#ζωή κλεμμένη
Text
Ίσως εκείνο που ζητάς εγώ να μην το έχω
και απ’ ότι ονειρεύτηκες εγώ πολύ να απέχω
Ίσως να μην σου φτάνω εγώ γιατί πολλά ζητούσες
μα θα ’ταν όλα αλλιώτικα αν λίγο μ’ αγαπούσες
#αρβανιτάκη#αρβανιτακη#ελευθερία αρβανιτάκη#ελευθερια αρβανιτακη#ελευθερία αρβανιτακη#ελευθερια αρβανιτάκη#ζωή κλεμμένη#ζωή#greek quotes#greek poetry#greek posts#greek tumblr#έντεχνα#έντεχνο#ποιηση#εντεχνο#εντεχνα#αλκινοος ιωαννιδης#τσαλιγοπουλου#τσαλιγοπούλου#Μποφίλιου#μαρίζα ρίζου#ρίζου#mariza rizou
11 notes
·
View notes
Text
ΟΤΑΝ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΤΟ πρώτο του βιβλίο «Σκηνικά εγκλήματος στο Λούβρο» («Scènes de crime au Louvre») ο γαλλικός Τύπος έγραψε «όπως στην κλεμμένη επιστολή του Πόε, το θέμα βρισκόταν μπρος στα μάτια μας και δεν το βλέπαμε», αποδίδοντάς του τα εύσημα για την έμπνευσή του σε ό,τι είχε να κάνει με το έγκλημα στην τέχνη. Αλλά ο Χρήστος Μαρκογιαννάκης δεν έμεινε σε αυτό, σκαρφίστηκε τον όρο Criminart, έγραψε και ένα βιβλίο για το Ορσέ και εν τέλει μεταπήδησε στη συγγραφή νουάρ μυθιστορημάτων για να γίνει ένας από τους πιο αγαπημένους των Γάλλων αναγνωστών.
Εγκαταστημένος εδώ και αρκετά χρόνια στο Παρίσι, έχοντας εγκαταλείψει μια πολλά υποσχόμενη καριέρα δικηγόρου στο Ηράκλειο Κρήτης, πλάθει εγκλήματα και δολοφονίες με φόντο μια Ελλάδα όχι απαραίτητα αναγνωρίσιμη. Κι αν τα αστυνομικά του μυθιστορήματα τα γράφει στα ελληνικά, το γαλλικό κοινό είναι το πρώτο που τα διαβάζει από μετάφραση. Έχοντας κερδίσει το Prix Méditerranée du polar 2023 (βραβείο Méditerranée αστυνομικού μυθιστορήματος 2023) θεωρείται πλέον από τους σύγχρονους μετρ του είδους διεθνώς.
Το τελευταίο του βιβλίο όμως με τον τίτλο «Omero», με την Κάλλας και τον Ωνάση στο εξώφυλλο, μάς έκανε να αναρωτηθούμε πού τον οδήγησε η φαντασία του αυτήν τη φορά. Η συνέντευξη που ακολουθεί φωτίζει πλευρές του εγκλήματος στη ζωή και στη λογοτεχνία αλλά και την αμφιλεγόμενη θεωρία πίσω από τον «Όμηρο» που κυκλοφορεί αποκλειστικά στα γαλλικά.
— Πώς προέκυψε ο όρος Criminart;
Είναι ένας συνδυασμός των δύο θεμάτων με τα οποία μου αρέσει να ασχολούμαι. Το έγκλημα, που με ενδιαφέρει επαγγελματικά αλλά και λόγω σπουδών, και την τέχνη. Η αφορμή μού δόθηκε το 2010 όταν επισκέφθηκα την έκθεση του Μουσείου Ορσέ στο Παρίσι «Έγκλημα και τιμωρία». Είχε από πίνακες με αναπαραστάσεις εγκλημάτων μέχρι μία γκιλοτίνα του 18ου αιώνα. Σκέφτηκα λοιπόν ότι μπορούσα να αναμείξω τα δύο μου ενδιαφέροντα συνδυάζοντας τη σκοτεινή, καταστροφική πλευρά της ανθρώπινης ψυχής, το έγκλημα, με τη φωτεινή και δημιουργική που είναι η τέχνη. Κι έτσι επινόησα τον όρο Criminart, με τον οποίο δεν εννοώ μόνο το έγκλημα στην τέχνη αλλά και το έγκλημα ως μία εκ των καλών τεχνών.
Αυτό δεν το έβγαλα από το μυαλό μου, το δανείστηκα από τον Τόμας ντε Κουίνσι, τον Βρετανό φιλόσοφο και δοκιμιογράφο του 19ου αιώνα, ο οποίος μας ωθεί να θεωρήσουμε τη δολοφονία ως μία εκ των καλών τεχνών. Εξηγεί ότι φυσικά πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να αποτρέψουμε την πράξη και να συλλάβουμε τον δολοφόνο, αλλά εφόσον έχει ήδη τελεστεί, μπορούμε να τη δούμε από καθαρά και αποκλειστικά αισθητική σκοπιά.
— Παραβλέποντας τελείως την ουμανιστική σκοπιά;
Αυτή την πλευρά την παραβλέπει τελείως. Όπως άλλωστε και την ηθική και νομική σκοπιά, αφήνοντας τες στους ιερείς και τους δικαστές.
— Στον 21ο αιώνα δεν γίνεται να την παραβλέψεις.
Εκείνος όμως έζησε τον 19ο αιώνα, με το έγκλημα τόσο στην Αγγλία όσο και στη Γαλλία να αποτελεί αντικείμενο μελέτης και καλλιτεχνικής έμπνευσης. Στη Γαλλία, μετά την επανάσταση, οι δίκες γίνονται προσβάσιμες σε όλους, και πλέον γίνεται αντιληπτό πως αυτοί που σκοτώνουν δεν είναι κάποια τερατόμορφα όντα ή μυθικοί ήρωες αλλά άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Το πάθος για το έγκλημα εκδηλώνεται παντού. Όλοι οι μεγάλοι ζωγράφοι από διαφορετικές σχολές ασχολούνται με το θέμα, από τον Ανγκρ και τον Ντελακρουά ως τον Σεζάν, καθώς και μεγάλοι συγγραφείς όπως ο Ουγκό και ο Ζολά.
Παράλληλα, έχουμε τη γέννηση της Εγκληματολογίας στην Ιταλία από τον Τσεζάρε Λομπρόζο, ενώ στη Γαλλία γεννάται αυτό που θα εξελιχθεί αργότερα στο σημερινό CSI, με τη νέα μέθοδο λήψης δακτυλικών αποτυπωμάτων, την ανθρωπομετρία και τη φωτογραφία. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο είδα κι εγώ το έγκλημα ως αντικείμενο αισθητικής και ανέπτυξα αυτήν τη θεωρία του Ντε Κουίνσι που μας λέει ότι ο μόνος που μπορεί να απολαύσει το έγκλημα από αισθητικής πλευράς είναι ο μάρτυρας. Δεν θα μπορούσε να είναι ούτε το θύμα ούτε ο δράστης, επάνω από το κεφάλι του οποίου κρέμεται η δαμόκλειος σπάθη της τιμωρίας. Ο μάρτυρας είναι ηθικά και σωματικά ασφαλής ώστε να ευχαριστηθεί το «ωραίο σόου ενός μακάβριου θέματος».
— Αν υπάρχει μάρτυρας.
Στα βιβλία μου υπάρχει. Παίρνω τους αναγνώστες από το χέρι στα δύο μεγάλα γαλλικά μουσεία, το Λούβρο και το Ορσέ, τους χρίζω μάρτυρες μπροστά σε πίνακες, γλυπτά και αμφορείς που αναπαριστούν μυθικές, βιβλικές και ιστορικές δολοφονίες και αναλύω μαζί τους αυτό που βλέπουμε.
— Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου πίνακες;
Θα έλεγα η «Η Μήδεια εν εξάλλω» του Ευγένιου Ντελακρουά στο Λούβρο που αναπαριστά το χρονικό σημείο όπου ο αρχικός μύθος συναντάει τον Ευριπίδη. Στην αρχική εκδοχή του μύθου, ή σε μία από αυτές σε κάθε περίπτωση, επειδή η Μήδεια σκότωσε τη Γλαύκη και τον βασιλιά πατέρα της στέλνοντας το δηλητηριασμένο φόρεμα και την κορόνα, οι Κορίνθιοι παίρνουν εκδίκηση δολοφονώντας τα παιδιά της. Ο Ευριπίδης όχι μόνο άλλαξε την κατάληξη του μύθου το 431 π.Χ., με τη μάνα να σκοτώνει τα παιδιά της, αλλά στο τέλος βάζει την Αθήνα να υποδέχεται μια «βάρβαρη» παιδοκτόνο, κάτι που σόκαρε τους Αθηναίους. Για τον Ευριπίδη όμως η Μήδεια δεν δρα ως ζηλόφθονη εκδικητική σύζυγος αλλά ως όργανο της Νέμεσης, της τιμωρίας των θεών, στους οποίους ο Ιάσονας είχε δώσει όρκο ότι θα την αγαπάει για πάντα, όρκο τον οποίο καταπάτησε.
Ένα άλλο αγαπημένο μου έργο στο Λούβρο, το οποίο αποτελεί τον ορισμό ενός σκηνικού εγκλήματος, είναι «Ο θάνατος του Μαρά» του Ζακ Λουί Νταβίντ. Στο μουσείο αυτό βρίσκουμε και αρχαίους ελληνικούς αμφορείς με μυθολογικούς φόνους, ενώ αντίστοιχα στο Ορσέ υπάρχουν αγαπημένα έργα από τα μέσα του 19ου αι. μέχρι τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο, του Καρπό, του Μορό, του Σεζάν. Με τον αναγνώστη, λοιπόν, αναζητούμε τον δολοφόνο, το θύμα, το κίνητρο και εν τέλει την αλήθεια μέσα σε κάθε έργο τέχνης, εντός του κοινωνικοπολιτικού πλαισίου του δημιουργού αλλά και της πράξης. Αυτό ονόμασα Criminart.
— Πέρα από τη ζωγραφική αναπαράσταση, πότε ξεκινάει το αστυνομικό διήγημα;
Η επίσημη αρχή του, σύμφωνα με πολλούς, είναι οι «Δολοφονίες της οδού Μοργκ» του Έντγκαρ Άλαν Πόε στα μέσα του 19ου αιώνα. Κατ’ εμέ αυτό που αποκαλούμε σήμερα «whodunit» ξεκινάει πολύ νωρίτερα, αν και οι Γάλλοι με λένε σοβινιστή όταν το αναφέρω, με τον «Οιδίποδα Τύραννο» του Σοφοκλή, όπου βρίσκουμε όλα τα στοιχεία ενός whodunit. Μια δολοφονία που δεν έχει εξιχνιαστεί, κάποιον που δρα ως ντετέκτιβ και ψάχνει να βρει τον δολοφόνο, έναν κλειστό κύκλο υπόπτων και μια σειρά από στοιχεία που οδηγούν στη λύση. Στο τέλος έχουμε την ανατροπή καθώς ο δολοφόνος, πατροκτόνος, βασιλοκτόνος και αιμομίκτης είναι αυτός που έψαχνε την αλήθεια. Η ρίζα λοιπόν του whodunit στη δυτική λογοτεχνία είναι το έργο αυτό του Σοφοκλή.
— Με αυτή την έννοια, όλη η μεγάλη λογοτεχνία έχει στοιχεία ανάλογα.
Το 90% της λογοτεχνίας έχει εγκλήματα. Γι’ αυτό κι εδώ, στην τραγωδία «Οιδίπους Τύραννος», κάνω τον διαχωρισμό με το whodunit, που έχει συγκεκριμένους κανόνες.
— Στον 20ό αιώνα ωρίμασε και εν τέλει άνθισε;
Ναι, αυτό, δε, που λέμε «χρυσή εποχή» της αστυνομικής λογοτεχνίας είναι μεταξύ των δύο παγκοσμίων πολέμων. Φυσικά έχει εξελιχθεί έκτοτε, το αστυνομικό έχει γίνει πολύ πιο κοινωνικό και πολιτικό.
— Πάντως στον Μεσοπόλεμο έγραψε τα διασημότερά της μυθιστορήματα η Άγκαθα Κρίστι.
Η οποία δικαίως αναφέρεται ως η «Βασίλισσα του Εγκλήματος».
— Είναι πολλές οι διάσημες γυναίκες συγγραφείς του είδους, έχει ενδιαφέρον αυτό.
Οι γυναίκες έχουν μια πιο διεισδυτική ματιά στην ανθρώπινη ψυχολογία και για μένα το θεμελιώδες στοιχείο σε ένα αστυνομικό είναι η ψυχολογία του εγκλήματος. Όλα αλλάζουν και εξελίσσονται μέσα στον χρόνο, οι κοινωνίες, οι μέθοδοι της αστυνομίας κ.ο.κ., αλλά το γιατί κάποιος σκοτώνει παραμένει πάντα το ίδιο. Από την αρχαιότητα έως σήμερα, σκοτώνουμε για τους ίδιους λόγους.
— Ποιοι είναι αυτοί;
Σε γενικές κατηγορίες είναι εκδίκηση, ζήλεια, χρήματα και δύναμη.
— Ποιος ή ποια συγγραφέας αποτελεί τομή στην ψυχολογική διείσδυση στο έγκλημα;
Κάποιοι θα αναφέρονταν σε εκπροσώπους της σύγχρονης σκανδιναβικής σχολής, αλλά για μένα είναι η Τζόζεφιν Τέι. Όπως και μία συγγραφέας που δεν είναι πια τόσο γνωστή, αλλά ήταν πολύ δημοφιλής τις δεκαετίες του ’40, του ’50 και του ’60, η Καναδή Μάργκαρετ Μίλαρ, η οποία έχει έναν ψυχίατρο στον ρόλο αυτού που προσπαθεί να επιλύσει τα εγκλήματα.
— Για εσένα όλα ξεκίνησαν με μεταπτυχιακές σπουδές στην Εγκληματολογία.
Σπούδασα Νομική, αλλά η στεγνά νομική σκοπιά του εγκλήματος δεν μου ήταν αρκετή. Έκανα λοιπόν ένα μεταπτυχιακό Εγκληματολογίας στο Πάντειο για να μελετήσω την κοινωνική, ψυχολογική και οικονομική πλευρά του φαινομένου.
— Σε επηρέασε ο τόπος καταγωγής σου, η Κρήτη;
Κάθε τόπος έχει τις ιδιαιτερότητές του. Επειδή ο πατέρας μου είναι δικηγόρος ποινικολόγος στο Ηράκλειο, είχα από νωρίς τριβή με το έγκλημα. Ασχολήθηκα κι εγώ με ανθρωποκτονίες, έχοντας υπερασπιστεί κατά καιρούς και τις δύο πλευρές. Ανεξάρτητα από αυτό πάντως, από μικρός, δεν ξέρω πώς, τα πρώτα μου αναγνώσματα ήταν Άγκαθα Κρίστι. Τα δικά μου μυθιστορήματα τώρα αποτίνουν φόρο τιμής στη βασίλισσα του whodunit.
— Γιατί εγκατέλειψες τη δικηγορία για να γίνεις συγγραφέας;
Γύρω στα 30 ήρθα στο Παρίσι για την έρευνα του διδακτορικού μου πάνω στην αναπαράσταση της ανθρωποκτονίας στη γαλλική ζωγραφική. Η πολυετής αυτή έρευνα δεν ολοκληρώθηκε με διατριβή, αλλά έγινε η βάση για τα πρώτα μου δοκίμια, τα δύο βιβλία με τα «Σκηνικά εγκλήματος» στο Λούβρο και στο Ορσέ, με έργα απ’ τις αρχές του 20ού αιώνα, με τον πίνακα «Μάστιγα» του Ντανζέ, μέχρι πίσω στην αρχαιότητα και τη δολοφονία, π.χ., του Αιγίσθου από τον Ορέστη και τον Πυλάδη σε οινοχόη του 300 π.Χ.
— Να ένας φόνος που αποτελούσε ιερό καθήκον ενός γιου και δεν εμπίπτει στις σύγχρονες κατηγοριοποιήσεις.
Αυτό που έχει ενδιαφέρον στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η υπεράσπιση από τον Απόλλωνα του Ορέστη στον Άρειο Πάγο για τον φόνο της Κλυταιμνήστρας. Ισχυρίστηκε πως η μητροκτονία δεν είναι γονεοκτονία γιατί, είπε, μόνο ο πατέρας είναι γονιός. Η μητέρα είναι απλά το έδαφος. Τελείως αντιφατικό, φυσικά, αφού ο ίδιος ο Απόλλων τέλεσε μαζικές δολοφονίες στο όνομα της Λητώς, της δικής του μητέρας...
— Για να επιστρέψουμε στη συγγραφή, τα δύο βιβλία στα μουσεία ήταν η αφορμή να αφοσιωθείς στη συγγραφή;
Ναι, η επιτυχία τους αποτέλεσε την αφετηρία της καριέρας μου, επιτρέποντάς μου να αφιερώσω όλο μου τον χρόνο και τις δυνάμεις στη συγγραφή και την προώθηση των βιβλίων μου.
— Ωστόσο στην Ελλάδα η αστυνομική λογοτεχνία δεν έχει μεγάλη παράδοση. Βέβαια, στον Μαρή και στον Μάρκαρη έχουν προστεθεί πρόσφατα πολλοί συγγραφείς και ανάμεσά τους πολλές γυναίκες.
Ο Μαρής είναι ο πατέρας της ελληνικής αστυνομικής λογοτεχνίας, αν και χρονικά πρώτος ήταν ο Νιρβάνας με το «Έγκλημα στο Ψυχικό». Αν και πριν από αυτό δημοσιεύονταν διηγήματα σε συνέχειες στις εφημερίδες. Ο Μαρής ήταν και είναι δημοφιλής, αλλά είναι χάρη στον Μάρκαρη, ο οποίος έχει μεταφραστεί σε τόσες γλώσσες, που άνοιξαν οι πόρτες στο εξωτερικό για την ελληνική αστυνομική λογοτεχνία. Τα τελευταία χρόνια γράφουν αστυνομικό πολλοί Έλληνες, κάποιοι, δε, είναι καλύτεροι από πολλούς σύγχρονους Γάλλους ευπώλητους. Κάποιοι έχουν μεταφραστεί και στα γαλλικά, τους συναντώ σε φεστιβάλ βιβλίου στη Γαλλία συχνά. Στην Ελλάδα, όπως και παγκοσμίως, το αστυνομικό μυθιστόρημα περνάει μια περίοδο άνθισης.
— Όπως και οι φόνοι…
Δολοφονίες υπήρχαν πάντα και παντού. Σήμερα είναι πιο ορατές και «προσβάσιμες» λόγω του διαδικτύου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
— Έχει να κάνει με την ευμάρεια ή αντιθέτως με την ανέχεια; Έχει σημασία η άνοδος του μορφωτικού επιπέδου;
Δεν έχει να κάνει ούτε με το οικονομικό επίπεδο ούτε με τη μόρφωση. Αν ήταν έτσι, θα είχαμε δολοφονίες μόνο από συγκεκριμένες κοινωνικές τάξεις. Το λεγόμενο «πέρασμα στην πράξη» μπορεί να συμβεί σε οποιονδήποτε. Ευτυχώς οι περισσότεροι έχουμε μέσα μας έναν μηχανισμό που μας συγκρατεί. Με την εμπειρία μου απ’ τη μαχόμενη δικηγορία και τις σπουδές εγκληματολογίας, έχω καταλήξει ότι υπό τις «κατάλληλες συνθήκες» ο καθένας από εμάς μπορεί να διαπράξει έγκλημα.
— Υπάρχουν και αρκετά «τέλεια εγκλήματα» που δεν έχουν εξιχνιαστεί.
Τα τέλεια εγκλήματα, κατ’ εμέ, είναι αυτά που δεν ξέρουμε καν ότι έχουν διαπραχθεί. Μια γερμανική έρευνα πριν από μερικά χρόνια έδειξε πως αν πραγματοποιείτο νεκροτομή σε όλους όσους πέθαιναν, θα βλέπαμε πως ένα ποσοστό από 1% μέχρι 5% των θανάτων που είναι καταγεγραμμένοι ως από φυσικά αίτια ή ατυχήματα είναι εγκληματικές ενέργειες. Για να καταλάβεις τα μεγέθη, στη Γαλλία πριν τον Covid είχαμε ετησίως 100.000 θανάτους. Το 1% είναι χίλιοι άνθρωποι και το 5% είναι πέντε χιλιάδες. Είναι τρομακτικά τα νούμερα. Το τέλειο έγκλημα, λοιπόν, είναι αυτό δεν ξέρουμε ότι είναι έγκλημα, επομένως δεν θα ψάξουμε για τον δράστη.
— Ποιο βιβλίο νουάρ λογοτεχνίας αποτελεί το πρότυπό σου;
Είναι τρία τα αγαπημένα μου: «Η δολοφονία του Ρότζερ Ακρόιντ» όπου η Άγκαθα Κρίστι ανέτρεψε τον κανόνα που λέει –ελπίζω να μην είναι spoiler– ότι ο αφηγητής δεν πρέπει να είναι ο δολοφόνος, το «The Beast In View» της Μάργκαρετ Μίλαρ γιατί μπαίνει στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής και παρόλο που είναι κάπως ξεπερασμένο παραμένει ένα καταπληκτικό βιβλίο, και τέλος το ιστορικής υφής αστυνομικό μυθιστόρημα «Η κόρη του χρόνου» της Τζόζεφιν Τέι, που εξετάζει την ενοχή του Ριχάρδου ΙΙΙ της Αγγλίας, αν δηλαδή ήταν όντως αυτός που έδωσε την εντολή να δολοφονηθούν τα δύο του ανίψια στον Πύργο του Λονδίνου.
— Όπως όλοι οι συγγραφείς αστυνομικών, έτσι κι εσύ έχεις τον δικό σου ντετέκτιβ, τον Χριστόφορο Μάρκου. Γιατί υπάρχει πάντα η ανάγκη ενός καταλύτη;
Γιατί οι αναγνώστες δένονται με έναν χαρακτήρα τον οποίο και ακολουθούν. Ο Μάρκου είναι ένας καθημερινός, απλός άνθρωπος, αγαπάει την αστυνομική λογοτεχνία και την όπερα, όπως κι εγώ, κι εξελίσσεται με κάθε νέα του περιπέτεια ως άνθρωπος και φυσικά στη δουλειά του, μαθαίνει από όλα αυτά με τα οποία έρχεται σε επαφή. Τον συμπαθώ τον Μάρκου. Ακόμα τουλάχιστον. Η Κρίστι από ένα σημείο και μετά είχε κουραστεί με τον Πουαρό, όπως και ο Άρθουρ Κόναν Ντόιλ με τον Χολμς, τον οποίο σκότωσε αλλά αναγκάστηκε να αναστήσει μετά από τις διαμαρτυρίες αναγνωστών. Εγώ απέχω μακράν αυτού…
— Για πάρα πολλά χρόνια η αστυνομική λογοτεχνία θεωρούνταν παραλογοτεχνία. Έχει γίνει πρόοδος σε αυτό το θέμα;
Τα στεγανά πέφτουν, ευτυχώς. Ένα βιβλίο είναι ή δεν είναι καλογραμμένο, ανεξαρτήτως από το σε ποιο είδος λογοτεχνίας κατατάσσεται. Σημείο αυτής της προόδου είναι ότι πριν από λίγα χρόνια το βραβείο Γκονκούρ απονεμήθηκε στον συγγραφέα αστυνομικών, κατά κύριο λόγο, μυθιστορημάτων, Πιερ Λεμέτρ, αν και όχι για αστυνομικό βιβλίο, ενώ και η πιο πρόσφατη «Ανωμαλία» του Λε Τελιέ, που έλαβε το Γκονκούρ 2020, έχει στοιχεία νουάρ και φανταστικού.
— Σε έλκουν οι θεωρίες συνομωσίας;
Δεν με αφορούν προσωπικά, αλλά με ενδιαφέρει πολύ η ψυχολογία πίσω από αυτές, το γιατί πιστεύουν κάποιοι πράγματα που λογικά και επιστημονικά δεν στέκουν. Κατά καιρούς, λοιπόν, έχω πάρει στοιχεία από τέτοιου είδους θεωρίες και τα έχω εντάξει σε βιβλία μου, όπως στο τελευταίο, που δεν είναι αστυνομικό.
— Ίσως είναι ο φθόνος απέναντι σε κάθε εξουσία το γιατί πιστεύουν κάποιοι σε αυτές.
Η αμφισβήτηση κάθε αρχής είναι μια εξήγηση. Είμαστε σε μια εποχή που όλα αμφισβητούνται, ακόμα και η επιστήμη, ακόμα και το ότι η Γη είναι σφαιρική...
— Το εξώφυλλο του τελευταίου σου γαλλικού βιβλίου και ο τίτλος με το όνομα που θρυλείται ότι ήταν ενός παιδιού που γεννήθηκε και πέθανε προδίδουν μια στροφή στα θέματά σου.
Το εξώφυλλο είναι επιλογή του εκδότη, το οποίο ωστόσο βρίσκω εξαιρετικό, μιας και εγώ στο κείμενο δεν αναφέρω τα ονόματα των πρωταγωνιστών, πλην του Ομήρου, του παιδιού και στη συνέχεια ενηλίκου που μας διηγείται την ιστορία του. Σύμφωνα με τον Νίκολας Γκέιτζ και το βιβλίο του «Greek Fire», η Κάλλας και ο Ωνάσης απέκτησαν ένα παιδί το οποίο γεννήθηκε πρόωρα στις 30 Μαρτίου του 1960 και πέθανε λίγες ώρες μετά. Στο βιβλίο δημοσιεύει και πιστοποιητικά γέννησης και θανάτου, που έκτοτε κάποιοι έχουν θεωρήσει πλαστογραφημένα. Σε κάθε περίπτωση αυτό το θρυλούμενο παιδί ήταν η έμπνευσή μου για να γράψω μυθοπλασία, κάτι μεταξύ ελληνικής τραγωδίας και νουάρ.
Θέλησα να του δώσω ζωή. Πρόκειται για μια φανταστική αυτοβιογραφία όπου ο Όμηρος αφηγείται σε έναν φίλο του τη ζωή του, όπως ξεκινάει σε ένα πλούσιο αλλά τελείως αποκλεισμένο από τον έξω κόσμο σπίτι στη βόρεια Ιταλία, όπου μεγαλώνει με δύο Ιταλούς γονείς, υπό τη σκιά ενός αόρατου νονού που επιβάλλει τα πάντα ως προς τη ζωή και τη διαπαιδαγώγησή του. Αργότερα μαθαίνει ότι ο νονός του είναι ο βιολογικός του πατέρας, ο οποίος, φοβούμενος τις αντιδράσεις της οικογένειάς του αλλά και τις συνέπειες για την «αυτοκρατορία του», αποφασίζει να κρατήσει κρυφό αυτό το παιδί που γεννήθηκε εκτός γάμου, σε εποχές με νοοτροπίες πολύ διαφορετικές από τις σημερινές, στις οποίες ανάλογα δράματα υπήρξαν πραγματικά.
Αντίστοιχα, μαθαίνει πως η βιολογική του μητέρα πίστεψε πως το παιδί της πέθανε. Μετά από μια εκστρατεία για να ανακαλύψει την πραγματική του ταυτότητα, μετά από δεκαετίες κυνηγώντας τα φαντάσματα των γονιών του και τη φαντασίωση της τέλειας μητέρας, αφού αποπειράται να τιμωρήσει όσους έπαιξαν με το πεπρωμένο του και του στέρησαν το όνομά του, ο Όμηρος τελικά συνθηκολογεί με τη ζωή του. Είναι όμως πολύ αργά.
— Γιατί κυκλοφορεί μόνο στα γαλλικά;
Καταρχάς οι Γάλλοι εκδότες είναι δεκτικοί σε καλογραμμένα κείμενα, ακόμα κι αν είναι πέραν και πάνω από τις ετικέτες με τις οποίες σε έχει ταυτίσει το αναγνωστικό κοινό. Ένας πρόσθετος λόγος είναι γιατί η ίδια η Κάλλας, ενώ έλεγε ότι στις φλέβες της κυκλοφορεί 100% ελληνικό αίμα, ενώ είχε ζήσει και ταξιδέψει παντού, επέλεξε να εγκατασταθεί στη Γαλλία, επειδή οι Γάλλοι αγαπούν και υποδέχονται με ανοιχτές αγκάλες όσους αναζητούν καταφύγιο απ’ το κυνήγι της έμπνευσης. Είναι παράλληλα και ένα προσωπικό ευχαριστώ στη χώρα που με δέχτηκε, με εμπιστεύτηκε, με αξίωσε να έχω μια καριέρα και που μου επιτρέπει να είμαι αυτός που είμαι, ως άνθρωπος και συγγραφέας. Είναι ένα δείγμα ευγνωμοσύνης για την απόλυτη δημιουργική ελευθερία που μου παρέχει, την οποία δεν έχω προς το παρόν στην Ελλάδα.
— Τελικά ο Όμηρος συναντάει την Κάλλας;
Φτάνει στο Παρίσι, ανυπομονεί να τη γνωρίσει και να της αποκαλύψει τα πάντα από κοντά. Το ραντεβού του μαζί της, ωστόσο, είναι στις 16 Σεπτεμβρίου 1977, στις 18:00 το απόγευμα...
Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?
6 notes
·
View notes
Text
Περί των λεπτομερειών της Ύπαρξης #1
Ήταν ένα απόγευμα που η ζέστη έπεφτε βαριά στους κιόλας κουρασμένους νέους ώμους μας. Που και που μια ελαφριά λύτρωση μάς σκούπιζε την περισσή ανησυχία. Μιλούσε με πόνο στη φωνή για τις πληγές αυτού του κόσμου. Ευγενικό, βαθύ χαμόγελο. Ειλικρινής ύπαρξη. Δεν ήξερε πώς να τοποθετηθεί στο ��ώρο ώστε να νιώσει βολικά. (Είναι μερικά άτομα που ο κόσμος όλος, ό,τι κι αν γίνει, δε θα είναι αρκετός για να τους χωρέσει, να τους βολέψει, να τους φτιάξει μια θέση να τους ξεκουράσει όπως τους αξίζει). Μιλάει με διάθεση αναπόλησης, αλλά όχι νοσταλγίας, στο πρόσωπο για στιγμές λιακάδας, όχι πολύ μακρινές. Ο ήλιος αποχωρεί διακριτικά• οι ξέχωρες αχτίνες του αντανακλώνται στα "κάποτε ήταν...", που τώρα έχει (επαν)οικειοποιηθεί η φύση με τη χλωρή της ζωή, και θωπεύουν απαλά το εκτεθειμένο σώμα της. Τα μάτια της γελάνε, αλλά μπορείς μέσα τους να διακρίνεις σκιές απο τις περιπέτειες μιας ζωής που έχει υπάρξει "πολύ". Με ένα μοναδικό τρόπο συνδυάζει μια άδικη ωριμότητα με τη νεανική επιθυμία.
Τα ερείπια παίρνουν μια βαθιά πορτοκαλί απόχρωση κι εκείνη, με πλάτη στο Κοσμικό αυτό συμβάν, γελάει με ελαφρώς χαμηλωμένο κεφάλι και πιάνει τα μαλλιά της πίσω. Τα μαλλιά της, άλλοτε πολύ μακριά, κάποτε ανύπαρκτα, τώρα μετρίου-προς- κοντό μήκους, με ένα μυστηριώδη τρόπο πλαισιώνουν ισορροπημένα το πρόσωπό της. Αγκαλιάζει με τα μακριά της χέρια τα -επίσης μακριά- πόδια της. Αφηγείται χωρίς βιασύνη τη σύνδεσή της με έναν πολύ διαφορετικό ξένο, σε ένα πολύ ξένο μέρος. Η ανάσα της -ανεπαίσθητη- είναι σαν εκπνοή του δύοντος ηλίου. Η κίνησή της είναι σταθερή, αρμονική με την περιρρέουσα φύση. Ξερόχορτα λικνίζονται σπασμωδικά στο γαργαλητό του περαστικού ανέμου αλλά η παρουσία της είναι σαν να τα παγώνει. Φυτά, σκαθάρια, αρχαία ερείπια, ο ήλιος - όλα κρατούν την ανάσα τους στο πέρασμά της. Η μακριά, αέρινη φούστα της χορεύει σκορπίζοντας χρώμα και την κλεμμένη αναπνοή του Κόσμου. Τα αεικίνητα σύννεφα ψιθυρίζουν σιγανά στις σκυθρωπές βουνοκορφές Κοσμικά μυστικά ψυχικής ομορφιάς.
Παρεμβαίνουν φωνές - μιλούν για αδικία, αγωνία, πόνο. Τα μάτια θυμούνται το παρελθόν που η ζωή έκανε να φαντάζει σαν στιγμές ενός από καιρό ξεχασμένου ονείρου. Η παρουσία της ηρεμεί• η απουσία της δημιουργεί ένα πρωτόγνωρο - κάθε φορά- κενό.
5 notes
·
View notes
Text
Θέλω πίσω την κλεμμένη μου ζωή, αλλά χωρίς ιό!
Θέλω πίσω την κλεμμένη μου ζωή, αλλά χωρίς ιό!
Γράφει ο Θάνος Οικονομόπουλος
Δεν είμαι παιδαρέλι, αλλά ώριμος… ημιηλικιωμένος! Κι όμως, πιάνω τον εαυτό μου να ονειρεύεται αταξίες, να θέλει να κάνει ζαβολιές, να βγάζει γλώσσα, να «αντιστέκεται» στο σύστημα… Πνίγομαι, ασφυκτιώ, αγανακτώ για την κλεμμένη ζωή μου, μαζί με όλους τους συμπάσχοντες, ασχέτως ηλικίας…
Αν εξαντλώ την «επαναστατικότητά»…
View On WordPress
0 notes
Text
19
Φέτος δεν μπορώ να θυμηθω τον Χρήστο χωρίς να θυμηθώ και την Μενιτσα που έφυγε ξαφνικά ένα πρωί από κοντά μας. Ο Χρήστος με κορόϊδευε για τα Γρεβενά και η Μενίτσα μου μιλούσε για τ αωραιότατα Γρεβενά. Το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι αν υπάρχει επόμενη ζωή η Μένη του κάνει παρέα, αν μπορεί αυτό να είναι παρηγοριά.
Η φωτογραφί είναι κλεμμένη από τον τοίχο της Μένης. Πιστεύω θα μου το συγχωρέσει
View On WordPress
0 notes
Link
Η Ελευθερία Αρβανιτάκη έρχεται στο «ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΤΟ MEGA» το Σάββατο 31 Οκτωβρίου στις 21:00. Η μοναδική ερμηνεύτρια παρουσιάζει για πρώτη φορά στην ελληνική τηλεόραση ένα πλήρες μουσικό πρόγραμμα ειδικά σχεδιασμένο για τους τηλεθεατές του MEGA. «Ένα μεγάλο κεφάλαιο της ελληνικής μουσικής», όπως την έχουν χαρακτηρίσει έρχεται στη σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά και με την κρυστάλλινη φωνή της μας παρασύρει σε ένα αξέχαστο μελωδικό ταξίδι. Μερικά από τα πολυαγαπημένα της- μεγάλα- τραγούδια όπως: «Δυνατά», «Μηδέν», «Ζωή Κλεμμένη», «Δε μιλώ για μια νύχτα εγώ», αλλά και τα πιο πρόσφατα από το τελευταίο της άλμπουμ με τίτλο «Τα μεγάλα ταξίδια» θα κάνουν ξεχωριστό το βράδυ του Σαββάτου.Μαζί της θα βρίσκονται εκλεκτοί προσκεκλημένοι, συνεργάτες αλλά και φίλοι από τα παλιά. Ο Χρήστος Νικολόπουλος, ο Λάκης Λαζόπουλος και ο Μιχάλης Χατζηγιάννης μοιράζονται με την αγαπημένη ερμηνεύτρια όλα όσα τους ενώνουν. Στη σκηνή ανεβαίνει και ένας νέος πολλά υποσχόμενος ερμηνευτής, ο Θοδωρής Βουτσικάκης.Μία μουσική βραδιά για τους τηλεθεατές του MEGA με ξεχωριστούς καλεσμένους, τραγούδια που έχουν αδιαμφισβήτητα αφήσει ιστορία και την υπέροχη Ελευθερία Αρβανιτάκη να μας μαγεύει. «Εδώ να μείνεις» με την Ελευθερία στο MEGA. Πηγή: TVNEA.COM
0 notes
Text
Τραγωδία στο Χαλάνδρι: Η κλεμμένη καραμπίνα, τα δάκρυα των αστυνομικών και το παρελθόν του 27χρονου που σκότωσε τον γιο του
Τραγωδία στο Χαλάνδρι: Η κλεμμένη καραμπίνα, τα δάκρυα των αστυνομικών και το παρελθόν του 27χρονου που σκότωσε τον γιο του
Δάκρυσαν ακόμη και οι αστυνομικοί με το θέαμα που αντίκρισαν όταν μπήκαν στο σπίτι του 27χρονου στο Χαλάνδρι, ο οποίος σε μια στιγμή παραφροσύνης σκότωσε με καραμπίνα τον 4χρονο γιο του και στη συνέχεια έστρεψε το όπλ�� στον εαυτό του και έθεσε τέλος και στη δική του ζωή.
(more…)
View On WordPress
0 notes
Text
Τραγωδία στο Χαλάνδρι: Η κλεμμένη καραμπίνα, τα δάκρυα των αστυνομικών και το παρελθόν του 27χρονου που σκότωσε τον γιο του
Τραγωδία στο Χαλάνδρι: Η κλεμμένη καραμπίνα, τα δάκρυα των αστυνομικών και το παρελθόν του 27χρονου που σκότωσε τον γιο του
Δάκρυσαν ακόμη και οι αστυνομικοί με το θέαμα που αντίκρισαν όταν μπήκαν στο σπίτι του 27χρονου στο Χαλάνδρι, ο οποίος σε μια στιγμή παραφροσύνης σκότωσε με καραμπίνα τον 4χρονο γιο του και στη συνέχεια έστρεψε το όπλο στον εαυτό του και έθεσε τέλος και στη δική του ζωή.
(more…)
View On WordPress
0 notes
Text
Τραγωδία στο Χαλάνδρι: Η κλεμμένη καραμπίνα, τα δάκρυα των αστυνομικών και το παρελθόν του 27χρονου που σκότωσε τον γιο του
Τραγωδία στο Χαλάνδρι: Η κλεμμένη καραμπίνα, τα δάκρυα των αστυνομικών και το παρελθόν του 27χρονου που σκότωσε τον γιο του
Δάκρυσαν ακόμη και οι αστυνομικοί με το θέαμα που αντίκρισαν όταν μπήκαν στο σπίτι του 27χρονου στο Χαλάνδρι, ο οποίος σε μια στιγμή παραφροσύνης σκότωσε με καραμπίνα τον 4χρονο γιο του και στη συνέχεια έστρεψε το όπλο στον εαυτό του και έθεσε τέλος και στη δική του ζωή.
(more…)
View On WordPress
0 notes
Text
Τραγωδία στο Χαλάνδρι: Η κλεμμένη καραμπίνα, τα δάκρυα των αστυνομικών και το παρελθόν του 27χρονου που σκότωσε τον γιο του
Τραγωδία στο Χαλάνδρι: Η κλεμμένη καραμπίνα, τα δάκρυα των αστυνομικών και το παρελθόν του 27χρονου που σκότωσε τον γιο του
Δάκρυσαν ακόμη και οι αστυνομικοί με το θέαμα που αντίκρισαν όταν μπήκαν στο σπίτι του 27χρονου στο Χαλάνδρι, ο οποίος σε μια στιγμή παραφροσύνης σκότωσε με καραμπίνα τον 4χρονο γιο του και στη συνέχεια έστρεψε το όπλο στον εαυτό του και έθεσε τέλος και στη δική του ζωή.
(more…)
View On WordPress
0 notes
Link
Η Ρένια Λουϊζίδου, που πρωταγωνίστησε ως η «Χαρά», στο πλευρό του Χάρη Ρώμα, μίλησε στην κάμερα της εκπομπής «Φωλιά των Κου Κου», ενώ αναφέρθηκε και στην επιτυχημένη σειρά, «Το Σόι Σου», που ολοκληρώθηκε το καλοκαίρι.
Η αγαπημένη ηθοποιός αποκάλυψε πως θα συμμετέχει στα νέα επεισόδια του «Καφέ της Χαράς».
«Όλοι θα είμαστε», δήλωσε η ίδια, ενώ συμπλήρωσε:
«Ο αριθμός των επεισοδίων είναι αβέβαιος ακόμα. Θα ξεκινήσουμε με τα πέντε πρώτα και θα δούμε πώς θα πάει».
Για το τέλος της σειράς «Το Σόι σου», εξομολογήθηκε:
«Ήταν μια σειρά που κράτησε 5 χρόνια. Δε θα τέλειωνε κι αυτό; Αν ήταν άλλα χρόνια, τα προηγούμενα της τηλεόρασης, θα σου έλεγα ότι είναι καλύτερα να τελειώνει κάτι πριν αρχίσει η φθορά του, να αφήσει τις καλύτερες αναμνήσεις.
Η κρίση μας έκανε να βάλουμε πολύ νερό στο κρασί μας και να επαναπροσδιορίσουμε διάφορα πράγματα, του τύπου όταν μια δουλειά πάει δεν την διακόπτεις εύκολα. Μπορεί να είχαν δίκιο, να μας έσωσαν, να πήγαινε κατά διαβόλου από εδώ και πέρα και να χαλούσαμε και αυτό που είχαμε φτιάξει.
Είχαμε και ζόρι πια με τα σενάρια, μετά από 5 χρόνια στο τι να γραφτεί κλπ. Μπορεί να φοβήθηκαν κι αυτό. Στο τελευταίο γύρισμα κλαίγαμε όλοι, δε γινόταν αλλιώς».
Η γνωστή ηθοποιός αποκάλυψε ακόμα ότι έχει περάσει και δύσκολα τα προηγούμενα χρόνια της καριέρας της. Μάλιστα, έχει υπάρξει σειρά που πληρώθηκε μόνο το ένα από τα δεκαεννέα επεισόδια!
«Τα πιο δύσκολα χρόνια που πέρασα οικονομικά, ήταν τα 2-3 μετά τους Απαράδεκτους. Οι πιο ακριβοπληρωμένες σειρές που έχω κάνει είναι αυτές μετά το «Καφέ της Χαράς», το «Ιωάννα της καρδιάς» και το «Κλεμμένη Ζωή».
Για τη σειρά που είχα κάνει με τον Αλέξανδρο Ρήγα στον ΑΝΤ1, «Το Αμάρτημα της Μητρός μου», πληρώθηκα μόνο ένα επεισόδιο, ενώ γυρίσαμε 19.
Είμαστε στη λίστα πλειστηριασμού για ένα ακίνητο το 3080! Αυτός ο άνθρωπος που μας χρωστάει συνεχίζει να υπάρχει στον χώρο με άλλη εταιρεία».
0 notes
Text
Στο Μέτσοβο θα κατεβώ
-Μπορείτε να διαλέξετε ανάμεσα σε έξι είδη γλυκών ή την πιατέλα με τα φρούτα.
“Φέρ’τε τα έξι γλυκά.”
-Όχι, εννοώ να διαλέξετε ένα.
“Κι εγώ εννοώ και τα έξι.”
Στην πλατεία του Μετσόβου γενικά είναι ψιλοκλέφτες στις ταβέρνες αλλά οι μικροί καφενέδες, οι κρυμμένοι πιο μέσα είναι γλύκα. Σα να λέμε ότι οι κλασσικές ξύλινες οδοντογλυφίδες είναι καλές για να βγάζεις κάτι που έχει κολλήσει στα δόντια σου αλλά είναι και καλές και για να κολλάνε στα δόντια σου. Έφαγα και τα έξι γλυκά αργά αργά αν και έβλεπα μια παρέα έξω στο κρύο που περίμενε το τραπέζι μου. Εγώ είμαι σαν τους χοντρούς που κολλάνε στα μισά της νεροτσουλήθρας. Αναγκάζω τους γραμμωμένους μάγκες να πέσουν πάνω μου και κατεβαίνουμε όλοι μαζί σαν στραβοχυμένο φαγητό, πέφτουμε στην πισίνα στο τέλος και όσο εγώ ανεβάζω το μαγιώ που έχει βγει ο μισός κώλος μου, οι άλλοι προσπαθούν να ανακτήσουν την χαμένη τους αξιοπρέπεια. Δίπλα ένα κοριτσάκι έτρεξε σε έναν που έκανε τον Αη Βασίλη έξω από το καφέ και του είπε κάτι χαριτωμένο στο αυτί. Ο Αη Βασίλης χαμογέλασε, της είπε “μην ανησυχείς καθόλου!” και το παιδί έφυγε χαρούμενο.
Βγήκα να περπατήσω λίγο να τα χωνέψω. Λένε ότι ο χρόνος περνάει πολύ γρήγορα όταν διασκεδάζεις. Έτσι εξηγείται ότι νιώθω ότι είμαι ακόμα στο 1998 εγώ μάλλον. Έκατσα στο παγκάκι να διαβάσω λίγο ποίηση. Με Λειβαδίτη συχνά ρίχνω γκόμενες, διάλεξα μια έκδοση που γράφει φαρδιά πλατιά το όνομά του στο εξώφυλλο. Διάβασα και κάπου ότι είναι της μόδας τα μούσια, έχω μουστάκα μεγάλη ήδη, είμαι πανέτοιμος. Δυστυχώς ήρθε μια γριά. Της άρεσε ο Λειβαδίτης λέει. Είχε και μούσια. Της εξήγησα ότι αυτός όλο σε νησιά πήγαινε, ακόμα και εξορία στη Λήμνο ή την Μακρόνησο προτίμησε, παρά στα βουνά.
Την μπουρδούκλωσα κάπως αλλά με κοιτούσε ακόμα. Επιστράτευσα το κόλπο που κάνει ο φίλος μου ο Βαγγέλης όταν έχει κουραστεί και θέλει του αδειάσουμε την γωνιά για να την πέσει για ύπνο: βάζει τον 5χρονο γιο του να μας παίξει φλογέρα. Ε, άρχισα κι εγώ με μια φυσαρμόνικα, πλήρης επιτυχία και άμεση, η γιαγιά έφυγε σιγά σιγά, σέρνοντας τις παντοφλίτσες της. Εύκολο ήταν. Σαν αυτά τα ελαφρώς παραμορφωμένα, πλάγια γράμματα που πρέπει να είσαι άνθρωπος για να τα καταλάβεις. Έφτιαξαν προηγμένη τεχνητή νοημοσύνη και υπερυπολογιστές αλλά τα πλάγια γράμματα τους μπερδεύουν ακόμα. Εμ βέβαια. Αφού λέει η Microsoft ξεκίνησε στο γκαράζ του μπαμπά του Bill Gates. Η Apple στο πίσω δωμάτιο του θετού πατέρα του. Η Xiaomi στην τουαλέτα του παππού και η Huawei στην παπουτσοθήκη της ξαδέλφης του. Έτσι που πάμε, η επόμενη μεγάλη εταιρεία τεχνολογίας θα αρχίσει από την τσέπη μου.
Άφησα δίπλα μου τον Λειβαδίτη, έκρυψα την φυσαρμόνικα και κοίταξα την Πίνδο. Μερικοί άνθρωποι χτίζουν τείχη γύρω τους, εγώ κάνω υπόγεια πυρηνικά καταφύγια σε ψηλά βουνά. Πήρα το αγέρωχο ύφος μου, αυτό που έχω όταν σκέφτομαι φιλοσοφικά ή/και μου έρχεται να κλάσω και δεν έχω αποφασίσει αν θα την ευχαριστηθώ ή θα την αναγκάσω να διαφύγει στα μουλωχτά. Τράνταξε το παγκάκι αλλά το ευχαριστήθηκα. Μέχρι που είδα την κοπέλα που είχε κάτσει στην άκρη του διακριτικότατα, τόσο ήσυχα που δεν την είχα πάρει χαμπάρι. Το χέρι της ήταν έτοιμο να ακουμπήσει τρυφερά το εξώφυλλο του Λειβαδίτη όταν αμόλησα τον Βεζούβιο εγώ.
Αυτό δεν μαζευόταν εύκολα. Άρπαξα το βιβλίο, άνοιξα μια τυχαία σελίδα και άρχισα να απαγγέλλω με στόμφο:
“Να το κλάσω τόσο δυνατά
που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο
καμιά ελπίδα πια να μην πεθάνει.”
Γέλασε. Ή ήξερε την κανονική βερσιόν ή ήταν κουφή, οπότε ούτε την κλανιά άκουσε ούτε το ποίημα. Απαιτούνται 10 με 15 μυς για να χαμογελάσεις αλλά πάνω από 30 για να συνοφρυωθεί ένα πρόσωπο. Δεν ήξερα αν ήταν γοητευμένη ή απλά τεμπέλα. Στην κάτω μεριά της πλατείας, εκεί στο ίδρυμα του Βαρώνου, δυο σκύλοι αλυχτούσαν.
“Νταξ, το πιάσαμε ρε σκύλοι, η ζωή είναι μια ανείπωτη θλίψη χωρίς φάρμακο, μια αρρώστια που διαλύει την ψυχή σας”, είπα με μαγκιά φιλοσοφική.
Γέλασε. Άρα δεν ήταν κουφή. Ή αυτό ή είδε την κολλημένη σπασμένη οδοντογλυφίδα στο δόντι μου. Ξέρεις ότι γέρασες όταν παραδέχεσαι στον γιατρό σου την πραγματική ποσότητα αλκοόλ που κατεβάζεις κάθε μέρα. Εγώ δεν έχω πρόβλημα με το σώμα μου πια. Είμαι σαν τον Έρικ Κλάπτον όταν παίζει με όπλα. Ο Σερίφης έχει ένα κακό προαίσθημα αλλά ο βοηθός του σερίφη πάντα χαλαρός, όσες φορές κι αν τραγουδήσεις το ρεφραίν.
Απέναντί μας το κοριτσάκι που είχα δει πριν έξω από το καφέ είχε βρει έναν άλλον Αη Βασίλη, του Δήμου νομίζω ήταν αυτός. Έτρεξε πάλι πάνω του χαρούμενη και του είπε κάτι στο αυτί. Ο Αη Βασίλης γέλασε, άρχισε να απαντάει, αλλά στα μισά το κοριτσάκι σηκώθηκε τσαντισμένο.
-Μα αφού σου είπα πριν λίγο τι θέλω!
Δεν πρόλαβα να γελάσω που ένα πεντάχρονο κατάλαβε μόνο του ότι δεν υπάρχει Αη Βασίλης, γιατί εκείνη την ώρα μπήκε στην πλατεία ένα μεγάλο τζιπ, στο οποίο ο πανέξυπνος ιδιοκτήτης είχε φορέσει κέρατα στα τζάμια. Το έχω ξαναδεί βέβαια, χαριτωμένο είναι αν και καθόλου πρακτικό. Ένας ελαφρώς μεθυσμένος κυνηγός όμως με γυρισμένη την πλάτη μάλλον δεν είχε ξαναδεί τέτοια διακόσμηση αυτοκινήτου. Όπως έπιασε το κέρατο στην περιφερειακή του όραση, γύρισε με την οπλισμένη καραμπίνα και έριξε κατευθείαν. Ευτυχώς ήταν άχρηστος στο σημάδι, αλλά τα πίσω τζάμια έσπασαν. Κονφούζιο στην πλατεία, γύρισα να δω αν η κοπελιά δίπλα μου το διασκέδαζε όσο εγώ.
Άφαντη. Είχε πάρει και τον Λειβαδίτη. Κάτι ξέρει ο Αη Βασίλης κι έρχεται μόνο μια φορά τον χρόνο.
.
O Αλέκος Γκονζαλεζίδης είναι διάσημος συγγραφέας. Οπότε αν είναι να ψάχνει γκόμενες σε παγκάκια στο Μέτσοβο, το κάνει με δικά του βιβλία, όχι Λειβαδίτη βέβαια. Η φωτογραφία είναι κλεμμένη από την Mary Kyameti όπως και το Μέτσοβο και ο Λειβαδίτης. Η κλανιά όλη δική μου.
from WordPress http://bit.ly/2QCmEBP
via IFTTT
0 notes
Text
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΡΒΑΝΙΤΑΚΗ
“Για όλη τη ζωή μας σου μιλώ”
Παρασκευή 31 Αυγούστου
Ρωμαικό Ωδείο Πατρών
Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου
Θέατρο Ε.Η.Μ Φρόντζου, Ιωάννινα
«Βάλε το κόκκινο φουστάνι εκείνο που σε κάνει να μοιάζεις πυρκαγιά»… «Δυνατά δυνατά γίναν’ όλα δυνατά τ’ αδύνατα»… «Ζωή που δε μοιράζεται είναι ζωή κλεμμένη»… «Δεύτερη ζωή δεν έχει»… «Ό,τι κι αν γίνει ένα να λες πως μ’ αγαπάς χίλιες φορές»… «Βάλαμε φωτιά στα φρένα και μας έμεινε το γκάζι»… «Τα κορμιά και τα μαχαίρια άντε κάποτε αλλάζουν χέρια»… «Tης καληνύχτας τα φιλιά»… «Όχι δε μιλώ για μια νύχτα εγώ,για όλη τη ζωή μας σου ��ιλώ…» – και ο κατάλογος συνεχίζεται και μπορεί να γεμίσει πάρα πολλές σελίδες και να στήσει όχι μία, αλλά πολλές παραστάσεις.
Τριάντα και πλέον χρόνια γεμάτα τραγούδια, ταξίδια σε όλες τις γωνιές της χώρας μας αλλά και στις πέντε ηπείρους κυριολεκτικά σε μουσικά φεστιβάλ και ιστορικούς χώρους της μουσικής, συνεργασίες με σπουδαίους συνθέτες, στιχουργούς και ποιητές, αλλά και διεθνείς καλλιτέχνες, εμβληματικές παραστάσεις που έγιναν πολύτιμα live albums, χρυσές και πλατινένιες πωλήσεις και τελικά σπουδαία τραγούδια που έχουν νικήσει το χρόνο και έχουν συντροφεύσει τα γλέντια και τις λύπες μας, τις παρέες αλλά και τις πιο δικές μας στιγμές.
Η παράσταση “Για όλη τη ζωή μας σου μιλώ”, μετά τα απανωτά sold out στο gazarte στην Αθήνα αλλά και στην Κύπρο τώρα και στην Πάτρα και στα Ιωάννινα. Η Ελευθερία Αρβανιτάκη υπόσχεται μια χορταστική συναυλία γεμάτη από τα “κλασσικά”, μεγάλα της τραγούδια, αλλά και με τα δύο καινούρια τραγούδια που κυκλοφόρησαν πρόσφατα από το προσωπικό της label rEAct στην Panik Records: το ατμοσφαιρικό τραγούδι “Αν ξημέρωνε” (στίχοι-μουσική: Κωνσταντίνος Σακκάς), αλλά και το τραγούδι “Την ίδια στιγμή να ζούμε” (μουσική: Αλέξανδρος Δράκος Κτιστάκης, στίχοι: Λήδα Ρουμάνη) για το οποίο η Ελευθερία Αρβανιτάκη συμπράτει με το γκρουπ των ΤΑΚΙΜ.
Μαζί της επί σκηνής οι σπουδαίοι σολίστες Αλέξανδρος Δράκος Κτιστάκης (τύμπανα, ενορχηστρώσεις), Γιώργος Γεωργιάδης (μπάσο), Δημήτρης Τσάκας (σαξόφωνο, κιθάρα), Γιάννης Κυριμκυρίδης (πιάνο), Νίκος Μέρμηγκας (λαϊκά έγχορδα).
Την Παρασκευή 31 Αυγούστου η Ελευθερία Αρβανιτάκη έρχεται στο Ρωμαικό Ωδείο Πατρών και την Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου στο Θέατρο Ε.Η.Μ. Φρόντζου στα Ιωάννινα, με τα τραγούδια της ζωής της, τα τραγούδια της ζωής μας τελικά…
INFO
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΡΒΑΝΙΤΑΚΗ
“Για όλη τη ζωή μας σου μιλώ”
Παρασκευη 31 Αυγούστου
Ρωμαικό Ωδείο Πατρών
Τιμές εισιτηρίων:
Φοιτητών – Ανέργων: 13€
Γενική είσοδος: 17€
Ώρα έναρξης: 21.15
Οι πόρτες ανοίγουν: 20:00
Προπώληση:
Discover Bookstore
Le Patron
Το Θρανίο
Γωνιά του βιβλίου
Βιβλιοπωλεία Παπαχρίστου
viva.gr
11876
Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου
Θέατρο Ε.Η.Μ Φρόντζου, Ιωάννινα
Τιμές εισιτηρίων:
Προπώληση : 13€
Πόρτα: 15€
Ώρα έναρξης: 21.15
Οι πόρτες ανοίγουν: 20:00
Προπώληση:
viva.gr
11876
seven spots
Πολυχώρος Αγορα
Τicketsioannina
RockShop
Συμμετέχουν οι μουσικοί:
Αλέξανδρος Δράκος Κτιστάκης (τύμπανα, ενορχηστρώσεις), Γιώργος Γεωργιάδης (μπάσο), Δημήτρης Τσάκας (σαξόφωνο, κιθάρα), Γιάννης Κυριμκυρίδης (πιάνο), Νίκος Μέρμηγκας (λαϊκά έγχορδα)
Επιμέλεια προγράμματος: Ελευθερία Αρβανιτάκη – Λήδα Ρουμάνη
Επιμέλεια ήχου: Χάρης Κρεμμύδας, Γιάννης Πετρόλιας
Φωτισμοί: Μαρία Βενετάκη, Τηλέμαχος Ανδρεάδης
Παραγωγή – Oργάνωση Περιοδείας
gazarte cultural hub
Τηλ. 210 3460347 | http://www.gazarte.gr
H Ελευθερία Αρβανιτάκη για δύο μοναδικές εμφανίσεις στην Πάτρα και στα Ιωάννινα με τα τραγούδια της ζωής της! ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΡΒΑΝΙΤΑΚΗ “Για όλη τη ζωή μας σου μιλώ” Παρασκευή 31 Αυγούστου Ρωμαικό Ωδείο Πατρών Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου
0 notes
Text
Με λένε Βαγγέλη: Ένα μεγάλο δίλημμα
Τελικά δεν ήταν όλες οι πράξεις του Βαγγέλη λάθη, όπως αποδεικνύεται στο σημερινό επεισόδιο της σειράς Με λένε Βαγγέλη.
Όταν πριν από λίγο καιρό, ο Βαγγέλης και ο Μπίλυ έκλεβαν βενζίνη από ένα αυτοκίνητο, απέτρεπαν χωρίς να το ξέρουν την αυτοκτονία του ιδιοκτήτη, ο οποίος προσπαθούσε να πάθει ασφυξία με τα καυσαέρια.
Σήμερα που του επιστρέφουν την κλεμμένη του βενζίνη για να τον διαγράψουν από τη λίστα, ανακαλύπτουν πως η επιθυμία να βάλει τέλος στη ζωή του δεν έχει φύγει καθόλου. Έτσι, το δίλλημα είναι μεγάλο για τον Βαγγέλη. Να σβήσει τον τύπο από τη λίστα επειδή του επέστρεψε τη βενζίνη ή να μείνει να τον βοηθήσει;
Πηγή: www.gossip-tv.gr
from epikairo.com http://ift.tt/2hXAw8z
0 notes
Link
Χτες βράδυ τον έκλεψαν και όπως ήταν απαραίτητο -για να μπορέσει να βγάλει καινούργια έγγραφα το συντομότερο πριν επιστρέψει στο Βέλγιο όπου ζει- πήγε στην Αστυνομία. Είχε το θάρρος να μη δεχτεί να υπογράψει κάτι το οποίο ήταν ψευδές, κι όμως η Αστυνομία σύμφωνα με τα λεγόμενά του σχεδόν του επέβαλλε να ψευδομαρτυρήσει. Απ’ τη στιγμή που δεν το έκανε, λέει πως αντιμετωπίστηκε με αγένεια και αδιαφορία.
Ο Γιάννης Οικονόμου (o Έλληνας που μιλάει 32 γλώσσες) γλωσσολόγος και μεταφραστής, απασχολούμενος σήμερα στη Γενική Διεύθυνση Μετάφρασης της Κομισιόν, έκανε το λάθος να έρθει διακοπές στην πατρίδα του.
Τι έγραψε στην ανάρτηση του στο facebook:
Χθες τη νύχτα μου έκλεψαν το σακκίδιο με τα προσωπικά μου αντικείμενα και μετρητά στον Άρειο Πάγο, κάτω από την Ακρόπολη.
Πήγα σήμερα στην Αστυνομία να το καταγγείλω αφού χθες τη νύχτα ήταν κλειστά.
Επιστρέφω μόλις από το αστυνομικό τμήμα και αισθάνομαι διπλά ως θύμα. Αισθάνομαι ως θύμα βιασμού. Αισθάνομαι να έχει ποδοπατηθεί η προσωπικότητά μου ως πολίτη.
Το γραφείο ήταν γεμάτο καπνό, δεν μπο��ούσα να αναπνεύσω, παρόλο που επιγραφή (βλ. φωτο) απαγόρευε το κάπνισμα.
Αλλά ας είναι…
Τη βιβλιοθήκη του γραφείου κοσμούσαν θρησκευτικά βιβλία, και στον τοίχο κρεμόταν ορθόδοξη εικόνα (βλ. φωτο) κι ας πρόκειται για δημόσια υπηρεσία που οφείλει να εξυπηρετεί κάθε πολίτη, ασχέτως θρησκεύματος.
Αλλά ας είναι…
Έδωσα λοιπόν την κατάθεσή μου για την κλοπή στον φιλικό αστυνομικό. Ώσπου μου έδωσε την κατάθεσή μου για να την υπογράψω.
Και τότε διαπίστωσα εμβρόντητος (μετά από χρόνια που είχα σχέσεις μόνο με το βελγικό αστυνομικό τμήμα της γειτονιάς μου) ότι η κατάθεσή μου με εμφάνιζε ως Χριστιανό Ορθόδοξο.
Παρατήρησα ευγενικά στον αστυνομικό ότι 1) δεν είμαι Χριστιανός, και 2) ό,τι και να είμαι, δεν έχει καμία σχέση ούτε με τη χθεσινοβραδινή κλοπή ούτε με το ελληνικό κράτος.
Τότε ο αστυνομικός υπηρεσίας άλλαξε άρδην:
Μου εκτύπωσε άλλη κατάθεση στην ομοία με ανέφερε ως άθεο, παρόλο που δεν είχα αναφέρει αν και ποιο θρήσκευμα είχα.
Και άρχισε τότε να μου φωνάζει με τσαμπουκά και αγενέστατα στον ενικό εξηγώντας μου γιατί πρέπει να αναφέρεται το θρήσκευμα στα δημόσια έγγραφα.
Και ήρθε τότε το καψόνι, η εκδίκηση του ψυχολογικά αδύνατου Χριστιανού Ορθόδοξου μπάτσου:
Ενώ του είχα εξηγήσει ότι χρειάζομαι αντίγραφο της κατάθεσής μου το ταχύτερο δυνατό ώστε να ανανεώσω τις κλεμμένες πιστωτικές μου κάρτες και την επίσης κλεμμένη άδεια οδήγησής μου τώρα που (έχω την ατυχία να) βρίσκομαι στην Ελλάδα, και ενώ του είχα πει ότι θα βρίσκομαι λίγες μόνο μέρες ακόμα στην Ελλάδα όντας μόνιμος κάτοικος εξωτερικού, μου λέει με ύφος όλο χαιρεκακία:
«Πέρνα σε 20 μέρες να πάρεις το αντίγραφό σου».
Μάλιστα.
Με έκλεψαν, έχασα χρήματα, τα προσωπικά μου αντικείμενα, πέρασα μια άυπνη νύχτα βλέποντας τον κλέφτη να εισβάλλει στην προσωπική μου ζωή, ΚΙ ΕΧΩ ΚΙ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΤΟ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΝΤΟΒΛΕΤΙ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ ΜΟΥ ΝΑ ΜΟΥ ΓΑΜΑΕΙ ΤΗΝ ΗΔΗ ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΜΟΥ ΨΥΧΗ ΕΠΕΙΔΗ ΤΟΛΜΗΣΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΜΑΙ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟΣ.
Τώρα πώς θα ανανεώσω την άδεια οδήγησής μου;
Και κυρίως, πώς θα μπορέσω να ξανανιώσω ότι ανήκω σ’ αυτή τη γαμημένη τριτοκοσμική χώρα που με εκδικείται επειδή επέλεξα να μην πιστεύω στον επίσημο Θεό της;
Πηγή: http://ift.tt/2vz7Hoa
http://ift.tt/2vzcciO
0 notes
Last Seen Blogs
