#Vergezicht

[jurjenkvanderhoek]

HUT IN HET BOS ALS WIJKPLAATS IN DE NATUUR

Een wondere wereld is het, die ik binnenga in Museum Galerie Heerenveen, op dit moment. Een mysterieus bos betreed ik, een magisch woud. Maar is het wel een boomgaard dat ik zie, een veld met oprijzend gewas. Ik kijk in de donkerte van de duisternis, de nachtelijke uren waarin de betovering van het onzichtbare op een hoogtepunt is. Want er is niets te zien achter de stakerige boomstammen, zo zolang het niet wordt aangelicht. Zo zolang er geen lichtpunt is die de omgeving waarneembaar maakt. Rob Regeer ontsteekt daarom een licht op dat schijnt vanuit een verborgen bron in zijn donkere werken. Is dit het heldere licht van een volle maan of de jager met zaklamp op zoek naar een prooi, jongelui die gedropt zijn en verbeten een uitweg zoeken. Het geeft althans een onwerkelijke sfeer, zet een surrealistische werkelijkheid.

In dat decor spelen oranje stippen een bijrol waar een eenzaam huis de dubieuze hoofdrol krijgt toegeschreven. Die oplichtende punten lijken vuurvliegjes, die het licht van de dag aten om het uit te spuwen in de nacht. Het daglicht klinkt zo door in de nachtelijke duisternis. Yin en yang. Maar het blijken geen puntjes te zijn, maar putjes in de compositie. Wie het werk tot op armlengte nadert ontdekt dat de schildering eigenlijk een reliëf is. De materie ligt dik op het doek. De stammen verheffen zich waarin de putjes verf zich verlagen. De vuurvliegjes blijken kleine klankschalen. Het licht echoot zo geluidloos door het bomenbos.

Die hoogdruk in de verflaag geeft de sfeer een werkelijk voelbare diepte. Het is geen geschilderd perspectief, maar een opgelegde tastbare derde dimensie. Regeer laat overigens geen vergezicht zien, de omgeving is plat tweedimensionaal weergegeven. Er is geen doorkijk naar een einder. Maar door te werken in beeldverhoging en met zichtverlaging wordt een natuurlijke ruimte gecreëerd. Een vierde dimensie is gemaakt door kleurspeling en lichtverhouding. In deze ruimte komt alles samen, voert het gevoel de boventoon. Is de werkelijkheid abstract, versimpeld de realiteit. In de derde worden vragen gesteld die in de vierde dimensie lijken beantwoord.

Regeer maakt niet zomaar ondefinieerbare platen van de realiteit. De kunstenaar wil mijn verbeelding prikkelen door ongerijmde voorstellingen te maken. Mij op een verkeerd been zetten zodat ik ga nadenken over wat ik zie. Mij ga bezinnen op de actualiteit. Maar eerlijk gezegd zie ik het wereldnieuws en de huidige problemen in het ecosysteem niet terug in zijn betrekkelijke schoonheid. De hut in het bos schept vooral een unheimisch gevoel, maar misschien is dat juist ook wel het moment van bezinnen. Nadenken over hoe leeg en onwerkelijk de werkelijkheid straks zal zijn, wanneer wij niets doen aan de afbraak van de natuur door ons toedoen. Want het bos van Regeer is ontbladerd, zelfs kijk ik wel dwars door stammen heen. De afbraak heeft hij in zijn schilderijen ingezet. En daarin huist de mens in  een gezellig aangelichte sfeer in een huisje midden in het bos. Als een Bijbelse Noach, van God verlaten maar toch zo dicht bij het antwoord op de vraag.

Regeer verheerlijkt deze verlatenheid door de intieme toevlucht, het huiselijke asiel, meermalen in 24-delig tableau te plaatsen. Voortdurend hetzelfde huis van onder gezien, in een gewijzigde kleurstelling en een helder tot duister licht. De aldoor veranderende weersomstandigheid ter plaatse. Een eenvoudige opzet die zich telkens herhaalt, een weerklinkende sfeer. Diezelfde optrek komt terug in andere hoedanigheid met een meer uitgewerkte omgeving. Maar aldoor blijft het vreemde en vage gevoel. Het is wel een wijkplaats, maar je weet niet wat je kunt verwachten van de inhoud. Wat daarbinnen achter dat verlichte venster zich afspeelt blijft de vraag. Zo stelt Regeer in zijn werk vragen die onbeantwoord blijven. De oplossing moet ik zelf aangeven. Zo zoals dat meestal werkt in en door een kunstwerk. De beschouwer geeft bescheid.

Een apart onderdeel in deze opstelling bij Museum Galerie Heerenveen is het plateau met ruimtelijke bouwwerken in MDF. Op klein formaat zijn deze huizen modellen van hutten en kappellen. Onderkomens belangrijk in de omgeving van Kellerjoch in Oostenrijk. Voor Regeer ter inspiratie een geliefde plek. In de bergen en door de bossen. Om de sfeer raak te treffen was het voor hem niet genoeg enkel de omgeving weer te geven op het geschilderde vlak, maar wilde hij ook de ruimte in. Daarvan is het dorp de weerslag. Zijn dorp, het Regeer. Aldus wordt de bezoeker van deze kunstruimte de wereld van Rob Regeer in getrokken. Ervaart de schoonheid die niet schijnt te kloppen. De verbeelding krijgt er de ruimte zich te uiten. Het werk ontroerd op een onbestemde manier. Het past esthetisch juist, maar achter die luister klinkt een duister geluid. Het gebeelde mysterie is onheilspellend.

Expositie “Into the Woods”. Schilderijen en ruimtelijk werk van Rob Regeer bij Museum Galerie Heerenveen (MUGA), Minckelersstraat 11 in Heerenveen. 24 maart tot en met 5 mei 2024.

#Museum Galerie Heerenveen #MUGA #Museum Heerenveen #Rob Regeer #into the woods #schilderijen #tentoonstelling #beschouwing

[killyridols]

vergezicht lake by fleur de roeck, 2018, ink + paper + charcoal + ink + acrylic on canvas, 40 × 38 centimeters

#fleur de roeck #belgian art #abstract art #painting #2010s

[basvisscher]

Pionier

ik heb voor ons een huis gekocht in een weiland tussen dijkjes in het is van hout en niet zo groot maar knus en warm. het glas-in-lood dat in de deur zit maakt het af het heeft een tuin en een klein terras vanuit het bed heb je een vergezicht over polderland. in ieder licht is het mooi daar. dat staat vast laten we gaan van pijn en last we schepen wijn en boeken in daar wacht ons een nieuw begin

#Youtube

[charleshaddonspurgeon]

Voor Iedere Dag | Ochtend Overdenking Uiteindelijk. (Spreuken 5:11) Lees verder Jesaja 46:8—47:7. Ik kan mijn tekst in zijn weergaloze kracht alleen vergelijken met Ithuriel’s speer waarmee hij, volgens Milton (Paradise Lost 4:810), de smeerlap aanraakte waarop Satan in zijn ware kleuren verscheen. Als ik mijn tekst op verschillende dingen vandaag toe kan passen, zullen ze verschijnen zoals ze werkelijk zijn. “Uiteindelijk” is de staf in mijn hand waarmee ik het klatergoud aan zal raken, en het zal verdwijnen en we zullen zien dat het geen goud was. Ik zal de glans, de kleuren en de textuur aanraken en je zult zien wat ze werkelijk zijn, niet wat ze beweren te zijn. Het licht van “uiteindelijk” is het licht van de waarheid, het licht van wijsheid voor onze ziel. Dit lijkt me een passende gelegenheid om dat licht deze morgen omhoog te houden. We zijn nu aan het einde gekomen van het jaar en binnen een paar korte uren zal het nieuwe jaar beginnen. Deze tijd heeft, zoals de Romeinse ‘god’ Janus, twee gezichten. Het ene kijkt terug op het achterliggende jaar en het andere kijkt vooruit naar het jaar dat komt en mijn vierzijdige lamp zal in de verte schitteren. Ik hoop dat je moedig genoeg bent om het vergezicht van de jaren die je al geleefd hebt te overzien. Ik hoop dat je moedig genoeg bent om na te denken over alles wat je gedacht, gesproken en gedaan hebt in het licht van deze lamp “uiteindelijk.” En dan hoop ik dat je genoeg heilige durf hebt om datzelfde licht vooruit te schijnen op de jaren die komen, wanneer je haar grijs wordt, het geluid van de molen verzwakt en zij die door de vensters kijken, verduisterd worden (Prediker 12:4). Laten we dan het verleden en het toekomstige leven onderzoeken in het licht van “uiteindelijk.” Ik hoop dat het ons wijsheid leert en ons zal doen wandelen in vrees voor God. Ter overdenking Spurgeon vroeg zijn luisteraars zichzelf te onderzoeken in het licht van de vier zijden van zijn denkbeeldige lantaarn, namelijk de dood, het oordeel (Hebreeën 9:27), de hemel en de hel. ‘Gelukkig Nieuwjaar’ is niets meer dan een sentimenteel wensdenken voor hen die nog steed zonder Christus zijn. Maar zij, van wie de eeuwige welvaart gewaarborgd is door hun vertrouwen op Christus offer (Hebreeën 9:28), kunnen zich verheugen op een gelukkig nieuw jaar, wat hen ook dat jaar zal overkomen. Preek  667, 31 december 1865

[regioonlineofficial]

Raadslid John Bartels van de gemeente Renkum laat in een ingezonden brief aan onze redactie geen spaan heel van de ommezwaai van het huidige college om de Veluwse gemeente in de 'verkoop' te doen en de zelfstandigheid van de gemeente te beëindigen, door een fusieplan voor te leggen. Hieronder zijn kijk op deze, volgens hem onwenselijke, situatie. Vergezicht 2030 ziet er opeens heel anders uit "Het huidige Collegeperspectief (een collegeakkoord) “Renkum in bloei” opent op pagina 2 met een vergezicht: waar staat Renkum in 2030? Daar staat onder meer, dat de gemeente in 2030 zelfstandig en een betrouwbare dienstverlener voor inwoners is. Het is op zijn zachtst gezegd hoogst merkwaardig, dat je het ene jaar de raad voorhoudt, dat de gemeente Renkum zelfstandig moet blijven en een jaar later met het grootste gemak durft te stellen, dat de gemeente Renkum op moet houden te bestaan. Een visie is niet zomaar inwisselbaar! Hoe ongeloofwaardig maakt dit College zich?" Rapport Berenschot over Bestuurskracht van gemeente Renkum "Het rapport Berenschot “Bestuurskracht van de gemeente Renkum” van  13 januari 2022 zegt op pagina 70: de optie “Herindeling” kent altijd felle voor- en tegenstanders en vraagt om een meer diepgravend politiek-bestuurlijk gesprek. Ook is de betrok-kenheid van de gemeenschap hier op zijn plaats." "Het is werkelijk te gek voor woorden, dat de fracties van GroenLinks en PvdA, die het collegeakkoord mede ondertekenden klakkeloos het uitgesproken vergezicht, een visie notabene,  op basis van een intern ambtelijk geschreven rapport, dat nu voor ons ligt,  in mijn beleving, kritiekloos accepteren." Kritiekloos "Ja, kritiekloos. Diverse onderzoekingen van buiten de organisatie waarschuwen voor de negatieve gevolgen van het fuseren van gemeenten. Ik wijs naar een viertal gezaghebbende rapporten van VNG Realisatie, van hoogleraar Denters, een mega-studie van het Sociaal Cultureel Planbureau en van Maarten Allers, directeur van het Centrum voor Onderzoek Lagere Overheden (COELO) van de Rijksuniversiteit Groningen." Mag ik concluderen, dat geen van de andere fracties kennis heeft genomen van dit soort rapporten? Is in deze gemeenteraad nu sprake van een diepgravend politiek-bestuurlijk onderzoek waar Berenschot het over had? Door nieuw rijksbeleid kan de financiële positie van de gemeente Renkum sterk verbeteren en dan is de prikkel om te fuseren mogelijk van de baan. Enkele jaren geleden wilde het kabinet gemeenten verplichten om op te schalen naar grotere inwoneraantallen. Daar kwam men al snel van terug en waarom was dat? Onderzoekingen hebben het voorgenomen rijksbeleid totaal onderuitgehaald. Zie die publicaties! Raadslid John Bartels - Foto: gemeente Renkum Het zal niet de laatste keer zijn geweest, dat sommigen met gejuich achter een verschenen rapport stonden en achteraf moesten concluderen dat het niet goed of onvolledig was! "Zoals eerder door mij gezegd en om gevraagd ontbreekt onderzoek naar gemeenten van hetzelfde inwoneraantal of kleiner, zoals Scherpenzeel. Waarom lukt het dit soort gemeenten wel om zelfstandig te blijven? Loont het niet de moeite om dit te onderzoeken om te zien wat we van hen kunnen leren? Waarom zou je niet kijken naar een ander ambitieniveau en een andere prioritering, zodat uitvoerbaarheid van beleid te overzien valt?" "Volgens verkiezingsprogramma’s van de meest kansrijke landelijke partijen, die in het te komen kabinet zitting krijgen verdwijnt niet alleen de opschalingskorting, maar worden overgehevelde taken van het rijk naar gemeenten financieel volledig gecompenseerd wat nu niet het geval is. Zie bijv. de “Special-Sociaal” van Binnenlands Bestuur en het VNG magazine. Wat kan dit alles voor onze financiële positie betekenen? Dat willen we toch voor een belangrijk te nemen besluit weten?" Onduidelijk of en hoe inwoners betrokken worden "Het is tevens volstrekt onduidelijk hoe de inwoners betrokken gaan worden bij de ontwikkeling, die volgens het voorstel tot opheffing van de gemeente moet leiden.

Deze hele gang van zaken, die inwoners nu al ervaren als een overval, veroorzaakt een denkbare polarisatie in de samenleving, zorgt voor een mineurstemming bij organi-saties, eindigt mogelijk in een  splitsing van de gemeente die alleen maar verliezers oplevert.  Vermoedelijk kunnen we uitgaande van een gezegde uit de 18e eeuw straks - net als de Renkumse gemeenteraad van destjds - zeggen: ze drinken een glas, ze doen een plas en alles blijft zoals het was." "Weg met Renkum als Airborne gemeente, weg met de kunstenaarsgemeente, weg met de Renkumse canon. Is dat wat we willen?" Kortom: het raadsvoorstel heeft niet mijn instemming. Ik wil het rapport alleen voor kennisgeving aannemen, dus niet vaststellen, ik wil wel meewerken aan het verbeteren van de organisatie, maar niet in samenhang met het eindperspectief, dat opheffen van de gemeente Renkum inhoudt. Uitgangspunt hoort te zijn het geven van een antwoord op de vraag wat ervoor nodig is om in 2030 een zelfstandige gemeente te zijn. Dat is conform de volgorde de eerste vraag! Renkum als parel van de Zuid-Veluwezoom Ik zie Renkum als een parel van de Zuid-Veluwezoom, een mooie gemeente om er te wonen. Met een zachte doek,  die een klein beetje vochtig is wrijf je een parel schoon. Dit is voldoende om een parel steeds weer een frisse glans te geven. Laten we er samen voor zorgen, dat onze gemeente zal blijven glanzen! John Bartels

[luckas58-blog]

Dag 11 in costa rica: van san gerardino naar turrialba, maar eerst nog naar de vulkaan irazu op 3400 m hoogte, met auto klimmen tot op parkeerplaats op die hoogte. Landschap vol landbouw, en groententeelt tot bijna tegen de top, op vulkaanas. Blijkbaar zeer vruchtbaar. Kraters opgedroogd, en verl wolken, dus geen vergezicht van oceaan naar oceaan. Afdalen via slechte secobdaire wegen doorneeh velden met prachtig geschikt groentenrijen en veel werkvolk. Smiddags gegeten in groot leeg restaurant. Om 16 u ter plekke en in ecodeck geinstalleerd. Przchtig vergezicht en slapen in open hemel met muggennet. Apero door francaise die een varman verving, dus weinig of speciaal smakrnde gintonic. Eten was goed maar net zoals thuis, tomaatjes als intro, patatten/witre saus in de oven en rijstpap. Geen witte wijn want frigo kaputt. Wel gezellig met kids scoutxen pieke zot verjagen gespeeld. Om 9 pm met lichtjes op het hoofd naar ecodeck terg gewandeld en Elisa de kids in “ecobed gestopt”.

[krispijnbeek]

Klimaatverkiezingen 2023

Hoewel ik zelf een van de aanstichters ben van het zomerthema Zonnige Zomerse Vergezichten, lukt het me niet om een positief Zonnig Zomers Vergezicht te schetsen. Het weer in Nederland is ouderwets Hollands, maar bij het horen van het nieuws over de hittegolven op drie continenten spoken telkens de beelden van Zelfs als alles eindigt door m’n hoofd. Toch zal ik proberen mijn Zonnige Zomerse…

View On WordPress

#2023 #GroenLinks #klimaatbeleid #klimaatverandering #klimaatverkiezingen #PvdA #Tweede Kamerverkiezingen

[midlifeinla]

28 maart

De terugkeer naar België komt alsmaar dichter en er groeit een gevoel van Fernweh.

Niet een verlangen naar elders maar naar hier, dat straks verweg zal zijn.

Ik dool door de straten van L.A. in een poging alles op te slaan. Ik teken het straatplan in mijn hersenen. Voel diep, naar waar ik sta, en welk moment dit is.

Ik bezoek Forest Lawn in Glendale en in Universal City. Maak kiekjes van grafstenen van mijn jeugdhelden.

Zij die film hebben gecreëerd. De beelden die mijn jeugd vormden tijdens de zaterdagnamiddagen toen er nog oude films op tv kwamen. En nadien toen we een videorecorder aanschaften op Betamax, daarna op VHS en later op dvd en blueray.

Film gaf vorm aan mijn gevoelsleven, aan mijn emotionele ontwikkeling tot volwassene.

Aan hoe ik sterk me kan inleven in anderen. Ook al deel ik geen cultuur, gender of ideologie.

Film was en is meer dan een droomfabriek. Het is een manier om de wereld te openen.

Een milkshake drinken in Mels drive-in is jezelf bewegen in American Graffitti, of als je er kijkt naar de foto van Mel met Buster Keaton die met een zoutvaatje speelt herinner je Benny & June. Je gedachten springen nog verder als je buitenstapt en het silhouet van de villa van Johhny Depp ziet daar boven op de heuvel.

Je stapt niet alleen meer door dat decor van talloze films. Je bent mee dat decor.

Hoe een plaats waar je nog nooit was zoveel herinneringen kan triggeren. Elke keer als je om een hoek draait of een nieuw vergezicht ziet kan het iets triggeren.

De straten hier zijn een geheugenpaleis.

[commetombeunarbre]

Adem uit

Graag geef ik je armen om de wereld te vangen als die omvalt. Armen om

te omarmen wie moet worden vastgehouden (val) en om zelf omhelsd

te worden op sombere dagen (val!). En armen om jezelf te dragen, om

met jezelf in je armen op de eerste zwaluwen te wachten, zelfs als die niet

komen. Bloed dat door je aders ijlt, tot je op een dag of op een nacht weer,

zonder dat je het beseft dat je weer, dat diepe inademen, die glimlach,

dat uitrekken van armen en tenen, eindelijk weer, een zwaluw als een

beweeglijk vlammetje na een jarenlang donker.

Graag geef ik je - als je valt - iemand die zich vliegensvlug in je buik

vastklauwt en klapwiekt, zodat je vederlicht, bijna als waterdamp, op de

vloer terechtkomt en je tijdens je val het zingen hoort van de tijd, onze

tijd, van het verleden dat nooit wil overgaan en van de toekomst die nog

alle kanten uit stuitert, en soms heb je het gevoel, vooral als je alleen bent,

dat er een koor in je rug staat en dat er een ander koor, dicht tegen je

aan, achterhoofd tegen je voorhoofd, rug tegen je buik, achterhoofd op je

schouder, tegen je aan staat te zingen. En je moet nog beslissen met welk

koor je wil meezingen (linkervuist gebald in de lucht of rechtervuist op

het hart).

Graag geef ik je het vermogen te vliegen. Niet in lucht, maar in je

hoofd, niet in je hoofd, maar uit je hoofd, je hoofd uit, naar waar het

stormt en waar tegelijk de zon blikkert.

Hoe hoger je vliegt, hoe kleiner de wereld wordt, Speldenkop.

Duizelingwekkend vergezicht.

Eeuwige sneeuw (maar niets is eeuwig).

Volmaakte stilte (maar niets is volmaakt).

Vlieg, flamingo van nieuwsgierigheid. Vliegenier van vreugde. Piloot van

hoop. Astronaut van geluk. Vlieg! Vlieg uit volle borst jouw zon tegemoet.

Graag geef ik je hertenogen om schichtig te blijven wat betreft zekerheden

(een blikkerend gebit met paars tandvlees en een woeste pels).

Klauwen aan de voeten, vastberaden, koppig, nooit opgeven.

Een vossenkop om verdriet (dat onvermijdelijk komt) in de keel te bijten.

Loop met de kop vooruit op hindernissen af.

Met de zotskap van je vossenkop op je schouders. (Doe alsof die zotskap

hoornen zijn.)

Buig je hoofd. Ren zo hard je kan, rosse schicht, oranje duivel. Lach, lach,

lach, lach, lach, lach, lach, lach, lach, lach!

Dwars door alles heen.

#Peter Verhelst #2050 #p.115

[steininbeeld]

“Vergezicht”

Wandelen in de Heidekamp.

(17 januari 2023)

[lyrics724]

Vergezicht

[Verse 1] Onbekende grenzen Die ik weer verleg Ogen open Voor het nieuwe Voor iets dat ik nog niet ken Alles raast aan mij voorbij De tijd haalt ons weer in Maar de rust maakt ruimte voor een nieuw beginOp zoek naar wat zich nog voor mij verschuilt Ik wil dansend in een landschap, zo anders[Chorus] Ik verlies mezelf In een wereld Nog nooit gezienEn in mijn vergezicht Zie ik ineens wat nu zo…

View On WordPress

#Elaine Hakkaart

[jurjenkvanderhoek]

IN STILTE VAN DE DIALOOG HOOR IK MEZELF ADEMEN

In de door zonnestralen aangelichte stilte van Kunstlokaal No.8 is het sereen rumoerig. De werken in die ruimte zijn zwijgzaam onderling in gesprek. Roezemoezig staan ze elkaar in beeld te woord. Als bezoeker aan de tentoonstelling voel ik mij een indringer. Echter probeer ik niet al teveel onrust te brengen. Ben ik angstvallig afzijdig. Loop op kousenvoeten zodat mijn schoenzolen niet piepen op de krakende houten vloer. Het storende geluid zal de werken opschrikken uit hun samenspraak en mij geen toegang tot hun duiding geven. Daarom ben ik contemplatief aanwezig, zoek de rust als van een kloosterling in mezelf om de kunst te kunnen beleven. Meditatief beschouw ik wat het kunstlokaal mij doet zien. Kijk ik in gedachten verzonken om het gesprek te volgen tussen de werken onderling. Dan richt het werk zich als vanzelf tot mij, word ik één met de tentoonstelling. Dan hoor ik zoals ik nog nooit gezien heb.

Ditmaal converseren de foto´s van Hans Sas met de tekeningen van Bowe Roodbergen. Bevraagt de stilte het vergezicht. Beantwoordt een tijdloos weidse horizont een zinnig diep-kijken. Hans Sas beziet met zijn cameralens objectief de natuurlijke ruimte. In de grootsheid vangt hij net het detail dat ongezien is maar hem de aandacht trekt. Met een scherp oog voor het creatieve element in de verder gewoon zakelijke omgeving. De creatie wordt recreatief ingevuld. In wat we dagelijks om ons heen zien merkt Sas de spannende ondertoon. Wij kijken wel maar zien niet, wij horen wel maar luisteren niet. De fotograaf ziet voor ons waar wij allang overheen en -langs kijken. Afgevallen blad op bewortelde grond. Bekalkt krathout. Naambordjes in bloembed zichtbaar door het glas van een antieke tuinkas. Je merkt het niet op, maar wordt er door Sas bij bepaald. Hij trekt mij in de sfeer van het landschap. Hij laat mijn blik bewegen over zijn uitzicht. In stille gewaarwording roept de bevroren stemming spanning op. De meerpaal lijkt de einder te stutten, laat zich spiegelen in het water en vormt met een dijkje een rustig perspectief.

Het werk van Hans Sas rijmt met dat van Bowe Roodbergen. Het vormt geen kwatrijn of sonnet, heeft geen refrein of rondeel. Maar is een vrij vers waarin de beeldspraak het ritme bepaald. De gestileerde ollekebollekes en haikus zijn in balans. Er is halfrijm, volrijm en eindrijm. En, dat is het meest interessant, er is binnenrijm. In de versregels van de fotografie bijvoorbeeld rijmen twee gelieerde prenten. Dat uit zich vooral in de beelden van het landschap. Groene basaltblokken van een pier weerklinken in de groene greppel tussen geploegde aarde. Verrotte dubbele rij palen waaieren naar de einder zoals een stroompje meanderend een weg zoekt in het waddenslik. Het rijm schept rust, de stilte is niet ver weg. De werken zingen samen een woordloos lied, declameren zwijgzaam een regelloze volzin.

In zijn werk maakt Bowe Roodbergen de stilte voelbaar zoals Hans Sas het zichtbaar maakt. Vooral in de tekeningen van Roodbergen is de poëzie nooit ver weg. Ritmisch bewegen vlakken zich over de ruimte op papier. De vijftig tinten grijs worden onderbroken door zwarte lijnen of een lichte kleurtoets, welke de compositie spannend maken. Het breekt schreeuwend de fluisterende sfeer van het potlood open. Het stileert de werkelijkheid in abstracte vormgeving. De realiteit laat zich vertalen door een aandachtig opmeten van vormen, uitmeten van vlakken. Het landschap is verkaveld, de omgeving is opgedeeld in segmenten aarde. De wereld gerubriceerd. In ´BR 24-5´ geeft een rasterende ruitvorm een nieuwe kijk op een plantaardige vorm en rijmt op de gouden en zilveren ´Vierkantjes Ag´, die zich spiegelt in het papieren object ´BR 21.12´. Ook hier heeft de dichter, samensteller van de expositie, gezorgd voor een beroerende binnenrijm.

En natuurlijk grijpen de foto´s de aandacht, waar de tekeningen een dieper inlevingsvermogen eisen. Wanneer beide kunstenaars zich spiegelen aan een voorganger wordt de poëtische inslag meer dan voelbaar. Het landschap van Willem van Althuis vertaalt zich in enkele composities van Roodbergen, terwijl Sas de visafslag van Laaxum ter hand heeft genomen. Nevel omhult het met een filter opgenomen gebouwtje. Het vervallen pand is meermalen door Van Althuis geportretteerd, gerenoveerd door olieverf in een serie stillevens. Daarop sloeg Hans Sas aan en heeft een rij foto´s bewerkt waarop de afslag letterlijk beeldend in de vergetelheid schijnt weg te zakken. Bowe Roodbergen raakte onder de indruk van het consequent reduceren van de werkelijkheid. Van Althuis liet op meerdere van zijn werken alles verdwijnen in een waas, alleen de essentie van de atmosfeer bleef over. De wereld is klein op zijn schilderijen, zoals deze beperkt is in mist met 50 meter zicht. Maar ondertussen mysterieus groot, omdat je niet weet wat er achter dat begrensde zicht zich afspeelt. Roodbergen legt over de zwarte nevel op de einder een witte lijn, daarmee tekent hij een horizon waardoor de omgeving handzaam blijft, tastbaar en begrijpelijk.

Stilte, ademen. Expositie werken van Bowe Roodbergen en Hans Sas bij Kunstlokaal No.8, Schoterlandseweg 55 in Jubbega-Schurega. 6 tot en met 28 april 2024.

#Kunstlokaal No.8 #Bowe Roodbergen #Hans Sas #tekeningen #fotografie #beschouwing #expositie

[drondskaath]

Iskandr | Vergezicht | 24th September, 2021

Dutch Black Metal

https://iskandr.bandcamp.com/

#Iskandr #Vergezicht #The Netherlands #Dutch Black Metal #Black Metal #music #band

[huis-tuin-en-keukenfotograaf]

Vergezicht Landgoed De Horsten

#landgoed de horsten #vergezicht #wolkenlucht

[charleshaddonspurgeon]

Voor Iedere Avond Versterk de muren Bijbels Dagboek, C.H. Spurgeon  "Voor Iedere Avond" En zij lieten (versterken) Jeruzalem tot aan de breden muur. Nehemia 3:8 Goed versterkte steden hebben brede muren; dit had Jeruzalem ook in haar bloeitijd. Het nieuwe Jeruzalem moet eveneens bewaard en ingesloten worden door een brede muur van ongelijkvormigheid aan de wereld, en vervreemding van haar gewoonten en geest. De strekking van onze tijd is om het heilig afscheidsel neer te werpen en het verschil tussen de kerk en de wereld slechts in naam te doen bestaan. De belijders van ‘s Heeren naam zijn zo nauwgezet niet meer; zedeloze boeken worden alom gelezen; allerwegen neemt men deel aan lichtzinnige vermaken, en een algemene verflauwing dreigt ‘s Heeren volk te beroven van die heilige bijzonderheden die hen onderscheiden van de kinderen van de wereld. Het zal een boze dag zijn voor de kerk en voor de wereld, wanneer de voorgenomen samensmelting plaats vindt, en de zonen van God en de dochters van de mensen als één zullen zijn; dan wordt er een andere zondvloed van de toorn over ons gebracht. Geliefde lezer, het zij uw streven in hart, in woord, in kleding, in handel en wandel, de brede muur te versterken. Denkend dat de vriendschap van deze wereld vijandschap is tegen God. De brede muur verschafte de inwoners van Jeruzalem ook een zeer aangename uitspanningsplaats, van waar zij een heerlijk vergezicht konden genieten over het omliggende landschap. Dit doet ons denken aan ‘s Heeren geboden, die zeer wijd zijn, waarin wij vrijelijk wandelen in gemeenschap met Jezus, de liefelijke tonelen van de aarde in ons opnemende en uitziende naar de heerlijkheid des hemels. Van de wereld afgescheiden, en ons zelf alle goddeloosheid en vleselijke lusten ontzeggend, zijn wij toch niet in de gevangenis, noch binnen enge perken opgesloten; integendeel wij wandelen in vrijheid, omdat wij zijn geboden onderhouden. Kom, lezer, wandel deze avond met God in zijn inzettingen. Evenals vrienden elkander ontmoeten op de stadsmuur, ontmoet gij alzo uw God in de weg van de heilige overdenking en het gebed. Gij hebt het recht, de bolwerken van het heil te betreden, immers gij zijt burger van de hoofdstad van het heelal. 

[dutchjan]

August 14, 2020

#laatste dag #vaucluse #autorit #vergezicht #wijngaard #wijngaarden #zon #zomer #gelukkig