#oude toren

[dutchjan]

March 22, 2024

#spanje #figueres #dalí #salvador dalí #theater #museum #fantastisch #eieren #gouden dames #zwaaien #oude toren #surrealisme #spain #espagne

[formlab]

De toren van Babel, Pieter Bruegel de Oude, 1563

[rotterdamvanalles]

Avondopname van de Hoogstraat bij de Vlasmarkt, 1964. In het midden de toren van de Sint Dominicuskerk aan het Hang.

De Hoogstraat is een van de oudste straten van Rotterdam. Het is een tamelijk smalle winkelstraat. Er is ook een klein hoogteverschil met de omgeving, maar nauwelijks opvallend.

De Hoogstraat liep van oudsher in een rechte lijn, vanaf de Oostpoort de hele stad door, over de dam in de Rotte waar de stad naar is vernoemd. Het traject is deel van de oude zeewering, Schielands Hoge Zeedijk, die van Vlaardingen tot aan Gouda loopt.

Na het bombardement van 1940 is het gedeelte van de Hoogstraat tussen Binnenrotte en Oostplein verlegd, zodat er nu een knik in de Hoogstraat zit. In het westen komt de straat nu uit op het Beursplein dat in 1995 werd verrijkt met de Beurstraverse (de 'Koopgoot'). In de loop der tijd na de Tweede Wereldoorlog is de helft van de Hoogstraat van de Binnenrotte tot de Coolsingel ingericht als voetgangersgebied.

De Vlasmarkt ontleent haar naam aan de markt voor vlas en garen, die daar vroeger werd gehouden. Volgens verschillende kroniekschrijvers werd deze markt in 1608 voor het eerst gehouden op het overwulfde gedeelte van het Spui. In de transportregisters komt de naam Vlasmarkt voor het eerst voor op 3 juni 1615, toen een huis op de Hoogstraat ten westen van het Spui 'daer nu de Vlasmarct gehouden wert' verkocht werd. Door de aankoop van belendende panden in 1664 werd de Vlas- en Garenmarkt aanzienlijk vergroot en van drie overdekte galerijen voorzien. In 1858 werd de overdekking afgebroken. Het oude pleintje van die naam verdween bij het bombardement in mei 1940. De huidige Vlasmarkt ligt iets ten westen van het vroegere pleintje. Het plein is thans veel groter en omvat ook het terrein van het vroegere Spui.

De foto is gemaakt door de Fototechnische Dienst Rotterdam en komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia en uit het Stadsarchief Rotterdam.

Bericht van 2024

[devosopmaandag]

De wereld lag klaar

Ik rustte wat in de ochtend en voelde me zwaar en krachteloos. Er was het voornemen om in de middag naar Rotterdam te gaan voor een opening van een oud-studente en haar vriend. Ik twijfelde, maar besloot toch te gaan. Drie uur later liep ik door nietszeggende straten, en een oud gevoel kwam boven. De wereld lag voor me klaar om ervaren te worden. Dat begon al op de reis erheen.

De trein was overvol en ik kon met moeite een plek vinden op de trap van het balkon. Ik observeerde de mensen om mij heen. Een echtpaar van eind vijftig stond noodgedwongen in een hoek. Hij droeg een T-shirt met zo'n onnozele opdruk dat het zijn kleurloosheid nog pijnlijker maakte. Zijn vrouw haalde een zak met rijstwafels tevoorschijn. Zwijgend en deinend kauwden ze voort. 'De man verdient mededogen', zei Maaike Meyer onlangs in de krant. In de metro zat een vrouw van middelbare leeftijd schuin tegenover me. De tas van de Primark was tot de rand gevuld. Ze had een grote wijnvlek op haar keel, maar toen ik beter keek, zag ik dat het een flinke tatoeage was van de kop van een leeuwin. Ik stelde me voor hoe ze in de tatoeage-shop op de tafel lag, haar hoofd door een neksteun naar achteren gedwongen en hoe haar droom eindelijk uitkwam. Wij mensen verdienen mededogen van elkaar.

Daar verscheen de toren van de oude hervormde kerk in het Rotterdamse Sjaarloos (Charlois). De groene plek met de hoge bomen, het gras en de oude huisjes eromheen is een fata morgana in de stedelijke lelijkheid. Vijfendertig jaar geleden was ik er ook, op de begrafenis van de grootmoeder van R. Niet lang daarvoor was ik bij hem weggegaan. Ik huilde bittere tranen tijdens de dienst, om alles wat voorgoed voorbij was. Zij had meer dan zestig jaar getreurd om haar jong gestorven echtgenoot. Op het predikantenbord vind ik zijn naam: Heinrich Evert Beernink – Eerste Derde Predikant – beroepen van Elkerzee in 1920 – Overleden in 1926. In de kerk wordt de piano gestemd. Boven de ingang hangt een paneel van de Dood te paard. Het zag er wat hulpeloos uit. Van de helse kracht van die Bijbelse allegorie was niets over. Ik ging naar buiten, waar het warm was.

Weer wachtte mij een fata morgana. Een nauwe, begroeide doorgang bracht me naar het verborgen Japans cultureel centrum en een ommuurde tuin. Daar vond de presentatie van de twee jonge kunstenaars plaats. We spraken uitgebreid over het werk. Hun voorkomen, bescheiden en kalm, en hun kunst, precies en ingetogen, ademden een soort onnadrukkelijke ernst. Vanuit de tram zag ik later een oude bijbelse man met een goudkartonnen koker over zijn lange haren – beschermd tegen straling of gekroond in zijn eigen koninkrijk. De wereld ligt altijd klaar.

[euroadventure]

Seravezza - Lucca - Pistoia

Zondag 8 mei

Het is een zeer onrustige nacht geweest, iets wat ik na drie nachten van rust niet had verwacht. Het was zaterdagavond dus de jongeren hingen rond op de parkeerplaats en tot 3.00uur 's nachts bleef het een komen en gaan. Lag ik net te slapen, werd het net zo snel ruw verstoord. Er gebeurde verder niks hoor, maar het geschreeuw en de motorgeluiden van auto's en scooters vlakbij maakte het in ieder geval een bewogen nachtje 😉.

Wanneer ik in de spiegel kijk hangen de wallen onder mijn ogen, gelukkig schijnt de zon volop waardoor ik vandaag lekker de hele dag mijn zonnebril op kan houden 😎😂.

Ik rijd in een klein uurtje naar Lucca en laat de voor mij geliefde bergen achter me. Wanneer ik daar arriveer is het al aardig druk. Er blijkt een parade te zijn in oude klederdracht en het is natuurlijk weekend dus ook veel locals zijn hier in de stad te vinden.

Lucca is omringt door een groot vestingwerk van vier kilometer lang en heeft zes poorten om de stad in te kunnen. Ik wandel een stuk over deze stadsmuren en heb daardoor een mooi uitzicht over de stad.

Binnen de muren bevinden zich enkele mooie oude torens, zoals de Torre Guinigi. Verder staat Lucca bekend als de stad van de 100 kerken. Op bijna elke hoek is er dan ook wel een kerk te vinden. De kathedraal van Lucca vind ik in ieder geval het mooiste gebouw.

In het midden bevindt zich het Romeinse amfitheater op het Piazza dell' Anfiteatro. Een ovaal plein waar veel restaurantjes gevestigd zijn.

Daaromheen veel kleine straatjes die naar diverse Piazza's leiden, zoals bijvoorbeeld Piazza Napoleone.

Ik pak af en toe een terrasje, maar na een uur of vijf hou ik het voor gezien. Morgen ga ik weer een stad bekijken, dit keer strijk ik neer in Florence.

Ik rijd alvast een uurtje zodat ik halverwege ben en morgen niet meer zover hoef te rijden. Ik heb een camperplaats in Pistoia gevonden waar ik naartoe ga. Ik kan hier misschien mijn auto wel laten staan en de trein naar Florence pakken? Of ik kijk of er nog een camping is met een plekje vrij. Ik heb al diverse malen gehoord dat het druk is op de campings en dat reserveringen niet altijd meer aangenomen worden. Ik zoek dat vanavond wel uit, eerst maar eens rijden!

In Pistoia kom ik aan bij een parkeerplaats waar je ook als camper mag staan. Er staat nog niemand, behalve twee campers die hier volgens mij al langer geparkeerd staan. Dat betekent in ieder geval dat het veilig is, want er is in beiden niet ingebroken 😉. Toch vind ik het wat stil en rijd ik verder naar een 'officiële' camperplaats van de gemeente. Hier aangekomen blijken er een heleboel campers te staan en ik zie ook mensen rond lopen. Dat ziet er goed uit...toch?

Een van de campers rijd net weg, dus ik kan mooi op deze plek staan 😀. Nou niet dus... Ik krijg in het Italiaans een snauw. Ik begrijp daaruit dat ze enkel hun grijs water gaan lozen en dat ze zo terugkomen. Ok, prima ik ga ergens anders staan.

Op het moment dat ik mij installeer zie ik al dat deze camperaars geen vakantiegangers zijn. Het lijkt eerder een woonwagenkamp 😳.

En halverwege de avond wordt het nog erger. Het was al een af en aan rijden van auto's met muziek aan, maar om 22.00uur komt er een auto de parkeerplaats op scheuren. In het grind op de parkeerplaats rijdt hij rondjes en slipt hij diverse malen expres. Vervolgens gaan de deuren wijd open en knalt er keiharde slager muziek uit de boxen. De mensen komen naar buiten en pakken er ern biertje bij. Ik kijk het een paar minuten aan maar zie vrij snel dat hier slapen mij absoluut geen veilig gevoel geeft en dat deze herrie nog wel even zal gaan aanduren 🙈.

Ik pak gauw alles in en vertrek naar de eerste parkeerplaats. Ik parkeer mijn auto tussen de twee campers die er staan en val daarna in een heerlijke stilte alsnog snel in slaap 😊.

[joostjongepier]

Wat?   Mithraeum, archeologische vondsten uit de omgeving van het Mithreaum en installatie Roman rubbish door Mariana Castillo Deball met detail

Waar?   London Mithraeum Bloomberg Space, Londen

Wanneer?   4 augustus 2022

Onlangs ontdekte ik dat er in Londen een heiligdom is, gewijd aan de god Mithras. Het mithraïsme is een cultus die van de eerste tot en met vierde eeuw in het Romeinse Rijk werd beoefend. Deze cultus vond plaats in tempels, waarin een centrale plaats wordt ingenomen door Mithras die een stier slacht. Wat de slachtscène precies betekent is onbekend.

Mijn eerste kennismaking met Mithras was toen ik lang geleden in Rome de kerk San Clemente bezocht. Deze kerk ter ere van de Heilige Clemens is gebouwd op een oudere kerk, die weer gebouwd is op een Mithraeum, een Mithras-tempel. Twee verdiepingen onder de huidige kerk kun je dit heiligdom nog altijd bezoeken.

Mijn belangstelling voor deze geheimzinnige cultus werd later versterkt, toen ik een bezoek bracht aan Ostia Antica, de oude havenstad van Rome. Dwalend door het enorme opgravingsgebied, dook ik de kelder van een huis in en ontdekte daar tot mijn grote verrassing een altaar met Mithras en de stier.

Bij de voorbereiding van mijn bezoek aan Londen werd ik opnieuw door Mithras verrast. Bij bouwwerkzaamheden in de City of London werd in 1954 een Mithraeum ontdekt. Om de bouwwerkzaamheden te kunnen voortzetten en de tempel te kunnen behouden, werd de archeologische site ontmanteld en 100 meter verplaatst. Het bedrijf Bloomberg kocht het terrein in 2010 en plaatste het Mithraeum terug op vrijwel de oorspronkelijke plaats. Het maakt nu deel uit van een klein museum, waar ook opgravingen uit de omgeving te zien zijn. Regelmatig wordt een kunstenaar uitgenodigd een ruimte in het museum in te richten, waarbij een link moet zijn met de omgeving en haar geschiedenis. Bij mijn bezoek was er werk te zien van Mariana Castillo Deball. Volgens de kunstenares zijn de tentoongestelde opgegraven objecten in het Mithraeum het tegenovergestelde van die in het British Museum. Ze keek niet zo zeer naar de met het heiligdom verbonden voorwerpen, maar richtte zich op gewone gebruiksvoorwerpen. Haar installatie heet Roman Rubbish en bestaat uit drie torens waarin zulke gebruiksvoorwerpen te herkennen zijn. De installatie moet ons aanzetten om na te denken over onze eigen relatie met voorwerpen: “wat beschouwen we als belangrijk, wat zetten we in museums en wat gooien we weg?” (The Guardian, 6 augustus 2022).

#mithras #mariana castillo deball

[regioonlineofficial]

De uitkijktoren aan de Hitsertse kade is gedoopt tot 'Tureluur'. Wethouder Paul Boogaard (Recreatie en Toerisme) en Noor van der Hoeven (Vogelbescherming Nederland) openden donderdagmiddag 4 april officieel het pas vernieuwde recreatiegebied aan de Hitsertse Kade in Zuid-Beijerland. Inwoners en verschillende vaste gebruikers van de Kaai speelden een bijzondere rol. Zij onthulden de naam van de 10 meter hoge uitkijktoren: Tureluur. De populaire zonneweide en zwemgelegenheid was na ruim 40 jaar aan een opfrisbeurt toe. "Na jaren van voorbereiding en nauwe samenwerking met de werkgroep Hitsertse Kade hebben inwoners van Zuid-Beijerland en de Hoeksche Waard er een prachtige plek bij", aldus wethouder Paul Boogaard. "Mede door de tomeloze inzet van de werkgroep is de Kaai behouden voor recreatie zoals de inwoners van Zuid-Beijerland graag wilden." Naam uitkijktoren onthuld: Tureluur Voor de naam van de uitkijktoren organiseerde de gemeente samen met Vogelbescherming Nederland een wedstrijd. Tijdens de opening maakte Noor van der Hoeven (Vogelbescherming Nederland) de winnende naam bekend: Tureluur. "Wij waren ontzettend verrast door het grote aantal inzendingen, het enthousiasme en de vele creatieve namen", aldus Noor van der Hoeven. "Het was ontzettend lastig om uit meer dan 500 inzendingen een passende naam te kiezen. Tureluur past goed bij de andere vogelspotplekken aan het Haringvliet en het is een vogel die hier voorkomt". Wilma Braal uit Zuid-Beijerland bedacht de winnende naam. Wilma: "De naam Tureluur heb ik gekozen omdat ik deze vogel in onze omgeving (Nieuwendijk) heb gezien. Ik miste in het rijtje vogelspotplekken nog een vogelnaam. Ook vind ik deze naam passend bij een vogeluitkijktoren omdat je vanuit deze toren kunt turen naar de Tureluur." Winnaar namenwedstrijd - v.l.n.r. _ Noor van der Hoeven (Vogelbescherming Nederland), bedenker van de winnende naam Wilma Braal uit Zuid-Beijerland en wethouder Paul Boogaard (Recreatie en Toerisme) - Foto: Casper Streefkerk Uniek stukje Hoeksche Waardse oever aan het Haringvliet Vanaf de nieuwe uitkijktoren hebben bezoekers alle seizoenen een heel mooi uitzicht. Ze zien de weidsheid van het Haringvliet, over het Vuile Gat heen Tiengemeten en de buitendijkse gorzen De Laagjes met de vele vogels en andere dieren. In het broedseizoen zijn op de grasgorzen kievit, kluut, grutto en tureluur aanwezig. Vaak is een kudde reeën te zien maar ook zeearenden die in de directe omgeving broeden. En in de zomer komt er wel eens een visarend voorbij gevlogen. Een uniek stukje Hoeksche Waardse oever aan het Haringvliet. Recreatiegebied voor jong en oud De combinatie van nieuwe faciliteiten en het behoud van de schaduwrijke zonneweide en het peuterbad maken dit een nog populairdere plek voor jong en oud. Er zijn nieuwe banken en bootcamprekken geplaatst. Er is ruimte voor horeca met een terras. De steiger loopt van de locatie voor horeca naar en over het water naar de uitkijktoren. Vanaf de brede steiger en de basaltoever kun je via trappen makkelijk in en uit het zwemwater komen. Aan de andere kant van de steiger kun je bijvoorbeeld je kajak of kano tijdelijk aanleggen. Op de vlonders is ook ruimte voor vissers. De steiger en de uitkijktoren is mogelijk gemaakt door gemeente Hoeksche Waard, Nationale Postcode Loterij, provincie Zuid-Holland, Regiodeal Zuid-Holland Zuid en Vogelbescherming Nederland. De toren is onderdeel van het Droomfondsproject Haringvliet. Doel van dit project is het getijdenlandschap en de natuur te herstellen. Door de Haringvlietsluizen bij vloed op een kier te zetten, krijgen onder andere zalm en paling vrij baan om naar binnen te zwemmen. En dat is goed nieuws voor de vogels! Kijk voor meer informatie op www.gemeentehw.nl/hitsertsekade.

[jurjenkvanderhoek]

WOORDEN BLOEIEN IN DE TUIN VAN RIKKERT ZUIDERVELD

Elke dag vers, iedere dag een nieuw gedicht, een liedje of een drietal oneliners. Om te lezen, te beleven, te overdenken. Voor Rikkert Zuiderveld betekent dat ook iedere dag een nieuw idee, een andere gedachte. Om te schrijven, te dichten, te bepeinzen. En na lezing te zien dat het goed is. Elke dag is ook hij weer fris en fruitig uitgeslapen taalvaardig, zoals ik, iedere morgen gezond weer op. In de nacht dient de muze zich als een donderslag aan. Altijd in de stilte van de duisternis, want dan is er ruimte vrij gemaakt en staat het leven een paar uur in de wacht. In een flits verschijnt de inspiratie en kunnen de ogen beter niet meer gesloten, stel je voor dat de ingeving vervaagt met de slaap. Echter prent de gedachte zich stevig in en heeft geen houdbaarheidsmoment. Elke morgen blijft het vers, een appeltje voor de dorst.

De poëzie van Rikkert heeft geen tijd nodig om in te dalen, maar verdient de aandacht wel. De woorden schijnen makkelijk op papier te zijn gekomen, maar eenvoud kent een meervoudig voorwerk. Tijd te bespiegelen, aandacht te filosoferen. Woorden doorstrepen, opnieuw beginnen. Eigenlijk zou ik, zoals geschreven in het voorwoord tot de bundel, een enkel vers per dag moeten lezen. Zo zoals het dichtwerk is ontstaan, iedere dag een vers vers. De bundel heet per slot 'Elke dag vers'. Maar dan ben ik er het hele jaar 2024 zoet mee. En kan pas in januari 2025 met een beschouwing van de gehele bundel komen. Dus heb ik er bij wijze van spreken een haastklus van gemaakt om veel eerder dan pas na 365 dagen met een bespreking te komen. O, ik bedenk me iets: dit jaar heeft een dag meer. Ach, dan neem ik dus die dag maar even rust om op adem te komen.

De verzen liggen makkelijk in de gedachte, blijven eenvoudig hangen waardoor ik er meerdere op een dag kan lezen en verwerken. Rikkert Zuiderveld is vanaf zijn begin als artiest een liedjesschrijver. Heeft in de jaren 60 van de vorige eeuw meerdere diepzinnige teksten op papier en de plaat gezet. Dat zijn songs die welhaast meteen zouden moeten kunnen beklijven. Je kunt ze nog eens weer beluisteren, maar daarna zullen ze meegezongen moeten kunnen worden. De cabaret- en kinderliedjes, de liedteksten en plezierdichten in de bundel ‘Elke dag vers’ hebben nog dat vluchtige karakter. Lekker in het gehoor liggend met een kwinkslag, een diepere betekenis. Deze zelfde aanpak van toen hebben de teksten van nu, die dan gedichten worden genoemd, het sonnet, de sonnettine en de sonnettette. In de inleiding worden deze vormen keurig uitgelegd. 

“Hij gluurde door elk sleutelgat / naar alles wat bewoog. / Men vond hem bloedend op de mat, / een sleutel in zijn oog.” en “Wij wassen onze koning graag de oren, / voor heel wat mannen doet hij weinig goeds. / ‘Neem toch de tram, of huur een houten koets, / of blijf maar thuis in uw ivoren toren.’/  / ’t Zijn krokodillentranen die zij huilen: / als zij z’n vrouw zien, willen ze wel ruilen.”

Zuiderveld heeft geen vast publiek, hij schrijft voor iedereen. Alhoewel hij wel met een schuin oog wordt bekeken, want hij zit toch in die besmette christelijke hoek. Wordt daardoor minder serieus genomen, schijnt. Maar wie tijd neemt voor en aandacht schenkt aan zijn werk komt van een koude kermis thuis. Hij heeft voor elk mens die dat nodig heeft een stichtend woord, een fundering om de dag op te bouwen. Hij baseert zijn manier van leven en denken op de Bijbel, maar eigenlijk zouden wij dat allen moeten doen. Het zou de wereld leefbaarder maken, ook wanneer we dat boek niet van kaft tot kaft voor waarheid aannemen. Er staan goede dingen in geschreven, die Zuiderveld in begrijpelijke taal voor ons nu leesbaar maakt. Mijn woorden overdenkend meen ik dat Rikkert een nieuwe handzame Bijbelvertaling heeft gemaakt. De oude teksten die naar onze tijd hertaald en vernieuwd zijn onder de loep genomen en er een eigentijdse draai aan gegeven. Een draai waardoor de boodschap overhoop is gehaald en van meerdere kanten kan worden bekeken. Zo gedraaid dat alle mensen er iets aan hebben, ongeacht waar men in gelooft en voor waarheid aanneemt.

“Al lezend werd ik slimmer dan Poirot, / met Marco Polo vond ik nieuwe landen, / ik reisde met een spannend boek in handen / naar Mars of naar de grotten van Lascaux. /  / En dan het Boek: een glimpje van Gods luister / waardoor ik licht ontdekte. En mijn duister.”

Het is net geen light verse, hoewel Rikkert daarvoor ook zijn hand niet omdraait. Hoewel ze wel aan de lichte kant zijn, zonder drempel voor iedereen te begrijpen, verdienen ze een geconcentreerde overdenking. Mijmerend kan ik er een deel van de dag op kauwen, in mijn hoofd herhalen - van gene en de andere kant bekijken. Al heb ik bij lezen de inhoud en de strekking meteen begrepen, toch liggen ze nog na te smeulen door de dag en vlamt het vuurtje eens in de middag weer op. Trekt een glimlach rond mijn mond. Zoals je eigenlijk soms een grap pas na meerdere ogenblikken begrijpt, na een paar uur de clou invalt en je in lachen uitbarst terwijl er op dat moment niets te lachen valt. Rikkerts' poëzie bezorgt mij binnenpretjes, zo kom ik de dag wel door. 

“Hier proef je zomerwijn, je hoort cicaden, / de bakker bakt croissants en dagvers brood. / Wij komen er wat graag, om half ontbloot / en half verbrand aan zee te liggen braden. /  / Daar wordt gezonnebaad en luigelakt. / Vive la France! Waar heel Holland bakt.”

De teksten maken het leven lichter, omdat de dichter op dat leven en die wereld een prettige blik en liefdevolle kijk heeft. Hij neemt dingen met een korreltje zout en brengt zo smaak aan zijn teksten. Weleens sterk gekruid, maar nooit flauw en smakeloos. Zuiderveld schrijft voor alle mensen, iedereen kan zich wel ergens in een gedicht of liedje vinden. Hij spreekt alle mensen aan op een vriendelijke toon, maar wel met een scherpe tong. Zijn potlood heeft altijd een geslepen punt, zodat hij in duidelijk schrift zijn visie op de wereld kenbaar kan maken. 

“Het midden van ons land kent vele lagen. / Zo kent de ‘Biblebelt’ zijn eigen sfeer / van recht en tucht, gestrengheid in de leer. / Die kan ik – met wat moeite – wel verdragen, /  / behalve als men stug en onverdroten / de halve waarheid zingt op hele noten.”

Rikkert Zuiderveld is een tuinman, een hovenier. Hij tuiniert in letters. Hij is de gaardenier van de taal. Hij harkt de taaltuin aan, wiedt de woordpercelen en plet de letterzetters. Alles om de taal mooier te maken, de uitspraak weelderig te laten klinken. Hij schoont de taal op, als het ware. Speelt met woorden en geeft een speelse betekenis aan het dichten als spelvorm met letters en leestekens. Hij spit en keert de grondtaal om, hij graaft en legt nieuwe woordbedden aan. Hij cultiveert de taal tot nieuwe dichtvormen. Voor hem bestaat er geen onkruid, alle woorden en uitdrukkingen zijn welkom. Wanneer het maar kracht geeft aan de opbrengst. 

“De wijzen komen veelal uit het oosten, / Tibet en China, India, Japan. / Hun wijsheid tilt ons op een hoger plan, / met woorden die bemoedigen of troosten. /  / De Dalai Lama, Lao-Tse en zo. / En Herman Finkers. Ja, oet Almelo.”

Het is vruchtbare grond in de tuin van Zuiderveld, daar kweekt de letterman exuberante sonnetten die geuren met kleurrijke sonnettettes. De ollebollekes staan er fleurig bij. De liedteksten laten van zich horen en in de takken van het cabaretgewas kwinkeleren de kinderversjes. En Rikkert ziet dat alles goed is, leunend op zijn hark. Hij beziet zijn werk en weet dat morgen de nieuwe dag zich aandient met oneliners, die hun kopjes uit de koude grond omhoogsteken. De tuinman is tevreden, hij heeft weer een herbarium vol teksten. De woorden liggen te drogen tussen de pagina's, maar blijven elke dag vers.

“Ik was weer bezig onkruid uit te roeien / en knielde op een bed violen neer. / Door alle distels zag ik nergens meer / de schoonheid die een hart doet openbloeien. /  / Vergeet een mens algauw wat hem bezielt / en zegt geen dank meer, zelfs wanneer hij knielt?”

Rikkert Zuiderveld is een poëet die een prozaïsch verhaal verkort dichterlijk kan laten klinken. En houdt hij zich dan vast aan rijm en ritme, een rots in de branding zoals God dat ook voor hem is, dan dansen de verzen over de bladzijden en door het boek. Hoor ik hem de liederen zingen zichzelf begeleidend op gitaar, zoals David de psalmen zong onderwijl de lier bespelend. Ik schrijf hier ‘liederen’, want ‘liedjes’ klinkt zo denigrerend. Alsof het meer kitsch is dan kunst wat Zuiderveld doet. In vrijwel elk gedicht gaat hij als een voetballer recht op het doel af zonder de bal af of over te spelen. De aanval is de beste verdediging. Dat is nodig daar hij zichzelf weinig zinnen geeft om de puntjes op de i te zetten, er een puntje aan te zuigen en een punt te maken. Geen vraagtekens, maar uitroeptekens. 

In deze bundel, die eigenlijk een verzameling van ingevingen en uitdrukkingen is, bedient hij zich niet van het lichte vers. Hij giet zijn gedichten in de vaste vormen die gangbaar zijn in de poëzie. Zijn werk is poëtisch verantwoord. Schijnen uit de losse pols geschud en opgeschreven, maar hebben altijd een diepere gedachte, een filosofisch mijmeren. Zuiderveld gaat niet over één nacht ijs en dicht niet voor de vuist weg. Er zitten wel addertjes onder het gras. Maar hij of zij die op zijn of haar tellen past, met zorg en aandacht de verzen leest, vindt de grond waarop de teksten wortel hebben geschoten.

Elke dag vers. 365 liedjes, gedichten en meer. Rikkert Zuiderveld. Uitgave Ark Media, 2023.

#Rikkert Zuiderveld #poëzie #dichtbundel #verzameling #Ark Media #Jongbloed #boekbespreking

[natracha]

Jaarkaart de Toren XVI

Mijn Jaarkaart voor 2024 is de Toren XVI Dit is een voortreffelijk jaar om met het verleden te breken. Houdt, letterlijk en figuurlijk, grote schoonmaak. Breek met sommige oude gewoonten en begin aan enkele nieuwe. Laat vooronderstellingen over hoe het leven in elkaar zit vallen en maak de weg vrij voor een splinternieuwe toekomst. getal: 16archetype: de doorbraakgaat over: verdergaan. De Toren…

View On WordPress

#de toren #grote arkana #grote tarot

[jossarisfoto]

Dubrovnik | Onvergetelijke Stadsmuur wandeling

Woensdag, 15 augustus 2023 | Vanavond genieten wij bij een ondergaande zon van een onvergetelijke wandeling over de stadsmuur van Dubrovnik. Deze historische muur biedt adembenemende uitzichten op de Adriatische Zee en de betoverende oude stad die zich onder ons uitstrekt. De middeleeuwse vestingwerken, met hun stenen geplaveide paden, leidden ons langs indrukwekkende torens en bastions, waardoor…

View On WordPress

#2023 #Dubrovnik #Jos Saris #Kroatië #Stadsmuur Dubrovnik #Travel #Wandeling

[charleshaddonspurgeon]

Voor Iedere Dag | Ochtend Overdenking Er waren … enigen bij Hem, die Hem berichtten over de Galileeërs van wie Pilatus het bloed met hun offers vermengd had. En Jezus antwoordde en zei tegen hen: Denkt u dat deze Galileeërs grotere zondaars zijn geweest dan alle andere Galileeërs, omdat zij zulke dingen geleden hebben? … Of die achttien, op wie de toren in Siloam viel en die daardoor gedood werden, denkt u dat zij meer schuld hebben gehad dan alle andere mensen die in Jeruzalem wonen?(Lukas 13:1—4) Lees verder Job 1:1—22. Als er geen spoorwegen gebouwd waren, zouden er nog steeds plotseling mensen sterven en vreselijke ongelukken gebeuren. Als we lezen van de ongelukken en rampen die onze voorouders hebben opgeschreven, dan komen we er achter dat een oude postkoets net zo goed levens roofde als een snelle trein. Er waren toen net zo veel poorten naar het dodenrijk als nu. De wegen naar de dood waren net zo hoog en stijl en ze werden bewandeld door net zo’n menigte als in onze tijd. Twijfel je daaraan? Laat me je naar de tekst verwijzen die je net gelezen hebt. Denk aan de achttien mensen op wie de toren van Siloam viel. Geen aanrijding verpletterde hen, maar een slecht gebouwde toren. Een muur die door de storm omver werd geblazen kon op achttien mensen tegelijk vallen zodat ze vergingen. Of nog erger, een tiran, die de levens van de mensen in handen had, kon aanbidders plotseling aanvallen en hun bloed vermengen met het bloed van de stieren die ze opofferden. Denk daarom niet dat God tegenwoordig harder met ons omgaat dan vroeger. Denk niet dat Gods voorzienigheid verzwakt is. Er waren altijd plotselinge sterfgevallen, en die zullen er hier altijd zijn. Er waren altijd seizoenen waarin de wolven van de dood in hongerige roedels op jacht gingen. Tot het einde van dit tijdperk zal de laatste vijand zijn feesten geven en de wormen voeden met het vlees van mensen. Wordt daarom niet terneergeslagen door een plotselinge angst, en wordt niet onrustig van deze rampen. Doe daarom wat je moet doen, en als je geroepen wordt om het veld van de dood over te steken, doe dat dan, doe het moedig! God heeft de wereld niet losgelaten. Hij heeft het roer van dit grote schip niet losgelaten. Hij is het die nog altijd heerst En alles dient Zijn macht ’t is zuiver zegen wat Hij doet Hij leidt ons naar het licht Ter overdenking We kunnen verkeerde conclusies trekken uit recente rampen. Er zullen rampen zijn voor Jezus’ wederkomst, maar Jezus zegt, “U zult horen van oorlogen en geruchten van oorlogen; pas op, word niet verschrikt, want al die dingen moeten gebeuren, maar het is nog niet het einde.” In de dagen van Spurgeon werd de wederkomst verwacht in het jaar 1866. Preek 408, 8 september 1861

[rotterdamvanalles]

De Laurenskerk met op de voorgrond de Binnenrotte, 1868-1872.

Reeds in 1350 was er in Rotterdam een hallen(parochie)kerk zonder toren (gewijd aan Laurentius en Magdalena), op de plaats van het huidige koor van de St. Laurenskerk. In 1412 werd de eerste steen voor het kerkgebouw gelegd, met de toren werd in 1449 begonnen. Aan het einde van de vijftiende eeuw was de kerk voltooid.

In 1572 werd tijdens de Reformatie de Laurenskerk een protestantse kerk. Anders dan in andere kerken vond hier geen beeldenstorm plaats: de altaren werden afgebroken, de beelden verwijderd en op 15 november van hetzelfde jaar hield dominee Cornelis Cooltuin er de eerste gereformeerde predicatie.

Tijdens het bombardement op Rotterdam op 14 mei 1940 werd ook de Laurenskerk zwaar beschadigd. De kerk is na de oorlog in oude glorie hersteld.

De Binnenrotte, vroeger alleen bekend als Rotte, kreeg deze naam om het gedeelte van de Rotte dat binnen de stad liep aan te duiden. In 1868 is ten behoeve van de aanleg van het spoorwegviaduct door de stad een contract met het rijk gesloten tot demping van de Binnenrotte. Dit werk was in 1874 gereed.

De foto komt uit de collectie algemeen van het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam en van Wikipedia.

2023

[fransopdefiets]

12-7 Sandringham

Ik sprong na de lang verwachte bui die dan om vijf uur eindelijk langs kwam, op de fiets en racete naar het dichtstbijzijnde stadje. Dinsdag avond is geen uitetengaansavond in Long Sutton. Alles is gesloten en de pubs hebben de keuken dicht. Uiteindelijk slaag ik toch in Palmers Ale House met een gevel die iets 18e eeuws suggereert, klein en donker, maar achter die gevel staat je reinste nieuwbouw. Een enorm restaurant en ik ben de enige eter.

Verder zit er de eigenaar met twee hele dikke vrouwen puzzels op te lossen die over popmuziek uit de jaren 50 en 60 gaan. Hij geeft een heel college over waarom Buddy Holly een breekpunt inde muziekgeschiedenis is . De serveerster is duidelijk niet Engels maar ik kan haar niet goed plaatsen. Zwart haar, niet zo veel en half lang, heel strak naar achteren gebonden, ovaal hoofd, kleine mond, neus en ogen. Eerst hou ik haar voor Indisch, naderhand denk ik Bengaals? Of misschien Caribisch? Uiteindelijk besluit ik Ethiopisch. Bij alles zegt ze No worries, dat klinkt wel grappig maar wat bedoelt ze er mee?? Ik heb het nog niet eerder gehoord. Of is dat het equivalent van “komt in orde”?

Vooraf neem ik Kimchi fritters, twee dikkerdjes van iets kazigs met pitjes. Die spoelde ik weg met twee pints Amber ale, ik was nogal dorstig. Als hoofdgerecht pappardelle met cavolo nero en plakjes rosevalaardappel, nogal gepeperd maar dat helpt tegen de verstopte neus, met een klein glas Syrah, iets te warm geserveerd, maar dat is engels denk ik. Toe nam ik de summer pudding, dat is een kegel griesmeelpudding, paars gekleurd met bessensap, gevuld met verse bosbessen en op de punt van de kegel een aardbei. En het geheel staat in een badje van room.

En toen moest ik nog vijf kilometer terug naar de tent fietsen! Ik kon niet meer!

Vanmorgen een uur later dan normaal wakker geworden, dus ik zat pas om acht uur op de fiets. Het is heel ander weer dan gisteren, er staat een frisse zuidwesten wind en de zon schijnt. Daar zou ik nu toch weer tegen moeten kunnen.

In Wisbech is er gelegenheid voor koffie. Het is een stadje met een prachtig centrum bestaande uit een grote ovaal van huizen met een tuin en burchtje in het midden.

In West Walton stop ik nog een keer voor een 12e eeuwse kerk met losse toren.

Lunch in Kings Lynn ook al weer zo’n naargeestige kustplaats. Best mooie oude huizen en gebouwen. Maar alles is versleten en de inwoners zijn dat ook. In de winkelstraat zit tussen de kortingswinkels en gokkantoren een grote lunchroom. Ik neem er een vegetarian breakfast (available all day), bestaande uit een groenteburger, gebakken ei (op toast uiteraard), twee visschijven en een heleboel grote champignons. Vanavond eet ik een niemendalletje, een liflafje met een glas water en niks meer dan dat, echt waar.

Tegen tweeën kom ik langs een camping aan de toute, zo eentje waar je korting krijgt met je camping key card. Heel wat campings zijn aangesloten bij de campingandcaravaningclub en daar kun je dan goedkoop staan. Ik vind het prima zo, het is een mooi dennenbos en volgens de Met Office krijgen we vanmiddag onweer.

Gefietste tijd: 4,5 uur

Afstand ca 60 kilometer

[euroadventure]

San Gimignano

Donderdag 12 mei

Het was zooo stil vanacht, ik heb heerlijk geslapen 😴. Ik start dan ook rustig op vandaag. Het voordeel van twee nachten op dezelfde camping staan, is dat ik mijn spullen lekker buiten kan laten staan. Het nadeel bleek vanmorgen..., toen ik mijn koelbox en kist met mijn voorraad droog voedsel onder de mieren zag zitten 😣. Het blijkt dat, nadat ik ze heb weggejaagd, ze niet in mijn kist met eten zijn gekropen. Mijn koelbox spoel ik wel helemaal om en maak ik schoon. Gelukkig mag ik mijn eten in de koelkast van de camping koel en miervrij bewaren.

Tegen elf uur klim ik uiteindelijk op het zadel 🚴‍♀️💪🏻. Ik rijd vanaf de camping door de groene heuvels en het is overal om mij heen betoverend mooi 😍!

Soms zijn de klimmetjes erg pittig, maar de afdalingen zijn juist een verademing. Na een paar uur fietsen (en veel op en af stappen in verband met foto's maken 😂) arriveer ik in het dorpje Certaldo en rijd ik naar het oude centrum bovenop een berg. Ik parkeer mijn fiets en loop door de oude straatjes en besluit hier maar eens een terrasje te nemen. Ik bestel een typisch toscaanse lekkernij: coccoli met een lokaal  kaasplankje en biertje 😋. Wat is het leven toch genieten!

Ik fiets na de lunch weer verder langs de wijnvelden en het lijkt alsmaar mooier te worden.

Na een aantal kilometers stuurt mijn navigatie mij over een onverharde weg. Op zich gaat dat prima, totdat er een aantal behoorlijk steile afdalingen komen. Het is af en toe best spannend fietsen naar beneden, maar ik kan mijzelf het beste vol laten gaan in plaats van knijpen in mijn remmen. Uiteindelijk kom ik bij een oud kasseien pad, nou ja...dat is het denk ik ooit in de Romeinse tijd geweest 😳, nu zijn het vooral onhandige stenen waar ik overheen mag fietsen. Dit kasseienpad is niet heel erg geschikt voor mijn elektrische fiets, maar trotseer ik zonder kleerscheuren 💪🏻😊.

Dit geldt niet voor twee mensen uit Zwitserland die ik aan het einde van het kasseienpad tegenkom. Beiden zitten onder het stof. Met hun benen en handen die open liggen en waar het bloed nog uitstroomt strompelen ze met hun fiets in de hand richting de geasfalteerde weg. Ze zijn beiden bij een van de steile afdalingen gevallen in het grind. Ik vraag of ik ze kan helpen, maar dat hoeft niet meer. Bij een boerderij hebben ze hulp kunnen krijgen en zijn de wonden ontsmet en waar mogelijk is er een verbandje omheen gewikkeld. Tot over maat van ramp blijkt bij de man dat de accu van zijn elektrische fiets nog maar acht kilometer kan rijden...en met de paar pittige klimmetjes in het vooruitzicht, zijn dit voor hem geen fijne laatste kilometers meer.

Ik kan ze helaas niet verder helpen en wens ze veel sterkte toe. Ik voel me een beetje schuldig wanneer ik mijn weg 'gewoon' weer op full speed kan vervolgen.

Aan het einde van mijn route kom ik aan in de oude binnenstad van San Gimignano. Ik had ook met een bezoekje aan de oude stad kunnen beginnen, maar vanmorgen wilde ik liever eerst wat meters maken.

Het stadje is erg mooi en, zoals eerder geschreven, is het omringt met torens in originele staat.

Na een uurtje houd ik het voor gezien en rijd ik terug naar de camping. Ik kook eten en pak mijn spullen alvast zoveel mogelijk in. Mijn fiets kan op de nieuwe fietsendrager worden gezet en nadien neem ik weer een welverdiende warme douche.

Morgen rijd ik richting het noordoosten, een klein beetje terug in de richting van Florence en dan iets naar rechts 😉.  In verband met het ophalen van mijn nieuwe fietsendrager kon het even niet anders. Natuurlijk zou het veel logischer zijn om nu meer zuidwaarts richting Rome te rijden vanwege de komst van Wendy aanstaande woensdag, maar het nationaal park wat ik heb gevonden is een omweg meer dan waard verwacht ik 😊. Ach, ik maak dit jaar toch al genoeg kilometers, een paar extra kunnen er nog wel bij 🛣.

[nihmue]

- Hoever ziet ge wel? vroeg Sagaer. - 'k Zit in de wolken jongens, en zie wel twintig torens! Hij stond weer recht, hurkte zich zonder vasthoudende handen, hief beurtelings een voet op, wond de klemkoord los en stak ze gerust in de zak. De jongens meumelden van bewondering. Nu klaverde hij weer op, kroop over handen en voeten langs de tak die horizontaal aan de stam uitliep en waar op 't uiteind de ekster haar nest had. De tak boog onder 't gewicht en wipte bij elke beweging, taai lijk een wisse, en de jongen wachte een beetje als in beraad met begin van vervaardheid. De blaren ruisten als onder een zachte ademhaal, met blauw-speierend zonnelicht tussen de vlindering. Opeens schoot de jongen een voet van de tak, een grabbeling en Maarten hing bij de handen alleen nog vast. Allemaal voelden zij als een slag in de borst en lust om te tieren - maar dat lijf ging nu heftig aan 't zwaaien, de voeten grepen weer steun onder 't heftig buigen van de tak en nu hing de jongen met de rug naar beneden, maar vast omsloten hielden handen en voeten. Hij wrocht met lijf en knieën om boven maar de tak rende om te breken onder 't geweld. De jongens aarzelden achteruit om beter te zien en uit vrees dat hen iets op het hoofd zou vallen. En toen kraakte het kort lijk een klakkende donderslag de tak in splinters, rap lijk een schicht viel een brokke zwartigheid als grimsel uit de bladeren kruin, met een plof als van een oude schoe op de grond al de overkant van de doornhaag. De jongens vluchtten ijlings weg, stormend met gehuil door de weide, lijk bezetenen, en als ze tenden adem bij de beek kwamen, keerden zij weer, haastig tot bij de boom waar Maarten gevallen lag. - 'k Heb het gevreesd, beweerde Mane.

#stijn streuvels #streuvels #een speeldag #dodendans #vlaanderen

[regioonlineofficial]

Na 160 jaar keerde afgelopen week een zandstenen ornament (een fries) van een grote haard van het oude Wijnhuis in Zutphen terug op zijn plek. Bij de nieuwbouw van het Wijnhuis in 1863 werd een monumentale oude haard gesloopt en de onderdelen werden bewaard: een rijkversierd fries met stadswapen en teksten binnen een cartouche. De haard was het pronkstuk van Zutphens belangrijkste herberg, waar het toenmalige stadsbestuur veel bijeen kwam en waar men belangrijke gasten ontving. Het was bovendien ook een waag waar handelsgoederen werden gekeurd. Zutphen had er twintig jaar oorlogsellende opzitten toen prins Maurits de stad in 1591 veroverde en aan Staatse (Nederlandse) zijde bracht. Veel gebouwen, waaronder het Wijnhuis, waren ernstig in verval geraakt. Het stadsbestuur gaf opdracht tot een renovatie. Blijkbaar maakte de haard er deel van uit want het rechter cartouche draagt het jaartal 1593. Propaganda Links en recht van het stadswapen staan twee Latijnse teksten. Links: concordia res parvae crescunt, en rechts: discordia maximae dilabuntur. Vrij vertaald betekent het ‘door eendracht wordt het kleine sterk’ en ‘door tweedracht wordt het grote zwak’. Dit slaat op de eendrachtige samenwerking van de provincies van de piepjonge Nederlandse Republiek tegen het machtige Spanje. Het werd de lijfspreuk van de Nederlandse Republiek. Zutphen maakte er vanaf 1591 deel van uit en zo stond de renovatie van het Wijnhuis in het teken van de propaganda van het nieuwe Staatgezinde stadsbestuur. Oude zandsteen - Foto: Maarten de Graad Links staat verder: ANNO DNI (anno domini: in het jaar des heren) en rechts het jaartal 1593. De steen kwam, met de overige onderdelen van de haard, na omzwervingen in de collectie van het Stedelijk Museum Zutphen. De andere onderdelen (consoles) overleefden de museumbrand van 1945 niet. Het fries wel en het kwam in het naoorlogse museum te hangen. Fries weer terug in het stadsbeeld Na de herhuisvesting van Musea Zutphen in 2016 was er geen plaats meer voor het stuk in de vaste opstelling. Dat gold voor meer historische bouwfragmenten en gevelstenen. Vorig jaar is besloten om een deel van de stenen weer een plek te geven in het stadsbeeld waar de stenen vandaan komen, mits die gebouwen of plekken nog bestaan. Wethouder Sjoerd Wannet: “De binnenstad is al het decor en gezicht van ons erfgoed. Met het terugplaatsen van dit fries maken wij dat decor nog rijker en dat in de juiste historische context.” Het haardfries van het Wijnhuis is de afgelopen maanden gerestaureerd (het was in drie stukken gebroken) en opgehangen tegen de Wijnhuistoren in Het Clockhuys. Dat is de ruimte waar de torengidsen van het Gilde bezoekers ontvangen en waar het verhaal over de toren en de klokken van het carillon wordt verteld. Aan die ruimte zijn dus weer een stuk historie en een verhaal toegevoegd. De Wijnhuistoren is tot en met de eerste week van januari gratis te klimmen op donderdag tot en met zondag om 13.00, 14.00, 15.00 en 16.00 uur en daarna in de wintermaanden op zaterdag en zondag.