#Μωάμεθ | Explore Tumblr Posts and Blogs

dangerousplacesblog · 1 year

Text

Αίγυπτος

Στα αρχαία Αιγυπτιακά κείμενα σπάνια γίνεται αναφορά σε αυτό που ονομάζουμε γάμο: συνήθως περιγράφεται ως μια μεταφορά της κοπέλας με την προίκα της από το πατρικό της, στο σπίτι του αρραβωνιαστικού, χωρίς να στερείται γραφικότητας ή ιεροτελεστικότητας. Πιθανώς ο μέλλων γαμπρός να προηγείτο της πομπής της νύφης και να περίμενε την άφιξή της. Ίσως να κατέγραφε τα στοιχεία τους, τα προσωπικά και περιουσιακά ένας διοικητικός υπάλληλος αν κρίνουμε από την ιδιαίτερη γραφειοκρατική αφοσίωση των Αιγυπτίων. Υποθετικό μπορεί να θεωρηθεί πως οι μελλόνυμφοι μαζί με τους συγγενείς τους, επισκέπτονταν το ναό του θεού της πολιτείας για προσφορά θυσίας και λήψη κάποιας ευλογίας.

Αρχαία Ελλάδα

Η γυναίκα στους Αρχαϊκούς χρόνους για να παντρευτεί έπρεπε να βρίσκεται στην εφηβική ηλικία. Αφού γνωστοποιείτο δημόσια η βούληση του πατέρα να παντρέψει την κόρη του, έρχονταν οι υποψήφιοι γαμπροί στο σπίτι της νύφης κομίζοντας δώρα στη νύφη και στον πατέρα της. Φιλοξενούνταν και συμμετείχαν σε γεύμα. Επρόκειτο για μια πρώτη φάση γνωριμίας και συναγωνισμού μεταξύ των υποψήφιων γαμπρών. Όταν ο πατέρας επέλεγε τον μελλοντικό γαμπρό του, ο τελευταίος έδιδε δώρα στον πεθερό του. Και ο πεθερός έδινε προίκα, τα ‘’μείλια’’. Πραγματοποιείτο ένα συμπόσιο πριν από τη μεταφορά της νύφης από το πατρικό της στο σπίτι του συζύγου της, συμπόσιο που ονομαζόταν ‘’ειλαπίνη’’. Η μεταφορά της νύφης στη νέα εστία της, γινόταν με άρμα και τιμητική συνοδεία, τουλάχιστον στις πλούσιες οικογένειες. Για τη μεταφορά της νύφης, επιλέγονταν ιδιαίτερα ευνοϊκές ημέρες του μήνα και ο Ησίοδος συμβουλεύει να γίνονται την τέταρτη αυτού.

Ισλάμ

Η αγαμία θεωρείται αμαρτία για το Ισλάμ.Σύμφωνα με τη νομική σχολή των Χαναφιτών, των Χανμπαλιτών και των Μαλικιτών ο γάμος είναι υποχρεωτικός. Η Σχολή των Μαλικτών θεωρεί υποχρεωτικό τον γάμο ακόμα κι αν ο σύζυγος δεν διαθέτει τα οικονομικά μέσα διατροφής της οικογένειάς του. Ο Μωάμεθ πιστεύει πως ο πιστός Μουσουλμάνος.Σύμφωνα με το Μουσουλμανικό δίκαιο είναι ο γάμος ένα συμβόλαιο πολιτικό ιδιωτικού δικαίου και όχι θρησκευτικό συμβόλαιο όπως στον Ιουδαϊσμό ή μυστήριο όπως στο Χριστιανισμό. Κατατάσσεται στα συμβόλαια ‘’tamlikat’’ δηλαδή σε εκείνα που χαρακτηρίζονται από την ανταλλαγή δικαιωμάτων. Η νομική διαδικασία της σύναψης του γάμου συνίσταται από την πρόταση γάμου, την αποδοχή της πρότασης αυτής στο όνομα του Αλλάχ, στην ύπαρξη μαρτύρων, και στον καθορισμό της προίκας. Οι ανήλικοι και οι ανίκανοι για δικαιοπραξία αντιπροσωπεύονται από τον κηδεμόνα τους. Όλες σχεδόν οι νομικές ισλαμικές σχολές αρνούνται το δικαίωμα στη γυναίκα να εκφράσει τη συγκατάβασή της έστω κι αν είναι ενήλικη ή ικανή για δικαιοπραξίες. Η πρόταση γάμου γίνεται γραπτά όχι όμως και η αποδοχή της. Την πρόταση γάμου την κάνει ο άνδρας ή και ο κηδεμόνας της γυναίκας: ο πατέρας, ή ο πατέρας του πατέρα, ο αδελφός του πατέρα, και ο αδελφός του παππού κατά σειρά. Αν η μέλλουσα νύφη είναι ορφανή, την κηδεμονία έχει ο καδής. Η πρόταση γάμου δηλώνεται με τα λόγια ‘’Σ’ έχω νυμφευθεί!’’ και ο κηδεμόνας της γυναίκας απαντά, ‘’Είμαι σύμφωνη!’’ Το γραπτό συμβόλαιο περιέχει το έγγραφο του γάμου με τα στοιχεία των νεονύμφων , την ημερομηνία οπότε έγινε η σύναψη, το συμβόλαιο για την προίκα την οποία πρέπει να δώσει ο άντρας στη γυναίκα καθώς και τυχόν άλλες υποχρεώσεις για δικαιώματα των συζύγων. Σε πολύ παραδοσιακές ισλαμικές χώρες συμπεριλαμβάνονται στο συμβόλαιο γάμου και στοιχεία για την ηθική ή ψυχική κατάσταση της γυναίκας όπως αν είναι παρθένα ή εάν έχει σεξουαλική ωριμότητα. Η πράξη του γάμου πρέπει να γίνεται ενώπιον δύο ή τριών μαρτύρων: ενηλίκων, ικανών προς καταλογισμό και οπωσδήποτε μουσουλμάνων. Ο Abu Hanifa δέχεται να υπάρχουν μάρτυρες και από τη θρησκευτική κοινότητα της γυναίκας, η οποία είναι Ιουδαία ή χριστιανή, αρκεί οι μάρτυρες να είναι τζιμίδες.

Οθωμανική Αυτοκρατορία

Ο αρχηγός της οικογένειας κρίνει πότε ο γιος του έχει έλθει σε ηλικία γάμου και ειδοποιεί τη γυναίκα του σχετικά, κι αυτή κάνει την εκλογή της βάσει των γνωριμιών της. Πιο συχνά τους μελλόνυμφους τους διάλεγαν με τη βοήθεια προξενητριών.Η μητέρα μαζί με τη μεσίτρια και κάποιες συγγενείς της ή γνωστές της πηγαίνει στο σπίτι της υποψήφιας νύφης για να κάνει τη γνωριμία μαζί της και με τη σειρά της η μητέρα της νύφης ζητάει πληροφορίες για τον υποψήφιο γαμπρό την κατάστασή του και τον πατέρα του. Το αναφέρει κι αυτή με τη σειρά της στον σύζυγό της κι αυτός αποφασίζει ανέκκλητα. Αν η υποψήφιες είναι περισσότερες τότε οι επισκέψεις είναι περισσότερες. Τελικά πατέρας και γιος αποφασίζουν. Ο πατέρας του νέου με συγγενείς ή φίλου μεταβαίνει κι αυτός στην κατοικία της μέλλουσας νύφης και συνομιλεί με τον πατέρα της για την τελική συμφωνία. Ο γαμπρός στέλνει δώρα στην γυναίκα του και το αγιρλίκ, τη συνεισφορά του στα έξοδα του γάμου. Μερικές ημέρες αργότερα υπογράφεται το σύμφωνο του γάμου (νικάχ) μπροστά στον ιμάμη. Η τελετή αυτή πραγματοποιείται στην κατοικία της μνηστής. Ο μέλλων πεθερός καταβάλλει το ποσό σαν παρακαταθήκη που θα παραμείνει στα χέρια της νέας συζύγου σε περίπτωση διαζυγίου. Τότε παρεμβαίνει ο Ιμάμης ο οποίος συντάσσει το συμφωνητικό του γάμου, καταχωρεί το ποσό της ρητρας και δέχεται τη συγκατάθεση, που την επαναλαμβάνει τρεις φορές ο νέος. Ο ιμάμης πηγαίνει στο χαρέμι όπου βρίσκεται περιστοιχισμένη από τους γονείς και τις φίλες της της κοινοποιεί το καθοριζόμενο και τελικά αποδεκτό, ποσό της ρήτρας, και την ρωτάει τρεις φορές αν δέχεται τον νέο για σύζυγό της. Ο ιμάμης επέστρεφε στο νέο μεταφέροντάς του τη συγκατάθεση της μνηστής του και ότι το συμφωνητικό είχε υπογραφεί. Από εκείνη τη στιγμή ο γάμος είχε ολοκληρωθεί.Σε κάποιες περιπτώσεις ο γάμος διαρκούσε μία εβδομάδα δίνοντας την ευκαιρία στις δύο οικογένειες να επιδείξουν τον πλούτο τους. Διάφορες τελετουργίες διεξάγονταν καθημερινά: την Τρίτη η αρραβωνιαστικιά έκανε το λουτρό της, την Τετάρτη το βράδυ η αρραβωνιαστικιά έβαφε με ένα χρυσό νόμισμα κόκκινα τα χέρια της για καλοτυχία συνοδεία χορών, τραγουδιών αντρών και γυναικών. Την Πέμπτη η νύφη παρουσιαζόταν με τα κοσμήματά της στις καλεσμένες που της έφερναν δώρα. Τότε έρχεται και ο αρραβωνιαστικός της για μια σύντομη πρώτη γνωριμία. Το ίδιο βράδυ δίνεται ένα πρώτο γεύμα με τη συμμετοχή αντρών και του ιμάμη, προσεύχεται από κοινού (νυχτερινή προσευχή) και ο γαμπρός αποχαιρετώντας τον ιμάμη, τον πατέρα και τον πεθερό του, οδηγείται από τις γυναίκες του σπιτιού στο δωμάτιο της αρραβωνιαστικιάς, όπου οι δυο τους μένουν μόνοι. Τότε η νύφη αφαιρεί τον φερετζέ της. Την Παρασκευή δίνονται χωριστά γαμήλια γεύματα για άνδρες (στο σελαμλίκι) και γυναίκες (στο χαρέμι) χωρίς η σύζυγος να εμφανιστεί σε αυτά. Τη Δευτέρα δίνεται ένα γεύμα από τους γονείς του συζύγου στους συμπεθέρους και τους φίλους της οικογένειας.

Ο γάμος των νεκρών

Σε πολλές ιστορικές περιόδους και πολιτισμούς απαντάται το φαινόμενο ένας νεκρός να συνοδεύεται από έναν νεκρό του άλλου φύλου, κυρίως αν ο πρώτος είναι άνδρας ο δεύτερος να είναι γ��ναίκα: ο ανύπαντρος νεκρός θεωρείται μια ιδιαίτερη ‘’επικίνδυνη’’ για τον κόσμο των ζωντανών, ομάδα νεκρών. Προκειμένου να εξευμενιστεί και να γίνει πιο ευτυχής εκεί που θα είναι, συντροφεύεται στην ταφή του με κάτι άψυχο εν είδη νυμφίου ή νύμφης: (μπανανιά για του άντρες ή σπαθί για τις γυναίκες στους Σεγκίτι-κάστας των Τελούγκου) ή με μια ανύπαντρη πεθαμένη (Κίνα) ή σκοτώνανε τη κοπέλα για να ακολουθήσει τον νεκρό στον τάφο (μια φυλή του Τρανσβάαλ). Αν πάλι ένας άντρας και μια γυναίκα συζούν, αλλά πεθάνει ο ένας από τους δυο χωρίς να έχουν προλάβει να παντρευτούν, τότε πραγματοποιείται ένας εικονικός γάμος μεταξύ τους: μια κοπέλα ντυμένη νύφη ακολουθεί το νέο στην τελευταία κατοικία του κρατώντας δυο στεφάνια που το ένα το ρίχνει πάνω στο λείψανο και το άλλο το κρατάει η ίδια. (κάστα Μαντράς Ινδιών, μεσαιωνική Γερμανία)

#greek history #greek tumblr #history #ellinika #aesthetic #art #black art

2 notes · View notes

eclecticstarlightblogger · 2 days

Text

Η Λιβύη αποσύρεται από την τριμερή ομάδα του Μαγκρέμπ

Ο Υπουργός Εξωτερικών, Αφρικανικής Συνεργασίας και Μαροκινών στο Εξωτερικό, Νάσερ Μπουρίτα, δέχθηκε χθες, Τρίτη στην πρωτεύουσα του Μαρόκου, τον απεσταλμένο του Προέδρου του Προεδρικού Συμβουλίου της Λιβύης, Σάμι Μενφί, που μετέφερε γραπτό μήνυμα προς την Αυτού Μεγαλειότητα Βασιλιά Μωάμεθ ΣΤ’, από τον Πρόεδρο του Προεδρικού Συμβουλίου της Λιβύης, Μοχάμεντ Γιούνες Μενφί. Ο Επιτετραμμένος της…

View On WordPress

0 notes

thoughtfullyblogger · 2 days

Text

Η Λιβύη αποσύρεται από την τριμερή ομάδα του Μαγκρέμπ

View On WordPress

0 notes

greekblogs · 2 days

Text

Η Λιβύη αποσύρεται από την τριμερή ομάδα του Μαγκρέμπ

View On WordPress

0 notes

skandaladiaplokidiafthora · 2 days

Text

Η Λιβύη αποσύρεται από την τριμερή ομάδα του Μαγκρέμπ

View On WordPress

0 notes

alexpolisonline · 3 months

Text

0 notes

shamsaddinmegalommatis · 4 months

Text

Σουννίτες και Σιίτες: στη ρίζα της διαφοράς, του Κοσμά Μεγαλομμάτη

Σουννίτες και Σιίτες: στη ρίζα της διαφοράς, του Κοσμά Μεγαλομμάτη – Εποπτεία 119, Ιανουάριος 1987, σελ. 29-37

Sunnis and Shiites: at the root of the dispute, by Cosmas Megalommatis: Epopteia (‘Overview’) 119, January 1987, p. 29-37

Сунниты и шииты: в основе спора, (автор:) Кузьма Мегаломматис: Эпоптея («Обзор») 119, январь 1987 г., с. 29-37

===============

Σχόλιο

(σχετικά με την ηλεκτρονική αναδημοσίευση του αρχικά προ 36 ετών δημοσιευμένου άρθρου μου) 21 Δεκεμβρίου 2023

Αναδημοσιεύοντας στο Ιντερνέτ αυτό το κείμενο, το οποίο έγραψα περαστικός από την Αθήνα τον Οκτώβριο ή τον Νοέμβριο του 1986, ασφαλώς και εντυπωσιάζομαι. Πριν από 36 χρόνια, είχα ήδη ολοκληρώσει πέντε-έξι χρόνια μεταπτυχιακών σπουδών (σε Παρίσι. Λονδίνο και Βρυξέλλες) ειδικευόμενος σε ασσυριολογία, αιγυπτιολογία, χιττιτολογία, ιρανολογία, μυστηριακές θρησκείες της Ύστερης Αρχαιότητας, Γνώση, Μανιχεϊσμό, θρησκευτικό συγκρητισμό, και καταγωγή των Χριστιανισμών. Είχα ήδη συμπληρώσει τρία χρόνια έρευνας σε Ανατολική Τουρκία, Συρία, Ισραήλ, Ιράκ, Ιορδανία, Κουβέιτ, και Ιράν, ετοιμάζοντας την διδακτορική διατριβή μου στην (Δυτικ��) Γερμανία. Και είχα ��όλις αρχίζει να μελετώ το Ισλάμ, Ισλαμική Ιστορία, ισλαμικές επιστήμες, τέχνες, σοφία και μυστικισμό, ξεκινώντας με μαθήματα στη Σχολή (Μεντρέσα) Σουχάντα του Αγιατολλάχ Γιάχγυα Αλαμέχ Νουρί (σχετικά: https://www.bbc.com/persian/iran/story/2008/01/080119_mf_nouri; σε φαρσί).

Όταν λοιπόν έγραψα αυτό το άρθρο, είχα παύσει να είμαι χριστιανός ορθόδοξος και ήμουν άθρησκος πολίτης της Ελλάδας (επισήμως – αυτό αναφερόταν στην ταυτότητά μου). Είχα αρχίσει να εξοικειώνμαι με το Ισλάμ ως λαϊκή θρησκεία και καθημερινή ζωή, δοξασίες και λατρεία, είχα αρχίσει να αντιλαμβάνομαι το χάος που χωρίζει από την ιστορική αλήθεια και τους δυτικούς ισλαμολόγους και τους μουσουλμάνους θεολόγους, και είχα αρχίσει να καταλαβαίνω το πόσο πολυδιάστατο ιστορικό θέμα είναι το Ισλάμ. Αλλά σε καμμία περίπτωση τότε δεν θα πίστευα ότι μόλις έξι χρόνια μετά την συγγραφή του εν λόγω άρθρου εκ μέρους μου θα αποδεχόμουν το Ισλάμ και θα γινόμουν μουσουλμάνος. Μάλλον θα γελούσα, αν κάποιος μου έλεγε τότε κάτι τέτοιο, έτσι προφητεύοντας το μέλλον.

Εκείνη η περίοδος χαρακτηρίστηκε από την τάση μου να πάρω ίσες αποστάσεις από τα πάντα, ώστε να εξουδετερώσω ξένες επιδράσεις επάνω μου και να δω την ιστορική εξέλιξη αντικειμενικά και ψυχρά, ή μάλλον (για να είμαι ακριβής) ζεστά, δηλαδή αγαπώντας το αντικείμενο της έρευνας και της μελέτης μου. Έτσι, απόλυτα εκτιμωντας το βάρος της ιστορικής παράδοσης της Ανατολής (δηλαδή Μεσοποταμία, Αίγυπτος, Ανατολία, Χαναάν, και Ιράν), το οποίο πέρασε μέσα στο τότε κυοφορούμενο Ισλάμ, κατάφερα να διακρίνω και να επισημάνω την ουσία των καταστάσεων και περιστάσεων που προκλήθηκαν γύρω αποό τον προφήτη Μωάμεθ - κάτι το οποίο κανένας δυτικός ισλαμολόγος και κανένας μουσουλμάνος θεολόγος δεν μπόρεσε να εντοπίσει: όταν γύρω από τον ετοιμοθάνατο Μωάμεθ δύο ομάδες πιστών συγκρούονταν για το ποιον θα ακολουθούσαν, 4000 χρόνια σουμεριακής, ακκαδικής, ασσυροβαβυλωνιακής και ιρανικής ιστορίας, παράδοσης, κληρονομιάς, αυτοκρατορικού ουνιβερσαλισμού, και εσχατολογικών προσδοκιών βάρυναν πάνω στις καρδιές και τα μυαλά τους, χωρίς εκείνοι να το αντιλαμβάνονται.

Είμαι λοιπόν σήμερα στα 67 μου πολύ χαρούμενος βλέποντας ότι στα 30 μου, με λίγο Ταμπαρί και λιγώτερο Τερμεζί, είχα καταφέρει να γράψω την επάνω αριστερά παράγραφο της σελίδας 31, η οποία αρχίζει με τις λέξεις: "το περίπλοκο της όλης υπόθεσης". Σήμερα, μουσουλμάνος και όχι άθρησκος, όχι μόνον δεν θα άλλαζα ούτε μία λέξη στην παράγραφο αυτή, αλλά επιπλέον θα έλεγα ότι η παρατήρηση αυτή αποτελεί την μόνη δυνατή βάση αντίληψης, κατανόησης και αποτιμησης του Ισλάμ και της εν γένει κυοφορίας και γέννησής του. Όλα τα άλλα όλων των μουσουλμάνων θεολόγων, αφελών μέσα στην αμορφωσιά και την επιπολαιότητά τους, και όλων των δυτικών ισλαμολόγων, δηλητηριασμένων μέσα στο αντι-χριστιανικό, αντι-ισλαμικό και αντι-θεϊκό μίσος τους, είναι απλώς παιδαριώδη και ασυνάρτητα. Μη βιαστείτε να νομίσετε ότι στην παράγραφο αυτή θα βρείτε όλη την Αλήθεια! Όμως σίγουρα θα βρείτε τους παράλληλους δρόμους τους οποίους πρέπει να βαδίσετε για να φθάσετε.

Υπάρχουν δύο μικρά τυπογραφικά λάθη (τότε τα κείμενα παραδίδονταν ως απλά χειρόγραφα και εύκολα ένα νεοελληνικό υ συγχέεται με ένα ν, σε επισεσυρμένη γραφή, όταν ο γράφων είναι μάλιστα βιαστικός. Όταν μάλιστα η επιμέλεια κειμένου γίνετα�� από άτομο που δεν κατέχει το θέμα, τότε ένα μικρό λάθος διπλασιάζεται. Οι δύο τελευταίες λέξεις στην πρώτη γραμμή της δεξιάς στήλης στην τελευταία σελίδα πρέπει να αναγνωσθούν ως: «των Χαουαρίτζ». Προφανώς, ο επιμελητής κειμένου, αφού διάβασε το όνομα ως «Χαοναρίτζ» (η σειρά «αουα» θα φάνηκε ως κάτι το πολύ ξενικό για ένα Νεοέλληνα), το εξέλαβε ως όνομα άνδρα, ενώ είναι όνομα ομάδας: οι Χαουαρίτζ (Khawarij ή Kharijites/ الخوارج).

Σήμερα, 36 χρόνια μετά, παρά τον αναγκαστικό συγχρωτισμό με μουσουλμάνους (εντός του πλαισίου της παγκοσμιοποίησης) και παρά τις ηυξημένες σχέσεις της Ελλάδας με αρκετά μουσουλμανικά κράτη, η μεροληπτική και τυφλή Ελλάδα των αμόρφωτων ψευτο-πανεπιστημιακών και των άξεστων δήθεν γεωπολιτικών αναλυτών που ξερνάνε απόβλητα και παραλογισμούς στις τηλεοράσεις, στα ραδιόφωνα και στο Ιντερνέτ, η κατάσταση δεν έχει σε τίποτα αλλάξει. Η λέξη «Χαουαρίτζ» φέρνει ελάχιστα αποτελέσματα σε μία online search, και φυσικά δεν υπάρχει καν λήμμα στην ελληνική Wikipedia παρά το γεγονός ότι τα αντίστοιχα λήμματα είναι μεγάλα (Hâricîler/Хариджиты/哈里吉派/خوارج) όπως άλλωστε πρέπει.

------------------------

Comment

(about the online republication of my article, which was originally published before 36 years) 21 December 2023

Republishing on the Internet this text, which I wrote when passing from Athens in October or November 1986, I am certainly impressed. 36 years ago, I had already completed five or six years of postgraduate studies (in Paris, London and Brussels) specializing in Assyriology, Egyptology, Hittitology, Iranology, Late Antiquity mystery religions, Gnosticism, Manichaeism, religious syncretism, and the origins of Christianity. I had already completed three years of research in Eastern Turkey, Syria, Israel, Iraq, Jordan, Kuwait, and Iran while preparing my PhD thesis in (West) Germany. I had just begun to study Islam, Islamic history, Islamic sciences, arts, wisdom & mysticism, starting at the Madrasah Shuhada of Ayatollah Yahya Alameh Nouri (https://www.bbc.com/persian/iran/story/2008/01/080119_mf_nouri; in Farsi).

So, when I wrote this article, I had ceased to be an Orthodox Christian and I was an 'irreligious' Greek citizen (officially; it was mentioned on my identity card). I had started to familiarize myself with Islam at the level of popular religion and daily life, belief and cult; I had begun to perceive the chaos that separates the historical truth from the Western Islamologists and from the Muslim theologians; in addition, I had commenced to fathom what a multidimensional historical subject Islam is. But in no way would I then have thought that just six years after writing the article in question I would accept Islam and become a Muslim. I would have probably laughed if someone had said something like that to me at the time, thus foreseeing the future.

That period was characterized by my inclination to take equal distances from everything, in order to neutralize external influences on me and to see the historical development objectively and 'coldly' (or rather, to put it better, 'warmly'; namely expressing deep love for the object of my research and study). Consequently, comprehensively appreciating the weight of the historical tradition of the Orient (i.e., Mesopotamia, Egypt, Anatolia, Canaan, and Iran), which was introduced into the then-embryonic Islam, I was able to discern and comprehend the essence of all the situations and the circumstances, which arose around the prophet Muhammad - something that no Western Islamologist and no Muslim theologian managed to detect: when around the dying Muhammad two groups of believers clashed over who to follow, 4000 years of Sumerian, Akkadian, Assyrian-Babylonian and Iranian history, tradition, heritage, imperial universalism, and eschatological expectations weighed upon their hearts and minds, without them understanding it.

So, today at 67, I am very happy to see that, when I was 30, having little knowledge of Tabari and even less of al-Tirmidhi, I managed to write a text like that of the top left paragraph of page 31, which begins with the words: "the complexity of the whole affair". Today, being a Muslim and not an irreligious man, not only would I not change a single word in this paragraph, but I would also say that this observation is the only possible foundation for the accurate perception, comprehension and evaluation of Islam, and of the entire process of its inception and emergence. All the rest, said or written by either the Muslim theologians, who are gullible in their ignorance and frivolity, or the Western Islamologists, who are poisoned in their anti-Christian, anti-Islamic and anti-Godly hatred, is just childish and nonsensical. Do not come fast to the conclusion that in this paragraph you will find the entire Truth! All the same, you will definitely find the parallel roads that you have to walk in order to get there.

There are two small typographical errors (at the time, the texts were submitted as manuscripts, and a Modern Greek -u can be easily confused with a -n, in cursive writing, particularly when the author writes fast. When the editing of the text is done by a person, who does not know the subject, then a small error is doubled. The last two words on the first line of the right-hand column on the last page should be read as: "of the Khawarij". Apparently the copy editor, having absolutely misread the name as "Khaonarij" (the sequence "awa" being apparently too alien for a Modern Greek), considered it as the name of a man, whereas it is that of a group: the Khawarij (Khawarij or Kharijites/ الخوارج).

Today, 36 years later, despite the forced acculturation (within the globalization context) and in spite of Greece's increased relations with several Muslim states, the biased and blind Greek state infested with uneducated pseudo-academics and uncouth, fake geopolitical analysts, who spew rubbish and nonsense on TV channels, radio programs, and on the web, the situation has not changed at all. The word " Khawarij", written in Greek, brings up very few results in an online search, and of course, there is not even an entry in the Greek Wikipedia despite the fact that the respective entries are as long (Hâricîler/Хариджиты/哈里吉派/خوارج) as they should be.

----------------------------

Комментарий

(об онлайн-переиздании моей статьи, первоначально опубликованной до 36 лет) 21 декабря 2023 г.

Перепечатывая в Интернете этот текст, который я написал, проезжая из Афин в октябре или ноябре 1986 года, я, конечно, впечатлен. 36 лет назад я уже закончил пять или шесть лет аспирантуры (в Париже, Лондоне и Брюсселе) по ассириологии, египтологии, хеттитологии, иранологии, мистическим религиям поздней античности, гностицизму, манихейству, религиозному синкретизму и истокам христианства. Я уже провел три года исследований в Восточной Турции, Сирии, Израиле, Ираке, Иордании, Кувейте и Иране, одновременно готовя докторскую диссертацию в (Западной) Германии. Я только начал изучать ислам, исламскую историю, исламские науки, искусство, мудрость и мистицизм, начиная с медресе Шухада аятоллы Яхья Аламе Нури (https://www.bbc.com/persian/iran/story/2008/01). /080119_mf_nouri; на фарси).

Итак, когда я писал эту статью, я перестал быть православным христианином и был «нерелигиозным» гражданином Греции (официально это было указано в моем удостоверении личности). Я начал знакомиться с исламом на уровне популярной религии и повседневной жизни, верований и культов; Я начал осознавать хаос, который отделяет историческую правду от западных исламологов и мусульманских богословов; кроме того, я начал понимать, каким многомерным историческим субъектом является ислам. Но ни в коем случае я бы тогда не мог подумать, что всего через шесть лет после написания рассматриваемой статьи я приму ислам и стану мусульманином. Я бы, наверное, рассмеялся, если бы кто-то сказал мне тогда что-то подобное, предвидя таким образом будущее.

Этот период характеризовался моей склонностью отходить от всего на равной дистанции, чтобы нейтрализовать внешние воздействия на меня и видеть историческое развитие объективно и «холодно» (или, лучше сказать, «тепло», а именно выражая глубокую любовь для объекта моего исследования и изучения). Таким образом, всесторонне оценивая вес исторической традиции Востока (т. е. Месопотамии, Египта, Анатолии, Ханаана и Ирана), которая была внедрена в тогда еще зарождающийся ислам, я смог различить и понять суть всех ситуации и обстоятельства, возникшие вокруг пророка Мухаммеда - то, что не удалось обнаружить ни одному западному исламологу и ни одному мусульманскому богослову: когда вокруг умирающего Мухаммеда две группы верующих спорили о том, кому следовать, 4000 лет шумерской, аккадской, ассирийско-вавилонской и иранской истории, традиций, наследия, имперского универсализма и эсхатологических ожиданий легли бременем на их сердца и умы, хотя они этого и не поняли.

Итак, сегодня, когда мне 67 лет, я очень рад это видеть, когда мне было 30, имея мало знаний о Табари и еще меньше об ат-Тирмизи, мне удалось написать текст, подобный верхнему левому абзацу страницы 31, который начинается со слов: «сложность всего дела». Сегодня, будучи мусульманином, а не нерелигиозным человеком, я не только не изменил бы ни одного слова в этом абзаце, но и сказал бы, что это наблюдение является единственно возможным основанием для правильного восприятия, понимания и оценки Ислама, а также всего процесса его зарождения и возникновения. Все остальное, сказанное или написанное либо легковерными в своем невежестве и легкомыслии мусульманскими богословами, либо западными исламологами, отравленными своей антихристианской, антиисламской и антибожественной ненавистью, - это просто ребячество и бессмысленно. Не приходите сразу к выводу, что в этом абзаце вы найдете всю Истину! Тем не менее, вы обязательно найдете параллельные дороги, по которым придется пройти, чтобы туда попасть.

Есть две небольшие опечатки (в то время тексты были представлены в виде рукописей, а новогреческое -u можно легко спутать с -n при рукописном письме, особенно когда автор пишет быстро. Когда редактирование текста делается человеком, который не знает тему текста, тогда небольшая ошибка удваивается. Последние два слова в первой строке правой колонки на последней странице следует читать как: «Хариджитов». Судя по всему, редактор, совершенно неправильно прочитав имя как «Ха��наридж» (последовательность «а-у-а», по-видимому, слишком чужда новогреческому языку), посчитал его именем человека, тогда как это имя группы: хариджитов (хаваридж или хариджитов/الخوارج).

Сегодня, 36 лет спустя, несмотря на насильственную аккультурацию (в контексте глобализации) и несмотря на расширение отношений Греции с несколькими мусульманскими государствами, предвзятое и слепое греческое государство, кишащее необразованными псевдоакадемистами и неотесанными, фальшивыми геополитическими аналитиками, которые извергают чушь на телеканалах, радиопрограммах и в сети, ситуация ничуть не изменилась. Слово «Хаваридж», написанное на греческом языке, дает очень мало результатов при онлайн-поиске, и, конечно, его нет даже в греческой Википедии, несмотря на то, что соответствующие записи такие длинные (Hâricîler/Хариджиты/ 哈里吉派/خوارج), какими они должны быть.

====================

========================

Κατεβάστε το άρθρο σε PDF / Download the article in PDF / Скачать статью в формате PDF:

#Shia #Sunni #Sunnis #Shiites #Early Islam #Ισλάμ #Πρώιμο Ισλάμ #Σουνίτες #Σιίτες #Αλί ιμπν Αμπί Τάλεμπ

0 notes

romios-gr · 11 months

Text

https://youtu.be/7gneS-9xAyU Είναι το ερώτημα που έχουμε όλοι μας, γιατί ο Θεός δεν έσωσε τη Βασιλεύουσα και το μέγα Μοναστήρι, την Αγιά Σοφιά από τα χέρια των βέβηλων Οθωμανών και του Μωάμεθ του Β'; Ακούστε τι αποκαλύπτει ο γέροντας Μάξιμος Ιβηρίτης γιατί σύμφωνα με το σχέδιο του Θεού, όσο σκληρό και εάν μας φαίνεται, έπρεπε η Πόλη να πέσει στα χέρια των Τούρκων, διαφορετικά... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/giati-o-theos-den-esose-tin-vasileyoysa-kai-tin-agia-sofia-gerontas-maximos-iviritis/

#Ομιλίες #ΑγιάΣοφιά #ΆγιονΌρος #Αγιορείτεςμοναχοί #ερωτήσεις #Κωνσταντινούπολη #ΜνήμηἉλώσεωςτῆςΚωνσταντινουπόλεως #ορθοδοξηομιλία #Πνευματικέςομιλίες

1 note · View note

isidoros1983 · 11 months

Text

Σήμερα 29 Μαϊου είναι η επέτειος της άλωσης της της Κωνσταντινούπολης της πρωτεύουσας της Ρωμαϊκής (Βυζαντινής) αυτοκρατορίας το έτος 1453 από τους Οθωμανούς Τούρκους του σουλτάνου Μωάμεθ Β' του Πορθητή. Η χιλιόχρονη αυτοκρατορία των χριστιανών ελληνόφωνων Ρωμαίων είχε φτάσει στο τέλος της για να δώσει την θέση της στην Ιστορία στο γένος των υπόδουλων Ελλήνων που θα περίμεναν 400 χρόνια μέχρι κερδίσουν με την επανάσταση την ελευθερία τους το 1821. Η πτώση της Κωνσταντινούπολης σηματοδότησε την έναρξη της Τουρκοκρατίας στην Ελλάδα αλλά συνέβαλε στην αναγέννηση του πολιτισμού στην Ιταλία, την Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο μέσω των αποικιών τους. Ότι όμορφο και ωφέλιμο υπάρχει στο σημερινό κόσμο μας είναι δημιούργημα ή εξέλιξη αυτών των Ελλήνων.

ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ ΤΗΣ ΑΛΏΣΕΩΣ :

Μνήσθητι Κύριε Κωνσταντίνου του θεοφιλεστάτου Βασιλέως των Ρωμαίων και των συν αυτώ αναιρεθέντων εν τη Βασιλίδι των πόλεων κατά την Άλωσιν! Δίκασον, Κύριε, τους αδικούντας ημάς, πολέμησον τους πολεμούντας ημάς. Απόδος ημίν, Κύριε, την Βασιλεύουσαν Πόλιν, ην τη χειρί Σου παρέθετο. Ο εν βασιλεύσιν Απόστολός Σου. Ὁ βάθει σοφίας φιλανθρώπως πάντα οἰκονομῶν, καί τό συμφέρων πᾶσιν ἀπονέμων μόνε Δημιουργέ, ἀνάπαυσον Κύριε τήν ψυχήν τοῦ δούλου σου Κωνσταντίνου, πιστοῦ Βασιλέα καί Αὐτοκράτορα Ρωμαίων καί τῶν σύν αὐτῷ πεσόντων κατά τήν Ἂλωσην τῆς Βασιλίδος τῶν Πόλεων. Ἐν σοί γάρ τήν ἐλπίδα ἀνέθεντο, τῷ Ποιητῇ και Πλάστῃ και Θεῷ ἡμῶν.

1 note · View note

orthodoxiaonline · 11 months

Text

Με τη φράση αυτή ο Άγγλος βυζαντινολόγος Στίβεν Ράνσιμαν περιγράφει την κατάληψη της Πόλης από τους Οθωμανούς, τις εκτεταμένες λεηλασίες και την πανηγυρική είσοδο του Μωάμεθ του Πορθητή στην Αγία Σοφία το βράδυ της άλωσης, όπου, «αναβάς επί της Αγίας Τραπέζης», ευχαρίστησε τον Αλλάχ. Οι αιτίες της ... https://orthodoxia.online/orthodoxia-news/stis-29-maiou-1453-enas-politismos-sarothike-ametaklita/?feed_id=35103&_unique_id=64745315ea244

0 notes

grexitdrachmaendebt · 1 year

Text

Ποια ήταν η σχέση του Μεγάλου Ναπολέοντα με την Ελλάδα;

20.03.2023 11:05

Η σχέση του Βοναπάρτη με τους Κομνηνούς – Στεφανόπουλους της Μάνης – Τι γράφει ο William Leake στο έργο του «Travel in the Morea» για τους Στεφανόπουλους της Μάνης – Ο φιλελληνισμός του Βοναπάρτη – Το σπίτι στην Ιεράπετρα όπου έμενε (;) ο Μέγας Ναπολέων το 1798

Στις 10/8/2019 είχαμε γράψει ένα άρθρο με τίτλο «Είχε ο Μέγας Ναπολέων ‘’ελληνικές ρίζες’’»; Τα στοιχεία που είχαμε τότε στη διάθεσή μας και που προέρχονταν από το βιβλίο του σπουδαίου Δικαίου Βαγιακάκου «ΟΙ ΜΑΝΙΑΤΑΙ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ Α’ ΟΙ ΜΑΝΙΑΤΑΙ ΤΗΣ ΚΟΡΣΙΚΗΣ» (1970) και το πόνημα του Σαμοθρακίτη Ν.Β. Φαρδύ «ΥΛΗ ΚΑΙ ΣΚΑΡΙΦΗΜΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ ΕΝ ΚΟΡΣΙΚΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΠΟΙΚΙΑΣ», Α’ Έκδοση 1888, ΑΝΑΤΥΠΩΣΗ 2007, έδειχναν ότι πιθανότατα ο Ναπολέων δεν είχε «ελληνικές ρίζες».

Τον Νοέμβριο του 2021 ο Δημοσθένης Δαββέτας παρουσίασε ένα βιβλίο με τίτλο «Είχε ελληνικές ρίζες ο Μ. Ναπολέων;» στο οποίο παραθέτει καινούργια στοιχεία που συνηγορούν όχι μόνο στην ελληνική, μανιάτικη συγκεκριμένα καταγωγή του Ναπολέοντα, αλλά και στις ρίζες του από την οικογένεια των αυτοκρατόρων Κομνηνών του Βυζαντίου. Ανάμεσά τους, ενδιαφέρουσα είναι η αναφορά στη διαμονή του στην Ιεράπετρα της Κρήτης το 1798. Εκεί όπως θα δούμε όχι απλά υπάρχει το σπίτι στο οποίο φιλοξενήθηκε (; Ο Βοναπάρτης) αλλά έχει αποκατασταθεί από τον Δήμο της πόλης.

Οι Κομνηνοί και οι Στεφανόπουλοι της Μάνης

Στις 15 Αυγούστου 1461 οι Τούρκοι κατέλαβαν την Τραπεζούντα. Ο Μωάμεθ Β’ ζήτησε από τον αυτοκράτορά της Δαβίδ Κομνηνό να έρθει με την οικογένειά του στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί ο Μωάμεθ ζήτησε από τον Δαβίδ και την οικογένειά του ν’ αλλαξοπιστήσουν για να τους χαρίσει τη ζωή.

Ο Δαβίδ αρνήθηκε και ο Μωάμεθ σκότωσε αυτόν και τα παιδιά του εκτός από ένα, τον Νικηφόρο που κατάφερε με κάποιον άγνωστο τρόπο να ξεφύγει. Η πανέμορφη σύζυγος του Δαβίδ Ελένη έζησε για λίγα χρόνια στο χαρέμι αλλά τελικά πέθανε από τη λύπη της. Ο Νικηφόρος Κομνηνός περιπλανήθηκε σε διάφορα μέρη και τελικά κατέληξε στη Μάνη όπου επέλεξε να εγκατασταθεί. Οι σκληροτράχηλοι και αδούλωτοι Μανιάτες γοήτευσαν τον Νικηφόρο ο οποίος είχε πάντα στο μυαλό του να συνεχίσει τον αγώνα εναντίον των Τούρκων. Αλλά και οι ίδιοι οι Μανιάτες εκτίμησαν ιδιαίτερα τον Βυζαντινό άρχοντα ο οποίος στέριωσε στον τόπο τους.

Ο Νικηφόρος παντρεύτηκε την Ελένη Λασβούρη, κόρη του πρόκριτου της Μάνης Πέτρου Λασβούρη. Υπάρχει μάλιστα το αποδεικτικό έγγραφο του γάμου τους στη Μάνη. Όπως υπάρχει και το έγγραφο βάπτισης του γιου τους στον οποίο έδωσε το όνομα Αλέξιος Ζ’ (Αλέξιος Ε’ ήταν ο ξάδελφό�� του και Αλέξιος ΣΤ’ ήταν ο αδελφός του). Στον Νικηφόρο Κομνηνό απονεμήθηκε ο τίτλος του Πρωτογέροντα.

Αυτός ήταν ο γενάρχης των Κομνηνών της Μάνης. Ο Αλέξιος Ζ’ και ο γιος του Στέφανος διακρίθηκαν σε μάχες κατά των Τούρκων. Το 1545 ο Στέφανος αντιμετώπισε με μεγάλη επιτυχία τους Τούρκους στη Θάλασσα. Τότε ο αδελφός του Κωνσταντίνος Α’ για να τον τιμήσει, άλλαξε το επώνυμό του και έγινε Στεφανόπουλος (=ο Στέφανος από την Πόλη, Stefano-poli). Έτσι οι Κομνηνοί της Μάνης, λέγονταν πλέον Στεφανόπουλοι.

Το 1672, ο Κωνσταντίνος Δ’ Στεφανόπουλος παντρεύτηκε μια κοπέλα προκαλώντας τη ζήλια της άλλης μεγάλης οικογένειας της Μάνης, των Γιατραίων ή Γιατράνων. Οι Στεφανόπουλοι φοβούμενοι ότι οι Γιατράνοι θα τους κατέδιδαν στους Τούρκους έφυγαν για τη Σικελία. Εκεί υπήρχε εμπόλεμη κατάσταση και πήγαν στη Γένοβα, για να βρουν τελικά καταφύγιο στην Κορσική.

Στην Κορσική έζησαν ως Στεφανόπουλοι ώσπου ένας από αυτούς, ο Κωνσταντίνος ενημέρωσε το γιο του Δημήτριο για την καταγωγή τους από τους Κομνηνούς παρουσιάζοντάς του τα σχετικά τεκμήρια. Τον συμβούλευσε όμως να μην αποκαλύψει ποτέ την πραγματική τους ταυτότητα. Ο Δημήτριος όμως αφού συγκέντρωσε και άλλα στοιχεία, τα παρουσίασε στον Γάλλο βασιλιά Λουδοβίκο ΙΣΤ’. Αυτός εξέτασε τα σχετικά έγγραφα και συμπέρανε ότι ήταν γνήσια. Έτσι ο Δημήτριος Στεφανόπουλος έλαβε τις «les letters patentes» (επιβεβαιωτικές επιστολές) και έγινε εκ νέου πρίγκιπας Κομνηνός απολαμβάνοντας αμέσως όλα τα προνόμια της βασιλικής Αυλής. Ο πρίγκιπας Δημήτριος Κομνηνός βοήθησε τον Μέγα Ναπολέοντα να μπει στη στρατιωτική σχολή και ήταν κηδεμόνας του όταν αυτός φοιτούσε εκεί.

Ο Ναπολέοντας αποκαλούσε τον Δημήτριο «θείο». Ο Μανιάτης πρίγκιπας ίδρυσε το «L’ Hotel de la Langue Grecque» που αποτελούσε προπομπό της Φιλικής Εταιρείας. Σε ηλικία 15 ετών ο Ναπολέοντας έγραψε ένα δοκίμιο για τη σπαρτιατική αγωγή των νεαρών Μανιατών και το έστειλε στον αρμόδιο Γάλλο υπουργό έτσι ώστε να εκπαιδεύονται με ανάλογο τρόπο και οι Γάλλοι στρατιώτες.

Οι Καλόμεροι και ο Μέγας Ναπολέων

Είναι αναμφισβήτητο ότι ο Μέγας Ναπολέων ήταν επηρεασμένος από τον Δημήτριο Κομνηνό και έτρεφε βαθιά αγάπη για την Ελλάδα. Πώς όμως έχει διαδοθεί η άποψη ότι είχε ελληνική καταγωγή; Με βάση τα ντοκουμέντα της Άννας Κομνηνής, της δούκισσας Ντ’ Αμπραντές, του Υπουργού της Γαλλίας στη Βενετία Henin, του ερευνητή Λ. Κωνσταντινίδη, αλλά και το αρχείο της οικογένειας Στεφανόπουλων-Κομνηνών, όταν ο Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος-Κομνηνός βρέθηκε επικεφαλής της ελληνικής κοινότητας στην Κορσική το 1676 είχε μαζί του και τα παιδιά του. Ένα από αυτά ονομαζόταν Καλόμερος.

Διάσημη ποιήτρια της εποχής της, η Ντελφίν ντε Ζιραντέν (1804-1855) βραβεύθηκε μόλις 25 ετών από τη Γαλλική Ακαδημία. Με έντονο ενδιαφέρον για την Ελλάδα, που το είχε επιδείξει πολλές φορές, όταν οργανώθηκε στο Παρίσι μια μεγάλη συγκέντρωση του φιλελληνικού κομιτάτου τον Αύγουστο του 1825, η Ντε Ζιραντέν, όχι μόνο συγκέντρωσε μόνη της το σεβαστό ποσό των 3.000 φράγκων, αλλά απήγγειλε και η ίδια τον «Έρανο», ένα ποίημα το οποίο αργότερα τύπωσε σε φυλλάδιο και τα έσοδα τα διέθεσε για τον ίδιο σκοπό.

Ο Καλόμερος στάλθηκε από τον πατέρα του σε μία εμπιστευτική αποστολή στον μεγάλο δούκα της Τοσκάνης, Κοσμά Μέδικο Γ’. Όταν τελείωσε η αποστολή του Καλόμερου έπρεπε να επιστρέψει στην Κορσική. Όμως τότε πέθανε ο πατέρας του και αποφάσισε να μείνει κοντά στον μεγάλο δούκα στην Τοσκάνη. Μετά από χρόνια ένας απόγονος του Καλόμερου αποφάσισε σύμφωνα με τις πηγές που αναφέραμε παραπάνω να επιστρέψει στην Κορσική. Ήταν ο Charles, που παντρεύτηκε τη Laetitia Ramolino. Το ζευγάρι απόκτησε 8 παιδιά ένα από τα οποία ήταν ο Μέγας Ναπολέων που γεννήθηκε το 1769. Το επώνυμο Καλόμερος μετα��ράζεται στα ιταλικά ως Buonoparte. Ως «Καλημέρης» απαντά αυτό το επώνυμο ακόμα και σήμερα στη Μάνη.

Άλλα στοιχεία που συνηγορούν στην ελληνική καταγωγή του Μεγάλου Ναπολέοντα

Το 1804-1807 κι ενώ ο Ναπολέων βρισκόταν στο απόγειο της δόξας του, ο William Leake στο βιβλίο του «Travel in the Morea» (δημοσιεύθηκε το 1830) γράφει ότι στο Οίτυλο της Μάνης υπήρχαν άτομα με το επώνυμο Στεφανόπουλος που διακήρυτταν τη συγγένειά τους μ’ αυτόν και επιβεβαίωναν ότι η οικογένεια του προερχόταν από την Τοσκάνη όπου ο πρόγονος του Βοναπάρτη άλλαξε το επώνυμο του.

Επίσης ο Μέγας Ναπολέων διατηρούσε αλληλογραφία με τον Ρήγα Φεραίο, ζήτησε από τον Κοραή να του μεταφράσει έργα του Στράβωνα, από τους συμβούλους του «θείου» του Στεφανόπουλου -Κομνηνού να προετοιμάσουν την Ελληνική Επανάσταση ξεκινώντας από τη Μάνη κ.ά. Δύο μήνες πριν το ξέσπασμα της Ελληνικής Επανάστασης κι ενώ ήταν φυλακισμένος στην Αγία Ελένη, είπε στον στρατιωτικό Las Cases: «Ήθελα πάντα να απελευθερώσω την Ελλάδα από τους Τούρκους».

Όπως γράφει ο ίδιος ο Ναπολέων στα «Απομνημονεύματά» του («Memorial») η δούκισσα Ντ’ Αμπραντές (Λορ Στεφανοπούλου Κομνηνού) σύζυγος του στρατηγού Junot, δεξιού χεριού του Βοναπάρτη, έκανε πολλά έξοδα, σπαταλώντας χρήματα από τα κρατικά ταμεία. Τα αρνητικά σχόλια έφτασαν και στον Ναπολέοντα που την κάλεσε για εξηγήσεις. Η δούκισσα που όπως αναφέραμε έγραψε επίσης για την ελληνική καταγωγή του Βοναπάρτη, όχι μόνο δεν δέχτηκε τις συμβουλές του, αλλά τον μάλωσε σαν να ήταν μικρό παιδί κάτι που έδειχνε μεγάλη οικειότητα μεταξύ τους.

Τέλος κατά τη στιγμή της στέψης του σε αυτοκράτορα, ο Ναπολέων δεν άφησε τον Πάπα να τον στέψει. Του πήρε από τα χέρια το στέμμα και το φόρεσε. Αυτό δείχνει όχι μόνο τη διάσταση και τον διαχωρισμό του γαλλικού κράτους και της Εκκλησίας ,αλλά και ίσως ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών με την παπική Εκκλησία που είχε εξαναγκάσει τους Στεφανόπουλους-Κομνηνούς να δεχτούν σχεδόν ταπεινωτικούς όρους.

To σπίτι στην Ιεράπετρα στο οποίο διανυκτέρευσε ο Ναπολέων Βοναπάρτης

Ο Ναπολέων και η Ιεράπετρα

Ο Δημοσθένης Δαββέτας αναφέρει ότι ο Ναπολέων στην εκστρατεία του στην Αίγυπτο κρύφτηκε για λίγο στην Ιεράπετρα για να μην τον συλλάβει ο αγγλικός στόλος. Αναζητήσαμε περισσότερα στοιχεία για το γεγονός αυτό και βρήκαμε τα ακόλουθα. Σύμφωνα με την παράδοση που υπάρχει στην όμορφη πόλη του Λασιθίου ενώ ο γαλλικός στόλος με 35.000 άνδρες ήταν αρόδο (έξω από το λιμάνι) ο Ναπολέοντας συνοδευόμενος από πέντε ναύτες κατέπλευσε με λέμβο στην πόλη. Ήταν το βράδυ της 26ης Ιουνίου 1798. Συνάντησε τον άρχοντα της πόλης Ανδρέα Περουλιό και ζήτησε νερό για τα πλοία του.

Ο Περουλιός τους έδειξε ένα πηγάδι για να πάρουν πόσιμο νερό. Ο Ναπολέων χωρίς να αποκαλύψει την ταυτότητα του έκανε βόλτα στα Βιγλιά. Ο φιλόξενος Περουλιός τον κάλεσε σπίτι του για να τον κεράσει ρακή και παξιμάδια και του πρότεινε να κοιμηθεί εκεί κάτι που δέχτηκε ο Ναπολέων, αφού έδωσε εντολή στους ναύτες του να φύγουν και να έρθουν να τον πάρουν για να γυρίσει στον στόλο πριν το ξημέρωμα. Όταν ο Περουλιός πήγε το μεσημέρι της επόμενης μέρας να δει τι γίνεται ο φιλοξενούμενος του, βρήκε το δωμάτιο άδειο και ένα σημείωμα κάτω από το μαξιλάρι. πήρε το σημείωμα και το έδωσε στους γαλλομαθείς της πόλης να το μεταφράσουν.

Το σημείωμα έγραφε: «Αν θέλετε να μάθετε ποιος ήταν ο ξένος σας, μάθετε ότι είμαι ο Ναπολέων Βοναπάρτης». Υπάρχουν όμως αρκετοί Ιεραπετρίτες που αμφισβητούν ότι ήταν ο Μέγας Ναπολέων αυτός που διανυκτέρευσε στην Ιεράπετρα αλλά κάποιος Γάλλος αξιωματικός. Πάντως το 2021 ολοκληρώθηκε η συντήρηση και αποκατάσταση του «Σπιτιού του Ναπολέοντα» με σκοπό να λειτουργήσει ως ένας μικρός, εκθεσιακός χώρος επισκέψιμος για το κοινό. Στον Ιερό Ναό Παναγίας Φανερωμένης στις Άνω Αρχάνες Ηρακλείου, υπάρχει το τηλεσκόπιο του Ναπολέοντα που άφησε ο Γάλλος στην Ιεράπετρα και το πρόσφεραν οι Ιεραπετρίτες στους Ηρακλειώτες κατά την επανάσταση του 1897.

Πάντως ακόμα και αν ο Μέγας Ναπολέων διανυκτέρευσε στην Ιεράπετρα δεν τεκμηριώνεται από αυτό το γεγονός, η ελληνική καταγωγή του, η οποία εξακολουθεί να απασχολεί ιστορικούς και εξερευνητές…

Πηγές: ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΔΑΒΒΕΤΑΣ, «Είχε ελληνικές ρίζες ο Μ. Ναπολέων;», Εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ, 2021

planet-radio.gr (για τα σχετικά με το «Σπίτι του Ναπολέοντα», στοιχεία)

0 notes