Elis, fazla durgunum son zamanlar. Niye böyle bilmiyorum. Üzerimde olan baskılar (bu çok genel) o kadar umurumda olmuyor ki. İsteğim dışında olan bu durumu uzun süredir ara ara yaşıyordum zaten. Psikolojik bir durum olduğunu düşünmeye başlıyorum artık. Umutsamazlığım etrafımdaki insanları da ister istemez etkiliyor ve ben gerçekten bir şey yapamıyorum. Geçici bir süreç evet ama çabuk geçebilir mi? Fazla durgun olmak bana yakışmıyor galiba🥺
Tek bir gerçeğin sevgi ve sevgiyle her şeyin olabileceğini anladım. O kadar güzel bir his ki sevilmek, bebek gibi hissetmek. Bilmiyorum mutluyum ve o kadar enerjiğim ki ne yapacağımı şaşırıyorum. Herkes sevilmeyi ve sevmeyi hak eder.
Sanırım hissizleşmeye başlıyorum. Büyümüyorum. Olgunlaşmıyorum. Bunlar bi eksik mi Elis? Çevremdeki insanlar bunu dile getiriyor çünkü. Ben içimdeki küçük çocuğun hep kalmasını istiyorum. Yetişkin olmak istemiyorum bir noktada bu düşünce beni geriyor ve korkutuyor. Çok fazla düşündüğüm için bu hissin gerçek mi değil mi olduğunu düşünüyorum. İnsanlara karşı da bu böyle. Bilmiyorum. Çok güzel günler geçirirken böyle olmak?
O kadar sinirliyim ki. Kimsenin içimde kopan fırtınadan haberi yok. Suskunum. Kritik bulduğum rahatsız olduğum hiçbir bir şeyi söyleyemiyorum. Ya da söylesem değişecek birşeyin olmayacağını bildiğimdendir belki bu. Saldım. Sinirim geçtiğinde çok büyük bi siktir etmişlik olacak üzerimde, korkarsam bundan korkarım. Çünkü benim umursamazlığım bazen beni bile cinnet geçirtiyor. Elis, cidden o duruma gelmek istemiyorum ne yapmalıyım?
durgun. olaysız. Elis bu duyguyu o kadar özlemişim ki. dertsiz tasasız. yani dünya telaşından bahsetmiyorum o bize zaten müstehak. şuan hissettiğim birçok duygu... o kadar yerinde ki. demek istediğim şey buydu. yanlış bi düşünce yanlış bi karar yok artık. dilimiz çok yandı. her şeyin hallolacağını hissediyordum ama böyle hissettireceğinden bir haberim doğrusu. hayatımda monotonluğu hiç bu kadar sevmemiştim.