#σε ένα άλλο σύμπαν

[pou-noikiazeis-to-oneiro]

σε ένα άλλο σύμπαν, σήμερα θα ήμουν ήδη στο αγαπημένο μου μέρος στον κόσμο.

σε ένα άλλο σύμπαν, θα κοιτούσαμε μαζί τη βροχή έξω απ' το παράθυρο.

σε ένα άλλο σύμπαν, το βράδυ θα κοιμηθούμε αγκαλιά.

σε ένα άλλο σύμπαν, θα σου έφτιαχνα ξανά καφέ με ζάχαρη και γάλα.

σε ένα άλλο σύμπαν, μου λες για τα αγαπημένα σου τραγούδια ακόμη κι αν εγώ δεν καταλαβαίνω λέξη.

σε ένα άλλο σύμπαν, ακόμη δεν έχω δει τις σειρές που σου υποσχέθηκα ότι θα έβλεπα.

σε ένα άλλο σύμπαν, πάλι δε χτύπησες την πόρτα πριν μπεις και τρόμαξα.

σε ένα άλλο σύμπαν, σε φίλησα πριν φύγω το πρωί.

σε ένα άλλο σύμπαν, είναι ξανά 4 το πρωί και μαγειρεύουμε με μουσική.

σε ένα άλλο σύμπαν, ίσως δε με μίσησες.

σε ένα άλλο σύμπαν, δε πονέσαμε πια τόσο.

#γρεεκ #βραδινες σκεψεις #βράδυ #χάος #αναμνήσεις #καποτε #σε ένα άλλο σύμπαν #ίσως #ίσως και να ήμασταν χαρούμενοι #ίσως κι ακόμη μαζί

[maniamch]

Βαρέθηκα.

Μου λείπει να νιώσω ένα έντονο συναίσθημα.

Αυτόν τον κόμπο στο στομάχι όταν κοιτάς τον άλλο να γελάει.

Αυτή την ζάλη όταν σε πλησιάζει αργά και σε φιλάει.

Τα πυροτεχνήματα όταν κάνετε σεξ.

Έναν άνθρωπο που να είναι το σπιτι σου.

Έναν άνθρωπο που νιώθεις ασφάλεια.

Έναν άνθρωπο που είναι εκεί να γεμίζει με «γκλίτερ» τις σκοτεινές σου μέρες.

Έναν άνθρωπο που αγαπάει τις πληγές σου και τις προσέχει, μέχρι να βρεις την δύναμη να τις επουλώσεις.

Έχω βαρεθεί τα χλιαρά πράγματα.

Χλιαρά αστεία.

Χλιαρό φαγητό.

Χλιαρή δουλεια.

Χλιαρές αγκαλιές.

Χλιαρό σεξ.

Χλιαρά αισθήματα.

Χλιαρά όνειρα.

Χλιαρή ζωή.

Έχω βαρεθεί να μην αισθάνομαι.

Σίγουρα, περισσότερο έχω βαρεθεί το να απογοητεύομαι.

Γιατί ο κόσμος σταμάτησε να αισθάνεται;

Γιατί σταματήσαμε να δίνουμε το είναι μας;

Γιατί σταματήσαμε να είμαστε αφοσιωμένοι;

Αφοσιωμένοι στους στόχους μας.

Αφοσιωμένοι σε αυτο που αγαπάμε.

Αφοσιωμένοι στους φίλους μας.

Αφοσιωμένοι στον άνθρωπο που μας ανεβάζει τους παλμούς.

Αφοσιωμένοι στα όνειρα μας.

Γιατί τα εφήμερα εχουν κατακλύσει το σύμπαν;

Εφήμερη δουλεια.

Εφήμερες συνήθειες.

Εφήμερες παρέες.

Εφήμερα αισθήματα.

Εφήμερα όνειρα.

Εφήμερη ζωή.

Γιατί όλα γίνανε εντελώς μια «εικόνα»;

Ένα βράδυ.

Μια ψεύτικη στιγμή.

Μια φοτοσοπαρισμενη φωτογραφία στα social.

Ένα διαβάστηκε.

Ένα like.

Ένα πήδημα σε κάποιες τουαλέτες.

Ένα sexting με δυο καλότραβηγμένες φωτογραφίες.

Σίγουρα δεν είναι η ζωή που ονειρευόμουν όταν ήμουν μικρή.

Σίγουρα στα 10 και στα 12 που έμπαινα στην εφηβεία, δεν φανταζόμουν αυτά τα ανιαρά πράγματα για τα 25 μου.

Και είμαι σίγουρη ούτε κι εσύ!

Μήπως να το αλλάξουμε;

~mch

#μπουρμπουλήθρα #mch #ελληνικα ποστ #γρεεκς #γαμωτο #γρεεκ ποστς #tumblr fyp #fypシ゚viral #fyp #greek status #poetic #τι φάση #τι συμβαίνει #ελληνικο ταμπλρ #συναισθήματα #σκατα #σκεψεις #συναισθημα #γιατι #βαρέθηκα #βράδια #λογια ψυχης #γαμω την πουτανα μου #μου λείπει #ελληνικο μπλογκ #γρεεκ μπλογκ #κάτι δικά μου #γκρικ μπλογκ #τι πάθαμε

[clementine-kruczynski123]

Όταν ήμουν τεσσάρων ετών γνώριζα το μέτρο και τον ρυθμό. Όλα αυτά δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η Μουσική. Αλλά σε αυτή την ηλικία, η γνώση μου ήταν καθαρά ενστικτώδης. Παρατηρώντας και μελετώντας τη φύση που με περιέβαλλε, έβλεπα ότι το ίδιο σύστημα με το οποίο λειτουργούσαν τα πράγματα γύρω μου, ήταν ταυτόσημο με τη Μουσική. Λίγο αργότερα, ανακαλύπτοντας από πού πηγάζει η λέξη ΚΟΣΜΟΣ, είδα, μέσα από τη Μουσική πώς μετατρέπεται η ακοσμία σε κόσμο. Ως εκ τούτου η αταξία σε τάξη και η δυσαρμονία σε συμφωνία. Η λέξη ΚΟΣΜΟΣ χρησιμοποιείται λανθασμένα στις άλλες γλώσσες αντί της λέξης ΣΥΜΠΑΝ, διότι, ο θαυμασμός των προγόνων μας για το ΣΥΜΠΑΝ τους έκανε να το αποκαλούν ΚΟΣΜΟ, κάτι όμορφο δηλαδή (κόσμημα). Όταν ήμουν μικρός και συναντούσα για πρώτη φορά ανθρώπους ανεξαρτήτως ηλικίας, τους έλεγα: ''Ξέρω τη μελωδία σου''. Και όταν τους το έλεγα αυτό, οι περισσότεροι, χωρίς να το καταλαβαίνουν, γελώντας, μου χάιδευαν τα μαλλιά. Όταν προσεκτικά παρατηρείς και ακούς τη φύση, εκείνη σου τα λέει όλα. Αυτό που έχω αποκομίσει είναι πως Μουσική και Σύμπαν είναι ταυτόσημα κι αν θέλετε η μουσική είναι ο συμπαντικός κώδικας που διέπει τα πάντα. Με τον όρο Μουσική δεν εννοώ ένα μουσικό ρεπερτόριο διαφόρων μουσικών κομματιών αλλά τις προπατορικές παλμώσεις του Σύμπαντος. Αν οι μεγάλοι επιστήμονες κάθε κλάδου, οι νομπελίστες, είχαν τις πρέπουσες επιστημονικές μουσικές γνώσεις, είμαι σίγουρος πως η αντίληψη περί Σύμπαντος και οι απαντήσεις σε πολλά ερωτήματα θα ήταν κατά πολύ πιο πλήρεις. Για παράδειγμα, αν πάρουμε την αρχή της απροσδιοριστίας του Χάιζενμπεργκ, περί συνεχούς μετακίνησης στην τροχιά των ηλεκτρονίων, αν γνώριζαν οι επιστήμονες μουσική, θα ήξεραν ότι για να πας από το Ντο στο Σολ, δεν είσαι υποχρεωμένος να περάσεις από τα Ρε, Μι, Φα. Η μουσική κάποτε ήταν από τους πέντε κλάδους των μαθηματικών, δηλαδη: Αριθμητική, Γεωμετρία, Στερεομετρία, Αστρονομία και Μουσική. Και την εποχή των δεινών, την εποχή που γκρεμίστηκαν οι βιβλιοθήκες, που κάηκαν βιβλία, που έκλεισαν Ακαδημίες, που σταμάτησαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, δηλαδή την περίοδο της μεγάλης καταστροφής της Ελληνικής Σκέψης, ξεκόλλησαν, όπως τα γλυπτά του Παρθενώνα, το κομμάτι της Μουσικής από τα Μαθηματικά. Γιατί; Διότι αφαιρώντας τη Μουσική, το αποτέλεσμα ήταν να μη μπορεί να υλοποιηθεί το όνειρο της επιστήμης που ήταν η διατύπωση μιας γενικής θεωρίας του Σύμπαντος.

Βαγγέλης Παπαθανασίου

Σαν σήμερα, πέρυσι, έφυγε από τη ζωή.

#κόσμος #μουσική #σύμπαν #αστέρια #γνώση #μελωδία #τραγούδι #ΝΑΣΑ #Βαγγέλης #συνθέτης #σοφά λόγια #σοφια

[taylorforelizabeth]

Είμαι σε δίλημμα. Δεν ξέρω αν είναι θέμα αναποφασιστικότητας, αλλά ώρες ώρες πραγματικά απορώ με το εκπαιδευτικό σύστημα που απαιτεί και περιμένει από παιδιά 17 χρόνων να αποφασίσουν για το μέλλον τους. Θέλω να ακολουθήσω ένα επάγγελμα που με εκφράζει και με κάνει να νιώθω εγώ. Με ενδιαφέρει η ψυχολογία, η νομική, αλλά και το παιδαγωγικό δημοτικής εκπαίδευσης, προς το παρών. Περισσότερο παρεκκλίνω προς την νομική. Αλλά φοβάμαι. Κάποτε είχες πει και εσύ αλλά και πολλοί άλλοι που τους μίλησα: «Μακριά από μπατσοσχολές και καλή επιτυχία!». Δεν θέλω να επιλέξω την νομική και να γίνω σαν εκείνους τους δικηγόρους, δικαστές και εισαγγελείς που δωροδοκούνται ή κλείνουν τα μάτια τους σε θέματα δικαιοσύνης. Θέλω να βοηθήσω κάθε άνθρωπο που έχει πέσει θύμα φασισμού ή οποιασδήποτε άλλης περίπτωσης. Ζητάω την γνώμη σου ως άνθρωπο που θαυμάζω, με παρακινεί και με κάνει να αισθάνομαι καλά με τον εαυτό μου. Θεωρείς ότι η νομική θεωρείται μπατσοσχολή ή είναι μια ευκαιρία για την απόδοση δικαιοσύνης και ισότητας σε οποιονδήποτε έχει πέσει θύμα;

Ποτέ των ποτών και σε κανένα σύμπαν η νομική δεν θα είναι έστω και κοντά με τις μπατσοσχολες, για τον απλούστατο λόγο και μόνο ότι η νομική, απαιτεί σκέψη. Κριτική σκέψη. U see, ο μπάτσος, αποτελεί εκτελεστικό όργανο. Ο νομικός, είτε δικηγόρος, είτε πρόεδρος του ΣΤΕ έχει αντιληφθεί το νόμο ως φιλοσοφική βάση και όχι τιμωρία/ αποτέλεσμα. Τώρα, το παιδαγωγικό ναι δεν έχει το prestige της νομικής όμως είναι λειτούργημα με όλη τη σημασία της λέξης. Όσο σημαντικός είναι ένας γιατρός, άλλο τόσο και ο δάσκαλος, το να σμιλεύεις ένα παιδικό μυαλό στον αυριανό ενεργό άνθρωπο είναι κάτι πάρα πολύ μεγάλο και θέλει χάρισμα, όρεξη και υπομονή. Η ψυχολογία παίζει ρόλο σε όλα τα παραπάνω και μπορείς να ασχοληθείς εντελώς ανεξάρτητα, είναι μια βατή επιστήμη που και αυτοδίδακτη να είσαι, θα το βρεις, όσο το ψάξεις και διαβάσεις τόσο θα μάθεις, δεν αναφέρομαι στην ψυχιατρική αλλά καθαρά στην ψυχολογία ως πεδίο. Παρ όλα αυτά, 17 χρονων είσαι ακόμα παιδί, όσο και να σε πείθουν για την ωριμότητα σου, θα διαβάσεις και στην ψυχολογία αν ποτέ ασχοληθείς, ότι μέχρι τα 23- 25 -πλέον- θεωρούμαστε έφηβοι.

Τώρα, οτιδήποτε και αν επιλέξεις σε μια διεφθαρμένη χώρα, όπως ανέκαθεν ήταν και παραμένει η Ελλάδα, είναι δική σου επιλογή κατά ποσο θα σε ρουφήξει το σύστημα, η ζωή, η μικροαστιλα και η ασχήμια αυτού του κόσμου. Γενικά αλλά και ειδικά. Το καλύτερο που μπορείς να κανεις είναι να πας με την επιλογή που ζυγίζεις καλύτερα και μπορείς να σε δεις μελλοντικά, έπειτα κανεις ειδικότητα που εκεί καθορίζεται και με τι ακριβώς ασχολείσαι και έχεις άλλη μια 2- 3ετια εκεί ώστε να αποφασίσεις αν θέλεις να σπουδάσεις ξανά σε εντελώς άλλη κατεύθυνση, ή με ο,τι εφόδια έχεις λάβει να τα εξελίξεις προς αυτό που αρχικά επέλεξες. Η νομική σου ανοίγει ΟΛΕΣ τις πόρτες λόγω της βαρύτητας που έχει ως σχολής, αν όμως επιλέξεις την εκπαίδευση εκεί ενδεχομένως να έχεις περισσότερη επαφή με τον άνθρωπο, & αντί να υπερασπίζεσαι, θα προλαμβάνεις. Μην ξεχνάς ποτέ ότι έχεις πάντα χρόνο αν πραγματικά θέλεις να τα κανεις όλα, να αλλάξεις γνώμη ή και τα δυο.

Η ζωή θα σε πάει εκεί που πρέπει, να μένεις πιστή στο μυαλό και τις αξίες σου, θα το βρεις το χάρισμα και την κλίση σου, και όταν έρθει η στιγμή, trust it ❤️

[kyrioskanenas]

Παραλογισμοί Vol.4

Πς μικρέ, μ'ακούς;Τι λέει; Είμαι σίγουρος πως θα περίμενες τώρα να σου πω νούμερα, αποτελέσματα, ίσως και το αριθμούς στη ρούλα. Ίσως, κ��ι κάτι για να κερδίσεις αυτό τον αγώνα. Δυστυχώς, όχι. Για άλλο ήρθα να σου πω. Για αυτό που νιώθεις, για αυτές τις σκέψεις που σιγά σιγά σε αγκαλιάζουν και φωλιάζουν μέσα σου. Για αυτά που δεν ξέρεις, αν έχουν τρυπώσει και στο μυαλό των δίπλα σου. Ναι, καλά κατάλαβες, για αυτά. Δε θα φύγουν, θα κάτσουν, θα πιουν, θα γιορτάσουν και συ όλο πιο πολύ θα τους δίνεις χώρο. Θα προσπαθείς να τα κατανοήσεις, να τα εξηγήσεις, να τα θεωρητικοποιήσεις, να τα πολιτικοποιήσεις, να τα πολεμήσεις και στο τέλος, αδύναμος, θα τα αφήσεις να καταλάβουν κάθε σπιθαμή χώρου, κάθε κύτταρο στο σώμα σου. Δεν ήρθα να σου πω τη λύση, ούτε το πως να κερδίσεις, ούτε το πως θα λήξει. Αυτή η γάγγραινα ανεβαίνει, κατεβαίνει. Μικραίνει, μεγαλώνει. Αλλά είναι εκεί. Είναι εκεί σαν κατακτητής, να πολεμάει μέχρι να καρφώσει τη σημαία της στο μυαλό σου, στην καρδία σου, σε κάθε ζωτικό όργανο του σώματος σου. Μη φοβάσαι μικρέ. Ούτε ποτέ θα νιώσεις φόβο για αυτό. Τίποτα δε θα νιώσεις. Ένα τεράστιο τίποτα. Απαθής, αμέτοχος και βολικός. Αλλάζεις, προσαρμόζεσαι, όπως ένας απλός μονοκύτταρος οργανισμός. Σαν μικρόβιο, εσύ και αυτή, μαζί, να αντέχετε στο χρόνο.Μικρέ.Μικρέ, ηρέμησε. Πάρε μια βαθιά ανάσα. Όλα καλά θα πάνε, αυτό θα λες. Αυτό θα σκέφτεσαι, και ας μην το πίστεψες ποτέ.Μικρέ, ένα τελευταίο, να βασίζεσαι στους άλλους. Δεν είσαι μόνος. Να το θυμάσαι αυτό. Να το κρατήσεις μέσα σου, σαν φυλακτό. Ακόμα και να σε απογοητεύσουν, ακόμα και αν νιώθεις σαν λύκος της στέπας. Μη Μη. Το ξέρω θα είναι δύσκολο αλλά μη. Καλή Τύχη Υ.Γ1 Θα ρθει ένα ανοιξιάτικο πρωινό να κουρνιάσει στην αγκαλιά σου, ας τον.Ας τον. Αγκάλιασε τον, κράτα τον. Ξέρει. Είναι εκεί για να παλέψει μαζί σου. Είναι εκεί με τα υπέροχα του μάτια για να φωτίσει το δρόμο σε όσα έχουν χαθεί σε αυτό το κρύο και σκοτεινό, αχανές σύμπαν. Υ.Γ2 Τα 35 πλησιάζουν και δεν ξέρω αν πρέπει να τηρήσω την υπόσχεση που δώσαμε εκείνο το βράδυ που καταλάβαμε πως λειτουργεί ο κόσμος. Εκείνο το βράδυ που ανοίξαμε και προσκαλέσαμε το χάος στο σπίτι μας. Ότι και να επιλέξω, μη με μισήσεις αλλά ούτε να με ευγνωμονείς. Ότι και να επιλέξω, να προσέχεις μικρέ και να θυμάσαι δεν έχει νόημα

#κ.κανένας #greek quotes #greek posts

[madam-hussein]

Πρόσκληση

Θέλω να βρεθούμε

για να μη ξεχάσω πως κάποτε υπήρξαμε

κάτω από τον ίδιο ουρανό

μάρτυρες σε αυτή τη μαζική λιγοθυμία

των δύο χιλιάδων κάτι χρόνων

στους ίδιους δρόμους της πόλης που στενάζει.

Θέλω να βρεθούμε στα στενά που φοβάμαι να διασχίσω

στα σπίτια από κάτω των εξαντλημένων γυναικών, των επαναλαμβανόμενων ανδρών,

μπροστά από πόρτες που δεν θα ανοίξουν ποτέ για να φανερωθούν

τα πρόσωπα των έμφυλων άφυλων με την υπόθεση –τι θα γινόταν αν- καρφωμένη στο κούτελο

τρέξε να βρεθούμε στο στενό με τους κινέζους που δουλεύουν για λευκούς

εκεί που μαζεύονται οι άραβες και μιλάνε πολύ και δεν καταλαβαίνουμε τι λένε

στα μαγικά σημεία που συχνάζουν

τα γατιά που έχουν βρει το νόημα της ζωής

και είναι πάντα ζεστά με τη γούνα τους μέσα στη γούνα τους

χωρίς οθόνες

όλα όμορφα πίσω από όμορφα ακόμα κι αν είναι άσχημα,

στις πίσω πόρτες ακριβών εστιατορίων

όπου οι σερβιτόρες κάνουν διάλειμμα για τσιγάρο

και τραγουδούν την έκπτωση σαν σειρήνες της νύχτας

να περάσουμε δρόμους και μνημεία νεκρά

να επισκεφτούμε την πόλη που μας ανοίγεται ξένη.

Οι φίλες μου δεν μιλάνε για αυτά που πονάνε.

Στα πλακάκια βγαίνει το μαύρο του νέφους που συσσωρεύεται

στα πρόσωπά μας, μέσα στις λακκούβες μαζεύεται μαύρο σκοτάδι

και είναι ακόμα Γενάρης, τα βράδια φέρνουν το ένα μετά το άλλο

σαν να μην έχει συμβεί τίποτα

δεν τολμάει κανείς να ανατρέψει το σύμπαν

οι σταγόνες της βροχής είναι οι μόνες που γλιστράνε από τις ταράτσες

κι όλα αυτά που έχουν κάνει οι άνθρωποι τι θα απογίνουν;

Διαβάζω ένα βιβλίο κι άλλο ένα για να ξεχάσω πώς θα ήταν

εάν ο χρόνος παρατεινόταν σε εκείνα τα λεπτά που ακούμπησες

την πλάτη σου στον τοίχο απέναντί μου και το βλέμμα σου έμεινε στο δικό μου

και συνεννοηθήκαμε, μιλούσαμε χωρίς φωνές, χωρίς αγγίγματα, χωρίς πληροφορία

τα κόκαλά μας πλησιάζαν, μα ήταν σε απόσταση, ο χρόνος, ο χρόνος ήταν μικρός και μεγάλωσε

και οι σκέψεις μου ελπίζω να πέρασαν τον δρόμο με τα αυτοκίνητα που μας χώριζαν,

τους ανθρώπους που τρέχουν όλη μέρα στα μετρό και στους δρόμους, στα καυσαέρια, σε τόπους κι άλλους τόπους, χωρίς στοργή, έχουν ξεχάσει και συνεχίζουν να διαγράφουν,

και όλο πηγαίνουν πηγαίνουν να βρούνε τι -κανείς δεν ξέρει-

ανθρώπους που διστάζουν να αναλάβουν την αλήθεια

ανθρώπους σαν εμένα κι εσένα

και το τσάι μου έχει κρυώσει στο πάτωμα,

γιατί δεν έχω τραπέζι.

Θα ήθελα αυτή η εξομολόγηση να ήταν χαϊκού, αλλά δεν είναι.

Κλείνω εδώ.

Οι φίλες μου δεν μιλάνε για αυτά που πονάνε.

Άραγε αυτοί οι κύκλοι γύρω από τον ήλιο

ξέρουν τι αλλαγή προκαλούν στα δάχτυλα που έχουν ξεχάσει να αγγίζουν;

Εκτός από τα λουλούδια

στο μπαλκόνι μου που δεν τολμούν να μεγαλώσουν

για αυτά υπάρχει το άπειρο μπροστά

ενώ για μένα στα μαλλιά μου μία λευκή τρίχα κι άλλη μία

ίσως κάπου εκεί

και επειδή είμαι μικρή ακόμα

μού λένε η ηλικία μου δεν μού φαίνεται

μα πονάνε τα πόδια μου και η μέση μου

και θα έρθω στο σύμπαν να το σπάσω

όπως με σπάει αυτό μέρα με τη μέρα

κι εκείνη τη στιγμή της διάλυσης

σε προσκαλώ, έλα πάμε μαζί.

Τα έχεις μάθει όλα; Σίγουρα;

Ερωτήματα κολλάνε πάνω στη φασαρία που συνεχίζει δια παντός,

χωρίς σταματημό.

Έχεις ξεσκαρτάρει όλα τα όνειρά σου

τις σκέψεις που κάνεις λίγο πριν γίνει ο καφές

σαν τις κυρίες που στέκονται και καπνίζουν στην άκρη του παραθύρου

ενώ κοιτάζουν το θέαμα,

τα φθινοπωρινά σου δάκρυα που λιγόστεψαν

γιατί δεν είχες να φας

τις χειμωνιάτικες ψύχρες που ξεκινάνε από μέσα

και σε τρώνε από έξω

και τους καλοκαιρινούς έρωτες που ξέχασες πια τι έλεγαν

κι αν είχαν κάτι να πούνε ποτέ.

Παίζουν δυνατά τα κομμάτια που άκουσες από τα αυτοκίνητα που περνούσαν

και σού έστριβαν το στομάχι με αναμνήσεις

για όλα αυτά που ποτέ μα ποτέ δεν τόλμησες.

Η καταραμένη βοή, αυτός θόρυβο της παύσης.

Όσες φορές και να κοιτάξω το ταβάνι, εκείνο με κοιτάει πίσω.

Με έχουν κουράσει αυτές οι μέρες, θέλω να σε δω

πριν φύγω ξαπλωμένη πάνω σε ένα στρώμα χιλιοχρησιμοποιημένο

θέλω να σε δω πριν κλείσουν τα φώτα στον διάδρομο

πριν χτυπήσει το κουδούνι για να είναι κανείς

πριν μ�� πάρουν τηλέφωνο για να μού πούνε τίποτα

πριν πετάξει το σμήνος των πουλιών και έρθει το άλλο για την άνοιξη

γιατί είναι ακόμα Γενάρης και πώς θα περάσει;

Εκείνος ο σκίουρος που περνούσε από λεύκα σε λεύκα

σε εκείνες τις διακοπές που σφύριζε ο άνεμος πάνω στα φύλλα

και έλαμπε το κρεμαστό μου στις γραμμές του ήλιου

όσο γύριζα σαν μικρός πλανήτης να τον κοιτάξω

δεν ήξερε από φτώχεια και ήταν η πρώτη φορά που είδα ένα πλάσμα ελεύθερο

μετά έκανα την καμπούρα του διαβάσματος

για τη διατήρηση της αιώνιας αμηχανίας

ο πατέρας μου δεν το έβρισκε φυσιολογικό

και το σταμάτησα

ήθελα σαν τον σκίουρο να τελειώνω, να κοντεύω, να φτάνω. Πού;

Και οι μήνες περνάνε σαν αγκάθια που τα κατάπιε το δέρμα.

Οι φίλες μου δεν μιλάνε για αυτά που πονάνε.

Τα κύτταρά μου κάνουν συνεχώς στροφές και σε ψάχνουν

το χέρι μου χαϊδεύει τη σκόνη στον αέρα και φτιάχνει μορφές.

-Τα άλλα σώματα λένε ψέματα, μήπως λέει και το δικό μου;-

Ράβονται και ξαναράβονται οι φαντασιώσεις στη μνήμη

οι άνθρωποι μοιάζουν όλο και πιο πολύ με τον θεό

όταν ξεριζώνουν τις καρδιές τους

τις μέρες που πατάνε τις άλλες μέρες

και λιώνουν σαν ξερά φύλλα σε μία απότιστη γλάστρα.

Μέσα στα κουτιά χώνονται οι καινούργιες ζωές

κτίζουν γωνίες από χαρτιά με αξία ανεξέλεγκτη,

τα πλούσια δωμάτια εγκυμονούν το τέλος του κόσμου

μικροί πολιτικοί μας δαγκώνουν τις φλέβες και τα πόδια,

φαντάσματα τα χρέη μας στάζουν στις βρύσες τα βράδια,

ο μεγαλύτερός μας εφιάλτης γεμίζει το σούρουπο ποτήρια

-κι εμείς;

Μένουμε αγάλματα μπροστά στον καθρέφτη.

Αξίζει κάτι; Έλα να δραπετεύσουμε.

Οι τηλεοπτικές μεταφορές μοιάζουν όλο και πιο πολύ με εμάς,

σκιές που γελάμε κρυφά για να μην ακούσουν οι μανάδες μας,

οι έγνοιες και οι λύπες μας.

Γνωριστήκαμε μόνο με τα ρούχα και με λόγια που κάνουν πως ξέρουν τι λένε

ντρεπόμαστε και αυτό το συναίσθημα είναι το μόνο που καταγράφεται στη σάρκα.

Φτιάχνουμε σίδερα και σοβάδες για να κρατάνε τη γη να μην πέσει

κι ω τι κρίμα, δεν αναπνέουμε από ευγένεια

όσο η νιότη μας στριμώχνεται σε δωμάτια που δεν μας χωράνε.

Οι φίλες μου δεν μιλάνε για αυτά που πονάνε.

Θέλω να βρεθούμε έξω από τους θόλους,

μακριά από κριτικές επιτροπές και κρατικές απάτες,

μακριά από αυτά που μας ποδοπάτησαν με φροντίδα,

να μυρίζουμε απλώς λίγο δάσος και λίγη αγάπη.

Ποιος είναι ο τρόπος που τελειώνει;

Οι δολοφόνοι δεν λέγονται δολοφόνοι,

οι διαφορετικοί πεθαίνουν πιο γρήγορα,

κάποιοι ζωντανοί είναι πιο σημαντικοί από άλλους,

τα σώματα που έφτιαξαν για εμάς δεν είναι δικά μας,

κι όταν σού λένε ότι δεν είσαι καλός στο σχολείο

οι ήπειροι γράφουν την εκδίκησή τους.

Κάθε φορά που ένας πατέρας δεν λέει ότι αγαπάει το παιδί του

ένα αστέρι εκρήγνυται.

Τα εγκόσμια λάμπουν συνεχώς μεγαλύτερα

δεν ξέρουν τι θα πει φτώχεια και συνήθεια

κλείνουν την ερημιά σε γιγάντια βάζα που κτίζουν τον φόβο

για τη ματαιότητα και μας κρατάνε με μία απορία

απέναντι στον κίνδυνο.

Μην ξεχαστούμε μέσα στον ύπνο μας

κι έρθει και μας πνίξει το χάος.

Δαγκώνει δεν δαγκώνει;

Ξανά τα χέρια στις τσέπες και όχι πολλές κινήσεις

η θερμοκρασία είναι ακόμα χαμηλή,

είναι ακόμα Φεβρουάριος,

τα πουλιά έχουν αποδημήσει ήδη

το τσάι κρυώνει σε ένα λεπτό, ενώ χρειάζεται τέσσερα για να γίνει

και είναι στα τελευταία τέσσερα λεπτά που κάνεις ακριβώς τις ίδιες κινήσεις.

Η φιγούρα σου διαγράφεται πάνω στα άλλα πρόσωπα που προσπερνάς.

Αν ακουμπήσεις τον ώμο μου, κάνε μία ευχή

και πες μου τι θα γίνει.

#Αντιγόνη Ηλιάδη

[nhpenthi]

Σε ένα άλλο σύμπαν,σήμερα το πρωί θα ξυπνούσαμε από τον ήλιο που μπήκε από το παράθυρο.

Θα φτάναμε στην κουζίνα μας που έχει μαγνητάκια παντού στο ψυγείο από τα μέρη που είχαμε πάει.

Αύριο θα σε ακούω να παίζεις πιάνο από το σαλόνι με ό,τι ακοή μου έχει απομείνει.

Σε ένα άλλο σύμπαν,σήμερα το πρωί θα ήσουν εδώ.

[justforbooks]

Η ΦΥΣΗ ΤΗΣ ΓΑΤΑΣ ΚΑΙ ΟΣΑ ΑΥΤΗ μπορεί να μας διδάξει είναι το θέμα του νέου βιβλίου του Τζόν Γκρέι, ομότιμου καθηγητή στο London School of Economics. Πρόκειται για μια πανέξυπνη, διασκεδαστική και στοχαστική παρατήρηση της ζωής και της συμπεριφοράς της γάτας, που οδηγεί σε σκέψεις, διαπιστώσεις και αναθεωρήσεις για τα θέματα της ευτυχίας, του δίκαιου, του άδικου, της ηθικής, της μοναξιάς, της ευζωίας, του χρόνου, της ψυχής, του θανάτου, της αγάπης.

Αν λάβουμε, μάλιστα, υπόψη μας ότι οι γάτες δεν είναι παρεμφερείς περιπτώσεις ενός και μοναδικού τύπου και ότι η καθεμιά είναι μοναδική και διαθέτει περισσότερη ατομικότητα από πολλούς ανθρώπους, τότε το νόημα της ζωής, όπως το δείχνουν οι γάτες, έχει πολλές όψεις.

Ο Γκρέι παραδέχεται ότι όταν σκέφτεται τις γάτες που έχει γνωρίσει, το πρώτο που του έρχεται στον νου δεν είναι τα κοινά γνωρίσματά τους αλλά οι διαφορές τους. Άλλες στοχαστικές και νωχελικές, άλλες παιχνιδιάρες, κάποιες επιφυλακτικές, άλλες παράτολμες και ριψοκίνδυνες, κάποιες ήσυχες και ειρηνικές, κάποιες θορυβώδεις και δυναμικές.

«Οι άνθρωποι είναι άνθρωποι και οι γάτες είναι γάτες. Η διαφορά έγκειται στο ότι ενώ οι γάτες δεν έχουν τίποτα να μάθουν από εμάς, εμείς μπορούμε να μάθουμε από αυτές πώς να ελαφρύνουμε το φορτίο που βαραίνει την ανθρώπινη φύση», γράφει ο Τζον Γκρέι.

Το βιβλίο, που κυκλοφόρησε στα αγγλικά το 2020 με τίτλο «Feline Philosophy: Cats and the meaning of life», έρχεται να προστεθεί στα άλλα βιβλία του συγγραφέα για τη σχέση των ανθρώπων με τα ζώα. Πρόκειται για τα έργα Αχυρένια σκυλιά - Σκέψεις για τους ανθρώπους και άλλα ζώα και Η σιωπή των ζώων - Για την πρόοδο και άλλους νεωτερικούς μύθους, που κυκλοφορούν επίσης στα ελληνικά από τις εκδόσεις Οκτώ.

Ο Γκρέι συνδυάζει την παρατήρηση της συμπεριφοράς της γάτας με φιλοσοφικές θεωρήσεις για τη ζωή, την ευτυχία, την αγωνία, τον θάνατο κ.λπ. Μπορούμε να πούμε ότι εδώ οι γάτες «συνομιλούν» με τον Σπινόζα, τον Μοντένι, τον Πασκάλ, τον Αριστοτέλη, τον Σοπενάουερ, τον Καρτέσιο και άλλους φιλοσόφους. Δεν είναι όλοι αυτοί φιλόσοφοι γατόφιλοι.

Ο Σοπενάουερ, ας πούμε, γοητευόταν από τις γάτες. Τις έβλεπε σαν «τις φευγαλέες σκιές ενός Αιώνιου Αιλουροειδούς». Ο Μοντένι ήταν μεγάλος γατόφιλος. «Τόσο τις γάτες όσο και τα όρια της φιλοσοφίας τα κατανόησε καλύτερα ο Μισέλ ντε Μοντένι», γράφει ο Γκρέι. Και παραθέτει μια ρήση του Γάλλου φιλοσόφου, που περιλαμβάνεται στα Δοκίμιά του (στα ελληνικά, στις εκδόσεις της Εστίας): «Όταν παίζω με τη γάτα μου, ποιος ξέρει αν περνάει την ώρα της μαζί μου περισσότερο απ’ ό,τι εγώ μαζί της».

Αντίθετα, ο Καρτέσιος βασάνιζε τις γάτες. Σύμφωνα με μαρτυρίες, είχε πετάξει μια γάτα από το παράθυρο για να αποδείξει την απουσία συνειδητής επίγνωσης από τα μη ανθρώπινα ζώα.

Και στις μέρες μας δεν αγαπούν όλοι τις γάτες. Μάλιστα, στις Ηνωμένες Πολιτείες υπάρχει ένα αντιγατικό κίνημα που θεωρεί τη γάτα καταστροφέα της οικολογικής ποικιλομορφίας επειδή σκοτώνει τα πουλιά. Αλλά, όπως γράφει ο Γκρέι με χιούμορ, ένα άλλο ζώο ευθύνεται για την πλανητική μαζική εξαφάνιση των ειδών. Κι αυτό δεν είναι παρά ο άνθρωπος.

Ευτυχία, αγωνία, αγάπη, θάνατος αποτελούν έννοιες-κλειδιά της φιλοσοφίας. Ας τις δούμε σε σχέση με τις γάτες. Η ευτυχία είναι βασική κατάσταση της γάτας, γράφει ο Γκρέι. «Αυτός ίσως είναι ο κύριος λόγος που πολλοί από εμάς αγαπούμε τις γάτες. Κατέχουν μια έμφυτη ευτυχία την οποία οι άνθρωποι συνήθως αδυνατούν να κατακτήσουν».

Οι γάτες είναι ρεαλίστριες. Σπάνια κάνουν κάτι εάν δεν εξυπηρετεί έναν ορισμένο σκοπό ή δεν τους προσφέρει άμεση ευχαρίστηση. «Είναι το άκρον άωτον του ρεαλισμού. Όταν έρχονται αντιμέτωπες με την ανθρώπινη μωρία, απλώς φεύγουν».

Οι γάτες δεν υποφέρουν από αγωνία, εκτός αν απειλούνται ή βρίσκονται σε κάποιο παράξενο μέρος. Οι άνθρωποι, αντίθετα, θεωρούν ότι όλος ο κόσμος είναι ένα παράξενο και απειλητικό σύμπαν. Οι γάτες δεν σκέφτονται τον θάνατο, παρότι φαίνεται να ξέρουν αρκετά καλά πότε είναι η ώρα τους να πεθάνουν. Οι γάτες έμαθαν στους ανθρώπους να τις αγαπούν.

Ο Γκρέι γράφει πως αυτή είναι η αληθινή βάση της εξημέρωσης των γατών. «Είναι τόσο σαγηνευτικές ώστε συχνά οι άνθρωποι πίστευαν πως η προέλευσή τους είναι πέραν του κόσμου τούτου».

Οι γάτες δεν πλήττουν και δεν φοβούνται να μείνουν μόνες με τον εαυτό τους. «Οι γάτες χαίρονται να είναι ο εαυτός τους, ενώ οι άνθρωποι προσπαθούν να είναι ευτυχισμένοι, δραπετεύοντας από τον εαυτό τους». Οι γάτες δεν σχεδιάζουν τη ζωή τους. Τη ζουν όπως έρχεται. Αντίθετα, οι άνθρωποι σχεδιάζουν τη ζωή τους. Αλλά επειδή δεν ξέρουν πότε και πώς αυτή η ζωή θα τελειώσει, καταλήγουν να ζουν όπως οι γάτες: κατά τύχη.

Πραγματικές ή μυθοπλαστικές ιστορίες με ήρωες γάτες ενισχύουν την «αιλουροειδή φιλοσοφία» του Τζον Γκρέι. Η πρώτη πραγματική γάτα που συναντάμε, στην αρχή κιόλας του βιβλίου, είναι ο Μέιο. Ένας γάτος Σιάμ που τον Φεβρουάριο του 1968, ενώ ο πόλεμος μαινόταν στην πόλη Χούε του Βιετνάμ, μπήκε στο δωμάτιο του πολεμικού ανταποκριτή του CBS Τζον (Τζακ) Λόρενς.

Τον Μάιο της ίδιας χρονιάς, ο Λόρενς επέστρεψε στις ΗΠΑ έχοντας στις αποσκευές του τον Μέιο. Αν ο γάτος έμενε στο Βιετνάμ, είναι σίγουρο ότι θα είχε την τύχη χιλιάδων άλλων ζώων, σκυλιών, μαϊμούδων, ελεφάντων, τίγρεων, νεροβούβαλων που σκοτώθηκαν στις πολεμικές συγκρούσεις. Ο Μέιο εγκαταστάθηκε στο νέο του σπίτι στο Κονέτικατ και αργότερα ακολούθησε τον Τζακ και την οικογένειά του στο Λονδίνο.

Μέιο και Τζον ζούσαν σαν παλιόφιλοι. Ο Μέιο πήγαινε για ύπνο αργά το βράδυ, έχοντας γλείψει τις σταγόνες ουίσκι από τα δάχτυλα του Τζακ. Πέθανε το 1983 από πνευμονία.

Το 2002 ο Τζον Λόρενς έγραψε την ιστορία του Μέιο («The cat from Hué: A Vietnam war story»). Ο Μέιο είχε γεννηθεί μέσα στον καπνό και στη αντάρα του πολέμου, έφυγε από το Βιετνάμ και κατόρθωσε να ζει ευτυχισμένος οπουδήποτε κι αν βρισκόταν. «Έμοιαζε σοφός. Γνώριζε. Είχαμε γίνει φίλοι» .

Η αγάπη για τη γάτα, ιδιαίτερα όταν συγκρούεται με την αγάπη για τους ανθρώπους, αποτελεί το θέμα διάσημων λογοτεχνικών έργων, τα οποία παρουσιάζει ο Γκρέι στο βιβλίο του.

Ένα από αυτά είναι το μυθιστόρημα Η γάτα της Κολέτ. Η Σαχά, μια γάτα ρωσική μπλε, ζει με τον Αλέν. Όταν ο Αλέν παντρεύεται την Καμίγ, αυτή διαπιστώνει ότι η γάτα έχει μεγαλύτερο μερίδιο στη ζωή του άντρα της απ’ ό,τι η ίδια. Αποφασίζει να δολοφονήσει τη γάτα, πετώντας την από το παράθυρο. Η Σαχά σώζεται, καθώς η πτώση της ανακόπτεται από μια τέντα.

Ο Αλέν παίρνει τη γάτα και εγκαταλείπει την Καμίγ. Ο θρίαμβος της Σαχά είναι εμφανής. Έτσι κι αλλιώς η Σαχά είναι η πραγματική ηρωίδα του μυθιστορήματος και η αφήγηση γίνεται από την δική της οπτική γωνία. Από το βιβλίο του Γκρέι δεν λείπουν ακόμη η Πατρίσια Χάισμιθ ή ο Ιάπωνας συγγραφέας του Εγκωμίου της σκιάς, Τανιζάκι, τα κείμενά των οποίων ρίχνουν ακόμη περισσότερο φως στον κόσμο των γατών.

Το μεγάλο δίδαγμα έρχεται στο τέλος του βιβλίου: «Οι γάτες μάς δείχνουν ότι η αναζήτηση νοήματος, όπως το κυνήγι της ευτυχίας, είναι περισπασμός. Το νόημα της ζωής είναι ένα άγγιγμα, μια μυρωδιά, που έρχεται τυχαία και φεύγει προτού το καταλάβουμε».

Πολύ ωραία η μετάφραση του Γιώργου Λαμπράκου, «εξαιρετικά αιλουροειδής».

Υ.Γ.: Τέσσερις γάτες συνέβαλαν στη συγγραφή αυτού του βιβλίου και ο Τζον Γκρέι τις μνημονεύει. Είναι οι αδελφές Σόφι και Σάρα και οι αδελφοί Τζέιμι και Τζούλιαν, όλες γάτες Βιρμανίας. «Όταν έγραψα το βιβλίο, ο Τζούλιαν ήταν είκοσι τριών ετών κι ακόμη απολάμβανε τη ζωή».

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

#JUST FOR BOOKS #book review

[quantum-lion]

Το ζητούμενο της αυθυπαρξίας/αυτογονίας/αυτοεκδήλωσης της υποστατότητας

Οποιοδήποτε «φυσικό αξιωματικό σύστημα» πρέπει να αυτοεκδηλώνεται. Αυτή είναι μία διαφορά μεταξύ των μαθηματικών και της οντοφυσικής (της οντολογικά πληρέστερης φυσικής [που δεν έχουμε] με αξιωματική θεμελίωση, μα όχι της πλήρους φυσικής, διότι πολλές αξιωματικότητες είναι ανοιχτές [επιτρέπουν νέα αξιώματα, πχ θα μπορούσε η ίδια η χωρεπέκταση/spatial expansion of the universe να είναι αξιωματική προσθήκη, διότι το Σύμπαν αποτελεί οντολογική μηχανή Τούρινγκ (υποκατηγορία της μηχανής Τούρινγκ), με αξιωματικότητα, λογισμικό και υλισμικό ίδιας φύσης [δεν διαχωρίζονται] άρα υπάρχει αιτιοδιαπερατότητα/causopermeability και για την ακρίβεια ταύτιση μεταξύ του χωροχρόνου και της αξιωματικής θεμελίωσής του [αν το Σύμπαν είχε κλειστή αξιωματικότητα πιθανόν θα ήταν λογικά ασυνεπές. Υπάρχουν τα προβλήματα της αξιωματικότητας (αφορά κάθε αξιωματικό σύστημα): αξιωματική μη πληρότητα, αξιωματική ασυνέπεια και μη υπολογισιμότητα [ανυπολογισιμότητα]. Ένα αξιωματικό σύστημα μπορεί να αποφύγει ένα από αυτά τα προβλήματα, αλλά ποτέ όλα μαζί. Ένα Σύμπαν με κλειστή αξιωματικότητα θα εμφάνιζε προβλήματα αξιωματικής συνέπειας, οπότε θα ήταν ασταθές και χωρίς ζωή.]. Η φυσική δείχνει εγγενώς μη πλήρης, δηλαδή ανοιχτής αξιωματικότητας. Επισήμως δεν γνωρίζουμε αλλά η ανοιχτή αξιωματικότητα (ορθολογική όμως, χωρίς υπερφυσικό [είναι εγγενώς αδιατύπωτο, όχι μόνο ερμηνευτικώς/εξωγενώς]) ...επανέρχομαι: η ανοιχτή αξιωματικότητα ευκολότερα θα δημιουργούσε Σύμπαν, από μία ασυνεπή αξιωματικότητα (δεν μπορεί να υπάρξει αξιωματικό σύστημα χωρίς κανένα αξιωματικό πρόβλημα [πληρότητα, συνέπεια, υπολογισιμότητα]).

Δεν μπορούμε να αποφύγουμε την αυθυπαρξία/αυτογονία/αυτοεκδήλωση της υποστατότητας, είτε θεωρήσουμε ότι ζούμε μέσα στο σύστημα Σύμπαν (χωρίς υπερφυσικό και Θεό), είτε ότι ζούμε μέσα στο σύστημα Θεός-Σύμπαν (με εστίαση της αυθυπαρξίας/αυτογονίας/αυτοεκδήλωσης μόνο στον Αυτόγονο Κοσμογόνο Νοήμονα = Θεό).

Ένα άλλο ζητούμενο είναι η μεροληπτική ολοκλήρωση των κενών θεμελίωσης της φυσικής αξιωματικότητας, με αυταλληλεπιδράσεις και μεροληπτικές = μη μοναδικές αποφάσεις που οδηγούν σε άπειρα εναλλακτικά σύμπαντα (τα συνήθη μαθηματικά είναι μετρητικό-υπολογιστικό-αποδεικτικό αξιωματικό σύστημα-εργαλείο, με χάσματα στην θεμελίωσή τους [foundations of mathematics] διότι τα μαθηματικά δεν ταυτίζονται με την φυσική, όμως είναι συμβατά διότι είναι λογικά αξιωματικά συστήματα) (πεπερασμένα ανά πολυσύμπαν, αλλά δεν υπάρχει το καθολικό πολυσύμπαν διότι τα περισσότερα δεν είναι μαθηματικώς συγγενή).

[yacinthi]

ποιος πιστευει στα ζώδια το 2022;;;

Εγώ

Για την ακρίβεια, πριν μερικά χρόνια αν με ρωτούσες δεν θα έδινα την ίδια απάντηση. Κάποια στιγμή τυχαία ασχολήθηκα και εντυπωσιάστηκα απο το πόσα πράγματα επιβεβαιώνονται και εξηγούνται μεσα απο την αστρολογία. Ίσως το οτι τόσα γεγονότα επαληθεύονται με αυτό τον τρόπο να είναι εξίσου τυχαίο, ίσως πάλι όχι. Το μόνο που ξέρω είναι οτι όποιο άτομο έχω βάλει στη διαδικασία να ασχοληθεί, καταλήγει να πιστεύει σε αυτήν.

Για να απαντήσω όμως στην ερώτησή σου, το γεγονός οτι ορισμένοι πιστεύουν στην αστρολογία εν έτη 2022 θα έπρεπε να είναι το λιγότερο που σε απασχολεί. Εδώ ο κόσμος πιστεύει σε προπαγάνδες, σε ανήθικους πολιτικούς, σε ξεπουλημένα μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Εγώ επιλέγω να πιστεύω σε κάτι που κατά τη δική μου γνώμη έχει βάση, που το ψάχνω και μόνη μου και καταλήγω σε δικά μου συμπεράσματα. Οι άνθρωποι ασχολούνται με τα άστρα και τους πλανήτες και τις ιδιότητες τους από την αρχαιότητα, η σελήνη επιβεβαιωμένα επηρεάζει τις γυναίκες, τα συναισθήματα των ανθρώπων, αλλά και τη θάλασσα. Όλα τα πράγματα στον κόσμο μας επηρεάζουν το ένα το άλλο. Όλα συνδέονται. Είμαστε κομμάτια ενός σύμπαντος, το οποίο δεν έχουμε μπορέσει μέχρι τη σήμερον ημέρα να το κατανοήσουμε ούτε στο ελάχιστο. Στους ανθρώπους αρέσει να αισθάνονται παντογνώστες, όταν στην πραγματικότητα οι γνώσεις τους είναι πολύ περιορισμένες.

Δεν μπορείς να αποκλείεις λοιπόν το ενδεχόμενο ότι τα άστρα και οι πλανήτες επηρεάζουν την πραγματικότητα μας, καθώς δεν γνωρίζεις πως πραγματικά λειτουργεί το σύμπαν.

[xamenotalento]

JUAN LARREA

ΓΛΥΚΥΤΑΤΟΣ ΠΛΗΣΙΟΝ

 Έρχεται ένα σημείο που η γη, σκληρά πατημένη από τις σόλες και τα τακούνια του ταξιδιώτη και κατά βάθος ενοχλημένη απ’ τη σιωπή της, κρύβεται ανάμεσα σε βράχους και αρνείται πια να την πατάνε. Αυτή τότε είναι η στιγμή που μπροστά σε κατάπληκτα μάτια σχεδιάζονται με πνεύμα ηρωικό οι παγετώδεις κορδιγιέρες σε συνεργασία με τις αναμαλλιασμένες μέρες του φθινόπωρου. Ο ταξιδιώτης όμως εξαπολύει έναν αναστεναγμό και αρχίζει την ανάβαση. Δεν είναι πια τα τακούνια του, αλλά οι αιχμηρές άκρες των κάτω του άκρων που σκάβουν, ώσπου  να καταλάβουν και ο ταξιδιώτης και η γη το αμοιβαίο τους λάθος· επιθυμούσαν αμφότερα τα μέρη να ικανοποιήσουν τον εαυτό τους. Και αν είναι κάτι που τους εμποδίζει, είναι απλώς μια ματαιοδοξία. —Εσείς πρώτος. — Α, επ’ ουδενί τρόπω, εσείς πρώτος. Έρχεται μετά κλεφτά το γρασίδι για να εξομαλύνει ό,τι τραχύ και ανώμαλο, έρχονται συνάμα και λέξεις ανακατεμένες με κάθε λογής λουλουδάκια, ώσπου τελικά, σε μιαν εύκολη κατηφορική κλίση, επανέρχονται τα πάντα στην κανονικότητά τους.

Εσείς πρώτος, εσείς πρώτος... Πρόκειται να πιάσεις τον άλλον από πίσω, και η θέση αυτή είναι απολύτως πλεονεκτική για πολλούς λόγους. Η πόρτα μπορεί αίφνης να κλείσει αφήνοντας τον αντίπαλο μέσα. Αυτή είναι και η περίπτωση του ζωγράφου που, στέκοντας μπροστά στον πίνακά του, κατέληξε να κάνει θαύμα σε αυτή την επίμονη τεχνική. —Εσείς πρώτος — και ακολούθως το μοντέλο του πάει και χώνεται στη μέση τελείως απρόσεκτα. Έπειτα το θέμα ήταν πλέον να μπλοκάρουμε απλώς την έξοδο με μια γρήγορη κίνηση του πινέλου. Η δυσκολία η μεγάλη προέκυψε, όταν επιχείρησε να κάνει την αυτοπροσωπογραφία του, αλλά δεν πέτυχε παρά μόνο τη φόρμουλα. Επικουρούμενος από τη σιωπή κάποιας νύχτας εγλίστρησε ο ίδιος μέσα στον καμβά και τον έκλεισε από την άλλη πλευρά. Το σύμπαν ολόκληρο επιάστηκε στη φάκα. Πέθανε, αλλά μαζί του πέθανε και η ρεαλιστική ζωγραφική. Χρόνια αργότερα ξεθάφτηκε, οπότε και κατέστη δυνατόν να επαληθευτεί η ύπαρξη μιας επιγραφής στο εσωτερικό του καπακιού του φερέτρου του: «Ενθάδε κείται σύμπας της ζωγραφικής ο κόσμος». Την αυτοπροσωπογραφία του την είχε πλέον αποκτήσει.

Όποιος αμφιβάλλει, πριν προβεί στα περαιτέρω, πρέπει να κάνει ένα απλό πείραμα. Πάρε ένα γεμάτο περίστροφο και, κάνοντας πως παίζεις, φέρ’ το κι ακούμπα το στον κρόταφο σου. Θα νιώσεις αμέσως την αναγγελία μιας ερχόμενης άνοιξης και τη ρευστοποίηση των ποδιών του κόσμου που αρνούνται να σε στηρίξουν. Εάν δεν έχεις λόγους για το αντίθετο, πυροβόλησε, δώσε θέση στην εγκεφαλική σου μάζα, μοίρασε τον εαυτό σου σε ίσα μέρη όπως ο ήλιος το μεσημέρι, εγκαταλείποντας την υπερηφάνεια της καθετότητας. Η γλύκα που απλώνεται ολόγυρα είναι συγκρίσιμη μόνο με τις βιολέτες που τις αφήνει κάποιο κρύο χέρι να μεγαλώνουνε. Μία-μία θα βγουν οι εσωτερικές σημαίες: Ειρήνη, Ειρήνη, Ειρήνη.

Γιατί όταν το χάος επέτυχε το πρώτο του σκίτσο με προκαθορισμένη πόζα, στημένο και βυθισμένο μέχρι τους ώμους του στη σταχτιά μαγιά και στον ήλιο, έπιασε χωρίς να βάλει ιδιαίτερη δύναμη ν’ αναζητά προστατευτικό φλοιό, όλες οι άλλες ανεκπλήρωτες δυνατότητες διαλογίστηκαν την εκδίκηση που εκπληρώνεται μέρα τη μέρα. Αρκεί ν’ αναλογιστούμε το θέαμα που μας δίνει ο ανθρώπινος εγκέφαλος, όπου μια χούφτα απ’ αυτή την πρώτη ύλη παρέμενε κρυμμένη, άμορφη ακόμη και σε λανθάνουσα κατάσταση, και όπου όλες αυτές οι ματαιωμένες δυνατότητες στεγάζονται και διατηρούν το δικαίωμά τους ενάντια στον τρέχοντα κώδικα της φύσης. Εκεί είναι, εκεί, ο αδύνατος φυσικός που περιφρόνησε το σύμπαν περιορίζοντας τον εαυτό του. Ο άντρας αρχίζει να κοιτάζει, παραδείγματος χάριν, τη ροή του νερού και νιώθει τον εαυτό του να φεύγει, αλλά ταυτόχρονα νιώθει και να φτάνει. Από πού; Και ιδού τι λέγεται:

Είναι απαραίτητο να κατέχετε όλο το μήκος, το πριν και το μετά. Τελικά, τίποτ’ άλλο δεν είναι ο αγώνας που έγινε. Το απαραίτητο είναι να επιστρέψουμε τον κόσμο στην πρωτόγονη αμορφία του, για να ζήσουμε σε αυτόν κατά το γούστο μας, να υπολογίσουμε σε δόσεις τον χρόνο και τον χώρο με μεταβλητό τρόπο, υποβάλλοντάς τους σε διαφορετικές ψυχικές πιέσεις χωρίς άλλο σύμβουλο από το αίσθημα του ίδιου του ρυθμού, απελευθερώνοντας τους εαυτούς μας από αυτή τη θλιβερή ταχύτητα που μας κάνει να φτάνουμε αργά παντού και πάντοτε. Είναι απαραίτητο να ακυρώσουμε τον θάνατο με τόσο απλό τρόπο, φτάνοντας στην ώρα μας, και να μην μένουμε στην εξέδρα ή στην προκυμαία με την αναπνοή μας κομμένη.

Για να περπατήσετε από μέσα προς τα έξω πρέπει πρώτα να έχετε πάρει το αντίθετο μονοπάτι: από έξω προς τα μέσα και αντίστροφα· ό,τι ίσχυε για την ανθρώπινη ύπαρξη μάς δείχνει ότι, αν βρισκόμαστε κάπου, ο χρόνος δεν έχει καμία πραγματικότητα παρά μόνο ως ανάσα του χώρου. Το πριν και το μετά αποτελούν απλώς δύο επί μέρους προοπτικές. Ως απόδειξη αυτού ξεμυτίζω κι εγώ σ’ έναν καθρέφτη, που προφανώς υπήρχε πριν απ’ την παρόρμησή μου, και βρίσκομαι σε αυτόν και συλλογίζομαι την ικανοποίησή μου να βλέπω τον εαυτό μου να λαμβάνεται υπόψη και ακόμη και να σχολιάζεται από την πρώτη ύλη που έχουμε ονομάσει αναίσθητη. Αλλά λόγω των προσωπικών μου αισθήσεων, τουτέστιν της μοναδικής αληθινής πηγής γνώσης, ουδέποτε θα τολμούσα εγώ να επιβεβαιώσω την ανυπαρξία μου στον καθρέφτη πριν από την κρίσιμη στιγμή. Η ταυτοχρονία που παρατηρώ είναι απλώς εγκεφαλική. Λόγω της όχι ακόμα καλά μελετημένης διάθλασης ορισμένων υλών που λάμπουν προς την αιωνιότητα, ο εγκέφαλός μου καταφέρνει εκείνη τη στιγμή ν’ απομονωθεί από τον χρόνο, τοποθετώντας με στην ακριβή στιγμή που με διανοείται ο κρύσταλλος. Διαφορετικά θα ήμουν αναγκασμένος να παραδεχτώ ότι παρέμενα πάντα μέσα στον καθρέφτη, ότι δεν τον άφησα ποτέ ούτε καν για να κάνω ένα τσιγάρο, ότι ο καθρέφτης ήταν το άπειρο όπου συναντώνται οι παράλληλες γραμμές της βροχής. Και όταν ένας καθρέφτης θρυμματίζεται...

... ο ποιητής μπαίνει στη σκηνή σαν αγυάλιστο ζαφείρι με το χάραμα καβάλα σε χρυσάφια, πάνω στο χρυσό γαϊδούρι του και με γυμνά τα δάχτυλά του.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

[hadnews-greece]

MADAME WEB - see the future | featurette (greek subs) - Video-15 Φεβρουαρίου 2024 στα Village Cinemas «Στο μεταξύ, σε ένα άλλο σύμπαν…» Σε μια ανατροπή των κλασικών ταινιών του συγκεκριμένου είδους, η ταινία Madame Web εξιστορεί την αυτοτελή ιστορία της γέννησης μιας από τις πλέον αινιγματικές ηρωίδες των εκδόσεων...

[cinefesto]

Κριτική ταινίας : Madame Web

Κριτική ταινίας : Madame Web της S.J. Clarkson #review Με τους Dakota Johnson, Emma Roberts, Zosia Mamet, Tahar Rahim, Sydney Sweeney, Isabela Merced, Adam Scott

Το Madame Web της S.J. Clarkson είναι μια ασύνδετη ταινία που στερείται κατεύθυνσης και αποτυγχάνει να εκμεταλλευτεί τις “Marvel” ρίζες της. Στο μεταξύ, σε ένα άλλο σύμπαν…» Σε μια ανατροπή των κλασικών ταινιών του συγκεκριμένου είδους, η ταινία Madame Web εξιστορεί την αυτοτελή ιστορία της γέννησης μιας από τις πλέον αινιγματικές ηρωίδες των εκδόσεων Marvel. Στο γεμάτο αγωνία θρίλερ…

View On WordPress

#Dakota Johnson #Emma Roberts #Madame Web #review #Sydney Sweeney #Tahar Rahim #Κριτικές #Κριτικές Ταινιών #ΚΡΙΤΙΚΗ #Κριτική Ταινίας

[konmarkimageswords]

«Κατέβα ουρανέ στη γη/ τα σκοτεινά μας βάραθρα να φέξεις/ να γίνει η αβάσταχτη σιωπή/ κραυγή, λυγμός και λέξεις». Έτσι ξεκινά η κατανυκτική, υποβλητική αφήγηση της ραψωδίας λ της «Οδύσσειας» του Ομήρου από τον Γιάννη Αγγελάκα, για να καταλήξει στο παρηγορητικό: «Για να ‘χουν φως οι νύχτες σας/ αυτή ήταν η έννοια μου,/ τι άλλο να προσμένω;»

H «Nέκυια» είναι μια μοναδική εμπειρία θέασης και ακρόασης της πιο υποβλητικής ραψωδίας του ομηρικού έπους, από τον κορυφαίο δημιουργό της ελληνικής ροκ σκηνής, Γιάννη Αγγελάκα, στη μουσική και τον ανερχόμενο πανευρωπαϊκά χορογράφο Χρήστο Παπαδόπουλο, στη σκηνοθεσία.

Στη ραψωδία «λ» περιγράφεται η κάθοδος του Οδυσσέα στον Άδη. Ακολουθώντας τις συμβουλές της Κίρκης, ο Οδυσσέας και οι σύντροφοί του φεύγουν απ’ το νησί της θεάς και πλέουν με το καράβι τους για τον Κάτω Κόσμο, όπου ο Οδυσσέας θα ζητήσει τον χρησμό απ’ την ψυχή του μάντη Τειρεσία για το πώς θα καταφέρουν τελικά να επιστρέψουν στην Ιθάκη.

Στη «Nέκυια» ο θεατής δεν προσκαλείται σε μια συνηθισμένη παράσταση χορού ή θεάτρου. Δεν παρακολουθεί μια συναυλία, αλλά μια ηχοτροπική κατάσταση σαν τελετή. Μια ξεχωριστή εμπειρία «καθόδου», με συνοδοιπόρους τη μουσική σύνθεση του Αγγελάκα και τις εικόνες του Παπαδόπουλου. Την αφήγηση από σκηνής αναλαμβάνουν η Όλια Λαζαρίδου, αλλά και ο Γιάννης Αγγελάκας. Μαζί με δύο μουσικούς, τέσσερις γυναικείες φωνές και τον ηχητικό σχεδιασμό του Coti Κ., μας συντροφεύουν σε μια “surround” κατάβαση στον Άδη, στο θυμικό και στον εαυτό μας.

Μια μουσική κατάβαση σε ένα παράλληλο σύμπαν. Μια μουσική και αισθητική εμπειρία, η οποία μας ωθεί να αντιληφθούμε πόσο ιερός και σημαντικός είναι ο χρόνος που μας έχει δοθεί σε αυτή τη ζωή.

#Youtube

[labookaracha]

Φόσε, το πρώτο αίμα.

Την τελευταία μέρα του 2022 μου έπεσαν κάτι λεφτουδάκια που δεν τα περίμενα οπότε τελειώνοντας τη δουλειά πέρασα από τα Public και πήρα τρία βιβλιαράκια. Τα δύο ευτύχησαν να διαβαστούν μέσα στο 2023, το τρίτο όμως άργησε. Και καλώς άργησε εν μέρει.

Εκείνες τις τελευταίες μέρες του 2022 διάβαζα το πρώτο βιβλίο του Αμπντουλραζάκ Γκούρνα που εκδόθηκε στα ελληνικά, δώρο από τον αδερφό μου λίγες μέρες πριν. Ήταν και το πρώτο βιβλίο που τελείωσα μέσα στο 2023 και επειδή η χρονιά αναγνωστικά πήγε καλά, θεώρησα ευκαιρία να κρατήσω το γούρι αρχίζοντας λίγο πριν βγει η χρονιά το πρόσφατα μεταφρασθέν βιβλίο του Νορβηγού που λίγες μέρες νωρίτερα τιμήθηκε με το Νόμπελ λογοτεχνίας για το 2023. Έτσι ήταν και το πρώτο που τελείωσα φέτος.

Δεν είμαι προφανώς ικανός να αξιολογήσω το ποιοι λογοτέχνες και γιατί πρέπει να τιμηθούν με Νόμπελ. Αυτό που έχω να καταθέσω είναι η προσωπική μου αίσθηση η οποία προφανώς είναι εντελώς υποκειμενική και εξαρτάται από το ποιος είμαι σαν αναγνώστης και το πώς βλέπω εγώ τη λογοτεχνία. Και φυσικά και από το πόσα βιβλία ενός συγγραφέα έχω διαβάσει. Το γράψιμο της Ερνό ας πούμε μου άρεσε, διάβασα τρία βιβλία της, θέλω κάποια στιγμή να διαβάσω και κάτι ακόμα δικό της. Βέβαια αναγνωρίζω ότι ο τρόπος που γράφει μπορεί από ένα σημείο και μετά να με κουράσει ασχέτως του αν οι ιστορίες που έχει να πει είναι αξιόλογες.

Το βιβλίο του Γκούρνα από την άλλη με κράτησε όσο το διάβαζα αλλά γρήγορα το ξέχασα. Δεν σημαίνει κάτι αυτό ούτε για τον συγγραφέα, ούτε καν για το ίδιο το βιβλίο. Θέλω να διαβάσω κάτι ακόμα δικό του αλλά για τελείως διαφορετικούς λόγους από την Ερνό.

Το βιβλίο του Φόσε με ιντρίγκαρε. Με τράβηξε από την πρώτη σελίδα. Δεν με κούρασε καθόλου ο τρόπος γραφής του, και όλο αυτό παιχνίδι στο παρελθόν και το παρόν, όλες αυτές οι νύξεις για το μέλλον, όλο αυτό το παιχνίδισμα με τα ονόματα μου θύμισε μια βιβλικότητα, την οποία είδα πέρυσι στα Βιβλία του Ιακώβ. Με έβαλε ταυτόχρονα σε έναν σουρεαλιστικό κόσμο όπου ο χώρος και ο χρόνος συμπλέκονται, αλλάζουν θέσεις και επαναδιαπραγματεύονται συνεχώς, μου θύμισε το σύμπαν του Dark City που δεν ξέρεις ποτέ ποια είναι η αλήθεια και ποιο το ψέμα.

Το βιβλίο λειτουργεί σαν υποκατάστατο ή μάλλον σαν μια φάρσα αυτοβιογραφίας.

Έψαξα να βρω μια συνέντευξη του Φόσε που διάβασα πριν από λίγο καιρό στην Τίνα Μανδηλαρά. Εκεί ο Φόσε λέει κάτι παρόμοιο, δεν θυμάμαι τώρα την ακριβή διατύπωση. Σχολιάζει επίσης και τον Κνάουσγκορντ, από τα βιβλία του οποίου έμαθα τον Φόσε, λέει για παράδειγμα ότι όταν τον είχε μαθητή του είχε πει "να χρησιμοποιεί το βίωμα μόνο ως αφορμή για να το μεταμορφώσει σε κάτι άλλο, σε κάτι ανώτερο που είναι το μυθιστόρημα, αλλιώς δεν μιλάμε για μορφή τέχνης."

Παρακάτω λέει πως ο Κνάουσγκορντ ως καλός μαθητής πήγε και έκανε ακριβώς το αντίθετο. Και εδώ, διαβάζοντας το βιβλίο του Φόσε διακρίνω μια πικρία, αλλά και μια θέληση. Μια πικρία γιατί ο μαθητής έγραψε ένα πραγματικά καλό βιβλίο αλλά και μια θέληση να τον "τιμωρήσει".

Μέσα στο βιβλίο του Φόσε, τόσο στο περιεχόμενο όσο και στη δομή, διέκρινα πολύ Κνάουσγκορντ. Ο πυρήνας είναι παρόμοιος, το μόνο ��ου αλλάζει είναι ότι ο Κνάουσγκορντ με κάθε λέξη κυριολεκτεί, περιγράφει την ίδια του τη ζωή, ενώ ο Φόσε περιγράφει τον εαυτό του μέσω του ήρωά του. Δεν λέω ότι το ένα είναι καλύτερο από το άλλο σαν προσεγγίσεις. Κάνανε και οι δύο αυτό που θέλανε, their way.

Και ο Φόσε στο τέλος πήρε το Νόμπελ.

Προφανώς δεν το πήρε μόνο για την Επταλογία, που είναι το τελευταίο του έργο, αλλά σίγουρα έπαιξε το ρόλο του.

Έτσι εμμέσως ο Φόσε έδωσε ένα μάθημα στον μαθητή του. Και ίσως να υπάρχει και ένα μικρό ευχαριστώ εδώ, από τον Φόσε προς τον Κνάουσγκορντ. Ίσως το Min Kamp ενέπνευσε με τον τρόπο του την Επταλογία. Τραβηγμένες σκέψεις που όμως φτιάχνουν μια ιστορία. Μια ωραία ιστορία για μένα.

Όπως ωραία είναι η ιστορία του βιβλίου. Και αν και με ενόχλησε λίγο ένας μικρός διδακτισμός όσον αφορά τον ρόλο που έπαιξε ο ασπασμός του καθολικισμού απ' τον ήρωα, και πόσο τον βοήθησε στην δική του ανάβαση, θα ήθελα να διαβάσω την συνέχεια της ιστορίας. Θα ήθελα να δω πως και που θα τελειώσει αυτός ο στροβιλισμός. Γιατί αν αναπαριστούσα θεατρικά το σκηνικό του βιβλίου, ο Φόσε είπε στην ίδια συνέντευξη ότι έχει κάτι το θεατρικό μέσα το βιβλίο, τότε το σκηνικό θα ήταν ένα τεράστιο καρουζέλ με τους ήρωες του βιβλίου να κάθονται στα αλογάκια και να φέρνουν γύρες χωρίς να καταλαβαίνουν οι θεατές ποια εκδοχή του κάθε ήρωα βλέπουν την κάθε στιγμή.

Και για να συνεχίσει το γούρι, το επόμενο βιβλίο της σεζόν είναι το δώρο του αδερφού μου για τα Χριστούγεννα.

Τι το 'θελα...

07.01.24

[monomaxosnews]