#Alexander Wachte

[hoerbahnblog]

Halloween – "Wer das Böse kennengelernt hat" – eine Geschichte von Ina Maschner

Die Angst vor der Angst – Wenn Halloween zur Herausforderung wird Ohne Frage, Halloween ist eine aufregende Zeit. Gruselige Kostüme, schaurige Dekorationen und Süßigkeiten im Überfluss lassen unsere Herzen schneller schlagen. Doch was passiert, wenn die Furcht vor der Furcht selbst zum Albtraum wird? Die Angst vor der Angst hat sich still und heimlich in unseren Köpfen breitgemacht. Stellt euch…

View On WordPress

#Alexander Wachte #Arina Molchan #da ist etwas im Wasser #das Böse #Grauen #Halloween #Ina Maschner #Türen #Uwe Kullnick #Wasser

[ifreakingloveroyals]

Through the Years → Willem-Alexander of the Netherlands (1,265/∞)

7 February 2023 | King Willem-Alexander of The Netherlands, Queen Maxima of The Netherlands and Princess Amalia of The Netherlands during bird wachting at Fort Amsterdam at the Dutch Royal Family Tour Of The Dutch Caribbean Islands in Sint Maarten, Netherlands. (Photo by Patrick van Katwijk/WireImage)

#King Willem Alexander #The Netherlands #2023 #Patrick van Katwijk #WireImage #through the years: Willem Alexander

[dickvanas]

Engeland heeft eindelijk weer een nieuwe Koning

 Terwijl de eerste fanatieke fans langs de route hun tenten al hebben opgeslagen en de laatste uniformknopen worden gepoetst, maken de royals zich op voor de belangrijkste gebeurtenis in het leven van koning Charles III: zijn kroning! Hem wacht zaterdag een dag vol eerbetonen en tradities in het bijzijn van familie, vrienden en tal van hoogwaardigheidsbekleders. De toeschouwersvakken zijn geopend om 06.00 uur lokale tijd. Daar heeft het publiek plaatsgenomen langs de route van de tocht om een glimp van koning Charles op te vangen. 

Niet veel later hebben ook de ruim 2000 gasten voor de ceremonie zich al gemeld in de Victoria Tower Gardens, voor een veiligheidscheck. De royals mogen vlak voor de kroning naar binnen. Namens Nederland wonen koning Willem-Alexander en koningin Máxima de ceremonie bij in Westminster Abbey in Londen. Prinses Beatrix en kroonprinses Amalia waren vrijdagavond aanwezig bij de receptie op Buckingham Palace voorafgaand aan de kroning.- De kroningsplechtigheid is de eerste sinds zeventig jaar in het Verenigd Koninkrijk. In 1953 werd toenmalig koningin Elizabeth II gekroond. Zij was koningin tot haar dood in september vorig jaar.

Archie

Viert zaterdag zijn eigen feestje. De zoon van prins Harry en Meghan wordt 4 en lijkt tegen wil en dank te zijn ingezet om zijn moeder weg te houden van de kroning. Ook zijn vader heeft, door de keuze voor 6 mei, een aanvaardbaar excuus om meteen na de plechtigheid te vertrekken en in Montecito nog het staartje van de verjaardagsparty bij te wonen. Daarmee is ook een ’balkonscène’, of beter gezegd een scène om wie er wel en niet op het balkon mag, voorkomen.

 Buckingham Palace

Ofwel het familiehoofdkwartier wat in de wandelgangen oneerbiedig ’Buckhouse’ wordt genoemd, is de plek waar de plechtigheden beginnen en eindigen. Hier vandaan vertrekken Charles en Camilla naar Westminster Abbey en vanaf het balkon tonen zij zich voor het eerst als gekroonde hoofden aan het volk.

 Camilla

Zo heet de nieuwe koningin die zich na een 10-0 achterstand toch in de harten van de Britten heeft weten te nestelen. Het is geen geheim dat zij liever had gezien dat haar man een boerderij in Toscane had gehad, dan een heel koninkrijk om te bestieren. Haar no-nonsense en haar gevoel voor humor hebben het tij voor de gehate Camilla doen keren. Dat zij koningin wordt is met de nadrukkelijke toestemming van Elizabeth II die hierover geen twijfel liet bestaan. Zij draagt zaterdag de kroon van George V’s echtgenote Mary.

 Diana

De prinses van Wales die koningin had moeten worden. In 1997 overleed zij bij een verkeersongeluk in Parijs, maar al eerder was de kans dat zij gekroond zou worden verkeken. Haar huwelijk met Charles begon als een sprookje, maar eindigde in een tumultueuze scheiding. Al met al duurde Diana’s aanwezigheid aan het hof maar zo’n veertien jaar. Maar haar geest waart er nog door de gangen en haar naam wordt nog veel genoemd.

Feest

Al met al duurt de kroning drie dagen met ontvangsten op vrijdag, het officiële gedeelte op zaterdag en op zondag de buurtfeesten en straatfestivals, het concert met veel buitenlandse sterren en het gezamenlijk eten van de ’kroningsquiche’ waarvan het recept door het paleis is verstrekt om à la ons Oranjefonds ’vriendschap, vreugde en voedsel’ te delen.

George

Nog een primeur. Een behoorlijke rol is weggelegd voor de negen jaar oude zoon van prins William en prinses Catherine. Het is voor het eerst in de geschiedenis dat een troonopvolger betrokken wordt bij het inhuldigen van een voorganger.

Harry

Kom hij wel of komt hij niet, bleef lange tijd de vraag. Koning Charles schijnt te hebben gezegd: ’het heeft meer gedoe als hij wegblijft dan wanneer hij er is.’ Hartelijk zal de ontvangst na zijn boek, zijn docu en talloze interviews niet zijn. Het wegblijven van Meghan deze dag laat zien dat haar rol aan het hof helemaal is uitgespeeld, voor hem staat het paleishek nog op een kier.

Ivoor

Camilla houdt, nadat ook zij gekroond is, in haar handen de ivoren scepter die door alle Queen-consorts sinds 1685 werd gedragen. Dat is opmerkelijk. Charles heeft de plechtigheid danig gemoderniseerd en ingekort, maar houdt vast aan deze traditie ondanks zijn verklaarde afkeer van handel in ivoor. Dat deze olifant reeds in de zeventiende eeuw stierf zal daarbij hebben meegespeeld.

Juwelen

Welke diamant zal niet schitteren deze dag? De unieke verzameling kroonjuwelen van de familie, normaal bewaard in The Tower of Londen, is daar ruim op tijd weggehaald om helemaal opgepoetst dienst te doen als kroon, tiara, halsketting, oorbel en armband. Voor honderden miljoenen aan kostbare kleinoden wordt deze dag door de familie meegesleept. Alleen de Koh-I-Noor is verwijderd uit Camilla’s kroon omdat India hem terug wil en het dragen ervan provocerend zou zijn. 

Kate

Is de nieuwe prinses van Wales en heeft in die hoedanigheid grote schoenen te vullen, omdat wijlen haar (echte) schoonmoeder nog altijd zo populair is. Ze gaat die strijd echter niet helemaal aan. Ze heeft aangekondigd geen tiara te zullen dragen maar bloemen in haar haar te doen. De 41-jarige prinses is volgens hof-insiders ’opgelucht’ niet te worden geconfronteerd met haar schoonzusje Meghan, wat veel ongemakkelijke momenten als op de begrafenis van de Queen scheelt.

Louis

De vijfjarige humorist van de familie die alle camera’s op zich gericht wist bij de viering van zijn overgrootmoeders jubileum nadat fotografen hadden ontdekt dat hij gekke bekken zat te trekken en zelfs zijn moeder het praten onmogelijk maakte. Hoewel sommige hovelingen hun hart vasthouden, maakt Louis deel uit van de processie.

Meghan

Thuis in Amerika voor de televisie? Stille diplomatie kwam eraan te pas om haar er niet meer bij te laten zijn, sinds de verontwaardigde schoondochter in de familie wordt gezien als de kwade genius die prins Harry zijn taken als senior royal liet neerleggen en in Californië verder van zijn familie vervreemdde.

Nederland

Het duurde lang voordat de RVD de Nederlandse afvaardiging bekend maakte, maar uiteindelijk gaan drie generaties Oranjevorsten naar Londen. Op vrijdag prinses Beatrix en prinses Amalia voor de eerste programmaonderdelen. Op zaterdag zijn koning Willem-Alexander en koningin Máxima erbij, net als in september bij de uitvaart van Elizabeth.

Olie

Het grootste mysterie van de kroning is het zalven van de nieuwe vorst met een ’heilige’ olie, zoals al 650 jaar wordt gedaan... achter een scherm! Zat daarin bij Elizabeth nog afscheiding van een stinkdier en sperma van een walvis verwerkt, Charles wil de olie helemaal veganistisch en dus met sinaasappelbloesem, rozen en sesamzaad. Wat blijft is de 650 jaar oude lepel waarmee het goedje wordt aangebracht.

Pages

Zeven andere kinderen, onder wie drie kleinkinderen van Camilla, zullen prins George vergezellen als ’page’. George zelf al ooit dezelfde dag beleven als nu zijn grootvader, maar eerst is de troon natuurlijk nog gereserveerd voor zijn vader, prins William (40).

Queen Elizabeth II

Wordt het meest gemist, maar dat is het gevolg van haar besef dat koningschap een functie voor het leven is en dus tot het laatste uur wordt vervuld. Charles heeft lang in de koninklijke wachtkamer moeten zitten. Toch wordt zijn dag minder extravagant dan die van zijn moeder in 1952, toen de bevolking na de oorlog toe was aan een sprookje. Heeft Charles 2.000 mensen uitgenodigd voor de dienst, zijn moeder had destijds 8.250 gasten. De toeschouwersvakken zijn geopend om 06.00 uur lokale tijd. Daar heeft het publiek plaatsgenomen langs de route van de tocht om een glimp van koning Charles op te vangen. Niet veel later hebben ook de ruim 2000 gasten voor de ceremonie zich al gemeld in de Victoria Tower Gardens, voor een veiligheidscheck. De royals mogen vlak voor de kroning naar binnen.- Namens Nederland wonen koning Willem-Alexander en koningin Máxima de ceremonie bij in Westminster Abbey in Londen. Prinses Beatrix en kroonprinses Amalia waren vrijdagavond aanwezig bij de receptie op Buckingham Palace voorafgaand aan de kroning.- De kroningsplechtigheid is de eerste sinds zeventig jaar in het Verenigd Koninkrijk. In 1953 werd toenmalig koningin Elizabeth II gekroond. Zij was koningin tot haar dood in september vorig jaar.

(Bron: Telegraaf, door Dick van As)

[michaelsennhauser]

SKAZKA (ска́зка / Fairy Tale) von Alexander Sokurov

SKAZKA (ска́зка / Fairy Tale) von Alexander Sokurov #Locarno75 @FilmFestLocarno

© Intonations Handwerklich ist Sokurovs neuester Film recht ansprechend. Ein animiertes Kompositum aus hunderten von Dokumentarfilmaufnahmen von Stalin, Hitler, Mussolini, Churchill und etlichen mehr, die sich in einer schwarzweissen Vorhöllenlandschaft tummeln, die ihrerseits von Gustave Dorés Dante-Illustrationen inspiriert ist. Zu Beginn wacht der tote Stalin neben dem toten Jesus auf und…

View On WordPress

#Locarno2022

[kathastrophen]

Chapters: 1/1 Fandom: Polizeiruf 110 Rating: Explicit Warnings: No Archive Warnings Apply Relationships: Alexander Bukow/Katrin König Characters: Alexander Bukow Additional Tags: Shameless Smut, don't look for any plot, there is none, Morning Sex Summary:

Katrin wacht in Saschas Armen auf und die Bilder von letzter Nacht lassen nur eine Handlung zu.

#polizeiruf 110 #polizeiruf rostock #sascha bukow #katrin könig #bukow/könig

[mozzarzella]

Deel 1 Samenvatting

Deel 1:

Zoals ik al heb vermeld is Mona, het hoofdpersonage, in dit deel nog een kind. Het begint als volgt:

Agnes

Mona is negen jaar oud en bevind zich in de kelder van haar huis. Haar moeder vond dat ze dat verdiende, als straf. Mona is verwacht een heel aardig meisje te zijn, zich altijd goed te gedragen en geen domme dingen te doen. Ze zit er al lang, hoe lang weet ze niet precies. Ze wacht af tot haar mama haar zal komen halen. Het in donker beneden, en onaangenaam koud, maar ze is niet bang. Dat is tenminste wat ze zichzelf verteld. Mona vraagt zich af waarom zij altijd straf krijgt en Alexander, haar klein broertje, niet. Mama noemt Alexander een lieverik maar heeft altijd commentaar op Mona. Toch is ze tevrederen. Ze denkt aan hoe haar moeder eigenlijk zeer lief is, dat ze haar altijd maar vergeeft. Wanneer mona weer naar boven komt vraagt haar broertje hoe de spinnenwebben in haar haar zijn gekomen, maar daar durft ze niet op te antwoorden. Bang dat mama weer boos zal worden. Haar papa is een Tandarts en heeft een praktijk ergens in het huis. Mona vind het leuk om daar te zitten, in de grote stoel. Ze leest daar liefst haar boek. Gelukkig waren er die dag geen patienten meer in de praktijk, dus ze mocht erg gaan lezen tot haar bedtijd.

De volgende dag beslist Mona om op een fietstochtje te gaan. Op weg rijd ze langs het huis van Sofie. Sofie is een meisje van haar klas, maar blijkbaar stinkt ze. Nonkel tuur had had haar verteld dat ze die stank niet meer zou ruiken na een tijdje. Mona moest elke dag naast haar zitten op school. Liefst wou ze naast Ellen zitten, haar beste vriendin. Ze hoopt dat dat volgend jaar wel zo zal zijn. Dan komt ze aan bij haar destinatie, het autokerkhof. Ze zoekt naar hun oude auto, ookal wist ze dat ze hier niet mocht zijn. Wanneer ze hem vind bestudeert ze hem voorzichig. De auto was helemaal kapot, alleen het stuur was nog heel. Aan de kant van haar mama was er veel bloed. Het was al opgedroogd maar je kon het duidelijk zien. Mona verteld dan over eergisteren avond. Toen haar Oma haar kwam wekken in het midden van de nacht. Ze had al onmiddellijk door dat er iets mis was. Niemand maakten kinderen wakker om dat uur. Oma zei dat ze naar beneden mochten gaan en Alexander kreeg zelfs een glas cola. Toen papa dan ook thuis was, kwam het nieuws. Mama is gestorven. Papa was nogsteeds in shock en Alexander begon hard te huilen, Oma vervolgens ook. Mona wist niet wat ze moest denken. Ze zat daar gewoon. Terwijl ze nog voor hun oude Citroën DS stond dacht ze aan wat haar mama nu aan zou hebben. Zou ze het mooi rokje van de avond van het ongeluk nog aan hebben? Zou ze dat ook aan hebben op de begravenis? Mona besloot dat haar vader hier niet genoeg over wist en dus gin ze terug naar huis.

De eerste dag van school. Oma had gezegd dat het goed was dat ze terug naar school gingen. Dat ze het leven dan “terug naar normaal” zou gaan. Maar zo was het niet. Op school had de leerkracht mona verplicht om voor de klas te vertellen dat haar moeder was gestorven, ookal wou ze dat niet. Toen ze dan thuis kwam zag ze haar oma de kleren van haar moeder in vuilniszakken steken. Ze loopt direct in de praktijk van haar vader, en verteld hem wat ze juist heeft gezien. Papa was bezig met een patient en stuurde Mona direct weer weg maar zei dat ze het er later over zouden hebben. Papa was nog lang blijven werken, later dan Mona’s bedtijd. Dat gesprekje kwam er dus niet aan toe. Mona dacht dat het dan toch misschien niet zo erg was dat die kleren weg zouden zijn, dan zou ze tenminstens niet altijd aan haar moeder worden herinnerd. Mona dacht elke avond over haar moeder, soms wou ze dat niet. Toen dacht ze alleen maar aan slechte dingen. Zoals de doodskist in de grond. En de beestjes die over haar lichaam kruipen.

Op kerstavond was er een kerstfeest bij hun thuis. Heel de familie was er. Bij het kiezen of ze nog een glas wijn zouden drinken ontbrak er een groote ruzie. Iedereen werd boos over wat dan ook, maar er werden ook dingen gezegd over Agnes. Dat was de naam van de moeder van Mona. Toen nonkel tuur die naam uitsprak realiseerde mona hoe lang het al was geweest sinds ze die naam laatst weer had gehoord. Tante Roos en Oma hadden het over de dingen die Agnes tegen hun had gezegd. Over hoe papa haar behandelden. Blijkbaar was papa niet zo aardig. Mona volgde de hele conversatie mee, ookal moest ze aan de kindertafel zitten. Soms zou ze liever met de volwassenen eten.

Marie

Papa had deze ochtend aan Mona en Alexander verteld dat er bezoek zou zijn. Dat ze hun goed moesten gedragen een mooie kleren aan doen. Hij was nerveus, dat zag je direct. Mona dee als eerst de deur open toen de bel ging. Ze nam de vrouw haar mantel aan omdat Mona goeie manieren had. Toen Marie papa had gezien had ze hem gekust, op de mond. Dat vond Mona vreemd. Papa kusten mama zelden, waarom kusten hij deze vrouw dan wel? De vrouw, Marie, wist al direct wie mona was. Papa had haar verteld dat ze voor Marie mocht voorlezen uit haar boek. Dat had ze dan gedaan. Na een tijdje lezen vond papa dat het genoeg was. Hij zei dat hij een beetje moe was en een dutje ging gaan nemen met Marie. Mona mocht met Alexander een film kijken. Toen ze niet overeen kwamen over welke film ze zouden kijken besloot Mona haar vader er over te gaan vragen. Toen ze de deur open dee zag ze Marie in haar blootje. Bovenop papa. Mona wist wat ze aan het doen waren. Ze deden seks. Ze ging direct weg. Ze had het verteld aan Alexander mar hij was te jong om dat te begrijpen.

Toen Marie was vertrokken had papa gezegd dat ze niks hierover aan oma mochten zeggen, dat ze anders triest zou zijn. Maar dat was al snel misgegaan. Oma had Mona en Alexander naar huis gebracht, een beetje vroeger dan normaal. Toen ze binnen kwamen zagen ze Marie en Papa al samen. Marie schoot recht om haar te begroette. De Oma was woedend. Ze zei dat de papa zich mocht schamen. Ze vroeg hem hoe snel hij zo maar verder kon gaan, zo kort na het overleden van zijn vrouw. Oma zei toen dat de dingen die Agnes haar had verteld duidelijk waar waren, ze vond dat de papa zich moest schamen.

Op een dag kwam papa dan hun vragen wat ze ervan zouden vinden als hij en Marie zouden trouwen. Alexander en Mona hebben er niks tegen, dus niet lang daarna was het al zo ver. Mona en Alexander hebben ‘een nieuwe mama’. Papa had ook aan hun gezegd dat ze vanaf nu Marie ook mama mochten noemen. Mona vond dat vreemd. Marie is haar echte moeder toch niet? Moet ze nu gewoon doen alsof haar echte moeder er nooit was geweest? Alexander vond het een leuk idee. Het trouwfeest was aan de kerk, Mona kon alleen maar denken aan hoe ze niet naar de kerk was gegaan sinds de begrafenis van haar moeder. Ze waren haar nooit gaan bezoeken. Waarschijnlijk was dat door Marie, omdat ze dan misschien jaloers zou zijn. Mona kreeg een schuldgevoel.

Na het trouwfeest gingen Marie en Papa op Honeymoon. Mona had gehoord dat ouders daar veel seks hebben. Misschien zou dat betekenen dat Mona nog een broertje of zusje kreeg. Maar wou ze dat wel? Ze had gelijk. Toen ze terug kwamen van de honeymoon was dat een van de eerste dingen die papa aan hun vroeg. Mona vond dat dit een van die momenten was waar ze alleen 1 antwoord op mocht geven.

Op Mona haar elfde verjaardag hadden ze dan aangekondicht dat het ging gebeuren. Marie was in verwachting. Tijdens haar zwangerschap gingen dingen plots steeds minder goed. Mona hoorde haar papa en nieuwe mama steeds meer ruzie maken. Ze zouden grote woorden gebruiken. Mona dacht dat dit misschien gewoon was doordat ze getrouwd waren. Haar papa en echte mama zouden vroeger ook vaak vechten, misschien hoorden dat er gewoon bij. Een dag kwam Mona naar huis en was Marie hard aan het huilen. Ze probeerd haar te troosten door haar ‘lieve mama’ te noemen terwjl ze haar een knuffel geeft, ookal vind ze het raar om haar mama te noemen. Marie bleef een lange tijd stil totdat ze zegt; ‘ die papa hé, die maakt mij kapt. Gewoon kapot’.

Mona hoord opeens Marie luid ‘Godverdomme’ schreeuwen. Haar water was gebroken. Papa was niet thuis. Marie heeft duidelijk veel pijn en zegt dat we snel nonkel Tuur moeten bellen, papa was daar. Papa was al direct op weg naar huis. Marie bleef kreunen en dat maakte Mona bezorgd, ze vraagd of dit normaal is. Maar dat heeft Marie ook onrust veroorzaakt. Papa is terug, Marie zegt dat ze van de kinderen af wil waarop papa antwoord dat Mona, nonkel Olivier moeten bellen. Daar mochten ze heen. Toen de twee kinderen het nieuws kregen dat ze een baby zusje hadden gingen ze haar gaan bezoeken in het ziekenhuis. Marie had besloten op de naam ‘Anne-Sophie’. Mona vond dat eerlijk gezegd niet zo’n leuke naam omdat het haar herinnerde aan de Sofie van haar klas, die stonk. Mona vond het babytje wel mooi maar had onlangs al besloten dat ze geen kinderen meer wou. De pijn dat ze Marie had zien meemaken wou zij zelf nooit beleven.

Het gaat niet zo goed tussen Marie en papa. Ze vechten veel en vaak is een van hun weg. Marie had Mona onlangs zelf geslaan toen ze Marie had betrapt tijdens een eetbui. Mona vind het in ieder geval zeer leuk om Anne-Sophie is huis te hebben. Ze voelt zich een beetje verantwoordelijk voor haar, als oudste van de drie. Marie vind dit niet zo leuk, ze had Mona ooit zelf gevraagd of haar doel was om Anne-Sophie haar leuker te laten vinden dan Marie. Maar dat was niet zo. Ze wou gewoon een goeie zus zijn.

Een avond was Marie weg. Was dat nu Mona haar fout? Ze had Anne-Sophie met haar mee genoen, waar ze ook was. Mona kreeg weer een schuldgevoel. Ze was de avond daarvoor met haar papa frietjes gaan halen terwijl Marie dat eigenlijk niet zo’n goed idee vond, maar dat was waarschijnkijk gewoon omdat Marie altijd zo gezond eet. Mona vond het een van de leukste avonden. Ze mocht veel saus op de frieten doen en wandelen in de regen met haar vader was een van ze kleine pretjes in haar leven. Ze wou voor altijd maar blijven doorwandelen. Nooit meer terug naar huis moeten gaan. Maar dat kon spijtig genoeg niet. Nu moest ze zich focussen op Marie, en waar ze was. Ze besloot om alleen een bezoekje te gaan brengen aan de ouders van Marie. Daar woonde Marie vroeger, voor ze met hun was komen wonen. Mona had gelijk, Marie was daar. Ze voelden zich meer schuldig dan ooit. Ze vroeg wanneer Marie terug bij hun zou komen wonen. Mona kon helpen met voor Anne-Sophie te zorgen, maar dat wou Marie natuurlijk niet. Marie bleef maar door gaan over hoe ze het niet ziet zitten om terug te gaan. Mona pakt dan plots de sigaret uit Marie haar hand en steekt het uit op haar linkerarm. Zo, ze heeft zichtzelf haar straf gegeven. Nu nog hopen dat Marie nog terug wilt komen. Mona begint te huilen, onzeker over de reden.

[underthewingsofthblackeagle]

“Berliner Fernsehturm” * Foto: BernardoUPloud

Nach ihrer gescheiterten Ehe mit Frank Randall findet Claire Beauchamp in Berlin ein neues Zuhause. Doch dann brechen Spannungen zwischen dem zwischenzeitlich aus der EU ausgeschiedenen Großbritannien und der EU aus und alle Inhaber eines englischen Passes werden aufgefordert, das Territorium der EU innerhalb von sechs Wochen zu verlassen ... und plötzlich ist Claires Zukunft ungewisser denn je.

Diese Geschichte ist im Rahmen des #14DaysofOutlander Events entstanden, der von @scotsmanandsassenach​ initiiert wurde.

Kapitel 1: 14 Monate

         "Nein! Ich kann das nicht tun, Janet!"

         Jamies Stimme klang gedämpft, aber immer noch hörbar durch den Spalt der Tür, die zur Küche des Hauses führte.

         "Hast du nicht die Nachrichten gesehen, du Blödmann?! In den nächsten sechs Wochen müssen alle Inhaber englischer Pässe das Gebiet der Europäischen Union verlassen, sonst werden sie auf die Kanalinseln deportioert!"

         Janet Murray seufzte. Dann fuhr sie fort:

         "Vorausgesetzt, dass der verrückte Vladimir de Salty Brownson aus der Downing Street Nr. 10 den Waffenstillstand mit Frankreich, Belgien und den Niederlanden nicht bricht!"

         "Das kann ich nicht tun, Janet!"

         Jamie klang erschöpft und traurig.

         Für einen Moment wurde es still.

         "Bruder! Ich weiß nicht, ob dir klar ist, welche Gefahr diese Situation darstellt! Wenn du nicht mit Claire reden willst, werde ich es tun, und du willst nicht, dass ich es tue, oder?"

         "Auf keinen Fall, Janet!"

         "Also, wirst du noch heute mit ihr reden?"

“Die Tür” by PhotoMIX-Company

         Claire war gerade aus ihrem Zimmer im ersten Stock gekommen. Sie wollte Janet (die Jenny genannt wurde) fragen, ob sie ihr wie immer im Haushalt helfen könne. Aber jetzt, da sie das Gespräch zwischen den Geschwistern zufällig mitangehört hatte, wich sie zurück. Leise ging sie wieder die Treppe hinauf, und die schwere Last, die sich beim Zuhören auf ihre Brust gelegt hatte, schien mit jedem Schritt an Gewicht zuzunehmen. Vor vierzehn Monaten war sie in dieses Haus gekommen. Es war ihre Zuflucht. Zumindest dachte sie das bis jetzt.

         Claire konnte sich nicht erinnern, sich jemals zuvor so sicher oder so glücklich gefühlt zu haben. Natürlich, sie hatte in ihrer Jugend viele glückliche Momente erlebt, und unter der Obhut ihres Onkels Lamb hatte sie sich auch behütet gefühlt. Aber in all den Jahren, meist in den Stunden vor dem Einschlafen, schlichen sich Zweifel und Ängste in ihre Gedanken ein. Zweifel, dass sie jemals wirklich dauerhaftes Glück erfahren würde. Und die Angst, die ständige Angst davor, was passieren würde, wenn Onkel Lamb, der Letzte ihrer Verwandten, sterben würde? Der Gedanke, plötzlich ganz allein auf dieser Welt zu sein, erfüllte sie mit Beklommenheit. Als Frank Randall dann in ihr Leben trat, dachte sie, sie hätte eine Antwort auf diese Sorgen gefunden. Claire war neunzehn und bis über beide Ohren verliebt, aber es dauerte nicht lange, bis sie erkannte, dass sie sich in diesem Mann, ihrem jetzigen Ehemann, mehr als getäuscht hatte. Bereits in einem frühen Stadium ihrer Ehe (sie lebten noch in Cambridge, wo Frank an der Universität lehrte) betrog er sie. Er traf sich weiterhin ununterbrochen und regelmäßig mit Mitarbeiterinnen der Universitätsfakultät und mit Studentinnen, die er schon vor ihrer Ehe getroffen hatte. Und natürlich setzte er dieses Verhalten fort, als sie nach Amerika verzogen, wo Frank eine Stelle an der Harvard Universität annahm.    

         Als sie Boston vor vierzehn Monaten nach fast zehn Jahren Ehemartyrium verließ, war sie gebrochen, völlig erschöpft - und wieder verängstigt. Claire hatte die ausgestreckte Hand dieses seltsamen Mannes, der sich ihr unter einem französischen Namen als deutscher Staatsbürger britischer Herkunft vorgestellt hatte, wie eine Rettungsleine gegriffen. Sie war zu erschöpft, um auch nur darüber nachdenken zu wollen, wohin das alles sie führen könnte. Claire konnte nur hoffen, dass die Hilfe, die er ihr anbot, sie auf ihrem Weg zu einem Leben in Freiheit und Frieden einen Schritt weiterbringen würde.

         Alles war so schnell geschehen. Auf dem Flug nach Berlin hatte sie die meiste Zeit geschlafen, nur einmal wachte sie auf. Es war auf dem Flughafen Stockholm Arlanda, wo sie das Flugzeug wechseln mussten. Als sie auf dem Flughafen Berlin-Schönefeld angekommen waren, hatte er sie sanft geweckt. Die Abholung ihres Gepäcks und die Fahrt vom Flughafen zu ihm nach Hause (wie er es nannte) war wie ein flüchtiger Traum an ihr vorbeigegangen.

“Haus” by MichaelGaida 

         Dann waren sie endlich angekommen. Der Anblick des herrschaftlichen Hauses und des noch größeren Parks, der es umgab, wirkte auf sie, als hätte man ihr einen Eimer mit kaltem Wasser über den Kopf geschüttet. Claire fühlte sich plötzlich völlig wach. Dann hatte sich die große Eichentür geöffnet und Jenny war herausgekommen, die sie mit großer Freundlichkeit begrüßt hatte. Ein paar Minuten später saßen sie alle im Wohnzimmer, tranken Tee und aßen Apfelkuchen. Eine Stunde später lag sie in einem frisch gemachten Bett in einem eigens für sie vorbereiteten Raum und schlief tief und fest. Als Claire aufwachte, hatte sie fast achtzehn Stunden geschlafen. Zu ihrer Überraschung stand ein kleiner Tisch mit einer Thermoskanne mit Tee, einer Tupperdose mit Sandwiches, einer Schüssel mit frischen Früchten und einer kleinen Vase mit gelben und roten Tulpen an ihrem Bett. Sie erinnerte sich auch jetzt noch, wie die erfahrene Pflege sie zu Tränen gerührt hatte. Seit den letzten Tagen, die sie mit ihrem Onkel Lamb verbracht hatte, hatte sich niemand mehr so um sie gekümmert.  

        Mit jedem Tag, an dem sie in Wilhelmshorst blieb, wurde Claire mehr und mehr ein Teil der Familie. Jenny war für sie eine gute Freundin geworden, fast eine Schwester. Nach einer kurzen Phase, in der sich die Frauen zuerst ein wenig  distanziert begegnet waren, öffneten sie sich einander und hatten immer mehr Freude an der gemeinsamen Arbeit im Haus, dem Einkaufen oder an der Gartenpflege, die sie zusammen erledigten. Auch Ian war ein guter Freund geworden. Während Claire die praktische Seite von Jenny schätzte, liebte sie es, sich mit dem Mann zu unterhalten, der so ruhig und besonnen schien und daher das genaue Gegenteil seiner Frau war.          Auch Ian der Jüngere, Caitlin, Katherine und Michael, die Kinder der Murrays, hatten Claire sofort in ihr Herz geschlossen. Und das Gefühl war völlig gegenseitig. Sie war dankbar, wieder etwas eigenes Geld zu haben, als das erste Weihnachten kam und sie kleine Geschenke an die Kinder, aber auch an den Rest der Familie überreichen konnte.

         Und dann war da noch ... James Alexander Malcolm MacKenzie Fraser, genannt Jamie.          Seinen wahren Namen hatte er ihr erst offenbart, nachdem Claire sich für einige Tage bei den Frasers/Murrays eingelebt hatte. Er war derjenige, der sie in einer 'Tour de Force' vor einem letzten gewalttätigen Angriff ihres Mannes bewahrte und sie mit nach Berlin nahm. Anders als Jenny, die ihr Herz auf der Zunge trug, und Ian, dem besonnenen Denker, wurde sie aus ihm nicht schlau. Immer begegnete er ihr mit großer Freundlichkeit, war großzügig und hilfsbereit. Aber gleichzeitig hielt James Fraser immer Abstand und blieb die meiste Zeit still.           Und doch fühlte sich Claire auf unerklärliche Weise zu ihm hingezogen. Sie bemerkte dies zum ersten Mal, als Jamie für einige Tage geschäftliche Termine in Düsseldorf wahrzunehmen hatte. Mit Erstaunen stellte sie fest, dass seine Abwesenheit bei ihr Gefühle der Leere und des Verlusts auslöste. Doch immer, wenn er von solchen Geschäftsreisen zurückkehrte, füllte sich ihr Herz mit Dankbarkeit und Freude. Obwohl es keinen wirklichen Grund dafür gab, Angst zu haben, fühlte sie sich immer sicherer, wenn er zu Hause war. Wenn sie ehrlich zu sich selbst war, konnte Claire nicht leugnen, dass seine Anwesenheit ihr ein Gefühl von Sicherheit und Frieden vermittelte. Und dann, vor etwas mehr als sechs Monaten, während er wieder auf einer dieser Geschäftsreisen war, hatte sie sich gefragt, ob er in den Städten, in die er regelmäßig reiste, Frauen traf. Aber Claire wies die Idee sofort zurück. Sie hielt ihn nicht für einen solchen Mann ... und wenn er es doch war, dann ging sie das nichts an. Zwei Monate später dann (Jamie war auf einer Konferenz in Stuttgart) ertappte sie sich bei der Frage, ob sie in ihn verliebt war. Aber auch diesen Gedanken verwarf sie sofort. Zum einen war sie sich seit ihrer Ehe mit Frank nicht mehr sicher, was Liebe eigentlich sein sollte. Zum anderen war ein solcher Gedanke völlig aussichtslos. Jamie zeigte kein Anzeichen für ein größeres Interesse an ihr und wie würde es aussehen, wenn sie ... Nein, das konnte sie nicht tun. Was würden Jenny und Ian denken? Würde es nicht so aussehen, als würde sie die Situation ausnutzen? Nein, es wäre am besten, wenn die Dinge so bleiben würden, wie sie sind. Sobald die Erbschaftsfragen geklärt waren, könnte sie sich eine eigene Wohnung suchen. Dann könnte sich auch nach einem neuen Job umsehen und... alles würde anders aussehen. Dann vielleicht ... wenn Jamie ... ja, dann gab es vielleicht eine Chance auf Glück? Liebe? Sie wusste es nicht.          Doch jetzt würde sie nie herausfinden, wie eine gemeinsame Zukunft mit Jamie vielleicht ausgesehen hätte. Ihr ganzes Leben in Wilhelmshorst würde nun zu Ende gehen, nur weil einige Politiker ihre Machtgier nicht in Schach halten konnten. Noch bevor sie ihr Zimmer erreichte, liefen ihr die Tränen über die Wangen.

“Tee” by StockSnap

         Zwei Stunden später hallte Jennys Stimme laut, aber freundlich durch den Saal:

         "Claire, kommst du? Der Tee ist fertig!"

         Claire öffnete ihre Tür.

         "Ich bin gleich da."

         Ein paar Minuten später betrat sie das Wohnzimmer, in dem Jenny gerade den Kaffeetisch gedeckt hatte. Jamie stand mit über der Brust verschränkten Armen an udn den Rücken ihr zugekehrt, an einem der großen Fenster.

         Dann fiel Claires Blick auf den Tisch.

         "Warum hast du den Tisch nur für zwei Personen gedeckt?", fragte sie Jenny.

         "Oh, äh, uhm, Ian hat mich und die Kinder eingeladen, den Zoo zu besuchen. Wir wollen gleich starten ..."

         "Aha."

         Claire nickte. Sie versuchte, ruhig zu bleiben.

         Jenny verließ den Raum und Jamie drehte sich zu ihr um. Er lächelte, zumindest versuchte er es. Mit seiner rechten Hand zeigte er auf einen Sessel am Couchtisch. Claire nickte und setzte sich. Jamie setzte sich auf das kleine Sofa, so dass sie über Eck saßen.

         Sie griff nach der Teekanne und goss Tee ein, zuerst für Jamie, dann für sich selbst. Als sie die Teekanne wieder auf den Teewärmer stellte, hörten sie die Haustür zuschlagen, und kurz darauf fuhr das Auto der Murrays vom Hof.

         Jamie leerte seine Teetasse und hielt sie Claire hin, die sie erneut füllte. Als auch sie ihre Tasse geleert hatte, drehte er sich zu ihr und sagte:

         "Claire, ich muss etwas sehr Wichtiges mit dir besprechen."

        Obwohl sie wusste, worum es ging, und obwohl sie zwei Stunden Zeit gehabt hatte, sich innerlich auf dieses Gespräch vorzubereiten, begannen ihre Hände leicht zu zittern. Hastig setzte sie ihre Teetasse ab.

         "Jamie, ich weiß. Ich habe zufällig Teile Deines Gesprächs mit Jenny in der Küche mit angehört. Bitte glaube mir, ich wollte Euch nicht belauschen, es war nur ein Zufall."

         Er sah sie mit weit geöffneten Augen an, unterbrach sie aber nicht.

         "Ich habe natürlich die Nachrichten im Fernsehen gesehen... Ich wusste, dass so etwas kommen würde. Du musst Dir keine Sorgen machen. Ich werde so schnell wie möglich nach England zurückkehren. Ich weiß noch nicht, was passieren wird oder wo ich leben kann, aber ich bin sicher, dass ich einen Weg finden werde..."

         Wieder schaute Jamie sie mit großem Erstaunen an. Claires Augen zeigten den gleichen verängstigten Blick, den er schon einmal gesehen hatte - vor vierzehn Monaten, als er ihr zum ersten Mal begegnete. Alles begann an diesem Tag - in einer kleinen Kunstgalerie in Boston.

#Outlander #14DaysofOutlander #Outlander Fan Fiction #Outlander Fan Fiction Deutsch #Claire Beauchamp #Jamie Fraser #Ian Murray #Jenny Murray #Berlin #Deutschland #Boston #Frank Randall #Lambert Quentin Beachamp

[agradert]

Des a no…

Ich mag ja die Geschichten des österreichischen Schriftstellers Alexander Roda Roda, in denen er die Zustände in der k.u.k.-Armee, und insbesondere in deren Offizierskorps, satirisch aufs Korn nahm. Eine seiner Geschichten, ich habe leider den Namen vergessen, geht so: ein Soldat wacht früh im Feldlager auf und ist genervt. Er konnte nicht richtig schlafen, es … Weiterlesen Des a no…

View On WordPress

[hoerbahnblog]

Halloween – "Das Haus ohne Türen" – eine Geschichte von Arina Molchan

Die Angst vor der Angst – Wenn Halloween zur Herausforderung wird Ohne Frage, Halloween ist eine aufregende Zeit. Gruselige Kostüme, schaurige Dekorationen und Süßigkeiten im Überfluss lassen unsere Herzen schneller schlagen. Doch was passiert, wenn die Furcht vor der Furcht selbst zum Albtraum wird? Die Angst vor der Angst hat sich still und heimlich in unseren Köpfen breitgemacht. Stellt euch…

View On WordPress

#Alexander Wachte #Arina Molchan #da ist etwas im Wasser #das Böse #Grauen #Halloween #Ina Maschner #Türen #Uwe Kullnick #Wasser

[hikikomorieus]

Mensen op de trein. Valiezen, laptoptassen. Koffertjes. Volgepakt met belangrijke documenten, opdrachten van hun baas en dure balpennen. Ze geeuwen, turend, scrollen over hun smartphone en zuchten omdat twee vrouwen te luid bezig zijn over de vaat die ze thuis hebben laten staan. Tonen hun ticket, mompelen ‘alsjeblieft’ en ‘dank je’ als de conducteur een gaatje knipt en staan recht als de trein snelheid inboet. Ze sjokken naar hun werk, klagen over hun rug, denken aan het examen van hun kind later op de dag en drinken koffie uit hun thermoskan. Na een dag zonder noemenswaardige gesprekken, tenzij je de preek van hun baas (de man met het kapitaal, die alles draaiende houdt, die verantwoordelijkheid uitstraalt, die zijn korte zwarte haren netjes kamt en zijn hemd tot de bovenste knoop dicht om een lelijke das erboven te dragen) meerekent, stappen ze opnieuw die trein op. Blij terug thuis te zijn, waar ze elke dag hetzelfde nietszeggende gesprek over hun dag voeren, en uitkijken naar de volgende vakantie. All-in resort, weekje aan het zwembad. ‘Hoe ging je examen vandaag, kind?’

Laat mij alsjeblief géén van dat soort mensen zijn.

Ik laat mijn kot achter in chaos. Mijn bed ligt vol met chips, mijn asbak smeult nog na en de gemorste koffie op mijn tafel krijgt tijd om op te drogen, want een nieuwe dag wacht, al bijna veertien uur lang. Ik stap de aula binnen, en de studenten kijken naar mij, zoals ze naar elke laatkomer kijken. Ze keuren me stilzwijgend af, merken van ver de prutjes in mijn ogen en ruiken mijn ongewassenheid. Ik ga zitten en vul zo goed mogelijk de vragen in. Wat waren de oplossingen die De Tocqueville voorstelde om Vermassung tegen te gaan? Wat verstaan we onder ‘nouvelle philosophie’? Leg uit waarom De Man tegen parlementisme was.

Ik denk bij mezelf dat dit is wat ik wilde. Geleerd zijn, filosofen bestuderen, politiek rechts met gestaafde argumenten neersabelen. Maar is gaan waar ik naartoe wil vanaf waar ik vandaan kom echt wel al die moeite waard?

‘Vandaag ga ik u leren rollen, man.’ Hij zegt het met plagende pretlichtjes in zijn ogen. Wij zijn op het kot van Alexander, medestudent en net als ik een potentieel verloren ziel. Hij toont een rolblaadje, en legt een filtertje aan de linkerkant. Ik doe hem, niet erg geïnteresseerd, na. Zijn vrienden lachen altijd met mijn sigaretten, die ik gewoon in de winkel koop, en uit het blauwe pakje haal alvorens op te steken. Ze voelen zich stiekem superieur als ze op enkele seconden een perfecte, dunne saf hebben gerold, waar nog wat tabak uit puilt aan het einde. Fier stelen ze iemands aansteker, vaak de mijne, en genieten ostentatief van hun eerste trek. Hij doet niet mee aan dat superioriteitsgevoel, maar voelt zich duidelijk schuldig tegenover mij dat zijn vrienden dat wel doen. Hij bedoelt het goed, dus ik probeer te luisteren tijdens zijn uitleg.

Vijf lange minuten later heb ik het blaadje toegekregen, toegelikt, en hoewel de tabak krijst om een ander velletje zegt Tijs dat hij er voor een eerste sigaret niet slecht uitziet. In mijn handen ligt een troosteloos opgerold stuk papier, dat zelfs een uitgemergelde zwerver, smachtend naar een sigaret zelfs voor vijf euro niet aan zijn lippen zou zetten. ‘Er is wel nog werk aan voor je een joint voor ons mag rollen’, grijnst hij. Zijn vers gerolde joint brengt hij tussen zijn tanden, en de kamer wordt gevuld met een sterke, rustgevende, alles versmachtende geur van marihuana, als hij voor de eerste keer uitblaast.

#nederlandstalig #vlaams #tekst #schrijfsel #ikhaathashtags #fuckhashtags #anarchie #fuckbureaucratie #fuckambtenarij #marihuana #misfits #misfit #nederlands #tekstje #schrijfseltje #proza

[dickvanas]

Dick’s Prikkels: De Wereld Op Zijn Kop

Reactie lezer, zei reageerde op het verhaal over de ouders die hun Smartphones meer bij hun baby’s moeten weghouden (Tweede Paasdag, 10 april) ‘Geweldiggggggv Dankuwel, groet van Wilma’.

 Beste lezers, vanaf volgende week verschijnt er iedere maand een: Dick’s Magazine. Hierin verzamel ik de beste verhalen van de afgelopen maand van mijn website: dickvanas.nl. Een prima blad om in bed te lezen, maar ook mooi als van papier houdt! Gewoon in alle rust de afgelopen maand nog eens lezen. Jullie kunnen Dick’s Magazine iedere maand bestellen voor 38,- euro, online via [email protected].

- Het treinverkeer langs station Voorschoten wordt op 21 april hervat in plaats van 18 april, meldt een woordvoerder van ProRail. Het spoorbedrijf had eerder gedacht dat het treinverkeer tussen Leiden en Den Haag dinsdag weer kon worden opgestart. Het herstellen van het spoor na het ongeval met twee treinen en een bouwkraan, waardoor een persoon om het leven kwam, duurt evenwel langer dan verwacht.

- In de provincie Granada, in het zuiden van Spanje, heeft een 50-jarige vrouw vrijwillig 500 dagen in volledige isolatie doorgebracht in een grot die 70 meter onder de grond ligt. Beatriz Flamini, een bergbeklimster en speleologe, betrad de grot in november 2021 en kwam vrijdagochtend breed glimlachend terug naar boven in een zonnebril en helm. Een documentaireploeg heeft haar ervaring in beeld gebracht.

- Klanten van Vodafone kunnen weer mobiel bellen en gebeld worden. Het is ook weer mogelijk om het alarmnummer 112 te bellen. De landelijke storing lijkt daarmee opgelost, meldt de provider. De storing bij de telecomaanbieder trof zo’n derde van het mobiele netwerk van het bedrijf. Op het getroffen deel kon dat mobiel bellen onmogelijk maken. Ook bellen naar alarmnummer 112 kon moeilijker gaan. Veel gemeenten, ziekenhuizen, onderwijsinstellingen en bedrijven hadden last van de storing. Ze waren niet bereikbaar, of heel slecht.

- Vandaag Inside had kritiek op de nieuwe podcast van de Koning. Het was volgens Johan Derksen en kornuiten ‘net een toneelstukje’. Maar dat is VI toch ook dagelijks?

- Niet ADO uit zijn woonplaats Den Haag, maar Ajax uit Amsterdam. Koning Willem-Alexander ‘durft het aan’ om toe te geven dat hij voor Ajax is. De podcast is via de website te volgen in het item van vorige week!

 - De gemeente Zoetermeer is des duivels omdat het onderzoek naar de toekomst van de geboortezorg in die stad, anders gaat dan zij altijd dachten. Het HagaZiekenhuis wil enkel onderzoeken hoe die zorg op een verantwoorde manier is weg te halen, staat in een brief die de gemeenteraad donderdagmiddag heeft gekregen. Er wordt sowieso niet onderzocht hoe het behouden kan blijven. 'Ik ben boos. Dit is gewoon niet akkoord', zegt een zeer gepikeerde wethouder Ingeborg ter Laak.

 - 'We gaan ons hier niet zomaar bij neerleggen', zegt vader Roel. Woede, onbegrip en verdriet heersen onder de ouders van 49 kinderen uit Den Haag, Leidschendam-Voorburg en Rijswijk die dit jaar zijn uitgeloot bij alle zes de middelbare scholen die zij opgaven. Ruim twintig van hen hebben zich verenigd en zijn van plan de strijd aan te gaan.

 - De twee demonstranten die woensdag werden opgepakt bij het bezoek van de Franse president Emmanuel Macron aan het Amsterdamse Science Park, zitten nog vast. Dat meldt hun advocaat Willem Jebbink van Jebbink Soeteman Advocaten. Ook zou Macron volgens Jebbink geen aangifte hebben gedaan.

 - W8 ff, brb (wacht even, be right back). Veel bekende afkortingen zijn gebleven, maar de klassieke sms lijkt nu echt op sterven na dood. Sinds drie jaar daalt het aantal sms’jes weer flink, blijkt uit nieuwe cijfers. Dat maakt de weg vrij voor een andere functie, die alleen maar populairder wordt. ,,Want 98 procent van de sms’jes wordt binnen drie minuten geopend.”

 - De twee rijtuigen van de trein die vorige week bij Voorschoten in een weiland terechtkwamen, zijn dinsdag op een speciaal rijdend platform gehesen om te worden afgevoerd. Vanwege de harde wind werden de bergingswerkzaamheden kort stilgelegd, maar aan het begin van de avond is de operatie hervat.

 - De kinderhartchirurgie moet definitief weg bij het LUMC in Leiden. Dat meldt het ministerie van Volksgezondheid donderdagochtend. Minister Ernst Kuipers houdt vast aan zijn eerdere besluit om deze zeer gespecialiseerde vorm van zorg te concentreren in Groningen en Rotterdam. 'Dit besluit heeft grote impact en toch is het - in het belang juist van die patiënten - noodzakelijk om dit te doen', zegt Kuipers.

 - Er zijn steeds minder 06-nummers beschikbaar. Dat blijkt uit de nieuwe Telecommonitor van de Autoriteit Consument en Markt (ACM). Opvallend is dat Nederlanders steeds minder vast bellen en dat het traditionele sms’je nu eindelijk echt op zijn retour lijkt. Nederlanders belden vorig jaar 4,8 miljard minuten via de vaste lijn, bijna de helft minder dan in 2019. Ter vergelijking: met de bijna 22 miljoen mobiele telefoons werden er vorig jaar 43 miljard belminuten geregistreerd. Het aantal verstuurde sms’jes daalde in de afgelopen vier jaar van 3,3 miljard in 2019 naar 1,8 miljard vorig jaar.

 - De markt in de binnenstad van Leiden kan voorlopig gewoon doorgaan: de gemeente heeft een nieuwe kramenzetter gevonden om de markt op te bouwen. De komende vier weken gaat Robin Heikens Verhuur uit Oudewater aan de slag om de kramen neer te zetten. Er moest iemand anders worden gezocht nadat kramenzetter Paul Verschoor besloot er per 1 april mee op te houden. Woensdag kwam er witte rook: de komende vier weken gaat Robin Heikens de kramen neerzetten. 'Als de samenwerking de komende weken bevalt, wordt gekeken of dit wordt omgezet in een samenwerking voor onbepaalde termijn', laat Leiden weten. Omdat het 'even wennen' is om een onbekende markt op te bouwen, start Heikens daar de komende weken al op vrijdagavond mee. Daarna is het de bedoeling dat er weer in de gebruikelijke uren op zaterdagochtend wordt opgebouwd.

 - Philips roept 1233 slaapapneu-apparaten terug in Frankrijk en de Verenigde Staten. Dat meldt een woordvoerder van het zorgtechnologieconcern. Het gaat om apparaten van het type DreamStation, waarmee onder meer mensen met slaapapneu geholpen worden tijdens het slapen.

 - De Inspectie Leefomgeving en Transport (ILT) legt een boete op aan Heineken voor het niet naleven van de regels rondom statiegeld. Sinds 1 april is statiegeld op blik verplicht, maar de brouwerij produceert en verkoopt nog steeds blikjes zonder statiegeld. Dat bleek vorige week uit onderzoek van deze site. De boete bedraagt 15 cent per blikje en kan oplopen tot 1 miljoen euro.

 - Het was de dinsdag na het paasweekend druk op de wegen tijdens de ochtendspits. Een woordvoerder van de ANWB laat weten dat de piek om 08.25 uur was. Toen stond er 844 kilometer file. Daarna nam het aantal files af. Kort na 09.30 uur stond er nog ruim 200 kilometer file. ,,De dagelijkse files waren vandaag langer dan anders. Veel mensen gaan na de paasdagen weer naar hun werk”, zegt de woordvoerder. Tijdens de ochtendspits was er er onder meer veel vertraging op de A4. Op de wegen richting Amsterdam is het nog steeds druk. Dat is mede het gevolg van een ongeval.

 - De politie in Limburg is verbolgen over ‘een misselijkmakende’ grap van een minderjarige jongen. Zondag belde de jongen 112 met de melding dat er midden in een bos in Landgraaf een dood kind zou liggen. Nadat de politie groots was uitgerukt, bleek dit niet te kloppen. De minderjarige jongen deed mee aan het spelletje 'doen, durven of waarheid’. Hij moest een zogeheten durf-opdracht uitvoeren. De jongen belde 112 met de valse melding. Ambulance, meerdere patrouilles, een rapid responder en ambulance werden naar locatie van melding gestuurd, maar troffen geen lichaam van een kind aan.

 - De oud-topman van luchtvaartmaatschappij KLM, Pieter Elbers, heeft vorig jaar bijna 1,4 miljoen euro meegekregen. Dat bestond uit negen maanden salaris van in totaal 480.543 euro en een transitievergoeding van 894.214 euro, staat in het jaarverslag van de luchtvaartmaatschappij.

(Door Dick van As)

[freigeistin77-blog]

Lesetipp: In dieser wahnsinnigen Zeit, tut es gut sich mal abzulenken und mal wieder ein Buch zu lesen!

„ Die Walküre Swanhild“, von Alexander A. Gronau ein sehr empfehlenswerter Autor faszinierende Bücher hergestellt im Eigenverlag.

Mytischer Roman. Der junge Romantiker Armin Hollenstein wird im Jahre des deutschen Befreiungskrieges 1813 zur Testamentseröffnung auf eine Felsenburg geladen, die inmitten einer Gebirgslandschaft abgelegen liegt. Kaum angekommen, rast eine gischtweiße Kutsche mit neun vorgespannten Schimmeln den Berghang heran und verunglückt vor einem Abgrund. Die Erbengemeinschaft birgt aus der umgestoßenen Kabine eine hochgewachsene Frau schwanenweißen Teints. Zusammen mit dem nicht minder mysteriös lichten Kutscher trägt Armin Hollenstein die ätherische Dame, welche die Schwanengräfin geheißen wird, auf die Burg, wo man sie in einer Kemenate bettet. Er erfährt, daß die Schwanenschöne inkognito durchs Land reist. Unter den Erben entfachen sich darum wildeste Gerüchte, während der junge Dichter Armin Hollenstein bei der Ohnmächtigen wacht. Bis zu ihrem Erwachen erfährt er an ihrer Seite mystische Traum-Gesichte, die ihn die Schwanengräfin als seine ewige Geliebte und Walküre Swanhild entdecken. Da das umliegende Gebirge neun Gipfel aufweist, die Burghalle neun Türen besitzt, die Kutsche neun Schimmel zogen, neun Walküren Freyjas überliefert sind und die Germanen neun Welten kennen, beginnt Armin von Hollenstein die Bedeutung des Ortes zu ahnen.

Der neben einem Notar und den insgesamt neun Erben anwesende Pfarrer weiß durch alte Urkunden vom Geheimnis der Stätte und trägt den Rufmord ins Umland, bei der unsterblich Erhabenen handle es sich aufgrund ihrer Blässe um eine Vampirin. In der entstehenden Bedrängnis weiht die Walküre den jungen Romantiker als ihren ewigen Geliebten darin ein, daß ihnen nur neun Tage verbleiben, um eine heilige Handlung vorzunehmen, die sich auf alle Epochen der Menschheitsgeschichte heilend auswirkt.

http://www.bibliotheknemeton.de/DieWalkuereSwanhild.html

[underthewingsofthblackeagle]

“Berliner Fernsehturm” * Foto: BernardoUPloud

Nach ihrer gescheiterten Ehe mit Frank Randall findet Claire Beauchamp in Berlin ein neues Zuhause. Doch dann brechen Spannungen zwischen dem zwischenzeitlich aus der EU ausgeschiedenen Großbritannien und der EU aus und alle Inhaber eines englischen Passes werden aufgefordert, das Territorium der EU innerhalb von sechs Wochen zu verlassen … und plötzlich ist Claires Zukunft ungewisser denn je.

Diese Geschichte ist im Rahmen des #14DaysofOutlander Events entstanden, der von @scotsmanandsassenach​ initiiert wurde.

Hinweis: Dieses Kapitel enthält die Erwähnung häuslicher Gewalt und suizidaler Gedanken. Sollten diese Dinge in Ihnen etwas triggern, so überspringen Sie dieses Kapitel bitte.

Kapitel 3: 14 Sekunden (1)

         Etienne Marcel de Provac Alexandre war zufrieden. Nein, Etienne Marcel de Provac Alexandre war nicht zufrieden. Er konnte gar nicht zufrieden sein, denn in Wirklichkeit gab es ihn ja gar nicht. Es war James Alexander Malcom McKenzie Fraser, der damit zufrieden war, dass Etienne Marcel de Provac Alexandre, sein Alias, auch diesen Auftrag erfolgreich abgeschlossen hatte. Weder bei den  Verhandlungen noch beim Abschlusses jenes besonderen Handelsvertrages mit den Argentiniern, hatte es irgendwelche Probleme gegeben, so dass er seinen Auftrag in der vorgesehenen Zeit beenden konnte.

“Buenos Aires - Skyline” by maymuc

         Der Erfolg, mit dem er seinen Auftrag hatte abschließen können, half ihm ein wenig über die Unannehmlichkeiten hinweg, die sein Weiterflug nach Boston mit sich brachte. Für die 8.500 Kilometer hatte er mehr Zeit einplanen müssen, als für den Rückflug von Boston nach Berlin. So flog er kurz nach acht Uhr abends von Buenos Aires-Ezeiza zuerst nach Lima, wo er auf dem Jorge Chavez International Flughafen einen Zwischenstopp von 80 Minuten einlegen musste. Dann konnte er eine Maschine besteigen, die ihn von der Peruanischen Hauptstadt nach Florida brachte. Er nutzte die Zeit im Flugzeug, um etwas zu schlafen.

         Als er auf dem Miami International Airport angekommen war, genehmigte er sich zuerst ein ausgiebiges Frühstück. Dann wanderte er ein wenig herum, einfach um sich zu bewegen und anschließend vertiefte er sich in diverse Wein-Magazine. Während er noch lesend auf seinen Anschlussflug nach Boston wartete, sprach ihn ein älterer Herr auf diese Lektüre an.          Entsprechend seiner Legende stellte er sich als französisch stämmiger Weinhändler vor, der im Auftrag des Berliner Unternehmens “In Vino Veritas - Internationale Weine und Spirituosen” weltweit neue Weine suchte bzw. Weinverkäufe an Partner vermittelte.          Dieses Unternehmen - “In Vino Veritas” - gab es wirklich. Und sollte jemand auf den Gedanken kommen, nähere Untersuchungen über diese Firma anzustellen, so würde er nichts anderes als einen florierenden Wein- und Spirituosenhandel mit Sitz in der deutschen Hauptstadt vorfinden.Jedesmal, wenn James Fraser diesen Namen nannte oder seine mit diesem Firmennamen versehene Visitenkarte weitergab, musste er sich zwingen nicht zu lächeln. Die Ironie dieses Namens hatte ihn, als Ernst Neuenburger ihm zum ersten Mal davon erzählte, laut loslachen lassen. Denn in dem Wein, den diese Firma vertrieb, lag keinerlei Wahrheit. Im Gegenteil, dieser Wein war nichts als Täuschung. “In Vino Deceptio” wäre der zutreffende Name gewesen, doch aus sehr nachvollziehbaren Gründen war dieser Name nicht gewählt worden. Ernst Neuenburger hatte Jamies lautes Lachen damals nur mit dem Satz quittiert:

         “Ironie ist eine der besten Gaben um die Herausforderungen dieses Leben zu überstehen.”

         Der ältere Herr, der ihn auf dem Flughafen in Miami ansprach, machte einen harmlosen Eindruck. Er zeigte weder ein größeres Interesse an dem persönlichen Hintergrund seines Gesprächspartners, noch an dessen Geschäftsbeziehungen. Es schien, als wolle er die eigene Wartezeit einfach damit überbrücken, dass er mit einem ihm angenehmen Gesprächspartner über ein Thema philosophierte, an welchem beide Interesse hatten. Jamie konnte das nur Recht sein. 

         Es war seiner gründlichen Vorbereitung durch die Mitarbeiter von Ernst Neuenburger geschuldet, dass Jamie sich nicht nur sehr gut in europäischen, sondern auch in australischen, neuseeländischen sowie nord- und südamerikanischen Weinsorten und den entsprechenden Märkten auskannte. In ihrem Auftrag hatte er die Österreichische Weinakademie besucht und dort die Ausbildung als Weinakademiker mit dem Wein Diploma, auch als “International Wine Specialist” bekannt, abgeschlossen. Damit wurde er nicht nur in den “Club der Weinakademiker” aufgenommen, dessen Mitglieder in 41 Ländern der Welt tätig waren, sondern erwarb auch die Voraussetzung um später den “Master of Wine”-Abschluss erwerben zu können. Jamie hatte die mit dieser Ausbildung verbundenen Mühen gern auf sich genommen, halfen sie ihm doch nicht nur, seinen verdeckten Auftrag zu erfüllen, sondern erhöhten zugleich den eigenen Status in seinem wirklichen Geschäftsleben. Dass seine Zertifikate und Urkunden sowohl auf seinen Aliasnamen als auch auf den Namen James Fraser ausgestellt wurden, darum hatten sich Neuenburgers Mitarbeiter ebenfalls gekümmert.

         So unterhielt sich Etienne Marcel de Provac Alexandre mit dem älteren Amerikaner, der sich als Bob Snider (“der aus Boca Raton, nicht der Folk-Sänger aus Kanada”) vorgestellt hatte, fast eine Stunde lang über amerikanische, französische und deutsche Weine. Dann wurde sein Flug aufgerufen und Etienne Marcel de Provac Alexandre verabschiedete sich herzlich von seinem Gesprächspartner.

“Terminal - Miami International Airport” by Martin St-Amant (S23678) - Eigenes Werk, CC BY 3.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=6281155

         Als James Fraser dann in dem Flugzeug saß, dass ihn endlich an sein letztes Etappenziel bringen sollte, notierte er zuerst stichwortartig die Inhalte seines Gesprächs mit “Bob Snider” und alle Details über den Mann, an die er sich erinnern konnte. Der Senior mochte harmlos sein, doch allein die Tatsache, dass eine ihm fremde Person das Gespräch mit ihm gesucht hatte, verpflichtete ihn, diesen Kontakt seinem Auftraggeber zu melden.          Es war kurz nach drei Uhr am Nachmittag, als seine Maschine auf dem Logan International Airport landete. Mit einem Taxi ließ er sich in das Hotel bringen, in dem “In Vino Veritas” für ihn das sogenannte “Boston Studio” gebucht hatte. Als er den Raum betrat, musste er lächeln. Die Zusammenstellung des Mobiliars in den unterschiedlichen Hotels dieser Erde verwunderte ihn immer wieder aufs Neue. Hier war es die Mischung aus modernen und auf alt getrimmten Möbeln, die ihn leicht seinen Kopf schütteln ließ. In einer solchen Mixtur würde er sich nie wirklich wohlfühlen. Aber vielleicht war das auch besser so. Dieses Unwohlsein, das er in solchen Räumen empfand, ließ ihn umso lieber nach Hause zurückkehren. Für James Fraser war nur wichtig, dass die für ihn gebuchten Hotels über einen Fitnessbereich verfügten, der 24 Stunden lang geöffnet war. Und genau dahin begab er sich, nachdem er ein leichtes Abendessen im Hotelrestaurant eingenommen hatte. Eine Stunde Workout und eine ausgiebige Dusche später kehrte er in seine Zimmer zurück, wo er dann noch einmal die Planung für den nächsten Tag durchging. Zwanzig Minuten später sank James Fraser, alias Etienne Marcel de Provac Alexandre, in sein Bett und schlief zufrieden ein.

“Luftbild des Hafens von Boston” by ArnoldReinhold - Own work, CC BY-SA 4.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=83686125

         Nur wenige Straßenblöcke von Frasers Hotel entfernt, lag Claire Elisabeth Beauchamp Randall im Bett ihres ehelichen Schlafzimmers. Tränen rannen über ihr Gesicht und benetzten das  Kopfkissen. Obwohl sie bereits seit mehr als einer halben Stunde unter ihrer warmen Bettdecke lag, zitterte sie am ganzen Körper, als stünde sie in einer frostigen Winternacht ohne Mantel im Freien.          Hinter ihr lag ein weiterer Abend voller Streitereien, Beleidigungen und Erniedrigungen. Frank, ihr Ehemann seit fast 10 Jahren, hatte irgendwann wutentbrannt das Haus verlassen. Sie wusste, dass er jetzt in einer der nahegelegenen Bars sitzen und trinken würde. Wenn er irgendeine Frau aufgabeln konnte, die ihn mitnahm, dann war in dieser Nacht nicht mehr damit zu rechnen, dass er nach Hause kam. Ging er jedoch ‘leer aus’, so würde er irgendwann zurückkehren und die Nacht konnte einen noch düsteren Ausgang nehmen.          Frank Randall fand in dieser Nacht keine Frau, die freiwillig ein billiges Hotelbett mit ihm teilen wollte. Er kehrte in das Haus zurück, welches er und seine Frau einmal ihr ‘Zuhause’ genannt hatten. In dieser Nacht wurden Claire Elisabeth Beauchamp Randalls schlimmste Befürchtungen wahr.

         Gut ausgeruht und voller Tatendrang wachte James Fraser am nächsten Morgen auf. Sein erster Gang, nach einem kurzen Besuch des Badezimmers, führte ihn erneut in den Fitnessbereich des Hotels und anschließend unter die Dusche. Gerade als er sich für den neuen Tag frisch eingekleidet hatte, brachte der Zimmerservice das “Continental Breakfast”, welches er am Abend zuvor bestellt hatte. Er frühstückte in aller Ruhe und las dabei auf seinem Tablet in den diversen internationalen Zeitungen, deren Online Ausgaben er abonniert hatte.          Bis zu seinem nächsten Termin, einem Mittagessen mit “Paul Smith”, einem Mann der ebenfalls auf Ernst Neuenburgers Gehaltsliste stand, aber über eine vollkommen andere Legende verfügte, waren noch vier Stunden Zeit. Jamie hatte den Entschluss gefasst, diese Zeit zu nutzen, um sich in der Nähe seines Hotels ein wenig umzusehen. Mit dem Limousinen Service des Hotels ließ er sich zuerst zum Paul-Revere-Haus bringen, um sich eine Stunde später von dort aus zur Old North Church fahren zu lassen. Gern hätte er auch das Museum of Fine Arts besucht, doch dazu war nicht mehr genügend Zeit und so ließ er sich von seinem Fahrer zu jenem Steakhaus bringen, in dem er “Paul Smith” treffen sollte.          Als er dort eintraf, saß sein “Geschäftspartner” bereits an dem für sie reservierten Tisch. Die Männer, die sich noch nie zuvor persönlich gesehen hatten, begrüßten sich wie langjährige Freunde. Niemand hätte vermutet, dass sie sich nur von Fotos kannten, die Ernst Neuenburger einige Zeit zuvor ganz unverfänglich in den Anzeigen eines Weinmagazins platziert hatte. Sie aßen und tranken und unterhielten sich lebhaft (und für in der Nähe sitzende Personen mit zu großen Ohren) ausführlich über aktuelle Trends in der Weinszene, Preise, Bestellmengen und Versandmöglichkeiten. Am Ende des ausführlichen Geschäftsessens unterzeichneten sie gegenseitig Verträge, von denen beide wussten, dass sie nie eine reale wirtschaftliche Entfaltung erleben würden und stießen dann - sich laut mit Champagner zuprostend - auf diesen fulminanten “Geschäftsabschluss” an. Kurz vor drei Uhr am Nachmittag verließen “Etienne” und “Paul”, die sich nur beim Vornamen nannten und sich gegenseitig als “Bruder” ansprachen, das Restaurant. Ihre sonnige Laune stand im krassen Gegensatz zum trüben, herbstlichen Wetter, dass an diesem Nachmittag über die Stadt Boston hereinbrach.          Paul winkte einem vorbeifahrenden Taxi zu und stieg ein. Jamie wartete auf den Limousinen Service, der etwas entfernt geparkt hatte und war aufgrund des doch recht kalten Wetters froh, dass sich der Wagen sogleich in seine Richtung in Bewegung setzte.          Als Jamie noch wartete, fiel sein Blick auf einen Werbeflyer, der von einem leichten Wind über den Gehweg getrieben wurde. Ein Name, der auf diesem Flyer prangte, erregte seine Aufmerksamkeit. Es war der Name eines Malers - Gerhard Richter. Er bewunderte nicht nur die Bilder des Professors, der von 1971 bis 1993 Malerei an der Kunstakademie in Düsseldorf gelehrt hatte und dessen Werke zu den bedeutendsten und teuersten eines lebenden deutschen Künstlers gehörten. Auch von seiner Lebensgeschichte, der Florian Henckel von Donnersmarck in seinem Film “Werk ohne Autor” ein Denkmal gesetzt hatte, war Jamie fasziniert. Ohne lange nachzudenken, bückte er sich und hob den Flyer auf. Noch im Wagen begann er zu lesen. Eine kleine Galerie unweit seines Hotels warb für den Besuch einer Ausstellung, die Richters Leben und Werk dokumentierte. Jamie steckte den Flyer in die linke Brusttasche. Zu gern würde er einen Teil seines freien Abends damit verbringen, diese Ausstellung zu besuchen. Doch jetzt musste er sich erst einmal beeilen, denn für drei Uhr nachmittags Ortszeit, war eine kleine, private Telekonferenz mit dem “Geschäftsführer” von “In Vino Veritas” angesetzt, zu der er nicht zu spät kommen wollte. 

         Während Etienne Marcel de Provac Alexandre seinem Chef im fernen Berlin Bericht über die erfolgreich abgeschlossenen Verträge mit “Paul Smith” erstattete, bahnte sich Claire Elisabeth Beauchamp Randall den Weg durch ihr Viertel. Obwohl das Wetter für die Jahreszeit mit 13,8 Grad Celsius ungewöhnlich kalt war, hatte sie es in ihrem “Zuhause” nach allem, was in der vergangenen Nacht vorgefallen war, nicht mehr ausgehalten. Zuerst hatte sie daran gedacht, in ein nahegelegenes Café zu gehen, in das sie früher regelmäßig als Gast eingkehrt war. Doch der Gedanke, sich auf einen harten Holzstuhl setzen zu müssen, hatte sie davon wieder Abstand nehmen lassen. Nicht weit entfernt gab es auch eine Kirche, die sie in der Vergangenheit immer wieder besucht hatte und die Tatsache, dass die Kirchenbänke mit weichen Sitzpolstern ausgestattet waren, ließ sie ihre Schritte hoffnungsvoll in Richtung dieses Gebäudes lenken. Doch diese Hoffnung sollte enttäuscht werden. An dem - geschlossenen - Hauptportal prangte ein handschriftlicher Hinweis, dass an diesem Tag die Türen der Kirche wegen einer plötzlichen Erkrankung des Küsters geschlossen bleiben würden. Resigniert wandte sie sich um. Wohin konnte sie jetzt noch gehen? Ihr Blick fiel auf eine kleine Galerie, die bis sechs Uhr abends geöffnet hatte. Das waren immerhin noch drei Stunden. Drei Stunden, in denen sie dort Bilder betrachten oder sich vor eines der Kunstwerke setzen konnte. Drei Stunden, in denen niemand sie ansprechen oder irgendetwas von ihr verlangen würde. Drei Stunden, in denen sie in Ruhe über ihre weiteren Schritte nachdenken konnte. Irgendwie musste sie einen Weg aus dieser Misere finden. Sie wusste nur nicht wie. Eines jedoch wusste sie mit einhundert prozentiger Gewissheit: Nie wieder würde sie zu Frank Randall zurückkehren. Keinen einzigen Augenblick würde sie freiwillig noch einmal in der Gegenwart dieses Monsters verweilen. Eher würde sie ihrem erbärmlichen Dasein ein Ende setzen. Schon einmal hatte sie genau darüber nachgedacht. Damals, als am 31. Mai 2018 die Longfellow Brücke nach fünfjähriger Reparatur wieder eröffnet wurde. Doch als sie dann oben auf der Brücke stand, war sie sich nicht mehr sicher, ob ein Sprung von dort das ersehnte Ende ihrer Qual herbeiführen würde. Sie hatte sich abgewandt und war zurückgekehrt. Zurückgekehrt in ihr Leben mit Frank, von dem sie wusste, dass er sie regelmäßig betrog. Zurückgekehrt zu einem Leben in Lüge. Zurückgekehrt zu einem Leben, in dem sie versuchte, ihren ganzen Schmerz mit Alkohol und Tabletten zu betäuben. Doch wenn ihre Erfahrung eines gezeigt hatte, dann dass keine Droge dieser Welt diese Wunden überdecken konnte, insbesondere nicht jene, die Frank ihr in der vergangenen Nacht geschlagen hatte. Irgendetwas musste geschehen.

  “Ausstellung” by beludise

         Zwanzig Minuten vor 16.00 Uhr hatte Jamie die Telefonkonferenz beendet. Durch eines der Fenster seines Zimmers sah er nach draußen und bemerkte, dass sich der Himmel verdunkelte. Ein starker Wind war aufgekommen und Regen begann gegen die Fensterscheiben zu prasseln. Doch selbst wenn es gleich zu gewittern beginnen sollte, er würde sich nicht davon abhalten lassen, die kleine Galerie, deren Flyer er noch immer bei sich trug, aufzusuchen. Er wählte die Nummer der Rezeption und bestellte erneut den Limousinen Service.          Auf dem Weg in das Foyer des Hotels dachte er daran, wie gern er auch mit Jenny, Ian und den Kindern per Videokonferenz Kontakt aufgenommen hätte. Doch das war nicht möglich. Zu groß war die Gefahr, sich selbst, seinen Auftrag und eventuell seine Familie zu gefährden. Aber es würde ja auch nicht mehr lange dauern, bis er sie endlich wieder sehen würde. Am kommenden Abend ging sein Flug und am Tag darauf würde er, mit einem kleinen Umweg über die Zentrale von “In Vino Veritas”, wieder zu Hause eintreffen und sie alle wiedersehen. Schon jetzt freute er sich sehr darauf. Für ihn war seine Familie der wertvollste irdische Besitz und er wünschte sich nichts mehr, als irgendwann selbst eine Familie gründen zu können. Bisher hatte er diesen Gedanken immer von sich geschoben. Während er noch in Schottland lebte, nahmen die Verwaltung des elterlichen Gutes und die politischen Aktivitäten seine ganze Zeit und Kraft in Anspruch. Außerdem hätte er es keiner Frau zumuten wollen, als Ehefrau eines Mannes leben zu müssen, der als verurteilter Hochverräter in einem Londoner Hochsicherheitsgefängnis saß und dementsprechend nicht in der Lage war, seine Familie standesgemäß zu versorgen. Gewichtiger als das war jedoch die Tatsache, dass er “die” Frau, mit der er wirklich sein ganzes Leben verbringen und mit der er eine Familie gründen wollte, noch nicht getroffen hatte. Als er in das Foyer trat und der Rezeptionist ihm sagte, dass sein Wagen gerade vorgefahren sei, ahnte James Fraser nicht, dass er von genau dieser Begegnung nicht einmal mehr eine Stunde entfernt war.

         Claire Beauchamp Randall hatte die Galerie betreten, den Eintritt bezahlt und einen Ausstellungsführer entgegen genommen, den sie sogleich in ihrer Handtasche verstaut hatte. Ziellos war sie durch die Räume gewandert bis sie in einem der hinteren Ausstellungsräume eine kleine Bank fand. Diese stand vor einem Bild, dass einen älteren Mann mit Brille zeigte, der vor einer rötlichen Wand stand. Doch davon nahm sie nur ganz peripher Kenntnis. Viel wichtiger war ihr in ihrer gegenwärtigen Situation, dass auf der Bank eine weiche Polsterung lag. Vorsichtig ließ sie sich darauf nieder und dennoch fuhr ihr der Schmerz durch alle Glieder.

         Als Jamies Wagen am, Bordstein vor dem Eingang der Galerie hielt, hatte es bereits in Strömen zu regnen begonnen. Der Himmel hatte sich bis ins Schwarze verdunkelt und hin- und wieder war ein lautes Donnergrollen zu vernehmen. Carl, der Fahrer der Limousine, parkte nahe des Eingangs und sprang dann mit einem großen schwarzen Regenschirm, auf dem in goldenen Lettern das Logo und der Name des Hotels prangten, schnell aus dem Wagen. Er öffnete Tür auf der hinteren Beifahrerseite und hielt den Regenschirm so, dass Jamie ohne nass zu werden aussteigen konnte. Anschließend begleitete der Chauffeur ihn die wenigen Schritte bis zur Galerie, um dann schnell wieder zum Wagen zurückzueilen, wo er auf die Rückkehr des Gastes warten würde.          Sogleich nach dem er eingetreten war, wurde Jamie von einer freundlichen Mitarbeiterin der Galerie begrüßt. Er bezahlten den Eintritt und erhielt den Ausstellungskatalog. Dann begann er ganz langsam seinen Weg durch die Ausstellung. Es dauerte ungefähr vierzig Minuten, bis er im hintersten Raum der Galerie angekommen war. Schon von weitem sah er das bekannte Foto, welches den Maler vor seinem berühmten Werk “Wand” zeigte. Nur ein einziges Mal hatte sich Richter vor diesem Werk fotografieren lassen. Dieses Foto hatte dann das Titelblatt des Kunstmagazins “art” geziert.

“Locken” by KRiemer          Vor genau diesem zwei Meter mal zwei Meter großen Bild saß nun ganz ruhig eine zierlich Frau, deren Kopf von einer nur leicht gezähmten, dunkelbraunen Lockenpracht umgeben war. Vorsichtig und bemüht, so wenig Geräusche wie nur möglich zu verursachen, trat Jamie mit einigem Abstand heran. Es vergingen einige Minuten, dann hörte er die Frau leise schniefen. Sie öffnete ihre Handtasche und suchte ganz offensichtlich hastig nach einem Taschentuch. Jamie griff in die rechte Tasche seines Jacketts und zog eine Packung Tempo-Taschentücher hervor, die er öffnete und der unbekannten Frau entgegen hielt.

         “Bitte schön. Bedienen sie sich.”

         Die Frau wandte den Kopf zu ihm hinauf und sah ihn mit großen, rot verweinten  Augen an. 

         Später sollte James Fraser immer wieder davon erzählen, dass sich in diesen ersten 14 Sekunden, in die er in die schönsten Augen der Welt blickte, sein weiterer Lebensweg entschieden hatte.                             

#14DaysofOutlander #Outlander #Outlander Fan Fiction #Outlander Fan Fiction Deutsch #Claire Beauchamp #Claire Randall #Frank Randall #Jamie Fraser #'Ian Murray #Jenny Murray #Boston #Berlin #Deutschland

[betoverheks]

Afgelopen zondag kijk ik naar ‘He lied about everything’. Een documentaire van NBC-journaliste Benita Alexander over  Paolo Macchiarini: Een prototype narcist en dan aan de psychopatische kant van dit hopeloze spectrum. Zodra ik de titel voorbij zie komen weet ik al hoe laat het is. Iemand die liegt dat het gedrukt staat? Vast weer zo’n pis-narcist.

En inderdaad. Maar heel lang heeft niemand het in de gaten. De man doet de raarste dingen en komt ermee weg. Ongelofelijk als je er aan de buitenkant tegenaan kijkt. Toch gebeurt het regelmatig. Kijk naar de president van de VS. ook zo’n onwaarschijnlijk verhaal. Heks wacht op de dag dat het deksel van zijn beerput wordt gelicht.

Want ooit gebeurt dat. Waarheid komt altijd bovendrijven. Stomweg omdat het lichter is dan leugen. In alle opzichten.

Benita is een leuk wijf met een goeie baan. Slim, bijdehand met een warm hart. Een uitgelezen hapje voor een beetje narcist. Een echte uitdaging om klein te krijgen. Een behoorlijke kluif om kapot te maken. En als je zo’n slimme journaliste om de tuin leidt ben je echt goed bezig. Als zijnde pis-narcist.

En dat is de man. Of hij nu lacht of niet, zijn gezicht heeft die typerende uitdrukkingsloze narcistenmimiek. Lege ogen. Zij lach bereikt die uitgebluste gaten nooit. Maar dat valt totaal niet op als iemand precies zegt wat je wilt horen. Ook werkte het in Benita’s geval mee, dat de man een gerespecteerd chirurg was. Een soort medische popster.

Hij werkte ook nog eens voor het instituut, dat Nobelprijzen vergeeft. Een prestigieus baantje. De kruiwagen , die hem daar binnen reed sleept hij later mee in zijn val. Want de man valt uiteindelijk. Als blijkt dat hij talloze mensen een plastic luchtpijp heeft gegeven, zonder op een varken te testen of dat nu wel zo’n goed idee is. Zonder het überhaupt te testen……..

Nou ja, als je de bellenblaastest niet meerekent.

Dit is de enige manier waarop hij de buisjes heeft getest……

De luchtpijp bekleedt hij aan de buitenkant met stamcellen van de patiënt zelf. Apart. Denkt hij nu echt dat die cellen een nieuw luchtpijpje gaan vormen? Hij beweert van wel. Vanuit de regeneratieve geneeskunde. Dat luchtpijpje is een kunststukje. Een wonder der techniek.

En wie schetst onze verbazing? De medische wereld, die MEpatiënten decennia lang zonder meer voor gek verklaart, omdat ze niet kunnen ontdekken wat het nu eigenlijk is, gaat hierin mee! Ze vonden het een geniaal idee!  Ze geloven de onzin, die hij hierover in diverse publicaties verkoopt. De sukkels!

Alle patiënten overlijden in no time op afschuwelijke wijze, behalve degene die het onding eruit heeft laten halen. Dan maar geen luchtpijp. Liever zonder pijp dan de pijp uit.

De man wordt dan toch opgepakt en er volgt een onderzoek. En wie schetst alweer onze verbazing? Hij wordt vrijgesproken! Huh? daar zit vast een flinke medische adder onder het gras. Pharmaceutische belangen bijvoorbeeld. Ik roep maar iets. Misschien heeft een groot concern geïnvesteerd in die plastic buizen en willen ze hun naam beschermen.

De man mag dus nog steeds zijn beroep uitoefenen hier in Europa. Te gek voor woorden natuurlijk.

Dit alles is uitermate tragisch. Toch heb ik me suf gelachen om de documentaire. Het grootste gedeelte gaat over de romance van Benita en Paolo en dat is echt om je te bescheuren. Nu heeft Heks ook relaties achter de rug, waarbij ik ongelofelijk in het ootje ben genomen. En ik heb ook dingen geloofd tegen beter weten in. Dit verhaal slaat echter alles…..

Paolo scheidt na dertig jaar van zijn Italiaanse vrouw en doet Benita een aanzoek. Zij gaat direct aan het plannen. Koopt een peperdure trouwjurk, maar hij is niet goed genoeg. Er moet een hele exclusieve jurk komen, want Paolo heeft Bill Clinton en Obama uitgenodigd. Ook heeft hij geregeld, dat de paus hen gaat trouwen……

Hahaha.

Hij is namelijk de lijfarts van deze mensen. En tevens hun beste vriend. En de paus wil hen dolgraag trouwen om een voorbeeld te stellen aan de wereld: Gescheiden mensen mogen gewoon weer gaan trouwen in de kuttelieke kerk!

Hahahahaha….

Naast de trouwjurk moet er nog een dansjurk en een avondjurk komen. Allemaal uitermate duur en lelijk. Ook laat Benita voor 10.000 dollar uitnodigingen drukken. Een godsvermogen. Maar ja, als je de president en de paus uitnodigt kun je natuurlijk niet met een kleuterkaartje aankomen. Aldus Benita.

Op een gegeven moment begint Benita de boel te wantrouwen. De paus blijkt op de dag van haar huwelijk in Zuid Afrika te zitten. ‘Ja, hij is onder druk gezet door de vorige paus, die wil dit absoluut niet hebben…….’ lult Paolo zich eruit. Maar Benita is dan al uitgebreid onderzoek aan het doen naar zijn reilen en zeilen. Ze neemt een privé detective in de arm.

Het hele huwelijksfeest blijkt een farce. De aanstaande echtgenoot heeft nergens een zaal of kerk of gemeentehuis besproken. Hij beweert van wel, maar het is niet zo. Ook is hij niet gescheiden van zijn Italiaanse vrouw. Wel woont hij samen met een andere vrouw in Spanje. Met haar heeft hij een paar kinderen.

En als klap op de vuurpijl blijkt Benita niet het enige liefje te zijn van deze megalomane gek. In elke stad heeft hij wel een andere schat. Het is me wat.

Heks zit intussen te schuddebuiken om Benita’s ellende. Het is ook zo grotesk. En toch is het niet ondenkbaar dat jij of ik hier ook zouden instinken. Sterker nog: De halve wereld is in zijn leugens getrapt. En nog steeds zijn er lieden, die deze moordenaar de hand boven het hoofd houden.

Want ja: De man is een eersteklas moordenaar. Hij heeft willens en wetens mensen ondeugdelijk materiaal door de strot geduwd. Nou ja, beter gezegd: In de strot. En dat kwam hen na enige tijd diezelfde strot uit.

Een wonderlijke geschiedenis. Maar bepaald niet uitzonderlijk. De wereld is bevolkt met narcistische idioten en gekken en gek genoeg lijken die vaak aan het langste end te trekken. En ook dat is prima te verklaren: Als je verspeend bent van iedere vorm van compassie, Paolo interesseert het bijvoorbeeld geen zak dat zijn patiënten bij bosjes het leven laten, dan heb je weinig last van hetgeen je aanricht.

Ik persoonlijk denk zelfs dat die Paolo zich een ongeluk heeft gelachen om zijn vermeende aanstaande huwelijk. Hij wilde wel eens zien hoe ver hij kon gaan bij die Benita, voordat ze argwaan zou krijgen. Het is in geen geval zijn bedoeling geweest om echt met haar te trouwen…..

Toen ze de man leerde kennen had ze het behoorlijk moeilijk. De vader van haar dochter lag op sterven. Haar ex dus. Met wie ze een goede band had.

En dat is wat er vaak gebeurt met narcisten. Je hebt het moeilijk in je leven en ze staan je aan alle kanten bij. Eventjes. Voor de vorm. Om je binnen te harken. Daarna is het afgelopen met dit soort acties. Dat je het maar weet.

Een ander interessant gegeven is dat narcisten zichzelf wel heel zielig kunnen vinden. Zodra er ook maar het minsten zuchtje tegenwind in hun leugenachtige smoel blaast jammeren ze als een klein kind. En dat zijn het ook. Vervelende verwende kleine kinderen. Gevaarlijk gemene uit de kluiten gewassen kutkinderen.

Helaas volwassen. Anders konden we ze lekker opsluiten in een kindertehuis. Zo eentje waar je spinnenkoppen te eten krijgt. En gemalen glas!

        Heks lacht zich een ongeluk om andermans ellende als ze de documentaire ‘He lied about everything’ bekijkt. Hoe is het mogelijk? Niet dat iemand zo liegt, maar dat je het allemaal gelooft? En niet alleen jij, maar de halve wereld. Dat kan alleen maar het werk zijn van een doorgewinterde narcist, aldus Heks. Afgelopen zondag kijk ik naar 'He lied about everything'. Een documentaire van NBC-journaliste Benita Alexander over  Paolo Macchiarini: Een prototype narcist en dan aan de psychopatische kant van dit hopeloze spectrum.

#&039;He lied about everything’ #aanstaande echtgenoot #afgelopen met dit soort acties #Alle patienten overlijden #Allemaal uitermate duur en lelijk #Als blijkt dat #als je er aan de buitenkant tegenaan kijkt #als je zo&039;n slimme journaliste om de tuin leidt #ander interessant gegeven #apart #avondjurk komen #behoorlijke kluif om kapot te maken #bellenblaastest #ben je echt goed bezig #Benita #bepaald niet uitzonderlijk #beweert van wel #bijdehand #Bill Clinton en Obama uitgenodigd #cellen een nieuw luchtpijpje gaan vormen #Dan maar geen luchtpijp #dansjurk #dat de paus hen gaat trouwen #dat je het maar weet #dat valt totaal niet op als iemand precies zegt wat je wilt horen #de boel te wantrouwen #de man valt uiteindelijk #deze moordenaar de hand boven het hoofd houden #die ME patienten decennia lang zonder meer voor gek verklaart #die wil dit absoluut niet hebben