#σκηνοθέτης

[pistomashortmovie]

Η ταινία "Πίστομα" του Δημήτρη Αποστολόπουλου, αποσπά το Βραβείο Κοινού στην κατηγορία της, στο φεστιβάλ "Lift-Off First-Time Filmmakers Showcase 2023" του Λονδίνου.

Bρισκόμαστε στην ευχάριστη θέση, να σας ανακοινώσουμε, ότι η ταινία, "Πίστομα", του Δημήτρη Αποστολόπουλου, διακρίθηκε ανάμεσα σε 140 ταινίες της κατηγορίας της, και απέσπασε το Βραβείο Κοινού στο φεστιβάλ, "Lift-Off First-Time Filmmakers Showcase 2023", του Λονδίνου. Ευχαριστούμε θερμά, όσους μας υποστήριξαν.

______________________________________________________________

#LiftOffGlobalNetwork #LiftOffFilmFestivals #LiftOffSessions #FirstTimeFilmmakerSessionsAugust #SupportIndieFilm #Πίστομα #ταινίαμικρούμήκους #ΔημήτριοςΑποστολόπουλος #σκηνοθέτης #σεναριογράφος #PinewoodStudios #Λονδίνο #Αγγλία #ΗνωμένοΒασίλειο #φεστιβάλκινηματογράφου #βραβείοκοινού #ευχαριστώ

#LiftOffGlobalNetwork #LiftOffFilmFestivals #LiftOffSessions #FirstTimeFilmmakerSessionsAugust #SupportIndieFilm #Πίστομα #ταινίαμικρούμήκους #ΔημήτριοςΑποστολόπουλος #σκηνοθέτης #σεναριογράφος #PinewoodStudios #Λονδίνο #Αγγλία #ΗνωμένοΒασίλειο #φεστιβάλκινηματογράφου #βραβείοκοινού #ευχαριστώ

[astratv]

Δίωξη για βιασμό γυναίκας ηθοποιού άσκησε η Εισαγγελία σε γνωστό σκηνοθέτη - Τι απαντά ο συνήγορός του

Δίωξη για βιασμό γυναίκας ηθοποιού άσκησε η Εισαγγελία σε γνωστό σκηνοθέτη – Τι απαντά ο συνήγορός του

Ποινική δίωξη για βιασμό που φέρεται να τελέστηκε το 2010 άσκησε η Εισαγγελία σε βάρος του σκηνοθέτη Κώστα Κωστόπουλου μετά από τη διερεύνηση μήνυσης που υπέβαλε σε βάρος του γυναίκα ηθοποιός. Ο σκηνοθέτης είχε κληθεί σε εξηγήσεις από τον εισαγγελέα το περασμένο καλοκαίρι και είχε αρνηθεί όσα του καταλογίζει η ηθοποιός και είχε προχωρήσει σε μήνυση σε βάρος της. Τι λέει ο συνήγορος του…

View On WordPress

#βιασμός #ηθοποιός #ΚΩΣΤΑΣ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ #σκηνοθέτης

[thenewsmag]

Τζαφάρ Παναχί για Ιράν: Βλέπει τους ανεξάρτητους κινηματογραφιστές σαν «εγκληματίες»

Τζαφάρ Παναχί για Ιράν: Βλέπει τους ανεξάρτητους κινηματογραφιστές σαν «εγκληματίες»

Ο σκηνοθέτης Τζαφάρ Παναχί, ο οποίος έχει καταδικαστεί να εκτίσει έξι χρόνια κάθειρξη στο Ιράν, κατηγόρησε τις αρχές της χώρας του πως βλέπουν τους ανεξάρτητους κινηματογραφιστές σαν «εγκληματίες», σε επιστολή του προς την οργανωτική επιτροπή του φεστιβάλ της Βενετίας, στο οποίο διεκδικεί φέτος Χρυσό Λέοντα. «Δημιουργούμε έργα που δεν είναι καθ’ υπαγόρευση, γι’ αυτό οι άνθρωποι στην εξουσία μας…

View On WordPress

#«να #εκτίσει #έξι #έχει… #καταδικαστεί #οποίος #Παναχί #σκηνοθέτης #Τζαφάρ #χρόνια

[kaliarda]

Ντοκιμαντέρ του Παναγιώτη Ευαγγελίδη για τους πρώτους ομόφυλους γάμους στην Ελλάδα, που τελέστηκαν στην Τήλο το 2008 από ακτιβιστές της ΟΛΚΕ.

#προτείνω!!! #είναι footage που τράβαγε ο σκηνοθέτης από τους φίλους του εκείνες τις μέρες του ‘08 #και το ξέθαψε το 2020 #something something personal archives of historical moments in queer history #είχα την τιμή να είμαι παρόν σε μία προβολή πρόσφατα που συζητήσαμε τη σημασία των αρχείων με τον σκηνοθέτη. και το πόσα έχουν χαθεί #από γενιά σε γενιά γιατί δεν είχαν καταγραφτεί #lgbt greece #greek tumblr #marriage equality #tilos weddings #οι γάμοι της τήλου

[homomenhommes]

Γιάννης Τσαρούχης, του Αθανασίου, (Πειραιάς 1910 – Αθήνα 1989) ήταν ζωγράφος και σκηνοθέτης. Τα πρώτα του έργα τα εξέθεσε το 1929 στο «Άσυλο Τέχνης». Η επιτυχία

[justforbooks]

Αν σταθεί κανείς μπροστά σε ένα γλυπτό του Ron Mueck θα αισθανθεί να μαγνητίζεται από το υπερμέγεθες υπερρεαλιστικό έργο που παίζει με την κλίμακα σαν να βρισκόμαστε σε πείραμα και αναπαριστά με ενοχλητική τελειότητα κάθε λεπτομέρεια  για να συνομιλήσει με ψυχολογικές περιοχές και ανθρώπινες εμπειρίες όπως η αποξένωση, η οικειότητα και η ευαλωτότητα. Σε έναν κόσμο στον οποίο καταναλώνουμε την υπερβολή με κάθε τρόπο, ο Mueck επαναφέρει την αρχική της σημασία. Τα θέματά του είναι βαθιά προσωπικά, καθώς κυρίως ασχολείται με τις ανείπωτες σκέψεις και τα συναισθήματα των ανθρώπων.

Στην τελευταία του έκθεση στο παρισινό Fondation Cartier, ο Αυστραλός γλύπτης αποκάλυψε μια μνημειακή εγκατάσταση με εκατό λευκά κρανία από ρητίνη, ύψους έως 1,5 μ. το καθένα, στοιβαγμένα στο κτίριο που σχεδίασε ο Jean Nouvel. Περιτριγυρισμένοι από αυτό το ανάχωμα κεφαλιών, οι επισκέπτες δεν έχουν άλλη επιλογή από το να βυθιστούν σε αυτές τις υπερσύγχρονες, γιγαντιαίες εικόνες που μοιάζουν να αναπαριστούν το τέλος της ανθρώπινης ματαιοδοξίας. Το λέει και ο τίτλος του έργου, «Vanities». Το έργο είναι ένα θεαματικό κατόρθωμα του γλύπτη, που αποκάλυψε στο κοινό μια νέα εξέλιξη στη γλυπτική του πρακτική, δουλεύοντας τα έργα του χωρίς χρώμα. Είναι η μεγαλύτερή του εγκατάσταση και θεωρείται το μεγάλο μνημειακό του έργο μέχρι σήμερα.

Αυτή η εικόνα είναι εντελώς αντίθετη από την παρουσίαση ενός από τα πιο γνωστά έργα του, ενός γιγάντιου νεογέννητου μωρού –«A Girl (2006)»– που είναι ξαπλωμένο σε μια λευκή πλίνθο, τραβώντας την προσοχή μας με το τεράστιο μέγεθος και τις ρεαλιστικές του λεπτομέρειες. Ζαρωμένο δέρμα, ίχνη αίματος, βρεγμένα μαλλιά, ο ομφάλιος λώρος. Η κάθε λεπτομέρεια σε μεγέθυνση αποκτά άλλη σημασία.

Η δύναμη αυτής της λεπτομέρειας είναι σχεδόν ανησυχητική. Ο Mueck εργάζεται για την αναδημιουργία της σάρκας των ζωντανών όντων με χειρουργική ακρίβεια, συνήθως πηγαίνοντας από ένα καλούπι πηλού σε μια φιγούρα από ρητίνη ή σιλικόνη που στη συνέχεια ζωγραφίζει, προσθέτοντας μαλλιά και ρούχα. Η αξιοσημείωτη τεχνική του τον έχει καθιερώσει ως ηγετική φυσιογνωμία της υπερρεαλιστικής γλυπτικής – έναν προσδιορισμό που ο ίδιος απορρίπτει, καθώς για εκείνον τα πάντα έχουν να κάνουν με την αναλογία.

Οι σχολαστικά φτιαγμένες γλυπτές φιγούρες του Ron Mueck αντικατοπτρίζουν έναν εσωτερικό κόσμο ιδιωτικών συναισθημάτων. Ο εκπληκτικός ρεαλισμός αυτών των έργων προσκαλεί σε μια ενασχόληση με τις προκλήσεις και τους κινδύνους της ανθρωπότητας γεμάτη ενσυναίσθηση. Οι οικείοι, συγκρατημένοι συλλογισμοί του καλλιτέχνη πάνω σε πανανθρώπινες εμπειρίες και συναισθήματα όπως η γέννηση, ο θάνατος, η αδυναμία, ο φόβος και η συμπόνια, καλούν τους θεατές να αναλογιστούν τόσο τις δικές τους εμπειρίες όσο και των άλλων. Το έργο του προκαλεί μια άμεση συναισθηματική ανταπόκριση χρησιμοποιώντας όλα τα παραδοσιακά στοιχεία του μέσου του –πόζα, χειρονομία, έκφραση προσώπου, κλίμακα και ρεαλισμό– για να δημιουργήσει ισχυρά ψυχολογικά πορτρέτα της ανθρώπινης κατάστασης.

Γεννημένος το 1958 από Γερμανούς γονείς στη Μελβούρνη της Αυστραλίας, ο Ron Mueck μεγάλωσε στην οικογενειακή επιχείρηση κουκλοθεάτρου. Εργάστηκε αρχικά ως σκηνοθέτης σε παιδικές τηλεοπτικές εκπομπές όπως το «Shirl's Neighborhood» και το «Lift Off», πριν μετακομίσει στην Αμερική για να εργαστεί εκεί στον κινηματογράφο και τη διαφήμιση. Το 1986 σχεδίασε και ερμήνευσε τον χαρακτήρα του Λούντο στην ταινία φαντασίας του Τζιμ Χένσον «Λαβύρινθος». Αργότερα συνεργάστηκε ξανά με τον Χένσον στην τηλεοπτική σειρά «The StoryTeller». Το 1996, η ζωγράφος Paula Rego, η πεθερά του, του ζήτησε να φτιάξει μια μικρή φιγούρα του Πινόκιο για την ομαδική της έκθεση «Spellbound: Art and Film», στην γκαλερί Hayward στο Λονδίνο.

Αυτή ήταν η αφορμή για να εγκαταλείψει όλα τα άλλα και να ασχοληθεί με τις καλές τέχνες. Έναν χρόνο αργότερα, το γλυπτό του «Dead Dad», μια αναπαράσταση του πατέρα του, έγινε το αποκορύφωμα της έκθεσης «Sensation» που καθόρισε μια ολόκληρη εποχή στη Βασιλική Ακαδημία Τεχνών του Λονδίνου. Αυτή η ομαδική έκθεση-ορόσημο καθιέρωσε τον Mueck ως έναν από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της γενιάς του. Το 2000 προσκλήθηκε να περάσει δύο χρόνια ως artist-in-residence στην Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου, με αποστολή να δημιουργήσει ένα έργο ως απάντηση στη μόνιμη συλλογή. Τα γλυπτά που δημιούργησε εκείνη την περίοδο παρουσιάστηκαν σε ατομική έκθεση στην Εθνική Πινακοθήκη το 2003.

Τα μεγάλα αυτά γλυπτά προκαλούν απέχθεια ως πρώτη αντίδραση. Το πολλαπλάσιο από το φυσικό, το ανθρώπινο μέγεθός τους δημιουργεί έκπληξη αρχικά. Φαίνονται αποκρουστικά και τερατώδη, ωστόσο είναι πολύ πιστά στο μοντέλο τους. Είμαστε εμείς σε μεγεθυντικό καθρέφτη. Ο Mueck δεν επιδιώκει να μεταγράψει την πραγματικότητα, περισσότερο θέλει να χρησιμοποιήσει τα συστατικά της για να αναστατώσει το κοινό.

Έχει σημασία και ο τρόπος που εργάζεται: βλέποντας αυτά τα γλυπτά θα μπορούσε κάποιος να τον φανταστεί σε ένα πολύβουο ή σιωπηλό εργαστήριο να περιστοιχίζεται από δεκάδες βοηθούς. Όμως, στην πραγματικότητα, ισχύει το αντίθετο. Πριν από μερικά χρόνια, δημιούργησε το στούντιό του στο Isle of Wight, στα ανοιχτά της νότιας ακτής της Αγγλίας, όπου κάνει τα πάντα μόνος του.

«Όλα πρέπει να προέρχονται από αυτόν, ακόμα και η πιο ασήμαντη χειρονομία», εξηγεί ο Τσάρλι Κλαρκ, επιμελητής των εκθέσεών του, στενός φίλος και συνεργάτης του καλλιτέχνη. Ο Mueck αρνείται να μιλήσει δημόσια για τη δουλειά του και ο Κλαρκ λέει ότι προτιμά τη χειροτεχνία έναντι του λόγου και πιστεύει ότι ένα έργο πρέπει να στέκεται και να μιλά από μόνο του. Παρά τη διεθνή του φήμη, η δημιουργική διαδικασία του Mueck παραμένει πολύ αργή. Για τα εκατό γιγάντια κρανία της εγκατάστασης «Mass» (2017), χρειάστηκε έναν ολόκληρο χρόνο για να σχεδιάσει το αρχικό καλούπι και άλλον ένα χρόνο για να φτιάξει 99 αντίγραφα από αυτό.

Ενώ το έργο του Mueck είναι –όπως το αντιλαμβάνεται και ο ίδιος–, αρραγές, η συνέχεια ενός μοτίβου, με τα εκθαμβωτικά λευκά μονόχρωμα κρανία και τα τρία γιγάντια μαύρα σκυλιά που έβαλε στο υπόγειο του Ιδρύματος Καρτιέ έχει σταδιακά πάρει απόσταση από τον ρεαλισμό και έχει επικεντρωθεί στο αποτέλεσμα που δημιουργεί ένα όλο και πιο απόλυτο, απειλητικό έργο.

Και ο τρόπος εργασίας του εξελίσσεται. Αν και πιστός στη χειροποίητη τεχνική του, ο Mueck βασίζεται επίσης σε νέες τεχνολογίες, όπως η τρισδιάστατη εκτύπωση, που τον βοήθησε να σχεδιάσει το τελευταίο του έργο. Όμως, το πιο εκπληκτικό κομμάτι της έκθεσης στο Καρτιέ είναι ένα μικρό γλυπτό από κόκκινο πηλό – μια σκηνή στην οποία πέντε άνδρες δένουν ένα γουρούνι στο έδαφος. Για πρώτη φορά στην καριέρα του, ο Αυστραλός καλλιτέχνης επέλεξε να αφήσει τον πηλό ακατέργαστο, απλώς σημειωμένο από μερικά δακτυλικά αποτυπώματα, ως σκόπιμη μορφή ατέλειας. Πιθανότατα εξελίσσει μια άλλη μορφή τεχνικής και θα ήθελε να την παρουσιάσει σαν εργασία σε εξέλιξη.

Τα έργα του δεν απομακρύνονται από την ίδια θεματική, την έκθεση ενός μνημειώδους και «διαχρονικού» έργου, το οποίο προωθεί έναν ατελείωτο προβληματισμό για την ανθρώπινη κατάσταση που εκτείνεται πολύ πέρα από τη ζωή μας. Τα «Mother and Child», «Pregnant Woman», «Man in a Boat» και «Swaddled Baby» είναι έργα του φτιαγμένα από μνήμη και φαντασία και έχουν δημιουργήσει ένα φανατικό κοινό, οι εκθέσεις του είναι καλλιτεχνικά γεγονότα, όπως στο MAM, στο Ρίο ντε Τζανέιρο, όπου έκανε τη μεγαλύτερη σε επισκεψιμότητα έκθεση του μουσείου από την έναρξη της λειτουργίας του, ενώ πολλά έργα του έχουν εκτεθεί δίπλα σε αυτά του Λούσιαν Φρόιντ ή του Μανέ.

«Τα έργα δημιουργούν μια έντονη συναισθηματική κατάσταση, μια συνομιλία και αλληλεπίδραση όχι μόνο με το κοινό αλλά και με τον ίδιο τον Mueck, ο οποίος αντλεί από τις δικές του έντονες προσωπικές σκέψεις, συναισθήματα και εμπειρίες ζωής για να δημιουργήσει έναν κατάλογο πανανθρώπινων συναισθημάτων και εμπειριών με τις οποίες όλοι μπορούμε να σχετιστούμε. Και την αίσθηση της ζωής και του θανάτου, και όλων αυτών που συμβαίνουν ενδιάμεσα», λέει ο ιστορικός τέχνης και επιμελητής Jasper Sharp.

Το απαράμιλλο βλέμμα του καλλιτέχνη στις σωματικές και ψυχολογικές λεπτομέρειες τις οποίες ερευνά επίπονα αφορά τόσο τα ατομικά όσο και τα καθολικά συναισθήματα που περιλαμβάνουν την εμφανή παρουσία μιας ψυχής ή μιας ζωντανής δύναμης.  

Είναι μέρος αυτού που κάνει τις φιγούρες του τόσο συναρπαστικές, ακόμα και όταν το γλυπτό είναι ένα σφαγμένο κοτόπουλο. Η έμπνευση για αυτό το έργο ήρθε από την επίσκεψη του καλλιτέχνη σε μια αγορά του Puerto Vallarta, όπου είδε σφάγια πουλερικών κρεμασμένα προς πώληση. Μια σπάνια μη ανθρώπινη μορφή στο έργο του, το νεκρό ζώο είναι εμποτισμένο με ένα εντυπωσιακό πάθος που προκαλεί ταύτιση.

Οι ακίνητες φιγούρες του προκαλούν περισυλλογή, ενδοσκόπηση και μια ηδονοβλεπτική επιθυμία, συγχρόνως με μια επιθυμία ταύτισης με την ανθρώπινη κατάσταση που εκφράζουν αυτές οι συγκλονιστικές στιγμές που παρουσιάζει. Δημιουργεί κάποια από τα πιο υποβλητικά γλυπτά της εποχής μας και ο φαινομενικός ρεαλισμός τους έχει την ικανότητα να δημιουργεί συναρπαστικές αλληλεπιδράσεις.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

#just for books #ron mueck

[epestrefe]

Μάνος Κατράκης και Δώρα Βολανάκη στην ταινία "Ταξίδι στα Κύθηρα"(1984)

Το Ταξίδι στα Κύθηρα είναι μια ελληνική δραματική ταινία του 1984, σε σκηνοθεσία και παραγωγή Θεόδωρου Αγγελόπουλου. Το σενάριο γράφτηκε από τον Τονίνο Γκουέρα, τον Θανάση Βαλτινό και τον Αγγελόπουλο. Κέρδισε 2 βραβεία στο Φεστιβάλ Καννών, το βραβείο σεναρίου και το βραβείο Fipresci, ενώ προτάθηκε και για Χρυσό Φοίνικα.

Ο Αλέξανδρος (Τζούλιο Μπρόγκι) είναι σε αναζήτηση ενός ηλικιωμένου ηθοποιού. Τον συναντά τελικά σε ένα οπωροπωλείο και η ταινία του μπορεί να αρχίσει. Εδώ ο σκηνοθέτης τοποθετεί τον εαυτό του μέσα στο σενάριο. Ο Αλέξανδρος υποδέχεται τον πατέρα του, τον Σπύρο (Μάνος Κατράκης), πρώην κομμουνιστή που επιστρέφει στην Ελλάδα μετά από 32 χρόνια εξορίας στην ΕΣΣΔ χάρη στην αμνηστία που αποδόθηκε με την πτώση της δικτατορίας το 1974. Ο Σπύρος ξαναβρίσκει τη γυναίκα του, την Κατερίνα (Δώρα Βολανάκη), το σπίτι του και κάποιους παλιούς συντρόφους. Η αρχική επανεύρεση του Σπύρου με την γυναίκα του είναι δύσκολη. Μετά την άρνηση του να συμμετάσχει στην ομαδική πώληση ενός κομματιού γης προς επιχειρηματική αξιοποίηση, ο Σπύρος έρχεται σε ρήξη με τον περίγυρο του χωριού και την συνολικότερη αντίληψη της κοινωνίας, εκπρόσωπος της οπ��ίας εντός της οικογένειας του Σπύρου, η γυναίκα του Αλέξανδρου, η οποία σε αντίθεση με τον γιο του που τον στηρίζει στην επιστροφή του, επιμένει να συμμετάσχει ο πατέρας της στην πώληση της γης. Έχοντας περάσει 32 χρόνια ως την ημέρα της επιστροφής του, αδυνατεί να προσαρμοστεί στον τόπο καταγωγής του και να επικοινωνήσει με τους γύρω του. Μόνο η γυναίκα του τον καταλαβαίνει. Ή ίσως ο Σπύρος δεν έχει άλλον που θα μπορούσε να τον καταλάβει. Ο Σπύρος έχει ξαναπαντρευτεί και έχει και δυο παιδιά με τη δεύτερη γυναίκα του. Η Κατερίνα δεν μπορεί να το χωνέψει εύκολα αυτό. Αυτή τον περίμενε. Όμως καθώς εξελίσσεται η υπόθεση, ο Σπύρος αποκόβεται σχεδόν από όλους, και μένει μόνο η Κατερίνα δίπλα του.

#Ταξίδι στα Κύθηρα #1984 #ταινία #Θόδωρος Αγγελόπουλος #Μάνος Κατράκης #Δώρα Βολανάκη #δράμα #κομμουνιστής #νόστος #Ελλάδα #οικογένεια #Voyage to Cythera #drama #film #greek film #Theo Angelopoulos #Manos Katrakis #Dora Volanaki #old film

[thoughtfullyblogger]

Elizabeth Hurley: Γύρισε ερωτική σκηνή με γυναίκα – Σκηνοθέτης ο γιος της

Η Elizabeth Hurley έκανε την έκπληξη στο πρώτο trailer για το σκηνοθετικό ντεμπούτο του γιου της, Ντέμιαν. Το «Strictly Confidential» δείχνει την 58χρονη ηθοποιό να συνευρίσκεται ερωτικά με μια άλλη γυναίκα, σε σκηνές που γύρισε και σκηνοθέτησε ο γιος της, μοντέλο και εκκολαπτόμενος σκηνοθέτης.   Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.   Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Damian Hurley…

View On WordPress

#Elizabeth Hurley

[h-xwra-twn-grammatwn]

"Να προσέχεις" Οι τελευταίες λέξεις που ήχησαν από δύο χείλη που άλλοτε είχαν αφήσει σημάδια σε κάθε πτυχή του σώματος μου Μια τόσο υποκειμενική και χιλιοπαιγμένη φράση, ωστόσο ποτέ δεν έβγαζε νόημα Τι να προσέχω; ποιόν να προσέχω και το κυριότερο πως να προσέχω; "Και συ." Η απάντηση... Μα δεν είναι οι λέξεις αυτές που πληγώνουν, είναι αυτή η τελεία που έμοιαζε σαν εκείνες τις κατακόκκινες κουρτίνες που πέφτουν στο θέατρο όταν κλείνει η αυλαία ή σαν εκείνη την ασπρόμαυρη κλακέτα που χρησιμοποιεί ο σκηνοθέτης μετά το τέλος της σκηνής. Τότε που ο εκάστοτε ο ηθοποιός συνειδητοποίει πως το τέρας μέσα του, ίσως και να μοιάζει με κείνο που υποδύεται στις ταινίες... Μάλλον και εγώ υπήρξα ηθοποιός Η μόνη διαφορά μου με τους υπόλοιπους ήταν πως εμένα στο τέλος δεν με περίμενε κάποιο ζεστό χειροκρότημα και κανένας θαυμαστής δεν έσπευσε στο καμαρίνι μου για κάποιο αυτόγραφο. Εμένα το χειροκρότημα ήταν τα κομμάτια που έσπασε η καρδιά μου και το καμαρίνι, περισσότερο με σκοτεινό δωμάτιό έμοιαζε που με κοιτούσε επικριτικά παρά με κάποιον χώρο που ο κόσμος εκδήλωνε τον θαυμασμό του. Λένε πως η υποκριτική είναι η τέχνη των ψυχών και μάλλον για αυτόν ακριβώς τον λόγο ποτέ δεν κατάφερα να υποκριθώ απέναντι σου Η δική μου είναι άδεια...

#antikoinwnikos #h xwra twn grammatwn #h xwra #hxwratwngrammatwn #η χωρα των γραμματων #η χωρα

[psyxodrama07fan]

me you and a camera

Άμα θες να γίνεις Kim K baby, έχω κάμερα, είμαι σκηνοθέτης

[ephrosynee]

Αγαπημένος σκηνοθέτης;

Tim Burton.

[pistomashortmovie]

Διάκριση της ταινίας "Πίστομα" στο φεστιβάλ "Lift-Off First-Time Filmmakers Showcase 2023" του Λονδίνου.

Bρισκόμαστε στην ευχάριστη θέση, να σας ανακοινώσουμε, ότι η ταινία, "Πίστομα", του Δημήτρη Αποστολόπουλου, διακρίθηκε ανάμεσα σε 140 ταινίες της κατηγορίας της, τερματίζοντας πρώτη στην επιλογή του κοινού στο φεστιβάλ, "Lift-Off First-Time Filmmakers Showcase 2023", του Λονδίνου. Ευχαριστούμε θερμά, όσους μας υποστήριξαν.

______________________________________________________________

#LiftOffGlobalNetwork #LiftOffFilmFestivals #LiftOffSessions #FirstTimeFilmmakerSessionsAugust #SupportIndieFilm #Πίστομα #ταινίαμικρούμήκους #ΔημήτριοςΑποστολόπουλος #σκηνοθέτης #σεναριογράφος #PinewoodStudios #Λονδίνο #Αγγλία #ΗνωμένοΒασίλειο #φεστιβάλκινηματογράφου #επιλογήκοινού #διάκριση #ευχαριστώ

#LiftOffGlobalNetwork #LiftOffFilmFestivals #LiftOffSessions #FirstTimeFilmmakerSessionsAugust #SupportIndieFilm #Πίστομα #ταινίαμικρούμήκους #ΔημήτριοςΑποστολόπουλος #σκηνοθέτης #σεναριογράφος #PinewoodStudios #Λονδίνο #Αγγλία #ΗνωμένοΒασίλειο #φεστιβάλκινηματογράφου #επιλογήκοινού #διάκριση #ευχαριστώ

[astratv]

Φλοριάντ Μπελιού: Ποιος είναι ο Αλβανός ηθοποιός που έπεσε από τον 6ο όροφο κτιρίου της Νέας Υόρκης

Φλοριάντ Μπελιού: Ποιος είναι ο Αλβανός ηθοποιός που έπεσε από τον 6ο όροφο κτιρίου της Νέας Υόρκης

Τραγωδία στο Μπρονξ της Νέας Υόρκης. Ο Φλοριάντ Μπελιού, πατέρας δύο ανηλίκων αγοριών έπεσε, λίγα δευτερόλεπτα μετά την σύζυγό του, την ημέρα των γενεθλίων του από τον 6ο όροφο διαμερίσματο��. Ο 35χρονος και η Oρνέλα Σέχι, 28 ετών, βρέθηκαν στην πίσω αυλή της πολυκατοικίας που διέμεναν γύρω στις 9:15 το πρωί του Σαββάτου, δήλωσαν αστυνομικές πηγές στη New York Post. Οι γείτονες είπαν ότι άκουσαν…

View On WordPress

#αλβανία #πατέρας #σκηνοθέτης

[thenewsmag]

Απεβίωσε ο σκηνοθέτης Wolfgang Petersen - Cineramen

Απεβίωσε ο σκηνοθέτης Wolfgang Petersen – Cineramen

Βαθμολόγησε το άρθρο Έφυγε από τη ζωή ο σκηνοθέτης Wolfgang Petersen των ταινιών «Υποβρύχιο», «Τροία», «Ξέσπασμα», «Δεύτερη ευκαιρία». Την τελευταία του πνοή άφησε σε ηλικία 81 ετών ο επιτυχημένος Γερμανός σκηνοθέτης Βόλφγκανγκ Πέτερσεν, έπειτα από μάχη που έδινε με τον καρκίνο του παγκρέατος. Ο γεννημένος στο Έμντεν σκηνοθέτης, όπως ανακοινώθηκε, πέθανε πριν από μερικές ημέρες στο σπίτι του στο…

View On WordPress

# των #Petersen #to» #Wolfgang #από #άρθρο Έφυγε #Βαθμολόγησε #ζωή #σκηνοθέτης #ΤΕΙ

[nantoukos]

Ήμουν κάπως αφελής με τα σενάρια που άφησα να δημιουργηθούν στο μυαλό μου .

Για λίγα μόνο λεπτά ένιωσα σκηνοθέτης της δικιάς μας σκηνής .

Μα έκανα ένα λάθος , ένα λάθος όπου κανένας σκηνοθέτης δεν θα έκανε ,

Ξέχασα ότι χωρίς τους ηθοποιούς να παίζουν μαζί για το δικό τους σόλο , σκηνή και σενάρια δεν υπάρχουν … 

#γκρικ ποστ #γρεεκ κουοτς #ελληνικο ποστ #αυτά #γρικ ποστς #τεχνη #ερωτικό #feelings #γκρικ ταμπλερ #βραδινες σκεψεις #γρεεκ ταμπλρ #στιχος #αρκετό

[authfilmalumni]

La Belle Noiseuse - Jacques Rivette

(Ανάλυση & Κριτική Ταινίας: Γιώργος Λουριδάς, σκηνοθέτης)

Το "La Belle Noiseuse" ανήκει στο Γαλλικό Νέο Κύμα (French New Wave). Εντάσσεται και στο γενικότερο ρεύμα του μοντέρνου Ρομαντισμού, ένα κίνημα που επηρέασε σημαντικά την ζωγραφική, κυρίως των δεκαετιών 80’ και 90’.

Η ταινία είναι βασισμένη στο διήγημα "Le Chef-d’œuvre inconnu" (The Unknown Masterpiece) του Ονορέ ντε Μπαλζάκ. Ο χαρακτήρας του ζωγράφου Frenhofer (Μισέλ Πικολί) είναι εμπνευσμένος από το ίδιο διήγημα, με το οποίο είχε ταυτιστεί και ο Paul Cézanne. Ο πρώην διάσημος ζωγράφος Frenhofer επανεξετάζει ένα εγκαταλελειμμένο έργο του χρησιμοποιώντας την νεαρή φίλη ενός επισκέπτη καλλιτέχνη. Ο Πικάσο γοητεύτηκε εξίσου από το κείμενο και ταυτίστηκε με τον Frenhofer, τόσο πολύ που μετακόμισε στην οδό του Grands-Augustins στο Παρίσι, όπου ο Balzac τοποθετούσε στην ιστορία του το στούντιο του καλλιτέχνη. Εκεί, ζωγράφισε το δικό του αριστούργημα, τη Γκέρνικα.

Θεματολογία

Η διαρκής μάχη μεταξύ αρσενικού-θυληκού, η μάχη καλλιτέχνη-μοντέλου, η μάχη αυτού που θεωρείται τέχνη και μη τέχνη, δημιουργίας και καταστροφής. Ένας αγώνας για την αλήθεια, το νόημα και το ερώτημα σχετικά με τα όρια της τέχνης.

Είναι η μάχη που δίνει ένας καλλιτέχνης για να παραδόσει το καλύτερο δυνατό έργο του. Το οποίο μπορεί να είναι "καλύτερο" μόνο μέσα στο μυαλό του. Ο απλός κόσμος δεν θα μπορέσει ποτέ να το συλλάβει εξ' ολοκλήρου. Το έργο είναι καταδικασμένο σε αυτό. Ο κόσμος απλά αναζητά ένα ακόμα έργο του εκάστοτε καλλιτέχνη. Ο καλλιτέχνης θα δόσει την άνιση μάχη του μέσα στη δυστυχία και την διαρκή αυτοαμφισβήτιση. Ο τίτλος της "Noiseuse" μας παραπέμπει αρχικά στην φιλοδοξία και στην τρέλα που κρύβει μέσα της η πρωταγωνίστρια Μαριάν (Εμανουέλ Μπεάρ) επειδή επιθυμεί να μείνει αποτυπωμένη στην αιωνιότητα. Η λέξη βρίσκεται σε μια ειδική διάλεκτο που υπάρχει στο Κεμπέκ. Δεν αναφέρεται προσωπικά σε κάποια τρελή-noiseuse αλλά είναι ένα σχόλιο απέναντι στην ίδια τη ζωή και την τρέλα της.

Ο πραγματικός και αθέατος πρωταγωνιστής της ταινίας είναι η Τέχνη. Η τέχνη που αποθεώνει αλλά και καταστρέφει έναν καλλιτέχνη. Η ζωγραφική είναι η τέχνη της απεικόνισης. Αλλά ποιάς απεικόνισης; Της εσωτερικής ή της εξωτερικής;

Διαδικασία Γυρισμάτων

Τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν στην γαλλική Προβηγκία. Την κάθε ημέρα δεν δίνονταν παραπάνω σεναριακές εντολές απ’ το υλικό που επρόκειτο να γυριστεί. Επί τούτου, η ταινία γυρίστηκε με διαδοχική ακολουθία (πράγμα σπάνιο στο σινεμά) και τα γυρίσματα της κάθε ημέρας υπαγορεύονταν από αυτό που είχε γυριστεί την προηγούμενη μέρα. Η δράση της δημιουργίας του πορτραίτου της ‘Noiseuse’ πραγματοποιήθηκε σε διάστημα τεσσάρων ημερών.

Τεχνικά Χαρακτηριστικά

Χρησιμοποιήθηκε 35 mm (Kodak) φίλμ.

Στον διευθυντή φωτογραφίας, Γουίλιαμ Λουμπτσάνσκι, όπως και στον Ριβετ, αρέσουν οι φυσικοί φωτισμοί και ο χειρισμός του φωτός που προέρχεται από ορατές και εμφανής πηγές.

Συγκεκριμένα, επιλέγει υψηλές σε κοντράστ γωνίες λήψεις, όπου βλέπουμε το πως δημιουργούνται σε άλλα σημεία έντονοι φωτισμοί (φως που πέφτει από ανοιχτά παράθυρα σε υποφωτισμένα, σκοτεινά δωμάτια) ενώ στην πληθώρα των κάδρων επικρατεί ένα αντί εμπορικό σκοτείνιασμα, που, όμως, στην δίωρη εκδοχή της ταινίας – επιλέγουν να ανεβάσουν το brightness της εικόνας, εσκεμμένα, λίγο παραπάνω.

Ο φυσικός φωτισμός ελέγχεται, όπου αυτό είναι δυνατόν, για να μην καούν εντελώ�� τα πλάνα. Επίσης, οι θέσεις των ηθοποιών δουλεύονται πολύ σε σχέση με το που πέφτει το φως την κάθε φορά. Χρησιμοποιούνται κυρίως λάμπες μπλε φωτισμού fluorescent light για να μην ξεφύγει η ταινία από την μπλε-πράσινη-καφέ παλέτα της.

Ερμηνεία

Η ερμηνεία του Piccoli πήρε στοιχεία, πέρα απ’ την ίδια την προσωπικότητα του Μπαλζακ, και από τον Picasso, ο οποίος φημιζόταν για την εργασιομανία του και είχε ήδη εικονογραφήσει στο παρελθόν την ιστορία στην οποία βασίστηκε ελαφρά η ταινία. Ο Piccoli δούλεψε φοβερά με τα μάτια και τα χέρια του για να χοροθετήσει τις κινήσεις του.

Στα γυρίσματα συμμετείχε και ο αληθινός ζωγράφος που έφτιαξε έργα για την ταινία, ο Bernard Dufour, ο οποίος πίστευε εξίσου ότι η τελειωμένη δουλειά αποτελεί ουσιαστικά δευτερεύον στοιχείο της διαδικασίας της δημιουργίας, η οποία είναι πιο σημαντική απ’ το τελικό παραχθέν έργο.

Οι εκδοχές

Η ταινία προβλήθηκε για πρώτη φορά στην full version της το 1991. Οι 4.30 ώρες του ορίτζιναλ, τελικού, υλικού θεωρώ πως ήταν απαραίτητες για να πετύχει τον στόχο της η ταινία. Είναι η αρτιότερη ταινία που έχω δει σε σχέση με την ζωγραφική και την αγωνία της δημιουργίας από την πλευρά του δημιουργού. Η ταινία επικεντρώνεται στην "ανάπτυξη της ζωγραφικής" και χρησιμοποιεί ασυνήθιστα μεγάλο χρόνο για να μας δώσει λεπτομέρειες απ' την καθημερινή διαδικασία της δημιουργίας.

Το 1993 που η ταινία κυκλοφόρησε στο σινεμά και την τηλεόραση, προβλήθηκε μια δεύτερη βερσιόν της (στις 2 ώρες αυτή τη φορά), για τις ανάγκες προώθησής της. Εκεί, ο Ριβέτ εκμεταλλεύτηκε πολύ υλικό που δεν είχε χρησιμοποιηθεί, για να αλλάξει το point of view απ’ την πλευρά της Μαριάν (του μοντέλου) σε αυτή την εκδοχή της ιστορίας.

Ως ένας αντι-καθρέπτης του διάσημου βιβλίου «The Portrait of Dorian Grey» βλέπουμε την επίδραση ενός έργου απ’ την άλλη του μεριά: Ο πίνακας θα κλέψει τελικά τη ζωτικότητα του μοντέλου και θα το μεταλλάξει οριστικά.