Τάσης φύγης όχι για να πάω σε κάποιο συγκεκριμένο μέρος, χωρίς λαχτάρα για συγκεκριμένες εμπειρίες για κάτι φανταχτερό ή εντυπωσιακό
Πως θα ήταν η ζωή μου χωρίς τάσεις φυγής;
Φαντάζομαι πως θα είναι να ξυπνάω μια μέρα χωρίς να μου ανακοινώνουν ότι κάποιος γνωστός μας είναι στο νοσοκομείο.
Πως να είναι το να ξυπνάς χωρίς να θυμάσαι ότι είσαι θνητός και ευάλωτος; Ότι εσύ και οι γύρω σου κάποια μέρα θα γίνετε σκόνη; Ότι σιγά σιγά θα βλέπεις τους αγαπημένους σου ανθρώπους να υποκύπτουν στην φθορά του χρόνου;
Πως θα είναι να ξυπνήσω μια μέρα χωρίς να έχω δεκάδες ειδοποιήσεις από άτομα που αναζητούν συμβουλές και συμπαράσταση ή ψυχαγωγία, ξέροντας ότι εγώ αν είχα ανάγκη κάτι θα με εγκατέλειπαν;
Πως θα είναι να ανοίξω τις ειδήσεις και να μην ακούσω τα πιο αβάσταχτα γεγονότα, ανάμεσα σε πολλαπλά χυδαία ψέματα;
Πως θα είμαι χωρίς την υποχρέωση να έχω το ρόλο του υπεύθυνου ενήλικα όσο βρίσκομαι σε ένα δωμάτιο με ανθρώπους που είναι δεκαετίες μεγαλύτεροι μου αλλά φέρονται σαν παιδιά; Πως είναι να ζεις χωρίς την ευθύνη ότι πρέπει να σώσεις τους πάντες;
Πως θα είμαι αν για μια μέρα δεν φοβάμαι τους καθρέφτες και τα επικριτικά βλέμματα, τους εικάσμους που κάνει ο κόσμος για μένα;;
Πως θα είναι μια μέρα χωρίς να ξυπνήσω με άγχος για τα καθήκοντα μου στην σχολή, στην δουλειά, στο σύστημα, στη ζωή. Στις ταμπέλες που πρέπει να κουβαλήσω και να υποστηρίξω.
Πως είναι να πας μια μέρα σούπερ μάρκετ χωρίς να νιώσεις τύψεις που θες να αγοράσεις το λίγο ακριβότερο τυρί, χωρίς να κάνεις υπολογισμούς για τα έξοδα του μήνα στο μυαλό σου;
Πως θα ήταν ένα βράδυ να περπατήσω χωρίς να έχω σχεδιασμένο ένα πλάνο διαφυγής και αυτοάμυνας μέσα στο μυαλό μου; Ένα βράδυ χωρίς ένα χυδαίο σχόλιο;
Πως θα ήταν αν είχα το θάρρος να πω όχι, χωρίς να φοβάμαι ότι θα με πουν εγωιστική και αχάριστη;
Πως θα ήταν αν μια μέρα μπορούσα να ερωτευτώ ξανά, χωρίς να τρομάζω από κάθε άγγιγμα, χωρίς να ανατριχιαζω σε κάθε ένδειξη τρυφερότητας;
Ναι έχω τάσεις φυγής, από το ίδιο μου το μυαλό, από τους ανθρώπους γύρω μου, από την κοινωνία που ζούμε, από το ίδιο μου το σώμα
Που μπορείς να πας ομως όταν το ίδιο σου σπίτι δεν το αισθάνεσαι σαν σπίτι σου, όταν το ίδιο σου το σώμα σε προδίδει, όταν το μυαλό σου υπερλειτουργει και υπολειτουργεί ταυτόχρονα και οι άνθρωποι γύρω σου σε αρπάζουν σαν σανίδα σωτηρίας ενώ και συ με το ζόρι μαθαίνεις να κολυμπάς;
Ναι, έχω τάσεις φυγής. Αλλά όχι, δεν ονειρεύομαι ούτε λαγκάδια, ούτε ποτάμια ούτε εντυπωσιακά ξενοδοχεία, δεν ονειρεύομαι το να πάω κάπου, ονειρεύομαι να φύγω από εδώ, ονειρεύομαι την ανακούφιση, την βαθιά και σταθερή αναπνοή, την ανεμελιά στην κίνηση, την έλλειψη της εγρήγορσης, το τραγούδι χωρίς σκέψη, την κατανάλωση χωρίς τύψεις.
Ήθελα να φύγω .. Μακριά σουυυ. Αφού πλέον το να ζω κοντά σου χωρίς να σε έχω και χωρίς να μου ανήκεις μου ήταν μεγάλο ζόρι..
Τάσεις φυγής, μπερδεμένες σκέψεις , συναισθηματικά αδιέξοδα .. Όλα αυτά με βασάνιζαν καθημερινά..
Έπρεπε να το κάνω .. Θα είχα τρελαθεί αν έμενα .. Δεν μπορούσα να καλύψω το κενό μέσα μου και πλέον ήταν πολύ εμφανές στον έξω κόσμο το ποσό αδύναμη είμαι.. μόνο εσύ θα μπορούσες να γεμίσεις αυτό το κενό, αλλά μόνο εσύ δεν το έβλεπες .
Έχω φύγει μάτια μου .. Άδικα με ψάχνεις .. Γιατί ξέρω πως με ψάχνεις. Ήταν μια γρήγορη απόφαση αλλά δεν μετανιώνω..Δεν άντεχα άλλο εκεί .. Μου αρέσει εδώ ..
Μακριά από όλους κι από όλα .. Καθαρός αέρας , ησυχία, , το κύμα να σκάει και το μυαλό σου να καθαρίζει.
Μακριά από τους έντονους ήχους εξατμίσεων που έμοιαζαν με του αμαξιού σου .
Μακριά από τα μέρη που εμείς οι δύο γνωρίζαμε καλύτερα από τον καθένα...
Μακριά ο ένας από τον άλλον αφού πλέον το να είμαστε κοντά μας έκανε κακό.. Αγαπήσαμε τόσο πολύ ο ένας τον άλλον που δεν αντέξαμε ούτε εμείς οι ίδιοι κάτι τόσο δυνατό..
Φοβηθήκαμε, και τα αφήσαμε όλα στην άκρη.. Μια ιστορία , δίχως τέλος .. Ίσως μας μείνει απωθημένο .. Είχαμε να δώσουμε και να μάθουμε πολλά ακόμη ο ένας στον άλλον .. Δεν τα καταφέραμε όμως , κι αυτό είναι που μας πονάει περισσότερο. Αυτό θα μας στοιχειώνει και τους δύο .. μια ζωή.. Γιατί ενώ θέλαμε , τα παρατήσαμε ..
"Πνίξαμε την αγάπη μας στον βυθό του ωκεανού και ο εγωισμός μας πλέον δεν μας άφηνε να την σώσουμε".
Όταν ήμουν μικρή, θυμάμαι την γιαγιά μου να μου λέει συνεχώς, πως όταν μεγαλώσω θα πρέπει να μάθω να απολαμβάνω τα απλά και τα λυτά πράγματα της ζωής. Μου έλεγε πως η «η γλυκά της πραγματικής ζωής κρύβεται Εκει που οι άνθρωποι αποκτούν ένα είδος ψυχικής ηρεμίας. Εκεί που μέσα σου νιώθεις ελεύθερος. Ίσως αυτό το εκει, να είναι ένα μέρος. Ίσως να είναι ένα τραγούδι, ένα όνειρο που βγήκε πραγματικότητα, ένα ταξίδι. Ίσως όμως αυτό το εκει να αντανακλάται σε μια αγκαλιά. Έναν άνθρωπο δικό σου. Εναν ανθρωπο που μαζί θα ταξιδέψετε σε μέρη διαφορετικά, θα ζήσετε στοίχους ρομαντικών τραγουδιών σε πραγματικό χρόνο. Που μαζί θα φτιάξετε έναν άλλον κόσμο. Έναν κόσμο μόνον δικό σας, στον οποίο η αποδοχή, η αγάπη, η αλληλοκατανόηση και ο σεβασμός ο ένας προς τον άλλον θα κυριαρχεί. Ξέρω πως κάποια στιγμή, θα βρεις το δικό σου Εκεί. Ο,τι και αν είναι, όπου και αν είναι το Εκεί σου, όποιος και αν είναι, θυμήσου να αφεθείς όταν έρθει η στιγμή. Μην σκέφτεσαι τόσο πολύ τις αποφάσεις της ζωής που έρχονται στον δρόμο σου. Μερικές φορές θα πρέπε�� να χαλαρώσεις, να κάτσεις να απολαύσεις τα απλά και λυτά. Και καπου εκεί θα σε περιμένει και το Εκεί σου. Πρόσεξε όμως! Δεν θα σε περιμένει για πολύ. Μην το σκέφτεσαι τόσο πολύ! Ίσως να χάσεις μια ευκαιρία που μόλις περάσουν τα χρόνια, μετανιώσεις που δεν πήρες. Που δεν τόλμησες. Ακόμα και αν για να φτάσεις σε αυτό το Εκεί θα πρέπει να περάσεις από δεινά και αγώνες ψυχής. Να θυμάσαι όταν έρθει ομως η κατάλληλη στιγμη να αφεθεις».
«Για όλα τα Εκεί που επρόκειτο να έρθουν στην ζωή»