#bojkot

[belgradeoldschool]

7.kolo superlige srbije: partizan - radnik 3:2 (17.9.2023)

uprava napolje

#uprava napolje #prazan jug #bojkot

[revelstein]

Apel. Zacznijmy od siebie

Apel. Zacznijmy od siebie

Rednacz przyzwoitego w sumie dziennika Rzeczpospolita, acz czasami nie mogącego się wyzbyć symetrystycznych ciągot,  jakiś czas temu (lipiec) wystosował ciekawy apel. Otóż zwrócił się do tzw. międzynarodowej społeczności o ukaranie lub też zbojkotowanie rosyjskich dziennikarzy, którzy otwarcie wspierają inwazję na Ukrainie. (more…)

View On WordPress

#apele #bojkot #Chrabota Bogusław #dziennikarze #prasa #propaganda #Rosja #rosjanie #Rzeczpospolita #top #tvp

[gtaradi]

VIDEO: Brucoši medicine bojkotirali uvodnu ceremoniju jer im se obratila doktorica koja je protiv abortusa

Društvenim mrežama širi se video studenata medicine na Sveučilištu u Michiganu koji su u nedjelju u protestu izišli s uvodne ceremonije jer im se na njoj došla obratiti doktorica Kristin Collier koja otvoreno govori o svojim stavovima protiv abortusa

Otkad je Vrhovni sud Sjedinjenih Američkih Država poništio važnu presudu kojom je ženama Ustavom bilo garantirano pravo na pobačaj, abortus je jedno od glavnih ideoloških pitanja u američkoj javnosti, piše Studentski.hr. Društvenim mrežama širi se video studenata medicine na Sveučilištu u Michiganu koji su u nedjelju u protestu izišli s uvodne ceremonije jer im se na njoj došla obratiti…

View On WordPress

#abortus #bojkot #medicina #studenti

[belomnacrno]

● Ja se novac

#srbija #serbia #rasprodajasrbije #vccpdr #SerbiaForSale #bojkotbre #bojkot #botjok #zanasudecu #ZaSvuNasuDecu #korona #valjevo #lepotesrbije #stanovivaljevo #nekretninevaljevo #izdavanjestanovavaljevo #noktivaljevo #patike #cipele #zenskagarderoba #zenskaobuca #casovinemackog #casoviengleskog #casovimatematike #seconhandvaljevo #sekondhendvaljevo #rusija #ukrajina #djokovic #jasenovac

[prijedor24]

BOJKOT BENZINSKIH PUMPI Prevoznici gase kamione zbog visokih cijena goriva

BOJKOT BENZINSKIH PUMPI

Na društvenim mrežama prethodnih dana širio se poziv građanima da tokom vikenda, 25. i 26. juna, ne sipaju gorivo na benzinskim pumpama Bojkot benzinskih pumpi u BiH koji su najavili građani na društvenim mrežama zbog nekontrolisanog rasta cijena goriva podržaće i prevoznici, koji planiraju da idući vikend odu korak dalje i obustave rad zbog enormno visokih cijena. – Bojkotu građana pridružiće…

View On WordPress

#bojkot

[ferdydurke]

Moi państwo. Ale bym burgera objebał tbh

#barking #dzieciaki na ściance miały urodziny i tak pachniało mcdonaldem... jprdl. a nawet jakbym mógł to bym nie poszedł bo bojkot itd. #sigh. ive chicken in my fridge and some bellpepper and rice. my little sad leftovers stir fry will have to do

[afrimkurtishi]

Asistentët e Fakultetit të Mjekësisë në UT bojkotojnë punën praktike

Asistentët me kontratë në vepër në Fakultetin e Shkencave Mjekësore në UT, e bojkotojnë mësimin praktik që nga fillimi i këtij viti akademik Visar Xhaferi tha se arsyeja e bojkotit të mësimit praktik është mospagesa e tre semestrave, gjegjësisht nëntë muajve. “Në momentin që do të realizohet pagesa e mësimit praktik ne do të vijojmë me mësimin e rregullt. Pas kërkesës për bojkot, na janë paguar…

View On WordPress

[trojerucica-blr]

LIVE

BOJKOT ili GLASANJE | VAŠE MIŠLJENJE OKO IZBORA 2023

[portaltvpljevlja]

Direktor Monstata: Pozivanje na bojkot popisa je poziv na kršenje zakona - https://tvpljevlja.me/?p=115923&utm_source=SocialAutoPoster&utm_medium=Social&utm_campaign=Tumblr...

[badpoemsandsunsetz]

Sere mě tenhle systém

Možná je to místem

Místem myslím tuhle planetu

Moment, zapalim si cigaretu

A řeknu ti, co všechno mě sere

Sere mě každý jeden politik, který z huby sračky bleje

Serou mě lidi a jejich ideje

Lidi, co čumí jen do displeje

I ty, co nahání trofeje

Čím víc zářezů, tím větší frajer

Nevím, na co si tady každý hraje

Za znásilnění půjdeš na tři sedět

Za trávu na sedm do čtyř stěn hledět

Co to je za zkurvený systém?

Opovaž se být gayem

Nebudu se dívat, jak se dva chlapi líbaj

Ale rád se podívám, jak dvě ženy pícháj

Na manželství zapomeň

Jsem bojovník za tradiční rodinu

Ale mrdám cokoliv najdu

Lhát, krást a podvádět

Svou vinu na druhé svádět

Seš pijavice, co se na všechny přisaje

Sere mě celý systém a lidi co jsou blbý

Své rány jinými lepí

Zajímá mě tvá barva ani víra

Nekřič na mě, že ses bílá síla

Dokud nebudeš kokot

Neudělám bojkot

#poetry #slampoetry #básně #básničky #básnička #slampoezie #poezie

[dzismis]

Instytucje finansowe atakujące Izrael są nie do zaakceptowania

Jedną z wojen kulturowych, która zyskuje na popularności, jest łagodny bojkot niektórych firm. Rober RUBIN Robert Rubin jest założycielem i prezesem Rubin Wealth Management. Można się z nim skontaktować pod adresem: [email protected]. Under min 35-åriga karriär inom finansbranschen har jag sett allt. Kunder som tjänar och förlorar miljoner, stora institutioner med miljarder i tillgångar som går…

View On WordPress

[belgradeoldschool]

play off kvalifikacija za ligu konferencije, drugi mec: partizan - nortsjeland 0:1 (31.8.2023)

pred pocetak revans meca protiv nortsjelanda, bio je protest protiv uprave kluba, navijaci su se okupili na terazijama, odatle su krenuli u korteu ka stadionu... navijacke grupe sa juga pred pocetak sezone pozvali su ljude da bojkotuju utakmice koje se igraju na domacem stadionu

#bojkot #korteo #uprava napolje

[revelstein]

Książki, Rosja, Fiodor

Temat rzeka, do której wchodzić będziemy jeszcze kilka razy, bez względu na wojenne okoliczności. Otóż raz jeszcze należy zapytać, czy rosyjska literatura w obliczu znanych nam wydarzeń, powinna być odstawiona głęboko na półkę, wycofana, a może nawet zapomniana, czy może jednak byłby to akt zwykłe głupoty? (more…)

View On WordPress

#bojkot #dostojewski #ksiązki #literatura rosyjska #Rosja #top #Ukraina #wojna na ukrainie

[vipnoviny]

Propagace homosexuality vede k nenávisti vůči ženám

Firma Adidas chce kolekcí dámských plavek s názvem Pride 2023 lidstvu sdělit, že ženy jsou hnusné, nedá se na ně dívat a je třeba je nahradit homosexuálními muži, kteří místo nich předvádějí dámské plavky. Reakcí na tuto kolekci je masívní bojkot firmy Adidas. Firma Adidas se rozhodla, že dámské plavky z kolekce Pride 2023 budou předvádět muži. Fotky mužů v dámských plavkách pobouřily spousty lidí, především žen, které se cítí znevážené a diskriminované. Plavky obdržely spoustu negativních recenzí. "Prosím, přestaňte urážet biologické ženy tím, že muži budou nosit dámské plavky," napsal jeden anonymní recenzent. Bývalá olympijská plavkyně Sharron Davies, která se staví proti soutěžím trans žen ve sportu proti biologickým ženám, nazvala kampaň Adidas „útokem na to, že jsou ženy“ a na svém Twitteru založila hashtag #AdidasHatesWomen. Trendem je i hashtag #BoycottAdidas, za nějž se postavili i někteří sportovci a politici. Například zástupkyně Jižní Karolíny Nancy Maceová řekla: "Jsem dost stará na to, abych si pamatovala dobu, kdy dámské plavky předváděly ženy, ne muži." Proti kolekci se ohradila například americká plavkyně a aktivistka Riley Gainesová. Ta je známou odpůrkyní začleňování transgender sportovkyň do ženských soutěží. „Dámské plavky nemají vybouleninu,“ napsala Gainesová na svůj twitterový účet s více než půlmilionem sledujících. „Nechápu, proč si to společnosti dobrovolně dělají. Mohli alespoň říct, že oblek je „unisex“, ale neudělali to, protože jde o vymazávání žen. Přemýšleli jste někdy nad tím, proč nevidíme opačný směr?" Republikánská kongresmanka Marjorie Taylor Greeneová také zaútočila na Adidas otázkou: „Kdo říká těmto velkým korporacím, aby si odcizily ženy, polovinu populace, aby prodávaly trans, kterých je méně než 1 %? „Podnikání je pro zisk, ne pro politiku. To nedává smysl. Kdo jim říká, aby to udělali?“ Opravdu to vypadá, že elity, které stojí nad vládami, médii, nadnárodními firmami, propagují orientaci, která jim je vlastní.

Ve firmě Adidas muži běžně propagují dámské šaty, podprsenky, kalhotky. Read the full article

#adidas #bojkotadidas #MarjorieTaylorGreenová #plavky #pride2023 #RileyGainesová #SharonDavies #transgenderismus #transsexuál

[zoranphoto]

SPAŠAVAJU LI HRVATSKA I EU VUČIĆA? U Srbiji je netko ugasio svjetlo, ovo je alarmantno: ‘Možemo imati simpatije prema prosvjedima, ali….’

Pruža li Hrvatska ruku Srbiji i njenom predsjedniku Aleksandru Vučiću? ‘Odrađuje’ li posao za Europsku uniju ne bi li svoju susjedu odvukli iz ‘zagrljaja Rusije’? Ovo su samo neka od pitanja koje se postavljaju nakon “odleđivanja odnosa” između službenog Zagreba i Beograda koje je započelo na božićnom domjenku Srpskog narodnog vijeća (SNV) u siječnju ove godine kada je na hrvatsko tlo stupio ministar vanjskih poslova Srbije Ivica Dačić i tako prekinuo “tihi bojkot” koji je, zapravo, trajao godinama. Istog mjeseca je naš ministar Gordan Grlić Radman otišao u Suboticu, a do kraja svibnja održano je nekoliko neformalnijih susreta. Najviše odjeka imao je iznenadni posjet Zagrebu Ane Brnabić, a osim toga i Andrej Plenković i Aleksandar Vučić imali su kratki susret na Svjetskom ekonomskom forumu u Davosu… U posljednjih 10-ak dana u priču se uključio i predsjednik Zoran Milanović koji se s Vučićem susreo na inauguraciji crnogorskog predsjednika Jakova Milatovića, a ponešto tihe diplomacije odradila je i prva dama Sanja Musić Milanović kojoj je na Samit supružnika europskih čelnika pristigla Vučićeva supruga Tamara…

Srbija nije zainteresirana za Europu

Ipak, politički analitičar Davor Gjenero spušta loptu na zemlju. Kaže, nema riječi o tome da je Hrvatska postala “most” koji povezuje Srbiju s Europskom unijom pa priču pokušava svesti u realnije okvire. “Nema mosta Srbije prema Europi jer Srbija nije zainteresirana za Europu. Hrvatska ima neugodnu poziciju – ona je uvijek neugodna kad ste susjedna zemlja problematičnoj. Imate obveze prema Europskoj uniji, a zadnji ste koji smije na bilo koji način blokirati pristupanje susjednih država, pri tome ne smijete pokazati bilo kakvu netrpeljivost: kad razgovarate prije svega ste članica Europske unije koja, dakako, treba definirati svoje interese”, pojašnjava Gjenero. “Otkad je Plenković premijer Vlada vodi politiku svojevrsnog “dostojanstvenog ignoriranja” Vlade Republike Srbije i gospodina Vučića. Meni se čini da je ta politika vrlo racionalna, vrlo opravdana i vrlo efikasna. Ne postoji niti jedan element u kojem bi se Hrvatskoj mogla pripisati odgovornost za zategnute odnose. Hrvatska nikad sama ne blokira pristupni proces, nikad ne zaoštrava odnose… Imamo dovoljno saveznika u EU koji govore u naše ime i zapravo sve ključne interese RH u tom procesu naglašavaju naše prijateljske države i njihovi politički predstavnici, što je pravi način na koji se funkcionira u EU.     “Mi smo dosta tu naučili od grešaka koje su u odnosu na nas učinila Slovenci i time si bitno smanjili europski rejting u odnosu na ono što su imali prije krize koju su izazvali u hrvatskom pristupnom procesu.”

“Za nikog ne bih stavio ruku u vatru”

Kako je u posljednje vrijeme pozicija Aleksandra Vučića nešto ugroženija, nameće se i pitanje odgovara li Europskoj uniji, pa tako i Hrvatskoj stabilna Srbija, makar i ovakva s “demokratskim deficitom ili vrijedi riskirati i čekati rasplet. “Hrvatskoj je u Srbiji odgovarala proeuropska vlast. Mi smo mogli kvalitetnom razgovarati sa Srbijom u vrijeme Zorana Đinđića ili s predsjednikom Borisom Tadićem. Postojale su razlike u mišljenjima, interesima, ali ti su ljudi pripadali “istom svijetu”, s njima se moglo razgovarati, rješavati probleme, napredovati. Danas u Srbiji ne postoji niti jedan relevantna politička snaga koja je doista proeuropska, a koja bi imala relevantan politički utjecaj. Vi na prste jedne možete nabrojati zastupnike koji su “europejci”. Osim gospodina Aleksandra Olineka i njegove liste “Vojvođani” – koja je bila u koaliciji s Tomislavom Žigmanovom – ja baš i ne vidim nekog zastupnika za kojeg bi stavio ruku u vatru da je proeuropski. To je žalosna situacija, ono što je ostalo od DS-a uglavnom se rasulo, oni nemaju niti ozbiljnu europsku liberalnu, niti konzervativnu, niti socijaldemokratsku opciju. To je realno stanje stvari. Prema tome, koliko god da u Hrvatskoj možemo gledati sa simpatijama na ovu političku dinamiku koja se uspostavila nakon kuljanja agresije koju je pothranio tamošnji režim, vi morate biti svjesni da to ne može rezultirati formiranjem neke demokratske političke većine. To nije situacija iz ’99. kad se Miloševićev režim raspadao, a postojao je taj snažan DOS, kao opcija koja može europeizirati Srbiju”, poručuje pomalo pesimistično Gjenero. Dnevno.hr Photo by Mesut çiçen Read the full article

#eu #hrvatska #srbija

[organisationskoval]

575) Obóz Narodowo-Radykalny (ONR), National Radical Camp - krótkotrwałe, skrajnie prawicowe ugrupowanie polityczne o charakterze faszystowskim, założone 14 kwietnia 1934 r. przez młodzieżowych działaczy organizacji Obóz Wielkiej Polski, rozwiązane 10 lipca 1934 po 3 miesiącach działalności przez sanacyjne władze państwowe. W późniejszym okresie ONR działało nielegalnie. W 1935 rozpadło się na RNR „Falangę” i ONR „ABC”. Nazwy ONR „ABC” i ONR „Falanga” są umowne i zostały nadane frakcjom przez historyków od nazw pism, wokół których koncentrowało się życie intelektualne tych dwóch frakcji, odpowiednio dziennika „ABC” i czasopisma „Falanga”. Powstanie ONR było rezultatem rozłamu w warszawskim okręgu Stronnictwa Narodowego. Przyczyną rozłamu był konflikt pomiędzy grupą działaczy wywodzących się z Ruchu Młodych Obozu Wielkiej Polski, umownie grupa ta jest określana jako „młodzi”, a przywódcami Stronnictwa Narodowego, umownie określani jako „starzy”. Konflikt wynikał z różnych koncepcje taktyki obozu narodowego wobec rządzącej sanacji i różnic programowych. Różnice taktyczne wynikały z odmiennej koncepcji zdobycia władzy. Od przewrotu majowego w 1926 roku II RP była krajem rządzonym autorytarnie przez tzw. sanację. „Starzy” opowiadali się za strategią legalnego dążenia do władzy. Reprezentujące w parlamencie obóz narodowy Stronnictwo Narodowe było legalną partią polityczną, która startowała w wyborach. Parlament miał jednak charakter wyłącznie fasadowy, nie miał realnej władzy a wybory nie były uczciwe, co szczególnie jasno uwidoczniło się przy okazji organizacji tzw. wyborów brzeskich, gdy przywódcy partii opozycyjnych zostali aresztowani a prasa opozycyjna czy ulotki były konfiskowane przez władze. Wywodzący się z OWP „młodzi” krytycznie oceniali legalistyczną strategię „starych” i byli nastawieni znacznie bardziej bojowo wobec sanacji. Według raportów policyjnych na zebraniach OWP publicznie deklarowano chęć obalenia sanacji przemocą, drogą tzw. „rewolucji narodowej”. W nielegalnych komunikatach wydawanych przez młodych krytykowano „starych” za zbyt ugodowe, tchórzliwe wręcz, postawy wobec władzy. Podczas demonstracji OWP dochodziło do częstych starć z policją, przykładem jest zjazd OWP w Ryczywole, gdzie podczas walk z policją rannych zostało dwóch policjantów i trzech członków OWP. Na nastroje w obozie narodowym mocno wpłynęło zdobycie władzy przez Hitlera w Niemczech. „Młodzi” byli w tym okresie zafascynowani hitleryzmem (w kolejnych latach ich stanowisko wobec nazizmu będzie podlegać ewolucji). „Młodym” imponował przede wszystkim antysemityzm, a także skuteczność ruchu hitlerowskiego w zdobywaniu władzy. Starsi, bardziej liberalnie nastawieni politycy endecji bardziej sceptycznie podchodzili do hitleryzmu, nie chcieli imitować hitlerowskich metod zdobycia władzy i demagogii w kwestiach socjalnych, choć Roman Dmowski, nieformalny lider całego obozu narodowego, uważał nazizm za niemiecką formę ruchu narodowego i omawiał sukcesy Hitlera z dużą dozą sympatii. Przykładowo pismo „Awangarda Państwa Narodowego” (redagowane przez młodych narodowców z Poznania) jasno stwierdza, że hitleryzm wywarł decydujący wpływ na poglądy ONR. Gdy w Warszawie rozwieszono ulotki: „Hitler – endek – dwa bratanki” pismo ONR „Sztafeta” chwaliło akcje jako dobrą robotę propagandową. W tym samym piśmie 7 czerwca 1934 napisano o państwie Hitlera: „cieszymy się, że znalazł się w Europie wielki kraj, który wymierzył żydostwu cios tak potężny!”. „Młodzi” i „starzy” mieli także odmienne stanowiska wobec mniejszości żydowskiej w II RP. Endecja jeszcze od czasów przedwojennych odwoływała się do antysemityzmu. Główny ideolog obozu Roman Dmowski uważał, że Żydzi są wrogo nastawieni do Polaków, że wywierają szkodliwy wpływ na kulturę i gospodarkę, odrzucał asymilacje, negował możliwość istnienia państwa wielokulturowego, jego ideałem było państwo narodowe, w którym mniejszości mają ograniczone prawa polityczne. Program SN w tej kwestii propagował bojkot ekonomiczny pod hasłem „swój do swego po swoje”, na uniwersytetach numerus clausus. Dla „młodych” ten program nie był jednak wystarczająco radykalny. W 1932 roku Jan Mosdorf podczas obrad Rady Naczelnej Młodzieży Wszechpolskiej (będącej akademickim oddziałem OWP) rzucił hasło całkowitego pozbawienia Żydów praw obywatelskich. Będące pierwowzorem programu ONR Wytyczne w sprawach żydowskiej, mniejszości słowiańskich, niemieckiej, zasad polityki gospodarczej postulowały całkowitą separację Żydów i Polaków, proponowano na przykład zakaz małżeństw mieszanych, a w kwestii edukacji nie numerus clausus a numerus nullus. Zasada numerus nullus oznaczała, że Żydzi mieliby całkowity zakaz pobierania nauki wspólnie z Polakami na uniwersytetach. Mieliby posiadać swoje własne szkoły niższe i średnie, nie uznawane jednak przez państwo. Ponadto Żydzi, jako pozbawieni obywatelstwa „przynależni”, nie mieliby praw wyborczych, nie mogliby też służyć w wojsku, zajmować stanowisk państwowych i samorządowych ani pełnić funkcji publicznych. Rozwiązania podobne do tych z Wytycznych znalazły się później w hitlerowskich ustawach norymberskich. „Młodzi” nie poprzestawali na samych tylko hasłach i dyskusji programowej na temat Żydów. W ramach OWP aktywnie organizowali ekscesy antysemickie, a już po delegalizacji OWP, „młodzi” narodowcy związani z Piaseckim byli na przykład podejrzewani o pobicie profesora Marcelego Handelsmana, który sprzeciwiał się dyskryminacji Żydów na uczelniach. Michał Howorka jako lider ONR w Poznaniu w maju 1934 stwierdził, że należy pozbawić Żydów majątku (tak jak w Rosji komuniści wywłaszczyli kapitalistów) i że trzeba bez skrupułów odebrać wszystko Żydom, a następnie wyrzucić ich z kraju. Postawił także tezę o konieczności „aryjskiej solidarności” w celu usunięcia z narodu tych, którzy są „obcy rasowo”. „Młodzi” i „starzy” mieli odmienne koncepcje ustrojowe. SN formalnie propagowało ustrój demokratyczny, choć formułowano zastrzeżenia co do wartości demokracji. „Młodzi” znacznie bardziej krytycznie niż „starzy” oceniali demokrację jako formę ustrojową. Uważali, że instytucja wyborów jest szkodliwa i niebezpieczna. W rządach sanacji nie przeszkadzał im bynajmniej brak demokracji a jedynie niedostatecznie prawicowa ideologia rządzących. Postulowali raczej budowę ustroju hierarchicznego, w którym władzy nie sprawowałby demokratycznie wybierany parlament a rodzaj elity narodowej (sposób wyboru tej elity nie był jednak jasny). Przykładowo w piśmie „Awangarda Państwa Narodowego” z maja 1934 młodzi narodowcy stwierdzili, że „starzy” bronią demokracji i są liberałami. Dla „młodych” coś takiego jak demokracja nie miało żadnego znaczenia. Określenie „stary liberał” było dla nich pogardliwe. Istotne różnicę dzieliły także „młodych” i „starych” w kwestiach gospodarczych. Początek lat 30. to w Polsce czas kryzysu gospodarczego. Produkcja przemysłowa w 1934 roku stanowiła jedynie 79% produkcji z 1929 roku, obniżył się poziom życia, wzrosło bezrobocie. Program SN był konserwatywny w kwestiach społecznych i gospodarczych, przeciwny interwencji państwa a gospodarkę, niechętny reformom społecznym. SN sprzeciwiało się bardziej radykalnej reformie rolnej, sprzeciwiało się także zmianom mającym na celu np. skrócenie czasu pracy robotników. „Młodzi” uważali, że w celu zdobycia władzy należy stworzyć partię masową, a to było wówczas niemożliwe bez pozyskania robotników i chłopów. W związku z tym poglądy „młodych” były bardziej lewicowe w kwestiach ekonomicznych. W drukach propagandowych młodych potępiano kapitalizm jako ustrój niemoralny, oparty na wyzysku, dający korzyści jedynie Żydom, bankierom i przemysłowcom, postulowano nacjonalizacje zakładów przemysłowych kontrolowanych przez kapitał zagraniczny, rozważano przymusowe wywłaszczenie Żydów. Do zaostrzenia konfliktu pomiędzy „młodymi” i „starymi” doszło po rozwiązaniu OWP w marcu 1933 roku. Działacze OWP zostali wcielani do Sekcji Młodych Stronnictwa Narodowego. W Sekcjach Młodych „młodzi” mieli znacznie mniejsze możliwości działania, byli podporządkowani „starym” działaczom, których oceniali krytycznie. „Młodzi” chcieli więc uzyskać większy wpływ na program i strategie stronnictwa. Napięcia pomiędzy „młodymi” i „starymi” narastały w ciągu 1933 i 1934 roku. W obozie narodowym dochodziło do rozłamów, których efektem było wyłonienie się Związku Młodych Narodowców na terenie Poznania czy Stronnictwa Wielkiej Polski. Sytuacja w warszawskim okręgu SN stawała się coraz bardziej napięta. Próby znalezienia kompromisu nie przyniosły jednak skutku. „Młodzi” chcieli pozyskać Romana Dmowskiego. Jesienią 1933 roku do przywódcy endecji udała się delegacja „młodych” z Warszawy z żądaniem reformy stronnictwa i usunięcia szefa Sekcji Młodych SN Tadeusza Bieleckiego i komisarza filii młodych na dzielnice warszawską Aleksandra Dębskiego. Dmowski nie odpowiedział na postulaty „młodych”, obiecał, że rozważy ich postulaty, nie podjął jednak żadnej decyzji. Po niepowodzeniu delegacji podjęto decyzję o dokonaniu rozłamu i rozpoczęto przygotowania organizacyjne. Decydującym impulsem, który doprowadził do powstania ONR było usunięcie Henryka Rossmana, Jan Mosdorfa i Mieczysława Prószyńskiego nieformalnych przywódców „młodych” w Warszawie, z zajmowanych w stronnictwie stanowisk, miało to miejsce w marcu 1934 roku. Deklaracja programowa ONR ukazała się 15 kwietnia 1934 roku w dzienniku „ABC” i tygodniku „Sztafeta”. Program był rezultatem kilkumiesięcznej pracy. Pierwszy projekt przedstawił Jan Mosdorf latem 1933 roku, alternatywne propozycje złożyli: Bolesław Piasecki, Wojciech Wasiutyński, Marian Reutt oraz Olgierd Szpakowski. Na podstawie różnych wersji programu w wyniku dyskusji opracowano finalną wersję. Prace nad programem toczyły się także w czasopiśmie „Akademik Polski”, którego redaktorem naczelnym od 1933 roku był Bolesław Piasecki. Pod ostateczną wersją programu widnieją podpisy następujących osób: Władysław Dowbor, Tadeusz Gluziński, Jan Jodzewicz, Mieczysław Prószyński, Tadeusz Todtleben, Wojciech Zaleski, Jerzy Czerwiński. Deklaracja stwierdza, że ONR kontynuuje tradycję ruchu narodowego a zwłaszcza rozwiązanego przez władze w 1933 roku Obozu Wielkiej Polski. Deklarowano, że ONR „stoi na gruncie zasad katolickich” a przyszły ustrój społeczny i gospodarczy ma być oparty na podstawie moralności katolickiej. Punkt pierwszy programu stwierdzał, że państwo polskie powinno objąć swym zasięgiem wszystkie ziemie zamieszkane przez Polaków. Oznaczało to w praktyce postulat odzyskania terenów zamieszkałych przez Polaków a znajdujących się w granicach innych państw (np. Prusy Wschodnie). Punkt drugi stwierdzał, że państwo powinno być organizacją zbrojną narodu, a służba wojskowa powinna być obowiązkowym i najważniejszym etapem edukacji (militaryzm). Tak zwaną „kwestię żydowską” regulował punkt trzeci programu. Deklaracja postuluje odebranie praw obywatelskich Żydom i usunięcie ich z Polski, a dopóki mieszkają oni w kraju, powinni być traktowani jedynie jako „przynależni do państwa”. Punkty 4–8 dotyczą kwestii gospodarczych. ONR twierdził, że kapitalizm jest ustrojem opartym na niesprawiedliwości i musi zostać obalony. Własność prywatna jest określona jako „funkcja społeczna”, która nie może być źródłem wyzysku i nadużyć (faszystowski model gospodarczy). Nowy ustrój gospodarczy powinien być oparty na „nowym człowieku, (…) świadomym swych obowiązków wobec narodu”. Postulowano likwidację żydowskiego pośrednictwa w handlu, a także nacjonalizację i wywłaszczenie przedsiębiorstw kontrolowanych przez kapitał międzynarodowy działających w branżach: górniczej, hutniczej, sektorze usług publicznych, a także elektrowni. Opowiadano się za parcelacją wielkich obszarów rolnych (reforma rolna). Punkt 5 stwierdzał, że celem polityki gospodarczej powinna być niezależność od rynków światowych, a wszystkie potrzeby ekonomiczne powinna zaspokajać krajowa produkcja (autarkia). Punkt dziewiąty deklaruje, że ustrój państwa ma być oparty na zasadzie hierarchii. Władzę ma sprawować „hierarchiczna organizacja Narodu” (monopartia). Odrzucano ustrój demokratyczny. W zakończeniu deklaracja stwierdza, że ONR będzie zdecydowanie zwalczał międzynarodowe organizacje „komunistyczne, masońskie i kapitalistyczne”.

Kalendarium:

Rok 1934:

14 kwietnia – podpisanie deklaracji Obozu Narodowo-Radykalnego w gmachu Politechniki Warszawskiej

3 maja – z okazji święta 3 Maja ulicami Warszawy przemaszerował 2,5-tysięczny pochód członków ONR

3 maja – tygodnik „Sztafeta” ogłasza przystąpienie Stronnictwa Wielkiej Polski do ONR

12 maja – zarządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych Bronisława Pierackiego zalecające rozwiązywanie kół i oddziałów ONR-u i innych organizacji jeśli policja stwierdzi, że członkowie organizacji organizują ekscesy antysemickie

14 maja – tygodnik „Sztafeta” przekształcony został w dziennik o nakładzie 8 tys. egzemplarzy

29 maja – bojówka ONR ostrzelała lokal Komitetu Dzielnicowego PPS na Woli w Warszawie (była to odpowiedź na akty przemocy ze środowisk lewicowych, które zaatakowały pierwsze), raniąc 7 osób, aresztowano 45 członków ONR, skonfiskowano rewolwery. Napad doprowadził do akcji odwetowych młodzieży socjalistycznej na lokale ONR w dzielnicach robotniczych

14 czerwca – zamknięcie drukarni „Sztafety”

15 czerwca – zabójstwo ministra spraw wewnętrznych Bronisława Pierackiego przez ukraińskich nacjonalistów z organizacji OUN, o zamach obwiniono ONR (podejrzewano, że jest to zemsta za represje wobec ONR), aresztowanie liderów ONR

30 czerwca – ukazał się pierwszy numer nielegalnie wydanej „Nowej Sztafety”

6–7 lipca – osadzenie czołowych działaczy ONR w obozie w Berezie Kartuskiej

10 lipca – oficjalna delegalizacja Obozu Narodowo-Radykalnego, jako oficjalny powód delegalizacji podano napad na Woli z 29 maja i organizowanie ekscesów ulicznych

Rok 1935:

rozpad ONR na Ruch Narodowo-Radykalny „Falanga” i Obóz Narodowo-Radykalny „ABC”.

Struktura organizacyjna władz ONR była stosunkowo skomplikowana. Na czele struktur organizacyjnych Obozu stał Komitet Organizacyjny, któremu przewodniczył Jan Mosdorf. Z kolei organem władczym Komitetu był Wydział Wykonawczy, który składał się z czterech referatów: organizacyjnego, propagandowego, finansowego i ogólnego. Poza jawnymi strukturami funkcjonowały także struktury tajne, dzielące się ze względu na stopień wtajemniczenia, którymi prawdopodobnie kierował Henryk Rossman; niektóre źródła podają, że kierował nimi trzyosobowy komitet, w skład którego wchodzili: Tadeusz Gluziński, Jan Jodzewicz i Jan Mosdorf. Na niejawne struktury składały się najprawdopodobniej cztery poziomy tajnej struktury nazywanej „Organizacją Polską”, określanej też jako Organizacja Wewnętrzna[56], które od najniższego począwszy były następujące:

Poziom S – Sekcja

Poziom C – Stefan Czarniecki

Poziom Z – Zakon Narodowy

Poziom A – Komitet Polityczny.

Należy zauważyć, że w ramach struktur ONR funkcjonowała także autonomiczna grupa związana wcześniej z Oddziałem Akademickim OWP pod przywództwem Bolesława Piaseckiego. Wobec takiej sytuacji Jan Mosdorf pełnił rolę pośrednika między Henrykiem Rossmanem a Bolesławem Piaseckim. Powstanie Obozu spotkało się z największym odzewem w Warszawie, Poznaniu (z którego przyłączyło Stronnictwo Wielkiej Polski Michała Howorki) oraz z mniejszym w Wilnie. Duże znaczenie w strukturach organizacyjnych odgrywali studenci, którzy w liczbie około 5 tysięcy zasilili szeregi partii narodowo-radykalnej. W 1935 roku, po delegalizacji, na skutek sporów pomiędzy działaczami ONR rozpadł się na dwie konkurujące ze sobą frakcje. Członkowie ONR nie stworzyli nigdy takiej koncepcji ustroju gospodarczego i politycznego, która byłaby na tyle spójna i jednorodna, żeby zaakceptowali ją wszyscy działacze. W czasie okupacji działacze ONR tworzyli zakonspirowane organizacje wojskowe, jak Konfederacja Narodu czy Związek Jaszczurczy, włączony później w skład Narodowych Sił Zbrojnych. Wielu z przedwojennych działaczy ONR, jak Jan Mosdorf, Stanisław Piasecki czy Paweł Musioł, zginęło z rąk hitlerowców. Członkami ONR byli m.in. Jan Mosdorf, Henryk Rossman, Bolesław Piasecki, Paweł Musioł, Stanisław Piasecki, Wojciech Wasiutyński, Tadeusz Todtleben, Jerzy Kurcyusz, Jan Korolec, Tadeusz Gluziński.