#laatste rondleiding van het jaar

[dutchjan]

December 21, 2022

#amsterdam #nieuwe kerk #rondleiding #juliana #laatste rondleiding van het jaar #herdenkingssteen #anton de kom #slavernij #eindelijk #moet nog geplaatst worden in de kerk #zichtbaar

[regioonlineofficial]

Benieuwd naar hoe de enorme maquette van Zutphen in 1485 tot stand is gekomen? Aankomende zondag, 22 oktober, kun je de maquettebouwer Constant Willems er zelf naar vragen. Dan is de ‘Meet & Greet met de maquettebouwer’ in het Stedelijk Museum Zutphen. Kaarten à 5 euro zijn online te reserveren bij het museum (www.museazutphen.nl). Ongeveer een jaar geleden legde Constant Willems de laatste hand aan de maquette ‘Zutphen in 1485’. Het jaar 1485 is niet zomaar uitgekozen. In de Hanzetijd floreerde de stad en in 1485 bouwde Zutphen de eerste brug over de IJssel. Was de stad tot 1485 vooral gericht op de steeds moeilijker wordende handel via de rivier en de Hanzevaart naar Noord-Europa, met de komst van de brug zette ze in op de handel over land en jaarmarkten. Uit diezelfde tijd stammen ook de kerkuitbreidingen, de torenspits op de Walburgistoren, de Drogenapstoren, de Bourgonjetoren en het stadhuis. Vijf jaar bouwen aan maquette De bouw van de maquette was een omvangrijk, vijf jaar durend proces. Samen met stadsarcheoloog Michel Groothedde en bouwhistoricus Jeroen Krijnen van de gemeente Zutphen deed Willems uitgebreid onderzoek naar de stad in 1485 om die zo waarheidsgetrouw mogelijk te kunnen vormgeven. Tegelijkertijd bouwde hij huisje voor huisje de stad in schaal 1op 500; eerste de oude stad, toen de Nieuwstad en tot slot de Spittaalstad. Vragen stellen Al die tijd werd Willems gevolgd door de Zutphense filmmaker John Post. De documentaire die hij hierover maakte was al eerder te zien in Luxor en op 10 en 17 oktober in twee delen uitgezonden door TV Gelderland. Aanstaande zondag kan iedereen zelf van de maker horen hoe hij te werk is gegaan. Tijdens de Meet & Greet kun je de bouwer zelf bevragen over dit unieke project. Hoe is het onderzoek gedaan? Welke bronnen zijn gebruikt? Wierp dit een ander licht op de geschiedenis? En natuurlijk: hoe bouwde hij de stad na? Welke materialen gebruikte hij? En hoe maakte hij keuzes? Eindresultaat Na een presentatie van ongeveer drie kwartier neemt Constant Willems de bezoekers mee naar de maquette om samen het indrukwekkende eindresultaat te bekijken. Ook daar kan hij nog honderduit vertellen over het project en kun je vragen stellen. De ‘Meet & Greet’ start zondag 22 oktober om 14.00 uur in het auditorium van de Musea Zutphen aan ’s Gravenhof 4 in Zutphen. Kaarten kosten 5 euro per persoon. Wie behalve de maquette daarna ook nog de rest van het museum wil bezoeken kan daarvoor een apart kaartje kopen. Maand van de Geschiedenis De ‘Meet & Greet’ is een activiteit van het Stedelijk Museum Zutphen en het Erfgoedcentrum Zutphen in het kader van de Maand van de Geschiedenis. In de hele maand oktober zijn er rondleidingen, lezingen en workshops. Op zondag 29 oktober staat er bijvoorbeeld nog een rondleiding door de tentoonstelling De Hertog en de Hanze in het museum en op de erfgoedportal is een webtentoonstelling ingericht over wetenschapsgenootschappen in Zutphen (https://erfgoedcentrumzutphen.nl/ontdekken/web-exposities/detail/b8ff716d-3cc8-4ccd-afc4-e06540b1cdce).

[keesdp]

Drie steden, wie heeft de grootste?

Via Como, dat in het zuiden van het Comomeer ligt, gaan we richting Milaan. In een industriewijk ten noorden van het centrum vinden we een bewaakte camperplaats. Het is een groot terrein waar busjes, campers en vrachtauto's zijn ondergebracht. Aan de verste kant is een strook voor campers die hier willen overnachten met elektriciteit, wifi en in een container bij de ingang is een wc, en een doucheruimte gemaakt. Het kost 30 euro per 24 uur, maar er is dan wel continu bewaking aanwezig bij de slagboom. Naar het centrum van Milaan is het 9 km fietsen.

Soms fiets je op de stoep, dan weer een 1-richting straat het maakt niet uit, een fietser mag alles. Een scooterrijder daarentegen, denkt dat hij alles mag. Soms zien we er een op straat liggen met wat voertuigen er omheen met zwaailichten.

We passeren een enorm gebouw, zo groot als een paleis en zien op de plattegrond dat er ook nog een enorm park achter ligt. Het grote hek staat open op deze zondagmorgen en we fietsen naar binnen. Ik denk dat ik een kaartje moet kopen bij de informatie in de linkervleugel, maar dat is alleen nodig als je een rondleiding wil met een gids of een audiotour.

Het blijkt een begraafplaats te zijn, alleen beroemde Milanezen en families die veel geld hebben vinden hier hun laatste rustplaats. In de vleugels van het paleis liggen op drie verdiepingen prachtige grafstenen met veel beeldhouwkunst. In de centrale koepel ligt centraal een beroemde Italiaanse schrijver Alessandro Manzoni met in een hoek een beroemde verslaggever. Dat is wat ik lees op de tekstbordjes. Achter het gebouw in het park staan de mooiste beeldhouwwerken en Mausolea van beroemde architecten in alle denkbare vormen en materialen. Niet een lijkt op elkaar. We brengen hier een paar uur door. Ik bewonderend en Yvonne fotograferend.

We fietsen verder naar het centrale plein met de Duomo, een van de grootste kathedralen van de wereld zeggen ze. Veel militairen hier op het plein. Je wordt niet alleen op je covidpas gecontroleerd, maar ook gescand op wapens als je naar binnen wil. Het naar binnen gaan is niet (meer) gratis. Het kost €5 om de kerk te bezoeken en €20 als je ook op het dak wilt lopen. Ik dacht dat Gods huis altijd toegankelijk is. Nou Corona heeft ook daar een eind aan gemaakt. De sloebers die willen bidden moeten eerst sparen.

De rest van Milaan is een groot feest van herkenning. Alles heb je al eens op tv gezien. Met de auto rijden we als we weer gaan, nog even langs het  beroemde San Siro stadion. Aan de overkant van dit stadion, is de Hippodrome. Wat nog indrukwekkender is met al die gebeeldhouwde paarden en prachtige hekken.

We brengen de nacht door op een gratis parkeerplaats ten zuiden van Milaan bij een Mall, We hebben hier alles, we kunnen eten bij de Wiener Wald (schnitzel natuurlijk) en kunnen gelijk boodschappen doen en toiletteren in de morgen. We hebben echter niet gerekend op de plaatselijke etters met motoren een snelle auto's, die dit terrein 'snachts gebruiken om te stunten. Wheelys en Donuts het gegil van banden en de geur van verbrand rubber, houden ons lang uit de slaap. Toch heb ik geen zin om weg te gaan midden in de nacht.

De weg van Milaan naar Bologna is vlak en saai. Net als het weer, dat grauw en regenachtig is. Mij hoor je niet klagen, beter dan de hele dag de zon in je gezicht als je 300km naar het zuiden rijdt. Vanaf Bologna tot Florence merk je dat Toscane een heel andere streek is. Prachtig en heuvelachtig. Ook de zon is weer terug. Genieten weer.

Ik zet de auto op een bewaakt parkeerterrein 8km ten oosten van het centrum. We fietsen de volgende dag langs de rivier naar de oude stad.

Het is druk in de nauwe straatjes met wandelaars, elektrisch step- en segwaygroepen, citybikes, bestelauto's, schoonmakers, elektrische taxi's, scooters, Afrikanen die selfiesticks of namaak horloges verkopen, politieagenten en militairen,  lopende groepen met een gids met paraplu of andere stok en korte broek toeristen, mensen met een mondkapje voor en mensen die hem onder de kin dragen. Nou dan kunnen wij er ook wel tussen door fietsen.

Wederom worden we weer verrast door de schoonheid van de gebouwen hier. Voor de prachtige Duomo (dom) staat een hele lange rij. Weliswaar 1 meter uit elkaar, maar toch 3 straten lang. Ze hebben allemaal van te voren een ticket gereserveerd online. Ik kijk stiekem bij de uitgang naar binnen en zie dat het heel groot is, maar de buitenkant is toch veel mooier.

We zetten de fietsen op slot aan een paal op een pleintje en lopen verder. Er is heel wat te zien en het ene gebouw is nog mooier en ouder dan de ander. Mijn schoondochter zou me er heel veel over kunnen vertellen. Die heeft hier gestudeerd en onderzoek gedaan, een boek geschreven en uiteindelijk gepromoveerd op dit onderzoek in de Florentijnse kunstgeschiedenis.

Wij moeten het doen met een stadsplattegrond die ik koop bij een boekenkiosk.

We kunnen toch niet alles zien, dus fietsen we over de brug met uitbouwwinkels weer terug naar de camper.

Op naar Siena. Een universiteitsstad met ook een Duomo, Deze stad is op een heuvel gebouwd, zodat je van een afstand de hele stad kan overzien, maar als je er bent loop je door hele smalle oplopende of afdalende kromme  straatjes.

In een voormalig bankgebouw is een tentoonstelling van mijn oude vriend Salvador Dali. Het is een verzameling van een particulier van 93 jaar vertelt de jonge vrouw die etsen verkoopt a 2600 euro. Zij denkt dat wij er wel 1 of 2 willen kopen en nodigt ons uit aan een prachtig bureau tussen de kunstcollectie. Ik help haar snel uit de droom en we laten haar teleurgesteld achter.

We staan op een camping in de omgeving en nemen bus 33 die op de camping stopt en kop keert naar Siena, 10 km naar het oosten. We gaan niet op de fiets dit keer omdat Yvonne het eng vind in de afdalingen. Het voordeel is dat je op de camping instapt en in het centrum uitstapt.

Het nadeel is dat je niet zelf in  de hand hebt hoe laat je terug gaat.

Om een uur of drie hebben we wel zo'n beetje alles gezien wat we wilden, en lopen terug naar het busstation. Bus 33 komt net aan en wij vragen de chauffeur of hij terug gaat naar de camping. Bus 3 wijst hij naar de overkant, vertrekt over 2 minuten. Wij naar bus 3 gaat u naar de camping? Vragen wij. Hij knikt bevestigend. Wij mee, zien geen bekende dingen en vragen bij het eindpunt, waar hij een half uur pauze heeft, waar nou camping? Ja daar zijn we langsgekomen, nou rijd straks maar weer mee, dan zal ik zeggen waar je er uit moet. We drinken een biertje bij een barretje en gaan weer mee. Bij een hele andere camping stopt en zegt hij:: hier is het. Nee, dit is een andere. Oh. Nou dan maar weer mee naar het busstation. We zien bus 33 op dezelfde plek staan maar moeten 18 minuten wachten. Als wij op een stenen bankje in de schaduw zitten, komt de chauffeur van bus 3 langs. Oh, jullie moeten bus 33 hebben vertrekt over 18 minuten. Gracie mille roep ik lachend.

[wieisdemol2022]

Hints aflevering 2

Elke week sporen wij het internet af naar de beste hints en tips van de afgelopen aflevering en proberen wij alle hints te verifiëren. Heb je hints? Stuur deze vooral op, dat wordt erg gewaardeerd! Hier de hints van aflevering 2: Voorbeeld.

 Titel De titel van deze aflevering is ‘Voorbeeld en een glimp in het woordenboek geeft de definities: een beeld, concept, illustratie, model of paradigma. Enkele hints naar kandidaten zijn: ·        Als we voorbeeld heel letterlijk nemen kan dit een hint zijn naar Renée, in de leader van dit jaar staat Renée letterlijk voor een beeld.

·        Maar voorbeeld kan in zijn meest natuurlijke opvatting ook op Lakshmi slaan, zij was in letterlijk elke opdracht deze aflevering een voorbeeld van hoe de opdrachten uitgevoerd moesten worden.

Positie van de mol Wij vinden een handig hulpmiddel om de mol te ontmaskeren om na te denken over de positie die de mol in het spel zou innemen. Als ik de mol was, en mijn taak is het om zo min mogelijk geld in het laatje te brengen en anderen te saboteren zonder ontmaskerd te worden, hoe zou ik dan te werk gaan? En welke kandidaat neemt eenzelfde positie in?  

In opdracht 1, Om de tuin leiden, worden de kandidaten in feite in drie groepen gedeeld. Twee groepen krijgen een rondleiding en de overige groep (Lakshmi en Joshua) worden in de Control Room gezet waar ze geheime opdrachten moeten doorgeven aan de overige kandidaten (m.u.v. de cameramensen Florentijn en Renée). De controlroom is altijd een goede positie van de mol, wat dat betreft ligt de spotlight dus op Lakshmi en Joshua. En vooral Joshua is dan ook nog raar bezig aan de porto, terwijl Lakshmi het eigenlijk perfect (voorbeeldig) doet. Als je als mol nou niet in de control roomt komt dan heb je alsnog twee opties 1) als kandidaat die de opdrachten door krijgt deze zo opvallend mogelijk uitvoeren, dit zien we slechts één keer bij Splinter echt gebeuren, 2)  als cameramens kan je natuurlijk een goed antwoord bij Rik geven, gezien Renée dit niet doet kunnen we misschien wel stellen dat ze de mol niet is.

In opdracht 2, de dans ontspringen, worden de kandidaten opnieuw onderverdeeld, dit keer in verkenners en verzamelaars. Beide groepen komen in dezelfde ruimte dus zouden dezelfde mogelijkheden hebben. Toch zou ik zeggen dat de mol liever bij de verkenners wil zitten, zo heb je een eerste positie op het veld en zou je bakjes kunnen verwisselen of zelfs leeghalen. Charlotte was enorm snel afgeschoten, hierdoor had ze eigenlijk geen invloed meer op het spel, iets wat de mol natuurlijk niet wil. Marije hebben we wel een bakje zien openmaken maar daar zat geen geld in… maar ik moet jullie eerlijk bekennen dat ik Lakshmi hier het verdachts vind, ze doet de opdracht opnieuw voorbeeldig en lijkt daarmee de ideale kandidaat, maar ze kan heel goed geld weggehaald hebben (Merel flashbacks). Overigens kan je ook mollen als kandidaat van de verzamelaars hoor.. je kan met geld op zak afgeschoten worden, hier is Renée natuurlijk opvallend.

Voor opdracht 3, symbolisch bedrag, worden de kandidaten ook opgedeeld. Hier heb je twee/drie cruciale posities die dus extra aandacht verdienen. Deze posities zijn allereerst die van de kandidaten in de trucks. De opdracht is compleet van deze kandidaten afhankelijk, stel ze hadden niks doorgestuurd, dan had de rest niks te doen. Hierbij wordt Joshua verdacht omdat hij (samen met Renée) verantwoordelijk lijkt te zijn voor de 2 foutieve foto’s, maar ook (en misschien voornamelijk) Rocky en Charlotte zijn verdacht, die sturen in totaal maar 3 foto’s door en het is maar de vraag of deze echt goed waren. De tweede verdachte positie is die van Florentijn, de communicator, omdat hij letterlijk de ogen is van de andere groep. Deze positie lijkt Florentijn echter perfect uit te voeren. Een eventueel laatste verdachte positie is in het veld, op zoek naar de bordjes. Hier stonden Splinter en Marije en we hebben Marije één verkeerd bord zien aanwijzen die uiteindelijk ook is omgereden. Lakshmi en Erik hadden in hun vrachtwagen vrijwel geen invloed op het spel.

Wie is de mol niet? Een andere manier om achter de identiteit van de mol te komen is ook om andere kandidaten te elimineren als mol, niet alleen de kandidaten die afgevallen zijn, maar ook de kandidaten die zich bewezen hebben in de aflevering meer kandidaat als mol te zijn.  

Opnieuw is het wel erg vroeg om hier keiharde conclusies aan te verbinden. De anti-mol acties dacht ik vorige week bij Charlotte, Erik en Joshua te vinden. Nu hebben we bewijs dat Erik inderdaad de mol niet is, dus dat is fijn. Charlotte hebben we deze aflevering bijna niet gezien, dat kan verdacht zijn, maar ze lijkt dus niet heel veel invloed te hebben op het spel. Definitieve anti-mol aanwijzingen zijn er deze week niet. Voor Joshua is dat wel anders, het is namelijk best wel anti-mol te noemen om Splinter hem verdacht te laten maken voor de andere kandidaten. De mol wil natuurlijk helemaal niet dat de kandidaten hem/haar beginnen te verdenken. Daarnaast lijkt er nog een anti-mol actie naar Renée te zijn in de vorm van het foutieve antwoord in opdracht 1. Er kan geld verloren worden, je kan heeel makkelijk één opdracht noemen (want als mol weet je die), ze maakt zich verdacht door voor een joker te kiezen, maar geeft vervolgens het foutieve antwoord waardoor er toch geld verdient wordt, een anti-mol actie dus. De laatste is voor (mijn mol hoofdverdachte) Lakshmi, ze was namelijk helemaal niet betrokken bij al het openlijk mollen deze aflevering en bij de laatste opdracht kon ze niet eens mollen.

Rode draad Elk jaar proberen we een soort rode draad door de afleveringen terug te vinden. In het jaar van Susan Visser waren er bijvoorbeeld veel vissen en vissers te zien. Zo proberen we elk jaar te kijken of er wellicht een terugkerend thema is waar we een hint naar de mol uit kunnen halen.  

We hebben het gehad over de joker in de vorige rode draad thread. En daar gaan we vandaag lekker mee bezig, want hij lijkt wel degelijk terug te komen alleen wordt de theorie wat breder getrokken. Zo is The Joker een super bekende personage uit Batman, ik heb vorige week de connectie getrokken met Harley Quinn en het haar van Lakshmi. Maar vond toen Batman alleen heel random gekozen. Nu kunnen we Batman linken aan nog twee kandidaten, namelijk Joshua en Rocky. First of all Joshua, hij heeft ook deze aflevering zijn “evil” lach laten horen toen hij erachter kwam zijn porto’s te hebben verwisseld, er staat ook “Ha, Ha, Ha” op de joker kaart. Daarnaast vonden we deze foto op zijn Instagram, hij heeft dus duidelijk wat met Batman gezien hij met zijn zoontje als dit karakter verkleed is gegaan.

De laatste kandidaat waaraan dit gekoppeld kan worden is Rocky, en ik ben hier best van onder de indruk jongens.. het is niet mijn eigen gevonden hint moet ik er wel bij zeggen. Het gaat namelijk over een ander personage uit de Batman film met de naam Rocky. Toevallig heet dit personage Dr. Roxanne “Rocky” Ballantine. Rocky heet in het echte leven ook Roxanne en werd voorgesteld als Roxanne “Rocky” Hehakaija. Kan dus een leuke hint naar Rocky zijn, deze houden we in de gaten.

Dan zou er nog een andere rode draad kunnen zijn, namelijk een klok die in beide afleveringen nu vol in beeld is genomen. Heeft Tsjechië nou zo veel mooie klokken, of is hier een hint in te vinden. Wat denken jullie?

Overige hints -        Tijdens de eerste opdracht maakt Splinter zich verdacht door heel obvious nep-muggen bij Renée weg te slaan, zou hij gehoopt hebben dat ze dit door had? -        De grootste mol tijdens de eerste opdracht is wel Joshua. Het is natuurlijk de vraag of dit een oprechte en dus heel gewaagde molactie is, of gewoon stom, of een poging van Joshua om zichzelf verdacht te maken, omdat we zien dat hij hier toch wel mee bezig is. -        Ook Florentijn maakt zich verdacht tijdens deze eerste opdracht. Hij weet door alles gehoord te hebben dat er geen geld verdiend wordt door zijn team. Waarom kiest hij dan nog voor een joker? Kan het zijn dat hij denkt dat de joker nooit gratis weggegeven wordt? Of heeft hij de joker gewoon niet nodig en wil dus een wit voetje halen bij de overige kandidaten? Want in opdracht twee laat hij alles vallen in zijn zoektocht naar de joker. -        Na de anti-mol actie in de eerste opdracht is Renée wel weer verdacht in de tweede opdracht, hier zien we haar twee fouten maken in de recapitulatie en neemt ze een heel gek pad naar het kistje met het geld, bijna alsof ze afgeschoten wil worden, en dat wordt ze ook, met geld op zak zelfs. Nu moet ik deze hint wel temperen door aan te geven dat niet duidelijk is wat links en rechts nou is, dus dat kan een reden zijn waarom ze dit rare pad kiest. -        Daarnaast zijn er twee grote hints naar Lakshmi, zo lijkt ze af te worden geknipt door de montage als ze informatie doorgeeft. We zien hierna Splinter in beeld die zegt dat ze even haar mond moet houden maar dit lijkt niet helemaal een actie-reactie moment te zijn geweest. Kan dit zijn omdat ze iets foutiefs zegt? Daarnaast stond Lakshmi natuurlijk in de positie geld te hebben gepakt voordat de verzamelaars in actie komen, en Rocky geeft ook aan bij bijna iedere ballerina geweest te zijn, toch heeft ze slechts €400 binnengehaald, komt dit door het voorwerk van Lakshmi? Of gooit Rocky zelf geld weg? -        Maar ook de muziekboxen kunnen naar Lakshmi verwijzen. Deze spelen Mozart af en als die muziek wordt afgespeeld draait daar een ballerina. Lakshmi is opgegroeid met Mozart en heeft van jongs af aan aan ballet gedaan. Daarnaast hebben alle real-size ballerina’s de naam van een pop-artiest (Adèle, Christiana en Monica), Lakshmi is natuurlijk ook een pop-artiest. -        We zien hier toch duidelijk de M van Mol op de schoenen van Joshua?

-        En Joshua maakt zich ook verdacht in de derde opdracht, op de helft van de opdracht lijkt hij namelijk al 7 foto’s gestuurd te hebben. Hier zit een dubbele bij dus het kunnen precies de 6 goede zijn, maar de kans is heel erg aanwezig dat Joshua en Renée verantwoordelijk zijn voor de 2 foutieve foto’s.

-        Renée is ook in de truck lekker warrig. Zo geeft ze foutief een kruisje aan terwijl het een vinkje is, en andersom is ook nog eens voorgekomen. -        Splinter kan, nadat hij Marije blind vertrouwd op het foutieve blokje ook verdacht worden door onderstaand blokje dat volgens Splinter om is, maar wordt deze wel meegerekend?

-        Marije geeft natuurlijk het foutieve antwoord door aan Splinter, hier komt uiteindelijk één van de drie foute borden vandaan. Daarnaast zegt Marije na die derde opdracht twee keer “Waar is Dit Misgegaan, Waar is Dit Misgegaan” ofwel WIDM (zou kunnen toch?). Ik geloof hier niet super veel in, maar zou een leuke theorie kunnen zijn. Dit net als de “vingerafdruk” die Marije symbolisch aan zou hebben gedaan:

Wat denken jullie? Hebben wij nog hints of tips gemist laat het ons dan weten!

#widm #widm21 #widm2021 #wie is de mol #wie #is #de #mol #wie is de mol 21 #wie is de mol 2021 #aflevering 2

[fancybellao]

Achtste stagedag

12/03: Vandaag was onverwacht mijn laatste stagedag. Ik heb samen met de kleuters gewoon volr de fun gekleurde rijst gemaakt, dit hebben we met voedselverkleuring gedaan. We hebben ook omdat het bijna Pasen is wortels geknutseld 🥕. De kindjes mochten zelf de gepropte oranje stukken op het tekening plakken. Als middagmaal hebben de kindjes « fishpie » gegeten, dit vonden ze niet echt lekker. Om 11u30 moesten de kindjes in hun bedjes gaan liggen, voor hun dutje. Pas nadat de kindjes aan het slapen waren heb ik te horen gekregen dat het mijn laatste dag was. Ik heb geen afscheid kunnen nemen van het klasje waar ik de voorbije twee weken heb gestaan🥺. Dit deed wel een beetje pijn, ik zal die kleintjes echt wel missen. Het waren twee vermoeiende maar ook leuke weken. Ik mocht vandaag om 1u stoppen omdat we samen met de leerkrachten naar het Kilmainham Gaol Museum gingen. Ik heb veel bijgeleerd tijdens de rondleiding. - Het gevangenis werd gemaakt voor 200 mensen, maar hield 9000 mensen. - Joseph hoorde bij de rebellen en werd daarom geëxecuteerd, zijn laatste wens was om met zijn vriendin te trouwen. Hun trouw ceremonie vond plaats in het gevangenis en duurde 10 minuten, enkele minuten/uren lqter werd hij geëxecuteerd. - De vrouw van Joseph kwam enkele kwam enkele jaren na de executie van haar man zelf in de gevangenis te zitten. Ze zat vast omdat ze cartoons maakte waarin ze de overheid bekritiseerde. - Eamon D. Valera zat in 1916 voor enkele dagen in het gevangenis, 1923 weer maar dan voor een jaar. In 1966 werd hij President van 🇮🇪, hij heropende het gevangenis als museum. - De kleuren van de Ierse vlag staan voor: groen = katholieken, wit = vrede tussen beiden en oranje = de protestanten. Na de tour zijn we samen naar het bushalte vertrokken. Onderweg kwamen we iemand tegen die autopech had en we hebben geholpen zodat die veilig kon staan. We gingen naar het appartement van onze leerkrachten en hebben lekker gezellig pizza 🍕 gegeten😋. Het was een leuke ervaring die ik nooit zal vergeten!

#MGI@DUBLIN #SAD #SICK #EXHAUSTED #EXPLORE #BACKTOHOME #PRISONBREAK # EXCITED

#MGI@DUBLIN

[jarmoblog]

Dag 6 - Cu Chi tunnels & Saigon

Het is niet zo dat er uitgeslapen kan worden tijdens deze reis. Middagdutjes - als de tijd het toelaat met de airco aan om te ontsnappen van de hitte, of tijdens het reizen - zijn indien mogelijk toegestaan.

Ik was al vroeg wakker en ben als eerste gaan douchen. Zodra ik aangekleed ben ga ik naar de “receptie” (eigenlijk kassa van de Durian winkel) en vraag aan “de stille” hoe het zit met ons inbegrepen ontbijt. Aangezien hij geen engels verstaat, typ ik het op mijn telefoon en vertaal het naar het Vietnamees. Stil kijkt hij op mijn telefoon en pakt zijn eigen telefoon. Hij typt dat ontbijt niet inbegrepen is en er ontstaat een discussie. Met handen en voeten hou ik een screenshot met de boeking voor “de stille” waar in staat ‘ontbijt inbegrepen’ typ deze tekst in translate op mijn eigen telefoon en laat hem zien wat hier uit komt. Vol verbazing staart hij naar mijn telefoon en hij begint met bellen, pakt geld uit zijn kassa en loopt weg. Blijkbaar was het ontbijt toch inbegrepen.

Een bus stopt voor de Durian winkel (ons hostel) en ik hoor mijn naam onder geroepen. Ik loop de trap af en zie daar iemand met een t-shirt van onze tours staan. Het is onze gids voor vandaag “Lam”. Ik vraag hem om mij te helpen en door te geven aan “de stille” dat we geen gebruik meer gaan maken van het ontbijt aangezien we nu weg moeten. Lam helpt mij en geeft aan dat we onderweg even stoppen bij een supermarkt. Zodra we aangekomen zijn bij het bureautje waar we geboekt hebben, krijgen we de ruimt om wat eten te halen waarna we vertrekken. Lam begint uit het niks te zingen. Het oogt een beetje ongemakkelijk “hello, good morning, how are you”. Na zijn zangkunsten verteld hij In de bus diverse wetenswaardigheden over de stad:

- Waarom de stad Saigon wordt genoemd: dit was originele naam;

- Dat Saigon bestaat uit een select aantal districten;

- De inwoners Ho Chi Minh het nog steeds Saigon noemen;

- Over de scheiding op basis van huidskleur. Hij geeft aan dat hij nog vrijgezel is omdat hij meer getint is;

- En over zijn opa die begraven is bij en gevochten heeft rondom de Cu Chi tunnel.

De bus maakt een tussenstop bij een fabriek waar met de hand - door mensen met een beperking - prachtige schilderijen op hout worden gemaakt. Het hout wordt eerst bewerkt met een soort zwarte lak, dit dient als ondergrond. Met eierschalen en schelpen wordt verder gewerkt en hier wordt weer overheen gelakt. Het geheel wordt uiteindelijk gepolijst tot de eierschalen en of schelpen weer aan de oppervlakte. De inmiddels diep zwarte houten planken worden met felle kleuren afgewerkt. Echt gave schilderijen ontstaan. Na de rondleiding door de werkplaats, moeten we uiteraard via een winkeltje naar de uitgang. Hoewel de vrouw van de korte rondleiding opdringerig naast ons blijft staan m, lukt het ons toch de uitgang te bereiken. Daar nemen Rona en ik een warme Vietnamese koffie en het is fantastisch. De gecondenseerde melk (het heeft de structuur van een soort siroop) geeft de koffie een melk/karamelachtige achtige smaak. Tijdens de busrit drinken we de heerlijke koffie op.

We komen aan bij het Cu Chi complex en hebben gekozen voor de meest noordelijke (minst toeristische) tunnels. Op het complex staat een oude bommenwerper, overblijfselen van diverse tanks, kanonnen en een welbekende helikopter uit de Amerikaanse - Vietnamese oorlog. De oorlog - welke het hele land gebruikte als slagveld - duurde maar liefst twintig jaar. De tunnels gebruikt in deze oorlog zijn uitbreidingen van tunnels die gebruikt zijn in de Frans - Vietnamese oorlog. Het is gaaf om het verhaal te horen van Vietnamese kant en de slimmigheden die de Vietnamese strijders gebruikte om zich aan te passen aan de vreemde agressor in hun land.

In de tunnels, waarvan sommige ingangen groter zijn gemaakt voor de toeristen, moet de situatie erbarmelijk geweest zijn gedurende deze twintig jaar. De tunnels zijn aanwezig door heel Vietnam en hier bij Ho Chi Minh zijn de uitgangen vanwaar de Vietcong de Amerikanen weerstand bood. We bezoeken enkele tunnels, onze gids vertelt de verhalen over hoe de oorlog verliep. In het begin hadden de Amerikanen geen notie van deze tunnels maar naar verloop van tijd kregen ze het door. Omdat het gebied vlak bij een grote Amerikaanse legerbasis lag, kon hier geen Agent Orange gedropt worden. Het volledige gebied is hierom ook diverse malen plat gebombardeerd. Meer kilo’s en bommen (maar liefst vier bommen per km2 van Vietnam) dan tijdens de tweede wereldoorlog. Naarmate de oorlog vorderde kregen de Amerikanen notie van de oorlog. Met een troepenmacht van vierduizend Duitse herders spoorde ze de Vietnamese tunnels op. De Vietnamese soldaten hebben daaropvolgend:

- de luchtuitgangen ingesmeerd met pepers zodat de honden die hieraan roken last kregen van hun neus en niet verder konden;

- Vallen gemaakt in de tunnels zodat de honden sneuvelden bij het zoeken;

- Zich ingesmeerd met gestolen Amerikaanse zeep en nog veel meer slimme acties.

We mogen door enkele gangenstelsels lopen en erin klimmen via verborgen ingangen. Het is zo smal en warm in deze tunnels dat ik het mij nauwelijks kan voorstellen hoe de Vietcong hier overdag kon overleven om ‘s avonds ten strijde te trekken. De grond is er ontzettend hard en lijkt wel beton hierdoor zijn ook de tunnels ontzettend stevig. We lopen via de tunnels langs; de ziekenboeg, strategiekamer, werkkamer en keuken. Koken zonder dat de Amerikanen zagen dat er rook was en zo de Vietnamese strijders kon vinden deden ze door de rook op te vangen in twee gegraven kamers en uiteindelijk via een filter van bladeren de restanten te laten ontsnappen. Gekookt werd er alleen vroeg in de ochtend. We hebben daar zo veel geleerd over deze gewelddadige oorlog en de manier van oorlogsvoering dat het te veel is om te vertellen, ik kan je dus ook zeker een bezoekje aan de tunnels aanraden.

Na het bezoekje aan de tunnels hebben Rona, Melanie en ik geschoten met een AK47. Werelds meest bekende wapen. Dit was ook wel een bijzondere unieke ervaring. Ik heb overigens een flesje geraakt, hij viel alleen niet helemaal om. Ik sta ervan te kijken dat het mij gelukt is. Vanuit de schietbaan vervolgen wij onze weg naar de bus terug naar Ho Chi Minh.

De rit terug verloopt soepel. We eten wat bij een tentje in de zijstraat van de Bui Vien Street (waar een notificatie hangt voor Chinese touristen... ze zijn niet welkom in hotel vanwege een of ander virus). Eenmaal aangekomen bij ons - naar Durian ruikende - hostel gaat Melanie even slapen, ik ga “even” ergens een pinautomaat zoeken om de overige nachten te betalen. Ik had gevraagd aan “de stille” of ik kon pinnen (staat immers aangegeven dat het kan) maar het kon niet. Ik typ op mijn telefoon of hij dan aan kon geven waar eentje is en hij loopt met mij mee naar buiten. “De stille” wijst naar links en knikt. Ik denk dat hij bedoelt dat daar een pinautomaat

is. Helaas blijkt na twintig minuten lopen in de zinderende hitte geen pinautomaat in de buurt te zijn. De automaat die ik inmiddels ben tegengekomen accepteert nu mijn kaart niet waardoor ik naar het centrum moet. Afgrijselijk dit weer.... vervelende stille.... gelukkig lukt het bij pinautomaat nummer vier en kan ik terug naar de Durians.

Rona en ik gaan gezamenlijk de stad in omdat het nog daglicht is, kan ik toch nog zien wat ik gister achterwegen moest laten. We lopen langs het park en komen uiteindelijk bij herenigingspaleis maken een foto en vervolgen onze weg naar het Postkantoor en de Notre Dame (die laatste hebben de Fransen hier gemaakt). Helaas staat de Notre Dame in de steigers, binnen in het postkantoor hangt een grote poster van Ho Chi Minh. Buiten het postkantoor staan twee grote communistisch ogende standbeelden die ik ook nog op de foto zet. Rona en ik willen graag eenzelfde koffie drinken als vanochtend en lopen daarom terug. Ik kijk nog eenmaal achterom en zie een groot communistisch bord waar ik eigenlijk voor we koffie gaan drinken nog een foto van wil maken. Ik loop het drukke kruispunt op en het wil niet lukken.. dan toch maar de koffie. Onderweg terug naar ons Durian hostel en “de stille” komen we nog langs een chinees tempeltje waar enorm veel wierook wordt afgestoken. Het tempeltje is van dermate veel goud gemaakt dat het bijna vanzelf oplicht.

Na een korte pauze in het hostel spreken we af om samen met Noëlle ons excursiebureautje te bezoeken zodat ze morgen met ons mee kan naar onze tocht naar de Mekong delta. We gaan wat eten in de straat waar we ook gelunched hebben en lopen na het nuttigen van onze maaltijden naar de Bui Vien Street. In eerste instantie waren we bij een club gaan zitten maar het leek ons leuker om te gaan zitten waar we gisteren waren. Dezelfde heren als gister waren weer bezig om hun muzikale klanken te laten galmen door de straat. We pakken nog een drankje in club Yolo waar twee danseressen heftig en niet synchroon staan te dansen.

[carlosb-06-blog]

Expo: Afrika Museum

Samen met mijn mama heb ik tijdens de herfstvakantie het Afrika Museum bezocht in Tervuren. Het Afrika Museum heeft de faam een van de mooiste en indrukwekkendste Afrika musea ter wereld te zijn. Sinds zijn oprichting in 1898 is de opdracht van het museum de collecties te bewaren en te beheren, wetenschappelijk onderzoek te verrichten en kennis naar het brede publiek te verspreiden via museale, educatieve en wetenschappelijke activiteiten.

Na de renovatie vindt men de ingang van het museum in een losstaand, modern en goed ogend gebouw. Via een ondergrondse ruimte gang loopt men naar het oude museumgebouw. Goed dat men het 19e eeuwse gebouw heeft gerespecteerd en geen modern gebouw er tegen aan heeft geplakt. Maar via het nieuwe gebouw moet men lange steile trappen op en af om in het museum te komen. Ook inhoudelijk is deze ’Lieu de mémoire’ er één die op een open en volwassen manier naar het koloniaal verleden van België kijkt. In al zijn vezels is het museum gedekoloniseerd, het betrekt deskundigen uit de Afrikaanse gemeenschappen en is met een mondiale blik een dynamisch platform voor onderzoek, ontmoeting en dialoog zijn met mensen van verschillende generaties en culturen.

Het is een grote tentoonstelling, heel veel objecten, per categorie gerangschikt. Je komt niet toe met een paar uren en de rondleiding door het museum is niet echt goed aangeduid en soms teveel objecten van één soort. De structuur in het museum ontbrak een beetje, waardoor het onordelijk oogt.

Het Afrika Museum is een fascinerende wereld voor jong en oud. Het museum alles in het werk om gezinnen een aangenaam en zorgeloos bezoek te bieden. Bovendien is de toegang gratis voor kinderen tot 18 jaar. Bij het onthaal krijg je een grondplan met daarop de hoogtepunten voor kinderen: muziekinstrumenten om uit te testen, een knutselhoek, rumba-corner, spelletjes op touchscreens, een Virtual Reality beleving (vanaf 8 jaar, enkel onder begeleiding van de ouders) enz.                                                                 In het museum staan de dieren in een open opstelling. Je mag de dieren niet aanraken, maar op het grondplan toont men wel duidelijk waar je kan voelen aan een olifantstand of verschillende dierenhuiden mag aanraken. 

Ten slotte vind ik het een echte aanrader om als uitstap te doen met het gezin, na het bezoek aan de museum kan men ook een wandeling maken in de mooie parkomgeving van Tervuren.

 Bronnen: https://www.africamuseum.be/

                  https://nl.wikipedia.org/wiki/Koninklijk_Museum_voor_Midden-Afrika

Expo: Magritte Museum

Samen met mijn mama heb ik tijdens de herfstvakantie het beroemde Magritte Museum bezocht. Het museum, in het hart van Brussel, is met zijn meer dan 230 werken en archiefstukken de belangrijkste verzameling ter wereld van de Belgische kunstenaar René Magritte. De opstelling toont zijn schilderijen, tekeningen, beelden, beschilderde objecten, maar ook zijn publicitaire affiches, muziekpartituren, foto’s en films. Het museum beschikt eveneens over de belangrijkste collectie werken uit zijn "vache"-periode. Dus het museum is zijn prijs zeker waard. Toen we bij het museum aankwamen zagen we zeer veel buitenlandse toeristen die het museum binnenliepen. Wat me wel een beetje stoorde was dat er een lange wachtrij was om binnen te gaan. Nadat de tickets gescand waren werden we met een grote lift naar het derde verdiep gebracht, waar de tentoonstelling begon. Daar heb je een mooi uitzicht over de stad. In totaal telt de tentoonstelling 3 verdiepingen die elk over een bepaalde periode uit René zijn leven gaan. Eenmaal in de museumruimte hangt er een intieme sfeer. Er wordt een goed beeld geschetst van het leven van Renée Magritte en van de dingen die hem inspireerden in zijn werk.

Het eerste niveau gaat over de periode tussen 1898 en 1929, het werpt een licht op de constructivistische periode van de kunstenaar en zijn contacten met de groep 7 Arts. Erna volgen Magrittes ontdekking van Giorgio de Chirico en zijn eerste surrealistische werken. Onderweg tonen thematische vitrines het rijke surrealistische archief dat in het museum bewaard wordt: historische tijdschriften, pamfletten en briefwisseling van Magritte. Ik maakte er kennis met de metgezellen van de kunstenaar - E.L.T. Mesens, Paul Nougé, Camille Goemans en Louis Scutenaire - en de Franse surrealisten die hij tijdens zijn verblijf in Parijs leerde kennen: André Breton, Paul Eluard en Louis Aragon. Wat me enorm aansprak waren de korte uitdrukkingen die Magritte zei zoals bijvoorbeeld: "Hebben we al gezien bestaat niet voor de surrealist, hij gaat op zoek naar Hadden we nooit eerder gezien."

Het tweede niveau gaat over de periode tussen 1930 en 1950, het bestrijkt de periode na de terugkeer van Magritte naar Brussel. De economische crisis van de jaren '30 verplicht hem zich bezig te houden met wat hij zelf 'idiote bezigheden' noemt. Het gaat meer bepaald om zijn werk voor de reclamesector dat nochtans van enorm belang is geweest voor de ontwikkeling van zijn beeldtaal en gevoel voor herhaling. Men ontdekt de toenadering van Magritte tot de Communistische Partij en hoe hij zich tijdens de tweede wereldoorlog op de achtergrond houdt vanwege het naziregime. Hij schildert in die periode surrealistische werken in een meer impressionistische stijl. Na de bevrijding parodieert hij zijn gespannen relatie met Parijs in een expositie die het begin inluidt van zijn zogeheten 'période vache'.

Het laatste museumniveau uit de periode 1951 tot 1967 heet Het betoverde domein. De verdieping is gewijd aan de zoektocht van Magritte naar de herhaling en aan de grote werken die zijn beeldtaal zo treffend illustreren, meer bepaald Het rijk der lichten en Het domein van Arnheim. Deze sleutelwerken uit de belangrijke verzameling van de KMSKB worden tentoongesteld samen met bruiklenen uit particuliere verzamelingen. Je krijgt weinig informatie bij de schilderijen en dat zorgt ervoor dat je je gevoelens, gedachten en fantasie de vrije loop kan laten. De expo is zeker geschikt om een eerste indruk op te doen, want beelden zeggen immers meer dan duizend woorden. 

Ons bezoek werd afgesloten met de vertoning van een aantal films over Magritte, maar ook films die de kunstenaar, met zijn vrienden, zelf graag bekeek en die als inspiratiebron hebben gediend voor zijn subversief beeldend werk. Ook was er een shop waar je een souvenir kon kopen.

Bronnen: https://www.musee-magritte-museum.be/

                  https://nl.wikipedia.org/wiki/Mus%C3%A9e_Magritte_Museum

Extra: game: Assassin’s Creed Odyssey

Deze game neemt je mee naar het oude Griekenland, het is een role-playing game waar je allerlei missies moet behalen. Het speelt zich af in een enorme wereld. Men kan zelf op de zee vechten met de typische Griekse boten.  Het vechtsysteem is uitgebreid en wordt leuker gemaakt door de vele wapens en items die zijn te vinden, en de extra vaardigheden die kunnen worden vrijgespeeld. Zo kan je bijvoorbeeld vechten samen met de Spartaanse generaal Brasidas, debatteren over filosofie met Sokrates, feesten met Sophokles en Euripides, luisteren naar speeches van Perikles, geschiedenis leren van Herodotos, en nog veel meer. Het oude Griekenland is daarnaast een prachtige, idyllische setting die goed is voor tientallen uren verkenningsplezier. Ik vind dit cultureel inspirerend, omdat de game over de Griekse geschiedenis gaat en dus heel leerrijk is.

Bron: https://www.geekster.be/games/assassins-creed-odyssey-review/

Extra: Culturele vlogger: Glenn Eilbracht

Volgens Glenn moet je niet vloggen voor het geld, de likes of de abonnees, maar omdat het leuk is. Het belangrijkste dat hij meegeeft is dat je jezelf mag zijn. “Verschil mag er zijn – dat is mijn boodschap.” In de Kunsthal, in Rotterdam, maakt hij ook weleens vlogs. Daarmee wilt hij jongeren laten zien dat kunst niet saai is. En hij heeft in het kader van iktoon – een amateurkunstcampagne – op het multiculturele Full Colour festival gevlogd. Mode, kunst en muziek brengen mensen samen, daar is hij van overtuigd. Muziek is ook een passie voor hem. Ik vind dit cultureel inspirerend omdat deze Youtuber jongeren kan aanzetten tot kunst en muziek.

Bron: https://www.cultuurparticipatie.nl/magazine/vlogger-met-een-boodschap/

Extra: boek: Odysseia – Homerus

Net zoals de game Assassin’s Creed Odyssey gaat dit boek over het oude Griekenland.  Dit epos vertelt het verhaal van de grote Odysseus die na tien jaar Trojaanse oorlog een tien jaar durende zwerftocht maakte om uiteindelijk thuis te komen bij zijn vrouw Penelopeia,  maar kwam hij onderweg vele obstakels tegen. Dat is Odysseia in een notendop, maar het verhaal komt beter tot zijn recht wanneer je de nieuwste vertaling van Imme Dros erbij pakt. Dros heeft in haar vertaling een evenwichtig geheel gemaakt door taal, woordkeus en klank op elkaar aan te laten sluiten. Anders dan in haar vorige versie heeft Dros bovendien vastgehouden aan de dactylische hexameter. Dit houdt in dat de versregels bestaan uit zes voeten, gebaseerd op de lengte van de lettergrepen.  Als lezer wordt je meegetrokken in het verdriet van Penelopeia en de woede van zoon Telemachos. Daarbij heeft Dros naast haar vertaling ook welkome aantekeningen aan het boek toegevoegd zodat metaforen de toelichting krijgen die ze verdienen en de lezer meer duiding krijgt over het geheel. Ook de aanvullende namenlijst achterin het boek is een aangename toevoeging omdat de vele verschillende personages en hun ingewikkelde namen je als lezer soms kunnen verwarren. Tot slot heeft Dros ook aan het begin van elk hoofdstuk een korte samenvatting toegevoegd. Ze is erin geslaagd de essentie per boek in een halve bladzijde tekst neer te schrijven. Deze alinea’s aan het begin van elk boek maken het voor de lezer gemakkelijk om snel een idee te krijgen van de inhoud van het verhaal.

Al met al is Dros er met haar nieuwe vertaling in geslaagd een prachtig epos op mooie wijze opnieuw te presenteren, zowel qua inhoud als qua vorm. Odysseia zal nog steeds lezen als een meeslepend verhaal over de zwerftochten van een Trojaanse held. Ik kan iedereen die het volledige verhaal nog nooit heeft gelezen dan ook zeker aanraden om met Dros’ vertaling te beginnen.

Bron: https://www.hereditasnexus.com/homeros-odysseia-vertaald-door-imme-dros/

[kulabata]

Sukari

Een belangrijke reden dat onze rondleiding zo traag gaat, is dat iedereen die Joost ziet, hem uitgebreid komt begroeten. Hij is immers wel anderhalve week weg geweest, dus ze hebben hem erg gemist. We hebben dikwijls nog geen tien stappen gelopen of het klinkt alweer ‘Yusto!’ (een Tanzaniaanse naam die erg op Joost lijkt), of ‘Suga Sukari!’ Dat laatste vergt iets meer uitleg. Tanzanianen zijn gek om bijnamen. Toen enkele tijd terug de populaire artiest Zuchu met het meer dan lichtelijk seksueel getinte nummer ‘(Suga) Sukari’ (suiker) kwam, hoorde daar natuurlijk een dansje bij, want zo gaat dat hier. De dansjes zijn in de regel makkelijk te leren. Dus Joost had het dansje na een avondje in de kroeg snel onder controle. Toen daags daarna dezelfde hit over de radio gespeeld werd op de operatiekamer terwijl de hele ploeg stond te wachten tot de patiënt in slaap was, en Joost het dansje tentoonspreidde, was dat het toppunt van vermaak. Zo erg zelfs, dat Chirangi, de directeur van het ziekenhuis, erbij werd gehaald om de dansende mzungu te zien. De bijnaam was een feit, en is gebleven. Aan hoe vaak het hier vanochtend geroepen wordt, is af te leiden hoe populair Joost zich hier de afgelopen twee jaar heeft gemaakt.

Pas tegen het middaguur zijn we klaar met de rondleiding. Om de bloedsuiker weer wat op te vijzelen halen we een chapati, een soort pannenkoekje, bij de kantine van het ziekenhuis. Het is maar een klein dingetje, maar je kunt er haast een hele dag op door, en heeft daarom wel iets van het lembas bread uit The Lord of the Rings. Nadien gaan we naar onze afdeling, de Male Ward, waar de mannen liggen opgenomen. We hebben ook nog een vleugel met privékamers onder onze hoede, waar de VIP-patiënten liggen. De meeste patiënten passen in de categorieën syndrome ya kupigwa (kupigwa is geslagen worden, veelal door de politie), syndrome ya piki piki (motorongevallen), infectieziekten (goed voor mijn stagedoelen) en heel veel suikerziekte, ugonjwa ya kisukari. Met name dat laatste is tekenend voor de lokale opmars van welvaartsziekten. Ik ga in deze maanden proberen de diabeteszorg hier op poten te zetten door goede protocollen te implementeren, voedingsadvies te regelen, veel onderwijs te geven, maar allereerst, en misschien wel het moeilijkst: de verpleging zo ver krijgen dat er op een betrouwbare manier suikers worden geprikt. Ons geheime wapen hiervoor is Frankie, de enige goede verpleegkundige op de Male Ward, maar wel gelijk de beste van het ziekenhuis.

Onze afdeling blijkt helemaal vol te liggen, en op een bloedhete zaal zijn we al snel vermoeid en uitgedroogd. De Male Ward is ook echt een beetje het afvoerputje van het ziekenhuis, dus elke patiënt neemt veel tijd in beslag, en bovendien is er anderhalve week vrijwel niet naar omgekeken. We hebben nog niet de helft van de patiënten gezien als we om half vier toch echt een keer moeten gaan lunchen. Frankie is niet blij als we even vertrekken, maar het is niet anders. Bij de kantine krijgen we een bord met rijst, bonen, gemengde groenten (‘bittere tomaat’, okra, aubergine) in saus en een stuk vis uit Lake Victoria. Het wordt al snel duidelijk dat het hier stikt van de running jokes. Zo wordt van ons wazungu verwacht dat wij matako ya samaki bestellen, de billen van de vis, sinds Joost een keer niet op het woord voor staart kon komen. Ook noemt Frankie ons steevast wazee, oude mannen, en is het blijkbaar traditie om na een geboorte als arts niet het geslacht van de baby te noemen, maar te verklaren hoeveel testikels eraan zitten: mapumbu mawili (twee testikels) of mapumbu sifuri (nul testikels). Elke taalfout leidt tot hilariteit, en wordt tot in den treure herhaald. En ik vrees dat we vandaag weer een nieuwe in het leven geroepen hebben, want na het eten gebeurt het volgende. Op de zaal is weinig privacy, en iedereen luistert bij elkaar mee en geeft soms suggesties voor de behandeling van anderen (waar we niet echt op zitten te wachten). Dat merken we maar al te duidelijk als we bij de laatste patiënt aanbeland zijn, het is inmiddels een uur of 19.00, en Joost bespreekt waarom de patiënt hier is. Echter, door de lange werkdag (en lage bloedsuiker) vergist hij zich, en in plaats van een ongeluk met de piki piki, krijgt de patiënt door Joost een ongeluk met zijn pili pili toegedicht – hij is van zijn rode peper gevallen. De gehele zaal rolt uit bed van het lachen. Het is een mooie afsluiting van een geslaagde eerste dag.

[devosopmaandag]

Leegte en diepte

“Zijn leven kronkelde als de gewonden gloeidraad van een lamp achteruit de bruine troebelheid van het verleden in; hij gaf leven, een patroon en beweging aan die honderdduizend gewaarwordingen die door het Toeval – het gemis of gewin van een moment, het omdraaien van het hoofd, het reusachtige, richtingloze doordenderen van het lukrake – de laaiende hitte in waren geblazen waaruit hij bestond. Zijn geest tilde deze speldenknopjes ervaringsinhoud op naar witte levenshelderheid, en het spookachtige van al het overige werd er des te ijselijker van.”

Zo, dat is nog eens tekst! Hardop lezen helpt. Ik las het heel laat in de avond en wat mij nog restte aan denkvermogen van die dag vermengde zich met mijn nooit aflatende, soms onderdrukte verlangen naar dingen die mij betekenis kunnen schenken, niet als het zoet van een mango, het dorstlessende van koud water of het geruststellende van het licht in de vroege ochtend, maar als een dieper dorstlessen (natúúrlijk is deze zin gekleurd door die eerste, die Thomas Wolfe schreef).

Gisteren bezocht ik een rondleiding op een kunsttentoonstelling. Ieder ontmoeting met hedendaagse kunst blijkt in de afgelopen paar jaar een soort test te worden. Zal wat ik zie mij teleurstellen? Of zal ik blijmoedig ervan worden, overtuigd raken door de inhoud, verrast worden door het onverwachte of de intelligentie ervan bewonderen? Dat zijn mijn twee opties geworden. Ofwel het valt linksom of het valt rechtsom. Gisteren was ik teleurgesteld. Slechts enkele werken vielen naar de goede kant, overtuigend. En wat ik ook opnieuw ervoer was dat ieder goed kunstwerk, als er toch over gesproken (of geschreven) moet worden, de meest precieze taal verdient.

Lopend naar huis probeerde ik te begrijpen wat even daarvoor had plaatsgevonden. Waarom de gebezigde taal zo verschrikkelijk teleurstellend was geweest; sympathiek, maar ten diepste teleurstellend. Ik besefte dat heel goede boeken, literatuur dus, mij niet alleen licht verschaffen of gereedschap om de wereld te onderzoeken, maar maken dat ik hoge eisen stel. Niet alle woorden hoeven overigens zo goed te zijn als de beste literatuur, maar ze moeten wel zo precies als mogelijk zijn.

Ik lees opnieuw de laatste zin uit het citaat van Wolfe: “ Zijn geest tilde deze speldenknopjes ervaringsinhoud op naar witte levenshelderheid . . . .” Verlang ik te veel? Wil ik teveel speldenknopjes ervaringsinhoud opgetild krijgen naar witte levenshelderheid? Nee. En, ja,  natuurlijk weet ik dat niet alles diep hoeft te zijn, maar er is goede leegte en er is slechte leegte.

[regioonlineofficial]

Woensdag 27 september bezocht wethouder Sven Spaargaren de bedrijven Pieter Kolk Snijhortensia’s, Vinkaplant B.V. en Kwekerij Aris in de Schinkelpolder. Tijdens het bezoek kreeg de wethouder een rondleiding door de bedrijven en ging hij in gesprek met de ondernemers. Wat zijn uw ervaringen als bedrijf in de Schinkelpolder, welke kansen en uitdagingen zijn er? En welke wensen heeft u? Waren vragen die ter sprake kwamen. Bij Pieter Kolk Snijhortensia’s sprak hij met Marcel Langeraad en zijn vrouw. Pieter begon in 1996 met het kweken van snijhortensia’s in het ouderlijke bedrijf. In 1998 is hij met zijn bedrijf verhuisd naar de Schinkelpolder. Hier telen zij nu op ruim 15.000 m2 snijhortensia’s in diverse kleuren en maten. In de bloemen en planten Daarna ging hij langs bij Vinkaplant B.V. Dit bedrijf bestaat al sinds 1978 en is één van de grootste import- en exportbedrijven in tropische planten. Zo heeft dit bedrijf eigen plantages en kwekerijen in Midden-Amerika en Azië. Eigenaar Tino Hottinga, inmiddels 77, heeft er dit jaar voor gekozen om zijn bedrijf aan de Schinkelpolder te verkopen. Als laatste stond een bezoek aan Kwekerij Aris op het programma. Hier werd hij ontvangen door directeur en eigenaar Michiel van den Heuvel die gepassioneerd vertelde over zijn bedrijf. Zijn vader en oom hebben in 1995 het bedrijf opgezet en in 2013 heeft hij het bedrijf overgenomen. Ze richten zich vooral op de import van tropische potplanten zoals pachira’s en ficussen. Wethouder Sven Spaargaren Wethouder Sven Spaargaren: “Op dinsdag 12 september organiseerde de gemeente de eerste bijeenkomst over de Toekomst van de Schinkelpolder. Om beter te weten wat er leeft en speelt bij de bedrijven in de Schinkelpolder wil ik meerdere bedrijven bezoeken. Mijn dank aan deze ondernemers voor de plezierige ontvangst en open gesprekken.” De wethouder en het college houden regelmatig bedrijfsbezoeken om vooral het contact met de lokale bedrijven te houden en te weten wat er leeft. Meer informatie over deze bedrijven is te vinden op: www.pieterkolk.nl, http://www.vinkaplant.nl/ en www.aris-pachira.nl

[noellevandijk]

MONOCULTUUR In het Amsterdamse stadscentrum heerst een enorme monocultuur. Deze monocultuur bestaat uit souvenirwinkels, grote (mode)ketens, fastfood, hotels en Airbnb’s. De Amsterdammer komt haast niet meer in het centrum, want het centrum is vrijwel geheel gericht op bezoek van buiten de stad: dagjesmensen en toeristen. De enorme stroom aan toeristen vermindert de leefbaarheid van de stad drastisch.1,2

Om dit probleem aan de kaak te stellen maak ik een bordspel, genaamd MONOCULTUUR, waarbij de Amsterdamse monocultuur centraal staat. Het is geïnspireerd door het spel Monopoly, maar in tegenstelling tot de Monopoly win je dit spel zodra je samen alle Airbnb’s, hotels en toeristenwinkels van het bord hebt afgespeeld.

In MONOCULTUUR verwerk ik ’soft data’ en ‘hard data’. De soft data zijn mijn eigen bevindingen over toerisme die ik heb ondervonden op mijn excursies door de stad. Hierbij heb ik foto’s gemaakt van grote drukte en bijgehouden wat ik vervelend vind aan het gedrag van toeristen. Bij het laatste kun je bijvoorbeeld denken aan toeristen die lopen op het fietspad, bierfietsen, toeristen die dronken of stoned zijn, de enorme hoeveelheid rolkoffers of pissen in portieken. Deze ‘soft’ data is verwerkt in de kanskaartjes in het bord en zorgen voor een grappige twist aan het spel. Je kunt hierbij bijvoorbeeld denken aan: ‘Je scheld toeristen met rolkoffertjes uit en wordt hiervoor beboet. Doe €100,— in de pot.’.

Voor mijn ‘hard data’ heb ik nieuws over Amsterdam en toerisme onderzocht uit het afgelopen jaar. Er is namelijk een constante stroom aan nieuwsartikelen over dit onderwerp. Ik heb hiervoor Google News geraadpleegd3, ik heb lokale nieuwsbronnen zoals AT5 en Het Parool goed in de gaten gehouden4 en het algoritme van Facebook gaf me ook allerlei bruikbare artikelen in mijn online zoektocht naar data over dit onderwerp.

De artikelen die ik online heb opgezocht heb ik gelezen, uiteindelijk heb ik ervoor gekozen om enkel de headlines te gebruiken. De headlines bevatten de kern van het artikel en waren hierdoor het meest bruikbaar voor mijn spel. De headlines heb ik verwerkt in de ‘xxx’-kaartjes in het spel. Aan negatieve headlines is een negatieve actie gekoppeld, aan positieve headlines is een positieve actie gekoppeld. Zo zorgt bijvoorbeeld de headline ’Stad verleent 1700 vergunningen aan rondleiders’5 voor een extra Airbnb op het bord en de headline ‘Gemeente Amsterdam mag kaaswinkel voor toeristen sluiten’6 zorgt ervoor dat een toeristenwinkel van het bord afgehaald mag worden.

De gemeente is de voornaamste doelgroep van mijn spel. Mijn tweede doelgroep zijn kritische Amsterdammers die het toerisme zat zijn. Het spel is bedoeld als ‘conversation piece’. Ik wil op een grappige, vermakende manier spelers activeren om over dit probleem te praten. Voor de gemeente is er ook een ander doel: ik wil hen activeren om meer te doen tegen het probleem van massatoerisme. Voor kritische Amsterdammers is het spel bedoeld om hun stad figuurlijk terug te winnen.

Echter vind ik niet dat we ‘de toerist’ de schuld moeten geven van onze Amsterdamse problematiek. Toen ik nog geen Amsterdammer was, bezocht ik Amsterdam ook graag. Ik denk dat het kantelpunt in dit thema ligt bij onze gemeente. Zij moeten duidelijke kaders aangeven aan ondernemers en organisaties, als Airbnb en booking.com, om de stad leefbaar te houden.

Ik benader het probleem op een kritische manier, maar wel met humor en soms sarcasme. Via deze weg kan ik kritiek leveren over hoe onze stad er op dit moment voor staat. In mijn werk als ontwerper lever ik vaak kritiek op onderwerpen in deze maatschappij. Een ‘conversation piece’ maken is iets bijna automatisch doe, ik zoek altijd naar een onderwerp dat mij prikkelt en activeert. Ik hoop dat ik door juiste ontwerpbeslissingen mensen kan activeren om over dat bepaalde onderwerp met elkaar te praten en misschien zelfs hun mening erover aan te passen.

_________________

1 Dirk Waterval, Hoe krijgt Amsterdam de toeristen weer in bedwang? Bewoners en raadsleden aan het woord, https://www.trouw.nl/samenleving/hoe-krijgt-amsterdam-de-toeristen-weer-in-bedwang-bewoners-en-raadsleden-aan-het-woord~ab3576a6/ (Geraadpleegd 10 november, 2018).

2 Michiel Couzy, Bewoners binnenstad pessimistisch over leefbaarheid, https://www.parool.nl/amsterdam/bewoners-binnenstad-pessimistisch-over-leefbaarheid~a4570012/ (Geraadpleegd op 25 november)

3 https://www.google.nl/search?safe=off&biw=910&bih=1069&tbm=nws&ei=UFwJXP68EI_QwQLz97_gAQ&q=toerisme+amsterdam&oq=toerisme+amsterdam&gs_l=psy-ab.3..0i19k1.657809.659710.0.659923.18.10.0.8.8.0.141.785.8j2.10.0....0...1c.1.64.psy-ab..0.11.247....0.0_TN6Glcqmo

4 https://www.parool.nl/search/?query=amsterdam+toerisme

5 Michiel Couzy, Stad verleent 1700 vergunningen aan rondleiders, https://www.parool.nl/amsterdam/stad-verleent-1700-vergunningen-aan-rondleiders~a4603536/ (Geraadpleegd 5 november, 2018).

6 ANP/NU, Gemeente Amsterdam mag kaaswinkel voor toeristen sluiten, https://www.nu.nl/ondernemen/5100185/gemeente-amsterdam-mag-kaaswinkel-toeristen-sluiten.html (Geraadpleegd 10 november, 2018).

[museumvanloon]

Bezoek aan de collectie van Ferdinand Bol

Op 2 december organiseerde Museum Van Loon een rondleiding voor de lezers van het Museumtijdschrift. Na het bezoek schreven ze een leuk verslag van het bezoek aan de tentoonstelling Ferdinand Bol: het huis, de collectie, de kunstenaar

(tekst en foto’s door Museumtijdschrift)

De kunstcollectie van Ferdinand Bol, ter studie en ontspanning, is voor het eerst gereconstrueerd. Voor Museumtijdschrift vertelde Tonko Grever over de totstandkoming van deze bijzondere tentoonstelling.

Het stond al een tijdje op zijn verlanglijst, dus toen in Amsterdam een dubbelexpositie werd georganiseerd over Rembrandts meesterleerlingen Ferdinand Bol en Govert Flinck greep Tonko Grever zijn kans. Eindelijk kon hij de uiteengevallen verzameling schilderijen bijeenbrengen, die Bol (1616-1680) tijdens zijn leven heeft vergaard. Grever is directeur van Museum van Loon gevestigd aan de Keizersgracht 672. Bol was de eerste bewoner van dit destijds revolutionaire grachtenpand ontworpen door architect Adriaan Dortsman. Dat dit eenvoudige feit de eeuwen heeft doorstaan, is louter te danken aan een juridisch geschil, vastgelegd in een officieel document, tussen Ferdinand Bol en de huiseigenaar over het afbouwen van het koetshuis. Hier zijn nu zo’n 25 schilderijen te zien.

Van een enkel schilderij is daadwerkelijk vast te stellen dat zij echt van Bol is geweest. Voor het grootste deel gaat het om een zo dicht mogelijke benadering van wat in Bols bezit moet zijn geweest, vertelt Grever tijdens een geanimeerde rondleiding. Weliswaar bestaat er een inventarislijst van meer dan zestig werken, met daarop een zestal schilderijen van Rembrandt, een olieverfschets van Rubens en een landschap van Van Ruisdael, opgemaakt voordat Bol zijn tweede huwelijk aanging met de rijke weduwe Anna van Erckel. Maar daarop staan namen en titels in zulke algemene bewoordingen, dat het precieze werk lastig is te achterhalen.

Slapende Cupido Om de mythe van de armlastige kunstenaar door te prikken: Bol was vanwege zijn eigen carrière en zijn tweede huwelijk in dermate goede doen, dat hij in zijn huis aan de Keizersgracht nooit meer heeft ‘gewerkt’, lees geschilderd. En over de plek waar de schilderijen uit zijn verzameling gehangen hebben, kan alleen worden gespeculeerd. Het grote zelfportret uit ca. 1669, geleend van het Rijksmuseum en gemaakt voor zijn aanstaande Anna: hing dat pontificaal in de hal of bijvoorbeeld in de slaapkamer? Bol heeft zichzelf neergezet als een regent, met goudkleurig gewaad en lange krullen. De originele houten lijst met vernuftig uitgesneden zonnebloemen duidt erop dat Bol zich richt naar zijn Anna zoals zonnebloemen zich richten naar de zon. Ook de slapende Cupido waarop hij leunt getuigt van huwelijkse trouw, van overwonnen lust en hogere liefde. Het is een van de laatste schilderijen die Bol zou maken.

Een paar jaar zijn Grever en zijn mensen bezig geweest om te speuren naar de oorspronkelijke schilderijen. Als op de inventarislijst een ‘grauwtje’ van Porcellis staat, welke van de vele zeegezichten van Jan Porcellis was dan in het bezit van Bol? Hetzelfde geldt voor ‘boertjes van Adriaan Brouwer’. Daarvan heeft Brouwer er zo veel gemaakt, dat het weerbarstig is om de juiste te vinden, aldus Grever. Bij ‘Stilleven met dood hert en wild varken’ staat zelfs helemaal geen kunstenaarsnaam vermeld. Gesprekken met experts en rondsnuffelen in de depots van musea brachten verheldering, de mogelijkheid om schilderijen te lenen leidde uiteindelijk tot een zo dicht mogelijke benadering van de Bolcollectie.

Romeinse Veldheren Waarom verzamelde Bol? Wat is de relatie tussen zijn verzameling en zijn eigen oeuvre? Huizen zagen er destijds totaal anders uit dan nu, zegt Grever. Met sobere, kale wanden, waar veel plek was voor schilderijen. Niet voor niets waren in de zeventiende eeuw landschappen populair. Daarbij leek Bol vooral te verzamelen wat hij zelf niet schilderde: zeegezichten, landschappen en stillevens. “Wat hij zelf kon, hoefde hij niet van een ander te hebben. Want zijn eigen werk hing ook aan de muur.” Bol verzamelde dus om de geest te laten dwalen, maar ook ter inspiratie voor zijn eigen werk, vermoedt Grever. Zo keert de houding van de twee figuren op de olieverfschets ‘Twee Romeinse Veldheren’ (ca. 1635) van Peter Paul Rubens, nu in bezit van museum Boijmans Van Beuningen, terug in Bols schilderij ‘De onverschrokkenheid van Fabritius in het legerkamp van Pyrrhus (1654-1656, collectie Amsterdam Museum). Daarmee is het zeer aannemelijk dat deze Rubens daadwerkelijk uit de verzameling van Bol komt. Zekerheid is er niet. Waarschijnlijk heeft Bols zoon en erfgenaam Egbert de collectie van zijn vader op enig moment geveild, informatie daarover is niet overgeleverd.

Van een enkel schilderij is de herkomst wel tot de zeventiende eeuw te herleiden en zo goed als zeker tot de collectie van Ferdinand Bol. Dat geldt voor ‘De Besnijdenis’ van Rembrandt uit 1661, in bezit van de National Gallery of Art in Washington. Toen Grever dit museum een mailtje stuurde en per omgaande bericht kreeg dat ze het schilderij graag aan hem uitleenden, sprong hij een gat in de lucht.

Uiteindelijk is de tentoonstelling geworden zoals Grever hem voor ogen had: met deze zorgvuldig bijeengebrachte selectie keert de smaak van Ferdinand Bol voor even terug in het Koetshuis.

[kunstkringbart]

Laatste kans om mee te doen

Laatste kans om mee te doen

Nog tot 31 december is het mogelijk om in te schrijven voor de Kunstwandelroute die volgend jaar van 6 juni t/m 20 september geopend zal zijn. Inschrijven kan via https://www.kunstkringbart.com/voorwaarden-en-aanmelding/.

Nog één keer, en wel op zaterdag 14 december a.s., zal Dolf Bierhuizen een rondleiding geven over de geplande route om kunstenaars/aspirant deelnemers te wijzen op de…

View On WordPress

[missmumbler-blog]

FRANKRIJKBLOG: GASTRONOMIE, CULTUUR EN NATUUR IN NOUVELLE-AQUITAINE

Tekst Linda de Jong

Het begint al met het prachtige landschap: altijd heuvelachtig, met wijngaarden zo ver je kunt kijken en met een altijd lekker klimaat. Frankrijk, het land met de magische combinatie van gastronomie, cultuur en natuur.

Maandag 19 juni 17 Er wordt wel gezegd dat je in Frankrijk moet verdwalen om alle mooie plekjes te ontdekken en dat lukt wonderwel goed dankzij Tom, mijn navigatiesysteem. Tom komt meteen tot de essentie en zet me bij Lède af, maar wel zonder de Bou ervoor. De vijfendertig minuten vanaf Aéroport de Bergerac duren zo ineens een stuk langer. Toch maar even appen!

‘’Help, waar ben je?’’ Het nuchtere Nederlandse antwoord maakt me aan het lachen. ‘’Ik sta onderaan bij de weg!’’

Na enig rondrijden, zie ik haar ranke postuur. Karen Kommer staat me in haar zwarte jurkje op te wachten en ondanks dat ze al een tijdje in de volle zon moet staan, lacht ze me vrolijk toe. Aankomende tweeënhalve dag ben ik te gast op het prachtige Boulède. Een goed onderhouden en kleinschalig vakantiedomein in het dorp Le Mayne de Boulède. Een plek waar je met je hele gezin op vakantie kunt, zonder grote complexen of animatieteams. Hier vind je kwaliteit, persoonlijke sfeer en authenticiteit. En misschien het belangrijkste: hier voel je je echt welkom.

Homes made with love Rolf, Karen en hun drie dochters wonen inmiddels zo´n dertien jaar in Frankrijk en beschikken over een tomeloze energie. Al hoppend tussen Bordeaux en Boulède Monflanquin, hebben ze samen een prachtig plekje gecreëerd waar vijf oude streekhuizen, met oog voor (oude) details en liefde, zijn omgetoverd tot prachtige vakantievilla’s. Twee van de vijf woningen zijn bovendien aangepast voor o.a. minder valide gasten. Daarnaast zijn ze bezig met een nieuwe B&B. Eigenlijk zou ik het liefst neer willen strijken op een van de vele relaxplekjes van dit park, maar mijn drukke programma wacht onverbiddelijk. En ook dat is een aanlokkelijk idee, want er is zoveel te zien in deze regio. Ik ben hier maar twee dagen, een volle week in totaal, maar eigenlijk is dit een streek om langzaam te ontdekken. Er zijn zoveel mogelijkheden. Waar zal ik beginnen? Het blijft me parten spelen deze persreis. Meer weten over Boulède? Neem een kijkje op de website

Voor wie de omgeving niet kent! Lot-et-Garonne maakt deel uit van de regio Nouvelle-Aquitaine. Karen zal me de eerste dagen tevens gidsen en daar ben ik heel blij mee, want ik ben niet zo’n held in de auto. Ja ik weet het, dat klinkt een beetje raar als je regelmatig naar het buitenland reist om verslag te doen. De rollende heuvels en slingerwegen zijn een prachtig decor voor de reisverhalen, maar doen mijn hoogtevrees geen goed. Karen weet als geen ander de leuke plekjes en details te vertellen. Daarom sta ik mijn auto deze dagen graag af aan haar om ze samen te bezoeken. Ondertussen kletsen we heel wat af.

In de departementen Lot-et-Garonne en Dordogne vind je veel middeleeuwse ‘bastides’ met prachtige dorpskernen. Het eerste dorp dat we bezoeken is natuurlijk Monflanquin. De vesting is gesticht in 1256 en staat geklasseerd als een van de mooiste dorpen van Frankrijk. Het dorp draagt veel herinneringen mee aan het verleden, waaronder het huis van de Zwarte Prins (kleinzoon van Edward I) met zijn tweelingvensters. Verder het centraal plein, Place des Arcades, omzoomd met zuilengalerijen, middeleeuwse voetgangerssteegjes met eeuwenoude huizen brugjes en een gotische kerk en nog veel meer.

Janouille, nar, of beste leraar? Na een kleine pauze, op het terras bij Restaurant Le Jardin, waar we het meest heerlijke ijs ooit eten, wordt mijn aandacht getrokken door een wat ongewone, lokale verschijning, Janouille, de bastaardzoon van koning Henry IV. Zijn belletjes rinkelen vrolijk bij iedere stap. Samen ontdekken we de geschiedenis van Monflanquin en de Bastide. Zijn uiterlijk mag dan ouderwets aandoen, zijn humor en scherpheid zijn dat zeker niet. Dit is de meest leerzame, interactieve rondleiding ooit en ik geniet oprecht van de grapjes en lekkernijen die hij ondertussen uit zijn knapzak vist. De man is een geboren verhalenverteller en hij neemt ons mee in een avontuur vol musketiers, pelgrims, bedelaars, kardinalen en troubadours. Meer informatie op de website  

Kidsproef - Karen, fladdert glimlachend om mij heen, met haar mobiel aan haar oor (cou cou) en al zwaaiend naar bekenden trekt  ze me ondertussen het volgende programma item binnen. Hoera, meer geschiedenis in Musée des Bastides, met interactieve zalen, gewijd aan de oprichting van de nieuwe steden (Bastides) in de middeleeuwen, die in het zuidwesten van Frankrijk werden gecreëerd in de dertiende en veertiende eeuw. Leuk, informatief en interactief, met audio- en video (in het Frans) voor kinderen en ouders. Vraag een Engelstalige gids om uitleg. Het maakt het rondje nog leuker. Meer informatie: Bastide Museum / toerist Centre place des Arcades 47150 Monflaquin.

‘s Avonds keren we na een snelle duik in het zwembad, terug naar Restaurant Le Jardin. Dit maal om er te dineren. We zijn wat later dan gepland, maar worden alsnog hartelijk ontvangen met een heerlijk aperitief. Gelukkig hebben we ons als excuus mooi uitgedost. Je kunt goed en betaalbaar eten in deze regio, maar het is vooral de entourage die voor het extra zorgt. Het eten is wederom heerlijk.  Met kraakverse oesters kan de maaltijd sowieso niet meer stuk. Meer informatie

Dinsdag 20 juni 17 - Parc en Ciel Moulin de Courrance Na een goede nachtrust, staat er vandaag een sportief familie-uitje op het programma. Maar niet voordat we eerst lekker gezamenlijk ontbijten. De bakker stopt elke dag verse (stok)broodjes en croissants in de Voiture à pain, een broodauto, waaruit de gasten van Boulède hun bestelling kunnen halen.

Het klimparcours is in het bos dus (ook met warm weer) een ideale (schaduw)plek om lekker actief bezig te zijn met de kinderen en de broodjes er weer af te klimmen en klauteren. Er zijn verschillende boomparcours, voor klein en groot. Lang en kort, met meer en minder uitdagingen. De kinderen krijgen eerst duidelijke instructies en het parcours is goed georganiseerd. Daarnaast zijn er ook een midgetgolfbaan (die een klein verfbeurtje kan gebruiken, maar nog steeds leuk is) en een natuurlijk zwembad te vinden.  

Buitengewoon lekker We lunchen bij Le Palissy in Lacapelle Biron, waar je uitkijkt op een pleintje met monument. De eigenaar blijkt Nederlander te zijn. We bestellen al pratende "Côtelette d'agneau" (lamskoteletjes) met "Salade du chef”. Of we misschien "Entrecote Fumée" willen proberen voor dezelfde prijs? We blijven bij de cotelettes, maar hij trakteert ons tussendoor stellig op een extra bordje Entrecote. “Met de complimenten van de chef kok’’. Hij heeft het namelijk net zelf gerookt en is nog vol passie over het mooie streekproduct en dat moet natuurlijk geproefd worden! De chef komt even later polsen. ‘Lekker?’ vraagt hij. Ik steek mijn neus erin en prik een extra vorkje. Heerlijk! Meer info op de website

Ridders en jonkvrouwen op Bonaguil Castle Je kunt heerlijk wandelen en fietsen in dit gebied. Er zijn verschillende routes te vinden die je kunt openen op je mobiel of gps. Omdat ik ook een hoop foto’s wil maken, beperken we ons tot een korte wandeling en bezoeken we het kasteel. Maar het schuurt wel een beetje, want er is buiten ook zoveel te zien en doen. Er is tijdens de persreizen altijd een te kort aan tijd, ook tijdens de individuele persreizen. Maar dat is ook typisch Nederlands, denk ik nu, want ik moet de eerste Fransman met haast nog tegenkomen.

Zodra je de toegangspoort  van Bonaguil betreedt, verkeer je in historische sferen. Echt een kasteel zoals je ze ziet in sprookjesboeken. Het kasteel werd volledig verbouwd op het einde van de vijftiende en zestiende eeuw door Bérenger de Roquefeuil, die bekend stond om afpersing en bruut geweld. Natuurlijk kwamen de boeren en buitenlui in opstand, waarna hij militaire verbeteringen aanbracht en het kasteel in een machtige burcht veranderde, om van daaruit alle aanvallen de kop in te drukken. De naam komt van bonne aiguille en refereert aan de defensieve locatie: een steil, rotsachtig uitsteeksel, waar het kasteel op is gebouwd. Het duurde veertig jaar, maar het werd sindsdien nooit belegerd en de burcht bleef intact tot aan de revolutie. Toen werd het helaas gedeeltelijk gesloopt. Vandaag de dag is het nog steeds een machtig indrukwekkende plek. Alle muren, kantelen en torens staan er nog en het verhoogd terras biedt een spectaculair uitzicht over het kasteel en de lokale groene, heuvelachtige omgeving. In de zomer is er een speciaal programma voor kinderen.

Heel bijzonder is het “spiraal” plafond en de opslagruimten en grotten onder het kasteel, die gebruikt werden voor opslag en defensie. Wie zegt dat geschiedenis saai is? Kijk voor meer informatie op de website

Gastronomische eetmarkten - Dit is er eentje van het lijstje 'Altijd al eens willen doen!'  ’s Avonds gaan we met alle gasten van Boulède eten in het naburige dorp Paulhiac, waar een heuse eetmarkt, annex dorpsfeest (lees traditionele boerenmaaltijd) wordt gehouden. (zie foto hieronder). We zitten met bijna honderd mensen aan lange tafels, waar lokale boeren en bedrijven hun producten verkopen. Ik voel me met het bordje vers gegrilde kip, gebakken aardappelen, salade en geitenkaas alsof ik in een Franse reclamespot ben beland. Wat een leuke manier om locals te leren kennen en wat te oefenen met de Franse taal.

Marquerites detente en route Woensdag, mijn laatste ochtend op Boulède sta ik ingepland voor een relaxation massage bij Mariëlle Spee, die met haar omgebouwde foodtruck langs komt op campings en andere vakantieadressen in het zuiden van de Dordogne en Lot-et-Garonne. (zie foto hieronder). Na een onderhoudend praatje, heeft ze binnen de kortste keren mijn weerspannige lijf onder controle en weet ze iedere knoop in mijn lijf te vinden. Helaas ben ik hier te kort om helemaal te ontstressen, maar voor iedereen die hier zijn vakantie doorbrengt! Niet vergeten!   De massage duurt anderhalf uur en kost € 95. Te bespreken op het park, of op de website

Met veertig graden en nog kleverig van de olie gaan we op pad naar Penne d’Agenais. Mijn koffer in de achterbak, want mijn volgende logeeradres is te vinden in Villeneuve-sur-Lot. Maar voor we er heen gaan, doen we nog twee dingen. Rondneuzen in het plaatsje en samen lunchen in Le Bombecul, waar de eigenaar niet alleen een kunstwerk maakt van het eten, maar ook in het atelier dat op vijf minuten loopafstand te vinden is. Intrigerend en vooral lekker. Meer informatie op de website

Weten hoe het verder gaat?

Binnenkort deel twee in Frankrijk Aquitaine.

#frankrijkblog #lot-et-garonne #vakantiehuisjes #ilovefrance #aquitaine

[roemeniestage-nk]

Een snelle vooruitgang

Maandagochtend stonden Rachelle, Marit en ik om 8 uur ’s ochtends klaar om opgepikt te worden. Samen met onze begeleiders zouden we vertrekken naar Iron Gates Natural Park. Hier ging Felicia het team helpen met het maken van een managementplan, terwijl wij een boottocht maakten en meer van Roemenië kregen te zien. Voorafgaand aan de vaartocht kregen we een rondleiding door het bezoekerscentrum van het park, waarin over de ontstaansgeschiedenis, de geologie en de flora en fauna van het gebied werd verteld. Wat mij opviel, was dat het bezoekerscentrum niet echt op bezoekers gericht lijkt te zijn. We moesten even zoeken om het centrum te vinden, en als je er toevallig langsloopt ziet het er niet uit alsof het open is voor bezoekers. Dit is iets wat ze naar mijn mening nog echt kunnen verbeteren, omdat er veel meer bewustheid opgewekt kan worden als er mensen getrokken worden naar het informatieve bezoekerscentrum.

We werden door een ranger van het park meegenomen op een boot, waar we een tijdje rondvoeren, een grot bezochten en foto’s maakten van het beroemde beeld van koning Decebalus, wie vocht tegen de Romeinse keizers. Op de terugweg werden we aangehouden door politie. Blijkbaar reed onze favoriete Roemeen, Andreea, ongeveer 150 km/u waar ze 50 km/u mocht. Terecht verliest ze over twee weken haar rijbewijs voor drie maanden, en betaalt ze een forse boete. Dit beperkt ons echter nog meer in onze bewegingsvrijheid, en hoe we nu nog bij de Carrefour moeten komen blijft voorlopig een raadsel.

De volgende dag ben ik nog even het veld in gegaan en aan mijn verslag gegaan. Omdat ik in de knoop zat met mijn onderzoek, kwam ik niet veel verder. Het onderzoek dat ik van plan was te doen, kon ik niet goed uitvoeren in het gebied dat we te voet kunnen bereiken. Bij het bellen met mijn favoriete “klasgenoot” in Costa Rica, is er een nieuwe onderzoeksvraag uitgekomen. Zo kon ik beginnen aan de voorbereidingen hiervoor.

Woensdag liepen wij naar het kantoor van het nationale park, om de directeur, die net terug was van vakantie, te ontmoeten. Na een redelijk ongemakkelijk gesprek met deze vriendelijke man, nam Andreea ons mee naar boven. Hier legden we haar uit hoe ze onze uren op EduArte moest goedkeuren. Een uitleg had ze zeker nodig, de mailtjes en de site waren natuurlijk helemaal in het Nederlands. Over internationalisering gesproken!

Hierna nam ze ons mee het veld in. Ondanks haar angst en afschuw voor slangen, besloot ze ons mee te nemen naar een gebied waar we zandadders konden vinden. Dit jaar blijkt een slecht jaar voor slangen, volgens alle medewerkers van het nationale park zijn er veel minder te zien dan normaal. Toch zagen we twee mooie zandadders, waar wij super blij mee waren. Bovendien zagen we super veel muurhagedissen, die in overvloed aanwezig zijn in het park.

De volgende dag gingen we weer het veld in. Dit bezoek was niet al te interessant, omdat Andreea en haar collega de grens van het nationale park moesten aangeven op bomen, wat vooral een werk is voor twee personen. In het beukenbos was niet erg veel te vinden aan fauna. Wel konden we regelmatig, van redelijk dichtbij, de edelherten horen burlen. Behalve aan het geluid, konden we aan de geur ook duidelijk concluderen dat het bronsttijd is.

De laatste dag van de week ging ik verder aan het onderzoek en besloot ik enkele werkprocessen voor te bereiden. Verder was het tijd voor een grondige schoonmaak van het huis, nu we hier al bijna een maand zijn. Dit was natuurlijk ook nodig, omdat onze ex-mentor en een vriend van hem langskomen. Na een etentje in Târgu-Jiu en een ochtendwandeling in Defileul Jiului National Park, vertrekken we naar onze klasgenoten in Domogled National Park, waar ook mooie wandelingen en gezellige avonden te wachten staan.

[yentlscmdadventure]

YR2, DC5a, week 2, 9-15 sep

Ik heb de groepsafspraken, swot en alles op mij genomen op de dinsdag. Ik zal dan ook het bestand bijhouden wat Wij uiteindelijk gaan inleveren als team (Met individuele deliverables). Daarna hebben wij het team uitje gepland, voor Bubble tea op de donderdag in de Markthal. 

In de middag was het zover voor de eerste les van het LAB Creative Concepting. Hier wil ik leren om in mogelijkheden te denken in plaats van grenzen. Hier zal ik de komende 3 weken nieuwe technieken leren wat mij in onderzoek nieuwe informatie zal geven. Hier hebben wij het in de les gehad over Interne merk analyses, hoe kan je een bedrijf van binnen goed scannen zodat je een totaal beeld hebt.

Vrijdag morgen hebben Nicole en ik de briefing van NRC bij gewoond. De reden dat wij met zijn tweeën zijn gegaan was omdat het met aanwezigen van ons team, wij meer informatie konden opslaan. Waar de een niet goed heeft geluisterd omdat zij aantekeningen maakte van het vorige onderwerp dat werd behandeld, kan de ander juist opletten. Wij hadden samen met het team een aantal vragen opgesteld die wij konden stellen aan de opdrachtgever. Eefje en Mira die werkzaam zijn bij de NRC hebben deze vragen in de loop van het uur beantwoord. Als team van 2 hebben wij maar 1 vraag hoeven stellen en de rest van onze vragen konden door de vragen van andere teams worden beantwoord. 

In het begin van studio heb ik de laatste informatie gekregen voor de SWOT analyse. Ik kan nu al concluderen dit team een aantal beperkingen heeft dat een echte uitdaging zal worden. In het weekend ga ik de SWOT afschrijven zodat ik er echte conclusies uit kan trekken.

In eerste instantie wilde Nicole en ik een planning gaan maken voor de komende sprints maar er was nogal veel onduidelijk. Ik heb dit anders aangepakt en ik heb de taak op mij genomen om een klein overzicht te maken met het onderzoek dat wij als team gaan doen in het weekend. (Irene, de pen deed het niet op het raam maar wel op je been lol) Al snel merkte ik dat terwijl ik dit aan het uitvoeren was, er meer hoofden mijn kant op stonden en zo had ik toen ik klaar was alle aandacht. Ik heb uitgelegd hoe wij in het weekend individueel allemaal onderzoek kunnen doen aan de hand van wat ik in mijn LAB heb geleerd. Ik en Gillyenne zullen ons richten op de interne merk analyse en daarnaast samen met de rest zullen wij ons gaan richten op de externe merk analyse. Hierbij horen de 5 factoren die wij de concurrentie kunnen noemen van NRC.

Op zaterdag heb ik mij gestort op de INTERNE MARKT ANALYSE voor de NRC. Hier voor heb ik de middag gepland zodat ik in de ochtend de huiselijke dingen kon doen. Ik Ben begonnen met het zoeken van informatie op verschillende sites en met de verzamelde data ben ik factoren gaan invullen door middel van de merk-wijzer. Na een halfuur twijfelend invullen Ben Ik deze buiten op de tafel gaan vergroten. Ik heb hier voor gekozen omdat ik merkte dat ik er kleinschalig niet uitkwam en maar steeds in herhaling kwam te zitten. Met een verkoelend voetenbadje in de vertrouwde schelp heb ik mij zelf lekker kunnen ontspannen en ben Ik begonnen met nieuwe inzichten ontdekken. Ik ben andere sites gaan zoeken via kleine omleidingen en dat heeft mij op meer visies gebracht van grote namen waaronder ook de NRC.

Zaterdag avond hebben wij in ons team (ja, nu al zo vroeg in het project) wat demotivatie hoewel dit pas het begin is van een half jaar met hetzelfde team. Zelf snap ik de commotie niet want hoe meer onderzoek je met elkaar inzamelt, hoe groter de kans is dat je resultaten overeen komen en je ziet dat je met je team op een lijn zit. En tenslotte, onderzoeken doe je nooit in een keer, je blijft onderzoeken door de hele periode. Het is maar HBO, geen hoog wiskunde. Maar goed... Wij als team zullen het er dinsdag in de studio over hebben. Dan krijgen wij onze grote insights wall waar iedereen zijn eigen kleur heeft. De resultaten zullen op de briefjes worden geschreven en zo zien wij wat er is overeen gekomen in het onderzoek en wie de meeste resultaten eruit heeft kunnen halen. 

Zondag ben ik begonnen met mijn onderzoek naar de concurrentie. Ik heb een onderzoek gedaan naar de marketing omgeving. Dit heb ik gedaan met de principles van P. Kotler. Hierin worden verschillende gebieden rondom de NRC (in dit geval) onder de loep genomen. Er bestaan 3 omgevingen: 

MICRO (interne omgeving) Het bedrijf. Ontwikkelingen binnen één markt (bijv. producten & diensten), 0-5 jaar.

MESO (direct externe omgeving) Leveranciers, concurrenten, consumenten, afnemers, distributeurs, publieksgroepen, marktstructuren. Ontwikkelingen in behoeften en gedrag consumenten, 5-10 jaar.

MACRO (indirect externe omgeving). Demografische, economische, sociaal-culturele, technologische, ecologische, politiek-juridische ontwikkelingen (DESTEP analysis, make think design break repeat boek). Brede maatschappelijke ontwikkelingen, 10-30 jaar.

Hoe langer de ontwikkeling plaats vind, hoe meer het bedrijf beïnvloedbaar is. Mijn team is voornamelijk bezig met de MESO methode. De MICRO methode is eigenlijk al behandeld grotendeels in de merk-wijzer. Waar ik vandaag onderzoek naar heb gedaan is de MACRO. Welke ontwikkelingen zijn indirect toch van belang in de concurrentie van de NRC? Hoe is dit te werk gegaan? En hoe word NRC beïnvloed door de grote omgeving?

Vandaag is er monumenten dag in Dordrecht. Aangezien mijn stad alleen maar bestaat uit oude meuken, is dit zeker de moeite waard om dit eventjes te bezoeken in de pauze. Zo ben ik naar het onderwijs museum geweest waar ik een gratis rondleiding heb mogen volgen. Daarnaast ben ik ook naar RUTTE geweest waar wij een rondleiding door de destilleerruimte hebben gekregen en een gratis proeverij van genever en sherry. Wat is het leven toch prachtig en bijna gratis.

MOOD OF THE WEEK: