#toponims | Explore Tumblr Posts and Blogs

bartholomaus · 1 year

Text

Depre Pecenegii din Fagaras și Țara Loviștei. Toponimiile turcice pecenego-cumane, duium. Valahe, deloc. Se pare ca in comisia de botezare a locurilor si localităților, valahii n-aveau om. Interesant si ff credibila discuția despre toponimia Argesului. https://magazines.ulbsibiu.ro/arheologie/publicatii/bibliotheca/relatii%20interetnice%20in%20transilvania/6%20madgearu/articol1.htm -- Nu o dau deloc în bară. Studiez subiectul de multă vreme. Toponimiei vechi (atât nume de locuri cât și nume de așezări) din România îi lipsesc cu desârșire nume de origine latină. Asa cum există - de exemplu - în Bulgaria. La noi, aproape toate toponimiile de așezări și de locuri mai vechi de veacul al XV-lea sunt în cea mai mare parte de origine slavă, apoi turanice (turcice), maghiare și germane (inclusiv în Moldova). Există câteva cuvinte, de le numeri pe degete, cu etimologie controversată. Așa zisele localități care au sonoritate latină, vin de fapt din latina medievală (precum Alba Iulia) sau din sec 20 (Drobeta sau Napoca). La fel, satele cu nume precum Florești vin de la numele proprii ale boierilor ce le stăpâneau (Florescu), dar sunt post sec XV-lea. Și mai puțină țâfnă dacă se poate, căci în general nu vorbesc prostii. Când mi se aduc argumente solide recunosc că am gresit și imi cer scuze. Însă pe subiectul toponimiilor și etimologiilor strâng de mult timp documentare și este cam cum zic eu mai sus. Desigur, cum am spus, există câteva situații neclare ce pot fi atribuite unei străvechi moșteniri latine, dar discuțiile sunt stufoase și concluziile neclare. -- Pe bune toponime indigene. Toponimele noaste indigene: grădiște, poiană, izvor, ponor, crâng, dumbravă, peșteră, izbuc, iaz, vârf, drum, uliță, târg, islaz, deal, proțap, pârleaz, căpiță, bordei, potecă, bârlog, grajd.... Și multe altele. Crezi că aceste nume au fost date de niște unii veniți din altă parte? Cum de cuvintele latine vechi sunt atât de puține la toponime comune (precum cele de mai sus) iar la toponime/nume proprii de așezări lipsesc cu desăvârșire. Eu cred că cea mai firească explicație este o discontinuitate puternică, intre antichitate și începutul evului mediu. -- Uite, tocmai de aceea nu veți putea înțelege anumite realități străvechi și nu veți putea imagine, nici măcar la nivel de discuție lejeră, teorii probabile...Fincă credeți că ”popoarele stepei s-au dovedit a fi o prezență doar trecătoare pe aceste meleaguri”. Bănuiesc că nu ați citit lucrari de spre slavii din aceste spații...Subiectul e dens de tot. Apoi avarii... Până la cumani și pecenegi au fost alte veacuri, ceva mai vechi, care au format baza etnogenezelor medieval timpurii (căci au fost mai multe, care abia târziu s-au aglutinat în ce numim noi azi, români)... -- spui ”Altfel spus, limbile de prestigiu au impus denumirile, deși au existat cu siguranță toponime indigene, doar c ă nu s-au transmis în timp neavând decât suportul viului grai - a unui grai care nu conta politic.” Și denumirile slave de ce s-au păstrat? Și au traversat secole și secole? Peste tot, în toate văgăunile, in toți munții. Slava nu a fost limba de prestigiu ci o limbă care timp de generații a fost o limba unica, vorbită pe suprafețe mari, de toată lumea. Iar limbile latinofone au supraviețuit în enclave care s-au răspândit ulterior în contexte neclare.

0 notes

turisiancom · 1 year

Text

TURISIAN.com – Liburan ke Kota Yogyakarta (Jogja), Sobat Turisian jangan sampai terlewatkan berkunjung ke Kampung Wisata Tamansari. Letaknya berada di kawasan objek wisata Istana Air Tamansari dan di dalam kawasan besar Kraton Kasultanan Yogyakarta. Secara administratif masuk wilayah Kelurahan Patehan, Kecamatan Kraton. Secara toponim nama Tamansari konon berasal dari nama Pesanggrahan tamansari. Keberadaannya juga memiliki fungsi sebagai penyangga kawasan Objek Wisata Tamansari dan Kraton Yogyakarta. Kampung Wisata Tamansari sesuai data dan informasi yang bersumber dari pihak kraton maupun balai pelestarian bangunan dan cagar budaya, konon merupakan danau yang cukup luas (segara anakan). Lengkap dengan parit (sungai buatan) dari Tamansari menuju ke bangunan pusat kraton melalui segara. Tempat yang juga bangunan heritage ini perkiraan pembangunannya pada 1758 M. Dengan tanda berupa Candra Sengkala Catur Naga Rasa Tunggal. Pada waktu itu pembangunannya langsung di bawah pimpinan Sri Sultan Hamengku Buwono I. Sebagai penanggung jawab pelaksanaanya, yaitu Bupati Madiun Raden Rangga Prawirasentika, sedangkan konstruksinya oleh Bupati Kyai Tumenggung Mangoendipoero. Sejak awal pembangunannya, Kampung Wisata Pesanggrahan Tamansari ini berfungsi untuk keperluan pertahanan dalam arti secara fisik. Namun secara filosofi pesanggrahan ini memiliki dua nilai yang ingin tergambarkan, yaitu proses pencarian kesenangan duniawi dengan simbol adanya taman dan kolam yang indah. Baca juga: Jalan-jalan ke Embung Langensari di Tengah Kota Yogyakarta Tetapi di sisi lain ada bangunan utama yang bernama Sumur Gemuling dan adanya Mihrab (tempat imam) yang biasa berfungsi untuk memimpin salat. Jadi Sumur Gemuling yang menjadi bagian dari Tamansari adalah ujian bagi seseorang terkait antara kesenangan duniawi dengan aturan aturan Illahi. Semua gambaran itu ada di dalam pesanggrahan ini maupun yang lain. Daya Tarik Wisata Kampung Tamansari Di Kampung Wisata Tamansari yang berbasis pada potensi Budaya dan Heritage ini, Sobat Turisian bisa menikmati atraksi kerajinan batik printing dan lukis batik. Lalu ada pula daya tarik yang unik berupa Kampung Cyber. Keistimewaan Kampung Cyber tersebut, dalam satu wilayah RT, warganya terkoneksi dengan jaringan internet. Sehingga pertemuan warga berlangsung secara online. Keren banget, Sob! Pada sisi lain Kampung Wisata Tamansari terdukung adanya gerakan warga dalam tata kelola lingkungan yang asri dan green and clean. Dengan melakukan pembuatan taman di sudut-sudut kampung serta menanam berbagai tanaman langka. Makin menarik lagi, saat Sobat Turisian berlibur di kampung wisata ini bisa menikmati sebuah integrasi. Antara seni budaya, heritage, dan lingkungan serta tehnologi informasi. Daya tariknya pun tak berhenti di situ, kini banyak warga yang menjadikan halaman dan rumahnya tempat rest area dan tempat minum kopi. Sambil menikmati suasana kampung dan rutinitas sosial masyarakat sehari-hari. Sehingga menimbulkan suasana unik dan spesifik bagi para wisatawan yang berkunjung ke Kampung Wisata Tamansari. Event Kampung Tamansari Selain itu, untuk meningkatkan atraksi daya tarik wisata, kampung wisata ini kerap menggelar kalender event tahunan. Dalam bentuk Festival Tamansari yang berlangsung di plaza halaman depan objek wisata Jogja yang satu ini. Ada berbagai gelaran atraksi budaya di Kampung Wisata Tamansari yang asyik buat Sobat Turisian saksikan. Mulai dari siang sampai malam hari. Kegiatan festival mulai dengan kenduri atau bancakan, kemudian berlanjut kirab budaya dan malamnya menampilkan gelaran pentas seni. Menampilkan kesenian rakyat, antara lain seni tari klasik, musik keroncong, gejog lesung, dan lainnya. Baca juga: Wisata Malam Yogyakarta, Ada Tugu Jogja yang Ikonik dan Instagenik Kalender event tahunan tersebut sekaligus menjadi ajang kreatifitas dan pembelajaran tata kelola penyelenggaraan kampung wisata bagi generasi muda yang tergabung dalam “Bala Muda Taman”. Sekaligus

wadah untuk proses regenerasi dan sebagai bentuk pemberdayaan masyarakat, khususnya generasi muda di Kampung Tamansari tersebut.* Sumber & Foto: Dispar Kota Yogyakarta

0 notes

beritasumbarcom · 2 years

Text

PERAN TOPONIM DALAM DUNIA EDUEKOWISATA

Oleh: Dr. Nurainas, Dosen Departemen Biologi FMIPA UNAND “Jua itu nama tumbuhan? Indarung juga nama tumbuhan?” gumam ibu-ibu PKK di Kelurahan Kampuang Jua Nan XX Kota Padang saat dilakukan kegiatan sosialisasi pemasangan papan nama tumbuhan di lokasi wisata sains Bukit Nobita pada hari Minggu, 13 November 2022 lalu. Masyarakat umum tidak banyak yang mengetahui bahwa sejumlah nama lokasi…

View On WordPress

0 notes

tasbelanjamalang · 2 years

Text

Pasar Terapung Kalimantan Selatan

Tas Keranjang Daur Ulang, Tas Keranjang Etnik, Tas Keranjang Hajatan, Tas Keranjang Hantaran, Tas Keranjang Hotel, Tas Keranjang Jinjing, Tas Keranjang Laundry, Tas Keranjang Pasar, Tas Keranjang Plastik, Tas Keranjang Ramah Lingkungan, Tas Keranjang Selamatan, Tas Keranjang Sembako, Tas Keranjang Souvenir, Tas Keranjang Syukuran, Tas Keranjang Tahlilan, Tas Keranjang Tasyakuran, Tas Keranjang Tenteng, Tas Keranjang UMKM, Tas Keranjang Walimahan, Tas Keranjang Webbing

KALIMANTAN Selatan dianugerahi sungai-sungai elok yang menghubungkan satu wilayah dengan wilayah lainnya. Keberadaan sungai-sungai itu mempengaruhi aktivitas penduduknya. Salah satunya dengan munculnya banyak pasar tradisional di atas sungai yang dikenal dengan nama pasar terapung.

Di Kalimantan Selatan masih terdapat dua pasar terapung yang sudah berlangsung ratusan tahun, yakni Pasar Terapung Muara Kuin di Banjarmasin dan Pasar Terapung Lok Baintan di Martapura.

Kedua pasar terapung itu menjadi salah satu objek wisata yang diminati banyak orang. Anda bisa melihat aktivitas jual-beli di atas sungai dengan menggunakan jukung (perahu) yang unik dan khas. Perahu berdesak-desakan satu sama lain; mencari pembeli dan penjual yang selalu berseliweran. Kebanyakan pedagangnya adalah perempuan. Mereka biasanya mengenakan tanggui atau topi caping lebar dari daun rumbia. Menariknya lagi, di pasar terapung ini masih berlaku sistem barter atau bapanduk dalam bahasa Banjar.

Keberadaan Pasar Terapung Muara Kuin berkaitan erat dengan berdirinya Kerajaan Banjar, bahkan bisa jadi sudah muncul jauh sebelumnya. Pada pertengahan abad ke-16, Sultan Suriansyah mendirikan kerajaan di tepi sungai Kuin dan Barito yang menjadi cikal-bakal Kota Banjarmasin. Aktivitas perdagangan di tepi sungai pun tumbuh pesat. Mengingat posisinya berada di pertemuan beberapa anak sungai, pasar itu berkembang secara alamiah. Selain orang Kuin, para pedagang juga berasal dari daerah Tamban, Anjir, Alalak, dan Berangas.

“Keberadaan makam Raja Banjar di kawasan Makam Sultan Suriansyah, Kuin Utara, yang berdekatan dengan pasar terapung Muara Kuin juga dianggap sebagai bukti keterkaitan pasar ini dengan Kerajaan Banjar,” ujar J.J. Rizal dkk.

Ketika ibukota Kerajaan Banjar pindah ke Martapura, aktivitas perdagangan masyarakat pun berkembang pesat di Sungai Martapura. Karena lokasinya berada di salah satu anakan Sungai Martapura yang bernama Lok Baintan, pasar terapung ini lebih dikenal dengan sebutan Pasar Terapung Lok Baintan.

Keterkaitan pusat kerajaan dengan aktivitas perdagangan sungai adalah hal lumrah. Menurut Mohamad Idwar Saleh dalam Sekilas Mengenai Daerah Banjar dan Kebudayaan Sungainya sampai dengan Akhir Abad ke-19, kota-kota lama dan baru tempat konsentrasi pemukiman penduduk selalu terdapat di pinggir, persimpangan atau muara sungai.

“Konsentrasi pemukiman penduduk yang kuat dan besar kerap kali diiringi dengan penguasaan ekonomi dan perdagangan sungainya, lalu menjelma pusat-pusat keraton baru” ujar Mohamad Idwar Saleh.

Bukti keterkaitan itu bisa dilihat dari toponim Murung Keraton (murung artinya sungai), yang kini sebuah kelurahan di Kecamatan Martapura, Kabupaten Banjar. Menurut Sunarningsih dalam “Martapura Kota Intan; Martapura Darussalam” di jurnal Naditira Widya Vol. 1 No. 2 2007, Murung Keraton menjadi petunjuk bahwa dulunya wilayah keraton berada di sekitar Kampung Keraton Batuah sampai ke wilayah sungai yang saat ini berada di samping pasar.

“Aktivitas pasar pada masa lalu juga mengambil posisi di sepanjang Sungai Martapura. Pada saat transportasi masih mengandalkan sungai, pasar yang ada pun juga berada di sungai. Aktivitas pasar terapung tersebut masih dapat kita lihat hingga saat ini di daerah Lok Baintan dan Kuin,” kata Sunarningsih.

Aktivitas perdagangan di pasar terapung Muara Kuin maupun Lok Baintan ramai sejak pagi buta dan mencapai puncaknya pada pukul 6-7 pagi. Jenis dagangan yang diperjualbelikan umumnya hasil pertanian dan perkebunan masyarakat setempat. Jika musim panen tiba, pedagang di pasar terapung akan melebihi jumlah hari-hari biasanya. Selain masa panen, aktivitas di pasar terapung ramai pada hari pasar, yakni setiap hari Jumat.

Selain buah-buahan dan sayur-sayuran, kue khas daerah setempat kerap diperjualbelikan para pedagang. Ada juga sarapan berat dengan menu andalan soto banjar dan ketupat kadangan. Guna mempermudah pedagang dan pembeli bertransaksi, masing-masing kelotok biasanya menyediakan tongkat dengan pengait kawat agar perahu mereka bisa saling mendekat.

Setelah bertahan ratusan tahun, Pasar Terapung Muara Kuin sempat “tenggelam”. Laju pembangunan yang berorientasi ke darat jadi salah satu penyebabnya. Hingga akhirnya pada awal 2020, pasar terapung tersebut “hidup kembali”.

Menurut informasi dari laman Dinas Komunikasi, Informatika dan Statistik Pemerintah Kota Banjarmasin, bila dahulu letak pasar berada di kawasan dermaga penyeberangan Alalak, kini lokasinya sedikit lebih mudah dijangkau, yakni di siring depan Makam Sultan Suriansyah. Namanya pun diubah menjadi Pasar Terapung Kuin Alalak. Perubahan nama lebih dikarenakan letaknya berada persis antara daerah Kuin dan daerah Alalak, Kecamatan Banjarmasin Utara. Pasar Terapung Kuin Alalak dibuka setiap hari Sabtu dan Minggu pagi.

Berbeda dari Muara Kuin, aktivitas di Pasar Terapung Lok Baintan masih ramai. Setiap harinya ratusan jukung berkumpul di Lok Baintan untuk menjajakan aneka kebutuhan sehari-hari. Selain dari Lok Baintan, para pedagang datang dari beberapa kampung yang tersebar tak jauh dari anak Sungai Martapura seperti Sungai Paku Alam, Sungai Lenge, Sunga Saka Bunut, Sungai Tanifah, Sungai Madang, dan Sungai Lenge.

Pasar Terapung Lok Baintan berada di Lok Baintan, Kecamatan Sungai Tabuk, Kabupaten Banjar. Tak hanya wisatawan lokal, wisatawan mancanegara pun mendatangi Lok Baintan. Pengunjung yang hendak melihat aktivitas perdagangan atau berbelanja secara langsung dari dekat bisa menyewa jukung atau klotok (perahu motor) di sekitar Sungai Martapura.

Pastinya akan menjadi pengalaman seru tak terlupakan, karena Anda akan menyusuri sungai sambil berbelanja di pasar terapung.*

https://indonesiakaya.com/pustaka-indonesia/melihat-aktivitas-pagi-hari-di-pasar-terapung-lok-baintan/

#Tas Hajatan #Tas Hajatan Lawang #Tas Belanja #Tas Belanja Pasar #Tas Anyam #Tas Sembako #Shopping Bag #Kantong Belanja #Webbing Bag #Tas 40 Harian

0 notes

keranjangbelanjalawang · 2 years

Text

Pasar Terapung Kalimantan Selatan

Bepergian sambil berbelanja di pasar terapung. Mencari kearifan lokal yang telah bertahan ratusan tahun. Kalimantan Selatan diberkati dengan sungai-sungai indah yang menghubungkan daerah dengan daerah. Keberadaan sungai-sungai tersebut mempengaruhi aktivitas warga. Salah satunya adalah munculnya banyak pasar tradisional di sepanjang sungai yang dikenal sebagai pasar terapung.

Di Kalimantan Selatan masih terdapat dua pasar terapung yang sudah berlangsung ratusan tahun, yakni Pasar Terapung Muara Kuin di Banjarmasin dan Pasar Terapung Lok Baintan di Martapura. Kedua pasar terapung itu menjadi salah satu objek wisata yang diminati banyak orang. Anda bisa melihat aktivitas jual-beli di atas sungai dengan menggunakan jukung (perahu) yang unik dan khas. Perahu berdesak-desakan satu sama lain; mencari pembeli dan penjual yang selalu berseliweran. Kebanyakan pedagangnya adalah perempuan. Mereka biasanya mengenakan tanggui atau topi caping lebar dari daun rumbia. Menariknya lagi, di pasar terapung ini masih berlaku sistem barter atau bapanduk dalam bahasa Banjar.

Menurut J.J. Rizal dkk dalam Menguak Pasar Tradisional Indonesia, kehidupan ekonomi politik Kerajaan Banjar turut berperan dalam perkembangan pasar terapung. Aktivitas perdagangan pun kian meluas dan melibatkan pedagang-pedagang dari Jawa, Gujarat, dan Tiongkok. “Keberadaan makam Raja Banjar di kawasan Makam Sultan Suriansyah, Kuin Utara, yang berdekatan dengan pasar terapung Muara Kuin juga dianggap sebagai bukti keterkaitan pasar ini dengan Kerajaan Banjar,” ujar J.J. Rizal dkk. Ketika ibu kota Kerajaan Banjar dipindahkan ke Martapura, aktivitas perdagangan masyarakat Sungai Martapura berkembang pesat. Pasar terapung ini lebih dikenal dengan nama Pasar Terapung Lok Baintan karena terletak di salah satu anak sungai Martapura yang bernama Lok Baintan.

Aktivitas perdagangan sungai dan hubungannya dengan pusat kerajaan adalah hal biasa. Menurut Mohamad Idwar Saleh, melihat wilayah Banjar dan budaya sungainya, kota-kota berpenduduk lama dan baru selalu berada di persimpangan dan persimpangan jalan hingga akhir abad ke-19. Muara.

“Pemusatan pemukiman yang kuat dan padat penduduknya sering melibatkan kontrol ekonomi dan perdagangan sungai, kemudian berubah menjadi pusat istana baru,” kata Mohamad Idwar Saleh.

#Tas Hajatan #Tas Hajatan Lawang #Tas Belanja #Tas Belanja Pasar #Tas Anyam #Tas Sembako #Shopping Bag #Kantong Belanja #Webbing Bag #Tas 40 Harian

1 note · View note

mentalnahigijena · 2 years

Photo

Crnogorci su gradili svoje crkve! Povelja o osnivanju Cetinjskog manastira Ivana Crnojevića, hrisovulj, bio je neka vrsta zakona na koji su se pozivale vladike prilikom uzurpacije manastirske imovine. U narodu se smatralo da je Đurađ Crnojević, prilikom odlaska iz zemlje, predao vlast cetinjskom mitropolitu. (autor ovog teksta ne navodi činjenicu, Đurađ je uz vlast dao je VLADARSKI PRSTEN CRNE GORE!) Vladika Sava Petrović prikazivao se kao potomak Crnojevića, a Vasilije Petrović, govoreći o manastiru Crnojevića tvrdi da je bio ,,meždu najljevšivijema crkvam i manastirima va Efropu“. Specifični istorijski tokovi kroz koje je prolazila Crna Gora uslovili su poseban odnos prema duhovnim centrima. Oni su smatrani kao opšte dobro, stvoreno naporom generacija. Njegoš to slikovito predočava u prepisci sa Austrijom, koja je htjela da preuzme manastire Podostrog i Stanjeviće, jer su se nalazili na ,,ćesarskoj zemlji“. Poslije smrti Sv. Petra, 1830. godine, Njegoš kaže da su manastiri u Crnoj Gori narodni, da ih je narod stvorio, prilažući prema svojim mogućnostima: ,,... mi u te oba, (Podostrog i Stanjeviće) kao i u sve druge manastire, proz naše otečestvo nikakva dijela ne imamo više no koi drago Cernogorac oli Berđanin sreda...“ Manastiri su vršili važnu društvenu ulogu u životu crnogorskih plemena. Oni su bili mjesta narodnog zborovanja, gdje su se donosile značajne odluke od opšteg interesa. U tom smislu Đurđevi stupovi su predstavljali centar okupljanja plemena i bratstava Vasojevića, Morača – Rovaca, Piva – Pivljana, Bijela – Drobnjaka, Duga – Kuča, Ćelija Piperska – Pipera, Dobrilovina – Šaranaca, Ostrog – Bjelopavlića, Cetinjski manastir – Katunske nahije, Podlastva – Grblja, Praskvica – Paštrovića, itd. Za sabore su obično korišćeni crkveni praznici, ali očigledno da su manastiri postajali mjesta zborovanja i u drugim vanrednim okolnostima. O narodnom okupljanju u duhovnim centrima svjedoče i ostaci prostranih drvenih trijemova, koje nalazimo skoro na svim manastirskim crkvama još od srednjovjekovnog Voljavca, preko Sv. arhanđela na Tari do manastira na goricama Skadarskog jezera. Natkriveni trijemovi su štitili narod od sunca i kiše a istovremeno su čuvali i islikane spoljne fasade crkava sa obaveznom predstavom Strašnog suda, čija je uloga imala moralni, didaktički karakter. Kompozicije Strašnog suda najbolje su se sačuvale u Nikoljcu, Podvrhu i Komu. Pored održavanja nacionalnog i duhovnog identiteta, manastiri su najzaslužniji za njegovanje pismenosti, što se ogledalo u radu prepisivačkih radionica i narodnih škola. Neki značajni rukopisi nadživjeli su monaške sredine u kojima su nastali, kao Ilovička krmčija Sv. arhanđela Mihaila na Prevlaci, ili već pomenuti rukopisi iz Goričana i Koporinje. Najpoznatiji skriptoriji radili su u Morači, Šudikovi, Starčevu, Beški, Pivi, Trojici Pljevaljskoj, Nikoljcu, Dovolji, Sv. arhanđelu na Tari, Cetinjskom manastiru itd. Skriptorij na Starčevu okupljao je oko sebe obližnje manje prepisivačke radionice, pa se može govoriti o kulturnom fenomenu Skriptoriji Skadarskog jezera. U bibliotekama Berlina i Venecije sačuvani su rukopisi u čijim se zapisima izričito pominje Starčevo kao mjesto njihovog nastanka. Jedan govori da je pisan ,,u Gorici svetog starca Makarija va dni blagočastivoga Đurđa Balšića“, a na drugom se na više mjesta ponavlja toponim Starčeva gorica. Zlatno doba prepisivačke djelatnosti u Trojici Pljevaljskoj veže se za pojavu Gavrila Trojičanina, sredinom 17. vijeka, čije knjige predstavljaju najljepše rukopise na širim pravoslavnim balkanskim prostorima. U Cetinjskom manastiru Đurđa Crnojevića radila je prva ćirilska državna štamparija na slovenskom jugu, 1494. godine. Izdanja Crnojevića i danas izazivaju divljenje perfekcijom štampe i ljepotom grafičkog ukrasa. Oktoih petoglasnik, Oktoih osmoglasnik, Psaltir i Molitvenik-trebnik su remek-djela štampara Makarija i njegovih pomoćnika, koji su u opremi knjiga saželi tradiciju dekoracije rukopisa sa savremenim renesansnim motivima venecijanske provinijencije. U Bogorodičinom manastiru na Ćipuru radilo se na umnožavanju knjiga i prije osnivanja štamparije. Tako je Nikola Kosijer prepisao jedan časlovac, 1486. godine, u vrijeme ,,bogohranimago gospodara zeckago gospodina Ivana Crnojevića“. Gašenjem štamparije nastavilo se sa ponovnim prepisivanjem knjiga u manastiru Crnojevića. Jedan zapis iz 1559. kaže: ,,I pisa se knjiga na mjesto rekomo Cetinje v Černoj Gori, v predjelah Zete zemlje“. Ova djelatnost produžena je u novom Cetinjskom manastiru, sve do 1716. godine. Uporedo sa radom na umnožavanju knjiga, u manastirima su se odvijale i druge obrazovne djelatnosti. Skoro pri svakom duhovnom sjedištu postojala je neka vrsta narodne škole za skromno opismenjavanje budućih sveštenika, ali i laika. ,,Manastiri i porodica su bili jedine škole gdje je čovjek mogao naučiti da čita i piše.“ No nije se samo ostajalo na savlađivanju opismenjavanja. Poznato je da je u Šudikovi postojala slikarska i monaška škola. Hadži Arsenije Gagović je imao namjeru da i u Pivi osnuje monašku školu, ali ga je misteriozna, nasilna smrt 1824. godine u tome spriječila. Najznačajniji centri obrazovanja bili su u manastirima Pivi, Podmalinskom, Dobrilovini, Savini, Praskvici, Cetinjskom manastiru, Ćeliji Dobrskoj i Brčelima. I pored najdublje skrovitosti, do svih manastira dosezala je neprijateljska ruka, pa je zanemarljiv broj onih koji nijesu imali periode zapustjelosti, rušenja, paljenja, pljačkanja i ponovne obnove. Upravo su se kroz stradanja manastira najbolje reflektovala istorijska zbivanja, vezana za sudbinu naroda. Skrnaveći manastirske svetinje, neprijatelj je udarao na najosjetljivija mjesta, u srž pravoslavnog nacionalnog bića. U bezbrojnim pohodima zauvijek su nestali hramovi, freske, ikone, knjige, svi oni umjetnički predmeti kroz koje su se, na najsuptilniji način, iskazivala poimanja estetike istočnog hrišćanstva. Od živopisa Morače, iz 13. vijeka, očuvao se neznatan dio u đakonikonu, dostupan jedino oku sveštenika prilikom bogosluženja. Možemo samo da pretpostavimo kakva je ljepota zračila sa ostalih dijelova hrama odakle je ktitor sa svitom i narodom pratio obred! Ironijom sudbine nestale su freske budimljanskog popa Strahinje iz njegovih zavičajnih manastira – Đurđevih stupova, Šudikove i Kaludre, iako je slavu svoje Budimlje pronio od istočne Bosne do Paštrovića. Manastiri na goricama Skadarskog jezera, Prečista Krajinska, Cetinjski manastir Crnojevića, Sv. arhanđeo Mihailo na Tari, Dovolja, Majstorovina, sačuvali su fragmente fresko-maltera, kao dokaz da su svojevremeno bili živopisani. U raznim nedaćama nestalo je i sve ono što je činilo raskoš njihovih enterijera – ikonostasi i luksuzni obredni predmeti kojima su bili opskrbljeni. Iako je veliki dio kulturnog nasljeđa nepovratno izgubljen, ono što je sačuvano u manastirima Crne Gore, zaslugom mudrih i hrabrih igumana i monaha, ima neprocjenjivu vrijednost. Vjekovi crnogorske istorije Kulturno-istorijsko i duhovno nasljeđe sačuvano u pravoslavnim manastirima Crne Gore obuhvata skoro devet vjekova njene istorije i prostorno pokriva sve oblasti, od primorja do krajnjeg sjevera. U arhitekturi, slikarstvu, primijenjenoj umjetnosti, prepisivačkoj i štamparskoj djelatnosti koja se u njima odvijala, ostvareni su značajni dometi koji na dostojan način stavljaju Crnu Goru u kulturni kontekst Jugoistočne Evrope. U knjizi ,,Pravoslavni manastiri u Crnoj Gori“ sabrane su najvažnije informacije o 50 pravoslavnih manastira, koje ćemo, najvećim dijelom, predstaviti javnosti Crne Gore. Iz knjige ,,Pravoslavni manastiri u Crnoj Gori“, autora Tatjane Pejović i Aleksandra Čilikova * vezano za prsten đe je danas vladarski prsten?

0 notes

fabien-euskadi · 5 years

Photo

For those who don't speak European Portuguese: let me just tell you that the name of this street is, to put it mildly, quite inappropriate.

For those who speak European Portuguese: digam alguma coisa, eu estou sem palavras... ou então, não digam.

#Sardoal #toponimic #toponímia #Ribatejo #Médio Tejo #Lisboa e Vale do Tejo #Centro #Portugal

11 notes · View notes

timriva-blog · 5 months

Text

Placas bilinguas a Hogaron e Bèthhag

Meslèu que d’inventar toponims eras comissions municipalas qu’an tengut a preservar e transméter era microtoponimia locala Bèthhag Escrich per Joan-Pau Ferré Eras comunas de Hogaron (de son nom francizat Fougaron) e de Bèthhag (prononciat [bɛ’tʃatʃ], oficialament Betchat), arrespectivament situadas en Comenge (País d’Aspèth e Salias) e en Coserans, que venguen de botar en plaça placas bilinguas…

View On WordPress

#Normas e leis #Patrimonio #Recherche #Topónimos

0 notes

kafsho · 4 years

Photo

#Breshka #Te Breshka #antroponime me kafshë #toponime me kafshë #mushkonja #mushkonja plazhi #transport kafshësh #evitimi i emrave me kafshë #kafshë në antropologji #humor zoologjik

0 notes

abyssalmapper · 2 years

Photo

Anzatarnar (Anzataria State) First digital map from old project of mine

Basically we see here three levels of administrative divisions - Banad (Grand Provinces), Annadu (Subprovinces), Ansar (City Circuits). This country is quite diverse, heavily populated. You can see some distinct toponimical differences on Annadu level. For instance Askidarnad would always be fully Anzatarian (kinda like Persians), Qoranad resembles Turkic autonomy, Bidarnad is mixed with Vazaranian majority (Vazaranians are like Tajik/Sogdian citizens of oazis cities in the north).

#fantasy #worldbuilding #maps #anzataria #imaginary #ethnica #geography #mapping #cartography

7 notes · View notes

bartholomaus · 1 year

Text

Panorama asupra Gârbovei/Urwegen. Denumirea maghiara de Szászorbó a fost interpretata in mai multe feluri, parerea mea e ca e un cuvant compus si face referire la ce scriu mai jos. In stanga de tot, cartierul romilor. Mergand spre dreapta, in jurul bisericii ortodoxe cartierul românilor, apoi, tot spre dreapta, in jurul cetatii si a turnului cu ceas cartierul sasilor. In capatul din dreapta, pe deal, ruinele bisericii romanice cu fortificatie circulara. Tot sapand in istoria zbuciumata a Transilvaniei si in special a zonei in care se afla Gârbova, putem impinge data primelor mentiuni ale satului spre secolul XI si colonistii secui. Prin urmare stim ca in perioada colonizarii romane, asezarea exista, desfasurata in jurul castrului (pe ruinele caruia a fost cladita cetatea), stim si ce-a fost dupa anul 1000, ne mai ramane sa aflam cate ceva despre perioada dintre retragerea administratiei romane din Dacia incepand cu anul 271 si anul 1100, cand sudul Transilvaniei a fost cucerit de Regatul Ungariei. Poate aflam daca face parte din asezarile in care veteranii legiunii XIII au hotarat sa ramana, intemeiind familii impreuna cu populatia locala. Extras din Istoria Transilvaniei vol.1: “Se ştie că în cursul penetrării maghiare în Transilvania, secuii au locuit succesiv în mai multe părţi ale Transilvaniei, de regulă în zone de graniţă, mai expuse şi recent cucerite de unguri. După şederea lor în Bihor, iar apoi în nord-vestul Transilvaniei intracarpatice, ei au fost aşezaţi de-a lungul Târnavei Mari, în jurul anului 1100, unde îi amintesc şi toponimele Copşa Mare (Nagykapus) şi Copşa Mică (Kiskapus), care indică aici prezenţa unor porţi printre prisăci. Într-adevăr, înainte de a fi aşezaţi definitiv în sud- estul Transilvaniei, prezenţa lor pe fâşia amintită este confirmată de mai multe descoperiri de tip Bjelo-Brdo. Este vorba de cimitire de inhumaţie cu un număr restrâns de morminte care aveau inele de tâmplă, ele fiind descoperite sub fundaţiile unor biserici romanice sau gotice săseşti de la Gârbova, Mediaş, Viscri şi din alte localităţi. Câteva toponime din sudul Transilvaniei se regăsesc apoi în partea ulterioară de locuire, în sud-estul Transilvaniei, ceea ce arată că ele nu sunt de origine maghiară, ci secuiască. Printre aceste toponime, amintim numele localităţii Saschiz (Kezd), nume ce apare în Secuime sub forma Kezdi, apoi Gârbova (Orbo, în sud-est Orbai). Se pare că secuii din Gârbova au părăsit acest loc mai târziu decât cei din alte localităţi, căci graiul săsesc din această localitate are caracteristici ce-l diferenţiază de cel din satele vecine.”

---

Afirmatia "plantele invazive sunt daunatoare sau sunt raspunsul de adaptare al naturii la schimbarile climatice?" poate fi interpretată în moduri diferite, în funcție de contextul în care este utilizată.

Pe de o parte, există argumente că plantele invazive sunt daunatoare pentru mediul natural și biodiversitatea acestuia. Aceste plante, care sunt introduse din alte zone geografice, pot lua locul plantelor native și pot crește rapid, ceea ce poate duce la distrugerea habitatelor naturale ale plantelor și animalelor locale. Plantele invazive pot, de asemenea, afecta ciclurile nutrienților și pot schimba compoziția solului, ceea ce poate duce la un impact negativ asupra plantelor native și animalelor care depind de acestea.

Pe de altă parte, unele cercetări sugerează că plantele invazive pot fi considerate un răspuns de adaptare al naturii la schimbările climatice. Aceste plante pot fi mai rezistente la temperaturi ridicate și la condiții de secetă decât plantele native, ceea ce le permite să prospere în noile medii în care au fost introduse. În acest sens, plantele invazive pot fi considerate ca un mecanism de adaptare al naturii la schimbările climatice.

Cu toate acestea, trebuie menționat că majoritatea plantelor invazive sunt introduse de oameni într-o zonă nouă, prin intermediul transportului, agriculturii sau grădinăritului, iar această introducere poate avea efecte negative asupra mediului natural. În general, plantele invazive pot fi daunatoare pentru ecosistemele naturale, iar introducerea lor trebuie să fie gestionată cu atenție pentru a minimiza impactul asupra biodiversității și a mediului natural.

Salcam, mai multe soiuri de artar, otetarul, sunt multe.

Parerea mea e sa trecem totul prin filtrul ratiunii si sa evitam extrmismele de-o parte sau de alta, adica acolo unde speciile native se dezvolta bine, sa folosim specii native dar acolo unde se vede clar cum speciile native se chinuie si dispar, in loc sa lasam locul sterp sau sa tot incercam fara succes sa replantam acelasi lucru, sa studiem putin imprejurimile si sa vedem cum s-au instalat specii noi si cum s-au dezvoltat --- e chiar interesant de studiat fenomentul la Garbova. Pe dealul din spatele casei era o padure de pin. Cu cateva zeci de ani in urma pinii au inceput sa se usuce, dupa care au fost taiati.

Acum e o padure de salcam, neplantata de nimeni si care a preluat rolul predecesorilor de a fixa dealul abrupt si predispus la alunecari de teren.

Interesant e ca padurea de salcam se invecineaza cu o pasune care n-a mai fost exploatata si care s-a impadurit natural cu paducel, porumbar, cires salbatic, par salbatic, mar salbatic, maces si altele, fara ca salcamul, considerat de unii specialisti specie invaziva, sa intre in competitie cu plantele native.

Desi sunt perfect lipite, sunt doua paduri diferite ----:::::----------

Pasune cu arbori (peri salbatici), poza de manual. In partea dreapta, unde arborii sunt rari, se vede o mare alunecare de teren(activa, o urmaresc de doi ani). Alunecarea e superficiala si se vede perfect ca acolo unde sunt arbori, terenul a ramas pe loc, fixat de radacinile pivotante ale perilor salbatici (rădăcini pivotante sunt cele la care axa principală se dezvoltă foarte mult în raport cu gradul de dezvoltare al radicelelor,și au forma unui țăruș). In partea stanga, unde perii sunt mai desi, terenul e stabil. Am incercat sa mut un par salbatic mic, cred ca avea maxim 60-70cm inaltime si radacina de vreun metru. Din pacate, pe pasunea respectiva nu se inmultesc perii din cauza pasunatului cu oi, desi ar fi mare nevoie si ar rezolva problema. Din pacate uneori sunt taiati arborii. E foarte interesant de urmarit ce creste si unde creste, vegetatia iti da in general si raspuns la intrebarile despre ce e dedesubt. In jurul Gârbovei, fiecare deal e diferit si fiecare deal e acoperit de alta vegetatie (ma refer la cea spontana, nu la culturi), pe un deal sunt peri si meri salbatici, pe altul mesteceni, pe altul pini, carpeni, stejari, fagi. Cred ca intr-o zi lucrurile astea o sa se studieze si la scoala generala si copiii o sa invete sa vada cu alti ochi natura care-i inconjoara 🤗. Fara mare legatura, mai mult pentru ilustrarea felului in care oamenii au observat natura dintotdeauna, minerii din Apuseni cred ca acolo unde cresc mesteceni, o sa gaseasca aur. Evident nu oriunde cresc mesteceni e aur dar o legatura exista, mestecenii cresc pe soluri sarace si subtiri, care acopera un teren stancos. Mestecenii protejeaza stratul superior de eroziune (sa nu fie spalat de vreme de pe stanci), perii fixeaza stratul de sol de straturile de argila, ca sa nu alunece cand se formeaza filmul de apa de infiltratie si tot asa. Natura stie exact ce sa faca si unde sa faca, totul e sa incercam sa invatam cat mai mult si sa observam cat putem. D-aia sunt extrem de importante ariile in care omul nu a intervenit ai d-aia e important sa le pastram, ca sa avem de unde invata. Ca regula generala, nu exista nici un loc pe planeta asta in care sa fi intervenit omul si sa fi imbunatatit ce face Natura.

-------------

Cand mai auziti politicieni dand vina pe natura pentru secetele din ce in ce mai lungi si mai dese, ministri ai mediului care dau din umeri si asazisi specialisti care iti explica ca copacii au o varsta la care trebuie taiati, altfel mor nefolositi:

“Ciclul apei de pe Pământ depinde în mare măsură de copaci, deoarece aceștia absorb apa și o eliberează prin frunzele lor. Orice reducere a copacilor dintr-o anumită zonă afectează drastic nivelurile de umiditate din atmosferă, afectând astfel procesul setat al ciclului apei.

Pădurile acționează ca un rezervor uriaș de apă, pe care o eliberează treptat în mediu, menținând astfel continuu ciclul apei. Luați, de exemplu, pădurea tropicală Amazoniană care joacă un rol semnificativ în ciclul apei din zonele adiacente. Pădurea tropicală Amazoniană are aproximativ 390 de miliarde de arbori individuali. Aproximativ 17% dintre aceștia au fost distruși începând cu anul 1970.

Prin reducerea numărului de copaci, defrișarea perturbă capacitatea pădurii de a recicla apa, ceea ce duce la scăderea precipitațiilor, încălzirea globală și schimbările climatice.”https://www.earthreminder.com/how-does-deforestation-affect-the-water-cycle/? ---

Website-ul Ministerului Mediului din Austria, cu explicatii despre tot ce tine de paduri, de managementul lor, de exploatarea lemnului.

Austria este acoperita de padure in proportie de peste 50% din suprafata si suprafata creste continuu.

Fiecarui cetatean austriac ii revin 391 arbori.

Poate incetam sa mai confundam o firma romaneasca cu capital privat austriac, care face afaceri in Romania si e verificata de organismele de control romanesti, cu Guvernul Austriei.

Adica sa vedem si barna din ochiul nostru, nu numai paiul din ochiul altora. ->> o firma cu capital austriac cumpara lemn pe care mafiotii din Romania, Ucraina si Bulgaria il taie. Io n-am vazut picior de austriac in padure, in schimb am vazut masini de teren fara numere de inmatriculare, cu bena plina de drujbe, taf-uri conduse de copii, camioane cu lemn coborand duminica (cand padurarii si politia nu sunt) de pe tot felul de drumuri forestiere si tot asa. Ca guvernul austriac se comporta ca o trompeta a rusilor, e una, ca probabil cei cu firmele austriece din Romania au tot felul de conexiuni in guvernul lor e probabila si asta, dar ca guvernul Austriei si astia de aici sunt una, nu-i adevarat. Ne place sa cautam oriunde vinovati numa’ sa nu ne uitam in oglinda.

Nu poti fura la altul in curte daca e acasa, numai cu stirea si obladuirea lui

>>>>

🤔 deci guvernul Austriei ar trebui sa-l traga la raspundere pe cetateanul austriac care are o firma in Romania si caruia autoritatile din Romania nu i-au demonstrat vinovatia si complicitatea la savarsirea unei infractiuni? Cum ar fi asta 😛 . Daca cumpara lemn nemarcat (si cam asta spun jde dovezi prezentate de jurnalisti sau activisti de mediu) dar Garda de Mediu, Romsilva, Ministerul Mediului, Politia si mai stiu eu cine spun ca nu, sau ca nu pot dovedi, e de vina Guvernul Austriei. ----------------------------------------------------------

“Vegetaţia naturală şi utilizarea terenurilor generează diferenţieri locale în protecţia sau în vulnerabilitatea suprafeţei reliefului faţă de procesele de modelare actuale. Pădurile de quercinee şi carpen care au acoperit în trecut cea mai mare parte din această regiune şi din care au mai rămas doar petice (sub 10% din întreaga suprafaţă) au fost înlocuite treptat de culturi agricole, păşuni şi fâneţe, încât acestea au în prezent o pondere foarte redusă. Aceste modificări au favorizat apariţia alunecărilor de teren şi au intensificat agresivitatea torenţială.”

Pe scurt si pe intelesul tuturor, evolutia istorica a fost cam asa in Transilvania:

- dealuri acoperite de paduri(in special stejar)

- s-au stabilit din ce in ce mai multi oameni, au defrisat dealurile ca sa-si construiasca sate, sa aiba unde cultiva alimente si pentru lemnul de constructie si foc, acolo unde terenurile erau vulnerabile si cu pericol de alunecare, au plantat vie si pomi fructiferi

-au plecat multi oameni, au fost desfiintate culturile de vita si livezile, au aparut exploatatiile agricole intensive care au ras orice vegetatie care fixa solul, au arat pamantul favorizand eroziunea. S-a continuat taierea padurilor ramase.

-s-au intensificat alunecarile de teren, se degradeaza rapid calitatea solului.

Fenomenele se vor intensifica pentru ca atat agricultura intensiva, pasunatul intensiv cu oi cat si defrisarea pasurilor de stejar continua

- nu exista culturi de specii de lemn pentru foc, nu exista nici o alta cultura cu rol de fixare a solului. ---------------------------------------------

Mercheasa e un sat ce apartine de comuna Homorod, la vreo 10 km de Rupea. Desi exista o biserica fortificata, ce e cel mai interesant de vizitat, e natura ce inconjoara satul. La Mercheasa se afla si cel mai batran strjar din Romania, cu o varsta estimata de 900 de ani.

Cum sperantele ca invatamantul sa fie cu adevarat reformat si statul, prin structurile sale sa ajute fiecare copil sa inteleaga importanta unor astfel de arii e redusa, e de datoria noastra sa le aratam si explicam copiilor ce se intampla in jurul nostru.

Nu stiu daca eu o sa apuc, dar convingerea mea e ca viitorul Transilvaniei e in turism, nu in industrializarea galopanta pe care se merge in anii astia.

Amestecul atat de reusit de istorie si natura, ambele unice in lume, daca o sa supravietuiasca indiferentei autoritatilor si a multor oameni, o sa o transforme in destinatia numarul unu a Europei. Faptul ca marea majoritate a turistilor straini care viziteaza Romania vin pentru 2 regiuni care sunt formate din acelasi mix de istorie si natura, Bucovina si Transilvania, ar trebui sa ne faca sa intelegem ca nu investitiile masive in infrastructura turistica (statiuni care mai de care mai oribile si care desfigureaza mediul si tot felul de alte “zone de agreement”, un fel de “hai sa defrisam o padure si sa facem un parc in care sa vina lumea sa se plimbe”) ci prezervarea cat mai multor arii naturale si istorice sunt viitorul generator de venituri la PIB-ul Romaniei.

Pana atunci, sa speram intr-o reducere a taierilor de paduri, a agriculturii intensive facute doar pentru stoarcerea pana la ultima picatura a naturii si industrializarii din ce in ce mai agresiva.

Sa speram, ca sa apuce si copiii si nepotii nostri, ca o sa avem noi intelepciunea de a pastra si proteja ce avem, ca o data stricat nu se mai intoarce si ca, in general, acolo unde omul a intervenit in natura, a produs schimbari ireversibile. -----

De multe ori auzim, de la asazisi specialisti, ca arborii trebuie exploatati la o anumita varsta, ca apoi sunt prea batrani si oricum fac tot felul de boli si mor.

Tot specialistii aia, scoliti dupa manualele din secolul XVII, nu vorbesc despre biodiversitate si cum un stejar batran sustine peste 2000 de specii asociate, plante, insecte, muschi, licheni, ciuperci, nevertebrate si mamifere.

Ar fi bine sa afle si specialistii aia ca, de exemplu, un stejar este considerat “batran” dupa ce trece de 700 de ani si ca in lume, in tarile care au inteles importanta arborilor batrani, sunt exemplare de 1000 de ani (Marea Britanie) si chiar aproape 2000 (Statele Unite). ----

Din punctul meu de vedere, Transilvania, cu dealurile ei, cu muntii, vaile, apele si padurile ei, ar trebui sa fie cel mai mare parc, ultimul ecosistem natural al partii asteia de lume. Ar fi atatea locuri de munca in turism si administrarea extinselor arii, incat nici un fel de industrie nu si-ar mai avea rostul, oamenii traind mai bine si mai sanatos de pe urma simbiozei cu natura.

Pana la realizarea acestei utopii, sa incercam sa protejam ce poate fi protejat. Primul pas e sa intelegem de ce e important sa protejam si cum o sa foloseasca asta la supravietuirii speciei noastre, singura care poate, in acelasi timp, sa dea nastere unor minti stralucitoare de savanti, dar si mintilor lucitoare ale unei bune parti din omenire.

Teoria evolutionismului spune ca, cu cat mai multi o sa puna mana pe o carte, o sa urmareasca un documentar sau o sa gandeasca fara ajutorul unui politician, cu atat mai mari sunt sansele de supravieturire ale generatiilor urmatoare.

0 notes

iskelan · 3 years

Note

Hello! I'm a huge fan of your art and your protoss headcanons, and I was wondering whether you have a map of Aiur during the Aeon of Strife? Like where did each tribe lived?

En Taro Adun, brave son of Aiur! That is a very unexpected question - thruly not many out there care for these so I eventually stopped posting much protoss content BUT actually I do have a map of Aeon of Strife Aiur! I must say it is an old one, based on even older one, where my older fandom fellows extrapolated the shorelines of Aiur from poor screenshots from 1998 ingame cinematics, so it may not correlate with new canon images at all. Here is the basic map after I processed it by drawing some depths and mountains - putting it here so the tribal borders may look more understandable due to their natural habitat borders. No toponimics included, but I sure do have a number of fancy names for oceans and mountains, just never had a chance to introduce.

Here is the map of tribes as I settled them after lots of discussions with @intaier and writing some fiction that many times involved geographic specifications of each tribe. These include as well Kanimai (black) and Sheddar (teal). I will give some brief information on each tribes position in the conflict. Shelak the knowledge keepers are blessed by Xel Naga tech to isolate themselves from all conflicting tribe. A great wall of weapons defends them on the south, high mountain on the north-east, ocean on the west. They don't share their techs and legacy of Xel-Naga with others, staying loyal to their gods and teachers, and merely wait until the conflict ends. Akilae tribe dwells in broad but relatively warm northern regions and are in constant conflict with neighbouring tribes Auriga, Sargas and Velari. As the ones who first discovered the truth about gods, they believe they were blessed by truth and avoid any alliances with those who "never guessed". Auriga as a tribe of noble sailors keeps their hands strong on the volcanic islands and inner shores of Gizar ocean. They are in constant war with Sargas and Akilae, but eventually closer to the end of Aeon of Strife the will unite their forces against Ara and Velari. Their ongoing efforts on the seas eventually conquered them part of the Oshekh sea shore, which was historically held by Ara only. Sargas Empire expands through wide and unfriendly mountain grounds which passed through many natural cataclysms, which forged this tribe as one of the most independent among Protoss, which was the reason they were the last to bend under expanding unity of Khala, and it was brought to their ground with another massive conflict. In fact, many of Sargas willingly cut their nerve-cords even back then to resist annexion, but it didn't help. Venatir and Sheddar tribes live in the almost coldest regions of Aiur, preferring cold to be their natural protection - in my headcanons although Protoss are warmblooded, they can't really stand temperatures too low, especially the ones who always inhabitated warm regions like Ara. While Venatir shamans went up to the mountains, hunting and mindcontrolling animals, Sheddar chose cold swamps, where they sewed clothes and crafted medicines from local unique plants. Both tribes were isolated from the major conflict most of the time, until Auriga ships brought Sargas warriors to the Oshekh shores, and these decided to make a maneuvre through the mountain grounds - something that won't scare off a true Sargas. That resulted in alliance, which provided Auriga and Sargas warriors with powerful mental support from Venatir shamans, which could stand Ara mind-control techniques most effectively. Sheddar medicine was also very handy. Ara tribe occupied the most warm tropical region of Aiur. They consider it a gift of gods and hence proclaim themselves the most worthy Protoss, legit to rule all the others. Their rituals and mind-control techniques make it quite possible for them. Being physically fragile, they can successfully manipulate huge armies, even into destroying themselves as they did many times with Auriga invaders. Furinax tribe dwells in colder lower shore grounds. They are peaceful tribe, willingly submissive to Ara, providing them with materials and workers in exchange to protection of their shores. Their part of Gizar is full of colder streams, so in fact this protection is rarely needed - Auriga are attracted almost solely to warm Ara grounds. Velari tribe, dwelling in subtropical half-deserted area accepts Ara dominance and exists in submissive alliance. While they are genetically close, it sometimes occur that Ara take the most mentally powerful Velari in, and descends mentally weaker but physically stronger Ara into ruling positions among Velari. That, along with Furinax submissive position, results in forging stronger bonds between tribes, and after Khala comes this brings the base of Protoss caste system. Also it resulted into high amount of high templars among them in future. Kanimai, as well as Venatir and Sheddar, preferred to

stay away from the conflict. But unlike them they weren't always a tribe - more likely they are refugees from the Ara submissive territories, which preferred independent existance. Not that Ara oppressed them much - but being their allies meant being part of the conflict. They existed separately, and after Khala they became that one tribe which could give birth to Protoss of any caste with equal probability.

This all is a very brief and fragmented retelling of bigger picture, and I hope it's not conflicting within itself. Aiur history keeps living and developing in my mind always and I really hope I will manage one day to finish all the unwritten stories of Aeon of Strife I once started. As a treat here's one of my recent sketches on topic - young Ara cultists trying to confuse the mind of Auriga invaders but failing because a Venatir shaman is on their way, fully resistant to their influence.

#StarCraft #Protoss #map #aiur #headcanons #opinion #protoss tribes #Ara #Shelak #Auriga #Akilae #Velari #Venatir #Kanimai #Sheddar #Furinax #Sargas

33 notes · View notes

zagrebjavniprostor · 3 years

Photo

Foto: Nije mi se dalo ić fotkat, pa to naknadno.

Povodom novogradnje na Ksaverskoj cesti br.2

Kroz Ksaversku dolinu

Saša Šimpraga, 2021.

Postoje različite vrste dolina. Ona Ksaverska, jednostavna je potočna zaravan najšira na potezu od Gupčeve zvijezde do Mihaljevca, iako tu možda ne počinje ni prestaje. Trg koji se zove „zvijezda“ već u startu ima određenu, zavodljivu, prednost, samo ne funkcionira najbolje. S toga je mjesta jedan od mogućih pogleda na dolinu prema sjeveru kojim dominira Medvendica. Dolina je ime dobila „najprije prema kapeli, kasnije hodočasničkoj crkvi Franje Ksaverskoga na posjedu zagrebačkih jezuita“ (1).Činjenica da dolinom prolazi potok utjecala je na vrstu i tip izgradnje, svojevremeno su to bili mlinovi, lječilište, manufakture i tvornice (od one Kallinine koja je proizvodila peći i građevinsku keramiku ostala je samo obiteljska vila, sada Veleposlanstvo Repubike Koreje) i konačno obiteljske kuće, vile i javne ustanove. Danas kada je potok nadsvođen voda je svedena na toponim. Ulica se zove po Medveščaku, koji se nekad zvao Cirkvenik ili Crikvenica (da se ime potoka sačuva u kolektivnoj memoriji, tako bi se mogao nazvati uski prolaz koji spaja ulicu Ksaver s Radićevim šetalištem). Kako piše Snješka Knežević, „transformacija Ksaverske doline u rezidencijalni predjel bit će povezana s preuređenjem tramvajske pruge 1931., otkada dionica do Mirogoja vodi Ribnjakom i ulicom Medveščak, umjesto Bakačevom, Novom Vesi i Gupčevom zvijezdom kao od 1911.“ (2)

Podosta prije tramvaja, u atraktivnoj dolini i u neposrednoj blizini tadašnjeg grada, ljetnikovac gradi jedan od zagrebačkih biskupa. Alagovićev ljetnikovac u blizini Gupčeve zvijezde jedini je ostatak nekadašnjeg Lustgartena. U tome vrtu bio je i prvi i jedni zagrebački spomenik, bista, Franje Josipa. Baš ništa više ne podsjeća na nekadašnji vrt.

Nešto sjevernije, dolinom dominira ksaversko brdo betona, jedan od dva najveća takva primjera velikih kaskadnih zdanja u gradu. Drugi, slični, možda bolji slučaj je Kajfešov brijeg, inače izrastao na mjestu aktivnog klizišta koje je trebalo sanirati. U ksaverskoj inačici stanovanje je kvalitetno ali masovno, „elitna je tek lokacija“, a atmosfera s uskim prolazima kao u nekom hotelskom naselju u primorskom gradiću. Dolinu s druge strane ulice dijelom obrubljuje korektni sklop stambenih zgrada koje su istovremeno njen dio i granica. Ponešto su uvučene od ulice, okružuje ih zelenilo. Bilo bi šteta izgubiti ga jer i tu se vidi da smo u dolini.

Prema sjeveru smjestio se jedan od nekoliko kompleksa za javne službe. Nešto više i zapadno je vatrogasni centar (koji se razvija od 1938.), a južnije Institut za medicinska istaživanja i medicinu rada, osnovan 1947. godine, da bi koju godinu kasnije bila izgrađena glavna zgrada koja je u međuvremenu nadograđivana. Najnovija, recentno dovršena, ekstenzija je i najgora. Urbanizam je porazan, arhitektura nije uspjela, a pritom se neugledno ističe i po odnosu prema dolini čini lošu iznimku. Takvo zapunjavanje ne bi trebalo postati primjer za neke druge moguće intervencije. Ondje gdje se sve bolje, jasnije i bliže otvarao pogled na Sljeme, sada nešto smeta i remeti sklad ulice i doline. Objekt narušava povijesni kulturni krajolik. Koliko je puno razlike između one Planićeve geste u Grškovićevoj, tada Gregorijančevoj, kada isprva on, pa potom i Slavko Lowy nove kuće neposredno sjeverno i južno uz Galjufovu Zidanicu odmiču od linije ulice, linije izgradnje, kako bi sačuvali vizure na spomenik, naime Zidanicu, odnosno istovremeno otvorili pogled na dolinu iz novih kuća. Za razliku od te širine shvaćanja arhitekture, ambijenta i prostora, ovdje kuća postoji za sebe. Najgori je doživljaj iz automobila jer se vizualna prepreka stvori odjednom. Korak dalje, križanje na semaforu također je povijesna cesta. Odvesti može do baroknog perivoja koji je zadnjih desetljeća žrtva zatucanosti (proustaške ploče u vrtu) i neznanja - posve nepotrebno, križni put je dobio konfekcijsko opločenje. I jedno i drugo da se popraviti.

Natrag na raskrižju možda je najbolje noću. Vitraji crkve, grozomornog vojnoga ordinarijata, neovisno o motivu ili načinu, naznačuju svjetlost koju arhitektura i urbanizam tu nisu vidjeli. Taj noćni moment je ujedno i rijetki pristojni doživljaj čitavog zdanja koje po danu ne nudi tu sitnu distrakciju. Od tri tamošnja objekta s vjerskim predznakom, u lošoj konkurenciji najbolja je zgrada HBK, dok druge dvije, vojni ordinarijat i vatikansku nuncijaturu katakterizira izrazito neuspjela arhitektura. Sreća, i po sklad doline mali spas, privatno je dvorište nuncijature, poveći park koji djelomično blokira pogled na obje zgrade. Manje kada nema lišća pa se uzdajemo i u crnogoricu. Spomenuta zgrada HBK, najmonumentalnijih je dimenzija, a s dolinom komunicira tek simbolički. Prilazna staza koja povezuje nogostup i zdanje uopće se ne koristi. Najbolji način na koju ju je netko oživio je kada je 2015. godine u podu iscrtana LGBT duga, kao komentar na zadrte politke Crkve. Spomenuti poveći vatrogasni objekt koji je doslovno preko puta, iako bliže ulici, bitno skladnije zapunjava prostor nego to čini sjedište HBK. Skromnost je ipak vrlina.

Korak dalje, dječji vrtić Vjeverica posve je nenametljiv i po tome sušta suprotnost prezentnosti obližnjih vjerskih struktura. Vrtić osluškuje dolinu, s njom gradi odnos, pušta je da postoji i diše. Upravo ta točke ulice atrakcija postaje na proljeće, kad pocvatu japanske trešnje koje tamo rastu gusto. Odmah poslije vrtića praznina postaje veća, prostor još blagonakloniji očuvanju doline. U prvome planu je i dalje planina čiji se brežuljci za bistrijih dana kao da mogu dotaknuti.

Vila Okrugljak, Foto: Eduard Kastian, 1888.

Dolina i završava tu, na Mihaljevcu, odakle se putovi sjevernije granaju u dva smjera. To mjesto je i simbolički početak i kraj (tu je samoubojstvo izvršio pjesnik Branko Miljković). Prostorom dominira vila Okrugljak iz 1875. Jedno se vrijeme nazivala i vila Omčikus. Nekad je kuća od doline dobivala više nego danas kada pogledom na jug dobrim dijelom dominira i asfalt, a danas više dobiva dolina od pogleda na kuću i njen zeleni brijeg, jedno vrijeme poveći vinograd, sada vrt. Odande pogled prema zapadu otkriva i nekoliko gigantskih sekvoja u daljini, no to su već neka, bliska ali, druga mjesta.

1. Snješka Knežević, Dio doline potoka Medveščaka, Zagreb moj grad, 69, 2018. 2. Isto.

3 notes · View notes