#olifanten | Explore Tumblr Posts and Blogs

erikvelema · 1 month

Text

Waardevol gelukkig zijn!

View On WordPress

#door de vingers glippen #geloof #geluk #gevoel #Ik gericht #levendelen #liefde #maatschappelijk #olifanten #ontmoeten #tevreden #van waarde #verandering #verlangen #waardevol

0 notes

haarlemupdates · 2 years

Text

Amsterdam The Style Outlets verwelkomt de wereldberoemde Elephant Parade

Tot en met 6 november 2022 kijk je wellicht even raar op als je Amsterdam The Style Outlets bezoekt, want het centrum is namelijk de thuisbasis van een grote kudde rondtrekkende olifanten. Amsterdam The Style Outlets is de nieuwe locatie van de wereldbekende openluchtexpositie: Elephant Parade. Om aandacht te vragen en geld in te zamelen voor bedreigde Aziatische olifanten, reist de kudde naar…

View On WordPress

#Amsterdam The Style Outlets #Elephant Parade #Haarlem #Halfweg #olifanten

0 notes

chantalvdreijden · 2 years

Photo

Those are some big steps to follow....😉 #followtheleader #elephant #elephants #babyelephants #olifant #olifanten #animalportrait #animalphotography #animalshots #dierenfotografie #blackandwhite #blacknwhite #bnwanimal #noir #zwartwit #monochrome #lovephotography #photographer #photography #fotografie #fotograferen https://www.instagram.com/p/CiDtNgzjFwO/?igshid=NGJjMDIxMWI=

0 notes

deknutseljuf · 2 years

Photo

Newspaper Art Elephant 🐘 📰 🇳🇱 En de olifant blies met zijn grote snuit de afgelopen week eruit. 🐘🐘🐘 Met kranten knutsel je elk dier wat je maar wil! Heel veel krantenland ideetjes vind je op deze blogpagina: https://y.is/0lWdY (laat in reacties weten of je de klikbare link per pb wil ontvangen) #deknutseljuf #knutsel #krantenpapier #krant #kranten #krantenkunst #olifant #olifanten #knutselen #creatief #creatiefmetkinderen #creametkids #knutselwerkje #creatiefmetkranten #elephant #elephantcraft #paperart #newspaperart https://www.instagram.com/p/ChxjXpnjSeo/?igshid=NGJjMDIxMWI=

#deknutseljuf #knutsel #krantenpapier #krant #kranten #krantenkunst #olifant #olifanten #knutselen #creatief #creatiefmetkinderen #creametkids #knutselwerkje #creatiefmetkranten #elephant #elephantcraft #paperart #newspaperart

0 notes

koningkaart · 2 years

Link

#roze #olifanten #oneline #tweedekindje #geboortekaartje #koningkaart

0 notes

blijdorperbende · 1 month

Text

Kort Nieuws #193

Gorilla’s weg Foto: Cor de Gier (BB-Facebook). Gorilla Tamani. Afgelopen november kondigde Blijdorp aan geen toekomst te zien voor gorilla’s in Rotterdam. Met het stilvallen van de fok door de dood van Bokito en met de naderende renovatie van de Rivièrahal moest een knoop doorgehakt worden: óf een nieuwe zilverrug binnenhalen en flink investeren in het verbeteren van de huisvesting, óf afscheid…

View On WordPress

0 notes

roderidderhottakes · 9 days

Text

De Rode Ridder - De gouden sikkel

Vroeger kwam in Vlaanderen de bruine beer voor. Deze is spijtig genoeg uit onze contreien verdwenen.

Volgens Wikipedia (https://nl.wikipedia.org/wiki/Europese_bruine_beer) kwam de beer hier voor tot de dertiende eeuw. Dat past een beetje in de tijdsperiode dat de schrijvers de Rode Ridder in laten opdraven.

Maar goed, na uitstapjes naar Irak waar we prenten van een leeuw, schorpioenen en een griffioen (denk ik?) zagen en in Cambodja een python en olifanten zagen, was het kennelijk tijd voor een meer lokaal diertje.

Ik zou trouwens iets meer volk op jacht meenemen wanneer ik een beer als avondmaal wil, maar goed, ik heb geen ervaring met jagen.

#roderidder #vandersteen #willyvandersteen #strips

6 notes · View notes

toosvanholstein · 2 months

Text

Een Aaibare Bonte-Beesten-Boel

De fraaie beestenboel van Tom Claassen, de kunstenaar die de publieke ruimte altijd weet op te vrolijken en nu uitpakt in museum Beelden aan Zee in Scheveningen. De moeite waard, lees en kijk maar in TOOS&ART van deze week. #BeeldenaanZee#kunst#art#expo

Wie kent ze zo langzamerhand niet, die kudde van vijf olifanten op hun grasveldje langs de A6 vlakbij Almere. Al meer dan 20 jaar staan ze daar, geduldig wachtend op iets, in weer en wind. Wel typische olifanten. Bijna geen slurf, veel te dikke poten en nauwelijks zichtbare flaporen. Maar als soort toch direct herkenbaar. Ongetwijfeld minder bekend is de ook al zo gestileerde zeven meter hoge…

View On WordPress

3 notes · View notes

dromen · 4 months

Text

dingen die de dood in petto had:

• onlosmakelijke pijn soms die als een waas van grijste over jezelf en de wereld kan vallen

• een verloren wereldbeeld (het idee dat alles maakbaar is en daarmee ook onmaakbaar)

• stilte

• nieuwe olifanten in de kamers als ze er niet mag zijn, de rouw, de ruimte voor gemis

• een innig of heel dichtbij gevoel van mezelf

• hoe ik steeds meer van jou herken in mij

2 notes · View notes

josvandraakenjos · 1 year

Text

ik ben weer terug jongens en vandaag is de vraag?

hoeveel olifanten heb je nodig om een gloeilamp te vervangen?

Het antwoord:

2 want de eerste vervangt de gloeilamp en de andere word vermoord zodat zn slagtanden op de illegale markt kunnen worden verkocht!

wat een leuke mop

ben jij er volgende keer ook weer?

nee

7 notes · View notes

nihondave · 7 months

Text

De laaste post over Vietnam al weer. Na een land bezocht te hebben, vind ik het altijd leuk om de dingen die me opvielen op te schrijven. Ik vond Vietnam een fijn land. Misschien wel omdat het een land is waar ik precies kon weten wat te verwachten. Weinig poespas en opsmuk. De mensen verwelkomen toeristen en doen hun best voor je omdat ze je geld willen. Zo zei de gids naar Ninh Binh het ook, in Vietnam zijn ze blij met toeristen omdat het geld in het laatje brengt. Vietnam is geen rijk land, maar de absolute armoede zijn ze veelal ontstegen. Deels door het toerisme, maar ook omdat ze elke kans aangrijpen en hard werken. Zo maken ze rietjes als alternatief voor plastic uit een bepaalde soort gras die ze inmiddels wereldwijd exporteren. Sowieso viel het me op dat ze veel initiatieven hebben op gestart voor een beter milieu. Tijdens de trip naar Ninh Binh kwamen we langs een openbare bijeenkomst waarbij de lokale bevolking uitleg kreeg over het verminderen van het gebruik van plastic en vangt een bergvolk tegenwoordig geen olifanten meer, maar fokt ze. Al blijven de tamme olifanten noodzakelijk voor de lokale bevolking. Dit contrasteert echter wel met de troep op straat in Hanoi mensen maken overal hun eigen afvalbergen. Maar in Ha Long Bay doen ze inmiddels hard hun best de vervuiling van de baai een halt toe te roepen met hoge boetes voor toeristen die plastic meenemen.

De zucht naar het geld van toeristen brengt ook mindere fijne dingen met zich mee. Je wordt als je over straat loopt, vrij continu toegeroepen om massages, eten of souvenirs te kopen. Over het algemeen levert dat echter geen problemen op. Ik beantwoordde gewoon hun begroeting of zei no thank you en liep door. Je kan het ze ook niet kwalijk nemen. Soms zijn ze echter heel hardnekkig en is 3x nee zeggen nog niet genoeg. Ik wordt dan per keer meer kortaf of reageer helemaal niet meer en 1x heb ik zelfs een flinke fuck off moeten gebruiken, maar dat was bij een irritant mannetje dat 'mooie vrouwen' aanbood. Maar ook bij het keer punt op de rivier in Ninh Binh waren ze veel te hardnekkig en moesten we ze negeren. Ook criminaliteit is een ding. Al heb ik zelf niets vervelends meegemaakt. Mijn hotel waarschuwde er wel expliciet voor, niet alleen voor zakkenrollers maar ook wisseltrucs omdat het soms lastig is om zicht te houden op alle nullen op het geld. Grappig genoeg was het juist ik die zo verkopers 10.000 gaf terwijl ik 100.000 wilde geven. Ook was ik inmiddels zo gewend aan nee zeggen dat ik een man probeerde af te wimpelen die me probeerde te vertellen dat ik gwwn straat maar het klooster in wandelde. Her en der zag ik overigens wel mensen loeren en 1 keer begon een man die me eerst tegemoet was komen lopen me te volgen. Ik stopte toen abrupt waardoor hij me weer passeerde en dat loste het op. Het is denk ik geen enorm probleem, maar het is wel goed scherp te blijven en makkelijke kansen weg te nemen, dus bijvoorbeeld niet je smartphone uit je kontzak laten steken. Als westerling ben je nu eenmaal biljonair in Vietnam en 100.000 dong is voor hun een dikke fooi, maar voor ons 4 euro.

De gids naar Ninh Binh vertelde ook dat met de toegenomen welvaart het allemaal wel beter is geworden. 15 jaar geleden was de criminaliteit veel erger en hadden maar weinig mensen een auto. Zelf moest hij als klein kind vaak tussen de stoelen van de bus zitten om een extra stoel te besparen. Zijn ouders moesten voor dag en dauw op en vele uren reizen om überhaupt te kunnen gaan werken. Dan nog hadden ze vaak alleen maar rijst te eten en soms niet genoeg voor iedereen. Dat is gelukkig voor veel mensen nu anders. Er zijn veel auto's in Hanoi en nog heel veel meer scooters, al zie je nog steeds flink wat armoede bij mensen aan de onderkant.

Het verkeer in Hanoi verdient tenslotte ook nog een eervolle vermelding. Het is totaal bizar. Stoplichten en zebrapaden, voor zover ze er zijn, betekenen niets. De strategie om de straat over te steken is gewoon in een rustig tempo en rechte lijn gaan lopen en het verkeer jou te laten ontwijken. Als je gaat anticiperen op het verkeer kan dat leiden tot ongelukken (het bekende alle twee steeds naar dezelfde kant stappen). Zelf had ik daarbij nog de lastige factor dat ik sneller loop dan de meeste Vietnamezen, waardoor het een paar keer is gebeurd dat ze dachten voor langs te kunnen terwijl ze eigenlijk achterlangs moesten. Heb mijn looptempo dan ook maar aangepast, het warme, klamme weer was sowieso geen uitnodiging tot haasten (32/34 graden met 85-95% luchtvochtigheid). Ook is het even wennen dat iedereen gretig gebruik maakt van zijn claxon, het beste is het maar om het te negeren. Het verkeer went wel, al blijft het spannend om een plein over te steken terwijl alles om je heen raast.

Ik vergeet vast nog wel zaken (zoals de aardige receptionisten in het hotel), maar tot zover Vietnam, de volgende post gaat over Taiwan.

Foto 1: de drukte in beer street, foto 2: een Amerikaanse legerhelicopter, de Huey, foto 3: ritueel geklingel in het oude keizerlijke citadel, foto 4:propaganda posters, foto 5: wisseling van de wacht bij het mausoleum van Ho Chi Min, foto 6: het huis van Ho Chi Min, foto 7: poppen voor water toneel, foto 8: one pilar pagode, foto 9: een taoistische tempel.

Ps. Als er mensen zijn die dit lezen is een like oid wel fijn

1 note · View note

jurjenkvanderhoek · 2 years

Text

DIEREN VOELEN ZICH THUIS IN WONDERKAMERS

Het dier in het algemeen heeft nogal wat te verduren van de mens in het bijzonder. Dat, die mens, zichzelf tot opperdier opgeschaalde beest acht zichzelf hoog verheven boven het dier. Het dier is veelal gebruiksvoorwerp of erger nog genotsmiddel. Het moet dansen naar de pijpen van de mens. Het dier, denkt de mens, is in de schepping bedacht als luxe vermaak. Het genieten gaat tot in de dood. Want heeft het dier lijdzaam het lot ondergaan komt het in veel gevallen op het bord van de mens terecht. Van alle dieren in de evolutie was het de mens die op een goed moment rechtop ging lopen en zich figuurlijk verheven voelde boven de andere levende wezens. En soms is die homo sapiens zelfs zo gehersenspoeld dat het zich superieur voelt aan de soortgenoten. Doet daarmee wat hem, want meestal is het geen haar, goeddunkt of in zijn straatje te pas komt. Maar met het dier, in alle voorkomen en iedere hoedanigheid, hoort de mens samen te leven. Het niet te zien als eigendom, waarvan het doen en laten wordt bepaald. Het dier gaat emanciperen, zal met kop en schouders boven het maaiveld uit steken. Maar kan dat niet alleen. Hoe gek ook, de bedreiger zal hulpverlener zijn. Maar eerst zal het dier sociaal geaccepteerd moeten worden om een wetenschappelijke erkenning en wettelijke gelijkheid te krijgen. Namelijk het recht op leven, meeleven. Het er mogen zijn zonder het vooruitzicht te hebben opgegeten te worden.

Het dier staat centraal in de Wonderkamers. De kunstenaars Anne Brouwer en Karen Vennik laten zich er in hun werk door inspireren. Dat heeft verschillende uitkomsten, want iedere beeldbouwer en elke kunstmaker heeft een eigen zicht op een onderwerp. Bekijkt het van verschillende kanten en haalt dat daar uit wat voor hem of haar van belang is en waarmee hij of zij het verhaal kan vertellen. Gelukkig zijn er binnen de kunst veel verhalen in omloop, daar kan de beschouwer voordeel uit trekken. Niet elk verhaal spreekt een ieder aan. Niet alle verhalen zijn voor iedereen uitgebeeld. Bij kunst past emotie, populair gezegt je moet er een klik mee hebben. Sommige verhalen moet je vaker horen vertellen om er de essentie uit te kunnen halen. Dan ineens doorzie je het plot. Zo’n helderheid van geest heeft de kunstenaar ook wanneer het werk wordt gemaakt. In een flits is de kern geraakt.

Maar het dier. Het activisme spreekt uit het werk van Anne Brouwer. Haar werk hangt in de eerste wonderkamer, dat voorheen dienst deed als toonzaal voor fietsen toen het Batavushuisje nog een fietsenwinkel was. Nu is het expositieruimte en een kunstatelier in één. Anne Brouwer wil in deze ruimte met haar werk figuurlijk op de barricades staan voor het dier. Het in beelden voor hen opnemen, want zelf kunnen ze dat niet. Het dier blijft altijd lijdend voorwerp, de onderdrukker dient garant te staan voor een beter leven. Brouwer geeft aan dat voornemen uitdrukking. In een eenvoudige grafische techniek zet ze meervoudig haar mening neer. Uit linoleum gutst zij het dier als consumptieartikel. Olifanten dansen in de circuspiste, trekpaarden draaien rond in een carrousel. De haas hangt als bontkraag om de nek van de barones, de kikker is platgereden. Om dat idee kracht bij te zetten heeft Brouwer een bankbiljet als achtergrond gebruikt voor het dierenleven. Het dode vogeltje is uit het nest gevallen, maar deze is dus slachtoffer van de natuur op zichzelf terwijl de platte kikker de mens als tegenstander had. Anne Brouwer maakt ook gebruik van de techniek materiaaldruk, wat haar werk levendig en speels houdt. Het is niet allemaal kommer en kwel, want ook portretteert ze het paard of de hond. Het trekpaard is speeltuig op wieltjes, het fysieke symbool van hoe wij tegenover onze mededieren staan. Hoewel het dier dus onderwerp is van het verhaal wordt het snel tot meewerkend voorwerp of erger nog lijdend voorwerp.

Tussen het werk zijn als voorproef op de tweede wonderkamer, de eigenlijke tentoonstellingsruimte en bijgebouw van het oorspronkelijke bouwwerk, kleine composities van Karen Vennik gehangen. Grauw en triest werk. Het toont zonder kleur het dode dier, gewrongen in het kistje dat de kaders van het schilderdoek is. Een blik in de laatste rustplaats, want het dier is hier vooral gezonken in een eeuwige slaap. Elke kleur is weggetrokken, enkel uit de duif is het leven nog maar kort getreden want de nek heeft nog glans. Door het atelier gelopen, langs werkstukken in staat van binding, stap ik op de betegelde vloer van de hout bekapte en ruim verlichte expositieruimte. Daar hangen grote werken van Vennik. Maar het eerste wat opvalt is het door Anne Brouwer gehaakte hoofd van een olifant compleet met slagtanden. Het hangt vrij van het plafond. Dode ogen staren me aan. Want het levenloze is ook hier onderwerp van de kunst. En ook hier is vrijwel alle kleur uit de beeltenissen weg getrokken. De ogen zijn gesloten, ledematen hangen slap neer, de lichamen zijn voor eeuwig tot rust gekomen. Het is een drama in deze wonderkamer, maar ook geeft het de schoonheid van de dood weer. De poëtische pronk van het lijf dat de laatste adem heeft uitgeblazen. Een schattige baby-chimpansee dat lijkt te slapen. In de passieve houdingen leeft alleen de kraai. De lijkenpikker brengt met zijn gekras actie in de sfeer. En dan haasten de dieren zich naar de eeuwige jachtvelden, onderwijl soortgenoten en species van andere origine onder de voet lopend en vertrappend. Een sierlijke kraanvogel vliegt geschrokken op, terwijl rompen van vliegtuigen dreigend zwart de sfeer bepalen. De mens heeft er weer de hand in. Vennik maakt van het trieste onderwerp stijlvolle composities. De blik van afkeer buigt zij om tot een wenselijk inzicht. Een verlangen welhaast, om deelgenoot te mogen zijn van deze grootsheid. Het werk verzoekt mij te kijken. En dat wil ik, beschouwen.

Op de zolderruimte wacht een verwondering. In het roze schijnsel van een groeilamp ligt daar op een bed van stro een varken. Een zeug die smacht naar haar kroost, de tepels zijn opgezet en vol van vruchtbaar vocht. Of zie ik hier een moeder die zuchtend in het kraambed is gestorven. De gehaakte huid lijkt zacht, maar voelt keihard aan. Ze is stijf bevroren. Het beest is dood, maar het object heeft als zodanig nooit geleefd. Het zet de bezoeker op een verkeerd been en deze kijkt even verwonderd en zonder blikken of blozen zoals de houten gestalte van Sigrid Hamelink die rechtsboven aan de trap het tafereel aanziet. Hamelink is zelf geen onderdeel van de tentoonstelling, maar haar werk is uiteraard wel aanwezig. Haar atelier is onderdeel van en onlosmakelijk verbonden aan de Wonderkamers. Het is eigenlijk een echte wonderkamer, omdat daar juist het wonder wordt gemaakt. Daar worden nieuwe beelden geschapen, daar hangt het mysterie. Het opgestelde uit hout gesneden figuur met ezelsoren past uitstekend in het thema Dier.

En dan buiten in de tuin. Daar vind ik kleifiguren van Hamelink. In de wilde tuin verscholen rond en onder de grote beukenboom staan kenmerkende beelden. Tweedimensionale cortenstaal objecten. Gemaakt door Irma Horstman. De maaksels hebben tijdelijk onderdak bij het Batavushuisje. De kunstenaar, wonend in Frankrijk, kon na een tentoonstelling elders in het land de beelden niet vervoeren. Hamelink maakte dankbaar van het aanbod gebruik ze in haar tuin te zetten. De organische objecten die in hun platte vorm elke ruimtelijkheid missen passen niet in het thema, maar voelen zich wel thuis in deze omgeving. Ik zag ze eerder bij Kunstlokaal No.8 en schreef toen: “De vorm tekent zich fijngevoelig af in de ruimte waar het geplaatst is. Robuust en sensibel in een enkel beeld. Raakbaar en afstotend. Spraakzaam en zwijgend. Het is alles in één in deze vormgeving. Die geen omschrijving duldt, maar juist spreekt in een veelvoudige eenvoud.” En nog steeds kan ik nauwelijks woorden vinden om deze beelden te omschrijven. Harde stalen figuraties, die zacht ogen door de ronde uitsnijdingen. De abstracte vormen lijken zo in deze omgeving te passen dat ze niet meer weg te denken zijn. Ze bewonen als vanzelf de tuin, zoals de dieren horen bij de wereld waarin wij leven.

Dier. Expositie werken van Karen Vennik en Anne Brouwer. En beelden van Irma Horstman. Bij Wonderkamers, Het Batavushuisje, Heirweg 57 in Nijeholtwolde. Tot en met 31 juli 2022.

#wonderkamers #dier #karen vennik #anne brouwer #nijeholtwolde #batavushuisje

2 notes · View notes

airmanisr · 2 years

Video

1910 Brooke 25-30-HP Swan Car by Frans Verschuren Via Flickr: Een bizarre verschijning, deze Brooke 'Swan Car'. Het is dan ook het idee van een excentriek persoon, Robert Nicholl 'Scotty' Matthewson. Deze welgestelde Schot woont begin twintigste eeuw in Calcutta, de hoofdstad van wat dan nog Brits-Indië heet, later India. Matthewson wil met zijn auto de plaatselijke elite shockeren. En dat lukt. De carrosserie stelt een zwaan voor, glijdend door het water. De achterzijde vertoont motieven van een lotusplant, een oud symbool van goddelijke wijsheid. Naast de gewone verlichting zijn er achter de ogen van de zwaan lampjes aangebracht, die in het donker wat spookachtig opgloeien. De auto heeft een achttonige Gabriël-hoorn die op de uitlaat werkt en met een toetsenbord achterin te bedienen is. Met de chauffeur kan gecommuniceerd worden door middel van een scheepstelegraaf. Bij de wielen zijn borstels gemonteerd om de uitwerpselen van olifanten eraf te vegen. Uit de snavel van de zwaan, die in verbinding staat met het koelsysteem van de motor, kan de chauffeur een wolk stoom spuiten om de weg vrij te maken. Via een klep achterin kan witkalk op de weg gestort worden om het geheel nog meer op een echte zwaan te doen lijken. Tijdens zijn eerste rit al veroorzaakt de auto paniek en chaos, waarop de politie ingrijpt. Daarna verkoopt Matthewson de Swan Car aan de maharadja van Nabha, in wiens familiebezit de auto ruim 70 jaar blijft. Jaren later wordt de auto in originele, maar slechte staat teruggevonden. De kostbare Indiase zijden bekleding is door de ratten opgegeten. In 1991 komt de auto in het Louwman Museum en wordt volledig gerestaureerd. De bekleding wordt opnieuw gemaakt door een Indiase weverij naar het oorspronkelijke patroon nadat onder de stoelen restanten van het originele materiaal zijn gevonden. Ook alle apparatuur wordt weer in orde gebracht. In 1993 wint de zwaan de Montagu Prize op het prestigieuze concours d’élégance van Pebble Beach in Californië.

#Brooke #car

2 notes · View notes

rotterdamvanalles · 20 days

Text

Het buitenverblijf van de olifanten in Diergaarde Blijdorp, 11 juni 1984.

Het ontwerp van de nieuwe dierentuin is van Sybold van Ravesteyn, waarbij traliewerk en hekken zo veel mogelijk zijn vermeden en vervangen door greppels en grachten. De verwarmde binnenverblijven en ruime leefweiden waren toentertijd uniek in de wereld.

Op 7 juli 1940 werd het noordelijk gedeelte geopend en in december was de nieuwe diergaarde geheel open. Van Ravesteyn had de dierentuin zo ontworpen dat er een symmetrieas door het park liep, waarop de betonnen gebouwen lagen: de Rivièrahal, de 47 meter hoge uitkijktoren, het roofdiergebouw, de grote vijver en het theehuis. Aan weerszijden van deze as lagen grote weiden voor hoefdieren als bizons en zebra's.

Ter gelegenheid van het 100-jarige jubileum in 1957 werden tegels met gestileerde dierenfiguren vervaardigd door Groeneveldts aardewerkfabriek. In dit jubileumjaar werd ook het predicaat Koninklijk verleend en werd de naam gewijzigd in Stichting Koninklijke Rotterdamse Diergaarde. In 1963 werd de Vereniging Vrienden van Blijdorp opgericht. Deze vereniging ondersteunt de diergaarde financieel, waardoor onder andere in 1965 het Henri-Martinhuis kon worden gebouwd, een gebouw voor kleine apen en nachtdieren. In 1972 werd de markante uitkijktoren wegens bouwvalligheid afgebroken. In 1984 werd in Blijdorp het eerste olifantje geboren, een Aziatische olifant met de naam Bernhardine, vernoemd naar Prins Bernhard. Bernhardine is voor zover bekend de eerste olifant die werd geboren in een Nederlandse dierentuin. Inmiddels zijn er zo'n tien olifanten geboren in Blijdorp.

In 1988 kwam Blijdorp met een masterplan, dat de hele dierentuin heeft veranderd. Volgens het masterplan worden dieren per werelddeel geordend, in natuurlijk ogende biotopen. Daarbij worden niet alleen dieren, maar ook planten en culturele elementen uit het nagebootste biotoop getoond. De eerste jaren stonden deze aanpassingen in het teken van Azië. Zo werd in de lente van 1991 de vleermuisgrot geopend, waar bezoekers vrij tussen honderden vliegende roezetvleermuizen konden lopen. In 1992 werd de wolvenvallei geopend, het eerste nieuwe verblijf voor Europese dieren, een groot bosrijk verblijf waar een roedel wolven wordt gehouden.

In 1994 volgde Taman Indah, het grote verblijf voor onder meer Aziatische olifanten, Indische neushoorns en Maleise tapirs. In 1999 werd het Afrikaanse Gorilla-eiland geopend en in 2000 volgde het Oceanium. Het Oceanium werd gebouwd op een 11 hectare grote uitbreiding van de dierentuin aan de andere kant van de spoorlijn naar Utrecht. De totale oppervlakte van de dierentuin is nu ongeveer 28 hectare.

De fotograaf is Lex de Herder en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

2021

0 notes

denuchterekijk · 26 days

Text

En als elk land en iedereen zich nu eens niet met anderen zou moeien he, dan zouden dreigementen zoals deze er niet moeten zijn...

0 notes

blijdorperbende · 4 months

Text

Nieuwjaarslezing 2024!

Foto: Greet van Norde (Vrienden van Blijdorp) Op 14 januari gaf Diergaarde Blijdorp de eerste nieuwjaarslezing sinds de presentatie van het Masterplan 2050. De bijeenkomst stond in het teken van het toelichten en onderbouwen van de nieuwe toekomstvisie van de dierentuin. Als kers op de taart lichtte de Diergaarde het tipje van de sluier op wat betreft de concrete uitvoering en realisatie van de…

View On WordPress

0 notes