#en nu ben ik verward

[tijdvoormemes]

ik zag een tiktok en nu ben ik boos

#oke in die tiktok was het dus een amerikaan die niet geloofde dat we in nederland pannenkoeken in de avond eten #alleen toen zeiden mensen in de comments dat alleen kinderen pannenkoeken als avondeten aten??? #en nu ben ik verward #dus vertel #mijn #nederland #nederlands #pannenkoek #pannekoek #dutch #the netherlands #dutchmeme #nedermeme #nederlandse meme

[josephinesliteraireblog]

Eerste boekopdracht: Harry Mulisch - de ontdekking van de hemel

Beste Lezers,

Ik heb besloten om voor mijn eerste boekopdracht het boek de ontdekking van de hemel te lezen.

Het boek is geschreven door Harry Mulisch. Toen ik zei dat ik dit boek ging lezen, zeiden veel dat het een boek is van een beroemde schrijver. Veel weet ik er niet over, maar ik kijk er wel naar uit om het te leen en jullie er meer over te vertellen!

Het boek heeft 901 pagina's, heeft als uitgeverij De Bezige Bij en is geclassificeerd in de genres: Roman, Psychologische fictie en Filosofische fictie.

Bij deze boekopdracht moet ik een soort dagboek bijhouden van alles wat ik opmerk en lees. Ik kijk er naar uit om die te delen met jullie!

(update)

De eerste 15 pagina's zijn ondertussen uitgelezen en ik moet zeggen dat ik heel verward ben, maar ook geintrigeerd.

In het boek hebben twee personen een conversatie over een zaak van ruim 70 jaar mensentijd geleden. Het gebruik van mensentijd geeft al direct de intensie dat de twee personen niet per se mensenlijk zijn. Ze praten ook over een oneindig licht - Logos Spermatikos, dat baanbrekende reden betekend in het Grieks.

"Ook wij hebben pas zo'n vijfenzeventig mensenjaar geleden tot ons afgrijzen ontdekt, hoe snel de technische vaardigheden daar beneden toenamen en wat de mensen er mee zouden doen" zei een van de personen in de conversatie. Dit geeft aan dat ze misschien van de hemel komen, doordat ze verwijzen naar de aarde als 'daar beneden'. Vervolgens antwoord de andere personage: " Ondanks alle problemen zag ik zeventig mensenjaar geleden opeens een mogelijkheid, de gewenste Vonk niet in vier jaar maar al in drie generaties in de geest en het vlees te krijgen." De vonk wordt enkele zinnen erna verwezen als de eerste wereldoorlog, maar ik ben daar niet honderd procent zeker van, omdat de Vonk ook misschien iemand kan zijn in de plaats van iets, maar ik kan dat alleen maar uitvinden door verder te lezen.

De volgende pagina gaat hij/zij/het er meer op in en verteld over een ene Delius Wolfgang en zijn ongelukkig huwelijk met een jongere vrouw genaamd Weiss en hoe zij hem juist voor de tweede wereld oorlog verliet.

Tot nu toe ziet het er interressant uit!

#harrymulisch #reading #lezenisleuk

[eveniks]

Laten we het er maar over hebben.. #1

Jeetje waar begin ik? Dat is het eerste wat ik denk nu ik hier aan begin. Rondom het thema de jongens om mij heen en ikzelf. Nouja, niet in meervoud hoor, zo spannend is het niet.

Ik heb in ieder geval de enorme behoefte om dingen van mezelf af te schrijven en toch ook wel te delen onder een lekker anonieme alias. 

Kort, ik ben een jongen van rond de 30 en ik ben homoseksueel in een dorpje.

Mijn verhaal begint in juli van 2022. Zoals bijna elke vrijgezelle dertiger ben ik ook actief op verschillende datingsapp. De ene voor wat serieuze en de andere voor wat minder serieuze dates oftewel de seksdates, ik noem ze fundates want dat maakt het allemaal iets minder ordinair. Maar het is niets meer dan lust.

Om het nog ingewikkelder te maken doe ik dat daar ook onder alias. Een vrouwelijke alias. Waarom? Simpel het is een hulpmiddel om de wat exclusievere lees: hetero-mannen binnen te hengelen. Het kost mij een kleine moeite om een leuk pakje aan te trekken en een pruikje op te doen. Deze mannen zijn ook vaak discreet wat het allemaal voor mijn gevoel allemaal wat veiliger maakt.

Ik doe dat al een aantal jaar maar niet elke maand ofzo, het zijn golven, zo maanden ineens super veel en zo maanden tot bijna een jaar niet. Puur lust, geen gevoel, geen drama’s, geen stress - dat is het idee.

Dat ging allemaal prima, totdat hij in juli mijn leven met 200 km per uur binnen kwam denderen. En nu zijn we hier, verward, verliefd, vertieft, gelukkig en verward. Want deze jongen, oei, deze jongen.  Hij heeft mijn hele hart. 

[maaikekemmink-blog]

De dingen die mensen zeggen

'En hoe is het met je ...? Nog steeds ... (persoon draait met zijn vinger rondjes naast zijn hoofd)?' Ik heb een ziek familielid. Nu is de ziekte niet fysiek. Taal is hierin, net zoals in alle andere zaken, erg belangrijk heb ik de laatste jaren gemerkt. Er zijn zoveel labels, diagnoses en vooroordelen die een mens kunnen treffen.

Zo heb ik onder meer geleerd dat je niet je ziekte bent. Je hebt een bepaalde ziekte. Je bent dus niet bipolair, maar je hebt een bipolaire stoornis. Je bent geen autist, maar zit in het autisme-spectrum. Lijkt me best logisch dat dit fijner is voor de persoon zelf. Je wilt niet dat een aandoening jouw 'single story' wordt.

De persoon van de quote hierboven had ik al een hele tijd niet gezien. Ik kwam hem tegen bij een concert van De Dijk in de Ziggo Dome.

Stel je voor dat hij tegen mij had gezegd: 'en hoe is het met je ... (naam familielid). Nog steeds kanker?' En dat hij dan daarbij een of ander raar gebaar had gemaakt. Z'n tong uit had gestoken of zo.

Ik ben meerdere keren zo benaderd door mensen die mij en mijn familielid van vroeger kennen. Een beetje besmuikt, lacherig. Alsof ik me op de een of andere manier zou moeten schamen voor de aandoening die hem getroffen heeft.

Niet dus. Ik schaam me niet. Het is alleen maar erg verdrietig en pijnlijk, de hele situatie. En ik heb op geen enkele manier het gevoel dat het ook maar enigszins iets zegt over mij. Net zomin als dat het zou doen als hij kanker zou hebben.

Laten we allemaal eens wat meer nadenken voordat we wat zeggen tegen mensen. Vooral over zaken waar we absoluut geen verstand van hebben. En laten we zorgen dat het praten over mentale gezondheid uit de taboesfeer wordt gehaald. Ik twijfel trouwens ook alweer over dit stuk. Want kun je iemand met een aandoening 'ziek' noemen? Of is er bijvoorbeeld alleen sprake van ziekte tijdens een psychose?

Beetje jammer ook weer dat Gordon in zijn veelbesproken interview met Beau zegt dat de man die hij zag meerdere persoonlijkheden had, en dat hij het achteraf wel kon begrijpen want zijn broer had schizofrenie en dat is is erfelijk. Ahum. Schizofrenie is niet meerdere persoonlijkheden hebben:

'Schizofrenie is een hersenaandoening waarbij je last hebt van psychoses. De aandoening wordt daarom ook wel psychose-gevoeligheid genoemd.

Psychose-gevoeligheid De psychoses die bij schizofrenie horen, kunnen bij iedereen anders zijn. De naam schizofrenie geeft het idee dat de aandoening voor iedereen hetzelfde is, maar dat is niet zo. Er zijn daarom steeds meer artsen en psychiaters die het liever over psychose-gevoeligheid hebben, in plaats van over schizofrenie.

Geen gespleten persoonlijkheid Schizofrenie is een hersenaandoening waar misverstanden over bestaan. Een van die misverstanden is dat je een gespleten persoonlijkheid hebt. Iemand kan dan het ene moment zijn gewone ik zijn, en even later compleet iemand anders. Dit heeft helemaal niets met schizofrenie te maken.'

Nou, genoeg te melden over dit onderwerp. Misschien blijf ik dit stuk wel gewoon telkens aanvullen met nieuwe informatie.

Bijvoorbeeld met deze aflevering van de docu Verward. Heel herkenbaar.

#mentalegezondheid #ziekte #taboe #taboesfeer #familie #schizofrenie #psychoses #empathie #luisteren #vooroordelen #schaamte

[ochtendstorm]

Ik heb het gevoel dat ik al twee-drie jaar bezig ben met traumaverwerking, maar vandaag stelde ik mijn ouders een vraag en nu trek ik alles in twijfel. Opeens lijkt het alsof het hele trauma dat ik probeerde te verwerken misschien niet eens gebeurd is, misschien kan dat niet eens gebeurd. Ik voel mij schuldig en vies en verward.

#persoonlijk #it should be a good thing maar mijn hele wereld/realiteit stort in #ik zeg al sinds het begin: wat als ik dit verzin

[zwartewolk]

Silver lining

"an advantage that comes from a difficult or unpleasant situation: When things look black, there's always a silver lining. "

Ondertussen zijn we meer dan een halfjaar ver. Elk ons eigen weg gegaan. Tis godverdomme moeilijk geweest. Heb lang het goede willen blijven zien in je, en de hoop blijven koesteren dat alles uiteindelijk weer goed zou komen. Tis moeilijk om in te zien hoe diep ik gegaan ben voor je afgelopen twee jaar, en hoe hard je me laten vallen hebt. Heb alles opnieuw moeten leren na onze breuk: leren genieten van kleine dingen, leren wat geluk is, leren dat het leven het nog waard is, leren mezelf graag zien en vooral leren verdergaan. Verdergaan zonder de pieken samen, maar vooral zonder onze dalen.

De eerste maanden ben ik echt sterk geweest, want een mens moet vooruit weet je, geen tijd om stil te blijven staan. Aanpakken, doordoen en verdergaan. Als je je dagen druk genoeg invult, dan is er geen tijd voor gemis. Weglopen van je verdriet lukt voor een eindje, maar uiteindelijk haalt het je toch altijd weer in. Het overvalt je, en grijpt je bij de keel. Sommige momenten is het leven het niet meer waard, en geraak je uitgestreden. Radeloos en moe. Verward en op. Maar hetgeen altijd maar weer overheerst is die liefde, die liefde voor jou die nooit verdwenen is.

Weglopen van de problemen schijnt ondertussen wel één van mijn signatures te zijn. Al sport ik mijn ziel eruit, ik blijf thuiskomen op een plek die niet meer als thuis voelt. Ik kon niet blijven in een stad waar alles, maar dan ook alles, mij doet denken aan jou. Verhuizen naar een nieuwe stad en een letterlijke nieuwe start nemen. Veilig naar de bakker, de supermarkt en de dorpskern. Gij komt hier nie, gij moet hier niet zijn, gij hebt hier niks verloren. Ik ben hier veilig. Een nieuwe stad zonder herinneringen, herinneringen aan jou, aan ons, en onze twee jaar samen. Ik kom niet meer in onze stad, ze is van jou nu, ge hebt gewonnen.

Hetgeen me nog het meest is opgevallen sinds onze breuk, is de rust die ik heb teruggevonden binnenin mij. De afgelopen twee jaar waren vol spanning, druk, angst en vooral onrust. Sinds de breuk kan ik weer ademen, voelen, helder denken en leven. De waas waar ik met jou in geleefd heb, is langzaamaan als sneeuw voor de zon aan het verdwijnen. Het benauwde me at first, maar pijn voelen is uiteindelijk beter dan niks voelen at all.

Ge komt nog vaak voor in mijn gedachten en dromen. Meestal vooral uit heimwee, heimwee naar de goeie momenten, want voor de duidelijkheid, die waren (er) wél echt. Toegegeven, ze waren schaars, maar daarom dan ook des te waardevoller. Met de tijd begint meer en meer door te dringen hoe je me behandeld hebt. Hoe ik slechts een veilige back-up was, en hoe je gewetensloos je eigen ego achternaging. Hoe elke dag een competitie was tussen ons, en mij en de-perfecte(-onbestaande)-vrouw. Hoe uitputtend het was om elke dag liefde te moeten verdienen, en het waard te zijn om te bestaan. Hoe niks nooit genoeg was, en dan al zeker ik niet. De hartbrekende discussies, met ruzie en geweld, met kwetsende woorden en vernederingen, met verwijten en schuld. Schuld door mij, ja natuurlijk, altijd door mij.

Iets wat me hard is bijgebleven is dat je steeds benadrukte dat ík echt problemen had, labiel was, ongecontroleerd en een gevaar voor mezelf en mijn omgeving. Sinds ik opnieuw een helder zicht op de situatie begin te krijgen, ben ik beginnen inzien dat dit enkel een projectie van jezelf is. Ik heb recent van ontdekt dat ik echt een goed persoon ben. Een warme persoonlijkheid, een oprechte en eerlijke vrouw, en vooral iemand waar je echt op kunt rekenen. Vrienden omschrijven mij vaak als enthousiast en positief, iets wat ik de afgelopen twee jaar volledig was kwijtgespeeld. Ik was bijna vergeten wie ik was als persoon vóór ik jou kende. Mensen wijzen me er tegenwoordig vaker en vaker op dat ik echt een sterke vrouw ben, en hoe meer ik erover nadenk, des te meer ik het begin te geloven. Gij moogt der zijn, Laetitia.

Gij, als emotieloze persoon zonder empathie, gij hebt mij weggesmeten alsof ik niks was. Het emotieloze-zijn is iets waar ik nog vaak flashbacks van krijg. Zo ver mogelijk van wegblijven zegt mijn psycholoog, en misschien heeft hij wel echt gelijk. Ge moet mij niet meer komen opzoeken, of langs mijn huis passeren. Ge moet mij niet meer sturen of aan mijn deur komen staan. Ze is toe. Het is genoeg geweest.

Ik ben vrij nu. Vrij om de warme persoon te zijn die ik altijd al geweest ben, en vrij om mijn vele, oprechte liefde te geven aan iemand die ze waard is. Vrij om liefde terug te ontvangen, want liefde komt vanaf nu van twee kanten. Ik geef toe dat ik tot op een aantal weken nog steeds hoopte op een verzoening, of ook maar een sorry. Maar ik heb het losgelaten. Want wat doet het er toe hoe graag ik jou zie, als jij geen liefde hebt voor mij? Als gij mij kunt de dieperik induwen, zonder ook maar een greintje schaamte of respect? Wat ben ik met iemand die mij behandelt gelijk ik niks ben?

Ik ga voort nu. Kop op. Bereiken wat ik bereiken wil. Zijn wie ik zijn wil. Geluk en positiviteit verspreiden, waar ik al altijd voor gestaan heb. Ik was dicht bij mijn einde, in elke betekenis van het woord, maar ik sta er weer. Sterker dan ooit tevoren, en mijn hart weer aaneengelijmd. De barsten zullen voor eeuwig en een dag te zien blijven, maar om die barsten te kunnen zien moet je eerst nog dicht kunnen komen. Ik ben op mijn hoede nu.

"The day you broke my heart, was the day you set me free."

-03072023 01:55

[loisliteratuur]

Waarzegger scene

Al opnieuw is het laat in de lente. Dit betekent een ding voor een klein dorp als Bovenmeer. Een van de meest verenigende evenmenten van het jaar vind deze week plaats. De aankomst van de kermis, dus.

Elk jaar gaan Laurens, Pim en ik samen. Dit jaar ben ik daar minder zeker van sinds we naar andere scholen gaan, maar die onzekerheid verdwijnt wanneer Pim belt om te vragen wanneer we afspreken. 12 uur stipt zullen we er zijn.

Eens we er allemaal zijn, sluiten we onze fietsen op naast de kerk. We stappen rond, Pim duid aan wat hem intereseert, en wat hij flauw vindt. In een hoekje ziet tussen de eendjesspellen en de pony's staat er een kleiner tentje, met een bord wat leest "WAARZEGGER". Wanneer Pim mij ziet kijken begint hij te lachen.

"Waarzeggers zijn gewoon oplichters, hoe is het wetenschappelijk mogelijk dat zij de toekomst kunnen zien?" "Ik zei er toch niks over?" beantwoord ik. "Je keer er wat nieuwsgierig naar, laat je niet voor de gek houden."

Laurens is het met hem eens, waarop ik niks zeg. We stappen gewoon verder. Laurens en Pim zien de botsauto's: een essentieel deel van de kermis ervaring.

"Kom daar moeten wwe toch op gaan." zegt Laurens enthusiast.

We haasten ons naar het verkoopraampje, maar eens aangekomen zien we de verkoper zij mond opendoen voor wij de kans krijgen. "Er zij maar 2 auto's beschikbaar deze ronde." zegt hij voor we ons eerste woord uit kunnen krijgen.

Ik denk snel na, Laurens en Pim zouden toch elkaar kiezen dus bespaar ik mezelf de verlegenheid en zeg dat zij 2 wel samen gaan en dat ik me even bezig zal houden.

Ze zien er tegenlijk schuldig en opgelucht uit. Ze nemen de tickets en kiezen elk hun autotjes.

Ik draai me om, niet wetend waar ik eigenlijk naartoe ga wanneer ik het waarzeggers tentje weer onder ogen krijg. Het blijkt nogal goedkoop te zijn, ik heb niks beter te doen, en eigenlijk wil ik wel mijn nieuwschierigheid dimmen met wat valse hoop over wat ze ook zal zeggen. Dus ga ik er naar toe.

Wanneer ik binnenstap krijg in onmiddelijk een sterke parfumgeur gemengt met dat van brandende kaarsen of wierrook. Ik kijk snel rond en voor mij zit een verrassend normale vrouw. Voor een of andere reden was ik onder de indruk dat ze klein en heksachtig zou zijn, maar ze is een normale vrouw.

Ze kijkt even naar me voor ze vraagt of ik in het juiste karretje ben. Waarschijnlijk zie ik er een beetje verward uit. Zwijgend leg ik mijn 4 euro op tafel. Ze kijkt even voor ze gebaart dat ik mag gaan zitten.

"Heb je dit al eerder gedaan?" "Nee.", geef ik toe. "Oke. Dan zal ik je wat begeleiden. Leg je handen maar op tafel, palmen naar boven gewezen, sluit je ogen en begin met gewoon op je adem en bewustzijn te focusen. Je moet je geest helemaal openzetten en verfrissen. Inademen. Uitademen. Mag ik nu beginnen of heb je een beetje meer tijd nodig?" "Doe maar."

Ze streelt mijn handen even. Een keer maar, en heel lichtjes, voor ze zelf haar eerdere bevellen volgt en haar ogen sluit met diepe concentratie.

"Jij hebt problemen, meisje. Je voelt je niet goed in je eigen vel, maar weet waarschijnlijk zelf niet helemaal waarom. Dit is de reden dat je je zo makkelijk laat beïnvloeden."

Niet helemaal fout, tenminste tot nu toe.

"Dit zal zich in jouw toekomst zwaar manifesteren. Ik zie een kleine ruimte, waarvan de lucht vol met wantrouwen hangt. Vier mensen, jezelf inclusief. Een beweging in energie. Een bedrieging."

Ik, Laurens, Pim. Wie is de vierde persoon? Of misschien ik, Jolan, Tesje, en nog een mysterieuze vierde persoon.

"Bloed? Waarom is er bloed? De scene speelt verder. Je bent sterk, je kan die dat jou misdaan hebben achterlaten. Dat is iets wat ik bewonder aan je. Een hele verandering van omgeving en levensstijl. Zou van alles kunnen zijn, maar voor de meeste betekent dit verhuizen. Onzekerheid, maar vooral apathie. Ocharm kindje, wat zal jou nu zo ergeren? Opnieuw een vertrouwdheid, een met veel geschiedenis."

Ze zwijgt even, langer dan verwacht.

"Ben jij een wraakaardig persoon?"

Ik denk even.

"Weet ik niet echt. Ik heb nog niet veel redenen gehad om aan wraak te denken."

Een stilte gaat voorbij.

"Misschien zal je er gewoon een worden. In elk geval, sterke, negatieve, en vooral woede gevoelens, en een daaropvolgende actie. Nogal erg, misschien onverantwoordelijk, misschien te extreem. Misschien is het gewoon wat je wilt, dat zal ik je zelf laten bepalen."

Hierna richten we onze blikken op elkaar.

"Ik weet wel dat dit nu waarschijnlijk heel weinig betekent voor jou, maar je zal het allemaal kunnen plaatsen."

Ik knik snel naar haar, niet wetend of ik het geloof.

"En mag ik er even onprofessioneel aan toevoegen, jij bent een van de meest interessante en verwarrende klanten die ik ooit heb geanalyseerd, en hiermee wens ik je veel geluk."

En dat is het. Het voelde als een eeuwigheid aan, maar het moment ontsnapt me even snel als het begon. Ik bedank haar en ga naar buiten.

Pim en Laurens stappen net de autotjes uit, zwetend en glimlachend.

[chatgptverhaaltjes]

Ballet Bloopers: Een Komisch Toneelstuk over Onhandige Ballerino's

SCÈNE 1

We bevinden ons in een balletstudio, waar een groep ballerino's aan het repeteren is voor een belangrijke voorstelling. De balletmeester staat voor de groep en kijkt kritisch toe.

BALLETMEESTER: Mooi, mooi! Maar kunnen jullie niet een beetje meer... pit geven? Meer passie! Meer... (hij maakt een wild gebaar) FERVOR!

Ballerino 1 kijkt verward om zich heen.

BALLERINO 1: Bedoelt u... 'favor'?

BALLETMEESTER: Nee, nee, nee! Fervor! Passie! Hartstocht! Zoals... zoals een wilde stier die in een arena rondrent!

Ballerino 2 kijkt hem sceptisch aan.

BALLERINO 2: U wilt dat we ons als stieren gedragen?

SCÈNE 2

De ballerino's zijn nu bezig met een nieuwe choreografie. Maar het gaat niet helemaal zoals gepland. Ballerino 3 heeft moeite om zijn balans te houden en valt omver. De rest van de groep probeert hem te helpen, maar Ballerino 3 blijft maar struikelen en vallen.

BALLERINO 3: Het spijt me! Ik kan het niet! Ik ben niet goed genoeg!

BALLETMEESTER: (zucht) Jongens, jongens, wat moeten we met jullie. Jullie zijn ballerino's, geen clowns!

SCÈNE 3

De voorstelling is begonnen en de ballerino's zijn klaar om te schitteren op het podium. Maar dan gaat er iets helemaal mis. Ballerino 4 heeft zijn tutu achterstevoren aangetrokken en Ballerino 5 heeft per ongeluk zijn schoenen verwisseld. Ze struikelen over elkaar heen en de hele choreografie valt in duigen.

PUBLIEK: (gelach en applaus)

BALLETMEESTER: (schudt zijn hoofd) Dit is een ramp! Een complete ramp!

Ballerino 6 kijkt bedroefd om zich heen.

BALLERINO 6: (fluisterend) Ik wou dat we gewoon breakdance konden doen.

SCÈNE 4

De ballerino's zijn terug in de balletstudio en bespreken hun slechte optreden.

BALLERINO 1: Het was een totale ramp! We zagen eruit als een stelletje clowns!

BALLERINO 2: En dat terwijl we zo hard hadden geoefend.

BALLERINO 3: Misschien moeten we gewoon accepteren dat we niet zo goed zijn in ballet.

BALLETMEESTER: (komt binnen) Nonsense! Jullie hebben allemaal talent! Jullie moeten alleen nog wat harder werken en dan komen jullie er wel!

Ballerino 4 kijkt op.

BALLERINO 4: Maar mijn tutu is nog steeds achterstevoren.

BALLETMEESTER: (zucht) Laten we daar dan maar mee beginnen.

EINDE.

#chatgpt #verhaaltje #nederlands #story #ai story #BALLERINO 6: (fluisterend) Ik wou dat we gewoon breakdance konden doen.

[midlifeinla]

20 maart laat.

Ik moet de komende dagen even tijd nemen om alles te herlezen en bij te schaven. Ik schrijf onderweg op mijn smartphone die soms ook door mijn dikke vingers van taal of toetsenbordinstellingen wisselt met een autocorrect die me soms een ander verhaal dreigt op te dringen.

Ik sprak ook al weken geen Nederlands meer.

Het is vreemd wat dat doet, als je eigen taal stil wordt, als je enkel via tekst in die taal communiceert nog. Het lijkt op een vorm van claustrofobie. Iets wat gekoppeld is met een vorm van angst.

De muren, die normaal je taal vormen, zijn weggevallen of lijken opeens tegen je te drukken.

Ik ben even zonder spreektaal. Het Engels ben ik weer nog niet machtig genoeg. Toch niet de Amerikaanse versie en klanken. Het maakt dat mensen me, alhoewel ik de juiste woorden gebruik, toch niet verstaan. Voor mij duurt het normaal vier weken voor dat verandert, voor ik denk en spreek in die andere taal.

Maar nu voel ik me even een verwarde idioot.

[aandruetan]

'Laat een personage geconfronteerd worden met een mythische god' Opdracht

Serge had een moeilijke werkdag. Tussen neppe glimlachen, kleverige klanten en het gehuil van Babette. Serge had een drankje nodig. En zelfs dat, moest hij thuis doen. Wat zou er gebeuren als de kranten morgen schreeuwen dat Serge Lohman de politicus gedronken in publiek lag?

Met een fles whiskey en een fles bourbon ging hij de keuken in. Babette en de kinderen waren al aan het slapen wanneer hij te dronken begon. Een paar uren later ging Serge het huis door met slordige stappen naar zijn kamer in. In volslagen stilte kroop hij in het bed zonder zijn vrouw te wakkeren. Het slaap kwam in een paar seconden en Serge kon eindelijk zich ontspannen.

Dat dacht hij wel voordat hij de nachtmerrie in ging. Zelfs in zijn slaap kon Serge Lohman niet rusten.

Zijn ogen knipperden open, maar Serge wist dat hij wakker niet was. Deze zaal was zijn kamer niet. Met een plafon hoger dan tien meter en een deur ver van hem, Serge concludeerde dat hij in een soort oud tempel zat, een tempel met oud Grieks-achitecture.  Serge bracht zijn pijnlijke hoofd naar rechts wanneer hij op zijn voeten ging staat. Hij stond dan stil. Daar, in het midden van de tempel lag een standbeeld, een standbeeld van een Griekse God. Het standbeeld gaf een gedetailleerde afbeelding van Hades, de God van de onderwereld. Serge wist dat toch, Hades, zoals Zeus, Poseidon en Hera was een heel bekende Griekse God. Serge neemt zijn benen naar voren en gaan te tempel meer in. Daar gaat zijn ogen ontploffend open. Een dode schaap lag daar op de grond, het oud, bruin bloed die zijn wol vervuilde. Naast het schaap stond er andere soorten aanbiedingen zoals melk en olie.

Met zijn gedachten gedirigeerd aan de dode dier hoorde Serge de voetstappen eerst niet. Met een sprong, schreeuwde hij van angst wanneer een gigantische hand op zijn schouder kwam. Serge keek met grote ogen naar de man, of nee, niet een man, maar een God. Dezelfde God die Serge had geïdentificeerd door de standbeeld van de tempel. Een drie meter hoge bebaarde man met een koude blik.

Serge voelde zich net als een opossum die geschrokken werd, zijn lichaam bewoog niet meer. Hades, de God van de onderwereld, de equivalent van Pluto in de Romeinse mythologie, stond een paar centimeter voor hem.  Serge deed zijn ogen dicht en fluisterde, "Ik ben gewoon aan het dromen, ik moet wakker worden. Alstublieft iemand, maak me wakker!"

Serge liet zijn ogen open en nam een onstabiele stap naar links. Door zijn snelle beweging struikelde Serge op zijn eigen voet. Met het koude vloer terug tegen zijn wangen, Serge voelde zijn hoofdpijn vergroten.

"Als je niks anders heb te doen dan mijn tempel te vervuilen zou je beter mij een glas wijn maken."

Verward stond Serge terug op zijn benen en begon zijn gedachten te draaien om en glas wijn te vinden. Nog geen seconde later kwam er een gevulde glas in zijn hand. Serge stopte zijn bewegingen, opnieuw. Hij keek daar de wijn in zijn hand met een verwarde blik. Zonder het te merken viel rode druppels van zijn voorhoofd in het glas.

"Wat ben je nu hier aan het doen als je zelfs geen glas wijn aan een God kan dienen." Vroeg Hades terwijl hij het glas van wijn en bloed tegen zijn mond stak. 

"Uh.. Ik sliep" antwoordde dan Serge met een idiote expressie op zijn gezicht.

"Dat is een lange slaap dat je in bent gekomen, sterveling."

"Ik ben toch niet... Dat ben ik toch niet?" Vroeg Serge met stap naar achteren.

"Dood? Ja, dat bent u zeker wel. Wie denkt jij dat ik ben, sukkel?"

"Hades?, Pluto?"

"Ja, Hades, en wie is Hades?"

"Hades is de God van de onderwereld in de Griekse mythologie."

"Nou dan, hoe dom ben je? Natuurlijk ben je doodt! Waarvoor zou je hier anders zijn?!"

Geen idee, Serges gedachten waren verknalt. Was hij nu echt dood? Tussen het alcohol in zijn bloed en de botsingen die hij tegen zijn hoofd kreeg, Serge kon niet meer denken. Zonder een ander woord, ging Hades de tempel uit, het glas wijn verdwenen. Zonder te discuteren begreep Serge het bevel dat hij het God moest buiten volgen. 

"Dode mensen zouden normaal gezien niet bij mijn tempel aankomen, maar direct naar Tartaros keren. Wat dan ook je speciaal hebt, je kunt nog levend niet zijn. Ik ben het God van het dood, ik praat tegen levende mensen niet."

Stap-voor-stap ging de God van de onderwereld met een trap naar beneden naar een speciale destinatie. De God was gevold door Serge Lohman die elk paar stappen struikelde. De temperatuur en de vochtigheid ging omhoog terwijl de licht zich minder liet zien. 

"Waar brengt u me, Hades?"

"Waar je verdient te zijn, Lohman."

[sachahaarparadijs]

Short Film

Wie

Een schurk en een detective

Wat

De schurk heeft een moord gepleegd en de detective wordt erop gewezen om die moord op te lossen. Alleen het blijkt dat de schurk een goede vriend is van de detective.  De goede vriend en de detective komen face to face te staan en de detective krijgt een moreel dilemma? Wat ervoor zorgt dat de schurk de detective doodschiet?

Waar

Detective kantoor, Moordplek, Gevecht scène, Huis

Wanneer

In het nu

Waarom

Wat drijft de goede vriend: wraak op de vermoordde? Wat drijft de detective: een passie voor zaken oplossen?

Script

Scene 1: De moord

van een vogelvlucht long shot bewegend naar een horizontaal medium shot

ze staan naast elkaar en een lijk op de grond

Detective: Deze moordenaar ben ik al maanden op het spoor, meneer. Maar ik heb tot nu toe weinig aanleidingen.

Politie: Op het bureau hebben we een hele databank vol, misschien kan je daar iets uit gebruiken?

Detective wijst het idee duidelijk af

Detective: Die heb ik al doorzocht, maar tot nu toe niks. Ik dacht dat er hier nog wat te vinden valt.

Politie: We weten dat deze man is omgekomen door een vuurwapen. Het is achtergebleven in de …, maar de vingerafdrukken komen niet over met het DNA dat we gevonden hebben. U heeft toch niet het plaats delict besmet?

Detective is verward

Detective: Ik? Natuurlijk niet, ik gebruik altijd handschoenen als ik te werk ga.

Politie: Luister, ik geloof je, maar ik moet u toch vragen een DNA-monster achter te laten op het bureau. Mocht het zijn dat er iets fout is gegaan.

Detective klinkt amuseert

Detective: Zo klinkt het alsof u me zelf verdenkt, agent.

Politie: U weet net zo goed als ik dat dit gewoon protocol is, detective.

Detective: Jaja weet ik.

Scene 2: Thuis

de deurbel gaat

Detective: Max? Wat doe jij hier?, hoe gaat het?

Max: Gaat goed… Lukt die zaak al een beetje?

Detective: Het is vreselijk, het bureau zit op mijn hielen. Ze denken dat ik het bewijs heb aangeraak, Ik moet DNA afgeven voor test.

max kijkt geschokt

Max: Denken ze dat jij er iets mee te maken hebt?

Detective: Ze zeggen iets over protocol, maar volgens mij vertellen ze me iets niet.

de telefoon gaat, detective neemt op. Camera zoomt in op telefoon

Detective: Goedenavond, Ja u spreekt met mij. Hoezo?

Max kijkt verbaasd en vragend, detective hangt springerig op

Detective: Ik moet naar het bureau. Mijn DNA komt overeen met die van de moordenaar.

Scene 3: het bureau

We zien Detective aanlopen op het bureau. Hij ziet Agent en stapt op hem af

detective is heel verward

Detective: Waarom zou mijn DNA-matchen met de moordenaar? Ik heb er niks mee te maken ik help mee met dit onderzoek.

Agent: We hebben rede om te geloven dat de moordenaar iemand uit uw bloedlijn is. Het DNA is niet een complete match, we verdenken u niet.

Detective: U bent toch niet serieus? Kijk ik dan totaal in de verkeerde hoek. Ik moet dus mijn eigen familie onderzoeken?

Agent: Helaas is het niet zo makkelijk, we moeten u van de zaak verwijderen totdat de dader is gevonden. We kunnen geen afwijkingen hebben in dit onderzoek.

Detective kijkt humorisch geschokt

Scene 4: Thuis

Detective zit op zijn bank door de dossiers te kijken

Detective (in zichzelf te mompelen): Nee… Kan niet… niemand die ik ken zou dit doen…

Detective schrikt op van geluid bij de voordeur, de camera focust van detective naar brief die op de grond ligt

Detective (leest brief en wordt steeds meer verward): Wat?

in de brief staat alleen een locatie en “Als je meer wilt weten…” in magazine cut-outs

*We zien het kort achter zijn schouder en draaien langzaam de camera naar zijn gezicht om de reactie te zien. *

Detective: Dat is niet ver van hier…

Detective rent snel naar buiten om te kijken of de dader nog buiten staat, maar hij is weg. Detective gaat snel weer naar binnen en belt agent op

Detective: Hallo? Meneer agent. U gaat dit willen horen. Ja het heeft met de zaak te maken… nee luister dan… ik weet het maar ik kon het niet laten… alstublieft luister even… niet ophangen.

*Detective wordt onderbroken door het ophangen van agent, gefrustreerd legt hij zijn telefoon we en maakt hij zich klaar om zelf naar de locatie te gaan. *

Scene 5: De locatie (bij rens thuis)

De detective doet de voordeur van Rens rustig open

Detective: Hallo?? Is hier iemand??

De detective kijkt om zich heen spannende muziek

Er klinkt een geluid

Detective kijkt op en wordt in zijn gezicht geslagen, er komt een vechtscène met een gemaskerde vreemdeling. Het masker komt of van de vreemdeling en we zien een focus op het gevallen masker zonder zijn gezicht te zien. We zien nu alleen de detective die geschokt kijkt en een pistool hoort laden. We krijgen een horizontale longshot en zien Max met een geweer gericht op de detective

Max: Ook goedenavond, Detective

Detective: Max? Nee dit is niet waar.

Max negeert hem

Max: Ik wil dat je de politie op het verkeerde spoor zet.

Detective: Je weet dat ik dat niet kan doen, ik heb erop gezworen…

Max zucht en schud zijn hoofd in afkeur

Max: Dit was niet deel van mijn plan, geen harde gevoelens, Detective.

Max schiet de Detective, Detective valt op de grond, Max pakt zijn masker en rent weg

Detective: Wacht!!

max draait zich om

Detective: Ik kan niet geloven dat je dit ooit zou doen. Ik dacht dat je beter wist.

er valt een stilte

Detective: Maar als ik eraan ga dan neem ik je met me mee.

De detective richt een pistool op Max en schiet, raak en max valt op de grond

beide proberen ze omhoog te komen, Max richt voor de laatste keer op Detective

Max: Geen harde gevoelens, Detective.

Camera kijkt op het exterieur terwijl het pistool af gaat, We zien Max ongestoord naar buiten lopen terwijl hij zijn mouwen ofzo goed zet

Aftiteling

Planning

15 december

Scene 2, 4 en 5

22 december

Scene 3

Rolverdeling

Lijk: Max

Detective Max: Shazia

Agent Max: Xavier

Max Max: Rens

Locaties

Scene 1 : Sacha

Scene 2 : Rens

Scene 3 : Op school in een lokaal

Scene 4 : Rens zijn vader, garage van Rens

Scene 5 : garage van Rens

“Props”

Documenten De brief Geweer – lenen Renske

#Youtube

[peterpijls1965]

Zuivere schimmen de vervuilde wereld in

Op 3 mei 2015 schreef ik over geestelijk kwetsbaren die toen zo snel mogelijk weg moesten uit de GGZ om weer zelfstandig te wonen. Het werd een drama. Ook nu fungeert de politie nog al te vaak als arrestatieteam van de psychiater.

De psychiatrie staat op z’n kop. Patiënten worden geacht zelfstandig te gaan wonen. Een derde van de psychiatrische bedden moet per 2020 zijn verdwenen. Ook in beschermde woonvormen zoals de mijne gaat het mes. De gemeenten draaien er tegenwoordig financieel voor op - met minder geld. De eerste alarmerende berichten over bewoners die eruit moeten halen de media.

Dat is de praktijk van de participatiesamenleving: ook geesteszieken, of mensen die daarvoor doorgaan, moeten het zo zelfstandig mogelijk zien te rooien. Psychotische mensen moeten maar een kopje koffie bij de buurvrouw gaan drinken, zei een lid van de regering.

Waar dat toe leidt weet de politie. Het aantal meldingen met verwarde personen is het afgelopen jaar met 30% toegenomen. Er waren bijna 60.000 meldingen. De politie denkt niet dat het beter wordt met de zich voltrekkende ambulantisering van de psychiatrie. Die behelst dat zelfstandig wonende psychiatrische patiënten worden begeleid door Fact-teams, met psychiaters en ervaringsdeskundigen. Maar de zorgverzekeraars trekken te weinig geld uit voor die teams. Dus krijgen steeds meer psychiatrische patiënten niet de zorg en de medicatie die ze nodig hebben. Zodat de politie op straat voor GGZ-crisisdienst mag spelen. Het komt voor dat psychotische mensen geboeid worden afgevoerd naar het politiebureau.

We mogen het de dienstdoende agent niet kwalijk nemen. Die is niet opgeleid om verwarde mensen medisch verantwoord rustig te krijgen.

Minister Edith Schippers van Volksgezondheid vroeg zich niettemin hardop in de Tweede Kamer af of er wel een verband is tussen de ambulantisering en al die verwarde mensen op straat. Het kon ook door het wereldgebeuren komen, aldus onze koene neo-liberaal. Maar het ging al voor haar mis.

In mijn Amsterdamse jaren zag ik de stad feitelijk in een open inrichting veranderen. Talloze daklozen hebben ook psychische en verslavingsproblemen, maar krijgen niet de hulp die ze nodig hebben, of weigeren die hulp. Gevolg: overlast, agressie.

Zelf liep ik trouwens ook wel eens verward door de stad: rand-psychotisch, manisch of depressief. En/of onder invloed van alcohol en drugs.

Ik kwam veel soortgenoten tegen. Die herkennen elkaar op 25 meter afstand.

Bij de crisisdienst van de GGZ, waar ik overigens uiterst diligent geholpen werd, zag ik ze binnenkomen: de dronken, psychotische zwervers die per se niet opgenomen wilden worden en met een receptje voor pillen zo snel mogelijk weer de deur uit beenden. Vroeg of laat in de armen van de politie, vermoedelijk.

Die gestoorde zwervers zijn min of meer het slachtoffer van modegrillen in de psychiatrie. In de jaren zeventig bedacht de anti-psychiatriebeweging dat psychiatrische patiënten eigenlijk gewone mensen waren die zoveel mogelijk terug de samenleving in moesten. Uiteraard op z’n minst deels een denkfout, hoewel de gedachte sympathiek was. In de jaren negentig kwamen er juist veel bedden bij. Te veel en dus te duur, vindt het kabinet Rutte.

Dat is mogelijk deels waar. Al ben ik in mijn beschermde woonvorm vermoedelijk de enige die perspectief heeft op een zelfstandig bestaan. Mijn buurvrouw had laatst vergaande plannen weer zelfstandig te gaan wonen. Ze werd hardhandig teruggefloten door de begeleiding, het Fact-team en een deel van haar familie. Mogelijk terecht; ze zat nog geen half jaar geleden tegen een psychose aan.

Zelf heb ik niet de illusie dat ik nog veel jaren in deze beschermde woonvorm terecht kan. Dat wil ik ook niet. Ik zie mezelf als een betrekkelijk licht geval: al 4 jaar stabiel, en in die tijd 99,9% droog.

Ik ben doende met de inschrijving voor een zelfstandig appartement in de Randstad, zodat ik dichter bij mijn zoon woon. Ook daar zal ik alleen ambulante begeleiding krijgen. Ik zie er naar uit, maar ben niet blind voor de risico’s.

Sinds de bipolair-getriggerde psychoses in 2008 ben ik extreem prikkelgevoelig. Conflicten verdraag ik niet. Ook harde muziek niet. Van een avond televisie kijken zou ik zwaar overstuur worden. Lichamelijk ben ik door de onderbeenamputaties serieus beperkt. Met andere woorden: ik ben nogal kwetsbaar.

Daarbij komt dat ik vrijwel geen contact meer heb met mijn familie - de redenen doen nu niet terzake. Op enige mantelzorg hoef ik niet te rekenen. Ook dat is de participatiesamenleving: zoek het zelf maar uit.

Dus de vraag is of ik het ga redden, zelfstandig in de Randstad. Ik durf het avontuur aan. Het wordt een lakmoesproef. Voor mezelf, en in zekere zin ook voor het kabinet Rutte en koning Wim-Solex. Zij bedachten dat ik het participerend zelf aan moet kunnen. En de politie mag me van de straat vegen als het misgaat. Institutioneel cynisme in Nederland, anno 2015.

Foto De Gelderlander: Politie haalt verwarde man uit de Waal, 2 augustus vorig jaar.

[eveniks]

Bon Siman, maar geen blauwe vinkjes #7

1 augustus “22 Wat zeg je?  - Blessed week!  Dat is dus wat Bon Siman betekend, vertelt Steef mij. Ik had het er niet eerder van gehoord. Het is gebruikelijk dat men dit op maandag tegen elkaar zegt. Ik vind het een leuke start van mijn week en ben blij dat hij het heeft gestuurd.  Mijn week is sowieso wel goed gestart ik ben net een aantal weken geleden begonnen bij mijn nieuwe baan en ik merk dat het mij eigenlijk best prima af gaat. Ik werk er niet alle dagen en dat is prima want daar is het ook de baan niet voor. Echt tijd om te appen heb ik niet, ik zit continu in het zicht en het is niet toegestaan om mijn telefoon bij me te hebben. Ergens vind ik dat ook wel jammer, want nog steeds ben ik erg nieuwsgierig.  Goed om te weten is dat ik best veel op mijn socials deel. Als ik de andere dag dus naar een pretpark ben deel ik dat ook. Steef reageert erop en ik teas door te zeggen, de volgende keer gaan we samen. De rest van de dag krijg ik alleen mijn kicks van de achtbaan en alle andere festiviteiten waar ik mij in bevind.  De volgende dag ben ik vrij en rond een uur of 10 stuur ik: Kusje in je nek omdat ik naar je verlang. - Zal ik je even komen neuken? - Ik ben net klaar op kantoor Ik verslik me bijna in mijn kop koffie maar tegelijkertijd zie ik mij al bijtend in een kussen op mijn buik op bed liggen. Deze jongen meent het. Maar echt gewoon.  Het komt niet super gelegen dus ik moet nee zeggen. Direct krijg ik een foto doorgestuurd waarin hij tactisch zijn piemelvorm deelt die mooi in zijn broek gevormd is.  De dagen erna geilen we wat en doen we pogingen tot afspreken. Maar een afspraak komt er niet. Dan schrijft hij iets wat ik niet leuk vind, dat laat ik niet merken maar ik voel het wel.  ‘Als je wat anders kan afspreken gewoon doen’ - Ik wil jou antwoord ik.  Ergens ben ik ook wel verward, bedoeld hij nou als je wat anders met iemand anders kan afspreken? Als in seks met een ander?  Hallo Steef, ik ken jou net, waarom zou ik met een ander willen neuken nu? Ja van binnen ben ik geirriteerd. Stel jezelf niet aan, denk ik later. Aan het einde van de week gaan we elkaar zien spreken we af. Vrijdagavond bij mij.  Ik moet werken tot 17:00 uur en ben de hele dag al een beetje hyper. Gaat hij me neuken ja? We hebben elkaar deze week echt op zitten geilen, nu moet ik ook maar weer eens laten zien dat ik niet alleen een grote bek heb maar ook echt wel wat kan en durf. Ik zit vandaag zo in mijn hoofd dat ik mij besef dat ik helemaal niets heb gestuurd. Maar Steef is ook verdacht stil.  Rond 19:00 uur stuur ik: ‘Heb je al zin me?’ 10 minuten later stuur ik ‘Kom je wel?’. Maar het blijft stil. Geen blauwe vinkjes. Geen Steef. 

[jurjenkvanderhoek]

EEN LEVENSVERHAAL IN PAARS VINYL

Het is een lied van symbolen, dat weet ik nu. Een zachte stem voert mij zingend naar tuinen tussen sneeuwwitte bloemen en kelken vol licht. De zon verwarmt en ik word gekust door de regen. Het schijnt een liefdeslied op het leven. De stem houdt van het leven, maar ziet ook valkuilen in dat zijn. Die hobbels op de weg hoor ik niet in het lied. Toen niet, in 1968. Maar nu wel, in 2022. De stem zingt mij nu wel de stadia van het leven, die ik toen ik jong was – een tiener nog – niet doorzag. Nu ik ouder geworden ben en het leven heb gezien, doorleefd, wordt mij veel duidelijk in het lied. Misschien dat Elly Nieman, getrouwd Zuiderveld, daarom nu pas het laatste couplet “De achtste tuin” aan het lied “De zeven tuinen” kon schrijven.

André van der Weide van NoorderLicht Project graaft het lied op en krijgt van platenmaatschappij Universal toestemming het bij te schaven en uit te brengen. Dan daagt hij Elly Nieman uit om een ‘Achtste tuin’ tekst te schrijven en haar bijna dood ervaring blijkt daarvoor een goede voedingsbodem, de juiste inspiratie. Van der Weide maakt vervolgens in de trant van de oude melodie een nieuw arrangement met andere instrumenten om de weemoed in klank te verbeelden.

In dat lied van toen doorloopt Elly als jonge vrouw zes tuinen. Van baby en peuter tot meisje, alles is vrede en liefde – pais en vree, er zijn geheimen natuurlijk en er is bekoring en verleiding. Aan die verzoeking toe te geven geeft spijt achteraf, het is het Bijbelse onderscheid en inzicht tussen goed en kwaad. Het verkeerde pad in lopen geeft heimwee, maar je had wel plezier op dat moment. De kater is berouw. En terwijl je die andere tuinen zo kon binnen wandelen, want je was die dag zo vrolijk, weerhoudt een loodgrijze muur jou de laatste tuin binnen te gaan. “Ik kan er wel heen, maar mijn angst is te groot, want achter die muur wacht de tuin van de dood.”

Elly Nieman schreef het lied nog voor haar bekering. In haar tienerjaren had ze zich, nadat een vriendinnetje plotseling was overleden, afgekeerd van het geloof. Ze verwarde de kerk met God toen en verzoende zich ermee nooit in de hemel te zullen komen. Nadat zij Rikkert Zuiderveld had ontmoet en met hem een relatie aanging, is ze samen met hem op zoek gegaan naar de waarheid en maakt kennis met verschillende religies. In die tijd schreef ze dit lied, van die zeven tuinen. Waarvan het eind zich in figuurlijke nevelen hult. Het enige dat daaraan zeker en vast is – klaar en helder is de dood, het einde, een streep onder het leven. Uit niets spreekt dat er nog iets anders dan de dood na die muur zal zijn.

In het lied proeft Elly aan het leven, ze doet zich als de Grietje van Hans tegoed aan het zoet en het zacht. Daarna eet ze van het leven en gaat door de tijd als christelijk bloemenkind, hippie van God. Dansend en zingend door de tijd. Nu ze heeft gesmuld van het leven is het goed zich te bezinnen, terug te kijken op wat nog moet worden afgerond. Eén van die onvoltooide zaken is het lied “De zeven tuinen”. Toen destijds was het af, klaar. Het haalde het album “Een ander land”. Ik zocht de plaat op en draaide de elpee op mijn platenspeler. Een heerlijk gekraak duidt erop dat ik de plaat ooit grijs heb gedraaid. Vooral het lied “Vreemde vogels” komt uit mijn herinnering nog weleens vrolijk boven drijven. De stem van Elly is door dat zwarte vinyl zacht en breekbaar, de muziek dromerig. Ik zweef met haar zo door de tuinen en beland met beide benen op de grond bij die muur, die loodgrijze muur van angst. Het duidde een periode, net als die andere songs van dat album. Hoewel er enkele gedateerd zijn, zijn andere tijdloos. De tuinen is daar één van. Vooral nu het is voltooid.

Want die achtste tuin is het gebied na de dood, de eeuwige jachtvelden, het hiernamaals. Met de dood is het leven wel eindig, maar nog niet klaar. De zevende tuin is de tuin van de dood, maar de achtste tuin is de tuin van de hemel. Toen Elly het lied schreef was ze niet zo zeker van dat leven na de dood. Nu is ze dat wel en kan er over schrijven en vol lof van zingen. In dat laatste couplet, dat eigenlijk de vervolmaking van het lied is maar een eigen arrangement heeft, omschrijft ze haar bijna dood ervaring. Iemand voert haar mee op vleugels van vuur hoog over de muur naar de tuin die nog moet komen. Maar eigenlijk vliegt ze over die tuin en belandt in de achtste tuin. Daar mag ze even gluren en ziet zilveren vogels en vliegende vissen, regenboogbeken en koepels van glas. Ze hoort engelenstemmen, fonteinen van woorden en zoete akkoorden. Maar ze mag er niet blijven, hoewel de verleiding groot is.

Het album “De acht tuinen” is een collectors item, een object voor de verzamelaar. Hoeveel plaatjes ervan geperst zijn weet ik niet, maar het is stellig geen grote oplage. De beide liedjes zijn geperst in paars vinyl en dat is niet zomaar omdat het een vrolijke tint is. De kleur paars namelijk staat religieus symbool voor boete, inkeer en vergeving. Op kant A van het 45 toeren plaatje vind ik het eerste lied terug, het hiernumaals. Even breekbaar gezongen als toen in de jaren 60 van de vorige eeuw. Geen wonder, het is hetzelfde lied, enkel enigszins digitaal bijgeschaafd. Op kant B staat de voltooiing of eigenlijk de voleinding, het besluit, de slotscène, het hiernamaals. De stem van Elly is hoorbaar doorleefd, het zacht dromerige is versleten. Maar het is geen afgesleten stem, de klank is nog voortdurend helder.

En de opmaak van de kleurige hoes waarin het plaatje zit is precies zoals ik me Elly Zuiderveld, geboren Nieman, voorstel. De jonge meid zit in een wit gewaad met een krans in het haar tussen de bloemen onder een regenboog. En wanneer de hekken opengaan van de schijnbaar achtste tuin danst ze kinderen met ballonnen aan hun hand tegemoet. Ze is zichtbaar ouder geworden, maar straalt nog steeds. Vlinders dartelen om hen heen, duiven vliegen in de lucht en vissen, ichthustekens: Jezus Christus, Zoon van God. De hoes en de plaat daarin verbeelden eigenlijk het leven van Elly Zuiderveld-Nieman. Het is een testament bijna. Daarin geeft ze haar hoop weg aan een ieder die het wil hebben.

De acht tuinen. Elly Zuiderveld-Nieman. Single in klaphoes. Uitgave NoorderLicht Music Publishing, 2021. Verschenen bij Noorderlicht Project, december 2022.

#elly nieman #elly zuiderveld #muziek #elpee #vinyl #zeven tuinen #achtste tuin #single

[joshuarembrandt]

Voor Suzy

Een praatje hebben met Sergio aan de fietsenstalling is op dit punt een gewoonte geworden, deze keer nodigde hij me uit om naar de sportschool te komen om hem en Dylan te zien kickboksen en les geven aan kinderen. Bij het horen van die woorden vroeg ik lachend of Dylan met zijn strafblad wel bij kinderen in de buurt mocht, een grap die Sergio minder grappig vond. Hij noemde me arrogant en zei dat ik mezelf beter vond dan de klas ook al wist ik niks van hen. Diep vanbinnen wist ik dat hij gelijk had, maar sorry zeggen was nooit een van mijn sterkste kanten geweest dus antwoordde ik dat ik geen deel van de klas wou zijn. “Iedereen wil ergens bij horen”, hij liep weg. Sinds wanneer is Sergio zo wijs geworden? Ik wou mijn fiets los maken zodat ik naar huis kon en toen kwam Dylan aanlopen. Kan ik niet gewoon in alle rust naar huis fietsen? Bij het zien van Dylan brak me het zweet uit, misschien was ik deze keer echt te ver gegaan. Maar hij vroeg alleen of ik hem wou helpen bij zijn tekenopdracht omdat Sergio hem had gezegd dat ik goed ben in aquarellen, dus liepen we samen terug de klas in. Sergio staarde ons aan bij het binnenkomen, met een blik probeerde ik hem te zeggen: “Hé, ik doe mijn best!” Had ik maar geweten wat voor een grote, nee ENORME lul ik was geweest met Dylan. Toen ik vroeg waarom hij wou dat ik een vogel tekende zei hij dat het voor zijn zusje was, bij het horen van zijn tonaliteit wist ik meteen wat hij bedoelde. Zijn vader had zijn zusje, Suzy, dood geslagen toen ze vijf was. Later vertelde Sergio dat het per ongeluk was. Wat boeit mij nu dat het per ongeluk was? Die man verdiende zijn vader titel niet en ik ben blij dat zijn familie hem heeft achtergelaten. De vogel had ik natuurlijk dezelfde nacht nog afgewerkt.

Ik heb Shanya ook eindelijk bezocht. Toen ik vroeg hoe het met Zivan ging beantwoordde ze me met de vraag: “Weet je de laatste keer dat we Zivan bezochten?” En of dat ik het me herinnerde. Toen Zivan terugkeerde naar Nederland voor de borstkanker van haar tante was ze veranderd. We gingen samen naar school, kregen de slappe lach, maar ze was niet meer vrolijk, de Zivan die ik al jaren mijn beste vriendin noemde was bijna dagelijks vrolijk uit zichzelf. De laatste keer dat ik haar ging bezoeken bleek het erger te zijn geworden, ze was lusteloos. Shanya vertelde me dat ze stoned was en ze zich nu in een afkickkliniek bevindt. Blijkbaar voelt ze zich beschaamd. Wat ik begrijp, maar ze weet dat ik een hekel heb aan rokers en druggebruikers, ik dacht dat zei dat ook had. Wat is er gebeurd Zivan?

Dylan is ook langsgekomen om te vragen of ik verder wou werken aan de vogel omdat hij bang was dat hij het zou verpesten. Ik wou hem overtuigen om het zelf te doen door hem te leren hoe je met aquarel verft en het werkte! We hadden plezier en Dylan is echt creatief, maar toen moest hij snel weg want hij had niet door dat het zo laat was geworden. Bij het naar buiten gaan had hij mij gecondoleerd met de dood van mijn vriendin, waarop ik heel verward reageerde dat ze niet dood is. Blijkbaar was dat niet het juiste antwoord want Dylan stormde woedend de deur uit. Waar ging dat nu weer over?

[gedachtenspuwer]

Ben ik dan toch opeens vatbaar voor vallende blaadjes? Of heb ik heimwee naar waar ik wel gelukkig was.

Of was de emmer vol, spoelde die over en is omgevallen en nu aan het leeg lopen. Ik heb geen idee. Maar van de ene op de andere dag zo kut voelen maakt mij verward.

Tegelijk ben ik ergens ook bang dat ik niet weet waar dit gaat eindigen. Hopen op het beste is het enige wat ik kan doen. En alert blijven voor mijn eigen gevoelens