paardencoach

[paardencoach]

Paardencoaching voor het coachpaard

Een enkele keer gebeurt het dat een paard niet alleen helpt met coachen, maar dat hij zelf ook geholpen wordt door de coaching. Een mooie ervaring, maar wel iets waar ik als coach niet altijd op bedacht ben. 

Onlangs heb ik samen met Pascal en Mo een coachee geholpen om een rouwproces door te gaan. Het was me al opgevallen dat Mo heel graag bij deze sessie wilde zijn. Van tevoren had ik met Pascal afgesproken dat hij zou helpen, maar Mo liep uit zichzelf mee. En dat mag natuurlijk! Het gebeurt wel vaker dat een paard aangeeft bij een sessie te willen zijn. Dan voelen ze een bijzondere band met de coachee of het onderwerp en hebben dan ook een duidelijke boodschap over te brengen.

Na afloop van de sessie, hebben coachee en ik de paarden uitgebreid bedankt voor hun mooie en fijne hulp - een teken voor alle deelnemers dat de coachsessie echt voorbij is en dat iedereen alle energie mag loslaten en weer helemaal zichzelf mag zijn. Een manier van werken die heel goed werkt!

Maar dit keer ging het anders. De volgende ochtend kreeg ik een berichtje van de eigenaar van Mo dat hij de hele avond tot aan die ochtend heel onrustig was. Hij was duidelijk uit zijn doen. Ze vroeg wat het kon betekenen en wat er tijdens de sessie de vorige dag was gebeurd? Ik beloofde dat ik contact zou leggen met Mo.

Ik was een beetje geschrokken. Hadden we dan toch niet goed afgesloten? Had ik iets niet gezien of gevoeld bij Mo? Toen ik het hem vroeg, liet hij me verdriet voelen. Normaal kan ik dan ook invoelen of het zijn eigen verdriet is of dat van coachee. Maar dit keer was dat niet duidelijk voor me. Daaruit maakte ik op dat het van beide een beetje was.

We hebben gepraat. Ik heb hem uitgelegd dat rouwen bij ons leven op aarde hoort. Hier is alles tijdelijk. Onherroepelijk komt aan alles een einde: het leven, zoals dat van Tinky een tijdje geleden, regenbuien die misschien wel intussen oneindig lijken, lekkere hapjes die hij regelmatig krijgt. Alles stopt op enig moment en moet losgelaten worden - het is niet anders, hoe moeilijk dat soms ook is. Overigens herinnerde zijn eigenaar me er achteraf aan dat Mo, toen hij pas bij ons op stal was, inderdaad heel veel moeite had om zijn oude leven als draver los te laten. En dat we daar ook echt wel even aan hebben gewerkt om hem daarbij te helpen.

Het andere stukje verdriet dat hij me liet voelen, was van coachee. Maar, vertelde ik hem, dat hoeft hij niet te dragen. Dat is haar stukje, waar ze nu zelf mee aan de slag is. Wij zien haar weer over een week of twee. Dan kunnen we haar verder helpen, en dat is in de eerste plaats mijn verantwoordelijkheid. Ook die hoeft hij niet op zich te nemen. Hij mag nu gewoon Mo zijn, een mooie, grote, lieve jongen en genieten van de zon én de regen én de lekkere hapjes die hij krijgt.

Intussen is het weer allemaal goed, hij kan weer glimlachen. De rust is terug.

#paardencoach #rouwen #loslaten #jezelfzijn

[paardencoach]

Eigenwijs mens

Mijn coachee wilde graag naar haar moederlijn kijken. We overlegden of en hoe ik haar kon helpen om inzicht te krijgen in haar situatie. We zouden een generatie-opstelling doen. Gewoonlijk krijg ik een paar dagen voor een sessie energetisch al de nodige informatie en inzichten die me helpen om de sessie te begeleiden. 

Omdat ik de afgelopen dagen behoorlijk verkouden was, merkte ik dat ik het aan de ene kant moeilijk vond om in te voelen, maar aan de andere kant, als ik in voelde, ik meteen overweldigd werd door alle informatie die ik kreeg. Wat deze sessie betrof, realiseerde ik me een paar dagen ervoor, dat ik nog helemaal niets had gevoeld. Ik was verbaasd, maar dit was niet de eerste keer dat me dit overkwam, dus ik weet dat ik me geen zorgen hoef te maken. Het komt als het komt … en ja hoor! 

De dag voor de sessie, toen ik nog even contact had met mijn coachee over wat we de representanten wilden vertellen, kon ik ook vertellen dat ik een variatie op de open opstelling wilde doen (dat had ik die avond ervoor ‘bedacht’). Ik was vol vertrouwen: het zou goed gaan. 

De volgende ochtend, een uurtje voor ik naar mijn coachlocatie zou vertrekken, ging ik rustig zitten voor mijn meditatie. Ik ben gewend om dan een meditatie te doen, waarin ik dank voor de hulp van het universum en ik vraag om mijn coachee, representanten, de paarden en mijzelf te begeleiden en beschermen. Na afloop zat ik nog even rustig en visualiseerde ik de start van de sessie, zoals ik de afgelopen dagen al vaker had gedaan. En ineens realiseerde ik me dat ik de sessie al die tijd in de paddock aan de achterkant zag, terwijl ik de laatste tijd eigenlijk altijd in de paddock aan de voorkant coach! Ik probeerde de sessie in de paddock voor te situeren, maar ik voelde dat dit niet de bedoeling was. Ik vroeg het universum of de paddock voor of achter moest plaatsvinden. En ik zag weer de paddock achter. Maar ik vroeg toch nog even of het echt niet voor mocht? Antwoord dat ik hoorde: “eigenwijs mens!” Nou, dat was wel duidelijk!

Omdat we de sessie inderdaad aan de achterkant deden, waren Dora en Manno de coachpaarden die ons hielpen. En de sessie was prachtig! De paarden beschermden, schermden af, leidden, stuurden en steunden. Ze hadden een duidelijke rol, die ze met verve vervulden. Mijn coachee kreeg haar antwoord en er werd veel verdriet en pijn verlicht en opgelost. Ik dank het universum, de paarden en representanten voor hun hulp en liefde en mijn coachee voor haar vertrouwen.

#paardencoach #familieopstelling #eigenwijs

[paardencoach]

Teugels

Mijn coachee is zzp’er en heeft last van haar neiging om alles zo veel en lang mogelijk uit te stellen, tot het echt niet meer kan. En dan moet ze heel hard werken om in eigenlijk een veel te korte tijd haar opdracht op te leveren. Dat kost haar veel stress en energie. Als ik vraag waarom ze dat doet, denkt ze dat het te maken heeft met het gevoel dat ze het eigenlijk misschien niet kan en dat ze niet goed genoeg is. Ze is al een tijdje aan de slag met dit probleem en ze heeft al flinke stappen gezet, maar ze heeft het gevoel nu niet verder te komen - dit laatste stukje blijkt lastig.

We zitten tegenover elkaar, zodat we elkaars energie goed kunnen voelen en energetisch contact kunnen maken. Naast haar staat een lege stoel, de stoel waar we de ‘ik’ die met mij wil praten, uitnodigen te gaan zitten, zodat ik met hem of haar in gesprek kan gaan. Op mijn vragen welke ‘ik’ met me wil praten hierover, voel ik dat er meer dan één ik hierbij betrokken is. En als we samen het idee hebben dat het om een tamelijk dominante ‘ik’ gaat, komt daar ineens het innerlijk kind van mijn coachee tevoorschijn. Zij wil heel graag praten met mij. Ik nodig coachee uit om het kind naar voren te laten komen. Als zij (het kind is een ‘zij’) er is, gaat coachee in de andere stoel zitten.

De energie verandert op slag. Ik zie een jong meisje, beetje bedeesd. Op mijn vraag hoe het met haar gaat, is ze voorzichtig: ze voelt zich geremd, alsof ze vooral niet mag groeien. En dat wil ze wel, hoe eng het ook is - want veranderingen zijn natuurlijk wel eng, maar ze durft best wel, zegt ze. Ik stel voor dat ze een kringetje om zich heen visualiseert en die een beetje laat groeien, stukje bij beetje, net zolang tot het groot genoeg is voor haar. Ik zie dat ze langzaam aan zich wat groter maakt en een beetje ontspant. Het gaat goed en het voelt goed, meldt ze me. We praten er nog een beetje over en na een tijdje voel ik dat ze me niet meer nodig heeft. Ik vraag of ik weer met coachee mag praten.

Als coachee weer op haar eigen stoel zit, praten we nog wat na. Ik vraag wie de ‘ik’ is die alles controleert. Ik zie voor mijn geestesoog een grote, lange gestalte, recht, streng, hij heeft zijn armen om alle andere ‘ikken’ heen geslagen en houdt zo alles en iedereen bij elkaar en onder controle. Intussen heeft coachee hoofdpijn gekregen en voelt ze spanning in haar kaken. Ik vraag of ik de ‘ik’ die daarbij hoort mag spreken. Ze is even stil, en gaat dan op de andere stoel zitten.

De energie verandert weer op slag. Ik zie een strenge ik. Hij (hij voelt voor mij als een 'hij') zegt dat hij wil dat iedereen doet wat hij wil. Hij weet hoe het moet, maar coachee luistert niet en daarom duurt alles zo lang en doet ze het niet goed. Hij benadrukt dat het leven zoveel beter zou zijn als ze doet wat hij wil. Als ik vraag wat hij van haar en de andere ‘ikken’ vindt, vindt hij ze irritant en vooral het ‘kind’. Die wil groeien en verandering. Dat is niet goed. En het gaat al niet goed, want iedereen luistert steeds minder naar hem. Met mijn opmerking dat het leven toch niet alleen gaat om ‘goed’ doen, maar ook om ‘genieten’, kan hij niets. Als ik vraag of de andere ikken misschien op hun manier ook bijdragen aan het succes van coachee, is dat misschien wel zo, maar zijn manier is de beste. Maar hij geeft toe dat het hem wel veel hoofdpijn en spanning geeft en dat hij die toch wel graag weg zou willen hebben. 

Ik denk een opening te voelen en vraag of het misschien een idee is om een stapje terug te doen zodat de andere ‘ikken’ de ruimte krijgen om dingen op hun eigen manier te doen, daarin te groeien en zich te ontwikkelen. Dat zou hem beslist helpen, denk ik. En mocht het nou volledig uit de hand lopen, kan hij altijd nog ‘ingrijpen’. En misschien is dat wel een goede manier waardoor hij zich een beetje kan ontspannen. Ik zie hem denken en zijn conclusie is dat hij dus een beetje de teugels moet laten vieren - duidelijk een heel nieuw gezichtspunt voor hem. Maar het idee staat hem wel aan en hij is bereid om het te proberen. We praten er nog even over en dan vraag ik of ik weer met coachee mag praten.

Als coachee terug is, gaat ze weer op haar eigen stoel zitten. Ze is verwonderd over alles wat er gezegd is. Ze voelt ook dat de verhouding tussen ‘grote ik’ en haar ‘innerlijk kind’ is veranderd en dat levert meteen meer ontspanning en rust op. Ze zit ook anders op haar stoel, zie ik: rustiger, sterker en meer ontspannen.

We spreken af dat we over een paar weken nog even contact hebben. Voor nu is het genoeg.

Bovenstaande beschrijving is met toestemming van coachee. Persoonlijke elementen zijn zo veel mogelijk weggelaten uit privacyoverwegingen zonder de essentie van het verhaal aan te tasten.

#paardencoach #voicedalogue #innerlijkkind #controle #coachen

[paardencoach]

Tekortschieten in de herhaling

Mijn coachee wil graag kijken naar de relaties in de vrouwelijke lijn van haar familie. Daar is veel verdriet en boosheid en ze heeft er behoorlijke last van, vertelt ze aan ons (coach en representanten). We gaan haarzelf (dochter), haar moeder en oma opstellen. Ik vraag de representanten om zich open te stellen voor de aanwezige energieën en als ze contact voelen hun plek in de paddock te zoeken. 

Als iedereen haar plekje heeft gevonden, valt me op dat niemand elkaar aankijkt. Ik ga mijn eerste rondje maken en vraag aan dochter hoe het met haar gaat. Ze voelt druk, verdriet, verantwoordelijkheid voor de anderen en ‘dat er nog iemand is’. Moeder voelt boosheid naar oma, maar ook dat ze gefaald heeft naar haar dochter. Oma voelt een golf van emoties: boosheid, verdriet, schaamte… En ineens lijkt de dam te breken! Ze heeft het gevoel te moeten spugen, ze huilt, schreeuwt, laat zich op de grond vallen. De tranen zijn niet te stelpen. Af en toe zegt ze wat, zoals dat ze zich schaamt, dat ze het gevoel heeft tekortgeschoten te zijn naar haar dochter toe, ze heeft troost en liefde nodig maar durft het niet te vragen, ze voelt zich gevangen … Ik moedig haar aan om alles eruit te gooien. Als ze eindelijk rustig wordt, omhelzen we elkaar. Dat kan nu! 

Als ik rondkijk, zie ik dat moeder is weggelopen. Als ik vraag hoe het met haar gaat, is ze nog steeds boos. Ze herkent het gedrag van oma: manipulatief noemt ze het. Ze wil er niets mee te maken hebben. Ze wil het liefste naar haar dochter, maar dat durft ze niet omdat ze vindt dat ze tekortgeschoten is tegenover haar dochter. Daar voelt ze verdriet.

Als ik dochter vraag hoe het met haar gaat, zegt ze dat de druk weg is maar dat er nog wel pijn aan haar rechterschouder is. Als ik dit verifieer bij coachee, bevestigt zij dat ze inderdaad bijna altijd een druk of pijn voelt aan haar rechterschouder. Ik denk dat ik weet wat die pijn is en wil dat onderzoeken.

Ik loop naar dochter, leg mijn hand op haar rechterschouder en zeg: “Ik ben er altijd om je te helpen, je bent niet alleen, als je me nodig hebt, hoef je het alleen maar te vragen. Ik ben je tweelingzus.Wil je mij alsjeblieft erkennen en de band met mij aangaan?” Dochter ontspant en bevestigt dat ze het herkent en graag de band met haar tweelingzus wil aangaan: De pijn is weg. Als ik het vertel aan coachee, zie ik opluchting bij haar: Nee, ze wist niet dat ze een ongeboren tweelingzus heeft, maar het verklaart veel, zoals een aantal aanwezige druk en het gevoel dat ze voor twee moet leven. En ze vindt het een fijn idee. Ik zie haar lachen.

Ik loop nu naar moeder en leg mijn arm om haar schouder. Ik vraag of ze de band met haar dochter wil aangaan? Moeder wil dat wel, maar ik voel dat ze het spannend vindt. Langzaam lopen we samen in de richting van haar dochter. Als we op een paar passen afstand van haar zijn, steek ik mijn hand uit. Dochter zegt dat ze de hand graag aanneemt, maar eerst wat wil zeggen: ‘Ik geef de verantwoordelijkheid die bij jou hoort, weer aan jou terug.’ Moeder knikt. We pakken elkaars handen vast, ik trek me terug en moeder en dochter omhelzen elkaar.

Ik zie dat oma intussen is gaan zitten en naar het tafereeltje heeft gekeken. Ik voeg me bij haar en vraag hoe ze het ervaart: ‘Het is goed,’ zegt ze. Ik voel dat ze rustig is. Ze zegt nog dat de drukte in haar hoofd en lichaam weg is, er heeft een groot loslaten plaatsgevonden. Waar het over ging, kan ze niet delen. Maar dat hoeft ook niet. 

Het was een heftige sessie en er is veel gebeurd op verschillende fronten. Ik vraag de representanten en coachee nog even te genieten van het mooie moment, de energie die bij hen hoort los te laten en terug te geven aan het veld en coachee. We danken alle energieën voor hun hulp en steun en ik sluit de sessie af.

Bovenstaande beschrijving is met toestemming van coachee. Persoonlijke elementen zijn zo veel mogelijk weggelaten uit privacyoverwegingen zonder de essentie van het verhaal aan te tasten.

#paardencoach #familieopstelling #tekortschieten

[paardencoach]

Niet voor mij

Mijn coachee is een jonge vrouw en ze heeft altijd een goede band met haar zus gehad, maar sinds een tijdje is er iets veranderd. De band is minder hecht geworden en ze heeft het er moeilijk mee. Vooral omdat ze ook niet helemaal begrijpt waarom.

Ik heb bedacht dat we een symptoomopstelling gaan doen. Daarin wordt ervan uitgegaan dat iedere situatie die als moeilijk of vervelend wordt ervaren, een symptoom is van iets anders, nl. een boodschap, inzicht of les. Wat ik vaak zie bij deze manier van opstellen is dat als men de onderliggende boodschap van het symptoom heeft ontvangen en begrepen, het symptoom minder wordt, verbetert of zelfs verdwijnt.

We worden geholpen door alle coachpaarden. Ze kijken toe, dwingen ons om stapjes opzij te zetten, of verhinderen dat we elkaar kunnen zien. Allemaal aanwijzingen die ons uitnodigen om in een bepaalde richting te kijken, even stil te staan bij wat er gebeurt en wat het met ons doet of om vanuit een ander perspectief te denken of ervaren.

Ik vraag coachee om het matje dat haar zus representeert (het symptoom) neer te leggen. Ze vindt het moeilijk, voelt, kijkt, denkt na. Verplaatst het matje een paar keer, draait het matje, zoekende welke kant haar zus opkijkt. Als ze uiteindelijk alle matjes (symptoom/zus, boodschap en zichzelf) heeft neergelegd, zie ik dat de matjes niet naar elkaar kijken. 

Coachee gaat de verbinding met zichzelf aan. Als ik vraag wat ze ervaart, zegt ze dat mooie, warme herinneringen bovenkomen. Na een tijdje zie ik dat er ook verdriet zit. Wat ze ook voelt, het mag eruit. Ik ga de verbinding met haar zus aan. En ik voel kracht, alleen willen zijn, niemand nodig hebben. En als vanzelf zet ik mijn handen in mijn zij. Ik sta stevig, voel me sterk. Er zit wel iets achter mijn rug (nl het matje dat de boodschap representeert), maar daar hoef ik niets mee, vind ik. Ik negeer het. Als ik me los maak, ga ik naar coachee en zie dat ze heeft mee gevoeld. 

Als ze een beweging voelt, mag ze die maken. Intussen voel ik dat haar zus ook een beweging wil maken. Ik verschuif het matje, zodat zij naar de situatie kijkt en langs de boodschap. Ook coachee loopt een stukje weg en draait zich naar de situatie en haar zus toe. Ze is verbaasd. De situatie voelt anders, zegt ze: meer ontspannen. Ze voelt ook dat de boodschap niet voor haar is. Dat heb ik ook gevoeld, toen ik in verbinding was met haar zus.

Het moment is gekomen: Ik vraag of we de verbinding zullen aangaan met de boodschap. Dat is goed, zegt ze. Ik vraag of ze zelf die verbinding wil aangaan, of dat ik dat zal doen? Ze denkt even na, maar vindt het dan beter als ik dat doe. Ik loop rustig naar de boodschap, maar op het moment dat ik op het matje wil gaan staan, trek ik mijn voet terug: Het mag niet. De tijd is niet rijp, of de boodschap is alleen voor haar zus bestemd. Ik weet het niet precies, maar de verbinding ermee aangaan voelt niet goed. Ik ben verbaasd. Dit is me nog niet eerder overkomen. Ik loop om het matje heen en zoek of er een andere ingang is om toegang te krijgen tot de boodschap. Maar die is er niet. 

Ik loop naar coachee en vertel haar wat er is gebeurd. Ze snapt het en ik zie ook opluchting bij haar. Ze heeft haar best gedaan om de band met haar zus te herstellen. Meer kan ze niet doen. De beslissing of en evt. wat er nu gaat gebeuren, is aan haar zus. 

We sluiten de sessie af en bedanken de paarden uitgebreid voor hun steun en inbreng. Het was een bijzondere sessie. De tijd zal leren wat de impact is van wat er hier is gebeurd.

Als ik haar een paar weken later spreek, vertelt ze dat ze contact heeft gehad met haar zus. En tot haar verrassing, was het een fijn, ontspannen contact. Coachee heeft de situatie geaccepteerd en  losgelaten - dat voelt goed. 

Bovenstaande beschrijving is met toestemming van coachee. Persoonlijke elementen zijn zo veel mogelijk weggelaten uit privacyoverwegingen zonder de essentie van het verhaal aan te tasten.

#paardencoach #symptoomopstelling #boodschappen #inzichten #matjes

[paardencoach]

Zelfbewust én bescheiden

Onlangs een cursus Voice Dialogue met paarden gedaan. Het was mooi, leerzaam en gaf nieuwe inzichten en ruimte. Af en toe is het goed om even stil te staan bij waar je mee bezig bent en te beseffen dat er nog zoveel te leren is. Voor mij was dat dit keer een verdiepende cursus over Voice Dialogue. 

Alles is energie! En bij deze coachtechniek werk je samen met de energie van je coachee. Iedereen heeft weleens gehoord van ‘de controleur’, ‘de wijze vrouw’, ‘de innerlijke criticus’ ‘de perfectionist’ enz. Het kan gebeuren dat je op enig moment tot de conclusie komt dat je last hebt van een bepaalde kant in jezelf. Een coach kan met zo’n deel of zgn ‘ik’ op energetische wijze de verbinding aangaan en in gesprek gaan zonder dat het bewuste ego ertussen zit. Je leert zo’n deel kennen, wat zijn rol is in jouw leven en zijn doel en uiteindelijk helpen helen wat geheeld mag worden, hem een betere plek geven, of wat dan ook nodig is. 

Af en toe gebruik ik Voice Dialogue tijdens een coachsessie, maar ik kreeg nu de kans om er eens goed mee aan de slag te gaan. En in twee dagen tijd werd mijn kennis opgefrist, verdiept en uitgebreid. Aan de hand van een issue waar ikzelf last van heb, met de hulp van onze twee instructeurs en mijn medecursisten heb ik weer eens in mezelf gegraven. Mijn issue: waarom heb ik als freelancer succes, geen probleem om een opdracht te krijgen, durf ik mezelf te laten zien en zo nodig te laten gelden maar vind ik dat lastig als coach? Overigens een issue waar meer coaches tegenaan lopen, denk ik. De meest gehoorde reden is dat je het ene met je hart doet en het andere veel zakelijker benadert. En dat laatste is veel gemakkelijker! Ik ging daar ook vanuit. 

Maar misschien ligt het (in ieder geval bij mij) wat genuanceerder. Als deze ‘zakelijke’ Astrid aan het woord is, hoor ik hoe trots ze is op wie ik ben, wat ik doe, wat ik allemaal bereikt heb. Zij is onafhankelijk en durft haar ruimte in te nemen. En dat straal ik dan ook uit. Als coach ben ik veel bescheidener, terwijl ik best weet dat ik ook een hele goede coach ben! Hoe komt dat? Het was wonderlijk om mijn bescheiden kant te horen over waar ze vandaan komt en wat haar drijft. Cultuur speelt een rol, maar ook moeilijke en pijnlijke ervaringen, soms van heel lang geleden. 

Deze twee delen van mij leken wel tegenpolen, maar ik kwam gaandeweg het proces tot de ontdekking dat dat natuurlijk niet hoeft. Ze kunnen prima samenwerken, zijn we tot de conclusie gekomen. Dus daar werk ik aan. En dan de bevestiging van het Universum: Tijdens deze cursus kreeg ik berichtjes van 2 mensen die graag door mij gecoacht willen worden.

#voicedialogue #paardencoach #blijvenleren #coaching #ego

[paardencoach]

In memoriam

Tinky is niet meer bij mij. 

Een paar dagen geleden heeft ze besloten dat haar tijd hier klaar is. Ik doe mijn best om er vrede mee te hebben. Soms lukt dat, soms ook niet. Op enig moment in je leven leer je met het verlies van geliefden te leven. En dat betekent niet dat de pijn en het verdriet op zekere dag weg zijn, maar (in ieder geval voor mij) dat ik ze een plekje gegeven heb in mijn hart, lijf en leven. Soms is dat een fijn plekje met mooie herinneringen, soms een verdrietig plekje omdat ik ze mis, maar het is vooral een veilig plekje.

Ieder jaar had Tinky bij de overgang van winter naar zomer last van allergie, een soort hooikoorts denk ik: kuchen, winden en hoesten, snot. Ik gaf haar dan een kruidenmedicijn en dan ging het over. Dit keer ging het echter niet over. Integendeel, het werd erger. Ik maakte me wat zorgen, maar Tinky is altijd van ‘er is niets aan de hand’, alles vindt ze ‘gezeur’. En met die houding is ze 28 jaar geworden, zonder noemenswaardige of serieuze ongemakken. 

Ik heb de afgelopen periode moeite gehad met mediteren. Soms vind ik het moeilijk me te concentreren, kan niet de tijd vinden om even rustig te zitten, is er te veel drukte in mijn hoofd. Een paar weken geleden had ik het gevoel dat het goed zou zijn om toch meer moeite te doen: Ik was in het bos, bij het meertje waar Tinky en ik elkaar een tijdje geleden regelmatig ontmoetten tijdens mijn meditaties. Ze had mij destijds verteld dat haar tijd op Aarde op zijn einde liep. Ze was zo moe, had ze gezegd. We zaten daar samen, ik met mijn rug tegen een boom, haar hoofd in mijn schoot. Maar uiteindelijk kreeg ik de boodschap dat ze had besloten nog wat langer te blijven, mits ik mijn verantwoordelijkheid nam om het leerproces waar ik in zat, door te maken. Ik snapte het niet helemaal, maar ze is toch gebleven.

We waren nu weer op die plek, alleen stond Tinky aan de andere kant van het meertje, tussen de bomen - heel rustig en (bij gebrek aan een beter woord) ‘majesteitelijk’: groot, sterk, trots, rustig. Ik ging naar haar toe, we knuffelden elkaar. Ik vroeg nog: Je gaat toch nog niet dood? Ze lachte, dat had ik nog nooit eerder bij haar gezien en ze schudde haar hoofd. Een zonnestraal viel over haar heen. De lucht was gevuld met liefde. En ik was opgelucht: ze bleef voorlopig nog bij mij.

De laatste week van haar leven maakte ik me steeds meer zorgen. Ze ademde met moeite, ze ging steeds slechter eten, ze sloot zich af van de wereld om haar heen, ze had een vast plekje gevonden achter de grote uitloopstal. Ze reageerde nog wel op mij als ik kwam. Ze vond het fijn als ik haar wat verlichting probeerde te geven. De dierenarts is tweemaal geweest. De allergie was uitgelopen op een astma-aanval waar ze niet uitkwam. Ze kreeg sterke medicijnen die niet echt hielpen. Haar bloed was goed. Ze had geen koorts. De dierenarts was positief, hij gaf andere, sterkere medicijnen, die laatste dag. Ik ben uiteindelijk naar huis gegaan. Ik was zo moe, ben op de bank gaan liggen en werd om 16.00u met schrik wakker.

Nog geen uur later werd ik gebeld: Ze is dood! Tinky is dood! Goede vriendin en staleigenaar werd bij thuiskomst opgewacht door vier hinnikende paarden, was gaan zoeken en had haar gevonden. Ik ben in de auto gesprongen en naar haar toe gereden. Ze lag midden in de rijbak. Voor zover we kunnen reconstrueren is ze van de uitloopstal naar het midden van de rijbak gelopen, is ze gaan liggen en heeft haar laatste adem uitgeblazen. Ze was nog warm. 

Als ik dit schrijf, leven we een paar dagen later. Ik ben dankbaar voor alle warmte en liefde die ik ontvang van de mensen om mij heen. Iedereen die mij kent, weet hoe belangrijk Tinky voor mij is. Wat we voor elkaar betekenen. Hoe we elkaar door moeilijke tijden hebben geholpen. Tinky was mijn steun en toeverlaat, mijn anker, mijn boeddha, mijn troost, mijn gids en mijn coachmaatje. Ze zorgde voor regelmatig en structuur in een periode dat ik die kwijt was. Bij haar vond ik rust, begrip en troost. 

Ik vind het moeilijk om te mediteren. Door mijn pijn en verdriet heen voel ik echter ook kracht. De tijd die Tinky langer is gebleven om me door een groeiproces te helpen, heeft me voorbereid op de tijd die nu is aangebroken. Ik ben het aan haar en aan mijzelf verplicht om hier goed en sterker uit te komen. En ik kan het. Het is nog even moeilijk, maar het wordt gemakkelijker. Ik heb intussen voldoende ‘ervaring’ met het loslaten van degenen die me het liefste zijn om te weten dat het goed komt, hoe dat er ook uit moge zien. En ik weet dat als ik het weer op kan brengen om te mediteren, onze band er nog steeds is. Dat we altijd met elkaar verbonden zijn en dat ze er altijd is, alleen anders …

Tinky RIP 25 mei 2023

#beautifultinky #in memoriam #loveisforever

[paardencoach]

Te lang te veel

We zitten even rustig met een kopje thee voor we aan de coachsessie gaan beginnen. Ik leg uit hoe een coachsessie met paarden werkt. Het waait hard en ik heb een ander plekje op het terrein uitgezocht. Op dit plekje staan we in de zon, hebben we overzicht en kunnen de paarden gemakkelijk aan- of afwezig zijn. Coachee had in ons eerste gesprek aangegeven dat ze ‘niet zoveel met paarden heeft’. Maar tijdens de sessie vertelt ze dat ze op een boerderij met paarden is opgegroeid en zie ik hoe ze geniet van de paarden.

Na mijn inleidende praatje, begint coachee te vertellen. Het is veel wat er allemaal is gebeurd de afgelopen jaren. En ik hoor hoe ze worstelt met zichzelf, maar ook met de mensen om haar heen. Als ik vraag of ze een coachvraag heeft voor dit moment, zegt ze ‘grenzen aangeven’.

We lopen samen naar onze coachplek. Ik had al wat pionnen klaargezet. Ik vraag of ze een pion wil neerzetten voor zichzelf wie ze is, op een plek die ‘nu’ is en een pion voor zichzelf zoals ze graag wil zijn, op een plek die daarbij hoort. Ze is resoluut, weet meteen waar ze neergezet moeten worden. Bij haar ‘nu’-plek begint ze weer te vertellen en komen de tranen. Ze verontschuldigt zich meteen, zoals ze wel vaker doet tijdens de sessie. De tranen blijven komen. Ik hoor hoe ze steeds geeft, zichzelf altijd wegcijfert, zichzelf eigenlijk nooit prioriteit geeft, doet wat anderen vinden dat ze moet doen, de onrust in zichzelf, hoe ze zichzelf beoordeelt, de pijn en het verdriet. En dat is al heel lang zo, eigenlijk al haar hele leven, hoor ik. Maar ik hoor ook dat ze soms ‘ineens’ heel duidelijk kan zijn: 'Nu even niet!’ En dat mensen dat accepteren. Dat ze veel kan en heeft gedaan in haar leven, dat ze mooie talenten heeft, maar vooral luistert naar wat andere mensen daarvan vinden, en dat ervaart ze meestal als niet zo positief. Ik hoor hoe dat haar keuzes beïnvloedt en geleid heeft tot een negatief beeld van de wereld en haarzelf. 

We lopen naar de pion die staat voor wie ze wil zijn. En ook de paarden Tinky, Mo en Pascal komen. Ze snuffelen aan de pion. Mo gooit hem om en dat blijft hij herhalen, iedere keer dat coachee hem weer rechtzet. Coachee concludeert dat hij zegt dat dat nu niet belangrijk is. Ze is er wel een beetje ondersteboven van. Ik vraag of ze het stuk nog een keer wil lopen en dan voelen of ze onderweg misschien voelt dat ze moet stoppen. Ergens op twee derde van het stuk staat ze stil, en ik zet er een pion neer. De paarden komen er allemaal bij. Mo ruikt eraan, maar gooit hem niet om. Coachee voelt mee en zegt dat ze zware benen heeft. Ze voelt het ook in haar buik, maar het is niet onaangenaam.  En dan lopen de paarden weg, galopperen Mo en Pascal een stuk en gooit Pascal nog even zijn kont omhoog. Coachee is geraakt en ze zegt dat ze meer mag genieten, doen wat ze fijn vindt - dat is wat de paarden haar vertellen. 

Als ik vraag wat ze dan zou doen, zegt ze: “wandelen!” En ze besluit ook meteen dat ze dat gaat doen, iedere dag 15 minuten lekker buiten zijn. Dus dat spreken we af: de komende weken gaat ze minimaal 5 dagen in de week minstens 15 minuten lekker buiten wandelen. Over een paar weken hebben we weer contact.

Bovenstaande beschrijving is met toestemming van coachee. Persoonlijke elementen zijn zoveel mogelijk weggelaten uit privacyoverwegingen zonder de essentie van de sessie aan te tasten.

#paardencoach grenzenaangeven telangteveel opkomenvoorjezelf

[paardencoach]

Knuffelen en lief zijn

Ik word gebeld door een lieve vriendin, beetje overstuur. Een goede vriendin van haar fokt hondjes. En zij vertelde dat een hondje is teruggegeven, want het ging niet goed: ze sluit zich af, maakt geen contact met de andere hondjes, ze is niet zindelijk. Dat legt een grote druk op deze vriendin. Kan ik wat doen? Ik kan natuurlijk niets beloven, maar wil wel even ‘kijken’, zoals ik dat noem.

Ik kijk en zie een zwart pluizenbolletje, hoog in haar energie, heel moe en bang, gespannen. Ze wil dicht tegen me aan zitten. En ik zie een muur met een witte houten deur, die open staat. En daarachter is het naar, veel lawaai, donker, schaduwen, veel geschreeuw. Mijn pluizenbol is heel bang. Ik zeg dat we de deur dichtdoen. Daar hoeft ze nooit meer naartoe. Ze blijft bang. Ik plaats er een muur voor en nog een glazen plaat. Ze kan nu toch nog zien of er wat gebeurt, zonder dat het haar kan raken. Eindelijk ontspant ze zich een beetje. Ze klemt haar pootjes om mijn arm, dicht tegen mij aan en ze valt in slaap.

Ik weet niet wat er achter die deur zit, maar ze heeft het in ieder geval als heel naar ervaren. Ik vertel mijn vriendin wat er allemaal is gebeurd. En ik zeg dat pluizenbol een knuffel nodig heeft of een dekentje dat ze in haar pootjes kan klemmen en heel veel liefde. We overleggen wat en hoe ze dit aan haar vriendin zal vertellen. Hoe open staat ze tegenover dit soort dingen? Ze besluit om het gewoon te vertellen, haar vriendin is gevoelig en werkt zelf ook vooral vanuit haar intuïtie. En ze zal me een lijstje sturen van hondjes van haar vriendin, die misschien pluizenbol willen helpen. De eerste naam die ze doorgeeft is van een hond die onlangs van ouderdom is overleden. En ik zeg meteen: Stop maar, ze heeft zich al gemeld. Zij wil wel op pluizenbol passen.

Als ik wat later op de dag een appje krijg, vertelt mijn vriendin dat ze gehoord heeft dat pluizenbol rond het middaguur ineens snoepjes aannam, met de frisbee speelde, zelf in de auto sprong, een speel- en een slaapkameraadje heeft en dat haar vriendin lekker knuffelt met haar en intussen heeft besloten dat pluizenbol altijd bij haar mag blijven.

En toen ik vanmorgen even keek, zag ik dat het overleden hondje bij pluizenbol was, dat ze neus aan neus slapen. Ik bedenk ook dat ik nog niet gekeken heb hoe laat mijn vriendin mij gisteren vroeg of ik kon helpen: 11.55u. 

Zou jij ook wel wat (energetische) hulp kunnen gebruiken voor je huisdier? Misschien kan ik je die hulp geven! Bel of mail vrijblijvend. T 0624898520 E [email protected] Of kijk op mijn website  www.loriaux-efficiency.nl 

#dierentolk #pratenmetdieren #pluizenbol

[paardencoach]

vlucht of vecht

Mijn coachee bevindt zich al een tijdje in een situatie waarin zij zich niet veilig voelt, zelfs niet in haar eigen huis. Het maakt dat ze altijd alert is, zeg maar altijd “aan staat”. Dat is vermoeiend, maakt dat ze zich opgejaagd voelt en niet vrij om zichzelf te zijn. Haar vraag is wat ze kan doen om dit te veranderen.

We staan in een hoekje van de paddock, een nieuw hoekje. Ik had sterk het gevoel dat we hier aan de slag moesten. Het is een wat kleiner plekje, meer beschut en alle paarden kunnen zich ermee bemoeien als ze willen. Ik heb een vaag idee wat we gaan doen en heb alleen wat pionnen meegenomen. En ik vraag of coachee wil vertellen.

Er komt veel naar boven: de onveiligheid, onzekerheid, het gevoel altijd alert te moeten zijn, op haar tenen te moeten lopen, altijd het verkeerde te doen of te zeggen, niet weten wat ze moet doen als ze zich aangevallen voelt, dan het instinctief reageren, het verdriet, hoe heftig het allemaal is en hoe het haar uitput. En terwijl ze vertelt, komt Tinky aangelopen. We zien dat ook Tinky alert is: ze heeft haar nek en hoofd ver naar voren gestoken, oortjes naar voren gekeerd. En dan, terwijl coachee kijkt en vertelt, laat ze haar hoofd wat zakken, gaan haar oortjes terug richting normale stand. Terwijl we naar haar kijken, buigt ze haar hoofd, eet gras aan de rand, onder het draadje waar stroom op staat. We zien hoe haar manen de draad aanraken, maar ze reageert niet, blijft ontspannen, blijft gras eten. Coachee begrijpt het: dat wil zij ook wel! Tinky draait zich om en loopt langzaam weg.

Ik vraag of ze een pion wil neerzetten om de plek te markeren waar ze nu staat in dit proces en de plek waar ze graag wil zijn. Ze zet ze neer en bij de tweede pion zegt ze dat die eigenlijk niet ver genoeg kan staan! Maar tijdens het proces, komt ze toch wat dichterbij. Ze vertelt over de pionnen, wat ze voelt, denkt en komt tot de conclusie dat dit de eerste stap is in haar proces om zich sterk en onverstoorbaar te voelen, net zoals Tinky. En ze voelt dat dat moment misschien toch minder ver is dan ze eerst dacht.

Op mijn vraag of ze van nu naar daar wil lopen - voelend en ervarend, loopt ze rustig en bedachtzaam. En als ze voelt dat ze even moet stilstaan, doet ze dat. Ik markeer de plek. Op mijn vraag waarom ze daar stopte, zie ik haar denken en voelen en dan krijgt ze een inzicht: Zij is niet de enige die in deze situatie zit … 

Ze voelt dat het voor nu voldoende is.

Bovenstaande beschrijving is met toestemming van coachee. Persoonlijke elementen zijn zoveel mogelijk weggelaten uit privacyoverwegingen zonder de essentie van de sessie aan te tasten.

Voor meer informatie, kijk op mijn website www.loriaux-efficiency.nl

#paardencoach #equineassistedcoach #vlucht #vecht #onveilig

[paardencoach]

Heb jij de moed om je te laten coachen?

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Een enkele keer coach ik iemand die niet zo tevreden is over het resultaat. Laat ik maar eerlijk zijn! Heel vervelend voor alle partijen. Ik doe altijd mijn uiterste best om al mijn coachees te helpen om sterker, blijer en vrijer in hun leven te staan. Dus als het die enkele keer niet lukt, ben ik van slag, twijfel ik aan mezelf en zoek ik uiteraard de fout bij mezelf. (Want mijn coachpaarden zijn natuurlijk perfect!) Waarom was coachee niet tevreden? Zijn de verwachtingen niet uitgekomen? Heb ik coachee niet begrepen? Was ik toch niet de juiste coach? Heb ik de verkeerde activiteit gevraagd? Was het proces niet duidelijk? Was ik te optimistisch over mijn eigen kennis en kunde, of was ik niet duidelijk genoeg over wat er kan gebeuren? Heb ik de verwachtingen niet goed gemanaged? En ik kan nog wel een paar vragen bedenken, maar je snapt mijn proces wel, denk ik!

Ik heb er over na lopen denken en wat misschien een belangrijke reden is, is dat verwachtingen inderdaad soms te hoog gespannen zijn. Als je al vele jaren met een ernstig probleem rondloopt, hoe realistisch is het dan om te verwachten dat één, twee of drie uurtjes werken met mijn paarden en mij, je probleem oplost? En toch … soms werkt het zo. Maar soms dus ook niet! Leerproces voor mij om daar nog duidelijker in te zijn. 

Mijn ervaring is dat als iemand een traject doet bij mij (dat is minimaal 3 sessies), het verloop altijd is dat de eerste sessie het aha-moment oplevert en mijn coachee zich opgelucht voelt, begrijpt wat er aan de hand is en verbeteringen ziet in zijn of haar situatie. 

De tweede sessie is altijd het zwaarste. Alle pijn, verdriet, problemen enz. komen aan de oppervlakte, alsof je rugzakje wordt omgekeerd. Coachees kunnen daar behoorlijk van ondersteboven zijn. Het leek zo goed te gaan en ineens lijkt het eerder erger dan beter te worden! Maar eigenlijk is dit dus een goed teken! Je mag de diepte in en aan de wortel je probleem oplossen. Wat moeilijk is, is dat er veel van coachee gevraagd wordt. Je wordt uitgenodigd om flink buiten je comfortzone te gaan, dingen onder ogen te zien die je heel diep hebt weggestopt en liever niet wil weten, ervaren of voelen. Dat vraagt moed! Maar als je voor dit traject kiest, kan je het aan is de bemoediging die ik je kan geven. Meestal is het dus op dit punt dat mensen dan afhaken: onbegrip voor het proces, angst om de situatie echt onder ogen te zien? Ik weet het niet, maar misschien is het wel een beetje zonde van de investering in jezelf om die niet ten volle te benutten? 

In de volgende sessie(s) gaan we opbouwen, dingen vallen op hun plek, je krijgt meer over- en inzicht en de oplossingen dienen zich vaak vanzelf aan. En mijn coachees merken dat het meteen resultaat oplevert in hun dagelijkse leven.

Wat heb je dus nodig om een traject aan te gaan? Moed! Moed om te durven kijken, ervaren en voelen. Moed om buiten je veilige comfortzone te stappen, zelfs als die eigenlijk helemaal niet meer zo comfortabel is. Of juist als die niet meer zo comfortabel is?

Voor meer informatie: www.loriaux-efficiency.nl

#paardencoach #intuitiefcoach #moed investereninjezelf

[paardencoach]

Vadersdag

Recent heb ik twee bijzondere open opstellingen gedaan. Er was geen onderliggende coachvraag van een coachee. Deze opstellingen waren voor de deelnemers zelf. En het onderwerp was transformatie. Op mijn uitnodiging hadden deelnemers zich aangemeld. Bij de eerste opstelling waren mijn coachpaarden Tinky, Mo en Pascal betrokken. En tot mijn verrassing kwam ook nog de hond van één van de deelnemers zich melden, omdat hij ook nog wat te vertellen had. Dit bewaar ik voor een volgend blog!

Bij de tweede opstelling, waren behalve Tinky, Mo en Pascal, ook nog Manno en Dora actief. Ze knuffelden elkaar, stonden af te kauwen, stampten - vlak achter sommige deelnemers en ze werden geaaid en geknuffeld door de deelnemers. De energieën waren duidelijk aanwezig en zeer actief! Mijn deelnemers voelden het en reageerden soms heftig. Er mocht veel worden verwerkt, begrepen, doorvoeld en losgelaten. Iedere deelnemer mocht zijn eigen stukje groei doormaken. Ik heb hier en daar geholpen met een heling.

Het werd me al gauw duidelijk dat veel deelnemers de energie van hun (overleden) vader mochten voelen. Dat leidde tot verwerking, begrip, acceptatie en loslaten. Achteraf erop terugkijkend realiseerde ik me dat thema’s rond vader-kind relaties soms net zo ingrijpend en indringend kunnen zijn als thema‘s die rond moeder-kind relaties spelen. Als ik echter op de social media kijk, lijkt het er soms op alsof wij vooral gefocust zijn op de moeder. En misschien is dat alleen mijn perceptie, mij is in ieder geval duidelijk geworden dat de rol van vaders ook cruciaal kan zijn in de levens van hun kinderen. Vaders lieten hun zoon of dochter weten ‘ik ben er altijd en steun je’ tot ‘ik ben er nu, zoals ik er tijdens ons leven samen niet was’. Zo mooi om te zien gebeuren en hoe hun boodschappen meteen tot een verandering in mijn deelnemers leidden: bevrijding, meer open houding, kunnen en durven knuffelen met de paarden!

Er werden meer energieën met hun boodschappen en hulp ontvangen, begrepen en meteen verwerkt. Oude herinneringen kwamen boven, oud verdriet mocht verwerkt worden, bewustwording dat samenwerken niet alleen betekent hulp geven, maar ook hulp mogen ontvangen en dat leven en ervaren ook vanuit zachtheid kan en mag. 

Kortom, het was ontroerend om als begeleider te mogen meevoelen en zien hoeveel baat mijn deelnemers hadden bij deze bijzondere opstelling. En dat ik als begeleider hier en daar een handje mocht helpen, was een cadeautje voor mij. Een mooie sessie die ik in de toekomst zeker nog wel vaker wil geven!

Ben je nieuwsgierig en geïnteresseerd in deelname aan zo’n bijzondere opstelling, houd mijn website en posts op social media in de gaten voor de aankondiging van een nieuwe opstelling. W loriaux-efficiency.nl - E [email protected]

#paardencoach #opstelling #systemischwerken #transformatie

[paardencoach]

Ruimte voor jezelf - oh jee!

Mijn coachee heeft een paar zware jaren achter de rug, zoals mantelzorgtaken en een moeilijke scheiding. Nu lijkt er wat meer ruimte voor haarzelf te komen. En hoewel dat meer dan welkom is, is het ook lastig! Want wat wil ze? En wat voelt ze? En dat lijkt de kern van haar probleem: wat voelt ze?

Drie paarden gaan haar helpen: Tinky, Mo en Pascal. Coachee heeft veel ervaring met paarden, dus ik durf het aan om meteen meerdere paarden in te zetten. Ik heb verder als voorbereiding wat pionnen en balkjes in de bak gezet. Als coachee haar verhaal vertelt, staan de paarden doodstil. Ik voel dat ze inderdaad vooral in haar hoofd zit, ze kan goed uitleggen, analyseren, begrijpen. Op mijn vraag om gewoon wat in de bak rond te lopen en te ervaren, met of zonder paard, gaat ze lopen en nodigt ze de paarden uit om met haar mee te lopen: geen enkele beweging. Als ze klaar is en ik vraag wat ze ervan vond, merk ik dat ze dat lastig vindt. 

Op mijn vraag of de paarden nog iets of iemand representeerden, heeft ze daar niet aan gedacht. Ze benoemt nu de paarden in het kader van ‘werk’ dan als ‘bedrijfsleven’ (waar ze altijd gewerkt heeft), ‘zorg & welzijn’ (waar ze wel interesse in heeft) en ‘iets anders’. En ze gaat weer lopen: de paarden komen nu in beweging. En gedurende de rest van de sessie laten ze zich voortdurend in verschillende combinaties, alleen of met z’n drieën aan haar zien. Het leidt ertoe dat coachee haar gedachten laat gaan over de verschillende werkterreinen, oude, nieuwe, nog niet eerder bedachte en vertelt wat ze daarbij ervaart. De paarden leiden haar zo door haar eigen denk- en voelwereld en komt ze zo tot een paar nieuwe inzichten.

Als ze aangeeft het nog steeds moeilijk te vinden om te voelen, doen we een korte geleide meditatie. Tenslotte is ze zover dat ze wat opties kan benoemen, met name op het gebied van ‘zorg & welzijn’. En zonder dat ze het zelf in de gaten lijkt te hebben, voelt ze wat goed voelt, wat minder voelt, waar ze niks voelt…

Uiteindelijk heeft ze een flink aantal inzichten en ideeën over wat zij voelt, wil, denkt. Ze kan weer even vooruit met denken over hoe ze de ruimte die ze krijgt en zichzelf gunt, wil invullen. We sluiten de sessie af en bedanken de paarden uitgebreid voor hun hulp.

Dit blog is geplaatst met toestemming van coachee. Persoonlijke informatie is alleen opgenomen voor zover relevant voor het blog en niet herleidbaar naar de identiteit van coachee.

#paardencoach #tijdvoorjezelf #voelen #coaching #ruimtevoorjezelf

[paardencoach]

Jouw waarheid, mijn waarheid

Wat vaak gebeurt, is dat tijdens of vlak na een coachsessie, een coachee aan mij vraagt: En wat vind jij er nou van? Wat heb jij gezien? Hoe vond jij dat het ging? Mijn reactie is standaard: Het gaat er niet om wat ik ervan vind, wat ik gezien heb en wat mijn mening is, maar het gaat om jouw beleving, jouw mening, jouw inzicht. Ik snap de vragen, maar (en ik het het hier al eens eerder over gehad) het gaat niet om mij, maar om jou, de coachee!

Jij bent het middelpunt van de sessie. Het gaat alleen om jouw beleving en jouw waarheid. Wat ik ervan vind, doet er niet toe. En natuurlijk, ik ben ook maar een mens: ik zie van alles, heb regelmatig zo mijn eigen ideeën over wat er in de bak gebeurt, maar als een coachee het anders ervaart, is dat de waarheid - het enige dat telt.

Ik realiseer me nu eens te meer dat het daarom ook soms zo lastig is om een coachee te coachen die ‘paardenervaring’ heeft. Natuurlijk, een paard dat gaat liggen, geeft doorgaans aan behoorlijk relaxed te zijn. Maar als een coachee het idee heeft dat het paard gaat liggen omdat hij heel erg moe is … dan is de waarheid op dat moment dat het paard heel erg moe is. En (om maar een cliché te gebruiken) omdat paarden zulke geweldige spiegels zijn, zal mijn volgende vraag dan ook zijn: ‘Herken je dat?’ Mag jij raden wat in 99% van de gevallen het antwoord is! Een ervaren “paardenmens” zal echter vaak in zijn hoofd schieten en dan antwoorden: het paard is relaxed. Dan voel ik het als mijn verantwoordelijkheid om met inventieve vragen en (omdat ik slim ben heb ik daar van tevoren al rekening mee gehouden) om een activiteit te bedenken waar paardenkennis minder relevant is, zodat de coachee toch uit zijn ‘paardenkennis’ en meer in zijn beleving van het moment gaat zitten. Een belangrijke vraag voorafgaand aan de sessie is voor mij dus ook of mijn coachee ervaring heeft met paarden.

Waar het om gaat is dat een paard in een coachsessie zoals ik die doe, niet ‘het paard’ is, maar ‘de coach’. En een paard is ook echt tijdens de sessie ‘de coach’. De opmerking (om nog maar eens een cliché eruit te gooien) ‘dat doet hij anders nooit!’ is dan ook echt waar! Ik zie tijdens sessies Tinky soms dingen doen, waarvan ik denk: ‘Ok, dat kan ze dus ook nog.’  Het mooie is dat het altijd het juiste gedrag voor dat moment is en ook altijd door de coachee wordt begrepen. Ik hoef dan niet meer te doen dan mijn meest standaard vraag te stellen: Hoe ging het? Dus de ideale sessie is: Ik vertel niks, ik vraag alleen … 

#equineassistedcoaching #paardencoach #waarheid #coachsessie

[paardencoach]

Hoe kom ik daar?

Mijn coachee is een vrouw met een bewogen leven: een onveilige jeugd, moeilijke relaties met partners, kinderen die haar zorg en aandacht nodig hebben. Ze werkt hard aan zichzelf en weet zich staande te houden. Maar nu kan ze wel wat hulp en steun gebruiken. In ons oriënterend gesprek vertelt ze over haar leven, wat haar bezighoudt en uiteindelijk vraagt ze of ik het aandurf om haar te helpen.

Ik vraag wat ze van mij verwacht en of ze begrijpt dat het waarschijnlijk niet realistisch is te verwachten dat we in één sessie alle oplossingen en antwoorden zullen vinden. Dat snapt ze. Ik voel haar kracht onder haar pijn. Ik durf het wel aan, zeg ik. En we maken een afspraak bij de paarden.

Ik heb Tinky en Pascal gevraagd of ze willen helpen. Coachee heeft zelf een paard gehad en daarom durf ik het aan om meteen twee paarden in te zetten. Tinky staat niet te trappelen om te helpen en Pascal twijfelt. Ik ben verbaasd. Tegelijkertijd zit ik een beetje te dubben tussen twee activiteiten die ik kan inzetten. Bij beide activiteiten wil Tinky eigenlijk niet. Ik vraag wat er gebeurt als ik haar toch erbij betrek. Ze trekt gevoelsmatig haar schouders op: dat moet dan maar, lijkt ze te zeggen. En ik realiseer me ineens dat ik een combinatie van mijn twee activiteiten kan maken. Nu lacht Tinky: Nu wil ze wil! En ook Pascal stapt energetisch naar voren. Hij wil ook graag! Ik ben blij en verwonder me weer over de gevoeligheid en het inzicht van Tinky en Pascal.

Als coachee er is, leg ik uit dat ik een stel pionnen heb klaargelegd en twee paaltjes, een mooi, gaaf exemplaar en een afgebroken, oud exemplaar. En ik vraag of ze ze in de paddock wil leggen, waar ze nu horen. Haar keus is snel en gemakkelijk gemaakt: het oude paaltje is wie ze nu is, de mooie gave wie ze wil zijn. Vervolgens vraag ik haar om op de weg van nu naar daar, de momenten die belangrijk zijn, te markeren met een pion - op haar gevoel, zonder te denken. Ze snapt het, pakt een stel pionnen en gaat aan de slag. Als ze klaar is, vraag ik om van wie ze nu is, te lopen naar degene die ze wil zijn. Ik zie hoe ze van het afgebroken paaltje naar het mooie paaltje loopt, maar dat ze er niet overheen stapt. Ze loopt ook weer terug en ik zie tranen. Als ze bij mij is, zegt ze dat ze niet had kunnen bedenken dat langs pionnen lopen zo emotioneel kan zijn! 

Als ik vraag of Tinky en Pascal, die rustig op een afstandje gras staan te eten, nog iets of iemand representeren, weet ze meteen dat ze haar grootouders zijn. Zij zijn degenen die haar grotendeels hebben opgevoed en altijd hebben opgevangen als ze dat nodig had. En ik zie en hoor hoeveel ze van haar houden, dat ze er nog steeds zijn en over haar waken. Ze loopt het traject nog een keer, maar nu met Pascal. Het voelt anders, zie ik: beter. Ze bevestigt dat ook: hij liep naast haar. Ze had het gevoel hem niet te hoeven ‘leiden’, maar dat ze samen liepen. Daarin herkent ze haar oma. En het geeft haar kracht om het pad te lopen en het positieve te zien. 

We gaan de verschillende pionnen nogmaals één voor één langs en ze blijken niet allemaal voor moeilijke of negatieve momenten te staan. Ze doorvoelt, ervaart, start een nieuw verwerkingsproces. Ze deelt haar moeilijke ervaringen, twijfels, vragen. We werken ze door. Dan doen we een visualisatie waarin ze een mooie boodschap mag ontvangen. Tinky heeft de hele sessie afstand gehouden, maar tijdens visualisatie maakt ze contact door vlak achter coachee langs te lopen. Als ik daar achteraf aan refereer, zegt coachee dat ze het ook heeft gevoeld en dat het haar zei dat ze door moest gaan, op weg naar haar positieve toekomst en dat ze zelf weet wat ze te doen heeft. Haar steun heeft coachee niet nodig, want ze is goed bezig. Coachee voelt hierin haar opa, die vanaf de plek waar hij nu is, coachee met deze mooie boodschap laat weten dat hij nog steeds op haar past. 

Het is een mooi begin waarin zij situaties en gebeurtenissen vanuit een ander perspectief begint te zien. Ze krijgt inzichten. En ik zie dat ze coachee kracht geven, hoop en vertrouwen dat ze een mooie toekomst heeft om naar uit te kijken. En uiteindelijk, helemaal aan het einde van onze sessie, stapt ze over het paaltje haar mooie, gelukkige ik in.

Bovenstaande beschrijving is met toestemming van coachee. Persoonlijke elementen zijn zoveel mogelijk weggelaten uit privacyoverwegingen zonder de essentie van de sessie aan te tasten.

#paardencoach #coachsessie #anderperspectief #bewogenleven #equineassistedcoach #mooietoekomst

[paardencoach]

Geen harige fiets

Een uitdrukking die mijn paardrij-instructeur gebruikte om duidelijk te maken dat paarden levende wezens zijn en geen gebruiksvoorwerpen. En het is zo waar! Vaak verbaas ik me over het schijnbare gemak waarmee mensen dieren aanschaffen en dan weer wegdoen als ze geen tijd of zin meer hebben of als ‘hij niet meer voldoet’. Ik snap daar niks van. Maar dat kan natuurlijk ook volledig aan mezelf liggen, ben ik te gevoelig, sentimenteel, een aansteller,  … (vul maar in!)

Hoe dan ook, vooral als ik met dieren praat, merk ik hoe weinig mensen echt met hun dier communiceren: hij moet luisteren, doen wat ik wil, zit, lig, doorlopen, de trailer in … En dan verbazen en irriteren mensen zich dat hun dier toch niet altijd zo lief en gehoorzaam is als zij willen. En dan komen ze bij mij om eens met hem te praten, want … Vaak is mijn eerste vraag: “Heb je hem al gevraagd wat er aan de hand is?” De meeste mensen zijn dan verbaasd, want hun dier praat niet. Think again! Ieder dier praat! Alleen luister jij wel? Het antwoord is dus: Nee! Dus hoe lossen we dit op? Behalve dat het dier getraind moet worden (of bijv. gemuilkorfd of gepaaid met snoepjes om over erger maar niet te spreken) om te luisteren en onze commando’s op te volgen, is het misschien een idee om ook even naar ons eigen gedrag te kijken?

Zijn we ons er wel van bewust dat dieren een ziel hebben, een hart, gevoel, emotie? Hoe zou jij het vinden als op een dag ineens de verhuiswagen voor de deur staat, al je spullen erin gegooid worden, en je de mededeling krijgt: “Je gaat nu verhuizen.” Ik neem aan dat je daar nou niet echt blij van wordt. En waarom moet je paard dat dan wel zijn, of het in ieder geval maar lijdzaam ondergaan? Hoe zou jij het vinden als je op een dag lekker gaat wandelen, een huis wordt binnengebracht met allerlei rare luchtjes en andere dieren en dan een of andere man of vrouw in je begint te knijpen, je bek opentrekt, een stokje in je kont duwt en je ineens een prik in je nek krijgt? 

Ik merk dat ik hier echt boos over word. Forgive me. Maar ik herhaal: dieren zijn geen harige fietsen! Als je paard moet verhuizen, zeg dat tijdig (dus niet pas 5 minuten van tevoren), leg het uit, probeer je voor te stellen dat ook je paard er tijd voor nodig heeft om zich daar geestelijk op voor te bereiden. Als je hond of kat naar de dierenarts moet, zeg dat tijdig. Ze snappen zo veel meer dan wij denken! 

Waar het eigenlijk op neerkomt: erbij stilstaan dat je dier een levend wezen is met alle gevoelens en ervaringen die daarbij horen en daar met een beetje respect mee omgaan, zou het leven van je dier een stuk aangenamer maken en daarmee dat van jou ook.

#fiets #paard #dierentolk #connectie #hartenziel

[paardencoach]

Wat wil je echt?

Een situatie waar ik een tijdje geleden mee geconfronteerd werd. Mijn coachee had al veel therapieën en coachtrajecten doorlopen, bij allemaal verschillende therapeuten en coaches. En niets hielp, niemand kon hem geven wat hij wilde. Ik nam dit voor kennisgeving aan. Achteraf bekeken was ik natuurlijk lichtelijk naïef om niet te vragen wat hij dan precies wilde en wat al die therapeuten en coaches hem niet hadden kunnen geven. 

We spraken af dat we zouden beginnen met een traject van drie sessies. Op mijn vraag wat zijn coachvraag was, kreeg ik heel veel informatie. Ik legde uit hoe mijn manier van coachen met behulp van de paarden werkte. Hij  snapte het en was benieuwd. De eerste sessie ging ik open in: we weten wat de coachvraag is, maar paard en reactie van coachee bepalen wat er op dat moment het meest behoefte heeft om ‘gezien’ te worden en om aan te werken. Uiteindelijk werd het meer een healingsessie dan een coachsessie. Coachee was er verbaasd over, zag ik. 

Zijn tweede sessie was een (open) opstelling, een mooie sessie, waarin veel gebeurde, dingen een plek kregen en er werd een begin met energetisch verwerken en oplossen gemaakt. Maar blijkbaar was dat alleen mijn beleving… Toen ik een paar weken later contact had met hem, was hij niet blij. In het kort kwam het erop neer dat het alleen slechter ging met hem, ik had hem niet gegeven wat hij wilde, ik had niet naar hem geluisterd. Ik schrok behoorlijk! Ik had toch uitgelegd dat bij een traject de eerste twee sessies de moeilijkste zijn? En dan met name de tweede sessie? Alles wat in je rugzakje zit, mag eruit komen. En voor veel mensen is dat veel, heftig, confronterend enz. En dat betekent vaak in de praktijk dat het erop lijkt dat het na de eerste twee sessies er allemaal niet beter op is geworden. Maar bij de volgende sessie(s) vallen alle puzzelstukjes op hun plek, komen er verhelderende inzichten, antwoorden, oplossingen. Dan gaan we opbouwen, werken aan een mooiere, betere toekomst met meer kracht en positiviteit, waarin veel oude stukken zijn verwerkt en losgelaten. Dat had hij wel gehoord, zei hij, maar ging er verder niet op in.

Deze coachee had er duidelijk geen boodschap aan. Ik vraag me eigenlijk zelfs af of hij me werkelijk gehoord heeft. En ik ben aan het denken gezet: wat wilde deze coachee eigenlijk? En net zo belangrijk: waarom liet hij zich dat wat zich bij de derde sessie zou hebben aangediend, niet geven? Wat weerhield hem daarvan? En ik denk niet alleen bij mij, maar bij al die andere therapeuten en coaches voor mij? Het enige antwoord dat ik kan bedenken is dat als je wilt werken aan je problemen, je dat wel echt moet willen én aandurven! Je problemen kennen, wil nog niet zeggen dat je eraan toe bent om ze op te lossen. 

Ik heb dit als een vervelende, maar leerzame les ervaren. Het is belangrijk dat ik vóór we een sessie of traject aangaan, nog beter luister naar wat coachee vertelt, ook en waarschijnlijk vooral tussen de regels door, over wat hij echt wil en dus ook wat hij niet wil of nog niet aankan. En waarschijnlijk moet ik nog duidelijker zijn over wat hem te wachten staat als hij een traject bij mij volgt. Dan kan ik mijn eigen afweging maken en bepalen of ik een rol kan en wil hebben in zijn proces. 

Tenslotte, laat ik eerlijk zijn, ik kan niet iedereen helpen. Dat zou ik wel willen, maar dat is verre van realistisch. En dat zit hem niet alleen in ‘niches’, ‘doelgroepen’ of op welke manier we ook bezig zijn om onze ‘ideale klant’ te definiëren. Het zit hem ook in hoeverre een coachee er klaar voor is om daadwerkelijk zich te laten helpen in zijn proces van groei en ontwikkeling.

#lef #paardencoach #coaching #watwilje