artinstereo - Tumblr blog

artinstereo · 8 years

Text

TOKYO DIARY pt.1

ไม่บ่อยนักที่ผมจะหาโอกาสออกไปไกลเกินรัศมี 10 กม.จากบ้านที่ซุกหัวนอน ชีวิตที่โคตรเรียบง่าย ข้าวกระเพราหมูแถวบ้านกับกาแฟเข้มๆ 1 แก้วก่อนเริ่มต้นชีวิตในแต่ละวันเป็นกิจวัตรที่ผมคุ้นเคยมานานนม ยิ่งเรื่องไปต่างประเทศนี่ ตั้งแต่โตมาหาเลี้ยงชีพเองนี่แทบจะไม่ได้ไปเอาซะเลย ครั้งล่าสุดที่ได้ใช้พาสปอร์ตคือปี 2005 (ตอนนั้นมีองค์กรออกทุนให้ด้วยสิ ไม่ได้ใช้เงินตัวเอง)….. สมัยนั้นอินเตอร์เนตยังมีอยู่แต่ในคอม ไม่มี wifi ไม่มี 4G อะไรทั้งสิ้น แล้วที่เห็นผมใช้ภาษาอังกฤษบ่อยๆเนี่ย จริงๆแล้วมันเป็นเรื่องจำเป็นครับ พอดีในซอยแถวบ้านมีนางแบบฝรั่งมาพักอาศัยอยู่เยอะ เลยจำเป็นต้องเรียนรู้เอาไว้เผื่อเขาถามทาง จะได้คุยรู้เรื่อง ทำตัวเป็นเจ้าบ้านที่ดีสักหน่อย

จนกระทั่งปีนี้มีเหตุจูงใจให้ผมตั้งใจไปทำพาสปอร์ตเล่มใหม่ และเก็บข้าวของเดินทางไปประเทศที่คนไทยค่อนประเทศได้ไปกันมาหมดแล้ว …เออ ญี่ปุ่นนั่นแหละครับ และแน่นอน เหตุจูงใจที่ว่านี้ก็คือ………… เทศกาลดนตรี Summer Sonic 2016 ครับ!!

Line up ศิลปินปีนี้ ทำให้ผมยอมควักเงินซื้อตั๋ว platinum เพื่อให้ได้เข้าชมอย่างใกล้ชิดและสะดวกสบาย หลังจากตระเตรียมทุกอย่างพร้อมจะโบยบินไปดูวงโปรดหลายๆวงแล้ว ขออนุญาตข้ามไปถึงตอน landing ในช่วงเช้ากลางฤดูร้อนในกรุงโตเกียวเลยละกัน มันร้อนพอๆกับสแตนด์เชียร์กีฬาสีสมัยมัธยมเลยทีเดียว ต่างกันเพียงแค่ครั้งนี้เรามาด้วยความสมัครใจ หากทางโรงเรียนฉุกคิดสักนิด และหาวิธีทำให้เด็กๆเกิดอินเนอร์ที่จะสมัครใจขึ้นสแตนด์เชียร์ได้ด้วยตัวเองเหมือนกับที่ผมตั้งใจมาโตเกียวในช่วง low season เยี่ยงนี้ กีฬาสีทุกปีก็คงจะบรรลุวัตถุประสงค์ของการจัดงานตามที่เขียนไว้ในโพยยาวเฟื้อยที่ท่านผอ.โรงเรียนยืนท่องในช่วงพิธีเปิดงาน ที่ไม่เคยมีใครติดตามประเมินผลเอาซะเลยว่าหลังจบงานแล้วมันบรรลุหรือไม่ เพราะยังไงก็จะจัดทุกปีอยู่แล้ว ซึ่งงบประมาณที่ใช้ในการจัดงานกีฬาสีบวกกับค่าหมอค่ายาที่ผู้ปกครองเด็กๆต้องเป็นผู้รับผิดชอบกันเอง หลังจากที่ทางโรงเรียนพาเด็กมาย่างสดจนป่วยกันไปหลายคน (สังเกตดิว่าช่วงหลังกีฬาสี เด็กๆงี้แม่มพร้อมใจกันป่วยจริงๆ) น่าจะเป็นเม็ดเงินที่สามารถจ้างรถไมโลมาโรงเรียนได้ทุกสัปดาห์เลยทีเดียว เด็กๆจะได้ไม่ต้องแย่งกันกินไมโล ฝึกวินัยได้มากกว่ากีฬาสีเป็นไหนๆ

กลับมาที่กรุงโตเกียวครับ ชื่อนี้ผมคุ้นเคยมาตั้งแต่เด็ก เพราะสมัยประถมมีขนมโตเกียวขายอยู่หน้าโรงเรียน ซึ่งพ่อมักจะซื้อให้ผมทานประจำตอนมารับกลับบ้าน สมัยนั้นมีแค่ไส้สังขยาใบเตยกับสังขยาไข่นะครับ ยังไม่แอดวานซ์ถึงขั้นไส้หมูสับไข่นกกระทาห่อไส้กรอกฉู๋ว์หมา พอมาถึงถิ่นที่มาของขนมชนิดนี้ ผมแอบผิดหวังเล็กๆที่ตลอดช่วงเวลา 6 วันในโตเกียว กลับไม่ได้พบเห็นขนมโตเกียวขายที่ไหนเอาซะเลย หรือเราอาจยังไม่พยายามมากพอ

เช้าวันนั้นเราเข้าที่พักที่จองไว้ในย่านพักอาศัยที่เงียบสงบ เป็นบ้าน 3 ชั้นที่มี lay-out เหมือนกับบ้านของโนบิตะเลยครับ ผมก็เลยเลือกนอนชั้นบนสุดที่เป็นเหมือนห้องโนบิตะนั่นแหละ

ในวันแรกเราเลือกที่จะใช้ชีวิตในแบบ tourist mode สบายๆครับ คือเที่ยววัดเที่ยววา ส่องแลนด์มาร์ค เดินถ่ายรูปไปเรื่อย เพราะมีแหล่งท่องเที่ยว sightseeing ที่น่าสนใจหลายที่ใกล้ๆกับย่านที่เราพักอยู่…. หลังจากที่ชาร์จแบตไอโฟนเต็ม 100% แล้ว เราก็พร้อมออกเดินทางทันที โดยที่เรากะจะหาอะไรทานแบบง่ายๆแถวๆที่พักก่อน เราเริ่มเดินไปเดินมาแถวนั้นและพบว่ามันช่างเงียบสงบเหลือเกิน จนเราได้มาเจอร้านอาหารร้านหนึ่งที่ปิดสนิทมิดชิดจนไม่แน่ใจว่ามันอยู่ในช่วงเวลาทำการรึเปล่าวะ ผมตัดสินใจเลื่อนประตูเปิดดู….. ปรากฎว่ามีควันย่างพวยพุ่งออกมาตามประตูที่เปิด และเสียงอันจอแจของผู้คนในร้าน ราวกับเราได้เปิดประตูข้ามมิติ และแน่นอน… กลิ่นควันโขมงอันนั้นทำให้เราตัดสินใจได้ทันทีว่า.. กินที่นี่แหละ!! การสื่อสารกับคุณป้าเจ้าของร้านเป็นไปอย่างทุลักทุเล จบลงด้วยการจิ้มเมนูเสี่ยงดวงเอา ซึ่งสุดท้ายทุกเมนูคือข้าวหน้าปลาไหลย่างแบบต่างๆที่อร่อยน้ำตาไหล คุณป้าแนะนำให้โรยผงวิเศษอะไรไม่รู้ที่อยู่ในกระปุกคล้ายกระปุกพริกไทยลงไป ยิ่งทำให้น้ำตาแตกเข้าไปใหญ่ มันคือเครื่องเทศอะไรบางอย่างป่น ที่ทีกลิ่นหอมคล้ายใบโรสแมรี่ เข้ากับปลาไหลย่างของป้ามาก และเราได้มารู้ในภายหลังว่าร้านนี้คือร้านดังในตำนานที่บังเอิญแอบซ่อนตัวไว้ในละแวกที่พักผมนี่เอง

พออิ่มท้องแล้วเราก็ออกเดินต่อไปยังวัดอาซากุสะ เพราะเราคือนักท่องเที่ยวเยี่ยวรดพื้น ถ่ายรูปกันเข้าไป ทั้งตึกอาซาฮีที่มีขี้เกาะอยู่ข้างบน ออกแบบโดยสถาปนิกชื่อดังผู้เป็นญาติกับไอร่อนแมน… นาย Phillipe Starck นั่นเอง และ Tokyo Skytree ที่เป็นแลนด์มาร์คของย่านนี้ เราใช้เวลาในวัดค่อนข้างเยอะ แต่ไม่มีอะไรจะเล่า เพราะเราก็แค่ถ่ายๆๆๆรูป เสร็จแล้วก็ทานข้าวและไปต่อที่ Tokyo Skytree ในยามค่ำคืน เพื่อดูทัศนียภาพของกรุงโตเกียวจากมุมสูง จากแบตไอโฟนที่ชาร์จมาเต็มตอนออกจากบ้าน ผมใช้ถ่ายรูปจนเกือบหมด ……ไม่น่าเชื่อ และไม่ได้เอา power bank ติดตัวมาด้วยสิ เพราะไม่คิดว่าจะใช้ไอโฟนถ่ายรูปหนักขนาดนี้ ทำให้เกิดไฮไลท์ที่น่าจดจำของทริปนี้ตั้งแต่วันแรกที่มาถึง….

ขากลับ ผมใช้ 5% ของแบตที่เหลือในการดู google map เพื่อนำทางกลับที่พัก ซึ่งค่อนข้างสลับซับซ้อนพอสมควร และแบตของผมก็ลดลงอย่างรวดเร็วจนหมดคามือ… ชิบหายครับ เราอยู่ตรงไหนก็ไม่รู้ตอนห้าทุ่มในย่านที่เงียบสงัด ในมือมีเพียงแผนที่ที่เขียนแบบงงๆจากเจ้าของที่พัก ซึ่งก็ไม่ได้ช่วยอะไร…..

สุดท้ายเราก็ต้องใช้วิธี “ถาม” เอาครับ ขึ้นอยู่กับว่าใครจะมาเป็นเหยื่อให้เราถาม…. หลังจากเดินมั่วๆอยู่สักพัก ก็ได้พบกับหนุ่มเกาหลีที่ออกมาจ๊อกกิ้งยามดึก(เกาหลีจริงๆ ไม่ได้มุข) เราถามเขาพร้อมกับใช้แผนที่ยับๆยู่ๆเป็นเครื่องมือประกอบ สุดท้ายก็ลงเอยที่หนุ่มเกาหลีคนนั้นพาไปที่ป้อมตำรวจ โชคดีที่เขาสามารถสื่อสารภาษาญี่ปุ่นกับตำรวจได้ คุณตำรวจก็เอาแผนที่เขตมากางเพื่อบอกทาง พอได้ความแล้ว ผมก็ทวนถามอีกทีเป็นภาษาอังกฤษว่า.. จากตรงนี้เลี้ยวซ้ายใช่มั๊ย? เจ๊ตำรวจตอบ yes, แล้วพอเจอแยกก็เลี้ยวซ้ายอีกทีใช่มั๊ย?… เจ๊ตำรวจก็ตอบ yes…. โอเค เริ่มรอดละ ที่ผมถามละเอียดเพราะเกรงใจหนุ่มเกาหลีคนนั้นที่ใจดีเป็นธุระให้ ถ้าได้ทางกลับที่ชัดเจนแล้วจะได้ขอบคุณและบอกลาเขาสักที พอออกมาจากป้อมตำรวจ ผมทำท่าจะมุ่งหน้าไปทางซ้ายอย่างมั่นใจตามคำ yes ของเจ๊ตำรวจ…. หนุ่มเกาหลีท้วงขึ้นมาทันควันว่า not that way, follow me. แล้วเขาก็พาเดินข้ามถนนไปซึ่งไม่ได้เป็นไปตามที่ผมเข้าใจตามที่คุยกับเจ๊ตำรวจเลย แต่อย่างไรก็ตาม พี่อันยองคนนี้ดูมีความน่าเชื่อถือกว่าเจ๊ตำรวจเยอะ สังเกตจากความมั่นใจในการตอบคำถาม ก็เลยตามพี่แกไป ระหว่างเดินทางก็นึกในใจว่า เจ๊ตำรวจก็คงคล้ายคนไทยที่เวลาเจอฝรั่งมาถามทาง ถ้าฟังไม่ออกก็ yes ไว้ก่อน พี่แกคงฟังผมไม่ออกเอาซะเลย เลย yes ผมไปหลายทีมาก ถ้าผมมัว yes กับพี่แกคงได้หลงอยู่ยันฟ้าเหลืองแน่ๆ….. ในที่สุดพี่อันยองก็พามาถึงบริเวณที่คุ้นตา… โล่งอกจริงๆ เรามาเจอร้านอาหารจีนแถวบ้าน ที่เจ้าของร้านกำลังพาลูกเล็กๆออกมาเดินเล่น และเขาก็ช่วยเราจนมาถึงที่ พี่เกาหลีมาส่งถึงหน้าบ้าน เป็นคนดีมาก แล้วเขาก็ออกจ๊อกกิ้งต่อไปในยามค่ำคืน ซึ่งตอนนั้นน่าจะราวๆเที่ยงคืนแล้วล่ะ ……วันแรกก็ฮาเลยครับ

มาคิดทบทวนจากเรื่องราวที่เกิดขึ้น และจากการพูดคุยกับเพื่อนๆคนไทยที่เคยมีประสบการณ์หลงทางคล้ายๆกับผม แทบทุกคนจะได้รับความช่วยเหลือในแบบเดียวกันหมดจากชาวญี่ปุ่น คือพาเดินไปแทบจะถึงที่เลย ซึ่งเป็นสิ่งที่อเมซิ่งมากในความมีจิตสาธารณะของเขา ย้อนนึกถึงตัวเองที่เมืองไทยบ้านเราที่มักจะมีโอกาสได้ช่วยเหลือชาวต่างชาติอยู่เนืองๆในเรื่องการสื่อสาร อาจเป็นเพราะหน้าตาผมดูซื่อๆมั๊ง เขาเลยเลือกเข้ามาถาม ผมก็ช่วยเหลือไปตามที่ช่วยได้ แต่เทียบไม่ได้กับคนที่นี่ที่เขาช่วยราวกับเป็นหน้าที่รับผิดชอบของเขาเลยทีเดียว น่าเอาเยี่ยงอย่างนัก… (ถ้าเราไม่ต้องรีบไปไหนนะ 555)

และอีกเรื่องคือ การสั่งสมวิชาภาษาอังกฤษตั้งแต่เด็ก โดยที่ทางบ้านก็คอยส่งเสริมให้เราไปซัมเมอร์ถึงอังกฤษหลายๆครั้งในช่วงวัยเยาว์ ตลอดจนการเป็นผู้ชนะในการสอบชิงทุนเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนในสมัยมัธยม มันไม่ได้ช่วยอะไรในการสื่อสารในประเทศนี้เลยครับ….. ตอนนี้อยากพูดภาษาญี่ปุ่นเป็นบ้างละ

จริงๆไม่คิดว่าจะเขียนเรื่องวันแรกได้ยาวขนาดนี้ ตอนแรกกะจะเขียนรวบ 2 วันในตอนเดียว แต่แวะเยอะไปหน่อยครับ เลยพอแค่นี้ก่อนละกัน แล้วค่อยมาต่อภาคสองกัน ยังมีอีกหลายเรื่องนัก

ภาพปลากรอบ ดูได้ที่นี่ครับ

https://www.facebook.com/media/set/?set=a.10157461084565296.1073741839.593270295&type=1&l=be71738621

#tokyo #asakusa #sensoji #asahi #tokyo skytree #lost in translation

1 note · View note