vatraxokoritso

[vatraxokoritso]

It's in our hands*

Φορούσα ένα μπλε φόρεμα και κάτι τέλειες χρωματιστές γόβες με λεπτό, ψηλό τακούνι. Δεν ήξερα τι σου άρεσε να φοράω, τόσο καιρό σε ήξερα όμως ποτέ δεν σε είχα ρωτήσει, αλλά κι εσύ δεν έκανες τον κόπο να μου πεις. Δεν σε ένοιαζε. Κι όμως ήξερα ότι εκείνη τη μέρα θα ήμουν τέλεια, για σένα. 

"Όταν μου μιλάς, είτε μου λες για την οικονομική κρίση είτε μου λες "σε θέλω", είναι σαν να γυρνάς μια καραμέλα μέσα στο στόμα σου... δεν μπορώ να σου αντισταθώ" μου είπες και αυτό ήταν το πιο γλυκό κομπλιμέντο της ενήλικης ζωής μου.

Περάσαμε ολόκληρη τη μέρα μαζί. Φάγαμε και μετά με τράβηξες να χορέψουμε. Είχα μείνει ξυπόλητη και με "ανάγκασες" να πατάω πάνω στα πόδια σου, όπως κάναμε όταν ήμασταν παιδιά. Μετά με σήκωσες και με έβαλες να καθίσω πάνω στον πάγκο της κουζίνας, για να με ταΐσεις παγωτό. 

Ήταν η πιο όμορφη δική μας μέρα κι όταν τελείωσε μου ζήτησες να μείνω και να κοιμηθούμε παρέα, αλλά δεν θα το ρίσκαρα με τίποτα στον κόσμο να ξυπνήσω πλάι σου. Είχα ήδη προχωρήσει μαζί σου πολύ περισσότερο από όσο μας επέτρεπε ο χρόνος που είχαμε δικό μας. Και κάπως έτσι εσύ έφυγες κι εγώ δεν κατάλαβα ποτέ πώς κατάφερα να ξεπεράσω εκείνο τον χορό με τις γυμνές πατούσες μου πάνω στα πόδια σου. 

*ποτέ δεν ήταν τελικά. 

#love

[vatraxokoritso]

Look no further I look no further It's in our hands It always was It's in our hands

[vatraxokoritso]

Her skin is copper and her voice is Spanish red Her vibe is golden 'till her anger kills it dead She wants the world to see A body rich in harmony A mouth cruel as death

#love

[vatraxokoritso]

άνθρωποι

Κοιτάζω τον κόσμο και προσπαθώ να μαντέψω. Κρύβουν άραγε ιστορίες; Θα μου πεις: όλοι δεν κρύβουν; Ακόμη κι όταν κρατούν τις ζωές τους φανερές και τις επιδεικνύουν με δυνατούς προβολείς. Όπως αυτή η γυναίκα με το πράσινο παμπάλαιο ταγιέρ και τα ίσια -σχεδόν χωρίς υποψία τακουνιού- παπούτσια, δείχνει τόσο κουρασμένη, είναι γύρω στα 70, μοιάζει να μην περιμένει τίποτα πια. Μόνο ίσως την ζωή της να τελειώσει. Είναι όμως κι εκείνος ο μικρός δίπλα, έχει καρφωμένα στα αφτιά του τ’ ακουστικά του iPod, κουνάει το κεφάλι του στο ρυθμό, μοιάζει χαρούμενος, ίσως επειδή το σχολείο τελείωσε, ίσως επειδή του αρέσει εκείνη η πιτσιρίκα στην άλλη άκρη που τον αγνοεί επιδεικτικά. Θέλει να δείχνει άνετος και σίγουρος, αλλά η καρδούλα του το ξέρει… 

Κι ο άλλος. Υπάλληλος; Χαμένος σε σκέψεις, βαρύς και προβληματισμένος, μοιάζει να τον καταπίνει το γκρι ριγέ κοστούμι του. Έχει άραγε κάποια να τον περιμένει σπίτι, να τον πρήξει για τους λογαριασμούς που δεν πλήρωσε, να του δώσει τελεσίγραφο για τις διακοπές στο πατρικό της, “κάποιος πρέπει να κρατάει τα βράδια τα παιδιά…”. Και η άλλη, ναι αυτή είναι πραγματικά ωραία εικόνα. Κάθεται μόνη, και κάθε τόσο είναι σαν να σκέφτεται κάτι, και τότε χαμογελάει, Γύρω στα 30, με συνηθισμένα χαρακτηριστικά, δεν την λες όμορφη, όμορφη την κάνουν οι σκέψεις της και το χαμόγελό που φωτίζει τον κύκλο γύρω της. Το παίζω χρόνια αυτό το παιχνίδι. Θα ήθελα να μπορούσα να ακολουθήσω νοητά κάποιους από αυτούς τους ανθρώπους, που ερήμην τους προβάλω τις ζωές τους, αυθαιρετώντας, τις κάνω ιστορίες… Να δω τι πραγματικά από όλα αυτά ισχύουν στην ζωή τους. Έχουν παίξει άραγε εις βάρος μου κι εκείνοι παρόμοιο παιχνίδι. Τι να σκέφτονται τώρα που μας κοιτάζουν; Μπορούν να μαντέψουν την αλήθεια; Τι σενάρια να φτιάχνουν; Μπορούν να φανταστούν την μικρή τεράστια ιστορία μας; Αυτό που μετά από την σιωπηρή μας συμφωνία δεν μοιραζόμαστε πλέον με κανέναν. **** Περπατάμε ο ένας δίπλα στον άλλον κι αυτή η διαφορά ύψους είναι βολική. Γλυκιά και τρυφερή συνήθεια, δεν θέλω να την κόψω: πάντα σκαρφάλωνα στις μύτες των ποδιών μου για να φιλήσω, ακόμη κι όταν δεν υπήρχε λόγος, κι ας μην υπάρχει και τώρα, εμείς οι δύο δεν φιλιόμαστε πια. Μόνο στο γεια και στο αντίο.

Δεν ήσουν ποτέ ωραίος με τη κλασσική έννοια, αλλά ο χρόνος σου πάει, σε κάνει ακαταμάχητα γοητευτικό στα μάτια μου. Ψιλοβρέχει, περίεργος καιρός, ταιριάζει με μας που μιλάμε για τα πάντα πλέον εκτός από το μεταξύ μας. Παρατηρώ τα μακριά σου δάχτυλα, δεν νομίζω να ‘χω δει ωραιότερα χέρια. Ίσως και να μην υπάρχουν. Μπαίνουμε στο αμάξι, γυρνάς και με κοιτάς με το γνωστό σου ύφος, αυτό που κάποτε με γοήτευε και άλλοτε ήταν για χαστούκια. Μαντεύεις άραγε τι σκέφτομαι: κι όμως θα μπορούσαμε να έχουμε κερδίσει...

[vatraxokoritso]

Κάποια στιγμή, λοιπόν, σταματάς να κινείσαι και απλώς τοποθετείσαι αναλόγως, με ό,τι διαθέτεις, καταλαμβάνοντας μια θέση στο "σοκάκι". Γίνεσαι πόρνη της βιτρίνας που δεν πολυνοιάζεται. Όποιος θέλει ας περάσει, αν όχι θα μπει ο επόμενος...

#thuglife

[vatraxokoritso]

όσα σουβλάκια και να φας, εγώ θα σε σκέφτομαι πάντα νηστικό.

#love #Love the life you live Live the life you love.

[vatraxokoritso]

Ooh, baby, ooh, baby, I'm in love

Θυμάμαι ολοζώντανα το πρώτο μας φιλί, δηλαδή το φιλί που εσύ μου έδωσες. Στεκόμασταν στην γωνιά του δρόμου, κοντά στο σπίτι μου. Ήταν η μέρα της γιορτής μου και πέρασες για ένα βιαστικό χρόνια πολλά, "ευκαιρία να περπατήσουμε και να τα πούμε λιγάκι από κοντά..." 

Δεν θυμάμαι τι λέγαμε, δεν θυμάμαι πώς προέκυψε. Δεν ήμασταν φίλοι, απλώς κάτι περισσότερο από γνωστοί, που ανάμεσα σε άλλα κάπως φλέρταραν μεταξύ τους, πράγμα συνηθισμένο στις μέρες που όλοι χαριεντίζονται με όλους. Κι εκεί που το παίζαμε σοβαροί και συγκρατημένοι, έτσι όπως στεκόμουν με τα χέρια στις τσέπες, με τράβηξες πάνω σου και με φίλησες. Καιρό μετά μου αποκάλυψες "σκέφτηκα ότι θα μου έσκαγες κάνα χαστούκι, αλλά είπα να το ρισκάρω". Με αιφνιδίασες, αλλά δεν σου το έσκασα. Δεν θυμάμαι πόσο κράτησε, αλλά με το που σταμάτησες σε τράβηξα εγώ για να με φιλήσεις ξανά και πάλι.

Το νοστιμότερο φιλί που έχω γευτεί ποτέ, ακόμα έχω νωπή τη γεύση σου. Το στόμα σου πάνω στο δικό μου, το δέρμα σου, τη μυρωδιά σου... Τόσο ζωντανά, λες και έπεσαν σε μια χαραμάδα του χωροχρόνου, ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό και έχουν φυλακιστεί για πάντα εκεί. 

Ό,τι και αν γίνει, ό,τι και αν συμβεί, ακόμα κι αν εμείς γίνουμε σκόνη, η φρεσκάδα αυτού του πρώτου μας φιλιού δεν θα χαθεί ποτέ. 

#kiss #love

[vatraxokoritso]

Στα ΑΤΜ που συναντιόμαστε...

Πάω όποτε θυμάμαι στο ΑΤΜ, συνήθως βράδια, λίγο πριν τις 12 και μετά περιμένω να αλλάξει η μέρα για να βγάλω και το 2ο μεροκάματο. Σήμερα, πριν από μένα περίμενε μια τύπισσα, πιάσαμε κουβέντα. "Μου έδωσε 60€, πρώτη φορά μου συμβαίνει!", χαρά ενθουσιασμός. Σκάει νεαρός με κάπρι, "τρέξε να προλάβεις" του λέμε "δίνει 60!", "σε μένα δεν δίνει καθόλου!" φωνάζει, "μα γιατί; Σε μας έδωσε, κάνει διακρίσεις!;" το κάπρι θα φταίει...

Του δίνει 50ευρω με την 6η προσπάθεια. Τελικά δεν χρειαζόταν να βιαστεί, απομένουν ακόμα 4 ολόκληρα λεπτά! Έρχονται κι αλλοι, περιμένουν να αλλάξει η μέρα. Πιάνουμε κουβέντα για τη γειτονιά. Για το ότι κλείνουν τα εμπορικά καταστήματα, αφού έχουν 50% εκπτώσεις, αλλά κανείς δεν ψωνίζει. Για το ότι χουμε μείνει παγωμένοι και απλώς καθόμαστε και παρατηρούμε όσα συμβαίνουν. Καταλήγουμε ότι "δεν μας ζορίζει το capital control, μακάρι να συνεχίσουν να δίνουν οι τράπεζες λεφτά, έστω κι έτσι". Συνηθίζει ο άνθρωπος εύκολα μια νέα συνθήκη, ειδικά όταν φοβάται τα χειρότερα.

Εμφανίζεται γυναίκα, ρωτάμε όλοι μαζί "για σήμερα;" λέει "ναι!" και συνεχίζουμε όλοι μαζί σαν χορός αρχαίας τραγωδίας, "βιάσου, αν είναι για σήμερα μόλις που προλαβαίνεις!" Ρεμβάζουμε στην Κηφισίας περιμένοντας να αλλάξει η μέρα, για να πάρουμε και το 2ο μας 60άρι, αν μας αγαπάει...

Η νεοφερμένη γυναίκα, αυτή που πρόλαβε στο παρατσάκ, κάτι μονολογεί, η μια κάρτα της έδωσε λεφτά, η άλλη όχι... Ποιος χέστηκε. Έχει αλλάξει ήδη η μέρα. Η πρώτη, αυτή που προηγούνταν, ξαναπαίρνει θέση μπροστά στο ΑΤΜ, "μ' αγαπάει, πάλι 60 μου έδωσε!" λέει κουνώντας τα 20ευρα και φεύγει. Η νεοφερμένη, παρακάμπτοντας την ουρά των 6-7 ανθρώπων που έχει ήδη σχηματιστεί, πάει να βγάλει χρήματα εκ νέου. "Υπάρχει σειρά", την ενημερώνω ευγενικά αλλά αυστηρά. Δεν βιάζομαι. Δεν "έχω άρρωστο στο σπίτι να με περιμένει", τουλάχιστον όχι άρρωστο με την κυριολεκτική έννοια της λέξης... Είναι όμως θέμα τάξης, ευγένειας, ένδειξη πολιτισμού το να σέβεσαι τους άλλους. Ειδικά σε μια τέτοια δύσκολη περίσταση που οι ισορροπίες είναι λεπτές και τσακισμένες. "Μα κι εγώ περίμενα" μου λέει "ενώ εμείς, κομπάρσοι;" της απαντώ σαρκαστικά με ερώτηση, καθόλου σόρι, κέρδισε επάξια την ειρωνεία μου. (Επιστρέφοντας στην Ελλάδα αποφάσισα να μην αφήσω ποτέ ξανά τίποτα να πέσει κάτω, καμιά αδικία, καμιά αγένεια και καμιά προσβολή.) Κοιτάζει την ουρά των ανθρώπων και αμφιταλαντεύεται, στο τέλος μάλλον αντιλαμβάνεται και παραμερίζει. Βγάζω το 60αρι μου, ναι και μένα μάλλον με αγαπάει το μηχάνημα, αλλά έχω ξενερώσει... Σκέφτομαι ότι πουθενά δεν πρόκειται να πάμε ενωμένοι και αλληλέγγυοι, ούτε καν μέχρι τη γωνία... το ΑΤΜ. 

Φεύγω, περιμένω στη διάβαση να σταματήσουν τα αυτοκίνητα, αν και ποτέ δε σταματούν, απορώ γιατί υπάρχει, αλλά μόνο έτσι μπορώ να διασχίσω τη λεωφόρο για να περάσω απέναντι. Να επιστρέψω στο σπίτι μου, στο μπαλκόνι μου, στο κρασί και στον "άρρωστο" μου. Να κλείσω την πόρτα πίσω μου και να προσποιηθώ ότι όλα είναι κανονικά, τουλάχιστον για απόψε. "Ξεχάσατε την απόδειξη!" Ο νεαρός με το κάπρι έχει παρατήσει σύξυλο το ΑΤΜ και τρέχει να μου τη φέρει. Κανείς δεν διανοείται να του πάρει τη σειρά, κανείς δεν βιάζεται. Λογικά κανείς δεν έχει άρρωστο στο σπίτι να τον περιμένει...

Τον ευχαριστώ, αν και δεν τη χρειάζομαι, όμως δεν θελω να νιώσει πως έκανε κάτι χωρίς νόημα, επειδή ακριβώς αυτή του η κίνηση, μια σειρά από τέτοιες κινήσεις χωρίς νόημα, είναι που θα σώσουν τον κόσμο, αν τελικά του μέλλει να σωθεί.

#toughlife

[vatraxokoritso]

όλα τα όρια σαθρά και δυσδιάκριτα, πότε λεβέντης, πότε μαλάκας.

#tughlife #σαγαπω

[vatraxokoritso]

Καμιά φορά θυμάμαι πώς ήταν στα 16. Δεν είχε τόση πλάκα, όσο αφήνουν τώρα να εννοηθεί. Πάλευες να σε αποδεχτούν ενώ δεν ήξερες ακόμα καν ποιος είσαι. Αγώνες και μάχες χανόταν και κερδιζόταν έχοντας ως τρόπαια αποδοχές που δεν σε αφορούσαν, κι ας νόμιζες το αντίθετο.

Καμιά φορά αισθάνομαι 16 ξανά. Τότε που νόμιζα, αλλά δεν ήξερα. Τότε που πίστευα αλλά δεν φανταζόμουν. Τότε που όλα ήταν θέμα κατάκτησης και άλλο τόσο αδυναμίας. Ακονίζαμε λάθος όπλα, προβάραμε ανύπαρκτες ιδανικές συμπεριφορές, δεν τα χρειαστήκαμε ποτέ.

Καμιά φορά, όπως σήμερα, θυμάμαι τα αγχωμένα μου 16. Τότε που δεν με γνώριζα αλλά με έψαχνα.

*σκατά 16 ;)

#to be continued

[vatraxokoritso]

The greatest thing you'll ever learn is just to love and be loved in return.

#poetry #just saying

[vatraxokoritso]

Περνάς μια ζωή παλεύοντας να ενδυθείς μια κανονικότητα στην οποία μέσα δεν χωράς και καταλήγεις να πενθείς για κάθε στιγμή που δεν ήσουν εσύ.

#toughlife

[vatraxokoritso]

Η Ζωή είναι καργιόλα, και θα σε πηδήξει και θα την πληρώσεις.

δικό μου

#το νου σου #toughlife

[vatraxokoritso]

Από μικρό κορίτσι πάντα εντυπωσιαζόμουν από τους σωματώδεις άντρες. Αυτούς που μπορούσαν μέσα στα μεγάλα χέρια τους να κρύψουν το πρόσωπό μου, να φυλακίσουν το στήθος μου, να εξαφανίσουν κάθε μικρή και μεγάλη λεπτομέρεια του κορμιού μου. Πάντα αυτούς ερωτευόμουν. Όσο κι αν φλέρταρα με τους υπόλοιπους, ο έρωτας μου ήταν ανάλογος, μικρός και περιορισμένος. Όταν γνώρισα τον Οδυσσέα, το πρώτο που θυμάμαι είναι ότι στάθηκε μπροστά μου και μου έκρυψε τον ήλιο, το δεύτερο ότι μετά από δέκα λεπτά ήξερα ότι αυτός ήταν ο άντρας της ζωή μου - για ακόμη μια φορά. Διαβάζοντας το παραπάνω ο καθένας θα  περίμενε ότι ο Οδυσσέας θα αποτελούσε ένα τεράστιο κεφάλαιο στη ζωή μου κι όμως, δεν υπήρξε παρά μόνο μια μικρή παρένθεση μερικών άνυδρων πληγωμένων μηνών που δεν με πήγαν πουθενά. Μια παρένθεση που έκλεισε το ίδιο απότομα, όπως ακριβώς άνοιξε. Εκείνος παρέμεινε τελικά εγκλωβισμένος μεταξύ Σκύλας και Χάρυβδης κι εγώ συνέχισα τη ζωή μου περισσότερο κυνική, λιγότερο ενθουσιώδης, αλλά με τη βεβαιότητα πλέον ότι για να κερδίσεις* πρέπει να είσαι έτοιμος ακόμη και να χάσεις κι ότι για να σωθείς, πρέπει και να το θες.

*χαμένος καμιά φορά κερδίζεις περισσότερα.

#toughlife

[vatraxokoritso]

As it's winding down to zero I am your unlikely hero.

[vatraxokoritso]

Όσο κι αν τρέξουμε πίσω από αυτοκίνητα, που κινούνται με ταχύτητα (καλά, όχι και του φωτός) επί της Μεσογείων, τυχαία η επιλογή του δρόμου, εκλιπαρώντας, "Ντόρη! Μη φύγεις, θα φαρμακωθώ!", αν του Ντόρη του 'χει τελειώσει, μάταια θα φάμε τα τακούνια μας (αν φοράμε), στην καλύτερη, γιατί στη χειρότερη θα σπάσουμε και κανέναν αστράγαλο και είναι κρίμα: κανείς σπασμένος αστράγαλος δεν επανέρχεται ποτέ στην αρχική του μορφή. 

Και πίστεψέ με, όχι, δεν θέλεις να ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να επανακτήσει ένας αστράγαλος το χαμένο εύρος κίνησης… Δεν θέλεις να ξέρεις το χρόνο αποκατάστασης. Ίσως όχι περισσότερο από το χρόνο που θα χρειαστεί η καρδιά σου, πόσο μάλλον η ζωή σου, αλλά όχι, δεν το θες να σου συμβεί. Άλλωστε, όταν και αν πέσεις, είναι ευκολότερο να σηκωθείς εάν έχεις και τα δυο σου πόδια γερά, να πατάνε παράλληλα στο έδαφος.

Ναι, θα μου πεις, αλλά είναι δίκαιο; Είναι δίκαιο ο άλλος να φεύγει κι εσύ να μένεις; Είναι δίκαιο να σε προσπερνά σαν να είσαι σταματημένος στο φανάρι, ενώ έχετε ξεκινήσει μαζί;… Που κι αυτό είναι ένα θέμα, το κατά πόσο ισχύει. Ποτέ δεν ξεκινάμε μαζί, απλώς τυχαίνει καμιά φορά να συγχρονίζονται οι ταχύτητές και οι ρυθμοί μας δημιουργώντας μια ψευδαίσθηση συμπόρευσης. Για πόσο; Καμιά φορά κρατάει για πάντα, η ψευδαίσθηση, όχι η συμπόρευση.

Δεν ξέρω λοιπόν. Δεν ξέρω αν είναι δίκαιο ή άδικο, δεν πιστεύω στο κάρμα, αλλά σίγουρα είναι επίπονο. Μακάρι να γινόταν να συγχρονιστεί το τέλος της επιθυμίας και του έρωτα του άλλου με τα δικά μας συναισθήματα, έστω της εμμονής μας, γιατί καμιά φορά δεν υπάρχει τίποτε ισχυρότερο από αυτή.

Να μπορείς να πεις «Σου τελείωσε, ε; Οκ, θα γυρίσω κι εγώ τον διακόπτη και θα μου τελειώσει και μένα.» Χωρίς δράματα, χωρίς πόνο, χωρίς αναπάντητα τηλεφωνήματα, χωρίς πληγωμένα σπαραξικάρδια e-mails και μεταμεσονύχτια μεθυσμένα sms, χωρίς κλάματα σε αγκαλιές φίλων και λοιπούς εξευτελισμούς. Αλλά και χωρίς όλα όσα σε έκαναν τον άνθρωπος που είσαι - αυτός που έγινες γιατί έμαθες από τις ήττες σου, αν έμαθες. Και η γνώ��η πονάει, όπως και να το κάνεις.

“Με πέταξε σαν στυμένη λεμονόκουπα", ό,τι πιο θλιβερό μπορείς να αισθανθείς μετά το τέλος ενός έρωτα. Ποτέ δεν κατάλαβα πώς γίνεται να ερωτεύεσαι, να δέχεσαι οικειοθελώς να εισχωρήσει ο άλλος στα πιο βαθιά και σημαντικά σου κομμάτια και μετά να επιτρέπεις στο εαυτό σου να νιώσει χρησιμοποιημένος και αναλώσιμος. 

Ίσως επειδή ποτέ δεν μου επέτρεψα να νιώσω λεμονόκουπα, πόσο μάλλον στυμένη - άσε που αν ήμουν λεμόνι θα κάλυπτα σε ανάγκες ολόκληρη την τοπική αγορά.

#placebo #for love & lemons #toughlife

[vatraxokoritso]

Τα περισσότερα από τα απωθημένα μας, που τα νομίζουμε τεράστια, αν τα βγάλουμε και τα μετρήσουμε συνήθως έχουν μέγεθος αναπτήρα, Bic, μικρού.

#το μεγεθος μετράει #toughlife