#Toeslagenaffaire

[saulsplace]

Waarom de moderniteit fascisme baart

Iets wat ik in mijn boek Wees Afgrondelijk heb proberen te raken, is de accelererende kracht die de moderniteit heeft, het steeds sneller opkoken van verbanden. Vroeger had je een dorp waarin relaties traag en gestaag tot wasdom kwamen – het waren gemeenschappen die de leefritmes volgden van seizoenen. De kring van bekenden bleef voor de meesten redelijk beperkt, gebonden aan de grenzen van het bereisbare. Over het verinnigen van contact ging meerdere jaren heen. Deze wereld staat beschreven in romans als Pride and Prejudice (1813) en Wuthering Heights (1847). 

Vandaag daarentegen gaat alles razendsnel. Via het internet is de poel van vreemden die je kunt leren kennen in wezen onuitputtelijk: binnen een korte tijd kan een contact zeer intens worden, emotioneel geladen en zelfs seksueel. En even makkelijk kan het weer verwateren en ontbonden raken. Naast intieme relaties rouleren ook werk-activiteiten en aanstellingen sneller. Het arbeidsleven hangt voor velen aan elkaar van tijdelijke cont(r)acten. 

Hier komt bij dat ook zaken die vroeger niet politiek waren, maar bij het ‘van oudsher’ hoorden, vandaag ideologisch beladen zijn geraakt. Denk aan zaken als eten (wel of niet vegetarisch, biologisch, of ‘vegan’), geslacht (voornaamwoorden, geslachtsveranderingen, non-binariteit) en klimaat (hoe denken partners over zaken als vliegreizen, recyclen en de carbon-footprint?). Je gaat uit eten voor een gezellig hapje, en wat op het bord ligt is al een ideologische discussie. 

Hopelijk verduidelijken de bovenstaande alinea’s samen wat ik versta onder het ‘accelereren’ oftewel het versnellen van leefverbanden. De moleculen van het sociaal contact, die vroeger solide lagen verankerd binnen tradities en gebruiken, zijn vandaag opgekookt en onder ideologische spanning gesteld. In de meest basale bouwstenen van het leven wordt ideologische energie geïnjecteerd: daardoor wordt alles volatiel. Mensen zoeken nieuwe ankers – ze vinden die in eigen bubbels. Wie een inhoudelijke discussie aangaat met onwelgevallige argumenten, wordt meestal direct geblokkeerd. Preken voor eigen parochie blijft over, met ideologische verhitting als gevolg.

In Azië is het idee dat het opperste gezag in de keizer huist: alle ogen zijn opwaarts gericht, naar het verheven platform van de macht. In China is daar de communistische partij voor in de plaats gekomen, in Rusland vandaag Poetin. Maar het Westen denkt van oudsher in kleine groepjes Germanen en Vikingen: die woonden als losse stammen langs kreken en baaien. Ze gaan en staan waar ze willen – Julius Caesar omschreef het in in De Gallische Oorlogen (58 v.C.). Daarna bestond een land als Duitsland nog tweeduizend jaar als lappendeken van stammen en hertogdommen: het aaneensmeden hiervan tot één natiestaat is pas ongeveer honderd jaar een feit.

In de Middeleeuwen en de vroege moderniteit werd deze volksgeest vastgelegd in belangrijke verklaringen van individuele rechten: denk aan de Magna Carta, de Blijde Inkomste, het Plakkaat van Verlatinghe en de Bill of Rights (zowel de Britse als Amerikaanse versies). Steeds was het idee dat de soevereiniteit van onderop kwam en dan opsteeg: de soeverein dient de belangen van het volk, de bovenklasse legt de uiterste verantwoording af aan de onderlaag. Ieder individu heeft onvervreemdbare rechten – op vrijheid, bezit, het eigen lijf – en als de staat die rechten aantast, is een revolutie geoorloofd om de machthebber af te zetten. Dit denken vormt de grondslag van zowel republicanisme als liberalisme en de rechtstaat.

In feite is er door de komst van nieuwe technieken, iets onbedoelds gebeurd. Plots moesten die volkeren – die eigenlijk met rust gelaten wilden worden – die vrijheid wilden en soevereiniteit in eigen kring, zich gaan verhouden tot overkoepelende organisatorische verbanden. Deze verbanden kwamen mee met de nieuwe economische dragende voorwaarden van het moderne bestaan.

Tot het ontstaan van de moderne massa-maatschappij, werkte negentig procent van de mensen of meer in de landbouw. Tot ongeveer tachtig jaar geleden was iedereen boer. Bijvoorbeeld in het middeleeuwse drieslagstelsel lag één derde van de grond braak, de overige delen werden bebouwd met andere plantensoorten, en dat wisselde zo door. Het leven lag verankerd binnen seizoenen, wat rust en orde garandeerde. Maar al snel werden deze groenten geïmporteerd uit verre streken. We kregen van doen met de vierentwintiguurs economie, het comparatieve kostenvoordeel en de economische hyperspecialisatie omschreven door David Ricardo. Het geheel van economische verbanden en afhankelijkheden werd zó extreem complex en gejaagd – het individu voelde zich verloren, overweldigd, overspoeld en vervreemd.

Het ligt voor de hand dat dit gemis aan zekerheden, voeding geeft aan een roep om sterke leiders, een behoefte aan krachtdadige autoriteit. Maar het gaat dieper dan dat – ik denk terug aan een discussie met Willem Engel, die het inderdaad opnam, niet voor de autoriteit van de staat, maar juist voor de klassieke grondrechten: het recht om beschermd te zijn tégen de machtshonger van de overheid. Mijn antwoord daarop, echter, is dat de wijze waarop contact en de inname van informatie vandaag zijn gestructureerd, op zichzelf al totalitarisme versterken. De communicatieve condities, dus het geheel aan ‘waterleidingen’ en infrastructuur dat ons economische en maatschappelijke verhouden draagt, neigt op zichzelf al naar het centraliseren van macht.

Dat zit zo. Op internet is bijna alles collectief. Je wandelt niet naar de lokale kroeg of kerk, als plaats van sociale samenkomst. Ondertussen denk je dan na over de meest recente dorpsroddel. Neen, je wordt door een influencer met tienduizend volgers gepushed om iets te liken of om afstand te nemen van een ‘fascist’. Zo ligt de urgentie van eender welk onderwerp al ideologisch vastgespijkerd voordat je er als individu je gedachten over laat gaan. De implicaties zijn tribaal – alles ligt vast in een netwerk en elke gebruiker van sociale media is tegelijk omroep en ontvanger.

Hetzelfde geldt voor (over)gereguleerde platformen als Twitter en YouTube. Je kunt ook een mini-platformpje bouwen buiten die grote spelers, maar dan bereik je waarschijnlijk een fractie van het publiek dat je anders zou kunnen bereiken. Ook financiële afwegingen zijn hier weer relevant. Dit voedt een vraag naar regels en regulering, en kweekt bij het individu de wens om zich te schikken naar die regulering. De status en het inkomen hangen immers af van zichtbaarheid.

Wie dus die klassieke vrijheden écht serieus wil verdedigen – noem dit maar even ‘Magna Carta Engeland’, die zal dus onvermijdelijk in oorlog komen met vrijwel alle instituties (waaronder dus Big Tech). Die ultieme collectivisering van alles heeft zich reeds bewezen, zo bleek wel hoe makkelijk de brede massa het gebruik van QR-codes accepteerde en zelfs omhelsde. Ik heb veel zaakjes gezien in Amsterdam waar bordjes hangen “u kunt hier niet pinnen”, lees: wij zijn anarchistische piraten die geld buiten de belastingdienst houden, en die tegelijk wél eisen dat elke bezoeker QR-codes toont. 

Dus die collectiviteit, die homogenisering van het leven – het bestaan in de postindustriële dienstensamenleving die is geënt op de vorming van de karakterloze massamens – die is in-en-op-zichzelf fascistisch. Zo blijkt uit de bureaucratische methodiek die nodig is om zoiets complex te laten draaien en daarbij het individu te verpletteren. Dit zagen we in de Toeslagenaffaire.

Het kon zover komen doordat de klassieke conservatieve ideologieën niet zijn opgewassen tegen vier ontwikkelingen. Sinds 1913 wordt papiergeld bijgedrukt. Daarmee wordt alles gefinancierd: keynesianisme; oorlogseconomieën en verzorgingsstaten – de gouddekking ontbreekt sinds het opheffen van Bretton Woods. Daarnaast kan er ongelimiteerd kunstmest (en buskruit) worden geproduceerd, wat een einde maakt aan de natuurlijke Malthus-curve van de bevolkingscyclus. Door energieopwekking uit aardolie en aardgas zijn er sinds 1900 snellere verplaatsingen van zowel goederen als mensen mogelijk. Tot slot zijn de computer en het internet, zoals hier met voorbeelden toegelicht, ook onvoorspelbare hefbomen die alles ontmenselijken.

We komen terug op de totaalacceleratie van het leven die ik eerder omschreef. De klassieke conservatieven zijn absoluut machteloos tegenover de massaliteit van het moderne bestaan. In Brussel had ik vroeger een vriend, Nederlands journalist en overtuigd conservatief, met wie ik dineerde en discussieerde. We spraken vaak over immigratie en de EU. Ik wees op de dodelijke combinatie van moderne transportmiddelen, het blanke cultuurmarxistische schuldgevoel, het financiële gewin van de mensensmokkel maffia. Dit telde ik op bij de werkwijze van de EU-lidstaten: het probleem bij anderen over de schutting gooien en zelf geen initiatief te nemen, buiten dan reprimandes aan Matteo Salvini en Viktor Orbán. Hierop zei die conservatief dan altijd dat ik het “te somber” zag, dat de EU-leiders en lidstaten er al mee aan de slag waren, en dat hij voor zichzelf “een plicht tot optimisme” zag weggelegd. 

Zodra de asielcrisis het befaamde hotel in Albergen bereikte, bleek de definitieve juistheid van mijn analyses. Ik kan vooruit denken terwijl het klassieke conservatisme totáál geen antwoord heeft op de massaliteit van de huidige samenlevingsvorm waarin het ongewenst verzeild is geraakt. 

De filosoof Giorgio Agamben zegt in Homo Sacer (1995): “Fascisme en nazisme zijn boven alles nieuwe definities van de relaties tussen de mens en het burgerschap.” Precies die totaalacceleratie, de wens om het totale leven voor een politiek doel te mobiliseren, onderscheidt het fascisme en nazisme van de conservatief-autoritaire dictaturen van neem nu Pinochet of Franco. Want de conservatieve dictator zegt tegen burgers: doe je eigen ding, richt je op het privéleven, maar bemoei je niet met politiek, want ík ben de baas over de staatszaken. Daarentegen heft de fascist het onderscheid op tussen privé en politiek, en stelt het hele leven in dienst staat van de staatszaken.

Hier zijn we opnieuw bij de linkse identiteitspolitiek, die het hele leven ideologiseert en daarmee het fascisme kopieert. Met wie je seks hebt is niet meer iets dat iedereen voor zichzelf in de slaapkamer bepaalt, neen, het moet deel zijn van een collectieve identiteit die publiekelijk bekrachtigd wordt middels reclames en statements over inclusiebeleid. Er zijn pride-optochten, waar veel politici zich verplicht voelen aan mee te doen, onder de maatschappelijke druk van woke. Als je dit allemaal niet wil, dan ben je – op grond dus van de totalitariserende aard van de moderne condities van bestaan – gedoemd om ten onder te gaan als conservatief of om, oh tragiek, alsnóg fascist te worden, en óók deel te nemen aan die totalitariserende tendens, maar dan in tegengestelde richting. 

Samenvattend: moderne condities van bestaan vernietigden de klassieke, traditionele aristocratische maatschappij. De conservatief maakt de scheiding tussen het privéleven en het publieke, politieke bestaan. Links erkent dit onderscheid niet – links radicaliseert alles verder naar links. Het persoonlijke is voor links politiek, voor hen vallen ‘staat’ en ‘cultuur’ samen. Links is succesvol in het gebruiken van de staatsmacht om hun eigen cultuur tot de cultuur van iedereen te maken: denk aan het verbannen van vleesmaaltijden in kantines en zelfs het verbannen van vleesreclames in Haarlem. Als rechts zich laat terugdringen tot het privédomein – de natuurlijke neiging van de conservatief – dan is de strijd voor rechts verloren. Rechts zal de strijd om het publieke domein uit alle macht moeten voeren.

Roger Scruton – ooit leermeester van Thierry Baudet – is nog geen twee jaar na zijn dood al in de vergetelheid vervallen, doordat de setting van het modern leven niet overeenstemt met het leven op een manege in Wiltshire (zoals hij het conservatisme uitdroeg). De massamens gedijt bij de wereld die voortkomt uit de kunstmest, de supermarkt, de overbevolkte steden, fiat geld van ‘too big to fail’ banken en de digitale revolutie. Het klassieke conservatisme kwam daarentegen voort uit het vasthouden aan de aristocratische tradities van de oude wereld. Maar het was een nostalgisch conservatisme. Een conservatisme dat in zijn hart al wist dat het was achterhaald op het moment dat het werd geboren. Volg Sid Lukkassen via Telegram: https://t.me/SidLukkassen – Sid ondersteunen via BackMe blijft ook belangrijk en welkom, zodat mede dankzij u dit denkwerk aan de frontlinie kan doorgaan. Veel dank! En kom naar de events met Sid: 16 september in Friesland en 30 september in Nijmegen. Tot dan!

#column #sid lukkassen #fvd #forum voor democratie #moderniteit #contacten #politiek #fascisme #toeslagenaffaire #conservatief #thierry baudet #roger scruton #woke #pride #lgbtq community #aristocratie #conservatisme

[homoerotisch]

toeslagenaffaire 2.0 over 10 jaar??

[reneleijen]

Man na Facebookoproep over "verborgen kinderen" veroordeeld voor opruiing en smaad

Verdachte Jan Huzen (53, uit Nieuw-Weerdinge) is door de politierechter veroordeeld tot tachtig uur werkstraf (de helft voorwaardelijk) voor opruiing en smaad. Huzen riep, mei 2022, op facebook op om de 1700 ‘verborgen kinderen’ van de toeslagenaffaire te lokaliseren. ‘Wie weet waar de kinderen verborgen worden gehouden, mag mij een persoonlijk bericht sturen’. Hij beloofde om in die gevallen,…

View On WordPress

#facebook #opruiing

[thegazete24]

Extra miljarden voor Oeraïne, herstel toeslagenaffaire en asielopvang

Het demissionaire kabinet trekt in de voorjaarsnota extra miljarden uit voor de steun aan Oekraïne, defensie en de asielopvang. Ook blijkt de …Extra miljarden voor Oeraïne, herstel toeslagenaffaire en asielopvang

View On WordPress

[regioonlineofficial]

Súdwest-Fryslân - De Belastingdienst heeft fouten gemaakt bij het uitbetalen van de kinderopvangtoeslag. Veel ouders moesten enorme bedragen terugbetalen. Grote schulden, stress, depressies en scheidingen zijn hier enkele gevolgen van. Bij de Belastingdienst hebben zich inmiddels 176 ouders en 228 kinderen gemeld uit Súdwest-Fryslân, maar dit zijn waarschijnlijk nog niet alle gedupeerden. Súdwest-Fryslân zet een herstelexpert in die vanuit eigen ervaring, met vertrouwen en dichtbij toeslagouders helpt met een nieuwe start. Wethouder Marianne Poelman vindt het belangrijk dat deze mensen persoonlijk worden geholpen. “Sommige mensen zijn hun baan, partner en alles wat ze liefhebben kwijtgeraakt. Ik vind dat we er alles aan moeten doen om deze mensen zo goed mogelijk te ondersteunen. Ik begrijp dat dit moeilijk is, omdat ze het vertrouwen in de overheid zijn verloren. Daarom vind ik het essentieel dat één van de gedupeerde ouders bij ons aan de slag gaat als herstelexpert. Zij begrijpt als geen ander wat andere ouders doormaken en wat nodig is om hen te helpen.” Persoonlijke hulp toeslagouders bij SWF Tichtby Toeslagouders in Súdwest-Fryslân kunnen nu bij de herstelexpert van SWF Tichtby terecht voor hulp. Bij SWF Tichtby werken ervaringsdeskundigen die veel weten over toeslagen en andere regelingen. Inwoners van Súdwest-Fryslân kunnen daar terecht om uit te zoeken waar ze recht op hebben en direct een regeling of toeslag aanvragen. Zo wil de gemeente het gemakkelijker maken voor mensen om hulp te vragen: ze kunnen gewoon langskomen in hun eigen buurt. Nu wordt ook een herstelexpert toeslagenaffaire onderdeel van dit team. Binnenkort neemt de herstelexpert contact op met inwoners in de gemeente die gedupeerd zijn. In dit gesprek wil ze met hen kennis maken en kijken of er ondersteuning nodig is. Oproep aan gedupeerde ouders en kinderen De gemeente Súdwest-Fryslân vraagt alle gedupeerde ouders, kinderen en betrokkenen om contact op te nemen met de herstelexpert van SWF Tichtby. Zij begrijpt wat het betekent om onterecht beschuldigd te worden en alles te verliezen. Ze vindt het belangrijk om mensen te laten weten dat ze er niet alleen voor staan en dat er ondersteuning mogelijk is om te helpen bij een nieuwe start. Hoe die nieuwe start eruit ziet en wat daarvoor nodig is, verschilt per situatie. De herstelexpert van SWF Tichtby is te bereiken via e-mail [email protected] of telefoon 14 0515.

[elpistolettero]

Voetbal International debat liveblog

Zitten jullie klaar jongens? #tk2023 #matchday #voetbalinsidedebat Playbyplay kan ik niet beloven maar kan wel wat zingers sturen Genee presenteert. De kiezers hebben er zin in. Luid applaus. Een blonde vrouw tapt een biertje Het bier staat nog niet op tafel of Geert Wilders probeert al onder Dilan's rokje te komen We gaan over tot het onderdeel wonen: eerste vraag is waarom krijgen die buitenlanders alle woningen? Genee probeert iemand te laten uitpraten challenge 🤐💀(onmogelijk) Dilan noemt Amsterdam als voorbeeld van goede bouwregels Iedereen begint door door elkaar te schreeuwen. Het publiek gaat los Na 15 minuten gaan we het nu echt over migratie hebben Wilders noemt Timmermans dik. Applaus Een vertegenwoordiger van de Budel zwarthemden vraagt zich af waarom die buitenlanders niet ergens anders heen kunnen We gaan naar de reclame. Het volgende onderwerp: migratie Dat soort mensen stemmen altijd voor hun 'team'. Alsof het een voetbalwedstrijd is De tweede helft is begonnen, geen wissels aan tafel Omtzigt komt sterk uit de blokken en begint voor de derde keer over de toeslagenaffaire Geert Wilders quote Jan Schaefer ( in gelul kun je niet wonen) Iemand uit de zaal vraagt waarom Dilan toch zo'n toffe meid is Er wordt zowaar tien minuten inhoudelijk gedebatteerd 🥱 Nieuw onderwerp: migratie zorg De deelnemers kijken wie er het meeste gehuchten bij naam kent Genee stelt de vraag die wij allemaal denken hardop: waarom zendt de campingzender een verkiezingsdebat uit? Inmiddels is er een teller in het scherm met een countdown tot de nabespreking in Voetbal Inside Waar is just stop oil als je ze nodig hebt? Genee is niet van de cijfers, het gaat om de gevoelens Omtzigt geeft een vurig betoog voor een planeconomie Toch nog een linkse politicus aanwezig? We eindigen zoals we beginnen: iedereen die door elkaar heen schreeuwt Dilan verwijt Omtzigt op de valreep dat hij een Cda'er is geweest Tot zover dit liveblog, bedankt voor het lezen. En denk eraan, stem niet denk zelf.

#tk2023

[megakarina66things-blog]

VERDRIET MAAKT MEER KAPOT DAN JE LIEF IS.

[dickvanas]

Nieuw Sociaal Contract wordt de nieuwe partij van Pieter Omzigt

De afgelopen maanden is er onder de radar gewerkt. De partij is formeel ingeschreven op 19 augustus, de kandidatencommissie begint met een selectieronde van aspirant-Kamerleden. Er is nog tijd: op 9 oktober moet de kieslijst klaar zijn, het partijprogramma is in de maak.

Op sleutelposities heeft Omtzigt vertrouwelingen benoemd die hij kent uit zijn CDA-tijd: zijn woordvoerder is Nicolien van Vroonhoven, dijkgraaf Hein Pieper wordt voorzitter van de partij en ex-gedeputeerde van Overijssel Eddy van Hijum schrijft het verkiezingsprogramma. Het trio was in het verleden ook Tweede Kamerlid namens het CDA. Het is niet uitgesloten dat meer CDA’ers de overstap maken. Omtzigt kent de stormachtige historie bij voorgangers als Fortuyn en Forum en wil niet groeien als een plofpartij. Om te voorkomen dat hij op 23 november wakker wordt als leider van de grootste partij met behalve 45 Tweede Kamerzetels ook knallende koppijn is het plan om rustig te bouwen - ‘verantwoorde groei’ is de toverterm.

Pieter Omtzigt begint aan het grootste waagstuk in zijn carrière. Na jarenlang een luis in de pels van de macht te zijn geweest, wil hij nu hoge ogen gooien met een eigen partij. Een thrillerachtige verkiezingsstrijd ligt in het verschiet, met de mentale gesteldheid van de Twentse pitbull als zijn voornaamste tegenstander.

Toen D66-staatssecretaris Menno Snel eind 2019 opstapte vanwege de toeslagenaffaire, kreeg Pieter Omtzigt een telefoontje. Of hij interesse had om het staatssecretarisschap van Financiën over te nemen. „Nou, Pieter heeft kritiek, dan moet Pieter het maar doen”, zei Omtzigt daarover vorig jaar in het tv-programma College Tour.

„Ze hebben echt lang geprobeerd om mij staatssecretaris te maken”, blikte Omtzigt terug. Het Twentse Kamerlid – toen nog lid van de CDA-fractie – zei meteen ’nee’ tegen het verzoek: „Ik heb tot nu toe nul informatie en medewerking gehad, dit lijkt mij niet verstandig. En ik weet niet of ik de juiste persoon ben om dit op te lossen.”

Pole position

Nu denkt Omtzigt (49) wél de problemen in het land te kunnen oplossen. Met zijn eigen partij ligt hij op koers om niet ’slechts’ staatssecretaris te worden, hij is in pole position om de grootste te worden. Meerdere peilingen geven aan: áls Omtzigt met een eigen partij meedoet aan de Kamerverkiezingen, wordt hij in één klap de grootste. Hij kan volgens I&O Research rekenen op 46 zetels. Dat zijn er aanzienlijk meer dan de 26 zetels waarmee een eerdere nieuwkomer – de Lijst Pim Fortuyn – in 2002 de Kamer in denderde.

„Pieter is een belofte, een soort goede fee, die boven de markt hangt”, zegt onderzoeker Peter Kanne van I&O Research over de sensationele peilingen. „Hij wordt zo gewaardeerd vanwege zijn integriteit en het feit dat hij als een luis in de pels opereert. En het zegt veel over hoe kiezers nu naar de gevestigde partijen kijken: met veel scepsis en wantrouwen.”

’Twentse verlosser’

Maar in het beeld van ’de Twentse verlosser’ zullen de komende maanden barsten ontstaan, verwacht Kanne. „Nu hij zijn eigen partij begint, moet Omtzigt concreet worden. Met een programma, een kandidatenlijst. Een deel van de kiezers zal dan denken: ’Oh, wacht even, dan haak ik toch af’. Ik voorzie dat geen enkele partij in Nederland de komende verkiezingen 46 zetels behaalt, ook Omtzigt niet.” Maar, benadrukt Kanne: „Ook met 30 zetels kan hij de grootste worden.”

En dat terwijl Omtzigts politieke carrière een decennium geleden nog gedoemd leek te mislukken. Het CDA plaatste hem in 2012 bij de Kamerverkiezingen op een onverkiesbare 39ste plaats. Binnen de CDA-top maakte hij meer vijanden dan vrienden. Zo beklaagde Omtzigt zich als beginnend Kamerlid over de ruime pensioenregeling van Nout Wellink, destijds president van De Nederlandsche Bank én prominent CDA’er.

Hoewel het CDA hem probeerde te lozen, kwam Omtzigt dankzij 37.000 voorkeursstemmen – vooral uit Twente – tóch in de Kamer. Sindsdien konden de christendemocraten niet meer om hem heen. In allerlei dossiers liet hij van zich horen: van de Bulgarenfraude en pensioenen tot het beleid van de Europese Centrale Bank en btw-verhogingen voor de grensregio.

MH17

Hij wist de media slim te bespelen. Als hij weer eens een lange lijst Kamervragen instuurde, informeerde hij keer op keer journalisten. Soms zat Omtzigt ernaast. Na de aanslag op MH17 liet hij in een zaal vol nabestaanden een nepgetuige suggereren dat een Oekraïens gevechtsvliegtuig MH17 had neergehaald. Hij moest diep door het stof en legde zijn MH17-woordvoerderschap neer.

Maar de meeste Nederlanders denken bij Omtzigt aan zijn onvermoeibare strijd – met SP’er Renske Leijten – in de toeslagenaffaire. „Onze rechtsstaat kampt met een groot probleem, namelijk dat burgers hun recht niet kunnen halen ten opzichte van de overheid”, schrijft Omtzigt in zijn boek Een nieuw sociaal contract. In dat boek noemt Omtzigt zichzelf ’koppig’ en zegt hij dat de ’mist in Den Haag moet worden weggenomen’.

Gepasseerd

Rond de tijd dat het boek verschijnt, in februari 2021, stort Omtzigt in. Het is de periode na de geflopte CDA-lijsttrekkersverkiezing: een strijd die hij met slechts 258 stemmen verschil verloor van Hugo de Jonge. Als Wopke Hoekstra even later het stokje overneemt van De Jonge – en dus niet Omtzigt – knapt er iets bij de Enschedeër. Hij voelt zich op ’onheuse wijze’ gepasseerd. Tijdens zijn burn-out besluit Omtzigt uit het CDA te stappen. In een intern document schrijft hij dat CDA’ers hem hebben uitgemaakt voor ’psychopaat, zieke man, teringhond, eikel, gestoord en labiel’.

Als afsplitser in de Kamer kost het Omtzigt moeite om de draad weer op te pakken. Zeker nadat het hele land maandenlang over ’positie Omtzigt, functie elders’ sprak. „Pieter heeft heel zware jaren achter de rug”, zegt zijn vertrouweling Matthijs Punter vorige maand in De Telegraaf. Punter en andere ex-CDA’ers weten honderdduizenden euro’s voor Omtzigt op te halen. Daarmee kan Omtzigt nu een vliegende start maken met zijn eigen partij.

Maar geld alleen is niet genoeg. Vriend en vijand stellen dat Omtzigt nog niet is genezen van zijn burn-out. Is hij mentaal wel in staat een slopende campagne te voeren én zijn partij te leiden? „Laat mij even rustig mijn gang gaan”, zei Omtzigt vorig jaar in College Tour. „Ik ben geen Tesla die in drie seconden van nul naar honderd gaat.”

(Door Dick van As)

[dejufuniverse]

Toeslagenaffaire....

[modernfilmcanon]

Cannes 2023 - Dispatch 7

Mes amis du cinéma,

De Marché du Film is afgelopen en dat betekent dat het langzaam weer wat rustiger wordt in Cannes. De eerste prijzen van bijprogramma’s zijn uitgereikt (de Grote Prijs van de Semaine de la Critique is gewonnen door de Maleisische debuutfilm TIGER STRIPES) en we werken gestaag naar de grote prijsuitreiking van zaterdagavond toe, als juryvoorzitter Ruben Östlund bekend zal maken wie dit jaar de Gouden Palm mee naar huis neemt.

Dinsdagavond– op het moment dat andere leden van team Lumière naar films van Man Ray zaten te kijken met muziek van Jim Jarmusch: een hoogtepunt van dit festival, aldus artistiek directeur DD – schoof uw dienaar aan voor de wereldpremière van KUBI (Cannes Première: 11/20), de nieuwe Takeshi Kitano. De 76-jarige Japanner beloofde na afloop van de voorstelling terug te komen met een betere film. Het is hem geraden, want deze zotte samoeraifilm – zeg maar een Japanse lachfilm met veel onthoofdingen, dubbelgangers en harakiri-kolder – was geen hoogvlieger.

Ik ga al jaren naar Cannes en Berlijn met één vaste regel: als er een Iraanse film in de line-up zit, ga ik daar naartoe. En dat betaalde zich woensdag opnieuw uit. TERRESTRIAL VERSES (Un Certain Regard: 16/20) van Ali Asgari & Alireza Khatami is een reeks vignetten (telkens vanuit één vaste camerapositie gefilmd) over de absurditeit van het dagelijks leven in Iran, en dan met name de soms tot wanhoop drijvende interacties van gewone burgers met overheidsbureaucraten of andere mensen in een autoriteitspositie. Of je nu je zoon een westerse naam wil geven, een schoolkostuum voor je dochter gaat kopen, een rijbewijs wil aanvragen, of een vergunning om een film te maken: op al die momenten krijg je te maken met de lange arm van het Iraanse regime.

De Zuid-Koreaanse debuutfilm HOPELESS (Un Certain Regard: 11/20) is het soort ultragewelddadige, sadistische misdaadfilm dat we al veel te vaak uit Zuid-Korea hebben gezien. De film volgt een 17-jarige jongen in Myeongan City die droomt van een beter leven in Nederland (kennelijk had hij nog niks over Mia & Dion of de toeslagenaffaire gelezen), maar zich met een leven in de Mean Streets van Myeongan zal moeten behelpen.

Uw dienaar had daarna nog een ticket voor CROWRA (Un Certain Regard) van João Salaviza & Renée Nader Messora, een soort etnografisch docudrama over de inheemse Krahô-gemeenschap in Brazilië. De Man met de Hamer bleek ook een ticket te hebben en dus deed ik een tukje. Een 20-punts oordeel blijft achterwege, ik kan u wel vertellen dat het een soort soort etnografisch docudrama over de inheemse Krahô-gemeenschap in Brazilië is, en daarmee weet u waarschijnlijk toch al meer over deze film dan voor het lezen van deze dispatch.

Na een rode curry bij een Thais restaurant dat vooral bewees dat Google en Tripadvisor recensies volstrekt niet serieus te nemen zijn, was het tijd voor RAPITO (Competition: 12/20): een ouderwets kostuumdrama van de Italiaanse veteraanregisseur Marco Bellocchio (83 alweer). RAPITO vertelt het tamelijk ongelooflijke, maar op historische feiten gebaseerde verhaal van de ontvoering van een zevenjarige joodse jongen in 1858 in Bologna, in opdracht van Paus Pius IX. Omdat de jongen in het geniep door een huishoudster is gedoopt, schrijft de pauselijke wet voor dat de jongen katholiek moet worden opgevoed, en dus wordt de jongen ontvoerd naar het Vaticaan. Het budget schoot helaas tekort om het Rome van 1858 echt overtuigend tot leven te roepen en Paolo Pierobon is ronduit bespottelijk in zijn rol van Paus Pius IX (maar misschien is dat dan wel weer historisch accuraat). Toch was ik bij momenten echt mee, zij het dat dat meer de verdienste van de pompeuze, tot orkaansterke aanzwellende score van Fabio Massimo Capogrosso was, dan van de film zelf.

Al met al geen bijster inspirerende filmdag. Op weg naar huis passeerden we restaurant Su & Shi en die naam paste dan weer naadloos bij de kwaliteit van het filmaanbod van vandaag.

A bientot,

Mark

Ook gezien door team Lumière:

Asteroid City – Wes Anderson (Competition)

Return to Reason – Man Ray (Cannes Classics)

Carmen – Carlos Saura (Cinema de la Plage)

La Fille de Son Père – Erwan Le Duc (Semaine de la Critique)

Kadib Abyad – Asmae el Moudir (Un Certain Regard)

[actuma]

Ouders voelen zich onvoldoende gehoord in familie- en jeugdrechtszaken

Ouders voelen zich onvoldoende gehoord in familie- en jeugdrechtszaken, mede door de grote problemen in de jeugdzorg. Om kinderen en ouders in die ingewikkelde omstandigheden voldoende rechtsbescherming te bieden, moeten jeugdrechters zich actiever en nieuwsgieriger opstellen. Dat staat in Recht doen aan kinderen en ouders (pdf, 757,9 KB), het rapport van de reflectiecommissie die de werkwijze van familie- en jeugdrechters in de rechtbanken en de gerechtshoven (hierna: jeugdrechters) heeft onderzocht. Daarin valt nog het nodige te verbeteren, concludeert de commissie. Ook het tekort aan jeugdrechters en gerechtsjuristen speelt daarbij een rol.  Reflectie Net als de bestuursrechters hebben ook de jeugdrechters naar aanleiding van de kinderopvangtoeslagaffaire besloten te reflecteren op het eigen werk. Bieden zij voldoende rechtsbescherming aan ouders en kinderen? Hoe doen ze dat en wat kan daarin worden verbeterd? Een reflectiecommissie bestaande uit jeugdrechters en gerechtsjuristen, ondersteund door externe deskundigen, heeft vorig jaar (beperkt) jurisprudentieonderzoek gedaan en interviews gehouden met jeugdrechters en gerechtsjuristen, kinderen, ouders en pleegouders, advocaten, bijzondere curatoren, vertegenwoordigers van belangenorganisaties van ouders en medewerkers van de Raad voor de Kinderbescherming, gecertificeerde instellingen en gemeenten. Daarbij is niet specifiek gekeken naar zaken die verband houden met de toeslagenaffaire. De Rechtspraak doet daar apart onderzoek naar als de benodigde gegevens beschikbaar zijn.  Overheidsinmenging Zaken waarin jeugdrechters een beslissing nemen, zijn ingewikkeld en grijpen diep in in het gezinsleven van ouders en kinderen. De reflectie richt zich op die zaken waarin sprake is van overheidsinmenging in dit gezinsleven: jeugdbeschermingszaken (ondertoezichtstelling, uithuisplaatsing en gezagsbeëindiging) en gezag- en omgangszaken waarin de Raad voor de Kinderbescherming onderzoek heeft gedaan of een bijzondere curator voor het kind is benoemd. Jeugdrechters zijn zich bewust van de grote impact van hun beslissingen en proberen zoveel mogelijk recht te doen aan betrokkenen, maar stuiten op belemmeringen.   Knelpunten Ouders ervaren hun positie op de zitting als ongelijkwaardig ten opzichte van de machtige overheid, in dit geval de Raad voor de Kinderbescherming en de jeugdhulpinstelling. Zij voelen zich onvoldoende gehoord, vinden dat rechters teveel afgaan op wat de instanties presenteren en te weinig aan waarheidsvinding doen. Dit heeft zijn weerslag op het begrijpen en accepteren van de beslissing van jeugdrechters. Belangrijke knelpunten daarbij zijn het tekort aan rechters en tijd. Dat is zeker ook in jeugdzaken een probleem omdat snelheid van groot belang is als het om de veiligheid en ontwikkeling van kinderen gaat. En ook buiten de Rechtspraak speelt capaciteits- en tijdgebrek bij de bescherming van kwetsbare gezinnen een rol.   Wachtlijsten Instellingen voor jeugdbescherming en jeugdhulp kampen al jaren met personeelstekorten en wachtlijsten. De Rechtspraak heeft verschillende brandbrieven naar bewindspersonen gestuurd omdat de uitvoering van rechterlijke beslissingen daardoor in het gedrang komt. De reflectie maakt duidelijk dat ook andere mogelijkheden om rechtsbescherming te bieden hierdoor worden beperkt. De jeugdrechter heeft bijvoorbeeld nauwelijks mogelijkheden om extra onderzoek te laten doen. Daarnaast zijn de wachtlijsten voor deze onderzoeken zodanig lang dat het belang van het kind zich daar vaak tegen verzet. Ouders kunnen zelf vragen om een contra-expertise als er bijvoorbeeld een rapport van de Raad voor de Kinderbescherming ligt, maar zo’n verzoek wijst de jeugdrechter om dezelfde reden meestal af. Zowel binnen als buiten de Rechtspraak speelt door de krapte ook een gebrek aan continuïteit: ouders en kinderen krijgen geregeld met een andere jeugdrechter of hulpverlener te maken, wat het bieden van voldoende rechtsbescherming belemmert. Rol van de rechter Jeugdrechters worstelen met de vraag wat hun rol is in het huidige systeem en hoe zij onder deze omstandigheden recht kunnen doen aan ouders en kinderen. Omdat hulpverlening vaak lang op zich laat wachten, nemen jeugdrechters meer regie ten aanzien van de uitvoering van maatregelen. Bijvoorbeeld door uithuisplaatsing niet voor een jaar toe te wijzen maar voor een kortere periode of door in de beschikking aan te geven wat er in de tussenliggende tijd moet gebeuren. Jeugdrechters zouden meer met elkaar in gesprek moeten gaan over hun rol en taak in jeugdbeschermingszaken, luidt een van de aanbevelingen van de commissie.   Zij worden ook opgeroepen om in iedere zaak de relevante feiten actiever te onderzoeken. Dit betekent bijvoorbeeld dat waar nodig stukken worden opgevraagd ter onderbouwing van de feiten of dat een hulpverlener op zitting wordt uitgenodigd om informatie te geven over het hulpverleningstraject. Om ervoor te zorgen dat (pleeg)ouders zich gehoord voelen, is het van belang dat de jeugdrechter hen op de zitting de ruimte geeft om hun verhaal te vertellen en hun standpunt verwerkt in de motivering van de beslissing.  Oproep Ter bescherming van kwetsbare kinderen en hun ouders moet er meer tijd en continuïteit in het hele proces komen. De commissie vraagt alle betrokkenen, onder wie de minister voor Rechtsbescherming, de grote druk op het systeem van jeugdbescherming en jeugdhulp op te lossen, zodat de rechtsbescherming aan kinderen en ouders kan worden verbeterd. Bron: rechtspraak Read the full article

[saulsplace]

De stagnatie van Nederland: deel 1

Nederland stagneert op veel fronten. Logistiek zijn er de blokkades door vissers, truckers en boeren. Die worden veroorzaakt door volstrekt onhaalbare en onrealistische eisen op het vlak van stikstofuitstoot. Ook zijn er de personeelstekorten in het openbaar vervoer. De NS schrapt nogmaals treinreizen door gebrek aan conducteurs. Dat zal te maken hebben met de overlast die conducteurs aantreffen tijdens hun werk. Dat hangt weer samen met de immigratie uit premoderne culturen en de algehele normvervaging van de Nederlandse maatschappij. Tegelijkertijd willen de VVD en het kabinet, het rekeningrijden invoeren: met als doel dat “steeds meer mensen hun auto opgeven zodat ze op andere manieren reizen (het OV).” Het OV, echter, kan dit pertinent niet aan.

Met Nederland ging het te lang, te goed. Een decadente leider als Mark Rutte kon een bestuurlijke klasse om zich heen installeren die totaal losstaat van de alledaagse werkelijkheid. In mijn boek Wees Afgrondelijk (2022) omschrijf ik hen als ‘de tien procent klankborders’. Als zij een slechte krantenkop uit de media kunnen houden, doen zij het goed – meer zit er niet achter. Rutte’s loopbaan is gebouwd op valse beloftes maken (waar blijft mijn duizend euro?) en liegen, om daarna ongemeende excuses te maken en op dezelfde weg door te gaan. Deze man werd ooit gekozen op de belofte van een kleinere overheid. Daarna werkte hij jarenlang aan het transformeren van de VVD als klassiek liberale partij, tot de zoveelste “de overheid is een grote geluksmachine” partij. Onder zijn leiding wordt Nederland wat de dichter Jan Bennink omschrijft:

“Een verloren land Van Foodhubs en Kolchozen van vlees dat uit soja wordt geprint door robots en mannen in witte pakken. Van velden vol turbines en plastic. Vol distributiecentra en wegen waar iedereen wiens app op groen staat om te reizen, dociel hetzelfde tempo rijdt.”

Ook wat betreft de publieke opinie, de openbare discussie en de vrijheid van debat, is Nederland vastgelopen. Zo blijkt wel uit de extreme reactie van deugprofessor Wim Voermans op de vers gepromoveerde rechtse doctor Raisa Blommestijn. Hij noemde haar een “schandvlek” en beweerde aantoonbaar valselijk dat zij zou zijn “ontslagen”, omdat hij haar overtuigingen niet pruimt.

Tekenend voor deze toestand is de UvA-medewerkster Suzan te Pas. Zij ruide de politie op tegen de boeren – “paar keer schieten op de knieën” – en vergeleek hen met IS-terroristen. Dit kon zover komen doordat extreemlinks niet anders gewend is dan rugwinden vanuit alle instituties, wat de onderzoekers Meindert Fenema en Frank Buijs al in 1998 (!) concludeerden. Dat kweekt een ‘wie doet me wat’ mentaliteit. Zo zijn we terug bij het begin: enkel demonstraties en blokkades kunnen de regenten terug in hun hok krijgen.

Gaan we dus naar de kern, dan beloofde Rutte ons decennia geleden een liberaal Nederland – een land van openheid en ondernemingslust. Een land waarin de overheid zich terughoudend opstelt en de scheppende krachten alle ruimte krijgen. Hij deed het tegengestelde – de overheid sijpelt onze privélevens binnen en probeert de maatschappij met geweld opnieuw te structureren. Zie het ontwrichten van de agrarische sector, zie de verplichte QR codes en het vermalen van gezinnen in de Toeslagenaffaire. Zie de woningcrisis: het gevolg van een dodelijke combinatie van ongeremde immigratie, een tekort aan praktische vakmensen en bouwbeperkingen voor woningen wegens activistische stikstofrechters. Investeringsmaatschappijen kopen woningen op om mee te woekeren — grootkapitaal zonder wortels of binding. Nederland zit op slot en sterft.

Nederland werd een maatschappij die niet meer met tragiek kan omgaan, en daar tegelijkertijd totaal hypocriet over is. De helft van de banen in dit land bestaat intussen uit compliance baantjes. Om de veiligheid te controleren, zijn mensen bezig om protocollen na te lopen – iedereen op de werkvloer heeft inmiddels een full time controleur op zijn nek. Deze compliance baantjes remmen alle spontane creativiteit: het scheppend vermogen verdwijnt uit de samenleving.

Neem je Nederland zestig jaar geleden, dan wist de heersende klasse, de bestuurders en politiek vertegenwoordigers, nog hoe het werkelijk zat. De werkende mensen, de middenstanders, waren de eigenlijke kracht van het land. Zij zorgden dat er brood op de plank kwam en maakten de welvaart. De politiek moest hen vooral niet voor de voeten lopen. De heersers en de werkers wisten dit van elkaar, en onder deze status quo kon de BV Nederland succesvol blijven. Maar vandaag de dag is de bestuurlijke klasse gaan geloven dat zijzelf het scheppende element zijn!

Dit wordt hen ingeprent op de Davos bijeenkomsten en in de boeken van Klaus Schwab. Pure zelfoverschatting van ambtenaren en technocraten, die een perfecte wereld scheppen die uitsluitend in modellen bestaat. Zij denken werkelijk dat zij scheppend zijn – zij zien de boeren als archaïsch relict, een soort blinde darm die niet meer past bij Nederland als doorgeëvolueerde kosmopolitische stadstaat.

Dit denkbeeld sluit aan bij het project Tristate City, waarin Amsterdam, Brussel en Keulen tot één stadstaat worden gesmeed die makkelijker te vinden is voor de Aziatische gigacorporaties van de toekomst. Peter Savelberg, de initiatiefnemer van Tristate City, ziet “Nederland samen met Vlaanderen en het Roergebied als één grote groene delta-metropool”. Het laat zich raden of hiermee dan ook de logistieke problemen zijn opgelost, en welke toekomst deze “grote groene wereldmetropool” kent voor de agrarische sector.

Inmiddels moeten de boeren operatief worden verwijderd en daarbij is het stikstofactivisme het werktuig van de elites. In Vlaanderen moet de abdij van Averbode stoppen vanwege het totalitaire stikstofbeleid. Een stuk cultuurgoed met diepe wortels in de middeleeuwen, de laatste ambacht van de Norbertijnse monniken wordt kapotgemaakt. We zouden denken dat de COVID19 pandemie en de oorlog in Oekraïne, ons leren hoe belangrijk het is om zelfvoorzienend te zijn – hoe snel grenzen kunnen worden gesloten, met bijkomende problemen in bevoorradingsketens. Maar neen, die les wordt niet getrokken: onze binnenlandse voedselzekerheid moet kapot.

Hoe zie ik mijn eigen rol in dit alles? Die rol is als volgt. Over vijftig jaar begint Wu Xinfei aan zijn promotieonderzoek op de universiteit van Peking. Zijn onderzoeksonderwerp is de val van Europa. Hij klopt aan bij zijn professor, want hij heeft een vraag. “Professor”, zo vraagt hij, “Ik verdiep mij nu in de geschiedenis van Europa, maar ik snap het nog niet. Ik zie een opeenvolging van ontwikkelingen. De Renaissance, de ontdekkingsreizen en het handelskapitalisme, dan de Verlichting, de Industriële Revolutie en het Wirtschaftswunder. En dan ineens, in 2022, bestaat het straatbeeld van Europa uit hoofddoeken, transgenders en Afrikaanse immigranten. Het middenstandskapitalisme is vervangen door gesubsidieerde en bureaucratische bedrijven. Al hun welvaart offeren ze op aan verstikkende klimaatregels waar de rest van de wereld maling aan heeft. Hoe kan dat?” “Wel”, zegt de professor kalm en vastbesloten. “Dan moet je tóch de tijd nemen om de boeken van doctor Sid Lukkassen te lezen. Die heeft deze overgang van binnenuit zorgvuldig geanalyseerd. Doe dat maar, anders kom je er niet uit – dan is het promotieonderzoek tot mislukken gedoemd.”

Het is gewoon echt triest allemaal, de volgende keer meer, want er valt nog veel over te vertellen.

Volg Sid Lukkassen via Telegram: https://t.me/SidLukkassen – Sid ondersteunen via BackMe blijft ook belangrijk en welkom. Veel dank!

#sid lukkassen #column #revenge of the sid #great reset #boerenprotest #boeren #stikstof #openbaar vervoer #vvd #mark rutte #de val van Europa #eu

[arun-pratap-singh]

Hoe de Belastingdienst blijft falen bij herstel Toeslagenschandaal

Premier Rutte beloofde gedupeerden van de Toeslagenaffaire snel te compenseren, maar duizenden ouders wachten nog altijd op hun geld. Redacteur Stefan Vermeulen deed onderzoek naar de verantwoordelijke afdeling binnen de Belastingdienst en ziet waarom het daar maar blijft misgaan. Heeft u vragen, suggesties of ideeën over onze journalistiek? Mail dan naar onze ombudsman via [email protected] Lees…

View On WordPress

[adytheactor]

Rotterdamse gedupeerden maken videoclip over toeslagenaffaire  

‘Strijders  De Schaamte Voorbij’

Roll: The Father

[thegazete24]

Hoe het fraudebeleid ontspoorde en duizenden levens verwoestte

25 februari 2024 RTL Nieuws Een doorgeslagen fraudejacht ontaardde in de toeslagenaffaire, die duizenden mensen in de ellende stortte. Waar is het …Hoe het fraudebeleid ontspoorde en duizenden levens verwoestte

View On WordPress

[regioonlineofficial]

Bij door de toeslagenaffaire gedupeerde gezinnen stapelden problemen de ene na de andere zich op elkaar. De strikte terugvordering van de kinderopvangtoeslag door de overheid leidde in bijna alle onderzochte gezinnen tot armoede en financiële stress. Zij moesten onterecht en snel de toeslagen terugbetalen. Er werd geen rekening gehouden met de kwetsbare omstandigheden waarin veel gezinnen zaten. Hierdoor bleven hun problemen bestaan, verergerden die of kwamen er nieuwe bij. De hulp die gezinnen kregen was vaak weinig effectief. Zo ontstond een stapeling van problemen. Uiteindelijk kregen deze gezinnen een kinderbeschermingsmaatregel opgelegd omdat de ontwikkeling van hun kind bedreigd werd. Dit blijkt uit het rapport ‘Het kind van de rekening’ van de Inspectie Justitie en Veiligheid (Inspectie JenV). Zij onderzocht waarom twintig gezinnen in aanraking kwamen met jeugdbescherming nádat de Belastingdienst hen onterecht had aangemerkt als toeslagenfraudeur. Stapeling leidde soms tot kinderbeschermingsmaatregel Volgens de Inspectie JenV leidden bij hen meerdere factoren - die per gezin verschillen – tot een kinderbeschermingsmaatregel. De (financiële) gevolgen van de toeslagenaffaire speelden bij zeventien van deze gezinnen een kleine tot grote rol in het proces naar een kinderbeschermingsmaatregel. Het kan niet vastgesteld worden of dit de directe aanleiding was. De situatie van de gezinnen was complex en de impact van de onterechte toeslagschuld was in elk gezin anders. In geen van de gezinnen waren financiële problemen de enige reden voor het krijgen van een kinderbeschermingsmaatregel. Schrijnende situaties De ouders moesten een som geld terugbetalen die voor vrijwel alle gezinnen onbetaalbaar was. De Belastingdienst hield geen rekening met hun omstandigheden. Bijna alle onderzochte gezinnen kwamen hierdoor in bestaansonzekerheid of zelfs armoede terecht. Zij konden hierdoor niet goed werken aan hun problemen op gebieden als werk, inkomen, relaties, huisvesting, mentale en/of fysieke gezondheid. Die bleven bestaan, verergerden zelfs. Of er kwamen nieuwe problemen bij. Inspecteur-generaal Esther de Kleuver van de Inspectie JenV: ,,Van de ene op de andere dag moest een ouder bijvoorbeeld 80.000 euro terugbetalen. Of 60.000 euro. Dat leidde tot schrijnende situaties. Sommige ouders en kinderen hadden geen dak meer boven hun hoofd. Soms gingen kinderen werken om bij te dragen aan het gezinsinkomen. Ouders en kinderen kregen enorme stress.’’ Ieder gezin had hulpverlening nodig Bijna alle gezinnen hadden hulpverlening, zoals schuldhulpverlening en hulp gericht op de opvoeding. Die hulp was echter meestal niet effectief. Doordat de financiële moeilijkheden jaren bleven bestaan, waren andere problemen (zoals werk, relaties, gezondheid) moeilijker op te lossen. Vaak ontbrak ook de regie op geboden hulp: in één gezin kwamen zelfs 17 hulpverleners. Verder wantrouwden de ouders de overheid waardoor de hulpverlening werd bemoeilijkt. Door de opeenstapeling van problemen en de stress ervan raakten ouders uit balans. Kinderen kwamen in de knel. Hun ontwikkeling werd bedreigd en zo kwam een kinderbeschermingsmaatregel in beeld. Medewerkers in de jeugdbeschermingsketen[2] hadden hierbij onvoldoende in de gaten dat de benarde financiële situatie andere problemen verhevigde. De Inspectie JenV heeft geen aanwijzingen gevonden dat het fraudelabel dat de Belastingdienst de gezinnen gaf, heeft meegewogen in de beoordeling of een kinderbeschermingsmaatregel nodig was. Aanbevelingen Ouders zijn verantwoordelijk voor een goede ontwikkeling van hun kind. Als bestaansonzekerheid of armoede die ontwikkeling belemmert, is de overheid volgens het VN-Kinderrechtenverdrag verplicht de ouders te helpen.[3] De meeste gezinnen in dit onderzoek leefden of leven nog in armoede. Vooral de onterechte terugvordering van de toeslagen zorgde voor financiële problemen. Die werkten weer sterk in op al bestaande problematiek en zorgden

voor nieuwe problematiek, waardoor uiteindelijk een kinderbeschermingsmaatregel nodig was volgens medewerkers uit de jeugdbeschermingsketen. Armoede Armoede is een breed maatschappelijk probleem dat de jeugdbescherming overstijgt. Het vergt een veel bredere aanpak. Daarom vraagt de Inspectie JenV het Rijk en de gemeenten om versterking van het bestaande beleid om kinderarmoede terug te dringen en daarbij goed te letten op de meest kwetsbare kinderen. Ook beveelt de Inspectie JenV aan dat de overheid bij het innen van schulden oog houdt voor persoonlijke omstandigheden. Daarnaast moeten Rijk en gemeenten gelijke toegang tot schuldhulpverlening voor iedereen mogelijk maken. Die kan nu per gemeente verschillen. Ze vraagt de minister voor Rechtsbescherming deze aanbevelingen te agenderen binnen Rijk en gemeenten. Noodzakelijke hulp inzetten Gemeenten en organisaties in de jeugdbeschermingsketen dienen noodzakelijke hulp tijdig in te zetten en wachtlijsten te voorkomen. De Inspectie JenV hamert hier, samen met de Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd, al een aantal jaren op. Ook dienen gemeenten en betrokken organisaties de hulpverlening zo in te richten dat één regiehouder alle aangeboden hulp coördineert. Organisaties in de jeugdbeschermingsketen moeten hun medewerkers bewuster maken van de impact die financiële problemen (kunnen) hebben op andere gezinsproblemen en van de mogelijkheden die er zijn om gezinnen daarbij te helpen. Ook dienen medewerkers na te gaan hoe (financiële) belemmeringen voor ouders om bijvoorbeeld hun uithuisgeplaatste kind te bezoeken, weggenomen kunnen worden. De Inspectie JenV vraagt de minister om mogelijk te maken dat de jeugdbeschermingsketen deze aanbevelingen kan uitvoeren.