candy-clover - Tumblr blog

candy-clover · 10 years

Text

แรพไอดอล #RapMonster 'ชื่อที่เหมาะกับความเป็น High-Technician'

แรพไอดอล ตั้งแต่ซิโค่ถึงยงจุนฮยอง บทความโดย ซอซองดอก · คิมบงฮยอน (นักวิจารณ์เพลง), Deepflow (แรพเปอร์)

บังทันโซนยอนดัน แรพมอนสเตอร์

ซอซองดอก: แรพมอนสเตอร์นั้นนอกจากจะเป็นนักดนตรีทำเพลงฮิบฮอบแล้วยังเป็นแรพเปอร์ด้วย ซึ่งเป็นการตื่นตัวในความเป็นไอดอลที่สื่อออกมาได้อย่างชัดเจน ส่วนภายใต้ความสำเร็จของ Youtube Channel ของบังทันโซนยอนดันแน่นอนว่ามีเรื่องราวอยู่เบื้องหลัง เหตุผลของการส่งผ่านถ้อยคำอันร้อนแรงและคติเตือนใจ ที่เปี่ยมไปด้วยพลังผ่านไปยังคนอายุรุ่นเดียวกันนั้น คือการแสดงออกถึงความเป็นจริงอันเป็นหัวข้อและเส้นทาง ที่สามารถใช้ความเป็นไอดอลและความเป็นแรพเปอร์แสดงออกมาได้

Deepflow: แรพมอนสเตอร์เป็นชื่อที่เหมาะกับความเป็น High-Technician หรือผู้ที่มีความเชี่ยวชาญสูง การเข้าใจในจังหวะ (Beat) และความไหลลื่น (Flow) ของมันนั้นต้องอาศัยทักษะที่ดีในการออกแบบให้ออกมาลึกซึ้ง นอกจากจะต้องมีความหนักแน่นและมั่นคงในการแรพแล้วยังต้องให้ความสนใจในทักษะการเขียนและเรียบเรียง ให้ได้สัมผัสเหมือนการเขียนบทกวี (Rhyming) ซึ่งเป็นสิ่งสำคัญสำหรับผู้ที่มีความคลั่งใคล้ในงานเขียน เพลงของศิลปินต่างๆ ในปัจจุบันนั้นจะมุ่งเน้นไปยังการทำสไตล์ให้โดดเด่นเพื่อให้ได้รับผลประโยชน์มากขึ้น จากตลาดเพลงมากกว่าการทำหน้าที่ในท่อนที่ได้รับในเพลงนั้นๆ ให้ดี

คิมบงฮยอน: ในบรรดาเพลงของบังทันโซนยอนดันนั้น ความสามารถที่ยังดูไม่ชัดเจนของแรพมอนสเตอร์นั้น ทำให้ตัวเพลงเองยังไม่มีคุณค่ามากนัก นอกจากจะลองจัดเรียงดูการแรพและร้องของเมมเบอร์ทั้งหมดถึงจะได้เห็นถึง ความโดดเด่นของแรพมอนสเตอร์ อย่างไรก็ตามการนำเพลงมาทำและตัดต่อใหม่ (Mixtape) อย่างเช่น เพลง Born Singer และเพลงอื่นๆ ที่ปล่อยออกมาในลักษณะเดียวกันนั้น ก็แสดงศักยภาพออกมาได้ไม่น้อย ในบรรดาแรพไอดอลในวัยเดียวกันนั้นจะต้องอาศัยความเข้าใจการแรพเป็นอย่างมากเพื่อที่จะก้าวถึงการเป็น สุดยอดแรพเปอร์ได้ สำหรับแรพมอนสเตอร์นั้นอาจจะคุ้มค่าทีเดียวหากลองทำโซโล่อัลบั้มออกมาดู

1 note · View note

candy-clover · 10 years

Text

[LYRICS] 방탄소년단 Skool Luv Affair Comeback Trailer

뭔데 방탄스타일 해봐... 해봐? Let's Go! มวอนเด บังทันสไตล์ เฮบวา... เฮบวส? Let’s Go! ไรอ่ะ ลองบังทันสไตล์ดูมะ ลองมะ? Let’s Go Ya Check It (Wassup) BTS 우리가 사랑하는 법 BTS อูรีกา ซารังฮานึน บอบ BTS รักในแบบพวกเรา 10대든 20대든 같아 사랑하는건 ชิบแดดึน อีชิบแดดึน คาทา ซารังฮานึนกอน จะวัย 10 หรือ 20 ความรักมันก็เหมือนกัน RM, So now i'm telling you the story อาร์เอ็ม เอาล่ะถึงเวลาที่ผมจะเล่าให้ฟีง 난 이렇게까지 사랑해봤어 넌 어떠니 นัน อีรอเคกาจี ซารังเฮบวัดซอ นอน ออตอนี This is just an intro shouting bout my whole mind and body นี่เป็นแค่อินโทรเล่าเรื่องราวของตัวและใจของฉัน You know that her refusals and bad words could never stop me คุณรู้มั้ยยังไงการปฏิเสธและคำพูดเลวๆ ของเธอก็ไม่สามารถจะหยุดผมได้หรอก They could never retard me สิ่งเหล่านั้นไม่มีทางจะหน่วงเหนี่ยวผมไว้ได้ This is my ideology นี่แหละความคิดของผม Who in the world can dampen my hearts blood? Nobody (Wassup) จะไม่มีใครบนโลกใบนี้ที่ทำให้หัวใจผมชุ่มฉ่ำได้? ไม่มีหรอก 다시 물을게 ทาชี มูรึลเก ถามอีกสักที 넌 어떠니 사랑해보지 않았다면 꼭 나처럼 해보는게 어때 นอน ออตอนี ซารังเฮโบจี อานัดดามยอน กก นาชอรอม เฮโบนึนเก ออเต เธอคิดว่าไง ถ้าไม่ลองรักดู ก็มาลองเป็นแบบฉันดู จะว่ายังไง 짝사랑 감정이란게 묘한게 난 널 웃게 했는데 จักซารัง คัมซองอีรันเก มโยฮันเก นัน นอล อุดเก เฮดนึนเด รักข้างเดียว ไอ้ความรู้สึกนี้ ไอ้ความบ้าบอนี้ ฉันทำให้เธอหัวเราะแท้ๆ 넌 널 울게 하는 놈에게 가더라고 นอน นอล อุลเก ฮานึน นมเอเก คาดอราโก แต่เธอกลับไปหาผู้ชายที่ทำให้เธอต้องร้องไห้ yeah that's love 그래 그게 사랑 누군 찌질하다고 말하지만 난 정말 괜찮아 คือเร คือเก ซารัง นูกุน จีจิลฮาดาโก มัลฮาจีมัน นัน ชองมัล คเวนชานา ใช่แล้ว นั่นคือความรัก ถึงจะไม่มีใครบอกว่าฉันมันแพ้ แต่ฉันก็ยังโอเค 사랑할 땐 아무도 상처 받지 않은 것 처럼 ซารังฮัล เตน อามูโด ซังชอ บัดจี อานึน กอด ชอรอม ตอนรักกันที่ดูราวกับจะไม่มีใครต้องเจ็บปวด 내 모든 걸 앗아간대도 더 줄 것 처럼 Wassup เน โมดึน กอล อาซากันเดโด ทอ จุล กอด ชอรอม Wassup ทุกสิ่งทุกอย่างของฉันยิ่งดูราวกับโดนฉกฉวยไป 사랑할때는 좀 화끈하게 (Hey) ซารังฮัลเตนึน จม ฮวากึนฮาเก (เฮ้) รักกันที ก็ให้��ันร้อนแรงซะหน่อย 노래할때는 좀 따끔하게 โนเรฮัลเตนึน จม ตากึมฮาเก ร้องเพลงที ก็ต้องสุดกันซะหน่อย Hey Hey 좀 화끈하게 เฮ้ เฮ้ จม ฮวากึนฮาเก ร้อนแรงซะหน่อย Hey Hey 좀 따끔하게 เฮ้ เฮ้ จม ตากึมฮาเก สุดกันซะหน่อย 우리 사랑할때는 좀 화끈하게 (Hey) อูรีฮัลเตนึน จม ตากึมฮาเก เรารักกันที ก็ให้มันร้อนแรงซะหน่อย 노래할때는 좀 따끔하게 โนเรฮัลเตนึน จม ฮวากึน ร้องเพลงที ก็ต้องสุดกันซะหน่อย Hey Hey 좀 화끈하게 เฮ้ เฮ้ จม ฮวากึนฮาเก ร้อนแรงซะหน่อย Hey Hey 좀 따끔하게 เฮ้ เฮ้ จม ตากึมฮาเก สุดกันซะหน่อย 이게 한 마디로 방탄스타일 (ซ้ำ 3 รอบ) อีเก ฮัน มาดีโร บังทันสไตล์ คำเดียวเลยนี่แหละบังทันสไตล์ 방탄스타일 (ซ้ำ 2 รอบ) บังทันสไตล์

0 notes

candy-clover · 10 years

Photo

#BTS #fanart #방탄소년단 #Jin #Rapmonster #Suga

62 notes · View notes

candy-clover · 10 years

Text

[SF] V x Jin | Everything is pretty by VN

*อนึ่ง Fan-fiction เรื่องนี้เป็น Short Fiction ที่แปลมาจากต้นฉบับภาษาเกาหลี ทางเราพยายามแปลให้ได้เนื้อหาที่มีความใกล้เคียงกับใจความเดิมมากที่สุดโดยเลือกใช้ภาษาที่เหมาะสมตามบริบท หากมีผิดพลาดประการใดต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ

Theme song: Everything is pretty (Youngjae & Seonhwa)

"เมื่อไหร่นายจะกลับ..?"

"วันนี้คงกลับดึกหน่อยอะ.. จะนอนก่อนมั้ย?"

"วันนี้ก็ด้วยหรอ..? ก็ได้ๆ.."

ซอกจินตอบกลับอีกฝ่ายไปอย่างเศร้าๆ แล้ววางสายลง เขาวางมือถือลงบนโต๊ะแล้วทิ้งตัวลงบนโซฟาในขณะที่ลากหมอนมานั่งกอดเอาไว้

ไม่..วันนี้ฉันจะไม่นอนก่อน.. เมื่อไหร่จะกลับมาให้เห็นหน้ากันนะคิมแทฮยอง

[วีจิน] Everything is Pretty (น่ารักไปหมดเลย…)

แทฮยองวางสายจากซอกจิน แล้วเอามือยีผมตัวเองอย่างครุ่นคิด

"นี่มันจะได้ผลมั้ยเนี่ย?"

"ได้สิ! แน่นอนอยู่แล้วน่า~"

"เฮ้อ.."

จีมินตอบกลับแทฮยองออกไปพลางรีบดันอีกฝ่ายให้ลงในกล่องใบใหญ่ ในขณะที่แทฮยองได้แต่ทำสีหน้าบอกบุญไม่รับก็พาร่างตัวเองนั่งลงในกล่องใบนั้นอย่างช่วยไม่ได้

วันนี้เป็นวันที่ซอกจินกับเขาเดทกันครบ 500 วัน แทฮยองตั้งใจจะทำเซอร์ไพรส์วันครบรอบเลยให้จีมินมาช่วยเขา

"อาใช่แล้ว! ออกมานี่ก่อน ต้องผูกริบบิ้นที่หัวนายด้วยสิ"

นี่ฉันต้องเชื่อเจ้านี่สินะ.. ถึงแทฮยองจะคิดอย่างนั้นแต่ก็ยอมรับความช่วยเหลือจากจีมินที่เคยออกเดทมีแฟนมาก่อนเขา

แฟนของจีมินเรียนอยู่มหา’ลัยและแก่กว่าตัวจีมิน 2 ปี เขากับแฟนไปด้วยกันได้ดีมากๆ

ในระหว่างที่กำลังผูกโบว์ที่หัวแทฮยองนั้นเอง โทรศัพท์ของจีมินก็ดังขึ้น

"อ้อ ฮยอง~"

"ทำไรอยู่?"

"ตอนนี้เค้ากำลังช่วยเพื่อนเตรียมงานอยู่ล่ะ~"

แทฮยองแทบจะอ้วกกับน้ำเสียงที่เปลี่ยนเป็นหวานเลี่ยนของจีมิน

"อา..เพื่อนคนนั้นอ่ะหรอ?"

"อื้ออื้อ! วันนี้ครบรอบ 500วัน แหละ"

"แต่นี่ใกล้จะหมดวันแล้วอ่ะสิ…นี่ก็ไปเข้าไป 4 ทุ่มแล้วนะเนี่ย"

"ฮะ! นี่ดึกขนาดนั้นแล้วหรอ? อ๋าา..วางก่อนนะฮยอง!! เดี๋ยวอีกแปปเค้าโทรหาน้า!!"

จีมินรีบวางสายจากคนรักแล้วก็กลับมายัดตัวแทฮยองลงกล่องใบใหญ่นั้นอีกครั้ง แทฮยองที่กำลังนั่งยองๆ อยู่ในกล่องได้แต่คิดว่านี่มันอะไรกันแล้วก็หลับตาลง

แต่แล้วเจ้าตัววุ่นผู้ช่วยของแทฮยองก็เปิดกล่องขึ้นอีกครั้ง

"เดี๋ยวก่อนๆ เค้กที่เมื่อกี้ทำไปไหนแล้วอ่ะ? อย่าลืมเอาไปด้วยสิ"

พักจีมิน นายนี่นะ!! จะช่วยฉันได้จริงๆ มั้ยเนี่ย!!

ห้าทุ่มแล้วซอกจินก็ยังคงนั่งกอดหมอนอยู่แต่ใบหน้าสวยๆ เริ่มเบะลงเหมือนกำลังจะร้องไห้

"ไอ้เด็กบ้านี่.. จริงๆ เลยนะ นี่มันวันอะไรไม่รู้หรือไง?"

แล้วตอนนั้นเองเสียงกริ่งประตูห้องพักก็ดังขึ้น ใช่แทฮยองรึเปล่านะ เขาคิดในใจแต่พอไปดูที่ประตูแล้วคนที่โผล่หน้ามาในอินเตอร์โฟนกลับเป็นจีมิน

ถึงจะไม่ได้เจอกันนานแต่มาทำอะไรในเวลาดึกดื่นป่านนี้ เขาคิดพลางเปิดประตู

"นี่อะไรอ่ะ?"

คนตัวเล็กๆ แบบจีมินลากกล่องใหญ่ๆ มาถึงนี่ได้ไงเนี่ย จีมินที่เหนื่อยจนแทบจะครางออกมาในที่สุดก็ย้ายกล่องใบใหญ่มาไว้ในบ้านซอกจินได้สำเร็จซะที

เด็กน้อยปาดเหงื่อที่ไหลย้อยเพราะความหนักของกล่อง พลางขยับหมวกที่เขาใส่อยู่ให้เข้าที่เข้าทาง

"คิมแทฮยองสั่งของให้ไปส่งบ้านผม แต่จริงๆ นี่มันของฮยองอ่ะ เมื่อกี้ผมเพิ่งโทรศัพท์คุยกับเขา"

"แล้วแทฮยองอยู่ไหนละเนี่ย?"

จีมินรีบจากไปโดยที่ปล่อยให้ซอกจินสงสัยกับกล่องปริศนา เขามองไปรอบๆ ขณะที่พยายามจะลากกล่องใบนั้นเข้ามาในห้องแต่มันก็ไม่มีทีท่าว่าจะขยับเขยื้อนสักนิด

สุดท้ายเขาเลยเมินเจ้ากล่องปริศนานั่น ซอกจินหาทางเปิดกล่องไม่เจอได้แต่นั่งมองกล่องใบนั้นอยู่ไกลๆ จากมุมห้อง

'โอ้ยย.. เมื่อไหร่จะเปิดซะที.. ร้อนจะตายอยู่แล้วเนี่ย'

ร่างที่นั่งอยู่ในกล่องเหงื่อไหลโทรมกายนั้น ในที่สุดก็ตัดสินใจโผล่พรวดออกมา

สิ่งที่เขาเห็นทันทีที่ออกมาจากกล่องจะเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจากใบหน้าของซอกจินที่ถึงกับผงะและถอยพรวดออกไป

"อ้ากกกก!!!!!"

ซอกจินร้องออกมาด้วยความประหลาดใจและเดินเข้ามาหาเขาพร้อมกับกุมท้องระเบิดหัวเราะเพราะท่าทางของแทฮยองที่เขาเห็น

"อะไรเนี่ย!! อา..ปวดท้องๆๆ ตลกอะ คิมแทฮยอง"

แทฮยองลุกขึ้นมาจากกล่อง ใบหน้าแดงก่ำเพราะความเขิน เขาดึงริบบิ้นที่ผูกอยู่บนหัวตัวเองออก

"ผูกริบบิ้นทำไมเนี่ย? น่ารักจัง~ ฮึฮึ"

ซอกจินแหย่แทฮยอง ในขณะที่อีกฝ่ายยื่นเค้กที่ทำมาด้วยให้เขาไป

เค้กที่เขาถือมาด้วยเละจนไม่เป็นรูปเป็นร่างซะแล้ว

พอเห็นสีหน้าที่ของแทฮยองที่เหมือนจะร้องไห้นั้นเอง ซอกจินเลยเอาวิปครีมของเค้กป้ายไปที่จมูกของแทฮยองหวังจะหยอกล้อให้อีกฝ่ายไม่ต้องเศร้า

"ฮ่าๆๆ~ น่ารักมากอ่า คิมแทฮยอง!"

แทฮยองทิ้งร่างลงไปที่ซอกจินแล้วก็ป้ายวิปครีมลงไปบนหน้าของอีกฝ่ายบ้าง ตอนนั้นเองแทฮยองเหลือบไปเห็นนาฬิกาบอกเวลาเกือบเที่ยงคืน วันครบรอบ 500 วันกำลังจะหมดลงแล้ว

แทฮยองยื่นมือเข้าไปในวงแขนของซอกจินและค่อยๆ เข้าไปสวมกอดเจ้าหญิงของเขาที่ในขณะเดียวกันก็พยายามยื้อยุดหนีออกจากเขาอย่างเก้ๆ กังๆ

"อะไรอ่า…ออกไปนะ มันหนัก"

"แค่ผมคนเดียวเองไม่หนักหรอกน่า อยู่เฉยๆ สิครับเจ้าหญิงของผม"

ซอกจินพูดกับแทฮยองไปก่อนหน้าอย่างเขินๆ แต่แล้วก็วางมือเรียวพาดไปที่รอบคอของแทฮยองแล้วจุ้บเข้าที่แก้มของร่างนั้น

"ฉันนึกว่านายลืมวันครบรอบ 500 วันไปแล้วซะอีก.."

"ผมจะลืมได้ไงล่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกน่าคิมซอกจิน"

"ชิ.. แต่นี่นายพูดกับฉันห้วนๆไปหน่อยมั้ยเนี่ย?"

"อะไรกันระหว่างเราอะนะ ห้วนๆ แบบนี้ไม่ได้หรอ.."

"ใช่สิ"

”..ครับ?”

แทฮยองเอาแต่หัวเราะคิกๆ เขาเปิดประตูห้องแล้วเดินตรงไปที่เตียง โดยมีซอกจินเดินตามเข้าไปด้วย

ภายในห้องที่มืดสลัวเพราะไม่ได้เปิดไฟ ในตอนนี้กลิ่นของวิปครีมที่ถูกป้ายไปบนหน้าของทั้งสองก็ส่งกลิ่นหอมหวานไปทั่วห้อง

ซอกจินล้มตัวนอนคว่ำลงไปบนเตียง แทฮยองค่อยๆ ผลักร่างนั้นและสอดร่างของตัวเองเข้าไปใต้ร่างที่ใหญ่กว่า

"ทำไมอย่างงี้ล่ะ.. มันแปลกๆ นะ.."

"ฮยอง มองมาที่ผมสิ"

ซอกจินก้มหน้าลงด้วยความเขิน แทฮยองเอื้อมมือไปจับใบหน้าเรียวสวยของอีกฝ่ายไว้แล้วจับจ้องไปที่ดวงตาคู่นั้น

"รักนะ"

พูดจบก็บรรจงจรดริมฝีปากของตัวเองเข้ากับริมฝีปากของคนตรงหน้าอย่างนุ่มนวล ศีรษะของทั้งสองค่อยๆ เอนเอียงสอดรับกันไปมาอย่างเป็นธรรมชาติ

และแลกเปลี่ยนเรียวลิ้นสัมผัสกันอย่างดูดดื่มโดยที่มีมือของเจ้าของใบหน้าหวานๆ กำลังช้อนไปรอบแก้มและเรียวคางของอีกฝ่ายเอาไว้

ซอกจินค่อยๆ ผลักไหล่ของอีกฝ่ายออกไปอย่างช้าๆ เพื่อสูดอากาศหลังจากที่จูบกันอย่างดูดดื่มจนสุดลมหายใจ ส่วนแทฮยองก็ค่อยๆ ถอนริมฝีปากตัวเองออกมาเช่นกัน

แทฮยองสูดหายใจฟืดๆ ลูบหัวของซอกจินด้วยความรักใคร่และเอ็นดูแล้วก็เริ่มบรรจงจูบอีกฝ่ายอีกครั้ง

"อือ อือ…"

แทฮยองค่อยๆ สอดมือเข้าไปในเสื้อของซอกจิน เลื่อนมือไปมาอยู่ที่รอบเอวบางของร่างนั้น ซอกจินเองที่ร่างกายสั่นไหวไปตามความรู้สึกค่อยๆ ผลักมือของอีกฝ่ายออกไป

แต่แทฮยองก็จับมือนั้นไว้ ส่วนอีกมือก็ลูบไล้ไปทั่วอกผายของเจ้าของใบหน้าสวยๆ

"อา.."

เสียงร้องครางที่ไม่หยุดหย่อนของซอกจินทำให้แทฮยองต้องประกบปากลงกับริมฝีปากของซอกจินอีกครั้ง

ในตอนนั้นเองซอกจินเหลือบมองดูเวลาแล้วพูดออกมาเบาๆ

"เลยเที่ยงคืนแล้ว.."

"ฮยอง"

"อื้อ?"

แทฮยองเรียกอีกฝ่ายในขณะที่ค่อยๆ เอามือโอบไปรอบคอของซอกจินแล้วดึงร่างนั้นขึ้นมานั่งกอดไว้ เจ้าของใบหน้าหวานหลับตาลงภายใต้กลิ่นกายของอีกฝ่าย

ทำไมคอซอกจินถึงได้เย็นเฉียบอย่างนี้ละเนี่ยแทฮยองคิดในใจ

"นายจะทำอะไรอะ…"

"รักนะ คิมซอกจิน"

ภายใต้ลำคอเรียวสวยเผยให้เห็นถึงสร้อยเส้นหนึ่งที่ร่างนั้นสวมใส่เอาไว้ เขาก็มีสร้อยแบบเดียวกันนั้นเหมือนกัน

มันเป็นเพียงสร้อยดีไซน์ธรรมดาสีเงินที่แทฮยองซื้อให้ซอกจินที่ไม่ชอบใส่แหวนให้เป็นของขวัญ

"จริงๆ แล้วผมพยายามจะมาให้ทันก่อนเที่ยงคืนแต่.."

"จริงๆ เล้ย"

ยังไม่ทันที่แทฮยองจะพูดจบซอกจินก็ยื่นมือทั้งสองเข้าไปใต้วงแขนแทฮยองและสวมกอด ฝ่ายแทฮยองก็ค่อยๆ ลูบแผ่นหลังของอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบาแล้วเอาคางตัวเองเกยอยู่บนหัวของซอกจิน

"ฉันน่ะไม่มีอะไรจะให้นายเลย.."

"ไม่มีอะไรกันล่ะ..ตอนนี้ก็อยู่ตรงหน้าผมแล้วนี่ไง"

"ขอบคุณมากๆ เลยนะ.."

"แล้วถ้าผมไม่อยากฟังคำขอบคุณล่ะ?"

ซอกจินเงยหน้าของเขาขึ้นมามองหน้าอีกฝ่ายที่กำลังหยอกถามเขาแบบนั้น

เรียวคางของแทฮยองที่สั่นเพราะกำลังหัวเราะคิกๆ อยู่บนหัวของอีกฝ่าย ก็ค่อยๆ บรรจงจูบที่ริมฝีปากของซอกจินอย่างแผ่วเบา

"เอาล่ะ ไหนลองพูดตามผม แทฮยองอา ฉันรักนาย"

”..อะไรอ่า.. ฉันเขินน่า”

"น่า! ผมอยากจะฟังที่รักของผมพูด~ เอ้า เร็วสิ"

"ฉ..ฉันระ.."

"อะไรนะ? ไม่ค่อยได้ยินเลย"

แทฮยองพูดพลางเอียงหูเข้าไปใกล้ๆ ซอกจิน

ซอกจินที่ไม่ลังเลอีกต่อไปก็คว้ามือไปประคองใบหน้าที่แฝงความเขินเล็กๆ ของอีกฝ่ายไว้แล้วจับจ้องไปที่ดวงตาคู่นั้นพร้อมกับพูดออกมาว่า

"คิมแทฮยอง ฉันรักนาย"

ซอกจินไม่อาจห้ามใจตัวเองอีกต่อไป เขาพุ่งเข้าหาริมฝีปากนั้นอย่างรุนแรง แทฮยองหัวเราะคิกคิกกับสิ่งที่อีกฝ่ายทำแล้วก็ลูบหัวเขาอย่างแผ่วเบาด้วยความเอ็นดู

อาการขำของแทฮยองทำให้อีกฝ่ายกลับมาเขินอายอีกครั้งแล้วก้มหน้าซุกลงไปกับหมอน

มีอะไรน่าเขินกันนักนะซอกจิน ทำไมเอาหน้าไปซุกอยู่อย่างงั้น

"ทำไมถึงน่ารักขนาดนี้.."

"ชมผู้ชายว่าน่ารักไม่รู้สึกกระดากบ้างรึไงฮะ?"

ซอกจินที่ซ่อนใบหน้าที่เขินอายของตัวเองกับผืนเตียงตอบอีกฝ่ายออกไป แทฮยองก็เข้าไปสวมกอดซอกจินแล้วก็พาอีกร่างที่นั่งอยู่ด้วยกันทิ้งพรวดลงไปพร้อมกันบนเตียง

"โอ้ยตกใจหมด!"

เจ้าของใบหน้าสวยตกใจตะโกนออกมา

"หยุดน่ารักสักทีสิ"

ได้ยินอย่างนั้นแล้วซอกจินที่ทำอะไรไม่ถูกจึงซุกไซร้เข้าไปหาแทฮยองอย่างเขินๆ อีกฝ่ายก็กอดตอบพลางเอาขาของเขาก่ายบนตัวอีกฝ่ายไปด้วย

"น่ารักเป็นบ้าเลย คิมซอกจิน"

"…"

"น่ารักไปซะหมดทุกอย่างเลย"

"มัน..ไม่ขนาดนั้นหรอก.."

"น่ารัก.. น่ารักมากๆ เลย"

"…"

"ซอกจินอา ฉันรักนาย.."

ซอกจินไม่ตอบอะไรอีกฝ่าย เขาเงยหน้าขึ้นมองแทฮยองที่ค่อยๆ กอดเขาแน่นขึ้นๆ และแล้วเขาก็อ้าปากพูดอย่างเขินๆ ในที่สุด