#maar ik vind het altijd heel grappig | Explore Tumblr Posts and Blogs

joostjongepier · 3 months

Text

Wat? Zelfportret (1908), Portret van Émile Bernard (1897), Reizende muzikant in Rouen (1891), Tegenover de Moulin Rouge (1890), Bloedende Christus (1911), De kardinaal (1912) [en ter vergelijking: Portret van Nino de Guevara door El Greco (ca. 1600)], Het Anker (De kluizenaar) (1907), Spaanse boeren (1905), De danseres (1912), Buste van een picador (1910) en Het slachtoffer van het feest (1910) door Ignacio Zuloaga Waar? Tentoonstelling Mythos Spanien – Ignacio Zuloaga 1870-1945 in Bucerius Kunst Forum, Hamburg

Wanneer? 5 maart 2024

In samenwerking met de Kunsthalle Múnchen ontwikkelde het Bucerius Kunst Forum in Hamburg de tentoonstelling Mythos Spanien, gewijd aan de Spaanse schilder Ignacio Zuloaga (1870-1945).

Zuloaga werd in 1870 geboren in Eibar in Baskenland. In 1889 of 1890 trok hij naar Parijs, het toenmalige wereldcentrum van de kunst. Ook later zou hij nog regelmatig naar de lichtstad terugkeren. De jonge Zoluaga was bevriend met kunstenaars, musici en schrijvers. Zo deelde hij een atelier met Paul Gauguin, was bevriend met Auguste Rodin en ging samen met Maurice Ravel op reis. Als je de schilderijen uit deze Parijse periode bekijkt, zie je een jongeman die nog op zoek is naar zijn eigen stijl. Zijn werk toont invloeden van naturalisme, impressionisme en symbolisme. Drie schilderijen die naast elkaar aan dezelfde muur hangen, laten de variatie in zijn stijlen zien: een muzikant in Rouen, een portret van collega-kunstschilder Émile Bonard en een dame van lichte zeden in een café. Dit laatste schilderij vind ik zelf heel interessant. Op het eerste oog zien we een keurig geklede dame, zittend aan een tafeltje bij het raam. Eind negentiende eeuw was het allesbehalve gepast voor een dame om alleen in een café te zitten. Het gaat dan ook hoogstwaarschijnlijk om een prostitué die wacht op een nieuwe klant. De stoel naast haar is uitnodigend leeg. Het raam kijkt uit op de Moulin Rouge, een plaats waar het vermaak op zijn zachtst gezegd enigszins seksueel gekleurd was.

Parijs bracht de kunstenaar niet waar hij naar zocht. Hij wilde Spaans schilderen. Dus keerde hij terug naar zijn vaderland. Spanje was ooit een wereldmacht was geweest, maar was nu zijn laatste koloniën kwijtgeraakt en was op zoek naar een nieuwe identiteit. Zuloaga droeg hieraan bij door typisch Spaanse thema’s te schilderen. Hierbij ging het niet altijd om een weergave van Spanje zoals het daadwerkelijk was. De kunstenaar greep terug op ‘Il siglo de oro’, de gouden eeuw van de Spaanse schilderkunst met schilders als Velazquez en El Greco. Hun invloed is dan ook terug te vinden in zijn werk.

Een interessant deel van de tentoonstelling is gewijd aan het religieus erfgoed van Spanje. Zijn kruisiging is bijzonder opmerkelijk. We zien hier namelijk niet, zoals in de kunstgeschiedenis gebruikelijk is, Jezus aan het kruis, met naast hem Maria en Johannes. We zien een daarvan afgeleid Spaans ritueel. Jezus is vervangen door een beeld van Christus aan het kruis. Dat beeld is, zoals in de Spaanse traditie al sinds de contrareformatie gebruikelijk is, hyperrealistisch. Het bloed gutst over het lichaam van de gekruisigde. Van de priester links kun je je afvragen of zijn gedachten wel bij het ritueel zijn. De andere aanwezigen vormen nauwelijks een groep. Het zijn losse individuen die elk op hun manier deel van de scène uitmaken.

Ook De kardinaal is geen doorsnee portret van een reële kardinaal. De afgebeelde persoon is een van Zuloaga’s favoriete modellen. Zijn ingevallen wangen en stoppelige baard stralen niet bepaald gezag en waardigheid uit. Hoewel je in eerste instantie denkt dat de kardinaal in een landschap zit, blijkt dat een illusie. Een gordijn en een tafeltje maken duidelijk dat we tegen een toneeldoek aankijken. Het hele tafereel is in scène gezet, als door een regisseur. Het schilderij grijpt duidelijk terug op een bekend werk van El Greco: Portret van Niño de Guevara. De inquisiteur is hier vervangen door een eenvoudige landarbeider. Een grappig detail is dat het brilletje dat El Greco’s kardinaal op de neus heeft, bij Zuloaga in de hand wordt gehouden. Wellicht is het schilderij een parodie op het werk van de zeventiende-eeuwse meester, maar waarschijnlijker is dat Zuloaga een eerbetoon wil brengen aan de door hem zeer bewonderde kunstenaar.

Voor wie nog mocht twijfelen aan de invloed van El Greco op de kunstenaar die in deze expositie centraal staat, moet maar eens goed kijken naar Der Anachoret (Der Einsiedler). Het slungelige, maniëristisch weergegeven lijf en de extatische blik van deze kluizenaar zou op een tentoonstelling van werk van El Greco niet misstaan.

In 1898 trok de schilder naar Segovia. Daar schiep hij veel van zijn belangrijkste werken: schilderijen van het karige rauwe landschap en zijn archetypische bewoners.

Naast de katholieke religie behoren ook de flamenco en het stierengevecht tot het Spaanse culturele erfgoed dat Zuloaga uitbeeldt. In Sevilla nam hij zelf deel aan stierengevechten. Misschien wel het meest indrukwekkende schilderij van deze tentoonstelling toont geen moedige toreador of jonge stierenvechter met veel bravoure. Het werk laat een vermoeide oude picador (een met lans uitgeruste hulp van de toreador) zien. De man rijdt op een mager paard. Ook het paard lijkt moe en zijn gang sjokkend. Beiden zitten onder het bloed. De achtergrond is duister en onheilspellend. De zaaltekst trekt een vergelijking met Don Quichotte en zijn paard Rosinante. De verslagen ruiter zou symbool staan voor de positie van Spanje, dat in 1898 de laatste van zijn koloniën, en daarmee zijn plek op het wereldtoneel, verloor.

#ignacio zuloaga #el greco

1 note · View note

jogjadays · 1 year

Text

Daar waren ze dan: Justin en Julia. En terwijl ik dit schrijf zijn ze ondertussen aangekomen in Bali. Maar eerst even terug naar vorig weekend. Nadat Sam haar presentatie had gegeven, was ze zondag al weer op pad met een nieuwe missie. Voor haar eindshow in Yogyakarta had ze namelijk een grote schaal nodig waar water in kan.

Een traditionele Javaanse gong bleek uiteindelijk de perfecte kandidaat hiervoor.

Deze gongs zijn onder andere onderdeel van Gamelan-orkesten. Maar goed, waar vind je zo'n gong en ook nog het liefst een wat oudere en voor een goede prijs. Uiteindelijk was Sam samen met haar assistent Nuril op het spoor gekomen van een oude gong, maar daar moesten ze wel een tijdje voor reizen. Dus zondag ging ze samen met Nuril op pad om ergens in een dorpje buiten Jogja de gong te bekijken.

En jawel, later die avond liep ik naar buiten omdat Sam met een taxi terug was gekomen en uit de kofferbak kwam een prachtige oude gong. Eén missie voltooid.

Ondertussen was Sam ook nog druk bezig met Yoga (de tour guide/historicus) die samen met Sam de presentatie had gedaan om de dag in te plannen die we samen met Julia en Justin zouden beleven. Want dinsdag stonden ze ineens voor m'n neus.

Ongeveer tien minuten lopen van ons huis hadden ze een mooi hotel gevonden en na een lange reis en dolle taxirit waren ze daar dus ineens. Het was grappig omdat het aan de ene kant heel normaal voelde om ze te zien, maar eigenlijk ook best gek was dat we nu ineens met z'n allen in Yogyakarta waren.

Nadat ze waren ingesettled gingen we nog wat eten bij een restaurant in de buurt. Daarna was het voor ons allemaal op tijd naar bed, omdat woensdag dus onze trip op de planning stond.

Sam had dus met Yoga afgesproken om enkele tempels te bezoeken die onderdeel waren van de geschiedenis die ze zo uitgebreid besproken hadden. Dus je hebt net buiten Yogyakarta de Borobodur (het grootste Boeddhistische complex ter wereld) en Prambanan (het grootste Hindoeistische 'compound' van Indonesië). Dit zijn de standaardbestemmingen voor veel toeristen, maar tegelijkertijd ook erg druk. Maar los van die twee trekpleisters zijn er allerlei kleinere

Boeddhistische en Hindoeïstische tempels die rond dezelfde periode gebouwd zijn en allerlei andere belangrijke verhalen vertellen. Yoga nam ons mee naar vier van die onbekendere tempels. We begonnen bij een klein Hindoeïstisch compound dat zich net buiten een dorpje bevond in het boerenland. Deze tempel was ontdekt door een boer die een stuk land wilde uitgraven. Los van de tempel zelf was dit een belangrijke plek omdat bij het uitgraven de verschillende 'lavalagen' goed zichtbaar werden. Hierdoor konden onderzoekers concluderen dat er zo'n veertien vulkaanerupties moeten zijn geweest, en was hierdoor ook belangrijk bewijs waarom het zo machtige koninkrijk dat complexen als de Borobudur en Prambanan had gebouwd ineens heel het gebied verlaten had. Waarschijnlijk niet door oorlog, maar door de vulkaan.

Het bijzondere was dat er niemand was bij de tempel en wij de plek voor onszelf hadden. Yoga entertainde ons ondertussen met allerlei feitjes, verhalen en grappen. De volgende tempel was weer Hindoeïstisch, maar iets groter. Ook deze moet in dezelfde tijd gebouwd zijn (8ste eeuw). We sloten af met twee Boeddhistische tempels, waarvan Plaosan mijn favoriet was.

De Plaosan tempel ligt dichtbij Prambanan en bestaat uit twee vrijwel identieke tempels met drie kamers. Elke kamer heeft Boeddhabeelden (mits ze niet ontvreemd zijn) en beelden van andere belangrijke personen. Het is niet altijd duidelijk wie die personen geweest moeten zijn. Zo zijn er twee beelden die niet goed passen binnen de lokale setting. Beiden hebben een kledingstijl die veel weg heeft van de Angkor-stijl, wat zou kunnen bevestigen dat er destijds wellicht sterke banden waren met het oude Cambodja.

Daarnaast bevatte het Plaosan-complex ook een soort platform waarin allerlei beelden zittend omheen zaten. Voor mij leek dit net een soort Mortal Kombat-stage. Het hele complex was gewoon zo bijzonder. Het is alleen tragisch dat zoveel van de gebouwen zijn ingestort door aardbevingen of op andere manieren zijn beschadigd en niet onderhouden. Als alles nog in zijn originele conditie was zou het ongetwijfeld prachtig zijn geweest.

Na deze tempelbezoeken hadden we een korte pauze voordat we naar een uitkijkpunt gingen in de heuvels. Vanaf dit punt hadden we een mooi uitzicht over Jogja. Bovendien was er een restaurant waar we heerlijke mie ayam aten met gefrituurde tofu, tempé en banaan. Eén van de lekkerste maaltijden van ons hele verblijf hier.

Toen we bijgetankt waren was het tijd voor wat actie. Rondom Jogja zijn namelijk ook grotten. Eén van deze grotten, Goa Pindul, kun je met een opblaasband doorheen en bovendien kan je er van wat rotsen afspringen in het water. Hoe veilig dat is weet ik niet, maar het mag wel. In het droge seizoen heeft het water een prachtige kleur. Wij zaten net in de overgang, waardoor het water ook al best mooi was. Goa Pindul was vooral lekker verfrissend. We konden er heerlijk zwemmen en waren er weer zo goed als in ons eentje. Waarschijnlijk dat we daarom iets te veel aan het relaxen waren en vervolgens moesten opschieten voor onze volgende stop. Het was namelijk de bedoeling om de zonsondergang te bekijken bij één van de stranden aan de zuidkust.

Onze 'driver' Aris moest vol gas door de heuvels richting de kust om het te halen. Hoe we het uiteindelijk nog net gehaald hebben weet ik niet, maar iedereen was blij dat we aangekomen waren aan de kust. We renden daar vervolgens naar het strand en pakten nog net de laatste zonnestralen mee.

De kust is echt prachtig en een heerlijke manier om de dag af te sluiten. Wanneer de zon vervolgens ondergaat is het gelijk ook echt superdonker. Dus na iets meer dan een uur gerelaxed te hebben op het strand gingen we weer richting de auto. Yoga had ondertussen nog een nieuw plan.

Hij wilde ons voordat hij ons naar huis bracht nog naar Bukit Bintang brengen. Bukit Bintang (star hill) is een uitkijkpunt over de stad en heet zo omdat je alle stadslichten kunt zien. Hoewel we allemaal moe waren bleek het de perfecte afsluiter. We aten heerlijke geroosterde mais met een prachtig uitzicht. En toen was het inmiddels tegen negenen en gingen we eindelijk naar huis.

De volgende dag was iedereen kapot. Maar al te veel tijd om te rusten hadden we niet. Sam had een afspraak in de middag met een lokale kunstenaar. Hij zou haar kunnen helpen met het maken van een inscriptie in ijzer. Het zal net als de gong onderdeel worden van de eindshow. Ik ging ondertussen met Julia en Justin richting Jalan Malioboro, de hoofdstraat van Yogyakarta.

Malioboro is nog even druk en chaotisch als altijd, maar het hoort er wel een beetje bij als je naar Jogja komt. We hadden er wat gegeten en probeerde er nog iets van batik te scoren. Maar de chaos was te groot om echt iets goeds te vinden. Al met al was het wel gezellig en een goede manier om weer tot leven te komen.

De volgende dag stond Prambanan namelijk op de planning. Dit keer geen Yoga, maar Thomas. Ik had het op mijzelf genomen om Julia en Justin naar het tempelcomplex mee te nemen en ze van informatie te voorzien.

Prambanan zelf is redelijk makkelijk te bereiken met een taxi. Het ligt ongeveer tussen de 45 minuten en een uur van onze verblijfplaats af, afhankelijk van het verkeer. Zoals gewaarschuwd bleek Prambanan erg druk. Bussen vol schoolkinderen zorgen voor een jolige chaotische sfeer. Maar gelukkig had Yoga ons al gezegd om wat verder te kijken dan Prambanan zelf.

Zo bestaat het Prambanan terrein namelijk uit vier tempelcomplexen. Je moet daar alleen wel een stukje voor lopen. En wat blijkt, de meeste mensen hebben daar geen zin in. Wat logisch is, want het was superwarm. Gelukkig waren wij wel zo gek om een kleine kilometer te lopen naar de andere tempels, waarvan vooral de laatste Candi Sewa heel bijzonder is.

Het is een enorm Boeddhistisch tempelcomplex dat net als Plaosan voor een groot deel kapot is. Maar dat maakt het niet minder indrukwekkend. We waren daar bijna in ons eentje en het was gewoon zo groots en bijzonder. Op een gegeven moment waren we elkaar zelfs kwijt.

Omdat we ondertussen drie flesjes water hadden uitgezweet zochten we een terrasje op om wat te drinken. Toen zagen we naast ons een boogschutter-activiteit. De pijl en boog spelen een belangrijke rol in de Ramayana (die afgebeeld staat in reliëfs op Prambanan). Dus besloten we alle drie een poging te wagen. Uiteindelijk bleek na een slechte start Justin de ultieme boogschutter. Als Barney in z'n hoogtijdagen wist hij de roos makkelijk te vinden.

En na deze dag was het al weer tijd voor de laatste dag van Justin en Julia in Jogja. Wat nog ontbrak (naast de Borobodur, maar daar was Julia al geweest), was Alun-Alun Kidul en Taman Sari. Uiteraard is er ook nog het Kraton en wat andere dingen, maar dit hoort wel bij een Jogja-verblijf.

Bij Alun-Alun Kidul heb je twee hele oude Banyan-bomen. Er is een mythe rond deze bomen waarbij iemand blind van de ene kant van het plein naar de andere kant kan lopen tussen de bomen door overspoeld wordt met geluk. Het lijkt een makkelijke opdracht gezien je alleen recht vooruit hoeft te lopen, maar vrijwel iedereen die het probeert loopt ineens de verkeerde kant op.

Uiteindelijk wist Julia het bij een tweede poging toch te doen. Nadat ze richting het einde ineens verkeerd leek te lopen, bleek ze toen toch een ingeving te krijgen die haar in de juiste richting duwde. Gaston van de postcodeloterij kan dus alvast naar de Rietvink rijden. Vervolgens dronken we nog even wat voordat we naar Taman Sari gingen. Hoewel het wat vervallen en niet al te groot is, is het oude badhuis van de sultan wel een leuke en interessante spot voor wat foto's. Het is een belangrijk onderdeel van het sultanaat wat Jogja nog is.

Daarna waren we wel echt moe en uitgeblust (vooral ikzelf) en gingen we naar een belangrijke plek van Sam en mijn residency: Mediterranea by Kamil. Dit restaurant is één van de hotspots van Jogja. Het is een beetje upscale Westers, maar wel een grappige sfeer. Het eten is er lekker, en vaak eten Sam en ik er ontbijt.

Met onze maag gevuld gingen we nog even zwemmen in het hotel om 's avonds bij onze andere vaste stek te eten: Nanamia Pizzeria. Ondertussen kon Sam ook weer aanschuiven, gezien zij de hele dag met de eerdergenoemde artiest bezig was om haar eigen inscriptie te maken in ijzer. Sinds 's ochtends vroeg bestond haar dag dus voornamelijk uit aluminium buigen en hameren. Het eerste resultaat is prachtig. En hopelijk kunnen we binnenkort daar wat meer van delen.

Tot zover… moeie vingers.

5 notes · View notes

nihondave · 8 months

Text

De laaste post over Vietnam al weer. Na een land bezocht te hebben, vind ik het altijd leuk om de dingen die me opvielen op te schrijven. Ik vond Vietnam een fijn land. Misschien wel omdat het een land is waar ik precies kon weten wat te verwachten. Weinig poespas en opsmuk. De mensen verwelkomen toeristen en doen hun best voor je omdat ze je geld willen. Zo zei de gids naar Ninh Binh het ook, in Vietnam zijn ze blij met toeristen omdat het geld in het laatje brengt. Vietnam is geen rijk land, maar de absolute armoede zijn ze veelal ontstegen. Deels door het toerisme, maar ook omdat ze elke kans aangrijpen en hard werken. Zo maken ze rietjes als alternatief voor plastic uit een bepaalde soort gras die ze inmiddels wereldwijd exporteren. Sowieso viel het me op dat ze veel initiatieven hebben op gestart voor een beter milieu. Tijdens de trip naar Ninh Binh kwamen we langs een openbare bijeenkomst waarbij de lokale bevolking uitleg kreeg over het verminderen van het gebruik van plastic en vangt een bergvolk tegenwoordig geen olifanten meer, maar fokt ze. Al blijven de tamme olifanten noodzakelijk voor de lokale bevolking. Dit contrasteert echter wel met de troep op straat in Hanoi mensen maken overal hun eigen afvalbergen. Maar in Ha Long Bay doen ze inmiddels hard hun best de vervuiling van de baai een halt toe te roepen met hoge boetes voor toeristen die plastic meenemen.

De zucht naar het geld van toeristen brengt ook mindere fijne dingen met zich mee. Je wordt als je over straat loopt, vrij continu toegeroepen om massages, eten of souvenirs te kopen. Over het algemeen levert dat echter geen problemen op. Ik beantwoordde gewoon hun begroeting of zei no thank you en liep door. Je kan het ze ook niet kwalijk nemen. Soms zijn ze echter heel hardnekkig en is 3x nee zeggen nog niet genoeg. Ik wordt dan per keer meer kortaf of reageer helemaal niet meer en 1x heb ik zelfs een flinke fuck off moeten gebruiken, maar dat was bij een irritant mannetje dat 'mooie vrouwen' aanbood. Maar ook bij het keer punt op de rivier in Ninh Binh waren ze veel te hardnekkig en moesten we ze negeren. Ook criminaliteit is een ding. Al heb ik zelf niets vervelends meegemaakt. Mijn hotel waarschuwde er wel expliciet voor, niet alleen voor zakkenrollers maar ook wisseltrucs omdat het soms lastig is om zicht te houden op alle nullen op het geld. Grappig genoeg was het juist ik die zo verkopers 10.000 gaf terwijl ik 100.000 wilde geven. Ook was ik inmiddels zo gewend aan nee zeggen dat ik een man probeerde af te wimpelen die me probeerde te vertellen dat ik gwwn straat maar het klooster in wandelde. Her en der zag ik overigens wel mensen loeren en 1 keer begon een man die me eerst tegemoet was komen lopen me te volgen. Ik stopte toen abrupt waardoor hij me weer passeerde en dat loste het op. Het is denk ik geen enorm probleem, maar het is wel goed scherp te blijven en makkelijke kansen weg te nemen, dus bijvoorbeeld niet je smartphone uit je kontzak laten steken. Als westerling ben je nu eenmaal biljonair in Vietnam en 100.000 dong is voor hun een dikke fooi, maar voor ons 4 euro.

De gids naar Ninh Binh vertelde ook dat met de toegenomen welvaart het allemaal wel beter is geworden. 15 jaar geleden was de criminaliteit veel erger en hadden maar weinig mensen een auto. Zelf moest hij als klein kind vaak tussen de stoelen van de bus zitten om een extra stoel te besparen. Zijn ouders moesten voor dag en dauw op en vele uren reizen om überhaupt te kunnen gaan werken. Dan nog hadden ze vaak alleen maar rijst te eten en soms niet genoeg voor iedereen. Dat is gelukkig voor veel mensen nu anders. Er zijn veel auto's in Hanoi en nog heel veel meer scooters, al zie je nog steeds flink wat armoede bij mensen aan de onderkant.

Het verkeer in Hanoi verdient tenslotte ook nog een eervolle vermelding. Het is totaal bizar. Stoplichten en zebrapaden, voor zover ze er zijn, betekenen niets. De strategie om de straat over te steken is gewoon in een rustig tempo en rechte lijn gaan lopen en het verkeer jou te laten ontwijken. Als je gaat anticiperen op het verkeer kan dat leiden tot ongelukken (het bekende alle twee steeds naar dezelfde kant stappen). Zelf had ik daarbij nog de lastige factor dat ik sneller loop dan de meeste Vietnamezen, waardoor het een paar keer is gebeurd dat ze dachten voor langs te kunnen terwijl ze eigenlijk achterlangs moesten. Heb mijn looptempo dan ook maar aangepast, het warme, klamme weer was sowieso geen uitnodiging tot haasten (32/34 graden met 85-95% luchtvochtigheid). Ook is het even wennen dat iedereen gretig gebruik maakt van zijn claxon, het beste is het maar om het te negeren. Het verkeer went wel, al blijft het spannend om een plein over te steken terwijl alles om je heen raast.

Ik vergeet vast nog wel zaken (zoals de aardige receptionisten in het hotel), maar tot zover Vietnam, de volgende post gaat over Taiwan.

Foto 1: de drukte in beer street, foto 2: een Amerikaanse legerhelicopter, de Huey, foto 3: ritueel geklingel in het oude keizerlijke citadel, foto 4:propaganda posters, foto 5: wisseling van de wacht bij het mausoleum van Ho Chi Min, foto 6: het huis van Ho Chi Min, foto 7: poppen voor water toneel, foto 8: one pilar pagode, foto 9: een taoistische tempel.

Ps. Als er mensen zijn die dit lezen is een like oid wel fijn

1 note · View note

majestic-salad · 1 year

Note

🌜, ✌️, en ✔️ alsjeblieft!

(for the native language ask)

Favoriete woorden heb ik al beantwoord!

✌ : favourite proverb/saying from your language

Oei ja heel moeilijk want ze zijn allemaal heel grappig eigenlijk. 'nou komt de aap uit de mouw' word ik altijd wel blij van. De meestgebruikte is denk ik 'als het kalf verdronken is dempt men de put' maar die is helemaal niet leuk en het liefst zou ik die nooit willen gebruiken. 'Achter de wolken schijnt de zon' vind ik ook wel leuk. EN 'iemand een koekje van eigen deeg geven' haha wat een topzin.

✓ : funniest word in your language

Nederlands heeft veel grappige woorden maar de meest iconische blijft toch echt 'mierenneuker'. maar! 'graftak' komt voor mij ook dichtbij. EN. 'betovergrootmoeder' maar alleen als je hem verkeerd uitspreekt en het dan 'betover-grootmoeder' is want dat is lief :)

#spyld #dankjedankje #succes met dit googletranslaten hihi #anders wil ik het wel vertalen hoor <3

5 notes · View notes

kikiaantbloggen · 2 years

Text

TOP 3 OOIT

Ik ga jullie natuurlijk vertellen over het boek dat ik ga lezen, maar eerst de top 3 beste boeken die ik al heb gelezen. Ik ga de top 3 van mijn jeugd delen en ook de top 3 van de boeken die ik het meest recent heb gelezen.

Laten we beginnen met boeken dat ik heb gelezen toen ik wat jonger was. Toen ik jong was las ik niet echt voor plezier, maar meestal gewoon omdat mijn moeder mij verplichte om een boek te openen. Ook gewoon omdat mijn elektronica werd afgenomen en ik niks beters te doen had dan om een boek te openen. Ik had wel altijd boeken in huis, ik koop altijd boeken op vakantie in Zeeland bij de 'drukkerij'. Het is niet dat ik ook nooit las, er lag altijd wel een boek klaar om gelezen te worden. Eenmaal ik wel in een boek zat kon ik er niet meer uit.

Mijn top 3 Nederlandse boeken die ik heb gelezen in mijn jeugd zijn: 1. Winston - Frauke Scheunemann 2. Het reuzenradmysterie - Siobhan Dowd 3. De verschrikkelijke badmeester - Jozua Douglas

Winston (uitgeverij: De Fontein, uitgave jaar: 2017) is een heel goed boek omdat het verhaal gewoon geniaal is. Het gaat over een meisje en haar kat die op een manier verwisseld zijn van lichaam. Helaas kan ik me niet zo heel goed herinneren over wat het verhaal gaat maar ik weet wel dat ik heel erg genoot van het boek lezen. In het boek heb je ook een paar quotes staan, laat zien dat het niet echt een 'cheesy' klein kinderverhaaltje is. Het speelt zich af in onze 'echte' wereld. Maar natuurlijk ook een beetje in de wereld van de straatkatten.

Het reuzenrad mysterie (uitgeverij van Goor, uitgave jaar: 2017) is echt een super goed detective verhaal. Het gaat over een broer en een zus die hun neef in het grootste reuzenrad zien gaan. Maar hij komt er niet meer uit. Hij is zomaar poef... weg. Wat leuk is in dit boek is dat het om de tijden zich afspeelt. Hier is een voorbeeld:

Je krijgt ook de theorieën van alle personages in het boek. Het volgt dan als (Teds theorie) of (Gloria's theorie). Het is leuk om te zien hoe de theorieën veranderen van de personages door het boek heen. DE PLOT TWIST op het einde is fenomenaal!! Echt jongere ik had dit nooit verwacht.

De verschrikkelijke badmeester (uitgeverij: De Fontein, uitgave jaar: 2012) is geschreven door een indrukwekkende schrijver: Jozua Douglas. Ik ben ervan overtuigd dat ik al zijn boeken heb gelezen. Dit boek is niet perse mijn lievelingsboek van hem. Ik weet wel dat ik dit boek heeeel goed vond. Zijn boeken zijn grappig, spannend, mysterieus en gewoon fijn. Zijn verhalen zijn moeilijke verhalen, maar makkelijk te volgen. Dat is wat het zo fijn maakt om te lezen; zijn boeken hebben een super goede verhaallijn die ja als kind makkelijk kan volgen. Ik zou zo graag deze boeken voor de eerste keer weer lezen.

Tijdens covid ben ik veel meer beginnen te lezen. Door de applicatie TikTok kreeg ik opeens heel veel boek suggesties. Ik heb besloten om boeken niet meer in het Nederlands te gaan lezen maar in het Engels. Het eerste boek dat ik heb gelezen was 'It's kind of a funny story'. Dit was het eerste boek in Engels dat ik heb gelezen (het was niet het makkelijkste boek om te lezen in die tijd). Ik vind het heel leuk om science- fiction te lezen maar ook boeken over psychische aandoeningen. Natuurlijk kan romance ook geen kwaad.

Mijn top 3 recente boeken (young- adult): 1. The Cruel Prince - Holly Black 2. From Lukov with love - Mariana Zapata 3. Dance of Thieves - Mary E. Pearson

The Cruel prince (uitgeverij: Little, Brown Books For Young Readers, uitgave jaar: 2018) is een trilogie - het is een hele goede serie, ik raad alle 3 aan. Persoonlijk vond ik niet dan één boek slechter was dan een ander, ze waren alle drie geweldig! Deze trilogie heb ik gelezen in de zomervakantie en ik kon de boeken niet weg leggen! Dit is een perfect fantasie verhaal in heel andere wereld. Het leuke is dat onze 'echte' wereld er ook in voor komt. Ik voelde heel veel verschillende dingen tijdens deze boeken te lezen. ECHT WAW.

From Lukov with love (uitgeverij: Headline Publishing Group, uitgave jaar: 2018) heb ik in de winter gelezen, dit is perfect met het verhaal omdat het verhaal ook in de winter afspeelt. Als ik terugdenk aan de tijd wanneer ik dit verhaal heb gelezen krijg ik alleen maar comfort gevoelens. Ik ben niet een hele grote fan van romance boeken maar deze was de perfecte slow- burn. De schrijfster is niet voor iedereen, omdat ze op een speciale manier schrijft. Haar boeken zijn heel dik en ze gebruikt heel veel worden zonder iets echt interessant te zeggen. Persoonlijk heb ik daar geen probleem mee. Ik vind het best wel fijn om af en toe zo een boek te lezen.

Ik heb Dance of Thieves (uitgeverij: Square Fish, uitgave jaar: 2019) helaas niet in één keer kunnen lezen, ik ben begonnen met het lezen van dit boek en heb het dan weggelegd en voor een lange tijd laten liggen. Eenmaal ik weer besloot om het boek te openen ben ik weer van start begonnen en heb ik het in één keer uitgelezen. Dit is was natuurlijk ook weer een geweldig fantasie verhaal! Het was moeilijk om te volgen maar het was wel gewoon een heel leuk verhaal.

UPDATE (18.01.23): ik denk net dat ik één van de beste trilogieën heb gelezen. Natuurlijk is 'the cruel prince' super goed, maar ik denk dat de oudere ikke nu met veel meer leeservaring vind ik deze boeken waw!!! Deze schrijfster kan schrijven! Respect! Het is gebaseerd op echte historische gebeurtenissen.

DE HELE SERIE, dat ik dat het niet beter kon HET LAATSTE BOEK! AGH ik kan er niet over komen. ECHT WAW, MEER DAN WAW. Ik huil echt niet bij boeken maar het laatste boek: TRANEN. Dit zijn schitterende boeken. Geen woorden gewoon puur verbazing over hoe goed een boek geschreven kan zijn! Kunnen we ook even een momentje stilte hebben over hoe prachtig de covers van de boeken zijn?

En voilà, hier was mijn top 3 (niet echt maar you get the point;))

3 notes · View notes

walhella · 2 years

Text

ziekenhuisscènes 1

Vandaag de dag begonnen met bokken, een papier uit mijn hand laten waaien en ‘nee’ gezegd, ‘dat doe ik niet.’ Dan de vragen, de ongemakkelijkheid die de ruimte vult, zo vol dat ik moest zuchten om plaats te maken voor een hap adem. Ze hebben me op zo’n onpraktische stuiterbal gezet, schijnt goed te zijn voor de rug, maar mijn benen zijn te kort en ik kan amper met mijn tippen aan de vloer, terwijl ik onhandig heen en weer stuiter. Welke clown heeft dit bedacht?

Een uur zitten we daar. Ik denk aan hem, zie hem vredig in zijn bed liggen, zijn lippen halfopen, prachtige ogen achter een vleesgordijn verstopt. Ik zie mijn lege plek naast zijn zijde, in gedachten plaats ik mijn handen daar, vlak naast zijn rug. Raak ze voorzichtig met mijn vingertoppen aan, teken een pad naar zijn nek toe. Ik kus zijn oor terwijl hij van niks weet. Bijna ben ik daar echt. (Zou hij dit voelen? Ben ik gek aan het worden?)

De rest van de dag vult zich met lege momenten, we kuisen onze kamers, heel even dans ik bijna als ‘Real Friends’ van Camila Cabello afspeelt. Ik zet mijn box altijd luider als dit lied draait. Het is herkenbaar, melancholisch en toch quasi vrolijk. In de namiddag spelen we een competentiespel, in duo’s. Ik knik naar Jill en ze geeft me een boks. Nu vormen we een pact. De dag eindigt met de teamvergadering. Ik herhaal mijn wens van vorige week: kan iemand verdomme mijn doucheputje komen ontstoppen? Mijn badkamer heeft de magische gave zich na een ettelijke 2 minuten om te toveren tot een zwembad, en bij gebrek aan chloorlucht heb ik een donkerbruin vermoeden dat dit tegen de natuurlijke habitat van deze ruimte ingaat. De verpleegster lacht. Ik vind er niks grappigs aan.

3 notes · View notes

euroadventure · 1 month

Text

Bouillon

Dinsdag 30 april

Het is af en toe behelpen. De ene nacht is het koud en de volgende nacht weer net te warm, maar goed dat betekent waarschijnlijk ook warmte overdag. En dat klopt, tenminste wanneer ik wakker wordt schijnt de zon volop 😎, een uur later is het al weer bewolkt. Maar prima wandelweer wat mij betreft!

Het lijkt nog wat fris dus voor de zekerheid toch een lange broek aangedaan tijdens de wandeling...🥵 na een minuut of tien wandelen ben ik al helemaal bezweet en is alles klam. Mijn trui is snel uit maar ik heb helaas geen korte broek meegenomen.

Ik loop gelukkig in de bossen wat even wat verkoeling meebrengt. Ook hier is alles prachtig groen, maar het verschil met Nederland is dat het meeste nog wel in de knop zit. Ook passeer ik nog een groot en imposant klooster en ietsjes later een mooie hangbrug waar ik niet overheen hoef, maar toch even van dichtbij ga bekijken 😉.

De route is 13 kilometer dus best pittig, maar als het goed is ook leuke tocht. Toch let ik even niet op en loop ik zomaar bijna 1,5 kilometer de verkeerde kant op 🙈 en die kan ik dus ook weer teruglopen...ach dan maar 16 kilometer...🙃.

Ik vervolg mijn route langs de rivier de Semois. Erg mooi!

Misschien heeft het zo moeten zijn...want het eerste stuk is bewolkt, maar wanneer ik bij het hoogtepunt van de route aan kom (letterlijk ook het hoogste punt), komt de zon volop door! Jeuuhhh 🥳. Echt een strak blauwe lucht heb ik deze dagen nog niet veel gezien, maar de zon maakt al veel goed.

Het uitzicht is super! Voldaan loop ik deels over de zelfde route terug, behalve het laatste stuk.

Ik word weer door het bos gestuurd langs nog een paar uitzichtpunten, waaronder een over de stad Bouillon. Echt tof!

Eenmaal weer bij mijn campertje moet ik eerst even bijtanken met lekker glas cola. Vervolgens was ik mij en trek ik wwer schone kleren aan. Altijd lekker 😉. Ik wil even boodschappen gaan halen in het centrum. Ik besef me dat het morgen hier 1 mei is, dag van de arbeid, en dan zijn de winkels in België, Luxemburg en Duitsland allemaal gesloten dus moet ik nu toch maar even gaan.

Net als ik op het punt sta te vertrekken komt er een Nederlandse man naast mij staan met zijn camper. We kletsen wat en heel toevallig komt hij uit Zeeland, uit Goes. Grappig!

Ik loop naar het centrum haal boodschappen en plof nog even op het terras, wel verdiend na zo een inspanning, al zeg ik het zelf 😁.

Eenmaal terug bij mijn campertje lees ik nog een boekje, luister een podcast, lekker relaxed! Even later komt 'de buurman' terug. Hij was ook nog even wat boodschappen gaan halen.

Hij blijkt hier regelmatig te komen, al van kleins af aan en vind het een fijne plek om te staan. Eigenlijk mag je hier maar maximaal 24 uur staan, maar zegt hij daar kijkt niemand naar. Ik blijf dan toch nog maar een nachtje staan, want het was lelker rustig en ik heb geen zin om weer te rijden.

Uiteindelijk kletsen we nog de hele avond buiten in onze relaxed stoelen over van alles en nog wat. Hij blijkt ook veel gereisd te hebben en in her buitenland gewerkt te hebben. Leuk om te horen waar hij allemaal geweest is. Om 22 uur begint het achter de heuvels te flitsen en te rommelen, ook vallen de eerste druppels. Gauw spullen binnenzetten. Een paar minuten nadat ik binnen ben begint het opeens goed door te regenen. Tijd om mijn bed maar in te kruipen 😊.

0 notes

stann2308 · 9 months

Text

Jeugd

Vroeger werd er bij mij thuis veel voor gelezen. Vaak waren dat makkelijke kinderboeken die ik dan zelf uit mocht kiezen. Dit waren boeken zoals: Pluk van de petteflet, Het leven van een loser, De kleine kapitein en Boer Boris. Ik kan me herinneren dat ik het altijd fijn vond om voorgelezen te woorden. Ik kon dan namelijk altijd langzaam in slaap vallen terwijl er een leuk verhaal voorgelezen werd. Later ging ik vooral veel Donald Duck lezen. Ik kreeg namelijk elke maand een stapel aan Donald Duck strips. Hierdoor stopten ik nooit met het lezen. Ondertussen werd er op mijn basisschool ook veel voorgelezen. Ik kan me niet goed herinneren welke boeken dit waren, maar ook daar vond ik het erg leuk dat er werd voorgelezen. Rond groep 7/8 startte ik met het lezen van mijn eigen boeken. Dit was vaak voor school, omdat ik thuis eigenlijk alleen maar Donald Duck las. Vaak haalde ik deze boeken van de bibliotheek. Ik kan me herinneren dat ik liever buiten aan het spelen was, maar als ik dan binnen moest zijn vond ik boeken voor school lezen toch wel leuk.

Middelbare

Toen ik op de middelbare kwam begon ik steeds meer boeken te lezen. Dit was voornamelijk omdat dit moest van school. Ik vond het lezen zelf niet echt heel leuk. De boeken werden serieuzer en moeilijker. Daardoor las ik eigenlijk alleen als het moest van school. Een boek dat ik bijvoorbeeld moest lezen was boy 7. Dat vond ik eigenlijk nog 1 van de betere boeken. Ik kan met herinneren dat in het begin dat ook werd voor gelezen en dat ik het toen nog leuk vond. Later moest ik het ook zelf gaan lezen. Ik merkten dat het me een stuk minder aansprak. Het stil zitten en het concentreren om een boek te lezen is ook niks voor mij. Ik ga liever naar buiten of iets in die richting. Ik vind boeken die spanend zijn het leukst. Boeken die niet realistisch zijn vind ik minder leuk.

Top 3 leukste kinderboeken

1. "Jip en Janneke" door Annie M.G. Schmidt

"Jip en Janneke" zijn twee vriendelijke kinderen die naast elkaar wonen. Ze beleven grappige avonturen samen. Ik vond het leuk om over hun avonturen te lezen. Ze waren grappig en herkenbaar.

2. "Pluk van de Petteflet" door Annie M.G. Schmidt

In "Pluk van de Petteflet" woonde ik in een flatgebouw en ontmoette ik veel vriendelijke mensen en dieren. Ik raakte bevriend met de Stampertjes en beleefde spannende avonturen met hen. Het was een heel fantasierijk boek.

3. "Nijntje" door Dick Bruna

"Nijntje" is een schattig konijntje dat ik graag las. Haar avonturen waren eenvoudig en leuk om te lezen. De boeken waren perfect voor mijn leeftijd en maakten me blij om te lezen.

Deze Nederlandse kinderboeken hebben me veel plezier gegeven toen ik jong was en hebben me laten zien hoe leuk lezen kan zijn, vooral voor kinderen.

Doelen

Ik heb voor Nederlands een paar doelen voor dit school jaar. Ten eerste wil ik graag meer lezen. Ik lees voor alsnog eigenlijk alleen maar als het moet voor school. Daar wil ik verandering in brengen. Ik wil graag meer gaan lezen dan alleen voor school. Ook wil ik mijn leesniveau verhogen. Als ik meer boeken ga lezen zal hopelijk mijn leesniveau ook gelijk omhoog gaan. Ook wil ik meer boeken zoeken die ik leuk vind. Vaak lees ik boeken di door school zijn uitgekozen. Hoe meer ik ga lezen hoe meer ik er ook hopelijk achter kom wat voor een boeken ik leuk vind. Ik heb een pas voor de bibliotheek dus ik heb genoeg boeken om uit te kiezen.

1 note · View note

woordvandeweek · 10 months

Text

Week 25 29-07-2023

Hoi, ik heb deze week weer wat woorden voor jullie. Omdat ik nu toch 14 uur in de trein zit dacht ik "ik heb wel weer eens tijd voor een soort toelichting van de wvdw"

Ik wilde gewoon kort bij elk woordje toelichten waarom het een wvdw waardig woord is.

Claxon: In het oosten van Europa viel het mij op dat men op de weg groot fan en gebruiker is van het claxoneren (toeteren). Een chique woord voor zoiets barbaars vind ik altijd wel lichtelijk ironisch.

Überhaupt: Nu ik een aantal weken wat intensiever contact had met mijn familie viel het mij ineens op hoe vaak mijn zusje dit woord gebruikt en ik niet precies snapte waar het woord vandaan kwam.

Levensgenieter: kwam toevallig naar boven in een WhatsApp gesprek met deze en genen, en vond ik wel toepasselijk voor deze vakantie periode.

Gezellig: dit woord lijkt in het eerste oogopslag niet zo bijzonder, maar laat je niet bedriegen door het uiterlijk! Dit woord is heel Nederlands, zo erg zelfs dat het niet letterlijk te vertalen is naar een andere taal. Toen ik hierop werd gewezen besloot ik het toetevoegenaan deze lijst.

Droefgeestig: dit woord kwam ik tegen in een boek tijdens een beschrijving van een man. Deze man had een zo genoemde droefgeestige snor. En het klonk heel grappig in mijn hoofd.

Onberispelijk: klinkt in mijn oren heel stiekem, terwijl de betekenis iets totaal anders is. Een synoniem is zorgvuldig.

Kippeneindje: ik ben de laatste tijd heel erg fan van de kippen woorden. Zo zagen jullie in een vorige week misschien al het woord Kakelvers voorbijkomen.

Koekeloeren: bij het horen van dit woord bracht het mij gelijk terug naar mijn kindertijd. Het deed mij denken aan het progamma 'huisje boompje beestje' met in de intro song de pakkende tekst "ik koekeloer hier, ik koekeloer daar".

Brabbelen: kreeg ik ingestuurd van een trouwe wvdw inzender. Zij was niet de enige die er iets over te zeggen had. Dit vond ik op internet toen ik de betekenis van brabbelen zocht "'Babbelen', een Vlaams woord voor gezellig praten, is volgens Gabriele Karstens het mooiste woord in het Nederlands omdat het net zo klinkt als zijn betekenis." Bedankt, Gabriele Karstens.

Simuleren: is ook een ingestuurd woord. Heeft blijkbaar te maken met een sims carrière.

Landloper en Stakker: zijn ingestuurd door de zelfde persoon. Je kan aan deze woorden wel zien dat hij met zijn rijke bilthovense ouders (die neer kijken op de sloebers van deze maatschappij) op vakantie is. Maar desalniettemin zijn het wel leuke woorden.

0 notes

oneindiglaura · 11 months

Text

Ik stel mij voor! Hi! Ik ben Laura kom uit Nederland en ben al sinds 2010 bekend met Tumblr. Een soort haat liefde verhouding wil ik het nou ook weer niet noemen maar die omschrijving komt er wel bij in de buurt. Ik begon in 2010 voor zover ik mij kan herinneren puur vanuit het Glee fandom met Tumblr en zo heb ik heel wat andere Tumblr fases mee gemaakt. Zo ook de Tumblr fase waarin ik enorme psychische problemen ontwikkelde mede door wat ik hier op Tumblr zag(eetstoornis gericht e.d.) ook al zat dat ook al zeker in mij. Ik heb heel veel verschillende accounts gehad maar ben nu toch echt van plan om het bij dit account te houden. Ik ben nu 27 en dus heel wat veranderd in alle jaren die voor bij zijn gevlogen. Nu ik dit zo slordig typ heb ik nog geen volgers of wat dan ook maar dat komt vanzelf en is ook niet waar het mij om gaat.. maar mensen ontmoeten waar ik veel mee gemeen heb ik natuurlijk altijd mooi meegenomen. In de afgelopen jaren heb ik mezelf enorm ontwikkeld en zelfs dat vind ik nog een understatement. Zowel mentaal als fysiek heb ik veel te verduren gehad maar daar ben ik minstens dubbel zo sterk weer uit gekomen. Ik schrijf al sinds 2012 over mijn leven in fysieke journals. Van alles en nog wat. Van filosofie tot grappige stukken. Het gaat alle kanten op. Deze blog zal een persoonlijk licht schijnen op wie ik ben en wat ik doe maar zal ook zeker luchtig zijn op veel vlakken. Net zoals ik, van alles wat eigenlijk. Ga jij met mij mee op avontuur door mijn leven die zich nog elke dag volop ontwikkeld?

#voorstellen #nederland #poezie #kunst #realiteit #schrijven #tumblr senior

1 note · View note

letizialeest · 1 year

Text

ruimte en tijd

Hoi lieve lezers! Ik heb een klein tekstje geschreven waar ik de hoofdpersonage Ariane uit het boek "Het lied van Ariane" bij een waarzegger laat gaan met haar vriendin Elena.

-----

Ik hiel mijn adem in toen Elena de deur open deed. Hoe ze mij heeft kunnen overtuigen om dit te doen heb ik helemaal geen idee van. Maar dit is ook Elena over wie wij aan het praten zijn, zij overtuigt wie ze wilt op elk moment van de dag. We gingen allebei binnen, het atmosfeer hier is best wel luchtig en je kan de geur van wiet die uit de kaarsen kwam geuren. In het midden van de kamer zat een tafel met daarop een glazen bol. De kleuren deden mij denken aan een oriëntaalse café. Der waren een heleboel van die bordeaux, paarse, witte en bruine tapijten op het grond. Een deur aan de ander kant van de kamer ging open en een vrouw met een paarse jurk met een sjaal om haar schouders, die mij aan de tapijten die op de grond lagen liet denken. Haar haar lag in een knot op de top van haar hoofd. Ze droeg veel gouden juwelen en van die grote ronde oorbellen. Ze ging op een stoel die aan de ronde tafel stond en keek ons aan.

Waarzegger: Goeie avond meisjes. Wat kan ik voor u doen?

Elena: We zijn hier voor mijn vriendin gekomen. Ze is best wel gestresseerd voor het moment en ik denk dat als iemand haar een beetje van haar toekomst zou kunnen vertellen dat ze meer op haar gemak zou kunnen voelen.

Waarzegger: Ok dat is goed. Ariane, Elena kom maar hier zitten.

Ariane: Hoe kent u mijn naam? We hebben onszelf nog niet gepresenteerd.

Waarzegger: Ik ben een waarzegger toch? Mysterieuze dinges kan ik ook wel.

Ariane: Ik weet niet of ik mij hierna beter over mijn toekomst zal voelen of niet.

Elena: Het is nog steeds een goed idee vind ik.

Waarzegger: Komaan meisjes, kom maar hier zitten.

De twee meisjes namen allebei een stoel en gingen zitten.

Waarzegger: Kopje thee? Ik voel me altijd beter na een kopje thee.

Elena: Nee ik ben goed.

Ariane: Nee dank u, het is aardig van u om dit te vragen.

Waarzegger: Ok Ariane zet jouw handen maar op deze glazen bol.

Ariane zette haar handen op het bol en keek verwachten naar de mysterieuze vrouw aan. De vrouw zette haar handen op die van Ariane die al op de glazen bol lagen.

Waarzegger: Mmm, ja ik zie iets, iets romantisch, iets waarop je verlangt maar niet hardop durft te praten.

Ariane: Ik weet niet waarover u het hebt.

Waarzegger: Oh maar jij weet heel goed waarover ik het hebt. Die jongen is toch groot met bruin haar en van die mysterieuze grijze ogen?

Elena: Oh mijn god. Heeft het u over Colin?

Waarzegger: Nee de andere, zijn naam vind ik niet direct wacht eens… Oh ja! Lorcan.

Ariane: Wat ziet u met Lorcan? Ik zie helemaal niets gebeuren met hem, hij heeft het al goed laten weten dat hij niks met mij wou.

Elena: Daar geloof ik zelfs niet aan.

Waarzegger: Het is wel zo, ik zie jou en Lorcan samen in de nabije toekomst. Ik zie ook iets naars, jij die rare monsters vecht met jouw vriendin hier en een hele boel andere mensen.

Ariane: Ik ga eindelijk in een strijdgroep zijn!

Elena: Wel dat is goed nieuws! Zie je, ik had het jou gezegd dat hier komen een goed idee was.

Waarzegger: En ik zie Elena ook, met de andere jongen Colin. Wat een mooi stelletje…

Ariane: Nou dit is best wel grappig. Ik denk dat ik hier vaker zal komen.

Elena: Dit kan niet! Ik heb helemaal geen gevoelens voor Colin.

Waarzegger: Het is niet goed om te liegen. En ik zie nog iets anders. Ariane, pas alsjeblieft op voor je moeder, ze ziet der niet goed uit in de toekomst.

Ariane: Zal ik doen Mevrouw. Dank u voor dit.

Elena: Een fijne avond mevrouw.

Waarzegger: Een fijne avond aan jullie meisjes.

Ariane en Elena gingen allebei opstaan en liepen uit de deur, in de richting van alle avonturen die op hun te wachten waren…

0 notes

dagboekliesa4d · 1 year

Text

05/05/2021

- Veel gebeurd de afgelopen dagen/weken, tijd dat ik nog ’ns wat output produceer en alle gedachten en gevoelens uit mijn systeem krijg:  - net na mama sinds november 2020 niet meer te hebben gezien, nog ’ns gevraagd om zondag 9 mei (moederdag) af te spreken. Ze was wat verbaasd (terecht) en vroeg of ik alleen kwam (suggererend dat Bart zou meegaan), waar ik wel mee moest lachen.  Ik vind het zelf veel te vroeg om Bart al voor te stellen, zeker als ik mama alleen al zo lang niet meer heb gezien. Al is het wel iets wat ik nog zou zien zitten, maar eerder pas over een paar maanden. Ik ben wel heel curieus hoe zij zouden “viben” bij elkaar. Ik zou me ook wel wat afzijdig houden en niet de hele tijd rond Bart hangen, kwestie van anderen niet ongemakkelijk te maken en onze intimiteit privé te houden.  Misschien kan ik wat filmpjes van Bart aan mama tonen, dan krijgt ze toch al een idee van wie hij is en hoe hij doet. (Ik verbaas me er soms over hoe sociaal en een mensen-mens Bart eigenlijk is. Ik zie hem dan echt wel ons mama op haar gemak stellen door interesse te tonen)  Nu ik er over nadenk, Flor heb ik redelijk snel voorgesteld aan mama, Myra & Jimmy, namelijk 11 dagen nadat we samen waren? Wat eigenlijk veel te snel was, maar met de feestdagen leek dat een vanzelfsprekendheid.. (Ik heb tijdens het kerstfeest bij de Olislaegers’en nog volop met hem zitten sms’en die avond). Myra eiste Flor toen ook heel erg op bij die eerste ontmoeting, echt degoutant..  Uiteindelijk is het nu door toedoen van Bart zelf die mij aanzette tot contact zoeken met ons mama, na een hele intense nachtmerrie vorige week waarin mama doodziek werd verklaard en ik daar veel meer kapot van was dan ik dacht dat ik zou zijn, dat ik nu heb afgesproken met haar. Ik mag haar dat niet vergeten vertellen, maar dat zal sowieso wel ’ns aan bod komen.  Ik heb wel wat schrik dat ik nog negatieve emoties van haar ga overnemen, en ik welke mate dat mijn mindset gaat beïnvloeden, maar ik voel dat ik er de ruimte voor heb om daar dan weer terug bovenop te komen. Alsook de tijd, nu ik geen verplichtingen heb. Ik kijk er ergens wel naar uit ze terug te zien. Mag alleen niet vergeten om dan nog een bloemetje te kopen op zondag mee te nemen.. (Ik kan het zaterdag halen als ik nu donderdag tot zaterdag in Dikkelvenne ben)  - Voorlopig ben ik weer al enkele weken aan ’t wachten op een telefoontje of bericht van Huub om terug naar Essensium te gaan. Ik vermoed dat het komt omdat hij nog geen officiële bestellingen binnen kreeg, dat hun klant nog altijd aan ’t overleggen is en Huub daarom nog niks van materiaal wil bijbestellen. De laatste keer dat ik ‘m sprak liet ik wel verstaan dat ik mogelijk ging op zoek gaan naar een nieuwe job, maar dat ik die kans klein achtte dat ik in 2 weken iets nieuw zou vinden, en hen eigenlijk voorrang wou geven. Toen sprak hij dat het 2-3 weken zou duren eer er weer werk zou zijn, intussen zijn we een maand verder. Ik voel dat ik er wel zin in heb om er nog een paar dagen te kunnen gaan werken, ik mis het wel.  Intussen is Huub ook verjaard: ik had gehoopt dat ik hem ter plekke gelukkige verjaardag kon wensen of iets doen bv ballonnen leggen, maar ik heb ‘m dan maar iets grappig gestuurd op Facebook (waarna hij mijn felicitaties van vorig jaar heeft geliket ipv die van dit jaar) > ?? weird > boomer?  Ik heb hun badge wel bij mij, dus ik zou in feite daar kunnen comics gaan maken maar dat lijkt me wat te vreemd als Filip daar dan is en mij bezig ziet, dat komt wat wanhopig over (+ dan ben ik niet verzekerd moest er iets gebeuren (niet dat er iets kan gebeuren terwijl ik comics maak, tenzij de elektriciteit die ontploft)). Het zou me ook deugd doen om wat met Huub te kunnen praten, of wat ander sociaal contact te hebben. Maar er valt nu eenmaal niet veel te doen - ik kan maar een telefoontje afwachten.  - Ik denk er ook al enkele weken aan van mijn CV te updaten en aan te passen op de interimkantoren-websites waar ik ingeschreven sta, maar ik kom er niet toe (vooral door uitstelgedrag dmv afleiding van Bart) terwijl het niet veel werk is.  Ik voel me ergens ook nog niet helemaal klaar om terug de jobwereld in te duiken, omdat ik nog een paar maanden (nu 3) voort kan met mijn gespaard geld van bij 3D Systems, ik wil nog wat vrij zijn, anders zit ik weer vast aan dat fulltime werken en dagelijks opstaan en daar heb ik nu nog geen zin in.  (Ik wil liever iets vrijblijvend zoals Essensium)  Straks mijn CV aanpassen, online updaten en dan zie ik nog wel of ik al vacatures zoek.  (Ik krijg wel al veel aanbiedingen per mail van werkgevers die mijn CV interessant vinden en mij geschikte kandidaat vinden)  Ik moet ook wel denken aan 3D Systems, om daar eventueel terug te komen maar ik heb schrik dat ik dat na 3 maanden dan weer kotsbeu ben en weer wil stoppen, dat lijkt mij niet fair tegenover hen (en misschien denken ze net hetzelfde over mij opnieuw vragen)  Ik zou ook vooral terug gaan voor de mensen, vooral Jens en Aboud, maar als Jens nu ook twijfelt van te blijven.. ik zal daar wel over nadenken als ik de keuze krijg als er weer werk is en ik word gevraagd.  Uiteindelijk zie ik het ook wel erg zitten om iets helemaal nieuw te proberen, nieuwe omgeving, nieuwe mensen, nieuwe evraringen..  - Onlangs had ik Myra een vriendschapsverzoek gestuurd, uit nieuwsgierigheid of ze dit ging accepteren - en dat heeft ze ook gedaan! Ik weet niet met welk motief.. Ik ging kijken op haar profiel en ze is momenteel wel veel bezig, activistisch over body positivity (…). En door daarvoor te strijden hoeft ze nog niet dieper te gaan naar het echte onrecht, nl. onze ouders die elkaar haatten en het huiselijk geweld. Dat activisme lijkt nog wat als een coping mechanism..  - Momenteel voelt het alsof ik veel nieuwe concepten of verbanden in m’n hoofd heb die ik nog moet linken aan elkaar en dat moet klikken, en daarvoor heb ik tijd nodig. Ik leer enorm veel van Bart maar er komen alsmaar inzichten en lessen bij, veel nieuwe dingen die gebeuren maar ik heb niet genoeg tijd en ruimte om het te integreren - ik voel alsof ik veel tijd nodig heb om die verbanden dan van alle kanten te bekijken.  En hoe meer mensen ik in mijn leven heb, hoe meer werk omdat ik hun gedachten en gevoelens ook wil analyseren, omdat ik er zo door gepassioneerd ben - ik hou er zo ontzettend van om verbanden te leggen, reden te zoeken achter gedrag, etc.  Ik wil dat dan zo snel mogelijk uitzoeken en vinden, omdat het mij zo’n goed gevoel geeft, maar ik moet soms ook geduldig leren zijn.  - Er is ook veel info die Bart mij geeft die ik dan diep wil verwerken maar de kans niet toe krijg. Ik besef dat ik me echt lang moet terugtrekken om na te denken, maar tegelijk wil ik constant met hem in contact staan.  De afgelopen dagen (weken) had ik het daar heel moeilijk mee om een evenwicht in te vinden: het voelde als een constante strijd (of push & pull) om mij in mezelf terug te trekken, dingen te verwerken, met mijn psyche bezig zijn, .. en aan het oppervlak blijven om er te zijn voor Bart. Ik voel(de) de druk om constant voor hem paraat te staan als hij iets zou sturen (ook wel moeilijk te weerstaan als ik een melding zie van Messenger op m’n iPod) + dat geeft dan ook een high, want ik word blij van hem te horen. Maar door constant Messenger te checken, kon ik niet focussen op mezelf. Ik heb dat wat besproken met Kimberly (wat een schat) en gisterenavond ook met Bart via chat. Hij begreep wat ik zei en voelde mee. Ik had van hem vooral nodig dat hij zijn noden en grenzen aangaf, wat ‘ie ook beloofde te doen (Flor daarentegen had daar amper verstand van) en dat helpt mij wel - dan moet ik niet mijn grenzen én die van een ander reguleren - wat ik wel moest doen in mijn opvoeding: ons mama werk soms boos op mij dat ik haar noden niet kon voorspellen (bv toen ze verwachtte dat ik gras zou maaien zonder daar naar te vragen in Herent)  Ik moest constant raden naar noden van mij én anderen, wat voor gigantische bagage zorgt, want diep vanbinnen denk ik nog steeds dat ik iemands noden moet invullen voor ze er naar vragen (en dat ik er dus 24/7 moet zijn voor Bart). Gelukkig weet ik waar het vandaan komt opdat ik het niet projecteer op Bart, en dat we er samen over kunnen praten. Ik heb echt veel geluk dat ik iemand heb gevonden die zo emotioneel intelligent is.  Vandaag heb ik dan mezelf voorgenomen van mijn wifi grootste deel van de dag uit te laten staan zodat er geen afleiding is, ik geen nood voel om meteen te reageren op berichten van Bart, en ik werk voor mezelf gedaan krijg (zoals deze brein-dump hier). Ik wil nu wel gaan kijken wat hij stuurde, maar ik probeer wat zelfdiscipline te kweken.  Ook daarvoor had Bart alle begrip en motiveerde mij om op mezelf te focussen. Het is echt zo’n schat.. - Ik zit ook wel erg met zijn grote veranderingen zoals uit Dikkelvenne moeten verhuizen maar hij heeft nog geen nieuwe woonst, moet een job zoeken, hij moet inpakken, wat met Theo, regelingen etc etc. Ik leef met hem mee en wil hem helpen, maar ik weet (uit eigen ervaring) dat, hoe minder ik ‘m help, hoe zelfstandiger hij wordt en hoe meer zelfvertrouwen hij krijgt (tenzij voor dingen die hij echt niet alleen kan, zoals de verhuis)  Toen ik m’n studio zocht, moest ik ook alles alleen doen wat voor stress en paniek zorgde maar uiteindelijk ben ik wel fier op mezelf dat ik dat op mezelf heb geregeld.  Ik kan ‘m alleen maar zo goed als mogelijk steunen en een hart onder de riem steken. (Kimberly stelde ook voor om te helpen maar dat lijk me weird gezien we elkaar nog niet eens in ’t echt zagen, dat voelt ongepast, maar Bart was wel al enthousiast..)  Ik geloof er wel in dat het uiteindelijk goed komt.  - Gisteren was ook mijn afspraak voor controle in Gasthuisberg: ik moest een MR laten maken (leek op een game) en later afspraak bij dokter op dienst cardiologie: uiteindelijk was ik daar 5u30..  Ik keek daar zoals gewoonlijk erg naar uit maar toen ik er was, maakte het mij eerder droevig: ik voelde weer alle emoties opkomen die ik had als kind, alle herinneringen die zijn gekoppeld aan mijn vorige bezoeken, de laatste keer was ik er nog met Flor.. Het was vreemd hoe daar zijn me weer deed voelden hoe ik mij voelde als kind, nl. die eenzaamheid van anders te zijn en mij zo misbegrepen te voelen, eens te meer in contrast met mij nu ergens bij te voelen horen, een tribe te hebben (Bart, Kimberly, mijn IG-volgers, Valerie, ..) - ik voelde mij als kind tot mijn 28 jaar echt verschrikkelijk afgesloten en eenzaam, dat verschil merk ik nu pas (ik had Flor, maar die begreep mij ook niet echt door complete desinteresse in mijn zelfontwikkeling en psyche). Dus moet ik eens te meer dankbaar zijn dat ik die eenzaamheid nu niet meer voel..  - Ik heb in UZ ook ’ns gevraagd naar meer info ivm mijn operatie: omdat toen alles nog op papier stond hadden ze maar beperkte (gedigitaliseerde) info. Wat ze me konden meedelen van in een document (vooral over probleem zelf, niet over praktische kant van operatie):  (GEVOELIGE INFO)  - aortaboog was onderbroken, die hebben ze moeten hechten. Tussen aorta en longslagader zit verbinding die afsterft bij geboorte, maar die verbinding was bij mij extra lang wat de operatie moeilijker maakte.  - er zat een gaatje in een ventrikel (?) dat ze hebben moeten patchen (een lapje opzetten)  - operatie was blijkbaar extra moeilijk (ik vroeg of ik werkelijk 20% overlevingskans had maar daar konden ze niet op antwoorden, stond niet in document)  - (…) (te shockerende info haha) > daardoor hebben ze mij na de operatie nog 5 dagen in slaap moeten houden > (…)  Op 8 augustus zouden ze mij wakker hebben gemaakt > 12 dagen na operatie, dus 12 dagen in slaap?  - Ik vroeg of ik in die 12 dagen een bijnadood-servaring had kunnen hebben omdat ik niet volledig bij bewustzijn was en tussen leven en dood, maar daar konden ze niet op antwoorden (ze raadde aan daar niet teveel over na te denken blablibloebla > ratio-mens waarschijnlijk)  Ze vertelde wel dat patiënten in hoogtechnologische omgeving wakker worden met heel veel prikkels > reden waarom ik extra prikkelgevoelig ben?  (Verband met dat ik verschrikkelijk koud had na wakker te worden van trekken wijsheidstanden?)  - Ze raadde aan ons mama te vragen naar praktische kant van operatie, die info zat het accuraatst zijn  - Ik woog in 2019 73 kilo, nu 68 kilo > -5 kilo, wellicht door relatiebreuk met Flor (+ ik eet nu minder) . Verpleegster ging er van uit dat relatiebreuk heel zwaar moet zijn geweest, maar was eerder positief.  - Bloeddruk was oké, net als alle andere resultaten. Plakkers op mij voelden gek genoeg ook heel comfortabel.. Alsook iets zwaars op mijn borstkas > toch ’ns zo’n zwaartedeken kopen?  - Hoe ouder ik word, hoe meer ik me daar voel als een nummer, en anoniem. Vroeger was het een uitzonderlijkheid wat ik had meegemaakt en werd ik bewonderd, nu ben ik 1 van de zovelen en dat is wel jammer. Het is ook telkens een andere dokter, terwijl ik liever dezelfde dokter(s) kan zien (zoals Dr. Troost). Nu moest ik ’t doen met de assistent van een nieuwe dokter.. Dat maakt het zo onpersoonlijk en minder leuk. - Myra is nu constant aanwezig op Facebook, da’s wel confronterend om telkens haar foto te zien  - Update 19u20: ik heb mijn CV bewerkt (na 2 weken uitstellen) en mijn CV op VDAB aangepast, dat is toch al een grote stap vooruit! Ik heb de vacaturedatabank al ’ns bekeken maar echt gaan screenen zag ik nog niet zitten, daarvoor is de nood nog niet groot genoeg.. Stap per stap, eerst nog wat comics maken..  - (Bart stuurde een filmpje van zichzelf en nu kijk ik er wel enorm naar uit om naar Dikkelvenne te gaan voor wat quality time met ons 2)  - In Co-Star stond dat Bart en ik best afstand hielden vandaag, maar daar merk ik toch weinig van dat dat nodig is..  - Nu moet ik effe weer focussen wat NU het beste is voor mezelf..

0 notes

opgeschreveneeuwigheid · 2 years

Text

Lockdown in de winter

De dagen zijn lang, de uren eindeloos. De pandemie lijkt als een grote golf neer te strijken op alles en iedereen en ik ben er langzamerhand klaar mee. Opstaan met de kracht om wat dan ook te doen wordt steeds moeilijker, voor mij, m’n naasten. Maar we zijn er, we hebben lucht in onze longen en langzaam maar zeker wordt het lente. Dat biedt perspectief. Er waren dagen dat ik huilde, in de douche, onder de dekens met de gordijnen dicht. Dat ik wakker werd en uit mijn bed sprong, m’n mooiste kleren aan trok simpelweg voor een rondje lopen, maar wel geluk daaruit haalde. We kookte samen, zaten uren op de bank, en dachten weer aan ander eten koken. Gevoelens zoveel dat ik ze niet kan verklaren. Sommige dagen zat ik meer op mijn telefoon en las ik minder boeken dan ik zou willen. We probeerde nieuwe dingen, en er hing een soort van energie, buiten, binnen, op het internet, de wereld en ik voelde het extra als ik heel stil was. Er was sneeuw. De week voordat het ging sneeuwen waarin iedereen praatte over de sneeuw. Het weer is een grappig iets, je kan het niet zien, niet aanraken maar iedereen gebruikt het als een gespreksonderwerp. Korte gesprekken, emoties die loskomen door de zon die de ogen doet sluiten en je voor heel even het gevoel geven ergens anders te zijn, dan hier, dan nu. Er was de ochtend van het sneeuwen. We werden om 8 uur wakker en hadden allebei niet geslapen. Kwam het door de sneeuw? De kou? Volle maan? Klaarwakker, we deden allebei honderd lagen aan die de stappen die we moesten zetten zwaar maakte, we wouden allebei geen minuut verspillen binnen. De stad stil, koud maar prachtig. Juist de onverwachtheid der dingen houden mij op de been en dit was precies zo’n moment. Niet gedacht het ooit nog mee te maken, aangezien we als collectieve mensheid het klimaat verzieken en ik dacht dat de wereld alleen nog maar warmer zou worden. Maar die ochtend zag Amsterdam eruit als een onder bedolven witte zachte deken waar ik graag in zou willen verdwijnen met iemand die ik het waard vind. Iedereen op straat had iets over zich heen, een soort blijdschap die mijn hart vulde. Het kijken maar het niet uitspreken van de woorden, om het moment langer te laten duren. Het niet zeggen uit angst voor het onderbreken van dit moment, omdat dat misschien iets zou verpesten. We vielen een paar keer, peperde elkaar in om vervolgens de sneeuw van elkaar af te vegen, maar hoe dan ook stonden we op, net als dat we dat met alles doen eigenlijk, altijd.

Er was nog steeds de avondklok, maar met de sneeuwstorm was dat eigenlijk iets moois. Alles gebeurde achter de ramen. Buiten donker, binnen licht. Opgewarmde glühwein, in de middag en avond want de tijd nam andere vormen aan. We konden schaatsen, er was drukte die ik lange tijd niet had ervaren en het gaf me een voldaan gevoel. De wind sneed in onze gezichten, alles was nog dicht, het virus was nog daar maar het maakte even geen ene moer meer uit. We waren eigenlijk al sinds maart ingesneeuwd, alleen nu letterlijk. De avondklok dus. In het begin kreeg ik paniek, in de trein reed ik langs een bordje met in grote koeienletters ‘bleef thuis’ en ik had plotseling zin om me te verzetten. Het gevoel dat de nacht nu weer anders ging zijn, het idee van het weer niet mogen, gaf mij een gevoel van hopeloosheid. Maar net als met al het andere gaan die gevoelens weg. Je leeft verder, drinkt water, begint de dag en dingen vervagen, je leert relativeren. Je lichaam vormt zich naar zijn omstandigheden en dat is precies wat men doet volhouden, waar we de kracht vandaan halen onze voeten te zetten tot stappen waar dan ook naar toe. Er waren avonden en boodschappen doen voor die avonden. Rode wijn, sigaretten en pasta uitgelegd op wasrekken. Het tikken van de tijd, de vraag wel of niet naar huis om uiteindelijk toch besluiten met z’n allen te slapen. Dan rust, omdat het tikken van de tijd verdween en we simpelweg in de nacht verdwenen. Nieuwe groepsdynamieken. Avonden waarin alles gebeurt aan een houten tafel, wijnflessen met kaarsvet, dineren om half tien en soms opstaan om even te dansen, schreeuwen, knuffelen.

Kaartspellen, elkaar aankijken en het weten. Dit is vriendschap. Momenten dat ik naar iedereen in die ruimte kijk, die ruimte met die houten tafel en wordt overspoeld met emoties. Op die avonden waarin alles vervaagd en slomer gaat, maar waarin ik met niemand anders zou willen zijn dan met hen, altijd daar, altijd naast me, altijd met me.

Er was hectiek en rust. Soms braken er glazen, of een hart door een gesprek. We voeren gesprekken en luisteren aandachtig. We weten niet wat er gebeuren zal en het heeft geen zin om daarover na te denken, de kennis die we delen is genoeg. De avond die uiteindelijk altijd ook stopte, door een deurbel van de politie, doordat we te moe waren van alle woordenwisselingen, blikken en intensiteit van het alledaagse op zich. We sliepen met z’n drieën of meer in een bed. Soms was er een volgelopen bad, andere dagen een douche die alles wegspoelde.

De ochtend,

Wakker, vaag maar voldaan, haren in de war, lichamen verstrengeld. We liggen in bed en iemand doet muziek op, we neuriën zachtjes de melodie van dat ene liedje. We sluipen naar de woonkamer, zetten thee en sparen energie om bruggen te bouwen en bergen te verzetten, elke dag opnieuw, maar samen is het prachtig.

We staan vroeger op terwijl we moe zijn, maar we beginnen weer aan de chaos die we gister achtergelaten hebben. We dromen en vertellen elkaar die dromen, soms onaangenaam, bizar.,

Uit elke kamer komt iemand anders, langzaam begint de dag, de ene stil in de ochtend de ander vol energie. Een combinatie die werkt. Kaarsen weer aan, in luxe ontbijten met mimosa’s en gebakken eieren. Dagen slenteren door de stad, we warmen elkaar op, de zon die langzaam doordringt, hebben gesprekken over alles en niks, muziek non-stop. Niets om naar uit te kijken, alles om gek van te worden, niemand weet waar we mee bezig zijn, maar we groeien, allemaal op zich.

0 notes

vriendenboekjes · 2 years

Text

Redenen waarom ik van Het Perenlied houd...

Het is een modern sprookje over opgroeien en verlies zonder ooit te zwaar te worden. Er zit een lichtheid in de tekst waardoor het verdriet niet zwelgend is

Oomen heeft een bepaalde schrijfkwaliteit waardoor ik hem wil geloven wat hij ook zegt. Hoe wonderbaarlijk het ook is. Er zit een bepaalde charme of oprechtheid achter

"Het Perenlied is niet troebel, het Perenlied is helder. Het is als de druppel die van een in honing gestoken zakmes druipt." mooi toch 💖

Liefde voor het alledaagse! voor al het moois om je heen dat je normaal gesproken niet opvalt! Voor roltrappen en snijplanken en grassprietjes!

Daarmee direct kritiek op Disney, dat heel netjes afbakent waar je wel en niet gelukkig van zou mogen worden. En dat terwijl ze hun werknemers slecht behandelen.

"En de opvolgers van de opvolgers van de opvolgers van Walt Disney liepen door Walts zacht verlichte illusie bovengronds en door de helder verlichte tunnels ondergronds en ze zagen bovengronds hun sprookjesfiguren en ondergronds hun afgepeigerde werknemers en ze zagen dat het goed was."

de erotiek! Het is sappig (letterlijk)! en lieflijk! en soms een beetje raar! En het is allemaal toepasselijk

De kronkels en uitstapjes die worden gemaakt en altijd weer samenkomen. Het leest als een rivier van verwondering.

Ik vind de Bietenkoningin een heel sympathiek personage. ze is afgezonderd en anders dan anderen maar vindt wel verbinding... als tiener gaat ze op reis, confronteert haar vader en kan dan weer naar huis en door met haar leven...

Het grappige antwoord op deze vraag:

canon antwoord op de vraag of een personage seks zou hebben met diens kloon.

#moest het even kwijt....#🪐

0 notes

gonniegroenlandsblog · 2 years

Text

licht aan of uit?

Wat mij opviel in Den Bosch was dat heel veel mooie klassieke panden, met van die smalle hoge ramen tegenwoordig van die gordijnen hebben, dat je denkt, wat gebeurt daar nou?Zeker als je savonds in het donker door de stad loopt, valt er van alles te zien. Er staat bijvoorbeeld een vrouw in een verlichte kamer, en wat is zij eigenlijk aan het doen. Is het bijvoorbeeld de bedoeling dat ik naar binnen kijk. Dat vraag ik mij zelf wel vaker af. Want sommige mensen doen de gordijnen savonds wel dicht, en sommige niet. En waarom wel of waarom niet? En wat valt er dan precies te zien. Nou, bijvoorbeeld de inrichting van je huis. Is het bijvoorbeeld heel luxe ingericht huis? Of is het gewoon een tering zooi? Kijk je TV? Ben je aan het koken met je vrouw? Op zich best wel iets, waar je over na kunt denken. Het is bijna een soort van social media momentje. Kijk dorpsgenoten, savonds vind ik het leuk om voetbal te kijken in mijn joggingsbroek Tegenwoordig heb je ook allerlei kleuren licht. Sommige ruimtes van bijvoorbeeld winkels zijn snachts blauw verlicht, of juist rood. Of de etalage is verlicht met spotjes. Soms brand er ook boven licht. Is dat dan een appartement?Als er rood licht brand, dan is daar een hoer. Dus dat is altijd al een duidelijk signaal geweest. Want wat betekend blauw licht eigenlijk? En wat bedoel je precies als je licht aan is en de gordijnen open. Betekend het tegenwoordig eigenlijk iets als je licht brand en je gordijnen dicht zijn? Ik bedoel, dat betekend normaal gesproken zoiets als, ik ben thuis. Maar tegenwoordig heb ik daar ook andere gedachtes bij, gek genoeg. Misschien is het ook afhankelijk van de locatie van het verlichte raam. Is het bijvoorbeeld boven een cafe? Dan is daar natuurlijk iets mee, toch?Of wonen daar gewoon studenten? Er hangen wel rode gordijnen! Toch heb ik het idee dat daar niets wordt gedaan met betaalde seks. Hoe kan dat eigenlijk?Nou, als ik eerlijk ben, is dat gewoon iets wat er altijd al was. Het ziet er zo normaal uit. Het is gewoon echt zo’n huis, waar van die luxe vloerse rode gordijnen horen te hangen. Wat anders? En dan nog een paar kratten bier op het franse balkon en een doos Catan in de vensterbank. Dat is wel duidelijk. Of toch niet? Zijn de tijden veranderd?Maar als ik gewoon bij ons in het dorp rond loop, ja dan zoek ik eigenlijk nergens wat achter. Maar hey, toch een blauw verlichte keuken met gordijnen open. Dus hier is het ook aan de hand! Nou… zullen wij er dan maar gewoon iets grappigs van maken.Ik denk dat ik een discobal in mijn huis ga ophangen. Welke ruimte vind ik daar leuk voor?De keuken? De toilet misschien? De camper? Of toch gewoon de slaapkamer? Disco lichten in mijn woonkamer lijkt me wel wat. En dan gooi ik de ramen open en zet ik keiharde muziek op? Ja, dat is een leuke boodschap! Komen er dan mensen op mijn feestje?Of misschien iets in de tuin. Ja, dat lijkt me leuk. Ik heb in de winter vaak een verlichte kerstboom in de tuin. En bij de voordeur kandelaars met brandende kaarsen er in. Dat vind ik gezellig staan. Daarmee zeg ik eigenlijk ook zoiets als, je bent welkom.Dat doen ze toch ook in het hoge noorden? En wees nou eerlijk, dat is toch eigenlijk genoeg?Of vind ik het ook leuk leuk om af en toe de gordijnen open te houden… bijvoorbeeld als ik leuke vrienden op visite heb?Ja, ik denk dat ik dat ook leuk vind om te delen.

1 note · View note