#graficus

[twafordizzy]

Jan Elburg sabbelend

De tijd: eenmaal toen ik hem hàd, heb ik zijn tand getrokken. Want wij leden er pijn aan. Aan die tand des tijds. Onbevoegd, ik? Veel had ik al getrokken: soep, smoelen, in België mijn plan (kieskeurig was ik niet) en nu was het moment voor de meesterproef aangebroken. Hij kwam in mijn stoel onder de vermomming van Greenwich Time. U kent dat: streepsjesbroek van wester- noch oosterlengte. Mean…

View On WordPress

#20-ste eeuws #beeldhouwer #bek #bovenlip #dichter #docent #getrokken #goud #graficus #Greenwich Time #Inca&039;s #ivoren #kunstenaar #muil #Rietveld Academie #schilder #stoel #tand #tangperiode #tekenaar #tijd #Vijftiger #Wemeldinge #wortel #wrikken

[regioonlineofficial]

Galerie Sta-art in Winkelcentrum De Aarhof in Alphen aan den Rijn exposeert van 12 januari t/m 14 februari een gevarieerd aanbod aan kunst van zeven kunstenaars. De expositie wordt, onder feestelijke muzikale omlijsting van Trio Vento Ocha, op vrijdagavond 12 januari om 19.30 uur geopend. De expositie is al vanaf 12.00 uur toegankelijk. Expositie Truus Martens, kunstenaar-docent, woont en werkt in Alphen aan den Rijn waar zij in Gebouw Elckerlyc haar atelierruimte heeft. Haar materieschilderijen komen voort uit de sterke binding die zij voelt met de. De gevoelens van verwondering, de beleving en de waarnemingen van een beeld of sfeer die zij tijdens haar wandelingen in de natuur ervaar probeert ze te verbeelden in een schilderij. Het palet van haar gelaagde schilderijen bestaat uit de aardekleuren die ze vindt in uit de natuur meegenomen en verwerkte materialen. Hierdoor heeft dit werk een aardse uitstraling. Daarnaast maakt zij ook werken met acryl en werkt graag buiten - Plein air - waar zij met olieverf ter plekke de sfeer en haar beleving van landschappen of zeegezichten vastlegt. Petra van der Made heeft als favoriete onderwerp portret en model. Vormvaste krachtige lijnen typeren haar werk. Zij werkt vanuit een groot artistiek gevoel. Verschillende materialen en stijlen beheerst zij zowel op groot formaat als minutieus. In deze expositie is werk te zien in een diversiteit aan stijlen. Ook Petra werkt in Alphen aan den Rijn in Atelier Elckerlyc. Afbeelding; Petra van der Made Wim van Loon woont en werkt in Gouda. Hij is schilder, tekenaar en graficus. Van Loon werkt graag in series, waarbij hij verschillende technieken en materialen combineert. Deze manier van werken biedt veel mogelijkheden om een onderwerp op verschillende manieren te benaderen. De door hem tentoongestelde werken zijn een verkenning van de relatie tussen en de wisselwerking van vorm en ritme, kleur en verbeelding, de impact van licht. 'De Vorm van de Lente' is de nieuwste serie waaraan Wim van Loon werkt. Hierin staat het observeren meer centraal, en zoekt hij naar verschillende vormen om zijn observaties te delen. Dit delen van observaties is een kernpunt van Van Loons kunstenaarschap. Gert Oudenes werkt vanuit Nieuwkoop. Het landschap is zijn grootste bron van inspiratie. De natuur met haar altijd veranderende vormen, structuren, kleuren en licht. De ruimte in al zijn grootsheid én intimiteit. Weerspiegelingen in het water toveren onverwachte abstracties. Puttend uit deze oneindige bron van inspiratie maakt hij schilderijen, tekeningen, foto’s en fotobewerkingen die zich bewegen tussen figuratie en abstractie, waarbij een intuïtieve manier van werken leidend is met in zijn achterhoofd de door hem ervaren natuur Afbeelding: Gert Oudenes. Bert Uytley heeft in deze expositie als onderliggend thema groente en fruit. Hij gebruikt de digitale mogelijkheden van fotobewerking om fantasie-afbeeldingen te creëren en maakt daarbij gebruik van bewerkte foto's, delen daarvan of volledig digitaal ontworpen objecten. Vaak maakt hij een combinatie daarvan. Kees Bot uit Alphen aan den Rijn heeft al vroeg de liefde voor creatief driedimensionaal werken opgevat. Hij werkt in diverse materialen als hout, metaal (koper, messing) en laat zowel abstract als figuratief werk zien. Ton Sax laat zich vanuit een het weergeven van de realiteit verleiden tot het spelen in zijn werk, in vorm of kleur. Dat is voor hem een spannend proces. Nóg spannender vindt hij het om blanco, improviserend, te beginnen uit fantasie en beeldgevoel. Het levert hem behalve het plezier in zijn werk een kleurrijke en intrigerende collectie op waarin hij het publiek in de galerie laat meebeleven. afbeelding:Ton Sax Informatie Expositie Winkelcentrum Aarhof 41, 2406 BT Alphen aan den Rijn Openingstijden: di. wo. vrij. 12.00 - 17.00 uur, zaterdag 11.00 - 16.00 uur www.stichtingalphenart.nl, [email protected]

[jurjenkvanderhoek]

EIGENGEREID BEELDEN VAN ZOLTIN PEETER HEEFT RUIMTE IN EEN BOEK

Hij is een vreemde eend in de bijt. Voor zover je de kunstenaar als eend kunt benoemen en de kunstwereld als bijt betitelen. Hij sloeg zelf dat wak in het harde vakgebied. Geboren in de oorlog als Peter Zwier, de zoon van kunstschilder Dick Zwier. Omdat hij niet de zoon van wil zijn, en de Zwier-werken niet verward worden, laat hij zich vanaf dat moment Zoltin Peeter noemen. Het is de tijd na de middelbare school, wanneer hij het kunstnijverheidsonderwijs gaat volgen. Maar voordien valt zijn talent al op, dat door zijn ouders is gestimuleerd. Peter is een geboren kunstenaar, voor de kunst in de wieg gelegd, het is zijn bestemming. De kunst is zijn leven.

Dus natuurlijk wint hij prijzen in tekenwedstrijden. De kenners zien een begaafde jongen in hem, die aan het begin staat van een belangrijke carrière. De kunstacademie maakte hij niet af. Peeter kan niet tegen de schoolse atmosfeer, de presentielijst, de toegepaste kunst. Het is 1963. Het is het begin van een eigenwijs pad in de kunst. Op eigen kracht gaat hij zichzelf het vak eigen maken. Ambachtelijke kennis had hij wel opgedaan aan de academie. Maar de techniek zet hij naar zijn eigen hand.

Zo is het formaat van de etsplaten, want hij is voor eerst en al een graficus, die passen op de pers te beperkt voor hem. Hij plakt verschillende zinkplaten aan elkaar, zodat het zijn horizon verbreedt en er lange rechthoekige afbeeldingen ontstaan. Toen al in een eigen beeldtaal, nauwelijks beïnvloedt door bestaande waarden en normen in de kunst. Peeter heeft er succes mee, maar het gaat hem te makkelijk af vindt hij. Men is lovend over het werk van dit jonge talent en het hangt meteen al in gerenommeerde musea. Hij wordt de hemel in geprezen bij wijze van spreken. Het benauwt hem. De jonge kunstenaar verlaat deze smeltkroes om voor een korte tijd zijn tent op te slaan bij de zuiderburen. Geldgebrek drijft hem terug Nederland in.

Zoltin experimenteert met licht en schaduw in wiskundige vormen. Eerst op papier, later in de ruimte. En weer zijn de kenners enthousiast. In 1976 verlaat hij voorgoed de drukke randstad om naar het stille Friesland te vertrekken. Eerst in een klein huis, later kan hij een grote boerderij op het platteland betrekken. In het Friese ontwikkelt de eigen beeldtaal, kristalliseert uit. Maar Peeter blijft zijn hele leven bezig een eigen grammatica te ontwikkelen. Hij probeert al experimenterend grip te krijgen op zijn werk, de beeldtaal vast te houden om er een verhaal mee te kunnen vertellen. Die taal krijgt gaandeweg minder woorden, het beschreven blad heeft steeds meer lege ruimte nodig om beter aan te spreken. Van de wilde hond die hij was in zijn beginjaren, heeft hij zichzelf getemd om als gedomesticeerd wezen ijle kunstwerken te maken. Zijn taal is verfijnd en spreekt met eren handvol letters duidelijk aan.

Het staat allemaal beschreven in het dikke boek ZOLTIN PEETER, tussen romantiek en modernisme. Zijn ganse biografie als kunstenaar. Door journalist Dirk van Ginkel, die nauwgezet het leven en werk van Zoltin Peeter belicht. Fotograaf Dolph Kessler, bij leven als testamentair executeur aangewezen door de kunstenaar, is initiatiefnemer van het boek. Zoltin Peeter liet zich ruim twee jaar geleden euthaniseren, nadat vier maanden daarvoor een ongeneeslijke keelkanker was gediagnosticeerd. Kessler zet Peeter in kunsthistorisch perspectief, terwijl dichter en schrijver Peter van Lier voor het boek een essay schrijft met als titel "het soortelijk gewicht van de verbeelding". Hij bekijkt een gene zijde in de biografie en zet Peeter neer als romantisch modernist. Verder is de dikke pil gevuld met een greep uit het omvangrijke oeuvre van de kunstenaar. Vanaf het prille begin tot het laatste werk voor het moment van zijn dood. In het boek is dat, naast de vele etsen, tekeningen en objecten, stijlvol gesymboliseerd in een krantenartikel over zijn deelname aan de vijfde Parijse Biënnale en de laatste tekening op zijn eigen rouwkaart.

En dan die vreemde eend. Zoltin Peeter koos zelf voor een plek buiten de kunstwereld. Met zijn uiterst persoonlijke werk, wars van stromingen maar wel onder invloed van heersende ismen. En met zijn woonplek buiten de randstad. Eerst al door van het westen naar het noorden te trekken. Van de omgeving waar je moet zijn om alles te beleven, naar een rustige plek ver weg van deze opgeblazen wereld. Hij interesseert zich niet langer voor het werk van vakgenoten, maar is vooral benieuwd naar wat er in zijn eigen atelier ontstaat. Van diverse reizen naar Noorwegen en IJsland komt hij terug met stapels tekeningen en de fascinatie voor stromend en dynamisch vallend water.

Ter plaatse maakt hij kleine schetsen in boekjes om een eerste indruk van de omgeving vast te leggen. "Tekenen is de snelste manier om een entree te vinden in een grote hoeveelheid materiaal. (...) Het tekenen is vooral belangrijk op het moment zelf, als een vorm van hardop denken." Deze kladvormen worden later of zelfs al tijdens de reis, opgezet in grotere tekeningen terwijl hij thuis in het atelier op metershoge vlakken een en ander verder uitwerkt. Zo groot als de man lang is, om de beeltenis nog te kunnen reiken binnen de kaders van het papier. Het zijn eigenaardige uitingen die van top tot teen de emotie van de maker verbeelden. In een beeldtaal die zijn weerga niet kent.

Het boek geeft een goed beeld van het werk, en in mindere mate maar toch vrijwel compleet van het leven van deze bijzondere eigengereide kunstenaar. Een lijvig naslagwerk waarin de lezer, of beter de kijker, stapsgewijs wordt ingevoerd in de geheimen van de abstracte uitingen van Zoltin Peeter. Want emotie is niet te beelden, niet anders dan op de manier die deze kunstenaar heeft gedaan. Daarom is het niet altijd even gemakkelijk het werk te doorgronden. Naast de etsen en tekeningen, die het grootste aandeel in de uitgave hebben, zijn er een groot aantal objecten en installaties in beeld gebracht. Objecten uit restmateriaal, maar even ijl en veelzeggend in uiting: minder is meer. Daarnaast zijn in het boek nog foto's uit de oude doos en momentopnames van atelier en werkruimte opgenomen. Het boek wil niet volledig zijn, maar geeft toch wel hoegenaamd een afgerond beeld. Wie het doorbladert kijkt in de geest van deze kunstenaar. Veel van de composities zijn echter verloren gegaan, omdat Zoltin de laatste weken voor zijn dood zelf een selectie heeft gemaakt uit zijn werk. De tekeningen en objecten die Peeter niet zo belangrijk vond om te bewaren gingen in de vuilcontainer. Uit de grote hoeveelheid aan werken die mochten behouden blijven heeft de samensteller van het boek nog een keuze gemaakt. Deze mogen dus als representatief voor het totale werk van Zoltin Peeter beschouwd worden.

Een twee maanden voor zijn sterven in mei 2019 mocht ik Zoltin samen met Han Steenbruggen van Museum Belvédère een morgen lang bezoeken. Om de audio van een interview vast te leggen, en om in en rondom de boerderij video-opnames te maken. Voor een korte film die ik later maakte over leven en werk van de kunstenaar in opdracht van het museum. In vogelvlucht door zijn leven, in eigen woorden door zijn werk. Relativerend met een snuf humor, maar ook de eigen plaats in de kunst wetend. Als buitenstaander, einzelgänger, kijkend naar de kunstwereld en de bobo’s daarin. Het is een persoonlijk werkstuk geworden. Ik kende Zoltin Peeter voordien niet anders dan van openingen voor tentoonstellingen, want interesseerde het werk van anderen hem in mindere mate een vernissage liet hij zich niet ontgaan. Een gedenkwaardig bezoek derhalve. Later sprak ik hem nog toen hij aanwijzingen gaf bij de inrichting van een kabinet van Museum Belvédère met zijn werk. Het bleek later één van zijn laatste openbare acties te zijn.

Ooit beschouwde ik onder de kop 'De boodschappenlijstjes van Zoltin Peeter' zijn werk in de tentoonstelling 'het oog dient te reizen' bij Galerie Hoogenbosch op dit weblog. Onder meer schreef ik het volgende: "Geven de tekeningen meer duidelijkheden prijs, dan is het mysterie verdwenen. Teveel werkelijkheid biedt houvast, waardoor het een emotioneel kijken in de weg staat. Dan kan de realiteit de kijker op het verkeerde been zetten, en struikel ik over de hoge drempel zo het wonderlijke atelier van Zoltin Peeter in. Als speler in een spel, pion op het bord. Peeter dobbelt en zet de lijnen uit, markeert het pad waarlangs ik mijn idee laat afdwalen. Voel warmte bij het doek als drager en een koude rilling bij werk op papier. De kunstenaar speelt met het tastbare gevoel en de voelbare emotie van zijn toeschouwer. En ik laat het toe, laat mezelf gaan in mijn kijken, mijn zien. Het is een belevenis!" En het boek ZOLTIN PEETER is een belevenis. Het stond al een jaar in mijn kast, maar er was telkens maar geen goede gelegenheid het te bespreken. Die is er nu wel bij de uitzending van de documentaire over deze kunstenaar dit laatste weekend van oktober op NPO2 en Omrop Fryslân. En op vijf plekken in Nederland zijn kleine verkooppunten van het werk van Zoltin ingericht. Het boek is dus actueel nu, uitgegeven door het ZP Fonds dat de nalatenschap van de kunstenaar beheert en de vreemde eend binnen de bijt houdt.

ZOLTIN PEETER, tussen romantiek en modernisme. Teksten van Dirk van Ginkel, Dolph Kessler en Peter van Lier. Uitgave Mauritsheech Publishers, 2020.

#zoltin peeter #dolph kessler #peter van lier #dirk van ginkel #boekbespreking

[ellenenellen]

Stap in de wereld van Escher met Gijs van Vaerenburgh from Kunstmuseum Den Haag on Vimeo.

Stap in de wereld van ….Escher! Kunstenaars- en architectenduo Gijs Van Vaerenbergh heeft zich laten inspireren door het werk van de wereldberoemde graficus en vertaalde Eschers thema’s als oneindigheid, onmogelijke architectuur en spiegelingen naar indrukkwekkende 3D-installaties. In de tentoonstelling ‘Escher – Andere wereld’ stap je straks dan ook letterlijk in de wereld van Escher en zijn optische illusies. Te zien vanaf 18 februari! Film: studio Gerrit Schreurs

[klaasbm]

Over The Massey residence:

Ontworpen voor Richard Massey, een medewerker en vriend van de architect (graficus voor zijn monografie Gyroscopic Horizons in 1999)

Door te spelen met verticaliteit, associeerde Denari een vocabulaire en materialen die het project een technologische dimensie geven.

Binnenin draait de circulatieruimte rond een trap die 7 verschillende niveaus verbindt, elk in hoogte verschoven om halve niveaus en versplinterde uitzichten op aangrenzende ruimten te creëren.

[haarlemupdates]

Galerie KRUIS-WEG68: Tentoonstelling Jan Willem Post

Galerie KRUIS-WEG68: Tentoonstelling Jan Willem Post

Bij Galerie Kruis-Weg68 is van 30 september tot en met 22 oktober 2022 een tentoonstelling van het werk van Jan Willem Post te bewonderen. Jan Willem Post Jan Willem Post (Haarlem, 1956) is een fotograaf, graficus, schilder en tekenaar. Vanuit zijn Lusthof, wat hij zijn laboratorium noemt, zegt hij zelf: “Mijn werk is denken in vorm.” Luc van de Lagemaat over Jan Willem “Als ik je niet thuis…

View On WordPress

#Galerie KRUIS-WEG68 #Haarlem #Jan Willem Post #tentoonstelling

[rijksmuseum-art]

Willem Steelink II (1856-1928). Graficus, Museum of the Netherlands

Portret van Willem Steelink II (1856-1928), graficus. Buste naar rechts.

http://hdl.handle.net/10934/RM0001.COLLECT.6508

#europeana #museumarchive #rijksmuseum

[voluptama]

graficus

© Adrian Loos

#adrian loos #artwork #Illustration

[joostjongepier]

Wat? Op de vlucht door Théophile Steinlen en Zonnig plekje – Breiend meisje in Domburg door Johannes Graadt van Roggen

Waar? Tentoonstelling De onthulling – uit de doeken, Kennismaking met een collectie in het Marie Tak van Poortvliet Museum, Domburg

Wanneer? 12 september 2021

In juli 1914 vond nog een zomertentoonstelling plaats in Domburg met Amerikaanse, Engelse, Franse en Duitse deelnemers. Kort daarop brak de Eerste Wereldoorlog uit, waardoor het internationale netwerk uiteen viel. Op kleine schaal handhaafde Domburg zich als kunstenaarskolonie, onder meer dankzij uit België gevluchte kunstenaars. Andere kunstenaars vochten aan het front en sommigen van hen keerden niet terug. De Franse tekenaar, schilder en graficus Théophile Steinlen vertrok naar het front en legde daar de ellende vast die de soldaten doormaakten, maar ook het leed dat burgers werd aangedaan. Op de vlucht (1915) toont een moeder met drie kinderen op de vlucht voor het oorlogsgeweld. Indachtig de krantenkoppen van de laatste week over Afghaanse burgers op de vlucht voor de Taliban lijkt er in de afgelopen honderd jaar weinig te zijn veranderd in de wereld.

Het is een charmant tafereeltje op de ets Zonnig plekje van Graadt van Roggen. Een jonge vrouw in Walcherse dracht zit op een bankje voor het huis te breien. Ze wordt omgeven door bloeiende struiken. De tegenstelling met het werk van Steinlen kan niet groter zijn. Hier is de situatie vredig en verstild. Het feit dat het breiende meisje mijn moeder had kunnen zijn (die droeg dezelfde klederdracht) zal zeker bijdragen aan de nostalgische gevoelens die dit plaatje bij me oproept. Maar misschien is het ook alleen maar het verlangen om na het zien van schrijnende beelden uit de Eerste Wereldoorlog terug te kunnen keren naar het gewone alledaagse leven, waarin geweld ver weg schijnt te zijn.

#théophile steinlen #johannes graadt van roggen

[twafordizzy]

Albert Baertsoen zette de tijdsgeest op doek

Schilder, tekenaar en graficus (autodidact) Albert Baertsoen (1866-1922) komt uit een Gentse fabrikantenfamilie en speelde tijdens het fin de siècle een opmerkelijke rol in het Gentse, Belgische en internationale kunstleven. Rond 1900 wordt in binnen- en buitenland geen kunstenaar meer met Gent geassocieerd dan Albert Baertsoen. Als zoon van een gefortuneerde familie van liberale…

View On WordPress

#19-de en 20-ste eeuws #bruggen #Constantin Meunier #de dode stad #dreigend #einde #Emile Claus #fabrikanten #fin de siècle #geboortestad #geheugensteun #Gent #gevoel #graficus #grafisch oeuvre #groot formaat #houtskool #impressie #impressionistisch #industriële revolutie #industrielandschap #Jabon Frères #Liberaal #melancholisch #motief #olieverf #olieverfschets #onbehagen #onvatbaar #open lucht

[rotterdamvanalles]

Het Thaliatheater aan de Kruiskade met gevelplastiek uit 1955 van de beeldhouwer Carel Kneulman, 15 juli 1982.

Thalia was een bioscoop opgezet door Abraham Tuschinski in Rotterdam. Na de Tweede Wereldoorlog werd op de hoek van de Kruiskade en de Lijnbaan een nieuwe bioscoop gebouwd naar ontwerp van J.P.L. Hendriks. De gevel werd voorzien van een plastiek van Carel Kneulman. De Thalia-bioscoop werd op 7 juli 1955 geopend.

In 1996 werd de bioscoop gesloten. In het gebouw is sinds 2002 een studentenkroeg en een club gevestigd. Sinds 2010 is het een rijksmonument.

Carel Kneulman (Amsterdam, 15 december 1915 - Darp, 15 januari 2008) was een Nederlands beeldhouwer, tekenaar en graficus. Hij wordt beschouwd als een experimentele beeldhouwer maar is vooral bekend geworden als de maker van Het Lieverdje (1959) op het Spui in Amsterdam.

De fotograaf is Lex de Herder en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

Bericht van 2021

[regioonlineofficial]

Den Haag – Deze maand is op het strand van Den Haag een nieuw laserkunstwerk te zien waarin abstracte werelden met licht en geluid tot leven worden gebracht. In de avonden van 21 tot en met 24 september zal kunstenaar JesterN, ofwel Alberto Novello, zijn twintig minuten durende kunstervaring BLACKLIGHT X live opvoeren in Scheveningen als ode aan het werk van M. C. Escher. Novello is een internationaal gerenommeerd kunstenaar die speciaal voor het Escherjaar in Den Haag BLACKLIGHT X heeft ontworpen. Hij zegt: "BLACKLIGHT X is een live voorstelling die de tijd vertraagt, als tegengif voor de hectiek van het moderne leven. Geluid stuurt de laserstralen aan, wat een synesthetische ervaring voor het publiek teweegbrengt, zo worden naast het zicht en het gehoor alle zintuigen geprikkeld." Canvas van 300m2 In BLACKLIGHT X smelten verschillende gekleurde lasers samen en vormen steden, bossen, fictieve architectuur en abstracte werelden. Deze worden geprojecteerd op een muur van gestapelde zeecontainers van zes meter hoog en ruim veertig meter breed. Dit levert een 'canvas' van bijna 300 vierkante meter op in de buitenlucht op het strand. De zeecontainers zijn allemaal eigendom van strandrestaurants en zullen na afloop van het strandseizoen, vlak na BLACKLIGHT X, worden gebruikt voor opslag van de afgebroken restaurants. BLACKLIGHT X is van donderdag 21 tot en met zondag 24 september drie keer per avond gratis te bezoeken om 20.30, 21.30 en 22.30 uur. Het vindt buiten plaats, op het strand van Scheveningen, tussen strandrestaurants The Fat Mermaid en Sol Beach. Esthetiek van het analoge in laserstralen De Italiaanse Alberto Novello, ofwel kunstenaar en muziekartiest JesterN, staat bekend om zijn innovatieve gebruik van licht en geluid om zo deze twee elementen te verkennen en te verbinden. Hiervoor gebruikt hij vaak gevonden of analoge apparaten zoals oscilloscopen, oude gameconsoles, analoge videomixers en lasers. Zijn optredens benadrukken de levendigheid en esthetiek van analoge apparatuur vergeleken bij digitale projecties. Daarnaast geeft zijn publiek stof tot nadenken wat betreft de sociaal-politieke impact van technologie en de waarde van het 'nieuwe' in vergelijking met het 'oude'. Novello's werken worden wereldwijd tentoongesteld, waaronder in het Centre Pompidou in Parijs, de Biënnale van Venetië, het Museo Reina Sofia in Madrid en Bozar in Brussel maar ook op het Amsterdam Dance Event, New York Computer Music Festival en het Seoul International Music Festival. Speciaal ontwikkeld Organisator Heino Walbroek, voorzitter van Stichting Internationaal Vuurwerkfestival, zegt: "Novello werkt met laserprojecties op allerlei verschillende oppervlakten. Hij noemt zijn projecties 'visueel luisteren'; een diepere manier om geluid te begrijpen door het te visualiseren met licht. BLACKLIGHT X is speciaal voor dit canvas en deze plek in Scheveningen ontwikkeld en werkt in harmonie met het lokale omgevingslicht." Het project is een productie van de Buitengewoon Scheveningen, gemeente Den Haag, SIVS, iqagency_ en Italian Institute of Culture. Het vindt plaats tijdens het jubileum van Escher; dit hele jaar viert Den Haag dat 's Nederlands beroemdste graficus, M.C. Escher, 125 jaar geleden is geboren. Zie www.denhaag.com/escher voor meer informatie.

[jurjenkvanderhoek]

JASPER KRABBÉ LEGT MOMENTEN VOOR DE EEUWIGHEID VAST

In "Super Saturation" lijkt Jasper Krabbé in de voetsporen van zijn alter-ego JAZ te treden. Zo zoals hij aan het begin van zijn carrière als kunstenaar deed, schrijven van graffiti op Amsterdamse muren en schuttingen. Het beste vlak zoeken en mee te bewegen met de structuur van hout en steen. Die streetdance om de schildering het best tot uiting te laten komen neemt hij later mee zijn atelier in, wanneer hij academisch is opgeleid en afgestudeerd als schilder en graficus. Nu zoekt hij weer die juiste ondergrond waarop zijn snelle verfschetsen het meest goed tot recht komen. Dat is dan oud gebruikt linnen of tweedehands karton in plaats van beton en baksteen. De stroken textiel stikt hij aan elkaar en de platen hard papier plakt hij tot collage. Het is de drager, de ondergrond om daarop zijn pieces te zetten.

Vastleggen van ervaringen en herinneringen die hij opdeed langs straten en pleinen, voordat ze vervagen en wegzakken in vergetelheid. Mensen die voor hem belangrijk zijn, levende helden of zij die al uit de tijd gingen. In snelle lijnen en trage vlakken legt hij deze momenten van de tijd in de tijd vast. In verzadigde kleuren om de herinnering zuiver te houden. Het denken aan het moment of de figuur moet zo duidelijk mogelijk worden neergezet, maar raakt toch beneveld door de voortgaande tijd. Het staat niet allemaal meer zo duidelijk op het netvlies. De realiteit raakt abstract, voor de maker meer duidelijk dan voor de kijker.

Krabbé heeft een snelle hand van werken. In grote halen lijkt hij vroeg thuis te willen zijn. Ook dat is terug te rekenen op het tekenen aan straatmeubilair. Over het algemeen is die actie niet legaal en dient de schilder in de illegaliteit snel te werken om niet betrapt en ingerekend te worden. Een stuk moet in kort tijdsbestek tot een afronding komen. Maar al te vaak wordt de maker daarbij gestoord in het proces.

Dat verleden van gejaagd moeten werken tekent zich nog duidelijk af in de stijl van Jasper Krabbé. Vooral de straatscènes waarbij hij scherp de situatie beschouwt en in het meest sprekende moment de essentie pikt en opzet. Snelle schetsen met potlood om het moment vast te houden, haastig ingekleurd met kleurpotlood om de sfeer vast te leggen. De kladjes die later in het atelier met verf op doek worden uitgewerkt. De scherpe blik neemt waar, maar mist een fotografisch geheugen zodat de schets als ijkpunt dient. Met dit vastgelegde punt van herinnering kan Krabbé dan thuis aan de slag. Het resultaat heeft de sfeer van het moment behouden, omdat het schetsmatige karakter van de eerste opzet in de uitwerking is gebleven. De rumoer van het leven op straat is te vinden in de vlekken kleur en de onduidelijke gestalten. De mensen die je in het voorbijgaan ontmoet beklijven niet, maar vervagen in de tijd.

Wanneer Krabbé dan voor hem bekende mensen in verf wil vastleggen neemt hij meer de tijd zich te realiseren. Hij beschouwt de figuur nauwlettend om het karakter te pakken. Maar nog altijd verwezenlijkt in de gauwigheid lijkt het. In een enkelvoudige lijnvoering spreekt hij meervoudig aan. Een gezicht heeft niet zoveel nodig om de aard van de mens vast te leggen. Al snel is de unieke persoonlijkheid in enkele rake lijnen en vlakken te herkennen. Bovenal is Jasper Krabbé een begenadigd portrettist. Hij weet in essentie de eigenheid te pakken en vast te leggen. Door te dringen tot het onzichtbare wezen achter het zichtbare uiterlijk. De transparante mens.

De tentoonstelling in Slot Zeist toont een overzicht van Krabbés meest recente verslaglegging. Het heeft de titel "Super Saturation" gekregen. Vrij vertaald is dat een hoge graad van verzadiging, dus schilderijen verwerkt in de meest zuivere kleuren. Maar vooral in het meest zuivere moment van de herinnering. Die onzekere verstandelijke tel die in tastbare vorm zeker is en blijft. De situaties vervliegen in de tijd, maar op papier en doek liggen deze vast voor eeuwig, onbesmet. Wel in de vormgeving van de gedachte aan die ongrijpbare tel, waardoor de situatie vereenvoudigd is weergegeven. Het vastleggen op gebruikt materiaal geeft nog beter het benutte moment weer. De tijd is gebruikt voor die handeling en door die mens. Het beeld daarvan is dus eigenlijk tweedehands op versleten doek en oud papier.

"Super Saturation" is ook de titel van de publicatie die als catalogus ter gelegenheid van de tentoonstelling is verschenen. Daarin zijn de werken opgenomen die in Slot Zeist live te zien zijn. Het boek heeft een voorwoord van de kunstenaar zelf en een essay van de hand van Ralph Keuning. Hij memoreert zijn eerste ontmoeting met Krabbé en zijn werk in het atelier. Niet lang daarna zet Keuning een overzichtstentoonstelling van dat werk op in Museum de Fundatie. De kunsthistoricus roemt de kunstenaar om zijn originaliteit. Het werken op oude lappen textiel, verkleurd en met naden, in een expressionistische stijl ziet hij als kunst voor de eeuwigheid, "alsof je naar beschilderde grotwanden van de prehistorische mens kijkt". De geportretteerden van Jasper Krabbé krijgen het doorleefde karakter van de drager mee, merkt Keuning verder op. Er gebeurt iets wonderlijks. "In de strakke gezichten van krachtige jonge mensen dienen zich de rimpels van de sterfelijkheid onder het verfoppervlak aan. Daardoor worden interessant genoeg de vitale kracht van de verfstreek en het leven van nu benadrukt."

In zijn voorwoord stelt Jasper zelf "alles wordt voortdurend afgebroken en weer opgebouwd. Niets kan de tijd weerstaan. Ook de restanten van een leven zijn slechts fragmenten in de passage van tijd." Die beweging wil hij vastleggen. In zijn werken moet hij echter voor hem vaststaande patronen doorbreken wil hij naar het nieuwe toe bewegen, wil hij groeien, zich vernieuwen. De zintuigen op scherp om de dingen echt te zien, de ware aard. Geschilderd op een gebroken achtergrond. De oude muurtjes van eerder. "Gebroken grond. Verval. Vernieuwing. Een projectiescherm voor de gebeurtenissen die mijn leven bepalen."

Uit dat projecteren, dit laten zien van wat voor deze kunstenaar belangrijk is, zal ik en met mij de bezoeker van de tentoonstelling en de lezer van het boek de persoon Krabbé kunnen doorzien en leren kennen. Want zijn geest waart door het werk. Deze fragmenten van leven zijn bouwstenen die deze mens Jasper vormen. Een dagboek van gebeurtenissen en voorvallen die hij belangrijk genoeg acht te vereeuwigen in beeld. Een agenda waarin hij bij de gegevens van voor hem belangrijke personen het portret heeft geplakt. Zo heeft hij ze gezien, dit is de beeltenis van deze personen zoals hij ze in zijn gedachten tot beeld heeft gevormd. Dat hoeft dus niet de ware identiteit te zijn, maar de idee die voor hem de figuur heeft aangenomen. Zo zijn ook die andere afbeeldingen van onder meer de straatscènes te beschouwen. Het is zijn gevoel bij dat voorval, zijn herinnering als getuigenis.

In het hart van het boek vind ik nog fotografie van de hand van de schilder. Fragmenten van de stad, details uit de omgeving. Dat is alles wat hem opvalt en binnen het kader van de foto opvallend genoeg is. Structuren. Schaduwen. Bewerkte platen. Met de blik en de aandacht waarmee Krabbé ook het doek en het papier te lijf gaat. Dingen die mij allang niet meer opvallen, omdat mijn kijk te zeer gewend is aan het zien van het grote geheel. Daardoor vallen mij die kleinere dingen, delen uit het geheel, nog nauwelijks meer op. Krabbé wijst mij daarop in zijn fotografie, maakt mij erop attent. Beschouwt die zaken zoals hij de vervagende herinneringen bekijkt en vastlegt. Momenten voor de eeuwigheid.

Super Saturation. Schilderijen en tekeningen van Jasper Krabbé. Met een essay over de kunstenaar door Ralph Keuning. Catalogus bij tentoonstelling in Slot Zeist. Uitgave WBOOKS, 2023.

#jasper krabbé #slot zeist #wbooks #ralph keuning #schilderijen #kunst #tentoonstelling #tekeningen

[brilmans]

Zomerbloemen

Als liefhebber van oude natuurboeken kom ik graag in de kringloopwinkel. Geregeld schuilt daar namelijk een prachtexemplaar tussen de pillen en pockets. En in tegenstelling tot bij het antiquariaat kosten die boeken daar maar een beetje. Zo tikte ik gisteren voor nog geen 2 euro een prachtig boekje met de veelbelovende titel ‘Zomerbloemen’ op de kop. Een boekje van ruim 100 jaar oud.

Wat ik vooral mooi vind aan oude natuurboeken zijn de prachtige platen die er in veel gevallen in staan. Meestal tekeningen of chromolitho’s, maar soms ook middels een andere techniek vervaardigde prenten. Zo is het boek ‘Zomerbloemen’ naast de 61 pentekeningen verfraaid met 16 lithografieën. Litho’s van de hand van Luite Klaver.

Luite wie, zult u denken. En ik geef toe, dat dacht ik ook. Toch is Luite Klaver, in 1870 geboren te Hattem en in 1960 te Utrecht overleden, geen onbekende in de Nederlandse kunstwereld. Zowel als schilder, graficus en (natuur)fotograaf heeft hij zijn sporen verdiend. Tussen 1899 en 1905 werkte hij als lithograaf en tekenaar aan een zestal boeken over planten. Het boek ‘ ‘Zomerbloemen’ met als ondertitel ‘Plantentypen’ geschreven door K. Siderius was daar een van.

De lithografieën van Klaver kenmerken zich door een aan de jugendstil schurende gestileerde weergave van de natuur. Zo ook in dit boekje. Ik reken me er rijk mee!

#scientific illustration #litho #lithograph #dutch #boeken #old books #planten #flowers #nature

[logboekvanjobke]

Het tragische einde van een niet-herkende

“het tragische einde van een niet-herkende II” (1984) is een schilderij van de Duitse schilder, graficus en beeldhouwer Wolfgang Mattheuer (1927-2004). De kunstenaar leefde in de Duitse Democratische Republiek, ook wel Oost-Duitsland.

Het masker trekt aandacht, doordat er gebruik is gemaakt van een centrale compositie in combinatie met een duidelijk licht-donker contrast. Het werk is met olieverf geschilderd en bestaat uit zeer koele, donkere kleuren, wat een sombere uitstraling geeft.

Ik krijg het idee dat Mattheuer met dit werk duidelijk wilde maken dat het leven in de DDR verstikkend was. Burgers konden zichzelf niet zijn en hun eigen mening niet uiten. Ze moesten maar domweg (ezel masker) leven onder de regels van de strenge communistische regering, dat was de enige manier om het hoofd boven water te houden.

Wanneer ik naar dit schilderij kijk schudt het me wakker en haalt het rotte twijfels uit mijn hoofd. Hoe kan ik in godsnaam zo laf zijn om mezelf te verstoppen en mijn ideeën voor me te houden terwijl ik barst van de vrijheid.

#critical art #criticalthinking #oilart #eastgermany #mattheuer

[pieterzandvliet]

Adrianus van der Plas

Adrianus van der Plas

Adrianus Marie (Adriaan) van der Plas (Rotterdam, 31 januari 1899 – Kerkrade, 20 september 1974) was een Nederlands beeldhouwer, schilder en graficus. Adriaan of Aad van der Plas was een zoon van Johannes Cornelis Marie van der Plas en Catharina Wilhelmina Maria Wensing. Volgens Van der Plas zelf had hij zijn artistieke aanleg van moederskant,[2] haar vader was winkelier en kunstnijveraar en…

View On WordPress