#virginia toche | Explore Tumblr Posts and Blogs

stefselfslagh · 2 years

Text

Johnny Depp vs Amber Heard: na de vuile was, de wijze lessen.

Dit stuk verscheen op 21 mei in Zeno.

In de rechtszaak die de voormalige echtelieden Johnny Depp en Amber Heard tegen elkaar aanspanden, houden de advocaten volgende week hun slotpleidooien. Stef Selfslagh vond tussen de brokstukken van het ontspoorde celebrityhuwelijk tien levenslessen.

Voor wie de voorbije twee maanden heeft doorgebracht in een van de buitenwereld losgeweekt stilteklooster in Thailand: acteur Johnny Depp eist van zijn ex-vrouw, actrice Amber Heard, vijftig miljoen dollar wegens smaad. In een opiniestuk dat Heard schreef voor The Washington Post noemt ze zichzelf een slachtoffer van huiselijk geweld. Hoewel ze Johnny Depp in haar tekst niet één keer noemt, argumenteren de advocaten van Depp dat zijn naam tussen de regels wel degelijk te lezen is en dat het stuk van Heard zijn carrière aan diggelen heeft geslagen. Een lezing van de feiten die Amber Heard fanatiek betwist: ze beweert dat het Depp is die zich schuldig maakt aan laster en eerroof door haar beweringen over huiselijk geweld leugenachtig te noemen. En dus splitste ze haar ex bij wijze van juridische antitankraket een schadeclaim van niet vijftig, maar honderd miljoen dollar in de maag.

De voorbije weken konden we ons dankzij de livestreams van Court TV teleporteren naar Fairfax, Virginia, waar Johnny Depp en Amber Heard er alles aan deden om elkaar voor het oog van de wereld tot ploerten te reduceren. Er werd gesneerd en gehuild, geblaft en gefoeterd, gechargeerd en gemanipuleerd. De kans dat Johnny Depp en Amber Heard gelouterd, laat staan wijzer uit hun eigen spektakelproces gaan komen, is nihil. Maar het is niet omdat de protagonisten zélf niet bereid zijn om iets uit hun relationele ellende te leren, dat wij dat niet kunnen doen. Daarom: tien dingen die we kunnen opsteken van het Depp vs Heard-proces.

1. Hollywoodsterren maken van hun leven net zo'n puinhoop als wij.

Als het geflipte huwelijk van Johnny Depp en Amber Heard ons één ding leert, dan is het wel dat het gras niet altijd groener is aan de overkant. Zélfs niet als die overkant zich ter hoogte van de Hollywood Hills situeert.

Gepriviligieerder dan Depp of Heard kan een mens niet zijn: ze zijn buitengewoon mooi en wit, vieren Kerstmis op Caraïbische eilanden, kunnen zich laven aan onuitputtelijke voorraden fanliefde en beschikken over miljoenen dollars speelgeld. En toch bestaat het decor van hun huwelijk uit vernielde slaapkamers, gebroken pingpongtafels, gemolesteerde keukenkasten en met bloed geschreven boodschappen op spiegels, lampenkappen en kussenslopen.

In een sms-bericht aan een vriend schrijft Depp over Heard: 'Let's drown her before we burn her. I will fuck her burnt corpse afterwards to make sure she's dead.' Verder trakteert hij haar op koosnaampjes als 'worthless hooker' en zou hij haar volgens Heard gepenetreerd hebben met een fles whisky. In de liefdesverklaringen van Heard aan het adres van Depp vallen dan weer de woorden 'washed up piece of shit', 'fat, old man', 'pussy' en 'coward'. Ook zou ze blikken lakverdunner in zijn gezicht gekeild hebben en hem met behulp van een aan scherven geslagen fles wodka een stukje van zijn rechtermiddelvinger afhandig gemaakt hebben.

Om maar te zeggen: ook de levens van uitermate welgestelde en welgevormde mensen kunnen gierend uit de hand lopen. Tijdens een interview op het Britse TalkTV zei de Amerikaanse journaliste Megyn Kelly: "Emptiness can not be filled by fame or unlimited spending." Denk daaraan wanneer u nog eens in de verleiding komt om te denken dat al uw problemen zouden verdampen als u maar het lichaam van Margot Robbie, het charisma van Idris Elba of de bankrekening van Robert Downey Jr had.

2. De grens tussen dader en slachtoffer kan schimmig zijn.

Tijdens het proces werden verschillende geluidsopnames afgespeeld waarop ruzies tussen Johnny Depp en Amber Heard te horen zijn. In één van die opnames zegt Heard: "Tell them, Johnny. Tell the world that I, Johnny Depp, a man, am a victim of domestic abuse too. See how many people side with you."

Ook Laurel Anderson, de relatietherapeute die Depp en Heard een tijdlang bezochten, sprak in haar getuigenis over 'wederzijds misbruik.' Het lijkt er dus op dat het geweld ten huize Depp-Heard van beide kanten kwam. En dat ook deze rechtszaak aantoont dat huiselijk geweld niet het monopolie is van de man.

Gerechtspsychologe Dawn Hughes, ingehuurd door team Heard, gebruikte tijdens haar getuigenis voortdurend de voornaamwoorden 'she' en 'her' wanneer ze het over slachtoffers van huiselijk geweld had. Voor de advocaten van Johnny Depp een reden om haar een gendergelijke tik om de oren te geven. Maar meer nog dan een genderkwestie is deze zaak een aanleiding om ons te bezinnen over onze stereotiepe denkbeelden over daders en slachtoffers. Slachtoffers, zo blijkt, kunnen ook daders zijn. En omgekeerd.

In het Amerikaanse tijdschrift Entertainment Weekly zegt relatietherapeute Darcy Sterling: "Ons verstand vindt het prettiger wanneer één persoon duidelijk het slachtoffer is en de andere persoon onmiskenbaar de dader. Maar relaties bestaan uit mensen. En mensen zijn ingewikkeld. Als ik in mijn 27 jaar als therapeute iéts geleerd heb, dan is het wel dat in de overgrote meerderheid van problematische relaties beide partners voor problemen zorgen."

Precies hetzelfde, maar dan een tikje mooier, algemener en ironischer geformuleerd, schreef Ilja Leonard Pfejffer vorig weekend in De Standaard: "Na vierenvijftig jaar nadenken is de diepe wijsheid in mij gerijpt dat alle dingen twee kanten hebben." Voel u dus vooral geen pannenkoek wanneer u er op staat om in gesprekken met vrienden, familieleden en volslagen onbekenden de twee kanten van amoureuze aangelegenheden te belichten: het getuigt niet van slapheid, maar van wijsheid.

3. Begrip is een noodzakelijke voorwaarde voor vergeving.

In het inmiddels vermolmde jaar 2015 vertrouwde advocate Christine Mussche mijn bandopnemer een aantal levensbeschouwelijke overtuigingen toe. Ze had het onder meer over haar geloof in de genezende kracht van rechtszaken. "Slachtoffers moeten erkenning krijgen voor het leed dat hen is aangedaan en daders voor het traject dat aan hun daad is voorafgegaan. Als dat gebeurt kan een proces - hoe vreemd dat ook mag klinken - een intens mooie, helende gebeurtenis zijn. Want dan voelen zowel slachtoffer als dader zich na afloop beter en kunnen ze enigszins gelouterd verder."

In dit geval zouden Depp en Heard al dan niet met vochtige ogen moeten erkennen dat ze elkaar bijna de verdoemenis in gekoeioneerd hebben, maar dat hun gedrag minstens gedeeltelijk te verklaren is door hun eigen gewelddadige verleden: Depp werd als kind door zijn moeder geslagen, Heard door haar vader. Als ze elkaar zouden kunnen zien als mensen die getackeld zijn door het leven, die achter hun prachtige voorgevel demonen huisvesten, zou er begrip en wie weet zelfs vergeving kunnen ontkiemen.

Maar helaas: in Depp vs Heard wordt noch naar de waarheid noch naar mededogen gezocht. De inzet van het proces is: de liefde van het grote publiek terugwinnen. En dus verschansen beide partijen zich achter hun eigen gelijk en proberen ze elkaar, de ene PR-granaat na de andere afvurend, maximale schade toe te brengen. Het resultaat is dat Depp noch Heard als winnaar de rechtszaal zal verlaten. Dat ze niet naar hun penthouses zullen terugkeren als bevrijde mensen, maar als door en door gehavende zielen.

4. Haat is uit de hand gelopen liefde.

Een mens zou het zwelgend in alle cunt- en coward-retoriek nog vergeten, maar Johnny Depp en Amber Heard hebben elkaar fenomenaal graag gezien. Tijdens één van hun opgenomen gesprekken zegt Heard: "You could have anyone you want. I could have anyone I want. But I love you. I love your brain. I love your heart. I love being with you."

En toch, zoals Oscar Wilde ons al in 1898 liet weten in The Ballad of Reading Gaol: "Each man kills the thing he loves." (Waarbij het Engelse 'man' niet staat voor het Neder-landse 'man', maar voor 'persoon'.) Poëzieliefhebbers discussiëren al meer dan een eeuw over wat Wilde met zijn beroemde dichtregel precies bedoelde. Maar de mooiste, en misschien ook wel meest aannemelijke verklaring is degene die ene Michael Masiello geeft op kennisplatform quora.com: mensen kunnen elkaar verliezen door té hevig van elkaar te houden.

Als we verliefd zijn, geven we de persoon die onze hartstocht opwekt buitensporig veel aandacht. We leggen hem likkebaardend onder ons vergrootglas en consumeren hem met overdonderende gretigheid. Alleen maar om na een tijd verbijsterd te moeten vaststellen dat de mens die we hemelse kwaliteiten hadden toegedicht aardser - zeg maar: banaler - is dan we onszelf hadden toegelaten om op te merken. Dat het door ons hart tot godenkind gepromoveerde wezen gewoon menschliches, allzumenschliches is.

Zou het kunnen dat de liefde die Johnny Depp en Amber Heard voor elkaar voelden van de zelfvernietigende soort was? Dat ze elkaar zó hartstochtelijk ontrafeld en ontraadseld hebben dat er van de oorspronkelijke betovering geen sprankje meer overbleef? Indien ja, dan is dat dieptreurig. Maar ook troostrijk. Want dan is de haat die ze vandaag voor elkaar voelen een geval van uit de hand gelopen liefde. En dat is voor uw en vooral míj́n mensbeeld toch een opstekertje.

5. We hoeven onze idolen niet te idealiseren.

Op 2 mei ontsloeg Amber Heard het PR-team dat tijdens het proces over haar reputatie moest waken. Ze werd naar verluidt niet goed van de negatieve krantenkoppen die dag na dag over haar verschenen. Het geeft aan dat deze rechtszaak bovenal een populariteitsstrijd is. Een gevecht tussen twee PR-bureaus die maar één opdracht hebben: het besmeurde imago van hun cliënt saneren.

Juda Engelmayer van Herald PR, een New Yorks public relations-bedrijf, zegt in The Guardian dat Johnny Depp met plezier voor de rechtbank van de publieke opinie wilde verschijnen. "Na het opiniestuk van Amber Heard in de Washington Post, wilde Depp een podium waarop hij ook zijn kant van het verhaal kon vertellen. Dat podium werd de rechts-zaal van Fairfax County. En hij gebruikt het tenvolle: hij maakte van zijn getuigenis een entertainende vertoning waarmee hij heel wat toeschouwers - ook vrouwen - aan zijn kant heeft gekregen. De uitspraak van de jury is voor hem bijna bijkomstig. Wat hij écht wil, is de wereld laten zien dat hij nog steeds in staat is om harten te veroveren en het grote publiek te begeesteren."

Anders gezegd: de échte jury zit niet in de rechtszaal, maar op TikTok. En bestaat niet uit gelote burgers, maar uit fans die zich maar wat graag laten mobiliseren om hun liefde voor hun idool te belijden. Of zoals een Johnny Depp-fan in een Jack Sparrow-kostuum het verwoordde: 'We want to support our captain. If he's going down with the ship, we're going down with him.' De fans van Johnny Depp en Amber Heard bepalen in belangrijke mate wie uitein-delijk de public vote zal krijgen. Ze distilleren elke dag tendentieuze videoclips uit de procesbeelden en sturen ze vervolgens de wereld in, vergezeld van titels als 'Amber Heard's failing plan to ruin Johhny Depp' en hashtags als #AmberHeardIsAPsychopath.

Het bewijst nog maar eens dat onvoorwaardelijke fanliefde - of het nu voor een voetbalclub, een acteur of een professor kerkelijk recht is - een bedenkelijk concept is waar u zich beter niet aan laat vangen. Er is geen wet die u verplicht om blind te zijn voor de systeemfouten in uw idool. Bewondering en teleurstelling kunnen elkaar indien nodig perfect afwisselen.

6. Gevoelens zijn geen feiten.

Filosofe Alicja Gescinska schreef het in deze krant al eerder: we leven in een age of feeling. Onze maatstaf om te bepalen wat goed of kwaad is, is niet langer religie, en evenmin de rede, maar wel onze emoties.

Gevoelens, zo lijken we met z'n allen te hebben besloten, zijn boven alle verdenking verheven. Zoals de Griekse god Harpocrates stilzwijgen als een onfeilbaar middel tot het verwerven van geluk aanbeval, zo beschouwen wij onze emoties als een onfeilbare vertolking van de waarheid. We voelen iets, en omdat we het voelen, is het waar.

Het Depp vs Heard-proces illustreert hoe dwingend onze emoties geworden zijn. 'Ik geloof Amber Heard niet', schreef iemand op sociale media. 'Haar getuigenis voelt niet authentiek aan.' 'She's definitely a graduate from the Pinocchio School of acting', vertolkte iemand anders zijn op niets anders dan 'een gevoel' gebaseerde mening over de getuigenis van Heard.

Met andere woorden: 'Flikker toch op met je bewijsstukken. Ik zal zelf wel uitmaken wie hier de waarheid spreekt en wie niet. Mijn gevoel bedriegt mij nooit.' Maar het is niet omdat Amber Heard op de getuigenbank in Fairfax County nog slechter acteert dan Paris Hilton in One Night in Paris dat ze de waarheid niet spreekt. Je kan zó hard je best doen om de wereld van je verhaal te overtuigen dat je toon en lichaamstaal Comedy Capers-achtige proporties aannemen. Maar dat wil nog niet zeggen dat je relaas ook gelogen is.

Ook de media laten in hun berichtgeving over Depp vs Heard na om te wijzen op het verschil tussen feiten en sentimenten. 'Amber Heard krijgt publieke opinie tegen', kopten zowat alle kranten tijdens de eerste weken van het proces. Die titel was niet gelogen, maar wel gevaarlijk. Hij gaf subjectieve gevoelens over schuld en onschuld de allures van een objectieve werkelijkheid. Hij promoveerde een primitieve onderbuikreactie tot een belangrijk nieuwsfeit. En dat is verraderlijk. Want dan denken mensen in de beste 'waar rook is, is vuur'-traditie: 'Als iedereen zich massaal tegen Heard keert, moét ze wel aan het liegen zijn.' En zo muteert wat begon als een gevoel gaandeweg tot een vaststaand gegeven.

7. Hoe minder we over de levens van beroemdheden weten, hoe beter.

In een interview met The Guardian drukte de Amerikaanse communicatie-adviseur Evan Nierman - souffleur van ceo's en presidentskandidaten - zijn verwondering uit over het feit dat Amber Heard ooit haar opiniestuk schreef en dat Johnny Depp vervolgens besloot om haar aan te klagen. 'Beiden verbergen meer lijken in de kast dan het gemiddelde spookhuis. Je zou denken dat dat hen tot enige terughoudendheid zou aanzetten. Niet dus.' Volgens Nierman is het Depp vs Heard-proces een waarschuwing voor andere beroemdheden. "Als je in opiniestukken of interviews over je persoonlijke leven praat, loop je het risico dat je vroeg of laat en plein public gênante privé-aangelegenheden zal moeten bespreken."

Zoals Johnny Depp dus, die in Fairfaix County moest bevestigen dat hij zijn body-guard wel degelijk een sms-bericht had gestuurd met de woorden 'I'll smack the ugly cunt around before I let her in.' Of zoals Amber Heard, die aan de jury moest uitleggen dat de uit-werpselen die Johnny Depp na een ruzie op zijn bed had gevonden niet uit háár poeper waren gekomen, maar uit die van Boo, hun Yorkshire terrier, die nota bene darmproblemen had gekregen omdat ze de marijuana van Johnny Depp had aangezien voor de tonijnpaté van Whiskas.

Lang verhaal kort: discretie gaat in celebrity-huishoudens een glorieuze comeback maken. Is dat erg? Integendeel. Hoe minder we over de al dan niet gedegenereerde levens van beroemdheden weten, hoe beter. Kunnen we onze aandacht eindelijk weer toespitsen op de verschillen tussen het confederalisme en het separatisme. Of op de maandelijkse doorbraak in het dossier van de Bende van Nijvel.

8. Lichaamstaalexperten zijn te mijden.

Elk nieuwsverhaal heeft zijn experten. Tijdens de coronacrisis kon je geen laptop openklappen zonder een viroloog te zien opdoemen, tijdens het Depp vs Heard-proces ontkom je met geen mogelijkheid aan lichaamstaalexperten. Alleen zijn de laatsten in wetenschappelijk opzicht een paar tikjes minder geloofwaardig dan de eersten.

Denise Dechamps van The Body Language Academy vond het verdacht dat het gezicht van Amber Heard weinig emotie vertoonde wanneer ze vertelde dat ze door haar man geslagen werd. Ook noemde ze het veelzeggend dat Johnny Depp tijdens het bekijken van de video waarin hij zijn keukenkasten een pak slaag geeft naar een zakdoek greep. "Er waren geen tranen te zien. Dan vraag ik me toch af of die zakdoek niet strategisch was."

Strategisch of niet: zakdoeken doen me denken aan de Vlaamse groothandel die zich aanprijst met de slogan 'Uw partner in textielhygiëne.' Ooit trek ik een blauw pak en bruine schoenen aan, loop ik in gestrekte pas en met uitgestoken hand op een bedrijfsleider toe en zeg ik hem: "Ik ben uw partner in textielhygiëne." Liever dát dan te moeten zeggen: "Ik ben uw lichaamstaalexpert."

9. Alcoholisme kan een keuze zijn.

Tijdens het proces werd verschillende keren een video getoond waarin een woedende Johnny Depp zich in de keuken een glas wijn inschenkt. Eén van de advocaten van Amber Heard vroeg Depp of hij dronken was op het moment dat de video werd opgenomen. "U schonk zichzelf een megaglas rode wijn in, correct?" "Een megaglas?", antwoordde Depp. "Ik schonk mezelf een groot glas wijn in. Ik achtte dat noodzakelijk."

Met andere woorden: alcoholisme kan een keuze zijn. "Ik heb mijn besluit om alcoholist te worden niet lichtzinnig genomen, edelachtbare. Een mens kan beter beneveld dan gekneveld door het leven gaan. Maar dat neemt niet weg dat het alcoholmisbruik dat mij door mijn ex wordt aangewreven, net zoals de aanhoudende regenval in Zuid-Afrika en de tegenvallende kwartaalcijfers van Philips, volledig háár schuld is, laat dat duidelijk zijn." 10. Laten we blijven lachen.

De meest in het oog springende Amber Heard-advocaat heet Ben Rottenborn, een naam die het beeld oproept van een menselijke Rottweiler die, obscure procedureregels en vergeten precedenten snauwend, de tegenpartij aan flarden scheurt.

Op een gegeven moment vroeg Ben Rottenborn aan Johnny Depp: "Eén van de mensen waarmee u regelmatig drugs gebruikt, is Marylin Manson, niet?" Rottenborn dacht wellicht dat hij door Depp te koppelen aan Marylin Manson, de Amerikaanse zanger die verdacht wordt van het mishandelen en misbruiken van meerdere vrouwen, de jury tot guilty by association-gedachten zou kunnen verleiden: 'Als die Depp na de werkuren met een vermoedelijke smeerlap als Manson op de lappen gaat, zal hij zelf wel geen haar beter zijn.'

Maar Johnny Depp liet zich door de vraag van Rottenborn niet uit zijn lood slaan. "We gebruikten samen weleens alcohol en cocaine", gaf hij toe. Om te vervolgen met: "Ik heb Marylin Manson ooit een pil gegeven. Opdat hij zou stoppen met praten." Gegniffel in de rechtszaal, gelach in de Amerikaanse huiskamers. Voor Ben Rottenborn zat er weinig anders op dan 'no more questions, your honour' mompelend terug in zijn mand te kruipen.

De moraal van het Manson-verhaal? Ook al bevind je je in een deels zelf veroorzaakt relationeel inferno: blijf lachen. Zoals Gunter Lamoot ooit zei: "De lach is het water dat je aan het plantje geeft om het levend te houden." Dat geldt ook - en misschien vooral - voor de plantjes in de rechtbank van Fairfax County.

2 notes · View notes

halfletterpress · 6 years

Photo

We are sad to share that our friend Jean Toche, co-founder of Guerilla Art Action Group (GAAG), was found dead on July 9th. Marc has written a letter that we include below.

— Temporary Services (Brett Bloom & Marc Fischer)

Marc wrote:

Earlier this afternoon I received an email from Jon Hendricks that Jean Toche has died. Toche was found in his bed at home in Staten Island by police today. Foul play is not expected to be the cause.

Toche, along with Jon Hendricks, Poppy Johnson, Silvianna, Joanne Stamerra, and his late wife Virginia Toche, was a member of Guerrilla Art Action Group. The group's primary years of work were between 1969-1979, but much of their activity happened between 1969 and 1971. Temporary Services, along with our friend Stephen Perkins, reached out to Jean in 2008 and interviewed him for a lengthy booklet. You can download a free PDF of it in a link below.

Jean was a delight. He had done few if any interviews in many years and the invitation was obviously meaningful to him. He insisted on answering our questions through the mail and treated the pages like a performance space. He was extra happy with the booklet we made and shared copies with friends all over the world.

Brett from Temporary Services was able to visit Jean at his home soon after we printed the publication and later I was able to make the same visit with Alan W. Moore. Jean was an extremely generous host, plying us with champagne and rich cheeses and paté in his garden. The garden was a great source of pride for him and he showed us before and after photos of what the yard looked like when he and Virginia moved in many years before.

Our friendship continued for years after the booklet and Jean constantly sent us hilarious inflammatory letters about whatever was happening in the world that pissed him off on any given day. He wrote countless letters to the editors of various papers—the New York Times in particular—and CC'd Temporary Services and others by sending photocopies. At some point he stopped using envelopes and wrote his outrageous messages on postcards. There was at least one letter that was sealed with nothing in it, and Jean's entire text scrawled on the back of the envelope.

Jean Toche never stopped fighting. He enraged his neighbors with his political views. His told me his cat was threatened at one point. He used his voice mail as a medium and would regularly change the message—often recording calls for action so violent and absurd that I'm not going to repeat them. I suspect he was always home whenever I called but let the call go to voice mail just so the caller would have to hear his message.

Well into his 80s, he never stopped paying attention to the world around him. He made a nude photo and text piece at one point expressing solidarity with Pussy Riot. He loved to antagonize the art world in his mailings and if there was a bridge that went from Chelsea to Staten Island, I'm sure he would have tried to burn it. At some point I became a lousy penpal and in 2016 the mailings from Jean fell off. It was hard to keep up with him but I should have done a better job.

Guerrilla Art Action Group's work is very important and should be more well known than it is. The primary book on their work, published by Printed Matter, was reprinted a while back and I'm glad Jean got to see that happen in his lifetime. It's still available and well worth seeking out.

Goodbye Jean! You were a lovely, kind, prickly man and a true pleasure to know. Also, you would have never seen this, because you refused to use the internet! Because you insisted you were banned from the internet! Download the booklet we made together here.

#Jean Toche #GAAG #Guerrilla Art Action Group #Temporary Services #Stephen Perkins

24 notes · View notes

byneddiedingo · 2 years

Photo

Peter Ibbetson (Henry Hathaway, 1935). Cast: Gary Cooper, Ann Harding, John Halliday, Ida Lupino, Douglass Dumbrille, Virginia Weidler, Dickie Moore, Doris Lloyd, Gilbert Emery, Donald Meek, Christian Rub, Elsa Buchanan. Screenplay: Vincent Lawrence, Waldemar Young, John Meehan, Edwin Justus Mayer, based on a novel by George L. Du Maurier, and a play by John Nathaniel Raphael, as adapted by Constance Collier. Cinematography: Charles Lang. Art direction: Hans Dreier, Robert Usher. Film editing: Stuart Heisler, Music: Ernst Toch.

#Peter Ibbetson #Gary Cooper

2 notes · View notes

buurmanenbuurvrouw · 6 years

Text

Buurman 82: Daniel

Het is zaterdagavond net na middernacht en de taxichauffeur zet me af bij het busstation in Knoxville, Tennessee. De hoofdingang van het gebouw is gesloten, dus loop ik via een verlaten parkeerterrein naar de achterdeur. Onder het felle licht van de tl-buizen is het verrassend druk voor dit tijdstip. Veel mensen slapen terwijl ze wachten of kopen nog een laatste snack uit een van de automaten. Een half uur later stap ik de bus naar Washington, D.C. binnen en installeer me voorin de bus voor hopelijk een paar uur slaap.

Slapen zal de komende 24 uur helaas niet gebeuren. Naast me gaat Daniel zitten, een buschauffeur in training. Een maand geleden begon hij bij Greyhound en hij moet nog een aantal ritten meerijden als passagier. Samen met zijn vrouw en hond Mofey woont hij in een dorpje vlakbij Knoxville. Eerder was hij ook al chauffeur, maar dan voor artiesten en entertainers.

Om 04:00 uur stoppen we kort in Wytheville, VA. In de wijde omtrek van de bushalte zie ik alleen een McDonalds, dus besluit ik te ontbijten met een patatje. We zijn tenslotte in Amerika. Daniel staat naast me en bestelt een burger. Hij kijkt me vragend aan en begint dan te lachen. ‘Ik herkende je bijna niet meer met een bril!’

Drie uur later blijk ik toch even geslapen te hebben, want wanneer ik m’n ogen open staat de bus stil langs de kant van de snelweg. Pech. We wachten twee uur op een monteur, die vertelt dat er een gat ter grootte van een vuist in de motor zit. We kunnen niet verder. De buschauffeur vraagt een nieuwe bus en chauffeur aan bij het hoofdkantoor, maar het zal nog vijf uur duren voordat die er zijn.

Ondanks dat de nieuwe bus helemaal uit Charlotte in North Carolina moet komen, hebben we toch een klein beetje geluk met de plek waar de bus kapot ging. We staan vlak voor een kruispunt met een dwarsdoorsnede van Amerika Fastfoodland. Links een McDonalds en Walmart, rechts pizza van Little Ceasars. De buschauffeurs hebben zin in pizza, dus wachten ze tot 11:30 uur totdat het wegrestaurant open gaat.

Beide heren bestellen een lunch special. Pizza en frisdrank voor slechts vijf dollar. Daniel vertelt dat hij het vooral lastig vindt om langere tijd weg te zijn van zijn familie. ‘Ik ben heel hecht met mijn vrouw. Als ik weg ben, heeft ze gelukkig haar hond Mofey. Ze doen echt alles samen. Vorige week vierde we ons veertienjarig huwelijk.’ Lachend laat hij me een foto van zijn vrouw én hond zien.

‘I can’t fucking believe this. Weet je zeker dat je een Greyhound chauffeur wilt zijn?’ Daniel’s collega is nog steeds gefrustreerd, maar houdt de sfeer er gelukkig goed in. Twee dagen geleden waren ze ook al samen op pad en ging hun bus niet ver van hier ook kapot.

We gaan weer terug naar de bus. ‘Ik denk dat fietsen sneller zou zijn!’, grapt Daniel. We zoeken het op en het blijkt nog zo te zijn ook. Ik vraag of ze wel eens iemand zien liften hier. ‘Nee, bijna nooit. Jij mag dat hier sowieso niet doen. Too dangerous, you’ll disappear.’

Gejuich stijgt op vanuit de bus als we om 14:00 uur eindelijk een andere bus zien aankomen. We verhuizen onze spullen naar de nieuwe bus en gaan zitten. De nieuwe chauffeur rijdt ons verder. ‘Ik hoop dat deze het wel haalt, want hij wilde zojuist al amper de berg op.’ Ik hou mijn hart vast.

Om 17:00 uur rijden we Charlottesville, Virginia binnen. Ik stap de bus uit om over te stappen, maar niet voordat ik beide heren de hand heb geschud. Daniel vindt het niet genoeg en geeft me een dikke knuffel. ‘Nog een hele goede reis!’

‘Union Station, this is Washington, D.C.’ Om 20:30 uur ben ik dan eindelijk waar ik wil zijn. Toegegeven, de eerste zeventien uur heb ik me een stuk beter vermaakt dan deze laatste drie. Thanks Daniel!

#bus #busreis #reizen #reisblog #reisverhalen #greyhound #gogreyhound #knoxville #tennessee #virginia #washington #washingtondc #dc #travel #travelblog

1 note · View note

omaf · 4 years

Text

Personages: Stiefkind

Onderverdeling naar rol

Protagonist:

Virginia is de protagonist. Zij is het hoofdpersonage. Heel het verhaal draait om haar. In het verhaal moet ze een belangrijke keuze maken: het nieuwe vriendje van haar moeder en zijn zoon aangeven bij de politie of hun daden geheimhouden. Ook maakt ze veranderingen door in het verhaal. Na een lange tijd heeft ze eindelijk weer een band kunnen opbouwen met haar biologische moeder.

Antagonist:

Joey is de antagonist van het verhaal. Hij speelt ook een heel belangrijke rol. Joey is de zoon van Tonny. Tonny is het nieuwe vriendje van Jill (de biologische moeder van Virginia). Joey, Tonny en een groep jongeren hebben een treinconducteur bijna vermoord. Virginia had dit gefilmd. Toen ze aankwam bij haar moeder, ontdekte ze dat haar moeders vriendje en zijn zoon de Hooligans van op de trein waren. Toen Joey erachter kwam dat Virginia hen had gefilmd heeft hij haar meerdere keren aangevallen. Hij heeft de relatie tussen Virginia en haar moeder verpest. Op het einde van het verhaal werd hij opgepakt door de politie.

Deuteragonist:

Yousra is de deuteragonist van het verhaal. In het begin is ze een gewone vriendin van Virginia, maar ze wordt belangrijker in het verhaal. Toen de hooligans de trein aanvielen, waren Yousra en haar broer, Ismaïl, erbij. Ze probeerde Virginia steeds over te halen om het filmpje aan de politie te laten zien. Toen Virginia het filmpje toonde aan haar moeder, dwong haar moeder haar het filmpje te verwijderen. Ze had het filmpje verwijderd. Gelukkig had Yousra het filmpje en heeft ze die naar de politie gestuurd. Dankzij haar is Joey gearresteerd en is de band tussen haar en Virginia sterker.

Tritagonist:

De buurvrouw van Jill, mevrouw Den Uyl, was er altijd voor Virginia voor dat ze bij haar vader en stiefmoeder ging wonen. Toen ze nu terug op bezoek bij haar biologische moeder kwam heeft ze haar natuurlijk een bezoek gebracht. Mevrouw Den Uyl is ook belangrijk voor dit verhaal omdat ze op het einde van het verhaal de politie had verwittigd. Dit deed ze omdat ze Virginia om hulp hoorde roepen. Zij speelt dus ook een belangerijke rol.

Onderverdeling naar ontwikkeling

Round character:

Virginia is een round character in dit verhaal. Op het einde van het verhaal apprecieert ze haar vader, Margeriet (stiefmoeder) en haar stiefbroertje veel meer. Ze haat het als haar vader haar vergelijkt met haar biologische moeder, maar toch doet ze alsof het haar niets boeit. Door haar complexe persoonlijkheid komt ze vaak in discussie met hem.

Flat character:

Margeriet, de stiefmoeder van Virginia, is de flat character in dit verhaal. Doorheen het verhaal blijft ze een lieve moeder die veel geeft om Virginia. Ze toont geen complexe gevoelens en verandert niet in het verhaal. Ook in de flashbacks (toen Virginia pas bij haar kwam wonen) was ze een lieve vrouw en had ze hetzelfde karakter als in het “heden”.

0 notes

dirkdeglinne · 4 years

Text

Stout lijstje - 6/10 - Steve Earle

Steve Earle was in zijn jeugd al gene simpele en botste vaak met het gezag. Zo was hij op zijn 16de niet meer welkom op school en begon dan maar aan een carrière met twaalf werken en dertien ongelukken. Als muzikant bleek het al spoedig wel te lukken. Sinds midden jaren ’80 tot heden heeft de man een imposant oeuvre uitgebouwd met vele hoogtepunten. Toppers zijn o.a. “The Hard Way”, “Train A Comin’” en I Feel Alright”. Ondanks zijn succes als artiest, raakte hij toch weer in aanraking met de lange arm der wet. Hij werd veroordeeld voor drugs- en wapenbezit en mocht een tijdje achter de tralies doorbrengen. Zijn recentste album “Ghost Of West Virginia” getuigt weer van ouderwetse degelijkheid.

youtube

0 notes

luxurytravelvietnamitaliano · 4 years

Text

Koh Rong – L’isola di paradiso in Cambogia

I. Koh Rong – La destinazione imperdibile

Situata nel Golfo della Thailandia, a circa 25 km al largo della costa di Sihanoukville, l’isola di Koh Rong in Cambogia è ancora spesso definita con il nome di “paradiso dell’isola”. Koh Rong è la seconda isola più grande della Cambogia con una superficie di oltre 78 chilometri quadrati, 43 chilometri di costa e oltre 23 bellissime spiagge. È famoso per la bellezza incontaminata di sabbia bianca e fine, mare limpido, clima tropicale caldo e piacevole. Koh Rong è un nome familiare e famoso quando si parla di turismo in Cambogia.

Foto: Flickr – Aaron Bradford

Oltre alla bellezza naturale, ci sono le altre elementi che attirano l’attenzione dei turisti come la gente amichevole e la gastronomia originale. La maggior parte dei cambogiani è buddista, quindi sono sempre disponibile di aiutarti quando vuoi e anche parlano con te. Sarai impressionato dal cibo locale. Quasi tutto da matterie prime, ingredienti, spezie a modo di fare dei piatti sono diversi rispetto a quello in Italia. Se sei un tifoso di frutti di mare, Koh Rong è la destinazione perfetta per te.

II. Qual’è il periodo più preferito per visitare Koh Rong?

Sebbene non ci sia un tempo tremendamente brutto a Koh Rong, la maggior parte dei viaggiatori preferisce visitare quest’isola tra i mesi da dicembre a febbraio. Il tempo è generalmente soleggiato, caldo e meno umido, inoltre la possibilità di pioggia è scarsa. Questa è l’alta stagione, quindi tutti dovrebbero prepararsi a prezzi più alti, molta gente e spiagge affollate. Può essere difficile trovare offerte favorevole durante questi mesi, ma può ancora essere fatto se una persona fa le sue ricerche.

Foto: Luxury Travel

Come possiamo andarci?

Da Phnom Penh, prendi un autobus per la provincia di Sihanoukville, la provincia in cui si trova Koh Rong. Durante il viaggio in autobus, vedrai la bellissima città e ti verranno mostrati alcuni degli incredibili siti della paese.

Dalla provincia di Sihanoukville, devi prendere un traghetto per arrivare l’isola. Il viaggio in traghetto dura circa 45 minuti e lascerà la costa sull’isola tre volte al giorno.

youtube

Dovresti essere consapevole che qui il clima può essere piuttosto caldo, quindi, anche durante il viaggio in traghetto, dovresti indossare un cappello, occhiali da sole e crema solare se sei sensibile ai raggi del sole. Potresti anche voler portare snack e acqua per il giro di un’ora in traghetto perché non tutte le corse in traghetto hanno snack e bevande disponibili.

III. Attività straordinarie e preferite dei turisti

1. Nuoto e snorkeling nelle spiagge più belle

Koh Rong è l’orgoglio della Cambogia quando è chiamato un paradiso tropicale. La spiaggia verde e chiara vista in fondo con la spiaggia di sabbia bianca e cremosa è diventata un famoso “marchio” dell’isola di Koh Rong.

Long Set è una bellissima spiaggia che prende il nome dal contadino che piantò anacardi, mango e alberi di cocco per creare boschi lussureggianti proprio dietro la spiaggia. Long Set Beach è incontaminata con bungalow graziosi situati sulla spiaggia, quindi questo posto sarà adatto per i viaggiatori che vogliono trovare le vacanze tranquille.

Foto: Luxury Travel

Long Beach è la spiaggia incontaminata più bella e più lunga di Koh Rong. Con una spiaggia di sabbia bianca lunga 7 chilometri con palme e acque cristalline, la zona occidentale di Koh Rong è un paradiso tropicale. La spiaggia è quasi deserta, se vuoi trovare un ristorante o un servizio di riposare, devi andare fino alla fine della spiaggia nel villaggio di Sok San. Koh Rong possiede anche bellissime bandiere coralline con tanti tipi di pesce, quindi snorkeling diventa un’attività imperdibile per i turisti quando visitano questa isola. Long Beach possiede anche il luogo più bello del tramonto di Koh Rong, dopo una giornata di snorkeling e nuotare, puoi immergerti in un angolo della sabbia e goderti la meravigliosa immagine della natura.

PRENOTA ORA

2. Tour boat Trip

Il programma prevede che prenderai una barca per immergerti per vedere il corallo e diversi tipi di pesi con una maschera (snorkeling). Quindi vai a Long Beach per nuotare nel mare e aspetta di guardare il tramonto. Scenario magico del tramonto, così romantico! L’acqua a Long Beach è sabbia chiara, bianca e liscia. La spiaggia è deserta e quindi ha un’attrazione indescrivibile. Quindi vai su una barca per fare barbecue, bere birra, vodka. Il ritorno serale sull’isola termina con un’esperienza finale: osservare il plankton. Con un tour boat trip così, puoi scoprire quasi tutta l’isola.

Foto: Luxury Travel

3. Plancton – Le stelle del mare

Questa è l’attività che attira l’attenzione dei turisti di più nell’isola di Koh Rong perché il mare qui ospita molti plancton. È descritto come le piccole luci che si illuminano nell’acqua di mare e ti sentirai come se fossi in un film di fantascienza. Immagina una bellissima notte sdraiata sul mare, circondata da te sono minuscoli punti luminosi come migliaia di stelle. Saltando in mare, devi solo muoversi le braccia o i piedi, vedrai ogni punto di luce che emana dal plancton che brilla con ogni tuo movimento in acqua.

Foto: Flickr – Ron Kroetz

4. Provare Zipline e vedere Koh Rong dall’alto

Zipline a High Point: un’altra esperienza interessante deve assolutamente provare quando si visita l’isola di Koh Rong. Zipline è un gioco di arrampicata su corda e fune sospesa ad alta pendenza, tuttavia è dotata di una cintura di sicurezza solida.

youtube

Ti guiderà attraverso ogni passaggio, andando dal centro della montagna agli alberi più alti, con una vista panoramica sul villaggio di pescatori, che domina l’intera isola di Koh Rong Saloem che si trova a 4 chilometri dall’isola.

Giocare alla zipline non è così spaventoso come pensi, la velocità non è troppo veloce per ammirare Koh Rong dall’alto, con due linee lunghe 100 me 70 m, più un numero illimitato di volte per giocare a un prezzo economico solo 25-35 dollari per persona, 25 dollari in bassa stagione, 35 dollari in alta stagione. Per le persone che si piace lo sport avventurosa, zipline è davvero una destinazione da non perdere.

5. Trekking attraverso la foresta

Il piccolo sentiero in pendenza nel villaggio di pescatori ti porta nella foresta, nessun cartello, solo pochi segni sono lasciati sull’albero (un cartello, un sandalo, una corda) ti troverai attraverso la foresta Vieni a Long Beach.

Una delle esperienze interessanti porta un senso di scoperta. Un po ‘di avventura nella foresta dove non sei un professionista, tracciando le tracce lasciate dalla persona precedente sull’albero. I percorsi sono piccoli percorsi, a volte coperti da foglie.Circa da 30 a 45 minuti, se vai veloce, vedrai Long Beach dalla cima della montagna.

Foto: Luxury Travel

6. Vogare Kayak

Per le persone che amano lo sport, vogare kayak sarà un’attività più interessante. Ovunque sulla spiaggia del villaggio di Koh Toch puoi noleggiare un kayak o una pagaia ed esplorare liberamente le splendide acque. Puoi trascorrere un pomeriggio per goderti al massimo la tua vacanza. Sedere su un kayak e vedere il mare blu rende la tue vacanze più interessante.

Foto: Flickr – Virginia State Parks

IV. Viaggia con Luxury Travel Vietnam

Luxury Travel Vietnam è una delle agenzie più prestigiose del campo turistico nella zona sud-est asiatica. Con oltre di 15 anni di esperienza nel turismo di lusso, la nostra agenzia di Luxury Travel è sicura che possiamo creare i viaggi più interessanti con la ottima qualità. Puoi scegliere i tour programmati oppure puoi fare richieste e noi creeremo tour in base alle tue esigenze. Offriamo i tour non solo in Cambogia, ma anche in Vietnam, Laos e Thailandia. Puoi contattare con noi ogni volta che vuoi, i nostri consulenti sono sempre disponibili di aiutarti a creare un migliore tour per le tue vacanze.

PRENOTA ORA

Contattarci

Ufficio Centrale: Via Lac Long Quan, No.456, Distretto di Tay Ho, Hanoi, Vietnam Phone: (+84) 243 9274120 Email: [email protected] Hotline: (+84) 1234 68 69 96

Website: https://luxurytravelvietnam.com (Inglese) https://it.luxurytravelvietnam.com (Italiano)

The post Koh Rong – L’isola di paradiso in Cambogia appeared first on Luxury Travel Blog.

source https://it.luxurytravelvietnam.com/blog/koh-rong-cambogia.html

0 notes

devosopmaandag · 4 years

Text

Een mogelijk daar-zijn van de wereld

Toen ik (drie vossen terug) in het boek van Philippe Lançon beland was bij de aanslag en ik mij terugtrok in de serre om verder te lezen, klonk plotseling een mannenstem op straat die hard 'Eva!' riep. Ik schreef de naam in de kantlijn, al weet ik niet precies waarom. In ieder geval omdat dat eenvoudige moment de ervaring van het lezen leek te verdiepen – of andersom. Franz Kafka schrijft zijn begeerde Milena dat hij in een ligstoel ligt en haar brief leest als hij plotseling een kever op zijn rug ziet liggen. Die heel kleine gebeurtenis, een spartelende kever in doodsnood, dringt desondanks zijn bewustzijn binnen. Maar hij vergeet de kever weer, opgeslokt door het lezen. Dan ziet hij plotseling hoe een hagedis over de kever heenrent en hem zo onbedoeld overeind helpt. “Op de een of andere manier gaf mij dat waar-schijnlijk ook weer wat moed, ik stond op, dronk mijn melk en schreef U.”

Alle keren dat ik in de trein naar Amsterdam zit, zorg ik ervoor dat ik aan de oostzijde van de coupé aan het raam zit. Ter hoogte van het Amsterdam-Rijnkanaal noteer ik de namen van de binnenvaartschepen die passeren achterin het boek dat ik op dat moment lees. Hoewel dat een gewoonte is geworden, kan ik het soms toch even vergeten door het lezen en als ik dan in een ooghoek een schip zie verdwijnen, voel ik een enorme spijt.

Het lezen en het schrijven mogen nog zo geworteld zijn in het dagelijkse, zij bestaan alleen in het ervan gescheiden zijn. Ze vormen een eigen wereld, een stille stolp in de wereld eromheen. Het zijn juist die momenten waarin de twee werelden en elkaar doordringen die zo krachtig kunnen zijn. Lang, lang geleden lag ik in een hangmat in een achtertuin te lezen in een roman van Virginia Woolf. Plotseling begon een merel te zingen in de hoge cipres waaronder ik lag. Haar woorden riepen de merel tevoorschijn.

In 'Het werkelijkheidseffect' schrijft Roland Barthes over de laat 19e-eeuwse roman 'Aziyadé' van Pierre Loti dat de kern van dat boek niet ligt in het verhaal van een man en een vrouw ten tijde van de Turks-Russische oorlog, maar “paradoxaal genoeg alleen in het simpele verglijden van het banale verhaal”. Het zijn de 'incidenten', een begrip dat volgens hem zo karig en zo kuis mogelijk moet worden opgevat: “datgene wat zachtjes valt, als een blad, op het tapijt des levens; het is een lichte, vluchtige plooi in het weefsel van de dagen”.

Die roep om een Eva, de kever en de hagedis, een binnenvaartschip op het Amsterdam-Rijnkanaal en de merel in de cypres in een Bredase achtertuin zijn misschien wel wat Barthes in diezelfde tekst noemt: “de verwijzing mogelijk naar een daar-zijn van de wereld, naar iets primairs, natuurlijks, onbetwistbaars en onbeduidends (daar waar betekenis begint, daar begint ook interpretatie, oftewel strijd).”

3 notes · View notes

meijerink20192020 · 4 years

Text

Ontwikkeldocument Presearch 2

Hof van Heden.

In dit document licht ik mijn onderzoek voor mijn afstudeerproject aan de BA illustratie aan de HKU toe. In dit project heb ik mijn focus gelegd op de mogelijkheden die een religieuze omgangswijze kan hebben op hoe wij als mensen omgaan met de klimaatcrisis. Mijn vertrekpunt vanaf de zomer van 2019 was het ‘antropoceen’. Een term die door wetenschappers en filosofen wordt gebruikt om het nieuwe geografische tijdperk aan te geven waarin de aarde door menselijk toedoen in terecht gekomen is. Ik hoorde over dit fenomeen in een hoorcollege van Ruben Jacobs en het wekte direct mijn interesse. Vanaf dat moment ben ik veel gaan lezen over de relatie tussen mens, natuur en wildernis. Hoe definieer je natuur en wat is de positie van de mens daar in? Deze vraag was het voetstuk van de eerste periode van mijn onderzoek.

Ik merkte dat het mij interesseerde om na te denken over de mens als natuurelement. Voor er mensen waren bepaalden vuur, aarde, lucht en water hoe de aarde werd vorm gegeven. Zij stonden bovenaan als het ging om de invloed op de fysieke veranderingen op de aarde, al het andere paste zich aan aan hoe de elementen zich gedroegen. De mens neemt hier een interessante positie in, vanaf het moment dat wij deze elementen leerden controleren is de mens (tot op zekere hoogte) boven de elementen komen te staan. Misschien zou je de mens zelfs wel als een autonoom element kunnen zien. Als ik hier nu op terugkijk zie ik in dat dit een belangrijk punt in mijn onderzoek geweest is omdat ik merk dat ik in deze stappen al veel bezig ben met de positie van religie binnen dit onderwerp.

Tijdens mijn onderzoek kwam ik een artikel tegen over een klein vissersstadje op een eiland in de Amerikaanse staat Virginia. Door de stijging van de zeespiegel is dit stadje stukje bij beetje verder onder water komen te staan. Er wordt voorspelt dat het eiland over twintig jaar niet meer bewoonbaar zal zijn en over vijftig jaar volledig in het water verdwenen zal zijn. Toch geloofde de overgrote meerderheid van de bevolking er niet in klimaatverandering of in de stijging van de zeespiegel. Je zou denken dat mensen in risicogebieden zich extra bewust zijn van van de eventuele gevolgen hiervan. Ik betrapte mezelf op vooroordelen over kortzichtige Amerikanen. Wij kijken hier in Nederland wel anders tegen aan, toch? Daar had ik het mis. Desinteresse over de gevolgen van een overstroming zie je bij veel mensen in risicogebieden, vooral wanneer deze risicogebieden zich in welvarende landen of gebieden bevinden. Ik vond het een interessant concept dat mensen in Nederland (maar ook op andere plekken in de wereld) zich wel bewust lijken te zijn van klimaatverandering, maar niet voor de gevolgen die dat met zich mee zal brengen.

Ik wilde weten waarom je je die gevolgen zo lastig voor kunt stellen terwijl er door wetenschappers wel duidelijke voorspellingen worden gedaan. Het probleem wordt pas zichtbaar als het eigenlijk als veel te laat is. De beeldvorming rondom klimaatproblematiek speelt zich nu nog vaak af in een wereld ver weg van de kijker, zowel in tijd als in afstand.

Een onderzoek waar ik over las in Time magazine bood mij antwoorden op de vraag waarom het zo lastig is om je iets voor te stellen bij de gevolgen van klimaatverandering. MRI scans laten zien dat je wanneer je jezelf voorstelt in de toekomst, je hersenen dezelfde activiteit weergeven als wanneer je nadenkt over iemand die je niet kent en niet om geeft. Als we onszelf in de toekomst al registreren als een vreemde, hoe erg moet dat dan zijn met mensen die nog moeten komen. Dit maakt handelen binnen de klimaatcrisis erg lastig; een grote investering op klimaatgebied zal voor de mensen die nu leven vooral een opoffering zijn. Tegen de tijd dat deze investering haar vruchten af zal werpen zijn de mensen die hiervoor in hebben moeten leveren al dood. Kortom, de mensen in die in de toekomst leven, en deze investeringen van ons nodig hebben, hebben hierin geen stem omdat zij simpelweg nog niet bestaan.

Eerdere generaties hebben misschien niet meer om de toekomst gegeven dan wij maar er was ook minder dat zij konden doen. Tegenwoordig hebben we de kennis en macht om de toekomst tegen catastrofische klimaatverandering te beschermen. Onze verschrikkelijke verantwoordelijkheid.

Religie is een manier om te kunnen voelen voor, en te geven om het ‘niet

bestaande’.(disclaimer: God bestaat natuurlijk wel voor degene die deze ervaart, al zullen

de meeste gelovigen hier ook vaak onzekerheid in ervaren. Het lijkt mij dat er meer

zekerheid is in het bestaan van een toekomst dan van een God. Zowel voor gelovigen als

niet gelovigen.).

Hoe je ook over God denkt (geloof of ontkenning), je moet abstracte redenering inzetten om

erover na te kunnen denken. Mysterie en onwetendheid zijn essentieel voor het nadenken

over God en religie. Deze abstracte principes zijn wat de religieuze hersenactiviteit teweeg

brengt. (aanmaak dopamine, deel van de hersenen dat betrokken is bij moreel redeneren en

deel van de hersenen dat je in staat stelt om je aandacht ergens op te kunnen richten.)

Klimaatverandering is misschien wel op dezelfde manier een ‘abstract concept’. Zou het ons

als mensen kunnen helpen om naar de klimaatproblemen te kijken op een religieuze

manier? Als het denken aan een hemellijke beloning ( zoals het paradijs, de redding, of het

voor eeuwig met vrienden en familie kunnen blijven) een fysieke, biologische reactie teweeg

kan brengen, waarom zou dit voor de zekere, aardse toekomst niet hetzelfde effect

kunnen hebben? Deze connectie vormt het voetstuk van mijn verdere project.

Ik wil als beeldmaker mensen vanuit een vernieuwend perspectief naar klimaatproblemen laten kijken en misschien wel hoop of motivatie voor verandering geven. Ik wil niet focussen op de doemscenario’s en het soort beelden dat je vaak in documentaires of op het nieuws ziet. Ondanks dat deze beelden de relevantie van het probleem laten zien heb ik het idee dat je wanneer je hier naar kijkt je je eerder angstig, rot of schuldig zult voelen. Dit zet naar mijn idee niet aan tot verandering maar zal er eerder voor zorgen dat je ervoor wegkijkt, je wilt je aandacht ergens anders op focussen. Ik wil in mijn werk focussen op verandering, hoop en troost.

De onderzoeksvraag vanuit waar ik met de uitwerking van mijn project aan de slag wil gaan is ‘Hoe bied ik als beeldmaker een vernieuwend perspectief op de klimaatcrisis die gefocust is op hoop, vernieuwing en verandering?’

Ik wil de kijker blootstellen aan een religieuze of spirituele ervaring met betrekking op de aarde en de toekomst. Ik wil dit doen op zo’n manier dat wegkijken niet de eerste respons is omdat dit misschien kan helpen bij het betrokken zijn bij een toekomst waar jij zelf geen onderdeel zult zijn. Zo wil ik mensen proberen te motiveren om stappen te nemen in het maken van investeringen in de toekomst.

Ik ben in Presearch 2 vooral veel bezig geweest met het zoeken naar een manier waarop mijn bevindingen naar de kijker uit zou willen dragen en wat hier de beste optie voor zou zijn. Ik merkte dat ik dit erg lastig vond omdat ik direct heel veel beeld wilde gaan maken zonder me verder bezig gehouden te hebben met welke vorm het best bij mijn project zou passen. Ik wilde hier lange tijd geen beslissingen over maken omdat het idee dat ik dan bepaalde vormen zoals film of gedetailleerde tekeningen die mij erg trekken uit moest sluiten. Het duurde vrij lang voor ik hier duidelijke beslissingen in durfde te maken. Ik wilde eigenlijk te veel dingen tegelijk laten zien, een hele wereld met een eigen religie ontwerpen en die op alle mogelijke manieren laten zien. Ik ben toen gaan denken en heb besloten om knopen door te hakken. Omdat mijn uitgangspunt op zichzelf al vrij complex is kan ik de uitwerking niet nog complexer maken. Het gaat om de religieuze blik en wat die kan betekenen voor de omgang met de klimaatcrisis.

In mijn visuele onderzoek werd ik erg geïnspireerd door veldkapelletjes die langs de weg staan. Deze brachten mij op het idee om zelf een kleine kapel te maken die als het ware als een installatie dient. Hier zouden mensen langs kunnen komen om en moment van bezinning te hebben of bijvoorbeeld om hun klimaat-zonden op te biechten. Maar vooral om te leren over de paradijselijke staat waarin de aarde zou verkeren als wij de aarde beter zouden gaan behandelen.

0 notes

zee-dee-touch · 4 years

Text

Zee Dee Touch Announces Acceptance Two Remodeling Professionals in the Team

Kitchen remodeling in Newington VA is done by Zee Dee Touch. Having in mind that remodeling of every kitchen needs to be a pleasant and relaxing experience, Zee Dee Touch has a team of techs who are fully experienced and professional. Every kitchen is a place where a family spends a lot of time, so its entire look is important. Zee Dee Touch is a customer-oriented company when it comes to kitchen remodeling in Newington VA. The dream kitchen of every client is always the final goal. Therefore, materials are carefully picked together with future designs.

Kitchen installation services in Virginia are offered by Zee Dee Touch. The process of the cabinetry installation is professionally done according to the assigned kitchen installation project. Zee Dee Touch’s staff is true help and support to every client in both technical and aesthetical way.

Kitchen renovation in Newington VA is cost-efficient and timely when done by Zee Dee Touch. The hands of experts and professional kitchen renovation technicians lead the entire process with the total focus on every detail to meet the needs of the client. All elements are taken into consideration and the kitchen renovation in the assigned house is done with the topmost precision. The final results in the kitchen renovation process in Newington VA are visible and graded with the highest marks.

Timely and cost-efficient home remodeling projects require the guidance and hands-on expertise of experienced professionals. Our staff prides itself on being the most detailed and best in the industry at coordinating the many elements which comprise in a home renovation.

ZDT experts understand the need for comfort, functionality and beauty in your new home. The design team work to create space from clients’ dreams.

Zee Dee Touch provides bathroom remodeling services in Newington VA. Knowing that every bathroom is a special room in the house of every owner, it is obvious that he spends a lot of time in it. For both small and simple and big and rather complicated bathroom remodeling projects, Zee Dee Touch’s team always has an adequate solution. The budget and suggested timeline are always respected and the entire bathroom is transformed in the most convenient way. From plumbing works to electrical and decorative works, Zee Dee Touch completes everything. Kitchen remodeling in Newington VA is not cheap, but Zee Dee Touch makes its clients sure that they know how the money is spent.

Bathroom installation services in Virginia are offered by Zee Dee Touch. The staff from this company brings inspiration from the paint on the walls to the tiles on the floors. The bathroom solutions that these techs offer improve the overall quality of the client’s bathroom in both aesthetical and functional sense. In the process of the bathroom installation in Virginia, Zee Dee Touch utilizes products from the top quality manufacturers to create the bathroom with the most convenient design.

Zee Dee Touch is a remodeling company that offers outstanding home remodeling services in Virginia. The results of their work are highly visible and according to clients’ needs. The tech from this company use their vast experience to bring all possible visions into reality. The excellence of the Zee Dee Touch home remodeling in Virginia is present from the basement refinishing to remodeling of the entire home, bathroom and kitchen remodeling. Zee Dee Touch provides reasonable home remodeling solutions in Virginia with expertise in drywall repair, painting, plumbing and much more. The home remodeling solutions in Virginia are developed with precision. The results of Zee Dee Toch home remodeling in Virginia constantly meet the client’s budget and expected deadline.

With more than 20 years of experience and philosophy of creative problem solving, Zee Dee Touch is a highly recognizable premier general contractor company located in the DC Metropolitan area. It is dedicated to following the client’s needs and exploring creative alternatives to meeting design and budget goals. Zee Dee Touch is specialized in kitchen planning and installations, commercial and residential renovations, including kitchen and bathroom remodeling. The team of designers is trained to create realistic solutions to meet the objectives and budget of your project, whether it is an extensive home remodel, a new bathroom or a new kitchen design. They are thoroughly knowledgeable in space management and storage solutions and have a complete understanding of what makes a kitchen and bath design unique.

Source: Zee Dee Touch Announces Acceptance Two Remodeling Professionals in the Team

0 notes

stefselfslagh · 4 years

Text

Stella Bergsma: ‘Waarom noemen ze Brusselmans een genie en mij een aandachtshoer?’

Dit stuk verscheen op 7 maart in Zeno, de weekendbijlage van De Morgen.

Van alle feministen in de Lage Landen is de Nederlandse schrijfster Stella Bergsma ongetwijfeld de meest brutale. In haar zopas verschenen manifest Nouveau Fuck roept ze vrouwen op om stijlvol schijt te hebben aan de wereld. "Fuck de norm, fuck fatsoen. Schenk jezelf een wijntje in. Of twee."

Het stormt in Amsterdam-Zuid. De regen valt in filmsethoeveelheden uit de hemel, de wind doet toupetdragers besluiten om zich maar eens een dagje ziek te melden. Stella Bergsma moet nog wennen aan de wintertreurnis. Ze is nog niet zo lang terug uit Thailand, waar de zon haar op dagelijkse basis in warmte wikkelde. "Ik word hier nog altijd boos als ik naar buiten moet", zegt Bergsma terwijl ze zich op de bank naast haar gaskachel vlijt. "Straks moet ik nog een brood gaan halen. Je zult me horen vloeken tot in het Vondelpark."

Stella Bergsma is veel. Schrijfster van de dichtbundel Cupcakes en de roman Pussy Album. Columniste voor De Volkskrant en HP/De Tijd. Frontvrouw van de popgroep Einsteinbarbie. Bedenkster van de term 'sletvrees': het woord waarmee ze de angst voor ongebreidelde vrouwelijke seksualiteit bij de kraag greep. Vaste gast in Ladies Night, de talkshow 'van en door vrouwen' op de Nederlandse zender Net5. En feministe, natuurlijk. Al zou mitrailleurfeministe in haar geval een net iets accuratere kwalificatie zijn.

Aan al wie zich ooit heeft laten wijsmaken dat feministen treurige totebellen zijn: bekeer u tot Stella Bergsma. Nergens is het feminisme scherper, grappiger en beter ter taal dan in Bergsma-land. Nadat chirurg Jeff Hoeyberghs tijdens zijn als lezing vermomde rant aan de UGent gejammerd had 'dat de vrouwtjes hun benen niet meer open willen doen', schreef ze: 'Voor deze man zou ik mijn benen operatief aan elkaar vast laten zetten en voor de zekerheid nog met scheermesprikkeldraad omwinden, nadat ik mijn vagijn tot de nok toe had volgestort met gewapend beton.'

'De grootste taalvernieuwer van het jaar' noemde A.F.Th. van der Heijden haar na het lezen van Pussy Album. Het compliment moet haar als een meerstemmig Pixies-refrein in de oren hebben geklonken. Stijl, vindt ze, is het antwoord op alles. "Ik schrijf uit artistieke overwegingen, niet uit activistische. Ergens kan het me aan mijn reet roesten wat er met de wereld gebeurt. Ik word meer gedreven door de wil om mooie dingen te maken dan door het verlangen om voor vrouwenrechten te strijden."

"Begrijp me niet verkeerd: mijn feminisme is oprecht. Maar je kan je verontwaar-diging uiten door te zeggen: 'Houd je bek', of je kan zeggen: 'Ik wilde dat de woorden stierven in jouw mond, zodat je enkel maden spreken kon.' Ik kies voor het laatste. Ik voeg graag wat kunst toe aan het leven."

Aan één ding ontkomen ook artistieke feministen niet: de beledigingen van mannen die zich door een combattieve vrouw in het weke kruis getast voelen. 'Kutwijf', noemde voetbalanalist Johan Derksen haar in het tv-programma Veronica Inside. Bergsma maakte er prompt haar Twitterbiografie van. Geen betere manier om een krachtterm onschadelijk te maken dan hem tot geuzennaam te verheffen?

"Ja. Plus: in de belediging van Johan Derksen zat liefde. Terwijl hij me een kutwijf noemde, zag ik sprankeltjes in zijn ogen. Ik dacht: 'Mijn God, hij houdt van me.'" (lacht)

Op sociale media repost u regelmatig de haatberichten die u krijgt. Zelfs als het om regelrechte verbale aanranding gaat, zoals de zin: 'Wat zou je er toch prachtig uitzien met heel veel sperma op je gezicht.' Waarom geeft u uw haters een extra platform?

"Omdat ik hun verwensingen op die manier ontmijn: eenmaal geopenbaard zijn ze niet langer gevaarlijk. Maar nog veel erger dan de mensen die me beledigen, zijn de mensen die me vertellen wat ik als feministe hoor te doen. 'Jij zou beter opkomen voor genitaal verminkte vrouwen', liet iemand me onlangs weten. 'Als jíj je nou eens bezighield met die vrouwen', heb ik geantwoord. 'Je kan het vast beter dan ik.' (grijnst) Tegenwoordig zeg ik soms preventief: 'Sorry voor alles.' Dan weet ik zeker dat ik alles wat ik verkeerd doe gecoverd heb."

'Ik ben een vrouw met een grote mond vol meningen en die moeten door mannen nog altijd tot stilte worden gemaand', schrijft u. Vrij vertaald: mannen voelen zich bedreigd door u. Hebben we het dan over wat we doorgaans 'alfamannen' noemen?

"We hebben het over mannen die zich identificeren als alfamannen, maar het eigenlijk niet zijn. De échte alfamannen vinden me juist leuk. Die vinden me een uitdaging. (lachje) Ach, het zal mij een zorg wezen welke mannen bang van me zijn. Ik vind het vreemd dat ze überhaupt bestáán. Het wordt altijd vanzelfsprekend gevonden dat mannen zich door sterke vrouwen geïntimideerd voelen. Maar waarom zou dat in godsnaam zo logisch zijn? Ik voel mij toch ook niet bedreigd door mannen?"

Die indruk wekt u niet, nee. En toch wil u zichzelf geen sterke vrouw noemen.

"Natuurlijk niet. Een man die voor zichzelf opkomt, noemen we toch ook geen sterke man? Dat is gewoon een man. Waarom zouden we een vrouw die voor zichzelf opkomt dan een sterke vrouw noemen? Ik weet niet eens zeker of ik wel sterk bén. Soms wel, soms niet, denk ik. Zoals iedereen."

We lopen naar de keuken om een glas water te halen. "Ben je zeker dat je (met een overdreven lieflijk stemmetje) een glaasje water wil? Ik heb ook gin, hoor."

Aan de keukenmuur hangt een portret van Bergsma. Geschilderd door Steven, de man waarmee ze al twintig jaar lief, leed en een Amsterdams appartement deelt. "Steven heeft me op dit schilderij precies afgebeeld zoals ik ben: arrogant en een tikkeltje zielig." (lacht)

Er zijn nog méér adjectieven op Stella Bergsma van toepassing: lui, bang, oud, dik en net niet drankverslaafd, om er maar enkele te noemen. Dat zeg ík overigens niet, dat beweert ze zelf. In Nouveau Fuck, haar zopas verschenen manifest, schreef ze een meedogenloze 'anti-selfie': een pagina's lange lijst van al haar lelijkheden, schaduwzijden en imperfecties. Want: "Vrouwen moeten ophouden met altijd maar te willen behagen. We moeten alle strikjes van ons afgooien en radicaal eerlijk durven te zijn."

Ze geeft aan dat dat een stuk moeilijker is dan het lijkt. "Een vrouw is geprogrammeerd om te behagen. Dat schud je niet zomaar van je af. Zelfs ik lijd bij momenten nog aan de please disease. Nu mijn nieuwe boek uit is, ben ik bang dat mensen mij te heftig, te militant, te ongezellig gaan vinden. En waarom? Omdat mannen nu eenmaal besloten hebben dat vrouwen die voor hun rechten opkomen kenaus en kutwijven zijn. Niemand heeft er moeite mee om te begrijpen dat boze mannen ook leuk en lief kunnen zijn. Maar vrouwen krijgen die bandbreedte niet. Een vrouw is ofwel een heks, ofwel een lekker wijf. Ik wil beide zijn, als het even kan. En ik wil dat mijn weerbarstigheid gerespecteerd wordt. Waarom wordt Herman Brusselmans een provocatief genie genoemd en ik een rare aandachtshoer? Die framing ergert me."

In Nouveau Fuck roept u vrouwen op om - 'net zoals mannen' - slecht, woedend, onbeschaamd, onbescheiden en gevaarlijk te zijn. Waarom moeten vrouwen de slechte eigenschappen van mannen overnemen?

"Dat moeten ze helemaal niet. Maar ze moeten het wel mógen. Vandaag worden vrouwen in een veel te strak keurslijf gedwongen. We kunnen ons, in tegenstelling tot mannen, nauwelijks slechtheid veroorloven. Mannen mogen stinken, zuipen, vreten, roken, vloeken, tieren, kotsen, schreeuwen en drammen. Dat vinden we stoer en heldhaftig. Maar vrouwen die uit de pas lopen, krijgen het etiket 'hysterisch' opgekleefd. Dat pik ik niet. Want zo worden ons mogelijkheden tot menselijkheid ontnomen. Ik wil het spectrum van vrouwen verbreden. Ons de kans geven om rijkere personen te zijn."

U wijt de neiging van vrouwen om zich keurig te gedragen aan 'de archaïsche angst om onhuwbaar te zijn'.

"Ja. 'Slechte vrouwen blijven alleen achter', fluistert ons onderbewustzijn ons in. En niets is zo terminaal treurig als een eenzame vrouw. Ik zal eerlijk zijn: mocht ik alleen door het leven gaan, zou ik wellicht niet het lef hebben om te schrijven wat ik schrijf. Ik zou bang zijn dat mijn roekeloze pen mijn romantische afzetmarkt teveel zou verkleinen. De liefde van Steven geeft me de kans om te zijn wie ik ben."

Ik hoor Thierry Baudet al zeggen: 'Zie je wel: zelfs Stella Bergsma heeft een man nodig om zichzelf te kunnen zijn.'

"Ja, maar mannen hebben toch ook een vrouw nodig om zich lekker te voelen? We zijn toch allemáál op ons best als we geliefd worden? Zonder steun is het gewoon veel moeilijker leven. Dan steek je vroeg of laat je kop in de oven, zoals Sylvia Plath. Of verzuip je jezelf, zoals Virginia Woolf."

Ondanks uw pleidooi voor vrouwelijke ondeugd, lijkt u nog niet helemaal in het reine te zijn met uw eigen verdorvenheid. 'Ik kijk naar verkrachtingsporno terwijl ik een feministe ben', schrijft u schuldbewust. Maar waarom zou u niet kunnen fantaseren over verkrachting én opkomen voor vrouwenrechten? Het ene sluit het andere toch niet uit?

"Dat is zo. En toch schaam ik me voor die verkrachtingsporno. Waarom fantaseren vrouwen over verkrachtingen? Omdat ze het een geile gedachte vinden dat ze zó onweerstaanbaar zijn dat mannen zich in hun aanwezigheid niet kunnen beheersen. Maar in verkrachtingsfilms worden vrouwen niet begeerd, maar gestraft: ze worden in het gezicht geslagen en hoeren genoemd. Behoorlijk misogyn, toch? Mocht de mannelijke dominantie in verkrachtingsscènes niet de vorm van haat, maar van onbedwingbare lust aannemen, zou ik de scènes in kwestie veel liever zien."

In de hiërarchie van feministische objectieven plaatst u 'de bevrijding van de kut' - de mogelijkheid om een tomeloos seksueel wezen te zijn - boven financiële gelijkheid. Waarom?

"Als je seksualiteit gefnuikt wordt, loop je mank. Dan ben je niet de krachtige vrouw die je zou kúnnen zijn. Zelfs niet als je evenveel verdient als mannen. Seksualiteit is een enorme energie. Een vrouw die zich niet schaamt voor haar kut, zal ook sneller naar haar baas gaan om een gelijk loon te vragen, daar ben ik zeker van."

De #metoo-commotie was in uw ogen verdienstelijk, maar onvoldoende. "#metoo gaat over wat vrouwen niét leuk vinden", schrijft u. "Nu is het tijd om te vertellen wat we wél leuk vinden." Dat laatste vinden sommige vrouwen moeilijk. Hoe kunnen ze hun schroom overwinnen?

"Door hun bek open te trekken, klaar. Je kan in het leven wel vanalles moeilijk vinden, maar je moet ook een beetje dapper zijn. Dat schoorvoetende van vrouwen, daar heb ik het wel mee gehad. Vind je het lastig om te benoemen wat je in bed leuk vindt? Benoem het dan niét. Maar dan zal je ook nooit krijgen wat je wil. De orgasmekloof is niet alleen de schuld van mannen."

Uw grootste kritiek op uw gendergenoten is dat ze niet gevaarlijk genoeg zijn. "We bijten niet en daarom hebben we geen impact", luidt het in Nouveau Fuck. U bent de uitzondering: uw pen is het taalkundige equivalent van een Kalashnikov. Levert dat de impact op die u wil?

"Bijna. Ik wil eigenlijk ook nog in twintig talen vertaald worden en internationaal doorbreken. (lacht) Maar los daarvan ben ik wel degelijk het bewijs van mijn eigen stelling: ik ben gevaarlijker dan de meeste feministen en dat geeft mij ook meer invloed."

Dat vrouwen niet gevaarlijk zijn, ziet u als een gevolg van het fysieke overwicht van mannen: 'Zolang het probleem van mannelijk geweld op vrouwen niet is opgelost, zal de vrouw altijd een schijngelijke blijven.' Maar het fysieke overwicht van mannen op vrouwen is een biologisch gegeven: dat kan je toch niet zomaar opheffen?

"Toch wel: je zou vrouwen kunnen bewapenen. Mary Anne Franks, een rechtsgeleerde aan de universiteit van Miami, vindt dat we geweld van vrouwen ten opzichte van mannen moeten aanmoedigen. Ze droomt van krantenkoppen als: 'Verkrachter vermoord door boze vrouw.' Ze noemt dat 'gerechtvaardigd geweld': geweld dat tot doel heeft om het machtsonevenwicht tussen mannen en vrouwen weg te werken. Het is een concept waarbij je natuurlijk enorm veel bedenkingen kan hebben. Hadden we immers niet besloten dat we principieel tégen wapens waren? Maar anderzijds: er sterven elk jaar meer vrouwen tengevolge van huiselijk geweld dan er mensen doodgaan tengevolge van terreuraanslagen. Waarom zouden we over de bewapeningsoptie dan niet minstens mogen nadenken?"

Wie dat al doet, is advocate Nina Van Eeckhaut. Ze zei me ooit: 'Waarom mogen vrouwen ter compensatie van de fysieke voordelen van mannen niet in het bezit zijn van pepperspray? Gelijkheid betekent niet alleen dat gelijke situaties gelijk behandeld worden, maar ook dat ongelijke situaties ongelijk behandeld worden.'

"Dat is precies wat ik bedoel. Kijk, ik ben tegen geweld. Maar ik weet niet zo goed of ik ook tegen zelfverdediging moet zijn. Ik zou natuurlijk graag hebben dat we allemaal redelijke wezens zijn en dat we onze problemen al pratend kunnen oplossen. Maar wat als mannen ten opzichte van vrouwen pas minder gewelddadig worden wanneer ze bang van hen zijn? Wat als er echt geen andere oplossing is? Suggesties zoals die van Nina Van Eeckhaut zijn op zijn minst een discussie waard, vind ik."

De kerngedachte in uw boek is de redenering: 'Wat mannen gegund is, moeten ook vrouwen opeisen.' Filosofe Griet Vandermassen is het daar niet mee eens. 'Feministen die wedijveren voor meer vrouwen in machtsposities, leggen vrouwen langs de mannelijke meetlat van succes', zegt ze in Knack. 'Terwijl veel vrouwen persoonlijk welbevinden, sociale verbondenheid en het welzijn van hun kinderen belangrijker vinden dan hoog op de maatschappelijke ladder staan.'

"Sommige vrouwen verkiezen inderdaad om niet te gaan werken. En dat vind ik prima. Zolang die vrouwen mij maar niet komen vertellen dat ík mijn natuur ontken als ik wél mijn professionele ambities achternahol. Ik ben geen biologische anomalie. Net zoals er mannen zijn die niét competitief zijn, zijn er ook vrouwen die dat wél zijn. Er is veel meer diversiteit in de natuur dan sommigen lijken te denken. En ik vind het interessanter om dáár de nadruk op te leggen."

In ons voorbereidende mailverkeer had ze Nouveau Fuck omschreven als een literair zelfhulpboek voor feministen. Toch is haar manifest tussen de levensbeschouwelijke imperatieven door ook een opvallend persoonlijk boek. De passage waarin ze onthult dat haar vader haar behandelde als een menselijke piñata is niet minder dan hartverscheurend.

'Mijn vader sloeg me. Met vlakke hand. Nooit met de gebalde vuisten waarmee hij aan tafel zat. Woedend was hij. En ik ving zijn boosheid op. (...) Wanneer ik niet snel genoeg naar beneden kwam als ik werd geroepen voor het eten, stormde hij naar boven, ontplofte over mij en mijn spullen heen en vertrok weer. Ik bleef huilend achter in bed, wachtend op troost. (...) Schuldig was ik. Door de schuurdeur open te laten, het licht niet uit te doen, uit het raam te klimmen als ik mijn sleutel kwijt was, mijn huiswerk niet te maken, mijn troep niet op te ruimen. Ik was fout, mijn vader kwaad. Hij sloeg, ik huilde.'

Behalve striemen op haar huid lieten de klappen van haar vader ook 'een sluimerende angst om niet te deugen' achter. Pas toen ze als schrijfster waardering begon te krijgen, rijpte in haar hart het gevoel dat ze er misschien tóch mocht wezen. "Na het verschijnen van Pussy Album las ik voor een volle zaal eens een seksgedicht voor: 'Hallelujah, gas en sperma / Alles bloeit en is rijp / In ons haar waait de wind / En wat ik het mooiste vind: / Je zegt m'n naam als ik je pijp.' Toen ik die tekst declameerde, dacht ik: 'Waar ben ik nu weer mee bezig?' Maar na afloop van de lezing kwamen veel mensen me zeggen dat ze zo hard hadden moeten lachen om mijn gedicht. Dat was voor mij een revelatie. Ik dacht: 'Wow. Niemand is boos op me.' Aangezien ik in de ogen van mijn vader nooit deugde, ging ik er van uit dat ook de rest van de wereld mij waardeloos zou vinden."

Uw vader is gestorven toen u 27 was. Heeft hij ondanks alles van u gehouden, denkt u?

"Ja, dat weet ik zeker. Al kon hij zijn liefde voor mij moeilijk tonen. Hij had als kind zélf geen liefde gekregen en kon die dus ook niet aan mij geven. 'Van een kale kip kan je niet plukken', zei mijn psychiater altijd. En hij had gelijk. Ik dong voortdurend naar de genegenheid van mijn vader. Maar hij is mijn grootste onbeantwoorde liefde gebleven. Niet lang na zijn dood heb ik Steven leren kennen. Die chronologie is geen toeval: toen mijn vader nog leefde, werd ik mentaal zó door hem in beslag genomen dat ik niet ook nog een andere man in mijn leven kon hebben."

Na uw woelige wonderjaren had u psychoanalyse nodig om uw vertrouwen in de mensheid te herstellen.

(knikt) "Mijn psychiater heeft mijn leven gered. Hij heeft me doen inzien dat er in de wereld ook goedheid is, en liefde. Op die manier heeft hij me geleerd om zélf lief te hebben. (ontroerd) Een mooier cadeau kan je iemand niet geven."

U heeft tranen in de ogen.

"Ja, omdat mijn leven er zonder mijn pyschiater helemaal anders had uitgezien. Hij heeft mijn hart opgelapt en mijn ziel ontsmet. Hij heeft me uitgelegd dat het onderdrukken van mijn kwaadheid ervoor zorgde dat er geen ruimte was voor andere gevoelens. Hij heeft me geleerd om mensen opnieuw te vertrouwen. Dat was allemaal cruciaal voor me: zonder vertrouwen kan je in het leven niks. Dan zink je weg in de leegte die je vanbinnen voelt. "

Stel dat u een tedere vader had gehad: zou u dan dezelfde feministe zijn als vandaag?

"Ik zou minder provocatief zijn, denk ik. Tegen mijn vader was ik altijd heel opstandig: ik daagde hem uit, ik wilde dat hij boos op me werd. Dat procéde herhaal ik in zekere zin nog altijd: ik provoceer mensen om hen uit hun tent te lokken. Mocht ik een warme vader hebben gehad, zou ik wellicht een mildere persoonlijkheid ontwikkeld hebben. Maar ik zou nog altijd een feministe zijn, voor alle duidelijkheid. Dat niemand het in zijn hoofd haalt om te denken: 'Oh, nu snap ik het! Stella Bergsma is een feministe omdat haar vader een lul was. Ze denkt dat álle mannen klootzakken zijn.' Wie dat denkt, onderschat mijn vermogen om het persoonlijke los te koppelen van het maatschappelijke."

In het dankwoord van Nouveau Fuck noemt u uw moeder 'uw eerste voorbeeld van een onafhankelijke vrouw'. Toch nam ze het thuis niet voor u op wanneer u vader u sloeg. Vergeef me de vraag, maar zo onafhankelijk was ze dan toch niet?

"Ik noem mijn moeder een onafhankelijke vrouw omdat ze na mijn geboorte is gaan studeren. Terwijl het op dat moment nog alles behalve vanzelfsprekend was dat vrouwen gingen studeren. En wat de situatie thuis betreft: ze heeft gedaan wat ze kon, punt. Ze heeft het niet voor me opgenomen, maar ze verdient het niet om gereduceerd te worden tot 'de vrouw die toekeek hoe haar man haar dochter sloeg.' Ze is later veel wijzer en zelfstandiger geworden. Ze heeft, zoals zoveel vrouwen van haar generatie, een hele weg afgelegd."

Iets anders: uw moeder zou ooit een onenightstand met Sean Connery hebben gehad. Kan u dat bevestigen?

"Ja, hoor. (lacht) Mijn moeder was danseres. Toen ze eens in Londen moest optreden, ging ze op een avond met haar collega's iets drinken in de bar van een hotel. Op een gegeven moment kwam ook Sean Connery die bar binnengeslenterd. Alle danseressen gingen meteen om hem heen staan, maar mijn moeder hield afstand. Dat vond Connery interessant. Hij kwam naar haar toe, legde een koud flesje bier in haar nek en vroeg: 'Is this cold enough for you?' Omdat mijn moeder zo koel deed, begrijp je? Long story short: van het één kwam het ander. (lacht) Ik heb mijn moeder altijd zéér bewonderd om haar nacht met Sean Connery. Zij vond dat ze geprezen moest worden omdat ze na haar danscarrière nog fysiotherapeut was geworden. Maar ík vond het vooral cool dat ze met Sean Connery naar bed was geweest."

Zelf bent u nooit mama geworden. 'Het meest moederlijke wat ik ooit gedaan heb voor mijn kind, is het niet krijgen', schrijft u. 'Diep verontwaardigd zou ik zijn, als dat gestolde schreeuwsperma aan zou komen kloppen voor iets futiels als voedsel.'

"Als ik schrijf, sluit ik me af van alles en iedereen. Ik kan dan geen enkele vorm van afleiding verdragen. Ergo: mocht ik een kind hebben, zou ik het voortdurend toebijten dat het me niet mag storen. Steven weet wat ik bedoel. Als ik achter mijn schrijftafel zit en hij vraagt me om een brood te gaan halen, luidt het antwoord meestal: 'Godverrrrrdomme! Waarom moet ik - IK! - een brood gaan halen? Terwijl ik nota bene met dit VERSCHRIKKELIJK belangrijke werk bezig ben?!' (lacht) Ik vind het leven als schrijfster al ingewikkeld genoeg. Als ik ook nog een moeder zou moeten spelen, zou het helemáál moeilijk worden."

We ronden af en verlaten samen haar appartement. Eenmaal terug in de winterstorm loopt zíj naar de bakker - dat brood, weet u wel - en ík naar mijn auto. Wanneer ik na dertig seconden een zijstraat inwandel, meen ik in de verte een langgerekt godverrrrrdomme te horen. Stijlvol gebracht, dat wel.

0 notes