#wc zar

[residents-of-the-darkforest]

Behind The Scenes (short story)

A white-and-grey blur flew through the forest. Breaths came out quickly and painfully as a tom ran, ran, and kept running, his paws burning and bleeding from his abuse and his mind too filled with the images of his two friends strewn dead on the forest floor to notice the pain.

He took no notice of roots that grabbed at his toes, or the trees he just barely managed to dodge. A dark grey-and-black she-cat came into view ahead, and only then the tom stopped, skidding the earth and halting a whisker from the unblinking she-cat.

“Plague!” he rasped, barely able to even say it. 

“Bhoota,” Plague responded with a lifted brow. “What is wrong with you? Where are Zar and Nishi?”

“Th-they’re…”

“Spit it out!”

“They’re dead!” Bhoota gasped. 

Plague stiffened. Bhoota shrank back at the shrill growl that rose in her throat. “Two higher-ups died while you had the honour to hunt with them, and you live?”

“It’s not..! That’s not what…-we were attacked!”

Plague stepped close. When she was so near that he could see his petrified face reflected in her angry eyes, she peered down. Eyes snapping attentively, she stomped down one paw on his foot. With the other, she hooked a piece of fur with her claw out of beneath his own. 

Plague’s voice was a dangerous rumble. “Did one of these attackers happen to have the same tan fur as Zar?” she questioned.

Bhoota’s heart leaped up into his throat. “No! No! That was just an accident–the clearing was small and there was little room–it was just an accident, I swear!” 

“You better return to the group,” Plague responded with a cold, even tone. “Face their families and tell them your excuses. Then it’ll be decided what will happen to you. 

Shivering so hard that Bhoota couldn’t breath nor walk properly, Bhoota obeyed. He wondered as he tried not to hyperventilate if he should make a break for it and run. But even through his panic, he knew that Plague would be faster, and she would surely kill him if he tried to get away. Either way, it didn’t feel like his fate had a hopeful future.

=======================

--Hey, what is this attack about? Oh..right...

Plague and her group were close enough for her to be affected by Myrtle, right? It’s not too hard to believe that the three toms they encountered had belonged to that group.

--Zar was the tan tom with darker paws and face. He was the leader of the hunting party, though he and Nishi are the same rank, as they are brothers. Speaking of, Nishi was a dark brown tabby, and as stated, Bhoota is a grey-and-white tom.

--All three toms are named after spirits! Bhoota is a ghost, usually of a deceased person, who cannot move on due to having unfinished business. Zar is a demon spirit that possesses the living and causes discomfort and illness. A zar-ritual is what an excorsism is sometimes called. I cannot find a good source for what a Nishi is. Also know that I’m summing up and this changes from culture to culture.

If Elemental will allow me some speculation, I think that the group Plague belonged to named their members and kits based on things that cause fear. No, they don’t know what a Zar is, but they have seen Twolegs speaking the strange word (cats are seen to at least understand some of the noises Twolegs make) and notice their fear scent and fear-like behaviour when they say it.

Scary things like Badger and Shrapnel aren’t tough or scary enough, it has to be big things, like a Plague (that they probably do understand) or things that cause even the massive strange creatures fear.

@elementaldeityoffood

#wc plague #wc bhoota #wc zar #wc nishi #wc #dark tales #dark forest tales #wc dark tales #warrior cats plague

[that-basic-simp]

Down By The River

Karlach X Fem! Reader CW:Some mature language is used! WC:3.4k+ Slowly rising from my soft bed, I stretched and let out a yawn, letting the sun's warm rays shine down on me through the small window. My mother was outside by the well washing some clothes. As for my father, he was out on the hunt with some of his friends to get some food for dinner tonight. Throwing on what I normally wear, I step out of my room, pass through the kitchen, and to where my mother was outside. "Nice to see you're finally awake," my mother chuckled. "Sorry I was out partying with some friends," I stretched a little better now. "I have you know, you were the one who wanted me to get out in the first place." "I know, but I wasn't expecting you to be sleeping so long." "Kind of hung over, if you ask me. Do you need any help?" "If you're able to go down by the river, can you get some fresh water?"

"The well water isn't good?" "I've been using it to wash clothes, Y/N." "Alright," I said and grabbed the wooden bucket nearby.  Heading down into the woods, I slowly made my way down the hill as I was humming a song my mother sang to me when I was young. It was passed down to our family through the decades and it was always sung whenever a baby was being put to sleep. So whenever I had a child, I would be singing it to them as they fall asleep. I don't know where it came from, but it's a tradition now. Reaching the river, I knelt down and stuck the bucket into the water, catching the flowing water. Carefully pulling it up, I set it on the ground. Since I was here alone in the woods, might as well look around. Wandering around, I took in how the grass rose to my knees and the trees towered over me like the village gates that we lived outside of. There were so many vines hanging down to where I could grab onto them and swing to my heart's content. I would occasionally do that if I was out in the woods here by myself. But my father was usually with me, telling me I need to be more lady like. That I can't wander alone in the woods as much as I please and that I need to think about finding someone soon. He and my mother want a grandchild as soon as I am able, but I do not want to get into a relationship so quickly at the moment. Especially since I haven't come out to either of them.  While I was in my own thoughts, I heard some footsteps coming in my general direction. Peeking around the tree I was standing behind, I saw someone running down the hill, their head looking over their shoulder numerous times before they directed their attention to me. Taking in a deep breath, they rushed towards me. I was about to run back to the house, but something about the way they were running told me that they were fleeing. I heard shouts and yells as a crowd of people were running after this person. I had to help them. I motioned for them to follow me and they ran faster. I took off running in a direction to where I knew we could hide. Once the person caught up to me, I ducked behind a large set of bushes and they slid beside me. Grabbing their arm, I pulled them under the foilage and we tried to settle our breathing. "Where the hells did she go?" "She had to have gone this way, right?" "If she did, the entire woods would be burned down." "I am surprised she ran in here. Considering her infernal engine and such." "Come on," a familiar voice spoke. Poking my head out carefully, I saw my father was walking with some people I didn't recognize. Once they were out of the woods, I stood up carefully before turning to face the person who I just saved. Their red skin gave them away. Actually, it was the one broken horn and one intact that gave them away.  "K-Karlach Cliffgate," I said. She stood up and brushed the dirt off of the leather straps she was wearing. "Yep, that's my name," she said, sighing. "How do you know me?" "Someone named Wyll was talking to my father a week ago about running after a Tiefling who fled Avernus. That she fought in the Blood Wars and Zariel put an engine where her heart used to be."

"You seem to know a lot about me," she narrowed her eyes. "I-It's just that, my father agreed to hunt you down with Wyll." "Well, seems like you're not like you're father at all." "Why would I want to hunt down someone who wants to live?" It looked like she wanted to cry right then and there. She shifted a bit awkwardly, trying to find a comfortable way to show her gratitude towards me. "Y-Yes. I-I want that more than anything! I want to be free and to be alive! I don't know how long this infernal engine will keep running with me no longer being in Avernus. I-I thought I would never find someone who would understand." "Well, I kind of understand what it's like to fear for your life." "Why's that?" she asked. I took a cautious step away from Karlach, but she seemed to read myself better than I could. She nodded her head, backing away as well. "Sorry, didn't mean to get personal when we barely know one another." "I-It's alright. I-I'll just start with my name first, since I know yours. I'm Y/N," I said, sticking my hand out to shake hers. She shook her head, "I-I can't really touch people. When you pulled me into the bush, while you were able to touch me very briefly, it was exactly that. It was brief. But it is nice to meet you, Y/N." "If you ever need help, follow me," I walked over to the river, picking up the bucket that I left there.

"What if you don't come when I do?" "Keep coming until I am there. I will do the same with you." She smiled, "See you around then." "I will look out for Wyll and my father." "Thank you, Y/N." We went our separate ways for now. I returned to my mother with the water, which she directed me to our small kitchen so my father could use it to get lunch ready. He was moaning and groaning about how the Tiefling he was after had gotten away due to someone helping her. Thankfully he didn't recognize it was me who helped said Tiefling. I had to tread carefully down by the river now. A couple of days had passed and I was wandering down by the river, watching the water flow and some of the crawfish swim up and down the stream. There were even some toads hopping around as well as newts and other amphibians. Some birds were flying high in the sky and some landed on the tree branches for a rest. As I was admiring the environment above, I didn't pay attention to the ground below. "FUCK!" I looked down to find Karlach was resting against a tree and I had just stepped on her tail, as she was holding it tightly in her hands. "I-I am so sorry, Karlach," I said. 

"Gotta watch where you're going around in these parts," she released her tail, standing up. "Kind of hard to miss a long, red tail mixed in with this green shit." "It could have been a snake." "I doubt a snake will be entirely red." "You never know. They could be." "Sure," she said, nodding her head. "I'm surprised to find you here so soon." "I've been a bit busy with things, such as trying to hide from Wyll and your father." "They're still after you." "They won't rest until I am dead or I am back in Avernus. I am never going back there." "I don't blame you. Fighting for ten years and having an engine for a heart," I said. "Are you able to fix it?" "Fix it as in fine tune it to where I don't burn as much as I do." "Is there a way where we can do that?" "There is a possible way of doing it, but it requires infernal iron." "I think I know someone who can help with that." "Who?" "Dammon. I have known him due to my father and he's a blacksmith. He may have some infernal iron on hand." "Where is he?" "In the village just west of the river," I said, pointing in the direction of the village. "Y/N! Where are you, Y/N?!" my father called.

"Shit, I-I have to go," I said. "W-Will I see you again?" Karlach asked. "I-I can't promise it," I said. "But I will be waiting by the river." Running back towards my house, I found my father at the edge of the house before it lead into the woods. "There you are," he said, placing his hand in the middle of my back. "Where did you run off to in the woods?" "Just by the river," I said. "Find anything good?" "No. Nothing out of the ordinary, if that's what you're asking." "I just want to make sure you're safe. There is a rampaging Tiefling on the loose and I am determined to capture it." "It's not like a Tiefling can walk in the woods without burning it down." "Sometimes yes, sometimes no. The Tiefling we're after has an engine as a heart. That is what makes it dangerous." "What makes it so dangerous?" "This Tiefling fought in the Blood Wars with Zariel. They are a force to be reckoned with. Until we capture and kill this Tiefling, you are no longer allowed in the woods." "Dad, I am not a child anymore!" "I know, but you never know what could go on in there." "You let me in those woods when I was a child a long time ago without any supervision. Don't you think it's a bit ridiculous with what you want from me?" "No." I shook my head, "I am an adult, dad. I can do what I want." "Not while you live under my roof," he said. "Can we at least talk about it?" "No, we cannot." I let out a sigh and I begrudgingly walked into the house with my father following behind me. He kept a close eye on me every time I walked around the house. Whenever he wasn't around, my mother was watching me, even though she knew how much it pained me to not leave the area of the house. She wanted to let me leave, but my father held a lot of power over the two of us, which worried me with how Karlach would go down by the river and find me never there. She'd think I'd abandoned her. Weeks passed and my father would return with nothing. No sign of Karlach and no leads on where she went. She was smart, even though we met a couple times, her hot headed nature was not interferring with her instincts on surviving. Maybe it was a good thing she had ten years of fighting experience. She could definitely hold her own against my father and Wyll, but for how long before her engine gives out? How long does she have before it combusts? Those thoughts were swimming inside my head that my mother knew something was wrong. "Go," was all she said as we were sitting outside together. "B-But dad?" "I'll tell him I sent you to the market to get things. He'll be fine with that." "Are you sure?" "Yes. Something seems to be bothering you." I nodded my head and got up, heading into the woods and running towards the river. When I reached the water, I wandered around, looking at the ground in case I stepped on her tail again. I wanted to avoid that. As I was wandering, I was trying to silence those thoughts as they were coming back. While I had met her about a month ago, there was something about her that I never knew was there to begin with. Letting out a sigh, I sat down on the side of the river, watching the small fish swimming around. About to stick my finger into the water, a stick behind me snapped. I briskly turned and found the fiery Tiefling behind me. There was a wide smile on her face as we were face to face with one another. "Y-You're alright!" she smiled, taking a step towards me. I stood up and walked towards her, "Y-You're ok." "Your father is really after me, isn't he?" "He's not going to stop," I sighed. "What about you? You were gone for about three weeks and I came here to give you the good news, but you never came. But I didn't give up on you." "My father didn't allow me to leave the house because of you." "Because of me?" "Saying you were a force to be reckoned with." "While I do have ten years of experience of fighting in Avernus, I am not as a brute as they lead me to be." "I can see," I smiled. "You're sweet, caring to those who deserve it." She nodded her head, "You seem to read me like a book."

"I just figured it out since I helped you that day." "Wouldn't be the first time someone has helped me." "Did you get your engine tuned?" "I did," a wide smile appearing. "Haven't really rested it yet. But I know I got some work done on it." "Do you mind if I test it out?" I asked. "Of course." Taking a step towards her, I hugged her tightly. She let out a sigh as she placed her head on my shoulder. "It's been so long since I've been able to hold someone. To touch someone." "You're very warm," I said. "I like it." "I could get used to this." Pulling away, I looked into her fire like eyes. "I-I'm going to have to go soon. I can't be away for too long." "You know where to find me," she said, not wanting to let go just yet, but she did. We went our separate ways and for the next few days, my father started to become lenient on me going out into the woods as he came up with nothing on Karlach's location. However, that meant he was going to keep a close eye on me, but in a different way. Every time I tried to go into the woods, he would linger around me. He was going to use me to see if I could be of use to him. I had to do something about him before I give away our meeting place. Early in the morning I headed out of the house and made my way down to the river. As soon as I reached the water, Karlach was sitting there, patiently waiting for me. Walking towards her, I sat beside her. She turned and smiled, placing her hand on my leg, greeting me. "Morning, Y/N," she said. "Morning, Karlach." "Something wrong?" "Y-Yeah," I said. "I-It's my father. He is now keeping a close eye on me, but in a different sense." "You're a grown adult. He doesn't think you'll be able to handle yourself?" "No. I think he's suspicious about me." "About what?" "I've been coming into the woods a lot more than I used to. So I think he's trying to follow me to see if I know anything about you." She shook her head, "I don't want to fight your father, but if he doesn't get the message of me wanting my freedom, I'll have to show it to him." "I don't blame you for wanting to do that. I might let you." She chuckled, playfully shoving me, "I do owe you for saving my life." "You don't need to owe me anything. I was just helping someone live." "Even then, I do need to pay you back for what you've done. I can't live with myself knowing that I didn't pay off a great debt."

"It was nothing, Karlach." "It was everything to me, Y/N." I nodded my head, "Alright. I'll let this one slide." She smiled, "So, what do I owe you?" I stood there, tapping my chin as I was thinking of what she could do to repay this debt. I really didn't want anything other than to be beside her longer. I don't know how much time I would have before we were either caught or her engine ran out. I guess that was the only thing she could do. "I want to spend more time with you." "That's all?" "Yeah." "Usually people ask for me to kill someone for them as their debt. Or to burn someone alive. But never getting to know someone on a more personal level." "Ever since I saved you that day, you never really left my head." "I could say the same thing about you, Y/N." "Why don't we walk and talk?" I asked standing up to take her hand, leading her further up the river. For the entire morning and into the afternoon, it was just the two of us. Nothing in the world mattered in that moment. It felt genuine to be with her. She was a genuine person to be around. Karlach gave off this positive energy despite being used for war for ten years. I really commend her for having such a bright personality. She was just so bubbly that I don't know why my father and Wyll are after her. She really just wanted to enjoy her time right here and right now. The sun started to set and we soon found ourselves sitting against a tree that was far up stream, far past my house and heading towards the mountain range. We were laughing as we sat beside one another, as Karlach told a joke that was absolutely terrible that I only laughed due to her infectious laugh. "You really are a good person, Karlach." "There are better, believe me, Y/N." "To me though, you're a good person." She smiled, "Thank you, Y/N. That means a lot to me." Stretching her arms, she yawned, her sharp teeth being bared to the air. They looked like they could hurt and rip into flesh if she tried. "Your teeth," I said. "What about them?" she turned in my direction. "They look sharp." "They kind of are. Want a first hand experience?" she smirked, one of her eyebrows perking upwards. I leaned towards her, placing my hand on her cheek. She leaned towards me and our lips brushed against one anothers before they pressed up against each other. Her lips were warm, as to be expected. My lips curled upwards as I smiled against her lips. Her mouth slightly opened and her teeth pinched at my bottom lip as she bit down on it. They were sharp, but she wasn't biting with enough force to make my lip bleed. Pulling away, her eyes and aura had changed. Instead of the bright, red flames they were, her engine was now blue and her eyes matched. The flames illuminating her hands were the same color. "W-Whoa," I smiled, admiring her blue flames. "Blue flames are the hottest of all flames," she said. "I got you heated, didn't I?" I chuckled. "Only you can do that, Y/N." I smiled and pulled her into a hug. Once she pulled away, she found her way in between my legs, resting her head on my lap. I giggled as I ran my hand through her red and black hair. Some parts of it felt like they were singed. My hand ran up the horn on the left side of her head while I tapped the broken horn on the right side. She closed her eyes and melted into my touch as I'd occasionally run my hand through her hair and down her arm. Her tail came around and wrapped loosely around my ankle. "Can we stay like this forever?" she asked. "Always, Karlach. Always," I said and leaned down, placing a kiss to her forehead.

#karlach #baldur's gate 3 #karlach x reader

[heypssstwannabuysumsteel]

Old west 1. resz

tavaly tavasszal miutan elkezdtek oltani itt a nepeket, mar nagyon szerettunk volna menni valahova, hianyzott az utazas. nyilvan akkor meg nem lehetett vagy csak nagyon korulmenyesen elhagyni az orszagot, ekkor szuletett meg az otlet, ha mar nem vagyunk messze amerika hires termeszeti latvanyossagaitol, menjunk egy roadtrippre. nagyjabol meg is terveztuk, de addigra wuki mar annyira oreg volt, nem akartunk kiszurni szegennyel, hogy vegigrangatjuk a fel orszagon.

igy mikor Dodi es Marci ugy dontott hogy meglatogat bennunket (ami valljuk be igen meresz a 380-as dollararfolyamnal), adta magat hogy leporoljuk a terveket, mert ugyan mi jol ereztuk volna magunkat veluk iowa cityben is, de ha mar ennyit utaznak talan oket mas is erdekli a napfenyes iowan kivul.

az eredeti tervet 3 hetre tippeltem, iden 12 napunk volt, hogy tobbe kevesbe mindent vegigjarjunk amit erdemes es belefer, szoval igy lett 12 nap alatt 7100 megtett kilometer, 85 autoban toltott ora, 10 allam, 8 nemzeti es allami park, es ugyan meg mindig dolgozzuk fel magunkban amit lattunk es ateltunk, de nekem mindenkeppen egy eletre szolo emlek.

1. nap

ahogy az elmult ev alakult, en oszinten arra szamitottam, hogy a varost sem tudjuk elhagyni, mert becsapodik egy meteor vagy kitor a harmadik vilaghaboru (oh wait), de ehhez kepest minden nagyon klasszul ment, sot egy csomo esetben meg elegge szerencsesek is voltunk.

kezdodott azzal, hogy mivel egy ekkora utra nem akartam a sajat kocsival menni, mert egyreszt kb egy ev alatt rakunk bele ennyit, masreszt igen kenyelmetlen lett volna negyunknek, ugy dontottunk, hogy berelunk egy nagyobb autot. ugyan a budgetes neni egy jo fel oras kesessel kezdte a hetet, de aztan egy vadiuj autot kaptunk, kb annyi merfold volt benne mint amit kesobb beletettunk. a fogyasztasa annyival jobb volt mint a mienknek, hogy gyakorlatilag amit ki kellett fizetni a berlesre azt megsporoltuk a benzinen. ezen felul pont eleg nagy volt a csomagtarto es a hatso ulesen is volt annyi hely, hogy egy felnott ferfi, keresztbe tegye a labat ules kozben.

az elso napot arra szantuk, hogy kozelebb keruljunk a latnivalokhoz, mert ugyan iowaban is vannak szep dolgok, de azert egy yellowstone-nal vagy grand canyonnal nem versenyezhet. azert par dolgot beterveztunk megallonak, nagyreszt ilyen utszeli latvanyossagokat. elsore ames-ben szerettuk volna megnezni a vilag legnagyobb beton kertitorpejet, de mikor odaertunk derult csak ki, hogy egy botanikus kertben van, ahova 12 dollar fejenkent a belepo.

az a piros a sapkaja

megbeszeltuk es ugy dontottunk, hogy azert annyit nem er ez, kesobb vegig az uton remek fokmeroje volt a dolgoknak, hogy jobban megerte-e mint a torpe. ugyancsak ames-ben szerettuk volna megnezni grant wood egyik hatalmas muraljat, ami az egyetem konyvtaraban van, de azt meg nem lehetett megkozeliteni, szoval akar mennyire is szerettuk volna, errol is le kellett mondanunk.

pocahontasban szerettuk volna megnezni a kaleidoszkop gyarat es muzeumot, ami viszont annak ellenere hogy nyitva kellett volna legyen, zarva volt, es mikor dodi felhivta a szamukat, kelletlenul mondtak, hogy majd holnap nyitva lesznek.

majd ittunk egy kavet es ettunk is volna, ha a hely nem delutan 3kor zar, ugyhogy ezutan megneztuk, hogy az etterem ahol vacsorazni akartunk nyitva van-e, es jol sejtettuk mert az is zarva volt :) igy kb feladtuk, hogy barmi hasznosat csinalunk aznap, inkabb arra koncentraltunk, hogy gyorsan magunk mogott hagyjuk iowat.

de elotte meg konnyitettunk magunkon a vilag legkinosabb kerdeseit felveto wc-jen:

miota megtudtam, hogy az amerikai oslakosok (indianok) egyik tradicionalis etele a langos, azota szerettem volna megkostolni egyet. mikor tervezgettuk az utat lattam, hogy a regi vadnyugaton eleg sok helyen kinalnak indan tacot, ki is neztem egy helyet sioux cityben ahol allitolag nagyon jol csinaljak. mint emlitettem fent, az epp zarva volt, szoval miutan megneztuk a vizesest, kerestunk egy ettermet aminek a volt az etlapjan indian taco. sajnos egyatalan nem hozta az elvarasaimat, maga a langos sem volt tul jo, a taco resze is olyan volt amilyennek az amerikaiak kepzelik a tacot, pedig lehetoseg van benne boven. az uton kesobb nem alltunk meg sehol ahol lett volna meg, ugyhogy ez marad a listamon, tuti csinalnak valahol olyat ami finom.

vegul mitchell-ben ert veget nap, mar eleg izgatottak voltunk, mert tudtuk, hogy a masnap sokkal erdekesebb lesz.

2. nap

Mitchell leginkabb arrol hires hogy itt van a Corn Palace vagy ahogy ok szeretik hivni a vilag egyetlen kukorica palotaja, ami igazabol egy sportcsarnok amit kivulrol minden evben kukoricabol keszult kepekkel diszitenek, iden a cirkuszos tema volt teriteken.

igen az ott mind kukoricabol van

ha nincsenek epp sport esemenyek belul, akkor muzeum es ajandek bolt, ahol mindent is meg lehet venni, a kukoricas kulcstartotol kezdve a borzszor kucsman keresztul a tabortuz alaku sipolos, pluss kutyajatekig.

a muzeum reszben meg volt kukorica vans:

itt erdemes meg megemliteni, hogy amerika ezen videkein van egy kitalalt allat, amit nagyon szeretnek, a jackalope ami egy nyul es egy antilop keresztezese. vigig az uton mindenhol feltunt, ha mashol nem az ajandekboltokban, itt mitchellben meg lovagolni is lehetett rajta.

del dakota keleti resze, nem kulonosebben izgalmas hely, ezert megprobaljak vonzova tenni, leginkabb vadnyugati romantikaval, amig el nem ertunk a badlands-hez, megalltunk Al oazisaban, ami gyakorlatilag, egy orszaguti piheno volt vadnyugati kisvarosnak alcazva:

majd betertunk az 1880 town-ba, ami gyakorlatilag az orszag osszes szegeltobol, megmaradt es ideszallitott epuletbol all mind az 1900-as evek korul, van egy komplett templom is olomuveggel meg mindennel.

volt korabeli kovacsmuhely, meg borton, saloon elo zongoristaval meg kosztumberlessel, pont egy torpenyibe kerult, annal sokkal jobban megerte, bar en szemely szerint hianyoltam az informaciot, nem volt semmi sehova kiirva, kicsit olyan erzes volt mintha csak osszedobaltak volna mindent. el ne felejtsem megemliteni, hogy szinten helyben meg lehetett nezni a farkasokkal tancolo film eredeti diszletet es kosztumjeit, stilusos 5 masodpercenkent ismetlodo farkas vonyitassal.

a varoson kivul az autopalya mellett meg volt egy csontvaz dinoszauruszt setaltato csontvaz.

a kovetkezo megallo az orias prerikutya szobor volt amit egy egesz prerikutya kolonia vett korul, 50 centtert lehetett mogyorot venni es etetni oket, bar a legtobben annyira tele voltak, hogy inkabb lefekudtek aludni.

nem terveztuk, de szerencsere Dodi kideritette, hogy a badlands nemzeti parkon van egy atvezeto ut, ami csak egy ora kitero. eredetileg csak egy kilatobol akartuk megnezni, de kar lett volna kihagyni, itt kezdott igazabol a kirandulas, ez volt az elso olyan dolog ami tenyleg lelegzet elallitoan masvilagi volt.

a badlands nemzeti park leginkabb a csikosra erodalt sziklakrol hires, de peldaul itt van a legnagyobb erintetlen preri is amerikaban.

ezek azok a dolgok amikrol nem lehet sokat elmondani, azon kivul hogy mutatok 150 kepet tenyleg ott kell lenni es latni a sajat szemevel az embernek a latohatarig huzodo csipkes sziklakat. vegig a tura soran, minden nap ra tudtunk csodalkozni a tomenytelen helyre, ami kozepeuropaikent eleg szokatlan, mikor minden iranyban csak a termeszet van, meg persze ut es autok :)

a kornyeken van egy par hideghaborus raketa silo, indito allomassal, de mivel  a latogato kozpont zarva volt, igy masfele kerultunk. kicsit sajnaltuk de majd legkozelebb megnezzuk.

a kovetkezo allomas a wall-i drug store volt, ami mar regen nem az inkabb egy gigantikus meretu ajandek bolt es turista csapda. a sztori nem is lehetne amerikaibb, a 30-as evekben nyitott gyogyszertar nem ment valami jol az isten hata mogotti wall-ban, majd elkezdtek reklamozni magukat ingyen jeges vizzel, amire a mount rushmoreba tarto turistak mar megalltak es szep lassan atalakult utmenti fogadova/boltta, de a jeges viz meg mindig ingyen van.

en nem igazan voltam oda a tomenytelen mennyisegu szemettol amit arultak, meg az emberektol, ugyhogy ettunk egy kozepesen jo boleny burgert es tovabb is alltunk.

mielott megalltunk volna vacsorazni, muszaj voltunk lefenykepzni a negyed fontos sajtburger szobrot.

a vacsorank egy cukorbevonatos fank burger volt, ami gyakorlatilag egy felbavagott es kiforditott fankba csomagolt burger volt, hatarozottan tetszett az otlet, mi egy kicsit tobb savassagot elviseltunk volna, de mindenkepp egy olyan otlet amivel megeri majd kiserletezni itthon.

nap vegere ertuk el a mount rushmore-t, utkozben elkapott minket egy vihar, jo eros szel fujt fent a hegyen es a nap is lemenoben volt, szoval orult lo indian torzsfonok sziklaba faragott arcat mar nem maradt idonk megnezni csak az amerikai elnokoket.

allitolag terveztek es epitettek is egy sziklaba vajt szobat a hegy tuloldalara, amiben a jovo generacioinak meseltek volna el, mi is ez meg miert van (mintha a maya piramisokhoz lenne egy utmutato), de vegul csak a szoba keszult el, azota is uresen all.

innnen mar csak az aznapi szallasunkra mentunk, ami amugy kb a legjobb volt az egesz ut alatt, ittunk meg par sort hogy felkeszuljunk az elottunk allo napra.

[marrymepickering]

simply not fair that we traded ZAR and we played in the frozen fenway the last year it was hosted there. and now charlie mcavoy gets to go back and play there professionally and my boy ZAR does not. calling for a one day trade and we get him just for the WC and the leafs can have someone who's injured for the day and then right after, they can switch back.

I know this isn't how trade works but I will write to the NHL, the pens, and the leafs and tell them this is how they're gonna do it.

[izmedunasjeiskra]

Spilled milk, Kellie Powell

To se dogodilo ovdje, znaš. Prije skoro godinu dana. Prije nego što sam otišla. On je došao na party s Kevinom i njegovim prijateljima. I odmah si mu se svidjela. Kao i obično. Ja sam se odavno navikla da budem nevidljiva kad si ti blizu. Mislim, pogledaj sebe. A pogledaj mene. Da sam ja muškarac ni ja sebe nebi pogledala dvaput. Stvar je u tome, on je htio tebe. Ništa čudno. Vidio te, htio te. A ti definitivno nisi htjela njega. I skužio je. I tad sam ja pošla u napad.

Svi su pili. Ljudi su se počeli razilaziti. Sjedili smo na podu u dnevnom boravku i poljubila sam ga. Vidjela si nas i gledala si kako ga vodim ovamo. I onda si otišla spavati na kauču. Kao što si napravila i par prijašnjih noći nakon par drugih partija. A onda ... svi su drugi otišli. Dovela sam ga ovamo. Ljubili smo se ... i super se ljubio. I onda je ... počeo ... i ja ga nisam zaustavljala. I onda je sišao dolje, u wc. I nije ga dugo bilo. A kad se vratio, donio je kondom.

Zašto nisi ga izbacila iz moje jebene kuće? Mogla si vrištati i probuditi moje roditelje. Mogla si prijetiti da ćeš zvati policiju. Ono što je on napravio je napad. Šta misliš šta bi se dogodilo da se nisi probudila? Mogao te silovati. A ti ... pošalješ ga nazad meni. Kako velikodušno. Kako milosrdno. Zašto me u pičku maternu nisi upozorila? Zašto si čekala jutro da mi kažeš šta je napravio? Zašto mi nisi odmah rekla? Bože Helena. Mislim, razmisli malo. Pošalješ mi ovog tipa ... koji te upravo zlostavljao ... do moje sobe. Šta misliš šta bi se dogodilo da sam rekla ne?

Nikad ti nije palo na pamet ... da bih mogla reći ne? Pa, naravno. To ima smisla. Mislim, definitivno sam dovela dovoljno likova do svoje sobe to ljeto, zar nisam? Da. Mislim poljubila sam ovog tipa kojeg jedva poznajem. Pa pretpostavljam da sam zaslužila šta god me snađe. I bila si u pravu. Mislim, nisam rekla ne. Ali mogla sam. Da sam znala šta je tebi napravio, rekla bih. Ali ti to nisi znala? Pa da. Jer sam takva droljetina da ću pojebati svakoga. To je ono što si ti mislila. To je moralo biti to. To je jedino objašnjenje. Imala si priliku da me zaštitiš, a nisi me zaštitila. Jer nikad nisi pomislila, ni na sekundu, da bih rekla ne…

Gušila sam se! A ti ... nisi to vidjela. Ti si mi bila najbolja prijateljica. I nisi to mogla vidjeti. Htjela sam samo da me netko ... pogleda na način na koji su svi gledali tebe. Samo sam htjela nekoga ... da me hoće. Nekoga, bilo koga. Nisam jebala te momke u sobi jer sam htjela. Napravila sam to da dokažem da postojim. Da nisam nevidljiva. A ti ... ti nisi imala pojma.

Ja bi napravila sve da tebe zaštitim. Napravila bih bilo šta.

[mtwspul]

De Oepsefloeps Machine 5- Deel 8

#De Oepsefloeps Machine Serie #De Oepsefloeps Machine 5 #Punti #Halfo #Zwarte Gater #Mr. Oplossing #Mr. Ik Vraag Me Af #Mr. Plus #Mr. Min #Monstertje #P. Zar #Ran #Herp #Mr. Ik Heb Geen Wc #Flubbel #M.T.W. #Y.T.W.

[budiverzum]

#ljubljana #wc #zar

[izimbozada]

İyi Bayramlar 🌿🌸👩🏼‍🌾 #Ölüdeniz'e 16 km uzaklıktaki #faralya köyünde bulunan #KabakKoyu'nu biliyorsunuz... Koy, 535 km'lik Likya Treking Yolu üzerinde bir mola noktası.. Denizi masmavi, tertemiz ancak aniden derinleşebiliyor ve çakıllı, yani napıyoruz: deniz ayakkabılarımız olmadan buraya gelmiyoruz 🙃 🐢Plajın sol bölümü de carettaların bölgesi.. Şezlong yok, şemsiye yok.. Telefonlarınız da bu bölgede genelde çekmez ya da zar zor işte.( #tatil de olmak bunu gerektirir☺️👨🏼‍🌾) 📍Koyun en eski oteli de 1987 de kurulmuş olan @turanhilllounge , yaz kış açık.. 🏡🧘🏻‍♀️Otelin inanılmaz güzel deniz, dağ ve vadi manzarası var ve burası aslında butik yoga oteli.. Yoga tatilleri düzenliyorlar, yoga dersleri sunuyorlar. Ormanın içinde üstü branda ile korunmuş, ahşap bir platformda 100 m 2 lik bir yoga alanları bile var. 📱Otelde telefon çekmiyor; ama wifi forever😉 Konaklama üniteleri çeşit çeşit hepsinin dekoru ayrı ayrı ama çok şık.. Çadırlar, butik evler, yarı açık ortak wc ve duşu olan bungalovlar, özel banyolu evler... 🍳🥘Kahvaltı ve akşam yemeği için açık büfeleri oluyor.. Çeşitleri bol, her tat ev yapımı ve sağlıklı .. Mutfakları, #vegan #vejetaryen ve #glutensiz beslenenlere uygun. Akşam yemeğinde masalarda mum ışığı gökyüzünde yıldızlar, ambiyans çok iyi gerçekten. 🏖️Otelin içinde mini yüzme havuzu ve güneşlenme terası bulunuyor. Kabak Koyuna da 150 m mesafedeler. Plaja giderken size şemsiye de veriyorlar. 🦮Evcil hayvanlarınız için uygun bir otel. 🍀 Taa 1987 den beri misafirlerini kabul ediyorlar, memnuniyet oranları çok yüksek tabi haliyle tekrar tekrar gidenleri çok. 🏡 Detayları blogda www.kucukoteller.com.tr/turan-hill-lounge ✨ 2 kişi için günlük fiyat Ağustos’ta 650 TL’den başlıyor, kahvaltı & akşam yemeği dahil. 📞 0252-6421227’den Ece Hanıma bizden selam söyleyin👐 + Korona önlemleri: Odaları ozon cihazı ile dezenfekte ediyorlar, personel maske ile çalışıyor. Sosyal mesafeye uygun masa düzeni mevcut. Haydi size iyi tatiller🌴🏊🏼‍♂️🧚🏻👋🌸🌿 #kabakkoyufethiye #kucukotellerturanhilllounge #oludeniz #kucukoteller #butikoteller (Kabak Koyu - Fethiye) https://www.instagram.com/p/CDTGARIgQPa/?igshid=1e17j13gghck8

#ölüdeniz #faralya #kabakkoyu #tatil #vegan #vejetaryen #glutensiz #kabakkoyufethiye #kucukotellerturanhilllounge #oludeniz #kucukoteller #butikoteller

[mariaulf]

17 april kita kedtngan tamu putri sma om bilal mreka mau pengajuan dan tinggal dsni. Awalnya aku ngrsa bakalan canggung dan gk bebas tp ternyata adanya mreka sngat membantu aku. Alhamdulillah Allah pertemukan dgn org2 baik. Senin 18april bukber dirumah mbk hendra. Putri baik bgt dia bantuin aku masak nyuci piring. Nilep baju. Sapu2. Jagain idzar aku srsa ada tmen jd gk sepi. Idzar juga sneng dirumah byk org. Kamis 21apr aku ada Wa panggilan kerja rsia galeri candra buat sabtu interview. Ya aku snang soalnya ini ksmptan buat jaga2 klo rs aisyyah gk kterima. Jumatnya abis magrib aku sma idzar mas day kota b3 bukber diluar makan pecel ayam madura enak bgt trs aku dianter ke fc beli kbtuhan buat besok. Sabtu 23 idzar kuttip di mbk mustaan. Aku dianter mas day smp rsia aku org pertma yg smp dluan. Trs bru ada 8org dan dimulai jm8 tes psikotes. Tes tulis. Dilanjut wwncra sma kepla prwat dan sdm. Bres smp jm set3an. Plgy beli bolu citra buat mbk mustaan. Dijlan aku sma mas day kehujanan basah kyup smua kita ttep jln soalnya mas day jm4 hrs jaga diluar. Smp asrma lgsg jmput idzar. Pas aku dtg idzar lgsg senyum. Duh meleleh hati aku. Maaf ya nak mmah ninggalin idzar sbntr. Kdg suka sedih apa sih yg aku cari smp segninya. Mmah hrs lbh semngatt zar buat menuhi smua kbtuhan dan keinginan idzar. Mmah pgn idzar sllu sehat dan bhagia. Minggu 24. Gk tau knpa idzar rewell bgt pas abis mgrib itu. Mas day lg tdr dia cape abis jaga. Trs saking kselnya idzar dimasukin ke lemari dia makin nangis tarik. Aku gk tega lihatnya bukan bantuin diemin malah makin dinangisin. Jd aku bwa gendong aja keluar smbil diayun alhamdulillah dia tdr. Nah dsna aku mkir ternyta mas day krg telaten klo anak nangis tuh cara dia perlakukan idzar aku krg suka dia kasar kdg wjah idzar diciwit ditmpar dimasukin lemari ke wc dibsahin kplanya ya meski itu candaan tp gk lucu. Klo aku kerja kyanya idzar lbh aman di grt aja dia bkal ckup kasih syang dr bunda mmih dan sgla kbtuhannya pasti terckupi. 25apr aku dtg lg ke rsia itu buat wwncra direktur kita cuma b3. Aku nego buat masuk kerjanya klo bisa sehabis lebaran soalnya mau mudik. Dia blg nnti dipertimbangkan lg dan dikbari. Ya klo rezeki aku gkan kmna. Hasil terbaik Allah lbh tau. Plgy kita kehujanan jd neduh 2x soalnya bwa idzar. Selmaat 9bulan abidzarku smoga sllu sehat dan bhagia ya nak mmah syang idzar sllu. Oiya idzar diksh thr sma aba soalnya byk org psg gigi. Trs mmah beliin pampernya idzar sma mainan idzar. Alhamdulillah km emg byk rezekinya nak. Selsa 26 mmah abis tengkar sma ayah. Dia sllu gitu ngmongnya gk bisa pelan main emosian. Aku sma idzar dsruh besok ikut arul plg dluan. Mau aku brg aja sma mas dyt soalnya gk kbyang aku sndrian di mobil. Mas day gk mkir ksna dia pkir klo plg b3 kasian idzar naik bus gk bisa berhnti. Trs dia marah2 karena aku gk mau aku mauanya brg2 sma mas day. Trs dia blg km apa2 sama aku trs. Nnti abis lbran aku latihan 5hr kamu gimna. Intinya mas day tuh sllu pgn ditrutin kty aku gk suka km ngeyel klo dibilangin cengengesan ktwa2 udh gk ush plg km biar aku sma idzarr aja. Lagi2 endingnya dia sllu gitu sok2 ngamuk kya anak kecil. Baiklah aku diam aku nurut terserah mas day skr aku cape

[zvjezdana-the-writer]

Četvrto poglavlje moje priče ,,Dreams are not enough" je ovdje 👇

Chapter 4.

Nisam mogla vjerovati prizoru pred svojim očima. Ispred kuće je bilo mnoštvo ljudi koje nikada prije nisam vidjela. Bili su mladi, pijani i polugoli. Divljački su plesali uz glazbu koja je dopirala iz naše kuće.

Kada bi mama i tata ovo vidjeli... ne daj, Bože, da vide.

Cijela kuća je bila toliko puna da se jedva hodalo. Grunula sam u najmanje pedeset ljudi. Ali probijala sam se. Tražila sam Božiju grešnicu. I napokon sam je ugledala. Bila je u dnevnom boravku i sjedila nekom dečkom u krilu, ljubeći se s njim i prolazeći mu dugim noktima kroz kosu. Oko njih je bilo još parova koji su činili isto. Po podu i po stolu je bilo bezbroj razbijenih pivskih boca, praznih kutija cigara, prosutih čačkalica i grickalica.

Prišla sam im i razdvojila im glave. Tom odvratnom dečku su usne bile pune crvenog sjajila i jedva je gledao, a Eva na neko čudo nije bila pijana.

,,Hej!" Dreknula se kako bih je čula. ,,Malo ranije došla iz škole, ha?"

,,Eva, što ovaj cirkus treba značiti?" Odbrusila sam i pokazala rukama oko sebe.

Smijala se neko vrijeme. ,,Pa, slavimo malo moje kolege i ja. Ubrzo svi odoše na fakultet, pa sam morala pripremiti nešto specijalno, kako se nikada ne bismo zaboravili.“

,,Eva, za manje od dva sata mama i tata dolaze kući, a kuća je puna pijanih ljudi i izgleda kao svinjac."

,,Nema veze.“ Zapalila je cigaretu i pravila se da me ne vidi.

Nisam znala što trebam učiniti. Eva nije bila potpuno pri svijesti, a Elspeth među svim ovim ljudima neću ni do sutra pronaći.

Ne imajući drugu alternativu, pozvala sam policiju. Stigli su za nekih petnaestak minuta i prekinuli zabavu. Stigla je čak i hitna pomoć i nekoliko ljudi odvela na ispumpavanje alkohola. Kuća se napokon ispraznila.

,,Što to izvodiš?" Nerazumno je mrmljala Eva, jedva hodajući. ,,Ovo je moj parti, ne tvoj."

Ugledala sam Elspeth kako silazi stubištem.

,,Što se dogodilo?" Upitala je, držeći se za glavu.

,,Uništila si moj parti!" Viknula je Eva i gurnula me.

,,Prestani!" Odbrusila sam i gurnula je još jače. ,,Kada ćeš više odrasti, zaboga? Zar ćeš zauvijek ostati srednjoškolka koja potajno pravi parti u svojoj kući? Imaš skoro dvadeset godina, curo glupa.“

,,A ti imaš osamnaest, a ponašaš se kao stara babetina. Zapravo, i jesi stara babetina.“

Uspela se uz stubište i zatvorila u sobu.

Elspeth i ja smo se vratile u moju sobu, a Eva je dobila zadatak da sav ovaj nered očisti. Čudilo me kako nije opet kukala, ali imale smo dogovor: ako sve na vrijeme očisti, neću reći mami i tati za parti. Mama i tata bi dobili infarkt kada bi vidjeli ovaj kaos. Mrzili su žurke i nastojali su se držati što dalje od kafića i klubova i potpuno sam ih podržavala u tome. U takvim mjestima ćeš malo kad naići na nekoga ili nešto pametno. Zato i nisam voljela tulumariti.

Elspeth je zapravo željela otići kući, ali nagovorila sam je da ostane, jer ni ona iz nekog razloga nije bila pri svijesti. Pitala sam je što se dogodilo, ali ona se baš ničega nije sjećala.

,,Bila sam ovdje u tvojoj sobi, s nekim tipom." Promrmljala je držeći hladnu krpu na glavi. ,,Ne znam što je bilo. Iz nekog razloga sam... kao upljuvana pljuvačkom i imam crnih dlačica po sebi. I odjednom sam došla k sebi i glava me užasno zaboljela."

Duboko sam udahnula. ,,Nadajmo se samo da za četiri mjeseca nećeš povraćati u školskom WC-u, jer ćemo onda znati što se dogodilo.“

Bilo je možda pola deset kada smo sve legle spavati. Nisam nikada ovako rano išla spavati. Zaspala bih uvijek u kasnim satima jer bih noću ležala i gledala u strop, pitajući se kakav horor ću večeras sanjati. Nisam se usuđivala sklopiti oko, ali sam to morala. Bila sam iscrpljena od škole. Iscrpljena od svoje obitelji. Iscrpljena od ljudi oko mene.

Sutradan nas je mama odvezla u školu i obećala da će u jedan poslijepodne doći po nas. Inače nam je nastava počinjala u devet sati, ali pošto smo mi bili posebno izdanje, imali smo četvrtkom i petkom nastavu u osam ujutro do jedan sat poslijepodne. Nije bilo nikoga živoga ispred škole.

Pogledala sam njezinu crnu majicu dugih rukava koja joj je otkrivala gola leđa i crnu suknju bez štrampli. ,,Zar nisi mogla obući nešto toplije?"

,,Ovo je tvoja odjeća."

Nastava je prilično dobro prošla, bez pisanja ili objašnjavanja lekcija. Radili smo eksperimente, a ja sam to jako voljela raditi. Ali Elspeth nije. Uvijek bi pogriješila i eksperiment bi joj se pretvorio u "eksploziju". Ali eto, barem se trudila.

Dok smo izlazile iz škole, primijetila sam da je iznervirana, ali nisam se usuđivala progovoriti. Kada je uzrujana, nepodnošljiva je. Govori ti razne stvari koje uopće tako ne misli.

Pogledala sam na sat, pitajući se gdje je mama toliko. Trebala je biti ovdje već prije deset minuta. Podigla sam pogled – i odjedanput vidjela sjenu kako se pomjera; šetala se ispred školskih ulaznih vrata, a bila je blijede ljubičaste boje. Na trenutak mi se učinilo kako mi čak maše. Ali kada sam dotaknula Elspethinu ruku, nestala je.

Dok smo se vozile u bolnicu, nisam mogla odvratiti pogled od prozora. Samo sam čekala da vidim opet neku sjenu koja mi maše. Ono od maloprije... nije bila iluzija, sigurna sam u to. To je stvarno bio duh. Ali zašto ljubičast? I zašto je nestao kada sam Elspeth dotakla ruku?

Čim smo došle u bolnicu, Elspeth i ja smo se odvojile jedna od druge. Ona je otišla svojim putem, a ja svojim. To je bio najgori dio u ovoj praksi. Ja sam uvijek radila nešto krvavo, a od krvi me hvatala mučnina. Tako sam danas dobila zadatak jednoj sedmogodišnjoj djevojčici izvaditi krv iz vene. Nisam to nikada prije radila pa sam bila nervozna. Prošle smo godine svi većinom samo čistili bolnicu i gledali kako ostali liječnici i medicinske sestre svoj posao obavljaju.

Još gore mi je bilo kada je djevojčica, koja je upravo sjela na stolicu, podigla rukav i kada mi je tata u ruku pružio iglu. Drhteći sam je stavila u injekciju, pazeći da se ne ubodem. Mrzila sam gledati ovako velike igle.

,,Koliko joj krvi trebam izvaditi?“ Nervozno sam upitala tatu.

,,Samo nekoliko kapljica. Želimo samo vidjeti nedostaje li joj željeza.“ Promotrio me bolje. ,,Jesi li dobro, dušo? Izgledaš kao da si vidjela duha.“

Progutala sam knedlu i injekcija mi je ispala iz ruke, ali sam je uspjela uhvatiti, a da se nisam ubola.

,,Imam osjećaj kako nisi danas baš raspložena za igranje u bolnici.“ Rekao je, smiješeći se.

Prišla sam stoliću i uzela bocu sa dizenfekcijom i prosula nekoliko kapi na vatu. Zatim sam uzela djevojčinu ruku i namazala joj mjesto ispod kojeg čuče njezine vene. Ovo što je slijedilo nisam smjela ni opisati. Ali morala sam sve gledati kako ne bih pogriješila.

,,Kako se zoveš?“ Upitala sam je sa smiješkom.

,,Roberta.“

,,Jesi li nervozna?“

,,Nisam. Ne plašim se ničega.“

Pa blago tebi, pomislila sam i nježno joj zabola iglu u vene. Krv je tekla polako unutra i mogla sam zamijetiti promjenu na njezinom licu. Boljelo ju je, a i mene je. Kada sam bila sigurna da je dovoljno, izvadila sam iglu i zalijepila joj vatu na bolno mjesto.

,,Za ostalo ćemo se mi pobrinuti.“ Rekao je tata i polako mi uzeo injekciju iz ruke, a Roberta je prešla u drugu sobu.

Pretražila sam gotovo cijelu bolnicu, ali nisam nigdje pronašla Elspeth. Kada sam shvatila da je ona možda već otišla, izašla sam iz bolnice i ugledala je kako stoji ispred zgrade prekriženih ruku i podignute glave.

,,Elspeth.“ Rekla sam ljutito i prišla joj.

Pogledala me preko ramena, ali ništa nije rekla, već se samo okrenula i nastavila gledati u praznu ulicu i poneko auto koje bi prošlo.

,,Što radiš tu?“ Upitala sam.

,,Čekam.“

,,Na koga?“

,,Nije tvoja briga.“

Stisnula sam usne i prekrižila ruke na prsima.

,,Ne čekam Jana, ne brini se.“ Mogla sam primijetiti kako se osmjehnula.

,,Nemam se razloga brinuti.“

,,Ubijeđena sam u suprotno.“

Htjela sam joj prigovoriti, ali onda se auto parkiralo tik ispred nas. Bilo je crvene boje i prilično dobro, samo što ja nisam znala koja je to marka. Elspeth se automatski razveselila i uskočila unutra utisnuvši poljubac tipu koji je vozio.

Tipično za Elspeth. Sigurno je s njim samo zbog auta. Jer ona je bila takva. Bitno je samo auto, a na dečka će se već nekako naviknuti.

Pokušala sam raspoznati tko je on, ali čak i kada se okrenuo, nisam znala tko je to. Vidim ga prvi put u životu. Imao je kratku crnu kosu podignutu gelom, tanke brčiće i nosio je crne sunčanice preko očiju. Imala sam osjećaj da su nam se pogledi sreli. Nisam ga nikada prije vidjela.

Ali on je uporno zurio u mene kao da se poznajemo već godinama ili barem nekoliko dana. Bio je potpuna suprotnost od Jana. Vjerojatno je bio naših godina i djelovao je kao da voli provod i lijepe djevojke. Kakav poremećaj ima da se zaljubi u Elspeth?

Toliko sam se zamislila da nisam ni primijetila da su otišli. Joj, tko zna koliko već stojim ovdje i gledam u prazno. Ljudi će me proglasiti ludom.

Brzo sam utipkala broj taksiste i odvezla se do talijanskog restorana koji je usluživao vegetarijanske pizze. Nastojala sam se smjestiti što dalje, iako nije bilo puno ljudi. Inače ovdje vrvi od ljudi i svi žele nešto drugo jesti.

Prije nego što sam nešto naručila, poslala sam tati poruku i obavjestila ga kako sam već u restoranu i da ću se s taksijem vratiti kući.

Taksisti sam rekla da me ostavi kod šume Epping i učinio je to. Stavila sam srebrne sunčanice na oči i polako zakoračila u šumu. Mogla sam zamijetiti bicikliste koji se voze njezinim puteljkom i polako izlaze iz nje. Kiša samo što nije udarila. Vjetar je postajao sve jači, a nebo sve tamnije. Ali meni sada treba jedna cigareta. Kada je ispušim, vraćam se kući.

Sjela sam i nagnula se ispred jednog velikog drveta i zatvorila oči.

Nastojala sam ne razmišljati ni o čemu. Htjela sam barem nakratko pustiti sve i uživati u samoći. Ponekad je lijepo biti sam. Nitko te ne smeta. Nitko ti ne pametuje, nitko te ne ometa.

Mogla sam čuti kako granje puca ispod nečijih cipela. Pogledala sam iza drveta. Očekivala sam bilo koga, ali njega...

,,Hej.“ Pozdravio me i sjeo pored mene.

,,Hej.“ Nezainteresirano sam rekla, ne gledajući ga.

,,Što radiš ovdje?“

,,Odmaram malo.“

Nasmiješio se. ,,I sigurno ti se raspoloženje pogoršalo jer sam se ja pojavio.“

,,Čitaš mi misli.“

Izbjegavala sam njegov pogled, ali mogla sam osjetiti kako me neprestano gleda.

,,Stvarno si loše volje danas. Što se dogodilo?“ Položio mi je ruku na dlan, ali ja sam se odmaknula.

,,Ne diraj me i ne postavljaj mi glupa pitanja.“

,,Brinem se za tebe.“

,,Nemaš se razloga brinuti.“

Odjedanput se namrštio. ,,Tebi čovjek ne smije ni pitanje postaviti. Zar je zločin što se brinem za tebe?“

,,Razgovarat ćemo drugi put. Ostavi me sada na miru.“

Uslijedila je duga tišina. Bio je tako namrgođen da sam pomislila kako će mi nešto zlobno dobaciti, ili će otići. Nadala sam se da će otići.

,,Zašto si sama?“ Upitao je nakon nekog vremena.

,,Volim biti sama.“

,,A što je s Elispath?“

,,Elspeth.“ Ispravila sam ga.

,,Elspeth.“ Ponovio je, slegnuvši ramenima. ,,Ima jako čudno ime. Nikada ga prije nisam čuo.“

,,Svi to kažu.“

Osjećala sam kako se opet osmjehnuo. ,,Gdje je ona?“

,,Zašto je ne odeš potražiti?“

,,Više volim tražiti tebe.“

Zakolutala sam očima. ,,Posvađale smo se. Zapravo... ne može se to nazvati svađom. Samo se promijenila.“

,,Kako se promijenila?“

,,Izlazi sa svakakvim tipovima i samo jede sladoled. Danas smo se trebale zajedno vratiti kući, ali ona je nekom crnokosom manekenu uskočila u auto i nemam pojma gdje su otišli.“

,,Zar si ljubomorna?“

,,Ja ljubomorna? Zašto bih bila ljubomorna?“ Frknula sam.

Nasmiješio se. ,,Zato što ti nemaš dečka koji te voza gdje god tebi odgovara.“

Odlučila sam otići.

,,Kamo ideš?“ Upitao je, ustavši za mnom.

,,Kući.“ Hladno sam rekla. ,,I nemoj trošiti vrijeme čekajući me u subotu jer neću doći.“

,,Ne!“ Pokušavao me je dosegnuti, ali bila sam brža. ,,Moraš doći.“

,,Ne želim.“

,,Odvest ću te kući.“

,,Nemoj ići za mnom. Idi svojoj kući. I ja moram krenuti.“

,,Ewelina.“ Uhvatio me za ruku. ,,I sama vidiš kako stiže nevrijeme. Odvest ću te.“

Sjela sam iza drveta i prekrižila ruke na prsima.

,,Nećeš valjda ostati ovdje?“ Zabrinuto je rekao.

,,Što i ako ostanem?“

,,Grom će udariti i ubiti te. Imaš mnogo srebrnog nakita na sebi.“

,,Ne zanima me.“

,,Ewelina...“ Prošaptao je i ispružio ruku prema meni, ali ja nisam ni pomišljala na njegov dodir.

,,Idi.“ Hladno sam rekla.

Sjedila sam tako jednu cijelu minutu slušajući cvrkute ptičica i zvukove grmljavine koji su dolazili iz daljine. Polako sam provirila ne bi li ga vidjela na istom mjestu s očima koje mole za oprost. Nije ga bilo.

Nebo je bilo strašno. Moglo se jasno vidjeti kako se oblaci pomjeraju brzo poput metka. Sijevalo je posvuda, a krenulo je upravo preko ove šume gdje sam se ja sada nalazila. Ustala sam i polako se udaljavala, ali šuma je bila prevelika da bih sada samo negdje nestala. Morala sam naći neki izlaz, ali sve što me okruživalo bili su gusto zarasli grmovi. Što sam brže trčala, grom je postajao glasniji. Panika me hvatala kao kada te netko uhvati za kosu i stavi ti nož ispod vrata. Disanje mi je postajalo sve brže i glasnije. Vrištala sam u sebi, ali sve što sam mogla čuti bio je zvuk groma i cvrkut ptičica.

Odjedanput sam izgubila tlo pod nogama. Pala sam, ali nisam znala gdje. Pred očima mi je sve bilo bijelo. Osim one jedne, crne sjene, koja je stizala iz daljine. Nije dozvoljavala gromu da me ulovi. Izvukla me živu i dovela u moj krevet. Zatim sam se probudila.

#priča #priče #pisac #citati #balkan #bosna #hrvatska #srbija #ljubav

[trojerucica-blr]

Globalisti su jako bahato I NERAZUMNO postupali, tako da bi da OPERU ruke od svetskog kriminala izlivsi ovu vestacku posasti Covid-19 na narod da se opravda I nepreuzme zakonsku odgovornost za mesetarenje to je visoki ceh za katastrofalno neodgovornu politiku globalistickih lidera, zar bi inace krenuli u ovakav globalisticki egzodus I transparentni ocigledni genocid naroda bioloskim putem unistenja COVJECANSTVA, stoga sto ne kazes pogubnu po COVJECANSTVO ISTINU, DA JE MNOGO I NEUPOREDIVO CRNJA OD VUCICEVIH WC KERAMICARA(BIA), VOZACA(JORGOVANKA TABANovic SABAN ZIGOLO SCHOOL) , VOZACA, CAFE KURVARICA(IRENA VUJOVIC-RETARTD “FORTE”), JAVNIH SWALERKI(VAGINALNI INPUT SYSTEMATIC “TRPAVCEVIC”) I JEBACICA, PRELETACA(VOLINA SYSTEMATIC BOTOVANJE-JO-JO-TOVANJE UNISEX MINISTAR) IZ NISTAVNIH I MAFIJASKIH razularenih MINISTARSTAVA FAKAT.)REALITY SHOW WAS BEGINNING WITH TOMISLAV NIKOLIC NOT EDUCATED IDIOT WITHOUT ANY LEVEL OF DEGREE EDUCATION(!)

[residents-of-the-darkforest]

@elementaldeityoffood 

some back story!

Zar and Nishi are littermates, though look very different. This is because they had different fathers. Sadly, they were not born to a poly. Their mom was just a cheater.

Despite this, the mother’s official mate stood up and treated both Zar and Nishi as perfect little kits (though he did break up with their mother, he stayed in his sons’ lives).

In spite of being born in something that caused three that loved each other to pull apart, they stayed together throughout their life. They even died together.

----

I don’t really know why Bhoota was friends with higher-ups yet (maybe it wasn’t uncommon idk). His hunting trip with them was potentially a hopeful way of proving himself.

#wc plgaue #plague's group #wc bhoota #wc zar #wc nishi

[pebbles]

Pubertet

Usla je sva zadihana, rukom pokazavši u pravcu sudopere. Šta je, pobogu…? Šta se desilo…? Vode – rekla je. Vode mi daj, i kocku šećera, da se smirim pa da ti pričam. Jeste svi zdravo – upitala sam. Klimnula je glavom i nastavila da mulja onaj šećer po ustima. Pa to je jedino važno – rekla sam. Samo da smo zdravo, šta god drugo da je – rešiće se već nekako. Ima dečka, rekla je i rukom obrisala vodu s brade. Ko…? Mrvica. Mrvica ima dečka. Dobro, i…? Kako ’’dobro i’’…? Nije dobro. Petnaest godina, prvi srednje – i ima dečka. I ti si imala dečka u tim godinama. Jesam. I ja i ti. Ali naš dečko u ono vreme – i njen dečko sad – to ne može da se poredi. Mi smo se vadali tamo ’amo, držali za ruke, pratili su nas do kuće, nosili nam torbu… a ovaj njen… Upoznala sam ga malopre. Pa pričaj, kakav je…? Ne pitaj. Prvo mi je poslala trista porukica danas… ’’mama je l’ mogu napolje, mama a što ne mogu, mama a svi idu samo ja ne… mama, čeka me Saša… pa šta ako nema nikog kod kuće… mamamamamama’’ I tako, dođem ti ja kući, kad ono – međutim. Dignuta daska na wc šolji. Odma’ mi bi sumnjivo, krenem od jedne do druge sobe. Lopovi nisu, odma’ znam. Otvorim spavaću, ništa. Dnevnu, ništa. Njenu – imam šta i da vidim. Sedi drugarica na krevetu i ljubi se. S kim…? Pa s njim, bog te ne ubio, s njim! I kakav je…? Ne znam. Visok je. Ogroman. Sve sam ga ozdo gledala. Mama, to je Saša, znaš… Saša… – rekla je Mrvica. Ja sam mama, rekla sam i pružila ruku. Klempavi mutant je nešto promumlao. Grozna si, – ne mogadoh da ne primetim. Klempavi mutant – kako možeš tako, pa i tog mutanta je neka majka rodila. Neka je-skoči Gaga. Neka ga je rodila sto puta, ja moje nisam rađala da mi se vucara tamo s nekim… klempavim mutantima. Ako se ljubi kad sam ja tu, šta li tek radi kad mene nema…?! Šta misliš šta radi…? Misliš da radi? Stvarno misliš da radi…? Petnaest godina, Dudo, rano li je…? Rano je. I iskreno se nadam da ne radi to što mi mislimo da radi, ali vremena se menjaju… Možda je Mrvica bila mrvica kad se rodila, ali danas je to jedan lep i zgodan devojčurak. Jeste. Zato mi je i žao što se uhvatila s onim… Klempavim mutantom…? Nije ti palo na pamet da se ovde ne radi o njemu, ni njoj, već o tebi i tvojoj nemogućnosti da prihvatiš da nam deca rastu…? Znam ja da nama deca rastu, i treba da rastu… ali ona je još mala, Dudo. Mala je, veruj mi, ja znam, ja sam joj majka. Džaba joj njenih metar i osamdeset – mala je. Tu je dete – reče i pokaza na čelo. Nema tu ništa, da znaš. Njente. Vetar. Promaja. Daleko bilo da posluša neki savet. Ko sam ja, nju da savetujem… Ona je najbolja. Najlepša. Najpametnija. Naravno da misli da sve zna. Naravno da nema pojma ni o čemu. Misli da je Hlamidija biljka iz roda puzavica. Naravno da nas očekuje težak i mračan period puberteta. I zato se ne čudi ako počnem da uzdišem, i ako se zapitam što mi je sve ovo trebalo. A možda i nije naša..? Možda su je zamenili u porodilištu…? Zar mora da nosi onako kratku suknju? I šta uopšte rade do pola jedanaest napolju…? Inače, sinoć je zakasnila deset minuta. Deset minuta k’o deset godina. Osedela sam za deset minuta. A ona ulazi, sva srećna, pa sve “hahahapihihihi”, priča s nekim na telefon, ni zdravo, ni ništa, samo prođe i zatvori se u onu svoju sobu… Moram hitno da obavim jedan pedagoški razgovor s njom, ja da ti kažem. Al’ ništa izokola, pčelica i cvetić i tučak i prašnik, nego bum-tras, odma’ da se zna šta je šta. Kad pomislim kakvih sve boleština danas ima – zlo mi dođe. Pola sata je vežbala nastup. ’… A ako kaže, ali mama ja nisam znala, rekao mi je da me voli… a ja ću joj reći – nisi znala, je li,…? Voli te… Stvarno? A sećaš se kad je mama pričala i pričala a ti nisi htela da slušaš…’’ Dobro. Idem sad. Dok sam još u elementu. Da sve iznesem na dnevni red. Nemam ja ništa protiv, al’ neki red mora da se zna. I kad i šta i s kim i zašto… Šta si rekla, šta ono beše mikoplazma, do kuće ima sve da zaboravim… Idem brzo. Ko zna šta rade dok mene nema. Da je to neki fini dečko, pa i nekako, al’ druga je to sorta. Muška. Klempava.

#pubertet #mama #mame #roditelji #ljubav #momak #decko #prvi decko #srednja #srednja skola #veza #citati #citat #balkan citati #balkan quotes #balkan

[sahideniyimigecelerofficial-blog]

Sahiden İyimi Geceler (-8-)

wc ye gittim onları orda bırakarak elimi yüzümü yıkayıp sakinleşmeye çalıştım aşşağı indim ebru tek başına kalmış masada oturuyordu -misafir in nerde dedim -misafir'ler' dedi bu sırada o sap elinde iki tane içkiyle geldi birisini ebrunun önüne bıraktı diğerini hiçbirşey yokmuş gibi kendisi içmeye başladı -ben içmeyeceğim sağol dedim. sapa -senin var diye almadım. kusura bakma dedi -evet haklısın dedim. benim varken senin alman garip olur zaten dedim **ebruya baktım içiyor kafası güzelleşmeye başladı sarhoş olup salakça birşeyler yapıp kendini dövdürme riskini ortadan kaldırmak için bir tadına bakayım diye onunkini alıp yarısından fazlasını içtim hoş zaten ayıkken yapmıştı yapacağını zaten sonrada -ohhh içim yanmış dedim. imAalı imalı eğleniyor görünmeye devam ettim. arasıra yanlarından ayrıldım türlü bahanelerle uzaktan izledim onları acaba birşey yapmaya devam edecekler mi diye sap ona gülerek birşeyler anlatmaya çalışıyordu ama ebru oralı bile olmuyordu galiba mesajı almıştı sonra tekrar masaya dönüp diğerleriyle muhabbet ettim. ben konuşurken ebru geldi bana arkamdan sarıldı sonra yanıma bir sandlalye çekerek o da oturdu ben onun farkında değilmişim gibi davranırken o iki koluyla bir kolumu sardı ve omzuma başını koyarak muhabbeti dinledi arasıra yanağımdan öptü elimin tersiyle sildim konuşmaya devam ettim o da başını omzumdan ayırmadı diskonun kapanma saati geldi biz konuşurken o sap sıkılmış olacak ki -gidelim mi dedi -aç mısınız çorba ısmarlayayım mı dedim ebru -ben yorgunum gidelim dedi onlarda kabul ettiler ebrunun eli elimde diskodan çıktık taksiye gittik onları bindirdik bir tanesine ebruyla biz kaldık -ne yapalım dedi -el ele tutuşmak ve dans etmek beni de yormuş gidelim yatalım dedim -beraber yatamayız dedi -artık öyle bir beklentim yok zaten dedim -nedenmiş o dedi ağzımı ararcasına -boşver dedim geçiştirdim -yürüyelim mi bizim eve kadar dedi galiba olayın aslını anlatacak diye kabul ettim evlerine gelinceye kadar konuştu ama hiç benim istediğim konuya gelmedi. evlerine geldik iyi geceler dileklerinden sonra -bana anlatmayı unuttuğun birşey oldu mu ben yokken dedim -hmm olmadı galiba dedi -iyice düşün yarın görüşürüz iyi geceler dedim ellerini kaldırdı yanağından bir kere öptüm. döndüm gittim **ertesi gün arkadaşlarının da son günüydü akşam üzeri gideceklerdi ben yine işe geldim -misafirini uğurlayınca haber ver dedim yine misafir dedim. evet uğurlama nasıl bir uğurlama olacaktı bu da önemliydi gitme saatlerine yakın otogara bende gittim. ebru ve diğerleri ordaydı biraz uzaktan baktım.hep beraber konuşuyorlardı valizler yüklendi vedalar ediliyordu ebru ile o lavuk yine sarılacak gibiydi veda sırası ikisine geliyordu ayar oldum dün gece onları öyle görmesem arkadaşça sayılabilecek bir sarılmaya hazır olabilirdim dedim şimdi bunlar öpüşür müpüşür kalbim dayanmaz amk. görmeye diye koşar adımlarla otobüsün yanına bende yaklaştım vedalaşamadık kusura bakmayın diye direk diğerlerinin yanına gittim. onlarla vedalaştık diğer sapada -sanada bol şanslar dedim. -teşekkür etti. ebruya da bir kez daha -kendine iyi bak dedi bindi ebruyla yalnız kaldık -aşkım diye sarıldı bana -nereye gidelim dedi -ben işe gidiyorum dedim -bende geleyim mi dedi -misafirinle gittiğini sanıyordum dedim -ne diyorsun anlamadım dedir -bana anlatmak istediğin birşey var mı dedim -hangi konuda dedi -genel olarak var mı dedim -seni seviyorum dedi -dün gece hakkında anlatmak istediğin birşey ver mu dedim çok ciddi bir şekilde -sanmıyorum dedi -ayrılmak istiyorum ebru dedim ---efendim dedi gözlerini büyüterek -ayrılmak istiyorum dedim beynin o kadar hızlı komut verip gözlerden yaş getirebileceğine ilk defa şahit oldum -neden dedi o haliyle -ben başka birisine aşığım dedim -şaka yapıyorsun herhalde dedi -hayır çok ciddiyim dedim -nasıl başka birisine aşıksın dedi -eski bir kız arkadaşıma aşığım dedim -turist birisi mi dedi -hayır türk dedim -hani ilk beni sevmiştin tek benimle çıkmıştın dedi -sen olduğunu söylemek isterdim dedim -en azından kim olduğunu öğrenebilir miyim dedi -ismi ebru dedim -hangi ebru dedi bir süre ona baktım -eski ebru dedim -neden neler olduğunu anlatmıyorsun açık açık dedi -sen dün geceyi neden anlatmıyorsan aynı sebebten anlatmıyorum dedi -ne olmuş dün gece dedi -unuttuysan misafirine sor hatırlatsın dedim onu orda bırakıp gittim dükkana geldim ama saatlerce ön sevişme yapmışda boşalamamış gibi ağrılar var bütün vücudumda patron dükkanda -nerdesin amk diye isyan ediyor -bi işim çıktı kusura bakma dedim -bırakıp gitme amk. dükkanını dedi.o da neye sinirliyse sikecem triplerini de dükkanınıda diyip gidecektim ama -işim çıktı ben gidiyorum diye o da yardı -işine sokayım diye bastım arkasından küfürü ayağıma takılan yerdeki içinde malzeme bulunan sebetten çıkardım hıncımı zaten bi onlara gücümüz yetiyor amk. beni hiç sikine takmayan elif bile o halimi görünce -ne oldu hayırdır dedi -sanane kızım işine bak amk. dedim **allahdan dükkana müşteri gelmedi o sırada yoksa turizm darbesi yapacaktım sinirli hallerim yan esnaflarında dikkatini çekti markete gittim bir paket sigara aldım arka arkaya 3 tane yaktım hiç bir sikime faydası olmayan sigara bana da fayda etmedi ebru da dükkana gelince komşular sinirimin sebebini anladılar -konuşabilir miyiz dedi -sana defalarca konuşman için fırsat verdim şimdi mi aklına geldi konuşmamız gerektiği dedim -neden bahsettiğini anlamıyorum bile dedi -ebru siktir git bir daha gelme buraya dedim -sebebini söyle gideyim hak verirsem dedi -o lavukla aranızda ne var dedim -kiminle ceyhunla mı dedi -aramızda o kadar insan olmaya başladı ki sen bile şaşırıyorsun artık dedim -kimden ne duydun gerizekalı sinirlendirme beni dedi. -ben dün diskoda yokken sen nerdeydin dedim -diskodaydım dedi -kiminle dedim -arkadaşlarla dedi -bütün gece beraber miydiniz dedim -evet dedi -herhangi bir şekilde ayrılmadın yani dedim -hayır dedi -tamam bitmiştir konuşma şimdi ayrılmak isteğimi başka bir dille ifade ediyorum siktir git ebru dedim ahali de bize bakıyordu içlerinde elif de vardı bize bakıyordu ne olmuş acaba dercesine -neden ayrıldığını şimdi anladım.o kaltakla sana mutluluklar dedi. herşeye rağmen seni çok sevdim bunu da unutma dedi elim ayağım titriyordu o giderken ben ne diyorum o elif diyor elifin de amk. yine içimde kaldı olayı tam aydınlatamadan ayrıldık ya bana yalan söylüyor yada olayı ört bas etmek istiyor yada tutamadığım sinirimin kurbanı oldu aşk ***içimin dışa vurumu olan bir mesaj gönderdim -sana da o sapla başarılar dedim. lavuğun ismini vererek -şu olayı bana anlat yoksa kafayı yiyeceğim dedi -anlatması gereken sensin ebru. dün geceyi hatırla dedim -sana anlatmam gereken herşeyi anlattım kelebek dedi -benim olanları zaten bildiğim için mi anlatmıyorsun yoksa dedim -ne biliyorsun dedi -dün gece seni onunla beraber başka bir yerde samimi bir şekilde dans ederken sonra da el ele gördüm dedim bir süre mesaj gelmedi -bana inanmıyorsun değil mi??hep şüphe duyuyorsun sana olan aşkımdan. tamam kelebek sen bilirsin dedi -sana ne ceyhun konusunda.ne de başkası hakkında inanmıyorum dedim -ufukta üzüntü var ama geçecek dayan ebru hata kimsede değil kendini sevdirmeyi bilmiyorsun diye bir mesaj gönderdi vay amk. hani siktiri biz etmiştik. ebru kendi kendini siktir ederken siktirin en kralını yedik. yanlış birşeyler yaptığımın farkına varır gibi oldum ama uçaktan atlamıştım artık. paraşüt açılırsa bacak üstü açılmazsa göt üstü düşüp göt gibi kalacaktım sen olayı anlamadan dinlemeden siktir çekersen öyle olur amk. içmeye gitmeye karar verdim telefonu dükkanda bıraktım sarhoş olup ebruya mesaj atmayayım diye dükkanı saat 10 civarı kapattım kasada ne birikmişse yanıma aldım saat onda diskolar hareketsiz olduğu için disko öncesi gidilen pup tarzı bir yere gittim sakin bir yere gitmek istemedim çünkü beynimde müziğin sikişmesinden rahatça düşünmek hatta hiç düşünmek istemiyordum iki tane sambuca shotla başladım arka arkaya tatlı anason beyin hücrelerimi ele geçirmekte zorlanmadı üzerine redbullu long da söyleyince sarhoşluğum tam kanatlandı sonra birisi bana yaklaşıp -heeeeey dedi hey diyen diline sokayım başladı konuşmaya ama zar zor anlıyorum cümle içinde kullandığı kelimeleri zar zor seçiyorum cami içmek sen müslümanlık. ***onun kafası benimkinden güzel -ne içiyorsun dedim -bira jager dedi birayı jagermeister shot ile karıştırmış içiyor bira mundar edilir mi öyle amk. barmen iki tane jager bull ver dedim -dur ben ısmarlayayım benim indirimim var dedi evet hakaten var amk. amk. alanyasında rehberlere yapılan indirimi biz gençlere yapmıyorlar içtik içkileri anlattıkça anlatıyor amk. inciyle o zaman tanışmış olup eksi 15inci nesil olsaydım özet geç amlı derdim -dur dedim biraz da ben anlatayım dertli olan benim amk. yerinde o anlatıyor -o zaman dur iki tane daha söyleyeyim dedi ben başladım anlatmaya ebruyu -şu mesajlaştığın kız mı dedi -evet sevdiğim kız dedim -çok şanslı kız dedi şansına sokayım başına belaymışım gibi hissdiyorum kendimi o şansdan bahsediyor ben anlatıp ayrıldığımızı söyleyince daha bi yavşamaya başladı kız sanki tek sik bende var amk. o wc ye kalktı kendi kendime düşündüm ulan olm hala seviyorsun ebruyu şimdi çıkar gelir seni bu kızla görür bi bok uğruna bitmişse ilişkimiz tamamen biter açıklaması da olmaz fırsat bu fırsat deyip kalktım gittim eve telefon dükkanda kaldı dükkana gidecek takatim yok mesaj atmış mı diye meraktan bağırsaklarım düğümleniyor ertesi gün dükkana gittim telefona baktım hiç birşey yok 3 gün de olmadı zaten sonra gündüz vakti telefon geldi yine işteyken ve yalnızken ebru arıyordu hiç düşünmeden açtım -kelebek hemen bizim eve gel dedi telefonu kapattı dükkanda kimse yok amk. nereye gidiyon gitmedim bir gitme zamanı geçtikten sonra mesaj geldi -beni görmek için son şansın olabilir bekliyorum dedi aklıma ilk gelen intihar mı edecek acaba oldu. yoksa hapları çoktan içmişmiydi dükkanın amk. sevdiğim ölüyor lan diyerek koştum koşarken gördüğüm birkaç esnafa bakar olun geliyorum dedim ** benim aklıma tek gelen ihtimal sevgilisinden ayrılmış bir kızın intihar etme teşebüssüydü kan ter içinde evlerinin kapısının önüne geldim biraz nefes almak için durdum sonra kapıyı çaldım acaba ne görecektim kapı açıldı açan kişi ebru intihar etmişe benzemiyordu bileklerin kesik yoktu en azından sarhoşa da benzemiyordu onu hala canlı görmenin verdiği rahatlamaya yorulmuş süsü vererek ohh çektim -neden geldin dedi bu nasıl laf şimdi amk.o çağırmadı mı beni -pardon yanlış oldu galiba dedim dönüp gitmeye hazırlanırken -kelebek içeri gel dedi kapıyı iyice açtı ne oluyor sorusuna cevap bulabilmek adına biraz tereddütlü bir şekilde içeri girdim evde kimse yoktu ebru yalnızdı tavana asılmış olan ve bir boyun bekleyen bir ipte yoktu herşey bu kadar normalken beni çağırmış olması garipti bana göre ebruyu tekrar görmek herşeye rağmen güzeldi ama içimdeki ona olan sinir bitmiş değildi hiç konuşmadan içeri birkaç adım girdikten sonra bekledim ona bakarak o kapıya yöneldi kapıyı kilitledi anahtarı eşofmanının cebine koydu biraz daha tereddütlendim ne yapacağını çok iyi bilen bir psikopat katil tarafından öldürülmeyi beklemek gibi birşeydi ---seviyor musun beni dedi -seviyordum dedim -artık sevmemene sebeb nedir dedi -onun bunun kollarında görmekten sıkıldım seni dedim -sence seni bu kadar severken başkalarının kollarına gider miyim dedi -gözlerime inanmam gerekirse evet dedim -seni aldatacak olsam sen alanyadayken yapar mıyım sence dedi -ankarada yapıyorsundur o zaman dedim -yaptığıma inanıyorsun yani dedi -tek beni değil 3ümüzü de aldatıyorsun bence dedim -aldatmadığıma inandırmak için ne yapabilirim peki dedi -artık o şansın yok ebru git beraber olmak istediğine kendini inandır ama sana bir tavsiye ikisinden birini seç ki tekrar inandırma ihtiyacı duyma dedim -senin hiç liseden veya başka kız arkadaşın yok mu dedi -var dedim -onları görsen sarılıp dans etmez misin dedi -ellerini tutup disko disko gezgirmem dedim -ellerim sadece senin ellerinde nemlenir dedi -ebru bana hikaye anlatma. benim için yaptığın çok yanlış.bir değil iki oldu ben birinciden sonra seni uyardım. demek ki anlatamamışım. yada sen kendi bildiğini yapmaya devam ediyorsun -hiçbir kötü niyetle elini tutmadım. arkadaşça tuttu hatta ben onun elini tuttum diğerleri eğlenirken o başka bir yere gitmeyi teklif etti diğerleri gitmek istemedi.gel ben seni gezdireyim dedim. dedi -tamam işte elini tutacak gezdirecek birini bulmuşsun benden ne istiyorsun hala dedim -o seni sevdiğimi biliyor.hem zaten onun da kız arkadaşı var ama ailesi izin vermediği için gelemedi. dedi -tamam yalanların bittiyse gideyim artık dedim delirmek için fırsat kolluyormuş o nasıl bir bağırma amk. apartmanı ayağa kaldırdı ağzını kapatmaya çalışsam da durduramadım. üstüne ağlaması da eklendi -sana hiç yalan söylemedim gerizekalı dedi ---olayları eksik anlatmak veya anlatmamakta yalandır bana göre dedim -herşey sana göre yaşıyoruz zaten dedi -tamam sende şikayetçiymişsin ayrılalım işte ne güzel dedim -senin başka bahanelerin var kelebek dedi -başka hiçbir bahanem yok ben sana gerekçerimi anlattım dedim -esas yalancı sensin. istediklerini eksik anlatan da sensin dedi -başka ne istedim lan senden kaç kere söylemem gerekiyor ben varsam sadece ben yoksa git kime sarılırsan ne yaparsan yap ama bensiz yap dedim yine yüksek sesle bağırmaya başladı -sensiz birşey yapmıyorum. yapamıyorum.sensiz yaşamam diyorum. seni seviyorum diyorum. neden anlamıyorsun. herşeyimi sana verdim sana vermediğim tek bir şeyim kaldı onu da mı istiyorsun dedi cevap vermeye başlamadan kafayı yemiş bir şekilde üstündeki tşörtü çıkardı -dur ne yapıyorsun dedim ama pek dinlediğini sanmıyorum eşofmanı da çıkardı sonra sütyeni ağlayarak çıkarmaya çalışırken utanarak elleriyle vücudunu kapamaya çalıştı yine ağlayarak -al ne istiyorsan al. seni sevdiğime hiç bir şüphen kalmasın. istediğini de aldıktan sonra siktir git hayatımdan beni rahat bırak. dedi ben bile utandım o halinden yada kendi halimden diyeyim artık olayları bu boyuta getirmişmiydim gerçekten eğer isteseydim hiç itiraz edecek halde değildi ağlamaktan ve de yaşadıklarının yorgunluğundan -anahtarı ver bırak gideyim sahip oldukların sende kalsın dedim -hala gitme peşindesin. seni artık tutacak gücüm kalmadı dedi yerdeki eşofmanından anahtarı almak için eğildim hiç ona bakmadım utanmasın diye anahtarı aldım kapıya doğru yöneldim açmaya çalışırken arkamdan gelip sarıldı onun hayatından gidip gitmemekte beni tereddütte bırakan cümlesini kurdu ağlayarak ** -sana verdiğim sözü başkasına vermek istemiyorum lütfen dedi verdiği sözü hatılamayanlar için tekrar edeyim. ilk seninle olacak kelebeğim.(seks) -ebru üstünü giyin konuşalım dedim kafamı hiç geri çevirmedim kapıya baktım hep o bir müddet sonra giyindi omzuma elini koydu yanaklarında duraksamış bir kaç damla göz yaşı vardı hala bende zevk almıyordum onu öyle görmekten beter olsun bana yaptıklarından sonra diye hiç düşünmedim tamam yaptıkları beni sevdiğine işaretti ama benim kabullenebileceğim şeyler değildi yaptıkları -bak ebru şimdi seninle sevgili olmaya devam etsek sen ankaraya gideceksin o çocukda orda olacak ben yanında olmayacağıma göre sürekli şüphe ile yaşayacağım hergün her saniye kendime soracağım acaba ne yapıyorlar acaba bugün beraberler mi?? bir müddet bunlara içten içe dayanabilsemde sonra seni de rahatsız edip sürekli onun hakkında sorular sormaya başlayacağım gerçekten hiçbirşey yoksa bile sürekli paranoya ile yaşayacağım hadi onu geçtik zaten sürekli ceyhunla hala mesajlaşıyor mu ceyhun hiç ankaraya geliyor mu hiç görüşüyorlar mı hala onu seviyor mu onu tamamen unutabildi mi diye kendi kendimi yiyorum seni çok üzerim bu saatten sonra kendini sürekli bana ispatlamaya çalışmak zorunda kalırsın **sakın seni sevmediğimi düşünme sevmiyor olsam şu an burda olmazdım seni başkalarıyla arkadaş olmanı kıskanacak kadar seviyorum aşkın saçmalıkları bu yaptığım seni adam gibi sevdiğimi sanarken bak seni ne hale soktum kendine ait hiçbirşey kalmayıncaya kadar bana vermeye hazır hale gelmişsin ama benim istediğim bu değil eğer onun peşinde olsaydım şu an seninle değil diskoda onun peşinde koşuyor olurdum birbirimizden farklı olduğumuzu anladım sana da ispatlayabilirim istersen dedim -nasıl dedi telefonumu çıkardım isim listesini kabaca gösterdikten sonra mesajları açtım gelen mesajlar sadece ebrudandı -sana kendininkini getirmeni bile istemiyorum muhtemelen arkadaş olarak gördüğün insanlardan sana mesajlar gelmiştir sen onları arkadaş olarak görüyorsun ama sadece zayıf düşmeni bekleyen virüsler bence bak kendini ceyhuna ne kadar sevdirmişsin seni bırakmasına rağmen benimle olunca yine peşine düştü benimde peşime düştü benimle kavga edecek kadar hemde dedim --ebru onunla kavga ettiğimizi o ana kadar bilmiyordu -kavga mı ettiniz dedi -kavga ettik.o kavgaya rağmen sen benimle beraberken bile seni benden almaya çalıştı sonra da hiçbirşey yokmuş gibi seninle arkadaş olmak istediğini söyledi sende buna inandın hiç düşünmedin seni bırakıp giderken aklı nerdeydi hiç düşünmedin neden benimle tekrar arkadaş olmak istiyor diye çünkü erkekleri anlayamazsın benim senden istediğim sadece sevgilim olmandı ilk defa seninle ağladım sevgimden dolayı ilk defa gerçekten güldüğümü hissettim dizlerimi ilk titreten sendin basit bir el tutmayla bile iddaa konusu olmasın ama ben seni senin beni sevdiğinden daha çok sevdim ---geceler boyu aklımda olan. geceleri taşıp günlerimi dolduran sendin kısacası çok sevdim seni ama sana göre yanlış olmayan benim doğrularım değil. sonunda hatırlattın bana şarkıyı ---seni görebileceğim yer rüyalar artık ---deli diyorlar bana ^^incide^^(günümüze editlenmiştir) ---ah bu ayrılık dedim gözyaşı sayısına bir kaç ilave oldu -ne yaparsam yapayım boş mu yani dedi -ikimiz için en iyisi bu galiba dedim -galibayı biraz daha düşün lütfen dedi -ben düşüncelerimi söyledim. ikimiz için en iyisi bu dedim -arkadaş da kalamayacağız dedi -iki sebeble hayır 1 daha kolay unutursun 2 gelecekti aşkına zarar vermem dedim -şimdi beni bırakıp gidip gelecekten konuşabiliyorsun dedi. ah amk. gitmek isteyeni sikeyim. sarılıp deli gibi boynuna atlayasım var ama ''ama''ları kalbime sokan beynime sokayım -umarım mutlu olursun dedim gözlerim dolarak -dilim başka aşkımlara nasıl alışacak şimdi. dedi dolan gözlerimin setleri patladı -alışırsın zamanla dedim -alışamam aşkım dedi eh be ayrılık bu kadar mı zalimsin bu kadar mı zorsun amk. neden bırakmıyorsun kapıyı açıp gideyim neden hem beni hem onu daha çok üzüyorsun neden birden aklıma onsuz geçecek günlerin özetini sunuyorsun **gitmek o kadar kolayken o kadar da zordu altı üstü kapının kolunu aşağıya basıp kendime çektikten sonra bir adım dışarı çıkacaktım zaten ayrılık rüzgarı kapıyı kendisi kapatırdı benim unutacak kimsem olmamıştı o güne kadar kapıdan çıkarsam o mecburiyetle yaşamaya başlayacaktım hep şarkılarda unutmaktan bahsetmiyormuydu zor olmasa unutmak beste yaptırır mıydı insanlara efesleri offff ulan offf diye çeken insanların da ebruları değilmiydi unutulmak istenen gitsem önden kalsam arkadan yiyecektim aşkın kazığını ama mutlaka bir yerimden girecekti sırtımı dönüp kapıyı açtım o yaz gününde yüzüme vuran soğuk yalnızlığımda üşüyeceğimin sinyaliydi bir kez daha gitme dese dönüp sarılacaktım demedi dışarda kaldım.o ise içerde aramızda hala bir kapıyı çalma mesafesi vardı ayaklarım üzerinde daha fazla duramadım önüme gelen ilk basamağa oturdum hani arkamdan kapıyı açar mı diye açmadı 5 dakika kadar oturdum sonra ya kapı deliğinden baktı yada pencereden benim çıktığımı göremeyince kapıyı açtı içime bir umut doldu sikimin bile beğenmediği iki göt yüzünden ilişkimiz ne hale gelmişti amk. hiç arkama bakmadım geldi yanıma oturdu -yalnızlığın gidecek adresi yok değil mi dedi **yaşadığın yalnızlığa bağlı sen benim yalnızlığımda başka ellere gittin dedim ama sonra pişman oldum dediğimden -gördün mü sürekli aynı şeyler olacak hiç kendimi tutamayacağım dedim bir kibrit çöpü ile kibrit kağıdına döndük bir kere sürtmeyle bile deliler gibi sarılıp öpüşebilirdik ama hep oksijenini bitiriyordum aşkın tekrar yanmaya inatla karşı geldim yanımda otururken ağlaması kesilmiş. derin düşüncelere dalmıştı o da lafları ağzına ağzına sokunca konuşacak takat bile bırakmamıştım kızda hala gitmeyip yanımda olması bile aşkının ispatıydı benim için kendime kızarak kalktım ayağa -görüşürüz dedim hiç bana bakmadan -görüşür müyüz dedi?? umutsuzca ağzımdan kaçmış bir kelime değildi gerçekten görüşmek istiyordum bir kaç saniye daha kalmayı o kadar isteyen kalbim mağlup düştü bacaklarıma gittim dükkana geldim bir kaç saat durup dükkanı kapattım eve gittim. ama duramadım evde bir planım olmamasına rağmen kapıdan dışarı çıktım evet yalnızlığın gidilebilitesi olan bir adresi yoktu bir sınav için kendini hazır hissedip sınav sorularını görünce aslında hiç bir bok bilmediğini farketmek gibiydi. ayrılık hocasına mazeret olarak beynimde elektrikler kesikti. mum ışığında göremedim onu kadar sevdiğimi diyemezdim. defalarca sınıfta kalmam garanti gibiydi bende bu aşk varken uyku bile yalnız bıraktı beni hiç gelmedi ertesi gün hayatın realine dönmek zorunda kaldım yine işe gittim hep gittim hep geldim hiç birşeyi yine değiştiremedim yalnızdım yine yalnız **kalbim ebrudan ötesini görmezken gözümde diğer kadınları bacıdan öte göremedi 5 gün sonra dayanılmaz hal alınca yaşadıklarım onun gidebileceği her yeri sıkça ziyaret etmeye başladım en azından görebilme umuduyla dükkanda değil dükkanın önünde durdum hep belki yoldan geçer diye dükkanı kapatınca evlerinin önünden geçtim ama nafile binlerce kez bişeyler yazmayı denedim telefonla ama hiç birini gönderemedim bir kaç günde unutabiliyorsa insan sevilmeyi bile haketmeyen birisidir. ben unutamadım ama sevilmeyi başka sebeblerden dolayı haketmiyordum çünkü delikanlılığı yine o yaptı ilk mesajı yine o gönderdi -günaydın. bir günaydın bu kadar anlamlı olmazdı. kalbimdeki ölü hücreleri yeniledi resmen -günaydın diye cevap verdim keşke daha başka birşey de yazsaydım çünkü dondu kaldı muhabbet akşama kadar elim telefonda bekledim o yazmayınca çok saçma da olsa -iyi akşamlar nasılsın? yazabildim -nasıl bıraktıysan öyleyim işte.sen nasılsın? dedi nasıldım ki ben? seni terkettiğim gibiyim mi deseydim -sen nasıl olmamı isterdin dedim -benim fikirlerime ihtiyacın yok sanıyordum dedi hiçbirşey diyemedim -mutluluk tercihlerini hep kendin için yapıyorsun dedi ellerim titredi yazamadım konuşsama amk. yazsana bişeyler dedim rezilliğimden sustum sadece -halimi hatırımı sorman bile mutlu etti beni çok sağol hiç görüşemeyiz sanmıştım halbuki dedi -görüşelim ebru dedim. bütün utancımla -nasılsınlarda mı kalacak hep görüşmemiz dedi -mutlu olmuyor musun böyle dedim -beni mutlu etmek için mi görüşüyorsun sadece dedi -bilmiyorum dedim gece olmadan -iyi geceler sana kelebek dedi -çok mu karattım yine akşamı yoksa dedim -bir güneş kendi ışıklarını güpegündüz bu kadar nasıl söndürebilir inan anlamıyorum. güneşimsin dedi -kendimi bende anlayamamaya başladım zaten iyi geceler sana yarın görüşürüz dedim -görüşürüz dedi dükkan kapanıncaya kadar bekledim gidip gecenin muhakemesini uyku öncesi yaptım salaklıklarımın iyice farkına vardım o yazmadan ben yazdım -günaydın diye -bi kaç dakika bekle dedi dakikalarca benim yazmamı beklediğiniz gibi bekledim yarım saat sonra dükkana geldi vay amk. bırakıp gittiğim kıza bak bırakılır mı lan bu diye kendi kendime sövdüm -şimdi konuş bakalım söyle günaydınını benimle dalga mı geçiyorsun. daha mı çok acı çektirmek istiyorsun görelim dedi hem korkarak hem utanarak ama dik durmaya çalışarak -günaydın dedim -günaydın kelebek nasılsın dedi. çok alaycı bir şekilde -teşekkür ederim sen nasılsın dedim -bende iyiyim gideyim mi şimdi. geçtin mi dalganı dedi -bişey içermisin dedim -içmem dedi. çok sinirliydi. babam bana o derece kızsa evlatlıktan redderdi -özür dilerim dedim -bende seni seviyorum gerizekalı dedi.(önceki bölümlerden hatırlarsınız. gitme ile biten entryden) -ben onu demek istemedim dedim -sen ne dersen de olm ben seni seviyorum. gidiyorum ama yine de seveceğim.ne halin varsa gör dedi -bi çay içseydik dedim arkasından. -önce sevdiğini söyle dedi -özür dilerim dedim. biraz utanma sırıtma harmanıyla -adam gibi söyle dedi -seviyorum dedim -kimi dedi -ebeeee(ebeni diyecektimişim gibi) ebruyu dedim -baştan kur cümleyi dedi -seviyorum dedim. -beni cümle içinde kullanarak söyle dedi. gülümesesini saklayarak o kadar hiç utanmamıştım herhalde. binlerce söylediğim seni seviyorum o kadar utanarak söyledim ki. -deli dedi bana **gerçekten delilikti yaptığım.ya geri gelmeseydi? artık tekrar barışmış sayılırdık ama sadece sayılırdık çünkü toprağın altındaki aşkımızın hazinesinin kapağını açabilmek için kenarlarında kalan toprağı da almak herekiyordu haklı olarak naz yaptı -ben gidiyorum dedi -nereye dedim -ben görevimi yapıp beni sevdiğini hatırlattım biraz da sen koş peşimden dedi -bi saniye dedim. derken hemen elini tuttum. yakaladım işte dedim -sen öyle san kelebek bey dedi. elimden kurtulup gitti vay amk. nazın çekiciliğine bak. nasıl sikersen öyle sikilirsin puştluğuna gitmedim. arkasına baktı benim gelmediğimi gördü adımlarını iyice yavaşlattı sonra durdu ey allahım dediğini sandığım bir hareket ve yüz ifadesi ile yürümeye devam etti gözden kaybolduğu köşeden dönünce arkasından koştum köşede bekliyormuş -hayret koşabiliyormuşsun dedi -evet para bozdurmaya gidiyordum dedim -aklın sıra beni en büyük banknotun mu sandın dedi -dur geç kaldım görüşürüz dedim. gülerek -çok gıcıksın kelebek dedi -aşkımın maddiyatı tamam bozulma. ama dükkana dönmem lazım görüşürüz dedim döndüm geri giderken -bi kere sarılsaydık bari dedi -onu ben gidiyorum diye artislik yaparken düşünecektin dedim **içimdeki barışma sevincinden olsa gerek ilkokullu çocuklar gibi koşarak dükkana gittim ben yokken bir müşteri gelmiş. ona satışı yapıp gönderdikten sonra mesaj attım bir an önce gitsin diye de ne fiyat teklif ettiyse verdim. ben aşkımın ihalesini tekrar kazanmışım pazarlıkla mı uğraşayım amk. -gelme sırası bende mi şimdi dedim -neden gelecekmişsin dedi -koşarken ellerim havadaydı görmedin mi dedim -onu koşmaya başlamadan düşünecektin dedi -akşam buluşunca da fikirlerin aynı mı olacak dedim -akşam buluşacağımızı kim söyledi dedi -gece buluşuruz dedim cevap yazmadı -yarın buluşsak dedim -sanmıyorum dedi bende yazmadım bir saat kadar sonra dükkandayken -evin önündeyim dedim 10 dakika sonra -hani nerdesin dedi -aşşağı ineceğimi sanmıyordum dükkana geçtim dedim -yaa beni neden boşuna aşşağı indirdin dedi -dükkana gel dedim -hayır beyefendi sen geleceksin yeter benim geldiğim dedi ** -o zaman dükkanı kapatıncaya kadar bekler misin lütfen dedim -bu kibarlığın sebebi beni özlemiş olman mı dedi -hayır seni boşuna aşşağı indirmiş olmanın özrü dedim -özrün kabul edilmedi. dedi -ben nasıl affettireceğimi biliyorum merak etme dedim -hadi bakalım dedi dükkanı kapatma saati geldi. dükkandayken mesaj attım -aşşağıda bekliyorum dedim -filme bakıyorum gelemem dedi -topu topu bir buçuk saat sürer beklerim dedim -sonra bir filme daha bakacağız dedi -kendi hayat filmin bitinceye kadar beklerim dedim ben bu sırada evlerine doğru yola çıktım. gerçektende 40 dakika daha bekletti sonra aşşağıya indi -merhaba dedi -merhaba dedim -hadi iyi geceler bu buluşma sana yeter dedi şaka yaptığını umdum ama gitti. -bu gece bir daha buluşacak mıyız diye mesaj attım -sanada iyi uykular dedi çaresiz eve gittim mesaj da atmadı belli ki benim burnumu sürtmek istiyordu bozuntuya vermeden izin verdim. ertesi gün dükkana gittim biraz daha haz alsın yaptığından diye peşinden koşuyormuş numarasına başladım -lütfen bugün seni bir kere göreyim dedim tahmin ettiğim gibi. yine sallamadı saat başı mesaj attım seni çok özledim. yeter çektirdiğin acılar lütfen affet artık affet spor mağazasına gidiyorum dizlik alıp önünde diz çökmeye geleceğim bu tarz mesajlar atınca anladı tabi piçlik yaptığımı -çok eğleniyorsun değil mi dedi -tamam pişmanım dedim -kalbimi kırıyorsun hep dedi -mesajlaşmayla olmaz inadı bırak günler geçiyor buluşup konuşalım dedim -yeni çıkmaya başlamış sevgili kuralları geçerlidir. öpmek sarılmak yok dedi -kurallar için daha önce bir buluşma yapalım sonra yine normal buluşuruz dedim -o zaman buluşmada yok dedi -kurallar buluşması bitmiştir. tamam kabul. dedim -işin bitince haber ver o zaman dedi

[revolucijaizkreveta-blog]

Mojih prvih mjesec dana bez plastike

Ovo je priča o meni i Marku. Marku Capeku. Dečku koji mi je promijenio život. Capek. Marko Capek. On je nešto kao James Bond jer podjednako dobro skače i leti na snowboardu samo bez mitraljeza. Njegovo oružje je... Njegovo oružje je podizanje svijesti. Zanima te? Čitaj dalje. Prevrtimo deset godina unatrag. 2008. godina kad sam upoznala Marka. Bili smo na jednom lezbijskom tulumu. Lezbijskom = Marko je bio jedini muškarac tamo, a ja sam bila jedina od 20ak žena koja je hetero. Ne, nismo  se ludo zaljubili nego smo samo hengali zajedno jer, ništa homofobno, ali dosadile su nam priče pijanih gay cura o lezbijskom seksu (ma koliko to muškim čitateljima zvučalo nevjerojatno). Provezli smo se malo noćnim tramvajem i proglasili jedno drugo za miss i mistera noćnog tramvaja. Imali smo i slike kao dokaz. Razmijenili smo brojeve mobitela, ali kako to već biva u noćnim poznanstvima, nikad te brojeve nismo upotrijebili. A sad fast forward na 2018. godinu. ''Nika?'' - ''Marko?'' - ''Isssss 20 years no see!'' - ''Haha, brijem da je ipak 10, ali  zaokružimo na 20. High five!'' Long story short, popili smo koje piće ili dva, možda tri. To ponovili još koji put. Otišli na Sljeme i na neki priglupi festival. Ništa neuobičajeno za ljude koji su prijateljski kliknuli. Što je u ovom prijateljstvu neuobičajeno je promjena mog života. Promjena koja je započela Markovom rečenicom uz šalicu kave: ''Znaš li ti da u ovoj kavi ima plastike?'' - ''Ha??'' - ''Znaš li ti da u pivi ima plastike?'' - ''Ima plastike u kavi i pivi?'' - bila sam malo zbunjena jer jedino što znam je da nije dobro piti vodu iz plastične boce pa to već godinama niti ne radim već sve dostupno kupujem u staklenim bocama. ''Kad peremo vodom neki plastični artikl mikro i nano čestitce plastike odlaze u odvod, zato u 70ak posto vode u Europi gdje je voda pitka ima plastike, a u Americi u 90ak posto'' - pojašnjavao mi je Marko ne mogavši usput ne prokomentirati ženu koja je upravo skupljala pseće gov... drekec plastičnom vrećicom: ''Eto vidiš! O tome ja cijelo vrijeme pričam! Psećem dreku treba svega nekoliko  sati da se razgradi, a plastičnoj vrećici nekoliko stotina godina! U našim drogerijama imaš vrećice za pseći drek koje su razgradive, a koštaju svega 2 kune više! Dakle, 2 kune za jedan korak k spašavanju svijeta! Ne znam za tebe, ali ja kovanicu od 2 kune izgubim  valjda svaki dan!'' Plastične boce nikako nisu namijenjene ponovnom punjenu jer su dušu dale kao leglo infekcija. Stručnjaci su najviše zabrinuti zbog bisfenola, kemikalije koja se koristi  u proizvodnji plastične ambalaže, a koji prema nekim istraživvanjima čak može poremetiti menstrualni ciklus i ovulaciju, povećati rizik od nastankka endometrioze pa čak i raka dojke. A prema nekim istraživanjima ponovno napunjena plastična poca sadrži više bakterija nego WC školjka! Posebno je vlažno grlo bočice savršeno mjesto ra razmnožavanje bakterija, pa ste slabijeg imuniteta možete dobiti i proljev. Inače, Marko već godinama živi bez plastike za jednokratnu upotrebu i kroz naša druženja privolio je i mene da prijeđem na njegov dark side, he's got candy. Šalim se. Nema on nikakav candy, tj. ima, ali za naš planet Zemlju jer ''budi promjena koju želiš vidjeti u svijetu'' je valjda jedini klišej koji je stvarno istina. ''Korištenje i bacanje plastičnih vrećica je čisti komoditet'' - priča mi on: ''Što te spriječava da jednom investiraš u platnenu shopping vreću koja neće zagaditi prirodu, a imat ćeš je godinama?Isto tako kad je riječ o kupovini odjeće i internet shopovi, a i naše trgovine većinom imaju opciju papirnatih ili bio ambalaža'' Ovaj mladi ultra cool inžinjer elektrotenike, smjer energetika, koji se već 12 godina bavi aktivizmom oko zaštite okoliša, nije trebao koristiti nasilje pa čak ni pasivnu agresiju da me uvjeri da je njegov način života nešto totalno za mene. Na kraju, zbog upravo te svijesti o zagađenju već godinama koristima platnenu shopping vreću pa sam odlučila krenuti korak dalje pa pomislih, kad već imam pozersku titulu influencera zašto ne bih vama prenijela svoje iskustvo, mojih prvih mjesec dana bez plastike, prvih, ali nikako ne i zadnjih. Život bez plastike polako, ali sigurno postaje moj život. Jeste li znali da 100 000 morskih sisavaca umire samo zbog plastike godišnje? Kitovima i delfinima uništavamo njihov habitat. Ja to doista ne želim činiti i onako imam već dovoljno grijeha za deveti krug Danteova pakla, ne treba mi još i ovo na duši. Treba li tebi? Poslušala sam Markove savjete i krenula laganim baby koracima: za početak sam prestala kupovati bilo što u plastičnoj ambalaži. Dakle, kad kupuješ primjerice tjesteninu, zaboravi na onu u plastičnoj vrećici i kupi u kartonskoj kutiji. Mineralna voda u plastičnoj boci? Hej, pa ne postoji bez razloga i u staklenoj! Čak i svoju omiljenu drogu zvanu Coca Cola u većim supermarketima možeš kupiti u  staklenim bočicama. Dakle sva, baš sva plastika je zamjenjiva staklom ili kartonom. ''Kad se poželiš slikati u karipskom raju, prvo moraš pola sata čistiti plažu da bi dobio kadar bez plastičnog otpada u njemu! Kad surfaš obalama Sjeverne Afrike, udaraju te komadi plastike!'' - priča mi Marko o svojim iskustvima s egzotiičnih putovanja: ''Plastika je ogroman problem jer se ne razgrađuje! Kod nas je naizgled bolja situacija jer ako kreneš pješice od Zagreba do Zadra naići ćeš na svega pet boca i tri vrećice i samo iz izignorirati jer tuđe smeće ne doživljavamo kao naš problem, a trebali bi. Mi volimo naše more prezentirati kao najčišće, ali to uopće nije istina.'' Plastiku sam prestala koristiti plastiku zbog svojeg  zdravlja pošto, posebno kad je riječ o tekućinama, plastična ambalaža otpušta nano čestice plastike. Zar želim to piti? Ne! ''Nama u Hrvatskoj uopće ne treba niti jedna plastična boca jer imamo pitku vodu. Čak je možemo piti i na izvoru na našem Sljemenu!'' - govori mi Marko dok smo šetali supermarketom u potrazi za biorazgradivom ambalažom. ''To je jako teško'' - rekao bi netko, ali to uopće nije točno jer našli smo i pića i hranu. Nabavila sam i staklenu bocu s girly uzorkom koju kod kuće napunim filter vodom i s tim hodam okolo što je mnogo bolje i za mene  i za tvoj planet nego da nekontrolirano kupujem kojekakve već same po sebi umjetne ledene čajeve u plastičnim bocama. Po Markovom naputku, kad  primjerice kupujem salatu uzmem već korištenu vrećicu, kasnije tu vrećicu okrenem naopačke, operem je i osušim i spremna je za novu upotrebu. Dakle, poanta je da izbjegavamo jednokratnu upotrebu plastike jer to je, kao što Marko uvijek naglašava, čisti komoditet. Najlakše je samo proizvoditi otpad i to onaj najgori - nerazgradiv, otpad zbog kojeg naša djeca na plažama više neće tražiti školjke nego komade plastike i izranjati s plastičnim vrećicama na glavi. Ljudi se ponašaju egoistično, ako kod bilo koga kod kuće ostavimo  nekoliko plastičnih boca, osobi će to smetati i to će izbaciti u kontejner i tretirati te boce kao da više nisu njihove i nisu njihov problem. Točno, ako gledamo egoistično, onda fakat nisu, ali  ako gledamo  globalno, baš svaka plastična boca je i moj i tvoj problem. ''Toliko smo se udaljili od majke prirode da zaboravljamo da je to sve dio nas'' - govori mi Marko ispijajući vodu iz naravno staklene boce. Uh, koji vruć dan. Vrijeme je za ljetovanje! ''Kad već spominješ ljetovanje'' - odmahuje Marko glavom: ''Izronio sam jednom plastični koralj. Dakle, dotle smo došli!'' Počela sam drogerijama kupovati kompostabilne vrećice za smeće koje su opet 2 kune skuplje od običnih. Opet 2 kune za spas svijeta! Marko me podučio kako  proizvesti sredstvo za pranje suđa od kokosa, a više koristim niti plastične perilke za suđe već ekološki prihvatljivu agavinu četkicu (koja se, osim što ne zagađuje okoliš, uopće ne razmoči i fakat je trajna), a koja košta 4 kuna i 50 lipa. Plastika je inače kvalitetan proizvod koji se treba koristiti sa pažnjom. Trebamo je reciklirati pa tako i stvari koje su nužno od plastike kao primjerice skijaške jakne, treba kupiti od reciklirane plastike. Inače, imam jednu PVC jaknu koju jako volim, ali Marko me utješio riječima da ta jakna nije problem jer ne bacam svaki dan takvu jaknu u smeće, a niti se takva jakna pere pa nano čestice plastike ne odlaze u odvod.  Sva druga odjeća trebala bi se bazirati na lanu, pamuku i vuni jer pranjem sintetike čestice plastike odlaze u vodu. A plastičnu vrećicu trebamo oprati kao što operemo tanjur. Što je s kozmetikom i sredstvima za čišćenje? Počela sam izbjegavati kozmetiku koja ima mikrogranule za čišćenje. Marko me prebacio na proizvode na ekološkoj bazi čija ambalaža je od reciklirane plastike pa tako ne pridonosim izgradnji nove plastike, a tim sredstvima ne pridonosim zagađenju mora. Uz Markovu pomoć izradila sam i svoj prvi sapun i pastu za zube i moram reći  da je to najbolja pasta za zube koju sam ikad probala jer osim što skida plak izbjeljuje zube: dakle, ekstra djevičansko kokosovo ulje, kalcijev karbonat iliti bijela kreda, xylitol iliti brezin šećer što je vrsta šećera koja ubija loše bakterije i dovodi floru u ustima na zdravu razinu. To je puno bolje od toksičnih preparata kojima ubijamo sve! Lako je proizvesti i dezić koji jači od svih ovih koji obećavaju 48 sati svježine: kokosovo ulje, shea maslac i soda bikarbona bez aluminija. A sapun može skuhati svatko tko zna skuhati rižu. Na netu su dostupni online kalkulatori kojima je lako proračunati točno na grame koliko čega treba, sve to izmiješamo, pH mu je 8, a sadrži u sebi glicerin. Ista stvar je sa sapunom za pranje suđa. Što je najbolje, sve košta puno manje nego da to kupimo u dućanu. Prošlo je tek mjesec dana otkako živim, koliko je to moguće, bez plastike, a već se osjećam bolje u vezi sebe kao osobe i to bih preporučila svakome. Pokušaj i ti, baby koracima, prvo s platnenom shopping vrećom koju ćeš imati godinama. Počni s vodom u frižideru u staklenoj boci. Samo počni i ako nam se pridružiš ti, ti, ti i ti, a i ti tamo bit ćemo promjena koja će se doista vidjeti u svijetu. Marko, hvala ti! PS čekirajte Markov video:   Read the full article

[whereamymeetscarrie]

THEY TRIED TO MAKE ME GO, I SAID NO

Već par dana mi se u glavi vrti jedna riječ – depresija. Što mi zapravo znamo o depresiji? Depresija je stara koliko i čovječanstvo. Ubraja se ne samo u najranije opisane bolesti u povijesti medicine, nego i u najčešće psihičke poremećaje današnjice. Ne mogu navesti niti jednu osobu koja u životu nije imala jedan depresivan dan. Što ako su depresivni dani naša svakodnevnica? Been here, done that.

Depresija mi je dijagnozirana dok sam imala samo 14 godina. Nikad neću zaboraviti dan kad sam došla (nazvat ću je rehabilitacija) u rehabilitaciju. U ured Crvenokose, uz pratnju majke. Tipkala je po tipkovnici, dok je u monitoru upisivala nešto. Čekala sam da mi se obrati. Bila sam zbunjena.

"Jesi li ikad pokušala počiniti samoubojstvo?" – nakon dugog tipkanja, upitala me, smirenim tonom, koji mi je godio.  

Mama je odmah počela odgovarati umjesto mene, i negirati na njezino pitanje.  

"Jesam!"– uzviknula sam da ušutkam majku. Ne. Ne znaš ti puno toga. Nisam ti sve stvari rekla. U tome trenutku nisam mogla pogledati u nju. Bila sam užasno posramljena. Ne mogu si ni zamisliti kako se tek ona osjećala.

„Jednom ili više puta?“ – ponovno me upitala, ignorirajući majku.

„Više puta.“

Ne znam što je mene tada puklo da budem skroz iskrena. Bez dlake na jeziku. Nisam imala potrebe više ništa skrivati. Dvije godine je dugo vremena. Bila sam spremna ispričati toj nepoznatoj ženi svaki sitan detalj iz svojeg života. Bez obzira na to što ju znam samo par minuta.

Vraćamo se na moju najveću tajnu. Pakao zvan depresija. Ne sjećam se kad sam točno prvi puta primjetila siptome depresije kod sebe, ali se sjećam da sam se u petome razredu osnovne škole počela naglo mijenjati. Od pričljive, vedre, pomalo hiperaktivne djevojčice, postala sam sramežljiva i povučena u sebe. Sjećam se da sam prije bila toliko željna razgovora s ljudima, mogla svojim vršnjacima priči na ulici i započeti razgovor s njima. Nakon promjene, nisam se više usudila. Dapače, ne mora nužno značiti da se počela depresija razvijati, nego može biti i pubertet u pitanju. Kad se to dvoje spoji u jedno, to je jedna jako loša i opasna kombinacija. Trajalo je neko vrijeme. Uvijek sam se nadala povratku na staro, i trudila sam se vratiti na staro, ali jednostavno mi nešto nije dopuštalo. U šestome razredu osnovne škole, počelo mi se formirati ono, što ljudi misle o meni? Prije mi uopće nije bilo stalo do toga. Znala sam kada se netko želi družiti sa mnom, a kada ne želi. Ustvari, družila sam se sa svima, bez obzira na to. Tada sam u glavi formirala tuđa mišljenja o sebi. Bilo je onih negativnih uglavnom. Sigurno misle da sam debela, da sam ružna, da imam veliko dupe, da sam previše dlakava za jednu djevojčicu, da ne mogu ništa raditi sama pošto imam oštečenje sluha, da sam previsoka i da ne vide ništa od mene prepisati na ploči pošto sjedim u prvome redu. Genetski od oca imam osjetljivu kožu, i imala sam problema s kožom, pogotovo po dlanovima. Zbog toga sam mislila da me ljudi prije svega gledaju kao čudovište koje nitko ne želi dirati. Bolest nije bila zarazna, ali je bilo gadno za vidjeti takve dlanove. Skrivala sam to kako sam god mogla. Navlačenje rukava do dlanova, rukavice bez prstiju, narukvice koje bi povukla malo više prema dlanovima, marame, imala sam svojih načina. Stres je donio proširenje na cijele dlanove i prste. Nije bilo lako, pogotovo jer djeca znaju biti okrutna. Uskoro su demoni u glavi ta tuđa mišljenja formirala u realnost, odnosno pomislila sam da ljudi stvarno tako misle o meni. Što je uzrokovalo skroz povlačenje u sebe. Nadala sam se da mogu biti poput duha. Nevidljiva i neprimjetna. Iako sam obožavala šarene kombinacije, što je samo izazivalo veću pažnju od drugih. Ne mogu na prste nabrojati koliko puta sam znala čuti „Danas ti nisu maškare.“ u školi dok sam prolazila hodnikom. Dodatna nesigurnost i kompleksi, ali nije mi palo na pamet da promjenim stil. Od svega na sebi, obožavala sam svoj stil.

Sedmi razred osnovne škole. Mediji su odvratni. Misle da mogu pomoći informacijam, ali kad se te informacije stave u krive ruke, napravi se više štete nego koristi. Otkrila sam za značenje riječi „Emo“. Ne želim da informacija dođe u krive ruke, pa ću samo reći da sam se pronašla u svemu tome. Odlučila sam da sam ja Emo, odnosno i bila sam psihički. Zatim sam polako počela odbacivati svoj šareni stil i zamjeniti ga sa crnom nijansom. Kosa mi je bila prirodno tamno-smeđa, samo su šiške falile. Šiške su i došle na svoj red. Prema karakteristikama, samo su mi dvije stvari falile da budem kompletni emo – samoozljeđivanje i depresija. Depresiju sam već imala iako nisam znala. Gadi mi se takvo razmišljanje. Što mediji mogu napraviti od male djevojčice, da dobije želju da ima depresiju i da se samoozljeđuje? Prvi puta sam pod nastavom odlučila isprobati sa šestarom umjesto flomastera nacrtati nešto po koži. No, nisam ni pomišljala da će mi to biti prva ovisnost.

Ne sjećam se svojeg drugog poteza crte, ali se sjećam da nije mogao proći ni jedan loš dan od toga, a da ne povucem crtu na unutrašnjosti podlaktice. Rane su dan danas zarasle, osim jedne koja će zauvijek biti ovdje. Bilo je dana i kada sam se htjela skidati s toga, pa bi samo noktima grebala po koži, samo da osjetim nešto ali nije bilo dovoljno. Godinama je to bila moja mala tajna. Rane bi znale trajati po tjedan, dva, onda se polako povlačiti. Do tada bi koristila sve metode skrivanja. Jedino sam u kadi bila potpuno slobodna.  

Što se škole tiče, uvijek sam morala biti odlikaš. Svi su mi govorili da imam dobre ocjene, a i imala sam. Grabila petice samo tako, ali ne. Nisam prolazila sa 5.0. nego sa 4,5 što je bila užasna ocjena i prosjek za mene. U sedmome razredu sam skroz odustala od učenja, odnosno takvozvanog grijanja stolice. Ritual mi je bio – doći doma iz škole, pojesti nešto ako bi mi se dalo, ako ne trk u sobu koja je morala biti zamračena, užasan dan u školi dvije tri crte po ruci, i provesti ostatak večeri i dana na mobitelu. Ne znam kako sam prošla sedmi razred. Dan danas se čudim samoj sebi. Možda mogu zahvaliti svojem slušanju na satu i statusu odlikaša? Nebitno.

Osmi razred je bio najgori do sad. Depresija je dosegla svoj vrhunac i čekala je dan kada će biti otkrivena u potpunosti. Sjećam se da nekad nisam mogla izdržati i napravila par crtica pod satom, par puta su me uhvatili, izveli u hodnik na razgovor, na što bi im ja tvrdila da je sve dobro sa mnom i da to radim iz dosade/zajebancije. Imala sam dobre argumente. Povjerovali su mi. Ili ih nije bilo briga? Ne znam. Od učenja i slušanja na satu sam potpuno odustala, samo sam čekala da prođe dan i da mogu otići u sobu. Iako sam u društvu imala jako dobru masku. Uvijek bi sve oko sebe nasmijavala, bila sam vrckasta, izvodila bi neke pizdarije samo da meni ni mojoj okolini ne bude dosadno. Sjećam se da se tada i nesanica počela razvijati. Par puta sam znala zaspati u školi, neki su reagirali, neki učitelji su me pustili da odspavam. Moje ponašanje je doslovno vrištalo – pomozite mi. No, nitko nije čuo. Došli su topliji dani i drugo polugodište. Dani su bili dovoljno topli da se skinemo u kratke rukave. Ne. Ovisnost je izmaknula kontroli, iako sam bila svjesna da ne mogu vječito nositi hoodicu s dugim rukavima na sebi jer se i samo ljeto počelo bližiti, a i sam kraj osnovne škole.

„A, skini se čovječe, zar ti nije vruće?“ Rekla je učiteljica iz geografije, prije nego što je započela s predavanjem. Znojila sam se kao svinja.

„Ma nije. Ugodno mi je.“ – Huh. Još jedna laž. Nisam mogla dopustiti da moja bude tajna otkrivena.

Što se samog kraja škole tiče, već sam imala zacrtano u glavi da padnem razred i da imam još jednu godinu u osnovnoj. Nisam još bila spremna za veliki korak zvan srednja škola. Znala sam da to znači odlazak u novi grad, nova okolina, drugačije okruženje od onoga što sam navikla do sada. Čekala sam sam kraj, i početak. A isto tako sam htjela imati barem dobre ocjene iz svojih najdražih predmeta, čisto da sebi dokažem da još uvijek mogu.

Sredina tjedana. Obukla sam bijeli sako čiji su rukavi bili na pola podlaktice, rane sam sakrila puderom, čak je i djelovalo. Sako je bio dosta lagan, tako da sam se riješila problema zvan vrućina, a tajna je ostala na sigurnome. Win-win situacija. Biologija mi je bila jedna od najdražih predmeta.Testovi su iz petica spali na trojike i četvorke. Bila sam uvjerena da ću barem iz biologije 4 imati zaključeno.

„Ne, A. Imati ćeš 3 za kraj.“

MOLIM?!? Tri. Iz biologije? Samo sam uzvratila sa kratkim "Okej". Ali ne, nije bilo okej. Potreba me uhvatila. Zbog činjenice da nisam dokazala samoj sebi da još uvijek mogu. Osjećala sam se kao najveće govno tada. Sljedeći sat, matematika. Imali smo tehnički taj dan, pa smo nosili i pribor sa sobom. Prije sata sam samo uletila na wc sa torbom i priborom. Izvadila skalpel, i povukla najdublju crtu do sada. Trebalo mi je to. Nisam mogla čekati još par sati da napokon dođem doma. Nagnula sam glavu, zatvorila oči i uživala u toj slatkoj boli. Nisam uspijela okusiti ih par sekudni užitka, već čula kucanje na vrata. „A? Ajmo na nastavu.“ – rekla mi je tadašnja najbolja frendica. Uzvratila sam joj da ću doći i da ode u razred bez mene. Pogledala sam natrag na pribor i ranu. Iz rane se počela širiti krv.  Istrgnula sam komadić wc papira i obrisala. Pospremila pribor i vratila se u razred.  Još minuta do početka sata. Pričala sam s frendicom. U jednome trenutku su joj se oči raširile i pogledala je u moju desnu podlakticu. Na njezinu rekaciju sam podlakticu povukla prema sebi da ju sakrijem. Mislila sam da je primjetila stare rane, i da će joj moje skrivanje odmaknuti pažnju od toga. „Ti. Krvariš.“ – Rekla je u šoku. Bacila sam pogled na podlakticu. Kroz rukav sakoa se proširila crvena boja. Sranje! Tajna otkrivena. U tome trenutku sam doživjela ogroman šok. Pogledala sam ispred sebe i nisam govorila ništa. Suze su htjele odraditi svoj posao. Ne, sada. Ne, ovdje. Učiteljica je došla u razred. Zamolila je učiteljicu da me pusti van i odmah je nazvala moju mamu. Sjećam se da smo bile ispred škole. U tišini. Pazila me. Poduzela je nešto. Na tome ću joj biti vječito zahvalna.

Pozdravila sam se s njme i ušla u auto. „Kakve pizdarije izvodiš?“ – bilo je njezino prvo pitanje. Nisam imala snage odgovoriti joj. Šok me polako počeo puštati. Osjećala sam se tako mirno i spokojno. Na putu do kuće počela je plakati. Osjećala se krivom što nije prije primjetila to. Eh. Pohvala za moju metodu skrivanja. Nitko ni nije.

Došle smo kući. Odmah je uzela zavoje i zamotala mi ranu koja mi je promjenila život.  

„Jel te boli?“ – upitala me nakon što mi je stavila tekućinu, da ne dobijem infekciju. „Ne.“ – prva istina koju sam izgovorila nakon toliko dugo vremena. Nije me boljelo, nimalo. Friška rana mi je oduvijek bila veliko zadovoljstvo. Orgazam na koži.

Odmah je zvala pomoć i sve koje imaju iskustva s time. Napričala sam se s dosta stručnjaka. Bez dlake na jeziku. Bilo mi je drago da mogu nakon toliko vremena nekome reći istinu. Počela sam se osjećati puno bolje nego što sam se osjećala kroz ovih par godina. Nakon toliko dugo vremena, potreba za samoosljeđivanjem je isparila. Obećala sam samoj sebi da više nikad neću povuci crtu po koži. Mislila sam da je napokon bilo gotovo, da sam spašena.

No, morala sam ići u rehabitaciju. Kod pravih stučnjaka, koji znaju što treba i kako treba postupati sa mnom.

„Morati ćeš ostati ovdje par tjedana.“ – Nakon procjene, psihoanaliziranja mene, dobivenih rezultata pretrage rekla je Crvenokosa.

„Ne. Dobro mi je. Osjećam se bolje.“ – Odmah sam reagirala. Stvarno sam se osjećala dobro i nije bilo potrebe. Ali je na papiru pisalo drugačije.   Sigurno su vam odnekud poznate ove riječi i situacija? Osvježimo pamćenje. „They tried to make me go to rehab, I said, no, no, no.“

Ipak mi je bilo potrebno i morala sam ostati. Bio je to početak odvikvanja. Početak novih ovisnosti. Najvažnije od svega, morala sam ponovno naučiti kako živjeti život, ali ovaj puta bez depresije.

Nastavak dolazi kroz par dana. Ne mogu sve od jednom pisati. Pogotovo ne o depresiji jer sam užasno osjetljiva na taj dio svoga života i mrzim o tome pričati detaljno. Tako da je pisanje svega ovoga, veliki izazov za mene.   -A