#stapelmuurtje | Explore Tumblr Posts and Blogs

gekruidengeroerd · 1 year

Photo

Black Jack

Overdag vist hij vanaf zijn roodgeschilderde houten boot op de Pagasitische Golf. Windstille dagen wisselen zich af met pittig aanlandige windstoten. Slagregens doorweken zijn witte katoenen hemd terwijl op andere momenten de zon genadeloos op zijn hoofd brandt.

Met gemak vullen zijn vismanden zich iedere dag opnieuw met ansjovis, sardines en palamida. Palamida is een stevige vis en lijkt een beetje op tonijn.

Tegen vijf uur in de middag, als de zon bijna ondergaat, gooit hij het anker uit in de Saint Andreas Baai. Afgeladen met vis in zijn bijboot peddelt hij naar de kant waar gretige vrouwenhanden klaarstaan om de zware gevlochten manden in ontvangst te nemen. Gewillige pakezels dragen de zilte waar via de geplaveide paden van de kalderimi’s omhoog naar het bergdorp Lafkos.

De jonge visser kijkt de ezels na en voelt de de opbrengst van de vis branden in zijn broekzakken. Tevergeefs probeert hij die eerste jaren zijn verslaving te onderdrukken, maar al na twee jaar is er voor hem geen houden meer aan.

In de donkere steegjes van Milina, achter stapelmuurtjes, schuurtjes en in de schaduw van de grote zee-den achter de kerk probeert hij zijn inkomen te verdubbelen door te dobbelen. Black Jack wordt hij in de wandelgangen genoemd.

Dobbelen op straat is in die tijd verboden en vrouwen mogen al helemaal niet meespelen.

Slimme trucs laten hem de eerste jaren regelmatig winnen. In het geniep boort Jack de bolletjes van zijn eigen dobbelstenen uit en vult deze met metaal. Eenmaal overgeschilderd is er niets meer van te zien. Geheimzinnig houdt onze gokker de dobbelstenen vast in zijn gesloten vuist. Brengt deze naar zijn mond en fluistert drie keer achter elkaar zes, zes, zes. Gooit dan de dobbelstenen met een grote boog van zich af. Als zijn tegenstander kijkt, liggen er twee zessen voor hem op de grond. Verloren..., haalt zijn schouders op en tast naar zijn beurs om zijn schuld bij Black Jack in te lossen.

Steeds vaker in de schaduw achter Jack zijn huis groeperen zich kleine groepjes mannen om het tegen hem op te nemen. Op stormachtige dagen overstemmen de overslaande golven op de pier het enthousiaste geschreeuw van de toeschouwers. De schaduw van de grote plataan is tijdens hete zomers bij tijd en wijle te klein om voldoende ruimte aan alle nieuwsgierige pottenkijkers te bieden.

Antigoni, zij die geboren is om tegen te werken. In de Griekse mythologie is ze de dochter van Oedipus. Onze Antigoni wordt in 1923 geboren als oudste dochter in een vissersfamilie. Griekenland is op dat moment in een bloedige oorlog verwikkeld met Turkije en de Griekse koning Alexander overleed eerder in deze oorlog aan een giftige apenbeet.

Antigoni’s geboortehuis in Milina kijkt uit over de Paralia en de zee. Haar vader een zuinige hardwerkende visser, vindt het niet nodig dat zijn dochter naar school gaat. Ongeletterd groeit ze op. Hoedt de geiten, leert vis schoonmaken en helpt bij de oogst van de olijven.

Bij aanlandige wind met opspattende golven worden de bruine houten luiken van haar huis gesloten. Zuchtend veegt ze iedere keer opnieuw datgene wat de zee heeft uitgespuugd op het zandpad bij elkaar en poetst het zout van de ramen. Ze is dwars voor een vrouw in die tijd. Loopt weg van huis en komt terug met Black Jack. Tegen de zin van haar ouders trouwt ze op haar twintigste met hem. Als ze zwanger wordt en bevalt van hun enige zoon, heeft ze geen idee van zwangerschap en bevallen. Niemand heeft haar ooit iets verteld.

Geld is datgene wat hen beiden bindt. Al is Antigoni analfabeet, mooie benen heeft ze wel. Verhalen die binnenskamers moeten blijven vertellen dat mannen haar kuiten mochten betasten voor geld.

Dit verhaal komt boven als ik tachtig jaar later tegenover de nu hele broze vrouw zit in haar kleine woonkamer.

Één van de houten luiken is dichtgevallen, het is donker binnen en de kachel loeit. Het is minstens 25 graden in huis. Voel de zweetdruppels op mijn voorhoofd verschijnen.Veel dagen komt Antigoni niet meer uit haar bed. Haar enige zoon verzorgd haar en heeft haar vandaag in de leunstoel voor het raam gezet.

Op de rand van de vensterbank staat een mok met water. Ze pakt de mok op, kijkt er in en zet deze dan weer terug zonder een slok genomen te hebben. Op tafel ligt een aangebroken verpakking pijnstillers. De tv is uit.

Over haar blauw wit gebloemde pyjamajasje draagt ze een legerkleurige mannentrui. Een zilvergrijze sweater ligt over haar benen. Haar blauw katoenen pyjamabroek piept er nog net doorheen.

Ze lacht als ze me ziet en ratelt hele verhalen tegen me af. Al heb geen idee wat ze zegt. Begrijp echter als ze haar vingers langs elkaar veegt, dat ze wil weten of ik een man heb en kinderen. Tekent dan met haar vingers het getal 99 op haar pyjamabroek. Ik teken het getal 59 ernaast.

Haar groen wit geblokte hoofddoek trekt ze wat verder over haar dunne haar, grijnst, grijpt mijn handen en lacht haar tandeloze lach.

Ze legt de grijze sweater aan de kant en trekt traag de pijpen van haar blauwe pyjamabroek omhoog. Haar knieën zijn dik en een beetje opgezwollen. Ze tikt op haar benen en trekt een pijnlijk gezicht. Dragen kunnen ze haar niet meer. Zelfs na bijna 100 jaar zijn haar benen nog altijd glad en rimpelloos. Tegen olijfolie kan geen slakkenslijm op.

Ze lacht en wijst naar haar tanden die er niet meer zijn. Gebaart, schudt met haar hoofd, werpt haar ogen omhoog naar de hemel en maakt cirkelende bewegingen met haar vingers. Dat gaat haar wijsvinger omhoog. De smalle knokige wijsvinger buigt verbogen door de reumatiek heeft nooit aan kracht ingeboet. Niemand wilde het aan de stok krijgen met de wijsvinger van Antigoni.

Terwijl ik haar help om de pijpen van haar pyjamabroek weer goed naar beneden te krijgen, komt het beeld van mannen die haar kuiten betasten voorbij.

Zwaai haar uit en loop verder langs de zee. Het is warm voor de tijd van het jaar. Knijp mijn ogen samen om tegen de zon in de verte een rood vissersbootje naar buiten te zien varen.

Iemand heeft een eerste kerstbal opgehangen in een cipres. Twee houten bootjes zijn na de storm van twee dagen geleden nog verder afgezonken en alleen gerafelde touwen verbinden ze met de grotendeels vergane steigers

Hoog in de lucht ieuwt een buizerd. Op de tak van een vijgenboom vlak boven het water rust een ijsvogeltje uit. De bladeren zijn gevallen. Kleine vijgen hangen er nog aan. Aan een waslijn langs de zee hangt een korte spijkerbroek. De kleur van de rode leem op het zitvlak kan er niet meer uitgewassen worden. Pluk wat zeevenkel voor het avondeten en speur het strand af naar mooie vondsten. Een klein stukje olijfhout met een gat erin mag mee.

De groenteboer neemt een pauze achter de camping en de opengebarsten granaatappels nog hangend in de boom zijn net tandeloze monden met soms de laatste los zittende tanden er nog in.

#reisverhalen

0 notes

gekruidengeroerd · 4 years

Photo

Pallas Athene.

De Akropolis torent hoog boven de stad Athene uit. Op een muurtje van lager gelegen restanten draagt een in, goud en blauw geklede man, al de hele middag de aarde op zijn nek. Sterk gerimpeld gezicht vertrekt niet, hoe lang hij ook wordt aangekeken. Torst de last van Atlas, het hemelgewelf zonder een spier te vertrekken. Atlas, wat is onze Atlas en welke last mogen we naast ons neerleggen en is niet langer van waarde ? Klanken van een sitar klinken door de duisternis van de bomen van het park. Af en toe doorbroken door het gerinkel van een muntje wat in een lege kist tussen het andere geld wordt gegooid. Woorden die ik niet versta worden gezongen als antwoord op de gift. Geur van gebrande maiskolven en tamme kastanjes, die op deze plek te duur worden verkocht. Wel altijd met een extra snufje zout natuurlijk. Gesuikerde pistachenootjes, granaatappel pitjes en pinda’s in allerlei kleuren. Kerst-verlichting, bootjes die rondzwemmen in een teiltje, met een klein kaarsje in hun vooronder wat voor de beweging zorgt. Prachtig in leer gebonden schriften met hierop afbeeldingen, van vlinders, olijfbomen en bloemen gebrand of gedrukt maken hebberig. Afrikaanse drums laten ons meedansen. Geknoopte felgekleurde armbandjes swingen voorbij. “He mam I like your style”, roept iemand lachend en probeert ondertussen iets te verkopen. Dwalen door het Akropolis museum waar ooit een architect het lef heeft gehad om een ontwerp te bedenken boven op de restanten van deze schoonheid. Lopen over glas en zien meerdere verdiepingen beneden ons beelden en stapelmuurtjes waarlangs mensen scharrelen. Witte poes heeft een droge warme plek gevonden voor de nacht en vleit zich naast een marmeren godin. Spelen met licht, twee lagen zonwering gaan afwisselend omhoog en omlaag om ieder moment van de dag alle beelden optimaal tot hun recht te laten komen. Met de vleugels van Athene op je rug vlieg je zo terug naar de tijd van de bouw van deze tempel. Geduldige handen die elke plooi in een gewaad uithakken in marmer. Die goden en godinnen hun gezichten geven. Centauren strijden met onbekende Lapinthen. Paarden gedwongen tot het oorlogspad en goden in gevecht met reusachtige slangen en veelkoppige monsters. Athene ontstond ooit uit het water. Haar geboorte deed een aantal natuurwonderen ontstaan die we allemaal al zo lang kennen. Van regenbogen in de staart van dolfijnen als ze opspringen uit het water tot de bliksem die inslaat in de honderd jaar oude knoest van een olijfboom. Zeven uur in de avond nog steeds is het warm op het terras, zo’n achttien graden. Ergens laat iemand een glas vallen en haalt een moeder een kind uit haar buggy om het in haar armen verder te dragen. De weg van kinderkopjes loopt naar beneden. Verspreid over vele straatjes van Athene zoeken daklozen een plek voor de nacht. Honderden grote kartonnen dozen en met geluk een slaapzak bieden warmte voor de nacht. Tengere jongen van nog geen zestien staat met blote voeten op vuil karton, zoekt in een plastic tas naar een jasje. Iets warms om aan te trekken, de avond zorgt voor afkoeling. Voor het stoplicht rijdt iemand in een rolstoel tussen de wachtende auto’s door, zijn handen opheffend in de hoop voor een gift Andere handen vouwen zich samen op de zijmuur van een groot gebouw. Een stil gebed voor alle bewoners van hotel Athene. Als de avond valt komen uit allerlei hoeken en gaten, honderden, duizenden toeristen. Terrassen stromen over en mensen vloeien uit over de straten. Gebakken courgette, vlees op sticks, slokje tsipero nippend uit kleine glaasjes. Gekleurde lampjes, rendieren, het duizelt sterretjes voor ieders ogen. In het cafeetjes worden maaltijden gedeeld en maken muzikanten zich op voor de voorstelling van de avond. Sitar, gitaar en zang. Als iedereen zijn honger heeft gestild, zwelt hetgezang aan. Alle Grieken jong en oud kennen de teksten. Liederen die gaan over heimwee, terugkeer en verlangen. Uit volle borst maar vooral vanuit een vol hart worden ze samen gedeeld. Ze kunnen niet anders als raken. Waar zijn deze Grieken gebleven Waar heeft iemand hun heimwee afgenomen? De zon komt langzaam op achter de Akropolis. Grote zee-den geeft een beetje schaduw. Klimmen door smalle straatjes naar boven. Muren met graffiti bedekt. Mama mini is uitgestald op straat. Schilderijen, soms geborduurd, op de kop met flamingo’s in oranje en zwart. Eindeloos veel boeken, poezen horen hun hersenen kraken terwijl ze de warmte zoeken op een sudoku boekje. Perzische beelden, Turkse mini zilveren theekopjes, kaarsenstanders uit kerken, geborduurde servetten.

Eindeloos worden iedere dag opnieuw kettingen en ringen op de mooiste manier over zwarte kleedjes gedrapeerd. Turquoise ringen roepen ons aan, kettingen van koraal en olijftakken in glimmend goud om in zwarte haren te steken. Huizen bedekt met rood geworden bladeren van de rode wingerd zijn het decor. Als het regent is mama mini gesloten. Oude man wijst toeristen de weg. Recht door, gewoon recht door naar de Akropolis. Een Indiase Goeroe, smal bruin gelooid gezicht en lange grijsbruine dreadlocks kijkt ons lachend aan. Ligt tussen het karton en oude dekens en zit in yogahouding. Die kant op. Wat bracht hem ooit hier?. Wijze kop kijkt ons na. Schuurtjes met deuren in de kleur van aluminium verf afgewisseld met Grieks blauw. Boven deur staat Navis. Medusa met haren die verworden tot golven op zee, eindeloos verder stromend. Paars vogelkooitje bedekt naast vochtplekken haar rechter lokken. Klein bruin vogeltje met een goudkleurig borstje zingt haar lied. Er zit nog voldoende voer in haar voerbakjes. Prachtige grijze poes met groene ogen steekt af tegen een oud rose muur naast een golfplaten dakjes. “I ama toy” staat er op de muur onder hem . Boeken op planken met een vogeltje erop vallen om en iemand heeft haar een “like” in de vorm van een hartje gegeven .Fel rood geschilderde kozijnen met ijzeren kruisen afgedekt steken fel af in de muren van gele huizen. Het hout is verrot. Drie Japanse toeristen op hun knieën, proberen het Akropolis poezen mannequin te fotograferen. Af en toe heeft madam er genoeg van en draait ze haar staart naar hen toe. Dan weer alsof ze zeggen wil, “oké nog ééntje dan”, draait zich langzaam om en schrijdt als of ze over een catwalk loopt langzaam in hun richting. Iedereen volledig in beeld en in haar macht hebbend. Olijftakken groeien uit het marmer van de tempel van Athene, alsof het zacht is al aarde. Marmer wat al deze eeuwen heeft doorstaan. Vertrouwde plek, alsof ik hier niet voor het eerst ben. Kijk naar de olijfboom, de boom door Athene geschapen in haar strijd met Poseidon. Hij koos voor een paard en een zout water bron. Athene koos de olijf met haar vruchten als voedsel. Deze wedstrijd werd beslecht in haar voordeel. In de verte proberen kranen delen van de enorme pilaren te herstellen. De nieuw ingezette stukken marmer steken wit af. Kleine gele bloem, kijkt net over de rotsen van een pilaar. Haar leven zit er bijna op. En de pilaar , die heeft nog zeker 2000 jaar voor de boeg.

#fotoverhalen

0 notes