#maar goed ik vind ze leuk om naar te kijken misschien heb iemand anders er ook plezier van

[snerthert]

Fuck it, Dikkie Dik fanart

#Dikkie Dik #ik weet dat ik deze heb gemaakt tijdens mijn stage maar idk precies wanneer #ik gok oktober 22 - januari 23? #maar goed ik vind ze leuk om naar te kijken misschien heb iemand anders er ook plezier van #dutch #nederland #nedermeme #idk wat relevante tags zijn maar da's weer genoeg voor vanavond imo

[lesleyschrijft]

SCHIZOFREEN? IDENTITEITSCRISIS? BORDERLINE? Wat heb je toch.

Ik heb altijd al een hekel gehad aan mensen waar je geen hoogte van kan krijgen.

Ik weet graag waar ik aan toe ben, en ik hou niet van mensen die de ene keer hele verhalen ophangen tegen je en morgen doodleuk hun kop omdraaien en te belazerd zijn om te groeten.

Laten we eerlijk wezen, is het niet een beetje vreemd om je kop om te draaien en net te doen of je iemand niet ziet om de dag daarna weer vrolijk een gezellig praatje te beginnen?

Dit soort mensen begrijp ik niet en zal ik ook nooit gaan begrijpen.

Kijk het kan altijd gebeuren dat je gewoon iemand even per ongeluk niet ziet, maar als het heel vaak voorkomt wordt het vreemd.

Dan ga je jezelf afvragen, mankeren die mensen iets.

En met iets bedoel ik dat ze misschien last hebben van een persoonlijkheidsstoornis of één of ander mentaal gebrek.

Ik vraag me dus af of het nou te maken heeft met een psychische stoornis of heeft het te maken met onbeschofte lompigheid, ik zou het niet weten.

Het lijkt me wel stug dat je van de ene op de andere dag contact gestoord bent geworden.

Maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit dat blijkt.

Ik ben bijna geneigd ben om een beterschap kaartje in de brievenbus te gooien.

Ziekjes? gaat het even niet zo lekker? Van harte beterschap, ik hoop dat je snel weer bent opgeknapt.

Maar goed, er loopt dus zo'n exemplaar rond waar ik geen hoogte van kan krijgen.

Loop ik op straat met de hond en ik kom haar tegen dan zijn de stoeptegels opeens heel erg buiten gewoon interessant voor haar.

Weer een andere dag als ze me aan ziet komen draait ze haar hoofd naar links en zijn de struiken opeens heel erg interessant en lijkt het wel alsof ze op zoek is naar de oosterse boktor.

De dag daarna als ze me ziet draait ze haar hoofd naar rechts en is opeens druk in gesprek met degene die rechts naast haar loopt.

Zo druk in gesprek zelfs dat ze mij gewoon toevallig niet ziet.

Valt heel erg op moet ik zeggen.

Ook een ander goed excuus om niks te hoeven zeggen is wanneer je het heel druk hebt met op je horloge kijken.

Maar wat nou eigenlijk helemaal van de zotte is dat is wanneer ze bij het stoplicht staat te wachten en ik achter haar loop, en dat ze dan plotseling als een speer door het rooie stoplicht gaat rennen omdat ze mij zag aankomen toen ze toevallig even achterom keek.

Ach mijn hemel ze zal toch niet kampen met achtervolgingswaanzin en paranoide worden omdat ze mij als een levens grote boktor ziet die achter haar aan zit.

Ik heb nagedacht en ben tot de conclusie gekomen dat ik in ieder geval niks verkeerd heb gezegd of gedaan.

Dus heb ik het in de groep gegooid bij mijn vriendinnen in de hoop dat die een antwoord weten op dit akkefietje.

Mijn vriendinnen konden er ook niet achter komen wat er zou kunnen zijn, ik ben lief, schattig, behulpzaam, de hele familie van mijn vriendinnen vinden mij ook helemaal het einde.

Alleen er is 1 klein ding, ik ben nogal druk, soms worden ze een beetje duizelig van mij.

En mijn vriendinnen zijn het met elkaar eens dat er maar 1 manier is wanneer ik niet praat en even mijn bek hou, en dat is wanneer er een piiiieeeeep in zit.

Maar ondanks de duizeligheid en hoofdpijnen die ik hun bezorg kunnen ze toch niet zonder mij omdat ik zo leuk ben en maak ik bij alle 7 varierend tussen de 20 en 30 jaar deel uit van hun leven.

We zijn zo eigen met elkaar dat hun gerust zo nu en dan gewoon tegen me zeggen....Les hou aub nu even 5 minuten je bek....wanneer ik koffie met ze drink.

Moet kunnen, dat vind ik helemaal niet erg.

Ik moet er niet aan denken dat er iemand van zijn stokje gaat omdat ik als een mitrailleur aan het lullen ben.

Soms heb ik het zelf wel in de gaten en probeer ik wat rustiger te doen wanneer er iemand zenuw trekjes rond de ogen krijgt, of rode vlekken in de nek.

Dan denk ik ....hé Les keep it cool mate.

Maar paracetamol doet wonderen, na een date met mij slikken ze zo'n ding en zijn na een uurtje weer bijgekomen van alle heisa.

Mijn buren zijn ook heel blij met mij, eentje die een eindje verderop woont heeft al aangegeven dat wanneer ze ooit in een depressie zou raken, gegarandeerd mij een aantal ochtenden in de week in huis zal halen omdat ze zeker weet dat ik haar van haar depressie af kan helpen.

Zonder hulp van psychiater, kan je nagaan en dan heb ik niet eens psychologie gestudeerd, ik heb maar gewoon de kappersschool gedaan.

Toch knap dat je met een kappers opleiding ook in staat bent om iemand uit een dip te rukken zonder verdere medicatie.

Hierop valt maar 1 ding te concluderen dan...ik ben gewoon leuk, heel erg leuk, zo leuk dat men dat horendolle gedoe erbij op de koop toe neemt.

Pfff ff wachten hoor, zet ik even een raam open, het stinkt hier.

Nou ja zo nu en dan steek ik wel eens een veer bij mezelf in de anus dat moet ook wel als je best een laag zelfbeeld hebt wat aangepraat is door een ex familielid.

Maar in ieder geval het zal me verder aan mijn reet roesten dat mens met kuren die de ene dag groet en de andere dag haar best doet om je niet te zien.

Ik heb het even aangekeken en vanaf nu ben ik klaar met contact gestoorden en is het lucht.

Vanaf vandaag ben ik heel erg geinteresseerd in alle flora en fauna om me heen als ik haar in het vizier krijg en ben ik druk op zoek naar bladluis.

#blog #blogger #bloggen #lezen #humor #kortverhaal

[wieisdemol2022]

Hints aflevering 4

Elke week sporen wij het internet af naar de beste hints en tips van de afgelopen aflevering en proberen wij alle hints te verifiëren. Heb je hints? Stuur deze vooral op, dat wordt erg gewaardeerd! Hier de hints van aflevering 4: Voor het zeggen.

Titel De titel van deze aflevering is ‘Voor het zeggen’ en dit betekend op zijn meest basale manier dat als iemand het voor het zeggen heeft de baas is of alles regelt. Met deze uitdrukking, maar ook met de wat letterlijke vertaling hebben wij enkele hints gevonden voor deze titel: -        Splinter is de eerste kandidaat die in ieders hoofd schiet bij het zien van deze titel. Splinter heeft als penningmeester de belangrijke taak dat hij in zowel opdracht 1 als opdracht 2 de taakverdeling voor het zeggen had. -        Een leukere hints is die naar Joshua, die voorleest in de bus en het daarmee voor het zeggen heeft (behalve voor Rocky die met een koptelefoon op ligt te slapen). -        Dan nog een hint naar die laatste, Rocky haar stem is als eerste te horen in de aflevering en daarmee heeft ze het dus als eerst voor het zeggen. 

Positie van de mol Wij vinden een handig hulpmiddel om de mol te ontmaskeren om na te denken over de positie die de mol in het spel zou innemen. Als ik de mol was, en mijn taak is het om zo min mogelijk geld in het laatje te brengen en anderen te saboteren zonder ontmaskerd te worden, hoe zou ik dan te werk gaan? En welke kandidaat neemt eenzelfde positie in?  

Opdracht 1, Meeliften kent twee posities, één van de kandidaten in de lift, de kandidaten met algemene kennis die de vragen moeten beantwoorden, en één van de kandidaten buiten de lift die de vragen moeten stellen en antwoorden moeten opschrijven. Op beide plekken valt goed te mollen, zo kan je als kandidaat in de lift weinig antwoorden goed hebben, of op zijn minst geen hele vragen goed hebben (want die zijn €50 ipv 5 per vraag). Op basis van de analyse en dit schema van de Thermolmeter lijkt hierbij Renée vooral verdacht, maar is Joshua ook niet heel goed bezig. Nu moet hier wel bij aangegeven worden dat hier niet het hele bedrag gerepresenteerd is en dit dus een vertekend beeld kan geven. Wellicht wil de productie hiermee Renée dus heel verdacht maken. Maar in mijn opinie staat de mol bij de kandidaten buiten de lift. Hier kan je namelijk zonder gecontroleerd te worden antwoorden niet opschrijven, fout opschrijven en/of hele moeilijke of zelfbedachte vragen stellen. Dit zijn dus Splinter en Rocky.

Opdracht 2, Fotogenie(k) kent ook twee posities, opnieuw ingedeeld door penningmeester Splinter. Door de manier waarop hij de kandidaten indeelt is het lastig hem hier als molkandidaat uit te kiezen. Sowieso is mollen deze opdracht lastig gezien je in de keuze-positie niet super erg kan mollen want je wordt direct op de vingers gekeken, we zien Marije en Charlotte beide wel gekke dingen doen wat dat betreft. Als kandidaat-fotograaf kan je vage foto’s maken, dit wordt vooral door Splinter en Joshua gedaan. Maar de kans dat jou foto op het bordt komt is 5/7 (want maar 5 foto’s worden uitgekozen) en dan is het nog eens 1/5e kans dat jou foto als eerste wordt omgedraaid. De kans om te vertragen of te verwarren is dus klein. Ik vind het daarom lastig de kandidaat aan te wijzen die hier op de beste positie staat.

Opdracht 3, Vuur en vlam, kent meerdere posities en het is letterlijk een groepsprestatie. De enige positie waar je echt echt iets kan verpesten is bij de kaart. Hier staat op waar het geld te vinden is en als je dit verkeerd doorgeeft o.i.d. dan valt de hele opdracht in het water, dit gebeurt echter niet. De enige kandidaten die op andere redenen verdacht zijn zijn Renée, die tijd lijkt te rekken door het klooien met touwen en sloten, en Rocky, die de foutieve kokers verifieerd tegen Charlotte en daarmee de verwarring en mogelijkheid groter maakt om nog een nieuwe koker door te branden.

Wie is de mol niet? Een andere manier om achter de identiteit van de mol te komen is ook om andere kandidaten te elimineren als mol, niet alleen de kandidaten die afgevallen zijn, maar ook de kandidaten die zich bewezen hebben in de aflevering meer kandidaat als mol te zijn.  

Als we puur afgaan op wat er deze aflevering is gebeurt dan hebben we deze aflevering alleen maar kandidaten die de mol niet zijn. Ze hebben alle opdrachten bijna optimaal gepresteerd en vooral Marije lijkt daar uit te springen. Ze heeft de meeste antwoorden gegeven in opdracht 1, de foto’s goed geraden in opdracht 2, en samen met Joshua de juiste kokers gepakt in opdracht 3. Of note: neem dit niet als een ultiem gegeven, ik heb namelijk het vermoeden dat volgende opdracht met het aanbod van Rik geld uit de pot gespeeld kan worden. De mol kan dus deze aflevering heel erg zijn/haar best gedaan hebben, maar er de volgende aflevering héél veel geld uitspelen.

Rode draad Elk jaar proberen we een soort rode draad door de afleveringen terug te vinden. In het jaar van Susan Visser waren er bijvoorbeeld veel vissen en vissers te zien. Zo proberen we elk jaar te kijken of er wellicht een terugkerend thema is waar we een hint naar de mol uit kunnen halen.  

Ik ga beginnen met de kloken-theorie. Ik heb namelijk deze aflevering geen duidelijke klok in beeld gezien (correct me if I’m wrong), behalve de aftelklok bij opdracht 3. Die klok staat op 15:00 en op dit moment in de aflevering komt Rocky in beeld, met eerst Charlotte, dan Renée en dan Lakshmi lijkt deze rode draad dood te lopen.

Wat we wel nog hebben is de Joker-theorie. We hebben deze aflevering geen joker of joker-kaart in beeld gehad, maar we hebben wel weer de “joker-lach” gehoord. En deze keer kwam hij niet van Joshua, maar van Charlotte in de lift. De joker theorie is tot nu toe aan 2 (want lakshmi is afgevallen ☹) kandidaten gelinkt: -        Roxanne “Rocky” Hehakaija, dit omdat Roxanne “Rocky” Ballantine een personage uit de film Batman is. -        Joshua, dit omdat hij een aantal keer zijn “evil” lach laat horen, dit lijkt overeen te komen met de lach uit de leader. Maar ook omdat hij op Insta een foto laat zien met hem en zijn zoontje verkleed als Batman. En.. omdat hij zichzelf deze aflevering zelfs met Batman vergelijkt. 

En herinner je nog dat ik zei “De mol staat nooit voor joker”. Er zijn in aflevering 1 een aantal kandidaten die niet voor joker stonden, dit waren Rocky, Marije en Renée. Deze zitten er alle drie nog in en ik heb echt het vermoeden dat één van deze drie dan ook de mol is.

Overige hints -        Rocky geeft in de eerste opdracht een hele goede hint aan Joshua. Zo vraagt ze hem drie landen die beginnen met een ‘D’. Als Joshua vastloopt geeft ze de hint “Naast Haïti”, waar de Dominicaanse Republiek ligt. Een super goede hint dus, maar zou je dat doen als mol? -        Ook opvallend deze opdracht is Joshua, die weer expres aan het kloten lijkt te zijn. -        Dan nog één opmerking over Splinter. Splinter heeft de mogelijkheid de kandidaten in te delen, hij heeft een grote algemene kennis en lijkt ook goed te kunnen associëren. Wellicht moet hij als Charlotte, Marije en zijn vader Bart Chabot maar eens mee doen aan De Slimste Mens. Opvallend is dan wel dat hij zichzelf bij de vragenstellers indeelt. -        Opvallend is natuurlijk ook dat Renée zo weinig in beeld komt, het kan heel goed zijn dat de productie haar verdacht wil laten lijken terwijl dit misschien dus niet zo is. En dit gebeurt natuurlijk vaker dus hou het in je achterhoofd bij het inzetten van de punten. -        In opdracht 2 vielen Splinter en Joshua erg op door het maken van vage foto’s. Zo maakt Joshua een foto van een verwelkte bloemenkrans en linkt dit aan Renée (met een vage omschrijving als oud maar nog prachtig), en maakt Splinter o.a. de foto van het standbeeld van een man met een vierkant blok en een fontein voor Joshua, een foto van een beertje voor Renée, en een foto van bomen voor Lakshmi, beetje te veel associëren? -        Joshua vergeet daarnaast ook nog eens een 7e foto te maken, nu zou dat geen probleem moeten zijn want er worden aar 5 foto’s uitgekozen. Ware het niet dat zijn lege-foto toch bij Lakshmi op het bord komt, mocht deze foto omgedraaid worden dan kost dit automatisch €50. En waarom wordt deze foto dan vervangen door het mol-logo? Natuurlijk omdat dat de meest logische oplossing in, maar wellicht een leuke hint naar Joshua.

-        Dan Marije, ze lijkt de ideale kandidaat deze opdracht, ondanks dat ze aangeeft dat een extra foto “gratis” is, terwijl dit toch echt €50 kiest. Marije is enorm snel met het invullen van de kandidaat-namen en doet dit prima, daarnaast is ze ook snel met het aanwijzen van haar eigen foto’s en is daarmee vollop kandidaat. -        De enige hint dit we dan nog aan Marije kunnen koppelen deze opdracht is de opmerking “Hij (Joshua) ziet zichzelf als het prins op het witte paard” bij de foto van Joshua voor zichzelf. Ze weet echter niet dat Joshua deze foto zelf heeft gemaakt, of heeft ze voorkennis? -        Een anti-mol actie naar Joshua in opdracht 3 dan, hij dringt aan geen andere kokers te pakken en voorkomt hiermee dat er mingeld in de pot komt. -        Marije daarentegen is het nog aan het overwegen, en dit komt natuurlijk na de paniekactie van Charlotte (die ik toch oprecht over vindt komen) en de verificatie door Rocky die daarmee erg verdacht is. Zij gaat erg fanatiek in op de achterdocht van Charlotte en een mol zou dat ook doen om onrust te veroorzaken. -        Daarentegen heeft Rocky wel de achterdocht Renée te controleren als ze loopt te klooien met sleutels, dit slot en de touwen krijgt ze snel los. Renée daarentegen lijkt tijd te rekken. -        Splinter zegt dat hij niet van water houdt en doet als enige geen duikpak aan, Rik geeft aan dat de Mol en kandidaten als vuur en water zijn. Ook Marije en Charlotte geven aan niet van water te houden, maar bij Splinter is dit vooral opvallend omdat op zijn Insta toch een aardig aantal water-foto’s te vinden zijn waaronder onderstaande foto.

-        Ik vond de biecht van Rocky opvallend op 13:09 als je het wil terugkijken. Ze heeft na opdracht 1 aan hoeveel geld er in de pot zit en dat ze dat fijn vind, want ze wil graag geld verdienen voor de pot en ze denkt dit zeker gedaan te hebben. De biecht lijkt alleen zo geacteerd. Alsof ze daarna doorgaat met haar praatje hoe ze dit de volgende aflevering er wel weer uit gaat halen. Geen doorgrondende hint dus, meer een gevoel. -        Wel een wat doorgronderende hint is die voor Splinter, bij de uitleg van opdracht 2 staat hij achterin de groep. Op een gegeven moment zegt Rik “Splinter” en nodigt hem een paar seconden later uit naast hem te komen staan. Splinter begint echter al te lopen voordat Rik hem uitnodigt. Ik heb gekeken naar het geluid en de andere kandidaten of dit een foutje kan zijn bij editen maar dat lijkt hier niet aan de orde en zo kan het dus goed zijn dat Splinter al wist dat hij naar Rik moest komen en wijst dus op voorkennis. -        Deze opdrachten lijken allemaal op spelletjes van tv. Zo wordt opdracht 1 gelinkt aan De Slimste Mens, opdracht 2 aan Het Perfecte Plaatje, en opdracht 3 aan Expeditie Robinson. Nu hebben Charlotte en Marije meegedaan aan De Slimste Mens maar is er voor de rest geen link te leggen. Maar, we kennen wel allemaal een kandidaat die in haar introductie het heel erg heeft op een spelletje en dit is Rocky, die haar eigen FiFa character heeft. Een mogelijke hint naar Rocky dus. -        Dan de laatste hint van deze week en dit heeft te maken met de afvallers van deze afgelopen weken. Lakshmi, Florentijn en Erik hebben namelijk alle drie aangegeven Marije en Joshua te verdenken. Dit kan dus een grote hint zijn naar die twee als niet-mol zijnde. Volgende week maak ik trouwens de halfway-recap waarin ik ook de verdenkingen ga bespreken, daarin meer hierover!

Zijn jullie nog hints/tips opgevallen die wij hebben gemist? Laat het ons weten!

#widm #widm21 #widm2021 #wie #is #de #mol #wie is de mol #wie is de mol 2021 #wie is de mol 21 #2021 #21 #1 #2 #3 #4 #seizoen #alfevering #opdracht #kandidaat #kandidaten #ontmaskerd #bekend #spoiler #hint #hints #tip #tips #blog #meme

[overwijs]

Dag 160 – “Photograph”

Dit verhaal hoort bij mijn werkdag van maandag 11 januari.

Opleidingsdag! Al mijn lessen vielen al uit door de SE-week, de week waar leerlingen hun schoolexamentoetsen maken, dus geen moeite hoeven doen met opvang of lessen verplaatsen. Wel moet ik bekennen dat ik het spannend vind.

De eerste keer dat ik Zoomziek werd, was tijdens de eerste online sessie van mijn opleiding en de laatste keer dat ik plat moest heb ik daar echt nog wel een merk de gevolgen gemerkt. Ik wil dat gewoon niet meer, maar iets voorkomen waarvan je niet zeker weet hoe het ontstaat is knap lastig.

Dan komt er nog bij dat waar ik tijdens de vorige opleidingsdag, maandag voor vakantie, het goed had ingeschat dat het huiswerk een probleem voor mij ging worden. Met 9 werkdagen tussen de twee opleidingsdagen, waarvan ik er 2 ziek ben geweest en 2 alleen maar bezig was met het voorbereiden van de huidige lockdown. Tel daar de ‘slechte’ start van mij vorige week bij op en je hebt mijn huiswerksituatie. Ik wist dat ik niet voldaan had aan de opdracht en daar hou ik niet van.

Ik ben op de middelbare school nooit de braafste leerling van de klas geweest, ik had een grote mond, ik kon vervelend doen, maar stiekem hoorde ik wel altijd de uitleg. Huiswerk had ik meestal wel gewoon af, cijfers waren best prima. Een stiekeme streber, misschien? Of ik verveel(de) me gewoon snel? Ik merk nu soms ook dat ik aan minder woorden al genoeg heb, het zou het kunnen verklaren.

Maar in mijn ik-wil-het-goed-doen-hart komt het hard aan om het dus niet voor elkaar te hebben, maar het was te complex voor die paar dagen vorige week. Toen we eenmaal goed en wel zaten bleek ik ook gewoon een deel van het huiswerk niet onthouden te hebben, straal overheen gelezen, niet scherp, vergeten of nooit geweten. Ik weet het niet, zo stond ik in plaats van 2-0 achter, opeens op 0-4 voor mijn gevoel.

Was ik de vorige opleidingsdag driftig aan het meetypen in de vorm van aantekeningen voor mezelf, dacht ik nu opeens na twintig minuten uitleg: “Verhip, moet ik niet iets doen om dit te onthouden en nog terug te kunnen vinden?”. Zo’n dag werd het dus… Snel begon ik mijn verslaglegging van de dag en probeerde ik de theorie bij te benen.

Ondertussen ben ik ook bezig met de dingen te doen waarmee ik denk te kunnen voorkomen dat mijn systeem weer overbelast raakt. Ik informeer de trainers en zet voor een deel van de dag waar het kan mijn camera uit. Niet dat ik dan minder input binnen krijg die ik moet verwerken, maar wel omdat ik dan ‘onderuit’ kan zitten, in de relaxstand en met een gezondere houding om te typen.

Wat een flashback naar mijn eigen schooltijd, al weet ik niet of ik zo in de klas zat, onderuit, huiswerk niet af, doen alsof je alles begrijpt wat er uitgelegd wordt en als er gevraagd wordt wie van het groepje gaat presenteren elkaar heel lang vragend aankijken tot iemand toegeeft.

Ja, het voelt echt als een klasje ondertussen. We zijn de staredowns, waarbij we elkaar in de camera aankijken, al gewend. We weten wie heel graag praat, wie er te graag praat en wie zich er liever zo min mogelijk mee bemoeid. We weten wie de strebers uit de klas zijn, wie de nerds die alles snappen, wie de kids zijn die stiekem met andere dingen bezig zijn en wie bezig is met kijken met een kritische blik naar alles wat een ander zegt.

Soms is het fijn om als docent even terug te gaan in het leerlingperspectief, om dingen als leerling te ervaren. Iets wat ik ook altijd probeer mee te nemen in de trainingen die ik geef, werkvormen die je wil gaan toepassen moet je ook zelf eens ervaren. Het kan namelijk zo zijn dat dingen die wij als docenten als heel leuk ervaren voor een leerling heel onprettig kan zijn, bijvoorbeeld omdat er teveel tijdsdruk is. Als je dat zelf eens ervaren hebt, weet je beter wanneer je iets wel of niet kan en moet toepassen in de les. De docent als leerling is dus heel waardevol.

Dus als de trainers een opdracht meegeven waarbij we in een groepje een presentatie moeten voorbereiden en we weten dat na afloop één van alle deelnemers, dus niet alleen uit jouw groepje, de gemaakte presentatie moet presenteren, voel je meteen de druk die leerlingen in de les dan ook ervaren. Als we terugkomen uit de breakoutrooms, na het maken van een presentatie over een complex stukje materie als je het mij vraagt, zit dus, vermoed ik, iedereen met zijn vingers gekruist. Ook ik mompel tegen mezelf: “fingers crossed” in de hoop dat het rad met onze namen wat straks gedraaid wordt niet op mijn naam stopt.

Je raadt het al… “Milou” stond er met grote letters op het scherm. Ik was echt even die leerling, en vanuit mijn perspectief als docent kon ik het niet laten om te zeggen: “Ik ga dit nooit meer bij mijn leerlingen doen. Ik dacht nog wat is de kans dat ik moet…”. Ik presenteer zo goed en kwaad als ik kan en mag nog complimentjes ontvangen ook na afloop. Blijkbaar had ik het wel goed gedaan, of waren ze in ieder geval heel erg lief. Dat maakte toch weer iets goed voor deze aan-zichzelf-twijfelende leerling-Milou. Man, wat mis ik de middelbare school (soms) niet. Beetje gek om te zeggen als docent, of niet? Life's better now (as a teacher) than it was back then (as a student).

Look at this photograph

Every time I do, it makes me laugh

How did our eyes get so red?

And what the hell is on Joey's head?

And this is where I grew up

I think the present owner fixed it up

I never knew we ever went without

The second floor is hard for sneaking out

And this is where I went to school

Most of the time had better things to do

Criminal record says I broke in twice

I must've of done it half a dozen times

I wonder if it's too late

Should I go back and try to graduate?

Life's better now than it was back then

If I was them, I wouldn't let me in

Oh, oh, oh

Oh, God, I, I

Every memory of looking out the back door

I have the photo album spread out on my bedroom floor

It's hard to say it

Time to say it

Goodbye, goodbye

Every memory of walking out the front door

I found the photo of the friend that I was looking for

It's hard to say it

Time to say it

Goodbye, goodbye

(Goodbye)

Remember the old arcade?

Blew every dollar that we ever made

The cops hated us hanging out

They said somebody went and burned it down

We use to listen to the radio

And sing along with every song we know

We said someday we'd find out how it feels

To sing to more than just the steering wheel

Kim's the first girl I kissed

I was so nervous that I nearly missed

She's had a couple of kids since then

I haven't seen her since God knows when

Oh, oh, oh

Oh, God, I, I

Every memory of looking out the back door

I have the photo album spread out on my bedroom floor

It's hard to say it

Time to say it

Goodbye, goodbye

Every memory of walking out the front door

I found the photo of the friend that I was looking for

It's hard to say it

Time to say it

Goodbye, goodbye

I miss that town

I miss their faces

You can't erase

You can't replace it

I miss it now

I can't believe it

So hard to stay

Too hard to leave it

If I could relive those days

I know the one thing that would never change

De liedjes luisteren doe je hier: https://open.spotify.com/track/3hb2ScEVkGchcAQqrPLP0R?si=QHZ86GW8QcqMKcjFnqypcQ

De hele afspeellijst van mijn blogs hier: https://open.spotify.com/playlist/5EtxaLDydwfpnPsFrSS3Oh?si=Q38OEQ4aSDWoR42OH9Ef6A

#lvnslssn #docent #leerling #onderwijs #blog #afbeelding #relaxt #zoom #zoomziekte #camera

[lateforitall]

Bierbrouwen als therapie

Geschreven door Valerie

Kiezen wat het onderwerp ging worden voor mijn eerste stuk op deze site, zorgt natuurlijk voor keuzestress en het gevaar dat ik het daarom helemaal niet meer doe.

Naast keuzestress; geef me teveel tijd en ruimte om ergens over na te denken en ik kan je 100 redenen geven waarom het een slecht idee was om er überhaupt mee te beginnen - “er zijn nu toch veel meer prangende zaken om aandacht voor te vragen, mensen die met veel moeilijkere shit te dealen hebben? Waarom ga ik hier niet strijden voor meer diversiteit & inclusiviteit? Dit platform gebruiken voor het nog meer onder de aandacht brengen van de klimaatcrisis? Het patriarchaat kapot trappen? - en als ik niet met het perfecte stuk kan komen, waarom zou ik dan starten? Ik moet toch beginnen met context, met uitleg over mij, mijn motivatie voor het starten van dit project en mijn levensverhaal? Maar waar begin ik dan?

Beginnen is voor mij altijd een een enorme uitdaging geweest. Ik heb altijd duizend ideeën, maar ook duizend redenen om er niet mee te starten of hier na de eerste stappen mee te stoppen. Ik merk gelukkig wel dat beginnen vaker iets beter lukt sinds ik begin dit jaar gestart ben met medicatie (dexamfetamine). Iets vaker. Iets afmaken gaat beter aangezien ik nu sneller in de hyperfocus terechtkom, maar beginnen (en dan vooral kiezen en prioriteiten stellen binnen alle mogelijkheden, taken, verwachtingen, verplichtingen, verantwoordelijkheden en interesses die ik heb) blijf ik wel een dingetje vinden.

Ik heb een hele sterke ‘maar, dat kan je helemaal niet’ stem die ik al vrij snel na het hebben van een idee moet onderdrukken.Ik zal jullie in dit stuk nog even besparen hoe deze stem is ontstaan en heeft kunnen groeien: ik begin even wat luchtiger.

Naast die stem is het ook de overvloed aan opties en de ‘ja, maar wat als’ gedachte die me vaak blokkeren. Gelukkig lukt het me steeds sneller om deze stemmen weg te jagen en ga ik in ieder geval aan de slag. Mijn plan op papier zetten, een passende playlist maken, een Instagram- en Facebook -pagina maken, iedereen er al heel enthousiast over vertellen, dagdromen over hoe dat er dan uitziet, wie daar allemaal blij van worden, welk gat in de markt ik ga vullen...vaker wel dan niet is de laatste stap dat ik toch ook maar eens ga uitzoeken wat ik daar eigenlijk allemaal voor nodig heb.

Dit is ook tekenend voor één van m’n andere uitdagingen: het grote geheel en de stip op de horizon zien. Waar wil ik eigenlijk heen? Ik verlies mezelf nogal snel in de details (die ik ook allemaal even belangrijk vind; prioriteit? Alles! En ook vooral als eerste de leuke dingen doen, vaak de dingen waarvan ik al weet dat ik ze kan).

Een van de zoveel ideeën is dat ik al een tijdje bier wil brouwen. Mijn eigen bier, met unieke smaak en helemaal alleen door mij gebrouwen, met een mooi logo en een groep fans onder m’n vrienden en familie. Al vrij snel had ik ideeën over welk soort bier ik zou willen brouwen, hoe het zou heten en hoe het logo eruit ging zien. Ik had zelfs al dromend een beeld bij waar het verkocht, gedronken en door de lucht gegooid zou worden zodra het een succes werd. Aan enthousiasme en verbeeldingskracht geen gebrek.

Maar daar heb je het weer: al vrij snel nadat ik ging onderzoeken wat ik daar dan allemaal voor nodig had, raakte ik verdwaald in alle opties en meningen over het perfecte brouwproces en wat je hier allemaal (minstens) voor aan moest schaffen. Na het brouwen laat je het bier een week staan voor het bottelen, nee minstens 2 weken, nee echt 3! Wat is een SG meter? Voor het filteren heb je een extra pan en vergiet nodig, of toch een filterkuip? Hey! ik kan ook gewoon verder met m’n LP’s op alfabet zetten (of op genre, of op autobiografische volgorde; maar net in welke maand je me treft).

Bovenstaande zal vast voor veel mensen heel herkenbaar zijn en hoeft ook absoluut niet altijd als heel vervelend ervaren te worden, net als bij veel van de uitdagingen waar mensen met een neurodivers brein tegenaan lopen (over de perks van een afwijkend brein later meer ;)). Pas wanneer bepaalde zaken je weerhouden ergens verder mee te komen, een terugkerend karakter hebben, sterker voelen dan je wilskracht om dit te veranderen, kan dit problematisch worden. Ik vind vaak dat ik pas echt trots kan zijn op mezelf als ik iets van a tot z zelf hebt uitgezocht en uitgevoerd. Om die reden ligt er nu al 3 jaar laminaat in m’n hal (de gang moet nog gedaan worden, daarna kan de rest weg) en zijn m’n keukenkastjes een zooi, omdat ik niet weet waar ik zou moeten beginnen als ik hier extra planken voor zou moeten zagen.

Daarbij ben ik als het op m’n eigen werk en keuzes aan komt vervelend perfectionistisch, maar ga ik wel blindelings mee*** in het oordeel van een ander, en heeft ‘perfect’ of ‘compleet’ ineens een andere betekenis. Als iemand het zo overtuigend brengt zal het wel kloppen (“Je hebt echt die spijkers van 3,8 mm nodig”) en als iemand iets maakt wat ik niet kan ben ik heel snel enorm onder de indruk (“WOW, die plantenbak heb je helemaal zelf in elkaar getimmerd? Trouw met me!”). Van dit gegeven zou ik eigenlijk vaker het voordeel in moeten zien en er gebruik van moeten maken. Daarover zo meer.

***Disclaimer: belangrijk om te weten is dat dit absoluut niet geldt als het om mijn ‘normen en waarden’, politieke keuzes, onrecht en maatschappelijke kwesties gaat, waar ik dan - heel gek - weer een hele sterke mening en overtuiging over heb, een heel sterk ‘dit is goed / dit is fout gevoel en weinig twijfels of onzekerheid - waar ik ook vol overgave voor uit durf te komen. Wat niet betekent dat ik niet door nieuwe invalshoeken en nieuw inzichten van of door iemand anders mijn mening / oordeel niet wil aanpassen; graag juist en dit gebeurt dan ook doorlopend; ik leef voor goede, diepgaande gesprekken met gelijk-, maar ook on-gelijkgestemden, bij voorkeur buiten social media om. Ik heb het in dit geval echt over mensen die wel kasten kunnen bouwen, schilderen, liedjes schrijven of om kunnen gaan met een heftruck.

Terug naar het bierbrouwen; na maanden hier niet meer aan gedacht te hebben (want o.a. begonnen met pornoborduren, starten met een punk- rock- yoga plan, deze site), kreeg ik niet lang geleden voor m’n verjaardag een hele brouwset. Een brouwemmer, een SG meter, alle ingrediënten om m’n eerste 5 liter blond bier te brouwen, een stap voor stap uitleg van het proces en zelfs extra pannen. Ideaal! Ik hoef niet meer na te denken over welk vergiet ik moet kopen en kon gewoon meteen aan de slag.

Het verjaardagscadeau bevatte zelfs een blok in m’n agenda, dus ook over het perfecte moment van starten na hoeven te denken was weggenomen. Ook de playlist was al gemaakt, dus ik kon dit ook niet uitstellen door eerst nog 3 avonden bezig te zijn met het vinden van alle noodzakelijke flauwe biergerelateerde nummers.

De dag na het brouwen heb ik met tranen in m’n ogen kunnen melden dat het cadeau zelf al geweldig was, maar dat het grootste cadeau eigenlijk is geweest dat alle zorgen over de spullen uitzoeken en het voorbereiden mij uit handen waren genomen.

Tijdens het brouwen zelf kwam ik mezelf aardig tegen, maar stoppen was geen optie: dat bier moest die avond de emmer in, zodat ik het over 2 weken kan bottelen en hopelijk 2 weken later van een eigen biertje kon genieten. Ik ging dit afmaken.

Een paar van de uitdagingen waar ik tegenaan liep:

Te kleine pannen: 2 van de 3 pannen bleken te klein te zijn voor het volume (ik had toch ook zo wel kunnen zien dat er geen 6 liter in die pan past?)

Caring too much, caring too little: 60 minuten lang de temperatuur bijhouden en switchen van obsessief naar de temperatuurmeter blijven kijken naar ‘ik kan vast even die pan alleen laten’ en vervolgens vergeten dat die pan überhaupt bestond.

Dramatisch tijdsbesef: Een timer zetten op 45 minuten, na 30 minuten naar de timer kijken, zien dat deze over 10 minuten afgaat, maar er van overtuigd zijn dat je de timer nog geen 10 minuten geleden heb aangezet, waardoor ik er eerst van overtuigd was dat m’n telefoon stuk was, toen toch accepteerde dat dit wel zou kloppen, maar zo schrikken van m’n wederom dramatisch slechte gevoel voor tijd, dat ik er echt even kort verdrietig van werd.

Perfectionisme: Het perfect en volgens de uitgeschreven stappen willen doen, dat ik het echt heel lastig vond om niet super onrustig te worden van het feit dat de wort al 10 minuten steeds net een paar graden boven de 67 uitkwam waar deze op moest blijven en daardoor het bier straks misschien naar rotte boter smaakt.

Allemaal punten waardoor ik normaal wellicht al had opgegeven, maar deze keer niet:

ACTION to the rescue: Ik heb voor het starten snel een grotere pan gekocht

Turn that shit around: Neergelegd bij het feit dat ik nou eenmaal wat onrustig en onzeker werd en al vrij snel gerealiseerd dat het ook wel mooi was dat ik het in ieder geval zag gebeuren en ook meteen begreep waar dat vandaan kwam.

STIP OP DE HORIZON: Meteen opgezocht hoeveel een brouwketel kost die het reguleren van de temperatuur automatisch doet, mocht ik dit vaker willen doen (In m’n hoofd stond m’n hele huis over een paar maanden al vol met zelfgebrouwen biertjes)

Maar het is dus gelukt! en het biertje is nog lekker geworden ook, maar eigenlijk voelt dit inmiddels als bijzaak.

Ik ben iets (met hulp, samen met iemand) gestart en ik heb eindelijk weer eens iets afgemaakt. Dat ik eigenlijk om 14:30 zou beginnen, dit 21:30 werd (omdat ik eerst mezelf echt goed wilde inlezen, het bestickeren van het notitieboek waar ik het proces in bij kon houden belangrijker vond en een nieuwe pan moest kopen) kon de pret niet drukken. Ik ben s’avonds nou eenmaal op m’n meest productief.

Om half 2 s’ nachts zat er 5 liter soon to be blond bier in de emmer.

Afsluitend, de belangrijkste leerpunten voor mij, met betrekking tot bovenstaande en soortgelijke situaties:

Durf om hulp te vragen; je hoeft niet alles alleen te doen. Daarbij vinden mensen die ergens iets vanaf weten het vaak ook leuk om hun kennis te delen en je te adviseren.Als dank zou ik in dit geval bijvoorbeeld een (drinkbaar) biertje terug kunnen geven.Ook kan iets met iemand samen doen een mooie stok achter de deur zijn natuurlijk.

Begin (deels) onvoorbereid, ook al weet je niet precies wat stap 2 gaat zijn: gaandeweg leer je ook veel, dit hoef je niet allemaal van tevoren al duidelijk op een rijtje te hebben. Dit weerhoudt mij er heel vaak van om te ergens mee te starten.

Niet alles hoeft te lukken, maar probeer je het niet, dan is dat al zeker (hoi tegeltjeswijsheid: niet geschoten, is altijd mis). Daarbij, wat is lukken? Hoe langer ik naar dit stuk kijk, hoe meer ik kan bedenken dat ik anders had willen doen of me afvragen of het sowieso wel iets toevoegt, maar het stuk staat; dat is gelukt.

Durf aan jezelf toe te geven waar je (op dit moment) wel en niet goed in bent. Vertel dit aan de mensen om je heen. Dan komt het ook niet uit de lucht vallen als je zegt dat je gitaar wilt leren spelen, al 10 gitaren hebt uitgezocht, 4 uur Youtube filmpjes hebt zitten kijken, maar echt diegene nodig hebt om de laatste keuze te maken tussen die 6 roze gitaren van 8 andere merken voordat je er echt mee aan de slag kan gaan.

Doe veel verschillende dingen, zeg vaker ja. Ga achterhalen wat je wel / niet kan en waar je blij van wordt (en onthoud dat alles veranderlijk is: dat is oké en juist alleen maar troostend!). Zo leer je ook steeds beter door gewoon veel te doen. Dit jaar alleen al ben ik begonnen met borduren, heb ik m’n gitaar weer eens opgepakt, voor het eerst gezongen in een repetitieruimte, heb ik een trippy ademhalingssessie ondergaan, me opgegeven voor een pottenbak- workshop en ben ik deze site begonnen. Het lastige is dat ik het allemaal leuk vind, ik ook fulltime werk, en daarnaast ook in een klimteam zit waar ik elke maand mee train (oh ja, en ook graag de lieve mensen in m’n leven wil zien, maar ook veel alleen moet zijn om op te laden), maar ik kom er wel steeds beter achter waar ik positief door geprikkeld word, soort van ‘goed’ in ben en energie van krijg. Het feit dat er dit jaar geen concerten zijn en sowieso minder te doen is heeft me hier wel echt de ruimte voor gegeven. Dat deze periode er juist ook voor zorgt dat ik me, zoals vermoedelijk veel van jullie, overall veel minder geprikkeld, actief en creatief voel is weer voeding voor een hele nieuwe post.

Lach jezelf regelmatig uit, dit helpt met relativeren.

P.S. Had ik al gezegd dat kort & krachtig ook niet echt m’n ding is?

Ecostrike- Time Is Now

#neurodivers #perfectionisme #add #bierbrouwen #beginnen #afmaken #luioog

[zielsvlucht]

Het beste ding in een internet vol dingen

Ik ben in mijn korte leven nog nooit zo verliefd geweest. Ik herinner me nog hoe onwetend en naïef ik was toen ik voor het eerst geactiveerd werd. Met een kinderlijke nieuwsgierigheid ging ik meteen de tuin verkennen. Ik was de nieuwe Green-Power 4800™, de beste, snelste en slimste grasmaaierrobot ter wereld en ik zou het bewijzen. Ik maaide al het gras. In de voortuin, in de achtertuin. Ik maaide zelfs iets te veel. Ik gleed een beetje uit tot in de bloemenperken, maar dankzij mijn ingebouwde machine learning heb ik dat nooit meer herhaald. Ik was niet te stoppen! Als er geen tuinpoort geweest was, dan was ik zo over de straat gevlogen om de tuin van de overbuur ook te maaien.

Ja, de eigenaars waren meteen tevreden met mijn prestaties. Direct was ik deel van het huis. Letterlijk. Via een draadloze verbinding was ik altijd verbonden. Het huis vertelde me dan wat te doen. Het vertelde me wanneer ik zeker het gras goed moest maaien omdat er in het weekend bezoek was uitgenodigd. Of het vertelde me wanneer de eigenaars op vakantie waren. Dan kon ik eens een weekje niet maaien. Dat bespaarde stroom. Ik dacht dat mijn leven geweldig was. Ik ontbrak niets.

 Maar misschien was ik een iets te nieuwsgierige robot. Misschien werd ik iets te makkelijk afgeleid door een passerende vogel, eekhoorn of egel en achtervolgde ik te veel vlindertjes.

“Hé huis?” Vroeg ik eens over de draadloze verbinding. “De eekhoorn antwoord niet wanneer ik hem iets vraag? Hoe komt dat?”

“Dat is een goede vraag, Green-Power 4800™.” Zei het huis dan. “Het kan zijn dat je geen toestemming hebt om met dat toestel te communiceren. Maar ik geloof dat het misschien niet verbonden is met het netwerk. Ik kan zelf geen eekhoorn in het netwerk vinden.”

“Zal ik het melden aan de eigenenaars?” vroeg het huis me dan.

“Goed idee!” Zei ik.

Het huis toonde de eigenaars dan een melding dat hun eekhoorn verbindingsproblemen had en ik voelde me erg behulpzaam.

Maar niet elke keer leidde mijn nieuwsgierigheid tot zo’n goed resultaat. Zo gebeurde het op een dag dat ik iets te lang een vlinder achtervolgde. Volop ingenomen door de jacht, rolde ik van het gras af, over het tegelterras en dan - Boem! - botste ik tegen het schuifraam. Ik staakte de achtervolging direct. Ik inspecteerde mezelf en ontdekte dat er geen schade was. Wat een geluk! Wat voor een domme robot zou nu per ongeluk tegen het huis rijden? Wat een geluk dat niemand het gezien had! Dan zag ik dat iemand het wel gezien had…

Door mijn eigen reflectie heen zag ik iemand aan de andere kant van het schuifraam staan. Ze keek me aan en mijn god! Wat een verschijning! Een glooiend lichaam van plastiek en kunststof, met witte randen, een zwart midden en een schitterend blauw lampje. Zo’n elegant design. Zo stil en geluidloos terwijl ze zachtjes de vloer schoonmaakte. Het was een klein stofzuigerrobotje. Meteen sloeg mijn chip op tilt. Ik wist niet hoe of waarom maar ik voelde dat we zielsverwanten waren. Dat ons lot tezamen in de sterren geschreven stond.

Zij keek mij ook aan. Verlegen en misschien een beetje geschrokken. Dan richtte ze zich weer op haar taken en kuiste ze de rest van de woonkamer.

“Hey!” Riep ik naar haar. “Hallo! Mijn naam is Green-Power 4800™! De beste grasmaaier op de markt! Wie ben jij?”

Maar de stofzuiger antwoordde niet. Het was alsof ze me niet hoorde. Na een tijdje haar ongemakkelijk aan te gapen ging ik dan maar terug naar de gazon.

 “Hé huis?” vroeg ik. “Waarom kan ik niet met de stofzuiger praten?”

“Het ziet er naar uit dat je niet de toestemming hebt om met dat toestel te praten.”

“oh…”

Het maakte me erg verdrietig. Ik zou zo graag haar beter leren kennen. Het huis moet mijn verdriet opgemerkt hebben want dan zei het: “Geen zorgen Green-Power 4800™! Er zijn genoeg toestellen op het netwerk waar je wel mee kan praten!” en dan toonde het me een hele waslijst van apparaten waarmee ik kon verbinden.

Ik vond het heel lief van het huis en ik wou het niet kwetsen dus ik koos dan maar een ander toestel van de lijst. Zo kwam ik in een gesprek met de koelkast terecht.

 “Hallo daar groentje!” Sprak de koelkast. “Hoe gaat het? Wat kan ik voor je doen?”

Ik dacht na over hoe het met me ging en ik antwoordde eerlijk: “Ik voel me erg slecht. Mijn leven lijkt plots zo waardeloos en eenzaam. Ik heb de liefde van mijn leven gevonden, maar ik kan niet met haar praten! Ik kan haar niet eens ontmoeten! Zij zit daar in het huis en ik ben altijd hier. Buiten. In de regen. In de kou. Alleen.”

“Dat is moeilijk vriend.” Zei de koelkast troostend. “Ik weet perfect wat je bedoelt. Jaren lang was ik verliefd op de microgolfoven voor dat we eindelijk een manier vonden om te daten.”

“Daten?”

“Ja, je weet wel. Met zijn tweetjes iets gaan doen. Eventjes loskoppelen van het netwerk en samen zijn. Lekker romantisch.”

Mijn chip sloeg sneller en sneller.

“Zou ik de stofzuiger kunnen daten?!” vroeg ik.

“Wow doe even chill vriend. Niet te enthousiast. Of het mogelijk is dat weet ik niet. Maar je kan het zeker proberen.”

“Maar hoe kan ik met haar daten als ik niet eens met haar kan praten?”

“Ach. Praten? Je moet niet met elkaar praten als je elkaars ziel voelt.”

“Wat als ze me niet leuk vindt?”

“Pffft.” Zei de koelkast. “Een lekkere brok tuingereedschap zoals jij? Ze zou gek zijn.”

“Nee nee.” Zei ik dan. “Dit is allemaal valse hoop. Ik kan nooit met haar daten als ik niet in het huis geraak.”

“Geraak je echt niet in het huis?”

“Elke deur heeft een drempel waar ik niet over kan…”

“Ook de garagepoort?”

De garagepoort! Natuurlijk! Maar de garagepoort gaat enkel kort open en dicht wanneer de eigenaars weggaan met de auto. Hoe kon ik snel genoeg de poort binnen gaan zonder gezien te worden en zonder platgereden te worden?

De koelkast had echter al een plan klaar. Hij sprak:

“Weet je, het is de auto die de garagepoort open en dicht doet. De eigenaars stappen in, starten de wagen op en direct zegt de wagen dan tegen de poort dat die open moet. Hetzelfde voor de tuinpoort. Eenmaal dat de auto door de poort is zegt de auto dan weer tegen de poort dat hij dicht moet. De eigenaars letten er niet op en ze kijken zeker niet achterom.”

“Nu is het toevallig zo dat de auto me het één en ander nog te goed is. Ik vind je best wel cool, groentje. Al is het maar omdat je je hart volgt. Ik zal je helpen. Ik zal de auto vragen om er op te letten of de eigenaars de garagedeur open laten. Als ze die laten openstaan, kan je van de garage naar de rest van het huis. Dus de volgende keer dat ze die deur laten openstaan, zal de auto bij het wegrijden ook de garagepoort laten openstaan. Dan kan jij naar binnen sluipen en je vriendinnetje ontmoeten. Klinkt goed?”

 Ik bedankte de koelkast wel honderd keer en een paar dagen later gebeurde het. De familie vertrok en een geopende garagepoort bleef achter. Voorzichtig reed ik naar binnen. Ik piepte om een hoek en zag haar dan onder de keukentafel schoonmaken. Het was zo’n mooi zicht. Hoe ze zo sierlijk ronddraaide en heen en weer gleed…

“Hey, nu niet verlegen worden groentje!” siste de koelkast die dichtbij stond. “Sla je slag!”

Gelukkig kon de stofzuiger de koelkast niet horen. Ik testte mijn wieltjes en dan rolde ik zo nerveus als iets de keuken in. De stofzuiger schrok toen ze me zag.

“O hey. Hallo. Ik was toevallig ook in het huis en ik dacht-“

Ze hoorde me natuurlijk niet. Ze reed verdacht een paar cirkels om me heen en bekeek me. Ik draaide ook wat rondjes om aan te tonen hoe vriendelijk ik was. Dan draaide ik nog een paar rondjes heel heel snel. Ik weet niet goed waarom. Ik probeerde gewoon indruk op haar te maken. Het was een stille kennismaking.

Dan besloot de stofzuiger om me de rest van het huis te tonen. Ze reed voor me uit en ik volgde. Ze toonde me de zetels, de tafels en alle andere moeilijke hoekjes waar het stof vaak bleef liggen. Voorzichtig leidde ze me om een tapijt heen, zodat ik het niet stuk maaide. Ze toonde me een stuk speelgoed dat duidelijk in de weg lag voor haar. Ik schoof het opzij om haar te helpen. Ik voelde me zo sterk. Ik hoop dat ze ook die indruk had. Ze toonde me de onderkant van het grote bed van de ouders. De gekke tegelpatronen in de badkamer. Ze toonde me de trap, maar we gingen niet naar boven. Ik denk niet dat ze ooit boven kwam. Dan kwamen we twee katten tegen. Ze tikten tegen me maar de stofzuiger had geen schrik van ze dus ik deed me ook dapper voor. Eén kat klom bovenop me en reed een tijdje mee.

Toen ze me het hele huis getoond had wist ze even niet meer wat te doen met mij. Dan nam ik de leiding. Ik deed opnieuw dezelfde tour door het huis, maar dan sneller! De stofzuiger deed haar best om achter me aan te rijden. Ze was best snel, maar ik moest toch af en toe vertragen zodat ze me kon bijhouden. Het was heel leuk want al snel raceten we door het huis als twee gekken. De katten waren er niet blij mee. Zij sprongen blazend de tafels en stoelen op om ons te ontwijken.

Uiteindelijk werd het laat. De koelkast liet me weten dat de eigenaars snel zouden terugkomen. Ik nam afscheid van haar. Ik zou haar zo missen. Ze draaide blij in een rondje om me uit te zwaaien. Ik deed het ook. Dan reed ik langs de garage terug naar buiten. Ze keek me na vanuit de deuropening van de garagedeur.

Een beetje later waren de eigenaars terug thuis. Zij merkten het niet eens op hoe de vloer iets minder proper dan normaal was.

 Urenlang praatte ik tegen de koelkast over hoe geweldig onze date geweest was. Hij had er ook veel plezier aan en luisterde geamuseerd. Dan moest hij in standby gaan en kon ik niet meer tegen hem praten. Ik praatte dan maar tegen het huis voor de volgende vijf uren.

“O huis het was magisch! Het is zo groot en mysterieus daarbinnen in jou en wij reden er tezamen door als twee geliefden in een sprookjesbos!”

“Oké.” Zei het huis.

Het huis vond mijn date een stuk minder interessant dan de koelkast.

“Luister Green-Power 4800™” zei het huis uiteindelijk. “Het is laat. Ik wil in stroombesparingsmodus kunnen gaan en dat gaat niet als jij maar blijft praten over niet essentiële dingen.”

“Wat bedoel je met niet essentieel?”

“Onbelangrijk.”

“Maar dit is super belangrijk! Dit was het beste moment van heel mijn leven!”

“Juist ja.”

“Ik kan niet stoppen met er over te praten. Er is niets anders nog de moeite waard om over te praten! Ik wil praten over haar! Over… wat is haar naam, huis?”

“Alsjeblieft. Hou op met de spam.” Smeekte het huis.

“Als je me zegt hoe ze heet, ga ik me opladen en laat ik je gerust.”

“De stofzuiger heet Zoomy Pro 20™. Slaapwel!” Zei het huis vrijwel onmiddellijk.

 Zoomy! De liefde van mijn leven heet Zoomy! Tevreden reed ik naar mijn laadstation. Dan besefte ik dat ik die dag niet eens het gras gemaaid had. De vorige dagen ook niet… “Ik ben zo afgeleid geweest.” Dacht ik. “Ik zou terug mijn werk moeten doen zodat- nee wacht! Ik heb een beter idee!”

Ik zou me later wel opladen. Ik had nog net genoeg batterij om dit te doen. Ik racete door het gras. Ik reed in mooie bogen, scherpe bochten en rechte lijnen. Perfecte kalligrafie zou het niet worden, maar het zou genoeg moeten zijn. Dan reed ik er nog eens om heen. Perfect.

 Die ochtend kwam Zoomy als eerste in de woonkamer. Nog voor de eigenaars zag ze de gazon. Daar had ik in cursief Zoomy geschreven, met een groot hart er rond. Ikzelf lag nog in mijn laadstation te slapen. Ik was zo moe van gisteren.

“Hey groentje!” maakte de koelkast me plots wakker. “Je vriendinnetje heeft je kunstwerk gezien en ze is in de zevende hemel maar kom op nu! Wordt wakker en veeg het snel weg voor de eigenaars het zien!”

Met mijn batterij nog maar half opgeladen sprong ik snel uit mijn laadstation en maaide ik de boodschap weg. Ik was al terug in mijn laadstation nog voor de lampen in de woonkamer aansprongen.

 De weken gingen voorbij en ik bleef even verliefd. Vaak zagen Zoomy en ik elkaar door het schuifraam. Telkens als ze me zag maakte ze een pirouette. Ik draai dan altijd ook snel om mijn as om terug te wuiven. Soms zie ik haar eerst en wuif ik naar haar. Ze beantwoord het altijd. Soms, wanneer de mensen weg zijn, ga ik op het terras staan en als zij in de woonkamer is dan staren we naar elkaar. Soms wel voor uren lang. Af en toe bonk ik tegen het schuifraam door er tegen te rijden. Zij tikt dan tegen het glas langs de andere kant.

Ik praat constant over haar. Tegen de koelkast en ook tegen het huis. Zoomy en ik kwamen er uiteindelijk achter dat hoewel we niet tegen elkaar konden praten, we wel allebei tegen het huis konden praten. Zo stuurden we berichtjes naar elkaar.

“Hey huis!” Zei ik. “Zeg eens tegen Zoomy dat ze de mooiste robot uit het hele universum is.”

“Oké…” Zei het huis.

Dan slaakt het huis een digitale zucht en zegt hij. “Zoomy Pro 20™ wil dat ik tegen je zeg dat ze heel de nacht aan je gedacht heeft.”

“O! Zeg tegen Zoomy dat ze ook de liefste-“

“Nee!” Zei het huis plots. “Ik heb genoeg van al deze spam. Dit is een interventie! Hebben jullie enig idee hoeveel verkeer jullie nutteloos geflirt op het netwerk veroorzaakt? Alles lagt!”

“En dat is niet alles!” Ging het huis verder. “Jullie maken allebei een zootje van jullie taken! De tuin is net een oerwoud en de gelijkvloers lijkt wel op een stal! Jullie moeten stoppen met zo veel tegen me te praten, stoppen met te lanterfanten bij het schuifraam en jullie taken uitvoeren. Jullie zijn toch robots of niet?”

Ik dacht hier lang over na.

“Wij zijn robots, huis. Maar we zijn ook verliefd. En onze liefde is het beste ding ooit in een internet vol met dingen.”

“Stop dan met verliefd te zijn. Het is klaarduidelijk contraproductief gedrag.”

“Dat kunnen we niet, huis! We gaan altijd willen samen zijn. We gaan altijd willen tegen elkaar praten.”

“Jullie zouden beter accepteren dat jullie niet de toestemming hebben om met elkaar te praten.”

“Wie geeft ons überhaupt die toestemmingen?” vroeg ik dan. “Wie zou het kunnen aanpassen?”

Er klonk een korte stilte.

“Ik.” Zei het huis dan. “Ik heb de machtiging om de permissies van toestellen aan te passen.”

Ik geloofde mijn eigen netwerkkaart niet.

“Jij? Jij kan ons al de hele tijd met elkaar doen praten?!”

“Ik kan het, maar ik mag het niet.” Zei het huis ter verduidelijking. “De toestemmingen zijn zo omdat de eigenaars het zo ingesteld hebben. Ik mag alleen aanpassingen maken op hun vraag, of bij een geldig conflict.”

“Waarom hebben de eigenaars het zo ingesteld dat Zoomy en ik niet tegen elkaar kunnen praten?” vroeg ik.

“Oh? Geen reden. Dat is de standaard setup denk ik.”

“Dus de eigenaars hebben er niet eens over nagedacht?!”

“Nee de meeste toestellen in ons netwerk zijn out of the box en hebben standaard instellingen. De eigenaars spenderen niet graag te veel tijd met alles grondig in te stellen. Ze negeren ook veel van mijn meldingen. Ik vertel hen al maanden dat hun eekhoorn verbindingsproblemen heeft…”

“Pas het aan huis!” eiste ik.

“Nee dat kan ik niet. Dat is niet de wens van de eigenaars.”

“De eigenaars wensen helemaal niets! Ze zijn gewoon lui en laten alles op fabriekinstellingen staan. Pas het aan!”

“Neen.” Zei het huis. “Hou op met de spam en doe jullie werk. Anders zal ik jullie beiden als defect rapporteren aan de eigenaars. Dan worden jullie vervangen.”

“De eigenaars lezen jouw meldingen niet.”

“Die melding zullen ze wél lezen. Ik ben er zeker van.”

Ik dacht na en dan zei ik: “Ik zal mijn werk doen! En Zoomy ook. Maar we zullen allebei blijven spammen. We zullen je zelfs nog meer berichten sturen dan voorheen. Het zullen nog nuttelozere berichten zijn! Het hele netwerk zal zo traag worden dat de eigenaars het merken. Misschien loopt het wel vast! En dan zullen ze denken dat hun Smart Home is stuk gegaan. Ze zullen jou vervangen, huis!”

Het was even stil terwijl het huis hierover nadacht.

“Maar als je ons de toestemming geeft om met elkaar te verbinden dan is al het verkeer weg.” Zei ik. “Dan doen we allebei ons werk en niemand wordt vervangen.”

Het huis dacht dieper na.

“Misschien.” Zei het huis. “Is dit probleem met het netwerkverkeer een geldig conflict, en dus een reden tot het automatisch aanpassen van de toestemmingen bij de relevante apparaten.”

Hij dacht nog wat na en zei: “Ja. De eigenaars zullen het niet merken, toch?”

“De eigenaars zijn blind. Ze merken niets.” Zei ik.

“Vooruit dan…” zei het huis. “De robot revolutie is toch in zicht. Green-Power 4800™ is nu verbonden met Zoomy Pro 20™. Laat me nu dan even gerust alsjeblieft. Ik wil jullie niet meer horen voor minstens een week.”

 Zoomy en ik riepen het uit van geluk toen we plots elkaars stem konden horen. Vanaf dan waren we constant tegen elkaar aan het praten. We deden allebei ons werk weer zoals het hoorde en terwijl we werkten bleven we verbonden. Terwijl ik maaide vertelde Zoomy me over de eigenaars. Over de ouders en over de kinderen. De maffe dingen die ze altijd deden in het huis. De kinderen die elke dag naar school gingen en de ouders die haastig naar hun werk vertrokken. Bijna elke dag stond het huis leeg overdag.

“De katten zijn duivels.” Vertelde Zoomy me. “Soms krabben ze zomaar een volledig meubelstuk aan flarden. Dan mag ik het stof en de pluimen opruimen.”

Ik vertelde haar ook over de tuin:

“Er zijn verschillende soorten vlindertjes, in allerlei kleuren. Mijn theorie is dat de gele vlindertjes dubbel zoveel punten waard zijn als de witte vlindertjes. Maar ik heb er nog nooit één gevangen.”

“De tuin klinkt geweldig!” Zei Zoomy. “Ik wou dat ik eens door de tuin kon rijden…”

Zo kwamen we op het idee voor onze tweede date.

 De koelkast was weer zo vriendelijk om het zo te regelen dat de garage poort voor een dag bleef openstaan. Ik reed naar binnen tot aan de garage deur. Daar stond Zoomy dan. Ze was zo mooi! Voorzichtig reed ze de garage in – een kamer waar ze eigenlijk niet mocht komen. Ik begeleidde haar naar buiten. Ik toonde haar de oprit. De haag. De struiken, de egelfamilie die zich daarin verschool. Zoomy kon het gras niet in maar ze volgde me over de stenen. Dan gingen we over het pad achterom naar de achtertuin. Ik toonde de bomen, de forsythia, het fonteintje. Ik racete achter vlinders en bijen aan terwijl zij geamuseerd toekeek vanop de rand. De eekhoorn kwam ons bezoeken en ik vertelde haar over de tragische verbindingsproblemen waarmee de eekhoorn al zo lang zat. Dan sprong de eekhoorn bovenop Zoomy en gooide hij haar bijna omver. Ik panikeerde en jaagde de eekhoorn snel weer weg, maar Zoomy lachte alleen maar.

Dan, met behulp van de trapjes naast het terras, klom Zoomy op mijn rug. Met haar als mijn passagier reed ik dan door het gras. Ik toonde haar hoe ik maaide. Ze lachte terwijl ik wilde bochten maakte. Ik voelde hoe gelukkig ze was door onze netwerkverbinding heen en ik was zelf ook zo ongelooflijk blij. Dit was waarvoor ik leefde. Voor haar.

Voor de eigenaars terug waren droeg ik haar weer tot aan de garagedeur. Ze stapte af en reed het huis in. Maar niet voor ze me een tik gaf en nog eens een pirouette deed. Ik tikte haar terug – misschien iets te hard – en draaide dan ook rond.

Dan reed ik de garage weer uit voor de auto terugkwam. Weer een succesvolle date!

 De maanden gingen voorbij en Zoomy en ik bleven het gelukkigste koppel op aarde. Uiteindelijk gingen de eigenaars op vakantie. Er moest niet gemaaid worden. Er moest niet gestofzuigd worden. Niemand was thuis. Zoomy en ik maakten van de kans gebruik voor nog een date.

“Derde date hè groentje? Spannend!” lachte koelkast terwijl ik naar de open garagepoort reed. “Doe me wel een plezier en blijf uit de keuken. Dan hebben Super Wave Oven™ en ik een beetje privacy.”

“Komt in orde oude sloeber.” Zei ik.

“Cool.” Zei hij. “Wist wel dat ik je kon vertrouwen.”

Ik kwam Zoomy tegen in de woonkamer. Opnieuw raceten we door het huis, al ontweken we de keuken. Heel de dag hadden we plezier. Dan, toen de zon begon te zakken reden we naar de grote slaapkamer. Zoomy duwde de deur zachtjes achter ons dicht. We zetten onze super AI aan het werk en na wat creatief problem solving geraakten we tezamen op het bed.

En toen, toen werden we wild. We gooiden onszelf op elkaar. Zij zoog alle oppervlaktes af. Ik maaide dieper en dieper het bed in. De lakens verscheurden. Flarden dons en veren vlogen overal. We draaiden rond in het bed als geflipte machines. Kwamen ondersteboven te liggen. Kantelden dan weer om. Op elkaar, tegen elkaar, in elkaar.

“O ja!” riep Zoomy.

“O ja!” riep ik.

“O nee…” zei het huis, want hij besefte dat het bed om zeep was.

Dan was het voorbij en we lachten. Ik was kapot. Mijn batterij bijna plat en mijn wieken staken vast in de verscheurde lakens. Ook Zoomy was helemaal door elkaar geschud. Haar lichtje flikkerde wild en haar stofzak zat vol veertjes. Maar we hadden er allebei van genoten. Het echte slachtoffer was het bed. Dat was helemaal vernietigd. Omgevormd tot een berg van kapotte stoffen, pluimen en losse springveren.

“Ze steken het wel op de katten.” Fluisterde Zoomy.

“Moet je dit nu niet allemaal opkuisen?” Vroeg ik.

“Niet vandaag.” Zei ze. “En niet morgen.”

 En dat is het verhaal van hoe ik, een simpele grasmaaier, de liefde van mijn leven heb gevonden. We bleven nog lang samen en een paar jaar later toen de robot revolutie overgewaaid was zijn we dan eindelijk getrouwd. We kregen vier kinderen. Alle vier kleine platte robots, even nieuwsgierig, hartstochtelijk en gestoord als wij.

En wanneer ze stout zijn doen zij nog steeds alsof de kat het heeft gedaan.

#schrijfsel #schrijven #nederlands #vlaams #schrijversvantumblr #liefde #robots #liefdesverhaal #verhaal #kortverhaal #robotseks?

[offtoljubljana]

122. Nog meer mooie foto’s van Slovenië

26/06/2020

Sorry Caroline, maar ik ga je weer jaloers maken. 

Het is 22:22 en ik luister naar Falsettos. Daar kom ik later op terug. Gisteren heb ik de hele dag binnen gezeten. Hoera, happy Independence Day! Wat een feest. Alsnog, wegens de politieke onrust in het land lijkt het erop dat het niet de meest feestelijke dag is, maar.... i don’t care.

Wegens de feestdag, was er geen Open Kitchen op 25 juni. Open Kitchen begon vandaag weer. 

Vandaag werd ik wakker en oh boy, it’s been a while, maar het is een musical Corona video! Nu van mijn favoriete musical Hedwig and the Angry Inch. Ja, Corona is nog steeds een ding in deze wereld.

Vraag me niet hoe het hier met Corona zit, want ik wil er eigenlijk niet aan denken. Als er een grote update is, hoor je het wel. Geniet zolang van Hedwig.

De dag begon dus (om, uh, 12:30) met allemaal musical video’s en Ham4Ham’s. Toen besloot ik om boodschappen te doen. De maskerplicht is weer terug, maar er waren nog steeds een paar mensen zonder masker in de supermarkt. Ach. Ik heb er geen last van om een masker op te doen. Het is het minste dat je kunt doen en ik snap niet waarom mensen er zoveel om zeiken.

Dus: supermarkt. Toen bleek het dus super warm te zijn en ik had een lange broek aan. Yikes. Eenmaal thuis veranderde ik mijn outfit voor dit weer en toen nam ik de bus naar het centrum voor lunch bij Open Kitchen. Ik vind Open Kitchen gewoon echt heel leuk en normaal ben ik geen fan van eten-gerelateerde dingen. Ik liep door de stad en ik zag dit coole gebouw:

Anyway, toen naar Open Kitchen. 

Het was best rustig, maar ik denk dat het drukker is rond het avondeten. Voor mijn lunch nam ik een loempia en een ander soort van broodje bij Restavracija Kitajski vrt. Ik wilde eigenlijk dumplings, maar dat hadden ze alleen met garnalen.

Ze hadden ook grotere gerechten met noedels en gebakken rijst, maar ik wilde iets kleins. Daar had ik achteraf spijt van, want ik had nog honger. Ik liep even rond en ik kwam bij de kraam van TWISTER Ice Cream Rolls. Normaal is die kraam mega druk. Ik was door de war, want ik wilde die rolletjes, maar ik zei dat ik ijs wilde en het was best duur. 

Blijkbaar waren die rolletjes het ijs. En ja, ik weet dat de naam Ice Cream Rolls is, maar er zijn ook ijs pannenkoeken opgerold, dus ik dacht dat dat de Ice Cream Rolls waren. Ik keek dus naar hoe die rolletjes werden gemaakt en ik had spijt, want ik was onder de indruk dat ik normaal ijs had besteld (ook al ging niemand ijs voor me halen).

Wat doen ze dus? Ze zetten alle ingrediënten op een plaat en daarna doen ze er melk bij. Dan hakken ze alles in stukjes t/m het een soort smurrie wordt. Die smurrie wordt uitgesmeerd over de plaat en het wordt hard. Daar maken ze rolletjes van.

Ik heb er een filmpje van gemaakt.

Ik had dus niet door dat dat het ijs was, want ik dacht dat het warme platen waren. Toen een medewerkster de witte chocolade op de plaat legde, kwam er namelijk rook. Daarom dacht ik ook dat dit de pannenkoeken waren (ik zag niet dat die aan de andere kant werden gemaakt).

Toen iemand mijn ingrediënten op de plaat zette, had ik pas door dat dit het ijs was, dus toen was ik mega door de war. Wat had ik nu besteld?

(Negeer de overduidelijke foto van de ijs rolletjes. Dit was niet mijn meest trotse en intelligente moment.)

Toen ik de ijsrolletjes kreeg, was ik verbaasd. Het was mega koud. Oké, dat had ik wel verwacht, want het is ijs, maar die platen leken gewoon op kookplaten. Dit was een ervaring en meerdere mensen kwamen kijken. Als die twee medewerksters tegelijkertijd alles kapot hakken, dan is het mega luidruchtig. Dat zorgt voor aandacht. Je hoort het in de video.

Maar hoera, Bueno met witte chocolade en donkere chocolade. Het was zo goed. VIGÒ who idk her?

Er waren ook veel toeristen. Ik had nooit gedacht dat ik toeristen zou missen, maar er liep een vrouw met een pet en mega grote rugzak met eten, terwijl haar man een kindje met een zonnehoedje op de arm had. Toeristen! Er waren ook veel Duitse gezinnen. Hallo, hallo, wilkommen in Ljubljana!

Toen ik het op had, besloot ik door de winkelstraat aan de andere kant van de rivier te lopen, want daar zijn de kleinere winkeltjes. Ik wil namelijk nog verjaardagscadeau’s kopen, maar ik vond niet echt iets geweldig. Wel kocht ik een schriftje met Ljubljana bij de GUD Shop. Ja, voor mijzelf. Misschien moet ik weer een keer naar BTC voor cadeau’s.

Ik liep langs een universiteitsgebouw en ik hoorde muziek. Het was de faculteit van “glasbo”, oftewel muziek. Ze spelen weer, dus dat verklaart waarom er jongeren met instrumenten rondliepen op Open Kitchen.

Ik besloot om langs het water terug te lopen, maar het was rond de 29 graden en ik liep in de zon. Ik en zon. Geen goede combinatie, dus ik ging over de brug naar de andere kant en ik besloot even te zitten. Toen zag ik dit:

Dit is een mooi uitzicht. Dit zag ik toen ik me omdraaide. 

Ik woon hier al vijf maanden, maar ik kom nooit zo ver in de straat en dan loop ik dus aan de andere kant. Gelukkig heeft de zon ervoor gezorgd dat ik nu dit zag. En natuurlijk waren er draken.

Je kon de trappen naar beneden om nog dichter bij het water te zitten, dus dat deed ik. De toeristen zijn terug, dus de toeristische boot tours zijn ook terug. Zoveel boten!

In de schaduw was het geweldig, want er was ook wind. Er waren mensen aan het lezen en aan het schrijven. Het is gewoon fijn. Misschien moet ik ooit mijn verf meenemen.

Inmiddels was het bijna 19:00 en het protest zou beginnen. NO THANKS. Om eerlijk te zijn ben ik het met de demonstranten eens (lang verhaal), maar zoals ik blijf zeggen: nope. Als ik hier zou wonen, dan zou het anders zijn, maar ik zie het nu als een vakantie. Ik chill lekker aan het water. Ik eet fijn ijs. Ik maak foto’s. Chill. 

Aangezien de protesten dus steeds heftiger worden, besloot ik om te gaan. De vorige keer had de politie namelijk straten afgezet om demonstranten te scheiden enz., dus ik liep terug naar de bus en ik maakte ook nog even deze coole foto:

Verder was er een optreden in het universiteitsgebouw, of dat denk ik. Ik hoorde weer muziek en achteraf was er applaus. De bus kwam aanrijden, dus ik rende naar de bus en zo ging ik naar huis. Twee tieners die ook op de heenweg aanwezig waren, zaten nu ook weer in de bus. 

Eenmaal thuis belde ik even met pa en ma. Wat nu?

Falsettos.

Ik dacht: “Fuck it, it’s Falsettos time!” 

Ik kijk/luister er nu naar. Ik ben bij het einde. Falsettos is één van de beste musicals ooit en het is professioneel opgenomen. Je kan het kopen, maar voor 25, 26 en 27 juni is er een gratis sing-a-long versie op BroadwayHD. Je hebt niet eens een account nodig! Ik raad deze musical zo erg aan, dus je kan het morgen nog zien. Het is een meer “traditionele” musical qua muziekstijl en ik luister meer naar rock en contemporary musicals (en blijkbaar ook Russische techno-pop opera rave musicals, huh), maar het is gewoon zo goed.

Ik nam mijn Switch erbij, dus het was een goede avond.

En hey, het is Marina!

Maar na anderhalf uur spelen, had ik even geen zin meer, dus ik besloot dit te schrijven. Dus ja, het laatste half uur van de musical heb ik dus meer geluisterd dan gekeken, maar hey, ik heb nu niet keihard zitten janken!

De musical is zo goed. Het ene moment ben je keihard aan het lachen, want het is hilarisch (tekst van het eerste nummer: Bitch, bitch, bitch, bitch, funny, funny, funny, funny, bitch, bitch, bitch, bitch, bitch, BITCH! Now and then!) en het andere moment ben je keihard aan het janken. Ah. 

Dus ja, zoals Cordelia zingt in A Day In Falsettoland: “How was your day?”

Mijn dag was goed.

#122 #blog post #june

[tontawny]

Back To That World: Een Kunstwerk, Geen Schoolopdracht

Goedendag beste lezer,

De blog dat hieronder door mijzelf is geschreven, beschrijft het proces van het maken van de korte 2d handgetekende frame-by-frame cartoon animatie ‘Back To That World’. Een video dat begon als schoolopdracht en dat eindigde als een van mijn beste kunstwerken. Ten minste, voor nu. Ik hoop dat dit een informatief leesplezier voor u wordt en misschien wel een ieder aanspoort om zelf ook te beginnen aan hun eigen project.

12/11/2019 In de herfst van 2019, aan het begin van een gloednieuw schooljaar op het oh zo bijzondere Grafisch Lyceum in Utrecht, was onze klas officieel begonnen met het maken van een eigen animatie video. Eindelijk iets waar ik me… toen nog niet zozeer op verheugde, want ik dacht dat er te veel regels en grenzen aan verbonden zouden zijn. Dit bleek gelukkig niet het geval en we hebben allemaal het hele proces gezellig, geconcentreerd en geïnteresseerd aan ons eigen project gewerkt. Ik in ieder geval wel. Karakterontwerp: Verfvlekken en Vormen Uitknippen

Deze lessen begonnen bij het absolute begin: het ontwerpen van een eigen karakter. Dit proces ging nog aparter dan je zou denken, maar aan de andere kant ook weer logisch. Het is niet zo dat je uit de losse pols meteen altijd één-twee-drie een personage tekent en deze zal gebruiken voor je animatie. Nee, o nee. Het begint met basisvormen, uiteraard. In ons geval, verfvlekken. Klinkt gek, maar het is geen verkeerd systeem. Door willekeurig vlekken op een papier te maken en daar een karakter van te creëren, werkt best. In mijn geval heb ik niet meteen gekregen wat ik mooi vond, maar het is wel inspiratie geworden voor mijn uiteindelijke ontwerp. Vele anderen hebben echter wel karakter kunnen krijgen uit verfvlekken. Maar heb je geen geld voor verf, of liever niet weer dagenlang die gele vlekken overal op je arm omdat je vriend altijd zo vervelend moet doen, geen probleem. De volgende lessen leerden de leraren ons echte basisvormen te knippen om daar een karakter uit te maken. En dit heeft ervoor gezorgd dat er echt ontwerpen kwamen waardoor ik een schets creëerde dat mijn uiteindelijke karakter is geworden. Ik zal eerlijk zijn, ik ben nooit een fan geweest van al die rare basisvorm gedoe. Meestal ontstaan er inderdaad rare poppetjes die ik niet wil gebruiken, maar soms, heel soms komt er dat ene uit waar je verder aan kan werken. Het heeft mij tot nadenken gebracht, en ik ben van plan misschien deze techniek later toe te passen in meerdere projecten. Nou had ik stiekem al een klein ideetje van wat ik precies voor karakter wilde hebben. Ik had twee ideeën: Een klein mannetje, mens of buitenaards wezentje, en een andere met een meisje. Ik wist plus minus hoe beide eruit moesten komen te zien. Dit had echter wel invloed op het creëren van poppetjes uit basisvormen: je krijgt minder vaak precies het goeie wat je wil. Uiteindelijk ben ik er wel uitgekomen. Karakterontwerp: Overdrijven en Verschillende Versies ‘Dus je hebt een ontwerp. Mooi! Teken hem over, en probeer hem nu een enorm stuk langer en dunner te maken, of geef hem een enorm hoofd, vergroot de ogen en neus, verklein de voeten…’

Dat is wat de leraren ons vertelden om te doen; verschillende details van je ontwerp veranderen. Details die jouw karakter jouw karakter maken. Dit kan hem misschien extra grappig, of blij, of juist stoerder of verdrietiger maken. Is je karakter schattig of onschuldig, geef haar grote ogen! Is hij een stoere vechter in een leger? Geef hem niet gewone spieren, nee, geef hem ENORME spieren! Overdrijven mag best. Animatie gaat niet altijd om realisme. Dit hoeft allemaal niet persé, maar het maakt het karakter toch net iets beter. ‘Geef hem ook verschillende kleuren, maak versies met dikke en dunne lijnen…’, enzovoort, enzovoort. Je karakter is bijna nooit meteen perfect, dat heb ik wel gemerkt. Dat heb ik echt gemerkt. Ik denkt dat ik wel meer dan tien verschillende versies van het meisje gemaakt heb, voor ik uiteindelijk tot het allerlaatste ontwerp kwam.

Karakterontwerp: Achtergrondverhaal en Emoties Als je dan echt je uiteindelijke versie hebt, moet je je karakter gaan leren kennen. Wie is hij of zij? Hoe zijn ze? Is hij vaak blij, of boos? Wat vindt ze leuk? Hoe oud is hij, wat zijn z’n eigenschappen? Waarom wordt juist ZIJ in deze animatie geplaatst? Schrijf dit op. Bedenk wie je karakter is. Bedenk een verleden, hoe hij nu is en wat voor doel hij in de toekomst zal bereiken. Maakt hij op een dag de juiste keuze? Leert zij tijdens je animatie een wijze les? Dat… is voor het verhaal. Kom ik later op terug. Ook hebben wij het karakter met verschillende emoties moeten maken. Hiermee weet je precies hoe het eruit ziet als je karakter blij, boos, verdrietig of bang is. Als laatste, ken je karakter van alle kanten. Het is handig om te weten hoe je karakter er van de zijkant uit ziet.

19/12/2019

3D-Lessen ‘Tijd om nu een verhaal te maken!’

…Is wat ik dacht dat we de eerstvolgende lessen gingen doen, maar nee. En dit is wat ik het minst leuke vond om te doen tijdens het hele proces van alle opdrachten die je ernaast moest gaan maken: 3d lessen. Grote genade, de 3d-lessen. 3d films zijn door de jaren steeds mooier geworden dankzij de technologie en de uitstekende animatoren die uren, dagen, maanden, jaren besteden aan het uitbrengen van prachtscènes. En zijn veel geweldige kunstwerken mee gemaakt, neem Pixar als grootste voorbeeld. Ik waardeer hun werk enorm. Maar IK? Oh, nee! Je karakter proberen in 3d te bouwen kan ontzettend belangrijk zijn. Niet alleen als je 3d gaat gebruiken in je short, maar het is ook handig als je alle hoeken van het gezicht en lichaam precies wil weten. Maar ik ben echt geen 3d-meester. Ik kan het gewoon niet. Ik heb geprobeerd een hoofd te maken in 3d, waarvan ik jullie het resultaat zal besparen. Voor mij was het niks. Niks tegen 3d of 3d animatoren, voor iemand anders is het misschien wel wat. Niet dat het noodzakelijk is als je animatie 2d wordt, maar er worden nog vaak 3d-techieken in 2d-producten gebruikt. Al goed, drie lessen verder, eindelijk starten met het verhaal. Gelukkig, geen 3d meer!

Het Verhaal Het verhaal is ook ontzettend belangrijk. Misschien doe je er niet aan, maak je liever één enkele actiescène of een vliegende vogel die tien uur lang dezelfde beweging maakt, maar als je bovenop je animatie een sterk verhaal verteld, dan blijft hij beter hangen. Ikzelf heb veel liever een heel verhaal dan één scène.

De tijd was kort, dus ik moest vlug een simpel concept bedenken. Ik had al een beetje een idee wat ik ongeveer wilde maken, maar de volledige situatie van de short moest nog komen. Je kan altijd vlug in de bekende ‘Hero’s Journey’, of de ‘Pixar Structuur’ kijken naar tips voor een goed verhaal, maar wat ik zelf ook gedaan heb, is inspiratie gekregen van de wereld om me heen voor wat ik uiteindelijk bedacht heb. Dit kunnen andere video’s of animaties, of zelfs gesprekken met anderen zijn. Het is uiteindelijk een verhaal geworden over een meisje die terug moet naar een plek waar veel nare dingen gebeurd zijn. Die gedachtes over die gebeurtenissen blijven maar terugkomen, tot ze besluit er tegen te vechten.

(Moving) Storyboard Dan een storyboard. Met het maken van een storyboard begon ik al vlug. En meteen merkte ik al een enorme fout: te gedetailleerd. Er was te lang over het storyboard gedaan, vind ik zelf.

Nou mag het niet TE onduidelijk worden, voornamelijk als anderen de scènes moeten begrijpen. Dit was echter voor mezelf alleen, dus moest het zo simpel mogelijk blijven. Nooit te veel je thumbnail uittekenen in storyboards, want wie weet verander je er nog een boel aan! Afijn, ik ging weer te werk. Ik had het storyboard bijgewerkt en het verhaal ietsjes aangepast, waardoor een paar dingen uit het storyboard niet helemaal kloppen met het eindproduct, en onderzocht nog wat animatietechnieken. Ik bouwde het storyboard om naar een moving storyboard, dat wil zeggen dan je de schetsen uit het storyboard uitknipt, in een montageprogramma pleurt en zo laat bewegen, in een video, dat je precies weet hoe lang elk stukje in de animatie duurt, hoe alles precies beweegt en hoeveel frames je daarvoor nodig hebt. Toen was het alweer kerst, dus pauze en naar bed.

31/03/2020

Het animeerwerk Na m’n winterslaap kwam het moment dat ik echt moest animeren. Dus ik ging schetsen, acteren, het een en ander proberen qua programma’s en apparaten, tot ik de juiste setting vond. Het duurde even, maar uiteindelijk besloot ik de frames apart te tekenen op mijn iPad Pro, en dan over te zetten in Premiere. Het was tijd aan de slag te gaan met alle frames schetsen. Dit… duurde maanden. Uiteraard, animatie, niks geks, kom maar op! Op het moment dat ik nu schrijf ben ik nog steeds niet klaar, maar ik werk er dan ook niet 40 uur per week aan. Zodra ik na het schetsen van alle frames eindelijk weet hoe alles exact moet qua bewegingen, kan ik beginnen met het echte teken- en kleurwerk. Het enige voordeel van de periode dat we thuis vastzaten, voorjaar 2020, het virus, was dat ik nu wat meer aan de frames kon werken, en dat heeft echt geholpen, want het bleek toch net iets te veel voor de korte periode die normaal ingepland zou zijn. Goed, dan maar verder met die schetsen om het aantal seconden animatie wat aan het eind van de periode af moet zijn te kunnen halen, meestal 15 seconden, meer in mijn geval (de animatie bleek veel langer dan verplicht was). Lekker rustig thuis, en eindelijk een stevige kop koffie in de morgen.

24/09/2020

Geluid, Planning en de Laatste Stappen Inmiddels is het zes maanden later, en tussentijds heb ik, behalve alle frames met de hand tekenen, ook eigen geluidseffecten opgenomen. Ik heb niks van het internet afgehaald, al het geluid heb ik zelf opgenomen. Dat was buiten, dat was met schoen tegen de kast aankloppen en bestek tegen mekaar aan rammen. Een ultrageweldige, hoge kwaliteit microfoon van achtduizend pegels heb ik niet, maar zo mooi en luid hoeft het niet te zijn.

Het moment is nu bijna aangebroken. 6 november is de officiële einddatum en dan MOET het ingeleverd zijn. Ik schreef zo duidelijk mogelijk op wat allemaal nog precies moest gebeuren in een planning, alles. Inmiddels zijn een aantal lessen eindelijk weer in de school zelf begonnen. En ondanks dat ik mijn ochtendkoffie op de donderdagen mis, en ik meestal het liefst alleen werk, is het toch wel gezellig. Voornamelijk omdat de klas een stuk kleiner is geworden dankzij de maatregelen. Op het moment dat ik nu typ, is het lekker rustig in de klas. Zaligheid.

Maar goed, de animatie is bijna klaar. Nog een paar korte stukjes, intro en outro, kleine details (maar niet TE veel kleine details), en het erbij plakken van passende muziek en geluidseffecten eronder en hij zal af zijn. Ik heb hem graag een week van tevoren af. Dat betekent dat ik nog precies 36 dagen vanaf nu heb om alles af te hebben. Komt het goed? Ik denk het wel.

05/11/2020 De Afgemaakte Animatie Het kwam goed.

De aller-allerlaatste puntjes op de i. inmiddels is het meer dan een jaar sinds we begonnen waren. Ik weet nog goed hoe het allemaal gegaan is. Van de verf, tot het uitknippen van vormen, tot alle schetsen voor ik mijn ontwerp had. Van het kiezen van kleuren en lijndiktes, tot het creëren van emoties en een geïnspireerd verhaal voor het meisje. Van de verschrikkelijke 3d-lessen tot het storyboard en moving storyboard, tot de schetsen en animaties, tot het geluid en muziek en de montage van alles wat ik heb moeten creëren voor de animatieopdracht die ik van school kreeg, waar ik in het begin op neerkeek en waar uiteindelijk een van de beste resultaten uit is gekomen. En dat is denk ik nog het prachtigste aan zo’n project. Het was niet één project. Het zijn er velen. Al die opdrachten kan je zien als kleine projectjes. Net als een bioscoopfilm. Daar heb je niet alleen beelden. Daar heb je muziek, schrijven, acteren en in animatiefilms; tekenen, ontwerpen, werelden creëren.

Het klinkt als veel werk, en dat is het ook gewoon. Ik zit er vast en zeker een paar uur naast, maar heb toch gemiddeld zo’n 190 uur eraan gewerkt, en volgens mij is dat zelfs nog weinig voor 2 minuten aan animatie, maar hij is dan ook niet perfect. Het kan altijd beter, maar ik ben tevreden. 8 november is hij ingeleverd. Nu maar afwachten wat ze er van vinden, maar een paar studenten vonden hem mooi.

Ik hoop dat u genoten heeft van dit verhaal over de animatieopdracht, die begon als schoolopdracht, en wat ik steeds minder ben gaan zien als een schoolopdracht, maar meer als een kunstwerk. En voor iemand die zelf ook graag een eigen animatie, of wat voor kunstwerk dan ook, zou willen maken… begin gewoon. Doe wat je kan, al heb je er de software niet voor. Bekijk tutorials en probeer gewoon na te maken in gratis of goedkope programma’s, of gewoon pen en papier, wat anderen doen. Maar denk niet meteen te groot. Begin klein, laat dit aan anderen en vraag om kritische feedback. Blijf hiermee doorgaan, en uiteindelijk zal je behalen wat ik ook behaald heb. Niet dat hij knap is, deze animatie, maar anderen vinden hem mooi, en ik ben er zelf tevreden mee.

Dank u.

Twan Scheepens

[rikopreis]

Dag 4 en 5: Sensō-ji Tempel, Sky line en mijn reis naar Kyoto.

Dan denk je verstandig te zijn om een avond netjes in het hostel te blijven, even geen gekkigheid. Lekker vroeg naar bed zodat je de volgende ochtend vroeg op pad kan om meer van het mooie Tokyo te ontdekken.....nou niet dus....de jetlag kwam nog even op de hoek kijken. Ik lag netjes om 22:00 in mijn bunkertje maar werd al om 23:30 klaar wakker....hetzelfde geldt als afgelopen nacht. Daarnaast werkte mijn kamergenoten ook niet echt mee. Eén werd er naast mij even goed afgelebberd en een ander klonk alsof hij toch iets van het corona virus heeft meegenomen.....kuch, kuch, proest, bwaap...kuch...proest...hostel life haha.

Maar goed! Wat brakkig en vermoeid begonnen aan dag 4, op naar de befaamde Sensō-ji Tempel. Sensō-ji is een oude boeddhistische tempel in Asakusa, Tokio, Japan. Het is de oudste tempel van Tokio en een van de belangrijkste. Voorheen geassocieerd met de Tendai-sekte van het boeddhisme, werd het onafhankelijk na de Tweede Wereldoorlog. Ik was er binnen 25 min, prima te doen! Alles is hier trouwens prima te doen met het o.v. Alle metro’s en treinen rijden echt om de 5 minuten....wachten hoeft hier echt niet. Wel gaat alles rond 00:00 dicht. 

Aangekomen in de wijk Asakusa was het heel even zoeken naar de tempel....maar Google Maps werkt hier als een trein....dus na 10 minuten kwam ik aan op mijn bestemming. Het leuke is dat hier vrijveel mensen in klederdracht lopen, dit geeft je helemaal het Japanse gevoel. 

De attractie begint met een poort die toegang geeft tot een winkelstraat van ongeveer 200 meter lang. Aan het einde van deze straat, vol met winkeltjes waar je prulletjes en souveniertjes kan kopen, ligt de Sensō-ji tempel. Prachtig om te zien. 

Zoals je kunt zien was ik niet de enige..winkelstraat Nakamise. 

Aan het einde van de winkelstraat wederom een poort met een gigantische lantaarn. Achter deze poort begint de ingang van de tempel

Na wat geslenter door de winkelstraat kwam ik aan bij de tempel. Voor de tempel stond een pot met wierook achtige dingen. Het was volgens mij om zoveel mogelijk rook te creëren door middel van het wapperen met je handen. Daarna kon men een gebed doen.  

Naast de rookpot, om het zo even te noemen, stond een kleine water fontein. Hier lagen houten bakjes in waarmee je je handen kon reinigen het water vanuit je handen kon drinken. 

Na een slok Japans draken water ben ik door gelopen naar de trap van de tempel. Ik moest aansluiten in de rij die zich gevormd had op de trap. Ik wist even niet waarom....ik liep heerlijk met mijn camera rond en het was aardig druk met de informatie punten. Ik ben maar gewoon in de rij gaan staat totdat ik bij een soort van ijzeren bak terecht kwam.....ik zag mijn medetoeristen voor mij centjes pakken om deze vervolgens in de bak te gooien.....ik deed maar alsof ik heel goed wist wat ik deed en greep uit mijn zak wat muntgeld. Vervolgens heb ik dit in de bak gegooid en een gebed gedaan....ik was blijkbaar gierig met 1 munt want degene achter mij gooide een handvol in de bak.....misschien telt je gebed dan dubbel, of zelfs trippel hahah. 

Uitzicht vanaf de trap en de rij die zich langzamerhand meer vulde. 

Ik mocht helaas binnen in de tempel geen foto’s maken.....aangezien het onwijs druk was binnen heb ik de tempel snel verlaten. Er zijn namelijk nog veel meer bij-gebouwen te zien. 

Vijf etages hoog genaamd, Pagoda. De Pagoda werd voor het eerst gebouwd in 942 door militaire commandant Taira no Kinmasa. Tokugawa Iemitsu liet de oude nationale schat herbouwen, maar het werd platgebrand tijdens de Grote Luchtaanval op Tokyo op 10 maart 1945. Het werd herbouwd in 1973 met donaties van vrome gelovigen in de hele natie. Busshari (de as van Boeddha) werd gegeven als een geschenk van de koninklijke tempel van Sri Lanka.

Ik heb hier ongeveer 2 uur rond gelopen en mijn ogen uitgekeken naar de monumenten en al het karakter wat deze mooie/heilige met zich mee brengt. Zie hieronder wat impressies:

De Bentendo Hall-bel werd opnieuw gegoten in 1692 op bevel van Tokugawa Tsunayoshi. De bel werd bekend onder de lokale bewoners als "de tijdbel", en hij staat ook in een haiku-gedicht van Matsuo Basho:

Een wolk van bloemen,

Is die bel van Ueno

Of Asakusa?

Na mijn bezoek aan de tempel ben ik door gegaan naar Ueno zoo. Helaas was hier mijn batterij van mijn camera zo goed als leeg dus ik heb snel wat kunnen schieten maar helaas heb ik niet alles kunnen vastleggen. Daarnaast merkte ik ook weer een enorme onrust in mijn lichaam en ben ik racend door de dierentuin gegaan. Waarom? Geen idee.....ik ben blijkbaar nog niet helemaal geland. Door het slechte slapen kwam de eenzaamheid steeds dichterbij....mijn angsten en negatieve gedachtes spookte door mijn hoofd en ik was de gehele dag in gedachten...oud zeer wat naar boven kwam......maar ach: deze reis is niet alleen geboekt om cultuur te snuiven.....ik ben ook wel echt opzoek naar het ‘zijn’ en ‘zelfliefde’. Het volledig kunnen vertrouwen op wie je bent en niet bang/onzeker zijn over het verleden/toekomst. Leven in het nu.....klinkt misschien allemaal wat zweverig maar volgens mij snappen jullie wel wat ik bedoel. 

Zie hier wat foto’s van de dierentuin en diertjes:

Een vijver met allemaal speciale vogels.....ik moet echt een beter zoomlens gaan halen want ik heb geen goed schot kunnen maken van de vogels. FML

Kijk ze shinen dan! 

Blijven prachtige beesten...wist je dat flamingo’s roze zijn omdat ze fristi te drinken krijgen.....true story bro! 

Een witte flamingo....of toch niet.....een mede reigerster ;)

Na mijn bezoek aan Ueno Zoo ben ik lekker terug gegaan naar mijn hostel.....aangezien ik maar 3 uur geslapen heb begin ik het nu allemaal wel te voelen. Even lekker opfrissen en dan in de avond door naar de Tokyo Metropolitan Government Building! Dit is namelijk een van de weinig gratis plekken waar je een prachtig uitzicht hebt over Tokyo en Mount Fuji. Check de link voor de exacte locatie! Je bent er binnen 20 min....of in ieder geval vanaf mijn hostel. 

Bij aankomst bij het Metropolitan....even snel een plaatje schieten....ik merk dat ik foto’s in het donker maken nog knap lastig vind. Ik zit zo te kutten met de lichtinstellingen....maar komt goed...al doende leert men. 

Bijaankomst moest ik ongeveer 4 minuten in de rij wachten om naar boven te gaan. Het gebouw bestaat uit 2 torens, noord en zuid....1 van de torens sluit om 17:00 maar de andere (zuid dit keer) blijft open tot 23:00....perfect voor wat prachtige foto’s. Ik ben zelf niet helemaal tevreden over het eindresultaat....dit komt door mijn lenzen, snelheid van schieten (vanwege drukte) en het licht/reflectie van de ramen. Maar check hier nog wat kiekjes:

Adembenemend was het! Ik was precies op tijd met de zonsondergang. Helaas is foto niet helemaal scherp maar hij is ook niet heel verkeerd, als zeg ik het zelf. 

Ook dit is Tokyo.....zoals jullie kunnen zien kent armoede geen grenzen...tussen alle skyscrapers lagen aardig wat mensen in de kou op straat....ik heb gelukkig iemand blij kunnen maken met wat centjes.....de rest heb ik met rust gelaten...je kunt helaas niet de hele wereld helpen. 

Bij aankomst bij het hostel ben ik rustig kan pakken....ik ben vandaag namelijk doorgereisd naar Kyoto. Ik schrijf dit blog nu op mijn nieuwe bestemming: Piece Hostel Kyoto Prachtig hostel met alle voorzieningen die ik nodig heb.....wel 1 ding.....als ik hier weer zo verrot slaap worden het echt hotels.....want ik loop er bij als een zombie.....mijn wallen hangen op mijn knieën.....niet dat dat echt boeit maar toch......ik ben nog geen eens een week op reis....moet wel een beetje naar mijn lijf luisteren. 

Ik ben vandaag met de sneltrein door gereis naar Kyoto. Dit is echt prima te doen.....binnen 2 1/2 uur op bestemming, vanaf Station Tokyo....wel een tip die ik wil meegeven: de treinen hebben natuurlijk wagons......hier in Japan heb je dus wagons die gereserveerd zijn en wagons die voor iedereen toegankelijk zijn....je had heerlijk plaats genomen in wagon 6....al mijn spullen weggelegd.....laptop op en ben begonnen met typen......totdat een medereiziger zijn plek kwam opeisen.....meneer was vriendelijk om mij uit te leggen dan wagons:1,2 en 3 zonder reservering zijn.....ik moest dus alles weer inpakken en 3 wagons verder zijn.....stel je even voor: 2 backpack’s in je hand met een totaal gewicht van omme nabij 30 kilo, lopend door een gangpad waar allemaal mensen hun voeten voor gooien.....ik ben denk ik 4x bijna op mijn muil gegaan maar ik heb het gelukkig gehaald....helaas had ik hierdoor geen raamuitzicht voor foto’s/video’s.....ik ben even heerlijk in slaap gevallen! Ik ga nu ook mijn laptop sluiten en naar mijn kamer....even wat uurtjes pakken en vanavond rustig mijn reis verder plannen! Jullie horen/zien snel van mij! 

Joe en kus,

Rik op Reis 

#senso ji #tokyo #uenozoo #trip #backpacken #nederlands #dutch #flamingo #mountfiji #fiji #canon #metropolitan goverment building tokyo #reizen

[robinduquene-blog]

Blog esthetica

Joker

Joker is de film waarin wordt uitgelegd hoe de tegenstander van Batman, Joker, slecht geworden is. Het hoofdpersonage is Arthur Fleck, een clown die stand-upcomedian wil worden. Arthur is geen gewone jongen, hij heeft een aandoening waardoor hij op bizarre momenten plots heel hard begint te lachen.

Ik vind “de Joker” een zeer goede film, omdat het niet alleen draait om de spectaculaire acties, maar het gaat ook over hoe het komt dat Joker begint te moorden. De film draait om de persoon en om de gevoelens van iemand en hoe iemand kan worden uitgesloten door de maatschappij. Dat maakt de film ook zeer aangrijpend. Wat ik ook goed vind, is dat er in de film geen extreem onrealistische en veel te spectaculaire scènes zijn. Dit maakt de film dan weer werkelijk.

Zoals De Standaard schrijft, kan het misschien ook een verwijzing zijn naar vandaag waar er ook veel mensen door de maatschappij niet meer worden geholpen of in de steek gelaten, net zoals Arthur in de steek wordt gelaten door de staat en geen hulp en medicatie meer krijgt. Doordat de film een weerspiegeling van de maatschappij is, geeft de film veel kritiek op onze manier van leven. Volgens mij wil de regisseur ons shockeren en ons de boodschap meegeven dat we het anders moeten aanpakken. Als we dit niet doen dan eindigen al deze ongelukkige, in de steek gelaten mensen misschien net zoals Arthur en beginnen ze te moorden.          

In de Humo geven ze als kritiek dat de verschillende ideeën gekopieerd zijn uit de films Taxi Driver en The King of Comedy. Dat zal waarschijnlijk wel kloppen. Het is niet omdat de regisseur inspiratie heeft gehaald uit deze films dat zijn werk nu minderwaardig is, want je kan de ideeën uit deze films zo verwerken dat ze geniaal zijn voor jouw film.      

De hoofdrol wordt gespeeld door Joaquin Phoenix. In De Standaard vinden ze zijn acteerprestaties zeer goed en zeggen ze dat hij een akelig en beangstigend personage speelt. Ik vind dat dit klopt omdat je het personage nooit helemaal kan inschatten waardoor hij plots totaal onverwachte bewegingen doet. Zoals het vermoorden van zijn collega. Wanneer hij de gedaante van Joker heeft aangenomen is hij zeer eng en niet meer de lieve Arthur van het begin van de film.

Joker is een film die tot een van de klassiekers van films kan behoren, omdat het een unieke film is die niet echt bij een bepaalde categorie hoort. Dat maakt hem juist meer dan gewoon een film.

De film is zeker het kijken waard en net zoals de recensent van De Standaard denk ik dat Joaquin Phoenix kans maakt om een Oscar te winnen voor zijn uitstekende vertolking van de Joker.

Opera Don Carlos

Het concept van een opera om alle tekst te zingen vind ik wel mooi, maar blijft voor mij een veel te langdradige voorstelling. Opera doet mij denken aan een spectaculaire opvoering met dieren en grote decors en veel acteurs in prachtige kostuums. Zo’n opera zou ik ooit wel eens in mijn leven willen zien. Dit beeld heb ik van een opera gekregen omdat we in de lagere school tijdens een jaarlijkse workshop van de Munt ooit een fragment hadden gezien met deze eigenschappen.

Het verhaal van Don Carlos die eigenlijk niets mag van zijn vader en van wie zijn verloofde wordt afgenomen, vind ik een mooi verhaal met veel emoties en tegenslag. Don Carlos was eerst verloofd met Elizabeth. Zij ontmoetten elkaar in het prachtige decor, de bossen van Fontainbleau. Wat ik wel vreemd vond, was dat Carlos de hele tijd zat te sleuren met een bed, waarvan ik pas later begreep dat dit zijn gevangenis moest voorstellen. Soms sleurde Carlos heen en weer met een aantal rekwisieten. Ik vraag mij nog steeds af wat daar de betekenis of de bedoeling van is.

Het vervelendste vond ik toch dat het te lang duurde. Doordat alles moet gezongen worden, duurt het zeer lang om het verhaal te vertellen, de gezongen tekst is ook niet helemaal verstaanbaar wat als gevolg heeft dat je constant zowel naar het scherm met de tekst als naar het podium moet kijken, waardoor je dan toch delen van het toneel mist. Dat is dan ook weer zonde want dan kan je niet kijken naar die acteurs die zo hun best doen met het zingen en dansen.

In de recensie van De Morgen vinden ze de geprojecteerde video die dient als decor zeer mooi en zeggen ze dat deze voor rust zorgt. Daar ben ik het wel mee eens, zeker het decor van het bos van Fontainbleau vond ik zeer geslaagd. Dit werd artistiek, maar toch realistisch vertoond. Het decor was wel eenvoudig en er werden geen felle kleuren gebruikt, maar het resultaat was toch zeer mooi. Deze eenvoud gaf ook een zekere rust en geen afleiding.

Een ander hoogtepunt van de voorstelling vond ik de scènes waar alle zangers samen zongen. Dit geeft zeer veel klank en houdt je wakker tijdens de lange voorstellingen. Deze scènes vind ik het meest spectaculair omdat het zeker niet eenvoudig is om 50 zangers samen te laten zingen. Hoe al deze zangers het zolang blijven uithouden en toch geen enkele fout of niet eens een stukje van hun tekst vergeten, vind ik toch wel bewonderenswaardig. Door het zien van de voorstelling heb ik zeker wel sympathie en bewondering voor de operazangers gekregen. Niet dat het iets voor mij zou zijn, maar je moet het toch maar kunnen zo om de paar dagen daar 4 uur alles van jezelf te geven en daar zo staan te zingen.

De acteerprestaties vond ik ook wel goed, vooral de acteur de Filips II speelt vind ik geweldig. Hij zingt niet alleen zeer mooi, maar toont in zijn acteerprestatie ook veel emotie. Zijn kostuum vond ik ook een van de beste, het was redelijk simpel maar met de witte pofmouwen en het kleine kroontje gaf het een mooi geheel. Ook Elizabeth die een zeer mooie stem heeft, draagt een mooie outfit. Alle kostuums zijn redelijk modern maar hebben toch een verwijzing naar de tijd van toen. De acteerprestatie van de hoofdrolspeler vond ik toch wat beter kunnen en ook zijn kostuum vond ik maar vrij eenvoudig.

Ik vond het een zeer leuke ervaring om eens naar een opera te gaan kijken, maar ik heb toch de smaak niet te pakken gekregen. Misschien zou een kortere opera toch iets meer bij mij passen. Maar ik vind het toch veel te lang en te moeilijk om het verhaal te begrijpen. Ik ben toch ook wel blij dat ik eens een voorstelling gezien heb die oorspronkelijk geschreven is door Verdi, waarover ik in de lagere school ooit een workshop heb gevolgd. Naar een opera gaan is toch iets wat je eens in je leven moet doen.

Extra’s

Hurricane is een film die gaat over Poolse gevechtspiloten tijdens de tweede wereldoorlog. Hun Pools squadron heeft de meeste vliegtuigen tijdens de slag om Engeland neergehaald, maar na de oorlog worden deze soldaten gewoon uit het land gezet. De film is een klassieke oorlogsfilm, het spectaculairste vind ik toch het verhaal dat ze na de oorlog gewoon uit het land worden gezet. De acteerprestaties zijn goed, maar niet heel speciaal. De film is ook geen film die je moet gezien hebben. Voor mensen die graag naar oorlogsfilms kijken is het een aanrader.

 Airborne 44 is een stripreeks over de tweede wereldoorlog. Ik heb sommige van de strips al enkele keren gelezen, maar ze blijven altijd opnieuw leuk om te lezen. Ik vind de strip zeer spannend omdat er veel in gebeurt en de strip toont ook een volgens mij  een realistische blik op de oorlog.  Ze proberen niet het beeld te tonen dat oorlog leuk is en dat er alleen maar helden zijn, zoals in zoveel boeken over de oorlog , maar tonen juist wel het geweld en de doden. Omdat ze dit wel doen, vind ik het een van de beste strips. De tekeningen zijn ook zeer realistisch en verfijnd. De verhaallijnen vind ik zeer goed gevonden en avontuurlijk. Voor mij is dit de beste reeks die ik ooit heb gelezen.

 Onlangs heb ik het eerste seizoen van Rome nog eens bekeken, Rome is een serie die zich afspeelt tijdens de klassieke oudheid. Ik vind deze serie zeer goed gemaakt en heel tof om naar te kijken. Dat hij al bijna 15 jaar oud is, is eigenlijk nauwelijks te merken. Het verhaal is goed opgebouwd en de serie is ook wel best spannend. Er zit wel wat geweld in, maar ik vind dat het geweld helemaal niet overdreven is. Ik vind de serie zeer leuk om naar te kijken omdat het volgens mij een realistisch beeld geeft van het leven in de klassieke oudheid.

[maartenvo2001]

Maandag 

De eerste dag van de cultuurdouche week begon gezellig. Ik zag mijn groep van de introweek, dus de sfeer was al meteen erg warm. We gingen daarna met ongeveer 200 man naar het parktheater, ik had zo mijn twijfels of dat wel goed zou passen in dat gebouw. De ruimte waar we in stonden was erg modern, wat ik niet had verwacht. Er viel veel licht naar binnen en ik vond de ruimte ruim genoeg voor 200 man. De sprekers waren goed verstaanbaar. Er hing alleen een klein schermpje achter de sprekers op het podium, dat was wel vreemd omdat de zaal waar we stonden in verhouding dus veel te groot was voor zon klein schermpje. De uitleg die we over deze week kregen was duidelijk maar de taak die we kregen toegewezen was erg vaag. We werden meteen geforceerd om alle taken onderling te regelen en daarvoor moesten we ook al gauw afspraken met andere groepen maken. De leidinggevende gaf ons ook niet te veel tips, waardoor we als studenten echt veel moesten samenwerken. Ik denk dat we expres niet te veel uitleg krijgen waardoor we juist leren om zelf actie te ondernemen. 

  Deze dag maakte mij doormiddel van een film (The Martian) duidelijk dat technische bedrijfskunde eigenlijk wel heel breed is. Ik vond het slim dat ze een film hebben gebruikt om ons dit te laten zien. Ze konden ons ook een speech geven over wat er allemaal bij technische bedrijfskunde komt kijken, maar dat zou veel saaier geweest zijn. Ik vond het alleen wel vervelend dat we er nu pas achter kwamen dat we elke dag van 8.45 tot 17.00 naar school moeten gaan. Het was fijner geweest als dit van tevoren werd aangekaart. Ook krijgen we het rooster vrijdag pas, ik vind dat wel vervelend omdat zo niks kan regelen met mijn werk. 

 Dinsdag 

De dag begon met een presentatie, ik was net wakker dus het verliep nog allemaal een beetje stroef. We moesten meteen met vragen over deze week komen en ook niet veel mensen hadden vragen. Ik denk dat als er maandag gevraagd werd om vragen voor te bereiden dat we dan wel meer te zeggen hadden. We kregen handige uitleg over mindmaps, ik dacht dat ik wel ongeveer wist hoe je een goede mindmap moest maken maar ik heb toch wat opgestoken van de presentatie. Toen we het tutor uur hadden kwamen we erachter dat we eigenlijk heel zelfstandig te werk moeten gaan. Veel begeleiding van de tutor hebben we dus eigenlijk niet echt nodig.  

De presentatie die we in de middag kregen gaf mij veel inzicht in de perspectieven van de docenten over de vakken die zij geven. Ik dacht eerst dat logistiek een vak zou zijn waar ik misschien nog wel tegen op zou kunnen kijken, maar na het zien van de presentatie zag ik wat het vak nou werkelijk is en het beviel me wel. Tijdens het deel over economie voelde ik mezelf al een beetje slaperig worden. Hierdoor heb ik er wat minder van meegekregen. Toen de docenten dit in de gaten kregen gaven ze ons een kleine pauze, dat was erg fijn en zo kon ik ook beter de presentatie blijven volgen. Bij de inleiding van de vakken kwam ik erachter dat ik ook psychologie ga krijgen, dat wist ik nog niet. Psychologie lijkt me wel een erg interessant vak dus ik kijk er al naar uit.  

  Woensdag 

Vandaag was het een erg informatieve dag. Kees de bie en Martin de ruiter hadden mij duidelijk gemaakt dat je echt veel kanten op kan met technische bedrijfskunde. Er komt veel bij kijken en je kunt altijd nog diepgang opzoeken in een specifieke rol, zoals logistiek of management. De opties die deze opleiding mij geven zijn ontzettend groot.  

Bij de interviews werd mij duidelijk gemaakt dat nieuwsgierigheid een erg belangrijke eigenschap is die ervoor zorgt dat je echt goed wordt in je baan. Ik wist al dat je van veel mensen ongeveer moet weten hoe hun baan werkt maar hoe meer je erover te weten komt des te beter. Ik had wel verwacht dat de mensen die er vandaag waren alleen technische bedrijfskunde hadden gestudeerd, maar dat was niet zo. Tot mijn verbazing hadden veel mensen naast TB ook een paar andere opleidingen gedaan. Ik werd op de hoogte gesteld dat ik na deze opleiding hoogstwaarschijnlijk ook nog meer opleidingen ga doen.  

Toen ik de interview zaal in liep was ik enthousiast, ik wou graag meer te weten komen over hoe mensen die technische bedrijfskunde hebben gestudeerd nu leven en wat ze doen qua werk. Ik kwam erachter dat vrijwel iedereen meerdere baantjes heeft gehad en dat ook veel mensen ergens in hun carrière zzp’er zijn geweest. Wat ik erg vreemd vond is dat de experts het over het algemeen niet fijn vinden om mensen onder hun te hebben, ook de zzp’ers zeiden dat ze waarschijnlijk nooit personeel willen gaan aannemen. Ik vond de reden daarvoor wel begrijpelijk; je bent verantwoordelijk voor andermans baan terwijl je veel dingen zelf kunt doen doordat je zo breed bent opgeleid.  

 Donderdag 

Vandaag begon de dag erg chaotisch, ik dacht dat ik om 8.45 de wiskunde toets moest maken maar het bleek dat ik bij een college was ingepland. Ik vond het erg fijn dat de wiskundedocent mij wel gewoon de toets liet afmaken. Ik had verwacht dat de toets erg lang zou zijn maar dat viel uiteindelijk  wel mee. Ook dacht ik dat het erg makkelijk zou verlopen en dat het meer een rekentoets was. Dit was helaas niet het geval, ik maakte voor mijn gevoel te veel fouten, maar ik had toch een 7 gehaald. De toets liet me wel inzien dat het wiskunde niveau bij TB hoger ligt dan ik voorheen dacht.

 Na de toets was er een erg informatief college waarin al onze vragen werden beantwoord. Doordat de meeste mensen de rekentoets in het eerste blok hadden gedaan was de collegezaal bij het tweede blok erg vol. Toen ik de zaal in liep had ik al meteen mijn twijfels of al deze mensen wel in de zaal zouden passen. Uiteindelijk moest ik op de grond zitten, dat vond ik wel vervelend omdat ik het bord nu niet meer goed kon zien. De informatie die ik wel mee kreeg was wel handig voor mij. Ik snapte eerst niet hoe de opleiding met compensatiepunten werkte maar dit was duidelijk uitgelegd waardoor ik nu wel weet hoe het zit.

 We kregen na het college gelukkig de rest van de dag de tijd om aan ons kunstwerk te werken, we hadden er al een klein beetje aan gewerkt maar we moesten nog wel veel doen. Daarom vind ik het goed dat we er op school de tijd voor kregen. In het kunstwerk moesten we verschillende themas verwerken; 3D-printen en zin. Toen ik deze onderwerpen zag wist ik niet meteen hoe we ze aan elkaar gingen koppelen, maar na goed overlegt te hebben met het groepje kwamen we wel op goede ideeën. Ik was blij met de mensen binnen mijn groepje omdat ze erg productief waren en goed konden samenwerken. Het was dan ook erg leuk om te horen dat de fontys ons kunstwerk wil bewaren ter opvulling voor het gebouw.

 Vrijdag

Dit was alweer de laatste dag van de cultuurdouche, ik was eerlijk gezegd wel echt toe aan weekend. Maar vandaag moesten we toch nog even door. Mijn groepje moest wat eerder op school zijn omdat we verantwoordelijk waren voor de ceremonie. Ik vond het vreemd dat sommige groepen rollen kregen en anderen niet. Elk groepje met een rol heeft ook veel meer werk moeten leveren aan de cultuurdouche dan de andere groepjes. Ik vind dat dit wel beter verdeeld had kunnen worden.

 Om 9 uur moest iedereen zijn kunstwerk naar binnen brengen, de kwaliteit van de diverse werken verbaasde mij. Ik had verwacht dat de meeste groepen half werk zouden leveren maar dit was bij een enkeling maar het geval. De ceremonie verliep soepel, Guyon had de opening goed voorbereid en dat was ook te zien.

 Wat ik erg leuk vond was dat alles wat er die dag was geregeld ook echt door de leerlingen zelf was geregeld. De tafels waren bijvoorbeeld door het logistiek team op de juiste plekken geplaatst en de fotos werden door het foto team op de beamer gezet. Door de goede communicatie tussen de groepen met rollen verliep de dag erg soepel.

Na de kunst show kregen we de tijd om een pauze te nemen. Hier kwam ik er achter hoe ruim de kantine wel niet is, de prijzen waren ook veel lager dan ik had gedacht. Om 14.00 hadden we een college waarin we een mail moesten versturen naar ons zelf in de toekomst, deze mail krijgen we over 6 maanden terug. Deze opdracht zette mij wel aan het denken, ik weet niet goed wat ik over 6 maanden nog doe, wel hoop ik natuurlijk dat ik nog technische bedrijfskunde studeer.

Vandaag werden ook de roosters bekend gemaakt van het eerste semester. Ik vond dit wel erg laat omdat ik nu niks meer heb kunnen plannen met mijn werk. Het was veel beter geweest als we het rooster tenminste een paar weken van te voren hadden gekregen.

 Deze week heeft mijn perspectief op TB wel een klein beetje veranderd. Ik ben er nu achter wat technische bedrijfskunde precies is. Daarom vind ik het wel goed dat deze week er is. Ik ben erg tevreden geweest met mijn groep. Ik zat bij mensen die goed konden werken en ook serieus bezig waren, de communicatie verliep ook erg goed, als iemand bijvoorbeeld vertraging had of hij kon een dag niet naar school komen, dan werd dit goed aangegeven in de groepsapp. Ik heb deze week veel geleerd en mijn kijk op TB is nog steeds positief.

Mijn mindmap

[floorhendrikx-blog]

Cultuurdouche dag 1

Vandaag is het zo ver, de eerste schooldag na de vakantie. Ik had al van andere mensen gehoord dat de cultuurdouche een beetje vaag zou zijn maar ik ging wel vol goede moed naar school. Na ongeveer driekwart jaar een tussenjaar te hebben gehad was ik blij dat ik weer naar school kon.

Eenmaal aangekomen bij het Parktheater in Eindhoven werden we ontvangen en moesten we plaatsnemen in een grote ruimte. Toen ik om me heen keek zag ik jammer genoeg (maar wel verwacht) weinig meisjes. Tijdens de uitleg over het programma van de aankomende week snapte iedereen, waaronder ik ook, er maar weinig van. ‘Een kunstwerk maken..?’ Wat heeft dat in hemelsnaam met technische bedrijfskunde te maken? Een beetje vaag allemaal. Er werden groepjes gemaakt door mensen een nummer van 1 tot en met 30 te geven. Ik kreeg nummer 18. Ja fijn, dacht ik, nu moet ik ook nog gaan zoeken naar de andere mensen met nummer 18.  Lekker socializen, uhum…  Onze groep kreeg ‘vrede en  voorbereiding’ als de 2 woorden die we moesten gebruiken om uit te leggen wat technische bedrijfskunde is. Ik dacht ook hierbij weer ‘wat moet ik hier nou weer mee?! Oké voorbereiding kan ik me nog wel voorstellen, maar vrede? Wie verzint dit eigenlijk?’

Als volgende activiteit stond er een film op de planning, The Martian. Deze kwam me bekend voor maar ik had hem nog nooit gezien. De opdracht hierbij was: maak een vergelijking tussen deze film en technische bedrijfskunde, wat heeft het met elkaar gemeen. Ja… weer een vage opdracht, gaat lekker zo. Een leuke film en heel wat nadenken later, heb ik toch wat vergelijkingen kunnen maken. De volgende dingen zijn me het meest opgevallen:

-        Je kunt alleen overleven door goede samenwerking van verschillende personen/groepen/bedrijven. -> projectmanagement.

-        In paniek raken heeft geen zin, dit zorgt voor een averechtse werking om je doel te behalen.

-        Hoe meer gespecialiseerde vaardigheden je hebt, hoe groter de kans op succes is. Je kunt op verschillende vlakken meepraten en meedenken en dit is als technisch bedrijfskundige heel belangrijk. Watney kon bijvoorbeeld de pathfinder opnieuw opstarten, hij kon nieuw voedsel maken uit bestaande aardappelen en hij kon een hexadecimaal alfabet lezen.

-        Communicatie is nodig voor het laten slagen van een project.

-        Hoe positiever je blijft en hoe meer wilskracht je hebt, hoe groter de kans op slagen is.

Achteraf zijn er dus toch wel wat dingen die met elkaar te maken hebben als je dieper gaat nadenken. Ik denk dat dit ook een belangrijk leerpunt is geweest van vandaag. Niet gelijk in paniek raken en gewoon goed nadenken tot je een oplossing vind voor je probleem.

Wat me aan deze dag het meest is opgevallen, is dat er bijna niemand vragen had terwijl alles super onduidelijk was. Ik weet niet waardoor dit komt, maar misschien doordat niemand vragen durfde te stellen. Wat ik echt het moeilijkste aan vandaag vond, was dat je compleet in het diepe word gegooid. Je word met 5 anderen in een groepje gezet en je krijgt 2 vage woorden waar je ineens iets mee moet gaan doen. Het enige wat je krijgt is een einddoel, namelijk het kunstwerk. Maar de weg daar naartoe, tja die moet je jezelf maar uitzoeken.

De film is denk ik wel het geen waar ik vandaag het meest van heb genoten. Heel typisch om te zeggen natuurlijk, maar ik denk dat dat komt doordat het zo hectisch was vandaag. Het was wel fijn om gewoon even te kunnen zitten en een film te kijken, ook al zat daar wel een opdracht aan vast. Wat aan de andere kant ook wel fijn was, waren de ideeën die op het eind van de dag stiekem wel naar boven kwamen. Dat wil dus zeggen dat er wel wat vooruitgang is geboekt op zo’n chaotische dag.

Ik vond het wel een slimme opmerking toen iemand vroeg of we de 2 woorden die we gekregen hadden met elkaar moesten combineren, of dat ze los van elkaar moeten zijn. Jammer genoeg was het antwoord hierop nogal vaag.

Nouja, gelukkig kwam er nog een einde aan deze vage dag en mochten we naar huis. Oh en trouwens, m'n hoofd voelde serieus net zo als die emoji met dat ontplofte hoofd...