smara9da

[smara9da]

Άμμος και αλμύρα.

Άμμο.

Θέλω άμμο και αλμύρα.

.

Να μπήγω τα δάχτυλά μου εκεί που σκάει το κύμα.

Στην άμμο. 

.

Να μου κρατάς το χέρι.

Να με αφήνεις μετά από λίγο. 

.

Δε θέλω σημάδια από τη σκιά σου.

Θα με πονάνε όταν τα βλέπω.

Θέλω το φως του ήλιου

να πέφτει άπλετο επάνω στο κορμί μου.

.

Να καίει σα φωτιά.

Να γίνομαι διάφανη.

Να σου χορεύω. 

.

Να σε τραβάω από το χέρι

και να κάνεις πως δε θες.

Πως τα ‘χεις ζήσει αυτά τόσες φορές

και πως βαρέθηκες. 

.

Μα κοίτα που γελάς.

Δες πώς μου γελάς. 

.

Πώς να τ΄ αφήσω το χέρι σου, μου λες;

Τώρα που ζωγραφίζεται η σκιά

κι ο ήλιος καίει σα φωτιά.

.

Αποτραβιέμαι.

Στην άμμο και στο κύμα.

Στην αλμύρα.

.

#my poems #poems and poetry #love poem #greek poetry

[smara9da]

Τα χέρια.

Μπλέκω τα χέρια

γροθιά να γίνουν,

τα σφίγγω

δυνατά.

.

Το ένα αγκαλιάζει τ’ άλλο,

αρχίζουν να ζεσταίνονται,

να ιδρώνουν.

.

Tόσο κοντά έχουν έρθει.

.

Κραυγές πόθου,

τα χέρια πιο σφιχτά,

ενωμένα.

Τρεμάμενη ανάσα.

.

Ένα χάδι στα μαλλιά,

όταν τεντώνεσαι

κι ένα φιλί.

Υγρά τα χέρια.

.

Η ανάσα σου

εκπνέει τον πόθο

μέσα μου.

.

Τόσο κοντά έχουμε έρθει.

.

#my poems #poems and poetry #love poem #greek poetry

[smara9da]

Ελεύθερη πτώση.

Ακόμα ένα θύμα βρέθηκε στο περβάζι.

Τα ακροδάχτυλά μου το πλησίασαν και το μετέφεραν εκεί που κείτονται και τα υπόλοιπα.

.

Ξέρεις, οι προσδοκίες μου δεν ήταν μεγάλες για τα προηγούμενα θύματα.

Ασθενούσε το καθένα με τον τρόπο του και ήμουν σίγουρη πως αργά ή γρήγορα θα διαβούν το δρόμο της ελεύθερης πτώσης, ως το πρώτο και τελευταίο τους ταξίδι.

.

Όμως, τούτο εδώ, ουδεμία σχέση με ασθενικό μπουμπούκι είχε.

Συνεχίζει να διατηρεί τη φρεσκάδα του και αναρωτιέται κανείς ποια αίτια συνέβαλλαν ώστε να βρίσκεται χλωμό και αιμόφυρτο σήμερα το πρωί.

Αν για παράδειγμα, πραγματοποιούταν μια ιατροδικαστική εξέταση, σαφώς και θα γινόταν λόγος για οικειοθελή αποχώρηση από το δέντρο της ζωής.

.

Κοιτάζω μία το δέντρο της ζωής, μία τα θύματα.  Μία το δέντρο, ακόμα μια τα θύματα.

Ώσπου αρχίζει να μου φαίνεται πως δεν έγινε δα και κάτι το σημαντικό. Το μικρό μου φυτό έχει ακόμη ένα άνθος. Το τελευταίο του.

Αν χάσω και αυτό, τότε θα πρέπει να πάρω σημαντικές αποφάσεις. Όπως, ας πούμε, τι θα απογίνει το φυτό.

Δύο γυμνοί, λεπτοί, μακριοί κορμοί έχουν κάποια αξία σε ένα περβάζι;

.

Βλέπω τα παράθυρα των άλλων. Παντού λουλουδωμένα λουλούδια.

Αν βλέπουν κι εκείνοι το δικό μου λες να χλευάσουν την αλουλούδωτη κορμοστασιά του;

.

Βέβαια, υπάρχει και το ενδεχόμενο εκείνοι να μην το προσέξουν καν και να προλάβει εκείνο να τους προσέξει πρώτο.

Τότε, ίσως πέσει σε βαθιά κατάθλιψη γιατί, ξέρεις, τα φυτά αντιλαμβάνονται τα βλέμματα των άλλων.

.

Αν, λοιπόν, συνδέσει την έλλειψη βλεμμάτων με την έλλειψη ανθών του,

τότε καταλαβαίνεις πως δε θα γίνεται λόγος μόνο για νεκροταφείο μπουμπουκιών, αλλά για μια ολόκληρη γενοκτονία, την οποία και δεν είμαι έτοιμη να αντιμετωπίσω.

.

#my poems #poems and poetry #greek poetry

[smara9da]

Θες να γίνουμε φίλες;

Θα σε φωνάξω στις 5 το απόγευμα.

Όχι στις 5, είναι νωρίς και θα κοιμούνται ακόμα.

Στις 6 θα έρθω.

Ναι, στις 6 είναι καλά.

.

Να ματώσουμε πάλι τα γόνατά μας.

Να φωνάζουμε αντίστροφα τους αριθμούς.

Να κρύβομαι και να με βρίσκεις.

Μετά να τα φυλάω εγώ κι εσύ να κρύβεσαι.

.

Είχες την καλύτερη κρυψώνα.

Εκεί πίσω από το δέντρο με τα μεγάλα φύλλα.

Ανέβαινες το φράχτη και στεκόσουν.

Περίμενες να βγω για να σε ψάξω.

.

Δε μπορούσα ποτέ να σε βρω.

Είχες την καλύτερη κρυψώνα.

.

Τα χέρια σου γεμάτα μελανιές,

τα γόνατα σου ανύπαρκτα.

Μα ήσουν περήφανη

κι ο πόνος δε σε ένοιαζε.

.

Να έρθω στις 6 να μου πεις παραμύθια και πάλι.

Να παίξουμε μήλα και κρυμμένο θησαυρό.

Οι εγωισμοί μας να είναι μικρότεροι από τις παιδικές αυλές μας

και όλα να λύνονται με ένα “θες να γίνουμε φίλες;”

.

Τα μάτια να είναι άδολα και οι σκέψεις μας αθώες.

Όχι, δε θέλω δεύτερ��ς σκέψεις,

ούτε φιλιά που καίνε.

.

Θέλω να πάμε πάλι στην αυλή.

Στις 6.

.

Με τις ψυχές μας αμόλυντες

και ματωμένα γόνατα.

.

#my poems #poems and poetry #greek poetry

[smara9da]

Μαγνητική Έλξη.

Η δύναμη εκείνη που τείνει να φέρνει δύο σώματα κοντά

και να τα κάνει να είναι μονίμως κολλημένα το ένα πάνω στο άλλο.

Αλλιώς θα έλεγε κανείς πως πρόκειται για μαγνητική έλξη.

Εξού και οι πρωινοί μαγνήτες.

.

Πολλές φορές τα σώματα αυτά, από έλξη ρίχνονται σε πάλη

προκειμένου να αλλάξουν το πεδίο μάχης.

Έτσι, με ορμή το ένα σώμα θα πιάσει τους καρπούς του άλλου σώματος

και αποφασιστικά θα του υποδείξει πως πρέπει οι πόλοι τους για λίγο

να εξασθενίσουν.

.

Όμως, το ανυπότακτο σώμα α’ σε λίγο θα αντιδράσει

και με μια ακόμη πιο αποφασιστική κίνηση,

θα αντεπιτεθεί στο αντιδραστικό σώμα β’

για να του προσφέρει την πιο ηδονιστική μαγνητική επαφή.

.

Μετά από λίγο θα χωριστούν.

Μετά από λίγο θα αναρωτιούνται γιατί.

.

#my poems #poems and poetry #love poem #greek poetry

[smara9da]

Για τη μαμά.

Θυμάμαι τη μαμά μου κάτι απογεύματα βαριά,

από εκείνα που χρώμα δεν έχουν στον ορίζοντα

και το σούρουπο καμία μελωδία,

να κρατάει με την παλάμη το μάγουλό της,

όπως ο τιτάνας τη γη.

.

Κουρασμένη και σκυμμένη με βαθιά προσήλωση,

αλλά με φευγιό στο νου,

να γράφει επαναλαμβανόμενα και χωρίς κανένα φαινομενικά σκοπό,

το όνομά της.

.

Μαίρη Μαίρη Μαίρη Μαίρη Μαίρη

.

Ένα μπλοκάκι ξεφτισμένο,

σχεδόν κιτρινισμένο, με μία απαίσια γλίτσα στις γωνίες του.

Ένα στυλό μπικ μπλε, χωρίς καπάκι.

Αν υπήρχε καπάκι, θα ήταν σίγουρα μασουλημένο.

Ποιος ξέρει τι να απέγινε εκείνο το καπάκι.

.

Αλήθεια, πού πάνε όλα εκείνα τα αντικείμενα που χάνονται;

Μήπως υπάρχει κάποια νοητή χωματερή απoλεσθέντων;

Μήπως εκεί να βρίσκονται κι όλες εκείνες οι χαμένες σκέψεις μας;

Μήπως εκεί να είναι κι όλη εκείνη η αγάπη που εξατμίζεται όταν κλείνεις τα μάτια;

.

Μαμά, δε σε λένε Μαίρη, Μαρία σε φωνάζουν.

.

Συνέχιζε να γράφει, αλλά με μανία αυτή τη φορά.

.

Το βλέμμα εστίασε σε κάτι που δεν κατάλαβα ποτέ

και το χέρι της έγινε πιο κάθετο και αποφασιστικό.

.

Μαμάαα, Μαρία δε σε λένε; Γιατί γράφεις Μαίρη;

Γιατί μ᾽ αρέσει.

Μα Μαρία δε σε λένε;

Μαρία με λένε, αλλά μου αρέσει να με φωνάζουν Μαίρη.

Μα κανένας δεν σε φωνάζει Μαίρη.

Όταν ήμουν μικρή, ήμουν η Μαίρη.

Και τώρα δηλαδή γιατί δεν είσαι η Μαίρη;

Γιατί, αγάπη μου, όταν μεγαλώνεις, δεν είσαι πια η Μαίρη. Πρέπει να γίνεις η Μαρία.

.

Θυμάμαι τη μαμά μου να καπνίζει,

τώρα πάνε χρόνια που το έχει κόψει

κι έχει γίνει φανατική αντικαπνίστρια.

Μάλιστα απογοητεύτηκε όταν έμαθε πως ξεκίνησα το τσιγάρο.

.

Τι τον θέλεις αυτόν το διάολο;

Ξέρεις τι κακό σου κάνει;

Εγώ με το λαιμό μου είδα κι έπαθα να συνέλθω.

Μέχρι καρκίνο θα πάθαινα, αλλά το έκοψα.

.

Αλλάζεις μαμά, αλλάζω κι εγώ.

Αλλάζεις τόσο που μπορεί ποτέ να μην ήσουν εδώ.

Να χάθηκες και να ήρθε άλλος στη θέση σου.

.

Και τα κιτρινισμένα δάχτυλα

και η βαριά αναπνοή,

θα γεμίσουν μέντα και μπογιά ροζ.

Τίποτα δε θα είναι εκεί για να θυμάσαι.

.

Ποιος ξέρει αν ήσουν η Μαίρη;

Ποιος ξέρει αν ήσουν η Μαρία;

Και τι τους νοιάζει;

.

Αλήθεια, τι σε νοιάζει;

Ε, μαμά;

.

#my poems #poems and poetry #greek poetry

[smara9da]

Πρωινό Ιουλίου.

Βάλε το μαγιό σου.

.

Θα περάσω να σε πάρω

μόλις ο ήλιος δειλά ρίξει

τις πρώτες ακτίνες του στο Αιγαίο.

.

Το λεωφορείο θα μας περιμένει,

θα δώσει πνοή στα όνειρα μας.

.

Θα τρέχουμε στο πλακόστρωτο δρομάκι με τα μπανιερά μας.

Θα μου λες «μα εγώ δεν τρέχω».

Κι όμως

θα τρέχουμε.

.

Το πρώτο φως θα πέφτει πάνω στα μαλλιά σου

και τούτο το φως σου, θα φωτίζει

κάθε ανήλιαγη χαραμάδα της ψυχής μου.

.

Χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό σου.

Αλήθεια, μου χαμογελάς;

Για μένα είναι το χαμόγελο αυτό;

.

Θα θέλω να σου κρατήσω το χέρι,

μα δε θα τολμήσω.

Και δεν θα ξέρω καν το «γιατί».

.

Τόσα «γιατί» δεν έφτασαν να εξηγήσουν,

δεν πρόλαβαν να ειπωθούν.

Πήγαν και κρύφτηκαν, καταχωνιάστηκαν

στα πιο απόκρυφα σημεία του μυαλού.

.

Κι αν λέω πως δεν ξέρω,

Κι αν λέω πως δεν καταλαβαίνω

Κι αν λέω πως δε με ένοιαξε ούτε λεπτό

να σε βλέπω να φεύγεις,

.

μη με πιστέψεις.

.

Πάντα θα επιστρέφω στα κύματα,

σ᾽ εκείνους τους γαλήνιους ήχους της σιωπής

να σε βρίσκω.

.

Σ᾽ εκείνη τη θάλασσα που μας πήγε κάποιο λεωφορείο,

ένα πρωινό που δεν έμοιαζε με κανένα άλλο.

.

Γιατί εγώ σε κοίταζα να μου χαμογελάς

κι ας μην το έβλεπες.

.

Γιατί εγώ σου κρατούσα το χέρι

κι ας μην το ένιωθες.

.

Γιατί εγώ δάκρυσα όταν αργά κατάλαβα

πως ο χρόνος παίρνει μαζί του σκέψεις και λόγια ανείπωτα

και πως μετά ποτέ δεν είναι το ίδιο.

.

Από κάθε πόρο του κορμιού μου,

αναδύεται η αλμύρα,

ο πόθος,

η ανάμνησή μου

.

για σένα

.

Σε βρίσκω εκεί, μόνο εκεί.

Πάντα εκεί.  

.

#my poems #poems and poetry #love poems #greek poetry

[smara9da]

Κύματα λευκά.

Δαγκώνω τα χείλη, ώσπου να ματώσουν.

.

Ένα τσιγάρο ακόμη που δε θ’ ανάψω,

σε περιμένει.

.

Τα τζάμια θολά.

Τις ανάσες μου μετρώ.

Τα τζάμια υγρά.

Κι όμως δεν έβρεξε.

.

Τρέμω με την εικόνα που αντικρύζω στον καθρέφτη.

Μοιάζει να είναι τόσο ψύχραιμη.

.

Μα εγώ, κοίταξε με, καίγομαι.

Θα το δεις στα μάτια μου, κοίτα.

Δες τα μάτια μου.

.

Καθρεφτίζοντας εκεί,

θα δεις εσένα.

.

Σ’ εκείνο το σημείο, ναι.

Στην κόρη του ματιού,

θα δεις εσένα.

.

Εκεί καίγομαι.

.

Και τα τζάμια είναι υγρά

Και στ’ ορκίζομαι,

δεν έβρεξε.

.

Μια ανάσα βαθιά μετρώ ακόμα

κι εσύ, ακόμα, να φανείς.

.

Λες και σε πήραν κύματα λευκά

Λες και σ’ έκρυψε ο βυθός

να μη σε βρει κανένας,

λέξη να μη χαρίσεις.

.

Χέρι απλώνω στο μέρος σου,

αλλά δεν ξέρω κατά πού.

.

Είσαι εκεί, βαθιά στα κύματα,

στην κόρη του ματιού,

σ’ ένα καθρέφτη.

.

Είσαι εκεί κάθε φορά,

μα δε σε βλέπω.

Δε σ’ αγγίζω.

.

Χέρι απλώνω στο μέρος σου,

δώσε μου το δικό σου.

.

Να σε σώσω απ’ τα λευκά τα κύματα.

Να σε βγάλω απ’ το βυθό.

.

Μα πες μου πια..

Τι άλλα έχεις να του δώσεις;

.

Χέρι απλώνω.

Ζητάω την αλήθεια.

.

Όση αλήθεια κρύβουν τα δυο μάτια

Όση αλήθεια αντέχεις.

.

Μη σε πλανά η φυγή,

Μη σε πλανά ο φόβος.

.

Άσε τα τζάμια να θολώνουν,

άσε τα τζάμια να’ ναι υγρά.

.

Το κορμί δεν καταλαβαίνει από αλήθειες,

ούτε τα μάτια από πόνο.

.

Χέρι απλώνω.

Το ξέρω πως θα έρθεις.

.

Πάντα έρχεσαι.

.

Καίγομαι.

Κι όμως εσύ δε λες να έρθεις.

.

#my poems #poems and poetry #love poem #greek poetry

[smara9da]

Ωδή στην προσμονή.

Θα έρθει.

Κι όταν έρθει, φρόντισε να φοράς εκείνα τα ρούχα τα καλά σου,

σαν εκείνα που ‘λεγε η μαμά σου να φοράς την Κυριακή,

όταν ήσουν μικρή.

Μα μην το κάνεις με βαριά καρδιά όπως τότε.

Κάνε το με λαχτάρα.

.

Θα έρθει.

Μπούκλες να χαϊδεύουν τους ώμους σου.

Αυτές που μπλέκονταν στα δάχτυλα τόσων και τόσων,

για χρόνια τώρα.

.

Θα έρθει και θα είναι σαν άνοιξη.

Ήλιος θα μπει από τη χαραμάδα.

Μην το κλείσεις ερμητικά.

.

Θα έρθει να σου κρατήσει το χέρι.

Μα εσύ αντ᾽ αυτού, να δώσεις φιλί.

.

Σήμερα θα έρθει,

Μα αύριο θα έχει φύγει.

.

Γι’ αυτό, όταν έρθει να είσαι εκεί.

Το τώρα είναι τώρα,

μα δεν είναι πιο αργά από το αργότερα.

.

#my poems #poems and poetry #love poems #greek poetry

[smara9da]

Το μικρό φωτάκι.

Το φως χάνεται.

Χάνεσαι κι εσύ μέσα σ’ αυτό.

.

Προσπαθώ να συγκρατήσω

τη μορφή σου,

το πρόσωπο σου.

.

Όμως,

πώς μοιάζει η ψυχή σου

στο σκοτάδι;

.

Πώς να μοιάζει όταν έπαιζες

τυφλόμυγα

και ηθελες να είναι ακόμα

πιο σκοτεινά;

.

Πώς να μοιάζει η ψυχή σου,

όταν η μαμά σου κλείνει

το μικρό φωτάκι που έχεις,

για να κοιμηθείς

ήσυχη;

.

Πώς να κοιμάσαι,

όταν σου σβήνουν

το φως και μένεις μόνη;

.

#my poems #poems and poetry #greek poetry

[smara9da]

Γυμνή αλήθεια.

Πόσο εύκολο να κρύβεσαι πίσω από τις λέξεις.

Οι μισές αλήθειες δε σκότωσαν ποτέ κανέναν,

έτσι δεν είναι;

.

Όμως, αν σου ζητούσα να σπάσεις αυτό το φράγμα

και να μου πεις κάθε σου αλήθεια,

θα το έκανες;

.

Τη γυμνή σου αλήθεια.

.

Εκείνη που σε αφήνει μετέωρη,

που σε τρώει σα σαράκι,

που δεν σε αφήνει να κοιμηθείς τα βρ��δια.

.

Εκείνη αποζητώ.

Θα μου την έδινες;

.

Σπάσε,

σπάσε και γίνε κομμάτια.

Μόνο έτσι οι άνθρωποι έρχονται κοντά.

.

Πες μου τους φόβους σου,  

τις ανησυχίες σου,

τα πιο τρελά σου όνειρα.

.

Και άσε κι εμένα να σου δείξω

τις δικές μου αλήθειες,

που από φόβο ή δισταγμό,

δεν έδειξα ακόμα.

.

Κι όταν θα σπάσουμε κι οι δύο,

δε θα σ’ έχω αγαπήσει περισσότερο.

Μα ούτε κι εσύ εμένα.

.

Ας γίνουμε κομμάτια

κι άσε με να σου δείχνω το φεγγάρι και την πούλια.

Θα είναι το μόνο ψέμα που θ᾽ αντέχεις.

.

#my poems #poems and poetry #love poems #greek poetry

[smara9da]

Στάσου.

Μα στάσου μια στιγμή και αναρωτήσου.

Έχεις ιδέα πόσο εύκολο είναι να πληγώνεις τους άλλους,

για να μην πληγώσεις εσένα;

.

Πάντα θα υπάρχει μία αφορμή.

Μία αιτία.

.

Μην ξεγελαστείς.

.

#my poems #poems and poetry #love poem #greek poetry

[smara9da]

Κάτω από το παράθυρο.

Θα σε σκέφτομαι να περνάς κάτω από το παράθυρό μου.

Να βλέπεις το λουλούδι που φρόντιζα στο περβάζι.

.

Το σχοινί που μου χάρισες, θα κρατάει το παράθυρο.

Ξέρεις, για να μην χτυπάει στον τοίχο από τον αέρα.

.

Ποτέ δε φτιάξαμε εκείνο το γαντζάκι, ώστε να σου επιστρέψω το σχοινί.

‘Η μάλλον μπορεί και να μου άρεσε να το βρίσκω σαν δικαιολογία

για να έχω δικά σου πράγματα γύρω μου,

αφού δεν μπόρεσα να έχω εσένα.

.

Θα σε φαντάζομαι να περνάς και να θες να ανέβεις πάνω.

Θυμάσαι πόσες φορές σου είχα πετάξει τα κλειδιά από εκείνο το παράθυρο;

Θυμάσαι πόσες φορές σε είχαν βρει ξυστά;

.

Κάθε φορά χτυπούσε η καρδιά μου σκεπτόμενη ότι ανεβαίνεις τα σκαλιά.

Μετρούσα τα βήματα σου

και με αντίστροφη μέτρηση έβαζα στοιχήματα πότε θα φανεί το πρόσωπό σου.

.

Μετρούσα τα βήματά σου κι όταν έφευγες.

Και δεν μου άρεσε ποτέ να το κάνω αυτό.

.

Περίμενα να ακούσω το κλείσιμο της πόρτας σαν το τελευταίο σημάδι

ύπαρξής σου γύρω μου.

Και κάθε φορά έλεγα πως θα το συνηθίσω να φεύγεις.

.

Και πως την επόμενη θα σε δω, να μου ζητάς πάλι τα κλειδιά

κι εγώ να κάνω πως τάχα μου αδιάφορα σου τα πετώ.

.

Ούτε μια φορά δεν υπήρξε που να στα πέταξα αδιάφορα,

να το ξέρεις.

.

Κι όμως θα θες πάλι να ανέβεις πάνω.

Μα ούτε λουλούδι θα υπάρχει στο περβάζι,

ούτε σχοινί.

.

Άλλοι θα σου ανοίγουν

και άλλους θα βλέπεις όταν εκεί πηγαίνεις.

Κι εσύ ούτε θα με θυμάσαι.

.

#my poems #poems and poetry #love poem #greek poetry

[smara9da]

Η παλέτα.

Στο μαύρο.

Στο μαύρο θα κρύβομαι.

.

Μαύρο

και λίγο λευκό.

.

Κόκκινο πάθος.

Άλικο. Πορφυρό.

Υπήρξε;

.

Θέλω να θυμάμαι.

Κενό.

.

Γκρι.

Ατελής. Μισός.

.

Γκρι σύννεφα.

Γκρι άνθρωποι.

Θυμάσαι;

.

Κάποτε μου ζήτησες να σου μιλώ για χρώματα.

Η παλέτα, έλεγες.

.

Όλα γύρω μας είναι λευκά.

Μπορείς να τα χρωματίσεις όπως θες.

.

Όλα γύρω μας είναι μαύρα.

Δεν έχει νόημα να πιάσεις το πινέλο.

.

Διαλέγω το γκρι, είπες.

Και τα έβαψες όλα γκρι.

.

Και τώρα;

Ποια να είναι η ζωή σου άραγε;

Έχεις πινέλα;

Έχεις παλέτα;

.

Είχες ποτέ σου τίποτ’ απ’ όλα αυτά;

.

#my poems #poems and poetry #love poem #greek poetry

[smara9da]

Η φούστα.

Στα νύχια της ξένο δέρμα,

στο πάτωμα αγκάθια.

.

Πέντε ή έξι;

Επτά.

Όχι, έξι.

Έξι εκατοστά.

Σημείωνε.

.

Είχε κουμπιά;

Όχι.

Φερμουάρ;

Ούτε.

Σημείωνε.

.

Τι χρώμα;

Μαύρο.

Τι χρώμα;

Κόκκινο.

Σημείωνε.

.

Είχε πιέτες;

Μήπως πούλιες;

Σημείωνε.

.

Κι άσε τη τώρα να σκεφτεί 

ποιος ήταν αυτός που έφταιξε.

.

#my poem #poem and poetry #greek poetry

[smara9da]

Σταυροδρόμι.

Καφές.

Κάποτε δεν έβλεπες την ώρα.

Τσιγάρο.

Ακόμα ένα και θα φύγω.

.

Συζητήσεις αναρίθμητες,

ατέλειωτες,

δίχως ειρμό, μα με ουσία.

.

Σπρωξίματα πονηρά, γέλια δυνατά, αγκαλιές σφιχτές.

Αλήθεια, πόσο καιρό έχεις να γελάσεις με την ψυχή σου;  

.

Τα μάτια μιλάνε δυνατά.

Θα πρέπει να τ᾽ ακούς κι εσύ,

έτσι δεν είναι;

.

Τώρα

οι αγκαλιές είναι αμήχανες,

τα γέλια ανύπαρκτα.

.

Η παρουσία μου βαριά κι

η αύρα σου σκοτεινή.

.

Τι κι αν τα μάτια μιλάνε δυνατά;

.

Εμείς θα περπατάμε

σε παράλληλες στον άξονα πορείες.

.

#my poems #poem and poetry #love poem #greek poetry

[smara9da]

Παστρικά.

Βαριές οι νύχτες.

Βαριά τα πρωινά.

.

Παστρικά συμμάζεψε κάθε γωνία 

του διαμπερούς, ευήλιου και ευάερου διαμερίσματος.

Παστρικά παράτησε όλη την “προίκα” της μέσα σε σακούλες.

Την έκρυψε να μην τη βλέπει.

.

Την έκρυψε μαζί με τη λύπη της 

πίσω από ένα διαφανές, μόνιμο χαμόγελο,

που όταν το βλέπεις, 

αναλογίζεσαι αν υπάρχει στ’ αλήθεια τόση χαρά

ή αν έχει πάει κάτι τόσο λάθος.

.

Στη σειρά τα βιβλία.

Στη σειρά τα πιάτα.

Ξεσκόνισε.

.

Στη σειρά και τα όνειρα της μαμάς,

τα γυάλιζε κάθε μέρα.

Στη σειρά και το καμάρι του μπαμπά,

μη δώσει δικαίωμα.

.

Στην άκρη τα «θέλω».

.

Πήρε ένα φτυάρι, 

έσκαψε το λάκκο τους και τα πέταξε όλα μέσα.

Πέταξε και το λουλούδι.

.

Πριν φύγει,

πήρε το χαμόγελο της,

έσφιξε τον γιακά του παλτό

και προχώρησε στο θάνατο.

.

#my poems #poems and poetry #greek poetry