaven, aan de Blaak en buiten de stad. In 1599 werden ook bokkingshangen toegestaan aan de zuidzijde van het Haringvliet en aan de Leuve buiten de Schiedamsche Poort. De meestal aangenomen verklaring , dat de vissers hun netten hier te drogen hingen, kan als onjuist worden bestempeld, omdat reeds in 1476 alleen vergund was de netten op te hangen aan het Oosterse hoofd en het Westerse hoofd en aan de Vest tussen de Delftsche Poort en de Schiedamsche Poort. Natuurlijk is het volstrekt niet uitgesloten dat de in de buurt van de Hang wondende vissers op eigen erf hun netten droogden. Het huidige Hang ligt gedeeltelijk op de plaats van de vooroorlogse straat van die naam . Het grootste gedeelte van deze oude straat lag op de plaats waar thans de (verbrede) Steigersgracht ligt.

De foto komt uit de fotocollectie van het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt uit het Stadsarchief Rotterdam en van http://rjb.x-cago.com/GARJB/1890/12/18901231/GARJB-18901231-0136/story.pdf

[trik76]

H E A D L I N E S • T R I K ready to roll!! Sat. 19/05 15u!! Zaterdag 19 mei om 15.00 uur opent Gert-Jaap Hoekman, hoofdredacteur van NU.nl de tentoonstelling bij Kunst centrum Haarlem. U bent van harte welkom om deze opening bij te wonen! Met 34 portretten van allerlei journalisten, bekend van TV, radio, kranten en tijdschriften laat TRIK zien hoe hij als een ware constructivist en moderne Dr. Frankenstein, de portretten samenstelt en modelleert. De tentoonstelling sluit aan op het thema van de Stripdagen Haarlem 2018: De maakbare mens – 200 jaar Frankenstein. TRIK is illustrator, vormgever en cartoonist. De hiphopfanaat die achter dit pseudoniem schuilt, is bekend van zijn grafische cartoons waarmee hij het nieuws en de politiek verklaart. De journalistieke portretten – opgebouwd uit grafische elementen en inhoudelijke verwijzingen - zijn gemaakt naar aanleiding van diverse interviews met de smaakmakers van de Nederlandse journalistiek. Kom kijken naar de geïllustreerde portretten van Gijs van Beuzekom, Christiaan Triebert, Danny Ghosen, Dieuwke Wynia, Derk Sauer, Franska Stuy, Gert-Jaap Hoekman, Marianne Zwagerman, Rob Wijnberg, Vivianne Bendermacher,Teun van de Keuken, Barbara Barend, Fréderike Geerdink, Sjuul Paradijs, Sjors Fröhlich, Robert van de Griend, Nikki Sterkenburg, Arnold Karskens, Cees van der Laan, Wierd Duk, Harriet Duurvoort, Fardau Wagenaar, Jean Pierre Geelen, Humberto Tan, John van den Heuvel/Nico Meijering, Karen de Bok, Kustaw Bessems, Paul Jansen, Sinan Can, Ronald Ockhuysen, Pieter Zwart, Tim Hofman, Jesse Frederik en Peter Vandermeersch. De getoonde portretten hebben gestaan in het journalistieke vakblad VillaMedia Magazine en zijn niet eerder tentoongesteld. De tentoonstelling ‘HEADLINES, journalistieke portretten’ van TRIK© is van 19 mei t/m 9 juni te zien bij Kunst centrum Haarlem. Met dank aan VillaMedia Magazine voor de sponsoring. #HEADLINES #TRIK #journalistiekeportretten #illustration #humbertotan #petervandermeersch #barbarabarend #frenkvanderlinden #timhofman #viviannebendermacher #johnvandenheuvel #gertjaaphoekman #nu #villamedia #villamediamagazine #kunstinhaarlem #kunstlenen #haarlem #art #nvj @kunstchaarlem

#timhofman #kunstlenen #haarlem #nvj #illustration #barbarabarend #villamediamagazine #kunstinhaarlem #art #gertjaaphoekman #viviannebendermacher #nu #johnvandenheuvel #petervandermeersch #villamedia #headlines #trik #humbertotan #frenkvanderlinden #journalistiekeportretten

[trik76]

H E A D L I N E S • T R I K Opening! Thank you all for coming!! On show till 9 june!! Come on by for a free HEADLINES poster and Villamedia Magazine with TRIK interview inside! Thank you @gjhoekman for opening the show! Thank you @kunstchaarlem for everything and Villa Media Magazine for sponsoring. Met 34 portretten van allerlei journalisten, bekend van TV, radio, kranten en tijdschriften laat TRIK zien hoe hij als een ware constructivist en moderne Dr. Frankenstein, de portretten samenstelt en modelleert. De tentoonstelling sluit aan op het thema van de Stripdagen Haarlem 2018: De maakbare mens – 200 jaar Frankenstein. TRIK is illustrator, vormgever en cartoonist. De hiphopfanaat die achter dit pseudoniem schuilt, is bekend van zijn grafische cartoons waarmee hij het nieuws en de politiek verklaart. De journalistieke portretten – opgebouwd uit grafische elementen en inhoudelijke verwijzingen - zijn gemaakt naar aanleiding van diverse interviews met de smaakmakers van de Nederlandse journalistiek. Geïllustreerde portretten van Gijs van Beuzekom, Christiaan Triebert, Danny Ghosen, Dieuwke Wynia, Derk Sauer, Franska Stuy, Gert-Jaap Hoekman, Marianne Zwagerman, Rob Wijnberg, Vivianne Bendermacher,Teun van de Keuken, Barbara Barend, Fréderike Geerdink, Sjuul Paradijs, Sjors Fröhlich, Robert van de Griend, Nikki Sterkenburg, Arnold Karskens, Cees van der Laan, Wierd Duk, Harriet Duurvoort, Fardau Wagenaar, Jean Pierre Geelen, Humberto Tan, John van den Heuvel/Nico Meijering, Karen de Bok, Kustaw Bessems, Paul Jansen, Sinan Can, Ronald Ockhuysen, Pieter Zwart, Tim Hofman, Jesse Frederik en Peter Vandermeersch. De getoonde portretten hebben gestaan in het journalistieke vakblad VillaMedia Magazine en zijn niet eerder tentoongesteld. De tentoonstelling ‘HEADLINES, journalistieke portretten’ van TRIK© is van 19 mei t/m 9 juni te zien bij Kunst centrum Haarlem. #HEADLINES #TRIK #journalistiekeportretten #illustration #humbertotan #petervandermeersch #barbarabarend #frenkvanderlinden #timhofman #viviannebendermacher #johnvandenheuvel #gertjaaphoekman #nu #villamedia #villamediamagazine #kunstinhaarlem #kunstlenen #haarlem #art #nvj @kunstchaarlem @stripdagenhaarlem

#villamedia #kunstinhaarlem #viviannebendermacher #gertjaaphoekman #journalistiekeportretten #kunstlenen #johnvandenheuvel #haarlem #nvj #humbertotan #trik #petervandermeersch #frenkvanderlinden #nu #timhofman #barbarabarend #art #illustration #headlines #villamediamagazine

[trik76]

H E A D L I N E S • T R I K Opening! Thank you all for coming!! On show till 9 june!! Come on by for a free HEADLINES poster and Villamedia Magazine with TRIK interview inside! Thank you @gjhoekman for opening the show! Thank you @kunstchaarlem for everything and Villa Media Magazine for sponsoring. Met 34 portretten van allerlei journalisten, bekend van TV, radio, kranten en tijdschriften laat TRIK zien hoe hij als een ware constructivist en moderne Dr. Frankenstein, de portretten samenstelt en modelleert. De tentoonstelling sluit aan op het thema van de Stripdagen Haarlem 2018: De maakbare mens – 200 jaar Frankenstein. TRIK is illustrator, vormgever en cartoonist. De hiphopfanaat die achter dit pseudoniem schuilt, is bekend van zijn grafische cartoons waarmee hij het nieuws en de politiek verklaart. De journalistieke portretten – opgebouwd uit grafische elementen en inhoudelijke verwijzingen - zijn gemaakt naar aanleiding van diverse interviews met de smaakmakers van de Nederlandse journalistiek. Geïllustreerde portretten van Gijs van Beuzekom, Christiaan Triebert, Danny Ghosen, Dieuwke Wynia, Derk Sauer, Franska Stuy, Gert-Jaap Hoekman, Marianne Zwagerman, Rob Wijnberg, Vivianne Bendermacher,Teun van de Keuken, Barbara Barend, Fréderike Geerdink, Sjuul Paradijs, Sjors Fröhlich, Robert van de Griend, Nikki Sterkenburg, Arnold Karskens, Cees van der Laan, Wierd Duk, Harriet Duurvoort, Fardau Wagenaar, Jean Pierre Geelen, Humberto Tan, John van den Heuvel/Nico Meijering, Karen de Bok, Kustaw Bessems, Paul Jansen, Sinan Can, Ronald Ockhuysen, Pieter Zwart, Tim Hofman, Jesse Frederik en Peter Vandermeersch. De getoonde portretten hebben gestaan in het journalistieke vakblad VillaMedia Magazine en zijn niet eerder tentoongesteld. De tentoonstelling ‘HEADLINES, journalistieke portretten’ van TRIK© is van 19 mei t/m 9 juni te zien bij Kunst centrum Haarlem. #HEADLINES #TRIK #journalistiekeportretten #illustration #humbertotan #petervandermeersch #barbarabarend #frenkvanderlinden #timhofman #viviannebendermacher #johnvandenheuvel #gertjaaphoekman #nu #villamedia #villamediamagazine #kunstinhaarlem #kunstlenen #haarlem #art #nvj @kunstchaarlem @stripdagenhaarlem

#humbertotan #gertjaaphoekman #viviannebendermacher #villamedia #art #trik #timhofman #illustration #villamediamagazine #haarlem #nvj #frenkvanderlinden #journalistiekeportretten #johnvandenheuvel #nu #kunstinhaarlem #kunstlenen #headlines #petervandermeersch #barbarabarend

[trik76]

H E A D L I N E S • T R I K Haarlems Dagblad • Zaterdag 19 mei om 15.00 uur opent Gert-Jaap Hoekman, hoofdredacteur van NU.nl de tentoonstelling bij Kunst centrum Haarlem. U bent van harte welkom om deze opening bij te wonen! Met 34 portretten van allerlei journalisten, bekend van TV, radio, kranten en tijdschriften laat TRIK zien hoe hij als een ware constructivist en moderne Dr. Frankenstein, de portretten samenstelt en modelleert. De tentoonstelling sluit aan op het thema van de Stripdagen Haarlem 2018: De maakbare mens – 200 jaar Frankenstein. TRIK is illustrator, vormgever en cartoonist. De hiphopfanaat die achter dit pseudoniem schuilt, is bekend van zijn grafische cartoons waarmee hij het nieuws en de politiek verklaart. De journalistieke portretten – opgebouwd uit grafische elementen en inhoudelijke verwijzingen - zijn gemaakt naar aanleiding van diverse interviews met de smaakmakers van de Nederlandse journalistiek. Kom kijken naar de geïllustreerde portretten van Gijs van Beuzekom, Christiaan Triebert, Danny Ghosen, Dieuwke Wynia, Derk Sauer, Franska Stuy, Gert-Jaap Hoekman, Marianne Zwagerman, Rob Wijnberg, Vivianne Bendermacher,Teun van de Keuken, Barbara Barend, Fréderike Geerdink, Sjuul Paradijs, Sjors Fröhlich, Robert van de Griend, Nikki Sterkenburg, Arnold Karskens, Cees van der Laan, Wierd Duk, Harriet Duurvoort, Fardau Wagenaar, Jean Pierre Geelen, Humberto Tan, John van den Heuvel/Nico Meijering, Karen de Bok, Kustaw Bessems, Paul Jansen, Sinan Can, Ronald Ockhuysen, Pieter Zwart, Tim Hofman, Jesse Frederik en Peter Vandermeersch. De getoonde portretten hebben gestaan in het journalistieke vakblad VillaMedia Magazine en zijn niet eerder tentoongesteld. De tentoonstelling ‘HEADLINES, journalistieke portretten’ van TRIK© is van 19 mei t/m 9 juni te zien bij Kunst centrum Haarlem. Met dank aan VillaMedia Magazine voor de sponsoring. #HEADLINES #TRIK #journalistiekeportretten #illustration #humbertotan #petervandermeersch #barbarabarend #frenkvanderlinden #timhofman #viviannebendermacher #johnvandenheuvel #gertjaaphoekman #nu #villamedia #villamediamagazine #kunstinhaarlem #kunstlenen #haarlem #art #nvj @kunstchaarlem

#barbarabarend #timhofman #gertjaaphoekman #villamediamagazine #illustration #kunstinhaarlem #art #nvj #haarlem #viviannebendermacher #villamedia #nu #humbertotan #journalistiekeportretten #trik #headlines #kunstlenen #petervandermeersch #johnvandenheuvel #frenkvanderlinden