tryinnottofall

[tryinnottofall]

There’s a difference between somebody who wants you and somebody who would do anything to keep you. Remember that.

(via bl-ossomed)

[tryinnottofall]

[tryinnottofall]

Missing everyone in this picture

[tryinnottofall]

[tryinnottofall]

All I want is for someone to look at me and think, “damn I’m lucky

(via schnapsliebe)

[tryinnottofall]

I think the whole point of being with someone is so you can talk to them and let go of everything, and even when you’re at your worst, they still like you, they still want to speak to you and care about you.

Unknown (via psych-facts)

[tryinnottofall]

6-12-15

 We had this outreach program earlier which involves the lolos and lolas. It was an amazing experience. It made me realize how fortunate we are that we still have our own families, how lucky and blessed we are. Ang hindi ko lang matanggap eh bat sila dun bumagsak asan ba yung pamilya nila? May ibat iba silang kwento, may dinala don, may napunta lang dun kasi wala ng mag aalaga, may inabandona ng sariling pamilya.. pero kahit ano pang kwento ng bawat isa sakanila,isa lang yung main point eh. Bakit sila napunta dun instead na sarili nilang pamilya ang nag aalaga sakanila. Sarili mong magulang o lola/lolo hindi mo maalagaan? Ibang tao pa ang gumagawa? Hindi mo ba naisip yung paghihirap nila para sayo nung bata ka pa? Grabe lang dba? Ngayon namatanda na sila, makulit na, wala ng silbi sayo itatapon mo na lang? Ang sakit lang kasi talaga isipin dba? Nung nandun kami ramdam na ramdam ko na they were longing for love, yung lola sa tapat ko ayaw na nya bitawan yung kamay nung volunteer na naassign sakanya. Yung lola naman na napunta sakin ang higpit higpit ng yakap nya, tapos pinapabalik nya ko sa pasko tapos reregaluhan nya daw ako. Nung paalis na kami ang dami nyang bilin mag iingat daw kami, wag mag papagutom, wag magppagod…Alam mo yun, yung parang sabik sya sa apo. Nung tinanong ko yung tungkol sa pamilya nya parang ayaw nya magkwento, kasi hindi naman daw siya dinadalaw ng anak nya. Medyo ulyanin na din si lola pitong beses nya kong tinanong kung taga san kami. Pero kahit paulit ulit, sagot pa din ako ng sagot na parang unang beses nya lang tinanong yun. Naawa ako sa kanila but on the other hand, masaya na din ako para sakanila kasi kahit anong mangyari they were still so blessed na may ganung home for the aged na ng eexist para kukupkupin yung gayan nilang hinyaan na lang ng mga walang utang na loob nilang pamilya. Let’s value our family, sila yung bumubuo sa pagkatao natin.

bout hi0�*�.

[tryinnottofall]

Strangers to one another

Never talked to each other

Your presence makes me bother

You and me alone together

 As time passes by

A little chit chat we try

I feel happiness, but why

Is this a feeling I can’t deny

 But baby isn’t it to fast?

I fell for you with a blast

I thought this wouldn’t last

But now it makes me gasp

 Now all I want to do

Is to not think of you

Accept that we can’t be two

‘Coz it all makes me feels blue

#poem #feels #whatever

[tryinnottofall]

Happiness can only be shared by those who are happy, and love can only be shown by those who love.

Liam Tinker (via liamtinker)

[tryinnottofall]

The worst lies are the ones you tell yourself.

[tryinnottofall]

At first I was so eager na magkatrabaho na sabi ko pa sa sarili ko kahit anong company yan, basta accounting related papatusin ko na tsaka basta sa cavite. And this happened after nung chicken pox ko nagkasakit pa ko and then nagkasakit pa ko.. And I was asking back then “Lord bat ganto? Lord pano ko mag aapply nito? Gusto ko na pong magtrabaho eh, pagalangin nyo na po ako please.” And then hindi pa dn ako gumagaling na willing na ko mag apply kahit di pa ko masyadong okay tapos dumating na ko sa point na to na i can barely walk. And then naiinis na ko sa nangyari sa sarili ko, naiisip ko na yung mga balak ko applyan baka nakapaghire na sila, pano na ko.. and then faith hit me. Natanggap ko yung message ni God na “Anak, hindi pa ready yung best job para sayo pineprepare ko pa, chill chill ka muna konti, pag okay ka na, that’s it andun na yung plano kong path para sayo, wag mong madaliin.” And then yung naisip ko na baka yun nga yun. I always told Him na “Ikaw na po bahala, I always believe in your will, kung ano po yung para sakin tatanggapin ko,kasi alam ko po alam mo yung best para sakin.” 

And this faith is what is always help me get through my day na kahit mahirap, kahit nakakapressure na wala ka pang trabaho, alam mo na dadating yung para sayo kasi alam mong mahal ka Niya alam mong may plano Siya para sayo. :)

[tryinnottofall]

5-10-15

Each of us has different pasts; some are good some are bad. We always tend to judge a person’s personality by what we see and what we hear. But you’ll never know the real them until you get to know them, their stories, their experience, what made them that way. There were people who became evil because they were tired of being good. But should you be tired of being good? Is that an excuse to hurt other people? Should I say “it’s okay that she’s like that, she’s in deep pain.”  We always hear those excuses that they hurt people because they’ve been hurt once, twice, thrice or more than that. I can understand that there’s a deep scar in someone’s heart that made them heartless. “People are what their past made them”, they said.. but I guess it’s more applicable to use “People are what their choices made them.” You might have a really dark past but the choice is still yours, its either you move on and start again or carry that burden in your heart for the rest of your life and let it ruin you. It’s not your past that dictates who you going to be, you chose to be the person who you are now.

[tryinnottofall]

5-9-15

I cannot afford to fall in love. I always lose control when I do, and right now.. I cannot afford to lose control.. I can’t. I still need to fix myself; I have many plans to accomplish. It feels so alone this way, its feels so lonely stopping myself loving someone.. but things are better this way.

[tryinnottofall]

It was early evening he was standing there with a bouquet of roses in his hands waiting for her to come out. After a few minutes she finally came out. She’s wearing a plain white dress, she saw him…he smiled, and she smiled back. He walks closer to her, he hand to her the bouquet he was holding and held her hand. They walk through the streets until they reached the park. They sat on the bench exchange thoughts and silly jokes until they get hungry… yes she felt hunger.. she’s awake.

[tryinnottofall]

4-29-15

I can still remember when I first met James, March 05,2015. Wala akong interest sakanya that time. Wala talaga, all I know is nakausap ko siya, siguro mas matagal kumpara sa iba kasi nga naiwan kami ni ivy nung interview tapos nung kakaen andun kami sa dulo ng table at magkausap. Yung lang. Walang kung ano, walang sparks na naramdaman, walang malisya, basta wala normal na usap lang. And then yung nga it happened na napanaginipan ko siya ng tatlong beses sunod sunod pagbalik namin sa Cavite. Napaisip ako bakit? Anong meron? Eh hindi ko naman siya naiisip, hindi talaga. Nakwento ko sa tropa kasi nga wala lang naman yun tapos yun dahil mababait sila inasar na nila ko ng inasar. Hahaha. Then nawala.. nag li low ang usapang james, nag SET, natapos, pumasok sa eksena si Jed. Si Jed? Siya yung tipo ng lalaki na hindi ko ineexpect na magugustuhan ako, parang ang taas ng standard niya at hindi ako abot sa taas non kaya hirap akong paniwalaan siya, pero in the end naniwala namn din ako, nakita ko naman kahit pano yung sincerity sakanya kaya lang kasi sabi ko saknya “your words always hit me hard and I cant afford to hear more of those” lagi nya ko kinocompare sa iba, sabi niya gusro niya ko pero gusto niya ganto ako, ganyan ako.. bat ganun diba? Parang labo nawalan ako ng gana, and then ayun nga porket hindi ko siya mahal na mahal hindi  na din ganun feelings nya? Huwaw diba? Ang babaw ng pagmamahal, Kaya napaayaw na talaga ko,and then.. that time na akala ko may aasahan ako kay james mas narealize ko na ayaw ko pala talaga kay jed, hindi naman sa inayawan ko si jed dahil kay james, kumbaga yun lang yung way para marealize ko. Pero nung grad sabi ko sa sarili ko kung dadating si Jed sige ipupush ko pa, nag effort naman yung tao eh, pero kung si james yung dadating bibitawan ko na talaga, at.. pero kung wala talagang dadating ayoko ng umasa sa kahit kanino sa kanila, ayoko na muna maglovelife aayusin ko muna sarili ko. Tapos ayun nga walang dumating so after grad agad agad tinapos ko na yungkay jed, sinabi ko na din sa sarili ko na hindi na talaga ko hohopia kay James. And then yun ilang araw natahimik yung buhay ko, nasabi ko sa sarili ko na tama yung desisyon ko na sarili ko muna this time, Malaya ako, may pera ako, may oras ako. Pero kanina, nung nung una kong nakita si James? Nagpanic yung buong pagkatao ko, hindi ko siya matignan sa mata o kahit sa mukha. Hindi ko alam kung dahil sa hiya o may nararamdaman ako, pano ko may mararamdaman eh hindi ko naman kilala yung tao? Ewan ko ba. Naramdaman ko din yung sampal sakin na “HINDI SIYA INTERESADO SAYO” that time yun talaga tumatakbo sa isip ko, alam ko na to noon pa kasi nga sabi ko kung interesado siya gagawa siya ng paraan eh, pero yung kanina damang dama ko talaga na wala siyang interes eh, sobrang nanliit ako, parang yung panliliit na galling kay jed mas nadama ko pa lalo. Ang sakit hindi ko din alam bakit masakit eh. Ang sakit isipin na suddenly gusto mo yung tao pero hindi ka niya gusto, akala ko pag nakita ko siya ulit marerealize ko na wala pala, pero narealize ko na meron pala talaga, meron.. nasaktan ako eh.. masasaktan ba ko kung wala lang?

[tryinnottofall]

4-25-15

Finally! Graduate na kami sa wakas. Masayang masaya yung mga magulang naming siyempre sino ba namang magulang ang hindi matutuwa kapag nakapagpatapos ka ng anak? Kahit naming kaming graduates masaya rin, isang malaking achievement sa buhay yun eh. Kaya lang… sa kabila nung saya na yun, hindi ko maiwasang maging malungkot. Kahit pa sabihin na andyan lang naman sila isang text mo lang maasahan mo, mahirap na din magkita kita lalo na at may trabaho, nakakalungkot lang na isipin na after ilang years ng pinagsamahan niyo maghihiwa hiwalay na. Wala ng matinding murahan sa classroom, forever tambay sa 4th floor kahit anong baho dun na minsan pa hindi na namin naamoy kasi nasanay na kami. Hahahah. Yung foodtrip kung san san, pantitrip sa isa’t isa, pagtatago ng gamit, cellphone, sapatos, pag papaiyak ng tropa, damayan pag may broken hearted, birthday surprises, kainan sa bahay ng may bahay, movie marathon, sleepovers, sagad sagarang kopyhan twing exams, ano pa ba? Basta lahat lahat na. Wala ng ganun, wala ng araw araw na kaabnormalan. Hindi ka na magsasawa sa pagmumukha nila kasi sa fb mo na lang sila makikita. Sobra sobrang blessed ako sa tropa ko. Kahit minsan nakakapagod maging nanay nanayan sa tropa. Minsan nakakpressure na sayo lagi nakasalalay yun “anong oras tayo?” “san tayo?” “tuloy ba tayo?” Kailangan mo isa alang alang lahat sa desisyon eh. Pero kahit ganun sobrang mahal na mahal ko yung mga kaibigan ko. Tinatry ko iimagine yung sarili ko na hindi sila yung tropa sa mga panahon nay un, pero hindi ko makita yung sarili ko na masaya, hindi ko makita yung sarili ko na nag eenjoy sa college life. Sila yung mga sira ulo kong kaibigan na nagbigay buhay sa apat na taon ko sa elpiyu. Yung iba isang taon lang, yung iba dalawang taon.. pero kahit gano ko katagal sila nagging kaibigan alam kong walang makakapantay sa piangsamahan naming, sabi nga ni alu “hindi lang sila kaibigan, mas pa” Hindi ko alam kung ano yung tamang term kasi hindi lang basta kaibigan.

Alam niyo naman kung sino kayo dba? Basta tandaan niyong mahal na mahal ko kayo. And I’m lucky and blessed to have you all in my life. Godbless sating lahat, Godbless sa future na tatahakin natin. Alam ko lahat tayo magiging successful. Tayo pa ba? Eh wala tayong hindi kinakaya, lahat kaya nating iachieve. J

[tryinnottofall]