#ja maar ik weet niet of ze het zelf ook weten

[zoueriemandzijnopmars]

Stemwijzer zegt vdd.. Naja laten we dat dan maar doen.

Nou ja, weet je, ik ga niemand vertellen hoe die moet stemmen dat mag iedereen lekker zelf weten, maar gezien de .. en de ‘naja’ krijg ik het idee dat deze vraag meer bedoeld is als kritiek op de stemwijzer en dat je liever geen vvd stemt.

En dat is ook prima! Ik zie de stemwijzer meer als hulpmiddel die vaak bevestigt wat ik al weet, maar soms met partijen komt die ik niet had verwacht. Dit geeft je dan een kans om daar toch eens beter naar te kijken en dan te beslissen of de stemwijzer gelijk had of juist niet. Ik neem het resultaat uit de stemwijzer niet klakkeloos over.

Ik denk wel dat voor mensen die geen idee hebben van politiek de stemwijzer een goede eerste stap kan zijn. (Ik kan me niet voorstellen dat je meest gehate partij bovenaan komt. Ik kan me zo indenken dat als je geen vvd fan bent er ook nog wel minstens 3 andere partijen zijn die je erger vindt.) De stemwijzer kan helpen door je een kleinere verzameling partijen te geven waar je je focus op kunt leggen. En zelfs als ze klakkeloos op de bovenste partij stemmen is dat naar mijn mening beter dan niet stemmen.

Wel denk ik dat de stemwijzer natuurlijk problemen heeft. Soms zijn er stellingen waarbij partijen het oneens lijken te zijn, maar als je naar hun uitleg gaat is het gewoon een gekke verdraaiing van hun woorden. (Ik kreeg een stelling of het aantal tweede kamerleden moest worden verhoogd naar 250. D66 was het oneens want ze wilden minstens 260 kamerleden…) Ook zijn veel stellingen ontkennend gesteld, wat het soms moeilijk maakt te bedenken wat eens en oneens nou betekent, ik vind bijvoorbeeld de stelling ‘de regering moet zich ertegen verzetten dat meer landen lid worden van de Europese Unie’ omslachtig verwoord, ‘uitbreiding van de EU is prima’ geeft hetzelfde idee veel simpeler weer. Daarom is het ook belangrijk om te kijken wat de toelichting van de partijen is, dit kan zowel tijdens het invullen als naderhand om je top partijen te vergelijken. Ik denk dat als je dat doet, de stemwijzer een heel nuttig hulpmiddel kan zijn bij het kiezen van een partij.

Verder zou ik mensen aanraden om na te gaan wat ze nou zelf belangrijk vinden en op basis daarvan de verkiezingsprogramma’s te vergelijken en een beslissing te maken.

#nederlands #nederblr #dutch politics #en je kan ook nog tactisch stemmen natuurlijk #ik weet niet helemaal wat deze vraag heeft geprompt want het enige wat ik recent over de stemwijzer zei was dat ik de vragen stom vond #de stemwijzer helpt ook met kleinere partijen in de spotlight zetten #maar ik vind de vragen dus en slecht geformuleerd en het vervelend dat het maar zo’n beperkt aantal onderwerpen is #terwijl er natuurlijk veel nuances zijn. #bij mij staat de vvd rond de 20 #jammer genoeg scoort de sgp wel consequent hoger dan ik wil omdat er geen vragen over vrouwenrechten en de doodstraf zijn #oh als je de sgp wilt onderzoeken kan dat niet op zondag trouwens #dan is de site geblokkeerd #superirritant #iig ik denk dat de sgp mijn meest gehate partij is maar ze staan nooit onderaan vanwege dit soort dingen #i got an ask!

[keesdp]

Het Zuiden

IJsland heeft maar een hoofdweg de weg nummer 1. Deze loopt helemaal rond. Sommige wegen in het oosten zijn secundaire wegen, maar omdat je die ook kunt nemen en daarmee rond IJsland kan rijden noemen ze deze ook 1. Ik zie het al gebeuren: waar staat u? op weg nummer 1, kunt u zeggen waar precies? Nee natuurlijk niet. Er staan nergens hectometerpaaltjes en de afstanden tussen de dorpen zijn soms 200 km. Daarbij zijn de plaatsnamen niet uit te spreken met die voor ons vreemde letters en accenten. Ook de benzinepompen zijn dun gezaaid, dus goed plannen en vaak tanken als het kan.

De bewegwijzering is ook iets waar je aan moet wennen. Ongeveer 100 meter voor een kruising of afslag wordt aangegeven welk wegnummer naar links of rechts gaat met het volgende plaatsje achter het wegnummer. Als hij verwijst naar een volgende weg, staat dit wegnummer met een stippellijn omrand. Bij de kruising of splitsing zelf, staat geen bord meer, dus je moet onthouden, wegnummer, bestemming en richting. Kan je het nog een beetje volgen? Nou ik ben in het begin vaak 100 meter achteruit gereden, wat hier geen probleem is want er is bijna geen verkeer.

Ijslanders zijn vreemde mensen. Ze hebben vaak een prachtig vrijstaand huis als je van een afstandje kijkt, maar als je dichterbij komt of naar binnen kijkt schrik je je rot. Wel trekt iedereen zijn schoenen uit als ze naar binnen gaan. Ze spreken zonder uitzondering uitstekend engels, wat maar goed is, want IJslands lijkt nergens op. Het schijnt afgeleid te zijn van het Noors, maar die verstaan ze ook niet. Ook alle info die je op borden en folders vind zijn in het Ijslands en Engels, soms in het Duits ook. Vreemd, want de meeste touristen die wij tegenkwamen waren Italianen en Fransen, oh ja en Amerikanen. Verder een enkele Tsjech, een Nederlander een Zuid-Koreaan, een Belg en een Pool. We zijn geen Scandinaviërs tegengekomen en gelukkig ook geen Russen.

De weg die wij nog moeten gaan (lijkt Mieke Telkamp wel), is de zuidelijke 1 van west naar oost. We denken alle speciale Ijsland dingen al gezien te hebben. Nou dus niet. Dat wil zeggen; het landschap veranderd elke kilometer van de 300. Dan rij je tussen met IJslandsmos bedekte lavavelden, dan weer tussen paarse heidevelden, dan weer door een maanlandschap met zwarte heuveltjes in een vlak groen veld, met links imposante bergen zoals je ze alleen in films ziet over de maan of mars of Game of Thrones, misschien zijn die hier wel opgenomen. Dan weer door gele duinen van steen, bizar gewoon, echt.

We passeren de Eyjafjallajökull, je weet toch 2014 legde hij met zijn aswolk al het vliegverkeer plat in Europa. Er is nu een museum langs de weg waar je de vulkaan ziet. Sporen van de uitbarsting zie je duidelijk op de berg, daar heb je geen museum voor nodig. De enige wc waar ze geld vragen staat hier.

We rijden verder langs de enorme gletsjer Vatnajökull. De grootste van IJsland. We doen er dan ook 2 dagen over om er langs te rijden. Ondertussen veranderen de rivieren onder de bruggen, in met ijsblokken gevulde stromen. We gaan een zijweggetje in. Deze bestaat uit gravel en eindigd na vele bochten, putten en heuvels op een enorme parkeerplaats met bussen en auto's. Je kan hier een boottocht met rib's boeken naar de gletsjer. We gaan informeren of we mee kunnen. Er wordt door de CB om assistentie gevraagd, 2 mannen rennen naar buiten, doen zwemvesten om en springen op een quad en scheuren tussen de touristen door weg. Wij zien de paniek op de gezichten van de vrouwen achter de toonbank. I need assistance now, horen we door de CB. Yeah, we on our way; horen we. Dat is wat we weten, wat er gebeurd was werd ons niet duidelijk. De vrouw achter de balie probeerde achteloos door te gaan met haar werk, het verkopen van 12 zitplaatsen op de 7 rib's á 60 euro. Ik heb 1 plek zegt ze om half drie. anders wordt het half zeven voor ik twee plaatsen heb. Iedereen heeft on-line geboekt. Eén is geen. Als jullie hier rond willen lopen, en over een half uur terug willen komen, is er misschien een afzegging. We gaan rondlopen. Als we over de heuvel zijn weten we niet wat we zien. Een prachtig meer met drijvende ijsschotsen. In de verte zien we de Rib's naar de gletsjer varen. Het is hier zo geweldig, dat we besluiten het hierbij te laten en de Ribvaart een mis te geven.

Ook de Puffintour op een open hooiwagen doen we niet, veel te koud. Ik reken uit dat we 250 euro hebben uitgespaard, dat moeten we vieren in het volgende havenstadje met fish en chips, een veel gevraagde hap bij de pizzeria.

Onderweg zien we een brand in de verte. Het blijkt een huurcamper te zijn als we dichterbij komen, Er zijn al veel mensen bij en de hitte is enorm. Als wij passeren staat hij al volledig in lichterlaaie. Het zal je gebeuren op vakantie vreselijk. Een half uur later komt de brandweer ons tegemoet, nou ik denk dat dat een beetje te laat is.

Op een parkeerplaats zien we een ons bekende camper staan. We zagen hem op de boot, op Sandur Pharoer en bij de zeehonden in het noorden. Nu hier dus weer in het oosten. One life live it staat op zijn en haar camper. Zij trekken zich niets aan van campings en staan overal op parkeersplaatsen. Een enorme antenne staat achterop gebouwd met een benzine generator voor stroom. Toen wij de vorige keer elkaar weer zagen gaf hij mij een visitekaartje. Zij zijn Polen en maken radio verslag van hun reis. Op hun website die ik even open, staat een heel reisverslag van hun reis welke overeenkomt met de onze. Alleen houden wij ons wel aan de regels.

[midlifeinla]

31 maart

Ik rij die vroege ochtend door de lege straten van Los Angeles richting LAX.

Op zoek naar een tankstation waar ik nog kan betalen met een van mijn kredietkaarten die elders dienst weigert omdat ik ergens iets teveel contactless probeerde te betalen.

Ik zie er tegenop weer een klantenservice te moeten bellen om mijn kaart te deblokkeren.

Los van de grote problemen van de wereld, merk ik overal een attitudeverschuiving.

Niemand geeft nog een reet om een tevreden klant.

We worden allen opgelicht door bedrijven die enkel budget over hebben om je te binden als klant en je dan op allerlei manieren geld af ronselen voor diensten die niet naar behoren functioneren.

Bedrijven zitten meer in met hoe ze overkomen op social media dan met het correct verlonen en behandelen van hun werknemers, of een correcte dienstverlening.

Ze rekenen er op dat een individu niet veel kan doen en laten je verdwalen in procedures, invullen van documenten en telefooncentrales waar je telkens bij een doorverwijzing even weer alles mag uitleggen aan de volgende persoon waarvan je voelt dat die daar ook tegen hun goesting zit, voor een mager loontje en een ingeprent bedrijfsmotto waarvan iedereen weet dat het nep is.

We blijven het slikken.

We zijn een nepmaatschappij geworden, waar iedereen wel doet dat het anders is, of dat we anders moeten worden, maar er wijzigt niets aan de dingen.

We zijn selectief verontwaardigt, melden ons ongenoegen over de klimaatopwarming in een tweet op een smartphone gemaakt met materialen uit oorlogsgebieden, verstuurd in driedubbele plasticverpakking geïmporteerd per vliegtuig.

Of reageren op de woke-medemens via hetzelfde twitter, om diezelfde klimaatopwarming te ontkennen. Omdat je alles kan zeggen vanuit je luie zetel zonder gevolg.

En we weten dat we allen stilletjes opgelicht worden door de bedrijven achter die sociale media die van ons het product gemaakt hebben.

We kennen de trukendoos. We kennen het spel.

Woorden worden semantisch geïnfiltreerd, zodat de betekenis verknipt, en zelfs omgedraaid wordt.

Woorden worden leeg.

Beelden worden nep.

Teksten automatisch gegenereerd.

Niets is echt nog van betekenis.

Ik ben op zoek naar een tankstation en ik lijk de zorgen van de wereld in mijn hoofd te dragen. De immense verontwaardiging, die rest als echtheid.

Straks het vliegtuig op. Hopelijk.

Een paar weken geleden sprak ik ´s nachts nog online met een kennis in Niger. Over de wereld. Over hoe zij diep teleurgesteld is in de mensheid, na trachten iets goeds te doen, als coördinerende verpleger.

Na Congo heb ik het geloof in de mensheid verloren, schreef ze me.

Het is circulair. De gedachten. De stille wanhoop die we allen voelen.

En daar sta ik dan ´s nachts moederziel alleen aan een tankstation, in LA, op zoek naar een luchtpomp ook, omdat mijn auto aangeeft dat de linkerband iets te leeg staat. En dan komt er zo een geblindeerde gangsta auto met subwoovers, midden in die nacht heel traag de parking opgereden en blijft minutenlang roerloos staan aan een pomp. De deuren ongeopend. De muziek blijft daveren.

En ik denk fuck-it. Straks eindig ik nog hier. Gewoon omdat ik probeer te vermijden verder opgelicht te worden door een autoverhuurbedrijf. Die wel ergens weer een verborgen kost zal toevoegen.

En ik denk, ja, ik moet niet klagen, want veel andere mensen kunnen niet reizen zoals ik nu doe. En ja, sommigen zullen me op hun cancellijstje zetten omdat ik op reis ben met het vliegtuig.

En ik denk fuck it.

Ik rij door.

Geef de auto af aan een slecht betaalde bediende uit een uitgebuite minderheid.

Sleep mijn bagage door de douane, door de luchthaven om daar te wachten aan de gate in de rij, als een kudde.

It's all fucked.

Die dag vlieg ik nog als het terug licht is over mijn verblijf voor deze maand. In een draai over de oceaan en dan de besneeuwde bergen landinwaarts. Door de woestijn en vlaktes met orkanen.

En daar, net over de Grote Meren land ik in Canadaland.

Ik ben een uur in Canadaland. Waar ik even op een scherm na het scannen van mijn paspoort moet aanduiden met hoeveel mensen ik hier ben.

Ik druk op 1, in de war of ik mezelf moet meetellen, maar er staat nergens 0.

Ik krijg een print-out mee, met een grote vette 1 op, die ik drie meter verder moet afgeven aan een vrouw die mijn paspoort nakijkt en me wellicht dus natelt.

Ik zie het buiten sneeuwen. Terwijl het binnen 40 graden lijkt.

Ik pleeg een plasje.

Schuif in een netjes gevormde rij tussen aardige mensen met een grappig Frans accent in het vliegtuig en stap op, naar Belgenland.

Ondertussen chat ik in messenger met een vriendin, die een paar uur eerder met datzelfde vliegtuig uit Brussel kwam. Maar ze is al door, naar haar kinderen in Quebec. Ze geeft als tip door voor kip te kiezen straks. De rest is niet te vreten.

Het vliegtuig taxiet op een verwarmde piste en krijgt voor het vertrekt nog een wellness stoombad.

De reis verloopt verder nog heel turbulent over de andere oceaan.

Brussel begroet me met ontnuchtering.

Voor ik het weet ben ik weer het digitale scanpoortje door. Duik ik in de Louis Delhaize voor een koffiekoek en worstenbroodje en wacht ik op een trein die eens niet te laat is en ook niet afgeschaft.

In Mechelen volgt nog een survival-parcours met mijn onhandige bagage op twee maal drie-fase-trappen.

Om dan op de trein opgevangen te worden door een groepje goedlachse Afrikanen.

Ik ben thuis. Denk ik.

1 april

En ik leef nog.

[veselinasboekenkast]

Samenvatting van mijn boek

Mijn beste lezers,

Ik zal proberen om een zo kort mogelijke samenvatting te schrijven zodat jullie een idee hebben over het boek.

Het boek bestaat uit 3 delen:

Deel 1

In deel 1 leren we te komen over Jas (de hoofdpersonage) en haar familie. Er waren in totaal 4 kinderen, 2 jongens en 2 meisjes. Ze leven samen naast een boerderij. De vader is al 3 generaties boer. Het boek begint zeer normaal, Jas wilt mee naar buiten om met haar oudere broer te gaan schaatsen, maar ze is te jong en het is koud buiten. Dus gaat haar broer Matthies alleen buiten schaatsen. Dit was natuurlijk niet een goed idee omdat hij door het ijs valt en sterft. De hele familie leidt onder deze situatie. Niemand weet hoe ze dit moeten verwerken, iedereen is in shock. Deel 1 eindigt ook met zijn begrafenis. De hele familie is daar en je kan lezen dat haar jongere zus het nog steeds niet doorheeft dat haar broer dood is.

Deel 2

Deel 2 begint precies 2 jaar na de tragedie. Dat wil zeggen dat Jas dan 12 jaar is. De hoofdstukken beginnen constant met Jas die haar moeder analyseert. Door het boek heen kan je lezen dat de moeder dunner en dunner wordt. Dat is hoe zij met rouw omgaat vertelt Jas, de vader geeft ook niet veel attentie aan zijn vrouw wat ervoor zorgt dat ze het zelf niet opmerkt. Niemand van haar familie praat met haar en omgekeerd ook. Niemand communiceert met elkaar. Hanna (haar jongere zus) is de enige waarmee ze kan praten omdat ze beide bijna even oud zijn. Ze hebben samen ook een plan bedacht dat hen naar de overkant zal brengen. De overkant is waar Matthies is en waar ze een vrolijk leven zullen leiden. Er zijn heel veel momenten in het boek dat verwijzen naar de dood van Matthies en het hoop dat hij terug zal komen. Daarnaast komt de tweede wereldoorlog ook vaak in het boek. Jas ziet altijd haar moeder met eten naar de kelder gaan. Ze denkt dus dat er Joden in de kelder schuilen, ze had daar ook op school over geleerd. Ze is toevallig ook op dezelfde dag als Hitler geboren, daarom denkt ze altijd dat ze een slecht persoon is. Het sexueledrang komt ook vaak voor in het boek, waar ze haar lichaam langzaamaan leert kennen. Samen met haar beste vriendin Belle proberen ze constant nieuwe dingen uit, dat kan je noemen als sexexperimenten. Op het einde van deel 2 komen we te weten dat alle koeien dood moeten. Ze hebben een dodelijke ziekte gekregen waardoor hun melk en vlees giftig worden. Uiteindelijk zijn ze allemaal gedood. Dit geeft natuurlijk nog een hardere klap aan de familie. Al hun inkomsten zijn zo afgenomen en ze weten ze niet hoe ze moeten overleven.

Deel 3

In deel 3 gebeurd er niet zoveel. De situatie thuis is niet verbeterd, maar ook niet verergerd. De ouders hebben nog steeds gevechten, maar het is normaal geworden. Jas en Hanna besluiten dan om nu hun Plan in actie te brengen. Ze zullen proberen om aan de overkant te geraken. De plan werkt niet uit. Ze zijn nog steeds hier. Jas probeerde haar zus in de water te gooien zodat ze ook zal verdrinken zoals haar broer en dat ze dan elkaar vinden. Hanna overleeft het en uiteindelijk komen ze achter dat dat niet de beste plan is. Aan het eind van deel 3 pleegt Jas zelf zelfmoord. Ze kan de druk niet aan, haar ouders die constant vechten, Matthies die al maar niet terugkomt, niemand waarmee ze kan praten al dat wilt ze niet meer meemaken. Zo eindigd ook het boek.

Zo dit was mijn korte samenvatting.

Veselina☺︎

[manonfontaine]

De waarzegger

Waarzegger: “Goeieavond jonge dame.”

Billy: “Goeieavond mevrouw, bedankt dat u me ontvangt.”

Waarzegger: “Oh maar geen probleem! Ik hou ervan om nieuwe klanten te verwelkomen.””

Waarzegger: “Dus, vertel me wat kan ik voor u doen?”

Billy: “Nou, mijn leven is altijd nogal chaotisch geweest, of het nu in mijn jeugd was, in mijn professionele leven of in mijn persoonlijke en emotionele leven. Op dit moment wil ik heel graag iemand ontmoeten, dus ik vroeg me af of u misschien wat kleine dingen voor me kunt voorspellen? Mijn collega Paula heeft u aangeraden. Ze zei dat u een mirakel werker was en dat alles wat u voorspelde uitkwam, dus ik hoop dat het voor mij ook zo zal zijn. “

Waarzegger: “Oh, ik dank u voor al deze mooie complimenten ook al doe ik alleen maar mijn werk. Dus geen zorgen, ik zal u vandaag helpen.”

Billy: “Is het waar? Heel erg bedankt.”

Waarzegger: “Geen zorgen. Nou, voordat ik begin wil ik dat u weet en ik vertel het aan al mijn klanten dat ik geen exacte momenten kan voorspellen in detail ik zie dingen maar het is vrij globaal. Dus verwacht niet alles te weten maar wel zoveel mogelijk en ook als wat ik voorspelde had niet uitkomt spijt me dat. Ik heb niet altijd gelijk, ik vertel alleen wat ik zie in de kristallen bol en als een gebeurtenis niet snel gebeurt, kan het in een latere periode wel plaatsvinden. “”

Billy: “Oké, geen zorgen.”

Waarzegger: “Goed. Ten eerste zou ik graag u naam willen weten en hoe oud u bent.”

Billy: “Ja zeker. Ik noem Billy en ik ben 30 jaar oud.”

Waarzegger: “Oké Billy. Dus allereerst zie ik een man. Ouder, volwassen, rijk, groot, hardwerkend, zeer hardwerkend, bruin haar. Hij gaat een belangrijke rol spelen in je leven. Ik zou zeggen voor de rest van je leven zelfs. Oh, en ik zie dat je hem kent, ik weet niet hoe, maar ja, je komt hem vaak tegen.”

Billy: “Wow, het klinkt alsof u de perfecte man beschrijft. Zou dat Noud zijn misschien? Hij is een collega waar ik goed mee kan omgaan en soms heb ik het gevoel dat hij me probeert te versieren.”

Waarzegger: “Nee, ik zie geen 'N' in zijn voornaam. Ik denk dat de eerste letter van zijn naam een ‘M’ of een ‘A’ is.”

Billy: “Een ‘M’ of een ‘A’? Ik kan niet meteen iemand bedenken. Kunt u alstublieft doorgaan?”

Waarzegger: “Natuurlijk. Dan zie ik een dame die u het leven moeilijk zal maken, u kent haar nog niet maar ze zal u erg woedend maken en u zal heel jaloers op haarzijn. Ze lijkt op eerste instantie perfect maar ze heeft heel veel geheimen die ze zeker niet wil delen. “

Billy: “Geweldig, nog meer drama alsof ik nog niet genoeg heb gehad in mijn leven en dat allemaal door een vrouw die ik niet eens ken. Weet u zeker dat het niet een van mijn collega's is? Zodat ik er makkelijker van afkom.”

Waarzegger: “Ja, u kent haar niet, dat garandeer ik u. Maar maakt u zich geen zorgen, ik zie dat u er doorheen zal komen.”

Billy: “Nou, dat is het al. Iets anders?”

Waarzegger: “Ja, ik zie een vaderfiguur. Een zekere spanning ook. Ik zie een ziekenhuis, een huis, een andere vrouw die niet u moeder is. Ik zie flessen alcohol, illegale substanties. Wat een onheilige omgeving.”

Billy: “Ok, ik begrijp dat u mijn vader aan het beschrijven bent maar u bent niet echt duidelijk met u ziekenhuis, u huis, een andere vrouw die niet mijn moeder is. Wat betekent dit allemaal?”

Waarzegger: “Het spijt me, maar ik zei in het begin dat ik niet in detail kon treden. Dit zijn de enige dingen die ik zie.”

Billy: “Ik heb het gevoel dat ik mijn tijd met u heb verspild. Kunt u me alstublieft nog één ding vertellen?”

Waarzegger: “Dus als laatste zie ik 3 kinderen. Een die u van slag brengt met zijn verhaal, een die u snel leert kennen en niet meer zonder wilt en een die uw leven voorgoed zal veranderen.”

Billy: “Nog beter! Nu beschrijf u me hier als een babysitter. Yey!”

Waarzegger: “Het spijt me, maar dit is wat ik zie. Het is de kristallen bol die beslist, niet ik.”

Billy: “Ja, ja, zeker. Hoe dan ook, ik ga weg, ik heb genoeg tijd met u doorgebracht. Hoeveel moet ik u betalen voor al deze onzin?”

[paardencoach]

Mini familieopstelling

Dit keer gaat het over een mini familieopstelling voor mijzelf. Weer eens wat anders! 

Ik heb een verloren tweelingzus. Ik heb het al eens eerder over haar gehad: ik ben me onbewust wel altijd bewust geweest dat zij er is, maar nooit echt tijd en energie in ons gestoken. En toen ik er bewust van was, heb ik dat ook nooit echt gedaan. Zelfs niet toen een paar jaar geleden zij via een goede vriendin liet weten dat ze graag wilde dat ik haar een naam gaf. En ik wist precies wat ze bedoelde: die naam had ik haar al gegeven, maar daarmee nog niet de echte ‘erkenning’ van haar bestaan.

Heel recent werd ik erop gewezen dat mijn bindingsangst gekoppeld is aan mijn verlatingsangst. Ik wist niet eens dat ik verlatingsangst had, maar het kwartje was gevallen: In die eerste weken van ons bestaan, is mijn tweelingzus ‘verdwenen’ en ik heb dat ervaren als dat ik in de steek ben gelaten. De afspraak was dat we dit leven samen zouden doen, en toen was ze ineens weg! Ik wilde dit leven niet doen, zeker niet alleen! het maakte me onzeker en onrustig.

Toen ik vrij recent een goede vriendin dit vertelde en ze aanbood om me hiermee te helpen, had ik meteen het gevoel dat een opstelling mij (en mijn tweelingzus) zou kunnen helpen. Een mini familieopstelling, want ik had alleen twee representanten nodig, één voor mezelf en één voor mijn zus. Ik wist meteen wie ik wilde vragen. En natuurlijk de paarden. En zo geschiedde: datum geprikt, paarden gevraagd, contact met mijn spirituele team: mijn overleden bff/soulmate, mijn overleden vader en Tinky. Ze zouden er allemaal zijn.

En iedereen was er ook! Een bijzondere gewaarwording om mijn representant te horen vertellen wat ik voel en denk, hoe ik in het leven sta en hoe ik de relatie met mijn zus ervaar. De angst voor afwijzing, en waarschijnlijk daarom ook niet per se de behoefte om contact te hebben met mijn zus. En een zus die zo graag dat contact wel wilde. 

En de paarden: Ik wist meteen: Mo is mijn bff, Pascal is mijn vader. En dan was Faluka de hond er ook. Bij hem moest ik even zoeken/voelen, maar hij stond voor de belemmering om het contact echt aan te gaan met mijn zus. Van hem heb ik misschien nog wel de belangrijkste inzichten gekregen: mijn belemmering is ‘taai’, hardnekkig. Hij kon soms ineens heel aanwezig zijn. En als hij te dichtbij kwam, werd hij weggejaagd door Mo. En dan was hij ook echt weg! Maar ikzelf zocht hem dan toch en voelde me een soort opgelucht als hij weer terugkwam. Dat patroon herhaalde zich een paar keer. Nu, achteraf, realiseer ik me dat voor mij die belemmering niet echt weg hoeft. Net zoals mijn representant aangaf de verbinding met mijn zus best aan te willen gaan, maar dat dat vooral voor háár is en niet voor mij. 

De afgelopen dagen heb ik er veel over nagedacht: is het nodig dat mijn belemmering echt weg gaat? Als ja, hoe dan? Als nee, waarom niet? Wat zegt dat over mij en hoe ik in het leven sta? In hoeverre belemmert het mij om relaties aan te gaan en verhindert het mij om mijn bindingsangst los te laten? Ik weet het niet, ik heb nog geen antwoorden. Er is duidelijk werk aan de winkel. Maar ik voel wel een soort opluchting want het zien, voelen en weten helpt al.

#paardencoach #familieopstelling #verlorentweelinghelft #bindingsangst #verlatingsangst

[dickvanas]

Walvisman Patrick filmt relatie met potvis voor documentaire

Hij staat bekend als de enige man ter wereld die een dermate innige relatie onderhoudt met walvissen dat hij zelfs door een walvismoeder als babysitter werd aangewezen en op de neus van een potvis het water uit werd getild. De Amerikaan Patrick Dykstra heeft van zijn passie en avonturen een boeiende documentaire weten te maken, en is daarvoor even in Nederland neergestreken. „Gelukkig is mijn vriendin niet jaloers.”

De documentaire Patrick and the whale volgt Dykstra tijdens zijn zwemuitjes met walvissen, die balanceren op het randje tussen passie en obsessie. Opvallend en veelzeggend moment is dat Dykstra een soort blauwtje loopt bij een bevriende potvis die hem even geen blik waardig gunt. Dykstra is bij terugkomst in de boot, met betraande ogen, een uur van slag. „Ja ik wil niet heel gek klinken, maar potvissen zitten op een heel ander emotioneel niveau dan wij. Ik wilde deze potvis een camera geven, maar ze was daar niet van gediend. Ik voelde het in mijn borst dat ze dit niet kon waarderen, en heb meteen mijn pogingen gestaakt. Daar hoefde ze niet eens geluid voor te maken. Ik werd daar heel emotioneel van ja, ik heb met haar juist een heel bijzondere band.”

Onderwater-constructies

Dat hij tijdens persconferenties over de film vaak vragen krijgt over zijn obsessie met de dieren, en of hij wel echte vrienden heeft, deert hem niet. „Tja, ik spendeer natuurlijk wel veel tijd met ze in het water en mag ze meer dan mensen. Maar gelukkig is mijn vriendin niet jaloers aangelegd.”

Dykstra gaat ver om het leven en de band die potvissen met elkaar hebben zo goed mogelijk in beeld te brengen. Los van het eigenhandig plaatsen van camera’s op de enorme walvissen, knutselt Dykstra er thuis al op los. „Op een gegeven moment heb je de walvissen goed in beeld, en ga je nadenken hoe je dat nog mooier kan maken. In mijn garage maak ik zelf speciale onderwater-constructies waarop mijn camera nog beter tot zijn recht komt. Ook met drones weten we echt de mooiste beelden vast te leggen.”

Door jarenlang oefenen en filmen is Dykstra naast walvis-expert ook een zeer kundig filmmaker geworden. Zo won hij een aantal jaar geleden nog de Engelse Oscar-variant BAFTA voor beste camerawerk in de documentaire Blue Planet 2. „Duizenden slechte shots maken, zo leer je het”, zegt Dykstra hardop lachend. „Inmiddels weet ik precies hoe je moet zwemmen voor of achter de camera, met de zon in je rug of juist voor je. Na drie uur ’s middags is het licht het mooist. Dan krijg je van die prachtige zonnestralen door het water heen. Ik denk echt dat je de walvissen in deze documentaire op een unieke manier te zien krijgt.”

Potvis Dolores

Na een jarenlange fascinatie met diverse walvissoorten, wist hij als advocaat genoeg geld opzij te leggen om diverse expedities te bekostigen. Een moment in 2019 veranderde alles voor hem, toen potvis Dolores zijn nieuwsgierigheid beantwoorde. „Ik heb dat oprecht nog nooit bij iemand anders ter wereld gezien. Ik heb gewoon een uur met haar kunnen chillen. Ze nam me op haar neus en zwom pirouetjes als ik dat ook deed. Ze zwemt ook altijd direct naar mij toe, ook al liggen er nog andere mensen in het water.” Bang is hij zelden, omdat de dieren volgens hem louter goedaardig en vriendelijk zijn. Al moet hij wel op zijn hoede zijn: „Ik ben ooit terecht gekomen tussen een school haringen, die ineens door een bultrug werden opgeslokt. Een deel van zijn bek kwam bovenop mij. In mijn vlucht naar de boot heb ik doodsangsten uitgestaan. Maar dat was wel uitzonderlijk.”

Het intieme moment met Dolores was voor Dykstra echter reden om nog meer het water in te gaan en uiteindelijk de documentaire te maken. Constant op zoek naar Dolores en naar meer info over de leefwijze van potvissen en de hechte band die de enorme dieren met elkaar onderhouden. De communicatie tussen de dieren met sonar en het karakteristieke geklik is daarbij essentieel en een van de nog onopgeloste mysteries van de walvis.

Volgens Dykstra kan daar in de toekomst verandering in komen: „Wetenschappers zijn er al jaren mee bezig om die taal te ontcijferen. Ik hoop daar met mijn films en onderzoek ook een steentje aan bij te dragen. Het zou voor mij een droom zijn om ook echt met ze terug te kunnen communiceren. Om ze bijvoorbeeld te waarschuwen voor waar ze beter niet kunnen zwemmen en welke boten ze moeten vermijden. Al ben ik ergens ook wel bang om er dan achter te komen dat ze me al die tijd een klootzak hebben gevonden!”

(Door Dick van As)

[newagesurvivalist]

Het onzekerheidsprincipe

Ik weet nu wat te doen; of misschien weet ik hoe ik moet starten met doen. Maar het lijkt erop dat men een volledige - impotente - conversatie kan hebben, schijnbaar, waarin men dus helemaal niets doet, maar waarin men niettemin allerlei opmerkelijke dingen zegt.

Zeggen en doen: dit zijn toch twee hele verschillende dingen, maar ze zijn soms nauw met elkaar verweven. Doen is in deze: iets zeggen wat gewichtig is. En zeggen is: ja, bespiegelen en uiteenzetten, opdat men zichzelf beter in de hand heeft, of anderzijds tot rust komt. De filosofen uit de Romeinse en post-Socratische tijd noemde dit: ataraxia, zorgeloosheid. Dit streven naar ataraxia is daar een woord dat de spanning van de post-Socratische en Romeinse filosofie behelst. Want mensen wilden ergens voor leven, en leven voor rust is nobel, maar lijkt zo ver weg. Gemoedsrust, dus. Dat is nauwelijks een levensdoel te noemen. Ik vind dit persoonlijk omdat we rust kunnen hebben in zowel daden als in gezapigheid: ergens mee bezig zijn kan rust geven, omdat we even nergens aan hoeven te denken, maar gezapigheid kan dat ook doen, om diezelfde reden.

Waarom zouden we iets moeten zeggen om rust te vinden? Antwoord: we willen iets zeggen. Of we het nou van harte willen of slechts uit wanhoop, de kwestie blijft dat we om een of andere reden de behoefte hebben om dingen onder woorden te brengen. Hier komen op een van mijn favoriete onderwerpen: ascese. We geloven dat we dingen doen zelfs al krijgen we er geen plezier van. Dat is ascese: dingen doen, maar niet omdat je er plezier aan beleeft. Maar dan blijft de vraag: waarom doe je het dan?

Dit lijkt op zich geen probleem, ware het niet dat het je systeem inconsistent maakt. Als jij niet weet waarom je iets doet, waarom zeg je dan dat het nodig is om het te doen? Je doet net alsof het niet uitmaakt dat ik geen plezier beleef aan deze dingen, maar dat is toch pertinent onwaar. We moeten meer hedonistisch zijn, maar dan valt je hele systeem in duigen. Jij zegt: het is beter om kwaad te lijden dan om kwaad te doen. Maar wat als mij dat nou helemaal niets uitmaakt, eigenlijk, diep van binnen? Dat is probleem, want dat betekent dat ik andere dingen leuker vindt, bijvoorbeeld de hele dag lanterfanten. En dan zegt een ander, zwaarder systeem dan dit gestoïcijn: doe dat dan maar. En dan heb ik geen enkele reden meer om ascese te betrachten.

Uiteraard is dat dan weer juist een aanleiding om te herbezinnen, om te zeggen, ik ben uit mijn doen, ik moet weer terug naar mijn oude gewoonten, die mij voorbereiden op slechte dagen.

Maar dat zijn allemaal maar slaapliedjes. Nee, het geheim zit hem natuurlijk in de relativering. Stoïcijnen zijn meesters van het relativeren: hierin schuilt hun aantrekkingskracht. Uiteindelijk, zo is het idee, komen we dan op volkomen geluk uit. Maar we kunnen er natuurlijk ook voor kiezen om gewoon te proberen te genieten van het leven. Het goede met het slechte nemen; de dingen op waarde schatten. Dat is ook een project.

Maar hoe komen we dus op zo'n oeverloos gesprek uit? We denken, en terwijl we denken zien we dingen. Het gevoel, de toesnellende dood, de blootstelling aan de elementen: niemand weet, wat een mens allemaal kan bezighouden, maar niemand wil pijn lijden. De wijze mannen van de wereld doceren dus, dat we de pijn maar helemaal moeten vergeten. De wereld heeft geen houvast, behalve dan de Absolute Kennis; echter, het denken over de simpelste dingen biedt enkel meer vaagheden, die in de essentie neerkomen op de constante strijd om controle. Zo zien we dus, dat naarmate we elkaar beter kennen, we meer willen weten over hun persoonlijke gevoelens - en we kunnen die gevoelens heel complex maken, zoals in de poëzie, een vorm van zelf-expressie, of heel simpel, zoals in de post-Socratische en Romeinse filosofie. Simpelheid kan een gracieuze eigenschap zijn, en we zien dat veel van onze voorvaderen de kinderen hebben geprobeerd op te voeden met deze technieken, niet om ze dom te houden, maar om ze eerlijk, eendrachtig en gehoorzaam te maken. Ja, het valt niet mee om iedereen dingen op eenzelfde manier te laten zien, en waarlijk worden ze daar ook niet gelukkig van. Zoals onze tijd het heeft, doen de mensen simpelweg waar ze zin in hebben, maar er waakt een constant oog: geheel onnodig, want iedereen moet uiteindelijk krijgen wat hij verdient, niet wat hij waard is in de ogen van de staat. Maar zodoende is ook de Romeinse filosofie in diskrediet geraakt omdat mensen niet krijgen wat ze verdienen. En nu is hij in een of andere vorm populair. Er is niets nieuws onder de zon. De Romeinse filosofie leeft omdat hij zo ongelofelijk praktisch is. Een vervanger voor het geloof zal het nooit worden. Zoals Lipsius zei: ik ben een Christelijk filosoof. Marcus Aurelius geloofde officieel ook dat hij een zoon van Mars was. Ja, het is altijd goed om na te blijven denken, maar het is al te makkelijk om te denken dat je de wijsheid in pacht hebt. Niemand kan als aanhanger van het Stoïcisme de wereld begrijpen. Je kunt er wellicht wel een gelukkiger mens van worden, zij het dat je het met mate toepast op je leven. Marcus Aurelius merkte wel heel mooi op dat hij van zijn stoïcijnse leermeester leerde "op een natuurlijke manier brieven te schrijven." Dit is wat ik bedoel met eenvoud als gracieuze eigenschap. Dit was uiteindelijk ook mijn opvatting van Stoïcisme. Het helpt met het schrijven, maar het geeft je zeker geen onderwerp om over te schrijven. Dat kan alleen het leven doen.

#lipsius #marcus aurelius #seneca #cicero #montaigne #filosofie #stoïcisme #epicureanisme

[autimind]

Autismeweek dag 5, 3 april

Aanpassingen en rekening houden met elkaar

Autisme vergelijk ik wel eens met een NT2-spreker zijn, iemand die Nederlands spreekt als tweede (of derde, vierde..) taal. Het is best mogelijk dat je een eind komt en zelfs een redelijk accent weet aan te kweken maar je komt er nooit helemaal. Nederlanders blijven merken dat je nier niet vandaan komt. Is dat erg? Welnee. Meestal krijgen deze nieuwe, al dan niet tijdelijke, inwoners sympathie. ‘Wat is je Nederlands goed! Knap hoor.’

Gek genoeg brengt vrijwel niemand deze sympathie en zelfs behulpzaamheid op als het gaat om mensen met een ander neurotype. Autisten worden zonder mankeren vlot afgekeurd en buitengesloten. Alleen al het gevoel dat iemand ‘raar’ is, is meestal voldoende. Vrijwel niemand zal letterlijk denken ‘die is raar, ik wil niks met hem te maken hebben’; het gebeurt voorbewust en op het niveau van de emoties. Wat krijg je dan? Dat ene teamlid wordt niet mee uitgenodigd, wordt niet voor projecten gevraagd of heel simpel krijgt de kantoorroddels niet te horen.

Nog interessanter – en gevaarlijker! – is de neiging die veel neurotypische mensen vertonen als een collega met autisme spreekt. Begrijpen ze het niet onmiddellijk helemaal dan besluiten ze dat de autist het niet snapt (en niet kan snappen). Vaak wat ongeduldig wijzen ze wat ze net gehoord hebben af als onzinnig.

Dit levert de situatie op dat collega’s met autisme of nog niet begrepen hebben waar het over gaat met als resultaat ongeduld en ergernis of juist een eind voor de troepen uit lopen waarop weer ongeduld en ergernis volgt. De reactie van een teamleider? In veel gevallen proberen om de autistische werknemer te leren om zich aan te passen aan de rest en net zo lang te oefenen totdat zij precies op die manier praat en uitlegt zodat de rest het wel makkelijk kan volgen.

Mijn vraag is waarom niet gewoon een controle-vraag of zelfs een verdiepende vraag stellen als ze iets niet helemaal kunnen volgen. Moet de aanname niet zijn dat elke collega in principe redelijk is en best een goed idee kan hebben?

Let je dit voor dan is het antwoord vaak ‘Ja, dat doen ze natuurlijk niet. Dat kun je niet verwachten.’ En zo is de cirkel rond. De les die elke autist kent is: jij moet je altijd aanpassen, jij ziet het verkeerd en het ligt aan jou.

Een geval dat mij persoonlijk altijd bijgebleven is: Ik vertelde een keer dat ik het niet zo leuk vond als ik met een vraag of een idee bij een teamlid kwam om dan afgewezen te worden alsof mijn idee duidelijk onzinnig was. Tja, zei de teamleider toen, je kwam ook op het verkeerde moment. Die collega had er z’n hoofd niet bij op dat moment. Je moet ook komen op het moment dat het uitkomt. Ik vroeg waarom de collega niet had gezegd ‘Maarten, nu even niet.’ Dan had ik een afspraak in het systeem gezet. ‘Nee, natuurlijk doet ie dat niet,’ legde de teamleider uit. Hoe moet ik er dan achter komen wanneer het wel of niet uitkomt? ‘Dat moet je gewoon weten. Dat snap je toch wel?’

Laten we het eens omdraaien. Ik vind het bepaald niet leuk als iemand onverwacht zijn of haar hand op mijn schouder legt. Toch doen sommige collega’s dat. Als ik daar wat van zeg dan is de reactie vaak er een van verbazing en zelfs lichte ergernis. In het beste geval concludeert zo iemand ‘Oh ja, jij hebt die stoornis dus…’ Fijn dat je met niet meer onverwachts aanraakt maar ik gaf gewoon op vriendelijke wijze een grens aan.

Ik draag vaak een koptelefoon overdag. Er heeft wel eens een collega – nu niet meer werkzaam bij ons – tegen me gezegd dat ik me zo onbereikbaar maakte. Ik vertelde dat ik gewoon gebeld kan worden op die koptelefoon en als je me zo wil spreken dan kom je gewoon naast me staan en dan doe ik hem af. ‘Ja, nee, maar toch…’ Het gaf, kortom, toch een onbereikbaar gevoel.

Wie past zich aan wie aan? Van ons wordt gezegd dat we star of rigide zijn en moeite hebben met wederkerigheid, zelfs nauwelijks empathie zouden hebben. Tja..

Het zal mensen misschien verbazen maar ik ben er een overtuigd voorstander van dat mensen met autisme sociale vaardigheden opdoen en die blijven bijslijpen. Omgangsvormen zijn belangrijk. Deden mensen er maar eens meer aan, autistisch of niet. Er is echter ook nog zoiets als voorkomendheid. Als iemand wat anders reageert dan we hadden verwacht, waarom zouden we dan meteen afwijzen? Meteen er van uitgaan dat het slecht of bot bedoeld is?

Allistische (niet-autistische) mensen zijn – klaarblijkelijk – niet star of rigide en hebben geen of tenminste weinig moeite met wederkerigheid. Als je dan toch die fantastische talenten hebt die non-verbale communicatie zo moeiteloos laten verlopen voor je.. waarom lijkt het dan zo moeilijk om je te verplaatsen in een ander die net.. anders is?

Dit gaat redelijk ver. Er wordt vaak gesteld dat autisten spraak letterlijk nemen. Dat is ook gedeeltelijk wel zo maar er zit iets achter. De meeste mensen binnen het spectrum die ik ken houden trouwens van woordgrappen, taalhumor. Ik ken verder echt niemand die de uitdrukking ‘een meisje versieren’ echt interpreteert alsof een jonge vrouw omhangen wordt met slingers en kerstballen. (Dit staat vaak in lesboeken nog.) Wat gebeurt er wel? Vaak zijn uitspraken die allisten doen voor meerderlei uitleg vatbaar en dan is de vraag wat er precies bedoeld wordt. Vraag je om verduidelijking dan krijg je vaak een korzelig ‘ja, dat snap je toch wel?!’ Nee. Eigenlijk niet. Autistisch taalgebruik komt soms wat pedant of overformeel over maar dat komt omdat de spreker exact bedoelt wat zij zegt en zegt wat hij bedoelt.

Heel grof gezegd zijn autisten vaak in een bepaalde situatie bezig met wat is en wat er gebeurt terwijl allisten vaak gericht zijn op wat ze ergens van vinden of mee moeten. Als er dan wat hectiek is dan ontstaat er snel ruis, de gesprekspartners snappen elkaar niet omdat ze elk op iets anders zijn gericht. Wat gebeurt er als je de ander niet vat? Dan houd je alleen de uitgesproken woorden zelf nog over. Dan neem je de ander letterlijk. Je kan niks anders meer.

Letterlijk nemen is – zo is mijn onbescheiden en onopgeleide mening – is helemaal geen autistisch kenmerk. Het komt voor uit een mismatch in belevingswereld tussen mensen.

De wereld wordt beter als we rekening houden met elkaar. Kom je autistische collega tegemoet. Hij of zij doet al het hele leven niets anders dan aanpassen, begrijpen, bijleren, bestuderen, oefenen en zo voort. Zet ook eens een stap.

Deze bijdrage schrijf ik in het kader van de Autismeweek 2024. Ik haal geld op voor het Autisme Fonds. Met een gift steun je het prachtige werk dat nog te doen is: informatie en advies geven, onderzoek doen, gespreksgroepen voor autistische mensen én hun naasten, werken aan een inclusieve maatschappij en heel wat meer.

Geloof jij dat insluiten beter is dan uitsluiten?

Geef wat je wil én kan missen.

#autisme #autistic adult #actuallyautistic #late diagnosed autistic #neurodivergent #dutchblr #nederlands #nederblr

[iklees]

De Russische Connectie / Gerrit Barendrecht

Katz & De Morsain #2

Ida begint te beseffen dat haar relatie met Katz maatschappelijk onmogelijk is: haar vader zal nooit toestemming geven voor een huwelijk, maar als ze elkaar ongehuwd blijven zien en liefhebben, komt dat onherroepelijk ooit aan het licht met grote schade voor henzelf en hun familie. Als haar oudste zus, die het heeft ontdekt en haar de les leest, kort daarna zwaar gewond raakt bij een aanslag op een tram, midden op de Dam, voelt Ida zich heel even opgelucht, maar daarna zet ze alles in het werk om de dader te achterhalen. Katz is via een omweg met dezelfde zaak bezig; hij is met groot gevaar voor eigen leven geïnfiltreerd in een groep radicale socialisten. Hij leert daardoor nog beter het leven aan de onderkant van Amsterdam kennen, en krijgt ook enig begrip voor de mensen die zich laten gebruiken voor de gewelddadige acties.

'Je weet niet waar je het over hebt,' zegt Katz. 'Ik denk het wel.' 'Ik denk het niet. Jouw wereld is die van de Keizersgracht. Je bent in zoveel luxe opgegroeid dat je het niet eens meer ziet. Die mooie suède handschoenen die je aanhebt kosten meer dan een fabrieksarbeider in een jaar verdient. Jij zult nooit, nóóit armoede kennen. Het is een theoretisch begrip voor je. Zelfs al zit het je financieel tegen, dan zal er altijd een vangnet zijn. Een niet weg te denken zekerheid dat er altijd geld zal zijn. Altijd. Dit,' zegt hij en hij wijst in het rond, 'is alles wat ik heb. Jij noemt het een rothok, maar het is mijn huis. De kans dat ik groter zal wonen dan dit is nihil. Als ik politieman af ben, wat eens gaat gebeuren, kan ik zelfs dit niet meer betalen. En ik heb het nog goed. Er zijn mensen voor wie de enige zekerheid is dat ze hun hele leven in ellende door gaan brengen. Dat er niemand is om ze te helpen. Geen persoon, geen stad, geen overheid. Geen uitweg. Rug tegen de muur. Permanent. Je lichaam kapot van het werk in de fabriek. Creperend omdat je geen dokter kunt betalen, wegkwijnend tussen je stervende kinderen in een donker hol. Wachten tot je doodgaat. Of je moeder wordt voor je ogen vermorzeld door een stoommachine en daarna mag je de machine schoonmaken. En als je dan, wanhopig en geholpen door een gehandicapte mooiprater, het systeem op wilt blazen dat die fabrieken en die levensomstandigheden mogelijk maakt, als je zelfs bereid bent daar je leven voor te geven, dan komt een rijke juffrouw die in haar hele leven nooit iets tekort is gekomen je postuum voor lafaard uitmaken. Reptiel. Pissebed. De lucht die je inademt niet waard. Dus ja, arme Betsy. En arme Stien.'

Spannend, want de 'Russische connectie' die op de achtergrond aan de touwtjes trekt is meedogenloos. Het leven van Ida, Katz en veel onschuldige Amsterdammers loopt gevaar, als zij niet op tijd weten te achterhalen door wie, hoe en wanneer een nog veel grotere aanslag is gepland.

#Gerrit Barendrecht #katz de morsain

[veselinasboekenkast]

Deel 2- Hoofdstukken 17-20 van De avond is ongemak

Hoofdstuk 17

In het vorig hoofdstuk zijn we te weten gekomen dat Jas een nieuw bed heeft gekregen. Op dit moment waren Jas en haar zus een ritueel aan het voorbereiden om haar bed te verwelkomen omdat het hier zijn eerste nacht wordt. Ze noemt dit een inwijding. Ze zegt ook 'wie hier komt te wonen, moet voelen hoe het is om bijna te stikken, net als Matthies, om bijna dood te gaan'. Dit verwijst weer naar de dood van haar broer en dat ze hem niet wilt vergeten. Niemand kan zomaar binnen komen zonder Matthies ook te groeten. Dat is hoe ik denk dat Jas zich op dit moment voelt. Jas vertelt ook dat ze niet weet hoe haar ouders ontmoet hadden, ze vertellen blijkbaar niks over hun jeugd en hun eerste ontmoetingen. De veearts is de laatste tijd ook zeer vaak aanwezig, dat is omdat ze koeien de veepest gekregen hebben. Dus de vader mag hun melk en vlees niet meer verkopen omdat die niet gezond zijn. Hij moet daarom ook van de staat al zijn koeien doden, wat natuurlijk zeer spijtig. Jas vertelt ons dat haar vader al 3 generaties boer zijn en dat dit misschien het einde kan zijn van hun boeren leven.

Hoodstuk 18

De volgende ochtend is de sfeer niet zo vrolijk thuis. Iedereen weet dat de koenen er niet meer zijn en dat de vader niet helemaal zichzelf is. Jas zegt ook: 'dit is misschien wel de laatste berg met koeienstront die ik voorlopig ga zien.' Daarnaast merkt ze ook op dat meer dan de helft van de stallen helemaal leeg staan. De veearts is er ook en zorgt ervoor dat de koeien in slaap worden gezet. Jas kan dit niet meer aanzien dus vlucht ze effe naar de konijnenschuur, waar ze veilig is van alle ziektes. Dan komt de veearts binnen, ze heeft meest waarschijnlijk Jas zien weggaan. Jas vroeg aan haar waarom de koeien eigenlijk dood moeten gaan. Ze zei dat het vlees en melk besmettelijk zijn voor het mens en dat haar vader het niet meer mag verkopen. Ze praten nog over andere dingen. En dat vraagt de veearts plotseling: 'Mis je je broer', Jas was blij maar ook verbaasd dat ze het haar gevraagd heeft. Misschien is dit wel de eerste keer dat iemand dat ooit aan Jas heeft gevraagd. Jas antwoordde ja dat ze hem zeer hard mist.

Hoofdstuk 19

De hele familie zit aan tafel. Het is stil en niemand zegt iets wat al zeer normaal is sinds de dood van Matthies. De veearts zit er ook bij. Ze praten over waarom zij de schuldige zijn en wat ze mis hebben gedaan. Van de vader moeten alle kinderen nu naar boven, ik weet niet waarom.

Hoofdstuk 20

Dit is het laatste hoofdstuk van deel 2. Het eindigd niet zo blij. Op dit moment worden de laatste koeien gedood en is eigenlijk iedereen zeer triest. Obbe protesteert zelf en zet een jong kalfje ondersteboven aan het erf en roept: 'MOORDENAARS!' tegen de mensen. Jas vertelt ook over Beatrix, dat was haar lievenigs koe. Ze was blijkbaar zeer aardig en van nobel.

Dit was deel 2 voor nu. Er is veel gebeurd, maar het was allemaal zeer interessant om te lezen.

Veselina☺︎

[madeliefkrans]

"ze zeiden dat ik op een gegeven moment stil werd. dat ik als klein kind luid was, maar toen opeens stil werd. ze dachten dat het kwam doordat mijn gehoor achteruit ging. ik weet het allang niet meer. ik kan me alleen de operaties nog herinneren. in mijn pyjama naar het ziekenhuis en een knuffel mee. een kapje over mijn neus en mond en floep, weg, en floep, wakker. ik mocht een ijsje. eigenlijk mochten alleen kinderen die hun amandelen hadden laten weghalen een ijsje, maar ik ook. de dokter trok hard aan mijn oren, daarna een gehoortest. met piepjes en geruis en woorden die ik niet kon verstaan. 

ik sprong en ik sprong het hoogste, want ik was het grootste van ons alle drie. mijn vlechtjes in de lucht. elke dag koos ik twee elastiekjes en speldjes die bij mijn kleding pasten. dan vlocht mijn moeder mijn haar. ik kon het niet zelf. terwijl ik ontbeet, borstelde ze mijn haren, maakte een nette scheiding en vlocht ze mijn haar.

ik zat voor mijn raam. ik schreef een verhaal in mijn roze glitterprinsessenschrift. het schrift verstopte ik achter de grote teddybeer op de blauwe kast. niemand mocht het weten. ik verzon liedjes voor mijn raam. ik staarde naar mijn school. ik dacht aan degene op wie ik verliefd was. ik dacht elke dag aan hem. vier jaar lang. en toen was hij ook opeens verliefd op mij. wil je verkering met me? vroeg hij en ik zei ja. tuurlijk zei ik ja. maar ik werd bang. hij kwam opeens dichtbij, niet alleen maar veilig in mijn gedachtes. ik durfde niet meer en maakte het uit, tijdens kamp, in het zwembad. op de bonte avond zag ik hem huilen in de keuken en een juffrouw, zijn moeder, troostte hem. iedereen begon te huilen. alle jongens huilden, alle meisjes huilden en ik vroeg me af of het door mij kwam. ik kon niet huilen. ik zat voor ons huisje en wreef mijn beste vriendin over haar rug en vond het zielig voor een andere vriendin, want iemand had nu met haar vroegere vriendje. en degene die boven mij in het stapelbed sliep, belde elke dag met haar moeder die kanker had en degene die naast mij in een stapelbed sliep, vertelde enge verhalen over een pop. we speelden het wittesokkenspel en ik was degene die werd gedragen en de witte sokken droeg. we renden door bossen en controleerden ons elke dag voor teken. we aten aan tien lange tafels. stortregen en een meertje in de buurt. 

we zongen op het podium. hand in hand. onze ouders voor ons, op de klapstoelen die totaal niet lekker zaten. de gymmeester achter de laptop voor het geluid. na afloop kregen we een roos en een kleine bijbel en we renden over het schoolplein en ik wilde sorry zeggen, maar het lukte niet.

de juf pakte een vel bruin a2 papier en deelde kale, witte papieren paddenstoelen uit. kleur ze in, zei ze, voor haar vader, want die is ziek en ligt in het ziekenhuis. iedereen versierde zijn eigen paddenstoel en de juffrouw plakte ze allemaal op. ik bracht ons kunstwerk mee naar huis en toen naar het ziekenhuis. ik liet hem zien en mijn kale vader zei: oooo, wat mooi, en lachte. ik wist niet eens wat er mis met hem was. mijn moeder zei dat hij stenen in zijn buik had en dat die weggehaald zouden moeten worden. ik had geen flauw idee. later kwam hij weer thuis en groeide zijn haar weer aan. zijn mooie donkere haar. hij kon weer stoeien met gijs. en las weer voor als mama dat niet kon. hij stopte me weer in en we deden het woordenboekspel. dan pakten we het grote blauwe woordenboek en zocht ik een moeilijk woord op en dan vroeg ik aan mijn vader of hij wist wat het betekende.

ik gooide mijn dagboek weg. ik scheurde de bladzijdes uit mijn prinsessenschrift. niemand mocht het ooit weten. alleen het sleuteltje heb ik nog. die hangt aan dezelfde hanger als mijn lockersleutel. 

elk jaar verliefd op een ander. of dat dacht ik. de eerste keek me raar aan. de tweede ging van school en de derde ook. ik kwam ze tegen op een festival. ze waren vrienden, ze waren samen. ze kenden me niet. ze praatten met degene naast me. en de vierde? het is nog niet over. 

ik maakte briefjes en stuurde rozen en zette muziek op tijdens de les. s zei dat het niet erg was, dat het echt niet uit maakte, toen ik overstuur was. j zei dat ik niet moest huilen, toen ik zei dat ik dat wel moest. b vertelde over dat hij zijn opa dood in zijn stoel had gevonden en over het meisje op wie hij verliefd was. p had haar haar geknipt. en ik zei tegen a dat ik aan zijn kant stond en hij glimlachte. ik wist het antwoord niet. ik wist het antwoord nooit. ik hoorde nergens bij. altijd maar een beetje half en een beetje alsof. ze gaven me complimentjes. je ziet er leuk uit en je bent zo slim en je kan zo goed schrijven. dank je wel.

en ze lachten naar me. ze stonden voor het raam. het leek alsof ze omringd werden door licht. ze waren zo mooi. zo verschrikkelijk mooi."

#persoonlijk #middelbare school was toch voornamelijk niet proberen te huilen op school en beetje falen

[dickvanas]

Dick's Prikkels: De Wereld Op Zijn Kop

Dit weekend rijden er op meerdere trajecten minder trams tussen Leidschenveen en Zoetermeer, en tussen Loosduinen en de Laan van NOI. Het gaat om tram 3, 4 en metro E. Vanaf deze vrijdag rijden trams 2, 3, 4 en 12 weer hun reguliere route. Dat kon de afgelopen weken niet vanwege werkzaamheden aan de sporen, bovenleidingen en wissels op de Laan van Meerdervoort en de Lijnbaan in Den Haag. Die werkzaamheden zijn goed afgerond, maar nu staat de volgende verstoring van het tramverkeer voor zaterdag en zondag alweer op de planning.

 - De rechter schiet een gezin uit Pijnacker te hulp dat in een heftige ruzie met de buurvrouw is verwikkeld. De buurvrouw mag van de rechter geen harde muziek meer aanzetten. Niet binnen en niet buiten. Verder moet ze ook stoppen met schelden, beledigen en intimideren van de gezinsleden van het jonge gezin.

- De Berlijnse politie is opnieuw uitgerukt vanwege een loslopende leeuw, maar in tegenstelling tot vorige maand bleek het niet om een wild zwijn maar een knuffeldier te gaan. De melding kwam van een bezorgde man die dacht dat het om een echte leeuw ging, aldus de politie in de Duitse hoofdstad.

-  Bijna veertig reacties op een enkele sociale huurwoning. Of driehonderd woningzoekenden die op slechts vier houten eengezinswoningen reageren. Het zijn bizarre aantallen die de verhitte woningmarkt treffend omschrijven. 'Ja, we maken dit vaker mee', zegt corporatiedirecteur Monique Brewster van Woonforte.

- Stichting Dierenhulp Westland waarschuwt voor een nepbericht dat rondgaat op Facebook. In dat berichtje staat beschreven dat een hond zou zijn aangereden in het Westland, wat niet waar is. 'Het profiel dat dit bericht heeft geplaatst is leeg en je kunt niet reageren onder de post.'

- Toeterende auto's, verwarde fietsers en gedesoriënteerde voetgangers. In het Zeeheldenkwartier in Den Haag is het chaos na de herinrichting van een van de kruispunten aan de Elandstraat. Volgens buurtbewoners botsen bijna dagelijks auto's op elkaar. 'Het is nu nog vakantie, maar als iedereen dadelijk weer terug is, weet ik niet of het wel goed gaat komen', vertelt een van hen.

- De Vereniging van Strandexploitanten Scheveningen is blij met het plan van de gemeente om strandpaviljoens toe te staan in de winter. 'Dit biedt de kans om strandtenten verder te verduurzamen.'

Als het aan het gemeentebestuur van Den Haag ligt blijven strandtenten het hele jaar op het strand staan. Volgens de gemeente heeft de jaarlijkse op- en afbouw een te grote impact op het milieu en is het een forse kostenpost voor de ondernemers.

Eerder lieten de ondernemers van de Scheveningse boulevard weten te gruwelen van dit plan. De strandexploitanten dus niet. 'Wij zijn heel blij met dit plan. We hebben hier ook hard voor gelobbyd', zegt Martin Wörsdörfer, voorzitter van de Vereniging van Strandexploitanten.

- In de strijd tegen peukenoverlast wil de gemeente Den Haag een proef beginnen met een vrijwillig rookverbod op het strand. Hoewel er niet wordt gehandhaafd, hoopt de gemeente mensen toch te ontmoedigen om op het strand te roken. Stichting de Noordzee is blij met het idee: 'De peukenproblematiek is ontzettend groot.'

Tal van maatregelen, verpakt in het Aanvalsplan Afval van wethouder Arjen Kapteijns (GroenLinks, milieu), moeten het afvalprobleem verminderen. Naast het aanpakken van afval bij evenementen en een oproep dat hondeneigenaren de poep van hun dieren moeten opruimen, wil de gemeente ook het probleem van overlast door peuken aanpakken.

- Henny Huisman wordt „gek” van de vergelijkingen met B&B vol liefde-deelnemer Olof. Dat zegt de presentator maandag op X, voorheen Twitter. Veel kijkers deelden de afgelopen weken op sociale media dat ze vinden dat Huisman en Olof op elkaar lijken. De presentator wordt er ook zelf op aangesproken. „Ik heb nog nooit B&B vol liefde (niet mijn smaak, dat is wat anders dan smakeloos) gezien maar ze beginnen er wel over tegen mij”?

- Twitter had een enorme marktwaarde en een gigantische naamsbekendheid, maar dat hield Elon Musk niet tegen. Het hing al een tijdje in de lucht dat hij grootse plannen had met het sociale media-platform, maar niet iedereen dacht dat hij afscheid zou nemen van het blauwe vogeltje. Het vogeltje verdween, en in de plaats kwam een ’X’. En volgens Musk is die X de toekomst, de app moet namelijk een alles-app worden. Waar je contact legt, dingen koopt, reizen plant, enzovoort. Maar de X is voor Musk ook zijn verleden. Want die letter X speelt een opvallende rol in zijn carrière.

- Johnny de Mol presenteert een nieuw amusementsprogramma genaamd Ranking the talent, dat dit najaar te zien is op SBS 6. Dat maakt Talpa dinsdagochtend bekend. In de nieuwe tv-show beoordeelt het publiek meerdere acts. In iedere aflevering wordt het publiek getrakteerd op tien acts, verdeeld over twee blokken. Het gaat om zangoptredens, dansvoorstellingen of variété-acts. Na iedere act geeft de publiekjury punten van 1 tot en met 10. Kijkers thuis moeten via een gratis app proberen dezelfde ranking te krijgen als de publieksjury. Dat geldt ook voor twee duo’s bestaande uit bekende Nederlanders die in de studio meespelen.

- Het programma De slimste mens bewijst opnieuw een kijkcijferkanon te zijn. Ruim 2,3 miljoen kijkers stemden maandagavond af op de aftrap van de kennisquiz van de KRO-NCRV, zo blijkt uit cijfers van Stichting KijkOnderzoek. Het 22ste seizoen van De slimste mens ging maandag van start met Nederlands bekendste tatoeëerder Henk Schiffmacher, olympisch zwemkampioen Ranomi Kromowidjojo en tv-journalist Tom Kleijn. Laatstgenoemde werd met 511 seconden de slimste van de dag en behaalde daarmee één van de tien beste scores ooit. De dagfinale werd gespeeld door Schiffmacher en Kromowidjojo, maar de tattookoning won. ,,Hij was beter”, reageerde Kromowidjojo sportief op haar verlies.

- Na haar rentree bij de publieke omroep zal Eva Jinek terugkeren in de vooravond. Dat vertellen meerdere bronnen in Hilversum aan deze site. Haar komst moet het populaire tijdstip van 19.00 uur nieuw leven inblazen. Eén van de opties - waar BNNVara niet op vooruit wil lopen - is dat talkshow Khalid & Sophie wordt verplaatst naar de late avond, wat automatisch betekent dat het de plek van talkshow Op1 inneemt. Op1 is tot einde van dit jaar op de buis, maar daarna is de toekomst ongewis. Al langer wordt gespeculeerd over het einde van deze talkshow. De kijkcijfers dalen, presentatoren komen en gaan en achter de schermen rommelt het. Onlangs trok omroep BNNVara zich terug uit Op1 na een conflict op de werkvloer.

- Deeg kan hij niet meer aanraken zonder een allergische reactie aan zijn handen en gezicht te krijgen. Niet te doen, aangezien Daan Liu (35) zijn eigen bakkerij heeft. Hij stopt met het bakken van zijn speciale zuurdesembrood. Tot grote teleurstelling van zijn klanten. ,,Ik voelde me schuldig naar hen toe.” Eén brood is er zaterdagmiddag over. Bakker Daan Liu maakte er expres extra veel, zodat zijn klanten zijn zuurdesembrood in konden slaan om in te vriezen. Hebben ze nog wat voor de komende periode. Hij bakte er 140, die op één na dus allemaal over de toonbank gingen. Ook zondag ging hij voor het laatst met het deeg aan de slag. Daarna wordt er in bakkerij Pompernikkel aan de Beeklaan in Den Haag geen zuurdesembroden meer verkocht.

 - Het bekende Italiaanse restaurant Donatello's aan de Haarlemmerstraat in Leiden is failliet verklaard. Als het aan eigenaar Eddy Roubos ligt, is de strijd nog niet gestreden. Hij hoopt nog op een doorstart zodat hij zijn zaak weer kan heropenen.

- Het Openbaar Ministerie gaat in hoger beroep tegen de straf die Alex S. kreeg voor het aanleveren van zelfdodingsmiddel X. De 30-jarige Eindhovenaar liet maandag zelf ook weten dat hij in hoger beroep gaat.

(Door Dick van As)

[jurjenkvanderhoek]

WEG VAN VERLANGEN OP PAD NAAR VERLANGEN

Poëzie, het denken op een andere manier uitschrijven, maakt de woordenschat waardevoller. Zuivert de kijk op het leven, mijn leven. Met de dichtbundel ‘weg van verlangen’ leert Maartje Roos mij anders observeren. Anders te kijken, dwars te lezen. Mijn zicht raakt verfijnd. De dagelijkse dingen komen in een ander licht te staan. En daardoor zie ik de omgeving anders, interpreteer ik fragmenten van leven van een diverse kant. Het is me bekent, maar heb het zelf nooit zo benoemt, bedacht. En ik geef me over en laat me meevoeren in haar denkbeelden. 

Deze bundel draait om verlangen. Verlangen, dat is een nerveuze handeling. Zenuwachtig reik je naar wat je wenst. Het is zo'n verlangen, een denken te willen hebben, maar niet daadwerkelijk wensen te bezitten. Je moet kunnen blijven hopen, geloven. Het is een hunkeren, een smachten in gedachten. Een abstracte beleving die zelden de realiteit wordt zoals woordloos gehoopt. Verlangen is als geloven, een rusteloos snakken naar houvast, kennen, weten, hopen. Het is wachten op wat komen gaat, maar dat je hoopt nooit zal komen. Niet weten geeft zin, weten is zinloos. 

Maar ook dat verlangen naar zonder het te hebben daar ben ik weg van. Dat is eigenlijk het mooiste wat er is, graag willen maar niet hebben. En wanneer het er is verdwijnt de magie. Dan is de lol er af, valt het hebben tegen. Want je kunt erg naar iets verlangen, gouden bergen verwachten. Maar zijn deze beklommen dan blijkt het achterland een moeras van onvervulde wensen. Het verlangen is mooier dan het bezitten. In de toekomst te kijken is fijner dan in het heden te zijn. Hopen, dus verlangen, geloven, doet leven.

Verlangen naar geborgenheid. Verlangen naar een houvast in het leven, na dit leven. Maartje Roos doorleeft dat gevoel en weet er de juiste woorden aan te geven in haar dichtbundel. Zo zodat ik alleen maar ja en amen weet te zeggen. Haar poëzie maakt mij stil, want ik hoef er niets aan toe te voegen. Het zegt alles, dit is het hele verhaal, mijn vertelling. Ze neemt me de woorden uit de mond, beneemt mij de moed nog iets te zeggen. Zij legt mij de woorden in de mond, woorden die ik zelf graag had willen bedenken om verlangen te beschrijven. 

Zij is een stratenmaker. Ze plaveit voor mij de weg. Legt woorden als stenen bij elkaar op een bed van hoop. Klopt ze vast en leert mij lopen over dat pad. De weg van verlangen. Ze zoekt voor mij de mooiste stenen. Zo gesneden dat het in mijn straatje past. Maartje Roos wijst mij waar ik langs moet, welk spoor ik zal volgen om mijn begeren te bevredigen. Het pad er naartoe geeft de vreugde, de eindbestemming is niet het doel. 

Maartje Roos observeert haar zijn. En schrijft dat zo op dat ik me waan in haar omgeving. Dat ik al lezende door haar zijn wordt opgenomen. Dat ik in haar zijn ben. Zij probeert mij het verlangen uit te leggen, te verwoorden. In rake woorden die een dromerige ondertoon hebben. De gemaakte zinnen dansen door mijn geest. Het zijn haar gedachten die eenvoudig in mijn hoofd indalen. Er zijn metaforen en symbolisch omschreven feiten en handelingen, maar de taal wordt nergens zo abstract dat het niet meer begrijpelijk is. 

Ze weet de kleinste van de kleine dingen te beschouwen. Het meest gewone van normale zaken te benoemen. Ze observeert en registreert. Geeft hier woorden aan, maar ook beelden. Deze tekeningen lijken schetsmatige weergaven, terwijl de gedichten de gedachten tot in de punt en de komma uitwerken. De illustratie onderstreept het woord, dat overigens uitstekend zonder deze uitleg in beeld kan bestaan. Het verlevendigt het beeld dat in mijn gedachten boven komt, maar kan ook wel a-productief werken. Dat ik mijn eigen beeld wil vormen, maar dat Roos mij met haar tekening een bepaalde richting in duwt. Daarom is het fijn dat de schetsen niet op lijn en vlak nauwkeurig zijn uitgewerkt, er valt altijd nog iets te raden over. Interactief kan ik mijn eigen gedachten bij de woorden erin aanvullen. Ik kan een eigen tekening maken bij het vers. In mijn denken haar verlangen illustreren. Zo wijst ze mij de weg, op die weg van verlangen ben ik weg van verlangen. 

Maartje Roos schrijft zoals ze probeert te beelden. Of net andersom, ze probeert te beelden zoals ze schrijft. Zij opent mijn geest waar ze de woorden dicht. Symbolisch voor wat ik bedoel is haar gedicht ‘kwaliteit’: "Tastbaar maken, doorgronden, / eromheen draaien, verduidelijken / benoemen, preciseren / / vormen gezocht in / beschilderde lagen en / weggeschraapte delen / / de essentie gevonden in verf / / een vorm zonder overbodige details / ontdaan van gewicht en zwaarte / / een vorm die uitnodigt tot helderheid en inzicht / een nieuwe manier van denken". 

Maar ze weet ook een beeld perfect te verwoorden, bewijst ze in het loflied ‘Pieter de Hooch’. Ze omschrijft wat ik zie maar niet ontdek in het benoemde schilderij. Zij beeldt dat in woorden voor mij uit. Zij omschrijft het gevoel. De emotie van een bijfiguur. Zij geeft in haar woorden mijn gedachten vleugels. Zie ik in vogelvlucht de door haar beschreven papaver als een universum, de wereld van de bij die voor deze noeste werkster verre van denkbeeldig is. Door Roos stel ik het me voor en ben de bij, erbij. 

En dan bladerend in de bundel draait verlangen van de toekomst af naar het behouden van de verleden tijd. Het verlangen om geborgenheid vast te houden. De laatste gedichten laten diepe sporen achter op de weg van verlangen. Ik lees de woorden nauwlettend alsof ik de details nauwkeurig voor mezelf wil zien. Maartje vertelt meer dan ze lief is. En ik lees daarin meer dan mij lief is. Dan is verlangen naar een wezen dat verdwenen is groter dan het hebben van het zijn. Dat zijn is niet meer compleet waardoor verlangen het verdriet invult. Wat losse flarden uit diverse gedichten leiden mij naar de slotzin, die eigenlijk het gevoel weerspiegelt van de totale bundel. "In de stoel waar je in zat, de afdruk van je hoofd en de versleten plekken op het tapijt" (...) "ik pak de telefoon en bel een nummer dat niet meer bestaat" (...) "der Wingerd werd schön rot / dahinten ist der Tod". 

En het eindigt stemmig en waardevol met 'daar ben jij'. Zij, de moeder, vindt zij, de dochter, in alles terug. Ieder element om haar heen, alles doet aan haar denken. De gele boom, de waterhoentjes, de doornige takken, de ijle tonen van de blokfluit, de regen op de bosgrond. In de verhalen die vertelt worden over een leven dat geleefd is, een volledig leven. Voor mij is dit weg van verlangen, had de bundel alleen dit enkele specifieke gedicht kunnen zijn. Niet meer en niet minder. "niet in de koude grond / maar in de warmte van mijn hart / daar ben jij".

weg van verlangen. Dichtbundel. Tekst en illustraties Maartje Roos. Uitgave Probook, 2023.

#Maartje Roos #weg van verlangen #dichtbundel #poëzie #illustratie

[lesleyschrijft]

DE HUICHELBENDE

Hoe het op de werkvloer gaat wanneer je erbij bent.

Oow meid zalig, geniet er maar lekker van hoor je hebt het verdiend na alle ellende.

Heerlijk lekker saampjes een weekje weg, romantisch hoor.

Fijne vakantie lieverd, heel veel plezier, en nogmaals je hebt het verdiend hoor.

*pakt een zakdoekje en pinkt emotioneel een traantje weg, als meelevend gebaar*

Meid wat zie je er goed uit! hoeveel ben je nu in totaal afgevallen?

20 kilo? zohee echt super goed gedaan, fantastisch, prachtig figuurtje zo hoor, heel knap van je, wat een doorzettingsvermogen, je bent een toppertje!

Oh meid en wat heb je weer een prachtig tafelkleed geborduurd, wat een toppertje ben je toch.

Ja dankje, maar jij bent ook een toppertje hoor, die taarten die jij maakt daar likken we de vingers bij af.

Oow over taarten gesproken we moeten maar weer eens een eet date plannen, je kookt zo goddelijk en het wordt weer eens tijd voor een gezellig avondje bij kletsen, vinden jullie niet dames?

Dan kunnen we gelijk lootjes trekken voor de sinterklaas avond, bij wie vieren we het deze keer?

Bij X ...X is aan de beurt, riepen de dames vrolijk en enthousiast in koor.

Oh ja dat is waar, leuk ik kijk er echt naar uit, en jullie?... toppertjes!!

Jaaa zeker weten...toppie..gezellig, ik heb er nu al zin in schatties...kom dames..groepshug.

Joehoee...het is koffietijd...gezellig even bij praten.

Lieverd hoe gaat het nu met je, trek je het een beetje zo in je eentje, oh meid wat erg dat hij er opeens vandoor ging met een ander zeg.

Oh en alle rompslomp die je dan hebt en spullen verdelen, wie neemt wat mee, je prachtig geborduurde tafelkleed heb je toch zeker zelf gehouden?

En die kinderen, dat zijn echt lieverds die kids van jou, en zo makkelijk ook hé, echt voorbeeldig, ach jee zielig hé, ze gaan naar oma hé als jullie dat weekje weg gaan, ja want hun vader is er ook niet, hij moest voor zaken de stad uit toch? ,

oh leuk voor oma, dat wordt reuze gezellig, fijn dat je kids zo makkelijk zijn

jullie hadden co ouderschap geregeld toch?

De ene week bij jou en de andere week bij hem,

Oh meid gut gut, vreselijk, je zal ze wel missen als ze steeds een week bij hun vader zijn.

Jeetje ja je hoort het veel hoor, dan ben je zolang samen en hup voor je het weet dan kom je erachter dat ze er een scharreltje bij hebben en gaan ze van het ene hotelletje naar het andere hotelletje, en voor die scharrel cadeautje hier cadeautje daar, dat kost klauwen vol met geld, en jij maar niets vermoedend in je heerlijke pan rijkgevulde tomatensoep roeren tevergeefs wachtend tot hij thuis komt, jezelf ondertussen afvragend waar al het geld steeds blijft, ach ja het is allemaal wat.

Och arme, heb ik iets verkeerd gezegd? och jee, hier, ik heb nog een zakdoekje in mijn zak, ja stil maar schat, snuit je neus maar eens goed, en kop op hé, je kent het gezegde toch? geen hand vol maar een land vol. en wij vinden je in ieder geval een toppertje hoor, hé meiden?

Kom dames...groepshug.

Zeg wat heb jij trouwens een geweldige foundation, het dekt zowaar alle oneffenheden, geen pukkeltje meer te zien, echt heel mooi, en zo natuurlijk ook, het is net of je niks op je gezicht hebt, en die blauwe oogschaduw staat er perfect bij, het past mooi bij je donkere haar.

Ga je nog steeds elke week stappen? Ja, waarom ook niet, meid je hebt groot gelijk, als je toch vrijgezel bent en geen kinderen hebt dan moet je ervan genieten zolang het kan, als je eenmaal kinderen hebt dan is het over hoor.

Joh je werkt hard genoeg de hele week, je verdiend het hoor, je bent een toppertje.

Je wilde ooit toch kinderen? Meid echt wat voor jou, ik denk dat jij een fantastische moeder zou zijn.

Als ik zie hoe je met je nichtjes omgaat, Hé dames? *in koor* Jaaaaa absoluut!!

Iemand nog koffie? Ik haal het wel hoor, blijf maar lekker zitten joh, ik ga toch dan neem ik meteen voor jullie ook gelijk mee, kleine moeite.

Iemand nog een stroopwafel erbij?

Oh daar komt de chef...hoi hoi...koffie? nou kom nu eindelijk eens zitten jij blijft ook maar doorgaan hé. zeg...je gaat toch zeker ook wel mee uit eten naar de chinees volgende maand?

Je werkt te hard, je gaat gewoon mee, je hebt het verdiend

Gezellig, ik heb er nu al zin in, *in koor* ik ook.

Oh echt hé, wat hebben we het toch gezellig met elkaar, echt een leuk ploegje.

Kom dames...groepshug.

Hoe het op de werkvloer gaat wanneer je er niet bij bent.

God allemachtig, jeetje mina, waar heeft ze zin in na al die ellende om alweer aan een andere vent te beginnen, zo snel al, die kan ook niet alleen zijn hoor, hop binnen no time heeft ze een ander.

En dan gaan ze nog een week weg ook en die jong die worden maar gedumpt bij oma, nou daar is oma mooi klaar mee, dat zijn een stelletje pokke jong, verschrikkelijk wat een stel, zo irritant en brutaal.

Trouwens dat geborduurde tafelkleed van haar, wat een ding, vreselijk, en dan op die witte tafel dat ziet er toch niet uit, mijn overgrootmoeder zou hem nog niet eens willen, echt ook wat voor haar hé, oubollig type hoor, die heeft totaal geen smaak.

Dat hele interieur van haar ziet er trouwens niet uit, mijn smaak is het niet.

Oh trouwens ik heb X getrokken met lootjes voor sinterklaas, jeetje mina, nou daar zit ik helemáál niet op te wachten, wat een troela is dat zeg.

Die denkt ook altijd dat ze alles beter weet, doodmoe wordt je daarvan met haar eeuwige geregel en gezeik.

Oh jij ook al? Ik dacht dat het aan mij lag, joh nou dat je toch over haar begint, even tussen ons hoor maar ik vind dat zo'n verschrikkelijke griet.

Maarja we kunnen moeilijk zeggen...jij mag niet meedoen want we mogen jou niet.

Nee we kunnen maar beter gewoon normaal in haar gezicht doen en maar gewoon ja en amen spelen voor de lieve vrede, voor de goeie gang van zaken op de werkvloer maar we weten ondertussen wel beter pfff.

Nou zeg wat vinden jullie daar nou van? nou is X 20 kilo afgevallen, dat ziet er toch niet uit!

Wat een scharminkel, nou ze is er niet knapper op geworden, ze heeft geen tieten en geen kont meer over.

Ik zeg dat het voor de aandacht is, ze hongert zichzelf uit joh, zodat ze complimentjes krijgt.

Ze is gek op aandacht en staat graag in het middelpunt van de belangstelling, daar doet ze het voor joh dat is alles.

Nee effe serieus, wtf, zag je daarnet die plamuur weer bij X ? allemachtig, heel die kop dicht gemeerd, vind ze het gek dat ze pukkels krijgt, ja logisch met zo'n lading make up, die smeert alle porién dicht, en dan die blauwe oog schaduw erbij zeg, oh man man, dat ziet er toch niet uit.

En trouwens pfff ik snap niet dat ze elke week de hort op moet, jeetje elke week de kroeg in, het lijkt wel of ze alleen maar daarvoor leeft, en wat denk je, haar kennende is ze elke week bezopen, ze drinkt nogal graag zeiden jullie toch?

Dan komt ze zoals gewoonlijk pas halverwege de week pas weer op gang, wat doet ze nou allemaal eigenlijk, ze voert geen flikker uit en wij kunnen harder werken omdat zij niet vooruit te branden is.

En dat wil later kinderen? pff je zou zo'n moeder hebben, daar ben je klaar mee dan.

Dat wordt niks, die lust veel te graag haar borreltje, nee joh dat is een type om gewoon alleen te blijven zodat ze lekker elk weekend kan blijven feesten.

Lekker, volgende week uit eten naar de chinees, ohja de chef gaat ook mee, nou daar zit ik helemaal niet op te wachten, wat een takkewijf is dat zeg *in koor* nou vreselijk inderdaad.

Ze doet net alsof ze het altijd maar zo druk heeft, maar ik kan dat hok van haar niet inkomen of ze zit altijd en eeuwig op de computer een spelletje te doen.

Die heeft ook een luizen baantje hoor.

Goeiemorgen..goed weekend gehad allemaal?

We gaan er weer gezellig met frisse moed tegenaan,

maar dat gaat wel lukken met dit groepje *toppertjes*

Kom dames...groepshug...

#blog #blogger #bloggen #lezen #humor #kortverhaal