#jo vegter
Text
Kantongerecht (1964) in Wageningen, the Netherlands, by Jo Vegter
114 notes
·
View notes
Text
Het Slaakhuys aan de Slaak waar de uitgeverij, redactie en drukkerij van Het Vrije Volk huisde, 7 november 1955.
Op de plaats van deze straat lag tot 1901 de Slaakvaart. Slaak of slac betekende kalm of effen en had betrekking op het water van de vaart. De oudst voorkomende naam voor dit water is Cralingsche Vaart, zoals ook nog op de plattegrond van 1626 staat aangegeven.
In de 17de en 18de eeuw werd dit water Sla- of Salavaart genoemd en de kade ''t Slawegje' en de Saladekade. Het ligt voor de hand de naam in verband te brengen met aan de vaart gelegen slatuintjes, die in deze buurt van warmoezerijen niet ontbroken zullen hebben, al komen zij op geen enkele plattegrond voor. Het is echter even goed mogelijk dat Slaakkade tot Slakade verbasterd is en dit laatste door Slavaart en Slaweg is gevolgd.
In 1907 bouwde architect H.P. Berlage hier Voorwaarts, ook wel bekend als de Gedempte Slaak, een gebouw dat in de Tweede Wereldoorlog vernield werd. In 1955 was het nieuwe gebouw gereed, ontworpen door Jo Vegter en gebouwd voor de Arbeiderspers. Het pand kwam in gebruik als kantoor voor Het Vrije Volk, de naoorlogse voortzetting van het socialistische dagblad Het Volk. Het werd gebouwd met 5 verdiepingen en een stuk laagbouw, waar de drukkerij zich bevond.
Het Slaakhuys wordt nu herontwikkeld tot een luxe boutique hotel. De oplevering wordt in 2019 verwacht.
De foto is gemaakt door de Fototechnische Dienst Rotterdam en komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam.
0 notes
Text
Het is ochtend geweest en het is middag geworden. De laatste warme dag. Er is niets meer te doen dan mij over te geven aan de stil hangende warmte van de slome namiddag. Ik lig in de hangmat met Jo Nesbø, maar hij valt steeds uit mijn handen. Ik doe mijn oortjes in, zet Pink Floyd op en word langzaam meegevoerd naar verre heuvels en woestijnen: Breath, breathe in the air / Don’t be afraid to care / Leave, but don’t leave me / Look around, and choose your own ground…
Money it’s a hit / Don’t give me that do goody good bullshit / New car, caviar, four star daydream…
Us, and them / And after all we’re only ordinary men / Me, and you / God only knows it’s not what we would choose to do…
Eindeloos deint de vloeiende muziek verder uit en nog trager en wiegender valt alles in een lome lucht… dan zijn daar stemmen in de verte… Ik hoor Jon, naar wie we toe zouden gaan in Londen, iets uitleggen aan Stine uit Kopenhagen en nog wat verder hoor ik Hollandse Marijke en Stannie kletsen en ik kijk even over de rand van mijn bed naar buiten, de deur staat open en in de verte dampt het glooiend groene land wat overgaat in eindeloos zand en rotsen, met daarboven een heldere, strakblauwe lucht. Wanneer ik opsta en naar buiten loop zie ik in de verte de eetzaal trillen in het scherpe licht. Zou het altijd zo zijn en blijven? Het is eigenlijk nog iets te vroeg en te warm om te eten. Misschien kunnen we nog even met z’n allen naar de pool gaan en wat leuks afspreken voor vanavond. Lekkere muziek draaien in de bombshelter en dan uit de stampende herrie naar buiten komen en voelen hoe koel en fris het is geworden en hoe stil. Ik draai mij om als ik Lief hoor roepen en flikker bijna uit de hangmat. Home, home again / I like to be here when I can / When I come home cold and tired / It’s good to warm my bones beside the fire…
Maar zo koud is het niet. De hitte zindert in de lucht. Ik pak mijn hengel en ga vissen op de steiger. Tommy komt onschuldig aanlopen en vleit zich naast mij neer op het warme hout, z’n ogen strak op het water. Het duurt even maar wanneer ik beet heb en een visje ter grootte van mijn hand uit het water sla, grijpt hij het al voor het op de grond komt. Hij laat me nog net het haakje verwijderen en dan sjouwt hij er mee weg en legt de vis op het terras. Die maakt nog een paar spartelingen, maar dan legt Tommy rustig zijn poot op het midden. Hij snuffelt een beetje en pakt hem dan op en springt over het hekje naar de buren. Daar, in het hoge gras gaat hij rustig liggen knagen en knabbelen. Hij begint bij de kop. Veel later pas gaat het regenen.
Tired of lying in the sunshine staying home to watch the rain.
You are young and life is long and there is time to kill today.
And then one day you find ten years have got behind you.
No one told you when to run, you missed the starting gun.
And you run and you run to catch up with the sun but it’s sinking
Racing around to come up behind you again.
The sun is the same in a relative way but you’re older,
Shorter of breath and one day closer to death.
Every year is getting shorter never seem to find the time.
Plans that either come to naught or half a page of scribbled lines
Hanging on in quiet desperation is the English way
The time is gone, the song is over,
Thought I’d something more to say.
Ate Vegter, 17 augustus 2020
www.atevegter.wordpress.com
1874 The dark side of the moon Het is ochtend geweest en het is middag geworden. De laatste warme dag. Er is niets meer te doen dan mij over te geven aan de stil hangende warmte van de slome namiddag.
0 notes
Text
Office Building of the Newspaper "Het Vrije Volk" (1951-55) in Rotterdam, the Netherlands, by Jo Vegter & P.A. Leupen
#1950s#office building#concrete#architecture#netherlands#architektur#rotterdam#jo vegter#p.a. leupen
79 notes
·
View notes
Text
Het Slaakhuys aan de Slaak waar de uitgeverij, redactie en drukkerij van Het Vrije Volk huisde, 7 november 1955.
Op de plaats van deze straat lag tot 1901 de Slaakvaart. Slaak of slac betekende kalm of effen en had betrekking op het water van de vaart. De oudst voorkomende naam voor dit water is Cralingsche Vaart, zoals ook nog op de plattegrond van 1626 staat aangegeven.
In de 17de en 18de eeuw werd dit water Sla- of Salavaart genoemd en de kade ''t Slawegje' en de Saladekade. Het ligt voor de hand de naam in verband te brengen met aan de vaart gelegen slatuintjes, die in deze buurt van warmoezerijen niet ontbroken zullen hebben, al komen zij op geen enkele plattegrond voor. Het is echter even goed mogelijk dat Slaakkade tot Slakade verbasterd is en dit laatste door Slavaart en Slaweg is gevolgd.
In 1907 bouwde architect H.P. Berlage hier Voorwaarts, ook wel bekend als de Gedempte Slaak, een gebouw dat in de Tweede Wereldoorlog vernield werd. In 1955 was het nieuwe gebouw gereed, ontworpen door Jo Vegter en gebouwd voor de Arbeiderspers. Het pand kwam in gebruik als kantoor voor Het Vrije Volk, de naoorlogse voortzetting van het socialistische dagblad Het Volk. Het werd gebouwd met 5 verdiepingen en een stuk laagbouw, waar de drukkerij zich bevond.
Het Slaakhuys werd herontwikkeld tot een luxe boutique hotel. De oplevering werd in 2019 verwacht.
De foto is gemaakt door de Fototechnische Dienst Rotterdam en komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam.
0 notes
Text
Het Slaakhuys aan de Slaak waar de uitgeverij, redactie en drukkerij van Het Vrije Volk huisde, 7 november 1955.
Op de plaats van deze straat lag tot 1901 de Slaakvaart. Slaak of slac betekende kalm of effen en had betrekking op het water van de vaart. De oudst voorkomende naam voor dit water is Cralingsche Vaart, zoals ook nog op de plattegrond van 1626 staat aangegeven.
In de 17de en 18de eeuw werd dit water Sla- of Salavaart genoemd en de kade ''t Slawegje' en de Saladekade. Het ligt voor de hand de naam in verband te brengen met aan de vaart gelegen slatuintjes, die in deze buurt van warmoezerijen niet ontbroken zullen hebben, al komen zij op geen enkele plattegrond voor. Het is echter even goed mogelijk dat Slaakkade tot Slakade verbasterd is en dit laatste door Slavaart en Slaweg is gevolgd.
In 1907 bouwde architect H.P. Berlage hier Voorwaarts, ook wel bekend als de Gedempte Slaak, een gebouw dat in de Tweede Wereldoorlog vernield werd. In 1955 was het nieuwe gebouw gereed, ontworpen door Jo Vegter en gebouwd voor de Arbeiderspers. Het pand kwam in gebruik als kantoor voor Het Vrije Volk, de naoorlogse voortzetting van het socialistische dagblad Het Volk. Het werd gebouwd met 5 verdiepingen en een stuk laagbouw, waar de drukkerij zich bevond.
Het Slaakhuys werd herontwikkeld tot een luxe boutique hotel. De oplevering werd in 2019 verwacht.
De foto is gemaakt door de Fototechnische Dienst Rotterdam en komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam.
0 notes
Photo
Water Tower (1958) in Dokkum, the Netherlands, by Jo Vegter
122 notes
·
View notes
Photo
Nieuwe Stadhuis (1958-62) in Groningen, the Netherlands, by Jo Vegter. Demolished in 1996.
56 notes
·
View notes
Text
Vandaag is het zover. Het is twee februari 2020. Ja, het is de trouwdag van Willem en Máx, maar vandaag is het vooral de dag der dagen voor de tocht der tochten, Vandaag, 2-2-2020, wordt in Friesland de 15de Elfstedentocht gereden.
Ik ben via Facebook uitgenodigd. Moet er al om zes uur zijn. Normaal gesproken doe ik niet zo veel met al die Facebookfestiviteiten, dan kun je wel aan de gang blijven, maar voor de Elfstedentocht maak ik graag een uitzonderdering. Mijn opa en mijn oom Ate hebben hem ooit uitgereden en wie ben ik dan om niet in hun voetsporen te treden?
Het is vroeg opstaan want in de uitnodiging staat dat ik er om zes uur moet zijn. Ik hoop dat de wedstrijdrijders dan al vertrokken zijn want ik heb een hekel aan al die types die maar een beetje in de weg lopen. Ik denk dat het helemaal niet zo erg is wanneer ik pas om een uur of acht kom. Dan zijn ook de toerrijders al weg, denk ik en kan ik rustig mijn schaatsen aandoen.
Ja, die schaatsen, dat was nog wel even zoeken. Ze lagen altijd in de kast, maar wat is altijd, wanneer er nooit meer geschaatst wordt? Gelukkig kon ik ze ook op zolder nog terug vinden. Ik ben goed voorbereid, krantje voor onder de trui en zo, want je wil natuurlijk niet van een koude kermis thuiskomen.
Ik hoop wel dat ze maar vertrekken van de Bonkevaart, want dat is de enige plek die ik ken in Leeuwarden. Ik ben mooi op tijd. De grote menigte is zoals ik al dacht inderdaad al vertrokken. Ik kan nog gemakkelijk parkeren en pak de schaatsen en mijn krant.
Ik trek ze aan op de kant, zoals ik dat van vroeger thuis in Rotterdam gewend bent, mooie tochten op de Bergse Plassen, maar dit is wel even wat anders, dat begrijp ik ook wel. Al snel komt er een loslopende Fries met belangstelling informeren wat ik ga doen. ‘Ja, skaetsen!’ ‘It ken net!’ ‘Ai, dat docht ik ok. Wer binne oe skaetsen? Rieds te net?’ Ik had onderweg een bietje Friesk geoefend en zo kwom ik er toch wat tusken. ‘It is net mooglik’ zei hij nu nog een keer: ‘Bisto wel goed wiis?’
Ik moet zeggen, er stond wel behoorlijk wat water op het ijs, maar ik dacht, het zal toch wel doorgaan. Maar je weet het nooit met die Friezen. Uiteindelijk ging hij op de kant zitten en stak plompverloren zijn klomp het water: ‘Sjoch mar ris!’ Ja, dat zag ik, daar was geen beginnen aan. Dan kon ik net zo goed naar Hindeloopen. Ik bedankte hem voor z’n wijze raad en ging naar binnen bij Café De Brass en dat was het dan. Ik bood hem nog koffie aan. Maar ie moest naor hûs. ‘Skjinne sokken, do witst wel.’ ‘Frieslân Boppe!’ zei ik: ‘Tank foar jo goed advys. Ha in leuke dei. Nim it rêstich. It is wykein.’
Ate Vegter, 2 februari 2020
1677 Elfstedentocht 2020 Vandaag is het zover. Het is twee februari 2020. Ja, het is de trouwdag van Willem en Máx, maar vandaag is het vooral de dag der dagen voor de tocht der tochten, Vandaag, 2-2-2020, wordt in Friesland de 15de Elfstedentocht gereden.
0 notes
Text
Ga eens wat vaker naar ballet. Dat is een van de thema’s van de komende tijd. Nu je wat meer tijd hebt, is dan de ondersteunende gedachte. Zo zit ik na een drukke Speeltorenmuseumdag in het Amsterdamse Muziektheater. Gezellig met mijn uitclubje. We gaan naar de jubileumvoorstelling van het Nederlands Danstheater
Ik ben er al vroeg, ik heb tenslotte alle tijd, en ik ga links van de ingang zitten, zodat ik mooi zicht heb op de fine fleur van de culturele elite die zich vanavond elegant naar binnen wurmt. Een jonge vrouw legt gehurkt voor een lage spiegel uitgebreid de laatste hand aan haar haar. Het is mooi te zien hoe ze balans houdt. Een klein ballettoetje vooraf.
Wanneer iedereen er is gaan we naar binnen. We zitten op het tweede balkon in het midden van rij 5, dat is de hoogste rij. Vroeger heette dat geloof ik de engelenbak. We zitten er hemels met een goed zicht op het aardse gedruis. Boven ons alleen nog de lampen, met een serieuze loopplank, zie ik nu pas, waar tijdens de voorstelling ook echt iemand doodstil overheen sluipt, zie ik later.
Het NDT bestaat zestig jaar. Dat is al een ongelofelijke gedachte en Jos maakt het nog mooier door te zeggen dat wij daar de laatste veertig jaar van hebben meegemaakt, maar zo is het wel. In het programmaboekje staat een officiële foto van het gezelschap in de jaren zestig met Hans van Manen, Han Ebbelaar, Alexandra radius en nog 36 anderen. Ik tel vier mensen met een sigaret in hun hand en eentje rookt pijp.
De balletten zijn van Sol León, Marco Goecke, Crystal Pite en Paul Lightfoot en de muziek is van over de hele wereld, van Van Beethoven (Beethoven is meer dan een hond!), Bartok en Britten tot Purcell, Schubert en Strauss (welke Strauss moet je dan vragen). Het is allemaal heel verschillend en het ene stuk raakt je meer dan het andere, maar het is mooi om hier in deze zaal verrast te worden door de stem van Janis Joplin: So sad to be alone.
Er is vast wel een Spotify-speellijst van deze voorstelling en anders ga ik wel even zoeken, want er zitten stukken tussen die je ontroeren tot over je oren. Alle balletten zijn opgedragen aan iemand uit deze prachtige geschiedenis, maar dat is slechts kennis uit het programmaboekje. Tijdens de voorstelling word ik een enkele keer overvallen door de absolute schoonheid van dans en muziek en het is alsof ze hier echt verdriet kunnen dansen, zo mooi. En dan When I’m laid in earth van Henry Purcell. Wonderschoon.
In de pauze maak ik een foto van de zaal, want dat mag niet tijdens de voorstelling. Je ziet de rode zaal en het orkest en het zwarte gat waar na de pauze het spel van licht en ruimte verder gaat, zoals altijd elke schepping licht brengt in de duisternis.
Ate Vegter, 16 oktober 2019
beggarsbanquet
1566 Ballet NDT Kunstkamer 60 Ga eens wat vaker naar ballet. Dat is een van de thema’s van de komende tijd. Nu je wat meer tijd hebt, is dan de ondersteunende gedachte.
0 notes
Photo
Het Slaakhuys (1955), former office building of the newspaper “Het Vrije Volk”, in Rotterdam, the Netherlands, by Jo Vegter
129 notes
·
View notes
Last Seen Blogs
luke-arch07
Desire, Design, Devine
luke-arch07
Desire, Design, Devine
tethysse
dancing to war drums ༄
writerinthezone21098
Writer in the Zone
volleyball-dontknowher
volleyball?