#τόποι ελλάδα

[thoughtfullyblogger]

Ηλύσια Πεδία – Ο Τόπος των Ηρώων στην Αρχαία Ελλάδα

Τα Ηλύσια πεδία και τα νησιά των Μακάρων στη φαντασία των αρχαίων ταυτίζονταν, με τη διαφορά ότι στη πρώτη περίπτωση πρόκειται για κάμπους και στη δεύτερη για ευλογημένα νησιά (ή για ένα μόνο νησί)… Ήταν παραδεισένιοι τόποι που βρίσκονταν στα πέρατα της γης, δυτικά, κοντά στο Ωκεανό, που τους χάιδευαν οι αύρες, ή τους δρόσιζαν […] Ηλύσια Πεδία – Ο Τόπος των Ηρώων στην Αρχαία Ελλάδα –…

View On WordPress

[eclecticstarlightblogger]

Ηλύσια Πεδία – Ο Τόπος των Ηρώων στην Αρχαία Ελλάδα

Τα Ηλύσια πεδία και τα νησιά των Μακάρων στη φαντασία των αρχαίων ταυτίζονταν, με τη διαφορά ότι στη πρώτη περίπτωση πρόκειται για κάμπους και στη δεύτερη για ευλογημένα νησιά (ή για ένα μόνο νησί)… Ήταν παραδεισένιοι τόποι που βρίσκονταν στα πέρατα της γης, δυτικά, κοντά στο Ωκεανό, που τους χάιδευαν οι αύρες, ή τους δρόσιζαν […] Ηλύσια Πεδία – Ο Τόπος των Ηρώων στην Αρχαία Ελλάδα –…

View On WordPress

[greekblogs]

Ηλύσια Πεδία – Ο Τόπος των Ηρώων στην Αρχαία Ελλάδα

Τα Ηλύσια πεδία και τα νησιά των Μακάρων στη φαντασία των αρχαίων ταυτίζονταν, με τη διαφορά ότι στη πρώτη περίπτωση πρόκειται για κάμπους και στη δεύτερη για ευλογημένα νησιά (ή για ένα μόνο νησί)… Ήταν παραδεισένιοι τόποι που βρίσκονταν στα πέρατα της γης, δυτικά, κοντά στο Ωκεανό, που τους χάιδευαν οι αύρες, ή τους δρόσιζαν […] Ηλύσια Πεδία – Ο Τόπος των Ηρώων στην Αρχαία Ελλάδα –…

View On WordPress

[skandaladiaplokidiafthora]

Ηλύσια Πεδία – Ο Τόπος των Ηρώων στην Αρχαία Ελλάδα

Τα Ηλύσια πεδία και τα νησιά των Μακάρων στη φαντασία των αρχαίων ταυτίζονταν, με τη διαφορά ότι στη πρώτη περίπτωση πρόκειται για κάμπους και στη δεύτερη για ευλογημένα νησιά (ή για ένα μόνο νησί)… Ήταν παραδεισένιοι τόποι που βρίσκονταν στα πέρατα της γης, δυτικά, κοντά στο Ωκεανό, που τους χάιδευαν οι αύρες, ή τους δρόσιζαν […] Ηλύσια Πεδία – Ο Τόπος των Ηρώων στην Αρ��αία Ελλάδα –…

View On WordPress

[aplaw-blog]

Τα χρώματα της φύσης στα τοπία της Ηπείρου :

Μαγευτικά φυσικά τοπία ανακαλύπτει κανείς διασχίζοντας την Ήπειρο. Λίμνες, ποταμοί, γεφύρια και ποικίλες δραστηριότητες ξυπνούν τις αισθήσεις. Όλα σε προσκαλούν να περπατήσεις σε δασικά μονοπάτια, να εξερευνήσεις χαράδρες, να αναρριχηθείς σε πλαγιές, να ακολουθήσεις τη ροή των ποταμών, ακόμη και να κολυμπήσεις στα καθαρά νερά τους.

Άραχθος: Το εντυπωσιακό ποτάμι της Ηπείρου, παράδεισος του rafting

Δεν έχει το μέγεθος του Αλιάκμονα ή του κοντινού του Αχελώου, ωστόσο μετριέται κι αυτός στους δέκα μεγαλύτερους ποταμούς της Ελλάδας. Κι έχει καταφέρει να χτίσει σημαντική φήμη ως ταξιδιωτικός προορισμός, απευθυνόμενος τόσο στους φυσιολάτρες, όσο και στους φίλους ομαδικών σπορ τύπου rafting. Ο λόγος για τον Άραχθο, τον όγδοο μεγαλύτερο ποταμό στην Ελλάδα κι έναν από τους πλέον εντυπωσιακούς στην Ήπειρο. Διανύει μια πολυδαίδαλη διαδρομή (περίπου) 110 χιλιομέτρων, η οποία περνάει από φαράγγια, λίμνες, καταρράκτες και τμήματα που θεωρούνται τόποι ιδιαίτερου φυσικού κάλλους, έχοντας ενταχθεί και στο ευρωπαϊκό δίκτυο Natura 2000, αλλά και στο Εθνικό Πάρκο Τζουμέρκων.

Πράγματι, δεν είναι τυχαίο ότι στο μεγαλύτερο τμήμα του ο ποταμός ρέει ανάμεσα σε μεγάλα, καταπράσινα δάση, τα οποία φτάνουν κυριολεκτικά μέχρι τις όχθες του. Στα μεγαλύτερα υψόμετρα μιλάμε κυρίως για έλατα, όσο όμως κυλάει σε χαμηλότερους λόφους ή σε πιο πεδινά τμήματα τα δέντρα που κυριαρχούν είναι οι ιτιές, οι λεύκες και τα πλατάνια, αλλά και οι πικροκαστανιές. Ένα ακόμα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό είναι ότι στα 110 χιλιόμετρα που διανύει περνάει από συνολικά 55 πέτρινα γεφύρια, που εκπροσωπούν τη φημισμένη παράδοση των μαστόρων της Ηπείρου. Ανάμεσά τους βρίσκεται και το θρυλικό Γεφύρι της Άρτας.

Τα νερά του Άραχθου θεωρούνται παράδεισος για τους φίλους του rafting, του κανό και του καγιάκ, οι οποίοι δίνουν διαρκές παρών στην περιοχή, αφού οι σχετικές επαγγελματικές υπηρεσίες παρέχονται σε όλη τη διάρκεια του έτους –με κυρίως προϋποθέσεις να είστε από 8 ετών και πάνω και να διαθέτετε γνώσεις κολύμβησης.

Δρακόλιμνη Σμόλικα: Γαλανά νερά και άγριες ορχιδέες

Λίγα τοπία στην ορεινή Ελλάδα μπορούν να θυμίσουν στον επισκέπτη κάτι από Άλπεις. Ένα από αυτά, όμως, είναι σίγουρα η μαγευτικ�� Δρακόλιμνη του Σμόλικα που, ειδικά την άνοιξη, περιβάλλεται από καταπράσινο φυσικό τοπίο σπάνιας ομορφιάς, φέρνοντας πράγματι κατά νου τις εξοχές της Ελβετίας. Η Δρακόλιμνη του Σμόλικα ανήκει σε ένα σύνολο υποαλπικών λιμνών κρυμμένων στις ψηλότερες βουνοκορφές της Ηπείρου. Είναι μάλιστα η δεύτερη μεγαλύτερη ανάμεσά τους, μετά από την αντίστοιχη της Τύμφης. Ο Σμόλικας, με τη σειρά του, είναι το δεύτερο ψηλότερο βουνό της Ελλάδας μετά τον Όλυμπο, έχοντας την κορυφή του στα 2.637 μέτρα.

Οι βλαχόφωνοι κάτοικοι των γύρω περιοχών τη λίμνη τη λένε και Λάκου-Βίνιτου, που μεταφράζεται σε «Γαλάζια Λίμνη». Αιτία βέβαια γι’ αυτό το όνομα είναι τα γαλανά της νερά, τα οποία εντυπωσιάζουν σταθερά τους επισκέπτες. Μάλιστα, ένα μικρό άνοιγμα στη μια της πλευρά δημιουργεί ρυάκι, το οποίο πέφτει εντυπωσιακά στον γκρεμό. Το χειμώνα το όλο τοπίο είναι παγωμένο και απλησίαστο, αλλά την άνοιξη πρασινίζει και γεμίζει από πανέμορφα άνθη, τα οποία δίνουν ξεχωριστή χάρη στις όχθες της Δρακόλιμνης. Ανάμεσά τους πρωταγωνιστούν οι άγριες ορχιδέες, θα δείτε όμως και κρίνους, αγριομενεξέδες και σαξιφραγκιές.

Σκάλα Βραδέτου: Το αλλόκοτο πέτρινο μονοπάτι στο Ζαγόρι με τα 1.100 σκαλοπάτια

Το Βραδέτο, το ορεινότερο χωριό του Ζαγορίου, είναι γνωστό για το πρωτότυπο πέτρινο μονοπάτι του, που κάποτε ήταν ο μοναδικός δρόμος για το χωριό. Γνωστό και ως «Μπαλκόνι του Ζαγορίου», σε ύψος 1.340 μέτρων στις νοτιοδυτικές πλαγιές του όρους Τύμφη μία ανάσα από την χαράδρα του Βίκου, το Βραδέτο είναι ευρέως γνωστό για την περίεργη πέτρινη σκάλα του, την περίφημη Σκάλα του Βραδέτου.

Χτισμένη σε μια απότομη βραχώδη πλαγιά με υπολογίσιμη υψομετρική διαφορά και μεγάλη κλίση εδάφους, η πρωτότυπη αυτή «σκάλα» αποτελείται από 1.100 κοφτά μικρά σκαλοπάτια που οδηγούν στο μονοπάτι προς το Καπέσοβο. Η περίφημη Σκάλα δεν είναι τίποτα άλλο από μία στροβιλιστή πέτρινη κατασκευή με πρωτότυπη διαρρύθμιση, καθώς άσπρες και μαύρες πέτρες δημιουργούν τρεις λωρίδες κυκλοφορίας ανθρώπων και ζώων αντίστοιχα. Ουσιαστικά, οι μάστορες της εξαιρετικά δύσκολης αυτής κατασκευής έπρεπε να βρουν έναν πρακτικό τρόπο ρύθμισης της κυκλοφορίας ανθρώπων και ζώων σε μία κακοτράχηλη περιοχή, καθώς το μονοπάτι που ξεκινούσε από την Σκάλα ήταν η μοναδική δίοδος επικοινωνίας του χωριού με τον κόσμο πέρα από τα ψηλά βουνά.

Εμπειρίες στον Αώο ποταμό: Επαφή με τη φύση, διασκέδαση και αδρεναλίνη

Ο Αώος, το μοναδικό ποτάμι ελευθέρας ροής στην Ευρώπη, είναι ο απόλυτος βασιλιάς που κυριαρχεί στο βόρειο τμήμα του νομού Ιωαννίνων. Η καταλυτική του παρουσία ανάμεσα στα υψίπεδα του Μετσόβου όπου σχηματίζεται και στις αλβανικές ακτές της Αδριατικής όπου εκβάλλει, χαρίζει μοναδικές εικόνες και ξεχωριστές εμπειρίες. Δικαίως, θεωρείται ο απόλυτος προορισμός για φυσιολάτρες, όσους αγαπούν τα extreme sports και όσους αναζητούν μια γερή δόση αδρεναλίνης στην επαφή τους με τη φύση. Και η περιοχή της Κόνιτσας θεωρείται ιδανική αφετηρία για κάθε είδους δραστηριότητα στον Αώο, αφού το ποτάμι κυλά κυριολεκτικά δίπλα στα χαμηλότερα σπίτια της πόλης, πριν ενωθεί με τον παραπόταμό του Βοϊδομάτη στην κοιλάδα του Μπουραζανίου.

Όσοι θέλουν να δοκιμάσουν μια δραστηριότητα μέτριας δυσκολίας, που συνδυάζει την ευχαρίστηση της πεζοπορίας και της αναρρίχησης πλάι στο ποτάμι με τη συναρπαστική αίσθηση ότι σχεδόν ακροβατείς πάνω από τη χαράδρα του Αώου, θα δουν τη Via Ferrata ως το τέλειο extreme sport. Κυριολεκτικά, ο ιταλικός όρος σημαίνει «Ο δρόμος του σιδήρου» και αυτό είναι και το κύριο χαρακτηριστικό της διαδρομής, τα συρματόσχοινα και τα σιδερένια σκαλοπάτια, που βοηθούν να ολοκληρώσεις μια διαδρομή με αρκετή κλίση σε κάποια σημεία, διασχίζοντας δυο γέφυρες, σε ύψος ως και 35 μέτρα πάνω από το ποτάμι.

Στο πρώτο περιβαλλοντικό πάρκο της Ελλάδας

Στη βορειοδυτικό άκρο του νομού Ιωαννίνων δίπλα στη γραφική Κόνιτσα, ο Γράμμος, το τέταρτο ψηλότερο βουνό της Ελλάδας, η Τύμφη ή Γκαμήλα όπως την αποκαλούν οι ντόπιοι λόγω του ανάγλυφου των κορυφών της, και το Δούσκο που μοιράζεται μεταξύ Ελλάδας κι Αλβανίας, σχηματίζουν την κοιλάδα όπου ο Αώος, το μοναδικό ευρωπαϊκό ποτάμι ελεύθερης ροής, κυλά νωχελικά και διαμορφώνει μια περιοχή μοναδικού κάλλους και τεράστιας περιβαλλοντικής σημασίας.

Σχεδόν ολόκληρη η περιοχή της Κόνιτσας αποτελεί μέρος του Γεωπάρκου Βίκου -Αώου, ενώ εξ΄ ολοκλήρου ο δήμος Κόνιτσας ανήκει στον «Προστατευόμενο Φυσικό Σχηματισμό» και τον δημιουργούμενο «Οικολογικό Διάδρομο» που περιλαμβάνει την κοίτη των τριών ποταμών – του Αώου και των παραπόταμών του Βοϊδομάτη και Σαραντάπορου – και πρόκειται να ενταχθεί στο Εθνικό Πάρκο Βόρειας Πίνδου. Συνεπώς δεν είναι τυχαίο που στον τόπο αυτό με τη σπάνια βιοποικιλότητα, δημιουργήθηκε το Περιβαλλοντικό Πάρκο Μπουραζανίου, με στόχο την ανάδειξη των μοναδικών στοιχείων της περιοχής, την ενημέρωση των επισκεπτών για την ιδιαιτερότητα της χλωρίδας και της πανίδας του τόπου και την εν γένει περιβαλλοντική ευαισθητοποίησή τους.

Με το σχέδιο για τη δημιουργία από κοινού με την Αλβανία στην οποία εκβάλλει ο Αώος (ο Βιόσα – Vgosa όπως αποκαλείται εκεί ) του διακρατικού πάρκου Wild River National Park, να κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος, μια επίσκεψη στο Πάρκο Άγριας Ζωής στο Μπουραζάνι Κόνιτσας που μπορεί να συνδυαστεί με διανυκτέρευση στο προσανατολισμένο στον οικολογικό τουρισμό ξενοδοχείο του πάρκου, είναι η καλύτερη αφετηρία για τη γνωριμία μ΄ ένα από τα σημαντικότερα οικοσυστήματα της χώρας μας.

Ταξιδεύοντας στις πλαγιές του Σμόλικα

Αναμφίβολα, ένα από τα πιο ανεξερεύνητα βουνά της Ελλάδας. Ψηλές κορυφές, απόκρημνες χαράδρες, πυκνά δάση και μισοεξαφανισμένα χωριά συνθέτουν το σκηνικό στις δύο πλαγιές του δεύτερου ψηλότερου βουνού της χώρας. Τοπίο αινιγματικό. Ίσως και λιγάκι χαμένο στην ομίχλη. Πάντως, αν βρεθείτε στον Σμόλικα, ένα είναι το σίγουρο. Μην περιμένετε συνωστισμό από πεζοπόρους και ουρές αυτοκινήτων.

Κόνιτσα – Παλιοσέλι – Πάδες – Δίστρατο

Ένα ταξίδι γύρω από τον Σμόλικα ξεκινά σχεδόν πάντα από την Κόνιτσα. Η γραφική κωμόπολη της Ηπείρου πολύ κοντά στα ελληνοαλβανικά σύνορα απέχει περίπου μόνο 15 χιλιόμετρα από την επαρχιακή οδό που διατρέχει την νοτιοδυτική πλαγιά του Σμόλικα. Η εθνική οδός που ενώνει την Κόνιτσα με το Δίστρατο είναι σχεδόν παράλληλη με τον ρου του Αώου διατρέχοντας τις ατέλειωτες χαράδρες που διασχίζουν οι κρύοι παραπόταμοι του άγριου αυτού ποταμού που, αν και πηγάζει από την Ελλάδα, κατευθύνεται στην Αλβανία και χύνεται στην Αδριατική.

Μετά από αρκετές απανωτές ζικζακωτές στροφές κι ένα καταπράσινο δάσος που γλιστρά στην πλαγιά, ο δρόμος σας βγάζει στο Παλαιοσέλλι ή, όπως προτιμούν οι ντόπιοι, Παλιοσέλι. Χωριό του «ορεινού γκρουπ», το Παλιοσέλι είναι ένα από τα υψηλότερα χωριά της Ελλάδας σε ύψος 1.080 μέτρων και το όνομα του προέρχεται από τους αρχαίους Σέλλους, οι οποίοι – όπως λέει ο μύθος – εκδιώχθηκαν στα αρχαία χρόνια από τα πατρογονικά τους εδάφη και βρήκαν καταφύγιο πλάι στους κτηνοτρόφους Τυμφαίους πάνω στο βουνό, όπου και τελικά παρέμειναν.

Αν πάλι απλώς θέλετε να συνεχίσετε την εξερεύνηση στις πλαγιές του Σμόλικα, κατευθύνεστε νοτιότερα προς τους Πάδες αφήνοντας πίσω σας το Παλαιοσέλλι με την καταπληκτική θέα στην Τύμφη. Μην ξεχνάτε ότι οι Πάδες είναι η τελευταία στάση πριν την ανάβαση στην θρυλική δρακόλιμνη του Σμόλικα. Φεύγοντας από τους Πάδες, συνεχίζετε ανατολικότερα προς τον τελευταίο σταθμό του ορεινού αυτού δρόμου, το Δίστρατο. Το Δίστρατο είναι ένα ιδιαίτερο χωριό που, όπως υποδηλώνει και το όνομά του είναι χτισμένο πάνω σε δύο στράτες. Φυσικά, ως δύο στράτες εννοούνται οι δρόμοι που ένωναν την Ήπειρο και τη Δυτική Μακεδονία, μιας και το χωριό είναι ακριβώς χτισμένο πάνω στο παλιό ορεινό πέρασμα που χρησιμοποιούσαν κτηνοτρόφοι και έμποροι, για να μεταβούν από την μία περιοχή στην άλλη.

Πηγή: travel

#τουρισμός - επιχειρήσεις

[alexpolisonline]

[myaegean]

#Twitter #MyAegean

[astratv]

Έρχεται για πρώτη φορά δια ζώσης στην Ελλάδα το ετήσιο διεθνές συνέδριο του Δικτύου «Major Cities of Europe» –

«Από το Χάος στον Κόσμο – Καινοτόμες Κοινότητες, Τόποι και Πόλεις». Αυτός είναι ο τίτλος του φετινού, διεθνούς συνεδρίου, το οποίο για πρώτη φορά θα φιλοξενηθεί δια ζώσης στην Ελλάδα, και συγκεκριμένα στη Λάρισα, από 2 έως 4 Νοεμβρίου. Διοργανωτές του Συνεδρίου είναι ο Δήμος Λαρισαίων και το «Δίκτυο Major Cities of Europe». Το τελευταίο είναι μια ένωση ευρωπαϊκών – και όχι μόνο – πόλεων και…

View On WordPress

#Cities #Europe #Major #για #Διά #Διεθνές #δικτύου #Ελλάδα #έρχεται #Ετήσιο #ζώσης #πρώτη #στην #συνέδριο #το #του #φορά

[dimopoulou31]

Θρησκευτικός τουρισμός

Ο Θρησκευτικός τουρισμός είναι μια από τις παλαιότερες μορφές τουρισμού, ο οποίος αφορά όσους επισκέπτονται ιερές περιοχές , συνέδρια και μνημεία για θρησκευτικούς λογούς . Πολλοί άνθρωποι διανύουν μικρές ή μεγάλες αποστάσεις προκειμένου να έρθουν κοντά στο θεό μέσω  της εκκλησίας. Με την επίσκεψη αυτή ,πέρα από το ψυχολογικό κομμάτι , η διαμονή τους αυξάνει τα οικονομικά κέρδη της περιοχής  και έτσι αυξάνεται η οικονομία του τόπου (Iliev, 2020).Οι θρησκευτικές εκδηλώσεις γίνονται για να γνωρίσει ο κόσμος τα έθιμα , την πολιτισμική κληρονομιά , την εθνικότητα , τις παραδόσεις , τους τόπους και τις θρησκείες  κάθε περιοχής. Εξάλλου αυτό βοηθά στις διαπολιτισμικές σχέσεις των κρατών αλλά και στην ανταλλαγή απόψεων και εθίμων . (Patwardhan, Ribeiro, Woosnam, Payini, & Mallya, 2020). Ένας τομέας του θρησκευτικού τουρισμού είναι ο Προσκυνηματικός τουρισμός που υπάρχει εδώ και χιλιάδες χρόνια και δίνει την δυνατότητα στους ανθρώπους να προσκυνούν και να πιστεύουν σε οποία θρησκεία επιθυμούν . Η χώρα μας παρέχει μέρη όπως η παναγία της Τήνου και η παναγία η Σουμελά όπου πηγαίνουν οι πιστοί για να προσκυνήσουν. (Κοντοβάς,2016).Συγκεκριμένα στην Ιεράπετρα έχουν αυξηθεί οι προοπτικές του θρησκευτικού τουρισμού καθώς την επισκέπτονται για να την εξερευνήσουν αλλά και για να θαυμάσουν θρησκευτικά τον τόπο.(Τσικανδυλάκη, 2018).

(Ναός Αφέντη χριστού στην Κάτω Μερά Ιεράπετρας)

Στις μουσουλμανικές χώρες , θρησκεία σημαίνει πίστη , γαλανή , αφοσίωση , ηρεμία που σε αντίθεση με άλλες χώρες τα ταξίδια αυτά θεωρούνται διασκέδαση ή ψυχαγωγία . Για παράδειγμα ταξίδι διασκέδασης θεωρείται το Βατικανό ενώ ταξίδι πίστης θεωρούνται οι Άγιοι Τόποι . (Διαλεκτού, 2017).

Ένα ακόμη παράδειγμα είναι και τα Μετέωρα όπου οι εκκλησίες είναι χτισμένες πάνω σε τεράστιους βράχους από το 1988  και με την λειτουργία τους βοηθούν οικονομικά την περιοχή της Καλαμπάκας . (Βουρονίκου, 2012)

(Μετέωρα )

Επιπλέον η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη πόλος έλξης καθώς συνδέεται άμεσα με την θρησκεία και τον πολιτισμό λόγω των βυζαντινών μνημείων που διαθέτει με αποτέλεσμα όλοι οι άνθρωποι να μπορούν προσκυνήσουν . (Σελεβού, 2016).Η θρησκεία δεν δέχεται διακρίσεις , ο κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να πιστέψει σε οποίον θεό θέλει χωρίς να ασκηθεί πίεση από κανέναν.(Αναστασίου,2008).

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Αναστασίου, Μ. Β. (2008). Θρησκευτικός τουρισμός (Master's thesis).

Βουρονίκου, Δ. (2012). Ο θρησκευτικός τουρισμός στα Μετέωρα (Master's thesis).

Διαλεκτού, Κ. (2017). Θρησκευτικός τουρισμός.

Κοντοβάς, Ο. Δ. (2016). Η πίστη ως τουριστικό κίνητρο: η περίπτωση του Camino de Santiago de Compostela (Master's thesis).

Σελεβού, Μ. Α. Π. (2016). Ο Θρησκευτικός τουρισμός στην Ελλάδα. Η περίπτωση της Θεσσαλονίκης (No. GRI-2016-16723). Aristotle University of Thessaloniki.

Τσικανδυλάκη, Μ. (2018). Προοπτικές ανάπτυξης θρησκευτικού τουρισμού στον δήμο Ιεράπετρας.

ΞΕΝΟΓΛΩΣΣΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

 Iliev, D. (2020), Τhe evolution of religious tourism: Concept, segmentation and development of new identities. Journal of Hospitality and Tourism Management, 45, 131–140.

Patwardhan, V., Ribeiro, M. A., Woosnam, K. M., Payini, V., & Mallya, J. (2020), Visitors’ loyalty to religious tourism destinations: Considering place attachment, emotional experience and religious affiliation. Tourism Management Perspectives, 36, 100737.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ

https://www.google.com/imgres?imgurl=https%3A%2F%2Fwww.cretanbeaches.com

https://www.google.com/url?sa=i&url=https%3A%2F%2Fel.wikipedia

[dark-aurorae]

⁌Bρικόλακας και τελετουργικές διαβάσεις: μια ημιτελής διάβαση από την ζωή στον θάνατο⁍

Τα τελετουργικά διάβασης αποτελούν ένα σημαντικό κεφάλαιο στην επιστήμη της ανθρωπολογίας. Επρόκειτο για κοινωνικά, πολιτισμικά φαινόμενα , από τα οποία ένα άτομο περνάει από την μία κατάσταση/ στάδιο σε μία άλλη κατάσταση/στάδια της ζωής είτε ανώτερο (ενηλικίωση του παιδιού) είτε καταστροφής (θάνατος) είτε κοινωνικής θέσης ( γάμος, απόκτηση οικογένειας, ανάβαση στην κοινωνικό-ταξική κλίμακα κ. ο. κ.), μέσω διάφορων τελετουργιών, είτε θρησκευτικών, είτε μέσω ασκήσεων μύησης, τα οποία τελούνται από τους σαμάνους (στην περίπτωση κοινωνιών που ζουν διαφορετικά απο τις νεοτερικές χώρες) ή από θρησκευτικούς ιερείς ή δημάρχους. ( Μικροί τόποι, μεγάλα ζητήματα, Eriksen Thomas Hylland). Ωστόσο υπάρχει μια κατηγορία τελετουργικών διαβάσεων, όπου η διάβαση είναι ημιτελής και αυτή η περίπτωση δεν είναι άλλη από αυτή του βρικόλακα.

Ο βρικόλακας, το πλάσμα αυτό, από τον διάσημο θρύλο του Κόμη Δράκουλα στα Καρπάθια όρη της Τρανσυλβανίας, που αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για πολλά ομότιτλα λογοτεχνικά έργα (ΒΡΙΚΟΛΑΚΑΣ, ΒΕΜΠΟΣ ΘΑΝΑΣΗΣ,2019 / Necroscope,Lumley Brian,2011/ Κόμης Δράκουλας Ο Αρχοντας των Καρπαθίων,Stoker Bram,2014/ Δράκουλας,Stoker Bram,2019 κλπ..) είναι ένα πλάσμα που παραπατάει μεταξύ του κόσμου των νεκρών και των ζωντανών, όπου δεν κατατάσσεται πουθενά, σε καμία κατηγορία, και σε κανένα στάδιο της ζωής. Ο θρύλος εμφανίζεται ήδη από πολύ νωρίς, στην αρχαία Ελλάδα. Επρόκειτο για σχεδόν θεϊκές οντότητες, οι οποίες τρέφονταν με αίμα. Οφείλουν την δημιουργία τους, και την "γέννησή" του μύθου στην πριγκίπισσα Λάμια, με την οποία είχε παράνομη σχέση ο θεός Δίας. Αυτή η ουράνια προσγείωση του Δία προσέλκυσε την οργή της Ήρας, της ζηλότυπης γυναίκας του, η οποία εκδίκασε την ατυχή Λαμία με την απαγωγή και τη δολοφονία όλων των παιδιών της με το Θεό και την εξορία. Θλιβερή και ανίκανη να αντιδράσει ενάντια στη δύναμη των θεών που της έφεραν τέτοια δυστυχία, η Λαμία άρχισε να εκδικείτο την ανθρωπότητα κλέβοντας και ρουφώντας τη ζωή από τα μωρά των θνητών μητέρων. Ταυτόχρονα στο Ελληνικό Πάνθεο συναντάμε μια σειρά από μικρές σκοτεινές θεότητες, όπως η Εμπούσα. Το όνομά της πιθανόν να σημαίνει " αυτός με το ένα πόδι" ή "με τα ενωμένα πόδια". Ήταν ένας δαίμονας που τρεφόταν από το αίμα των νεαρών κυρίως ανδρών. Σε πρώιμες εκδόσεις του μύθου, φαίνεται να είναι κόρη της Θεάς Εκάτης, αλλά αργότερα έγινε ένα τέρας που είχε ως θύματά του απρόσεκτους ταξιδιώτες.

Μέχρι στιγμής βλέπουμε πώς ο μύθος του βρικόλακα δεν έχει να κάνει ακριβώς με ένα νεκρό πλάσμα το οποίο ζωντανεύει ξαφνικά, για άγνωστους λόγους. Αυτή η εκδοχή του βρικόλακα θα εμφανιστεί μέσω της Ελληνικής παράδοσης (κυρίως λόγο της απήχησης του ορθόδοξου χριστιανικού στοιχείου), που θέλει αυτό το σκοτεινό όν να ανασταίνεται από τους νεκρούς, είτε για να εκδικηθεί τους δολοφόνους του είτε, όπως θα δούμε σε πολλά δημοτικά τραγούδια, να αποχαιρετήσει ή να βοηθήσει συγγενείς του ( βλ. το Τραγούδι του Νεκρού Αδερφού).

Πιο συγκεκριμένα, οι νεκροί που επιστρέφουν στη ζωή είναι, κατα κύριο λόγο, νέοι, και είναι γνωστοί ως βρικόλακες. Παρόλο που υπάρχουν διάφορες ορθογραφίες του όρου και παραλλαγές της ίδιας της λέξης σε όλες τις περιοχές της Ελλάδας, βλέπουμε οι βρικόλακες να θεωρούνται γενικά οι πιο μολυσματικοί δαίμονες του άθανου, που επιστρέφουν στη ζωή για να προκαλέσουν δυστυχία στους ζωντανούς. Η πίστη στον βρικόλακα, ήταν στην πραγματικότητα τόσο διαδεδομένη, που η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία αναγκάστηκε να αντιμετωπίσει το ζήτημα τον πρώτο, κόλας, αιώνα για να βοηθήσει στην ανακούφιση των φόβων του λαού και να προσφέρει λύσεις για την υποψία της αταξίας του περιπλανώμενου νεκρού. Πιθανοί βρικόλακες ήταν: όσοι είχαν πεθάνει πριν λάβουν τις κατάλληλες τελετουργίες ( η θρησκευτική μορφή της τελετουργίας διάβασης από την ζωή στον θάνατο), συμπεριλαμβανομένων των νεκρών παιδιών, εκείνων που είχαν ζήσει αμαρτωλές ζωές ή εξωραΐστηκαν, και σε μια παράξενη ανατροπή, εκείνοι που πέθαναν ή γεννιόταν σε μια ιερή ημέρα που θεωρούντο βλασφημία του "ανταγωνισμού", καθώς ήταν αφιερωμένες στους αγίους. Η μακρά πορεία πιθανών λόγων για τη δημιουργία του βρικόλακα ήταν, από πολλές απόψεις, μια αυστηρή προειδοποίηση από την Εκκλησία για τους οπαδούς της να μην ξεπεράσουν τις γραμμές θρησκευτικής αφοσίωσης ή αλλιώς να υποστούν τις φρικτές συνέπειες. Η κοινή λογική λύση της εκκλησίας για τον βρυκόλακα ήταν να σκάφτει το σώμα του ύποπτου ταραχοποιού και να καούν τα ερείπια του σε τέφρα, μια θεραπεία που θα μαλακώσει έναν νευρικό πληθυσμό για αιώνες. Αλλού συναντάμε το παλούκωμα στην καρδία των νεκρών, ως κακτική προστασίας από αυτά τα κακόβουλα όντα. Ακόμα αξιοθαύμαστο είναι το γεγονός πώς η λέξη βρυκόλακας μετατράπηκε σε κοινή ελληνική χρήση από τους νότιους σλαβικούς λαούς των Βαλκανίων. Ο όρος αναπτύχθηκε αρχικά από τις περιγραφές των φορέων των λυχνιών και σταδιακά εξελίχθηκε σε μια περιγραφή δαιμόνων με χαρακτηριστικά λύκου. Αν και η ελληνική ερμηνεία του βρυκόλακα ήταν ουσιαστικά το βαμπίρ στη φύση, οι παραλλαγές του ίδιου όρου χρησιμοποιήθηκαν από τους Σλάβους για να περιγράψουν τους εξίσου τρομακτικά λυκάνθρωπους. Παρόλο που οι πρώτοι Σλάβοι δεν δημιούργησαν μια πλούσια γραπτή ιστορία, θα γίνονταν μερικοί από τους κύριους κομιστές της γνώσης που τελικά θα σέρνονταν στη δυτική Ευρώπη και τελικά στους χειρότερους εφιάλτες (μ��ς). Οι σλαβικοί κάτοικοι κατοικούσαν στην περιοχή που καταλαμβάνουν τώρα η Σλοβακία, η Τσεχική Δημοκρατία, η Λευκορωσία, η Ρωσία, η Ουκρανία, η Βοσνία, η Βουλγαρία, η Κροατία, το Μαυροβούνιο και η Σερβία. Από αυτές τις περιοχές, οι θρύλοι των βαμπίρ θα πολλαπλασιάζονταν. Μια ιδιαιτερότητα των μύθων των βαμπίρ της Ανατολικής Ευρώπης είναι ότι οι σλαβικά βαμπίρ μπορούν να μεταμορφωθούν όχι μόνο σε νυχτερίδες αλλά και σε πεταλούδες. Συνοψίζοντας, μετά από αυτό το ταξίδι μας στην Αρχαία Ελλάδα, στα Καρπάθια και στις σλαβόφωνες χώρες, ο βρικόλακας φαίνεται να έχει μια διαχρονικότητα στον ανθρώπινο πολιτισμό, πριν γίνει το χουλιντιανό πλάσμα με τους κοφτερούς κυνόδοντες που βλέπουμε σε σειρές και βιβλία όπως το Twilight saga. Όπου βασική προϋπόθεση για να γίνει κάποιος βρικόλακας είναι να πεθάνει από αιμορραγία καθώς ένας άλλος, ήδη, βρικόλακας του ρουφάει όλο το αίμα από το σώμα του. Βέβαια σε άλλες σειρές βιβλίων βλέπουμε το ίδιο μοτίβο αλλά με την αλλαγή ότι η μεταμόρφωση θα είναι επιτυχής όταν το θύμα πιεί το αίμα του ήδη βρικόλακα. Ακόμη βλέπουμε πως το αίμα του βρικόλακα έχει μαγικές ιδιότητες όπως σε ένα βιβλίο που διάβασα πρόσφατα, φέρει το αίμα του βρικόλακα να δρα ως υπνωτικό. (Μάγισσες, Harkness Deborah, 2012 ) Τέλος, είναι σπουδαία εξέλιξη για τον μύθο του βρικόλακα που παρόλο που είναι ένας μύθος βασισμένος στον φόβο του θανάτου και του νεκρού σώματος, από την σύγχρονη κοινωνία έχει πάρει πλέον μια πιο ρομαντική στάση.

Βιβλιογραφία: 1. Vampires: The Myths, Legends, and Lore Hardcover,by Aubrey Sherman, 2014 2. Μικροί τόποι, μεγάλα ζητήματα, Eriksen Thomas Hylland 3. Μάγισσες, Harkness Deborah, 2012 4. το Τραγούδι του Νεκρού Αδερφού 5 Necroscope,Lumley Brian,2011 By: Dark-Aurorae

#ιστορία #βρικόλακες #ανθρωπολογία #vampires #dracula #dark aurorae posts #dark academia #ελληνικο tumblr

[thelostdreamsthings]

"Σε έχω δει κάπου, κάπου σε ξέρω"

"Το φουσκωτό Εγώ απλώνει, απλώνει, και φτάνει από τη Γη σε ολόκληρο το Σύμπαν.

Ξέρεις ποιος είμαι εγω; φωνάζει με θράσος. Δεν βλέπει τίποτε άλλο γύρω του. Φύση, ζώα, ένας ολόκληρος πλανήτης με ανθρώπους, δεν υπάρχουν. Άσε που δεν τον νοιάζει.

Το χέρι του δείχνει πάντα πέρα μακριά. 

Αν τύχει και βρεθείς δίπλα του θα σε σπρώξει, θα σε πατήσει, θα σε λιώσει αν περνάει από το χέρι του, αλλά δεν θα γυρίσει να σε κοιτάξει. Καταφέρνει και σε διαπερνάει με πλήρη επιτυχία. Οπότε τι συγγνώμες; Τι ευγένεια, τι καλοί τρόποι! Δεν χρειάζονται. Αν τύχει και του επισημάνεις κάποιο λάθος που ενοχλεί, την έβαψες. Θα σε βρίσει που του τάραξες τη γαλήνη του και βέβαια εσύ θα φταις και όλο σου το σόι. Πώς τόλμησες να βρεθείς στο δρόμο του, εδώ πάνω στο θρόνο του βασιλιά;

Θα πάει στην παραλία, ως διάττων αστέρας, θα καπνίσει τα τσιγαράκια του, θα τα σβήσει στην άμμο, στα βοτσαλάκια και μέσα στη θάλασσα, αφήνοντάς τα παρακαταθήκη στη φύση για χρόνια. Ακόμα και αν δεν καπνίζει, θ’ αφήσει τα σκουπιδάκια του εκεί (μπορεί και να αφοδεύσει, είναι γεγονός), γιατί εσύ που θα ξαναπάς, υποχρέωσή σου να του τα μαζέψεις, αν σε ενοχλούν, γιατί μπορεί και όχι.

Θα κάνει επιδρομή στην παραλία μαζί με τα παιδάκια του και θα φωνάζει, θα ουρλιάζει γιατί, αφού αυτός έχει μικρά παιδιά, εσύ θα την πληρώσεις, και πάει στο καλό και η ησυχία – ούτε λόγος για την ομορφιά του τοπίου, από την όλη αισθητική που σου προσφέρει αυτός απλόχερα στο πιάτο. Εσύ δεν υπάρχεις, κι ας ξέρει ότι είσαστε πολλοί. Άλλος παιδί δεν έκανε μόνο η Μαριώ το Γιάννο. Εν τω μεταξύ, το περί ου ο λόγος παιδάκι πρέπει να φάει μέσα στη θάλασσα. Η μαμά στην ακρογιαλιά κι εκείνο με τα μπρατσάκια  του, τι να πρωτοκάνει;

Αυτός δεν είναι ποτέ μόνος του. Παρά την υπογεννητικότητα, η παραλία και τόσοι άλλοι τόποι γεννάνε πολλά τέτοια παιδάκια. Καταντάνε την παραλία εμπόλεμο ζώνη.

Το ίδιο κάνει και στην ταβέρνα, στο εστιατόριο και όπου ζει. Βρίσκεται με την παρέα του, που ο καθένας είναι απορροφημένος με το κινητό του, και αφήνει τα κανακάρια του, ατάραχος, να ξεσηκώνουν τον τόπο. Υποχρέωσή σου να τον ανεχτείς και αν παραπονεθείς θα σου πει «παιδιά είναι». Μόνο που δεν φταίνε αυτά τα καημένα αλλά αυτός που τα εκπαιδεύει να γίνουν σαν τα μούτρα του.

Έχεις δει τη συμπεριφορά του στο αυτοκίνητο; Δεν χρησιμοποιεί τα φλας ποτέ, είναι μόνο για ομορφιά του αυτοκινήτου. Τον περιμένεις ή δεν τον περιμένεις, θα σε αιφνιδιάσει και θα κάνει την επεισοδιακή κίνηση, έτοιμος για όλα, χωρίς να σκεφτεί ότι απλώς η τύχη κι αυτή τη φορά ήταν με το μέρος και το δικό του και το δικό σου. Την άλλη όμως;

Θα σου βγει από το πιο ανύποπτο σοκάκι, εσένα που πηγαίνεις ήσυχος στον κεντρικό δρόμο, και θα θεωρήσει καθήκον σου να εξαφανιστείς αν είναι δυνατόν για να περάσει ο άρχοντας – στο «δικό του το χωριό» έχει πάντα προτεραιότητα. Θα στείλει το παιδάκι του, για να το ξεφορτωθεί, βόλτα με το ποδηλατάκι του σε έναν μεγάλο δρόμο μέσα στη νύχτα, χωρίς καθόλου φώτα, και θα παίξει κορόνα γράμματα τη ζωούλα του. Αν το δεις το είδες, αλλιώς εσύ γίνεσαι εγκληματίας μια όμορφη νύχτα με αστροφεγγιά.

Τον έχεις προσέξει πόσο πολυάσχολος έχει γίνει τα τελευτα��α χρόνια; Δεν μπορεί να περπατήσει ούτε βήμα χωρίς να μιλάει στο κινητό. Όλα εκεί στον δρόμο τού προκύπτουν. Κυκλοφορεί σαν χαμένος στο Διάστημα, με ακουστικά ή χωρίς, φωνάζει, θες δεν θες ακούς τα κρίματά του και τους καημούς του, και εκεί που περπατάς ήσυχος σού χαλάει η διάθεση και τον συμπονάς από καρδιάς! Έτυχε μάλιστα μια φορά μια κοπελίτσα, φορτωμένη ψώνια, σε μια μεγάλη διαδήλωση, να παραπονιέται στη φίλη της στο κινητό: Τι να συμβαίνει ρε γαμώτο εδώ πέρα, δεν μπορώ να πάω στον Hondo!

 Όλα αυτά τα σημαντικά φυσικά μπορούν να συμβούν ανά πάσα στιγμή και μέσα στο αυτοκίνητό του. Οπότε, το ένα χέρι στο τιμόνι και το άλλο στο κινητό, μπορεί ωστόσο να καπνίζει κιόλας αν είναι επείγον. Μην εξαιρέσουμε ότι έχει και μηχανάκι και κάνει τα ίδια, νιός ων ή γέρος. Ο απόλυτος μάγκας!

Τρελαίνεται για τα πανηγύρια, που στον καιρό μας ονομάζονται πολιτιστικές εκδηλώσεις. Η γυροβολιά και η γουρνοπούλα δίνουν και παίρνουν κι αυτός μπροστάρης θα πιεί τον Βόσπορο. Εκεί το γλέντι φτάνει στο αποκορύφωμα και θα ρίξει και τις μπαλωθιές του για εκτόνωση. Τώρα, αν δίπλα του καίγεται όλη η Ελλάδα, σεισμοί, λιμοί, καταποντισμοί, Α!, είναι τρεις πιθαμές από τον κώλο του, οπότε, γαία πυρί μειχθήτω! Εξάλλου έχει έρθει για να ξεσκάσει εδώ, τα παραπάνω είναι μακριά, μην τον ταράζετε!

Όσον αφορά την τοποθέτησή του επί παντός του επιστητού, σε τα μας; Τα γνωρίζει όλα ο παντογνώστης, ουδείς έχει δικαίωμα για την αντίθετη γνώμη, μια τεκμηριωμένη ας πούμε και κάτι τέτοια ψιλά… Πολιτικά έχει την καλύτερη άποψη για το κόμμα του και με το αντίπαλο κόμμα βεβαίως είναι ορκισμένος εχθρός. Εμείς σωστοί, οι άλλοι λάθος. Εάν ψελλίσεις καμιά προφανή αλήθεια, είσαι ή του αντιπάλου ή θα σου φορτώσει οπωσδήποτε κάποια τέλος πάντων κομματική ταυτότητα. Αν εσύ επιμείνεις: όχι ρε παιδί μου, δεν ανήκω πουθενά, τους έχω σιχαθεί. Καλέ σιγά που θα σε πιστέψει, σίγουρα είσαι… κρυφοκάτι αλλά ντρέπεσαι να το παραδεχτείς.

Αποφεύγει την αλήθεια σαν το διάολο το λιβάνι και της δίνει άλλ’ αντ’ άλλα νοήματα, όπως τον συμφέρει. Το παραμύθι είναι ωραίο, έχει πρίγκιπα την αφεντομουτσουνάρα του  και δράκους εμάς τον συρφετό τους, τίποτα. Όντας αυτός ο καλύτερος, πιστεύει και κοκορεύεται ότι ανήκει στον περιούσιο λαό, είναι απόγονος και κληρονόμος  ενός λαμπρού πολιτισμού, άρα μονοπώλιό του μετά από χιλιάδες χρόνια. Αυτός τώρα δεν χρειάζεται να κουνήσει βέβαια ούτε το μικρό του δαχτυλάκι, μπορεί μόνο να δρέπει καρπούς από την παλιά δόξα . (Έχει μείνει άραγε ίχνος της ή σκορπίστηκε στους πέντε ανέμους;). Δεν έχει καλή επαφή με το τι συμβαίνει γύρω του, ειρωνεύεται και κοροϊδεύει τους ξένους, –δεν ξέρουν να ζήσουν– γιατί γαλουχήθηκε με άλλες «αρχές»,  μέσα και η παρανομία, η παγαποντιά, η όλων των ειδών πελατειακή σχέση και τα διαπλεκόμενα.

Κολακεύει και θαυμάζει, γίνεται κολλητάρι, αν μπορεί, εκείνου που έφτασε «στον κολοφώνα της δόξας του» με οποιοδήποτε μέσο, που κατάφερε να πουλάει αέρα κοπανιστό και να βρίσκεται στον αφρό, με τη απόλυτη συνδρομή και των μέσων επικοινωνίας, και κάνει το παν να τον μιμηθεί. Είναι το πρότυπό του. Το μυαλό, το πνεύμα, που λέγαμε κάποτε, το πούλησε για μια κάλπικη δεκάρα ή εξαφανίστηκε από τη μνήμη του η ύπαρξή του. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω, είπε, και όλοι οι άλλοι πέρα στους πέρα κάμπους. Αν ενωθεί με τους άλλους, έχει λόγο, έχει δύναμη, αποκτάει δικαιώματα, αυτά που του ανήκουν. Το ξέρει; Μπα, είναι απωθημένο από τη μνήμη κι αυτό, θέλει εμφύλιο αίμα, θέλει εκδίκηση, για όλα φταίνε οι άλλοι, οι άλλοι. Ξεχνά το κλισέ σεβασμός προς τον συνάνθρωπο, αγάπη, αλληλεγγύη, για να πάει μπροστά, να βελτιώσει τη ζωή του.

Και βέβαια δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του. Τι κι αν έχει δεχτεί καντάρια καταπίεσης χρόνων και χειραγώγησης. Τι κι αν είδε τη ζωή του να γυρίζει ανάποδα, να υφίσταται τα πάνδεινα, να είναι ένας πολίτης της εσχάτης κατηγορίας, να έχουν χορέψει επάνω του αρπακτικά όλους τους χορούς κι εκείνος μόνο του Ζαλόγγου! Μνήμη χρυσόψαρου.

Κοιτάζω στον καθρέφτη και κάτι μου θυμίζει αυτός ο τύπος, μπορεί να είμαι και εγώ, ποιος ξέρει; Αλλά όπως τα έγραψα λαϊκά και ωμά έτσι και τα σκέφτομαι:  Πού να τρέχω τώρα. Έχω κουτσοβολευτεί με τα χάλια μου, δεν υπάρχουν δυνάμεις και η απογοήτευση και ο φόβος κυρίαρχα παντού. Θα κατσικωθώ εδώ για να κρίνω  απλώς τα κακώς κείμενα. Εγώ εξάλλου μόνη μου τι να κάνω; Εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα που λέγανε και οι παλιοί; Θα δεχτώ αγόγγυστα τη μοίρα μου. Αφού το ξέρω, τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει."

[thoughtfullyblogger]

Ηλύσια Πεδία – Ο Τόπος των Ηρώων στην Αρχαία Ελλάδα

Τα Ηλύσια πεδία και τα νησιά των Μακάρων στη φαντασία των αρχαίων ταυτίζονταν, με τη διαφορά ότι στη πρώτη περίπτωση πρόκειται για κάμπους και στη δεύτερη για ευλογημένα νησιά (ή για ένα μόνο νησί)… Ήταν παραδεισένιοι τόποι που βρίσκονταν στα πέρατα της γης, δυτικά, κοντά στο Ωκεανό, που τους χάιδευαν οι αύρες, ή τους δρόσιζαν […] Ηλύσια Πεδία – Ο Τόπος των Ηρώων στην Αρχαία Ελλάδα –…

View On WordPress

[eclecticstarlightblogger]

Ηλύσια Πεδία – Ο Τόπος των Ηρώων στην Αρχαία Ελλάδα

Τα Ηλύσια πεδία και τα νησιά των Μακάρων στη φαντασία των αρχαίων ταυτίζονταν, με τη δια��ορά ότι στη πρώτη περίπτωση πρόκειται για κάμπους και στη δεύτερη για ευλογημένα νησιά (ή για ένα μόνο νησί)… Ήταν παραδεισένιοι τόποι που βρίσκονταν στα πέρατα της γης, δυτικά, κοντά στο Ωκεανό, που τους χάιδευαν οι αύρες, ή τους δρόσιζαν […] Ηλύσια Πεδία – Ο Τόπος των Ηρώων στην Αρχαία Ελλάδα –…

View On WordPress

[greekblogs]

Ηλύσια Πεδία – Ο Τόπος των Ηρώων στην Αρχαία Ελλάδα

Τα Ηλύσια πεδία και τα νησιά των Μακάρων στη φαντασία των αρχαίων ταυτίζονταν, με τη διαφορά ότι στη πρώτη περίπτωση πρόκειται για κάμπους και στη δεύτερη για ευλογημένα νησιά (ή για ένα μόνο νησί)… Ήταν παραδεισένιοι τόποι που βρίσκονταν στα πέρατα της γης, δυτικά, κοντά στο Ωκεανό, που τους χάιδευαν οι αύρες, ή τους δρόσιζαν […] Ηλύσια Πεδία – Ο Τόπος των Ηρώων στην Αρχαία Ελλάδα –…

View On WordPress

[skandaladiaplokidiafthora]

Ηλύσια Πεδία – Ο Τόπος των Ηρώων στην Αρχαία Ελλάδα

Τα Ηλύσια πεδία και τα νησιά των Μακάρων στη φαντασία των αρχαίων ταυτίζονταν, με τη διαφορά ότι στη πρώτη περίπτωση πρόκειται για κάμπους και στη δεύτερη για ευλογημένα νησιά (ή για ένα μόνο νησί)… Ήταν παραδεισένιοι τόποι που βρίσκονταν στα πέρατα της γης, δυτικά, κοντά στο Ωκεανό, που τους χάιδευαν οι αύρες, ή τους δρόσιζαν […] Ηλύσια Πεδία – Ο Τόπος των Ηρώων στην Αρχαία Ελλάδα –…

View On WordPress

[justforbooks]

Διαβάζοντας σε τρένα, αεροπλάνα και σημεία αναμονής

Είναι πρωί κι έχει πυκνό σκοτάδι. Είμαι στο Αμβούργο, στον κεντρικό σταθμό των τρένων. Είναι χειμώνας, γερμανικός χειμώνας, άρα χειμώνας. Είναι να πάρω ένα τρένο που μου φέρνει θλίψη. Συνδέει το κέντρο με τα προάστια και καταλήγει στη Βρέμη. Με αγχώνει αυτό που έχω να κάνω.

Το τρένο είναι άκομψα μεγάλο και έρχεται, συνήθως, στην ώρα του. Είναι γεμάτο κόσμο που δεν ξέρω και κόσμο που κοιτάει καχύποπτα. Ή ίσως απλώς κοιτάει τη δουλειά τους και η περίεργη είμαι εγώ; Με ενοχλεί το πανάκριβο εισιτήριο που με κάνει να νιώθω φτωχή φοιτήτρια από φτωχή χώρα. Ο κακός καφές στον σταθμό κάνει οριακά όσο ένα μικρό γεύμα. Το χειρότερο: μ' ενοχλεί που δεν φωτίζει καθόλου, με αποτέλεσμα να νιώθω ταυτόχρονα και υπερβολικά κλισέ και υπερβολικά ευάλωτη.

Έχω όμως να παρουσιάσω την έρευνά μου σε μια ομάδα φοιτητών. Πρέπει να καθαρίσω το μυαλό μου. Το συγκεκριμένο κοινό, κυρίως Γερμανοί καθηγητές και διεθνείς φοιτητές και φοιτήτριες, ποτέ δεν ντρέπεται να κάνει ένα σωρό έξυπνες ερωτήσεις. Χουφτώνω στην τσέπη μου τα ημερολόγια της Αμερικανίδας φιλοσόφου Σούζαν Σόνταγκ σαν να θέλω να σιγουρευτώ ότι έχω μαζί μου τα κλειδιά για κάποιο μέρος όπου είμαι ασφαλής.

Βρίσκω στο τρένο ένα «σιωπηλό βαγόνι». Σ' αυτό το βαγόνι απαγορεύονται απολύτως οι ομιλίες. Το λέει μια ταμπέλα στα δεξιά της εισόδου. Αυτό για Γερμανία αρκεί. Βολεύομαι σε μια μοβ θέση. Υπάρχουν κι άλλοι αναγνώστες γύρω μου. Ανοιχτές σημειώσεις, εφημερίδες, το τελευταίο αναγνωστικό gadget της Amazon και κλασικά βιβλία με σκληρό εξώφυλλο. Ηρεμώ.

Έχω την παράλογη και εντελώς αστήριχτη πεποίθηση ότι οι άνθρωποι που διαβάζουν είναι καλοί. Ξέρω, δεν είναι. Αλλά και πάλι, στη θέα των αναγνωστών αισθάνομαι γαλήνη. Μια κυρία παρατηρεί αυτό που διαβάζω. Επιδοκιμάζει με κοφτές σπαστικές κινήσεις του κεφαλιού και γουρλωμένα μάτια. Οι Γερμανοί πάντα κάπως νομίζουν ότι αναζητάς το σχόλιό τους. Της γελάω. Βυθίζομαι στο βιβλίο μου.

Διαβάζω στα ημερολόγια της Σούζαν Σόνταγκ την ένδειξη που δηλώνει πού βρισκόταν η συγγραφέας όταν κατέγραφε τις παρατηρήσεις της για το σινεμά, τη φωτογραφία, τα λογοτεχνικά έργα που σχεδίαζε να γράψει ή αυτά που καταβρόχθιζε ως μανιακή της ανάγνωσης. Παρίσι. Μαρόκο. Σαν Φρανσίσκο. Νέα Υόρκη. Στοκχόλμη. Βιετνάμ. Κίνα. Ελλάδα. Ρώμη. Λονδίνο. Βενετία. Λέξεις τυπωμένες στο χαρτί αλλά και τόποι που για κάθε αναγνώστη και ταξιδιώτη σημαίνουν διαφορετικά πράγματα.

Φτάνω σε μια καταγραφή του 1972. Η Σόνταγκ γράφει ότι, λίγο πολύ, με τα βιβλία ανακυκλώνουμε τη ζωή μας. Δεν ξέρω τι εννοεί ακριβώς. Το ερμηνεύω αυθαίρετα, απολαμβάνοντας τα αναγνωστικά μου προνόμια: τα βιβλία φέρνουν στην επιφάνεια υλικά της ζωής μας που μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε πάλι. Κάποιες εμπειρίες μας, ανέγγιχτες από λόγια, δεν θα βρουν την περιγραφή ή το συμπλήρωμά τους σε βιβλία και θα χαθούν. Άλλες θα βρουν τις λέξεις που τις ξεκλειδώνουν, τυπωμένες σε βιβλία ή απλώς σημειωμένες σε χαρτιά, και θα τις ξαναζήσουμε αλλαγμένες. Ανακύκλωση είναι να κάνεις με το παλιό ό,τι καλύτερο μπορείς. Να πετάς το άχρηστο. Να ξαναχρησιμοποιείς το χρήσιμο. Το τρένο σταματά να με τρομάζει. Το τοπίο που δεν φωτίζεται ποτέ και όσα περιλαμβάνει, όλα, μου φαίνονται ανακυκλώσιμα υλικά.

Λέμε συχνά ότι τα βιβλία είναι φθηνά ταξίδια. Ανοίγεις μια σελίδα και ο κόσμος αλλάζει. Ό,τι είναι εκτός της ιστορίας γίνεται βουβό. Πολλοί φίλοι μού έχουν αφηγηθεί πώς στα δύσκολα γραπώθηκαν από μια ιστορία. Μια φίλη διάβασε Μπουκόφσκι όταν αρρώστησε ο μπαμπάς της που τον πρόσεχε. Ένας άλλος έγινε φανατικός αναγνώστης, αφού έχασε τη μητέρα του. Βρήκε ίσως εκεί έναν τόπο να παρηγορηθεί όσο περίμενε να ξεθυμάνει λίγο η θλίψη; Μπορεί.

Σε μια δική μου απαίσια φάση διάβασα τη Μελαγχολία της αντίστασης. Για κάποιον λόγο η μαυρίλα του μού έφερε γαλήνη. Όταν μου ζητήθηκε να κάνω παρέα σε μια φίλη που ανάρρωνε από εγχείρηση, σκέφτηκα πως θα μπορούσα επιτέλους να αρχίσω το Πόλεμος και Ειρήνη. Ήταν η πιο θετική σκέψη που έκανα εκείνες τις μέρες και μου επέτρεψε να υπονοήσω ότι «σύνελθε και δυνάμωνε με το πάσο σου αυτές, τις 1.300 σελίδες δεν θα τις τελειώσω σε μια μέρα».

Υπάρχουν βιβλία που και διαβάστηκαν και χάθηκαν σε ταξίδια. Σε ένα ταξίδι στο Βερολίνο είχα αγοράσει και απολαύσει βιβλία του Αμερικανού μυθιστοριογράφου Τζόναθαν Φράνζεν. Αφού λέρωσα καλά καλά όλα τα εξώφυλλα με ανόμοια καφέ ίχνη εσπρέσο, κατάλαβα, στο αεροδρόμιο, ότι πρόκειται για υπερβολικά χοντρά βιβλία. Σαν να μη μου έφτανε η λογοτεχνική μου λαιμαργία, είχα αγοράσει και βιβλία για το Ολοκαύτωμα, επειδή για κάποιον, όχι politically correct, λόγο, το βρήκα πολύ ταιριαστό ενθύμιο απ' το ταξίδι μου στη Γερμανία.

Πετούσα με τη φθηνότερη δυνατή πτήση και σκόπευα να γλιτώσω λεφτά από παντού. Είχα χώρο, λοιπόν, μόνο για όσα βιβλία μπορούσα να στριμώξω στην τσάντα μου, αφού στην επιλογή «αποσκευές» είχα επιλέξει «καθόλου αποσκευές». Έπρεπε να γίνουν θυσίες. Ο Φράνζεν κυκλοφορεί στην Ελλάδα. Τα βιβλία για το Ολοκαύτωμα που είχα επιλέξει προσεχτικά σε ένα αγγλόφωνο βιβλιοπωλείο, όχι. Ο Φράνζεν έγινε Ιφιγένεια και η πτήση της Ryanair έφυγε κανονικά.

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

#JUST FOR BOOKS