#Italiaanse film

[twafordizzy]

Marcello Mastroianni had heimwee naar de toekomst

Marcello Mastroianni met die andere grootheid van de Italiaanse cinema: Sophia Loren; bron beeld: giornalearmonia.it Een kleinood is het het: Ik herinner mij van de Italiaanse acteur Marcello Mastroianni (1924-1996). Mastroianni was decennia-lang het mannelijke gezicht van de bloeiende Italiaanse film. Het boekje is een verzameling quotes uit een documentaire die de Portugese cineaste Anna Maria…

View On WordPress

#20-ste en 21-ste eeuws #acteur #Anna Maria Tatò #cineaste #documentaire #inspiratiebronnen #Italia #Italiaanse film #leven #mannelijk gezicht #Michel Simenon #Portugees #Proust #publiciteitsschuw #taalbeheersing #talentvol verteller #welbespraakt #werk

[euroadventure]

Olbia - Livorno - Tirrenia - Seravezza

Maandag 2 t/m woensdag 4 mei

Om half zeven gaat mijn wekker al. Ik moet pas om half negen bij de boot zijn en ik sta er ongeveer pal naast geparkeerd, maar ik moet eigenlijk nog gauw naar een supermarkt om wat eten te halen. Ik kom rond half acht aan in Livorno en voor ik de boot af ben, ben ik hoogstwaarschijnlijk te laat bij de supermarkt. De supermarkten op Sardinië waren tot maximaal 20.00uur geopend en daar ga ik voor de zekerheid ook maar van uit in Livorno.

Ik ontbijt nog wel op mijn gemakje voor ik naar de supermarkt rijd en ben ook weer op tijd bij de boot om te boarden. Hoe chaotisch het was bij het boarden in Spanje, zo relaxed gaat het hier.

Wanneer ik aan boord ben ga ik eerst op het bovendek zitten in de zon, ondanks het mooie uitzicht, wordt het door de zon té warm voor mij.

Na een uurtje besluit ik naar binnen te gaan. Onder het genot van een cappuccino zoek ik een plekje bij het raam en klap mijn laptop open. Ik heb tijdens deze tocht alle tijd om mijn foto's op mijn laptop te zetten en uit te zoeken. Van de foto's op Sardinië maak ik gelijk een soort film. Hij is aan het einde van de middag bijna klaar 😀💪🏻.

Twee Italiaanse koppels zitten vlak naast mij en we raken met elkaar in gesprek. Het is eigenlijk best grappig dat zonder dat je elkaar goed verstaat (zij spraken geen Engels) je elkaar toch wel min of meer begrijpt. Ik laat ze zien wat ik van plan ben. Ze reageren heel enthousiast en vinden het tegelijkertijd super spannend en stoer 😊. Aan het einde van de reis wensen ze mij vooral veel plezier en geluk toe.

Ik zoek in Livorno naar een overnachtingsplek op een parkeerplaats die goed staat aangeschreven. Er staan nog een paar campers tussen luxe auto's en huizen. Een goede buurt zo te zien, dus dat geeft mij een gerust gevoel. Ik ga op tijd slapen aangezien ik morgen nog genoeg te regelen heb in verband met de fietsendrager.

Ik heb heerlijk rustig geslapen en na mijn ontbijt pak ik alles in. Ik bel ondertussen met mijn reisverzekering, de enige die ik nog niet had gesproken, en ze hebben gelukkig goed nieuws! Ik krijg de kosten voor reparatie van de fietsendrager of, wanneer reparatie niet meer mogelijk is, een nieuwe fietsendrager vergoed.

Nu eerst op zoek naar een garage... uiteindelijk vind ik een 'carrosserie'. Ik vertel ze mijn verhaal en gelukkig hebben ze iemand in dienst die Engels verstaat en kan spreken. Ze bekijken de drager en denken dat ik er voorlopig nog wel mee kan rijden zonder dat ie opeens van mijn trekhaak afklettert. Gelukkig! Laten repareren heeft weinig zin zeggen ze, als het al lukt kost het dermate veel dat een nieuwe fietsendrager uiteindelijk veiliger danwel mogelijk goedkoper zal zijn.

De verzekeraar had gevraagd of ik dit door de garage op papier wilde laten zetten, maar dat weigeren ze. De jongen die mij helpt zegt niet bevoegd te zijn en lijkt zijn vingers er niet aan te willen branden. Hoe ik het ook probeer ik krijg ze er niet van overtuigd. Hij vertelt dat ze in Italië anders werken en daar moet ik het meedoen...tja 🤷‍♀️...kan ze niet dwingen natuurlijk, maar wat nu? Ik bel de verzekeraar weer en gelukkig begrijpen ze het. Ik hoef nu enkel een offerte op te vragen voor een nieuwe fietsendrager bij een bedrijf in Nederland, want enkel de prijs in Nederland geldt als maatstaf voor de uitkering (in Italië is ie bijna € 200,- duurder).

Uiteindelijk plof ik neer bij een Mcdonalds waar ze wifi hebben én koffie en ga aan de slag met zoeken naar een fietsendrager die een bedrijf ook naar Italië wilt opsturen. Ik voel, ondanks de extra grote tayrips die de garage nog rondom de fietsendrager heeft gebonden, me niet veilig genoeg om met deze drager nog vier maanden rond te toeren.

De leverancier waar ik hem eerder heb gekocht blijjt hem niet naar Italië te willen leveren...en naar veel gezoek bel ik uiteindelijk met de fabrikant zelf. Zij helpen mij zo goed als mogelijk en weten een bedrijf in Limburg, Heuts, die voor dezelfde prijs levert en mogelijk naar Italië kan verschepen.

Ik bel met de klantenservice van Heuts en deze aardige meneer helpt mij supergoed! Hij regelt alles voor me en voor maar twee tientjes wordt hij binnen 5 werkdagen naar een locatie in Italië verstuurd. Ik spring een gat in de lucht, wat fijn💪🏻🥳!  Ik zoek naar een camping waar ik begin volgende week zou kunnen zijn en waar het mogelijk is om een pakket naar op te sturen. In San Gimignano vind ik een camping die mij ook hierbij helpt. Pfff, wat een dag, maar wat ben ik blij zeg! Ik kan weer plannen maken voor de komende dagen 😀.

Ik besluit om eerst naar een camping in de buurt te rijden. Hier kan ik lekker douchen, een was draaien en vlakbij naar het strand.

Van het strand komt uiteindelijk vandaag niets meer, morgen dan maar!

De volgende ochtend maak ik een plan voor de komende dagen. Ik wil niet in een keer naar de camping in San Gimignano rijden, want dan mis ik de mooie plaatsen Lucca en Florence, maar om nog een week enkel in steden rond te lopen is ook niks voor mij.

Ik stippel een route uit via het Geopark 'Apuan Alpes', ten noordwesten van Lucca. Hier kan ik mooi wandelen in de bergen en er zijn een heleboel watervallen te vinden 😀. Ik probeer de route zo simpel en kort mogelijk te houden met de fietsendrager in deze staat, maar omdat de mensen van de garage mij gerustgesteld hebben durf ik er in ieder geval weer iets meer mee te ondernemen dan voorheen 😊.

Het is nog heerlijk strandweer en dus ga ik eerst nog een paar uur naar strand voor ik noordwaarts rijd. Zoiezo is het eind van de middag veel lekkerder om te rijden dan op het warmste moment van de dag.

Ik mag mijn auto zo lang laten staan als ik wil vertelt de campingeugenaar. Dat is superfijn en kan ik op het gemakje naar het strand. Ik loop eerst een stuk over het strand voor ik ergens ga liggen. Luisterend naar podcasts kom ik heerlijk tot rust.

Eind van de middag heb ik mijn spullen weer ingepakt en ben ik klaar om te vertrekken. Ik zeg de aardige mensen op de camping gedag en rijd zo een anderhalf uur verder naar het plaatsje Seravezza.

Seravezza ligt aan het begin van een wandelroute naar vijf watervallen, tenminste daar kom ik bij toeval achter wanneer ik nog gauw voor sluitingstijd de tourist information binnenloop. De meneer daar neemt alle tijd voor me en geeft mij superveel informatie over alles wat ik hier kan doen.

Helaas is de weersverwachting iets minder positief, daar was ik nou net vergeten naar te kijken toen ik deze kant opreed 🙈. Gelukkig lijkt het weer donderdag nog enigzins mee te vallen, pas in de middag gaat het miezeren. Vrijdag wordt heel slecht, maar zaterdag komt de zon weer. Ik denk eraan om in ieder geval tot en met zaterdag hier te blijven.

De camperplaats die ik gevonden heb, is een grote verlichte parkeerplaats waar ik volgens de tourist information veilig kan staan. Er staat nog een Duitse camperaar wanneer ik arriveer. Uiteindelijk eet ik nog lekker buiten mijn avondeten op, want de temperatuur is vanavond nog heerlijk 😊.

[ronnydeschepper]

55 jaar geleden: Franco Zeffirelli's "Romeo and Juliet"

Op 4 maart 1968 ging in Londen, in aanwezigheid van de koninklijke familie, Romeo and Juliet in première, een Brits-Italiaanse film geregisseerd en deels geschreven door Franco Zeffirelli, met in de hoofdrollen Leonard Whiting en Olivia Hussey. De film werd de volgende dag op grote schaal uitgebracht in het Verenigd Koninkrijk. Maar hij werd pas uitgebracht op 8 oktober 1968 in de Verenigde…

View On WordPress

#franco zeffirelli #Laurence Olivier #Leonard Whiting #Olivia Hussey #Paul McCartney

[modernfilmcanon]

Cannes 2023 - Dispatch 7

Mes amis du cinéma,

De Marché du Film is afgelopen en dat betekent dat het langzaam weer wat rustiger wordt in Cannes. De eerste prijzen van bijprogramma’s zijn uitgereikt (de Grote Prijs van de Semaine de la Critique is gewonnen door de Maleisische debuutfilm TIGER STRIPES) en we werken gestaag naar de grote prijsuitreiking van zaterdagavond toe, als juryvoorzitter Ruben Östlund bekend zal maken wie dit jaar de Gouden Palm mee naar huis neemt.

Dinsdagavond– op het moment dat andere leden van team Lumière naar films van Man Ray zaten te kijken met muziek van Jim Jarmusch: een hoogtepunt van dit festival, aldus artistiek directeur DD – schoof uw dienaar aan voor de wereldpremière van KUBI (Cannes Première: 11/20), de nieuwe Takeshi Kitano. De 76-jarige Japanner beloofde na afloop van de voorstelling terug te komen met een betere film. Het is hem geraden, want deze zotte samoeraifilm – zeg maar een Japanse lachfilm met veel onthoofdingen, dubbelgangers en harakiri-kolder – was geen hoogvlieger.

Ik ga al jaren naar Cannes en Berlijn met één vaste regel: als er een Iraanse film in de line-up zit, ga ik daar naartoe. En dat betaalde zich woensdag opnieuw uit. TERRESTRIAL VERSES (Un Certain Regard: 16/20) van Ali Asgari & Alireza Khatami is een reeks vignetten (telkens vanuit één vaste camerapositie gefilmd) over de absurditeit van het dagelijks leven in Iran, en dan met name de soms tot wanhoop drijvende interacties van gewone burgers met overheidsbureaucraten of andere mensen in een autoriteitspositie. Of je nu je zoon een westerse naam wil geven, een schoolkostuum voor je dochter gaat kopen, een rijbewijs wil aanvragen, of een vergunning om een film te maken: op al die momenten krijg je te maken met de lange arm van het Iraanse regime.

De Zuid-Koreaanse debuutfilm HOPELESS (Un Certain Regard: 11/20) is het soort ultragewelddadige, sadistische misdaadfilm dat we al veel te vaak uit Zuid-Korea hebben gezien. De film volgt een 17-jarige jongen in Myeongan City die droomt van een beter leven in Nederland (kennelijk had hij nog niks over Mia & Dion of de toeslagenaffaire gelezen), maar zich met een leven in de Mean Streets van Myeongan zal moeten behelpen.

Uw dienaar had daarna nog een ticket voor CROWRA (Un Certain Regard) van João Salaviza & Renée Nader Messora, een soort etnografisch docudrama over de inheemse Krahô-gemeenschap in Brazilië. De Man met de Hamer bleek ook een ticket te hebben en dus deed ik een tukje. Een 20-punts oordeel blijft achterwege, ik kan u wel vertellen dat het een soort soort etnografisch docudrama over de inheemse Krahô-gemeenschap in Brazilië is, en daarmee weet u waarschijnlijk toch al meer over deze film dan voor het lezen van deze dispatch.

Na een rode curry bij een Thais restaurant dat vooral bewees dat Google en Tripadvisor recensies volstrekt niet serieus te nemen zijn, was het tijd voor RAPITO (Competition: 12/20): een ouderwets kostuumdrama van de Italiaanse veteraanregisseur Marco Bellocchio (83 alweer). RAPITO vertelt het tamelijk ongelooflijke, maar op historische feiten gebaseerde verhaal van de ontvoering van een zevenjarige joodse jongen in 1858 in Bologna, in opdracht van Paus Pius IX. Omdat de jongen in het geniep door een huishoudster is gedoopt, schrijft de pauselijke wet voor dat de jongen katholiek moet worden opgevoed, en dus wordt de jongen ontvoerd naar het Vaticaan. Het budget schoot helaas tekort om het Rome van 1858 echt overtuigend tot leven te roepen en Paolo Pierobon is ronduit bespottelijk in zijn rol van Paus Pius IX (maar misschien is dat dan wel weer historisch accuraat). Toch was ik bij momenten echt mee, zij het dat dat meer de verdienste van de pompeuze, tot orkaansterke aanzwellende score van Fabio Massimo Capogrosso was, dan van de film zelf.

Al met al geen bijster inspirerende filmdag. Op weg naar huis passeerden we restaurant Su & Shi en die naam paste dan weer naadloos bij de kwaliteit van het filmaanbod van vandaag.

A bientot,

Mark

Ook gezien door team Lumière:

Asteroid City – Wes Anderson (Competition)

Return to Reason – Man Ray (Cannes Classics)

Carmen – Carlos Saura (Cinema de la Plage)

La Fille de Son Père – Erwan Le Duc (Semaine de la Critique)

Kadib Abyad – Asmae el Moudir (Un Certain Regard)

[atevegter]

2888 KomKom

Gisteren keek ik naar de film Tony Arzenta (Big Guns), een Italiaanse maffiafilm uit 1973 met Alain Delon als Tony. Tony heeft de maffia verlaten. Zijn vrouw wil hun zoontje naar school brengen, maar haar Mini start niet. Zoontje haalt de sleutels van papa’s auto en op het moment dat ze die start, ontploft de auto voor de ogen van Tony die boven voor het raam staat. Dan begint de film: Tony neemt…

View On WordPress

#ate vegter #autorijden #column #dagboek #Monnickendam #My Drive Connect #oplader #tijd #TomTom #Volvo

[levisgeekstuff]

Daredevil: Born Again

Eén van de meest legendarische comicbookruns ooit is ongetwijfeld die van Frank Miller op Daredevil. Dankzij het destijds vernieuwende invoeren van film-noir invloeden in zijn comics, wist Miller van een B-figuur als Daredevil één van de meest succesvolle reeksen van Marvel te maken.

Helaas verscheen op enkele losse deeltjes in de reeksen Marvel Special en Marvel Superhelden van Juniorpress nauwelijks iets van deze fantastische Daredevil run in het Nederlands.

Wedergeboorte

De opvolger van deze run verscheen in de Verenigde Staten een paar jaar later. Daredevil: Born Again. Frank Miller nam hier enkel het schrijfwerk voor zich. Het tekenwerk liet hij over aan de geweldige David Mazzucchelli, met wie hij later ook nog Batman: Year One zou maken.

In Daredevil: Born Again (of Daredevil: Wedergeboorte) drijft aartsvijand Kingpin Matt Mordock tot het randje van de waanzin door allerlei manipulaties. Het verhaal levert een geweldige duistere psychologische thriller op. En jawel, deze schopte het wél tot een mooie Nederlandse vertaling. In 1988 kreeg het verhaal een plek in Marvel Superhelden 36 en 37 van Juniorpress:

In een vlog van Bammerdebam verklapt toenmalig Juniorpress vertaler Ger Apeldoorn (Gé Apeldé) dat deze comics met Daredevil helaas voor geen meter verkochten. Geen wonder dus dat er niet meer van verschenen is. De 2 deeltjes van Superhelden met het Daredevil: Reborn werden door JP wel nog gebundeld als omnibus:

Nona Arte

Het verhaal verscheen zelfs nóg een keer in het Nederlands. Uitgeverij Juniorpress was de rechten op Marvel intussen al enkele jaren kwijt en ook opvolger Z-Press was er inmiddels alweer mee gestopt. In 2011 waagde Italiaanse uitgever Nona Arte zich nog eens aan enkele Marveltitels in Nederland en België. Naast recenter materiaal zoals New Avengers en Marvel Zombies, brachten ze ook een nieuwe versie van Daredevil: Wedergeboorte op de markt. Dit keer als fraaie trade paperback:

#review #Juniorpress #Nona Arte #Frank Miller #daredevil

[midlifeinla]

25 maart middag

Nog een stukje Hollywood geschiedenis en weerom net als Carney's in een omgebouwde treinwagon. Deze keer Shangai Express stijl.

Het laatste gedeelte is afgeschermd. Voor de wagon is er nog een cocktailbar. De bar hangt vol met foto's uit de gouden jaren. Sterren uit de zwartwitfilms.

Ik eet een avocadotoast met gebakken ei.

Je voelt dat de zaak respect heeft voor zijn geschiedenis. Je merkt het in kleine details. Een glas in bamboestok vorm, bamboehout print op de papieren rietjes, stoffen servietten en eetstokjes in een hoesje met naam van het restaurant. De toiletten ademen oud-Hollywood uit, een soort van bohemien chique met Oosterse tint, glazen vloeibare zeephouder met metalen pompje en daarin zeep met een Aziatisch geurtje. Heeft het iets van kersenbloesem of Hinoki? Het cliënteel bestaat uit een hipper soort toeristen die ik ook merkte toen ik het Hollyhock-huis bezocht. Één van de Frank Lloyd Wright-huizen hier in Hollywood.

Je kan het voor 7 dollar bezoeken, mét gratis parking, op Hollywood Boulevard. De straat die nu zelf amper nog iets van de grootsheid van weleer heeft. Waar Tattoo-shops naast Escaperooms en wassenbeeldmusea die je enkel bezoekt omdat de beelden zo hillarisch slecht zijn. Enkele pareltjes overleven nog omwille van steun van het grote geld: El Capitan - een filmpaleis in neo-Spaans-koloniale stijl met orgel (Nu eigendom van Disney). Ghirardelli's, het oorspronkelijk ijssalon van wat nu een groot ijsimperium is, het Roosevelt-hotel, waar de eerste Oscars werden gehouden en een vrijmetselaarstempel die nu dienst doet als studio voor de talkshow van Jimmy Kimmel.

Er tegenover kan je Graumann's Chinese Theater vinden. Met de befaamde hand- en voetafdrukken. Daarnaast nog het ondertussen gemuttileerde Dolby Theater in wat nu een half lege en ontzielde shoppingmall is. Het project was slachtoffer van de emancipatiebeweging van de zwarte community. Vroeger was het in de vorm van het Babylon uit Intolerance, maar omdat D.W. Griffith ook Birth of a Nation maakte, mét verheerlijking van de Klansmen, zijn de gigantische stenen Olifanten en nepantieke zuilen bedekt.

Wat het ene met het andere te maken heeft, is me niet echt duidelijk. Misschien is Griffith helemaal gecanceled.

Het oorspronkelijk decor verwijst ook naar de Italiaanse decorbouwers die na het ontstaan van de massaspektakel film uitweken naar de States. Het erfgoed van een andere minderheid is er dan maar slachtoffer van.

Nu is het geheel zwart en wit in een slap afkooksel van de Art Deco stijl.

Wat ook nog overblijft is boekenhandel Larry Edmunds, en Musso & Frank, een ander iconisch restaurant. In een zijstraat heb je nog Miceli's met de zingende Italiaanse obers.

Maar dat is het wat op Hollywood Boulevard.

Tenzij je naar de andere kant van de autostrade verkast.

Waar dus op een heuvel, in een park, het Unesco-erfgoed van Frank Lloyd Wright staat.

Je mag enkel binnen met stoffen beschermers rond je schoenen. Het huis is een op mensenmaat gemaakt gesamtkunstwerk.

Elke hoek elk kantje is een meesterwerk.

Ik moet opletten om geen Stendhal-syndroom op te lopen. Fuck, dit is echt niet gewoon. Als ik buitenkom zie ik in het verlengde van de door Wright ontworpen straatlantaarns nog majestueus op de heuvel er tegenover het Ennis-huis staan. Dat huis is in volle restauratie en zal wellicht ook binnen enkele jaren te bezoeken zijn.

Die avond lees ik nog op het internet dat Hollywood Boulevard vanaf 2024 aangepakt wordt. Het plan is om het terug het cachet van vroeger te geven. De straat wordt meer en meer een wandelboulevard met plaats voor kiosken met winkeltjes en terassen. Een Rambla voor L.A.

[jurjenkvanderhoek]

KRABBÉ OVERWINT OPGELEGDE BEPERKING

Gewend aan reizen om daardoor geïnspireerd te worden, landschappen ver weg en dichtbij. Verwend zijn eigenlijk om in de wereld beelden te mogen en kunnen ontdekken, in gedachten of bij schets te bewaren en thuis deze herinneringen uit te werken. Dat stopt opeens en hij valt uit zijn ritme van schilderen en van leven. Hij is uit zijn doen. Op het toneel en voor de film kan de veelzijdige kunstenaar als acteur in een rol onderduiken, niet zichzelf zijn maar de ander. Thuis in het atelier is Jeroen Krabbé nooit de ander, heeft alleen met zijn gedachten van het eigen doen en laten te stellen. Door dat vervelende virus echter, dat de wereld stil zet en het leven op de kop, is hij werkelijk teruggeworpen op zichzelf. Hij kan niet meer stiekem vanaf een script leven of zich verschuilen in filmische zoektochten naar collega’s in de kunst. Eenzaam en alleen zit hij er, fysiek afgesloten van de buitenwereld. Daar gaat dit verhaal over dat is ingegeven door het lezen en bekijken van de uitgave “Stilte, mijn atelier in lockdown”. Die van bovenaf opgelegde beperking steekt en wringt, het schuurt het vermogen te creëren.

Hoe zal de Italiaanse schilder Giorgio Morandi dat ervaren hebben, denk ik bij het bladeren door de uitgave en het lezen van de teksten daarin. Morandi legde zichzelf een quarantaine op, kwam zelden de deur uit en ging al helemaal niet op reis. Hij had genoeg aan en nam genoegen met de beschermde omgeving van zijn atelier. Daar was zijn inspiratie voorhanden in de schappen vol verzamelde potten, borden en vazen. Hij schilderde vrijwel alleen stillevens met over het algemeen dezelfde potjes, bordjes en vaasjes. Steeds opnieuw van een andere kant of met gewijzigd invallend licht. Door die beperktheid echter is zijn werk wel tot grote hoogte in kwaliteit en uitstraling gekomen, wereldberoemd. Maar Jeroen Krabbé ervaart de beperking als een handicap. Hij moet zijn vleugels kunnen uitstrekken om de wereld te verkennen, en daaruit inspiratie opdoen om de werken te maken die hij voorheen deed.

Bij jezelf zijn maar wel weg kunnen is een ander ding dan op jezelf zijn en nergens naartoe mogen. De opgelegde gebondenheid, de voorgeschreven beknotting weegt zwaarder dan een zelf in alle vrijheid opgedragen begrenzing. Krabbé werkt alleen op zichzelf in zijn atelier maar kan uitvliegen wanneer hij wil, met anderen spreken en overleggen zonder maat. Maar nu het niet anders kan en de deur gesloten moet blijven voelt het als een dwangbuis, een keurslijf en dat werkt nooit prettig, in geen enkel geval. In deze inperking beseft Krabbé des te beter de essentie van het leven. Want wat moet hij nu? Hij loopt stuk, maar raapt toch vol goede moed zijn delen bij elkaar.

Hij begint opnieuw op oude eerder door hem beschilderde doeken. Zijn vroegere gedachten krijgen een nieuwe betekenis. Hij recyclet als het ware zijn eigen kunst. Noodgedwongen, want in de lockdown kan Krabbé geen nieuwe doeken aanschaffen want alles zit immers op slot. Gelukkig heeft hij nog een voorraad door hemzelf afgekeurde doeken. Hij likt zijn wonden en gaat min of meer opgewekt door. Want eigenlijk betekent de lockdown dus een nieuw begin, een geluk bij een ongeluk. Zijn toets wordt losser, het verhaal gaat dieper. Raakt de kern van zijn wezen op dat moment. Ik zie de man in zijn werkplaats, veelal met lege doeken op statische ezels. De doeken smeken erom beschildert te worden lijkt het wel. De sfeer is geladen, want de zin is opeens verdwenen. Nieuwe moed moet in stilte worden gevonden. Gaandeweg wordt het grijze bestaan ingekleurd. Krijgen de doeken kleur, wordt de spanning doorbroken. Want je kunt wel bij de pakken blijven neerzetten, maar daar schiet geen mens iets mee op.

In de beperking, wanneer deze eenmaal is geaccepteerd als kwade noodzaak, vindt Krabbé voldoende vrijheid om in de kunst bij zichzelf te blijven. Op zelf onderzoek te gaan en te ontdekken wat de betekenis van deze periode voor zijn werk kan zijn. Hij kan en durft meer van zichzelf te laten zien, de beteugelde schilderijen hebben diepgang. In werkelijkheid een dubbele laag, want geschilderd over oude doeken. En in sommige composities is die geschiedenis en zijn die gedachten van toen nog zichtbaar in de schildering van nu. Maar ook in de abstractie is er een gelaagdheid. Krabbé schildert nog wel met een realistische toets, maar met een expressionistische ondertoon. Zijn werken komen dichter bij de mens, het ik, want de invloeden van buitenaf zijn verdwenen. Hier en nu kan hij zichzelf zijn. Voordien zou hem dat nooit gelukt zijn, maar in de lockdown moet hij wel wil hij verder en voort. In de stilte van het atelier en zijn omgeving kan hij bij zichzelf blijven, dat moet wel want er is niets anders. Het atelier is zijn landschap, de natuur van dat leven, de essentie van dit zijn.

Voor de uitgave, de catalogus bij de tentoonstelling in Museum de Fundatie, is zoon Jasper met vader Jeroen in gesprek gegaan. Zij delen de smart. Beide zijn mensenmensen, altijd onder de mensen. Het leven wordt bepaald door de ander, want de kunst is voor de massa. De zoektocht naar bepaalde kunstenaars moet uitgedragen. De gescripte rolprenten moeten de filmzalen in. De eigen communicatie, de pr, dient mensen te trekken. Het ego verdient applaus. Dus laten ze zich zien daar waar mensen zijn of toegang toe hebben. In het bevragen van zoon tot vader komt naar voren dat beide het er moeilijk mee hebben. Het is lastig zo niet onwerkbaar om in de verplichte stilte, de gedwongen afzondering, tot een toppunt te geraken. Maar niets is minder waar blijkt uit de afgedrukte werken in het boek. Het zijn veelzeggende composities waarvan de beelden zich afspelen binnen de muren van het atelier. Dat is zijn omgeving, door de kier van de deur kan hij nog de buitenwereld beschouwen maar dat is het dan.

De mannen hebben het over hun kunst in het algemeen, maar in het bijzonder over wat nog werkbaar is tijdens de lockdown. Het is een wonderlijke gave, dat schilderen in de kunst, want ondanks dat Krabbé niet meer weet wat hij moet en zal doen, komt hij tot emotioneel werk. We zien de man die het niet meer zo denkt te zien zitten in zijn atelier. Zeulend met, kijkend naar en voortdurend met een penseel in de hand. Wie is die figuur. Is het Krabbé zelf of is het zijn alter ego, de figurant in de film die "mijn atelier in lockdown” heet. Met dit werk doorbreekt hij zijn eigen stilte. Het kon weleens een breekpunt in zijn oeuvre zijn. Met de beperkte middelen en nauwelijks onderwerp komt hij tot een veelzeggende productie. Zoals Morandi zich door eigen toedoen liet beperken tot steeds dezelfde stillevens in een ander licht te zetten, zo heeft Krabbé zich moeten laten beperken tot de attributen in zijn atelier. Daarmee maakte hij stillevens, experimenteerde hij met vorm en kleur, lichtval en schaduwwerking.

Het boek is een document van een periode in veelzeggende beelden. Een documentaire met stille momenten, het ondergaan van een beperking. Maar je daar bovenuit werken met het enige wat voorhanden is als beeldend kunstenaar. Jouw gedachten vorm geven in verf op doek. De beperking heeft Krabbé goede dingen gebracht, zijn uitingen ogen wel opgeruimd en geven beeld aan op welke manier beperkt onbeperkt kan werken. Het portret dat zoon Jasper van zijn vader Jeroen maakte schetst het beeld van de man die volgens mij aan het begin van zijn opsluiting staat. Hij is zichtbaar verbolgen en overdenkt het doel en wat nog mogelijk is. De ernst is moedeloosheid. Maar eenmaal aan het werk komt de kleur in het leven terug. Daar getuigen de platen in het boek van. De magie van kunst.

Jeroen Krabbé. Stilte. Mijn atelier in Lockdown. Teksten Ralph Keuning en Jasper Krabbé. Fotografie Annemarieke van Drimmelen. Waanders Uitgevers / Museum de Fundatie, 2021.

#jeroen krabbé #jasper krabbé #ralph keuning #waanders uitgevers #museum de fundatie #tentoonstelling #schilderijen #lockdown

[peterpijls1965]

Het was een bijzondere dag

Ik was niet vaak genoeg in Italië om me een goed beeld te vormen van de mensen daar, maar de Itakken die ik kende in Belgisch en Nederlands-Limburg stalen mijn hart.

Ze kunnen goed koken, vroeger waren ze niet zelden mijnwerker of 's zomers hadden ze een zelfgemaakte ijssalon die de hele winter dicht was. Het laat zich raden waar de exploiterende famile dan tijdelijk naar toe emigreerde.

Mijn ex-vrouw leerde mij in een Romeinse wijnbar Barolo drinken, en in Milaan hadden patrouillerende politieauto's wel de neiging zeer traag het flanerende publiek te volgen. De wagens waren van Alfa Romeo, Giorgio Armani tekende voor de uniformen.

Onze zoon was nog nog niet geboren toen mijn ex en ik op een hotelterras bij het ijskoude Cuomo-meer in gesprek raakten met een Engelse queer op leeftijd die mee had kunnen doen in Brideshead Revisited. Hij kwam daar vaker en ik had mijn kayak meegenomen.

Ook onze zoon had niets tegen Italië, al at hij aldaar iedere dag principieel alleen maar pizza margarita. Ik geloof niet dat het stil protest was. Op Sicilie kreeg hij een roze shirt van Palermo. Ook Toscane kon hem bekoren, maar Pier Paolo Pasolini overschatten ze daar een beetje.

Daarvoor wekte de film Una Giornata Particolare zo'n beetje mijn belangstelling voor het land dat zo vaak het slachtoffer is van knoflookgrens-cliche's. Het is één van de weinige films die ik meer dan eens zag. De permanente soundtrack, een fascistisch radioprogramma met continue toespraken, deren Sofia Loren en Marcello Mastroianni niet zo. Zelden eerder zag ik wasgoed op een dakterras zo boven zichzelf uitstijgen.

Ik was op Interrail. In het arme zuiden van de Italiaanse laars at een zigeunerfamilie in mijn treincoupé rauwe uien en droge kaas. Een ongeveer 10-jarig meisje uit de familie met lang zwart haar in een jurkje keek me vervolgens langdurig aan. Ik was op weg naar Bari.

De voortreffelijke chef sport van De Limburger heeft trouwens kennis aan de Limburgs-Italiaanse communicatieprofessional Graziella R. Hij komt uit Belgisch-Limburg.

In Maastricht aten we in Wyck soms bij een Italiaan waar Elmer als baby gewoon over de grond mocht kruipen. Drink trouwens nooit goedkope Lemoncello. De sprinter Mario Cipollini zou het kunnen afkeuren.

[peterpauldoodkorte]

Moederlijk

Maternal | Tienermoeders en nonnen Wat zijn moedergevoelens? De film Maternal speelt zich af in een opvanghuis voor alleenstaande jonge moeders in Buenos Aires, Argentinië. Maternal volgt twee jonge moeders en één non. De Italiaanse regisseur Maura Delpero brengt hun verhalen geduldig en zonder oordelen in beeld. Mooi! Let vooral op de hartveroverende kleine Nina, schitterend gespeeld door…

View On WordPress

#Maternal #moederlijk #nonnen #tienermoeders

[dickvanas]

‘We scheppen graag een band met ons publiek!’

‘Het gebruik van bewegende beelden kwam bij toeval bij ons op. Zomaar een ingeving die we vervolgens hebben uitgewerkt’, zo vertelt Vincent Kroon vol enthousiasme. 'We treden nu al zo'n 35 jaar met elkaar op en doen zo'n 4 á 5 optredens per week. Maar we vinden het echt heerlijk om bewoners in woon- en zorgcentra te laten genieten. het geeft toch een zekere band’. De broers treden niet alleen op in Nederland maar ook in landen als Duitsland, Engeland, Frankrijk en België. In 2020 waren ze ook al eens in De Mantel.

Het is bijzonder om te zien hoe de broers zich voorbereiden op hun optreden. De fraaie vleugel in het restaurant wordt naar voren gereden, er wordt een groots beeldscherm geplaatst voor de mooie plaatjes en films, de viool wordt uit de kist gehaald en de verschillende stekkers worden aangesloten. Zo snel gaat dat tegenwoordig! Natuurlijk wordt het publiek in stemming gebracht met de nodige sfeervolle muziek en mooie beelden van Nederland.

Maar bij een musical-medley van Mary Poppins zie je de originele filmbeelden. 'Je moet natuurlijk wel zorgen dat je beelden actueel zijn, je kan ditzelfde schema aan filmpjes niet hartje zomer gebruiken’. Tijdens de eerste decennia van de twintigste eeuw was zij al op grote schaal te beluisteren in de Grand Cafés en restaurants.Salonduo Fratres is bekend geworden met zijn unieke uitvoeringen van deze gevoelvolle, soms onstuimige en virtuoze composities. Vandaag, na meer dan 35 jaar inspirerende samenwerking en zeer succesvolle optredens tijdens de meest voorkomende evenementen, wordt Hét Salonduo overal geprezen om zijn prachtige vertolkingen en veelzijdigheid van repertoire. het hele jaar door op. Bijzonder is ook te zien (uit 2020) hoe ze de lieftallige poezen over het toetsenbord laten lopen en die je eigenlijk gewoon piano ziet spelen.

De muzikanten

Silvian Kroon heeft aan de conservatoria in Amsterdam en Rotterdam gestudeerd. Daar heeft ie z'n diploma Uitvoerend Musicus behaald. 'En vervolgens heb ik mij gespecialiseerd in het kamermuziek repertoire’. Het duo hoeft eigenlijk nog maar weinig samen te oefenen. 'We treden toch al zo'n 4 á 5 keer per week op. Maar we bellen elkaar gewoon even op om weer eens af te spreken’. Zijn broer Vincent heeft zijn muziekopleiding gehad op het conservatorium in Amsterdam. 'Ik studeerde voor de kamermuziek verder in Den Haag’.

De broers kunnen alle soorten muziek spelen met enkel gebruik van piano en viool. 'Dat kan zijn filmmuziek, musicals, ballads, swingende jazz en ragtime tot sfeervolle salonrepertoire, het warmbloedige Italiaanse lied, virtuoze zigeunermuziek tot de passievolle Tango’. Maar vanwege de sfeervolle kerstdagen (in 2020) speelden ze natuurlijk ook The White Christmas, Silent Night en Gloria in Exelsis Deo.

Reportoire

Het repertoire was compleet met klassieke zoals de walsen van Straus (André Rieu zou trots geweest zijn op de manier waarop de broers het samen speelden), maar ook hele bekende Nederlandstalige meezingers zoals: Aan de Amsterdamse grachten, Dans je de hele nacht met mij (Karin Kent), De Vlieger (André Hazes). Bij die beroemde song was er een mooie clip te zien van een kleine jongen met een vlieger. Maar de middag werd feestelijk afgesloten met Mama Mia van Abba en een Walspotporie. 

‘Muziek maakt van elke gelegenheid een bijzonder moment. Het afscheid van een dierbare is een emotionele gebeurtenis. Muziek weet die emotie heel goed tot uitdrukking te brengen. Daarom is de keuze van de melodieën ook zeer persoonlijk en kunnen de sfeer van dat moment enorm verdiepen. Met ruim 35 jaar ervaring weet Salonduo Fratres naadloos aan te sluiten op de inhoud van de bijeenkomst en de juiste toon om de plechtigheid te ondersteunen.’ Salonduo Fratres weet uit ervaring dat live muziek op de dag van de ceremonie een bijzonder gevoel geeft waar mensen heel lang aan terug zullen denken. Het verdiept de beleving van het moment. Heel belangrijk daarbij is het onderling overleg over de keuze van de muziek, waarbij Salonduo Fratres u graag zal adviseren. Met de combinatie viool / piano bent u verzekerd van een intiem ensemble, dat desgewenst ook zeer aanwezig kan zijn en waarmee vele stijlen kunnen worden uitgevoerd. ‘Salonduo Fratres kan optreden in stemmige kleding, maar een andere kledingwens wordt ook graag verwelkomd. We beschikken over een mooie digitale piano, voor als er geen piano aanwezig is’.

En ze hadden misschien een klein beetje mazzel: ze speelden verschillende tegelijkertijd met André Rieu en lieten daarbij natuurlijk ook geschikte filmpjes zien. En het aardige was dat André vandaag (Donderdag) voor het eerst weer speelde op plein in Maastricht. Die sfeer kwam goed over in het restaurant van De Mantel. De broers verdienen echt een 10 en een griffel voor hun optreden en hun arrangementen, deze virtuoze broers!  

(Door Dick van As/ Foto: Salonduo Fratres)

[toosvanholstein]

Video van mijn 'the UOVO Project': 4 intense Italiaanse weken in 8 krachtige minuten samengebald

De video over mijn 'the UOVO Project' is klaar en is vanaf nu te zien op mijn YouTube-kanaal en Vimeo. Kijk maar via mijn blog hoe 4 intensieve weken creëren in het Italiaanse Gubbio zijn samengebald in 8 minuten film. #kunst #art #expo #keramiek

met Giampietro Rampini in zijn atelier met een van de objecten uit ‘the UOVO Project’ Rond half mei meldde ik hier voor ‘t eerst dat ik me bevond in Gubbio. Die prachtige middeleeuwse stad in Umbrië waar ik een paar weken eerder was neergestreken. Maar dat moest toen nog even geheim blijven, ik moest namelijk eerst stevig broeden op een collectie héééél grote eieren. Uit mijn zogenaamde…

View On WordPress

#atelier #Balloo #Ceramiche Minelli #Ceramiche Rampini #eieren #galerie Drentsche Aa #Gubbio #Italia #Italië #keramiek #Korendijk #kunst en cultuurroute Middelburg #kunstliefhebber #kunstroute #Middelburg #Middeleeuwen #the UOVO Project #Umbria #Umbrië #video #Vimeo #Walcheren #YouTube #Zeeland

[marwankenzarisgaylittleearring]

Gay Little Chain Necklace #2: they call me jeeg

#do you have any idea how much it tickles me to see luca in a GLCN ? like i was gonna rebrand to chain necklaces because of marwan #on account of he doesnt actually have his ear pierced (unfortunate.) but to be able to combine it with everyone else... do u think charlize #has a GLCN? i hope so i wanna have 3/5 and i dont think im gonna get it from kiki or matthias (maybe kiki ? idk) #luca marinelli #also the shirt. we all kno the legally blonde song gay or european shouldve been called gay or italian BUT. #the homoeroticism of living in italy as a man apparently #also: oh to be a person who was a child in flanders en om nu dan italiaanse films te zien waarin basta een echt woord is #ik kan het niet serieus nemen man <3

[dospassos]

Luisa Ranieri

Kwam ik tegen in een Italiaanse film, geen hele goeie, maar ze ziet er charmant uit. Waarschijnlijk wel onder de maat.

[devosopmaandag]

Ontvangen en ontnomen

Eindelijk zag ik dan de film 'Call me by your name'*, die zich begin jaren '80 afspeelt rond een oude villa in Noord Italië. Alles in de film is zo elegant en intens, zo intelligent gedaan en tegelijk zo natuurlijk, dat het iets van een verfijnd fantasme heeft, maar dan wel een in een reële wereld. De Italianen kennen het begrip 'sprezzatura', dat het kortst omschreven kan worden als 'bestudeerde nonchalance'. De losheid van de film is haar kracht, heel precies gedoseerd. Film is net als een roman gemáákt, maar beide zijn in staat om als het leven zelf te lijken: door niemand bedacht, even vanzelfsprekend als grillig, en in de kern aanvaard (het leven verwerpen is overigens ook het aanvaarden). Dat alles zit in deze film.

Alle personages en beeldmiddelen zijn als het ware 'maximaal'. Hoofdpersonage is de 17-jarige Elio, Italiaans-Joods, mooi als een godenkind, leest boeken, speelt instrumenten, schrijft muziek. Zijn ouders zijn kalme intellectuelen. Er is een scène waarin de moeder al vertalend voorleest uit een Duits boek. Elio ligt tussen zijn ouders in en luistert. De zelfverzekerde Joods-Amerikaanse promovendus Oliver brengt de zomer met het gezin door, en wordt aanvankelijk in het geheim aanbeden door Elio. Zijn verwarring, verlangen en pijn doordesemen de hele film. Maar ook alle andere personages zijn even zorgvuldig ingezet. Het huis en de tuin vormen een waar paradijs, het weer is zinderend van hitte, vijvers troebel en warm of juist helder en ijskoud, de vrouw in de keuken precies zoals ze hoort te zijn: stil aanwezig, dienstbaar, maar karaktervol. Als Elio uit verveling zich bevredigt met een perzik heeft dat niets clichématigs of hilarisch, maar is het eerder een beeld van wanhopig verlangen en totale intimiteit. Eenmaal bekend tot elkaar, wordt de liefde beleden, maar eindigt het verhaal – natuurlijk – met een afscheid voorgoed en wordt de pijn van het leven gevoeld, een pijn zoals elk mens maar af en toe wordt toebedeeld.

Al heel snel dacht ik: dit is niet alleen maar van grote schoonheid, maar ook pijnlijk om naar te kijken. Ik voelde niet zozeer mijn eigen pijn van verloren liefdes, maar van de absoluutheid van het voorbijgaan der dingen. Dwars door de volmaakte wereld die regisseur Luca Guadagnino ons toont, bedacht ik – nee, wéét ik – dat in ieder mensenleven er ervaringen zijn van een zelfde perfectie. Daar zijn geen Italiaanse villa's, geen intellectuele, begripvolle ouders, geen zomerse loomheid voor nodig. Ervaringen waarin de dingen samenkomen zonder dat je erom vraagt en die zijn als geschenken, waarvan je weet dat ze je weer ontnomen zullen worden.

Ik ben een vrouw van bijna 70 die anders naar deze film kijkt dan dochter Sacha van vriendin Ariane, ongeveer zo oud als Elio. Beiden zijn we geraakt door de film, vermoedelijk door het zelfde, maar in een andere fase van ons leven, op een andere plek in onszelf.

*'Call me by your name', 2017, 130 minuten, gebaseerd op de gelijknamige roman van André Aciman, regisseur Luca Guadagnino, hoofdrollen: Timothée Chalamet en Arnie Hammer.

[midlifeinla]

18 maart

Downtown L.A.

Het L.A. van de Art Deco gebouwen, de hoogbouw.

Downtown L.A. wordt vaak vergeten door toeristen maar is echt de moeite. Rondom bevinden zich de diverse culturele wijken, het van de Polanski film bekende Chinatown, Koreatown, Little Ethiopia, Filippinotown, Thaitown en Little Bangladesh. Little Tokyo ligt daarentegen in Downtown, vlak achter de City Hall, het iconische Art Deco gebouw dat onder andere te zien was in L.A. Confidential.

Downtown is een typisch Amerikaans stadscentrum in schaakbordpatroon met genummerde straten en dwars erop liggende avenues.

Na een jarenlange verwaarlozing komt er terug leven in de stad. Je vindt er de legendarische Last Bookstore in een oud bankgebouw, met de horrorafdeling in de creepy kluis.

Ronddwalend zie je er de ene Art Deco hoogbouw na de andere, vaak met referenties naar een Spaans koloniale of andere neostijl. De Bradbury Building uit o.a. Blade Runner, en tal van oude cinema paleizen zoals The Mayan, The Million Dollar Theater,...

Eten kan je in de Grand Cental Market op Broadway, een plek met streetfood uit de diverse culturen van L.A., drinken in diverse speakeasy's.

Wat verder ligt het museumdistrict met een van mijn lievelingsmusea The Broad, een gatenkaasgebouw met binnenin moderne en actuele kunst. Daarnaast de Disney-concerthal van Frank Gehry, die ook het museum van Bilbao ontwierp. Nog iets verder het Dorothy Chandler-paviljoen waar vroeger de Oscars werden gehouden en het Ahmanson theatercomplex waar ik deze avond via een vriendin gratis een musical kan kijken.

Deze avond dool ik rond in L.A. met een local.

De stad is me niet vreemd meer. Voor het eerst voelt de stad aan als vibrante grootstad. Geen uitgestrekte stadswoestijn, maar een wereld op zich waar de wereld ook thuishoort.

Ik laat me leiden naar een geweldig Italiaans restaurantje waar er naast pizza Hawaii, pizza Pepperoni (met salami i.p.v. paprika), of een Chicago Deeppan pizza of BBQ Chicken pizza ook nog twee andere gerechten uit de Amerikaans-Italiaanse keuken op het menu staan, broederlijk naast de authentieke keuken uit Italië: Spagetthi with Meatballs en Pasta Chicken Alfredo.

Ik besef dat ik hier een culinaire discussie op gang kan brengen. Vooral door de pizza Hawaii of Carbonara met roomsaus. Zelf geef ik over de eerste discussie altijd als antwoord: tomaat is ook een Zuid-Amerikaanse vrucht die nog maar 130-jaar in de Italiaanse keuken gebruikt wordt. Dus zwijg over die ananas. De Carbonara met room daarentegen is godslastering

Maar ik wijk af.

Een geweldige maître d´hotel begeleidt ons naar de terrastafels en charmeert ons bijna tot een dessert. Maar we moeten door. Nemen een Uber tot het theater waar ik voor het eerst in de States een musical zie, gebaseerd op een neokoloniaal Engels verhaal, The Secret Garden.

De rest van de avond probeer ik te gissen wie er echt Brits was of een zeer goede dialectcoach had. Een discussie die we opeens ook met een wildvreemde enthousiaste man hadden tijdens de pauze.