#Buik van Parijs | Explore Tumblr Posts and Blogs

stefselfslagh · 5 years

Text

Kati Heck: “Mijn werk hoeft morgen nog niet in het MoMA te hangen. Overmorgen is ook goed.”

Dit stuk verscheen op zaterdag 6 april maart in De Morgen Magazine.

Volgende maand exposeert de Duits-Antwerpse kunstenares Kati Heck (39) in de Tim Van Laere Gallery. Haar schilderijen lijken soms taferelen uit een psychedelisch wonderland waar de lsd gratis voorradig is. En toch woont ze met man, kind en hond in het vredige Pulle. "Ik hou wel van wat dubbelzinnigheid."

Pulle, begot. Mag ik op audiëntie bij een van de meest opwindende kunstenaars van het moment, beland ik in een lodderig Kempendorpje. 'Kon jij nu echt niet in een kunstenaarshol in Tel Aviv of Berlijn wonen?', neem ik me voor om Kati Heck te vragen. Maar nog voor ik mijn bandopnemer in stelling heb gebracht, zegt ze al dat het haar geen ruk kan schelen waar ze bivakkeert. "Ik ben toch altijd in mijn atelier. Of dat nu in Pulle, Antwerpen of San Francisco staat, speelt geen enkele rol. Het enige wat ik hier mis, is afval. Toen ik nog in Antwerpen woonde, ging ik op donderdagavond altijd in de stapels grof vuil snuffelen. Op zoek naar interessante spullen. Hier in Pulle is er beduidend minder rommel. Of toch minder boeienderommel. Daar staat dan weer tegenover dat ik temidden van de Kempische natuur sneller een vogel of een worm zal schilderen. Het is eens wat anders dan de stedelijke zatlappen die ik vroeger soms portretteerde." (lacht)

Naast haar huis verrijst een atelier met de afmetingen van een nieuwbouwvilla. De ruwbouw is bijna klaar, in het najaar wordt het pand haar nieuwe artistieke domicilie. Ik vraag over welke eigenschappen een atelier moet beschikken om een goed Kati Heck-atelier te zijn. "Het belangrijkste is dat er een bed staat", zegt ze. "Zodat ik in mijn atelier middagdutjes kan doen. Na een dutje weet ik vaak precies welke richting ik met een werk uit moet. Eigenlijk is het bed waarin ik 's middags slaap míjn versie van een bureau. Het is de plaats bij uitstek waar mijn werk vorm krijgt. Waar zonder woorden knopen worden doorgehakt en problemen worden opgelost."

Kati Heck kleurt haar Nederlands met een gracieuze Duitse tongval. Haar 'goed' klinkt als 'gut', haar 'kop' als 'Kopf'. Het maakt haar lieflijker dan ik verwacht had. "Je zou een heel andere indruk van me krijgen wanneer ik Duits met je zou praten", zegt ze. "In het Duits is mijn woordkeuze scherper en grilliger. Intelligenter? Nee, dat niet. Luc Tuymans praat nog altijd beter Duits dan ik." (lacht)

Hartmensch

'Heck Yeah!' staat er op de groene pet die ze draagt. 'Heck Yeah!' is ook precies wat curatoren, galeristen en verzamelaars doorgaans denken wanneer ze haar werk zien. De afgelopen jaren exposeerde Kati Heck in de heilige drievuldigheid SMAK, Bozar en Muhka; had ze gedenkwaardige solotentoonstellingen in de Antwerpse Tim Van Laere Gallery en de Londense Sadie Coles HQ; en baande haar werk zich fluitend een weg naar de collecties van onder meer het Centre Pompidou in Parijs en het Walker Art Center in Minneapolis.

Tim Van Laere, haar galerist en beëdigd partner in crime, trekt een blik superlatieven open wanneer hij het succes van zijn poulain verklaart. "Kati is zonder meer één van de grootste talenten die ik de laatste twintig jaar heb ontmoet", zegt hij. "Op dit moment zie ik wereldwijd hooguit drie mensen die even goed kunnen schilderen als zij. De Amerikaan John Currin is er één van. Maar voor de rest speelt Kati qua technische virtuositeit bijna iedereen naar huis. En het mooie is dat ze met haar metier een heel eigen wereld gecreëerd heeft. Ik heb op kunstbeurzen nog nooit werk gezien dat ook maar in de buurt komt van wat Kati maakt. Dat is echt uitzonderlijk."

In het geschilderde Kati Heck-universum is het niet ongewoon dat een vrouw twee hoofden heeft en met een luit zwaait om zich te beschermen tegen een bezoeker uit een plots opdoemend hellevuur. Of dat een paterfiguur melancholisch in de verte staart terwijl hij met zijn linkerhand het zaagsel opvangt dat uit zijn buik stroomt. Zet kunstcritici in de buurt van een Kati Heck en er vallen gegarandeerd woorden als absurdistisch en expressionistisch.

Maar geen -isme kan uitdrukken wat de échte kwaliteit is van haar werken: je kan gewoon niet ophouden met ernaar te kijken. Haar schilderijen bruisen van het leven, en wel op een heerlijk ambigue manier: je zou gierend van de voorpret in haar doeken willen duiken, ware het niet dat je verstand je net op tijd aanmaant om toch maar wat afstand te bewaren. Want hoe bont en vrolijk haar taferelen ook lijken, ze dragen bijna altijd iets unheimlichs in zich: een naderend onheil, een onbenoembaar ongemak, een knagende onrust. Kati Heck-kunst is zowel lief als gevaarlijk, zowel smeuïg als rebels.

"Vroeger was ik écht wild", zegt ze nadat ik het woord 'rebels' heb uitgesproken. "Ik wou de maatschappij met mijn werk een pak rammel geven. Maar ondertussen ben ik erachter gekomen dat ik me beter op een rustige manier uit. Niet dat ik in mijn huidige werk geen standpunten meer innneem. Ik doe het gewoon implicieter, minder drammerig."

Ze neemt me mee naar haar tijdelijke atelier - een wintertuin die tot schilderveranda werd gepromoveerd - en toont me twee schilderijen die bestemd zijn voor haar nakende expo. Op het eerste tableau voert ze een gesprek met een verwelkte zonnebloem; op het tweede zitten twee mensen, een robot, een hond, een vis en een appel gezellig samen aan tafel. "Ik heb me laten inspireren door de Amerikaanse filosofe Donna Haraway", legt ze uit. "Volgens Haraway hebben wij op deze planeet enkel nog een toekomst als we leren samenwerken met andere organismen. En dus toon ik een wereld waarin mensen, planten, dieren en machines met elkaar communiceren alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Voor mij is dat óók een maatschappelijk statement: ik pleit voor een verregaande vorm van empathie, zelfs ten opzichte van wezens die ogenschijnlijk ver van ons afstaan."

Vindt ze het belangrijk dat mensen het verhaal achter haar werk kennen? "Welnee, ik ben al lang blij als ik zélf weet wat ik met mijn werk wil zeggen. (lacht) Je mag ook van mijn schilderijen houden omwille van een mooi geschilderde hand of een kunstig geborstelde traan. Als ik zelf naar kunst ga kijken, hoef ik het verhaal achter een werk ook niet per se te kennen. Pas als een kunstenaar mij fascineert, zal ik mij in de betekenis van zijn werk verdiepen. Het gebeurt dat het werk daardoor nog boeiender wordt. Het gebeurt ook dat ik nadien alle interesse verlies." (lacht)

"Ik ben en blijf ein Hartmensch: ik word door iets geraakt of niet. Daar kan de gebruiksaanwijzing bij een werk weinig aan veranderen. Ook vakmanschap blaast mij niet per definitie omver. Je ambacht beheersen, is goed. Maar je moet jezelf er ook van kunnen bevrijden. Ik ben als kunstenaar op mijn best wanneer ik mijn metier loslaat. Wanneer ik denk: ik kan alles, en dus hoef ik niks meer."

Babydetektivclub

De hevige voorjaarsstormen hebben gaten in het glazen dak van haar atelier geblazen: er tuimelen regelmatig regendruppels ter grootte van bosbessen naar binnen. Ze heeft haar schilderijen preventief op bakken Jupiler gehesen, maar de kans dat een corpulente spat water naar eigen goeddunken één van haar werken zal retoucheren, lijkt me niettemin reëel. "Maak je geen zorgen", zegt ze wanneer ze mijn gefronste wenkbrauwen ziet. "Die dingen kunnen wel tegen een stootje. Pas als mijn werken mijn atelier verlaten, moeten ze met witte handschoenen worden benaderd."

Op een tafel ligt een afdruk van de cover die ze voor De Morgen Magazine maakte: een zelfportret waarop ze gehuld in een luier detectivewerk verricht. Kati Heck mag zich dan ook de trotse oprichtster noemen van de Babydetektivclub: een genootschap van artistiekelingen die bij tijd en wijle samenkomen om de wereld als Baby Detektives - lees: nieuwsgierig en onbevangen - aan een onderzoek te onderwerpen.

"Ik heb de Babydetektivclub opgericht om aan de eenzaamheid te ontsnappen" zegt ze. "Om af en toe nog eens in groepsverband te kunnen opereren. Schilderen is een solitaire aangelegenheid. Soms snak ik naar mensen met wie ik kan praten over kunst en literatuur. De Babydetektivclub is daar een handig vehikel voor. We ontmoeten elkaar op onregelmatige basis, maar ik verlaat onze bijeenkomsten altijd met een hoofd vol ideeën. Ik breng gewoon ontzettend graag mensen samen. Ook in mijn werken creëer ik vaak situaties waarin mijn personages rond een tafel zitten. De communicatie tussen mensen - of de onmogelijkheid ervan - is een thema dat mij blijft fascineren."

Nog een club waar Kati Heck graag lid van is, is de Tim Van Laere-club: de schare kunstenaars die zich de voorbije twintig jaar hebben verenigd in de gelijknamige galerij. En waar behalve Heck onder meer ook Rinus Van de Velde, Jonathan Meese, Ben Sledsens en Armen Eloyan deel van uit maken. "Tim slaagt erin om onder zijn kunstenaars een uniek wij-gevoel te creëren. Als we na een opening samen iets gaan eten, is het altijd feest. We bewonderen elkaar, de galerij van Tim voelt echt aan als 'onze' galerij. Het wordt een belevenis om straks in ons prachtige nieuwe gebouw op het Zuid te mogen exposeren. Het lijkt wat op een sokkel, vind ik. Een voetstuk waar wij op mogen pronken." (lacht)

Ik vraag of kunstenaars die elkaar bewonderen ook elkaars werk kopen. "Ik heb al een tekening van Armen en een werk van Jonathan gekocht. Omdat ik van hun kunst hou, maar ook omdat ik een stukje van hun persoonlijkheid in huis wilde halen. Ik zou nooit een werk kunnen kopen van een kunstenaar die ik niet kan uitstaan. Mijn verstand zegt dat ik de artiest en de mens van elkaar hoor te scheiden. Maar mijn hart is het daar niet noodzakelijk mee eens."

"Ik kan ook niet voor om het even wie een tentoonstelling maken. Voor Tim Van Laere of Sadie Coles werken, dat klopt voor mij. Tim en Sadie zijn prachtige mensen. Maar een expositie maken voor iemand die ik in mijn binnenste een klootzak noem, dat vind ik moeilijk. In 2007 heb ik met een galerist een heel nare ervaring gehad. Ik heb nadien een half jaar niet kunnen schilderen. Mijn geloof in de kunstwereld was helemaal om zeep."

Maakt het ook uit wie haar werken koopt? "Als een werk heel bijzonder voor me is, vraag ik Tim om ervoor te zorgen dat het bij ook een bijzonder persoon terechtkomt. Maar uiteraard ben ik blij met elke koper. Ik moet per slot van rekening leven van mijn kunst."

Vindt ze dat ze het succes heeft dat ze verdient? "Ach, Gott. Daar ben ik echt niet mee bezig. Ik kan doen wat ik het liefste doe, dat is qua succes al heel wat. Natuurlijk vind ik het fantastisch dat ik volgend jaar in het Gemeentemuseum in Den Haag mag exposeren. En natuurlijk hoop ik dat mijn werk op een dag ook in het New Yorkse MoMA te zien zal zijn. Maar dat hoeft daarom niet morgen te gebeuren. Overmorgen is ook goed." (lacht)

Familiaal narcisme

Kati Heck groeit op in de suburbs van Düsseldorf, als dochter van een architect en een mode-ontwerpster. Nog voor ze officieel puber is, werkt ze al samen met haar moeder. Ze gaat mee naar modebeurzen in Firenze en Parijs en poseert voor de reclamecampagnes van haar mama. "Toen ik dertien was, poseerde ik in een Californische woestijn in een transparant bloesje waardoor je mijn ontluikende borsten kon zien. Mijn vader fotografeerde, mijn moeder gaf aanwijzingen. Als ik er vandaag op terugkijk, denk ik: vreemde gezinsactiviteit, toch. (lacht) Maar toen stond ik er niet bij stil. Iederéén in de familie Heck speelde graag voor model. Alleen mijn vader stelde soms zijn grenzen. Ik heb hem ooit gevraagd om een pissende hond na te doen, maar dat heeft hij geweigerd. (lacht) Terwijl mijn moeder er geen enkel probleem mee had om met blote borsten voor mij te poseren. Een milde vorm van narcisme is een familietrekje, vrees ik."

Behoort eigenliefde niet tot de karakteriële standaarduitrusting van de meeste kunstenaars? "Natuurlijk. En ik ben geen uitzondering op die regel. Maar eigenlijk vind ik het vreselijk dat ik zo op mezelf gericht ben. Als ik niet oplet, maak ik enkel nog zelfportretten. Dat vind ik vaak mijn beste werken. In een afbeelding van mezelf kan ik gemakkelijker kwijt wat er in mij omgaat. Plus: wanneer ik iemand anders schilder, voel ik toch een zekere verantwoordleijkheid ten opzichte van die persoon. Wanneer ik mezelf portretteer, heb ik daar geen last van: ik mag mezelf afbeelden zoals ik wil."

De amateur-Freud in mezelf vraagt of er in haar werk nog restjes opvoeding te bespeuren zijn. Ze denkt na en zegt: "Mijn ouders hebben mij altijd op het hart gedrukt dat ik verstaanbaar moet blijven. Dat het weinig zin heeft om iets te maken wat niemand begrijpt. Dat zie je wel in mijn werken, denk ik: ze zijn erg toegankelijk, ze bezorgen je geen acute aanval van migraine. Ik vind het irritant dat er in de kunstwereld zo gretig met complexe, maar betekenisloze begrippen gesmeten wordt. Conceptuele kunst die enkel door kunstwetenschappers begrepen kan worden, is aan mij niet besteed."

Heck is 19 wanneer ze in Antwerpen aanmeert. Ze is van plan om zich samen met een vriendin in te schrijven aan de befaamde mode-academie, maar bedenkt zich nadat ze het instituut een paar keer bezoekt. 'Te braaf en te proper', luidt het oordeel. Haar vriendin besluit fotografie te gaan studeren, zelf trekt ze naar het departement schilderkunst van de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten. Overdag schildert ze stillevens en ontwikkelt ze haar ambacht, 's nachts drinkt ze bier en voedt ze haar jeugdige kunstenaarsziel.

"Drinken is een tijdlang heel belangrijk voor me geweest. (lacht) Het hoorde bij de romantiek van het kunstenaarsschap, bij mijn zoektocht naar de extase. Al dan niet onder de invloed van alcohol probeerde ik de gekste dingen uit. Daarin niet zelden aangemoedigd door Fred Bervoets, die ooit in een gouden pak naar de woestijn trok om er een sculptuur te gaan maken. (lacht) Ik heb een tijdlang behoorlijk puberale avonturen beleefd. Maar dat hoorde nu eenmaal bij mijn artistieke coming of age. En de kunstenaarsromantiek is voor mij nog altijd essentieel. Kunstenaars mogen niet leven zoals boekhouders. Wij moeten onze vrijheid vieren, onze naïviteit bewaren."

Sinds twee jaar heeft ze een dochter, Jacky. Ik vraag hoe het met de romantiek van het kunstenaarsschap gesteld is nu er in huis niet alleen verftubes en kwasten rondslingeren, maar ook luiertassen en Fisher Price-xylofoons. "Wel, in vergelijking met vroeger drink ik beduidend minder, om maar iets te zeggen. (lacht) Maar het moederschap heeft ook zijn voordelen. Ik put mezelf minder uit dan een paar jaar geleden. Als Jacky morgen ziek wordt, zorg ik voor haar en stel ik mijn werk gewoon even uit. Sinds ik mama ben, hoef ik me niet langer af te vragen waar mijn prioriteiten moeten liggen. Dat is rustgevend."

"Maar het is zeker niet zo dat mijn dochter de kunstenaarsromantiek uit mijn leven wegzuigt. Ze maakt er nu gewoon deel van uit. Mijn werk is mijn leven en mijn leven is mijn werk. Zo is het altijd al geweest en zo zal het ook altijd zijn. Ik heb wel het geluk dat Gregory (Brems, haar man, red.) regelmatig voor mij inspringt. Als ik mijn artistieke intuïtie wil volgen of tegen mijn deadlines moet vechten, is hij degene die de boel hier runt. Hij helpt me trouwens ook met het maken van mijn sculpturen. Gregory is muzikant, maar heeft de pech dat hij alles kan."

Menstruatiekunst

"Vrouwen kunnen niet schilderen", zei Luc Tuymans nog voor Heleen Debruyne oud genoeg was om hem voor die uitspraak een metaforische klets om de oren te geven. Later corrigeerde Tuymans zijn statement: "Vrouwen kunnen niet schilderen, op twee na: Marlene Dumas en Kati Heck." Ik vraag de laatstgenoemde hoe ze die quote onthaald heeft: als een compliment voor zichzelf? Of als een belediging voor vrouwelijke kunstenaars? "Beide", lacht ze. "Georg Baselitz (Duitse kunstenaar, red.) heeft ooit hetzelfde gezegd als Tuymans. Alleen kon Baselitz zelfs geen twee vrouwen opsommen die zijn goedkeuring wegdroegen." (lachje)

"Maar zowel Baselitz als Tuymans hebben ongelijk: vrouwen kunnen even goeie kunstenaars zijn als mannen. Alleen: van alle vrouwen die aan de kunstacademie studeren, komen er bitter weinig in een galerij terecht. En ik denk eerlijk gezegd dat dat een beetje een Belgisch probleem is. Belgische kunststudenten zijn vaak nog erg jong en onzeker wanneer ze afstuderen. Ze weten nog niet precies wat ze willen en trekken dan maar naar het kunstonderwijs. Maar het vaste inkomen van een onderwijsjob maakt de ontkiemende kunstenaar in hen niet ambitieuzer. Integendeel."

"Zelf ben ik wél van meetaf aan voor het voltijdse kunstenaarsschap gegaan. En als ik even wat geld nodig had om mijn ding te kunnen blijven doen, deed ik een tijdelijke job die niks met kunst te maken had. Ik wou mijn artistieke krachten investeren in mijn kunstwerken. Niet in opleidingen voor studenten. Ik denk dat vrouwen - maar ook mannen - die écht kunstenaar willen worden risico's moeten durven nemen. Door op veilig te spelen, versmachten ze hun kunstenaarsdroom."

"Los daarvan zijn er vandaag toch een aantal straffe vrouwen die al op jonge leeftijd succes hebben. Charline Tyberghein, bijvoorbeeld. En dat komt niet omdat Charline zo goed kan netwerken, maar omdat haar werk zo overtuigend is."

"Ik hoop in ieder geval dat we de genderissues op een dag kunnen begraven. Want eigenlijk is heel die m/v-discussie in de kunsten niet zo interessant. Voor mij gaat kunst niet over 'vrouw zijn' of 'man zijn'. Menstruatiekunst - of peniskunst, for that matter - is zelden boeiend."

Dochter Jacky tikt tegen het raam van het atelier. Haar werkdag in de crèche zit erop, tijd om mama uit haar interviewbubbel te bevrijden. "Jacky!", roept Heck wanneer ze haar hoogblonde nageslacht in de gaten krijgt. Ze stuift het atelier uit en trakteert haar dochter op een kus en een knuffel.

"Dit atelier heeft veel te veel ramen", zegt ze nadien. "Jacky en ik kunnen elkaar voortdurend zien. Als ze met haar neus tegen het raam komt staan, breekt mijn moederhart. Dan kán ik niet anders dan stoppen met werken. Lastig, als je in de laatste rechte lijn naar een tentoonstelling zit." (lacht)

We houden ons journalistieke vraag-en-antwoord-spel voor bekeken en nemen herzlich afscheid.

Terug thuis besluit ik Pulle voor de lol eens onder de Google-microscoop te leggen. Eén keer haalde het dorp het wereldnieuws, zo blijkt: op 3 september 2005, nadat op het plaatselijke kerkhof het lijk van een halfnaakte vrouw was gevonden. Gezien haar staat van ontkleding dachten de Pulse Hercule Poirots aan een lustmoord. Maar nader onderzoek wees uit dat de vrouw tussen twee grafstenen was gehurkt om te plassen, daarbij haar evenwicht had verloren, één van de zerken had vastgegrepen, onder de loodzware steen was terechtgekomen en uiteindelijk gestikt was.

Op tragikomische wijze richting de dood sukkelen, laat dat maar aan de Belgen over, is mijn eerste gedachte. De tweede: zou een vrouw die met haar onderbroek op haar enkels tussen de grafzerken zit geen mooie bijrol kunnen spelen in een Kati Heck-tableautje?

0 notes

kunsthalextracity · 5 years

Text

"Er zijn meer straten naar bloemen vernoemd dan naar vrouwen. Maar de gekleurde vrouw krijgt nog minder ‘exposure’. Als ze al wordt uitgebeeld, is dat niet zelden op een seksistische of racistische manier.”

Waar blijven de beelden van de gekleurde vrouw in de publieke ruimte?

Er zijn weinig monumenten van vrouwen in de publieke ruimte. Maar vrouwen van kleur komen nog minder aan bod. Als ze worden uitgebeeld, is dat niet zelden op een seksistische, racistische en stereotiepe wijze. De urgentie om dit te veranderen is groot en wordt breed gedragen, geloven Sayira Maruf, Simone Zeefuik, Mashid Mohadjerin en Joachim Ben Yakoub. Tijdens de derde avond van Imagining Monuments in Kunsthal Extra City discussiëren ze over hoe die beelden van vrouwen van kleur eruit zouden kunnen zien.

Tekst: Janine Meijer Foto’s: Mark Rietveld

Iedereen heeft verschillende identiteiten. Behalve man of vrouw zijn we ook gelovig of vrijzinnig, heteroseksueel, homo of transseksueel, zwart of wit en nog veel meer en alles ertussen. Het kruispunt- of intersectioneel denken houdt rekening met al deze identiteiten.

“De term werd in de jaren zeventig de eerste keer gebruikt in de Verenigde Staten om een rechtszaak te duiden die zwarte vrouwen hadden aangespannen tegen hun werkgever in de auto-industrie”, zegt Sayira Maruf, bestuurslid van Ella Vzw. “De fysiek zware klussen waren voorbehouden aan mannen. Het secretariaatswerk werd door vrouwen gedaan. Zwarte vrouwen kwamen voor beide banen niet in aanmerking. Ze werden gediscrimineerd op basis van gender én huidskleur. Vanuit het kruispuntdenken bekijk je hoe verschillende vormen van discriminatie met elkaar verbonden zijn en interageren. Iedereen is verschillend, maar we moeten niet zo naïef zijn dat deze verschillen neutraal zijn.”

Het kruispuntdenken is voor het eerst naar voren gebracht door Afro-Amerikaanse activiste Kimberlé Crenshaw , weet Sayira, maar de toepassing beperkt zich niet tot Afro-Amerikaanse vrouwen . “Het is evengoed een manier om de positie van de arme witte vrouw te analyseren of die van de witte homoseksuele man.”

Schunnige bewegingen

Monumenten van vrouwen zijn ondervertegenwoordigd in het straatbeeld. Volgens Sayira zijn er meer straten naar bloemen vernoemd dan naar vrouwen. Maar de gekleurde vrouw krijgt nog minder ‘exposure’. Als ze al wordt uitgebeeld, is dat niet zelden op een seksistische of racistische manier.

Simone Zeefuik, schrijfster en initiator van diverse projecten, heeft een onthutsende foto meegenomen die werd gemaakt in de Nederlandse Keukenhof, een groot bloemenpark in Lisse. Een witte man houdt de borst van het standbeeld van een naakte zwarte vrouw vast. “Deze foto toont dat zwarte vrouwen worden voorgesteld als seksuele objecten waar je aan mag zitten. Stel je de omgekeerde situatie eens voor: een beeld van een witte vrouw die op intieme plekken wordt betast door een gekleurde man. Beelden van naakte zwarte vrouwen maken iets in ons los waarvan ik had gehoopt dat het er niet meer zou zijn.”

De Amerikaanse kunstenaar Kara Walker maakte een enorm beeld van een zwarte vrouw die op haar buik ligt met haar billen omhoog, gaat Simone verder. “Mensen gingen erachter staan en maakten schunnige bewegingen. Het kunstwerk bestond uit het vastleggen van die beelden om aan te tonen hoe er op naakte zwarte vrouwen wordt gereageerd. Waarom vinden veel mensen dit grappig? Ik vraag me af of een zwarte directeur van de Keukenhof of een zwarte directeur van een museum dit zomaar zou tolereren?”

Minstens even aanstootgevend vindt Simone de beelden of straten en pleinen die zijn genoemd naar de Nederlandse feministe Aletta Jacobs. “Een standbeeld van een vrouw; we zijn goed bezig, denken velen. Maar Aletta heeft heel racistische dingen gezegd over gekleurde vrouwen. Het is heftig voor mensen die over dat plein lopen en dat weten.”

Beeldend kunstenaar Mashid Mohadjerin is het daar niet helemaal mee eens. “Ik vind dat beelden van historische figuren die racistische uitspraken deden moeten worden gecorrigeerd, maar het is van een andere intensiteit dan de stereotiepe beelden van vrouwen waar we dagelijks in de media mee worden geconfronteerd. Mensen lopen door de stad, maar staan vaak niet stil bij de naam die een straat of een plein draagt. De mediabeelden richten veel meer kwaad aan.”

Simone: “Dit zou betekenen dat je nooit iets moet veranderen, want er is altijd iemand die er geen probleem mee heeft of wiens geschiedenis het niet is. Ik stoor me niet aan brieven met de aanhef ‘beste mevrouw/meneer’. Maar er zijn genoeg mensen die zich er wel aan storen en daarom moet het anders. Ik ben niet de maatstaf.”

“Als straatnamen of pleinen die verwijzen naar racistische personen niet een andere naam krijgen, zegt dat veel over de maatschappij en wiens gevoelens wel of niet tellen”, vindt Sayira.

Vrouw met hoofddoek én aktetas

Volgens Joachim Ben Yakoub, onderzoeker aan UGent en docent aan Sint Lucas in Antwerpen, is “niets zo zwijgzaam als de vanzelfsprekendheid”. De norm is altijd onzichtbaar. Dat wat vanzelfsprekend is voor sommige, en dus zogezegd niemand beroert, kan echter enorm aanstootgevend zijn voor een minderheid aan mensen die het geweld van deze normaliteit dagelijks ervaren. Joachim: “In mijn onderzoek zie je dat monumenten die weinig zichtbaar waren vaak een prominente rol gaan spelen ten tijde van revolte, omdat ze iets onder de aandacht brengen wat al lang onder de oppervlakte leeft. Een voorbeeld daarvan is het beeld van Leopold II met aan zijn voeten knielende Congolezen op de zeedijk in Oostende of het ruiterstandbeeld aan het Troonplein in Brussel of zijn buste in het park van Vorst. Het racistisch geweld dat velen dagelijks nog ervaren wordt gekanaliseerd naar collectieve, vaak ook artistieke, acties die dat koloniaal beeld publiek contesteren.

Hoe moet een beeld van de gekleurde vrouw eruitzien? Dat is een vraag die niet makkelijk te beantwoorden is. Sayira noemt het Myriam Makebaplein in Gent waar een standbeeld staat van kunstenaar Michaël Borremans. Het beeld is bedoeld om de diversiteit in de stad te tonen. Eén van de personages is een vrouw met een hoofddoek die een tas meesleurt. “Het is goed bedoeld, maar waarom draagt de vrouw met hoofddoek geen aktetas? Alsof alle Turkse en Marokkaanse vrouwen altijd met een boodschappentas op de markt rondlopen?”, zegt Sayira.

Volgens Mashid is het een fase waar we doorheen moeten om tot het bewustzijn te komen dat gekleurde vrouwen ook anders kunnen worden afgebeeld. Simone reageert feller: “Het gaat minder om bewustzijn dan om urgentie. Wachten op het bewustzijn is kiezen om een eerlijke representatie uit te stellen.”

Een kunstenaar met een Islamitische achtergrond zou nooit zo’n beeld hebben gemaakt, denkt Simone. “We moeten meer nadenken over de personen die worden gekozen om dergelijke beelden te maken. Hebben ze altijd de kennis om het beeld recht te doen?”

Adinda van Geystelen, algemeen directeur van Kunsthal Extra City, gelooft dat een beeld minder problematisch is als je in alle fasen van de totstandkoming diversiteit nastreeft. Maar ze denkt niet dat je voor elke minderheid een figuur kan bedenken zonder in stereotypen te vervallen.

Joachim merkt op dat de personencultus bij het herdenken van belangrijke historische gebeurtenissen of het toeschrijven van belangrijke historische verwezenlijkingen aan één persoon niet meer van deze tijd zou mogen zijn. Het racisme zal niet oplossen, wanneer er naast een plein ook een standbeeld voor Lumumba komt in Brussel. Niet dat hij hier niet achter staat, maar geschiedenis wordt collectief gemaakt, door deze te herleiden tot één held doe je volgens Joachim onrecht aan al die andere mensen die zich opgeofferd hebben voor een historische verandering: “De vraag dringt zich ook op of modernistische figuurlijke representatie nog de meest geschikte vorm is voor publieke monumenten vandaag. Misschien moeten we zelf af van het eurocentrische idee dat de mens de maat der dingen is en moeten we ons nog zo gekoesterd humanisme fundamenteel in vraag durven stellen.”

Verandering op til

Simone is hoopvol voor de toekomst: “De urgentie om ook de gekleurde mens een eerlijke en correcte plek te geven in de publieke ruimte groeit. Gekleurde mensen gaan niet langer naar films of musea waarin ze niets van zichzelf herkennen. Ze gaan eigen werk maken en toffe projecten starten. En dan worden ze plots wel interessant en willen anderen met hen samenwerken.”

Ook Sayira voelt dit, hoewel ze niet denkt dat het verzet mainstream is. “Het is veeleer duwen en trekken vanuit de marge. Maar er is absoluut verandering op til. Mensen nemen het heft in eigen handen, gaan zich verenigen en wachten niet langer op de goedkeuring van witte instellingen.”

Joachim ziet dezelfde evolutie, maar verwijst naar Audre Lorde: “Je kunt het huis van de meester niet ontmantelen met de sleutels van de meester”. Misschien is het niet zo slecht dat er minder straatnamen naar vrouwen verwijzen dan naar bloemen, zoals Sayira reeds aangaf. Waarom zouden we het straatbeeld willen veranderen door er bekende vrouwen aan toe te voegen? Misschien is het strategischer om verwijzingen naar mannen die zogezegd op hun eentje geschiedenis hebben gemaakt van het straatbeeld te verwijderen? Om zijn punt kracht bij te zetten, nam hij een foto mee van het Vrijheidsbeeld in New York. Het beeld werd door Frankrijk geschonken aan de Verenigde Staten om het einde van de Amerikaanse Burgeroorlog te vieren. Er wordt gezegd dat deze oorspronkelijk een tot slaaf gemaakte zwarte vrouw moest verbeelden, maar dat na onderhandelingen het uiteindelijk een witte vrouw is geworden. Zo zie je aan een van haar enkels nog een ketting die naar haar verleden als tot slaaf gemaakte vrouw verwijst. Ook het standbeeld van Marianne op de Place de la République in Parijs, het meest centrale monument van Frankrijk, symboliseert vrijheid. Wel gek dat deze opgetrokken werd toen vrouwen nog geen stemrecht hadden, dé hoeksteen van de republiek. Joachim wijst ons zo op de contradictie dat het beeld van de vrouw in het Westen door mannen worden geïnstrumentaliseerd als symbool voor vrijheid, terwijl ze tot op vandaag nog steeds aan het vechten zijn voor gelijkheid.

Tot slot de vraag welke gekleurde vrouw of welke geschiedkundige gebeurtenis volgens de panelleden een standbeeld verdient?

Simone zou kiezen voor een beeld dat de betrokkenheid van de Belgische regering bij de moord op Congolese vrijheidsstrijder Patrice Lumumba verbeeldt. “Ik vind het een schandaal dat een regering die zoveel leed heeft veroorzaakt tijdens de koloniale periode daar geen rekenschap voor aflegt.”

Sayira opteert voor een meer algemeen beeld dat symbool staat voor alle vrouwen die zich verzetten en een strijd leveren op welke manier dan ook.

Joachim wil een collectief beeld, bijvoorbeeld een beeld dat de begrafenis van de woorden allochtoon en autochtoon symboliseert. “De woorden zijn in 2015 tijdens de Gentse Lente door een stoet van honderden rouwende mensen ten grave gebracht in het Beaudelo park, maar er ontbreekt naar mijn weten nog een grafsteen.”

_______________________________________________________________________

DIt is een verslag van de derde avond (21.02.2019) in de reeks ‘Imagining Monuments’, een samenwerking tussen Kunsthal Extra City en het Middelheimmuseum Antwerpen.

Via een reeks publieke gesprekken en artistieke suggesties denken we samen na over hoe we als stadsbewoners, activisten, academici, kunstenaars, opinie- en beleidsmakers omgaan met de verschillende aspecten van vrouwelijke representatie bij monumenten in de publieke ruimte.

Bekijk hier het volledige programma

0 notes

ikkannietkoken · 7 years

Text

Mirazur

03:50. Genadeloos doet de wekker zijn werk en ik vind het niet eens erg. 08:28. Ik land in Nice. De ochtend is nog maar net begonnen en het is al warm in de Franse badplaats. Heet, zeg maar. 08:46. Ik zit in een Uber naar het treinstation omdat Google en mijn telefoon mij pertinent van bruikbare informatie over het lokale openbaar vervoer weigeren te voorzien en ik geen zin heb om tijd te verliezen aan besluiteloos staren naar onduidelijke dingen in het Frans.

In Cannes worden later vandaag de eerste Lions verdeeld. Een Lion is een award voor creatieve communicatie. De creativiteitsprijs is er in een gouden, zilveren en bronzen variant. Er is ook een Grand Prix en dat is nóg beter dan goud, denk ik. Misschien een idee voor de Olympische Spelen. Een Grand Prix voor de allerbeste bobsleeër. Behalve bloed en drank stroomt er vooral heel veel prestige door de aderen van het festival en als gevolg van dat laatste komen er vanuit de hele wereld mensen naar Cannes. En dat is duidelijk te merken op Aéroport Nice Côte d'Azur. Buiten scheiden onze wegen: de reclamemensen vertrekken naar het westen, ik ga naar het oosten. Eerst naar Monte-Carlo in Monaco. Het is een rijkemensenspeeltuin en een paradijs voor mensen die geld hebben en willen laten zien dat ze geld hebben. Het is ook een paradijs voor iedereen die geen cent heeft, maar met plezier kijkt naar mensen die het wel hebben. De groep mensen zonder geld verslikt zich bij tijd en wijle in espresso's van niet minder dan tien euro. Doodsoorzaak: de bon.

In l'Hôtel de Paris bestel ik een continental breakfast, kijk ik naar buiten en heb ik het warm. Niet precies in die volgorde, maar dat doet er niet toe. De viennoiserie lijkt met de Franse slag te zijn bereid en kan ik gerust een kleine deceptie noemen. De service, daarentegen, is van grote klasse. Omdat ik me scheel betaal in het historische hotel, vind ik dat ik recht heb op een voorraad Monegaskische elektriciteit uit één van de stopcontacten, die overigens niet eens van goud zijn. Wat een tegenvaller. Met een volle batterij en een halfvolle buik loop ik naar het treinstation en neem ik de trein naar Menton. Mooie rit, man, zo langs de kust. Ik snap in één keer waarom de Côte d'Azur de Côte d'Azur heet. De felblauwe zee is van adembenemende schoonheid en ik heb zin om in het water te springen.

Het meest oostelijke deel van Menton is slechts een meter of tweehonderd van de grens met Italië verwijderd. Volgens Google Maps moet ik vanaf het station een klein stuk lopen. Daar is geen woord aan gelogen. Maar wat Maps niet vertelt, is dat ik een helling op moet lopen. Omdat de Franse middagzon er vandaag bijzonder veel zin in heeft, het ongeveer 33 graden is en schaduw een schaars goed is op mijn route, is een klim het allerlaatste waar ik op zit te wachten. Badend in het zweet kom ik aan bij het tweesterrenrestaurant. Het parkeerterrein, waar plek is voor vijf of zes auto's, is leeg. Ik ben te vroeg. Maar ik heb daardoor alle tijd om me even op te frissen en wat anders aan te trekken.

Het restaurant, nummer vier op de lijst van The World’s 50 Best Restaurants, staat al geruime tijd op de internationale kaart en dat is een prestatie. Die aandacht is mij niet ontgaan en ik ben méér dan benieuwd. De chef-kok, Mauro Colagreco (1976) is geboren in La Plata, Argentinië. In 2001 kwam hij naar Frankrijk. Voordat hij Mirazur in 2006 opende, kookte hij onder andere bij twee befaamde driesterrenrestaurants in Parijs: L'Arpège van Alain Passard en Plaza Athénée van Alain Ducasse. Een goede basis, lijkt me. De Napolitaanse Antonio Buono is chef de cuisine en leidt alles op culinair gebied in goede banen vanmiddag.

Het restaurant is enorm licht door al het glas. Is wel lekker voor de foto's, denk ik direct. Verder is het restaurant niet heel luxe of chique ingericht. Tafels zijn niet gedekt. Ik stoor me er niet aan. Het uitzicht is sensationeel. Ik zie Menton en de haven, de zee, boten, bomen, groen. Het is indrukwekkend. Nooit eerder at ik op zó een mooie plek.

Het tasting menu telt tien gangen. De eerste gang bestaat uit een zestal amuses. M'n gedachten zijn helemaal bij het uitzicht en bij de zee en wat ik precies krijg, ontgaat me voor een deel. Op de gelei van rode biet zit geitenkaas en op de geitenkaas zit een dunne plak chioggiabiet. Als kind gruwelde ik van rode bieten. Dit is echter een vrij smakelijk begin. Tempura. De gele bloem van de courgetteplant is perfect gefrituurd. Juicy, maar niet vet. Krokant, luchtig en subtiel voorzien van zeezout. Als dit geen perfectie is, komt het in ieder geval eng dichtbij. De vederlichte, broze macaron bevat groene appel en een wat zout smakende substantie die ik niet helemaal kan plaatsen, maar wel erg kan waarderen. De sardine, geserveerd op een steen, vind ik er niet heel aantrekkelijk uitzien door de duidelijk zichtbare graten. Het is slechts schijn: de krokante amuse is beter dan de andere amuses en ik vind de smaak bovendien het meest typerend voor het kustgebied waarin ik ben: de Côte d'Azur. De ziltige smaak doet direct aan de zee denken. Tussen de dennenappels, op de stronk hout: een slak. Niet zo’n echte slijmerige, maar een slak van selderij. Erg goed. Ten slotte een club sandwich met avocado en curry.

Het brood is heerlijk. Geen boter, maar wel een fantastische olijfolie met een heel subtiele smaak van citroen. Er zit ook ook gedicht van Pablo Neruda bij. Over brood, natuurlijk.

De forse, vlezige Gillardeau-oester is zout, zoet en smaakvol en de combinatie met peer is heerlijk. De zoete vrucht verschijnt op drie verschillende manieren op mijn bord: als – heel verrassend – peer, als perensap en als gelei van peer. De uiencrème is helemaal op z'n plek in het eerste gerecht. De tapiocaparels voegen echter niets toe. De blauwe bloemen (komkommerkruid) en tuinkers wel.

Het volgende gerecht, een bonensalade met pistache en kersen, ziet er mooi, fris en simpel uit. Op het bord vind ik veel rauwe en nauwelijks bewerkte producten. De bonen zijn kort gekookt en daardoor nog lekker crispy. Van complexe kooktechnieken is geen sprake in dit gerecht, maar alles is kakelvers. Mirazur heeft een eigen tuin, maar ik weet niet in hoeverre de producten van hun land komen. Doet er verder ook niet toe, want wat ik eet is héérlijk. De kersen zijn zoet en, in veel mindere mate, zuur. Fantastisch. De vinaigrette, ook van pistache, is goed en maakt het groentegerecht net even wat smeuïger.

Het derde gerecht is volgens The World’s 50 Best Restaurants een standout dish van Colagreco. De rode biet, voorzien van een zoutkorst, is bereid in de oven. Door deze manier van bereiden kookt de biet in zijn eigen vocht en daardoor worden de smaken intenser. Zijn die ook intens? Ja, het is overduidelijk... biet. De Osetra-kaviaar, die op het allerlaatste moment over het gerecht wordt gegoten, vind ik wat minder. Want ik mis de intense, zilte smaak die zo typerend is voor het zwarte goud. De viskuit die ik op m'n bord heb liggen is verrassend flauw. Juist dit gerecht kan bést wat zout hebben, want de rode biet is vrij zoet. De roomsaus is subtiel zuur. Een erg lekker gerecht, maar de kaviaar laat te wensen over.

De langoustine, die niet minder dan subliem is, verkeert in het zoete gezelschap van een perfecte perzik. Het gerecht is verre van bijzonder. De bouillon van verbena is niet om over naar huis te schrijven en het geheel weet mij niet te betoveren.

Van het volgende gerecht word ik blijer. Tarbot met prei, puree van zwarte knoflook en een prima hollandaisesaus. De creatie is complex, maar uitstekend in balans. De stevige vis is uitstekend gegaard. De smaak van de knoflookcrème is intens, herkenbaar en meeslepend, maar nooit overheersend. De romige, luchtige hollandaisesaus, die ook wat nuances van zoethout bevat, is een calorierijke vorm van geluk. De licht bittere prei maakt het gerecht een gebalanceerd, doordacht en boeiend geheel.

Voor het hoofdgerecht krijg ik een palet cleaner in de vorm van kikkererwten die met een lichte, smakelijke bouillon zijn overgoten.

Als ik aan de Franse Rivièra denk, denk ik niet aan duif. (Ik denk nooit aan de Franse Rivièra, trouwens.) Dat de vogel op brutale wijze ten tonele verschijnt, vind ik verrassend op een aangename manier. Geen lam, geen kalf, maar een prachtige duif van Marie Le Guen. Het vlees is behoorlijk rood en mals. Iedere hap is een sappige, smakelijke stap naar een compleet leeggegeten bord en een voldaan gevoel. De wilde aardbeien smaken zinderend lekker. Mierzoet. Dat er óók in dit gerecht een rol is voor een vrucht, verbaast me. Gezien het seizoen is het echter logisch. Het is zonde dat het huwelijk tussen de vogel en de vrucht minder succesvol is, omdat de zoete smaak íets te veel vind overheersen. De zwarte sesam is verschrikkelijk lekker bij de duif. De speltrisotto, met Parmezaanse kaas, had íets langer gekookt mogen worden. De stevige korrels hebben de smaak van de zoute Italiaanse kaas knap geabsorbeerd en het resultaat is zeer smakelijk. Dit gerecht zit wonderbaarlijk lekker in elkaar.

Er volgens twee desserts. De aardbei in het eerste nagerecht komt uiteraard uit de tuin van Mirazur en is gecombineerd met een zijdezachte mascarponemousse die mij uitstekend weet te behagen. De vlierbloesem komt op drie manieren terug: als schaafijs, als gelei, en als bloem. Rucola lijkt misschien een vreemde eend in de bijt, maar de kruidige, nootachtige slabladeren zorgen voor net wat meer complexiteit. Dit is een dessert waar ik vrolijk van word.

Van het tweede dessert word ik minstens net zo vrolijk. Onder de knapperige en flinterdunne suikerschijf, die bestrooid is met saffraan, schuilt een zacht, crème-achtig schuim van amandelen. Onder het amandelschuim vind ik een verkoelende sinaasappelsorbet en kleine stukken verse sinaasappel. Het is een fris, zomers dessert dat niet héél complex is, maar absoluut weet te overtuigen.

Het is tijd voor koffie en petit fours. Er worden twee ronde, macaronachtige creaties geserveerd op een smalle, marmeren plank. Ze zien er fraai uit. De ene bestaat uit groene thee en witte chocolade en doet het heel goed. De licht bittere theesmaak gaat uitstekende samen met de chocolade. De andere bestaat onder andere uit de sappen van gegrild vlees. Heel goed. De gesuikerde gelei is van aardbei. Een eenvoudige, maar lekkere creatie. Ten slotte is er fruit uit de tuin van Mirazur. De kersen, bramen en frambozen worden geserveerd op crushed ice. Stuk voor stuk smaken ze fantastisch.

Ik geniet van de koffie en de friandises en de laatste smaakindrukken en kijk nog eens naar buiten, naar de zee. "De zee geeft en neemt", zei mijn moeder vroeger. Vandaag, besef ik, geeft de zee me vooral heel veel. Als ik dreig weg te zakken in een dagdroom, krijg ik ineens, uit het niets, een meer dan royale hoeveelheid vanille-ijs van Antonio Buono voorgeschoteld. Het is ijs zoals God ijs bedoelde. En ik gelóóf niet eens. De vanille komt uit Madagaskar en geeft het woord intens een totaal andere betekenis. Het is een ruimhartige geste. Ik wil sowieso benadrukken dat de service van een constant hoog niveau is.

Maar het houdt niet op. Ik mag ook even komen kijken in de keuken. Ik schud iedereen de hand, bedank iedereen, maak wat foto's en proef nog wat vruchten uit de tuin.

Het is tijd om naar Nice te gaan. Op het parkeerterrein van Mirazur staat een Lamborghini geparkeerd. Er staat een Ferrari naast. Denkend aan de twee bolides loop ik naar het station. Ik wil helemaal geen auto. Ik wil vers fruit en een mooi uitzicht.

#Mirazur #Menton #CotedAzur #France #Nice #Monaco #FineDining #HauteCuisine #Restaurant #Eten #Michelin

1 note · View note

terencevanlange-blog · 6 years

Text

Zo Vader, Zo Zoon

Twee ellebogen leunend op de bar. We zingen vandaag Russisch onderwijl we over de Dommel varen in Cafe de Hoogste Tijd. Vodka zuiver en pilsener met een witte kraag gaan hand in hand, als 2 handen op mijn buik. De druppels doen wonderen voor het humeur.

Franse vader van afgestudeerde zoon verteld enthousiast over zijn kinders. Een is fiscaal advocaat, ander is een zojuist cum laude afgestudeerde designer. Ik complimenteer hem, je moet wel een goede vader zijn met 2 zonen zo succesvol. Zijn zonen zitten iets verderop. Franse vader hijst diep van zijn jonko, mandem klapt een toeter op t terras terwijl hij 56 is. Die toeter is sterk, sterker als mijn laatste bokstegenstander, dit is duidelijk een knock out jonko. Die plant groeide ergens bij Tjernobyl, ik ruik de radioactiviteit. Maar ik gun het hem, zijn zonen zijn succesvol, hij is een goede vader.

Hij verteld me dat ik altijd naar de toekomst moet leven, hij meent het. Hij verklaard me de zuiplappers liefde, "Stay focussed, I'll remember you in 10 years. Live from your heart. Promise me you'll be happy!" Hij kijkt me ernstig aan. "D'accord, je te promets." Ik kijk hem ernstig aan. Ik maak hem de loze belofte, en betwijfel of ik het kan nakomen. Maar ik gun het hem, hij meent het, hij is een goede vader.

Onze Franse fruitroker houd mijn drink tempo bij en ik zie dat de Tjernobyl kruiden het er niet mee eens zijn. Moedig besteld hij nog een biertje, en verdwijnt vervolgens iets te lang in het toilet. Zijn zoon komt hem zoeken, haalt hem uiteindelijk uit t toilet, en probeerd hem tevergeefs mee naar huis te nemen. Hij wil niet weg die strijder. My man, ik gun hem zijn avond, hij is een goede vader.

Zijn biertje stond klaar, hij kon niet meer maar wilde wel. Hij nam een pijnlijke slok terwijl zijn zoon pijnlijk keek naar het tafereel. Papa Camembert draaide even weg in zijn draaiende wereld. Zijn zoon keek naar me en knipoogde. In een flits pakt de kers verse designer het biertje, knalde 3/4 zijn keel in, en zette het subtiel terug. De oude bierdrinkende wijndrinker draaide terug naar zijn glas, enigzins door de war en opgelucht door de leegte ervan. Ik gun hem de opluchting, en de verlichting, hij is een goede vader.

Na de laatste pijnlijke slok zei hij, "Okay, I have to go now. Don't forget your promise!" Ik knik. Paps Parijs strompelt leunend op zijn zoon naar buiten. Zijn zoon kijkt geamuseerd om, en knipoogt nog een keer.

Ik gun het hem, hij heeft goed gedaan, hij is een goede zoon.

0 notes

edgar24040-blog · 7 years

Text

Boekblog 2/Middenstuk

Hallo welkom (terug) op mijn blog, vandaag ga ik een boekblog schrijven over het boek ‘’Meisje Vermist’’ door Sophie Mckenzie. Hierin ga ik vertellen hoe ver ik in het boek ben, wat er tot nu toe is gebeurd en wat ik er tot nu toe van vind en of ik zou aanraden om dit boek te lezen.

Ik ben gebleven op bladzijde 44 van het boek, want het lijkt me een gepast moment om te stoppen want de introductie is een beetje over en het verhaal (Wat op de achterflap stond) lijkt nu te beginnen.

Al op de eerste paar bladzijde krijgen we te weten wie de hoofdpersoon/hoofdpersonen zijn. We worden voorgesteld aan Madison en haar oudere zus Lauren, (die 4 maanden bij een advocatenkantoor in Parijs had gezeten) terug kwam vanuit Parijs met haar vriendje (Jam) en ze hadden groot nieuws, Lauren is zwanger.

Daarna word vertelt dat Madison de eerste is van de familie om het te horen to krijgen en dat Lauren haar Biologische moeder and Adoptie familie het later die dag gaat vertellen. Toen dat gebeurde werden we gelijk aan 3 andere personages voorgesteld, Annie (de biologische moeder), Lydia (de adoptie moeder) en Carla (Jams Moeder). Toen Lauren de kamer binnen kwam waren ze alle drie stil en keken verbaast naar haard buik. Hier komen we achter dat Lauren al 36 weken zwanger is, Maar er gebeurde ook iets anders. Madison ging naar het toilet om haar gezicht te spoelen en toen ze bijna terug in kamer was hoorde zij Lauren en Annie ergens over praten, het was over Madison en Lauren hun biologische vader, het was een anonieme spermadonor.

Toen zagen ze Madison en werden still, ze wiste dat zij hun had gehoord en Madison liep de deur uit. Later toen ze afgekoeld was ging ze haar moeders kamer leeg zoeken om iets te vinden over deze ‘’anonieme spermadonor’’ uiteindelijk kwam haar moeder thuis en betrapte haar, en ze had niks gevonden. Madison moest antwoorden hebben dus Annie gaf die, ze gaf een blad met een naam en adres. Er stond op ‘’Allan Farhaday” en een oud adres. Allan Farhaday was dus hun echte vader en Madison wilde hem opzoeken, maar dat kon niet want Annie had de informatie illegaal gekregen van een vriendin, ook was Annie bang dat Allan Farhaday hun zouden aanklagen of Madison niet willen kennen.

Madison was er tegen dus ze ging in het geheim op zoek naar informatie naar Allan Farhaday online, later vond ze een twitter account meet een tweet die zijn locatie weg gaf, maar er stond ook op dat hij de volgende dag naar Amerika zou gaan. Dit was het, misschien wel haar enige kans om Allan Farhaday te ontmoeten en te zien hoe hij is.

Ze gaat de volgende dag naar zijn locatie, het is een gebouw waar je alleen met en pasje naar binnen mag of je moet op de gastenlijst staan. Ze vond een jongen aan de achterkant van het gebouw die aan het roken was, het was een kok. Madison probeerde te doen alsof ze een baan daar wilde om achter de kok naast binnen te gaan door de achterdeur. Het was haar gelukt, maar werd vrijwel gelijk naar buiten gegooid en de bewaker vroeg wat ze hier deed. Ze zij dat ze hier was met haard vader en vroeg of de bewaker hem wilde halen, hij deed het. Dit was het moment dat Madison hem kon ontmoeten, hoe zag hij eruit? Hoe reageert hij en zal hij hen aanklagen? Word vervolgd...

Dat waren de eerste 44, ik vind het verhaal tot nu toe nog best saai. Er is nog niet echt veel gebeurd maar zoals ik eerder zou, het lijkt nu pas echt te beginnen.

Ik zou het verhaal wel verder leven om te zien hoe het gaat en of he nu meer spannend word.

Bedankt voor het lezen!

0 notes

lifeandluca · 7 years

Text

Ik ben... fotografie. Ik ben reizen. Ik ben mama. Ik ben Amparo.

Wie ben ik? Hallo allemaal! Ik zal mij even voorstellen. Mijn naam is Amparo Alvarez. Ik ben 21 jaar. Ik ben iemand die zich graag bezighoud met fotografie, lezen, make-up en shoppen. Maar eigenlijk ben ik vooral veel bezig met foto’s maken. Ik maak voornamelijk foto’s van mijn 5 maanden oude zoontje, Luca Dani. Ik vond mijn passie in reizen Ik woon sinds een jaar weer in Nederland. Sinds ik die ene keer voor 5 maanden op stage naar Spanje ben geweest, kreeg ik de smaak te pakken. Ik werkte 5 maanden lang in een hotel vlakbij Barcelona. Ik had de zon, een geweldige baan, een lieve vriend, woonde in een prachtige stad en... toen moest ik helaas weer naar huis. Terug naar school. Dit viel mij echt niet mee. Ik heb toen dus echt met mezelf afgesproken om te blijven reizen, ik had mijn ding gevonden.

Toch geen niveau 4 diploma Na een jaar zwoegen op niveau 4 Front Desk Manager op De Rooi Pannen in Breda, werd het langzaam duidelijk dat ik dit niet zou redden. Ik heb namelijk dyscalculie. Je kunt het vergelijken met dyslexie. Ik heb hierdoor erg veel moeite met simpele dingen berekenen. Niet alleen simpele rekensommen, maar ook verhaaltjessommen en formules blijven voor mij lastig. Daarom vermijd ik cijfertjes altijd erg graag. Ik heb dus uiteindelijk moeten afstuderen op niveau 3 en zo snel mogelijk weer een stage lopen. Het was toevallig midden in de zomer. Mijn docent gaf me een paar opties waaronder een aantal reisbureau’s. Ik ben een hele andere weg ingeslagen: Ik ging stage lopen in een hostel in Parijs. Parijs, de stad van de liefde, en de hoge huurprijzen De stage in Barcelona was appeltje eitje. Alles werd voor je gedaan. Je hoefde je bijna nergens zorgen over te maken. Nu in Parijs werd er wel meer zelfstandigheid van mij verwacht. Ik voelde mij hier wederom heel erg thuis. Ik ontmoette veel mensen uit allerlei landen, leerde erg veel culturen kennen en ik kreeg zelfs te maken met mensen uit landen waarvan ik niet wist dat ze bestonden. Bijna al mijn collega’s kwamen uit Australië. Alles ging mij dus voor de wind, en ik had het super goed naar mijn zin. Na 6 maanden was mijn stage voorbij. Mijn baas was een echte typische Fransman. Dan weet je dus ongeveer al wat ik bedoel. Maar, ik had erg veel respect voor hem want voor een functie als “hostel manager” moet je erg veel haar op je tanden hebben en erg consequent zijn. Hij wilde mij graag houden als medewerker. En dus kreeg ik een vast contract aangeboden. Wat was ik blij. Mijn geluk kon niet op. Het werken in een hostel is dynamisch en erg leuk. Ik heb dit dan ook een jaar lang gedaan bij dit hostel. Het is een belangrijk deel van mijn leven geworden.

Rome, pizza en pasta, Moscato wijn en gladiatoren Tijdens mijn werk in Parijs kreeg ik een nieuwe collega. Haar naam is Elena. Ze is half Italiaans en half Australisch. Haar functie was leidinggevende. We konden het meteen goed met elkaar vinden en hebben een tijdlang met plezier samen gewerkt. Na een tijdje kwam ik in een sleur terecht en wilde graag een nieuwe baan, en het maakte me niet zoveel uit waar. Elena had voordat ze naar Parijs kwam in Rome gewerkt. Ik had binnen no time een baan en vertrok een maand later naar Italië. Ik moest weer even wennen aan weer een nieuwe taal. Ik was namelijk nog nooit in Italië geweest. Maar wat een prachtig land is het toch eigenlijk, de mensen zijn er super vriendelijk, het eten is goed en het is ook redelijk goedkoop. Ik kwam op 1 augustus 2015 aan op het grote treinstation genaamd Termini. Na 5 rondjes te hebben gelopen vond ik eindelijk mijn nieuwe werkplek. Het hostel “The Yellow”. Ik voelde me meteen al thuis. Het is een super leuk hostel waar online dan ook vele goede recensies over te vinden zijn. Ik maakte kennis met Eduardo die nu mijn huidige partner is. Een knappe lange Braziliaan. We vonden elkaar al gauw interessant mede doordat we beide piercings hebben en beide van tattoo’s houden. Na een paar maanden samen te zijn geweest ben ik terug naar Nederland gegaan. Ik had die week een mail ontvangen waarin ik uitgenodigd werd om in Ibiza in een boutique hotel te komen werken. Dit zag ik wel zitten natuurlijk. Maar dan... 5 positieve zwangerschapstesten Mijn wereld stortte in? Welnee. Natuurlijk schrok ik, dat is heel normaal bij de eerste test, denk ik. Maar het voelde totaal niet als het einde van mijn leven. Ik was eigenlijk ook best een beetje blij. De eerste echo was heel mooi en speciaal. Je zag een klein sperzieboontje op het scherm wat uiteindelijk je dierbaarste “bezit” zou worden. Ik kreeg heel erg veel positieve reacties op het nieuws. Iedereen was erg blij voor ons. Mijn zwangerschap ging heel erg goed. Ik heb echt van geluk mogen spreken dat alles zo goed verlopen is. Uiteindelijk ben ik met 39+1 weken ingeleid omdat de kleine Luca het niet meer naar zijn zin had in de buik. Na een goede en redelijk snelle bevalling was hij er dan eindelijk. Hij is op 29 augustus 2016 gezond ter wereld gekomen. En nu? Nu ben ik mama. Mama die haar zoontje voorleest in drie verschillende talen. Mama die wel drie keer checkt of haar zoontje wel echt slaapt. Mama die de hele dag door liedjes zingt met haar zoontje. Nu zijn we sinds de geboorte van Luca al twee keer naar Italië geweest samen. We hebben foto’s gemaakt bij alle bezienswaardigheden. Leuk, voor als hij later zijn fotoalbum openslaat. Dit jaar willen we graag zijn familie in Brazilië op gaan zoeken. Spannend, want ik ben nog nooit Europa uitgeweest! Ik heb natuurlijk erg veel zin in dit avontuur.

Liefs, Amparo

0 notes