#bestaanszekerheid

[peterpauldoodkorte]

eerst een thuis

zaterdagmorgenmuisstil nadert het meisjestapje voor stapjeop blote teentjeshaar slapende oudersvandaag is speciaalmet papa naar de stadvoor mama’s jaardageen kadootje kopenvoor haar allerliefsteover papa buigendfluistert zij zachtpapa echter slaapt nogdoor een falend hartvoor altijd nurouwen kan nietwant zonder pardonbesluit de huisbaas kilniet genoeg zegt hijverdient haar mamaals bij…

View On WordPress

#bestaanszekerheid #dakloos #eerst een thuis #opvang #straatleven

[homoerotisch]

De monsterzege van de PVV is slecht nieuws voor Nederland

Dit is het dagelijkse commentaar van NRC. Het bevat meningen, interpretaties en keuzes. Ze worden geschreven door een groep redacteuren, geselecteerd door de hoofdredacteur. In de commentaren laat NRC zien waar het voor staat. Commentaren bieden de lezer een handvat, een invalshoek, het is ‘eerste hulp’ bij het nieuws van de dag.

Zelden heeft een verkiezingsuitslag Nederland meer verdeeld dan de monsterzege van de Partij voor de Vrijheid (PVV) van Geert Wilders woensdag. Uitzinnig gejuich over de eigen winst bij PVV (37 zetels), die met vooruitziende blik voor het eerst in jaren een eigen uitslagenavond had georganiseerd. Maar ook bij nieuwkomers Nieuw Sociaal Contract van Pieter Omtzigt (twintig zetels) en de BoerBurgerBeweging van Caroline van de Plas (zeven zetels). De keerzijde waren de ontzetting, het verdriet en het ongeloof bij onder meer GroenLinks-PvdA (25 zetels), D66 (negen zetels) en ChristenUnie (drie zetels).

Die ontzetting betreft niet zozeer de ‘Geert Milders’, het welhaast sympathieke katten knuffelende broertje van Wilders dat met een ogenschijnlijke redelijkheid de afgelopen weken handig gebruik maakte van de hem geboden ruimte in de campagne. Nee, de schrik betreft vooral de échte PVV, die al bijna twintig jaar lang consequent een politiek voorstaat van anti-Europa, het rigoureus schrappen van klimaatmaatregelen, bezuinigingen op cultuur en bovenal: van het uitsluiten van bevolkingsgroepen op basis van geloof en afkomst. Dat is en blijft ronduit ongrondwettelijk en verwerpelijk.

De opkomst van de PVV, en ook van NSC, mag geen verrassing heten. De winst van de twee is een rechtstreeks gevolg van jarenlange uitholling van de ideologische politiek. Burgers vertrouwen de overheid niet meer en dat is mede te danken aan dertien jaar politiek pragmatisme zonder oog voor de samenleving van Mark Rutte. Veelzeggend was wat dat betreft zijn weigering woensdag om commentaar te leveren op de verkiezingsuitslag.

Maar het is niet alleen Rutte die de kiezer boos en teleurgesteld verder weg heeft gejaagd uit het politieke midden. Ook coalitiegenoten CDA, D66 en ChristenUnie speelden het spel van politiek opportunisme jarenlang mee. Ferme beloftes over een nieuwe bestuurscultuur, waarmee D66 de vorige verkiezingen inging en won, verdwenen bijvoorbeeld al snel in de prullenbak. Zo bezien is het verklaarbaar dat de oude coalitie gezamenlijk bijna veertig zetels inleverde. Een ongekende afstraffing.

Wat Wilders ook in de kaart heeft gespeeld is de onwil of de angst om de zegeningen en de noodzaak van internationale samenwerking te benoemen. Kiezers, zo is blijkbaar de analyse, willen geen sterker Europa, hebben niets met internationale samenwerking en sluiten liever de ogen voor geweld dat burgers wordt aangedaan in oorlogsgebieden. Door om electorale redenen af te zien van een hard inhoudelijk debat hierover, en deels zelfs mee te gaan in de analyse dat de problemen in de zorg, op de woningmarkt en in de bestaanszekerheid mede veroorzaakt zijn door migratie, speelde progressief Nederland de conservatieve partijen met hun valse nostalgische nationalisme onbedoeld in de kaart.

Het verst hierin ging de VVD, die na het vertrek van Rutte hoopte met een nieuw gezicht en een onversneden rechts geluid door te kunnen als grootste machtspartij. Al in de staart van de campagne kon worden vastgesteld dat het geflirt van lijsttrekker Dilan Yesilgöz met de PVV en het spelen met vuur door het centraal zetten van het thema migratie in de campagne, in het gezicht van voorheen de liberalen was ontploft. Kiezers zijn niet gek, en diegenen die daadwerkelijk tegen migratie en tegen Europa zijn, wendden zich massaal tot de partij die dat onderwerp al bijna twintig jaar succesvol weet uit te buiten: de PVV. De VVD maakte Wilders, die onder Rutte jarenlang gedwongen aan de zijlijn stond, weer politiek relevant door hem de ruimte te bieden mee te gaan regeren en de campagne-agenda cadeau te doen.

Nu de stemmen geteld zijn begint de traditionele fase van de coalitievorming. Om meerdere redenen zal die ingewikkeld worden. Los van de vier ‘grote’ partijen (in volgorde PVV, GroenLinks-PvdA, VVD en NSC), is er nauwelijks een partij met enig gewicht te vinden in de Kamer. De versplintering is niet afgenomen, nog altijd zijn er vijftien partijen die volgende week hun opwachting maken in de blauwe Kamerbankjes.

Wilders is nu eerst aan zet, hij zal moeten proberen partijen te overtuigen met hem samen te werken. Een half uur na het sluiten van de stembussen zei Wilders al dat hij premier voor alle Nederlanders wil zijn en geen besluiten te zullen nemen die tegen de grondwet ingaan. Dat is een gotspe: de rechtsstaat is geen knopje dat je situatieafhankelijk aan of uit kunt zetten.

Wilders zei ook dat het nodig was om over schaduwen heen te springen, en dat gold wat hem betreft voor zowel de PVV als voor andere partijen. NSC en BBB toonden zich woensdag beide bereid in elk geval te gaan praten met Wilders. Het land moet bestuurd worden, zegt Omtzigt. Dat klinkt uiterst verantwoordelijk, maar toch niet tegen elke prijs. Juist van NSC mag verwacht worden dat de bescherming van de rechtsstaat een ononderhandelbaar punt zal zijn. Of de VVD bereid is onder Wilders te dienen blijft voorlopig ongewis. Yesilgöz durfde na de voor haar dramatische uitslag die beslissing niet op eigen houtje te nemen, zij wil eerst de fractie horen. Ter linkerzijde van de VVD is er nul bereidheid om met de PVV in zee te gaan. Als de traditie overeind blijft dat de grootste partij ook daadwerkelijk gaat regeren, wacht Nederland dus een radicaal rechtse coalitie.

Per saldo is de winst van de PVV slecht nieuws voor Nederland. Een partij die willens en wetens tweederangs burgers creëert op basis van afkomst of religie, die Nederland weg wil halen uit de Europese Unie, die de hulp aan Oekraïne direct wil stopzetten, die de pijlers van de democratie aanvalt („nep-parlement”, „D66-rechters”), die de persvrijheid niet serieus neemt („Journalisten zijn - uitzonderingen daargelaten - gewoon tuig van de richel”). Een partij ook die intern geen democratie of inspraak duldt, die openlijk aanschurkt tegen Vladimir Poetin, die nauwelijks economische plannen noch ervaren mensen heeft om Nederland door de onzekere toekomst te loodsen. Om nog maar te zwijgen over de rol die Nederland internationaal kan spelen. Of beter: niet meer kan spelen. Sommige schaduwen zijn te groot om overheen te springen.

Al deze bezwaren tegen de PVV doen niets af aan de legitieme keuze van ruim twee miljoen kiezers, die met hun stem aangeven genoeg te hebben van de manier waarop er de afgelopen dertien jaar politiek is bedreven. Hun signaal is helder, begrijpelijk ook en daar moet naar geluisterd worden. Niet alleen door Wilders, maar door alle partijen. Het stemt wel treurig en zorgelijk dat Nederland het zo ver heeft laten komen.

#politics

[beardedmrbean]

There really is a sense of a new era beginning in Dutch politics in next week's snap parliamentary election.

Not only is a party formed only three months ago topping the polls, but the Netherlands could be about to welcome its first female prime minister too.

After 13 years as prime minister, Mark Rutte is bowing out and the 22 November election caused by the collapse of his government is being fought on a cluster of domestic crises - from the high cost of living and a shortage of housing, to healthcare and climate change.

What you need to know

Even though it has been only two years since the last vote, many of the leaders standing are new, including the two front-runners.

Dilan Yeşilgöz, 46, the new head of Mr Rutte's liberal-conservative VVD and a daughter of Turkish refugees, is now widely tipped to lead her country.

Pieter Omtzigt, 49, is riding a wave of popularity in Dutch politics, with his centrist New Social Contract party emerging from nowhere as election favourite. But he has so far been lukewarm about becoming prime minister.

What makes this election highly unpredictable is the significant proportion of floating voters deciding which 26 parties should fill the 150 seats in the Dutch parliament. There is a minimal threshold and the polls suggest as many as 17 parties could get in. The last coalition took nine months to form and lasted less than two years.

Who to watch out for

Dilan Yeşilgöz: Once dubbed a "pitbull in high heels" because of her no-nonsense politics,, she has run a slick campaign as new VVD leader. A promo video shared on social media shows her sparring with heavyweight kickboxing champion Rico Verhoeven.

As justice minister, she was seen as a tough negotiator and a strong communicator and her gender has played no part in her campaign. "I think she's avoiding these issues because the party has an over-representation of male voters in its electorate," says Sarah de Lange, professor of Political Pluralism at the University of Amsterdam.

She appeals to voters under the slogan "On your side", promising renewal despite her party being in power for more than a decade, while still sticking to a liberal-conservative message that plays well with Dutch voters.

She came to the Netherlands as a seven-year-old Turkish-Kurdish refugee, but has adopted a hard line on immigration, vowing to introduce a two-tier asylum system, cancel permanent residence permits and take better control over all forms of migration.

Unlike her predecessor as head of the VVD, Ms Yeşilgöz has not ruled out working with anti-immigration populist leader Geert Wilders, whose Party for Freedom (PVV) is riding high at fourth in the polls.

Pieter Omtzigt: An unlikely party leader, he is riding a wave of popularity in Dutch politics, having played a prominent role in 2019 in exposing a welfare scandal that left more than 20,000 families wrongly labelled as fraudsters and deprived of child benefit.

The scandal eventually brought down the third Rutte-led government in 2021. Months later Mr Omtzigt left the Christian Democrats and took several months off work for exhaustion.

Until now his ambition has been reserved for the backbenches but he has not ruled out becoming prime minister. "I have a strong preference to stay in parliament and I've already had that preference for a long time," he said.

And yet he is the politician setting the agenda in this election, says Simon Otjes, from the University of Leiden: "It's his election, his campaign, he dominated; other parties are waiting to see what Pieter Omtzigt will do."

His two big themes have become unlikely buzzwords in the campaign: improving socio-economic security - bestaanszekerheid - of Dutch households and changing the management culture of politics - bestuurscultuur.

As speculation increases of a coalition made up of four centre and right-wing parties, he has stressed he is not open to working with populist leader Geert Wilders, because "as a party you can only form a government that sticks to classic fundamental rights".

Geert Wilders: The Party for Freedom has long called for a ban on mosques, the Koran and Islamic schools, although Mr Wilders now says "there are obviously more important priorities", indicating that he is keen to play a part in government. His party is currently fourth in the polls, behind a Green-Labour alliance.

Frans Timmermans: The only left-wing candidate riding high in the polls, he resigned from his role as EU climate commissioner to lead the joint campaign by the Labour and GreenLeft parties.

One poll put the Labour-Green leader as favourite for the role of prime minister among 18-34 year-olds. But the man who spearheaded the EU's green deal had to drop a party pledge to halve emissions of nitrogen pollutants such as nitrogen oxides and ammonia by 2030 after talking to young farmers.

Caroline van der Plas: In March, her right-wing populist BBB Farmer-Citizen Movement stormed to victory in provincial elections and became the biggest party in the Dutch upper house of parliament, the senate.

That momentum has fallen away but the BBB could feature in the next government. Their big focus is on fighting stricter climate measures and imposing a refugee quota but Ms van der Plas has ruled out being prime minister as she is scared of flying and would rather be talking to the public than doing politics in Brussels.

What are the big issues?

Housing shortage: It has become so serious that the price of an average home has climbed above €400,000 (£350,000), because there about nine times as many home-hunters as flats or houses for sale.

Asja has spent seven months actively searching for a home for herself and two young children. "On a teacher's salary it's impossible to get an €800 [monthly] mortgage," she told the BBC.

State-subsidised social housing is in high demand and short supply, while private rents in major cities have rocketed. Students struggle to find accommodation and earlier this year more than 100,000 people signed a petition calling for more affordable housing.

Cost of living: Rising prices in the shops, energy and housing have left an estimated 830,000 people below the poverty line, but polls suggest a majority of Dutch people - even on middle incomes - say they're concerned about the future.

Even those who manage to find somewhere to live are facing record high energy bills. Trainee teacher Laurie Schram says she and her daughter depend on onesies and electric blankets to manage.

All the parties agree there is a crisis and Leonie de Jonge of the University of Groningen says the issue "has almost become depoliticised". Among 18-34 year olds, money worries are the decisive issue in determining who to vote for.

Climate change: Ten days before the election, tens of thousands of marchers in Amsterdam called for immediate action on the climate crisis. The Labour-Green alliance has put the issue high in its campaign, but Pieter Omtzigt has suggested that recent climate policy has focused on "an elite who can pay for it".

Healthcare: Care costs are rising everywhere, and five million Dutch citizens describe themselves as unofficial carers.

The Dutch have been paying for health insurance since 2006, on average more than €141 a month for basic care - but 61% worry they won't be able afford it. That might be why many voters want healthcare nationalised again.

#nunyas news

[saulsplace]

Hoog tijd voor een nieuw economisch paradigma!

Ware rijkdom ligt niet in consumptie, maar in de vervulling die werk kan bieden, betoogde uw auteur in 2015 in een artikel. Tien jaar later kan dit idee misschien vreemd klinken, nu zoveel mensen worstelen met geldzorgen. Naast financiële problemen is er echter nog een ander prangend probleem dat velen kwelt: bij veel banen ontbreekt een zinvolle impact op de wereld. Dit probleem wordt nog urgenter doordat mensen vastzitten in dit soort werk om financiële problemen te vermijden.

In zijn boek Bullshit Jobs (2018) beschreef antropoloog David Graeber (1961–2020) het probleem van het gebrek aan arbeidsvreugde in relatie tot de vervreemding tussen de echte wereld en het arbeidsproces. Onlangs keerde mijn aandacht terug naar dit onderwerp door informatie die ik kreeg van een bevriende ondernemer. Hij is gespecialiseerd in de zorgsector en in wetgeving op en rond de arbeidsmarkt. Hij vertelde me over de situatie in Spanje, waar veel medisch personeel enkel kansen krijgt om deeltijds te werken in de zorg. Daarnaast moeten zij administratieve taken uitvoeren om voldoende inkomen te verdienen. Ondanks hun uitstekende opleiding is het voor velen niet mogelijk om hun roeping uit te voeren, namelijk zorgen voor anderen.

Om de sfeer te proeven beginnen we maar gewoon even met een dialoog tussen de ondernemer en een niet nader te noemen persoon van de vakbond. We zouden verwachten dat de vakbond hoofdzakelijk bezig is om de sfeer op de werkvloer te verbeteren en te zorgen voor bestaanszekerheid voor werknemers. De prioriteiten blijken echter anders te liggen. De ondernemer woonde vele bijeenkomsten bij van de werkgeversbranche en hij zag veranderingen in de ideologische koers. Er werd steeds meer gepreekt over diversiteit, inclusie en intersectionaliteit: steeds was het de vraag of alle ondernemers dat oprecht meenden. Wellicht niet, maar mijn goede vriend zag het en onderging het.

Na lange onderhandelingen tussen werkgevers en vakbonden waren er weliswaar ideologische woke geurvlaggen gevestigd, maar in de kern – wat betreft geldzaken en de balans tussen economische zekerheid en flexibiliteit – zat de zaak nog steeds muurvast. Toen hij zag dat de andere werkgevers begrepen dat zij ondanks hun ideologische kleurverandering niet verder zouden komen, greep hij zijn kans om de waarheid te spreken.

“Nee – ik wil mij niet specifiek richten op transgenders. Hier lig ik niet wakker van. Iedereen die de functie goed kan uitoefenen is welkom. Verder ben ik er simpelweg niet mee bezig.” “Jij wil gewoon geld verdienen!”, snauwde de vakbondspersoon hem toe. “Dat klopt.” antwoordde hij rustig. “Daarom ben ik ondernemer. Ik blijf in mijn rol. Daar ben jij blij mee ook.” “Huh?” “De laatste vijf jaar zaten we in een situatie waarin de werkgevers jullie van de vakbond voortdurend naar de mond praatten. Zogenaamd zouden mijn collega’s zo wakker liggen over inclusiviteit op de werkvloer. Grotendeels onoprecht. Dat voelde je al aan. Jij geloofde ons niet en daar heb je gelijk in. Het ging ten koste van ons onderlinge vertrouwen. Wij als werkgevers willen deugen en zijn bezig de samenleving om te buigen naar jullie utopie. In de hoop jullie vertrouwen te winnen. Vergeefs natuurlijk. Dat werkgevers zo hard meedoen met het bevestigen van jullie ideologie, zou je angst moeten inboezemen. Daarmee stevenen wij af op een communistische heilstaat met bijbehorende planeconomie. Jij verliest daarin uiteindelijk jouw bestaanszekerheid en transgenders idem dito.”

De persoon van de vakbond was met stomheid geslagen en zei nog even niets. De ondernemer ging verder. “Daarom is het heel goed dat ik, als ondernemer, nu naar voren stap en weer hardop zeg: JA, IK WIL GELD VERDIENEN. Dat is een trein die ik aan het rijden breng. Een kapitalistische trein. En het is jouw rol om aan de laatste wagon te hangen en te zeggen: ‘Ondernemer, jij gaat zo snel. Hou rekening met de achterblijvers!’ Dan gaan we daarover een potje armdrukken. Resultaat is een iets minder hard rijdende trein waarin ook de achterblijvers in de wagon deelnemen aan de reis. Zo bouwen we een verdienmodel rond het goede en verbetert het onderlinge vertrouwen. Met al dat deugpronken, al dat ‘woke’, doen werkgevers alsof inkomsten genereren onderaan de ladder staat van prioriteiten. Daarmee liegen we tegen onszelf en tegen de wereld. Logisch dat jullie ons niet vertrouwen.”

De vervreemdende ervaring die doorklinkt in dit gesprek, is een uitmuntende aanleiding om het probleem met de arbeidsmarkt dieper aan te snijden. Bullshit jobs zijn er misschien altijd geweest, maar nu komt het fenomeen steeds meer naar de voorgrond en het raakt steeds meer mensen in hun dagelijks leven. Het hervormen van sectoren die op zich best efficiënt waren, leidt ertoe dat de financiële plussen die dat oplevert, worden omgebogen naar nóg meer bullshit jobs.

Graeber betoogt dat de toename van bullshit jobs samenhangt met de groeiende impact van de financiële sector. Dit verklaart ook waarom essentiële banen steeds meer onnodige taken bevatten. Om dit te begrijpen, gaan we terug naar de opkomst van het industriële kapitalisme. Ondernemers richtten zich toen vooral op de productie van specifieke producten, zoals landbouwmachines of ontbijtgranen. De bedrijfsleiders hadden in cultureel opzicht méér gemeen met de werknemers aan de lopende band dan met professionele investeerders en beursspeculanten. Hoewel ze financiële diensten gebruikten, stonden bedrijfsleiders toch wantrouwend tegenover de financiële sector, wat merkbaar was in de interne organisaties van bedrijven.

Rond 1970 trad er een verandering in, omdat de elites van de financiële sector en die van de managers, overheid en de bureaucratische toplaag, in feite fuseerden. CEO’s begonnen nu heen en weer te springen tussen bedrijven in totaal verschillende branches. De band tussen werkgevers en werknemers werd flexibeler en werknemers voelden zich minder loyaal naar hun bedrijf en werkgever. Om het gedrag van werknemers te monitoren en hun loyaliteit af te dwingen, werden bureaucratische pressiemiddelen ingevoerd.

Een belangrijke gevolgtrekking, die ook aansluit bij de praktijkervaring van de geciteerde ondernemer, is dat menselijke arbeid nu plaatsvindt binnen een systeem dat in theorie kapitalistisch is, maar in de praktijk heel anders functioneert dan wat begrepen en verklaard kan worden vanuit klassieke economische theorieën zoals die van Adam Smith, Karl Marx, Von Hayek en Keynes.

Wellicht vinden we een belangrijke aanwijzing bij de Franse theoreticus Guy Debord. Hij stelde in De spektakelmaatschappij (1967) dat de economie is overgegaan van ‘zijn tot bezit’ op ‘zijn tot schijnen’. Het geproduceerde product, wordt binnen het kapitalistische proces losgelaten en vervangen door representatie van dat product. Oftewel, niet het verwerven van bezit is nu de belangrijkste drijfveer van het kapitalisme, maar de handel in impressies, in sfeerbeelden, in ervaringen en status qua wat anderen van ons vinden. Dit verklaart de extreme aandacht voor marketing en PR, voor ideologische geurvlaggen op het werk. Het verklaart de groteske geldsommen die opgaan aan sociale media en aan CEO’s die net als feodale vorsten willen pronken met hun hofhouding, met hoeveel personeel zij onder zich hebben, los van hoe efficiënt het bedrijf opereert.  

Kortom, Marx dacht dat het internationale handelsimperialisme de hoogste en laatste fase van het kapitalisme was, voorafgaand aan de uiteindelijke implosie. Maar er was nog een fase daarná, namelijk de productie en marketing van gebakken lucht. Graeber schiet dus tekort in zijn analyse van ‘bullshit jobs’; we moeten eerder spreken van een ‘bullshit economie’ die de voedingsbodem vormt voor dergelijke banen. In deze economie moeten ondernemers die iets tastbaars willen produceren en een positief resultaat willen bereiken, door bureaucratische en ideologische hoepels springen. Zéker de kleine zelfstandige wordt tot wanhoop gedreven.

Deze vernietigende situatie geldt helaas niet alleen voor multinationals, de overheid en mensen in loondienst. Neem nu een lunchroom-ijssalon in een dorp als Velp. Het is halverwege april en de zomer moet nog beginnen. Toch zit de zaak al vol met vliegen. De eigenaar kan hiertegen weinig doen: het ophangen van plakstrips om de vliegen te vangen is verboden onder het mom van ‘dierenmishandeling’. Als hij toch plakstrips ophangt, kunnen inspecties hem boetes opleggen van honderden euro’s. Dit is totaal ontmoedigend voor de motivatie om iets moois te creëren. Als ondernemer moet je dus ondernemen onder een regime dat eigenlijk niet wil dat jij onderneemt. Je zou dan een akkoordje moeten sluiten met de lokale burgemeester, om dit absurde beleid niet te handhaven in het belang van de gemeenschap die van de lunchroom gebruik wil maken. Helaas zijn er in Nederland geen gekozen burgemeesters en zijn de huidige burgemeesters afhankelijk van het partijkartel en de baantjesmolen. Wat kun je hier nog aan doen?

Jonge kinderen zijn meestal opgewekt wanneer zij ontdekken dat ze voorspelbare resultaten in de wereld kunnen bewerkstelligen. In dat stadium maakt het nog niet uit of wat ze bewerkstelligen ook nuttig is of een gunstig gevolg heeft voor henzelf. Simpelweg iets in gang kunnen zetten, biedt vreugde. Dit ‘plezier van het zijn van de oorzaak’ laat zien hoe essentieel het is, voor het zijn van een volwaardig mens, om een causale impact op de wereld te hebben. Experimenten laten ook zien dat, als het kind eerst plezier heeft in oorzaak-gevolg relaties in gang zetten, en als daarna die gevolgen worden weggelaten, het kind boos en verdrietig wordt en zich volledig van de wereld afsluit.

Hieruit volgt dat het geestelijk zeer schadelijk en ontwrichtend is voor mensen om een baan te hebben waarin iedereen doet alsof je invloed hebt, en alsof die invloed een relevante impact maakt, terwijl dit in werkelijkheid niet zo is. Als bedrijven werknemers gaan betalen voor hun tijd en aanwezigheid, in plaats van voor eenheden zinvol verrichte arbeid, zien we hoe de economie ten prooi valt aan perverse wisselwerkingen. De bullshit economie maakt de werknemer tot een pion in het machtsspel van een ander. Een pion die een verbeelding in stand houdt, een illusie van meer controle, efficiency en merkbekendheid. De arbeidsproductiviteit stijgt al jaren niet meer!

Doordat werk steeds meer onder protocollen wordt gebracht en wordt opgedeeld in compartimenten onder het mom van ‘efficiency’, is de oorspronkelijke betekenis van het begrip ‘zorg’ in dienstverlening aan het vervagen. In een zorgdienst is het normaal zo dat één persoon betaalt voor zorg. Daarbij gaat de ontvanger van het geldbedrag een overeenkomst aan, om ‘aan te voelen’ wat de betaler precies verlangt en verwacht, wat diens wensen zijn. De zorger raakt dus bedreven in het ‘aflezen’ van de emoties en intenties van de ander, terwijl hij die betaalt, dit omgekeerd niet hoeft te doen. Dit fingerspitzengefühl biedt sociale meerwaarde. Het maakt dat mensen die werken in een praktische zorgomgeving, vaak fijn zijn om mee te werken en mee om te gaan. Helaas verdwijnt dit emotionele kapitaal als een gevolg van bureaucratisering en digitalisering.

Voor een bondige samenvatting van wat er de laatste vijftig jaar met het kapitalisme is gebeurd, kijken we naar de Elephant Tea Factory aan de rand van Marseille. Dit was oorspronkelijk een zelfstandig bedrijf, maar werd overgenomen door Unilever, de eigenaar van Lipton, de grootste theeproducent ter wereld. Initieel werd de fabriek met rust gelaten en hadden de werknemers de gewoonte om aan de machines te sleutelen. Dit leidde in de jaren negentig tot verbeteringen die de productiesnelheid met vijftig procent verhoogden en daarmee ook de winsten.

In de jaren vijftig, zestig en zeventig was de consensus in de industriële wereld dat bij verbetering van het productieproces een deel van de hogere winsten terugvloeit naar de werknemers. Echter, vanaf de jaren tachtig gebeurde dit niet meer, doordat bedrijven werden overgenomen door managers die behoren tot een globale elite van beroepsbestuurders. Een medewerker van de theefabriek legde dit uit aan Graeber:

“Kregen wij wat van dat geld? Nee. Werd het teruggeïnvesteerd in de fabriek, voor meer arbeiders en meer machines? Ook niet. In plaats daarvan werden er meer kantoorklerken aangenomen. Toen ik hier begon te werken waren er slechts twee: de baas en zijn personeelschef. Nu zijn er zeven kantoormedewerkers die rondlopen en notities maken terwijl wij werken. Ze praten erover in vergaderingen en schrijven verslagen. Eigenlijk proberen ze hun eigen baan te rechtvaardigen en dat lukt maar niet.”

Doorgaans dient administratief personeel om de efficiëntie te verhogen. Hier had dit geen zin, omdat de arbeiders de efficiëntie van de fabriek eigenstandig al maximaal hadden verhoogd. Toch werden er kantoorklerken neergezet. Dit heeft dus niets met efficiëntie of productiviteit te maken maar alles met de veranderde rolopvatting van corporaties. Nu er geen gangbare praktijk meer is dat verhogingen van arbeidsproductiviteit zich vertalen in meer voordeel voor werknemers, is het hoogst haalbare dat je net genoeg doet om niet ontslagen te worden. Dit is dodelijk voor de arbeidsmoraal en heeft ook tot gevolg dat die taskmasters en box-checkers worden aangenomen om personeel te controleren. Helaas zijn de opbrengsten van de verhoogde productiviteit omgezet in peperdure gebakken lucht.

Wij concluderen dat deelnemen aan het arbeidsproces een vervreemdende ervaring is geworden. Is hier een praktisch advies aan te verbinden? Eigenlijk niet. Het individu kan er geen impact op maken en zal steeds meer worden blootgesteld aan geraffineerde vormen van gaslighting en manipulatieve nudging. Het meest zinvolle is om je zoveel mogelijk aan het arbeidsproces te ontrekken, totdat het weer een aantrekkelijke optie wordt. Dit laatste is evident niet uitsluitend financieel bedoeld.

Steun Sid Lukkassen via BackMe om dit werk mogelijk te blijven maken: https://sidlukkassen.backme.org/  Absoluut aan te raden is het om zijn werk te volgen via Telegram!

#Economie #paradigma #david graeber #zorgsector #vakbond #woke #diversiteit #inclusie #intersectionaliteit #transgenders #regenboogvlaggen #ondernemerschap #ideologie #karl marx #arbeidsproductiviteit #efficiëntie #kapitalisme #productiviteit #kantoorklerk #column #sid lukkassen

[regioonlineofficial]

Ook in gemeente Zeist heeft 1 op de 10 vrouwen en meisjes te maken met menstruatiearmoede en niet altijd geld voor maandverband en tampons. Om deze vrouwen te helpen is het Menstruatieproducten Uitgiftepunt (MUP) in het leven geroepen. Hier kunnen maandverband en tampons gratis en anoniem worden opgehaald. Vandaag, op Wereld Menstruatiedag is het 13e MUP in gemeente Zeist geopend. Bij de L-flat in Vollenhove kan iedereen die dit nodig heeft nu gratis menstruatieproducten halen.  Door menstruatiearmoede gaan meisjes en vrouwen liever niet de deur uit terwijl ze ongesteld zijn, of worden er onhygiënische oplossingen bedacht. Sommige meisjes gaan bijvoorbeeld een paar dagen in de maand niet naar school, omdat er niet genoeg geld is voor maandverband. De MUP’s met gratis menstruatieproducten kunnen uitkomst bieden. De punten worden bevoorraad door het Armoedefonds. Door heel Nederland zijn er al ruim 2.000 MUP’s te vinden. “De menstruatie is nooit leuk, en al helemaal als je dan ook geen goede producten kunt kopen. En menstruatieproducten zijn best duur! Meisjes en vrouwen die het financieel moeilijk hebben, lopen dan tegen extra belemmeringen op als zij ongesteld zijn. Daarom ben ik zo blij met de steun van het Armoedefonds en de inzet van de vrijwilligers achter de MUP’s,” zegt Laura Hoogstraten, wethouder Bestaanszekerheid gemeente Zeist. Gedreven vrijwilligers pakken menstruatiearmoede aan De afgelopen jaren maakte een groep gedreven vrijwilligers de eerste MUP’s mogelijk in gemeente Zeist. In 2021 opende Selma van den Braak de eerste MUP, bij haar woning in Kerckebosch. Volgens de vrijwilligers is de vraag enorm. Rianne Verduin, vrijwilligster van de nieuwste MUP bij de L-flat: "Iedere vrouw in Zeist moet kunnen beschikken over de producten die nodig zijn!” Gemeente Zeist telt inmiddels 13 MUP’s, en er zijn plannen voor een 14e uitgiftepunt. Gemeente Zeist werkt samen met het Armoedefonds In 2023 werd er in de gemeenteraad een motie aangenomen om in gemeente Zeist meer te doen om vrouwen en meisjes die last hebben van menstruatiearmoede te helpen. Daarom is de gemeente een structurele samenwerking met het Armoedefonds aangegaan, zijn er meer MUP’s geopend en is de vindbaarheid verbeterd. Op de website van MeanderOmnium vind je een overzicht van de MUPs in Zeist. Wil je doneren? Dat kan via het Armoedefonds of door dichte, ongebruikte verpakkingen maandverband en tampons naar één van de MUP’s te brengen.

[dino4949blog]

https://www.kansfonds.nl/over-ons/bestaanszekerheid/

[rtvideaal]

Nieuw beleid voor inwoners die het financieel moeilijk hebben in Bronckhorst

De gemeente Bronckhorst wil inwoners die het financieel moeilijk hebben duurzaam ondersteunen, zodat ze mee kunnen doen in de samenleving. Vooral voor kinderen is het belangrijk dat ze deelnemen aan activiteiten op school, aan sport en cultuur en met hun maatjes mee kunnen doen. Onlangs stelden de wethouders en burgemeester Marianne Besselink het bestaanszekerheid beleid op voor de periode…

View On WordPress

[harrybartelds]

[pathsofoak]

PVV Programma: Veiligheid - Defensie

Ja. Hier maak ik me toch wat meer zorgen over, en met "extreem veel" bedoel ik dat het me verbaasd dat dit tijdens de campagne niet door links naar voren is gehaald.

Zelfde als de vorige post over bestaanszekerheid, zorg, en onderwijs zoals beschreven in het partijprogramma van de PVV is dit zoveel mogelijk letterlijk overgenomen, maar ook voorzien van wat eigen commentaar. Ik focus bewust op onderwerpen anders dan migratie, en islam behalve als het echt niet anders kan vooral omdat we hier van Wilders al veel meer over weten, en het dus eigenlijk afleidt.

Ook een disclaimer, dit zijn de meningen van Wilders, niet van mij, tenzij anders vermeld. Ik geef enkel af en toe het perspectief van een hypothetische nieuwe PVV stemmer om te kijken naar waarom zoveel mensen Wilders stemmen.

Dit is trouwens het laatste wat ik vandaag opschrijf. Ik denk dat ik de belangrijkste punten die misschien niet zo bekend waren hiermee besproken heb

Veiligheid

Sorry, het wordt lang. Ik ga er vanuit dat zowel de VVD als de NSC te gematigd zijn om Wilders het merendeel hiervan te laten uitvoeren, maar toch maak ik me hier extreem zorgen over. De standpunten zijn letterlijk overgenomen, maar alle omschrijving is mijn eigen. Ik ga niet in op dingen die redelijk vanzelfsprekend zijn tenzij ik persoonlijk commentaar heb. Ik heb wel alle bullet-points hier neergezet, maar ik bespreek sommige dus niet.

10.000 extra politieagenten en veel meer agenten zichtbaar op straat, heropenen politiebureau in de wijk. Zero tolerance voor straattuig, waar nodig inzetten leger tegen straat-terroristen.

Luister. Hij zegt het niet, dus je kan het niet voor een feit nemen, maar. Laat een ding heel duidelijk zijn. Dit kan heel goed doelen op demonstraties. Sterker nog, ik zie geen andere uitleg dan dit of hooligans (het is waarschijnlijk allebei), maar dit gaat 100% inhouden dat Wilders het leger af gaat sturen op protesten. Mark. My. Words.

Levenslange gevangenisstraf wordt weer echt levenslang Uitzetten van criminele vreemdelingen en misdadigers met een dubbele nationaliteit na denaturalisatie: verplichte remigratie criminelen.

Hij noemt niet hoe zwaar het misdrijf moet zijn. Ik heb het persoonlijk sowieso niet eens met deze regeling, maar hij is bij andere standpunten specifieker. Hij kan bedoelen dat dit alleen gebeurd bij moord, verkrachting, mensensmokkel of drugshandel. Hij kan ook statushouders die winkeldiefstal plegen zonder tweede kans het land uitzetten.

Stevige minimumstraffen en hogere maximumstraffen, geen taakstraffen.

Denk aan zijn eerdere plan om het leger op “straatterroristen” af te sturen. Een agent of soldaat in zelfverdediging (of perongeluk, of helemaal niet) geduwd? Da’s een gevangenisstraf onder Wilders.

Altijd vervolging en nooit verjaring bij gewelds- en zedenmisdrijven.

Het “nooit verjaring” gedeelte boeit me hier niet zoveel, die vindt ik wel logisch, maar ik vraag me af wat hij bedoelt met “altijd vervolging”. Dit wordt neergezet als tegenovergestelde van “verjaring”, maar het kan ook betekenen dat er geen uitzonderingen meer zijn voor mensen die verminderd toerekeningsvatbaar zijn.

Jihad-sympathisanten preventief opsluiten via administratieve detentie.

Niet om die vergelijking te maken, maar ten eerste wordt er a) niet uitgelegd wat het verschil is tussen een gemiddelde moslim en een aanhanger van de jihad, en tweede, hallo. PREVENTIEF. Dat houdt in: geen veroordeling. Dat houdt in: wettelijk nog niet schuldig verklaard. Dit is een reëel risico op concentratiekampen in Nederland.

Levenslange gevangenisstraf voor veroordeelde terroristen.

Dit klinkt niet verkeerd, totdat je je bedenkt dat Wilders een heel breed begrip van “terroristen” heeft. Dit gaat niet over terrorisme zoals Zaventem of Parijs alleen, maar ook over de zogenaamde “straatterroristen”. Levenslang. Dat wens ik zelfs de wappies niet toe, en die zouden daar toch ook het slachtoffer van geweest zijn als “straatterroristen” betekent wat ik denk dat het betekent.

Dader moet alle kosten van zijn misdrijf, vervolging en straf betalen.

Oftewel, levenslange schuld, zeker als je een langere gevangenisstraf krijgt. Je komt er nooit vanaf.

Vanaf 14 jaar altijd volwassenstrafrecht toepassen bij zeden en gewelds-delicten.

14-Jarigen zijn hormonale idioten, cru gezegd. Ze hebben begleiding nodig en daarbovenop, kijk naar de bovenstaande (en onderstaande) punten. 14-Jarigen moeten 40 uur per week in een gevangenis werken, hebben geen kans op vervroegde vrijlating en een hogere kans op levenslange straffen, en daarnaast zitten zij (of hun ouders) in de schulden nog voordat ze klaar zijn met de middelbare.

Streng regime in gevangenissen; gevangenen moeten een uniform dragen en 40 uur per week arbeid verrichten.

A) legale slavernij, B) Hij wil dit ook voor kinderen, en C) dehumanisering door het uniform te verplichten.

Forse versobering gevangenisregime, opbrengst naar ouderenzorg. Digitale schandpaal voor daders van geweld- en zedenmisdrijven.

Dit vind ik überhaupt al belachelijk, maar kunnen we ons nogmaals herinneren dat kinderen hier ook onder gaan vallen? Zelfs als je je straf hebt uitgezeten en afbetaald, kan je nooit meer normaal in het leven stappen, want iedereen kan je naam opzoeken.

Afschaffen TBS Geen vervroegde vrijlating. Celstraf moet geheel uitgezeten worden. De verkoop van drugs aan minderjarigen wordt dubbel zo zwaar gestraft

Luister, ik denk eerlijkgezegd niet dat Wilders het merendeel hiervan voor elkaar zou krijgen. Ik denk dat NSC hiervoor te gematigd is, en de VVD toch misschien ook, maar hij wil het wel. Het is hier vrijwel niet over gegaan tijdens de campagne, dus ik durf eigenlijk te zeggen dat veel mensen niet eens weten dat Wilders dit wil. Ik wist het niet. Ik vermoedde het, maar dit is toch wel echt extreem. Kinderen kunnen onder Wilders bij een gewelds- of zedenmisdrijf levenslang in de gevangenis belanden waar ze vervolgens 40 uur per week moeten werken.

Defensie

Ik heb hier absoluut nul verstand van en hij houdt het vrij kort, dus hier de standpunten die gehighlight worden:

De Nederlandse Krijgsmacht blijft zelfstandig. Geen EU-leger en geen samensmelting met het Duitse leger

We sturen ons geld en Defensie- materieel zoals F16’s niet naar Oekraïne maar houden het voor onze eigen Krijgsmacht

Turkije uit de NAVO

Bij de verdediging van ons land hoort ook de verdediging van de Nederlandse grens. Defensie wordt ingezet voor grensbewaking om de asielstormloop op ons land te stoppen

Instellen van een Backpay-regeling voor de weduwen ter erkenning en financiële compensatie van het salaris van hun overleden man

#GADVERDAMME #ngl als hij dit voor elkaar krijgt vind ik dit eigenlijk nog erger dan het klimaatbeleid #daar doet hij tenminste nog alsof-ie een back-up plan heeft voor risicogebieden #KINDEREN KUNNEN GEWOON LEVENSLANG KRIJGEN #ik ga ook niet meer door vandaag btw #zijn zorgbeleid stelde me nog enigzins gerust maar als de VVD en NSC hier niet heel hard op in gaan #moet er niet aan denken #PVV programma

[peterpauldoodkorte]

Doorpakken graag!

Een ministerie voor Samenleving, Bestaanszekerheid en Actief Leven Een minister voor Samenleving en bestaanszekerheid en een staatssecretaris voor gezond en actief leven en integrale zorg. Kortom, een ministerie dat niet de domeinen maar de leefwereld van mensen als vetrekpunt neemt. Het kabinet is demissionair. Nederland maakt zich op voor de verkiezing van een nieuw parlement en vervolgens de…

View On WordPress

#actief leven #bestaanszekerheid #doorpakken #regeerakkoord #samenleving

[atevegter]

3059 Bestaanszekerheid

Iedereen heeft het tegenwoordig over bestaanszekerheid. Je zou bijna denken dat daar een probleem mee is. Mensen verdienen niet meer genoeg om van te leven en als ze een bijstandsuitkering krijgen is het helemaal hopeloos. Toeslagen helpen een beetje maar door de terugvorderingen van een niet goed functionerende overheid zijn honderdduizenden mensen zwaar in de problemen geraakt. Nu de…

View On WordPress

#ate vegter #column #dagboek #een zeker bestaan #Godfried Engbersen #Monnickendam #Nieuwsuur #Politiek

[nature-played-a-trick-on-me]

Iedereen praat over de bestaanszekerheid maar nu gaat de zorgtoeslag omlaag en zorgpremie omhoog rip

#ik woon 'begeleid' omdat ik iets te vaak te slecht ga om veilig op mezelf te kunnen wonen #ik krijg een miniuitkering wat prima is omdat ik ook geen huur hoef te betalen en vanuit de instelling geld krijg voor eten! prima geregeld #maar als ik zegmaar €40-€50 euro in de maand meer aan vaste uitgaven heb gaat er toch een probleemje komen #ze willen de kortingen op zorgtoeslag compenseren met kinderbijslag en huurtoeslag maar ik krijg dus geen van beiden #ik krijg €368 p.m. en zorgtoeslag en daar red ik t prima op omdat ik weinig kosten heb buiten zorg internet en ov #maar ja er blijft niet zo veel over als daar dan nog weer €40 afgaat

[ouafa070]

Waarom ik me kandideer voor de Tweede Kamer

Ouafa Oualhadj - “Zeer vereerd met mijn plek 28 op de concept kandidatenlijst van D66” schreef ik op Twitter. Ik deel graag waarom.

Toen het kabinet eerder dit jaar struikelde, zag ik om me heen het cynisme welig tieren. Social media stond er vol mee, zelfs zittende kamerleden gaven aan de hoop op te geven dat het ooit beter zou worden. Flaubert zei ooit: ‘Verwijt mij geen cynisme, ik heb de wereld niet uitgevonden’, en hij had natuurlijk gelijk. Ook ik voelde het regelmatig opborrelen: tijden waarin politiek Den Haag vooral vermaak opleverde en mijn engagement niet veel meer inhield dan twittergrapjes over versplinterende partijen. 

Maar bij mij kroop de afgelopen tijd ook iets anders naar boven. Een gevoel waarvan ik deze zomer merkte dat het sterker werd: opgeven is voor mij geen optie.

Eén persoon kan de wereld niet radicaal veranderen, dat weet ik ook wel. Maar één stem kan wel een verschil maken. In mijn studententijd ging ik langs bij toenmalig Europarlementariër Marietje Schaake in Brussel, en ik herinner me hoe inspirerend ik haar bevlogenheid vond. Vorige week was ik op de Dream Out Loud avond van BKB, en moest terugdenken aan Erik van Bruggen, die iedereen om zich heen altijd aanspoorde om politiek actief te worden. 

Nu voelt voor mij ook de tijd om te zeggen: het moet anders, en het kan anders. En daar wil ik voor opstaan. Campagne voeren voor méér kansengelijkheid, voor een progressief geluid, voor een toekomstgerichte economie. 

Want er staat nogal wat op het spel: bestaanszekerheid, kansengelijkheid, welke plek we in de wereld innemen. Maar ook: hoe betalen we het allemaal. Ik werk inmiddels zeven jaar op het ministerie van Financiën, en ik weet hoe belangrijk het is om een stevige economie te hebben en te houden - we hebben namelijk als land best wat financiële uitdagingen, zoals blijkt uit het rapport van de studiegroep begrotingsruimte dat gisteren verscheen. Willen we investeren in kansengelijkheid en klimaat, dan zullen er heldere keuzes gemaakt moeten worden. 

Bovenal geloof ik in een samenleving waarin iedereen zich vrij voelt om zichzelf te zijn. Daar schreef ik vroeger essays over, en daar wil ik me nu politiek voor uitspreken. Als kind in een stad van uitersten heb ik van dichtbij kunnen zien hoe kleine verschillen op jonge leeftijd kunnen leiden tot onoverbrugbare afstanden later.  Waar zes of zeven vinkjes de norm is, ben ik de afgelopen jaren juist het ‘missen’ van een paar vinkjes gaan zien als een kracht. Het geloof dat we nieuwsgierig moeten zijn naar andere perspectieven en nieuwe inzichten zit diep in mijn natuur. 

Juist daarom weet ik: de politiek kan het verschil maken. Alleen wanneer het volledige potentieel in de samenleving tot wasdom komt, zijn we innovatiever, slagvaardiger en weerbaarder. En daarmee optimistischer voor alles wat de wereld brengt.

Dat is mijn antwoord op die vraag ‘waarom’. De verkiezingen zijn niet alleen een hele leuke tijd qua #popcorn, relletjes en politieke juice. Het gaat ergens om. Het gaat om onze toekomst. 

Daarom sta ik op die lijst. Om voor dat geluid campagne te voeren. Wie weet wat er gebeurt en kom ik de Tweede Kamer in, dan ben ik daar klaar voor. Ik heb niet alleen een sterke maatschappelijke antenne, maar ook de politieke slagkracht om te werken aan een sterke economie die klaar is voor de toekomst en voor iedereen kansen creëert.

Maar mijn eigen plek is niet het belangrijkste doel van mijn kandidaatstelling: ik wil opstaan voor een geluid waar ik in geloof. Ik hoop dat dat anderen inspireert of aanzet om zich ook uit te spreken.

Uiteindelijk kan ik deze stap alleen zetten omdat ik geloof in hoop. In de woorden van Rebecca Solnit: “To hope is to gamble. It's to bet on your futures, on your desires, on the possibility that an open heart and uncertainty is better than gloom and safety.” In deze tijden waar ook bij mij soms cynisme de kop opsteekt, vind ik het essentieel om optimistisch te blijven en hoop te behouden. Om te geloven dat een andere toekomst mogelijk is.

[actuma]

Omzet horeca terug naar niveau van voor corona, maar uitdagingen blijven groot

Koninklijke Horeca Nederland (KHN) presenteerde 9 januari, op de eerste dag van Horecava,de economische terugblik op het horecajaar 2022 en een vooruitblik op 2023. Hoewel de omzet in de horeca weer op hetzelfde niveau is als voor de coronacrisis, blijven de (financiële) uitdagingen voor horecaondernemers groot. Dit komt met name door de hoge inkoopprijzen, de energiecrisis en tekorten op de arbeidsmarkt. Toch kijkt de branche vol goede moed en vertrouwen vooruit naar een mooi horecajaar. Hoge omzet, maar nog niet uit de problemen Na twee zware crisisjaren hebben gasten de horeca weer goed weten te vinden. De omzet van de sector zat in 2022 met 25,9 miljard euro iets boven het niveau van pre-coronajaar 2019. De fastfoodketens en lunchrooms zijn zelfs ruim boven het niveau van 2019 gestegen. Maar dit betekent niet dat de branche uit de financiële zorgen is. Vanwege onder andere de torenhoge inkoopprijzen, stijgende energiekosten en huren, worden ondernemers enorm in hun verdiencapaciteit beperkt. Verschillende energiesteunmaatregelen vanuit de overheid bieden enige compensatie, maar zijn niet voldoende om te voorkomen dat de rendementen zwaar onder druk staan. Het aantal horecabedrijven neemt nog steeds toe. Op dit moment zijn er 35.000 horecabedrijven met twee of meer werkzame personen, maar de groei zit voornamelijk in bedrijven met één werkzame persoon. Deze stijging zit met name in de eventcatering en particuliere hotels, zoals bed & breakfasten Airbnb-aanbieders. Horeca arbeidsmarkt; hoge instroom maar ook uitstroom, steeds minder professionals meteen vakopleiding De krapte op de arbeidsmarkt blijft een grote uitdaging voor veel horecaondernemers. Er zijnmomenteel 440.000 personen werkzaam in de horeca en er is een grote instroom van nieuwe, voornamelijk jonge, medewerkers. Deze groep bestaat voor een groot deel uit deeltijders en/of medewerkers zonder horecaopleiding. Het aantal mensen dat een vakdiploma in de horeca haalt, neemt al jaren af. Ook zien veel jongeren de horeca nog steeds als een tijdelijke werkgever en stromen na één of twee jaar weer uit. De spanning op de arbeidsmarkt zal naar verwachting in 2023 nét wat minder worden, maar de krapte blijft.KHN-voorzitter Robèr Willemsen: “Als branche ligt daar dan ook een van de belangrijkstefocuspunten voor 2023: laten zien hoe waardevol, leerzaam én leuk het is om te werken in de horeca. En dat het ook een zeer geschikte branche is voor een langdurige carrière, volopontwikkelmogelijkheden.” Volop kansen in 2023. Goed werkgeverschap en innovatie zijn cruciaal Het wordt voor de horeca opnieuw een uitdagend jaar. We leven in een onrustige wereld, met als gevolg ontrust op de markten. Maar de sector barst van veerkrachtige, creatieve en vindingrijke ondernemers. Ondanks de uitdagingen, ziet KHN dan ook volop kansen voor de horeca in 2023. Cruciaal is dat de horeca blijft investeren in goed werkgeverschap en innovatie. Meer dan ooit zal de horecawerkgever zich moeten inspannen om medewerkers langer te binden en boeien voor werk in de horeca. Innovatie door een slimme inzet van techniek en artificial intelligence kunnen een belangrijke rol spelen om tot een noodzakelijke productiviteitsverhoging en tegelijkertijd productenverbetering te komen. De horeca heeft een faciliterende overheid nodig De branche brandt van ambitie om de draad verder op te pakken, maar heeft hierbij een faciliterende overheid nodig. Een overheid die de branche niet nog meer lastenverzwaringen oplegt. En een overheid die bij het uitwerken van plannen om flexibiliteit op de arbeidsmarkt terug te dringen, niet doorslaat in het opleggen van onwerkbare normen voor een sector die een zekere flexibiliteit nodig heeft. Meer werken moet ook weer écht gaan lonen. De horecabranche heeft een overheid nodig die ruimte voor ondernemerschap weer in balans weet te brengen met bestaanszekerheid voor mensen. Bron: KHN Read the full article

[regioonlineofficial]

Het college van Enschede heeft vandaag de beleidsregel inkomstenvrijlating voor jongeren tot 27 jaar vastgesteld. Dit houdt in dat iemand met een bijstandsuitkering een deel van de inkomsten uit werk of een vrijwilligersvergoeding mag houden. Deze inkomsten worden niet van de bijstandsuitkering afgetrokken. De beleidsregel gaat op 1 juli 2024 in. Met dit besluit loopt Enschede vooruit op een aanstaande wetswijziging van de Participatiewet. Deze sluit jongeren tot 27 jaar nu nog uit van inkomstenvrijlating. De gemeente wacht de wetswijziging niet af en kan haar dienstverlening nu sneller aanpassen aan wat jongeren nodig hebben. Kansengelijkheid is een belangrijk onderwerp voor het beleid. Iedere jongere verdient de kans te krijgen om zich te ontwikkelen. Daar is soms maatwerk bij nodig. Wat houdt de nieuwe beleidsregel voor jongeren in Enschede in? Tot nu toe kwamen jongeren tot 27 jaar niet in aanmerking voor inkomstenvrijlating en vergoedingen voor vrijwilligerswerk. De gedachte hierachter was dat jongeren zich eerst moeten richten op onderwijs en het halen van een startkwalificatie. De komende wetswijziging in de Participatiewet trekt de regels voor jongeren en volwassenen gelijk. Dit betekent dat jongeren tot 27 jaar nu ook recht hebben op inkomstenvrijlating. ‘Door deze beleidsaanpassing wordt het aantrekkelijker voor jongeren om stappen te zetten richting werk. Wij hebben ons vanuit Enschede bestuurlijk en ambtelijk hard gemaakt voor een flink aantal wijzigingen in de Participatiewet. Daar is deze er één van. We begrijpen dat niet iedereen dezelfde behoeften heeft. Daarom blijven we maatwerk leveren, ook voor kwetsbare jongeren.’ aldus wethouder Arjan Kampman. Focus op de jeugd, focus op de toekomst Het college ziet het als een prioriteit om jongeren een goede start te geven. Daarom maakte het college eerder al een beleidsregel voor jongeren voor meer bestaanszekerheid. Sinds 2022 bestaat de zogenaamde Ketenaanpak. Jongeren krijgen hulp op verschillende gebieden, zoals financiën, huisvesting en praktisch functioneren. Ook schuldhulpverlening is toegevoegd aan die ketenaanpak die voortkomt uit afspraken uit het regionale programma ‘de Twentse Belofte’.

[straatconsulaat]

(via In 8 stappen naar bestaanszekerheid voor werkende armen)

#armoede #armen #bestaanszekerheid #stappenplan