Kënga e fundit e listës sime po mbaron, por jo edhe pritja ime.
Si rrallë, më ndodh të shtirem se dëgjoj muzikën time të preferuar, përderisa nuk luaj asnjë. I lë hapësirë qetësisë së mendjes sime dhe shpërndaj një nga një edhe shkronjat e emrit tim.
Mbrëmjen e së shtunës hedh hapa rrugëve të njejta, skaj dritave që krijojnë dhjetëra hije të mia. I marr me vete, dhe i shtrij në çdo cep të këtij qyteti. Nga to mbledh album çastesh dhe fus gjithçka, dorë të zgjatur për lëmoshë, buzëqeshje që përjetohej nga një telefonatë, shënime mureve të fshehta, e zonja që fotografonin njëra tjetrën që t’i mbijetonin viteve.
Të njejtin vend ndajmë bashkë por jo në të njejtën kohë. Dhe kur ti ec përmes tyre kërkoj që të mbajnë mend mimikat e fytyrës tënde, të konsumojnë ajrin që ti frymon, shenjat e tua të shputave, nëpërmjet tyre ta ndjej afërsinë mes teje dhe meje.
Marr pas shikimet, u hidhem thellësive.
Mendjen nuk e kam te semafor i kuq e se duhet të ndaloj.
Gënjehem se do të ndeshem me ty papritur por s’të shoh. Nuk të gjej edhe po të vazhdoj me orë të tëra sepse ti s’më kërkon.
Fjalët i dërgova me erën,
Por ti mbylle dritaret.
Jashtë mbeten edhe shkronjat e emrit tim, duke pritur renditjen.
E dua aromën e lëkurës sime
Dhe hijen time në mur
Mënyrën se si tërheq flokët ngadalë
Duke ndier rrahje të zemrës
Drita e kuqe në dhomën time
Ashtu si kjo gotë me verë që mbaj
Më tërheq në një dimension tjetër
Një vend spektra të kuq
Një mal rrahje zemre
Buzë të kuqe duke shijuar verën
Vendos dhe muzikën
Një këngë të vjetër dashurie
Marr frymë thellë që nga mushkëritë
Mund ta nuhas dhe parfumin tim
Duke u përhapur në çdo cep të dhomës
Ashtu si kjo ndjenjë që zotëron gjithë trupin tim
Dhe filloj të këndoj
Pjesën e preferuar të këngës
Në fakt është veç një melodi
Sepse vetë gjej fjalët për tekstin
Dhe vallëzoj
Me sy mbyllur
Duke përdorë imagjinatën
E një dore të ftohtë rreth qafës sime
Prekur me lëkurën time të ngrohtë
Është tepër vonë
E jam duke përjetuar oqean valësh
Ashtu si fustani valëvalë që kam veshur
Zhytur në të
Fshehur atë se çfarë ka brenda
Jemi diell e hënë.
Kur prekemi ndodh eklips i mendjeve tona dhe zemrat tona ndalen për pak.
Për pak sekonda përballë, sodis detaje.
Për pak sekonda përballë, marr dritë.
Marr prej teje, dritë. Veç për vetën, mbërthej të gjithën me xhelozi.
Shëtis ngadalë në ritmin e këtyre fjalëve që thur në qetësi, sillem rreth teje me delikatesë dhe lakmoj për çdo sekondë më shumë që ikë.
Për pak sekonda përballë, lundrojmë qiellin të dy, përpiqem ngadalë dhe emër të pëshpërit.
Vëmendje është tek ne.
Eklips.