#Jaren Twintig

[franavu]

On today's episode of what the absolute fuck, turns out the Dutch security service spent literally decades spying on Dutch holocaust survivors and the Dutch Auschwitz Committee, a support and advocacy group for concentration camp survivors.

They were marked as an extremist organization and a possible threat to society with "communist" sympathies. And this happened until the 1980s; reading the article, it's worse than I expected after hearing about it, and absolutely disgraceful. Like, they reported on memorial services for the holocaust, and sent informers along on memorial trips to concentration camps. Because these were obviously severe threats to Dutch society /s.

Links to the story in English, it's a pretty good summary of the main article in Dutch:

In Dutch, from the national news service, and the investigative article that broke the story, it's paywalled, so I'll put the text under a cut:

Leden van het Nederlands Auschwitz Comité jarenlang gevolgd door de veiligheidsdienst: ‘Niemand heeft dit ooit geweten’

Teun Dominicus23 december 2023, 03:00

11–15 minuten

Joodse Amsterdammers die betrokken waren bij het Nederlands Auschwitz Comité, werden na hun terugkeer uit de kampen bespioneerd door de voorloper van de AIVD, blijkt uit onderzoek van Het Parool. Nabestaanden en het Auschwitz Comité zijn ontsteld. ‘Het feit dat je verslag doet van de mensen die stil kwamen staan bij hun familie die was afgeslacht, tart elk idee van beschaving.’

Berooid en beroofd: zo kwamen Joodse overlevenden van de vernietigingskampen in 1945 terug in Nederland. Familie en vrienden waren door de nazi’s vermoord. In hun huizen woonden vreemden die niet op hun terugkeer hadden gerekend. De gemeente Amsterdam presenteerde hun ook nog een erfpachtschuld voor de jaren die ze in de onderduik of kampen hadden gezeten. Kil en koud, was de ontvangst in het naoorlogse Nederland. Niemand had oog voor deze Holocaustslachtoffers.

Daar komt nu bij dat de Binnenlandse Veiligheidsdienst (BVD), de voorloper van de AIVD, Joodse Amsterdammers na terugkeer decennia scherp in de gaten heeft gehouden, zo blijkt uit archiefonderzoek van Het Parool. Vele Holocaustoverlevenden werden tot in de jaren tachtig door de dienst gezien als ‘extremisten’ en als een potentieel gevaar voor de democratie. Teruggekeerdenuit het kamp kwamen terecht in de kaartenbak van de veiligheidsdienst.

Lange tijd deed de BVD verslag van Holocaustherdenkingen: of die nou in het Joods Cultureel Centrum in Buitenveldert waren, in kamp Westerbork of op de Nieuwe Oosterbegraafplaats. Genoteerd werd wie aanwezig waren.

Marechaussee

Zo vertrok met een dag vertraging op donderdag 8 april 1965 van Schiphol een vliegtuig met Auschwitzoverlevenden naar de Poolse hoofdstad Warschau, zo blijkt uit het verslag van een informant die mee was op de reis. De groep van twintig personen reisde door naar het voormalige vernietigingskamp om daar aanwezig te zijn bij de twintigste bevrijdingsdag van het kamp. Kampoverlevende Jacques Furth legde er namens het Nederlands Auschwitz Comité een krans.

Op 13 april ging de groep ‘per autobus naar Krakau, kamp Majdanek en Lublin. Daar werden zoutmijnen, kerken, kastelen enz., bezichtigd’, aldus het reisverslag dat door de BVD is opgesteld.

Niet alleen de BVD bespioneerde het reisgezelschap. Zodra ze de douane op Schiphol waren gepasseerd, gaf de marechaussee reisgegevens door, onder vermelding van ‘lijst met personen die hebben deelgenomen aan de herdenking van de bevrijding van het concentratiekamp Auschwitz’, waarna de geheime dienst notities maakte voor de individuele dossiers.

Verzetsmensen over de vloer

Bestuursleden Jos Slagter en Annetje Fels-Kupferschmidt zijn twee van de mensen die door de BVD werden gevolgd. Samen waren zij opeenvolgend vanaf 1958 tot 1994 voorzitter van het Nederlands Auschwitz Comité.

Niemand van de generatie van de oprichters van het Comité leeft nog, maar sommige van hun kinderen wel. Bijvoorbeeld Chaja Polak. Geboren in 1941 was Polak twee jaar oud toen haar moeder Annetje Fels-Kupferschmidt en haar vader Hans Polak in april 1944 door de nazi’s werden opgepakt. Haar vader stierf in Dachau, maar haar moeder overleefde Auschwitz. De jonge Chaja bleef op het nippertje uit handen van de nazi's.

Ze heeft nu voor het eerst inzage in het BVD-dossier van Fels-Kupferschmidt en kan moeilijk geloven dat de veiligheidsdienst haar moeder in de gaten hield. “Zij kwam vooral op voor nazislachtoffers en hielp waar het kon,” zegt de inmiddels 82-jarige Polak.

Aan het gezin waarin ze opgroeide heeft ze warme herinneringen. “Thuis was veilig,” zegt ze. “Daar waren mensen die in het verzet hadden gezeten. Mijn tweede vader was niet-Joods en had in het verzet gezeten. Er kwamen veel verzetsmensen en Joden van over de hele wereld over de vloer: familie en vrienden die de kampen hadden overleefd.”

Dossiers vermelden wat het Auschwitz Comité tijdens vergaderingen besprak. Van alledaagse regelzaken – wie schrijft een brochure? – tot aan het opzetten van politieke acties. Zoals de protesten tegen de vrijlating van Willy Lages, de nazi die verantwoordelijk was voor de deportatie van 70.000 Joden. Een vergadering daarover vond in september 1966plaats bij bestuurslid Eva Tas thuis, in haar woning op de Amsteldijk. ‘Allen vonden het een schande, want deze man had tot aan zijn dood in de gevangenis behoren te blijven,’ schetst een informant de stemming binnen het comité.

Voor Polak is het wrang dat haar moeder is bestempeld als extremist, maar dat oorlogsmisdadiger Lages géén BVD-dossier heeft: ‘Dat zie ik als een heel groot onrecht.’

Inlichtingen van lokale politiekorpsen

Een andere zaak waar het Nederlands Auschwitz Comité zich hard voor maakte, was financiële tegemoetkoming voor Joodse overlevenden van de oorlog en nabestaanden. Pas in 1973, 28 jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog, kwamen zij in aanmerking voor een uitkering.

Met voorlichtingsbijeenkomsten lichtte het comité slachtoffers in over hun financiële positie. Op 25 april 1971 was er zo’n samenkomst in het Anne Frank Huis: een kleine vijftig mensen kwamen luisteren naar twee ambtenaren van de sociale dienst, aldus het BVD-verslag. Izak Stibbe, de penningmeester van het comité, vertelde daar dat hij ‘gedurende de oorlog in een aantal Duitse kampen was geweest’ en dat daardoor zijn gezondheid ‘geknakt’ was.

Voor zijn surveillancepraktijken kon de BVD ook rekenen op de politiekorpsen. Eva Furth, de secretaris van het Auschwitz Comité, zat op Bevrijdingsdag 1982 in een panel over ‘vrouwen in het verzet’, schrijft de inlichtingendienst van de Leidse politie aan de geheime dienst. De discussie was georganiseerd door het lokale 5 meicomité.

‘Dit is schandalig’

In het café naast het Namenmonument leest Jacques Grishaver voor het eerst hoe de BVD het Nederlands Auschwitz Comité heeft bespioneerd. Sinds 1998 is hij voorzitter van het Comité, op zijn revers zit de koninklijke onderscheiding die hij kreeg voor zijn inzet voor het Holocaust Namenmonument.

“Onder de aanwezigen veel Israëlieten,” leest hij zachtjes voor als hij de stukken onder ogen krijgt. Op tafel ligt het verslag van de Auschwitzherdenking in 1965 in de Haagse zaal Diligentia, met een lijst namen van Joodse aanwezigen. “Het is schandalig, eigenlijk.” Hij kijkt nog eens naar het blad. “Nee, het ís schandalig.”

“Niemand heeft dit ooit geweten,” vervolgt hij. “En als je het leest, is het eigenlijk om te huilen. Al die namen die je leest, dat zijn mensen die zo veel hebben meegemaakt. Ze hebben bijna allemaal hun familie verloren. En vervolgens werden ze als vijand van de staat in de gaten gehouden.”

“Ik denk dat dit aangeeft hoe men aankeek tegen Joden die waren teruggekomen. Ze hadden beter kunnen blijven en niet kunnen terugkomen. Dat is eigenlijk wat met deze dossiers wordt gezegd: vijfduizend Joden zijn teruggekomen en we hadden er eigenlijk niet op gerekend. Dat blijkt hier duidelijk uit.”

Communistische invloeden

De grote vraag is: waarom achtte de BVD het noodzakelijk het Nederlands Auschwitz Comité tientallen jaren te volgen? De AIVD laat desgevraagd schriftelijk weten niet in te gaan op vragen over individuele dossiers. De dienst wijst erop dat de BVD tijdens de Koude Oorlog onderzoek deed naar het communisme en dat ‘mogelijk onderzoek naar personen’ van het comité ‘in dat licht [kan] worden gezien’.

Blom en Slagter werden, als leden van de CPN, al voor de Tweede Wereldoorlog in de gaten gehouden door de Centrale Inlichtingendienst, de voorloper van de BVD. Beiden zaten tijdens de oorlog in het verzet, waren Joods, werden naar de kampen gedeporteerd en overleefden de Holocaust – Blom als enige van zijn familie, Slagters eerste vrouw werd in Auschwitz vermoord.

Als bestuurslid van de communistische verzetsstrijdersorganisatie Verenigd Verzet probeerde Blom via Slagter inderdaad invloed uit te oefenen op het Nederlands Auschwitz Comité. Het zette echter weinig zoden aan de dijk: steeds weigerden de niet-partijleden zich voor het karretje van de CPN te laten spannen, wist ook de BVD.

Grishaver vindt het onterecht dat het Nederlands Auschwitz Comit�� als communistische mantelorganisatie werd weggezet. “Ja, sommigen waren lid van de CPN, maar anderen ook niet.”

Hij wijst erop dat er door die beschuldiging lang weinig aandacht was voor het leed van de kampoverlevenden. Ook van het argument dat het optreden van de BVD ‘in de tijd’ gezien moet worden, moet hij weinig hebben. “Het waren andere tijden, maar het feit dat je van Auschwitzherdenkingen een verslag gaat maken, van de mensen die ernaartoe kwamen om stil te staan bij hun familie die was afgeslacht, om daar de BVD op te zetten, tart elk idee van beschaving. Dat is niet goed te praten, ook niet met de tijd.”

Als twintigjarige in het dossier

Aan het einde van het gesprek moet Chaja Polak bijkomen. Zij las dat de BVD gesprekken in de winkel van Cor Fels, haar tweede vader, afluisterde. Dat de dienst in 1958 Joodse communistische verzetsgroepen uit de Tweede Wereldoorlog in kaart bracht: ‘Joodse antifa-groeperingen’ staat erboven, gevolgd door namen van familie en vrienden van haar ouders, enkelen in Sobibor vermoord. En ze hoorde dat de BVD een dossier over háár heeft aangelegd: ze was amper twintig jaar oud toen ze in Israël familie ging opzoeken, een reis waar de dienst verslag van deed.

Maar uiteindelijk gaat het Polak niet om haar, maar om al die leden van het Nederlands Auschwitz Comité. “Ik vind dat al deze mensen,” zegt ze, verwijzend naar de bestuursleden van het comité, “die zich zo hebben ingezet om Auschwitz op de kaart te zetten en de wereld te laten weten wat daar is gebeurd, die zich hebben ingezet om de overlevenden financieel te steunen omdat ze na de oorlog voor het overgrote deel in armoede leefden, dat hun namen gezuiverd moeten worden van deze blaam.”

#jumblr #antisemitism

[keynewssuriname]

Rondleiding voor president in nieuwe Hilly’s productiefaciliteit

De directie van Hilly's Chicks & Hilly's Farm N.V. heeft vrijdag 5 april 2024 in aanwezigheid van president Chandrikapersad Santokhi de nieuwe Broeder-ei productie Farm officieel geopend op de Staatsboerderij in het Reebergproject. Het staatshoofd had de eer om de nieuwe productiefaciliteit te bezichtigen en kreeg een rondleiding. Naast de president waren ook de minister van Landbouw, Veeteelt en Visserij (LVV) Parmanand Sewdien en beleidsadviseur van de president, Stanley Dijksteel, aanwezig. De Broeder-ei productie Farm is de achtste faciliteit van Hilly’s Chicks en Hilly’s Farms N.V., met twee ruime productieruimtes en een totale productieomvang van 7500 eieren per dag. De bedrijven liggen verspreid van elkaar om bio security te kunnen waarborgen, ziektes te voorkomen en de productie beter te kunnen monitoren. Deze nieuwe productielocatie is tot stand gekomen op basis van gesprekken met de toenmalige voorzitter van de Vooruitstrevende Hervormingspartij (VHP) over mogelijkheden voor expansie van de pluimveesector. Na de verkiezingswinst in 2020 heeft president Chandrikaperad Santokhi via zijn team van ministers en beleidsadviseurs, het stuk terrein op het Reebergproject ter beschikking gesteld aan Hilly’s Chicks en Hilly’s Farms N.V. voor de uitbreiding van hun broed-ei-productieproces. De onderneming heeft hiervoor een samenwerkingsovereenkomst getekend met het ministerie van LVV voor een periode van twintig jaar. Directeur Eric Hilversum van Hilly’s zegt dat de onderneming meteen nadat de overeenkomst met LVV is gemaakt, direct is begonnen met de bouw. De onderneming houdt zich voornamelijk bezig met de productie van broedeieren en eendaags kuikens. Deze kuikens gaan via verschillende bedrijven naar kwekers, die normaal slagkippen en leghoorns kweken. De onderneming heeft plannen om verder uit te breiden met meerd farms. Hilversum bracht de obstakels waar de hele kipsector mee kampt, onder de aandacht van de president. Volgens hem is nog altijd de import van kippenbouten het grootste obstakel, waar regering op regering geen maatregelen zijn getroffen. Hij noemt het een oneerlijke concurrentie. Een tweede factor is de heffing van Belasting Toegevoegde Waarde (BTW) op de import van voer en kuikens. Hij vroeg tevens aandacht voor de hoge rentes bij de banken en andere spin-off effecten. Minister Sewdien feliciteerde de directie met de eerste fase van het productieproces. Hij zegt zijn verdere ondersteuning toe aan de onderneming voor de productie van eigen broedeieren, vooral met het oog op vogelgriep die zwaar heerst in Europa. Dit is de hoofdreden waarom LVV dit project heeft ondersteund om onze eigen broedeieren te produceren en onafhankelijk te worden van import. Santokhi benadrukte dat Hilly’s een Surinaams bedrijf is dat zich op eigen kracht heeft ontwikkeld in de afgelopen jaren en een bijdrage heeft geleverd aan de economie en aan de eiwitvoorziening. “U levert ook een bijdrage aan zoveel andere bedrijven die producten van u afnemen. En u levert een bijdrage aan werkgelegenheid. Maar u zorgt ook dat de pluimveesector op een moderne wijze met moderne technologie en biotechnologie verder ontwikkeld wordt”, sprak de president. Hij riep de directie van de onderneming op om naast de lokale markt ook de Caricom-markt te voorzien van eieren, omdat de vraag naar voedsel groot is. Read the full article

[homoerotisch]

De monsterzege van de PVV is slecht nieuws voor Nederland

Dit is het dagelijkse commentaar van NRC. Het bevat meningen, interpretaties en keuzes. Ze worden geschreven door een groep redacteuren, geselecteerd door de hoofdredacteur. In de commentaren laat NRC zien waar het voor staat. Commentaren bieden de lezer een handvat, een invalshoek, het is ‘eerste hulp’ bij het nieuws van de dag.

Zelden heeft een verkiezingsuitslag Nederland meer verdeeld dan de monsterzege van de Partij voor de Vrijheid (PVV) van Geert Wilders woensdag. Uitzinnig gejuich over de eigen winst bij PVV (37 zetels), die met vooruitziende blik voor het eerst in jaren een eigen uitslagenavond had georganiseerd. Maar ook bij nieuwkomers Nieuw Sociaal Contract van Pieter Omtzigt (twintig zetels) en de BoerBurgerBeweging van Caroline van de Plas (zeven zetels). De keerzijde waren de ontzetting, het verdriet en het ongeloof bij onder meer GroenLinks-PvdA (25 zetels), D66 (negen zetels) en ChristenUnie (drie zetels).

Die ontzetting betreft niet zozeer de ‘Geert Milders’, het welhaast sympathieke katten knuffelende broertje van Wilders dat met een ogenschijnlijke redelijkheid de afgelopen weken handig gebruik maakte van de hem geboden ruimte in de campagne. Nee, de schrik betreft vooral de échte PVV, die al bijna twintig jaar lang consequent een politiek voorstaat van anti-Europa, het rigoureus schrappen van klimaatmaatregelen, bezuinigingen op cultuur en bovenal: van het uitsluiten van bevolkingsgroepen op basis van geloof en afkomst. Dat is en blijft ronduit ongrondwettelijk en verwerpelijk.

De opkomst van de PVV, en ook van NSC, mag geen verrassing heten. De winst van de twee is een rechtstreeks gevolg van jarenlange uitholling van de ideologische politiek. Burgers vertrouwen de overheid niet meer en dat is mede te danken aan dertien jaar politiek pragmatisme zonder oog voor de samenleving van Mark Rutte. Veelzeggend was wat dat betreft zijn weigering woensdag om commentaar te leveren op de verkiezingsuitslag.

Maar het is niet alleen Rutte die de kiezer boos en teleurgesteld verder weg heeft gejaagd uit het politieke midden. Ook coalitiegenoten CDA, D66 en ChristenUnie speelden het spel van politiek opportunisme jarenlang mee. Ferme beloftes over een nieuwe bestuurscultuur, waarmee D66 de vorige verkiezingen inging en won, verdwenen bijvoorbeeld al snel in de prullenbak. Zo bezien is het verklaarbaar dat de oude coalitie gezamenlijk bijna veertig zetels inleverde. Een ongekende afstraffing.

Wat Wilders ook in de kaart heeft gespeeld is de onwil of de angst om de zegeningen en de noodzaak van internationale samenwerking te benoemen. Kiezers, zo is blijkbaar de analyse, willen geen sterker Europa, hebben niets met internationale samenwerking en sluiten liever de ogen voor geweld dat burgers wordt aangedaan in oorlogsgebieden. Door om electorale redenen af te zien van een hard inhoudelijk debat hierover, en deels zelfs mee te gaan in de analyse dat de problemen in de zorg, op de woningmarkt en in de bestaanszekerheid mede veroorzaakt zijn door migratie, speelde progressief Nederland de conservatieve partijen met hun valse nostalgische nationalisme onbedoeld in de kaart.

Het verst hierin ging de VVD, die na het vertrek van Rutte hoopte met een nieuw gezicht en een onversneden rechts geluid door te kunnen als grootste machtspartij. Al in de staart van de campagne kon worden vastgesteld dat het geflirt van lijsttrekker Dilan Yesilgöz met de PVV en het spelen met vuur door het centraal zetten van het thema migratie in de campagne, in het gezicht van voorheen de liberalen was ontploft. Kiezers zijn niet gek, en diegenen die daadwerkelijk tegen migratie en tegen Europa zijn, wendden zich massaal tot de partij die dat onderwerp al bijna twintig jaar succesvol weet uit te buiten: de PVV. De VVD maakte Wilders, die onder Rutte jarenlang gedwongen aan de zijlijn stond, weer politiek relevant door hem de ruimte te bieden mee te gaan regeren en de campagne-agenda cadeau te doen.

Nu de stemmen geteld zijn begint de traditionele fase van de coalitievorming. Om meerdere redenen zal die ingewikkeld worden. Los van de vier ‘grote’ partijen (in volgorde PVV, GroenLinks-PvdA, VVD en NSC), is er nauwelijks een partij met enig gewicht te vinden in de Kamer. De versplintering is niet afgenomen, nog altijd zijn er vijftien partijen die volgende week hun opwachting maken in de blauwe Kamerbankjes.

Wilders is nu eerst aan zet, hij zal moeten proberen partijen te overtuigen met hem samen te werken. Een half uur na het sluiten van de stembussen zei Wilders al dat hij premier voor alle Nederlanders wil zijn en geen besluiten te zullen nemen die tegen de grondwet ingaan. Dat is een gotspe: de rechtsstaat is geen knopje dat je situatieafhankelijk aan of uit kunt zetten.

Wilders zei ook dat het nodig was om over schaduwen heen te springen, en dat gold wat hem betreft voor zowel de PVV als voor andere partijen. NSC en BBB toonden zich woensdag beide bereid in elk geval te gaan praten met Wilders. Het land moet bestuurd worden, zegt Omtzigt. Dat klinkt uiterst verantwoordelijk, maar toch niet tegen elke prijs. Juist van NSC mag verwacht worden dat de bescherming van de rechtsstaat een ononderhandelbaar punt zal zijn. Of de VVD bereid is onder Wilders te dienen blijft voorlopig ongewis. Yesilgöz durfde na de voor haar dramatische uitslag die beslissing niet op eigen houtje te nemen, zij wil eerst de fractie horen. Ter linkerzijde van de VVD is er nul bereidheid om met de PVV in zee te gaan. Als de traditie overeind blijft dat de grootste partij ook daadwerkelijk gaat regeren, wacht Nederland dus een radicaal rechtse coalitie.

Per saldo is de winst van de PVV slecht nieuws voor Nederland. Een partij die willens en wetens tweederangs burgers creëert op basis van afkomst of religie, die Nederland weg wil halen uit de Europese Unie, die de hulp aan Oekraïne direct wil stopzetten, die de pijlers van de democratie aanvalt („nep-parlement”, „D66-rechters”), die de persvrijheid niet serieus neemt („Journalisten zijn - uitzonderingen daargelaten - gewoon tuig van de richel”). Een partij ook die intern geen democratie of inspraak duldt, die openlijk aanschurkt tegen Vladimir Poetin, die nauwelijks economische plannen noch ervaren mensen heeft om Nederland door de onzekere toekomst te loodsen. Om nog maar te zwijgen over de rol die Nederland internationaal kan spelen. Of beter: niet meer kan spelen. Sommige schaduwen zijn te groot om overheen te springen.

Al deze bezwaren tegen de PVV doen niets af aan de legitieme keuze van ruim twee miljoen kiezers, die met hun stem aangeven genoeg te hebben van de manier waarop er de afgelopen dertien jaar politiek is bedreven. Hun signaal is helder, begrijpelijk ook en daar moet naar geluisterd worden. Niet alleen door Wilders, maar door alle partijen. Het stemt wel treurig en zorgelijk dat Nederland het zo ver heeft laten komen.

#politics

[devosopmaandag]

Alphonse Léon Duchesne en Emile Kemper – De gestalte van een vader

“Geen poëzie der herinneringen, geen jubelende toon. [–] Natuurlijk geen enkel plezier in het schrijven van deze onderneming”, lees ik in 'De plek'* van Annie Ernaux. Het is een soort portret van haar vader, Alphonse Léon Duchesne. 'Roman' staat nadrukkelijk op het titelblad. Zoals vaak in haar werk onderbreekt ze de lijn van het verhaal met een commentaar, een kleine beschouwing, een lichte waarschuwing. In het portret van de vader legt ze uit waarom ze bepaalde uitdrukkingen van bij haar thuis cursiveert: ”Niet om de lezer op een dubbelzinnigheid opmerkzaam te maken en hem het plezier te verschaffen van een gevoel van saamhorigheid dat ik in iedere vorm, weemoed, deernis of hoon, afwijs.” Ernaux is hard in haar zachtheid.

Vanuit de meest nederige komaf schopte Alphonse het tot een 'petit bourgeois'. Daar horen kleine dromen bij en grote teleurstellingen. Natuurlijk moest ik denken aan mijn vader die heel goed was in dromen. Voor hem gold dat alles wat het leven hem in het gezicht smeet hij met een zekere gelatenheid onderging. Ik heb er lang over gedaan die gelatenheid als iets bewonderenswaardigs te zien.

Emile werd geboren als zoon van een ongetrouwde vrouw, die op haar beurt het eerste kind was van een Javaanse vrouw en een Belgische huursoldaat. Emiles vader is naamloos in de geschiedenis verdwenen, net als zijn Javaanse grootmoeder. Van haar is slechts haar onechte naam 'Anna' bekend. Zijn moeder trouwt met een autoritaire man die dat vaderloze kind echt. Hij was niet langer een 'Van Kelegom', maar werd een 'Kemper.' Ik draag die naam nu als een terzijde van Ernaux.

Haar vader bracht het van allerarmste landarbeider tot eigenaar van een volkscafé met een kleine kruidenierswinkel, dat hij samen met zijn vrouw dreef. Mijn vader maakte vanaf zijn volwassenheid eerder de omgekeerde beweging. Was hij in Indië ploegleider van de locomotiefwerkplaats in Bandoeng, een baan waar hij eer in legde en vond, eenmaal in Nederland werd hij verplicht omgeschoold tot bankwerker en sleepte hij zich door bijna twintig jaren arbeid heen. De laatste paar jaar voor zijn pensionering wist hij amper vol te houden. Voor Alphonse was de moestuin deels zijn vluchtplek maar ook zijn kleinburgerlijke trots en verbeten plicht. Emile kreeg pas na zijn pensionering een moestuin. Die werd voor hem de plek om weg te dromen naar een voorbij en verlangd leven.

Ernaux schrijft “Maar ik heb naar de gestalte van mijn vader gezocht in de manier waarop mensen in wachtkamers gaan zitten en zich vervelen, hun kinderen roepen en op perrons afscheid van elkaar nemen. In anonieme wezens die ik toevallig tegenkwam en die zonder het te weten, de tekenen van kracht of vernedering vertoonden, heb ik de vergeten werkelijkheid van zijn situatie teruggevonden.” Dat te lezen voelt als een opdracht om zonder teveel poëzie van de herinnering de gestalte van mijn vader tevoorschijn te halen. Deze vos is een heel kleine poging zijn kracht en vernedering te schetsen.

* 'De plek' | Annie Ernaux | vertaling Edu Borger | Uitgeverij de Arbeiderspers | 2023 | oorspronkelijke uitgave 1983

[airmanisr]

Fiat 1100 Boat-Car - 1953 by Perico001 Via Flickr: Coachwork by Carrozzeria Coriasco Deze ‘boot op wielen’ kan beslist niet varen. Het zou gezien kunnen worden als een auto in bootgedaante. Carrosseriebouwer Coriasco uit Turijn maakt begin jaren vijftig dit opvallende voertuig op basis van een Fiat 1100 om te dienen als publiciteitsobject voor een vaarschool in Bologna, de Scuola Nautica Scarani. Coriasco voorziet de auto van allerlei nautische kenmerken als patrijspoorten, reddingsboeien en een gevernist houten dek, terwijl de spatborden fungeren als het ‘water’ dat door de boot wordt doorkliefd. Al sinds de jaren twintig bouwt Coriasco koetswerken op chassis van onder meer Fiat, Ceirano en Itala. Daarna richt het bedrijf zich voornamelijk op lichte vracht- en bestelauto’s. In de jaren zeventig volgt een terugkeer naar personenauto’s met onder meer stationcaruitvoeringen van de Fiat 127. 1,1 Liter 4 Cylinder 36 HP Louwman Museum Den Haag - The Hague Nederland - Netherlands March 2013

#Fiat #car #boat

[nilsakos]

Het Ros Beiaard, uitgelegd door een uitgeweken Dendermondenaar

Blogbericht over de magie van het Ros Beiaard, door de ogen van een naar Griekenland uitgeweken Dendermondenaar die met veel plezier naar zijn geboortestad terugkomt telkens "ons peirt" uitgaat. #RosBeiaard #Dendermonde

Al vijfenhalf jaar is Griekenland mijn thuishaven. Daarvoor: ettelijke jaren Spanje, twee jaar Zwitserland, een jaartje Denemarken, en kortere periodes in Ierland en Duitsland. En daartussen ook nog een flinke brok Gent. Maar mijn roots liggen ontegensprekelijk in Dendermonde. Geboren en getogen Dendermondenaar, meer dan twintig jaar in de Ros Beiaardstad. Maar laat ik het ook maar meteen…

View On WordPress

#België #Dendermonde #Gezin #Griekenland #Heemskinderen #Ros Beiaard

[peecee-columns]

Onderwijs in de schaduw van de bijlesindustrie

Het is inmiddels dertig jaar geleden dat ik mijn mavodiploma behaalde, toevalligerwijs op dezelfde school als waar ik inmiddels voor het eenentwintigste jaar werkzaam ben als docent. Ik sloot mijn middelbareschooltijd destijds af met vier zessen en twee zevens. In die tijd bestond de mavo uit C- en D-niveau. Je mocht slechts enkele vakken op C-niveau doen, de rest moest op D-niveau. Ik koos ervoor om wiskunde en scheikunde op C-niveau te maken. Niet uit gemakzucht, maar uit pure noodzaak om het diploma te behalen en uitzicht te hebben op mijn vervolgopleidingen.

Voorafgaand aan het wiskunde-examen had ik elke zaterdagmiddag een uur bijles wiskunde van een man die zelf was afgestudeerd aan de TU in Eindhoven. Het gaf mij dat beetje extra kennis en vertrouwen om uiteindelijk een voldoende voor dit vak op mijn eindlijst te krijgen. Ik herinner me dat ik het altijd erg bewonderenswaardig vond dat hij zonder enige voorbereiding uitleg gaf over de les- en leerstof van die week en op al mijn vragen over de opgaven meteen een antwoord paraat had. Het was in die tijd (nog) niet gebruikelijk dat scholieren bijlessen volgden buiten de lessen om, als extraatje. Iets wat in de decennia die volgden snel veranderde.

Het gebruik van zogenaamd schaduwonderwijs, in de vorm van commerciële bijlessen die dienen als toevoeging van de reguliere lessen, is de laatste jaren namelijk enorm toegenomen. Dit blijkt onder andere uit een recente studie van de onderzoekers Louise Elffers en Daury Jansen, die beiden werkzaam zijn aan de universiteit van Amsterdam. In hun onderzoeksrapport De opkomst van schaduwonderwijs in Nederland valt te lezen dat de jaarlijkse huishouduitgaven aan schaduwonderwijs in twintig jaar stegen tot zo’n tweehonderd miljoen euro. Hierbij wordt tevens opgemerkt dat de toename van deze uitgaven het sterkst is in het voortgezet onderwijs. Dit zou volgens de onderzoekers onder andere komen door de toegenomen onderlinge competitie en de prestatiedruk in het onderwijs.

Het feit dat er tegenwoordig honderden miljoenen euro’s worden omgezet in de bijlesindustrie, leidt daarnaast tot een probleem in de vorm van kansenongelijkheid. Niet elke ouder kan het immers financieel opbrengen om enkele tientallen tot honderden euro’s per maand te betalen aan commerciële instanties die zichzelf verrijken door het aanbieden van schaduwonderwijs. Om deze ongelijkheid zoveel mogelijk op te vangen en tegen te gaan zouden de scholen zelf meer kunnen inzetten op het aanbieden van ‘bijlessen’, in de breedste zin van het woord.

Zo is er voor de leerlingen op de school waar ik lesgeef bijvoorbeeld de mogelijkheid om elke week enkele vakken naar keuze te kiezen binnen het reguliere lesprogramma, in de vorm van keuzewerktijduren. Hier kunnen de leerlingen in kleine groepjes vragen stellen over de leerstof en eventueel nog eens een specifieke uitleg krijgen over iets wat ze moeilijk vinden. Daarnaast kunnen de leerlingen drie keer per week na school onder toezicht van docenten huiswerk maken en kan er ingeschreven worden voor het krijgen van vakspecifieke bijlessen die gegeven worden door leerlingen uit de bovenbouw, de zogenaamde tutoren. Tevens kunnen leerlingen met veel spanning en onzekerheden elk jaar in aanmerking komen voor deelname aan de faalangstreductie- en de examenvreestraining.

Ik ben me ervan bewust dat niet elke vorm van kansenongelijkheid op deze manieren kan worden voorkomen. Wel denk ik dat scholen veel zelf kunnen opvangen en hun interne expertise kunnen inzetten op de manier die bij ze past door hier tijd en taakuren voor vrij te maken. Docenten, mentoren en schoolleiders dragen zodoende op maat en naar behoeften bij aan de cognitieve en sociaal-emotionele vraag van de leerlingen. Zodat ze zo goed mogelijk worden ondersteund en uiteindelijk een mooi uitzicht hebben op de gedroomde vervolgopleiding(en).  

#onderwijs bijlesindustrie kansengelijkheid kansenongelijkheid

[rotterdamvanalles]

Gezicht op de Schiedamseweg, 1937-194

De Schiedamseweg is een bekende winkelstraat in de Rotterdamse deelgemeente Delfshaven. De Schiedamseweg loopt tussen de Aelbrechtskolk in historisch Delfshaven en het Marconiplein. Vanaf het Marconiplein loopt de Schiedamseweg als onderdeel van Schielands Hoge Zeedijk door tot de gemeentegrens van Schiedam. Dit gedeelte is in de volksmond bekend als Rotterdamsedijk.

De Schiedamseweg is aangelegd vanaf 1910 en vormt de verbinding van Delfshaven naar Schiedam. Voor 1910 ging het verkeer inclusief de stoomtram over de smalle Mathenesserdijk. De Schiedamseweg werd aangelegd als brede boulevard en centrale as van de wijk Bospolder/Tussendijken. Aan de oostkant van de Schiedamseweg is gebouwd in neorenaissance stijl. De bebouwing ten westen van de Spanjaardstraat is soberder. Aan het eind van de jaren twintig was de bebouwing van de Schiedamseweg voltooid.

Op 31 maart 1943 werd Rotterdam-West getroffen door het bombardement op Rotterdam-West. De westelijke helft van de Schiedamseweg werd daarbij verwoest. Bij dit bombardement vielen ongeveer 400 doden en werden 16.000 mensen dakloos. In de jaren vijftig is de wijk herbouwd. De brandgrens bij de Wattierstraat is ook anno 2007 nog duidelijk zichtbaar.

In de jaren tachtig is onder de Schiedamseweg tussen de Coolhaven en het Marconiplein de tunnel van de Calandlijn aangelegd. De Schiedamseweg was door dit bouwwerk jarenlang afgesloten. De bouwmethode die gebruikt is is die van de schalentunnel waarbij de vloer van de tunnel ter plekke werd gebouwd en het dak van de tunnel in segmenten van elders werd aangevoerd.

De foto komt uit de collectie topografie Rotterdam en bevindt zich in het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

2021

[thegazete24]

Weer dode hond én dode kat in water gevonden

Opnieuw zijn er verontrustende ontdekkingen gedaan in het Gelderse Diep, het watergebied in Lelystad waar de afgelopen jaren al meer dan twintig keer…Weer dode hond én dode kat in water gevonden

View On WordPress

[atevegter]

3206 Vrienden van vroeger

Ik heb afgesproken met een vriend die al een heel leven meegaat. Wanneer we elkaar begin jaren zeventig leren kennen is hij dertig en ik twintig. Nu ben ik zeventig en hij tachtig. We kijken elkaar aan en is er niets veranderd, behalve dan dat de jaren die voor ons lagen nu achter ons liggen. We hebben de meeste gehaktballen wel op. We spreken de laatste tijd weer regelmatig af. Ik het begin…

View On WordPress

#ate vegter #column #dagboek #een leven lang #Monnickendam #vriendschap #vroeger

[werkveldmuziek]

3 Trends & ontwikkelingen in de muziekwereld

Online radiostations

De afgelopen jaren is er een grote toename geweest van online radiostations. Mede door de pandemie wordt het live uitzenden van concerten, maar ook dj-sets, steeds populairder. Tijdens de coronapandemie was dit de enige manier voor artiesten om hun talent te blijven delen met de buitenwereld, maar zelfs nu de pandemie voorbij is, blijft dit een populair concept.

‘TikTokTechno’

Na de pandemie is er een nieuwe golf binnen het technolandschap ontstaan. Door platforms als TikTok en Instagram heeft de technocultuur haar weg naar de jongeren gevonden. Hierdoor is de gemiddelde leeftijd, maar ook het gemiddelde aantal beats per minute (bpm) op technofeesten veranderd. Ook zie je dit terug in de kledingstijl op de technofeestjes; de jongeren dragen wat hip is op TikTok, zoals leren outfits en strakke zwarte topjes met gaten erin.

Vinylplaten

In de afgelopen jaren heeft vinyl een grote comeback gemaakt. In mijn omgeving heeft bijna iedereen wel een platenspeler, wat opvallend is gezien iedereen ook wel een Spotify-abonnement heeft, waarmee je dezelfde muziek onbeperkt kunt beluisteren. Een nieuwe plaat kost al snel rond de 20 euro, maar toch blijven we ze kopen. Dit komt onder andere doordat vinylplaten de authentieke beleving van de muziek vergroten. Het geeft het luisteren naar muziek een tastbaar element, en je kunt de boekjes die erbij zitten lezen en het plaatje eruit halen. Ook is het verzamelen ervan een grote hobby onder jongeren, en velen vinden het leuk om over tientallen jaren nog terug te kunnen kijken op wat ze vroeger luisterden.

Bronnen:

Dit is waarom twintigers vinylplaten kopen. (2016, 25 augustus). NOS. https://nos.nl/op3/artikel/2128065-dit-is-waarom-twintigers-vinylplaten-kopen

Roele, J. (2023, 16 februari). De nieuwste techno is sneller, harder en jonger – met dank aan sociale media: ‘Niemand oordeelt hier, dat is fijn’. Parool. https://www.parool.nl/amsterdam/de-nieuwste-techno-is-sneller-harder-en-jonger-met-dank-aan-sociale-media-niemand-oordeelt-hier-dat-is-fijn~b4af15cc/

[keynewssuriname]

Historische nederlaag voor Erdogan in Istanbul

De recente lokale verkiezingen in Turkije hebben een historische nederlaag opgeleverd voor president Erdogan en zijn AK-partij, met verstrekkende gevolgen voor de Turkse politiek. De focus lag voornamelijk op Istanbul, waar Ekrem Imamoglu, de grootste tegenstander van Erdogan, met circa 51 procent van de stemmen werd herkozen als burgemeester, waarmee hij een belangrijke overwinning behaalde. Met vrijwel alle stemmen geteld, blijkt dat de AK-partij van Erdogan landelijk ongeveer 35 procent van de stemmen heeft behaald, terwijl de oppositiepartij CHP met ruim 37 procent de grootste wordt. Dit markeert de eerste keer in meer dan twintig jaar dat de AK-partij niet de grootste is bij lokale verkiezingen, wat aanzienlijke verschuivingen voorspelt in het politieke landschap van Turkije. Naast Istanbul heeft de CHP ook overwinningen behaald in andere belangrijke steden zoals Ankara, Izmir en Antalya. De verkiezingen omvatten een breed scala aan lokale en regionale functies, waaronder burgemeestersposten, die nu deels in handen zijn van de oppositiepartij. Imamoglu, die opnieuw is verkozen tot burgemeester van Istanbul, benadrukt dat deze verkiezingen het begin markeren van een nieuwe fase van eenheid en respect in de Turkse samenleving, waarbij de democratie wordt gezien als een vlam die vandaag opnieuw is ontstoken. Deze verkiezingsuitslag heeft belangrijke implicaties voor de toekomst van Erdogan, wiens ambtstermijn eindigt in 2028. Hoewel hij vorig jaar werd herkozen, is hij niet opnieuw verkiesbaar. Erdogan's verlies in Istanbul, waar hij zijn politieke carrière in de jaren 90 als burgemeester begon, is deels toegeschreven aan economische zorgen zoals hoge inflatie en een dalende waarde van de lira, waardoor veel kiezers zich hebben laten leiden. Imamoglu wordt gezien als een mogelijke kandidaat voor de presidentsverkiezingen van 2028, met een sterke aanhang onder meer seculiere kiezers. Dit staat in schril contrast met Erdogan, die traditioneel conservatievere Turken aanspreekt. De verschuivingen in deze verkiezingen beloven een interessante en dynamische periode in de Turkse politiek in de komende jaren. Read the full article

[devosopmaandag]

De prille kunststudent, de oud-student, de tijd en ik

Het toeval wil dat ik binnen drie dagen een ontmoeting had met een piepjonge kunststudent en een man die terugkijkt op zijn tijd aan de kunstacademie. M is de kleinzoon van een van mijn broers, S een oud-student die ik lesgaf in het tweede jaar van de academie. M zag ik zo'n vijf jaar, S twintig jaar niet.

Toen S binnenkwam op de afgesproken plek was de begroeting vrolijk en warm. 'Laat me je bekijken', zei ik. Hij draaide om zijn as en lachte. S droeg een verwassen blouse en een pet, die hij de hele ontmoeting ophield. Nu is hij vader van drie kinderen en een kind dat nog voor de geboorte stierf, samen met het meisje van toen. Hij heeft een glanzende carrière, maar niet als kunstenaar. Zijn arrogantie als student was er nog steeds, nu door het leven verzacht. Zijn voorliefde voor conceptueel denken leidde na zijn academietijd niet tot kunstwerken maar tot concepten voor producten of diensten. Het werd me duidelijk hoe vormend zijn jaren op de kunstacademie waren geweest. Daar oefende hij zijn liefde voor ideeën en zijn autonomie, maakte hij vrienden en werd hij gesterkt in zijn zelfbeeld. Waar de meeste studenten in die vier jaren kunstacademie terecht komen in een vloedgolf, surfte hij op die golf. De zon scheen altijd.

M was tien toen zijn moeder door een dramatisch ongeval om het leven kwam. Hij is een van de zachtmoedigste kinderen die ik ooit heb meegemaakt. Zijn gezicht straalde altijd een soort openheid en nieuwsgierigheid uit en hij praatte met zachte stem. Op de begrafenis van zijn moeder, vroeg hij mij, zijn oudtante, hoe het ging. Ik was toeziend voogd van hem en zijn zus. Ik wilde mij in de jaren erna niet opdringen, misschien was ik te terughoudend geweest. Nu zocht hij contact. Onlangs had hij de propedeuse van de kunstacademie met succes voltooid. Hij stapte voorzichtig de kamer binnen, tenger en in donkere kleren. Zijn dikke, donkere haarbos dat alle kanten opging en het sikje versterkte de smalheid van zijn gezicht. Zijn stem was nog steeds even zacht, zijn oogopslag verlegen en nieuwsgierig. Even raakten we de dood van zijn moeder aan, praatten over familie, maar vooral over zijn studie en wat hij had gemaakt. Hij liet me zijn dummy zien, die opgelegde en desondanks gekoesterde, zelf geschreven en getekende bijbel van elke kunststudent. Elke bladzijde liet de adolescent zien, zoekend, onhandig, vol onvermijdelijke clichés. Mijn hart ging naar hem uit. Wat moet hij nog oneindig veel leren, wat is er veel dat hij nog niet weet!

Niet alleen hoop maar ook tijd is 'a thing with feathers'. “That perches in the soul – / And sings the tune without the words – / And never stops - at all -”, schrijft Emily Dickinson. Door deze twee ontmoetingen voelde ik hoe de tijd was neergestreken in mijn ziel.

[astroblogs]

[patriciaidsinga]

Noordhollands dagblad 16 december 2023

Seks

Of ik een beetje zwoel kan kijken. Een beetje sexy.

Ik tuit m’n lippen en kijk met mijn meest opwindende blik in het grote ronde zwarte oog van de camera. Ondertussen denk ik: hoe doe je dat ook alweer: opwindend kijken.

Ik heb binnenkort sinds lange tijd weer eens een optreden en heb fotograaf Rick gevraagd of hij een foto wil maken. Een uitnodiging mėt foto doet het beter dan alleen tekst.

Rick heeft een complete studio opgebouwd in mijn huiskamer. Grote zwarte schermen, lampen met grof zwart kippengaas. Geen idee waar het allemaal voor is, maar de ervaring en routine druipt ervan af.

“Mama, vind papa dat niet erg dat jij bij een vreemde meneer in je hemdje zit?”

Aansluitend aan onze huiskamer ligt de open keuken waar B. kerstchocolaatjes maakt.

Eerst de chocolade au-bain-marie smelten, dan de vormpjes vullen, een half uurtje in de koelkast en dan zijn de grote repen chocolade omgetoverd tot kleine kerststerren en sneeuwvlokken.

Ze is hier al dagen mee bezig, dus ook hier druipt inmiddels de routine ervan af, en de chocola. Met een schuin oog houdt B. mij in de gaten.

“Nee, dit is niet goed, je kijkt nog veel te vrolijk” zegt Rick.

“Kom op, meer ontspannen, schouders naar achter en denk seks!”

Samen met twee muzikanten heb ik nieuwe liedjes geschreven.

Waarbij ik als twintiger thema’s als: onzekerheid, verbroken verkeringen en foute mannen bezong, zijn de thema’s nu meer gericht op ouder worden, vrouw zijn en echte liefde.

En hoe je je als zevenenveertigjarige vrouw nog steeds prachtig kunt voelen.

Het thema speelt bij bijna al mijn vriendinnen. Elk gesprek gaat over de overgang, losser hangend vel of vibrators. De gêne is met de jaren ook steeds minder geworden.

Er druipt chocolade op de grond, met nog één been in de fotostudio dweil ik met mijn andere voet de keukenvloer schoon.

“Ok, concentratie nu” zegt Rick als ik weer zit. “Denk aan iets opwindends, iets ondeugends.”

Ik blader in mijn hoofd naar opwindende situaties, maar als je al 18 jaar naast dezelfde man ligt… is dat best diep graven. Flits, flits. Rick kijkt in zijn schermpje, maar is nog steeds niet tevreden.

Ik vertel hem over één van mijn liedjes, waarbij ik flirt met een andere man, maar dat die andere man meteen denkt dat ik meer wil. Terwijl het mij alleen om de spanning gaat.

Flits, flits, flits! “Ja dit gaat goed” zegt Rick enthousiast. “Denk meer seks!!”

Het opwindende moment is van korte duur. Achter Rick verschijnt een olijke chocoladetoet die geroutineerd roept: “Ja mama, denk meer seks, denk aan papa!”

[peecee-columns]

Het leven is geen cijfer

Overal waar cijfers worden gehanteerd, zal ook de druk toenemen. Hiermee bedoel ik bijvoorbeeld de druk om meer effectiviteit te creëren, om sneller te worden, om hogere doelen na te streven en om rijker te worden. Hierdoor proberen we te voldoen aan onze eigen maatstaven of aan die van anderen. Dit kan er na verloop van tijd voor zorgen dat het leven dat we leiden uitmondt in een ratrace: een reeks van handelingen die soms niet helemaal leiden tot het gewenste resultaat, waardoor we een tandje zullen bijzetten om wél te voldoen aan de persoonlijke of extern opgestelde criteria.

Als voorbeeld neem ik de sport. Er is weinig zo gezond als regelmatig en ontspannen je rondje te lopen, baantje te zwemmen of stukje te fietsen. Echter, elke sport en activiteit bezit uiteindelijk weer triggers die ervoor kunnen zorgen dat zelfs een ontspannen blokje om wordt gedomineerd door een luxe hartslagmeter en dito stappenteller. En het is natuurlijk wel een uitdaging om elke week minimaal honderd banen te zwemmen binnen een steeds kortere tijd. Bestaan er trouwens nog wieleruitrustingen zonder metertjes, klokjes, tellertjes en apps? En dan heb ik het in bovenstaande voorbeelden alleen nog maar over het recreatieve deel van het bedrijven van sport.

Zo’n twee decennialang was ik actief als wedstrijdzwemmer. Wat begon met het behalen van diploma A eindigde twintig jaar later met een zwemtas vol afgevinkte persoonlijke doelen. Ondanks het feit dat mijn volledig intrinsiek gestuurde credo al die jaren harder, better, faster, stronger was, heb ik deze periode nooit als negatief ervaren, maar zie ik er juist - naast de mooie herinneringen - de voordelen en de positieve kanten van in. Ik ben er namelijk van overtuigd dat sporten op een bepaald niveau je leven kan verrijken op het gebied van planning, doorzettingsvermogen, communicatie en het aangaan en onderhouden van sociale contacten.

Daaropvolgend zijn er parallellen zichtbaar tussen het bedrijven van (top)sport en het onderwijs. Voor veel leerlingen wordt het schoolleven vaak gezien als een wedstrijd, waarbij er jarenlang getraind moet worden om uiteindelijk op een zo hoog mogelijk schavotje te eindigen tijdens de jaarlijkse huldiging van de eindexamenkandidaten. Het diploma staat symbool voor de verdiende medaille of beker, de eindcijfers voor de persoonlijke records en de bloemen en het applaus uit de zaal voor de bevestiging van het behaalde succes. Er mag gejuicht worden, zo vlak na de eindstreep. Want je hebt het papiertje en je grootste overwinning tot dan toe in the pocket.

De connotatie van het woordje ‘wedstrijd’ in combinatie met school, is voor veel leerlingen in het voortgezet onderwijs gebaseerd op het feit dat ze school te veel als een ‘strijd’ zien waarbij gepresteerd moet worden, omdat dat van ze wordt verwacht door de maatschappij. Het is aan de politiek, de schoolbesturen, de directies en het onderwijzend personeel de taak om onderwijs niet te presenteren als een ongezonde plichtmatigheid waar dagelijks gescoord moet worden. Maar waar een kind kan leren en groeien in een veilige en ontspannen sfeer door gezien te worden en intrinsiek gemotiveerd te zijn, of om dat op z’n minst na te streven.

In het nieuwste boekje van ex-leraar en schrijver Johannes Visser (Is het voor een cijfer?) staat beschreven hoe dit bereikt kan worden. Bijvoorbeeld door het inzetten op de begrippen autonomie (keuzes mogen maken), verbondenheid (aangaan van betekenisvolle relaties) en competentie (goed zijn in wat je doet) in het onderwijs en het verminderen van het aantal toetsen waar de leerlingen per jaar een cijfer voor krijgen. Wanneer we dat onthouden zullen uiteindelijk meer leerlingen op een prettige manier over de finish komen en ervaren dat hun leven niet alleen verrijkt is door het behalen en nastreven van bepaalde cijfers.

#cijfers #prestaties #prestatiedruk #prestatiemaatschappij #motivatie #onderwijs