snascoslysan-blog

[snascoslysan-blog]

The ‘Us’ in Guess

There’s no us in guess

And that’s the guess in us – non-existent.

[snascoslysan-blog]

Your Eyes

If you would ask me which is my favorite part of your body

I would answer your eyes gladly

Because when I look into your eyes, I feel like drowning

And when I’m supposed to hate drowning, I love it instead.

[snascoslysan-blog]

Taking it slow, so slow

Tons of people in this room and yet I feel incomplete

The door opened and there I saw you looking for me too

When our eyes met, as if it could speak saying, ‘I found you,” brought insects in my stomach

One thing after another and we never dared to look at each other

Or maybe it was just me

Or maybe it was just you

I guess I would have to settle for that for today.

[snascoslysan-blog]

That Kind of Love

Those intense eyes that pierced through my soul

Those sinful lips that ate my being

Those soft hands that roamed every inch of my skin

Those and this heartbeat and not a word is enough to describe my love for you.

[snascoslysan-blog]

Blessed are the hearts that can bend; they shall never be broken; But I wonder, if there's no breaking, then there's no healing. And if there's no healing, then there's no learning. And if there's no learning, then there's no struggle. But the struggle is a part of life. So must all hearts be broken?

Albert Camus (One Tree Hill)

[snascoslysan-blog]

Thoughts

These thoughts would kill me if I could not let this go. I have to let this go. It’s been hard to keep these thoughts intact and not expressed, I mean the world will not seem to care but I hope the world will not mind.

[snascoslysan-blog]

Priorities

Priorities equal prison. I badly wanted to try and explore because I know it’ll help me more in recognizing the world but sadly, the shackles of priorities imprison me. It’s not that I want to neglect it; it’s just that it’s been hard to think about those what ifs and could-have-beens.

[snascoslysan-blog]

Afraid

I’m so afraid of what you have to say. Yet I keep reminding myself not to because what you have to say is none of my business but you know what, I’m afraid because I care. I guess, I care too much because no matter how much I tell myself to let it go, it keeps on lurking as a shadow of fear.

#fear

[snascoslysan-blog]

Free Writing

I’ve been writing to express and impress. But now, I just want to express without inhibitions. Just pan write my thoughts and opinions. I have always loved writing. But I want to try writing without thinking. I mean, do you know what I mean? I bet you don’t. But that’s just how I am. I think no one will ever get it. It’s just that, I wanted to be free. It’s been a choking world. And I want to break free. Yes, all of you are critics. That can’t be helped. We are entitled of our own opinion. And I’ve got nothing but respect. Moreover, this writing will try its best not to harm anyone’s feelings. But, just this once I wanted to be the spontaneous person, a person who can write freely without having to think about other people’s ideas.

#just

[snascoslysan-blog]

One day or day one.

Paul Coelho

#motivation

[snascoslysan-blog]

Manhid

Sa sobrang sakit, ako’y namanhid.

[snascoslysan-blog]

Patak ng Ulan; Patak ng Luha

Sa ika-29 na araw ng Agosto, taong 2017, sa aming pag-uwi ay bumuhos ang ulan. Hindi pa sana kami uuwi nung mga oras na yun ngunit dahil nga umulan ay kumaripas na kami ng takbo pauwi. Naglalakad lang kasi kami pauwi. Ayun na nga at nagtampisaw na kami ng aking mga kasamahan sa ilalim ng ulan. Sa totoo lang, kulang ng isa ang orihinal na tropa. Paano ba naman kasi lumiban ang timawa. Basang-basa kaming naglalakad pauwi, wala ng pakialam kung malinis pa ba ang mga medyas na suot basta't sa isip namin kami'y makakaraos. Sa unang pagkakataon, natutunan kong maging maligaya sa gitna ng unos. Na kahit gaano kahirap ay kailangan mo lamang ngumiti para lumiwanag ang isang madilim na pagdadanas. Sa mga patak ng ulan na nanunuot sa aking malagkit na balat, ako'y tuluyan ng nabasa ngunit makakikitaan mo pa rin ng ngiti ang aming labi at siyang matang kumikinang. Datapwat, nung nakaakyat na ng pampasaherong dyip ang aking kasamahan ay bumuhos ang patak ng luha galing sa ‘king mga mata. Hindi dahil sa kadahilanang siya'y lumisan kun'di dahil sa rasong mananatili ang alaala na ito sa aking puso kahit dalawampu't minuto lamang ang itinagal nito. Sa dalawampu't minutong iyon, marami akong napagtanto. Marami akong natutunan kahit alam kong pag-uwi ko'y isang mahabang seremonya ang aking dadaluhan na pangungunahan ni inay. Lubos akong nagpapasalamat sa mga taong nakisangkot, sa mga taong nagturo sa akin ng mga bagay na napaka-importate para sa kaluluwa.

[snascoslysan-blog]

Ang Lupaing Puti, Dilaw, Asul, at Pula

Noong ako'y bata pa, ako'y namulat sa katotohanang isa tayong kolonya ng dayuhan. Hindi na bago sa akin ang patak ng dugo at ang mga kuwadro ng pawis na iginugol ng bawat mamamayan para lamang matamo ang inaasam-asam na kalayaan. Bagaman ako'y nanghihinayang kung bakit pa dumating sa puntong iyan ay lubos ko namang ipinagmamalaki ang ating mga itinuturing na bayani.

Aking napaghinuha na isang masaklap na pagkakamali ang maangkin ng iba datapwat isa namang matamis na pagkapanalo ang pagkabawi rito. Ipinapahiwatig lamang nito na dahil tayo'y tao, nagkakamali, ngunit dahil tayo'y tao ay may pagkakataon pang ayusin ang isang pagkakasala. Ito ay noong kapanahunan pa. Datapwat, anong nangyari ngayon? Parang bang napigtas ang ating kaibuturan at naging mga hangal.

Kadugo sa kadugo ang naging labanan. Tila, nilamon na ng kapangyarihan. Hindi ko mawari ang pakikipaglabanan sa aking kapwa para lamang sa kadahilanang kahigtan. Hindi lingid sa aking kaalaman ang ating pagkakaiba-iba ng kultura't hangarin ngunit noon man ay tayo'y nagkakaisa. Para saan nga ba't nagagawa ito ng isang tao kung tutuusing wala namang mananalo sa isang labanan, bawat panig ay may sugatan at iba pang binawian. Sapat na nga ba ang kapangyarihan bilang rason? O talaga nga namang nawala na sa ulirat ang mga taong ito't hindi na mabibigyang solusyon?

Ang naganap sa kapuluan ng Marawi ay hindi dapat maging pasintabi. Sa loob ng humigit-kumulang na tatlong buwan ng sagupaan ay nagtatak ito ng takot at trauma. Takot na kailanma'y hindi na mapapawi sa kanilang isip at pakiramdam. Dito maraming kwentong hindi nasasabi, dito maraming kwentong tinatakpan. Nangyari ang pinakakinatatakutang batas militar at kapwa nating mga lahing maharlika ang tinutudla. Nag-aatikabong aksiyon man ang gawin ng pamahalaan ay binabatikos naman ng mga tumataliwas. Isang problema na naman ang pumailanglang. Ang problema sa atin ay hindi tayo nagkakasundo dahil sa pansarili nating mga kagustuhan. Paano tatayo ang isang bandilang walang matibay na pundasyon? Paano aawitin ang pambansang awit ng may pagnanais? Hanggang salita't na nga lang ba at ang mga katagang "Lupang Hinirang, duyan ka nang magiting, sa manlulupig, di ka pasisiil" ay isang hamak na lamang na kasinungalingan? Sapagkat kung ito man ay puro ay bakit pa tayo mag-aaksaya ng ating mga sariling dugo? Perlas ng silanganan, ang pamilya ay hindi kalaban. Ang kalaban ay ang sinumang titibag sa pundasyon at pamilya.

Payak nga't ang lupaing ating kinagisnan ay nagsimulang kulay puti ng kaluwalhatian, kulay dilaw ng pangangatawan, kulay asul ng kapayapaan, at dagliang magiging pula ng katapangan.

[snascoslysan-blog]

Ako’y Magsusulat

Ako’y magsusulat hanggang sa abot ng aking makakaya. Ako’y magsusulat hangga’t sa maubusan ako ng mga salitang sasabihin. Ako’y magsusulat pagkat ako’y may hinaing. Ako’y magsusulat pagkat ito lamang ang tanging paraan upang makawala. Mabigat sa aking dibdib masakit sa aking balikat ang hindi maipahayag ang aking saloobin. Ako’y magsusulat ng kahit ano. Mapa-agham, kasaysayan, kasalanan, isyung panlipunan, at mga hinaing sangkatauhan. Ako’y nabubuhay at humihinga sa pamamagitan ng pagsusulat. Ako man ay mapagod, hindi ako titigil hangga’t ang aking ngala-ngala ay matuyo. O hindi ako titigil, kahit tala pa ang aking sungkitin ay hindi ko aatrasan.

[snascoslysan-blog]

MAHAL, ORAS

Alam mo ba na ang hirap ng time management? Alam mo ba na ang oras ay mahalaga? Malamang alam mo.

Alam mo kung anong hindi mo alam? Hindi ko iyon basta-basta binubuhos sa isang tao. Hindi naman sa sinasabi kong dapat mong pakialaman. Ang sinasabi ko lang kahit gaano pa kahalaga ng oras ay kayo kong ibigay iyon. Kaya mahal, ang oras ay ‘di makatutumbas sa pagpapahalaga ko sa iyo.

[snascoslysan-blog]

PANGARAP

Simula pa lamang, natuto na akong mangarap Mga pangarap na pilit kong inaabot Matayog, halos ‘di mahablot O aking mga pangarap, kailan ba kita masasagap?