#hekel

[mcrololo]

Oké ik moet switchen van mijn Stéphanie tunnel en ga nu naar Charlotte want ze zei al in aflevering 1 dat ze de mol was :) plus die uitbarsting over hoe abnormaal was dat iedereen zoveel bood en zelf niks bieden... sus

#wel een hekel aan ai gebruik mja #hoorde eigenlijk al dat stéphanie niet echt was daaraan #senne klonk ook nep #bernard en charlotte klonken nog het meest menselijk #kan natuurlijk nog steeds michaël zijn maar idk. hij word al zoveel verdacht #de mol

[twafordizzy]

Lezen tegen schaamte

Kathryn Stockett; bron beeld: cbsnews.com Schaamte is een heftige, primitieve emotie – een van de vroegste die in een zorgeloos en onschuldig hart tot uitbarsting komt. Mensen die zich schamen voelen van nature een instinctieve aandrang om weg te rennen en zich te verstoppen – onder in de wasmand, of in een ander land – op een plek waar niemand hen kan vinden. Neem onze remedie mee de wasmand in…

View On WordPress

#21-ste eeuws #achterdocht #Aibileen #angst #blank gezin #burgerrechtenbeweging #Constantine #dapperheid #de feiten #de hulp #hekeling #Hilly Holbrook #katalysator #Minny #nederigheid #onrecht #racisme #schaamte #schande #schrijfster #Skeeter #spijt #USA #veroordeling #verstoppen #wegrennen #zwarte werkkracht

[betoverheks]

Ja, ja, DNA. Bladiebladiebladiebla. Heks krijgt een goede relatie met haar espressoapparaat. Zolang ze hem gewoon zijn zin geeft staat hij paraat. Net een vent. Een haan. Kip en ei? Wie was er eerst? Zij of hij?

©Toverheks.com Vanmorgen geef ik mijn espressomachine een lekkere beurt. Het is hard nodig. Hij flikkert al een paar dagen gevaarlijk met zijn lampje. Ik giet zijn waterreservoir eerst goed vol, dan verloopt het proces aanmerkelijk beter. Eindeloos staat mijn grote vriend vervolgens water te spuiten in een royale plasic bak. Ja, mijn espressomachine en Heks….. ‘Ik heb het eindelijk ontdekt met…

View On WordPress

#achter de schermen lekker aan de touwtjes trekken #afgescheiden zelf #beide hersenhelften te ontwikkelen #broertje dood aan manipulatie #DNA van mitochondriën #espressomachine #gewoon zijn zin geven #hekel aan liegen #hem behandelen als een lastige vent #John Gray #koppie leut #lekkere beurt #leuter #manipulerende vrouwen #Mannen komen van Mars en vrouwen komen van Venus #mossel #plassertje #pleur #poes t #psychologie van de koude grond #schoonmaakprogramma #slemp #slobber...... #snikkel #tampeloeris #uiterlijke verschillen #uitwendig gedragen kleine hersentjes #verschillen tussen mannen en vrouwen #verschillen tussen mannen en vrouwen zijn sociologisch van aard #vrouwen horen achter het aanrecht thuis

[shesmyevangeline]

ik heb echt een hekel aan charlotte. had ik al maar nu nog meer

#de mol #begon al bij dat lockdownfeestje

[cestvreth]

Ik weet nog niet waar ik een grotere hekel aan heb: het dichtvouwen van landkaarten of het dichtvouwen van stembiljetten.

#nedermemes #tweede kamer #dutch politics #verkiezingen #personal

[castielsprostate]

alle homies hebben een hekel aan station utrecht centraal #izzyhands

#wie de fuck heeft deze fic geschreven kom hier ik geef je een dikke zoen (platonisch) #sjonnie.text #sjonnie praat nederlands

[opdiefiets]

‘Ja. Dat zei je net niet’ jurre heeft zo’n hekel aan iedereen die zijn kant op ademt

#widm #widm 23

[autimind]

Je bent niet stuk.

Als eerste bericht op mijn inmiddels Nederlandstalige tumblr plaats ik een kopie van een ouder stukje dat ik ooit schreef op LinkedIn. Het is inmiddels een heel eigen leven gaan leiden en is herplaatst door een zorgorganisatie en wordt gebruikt bij psycho-educatie en trainingen. (Ja, ik ben trots.)

Tijdens de komende Autisme Week zal ik elke dag plaatsen.

Autismediagnose? Je bent niet stuk!  

Wat mij het meeste opvalt aan nieuwe deelnemers aan mijn gespreksgroep voor volwassenen met autisme, is dat ze vaak zo vol wrok en verdriet zitten. Vaak genoeg hebben ze een gloeiende hekel gekregen aan psychiaters. Bijna altijd komt dat voort uit de boodschap die ze gekregen hebben bij hun diagnose: Autisme Spectrum Stoornis. Dat impliceert: u bent stuk, u bent kapot.

Vaak genoeg wordt die boodschap herhaald door latere hulpverleners. Methodes als Geef me de 5 en Ik ben Speciaal – ook in de nieuwere versie – geven allemaal keurig lijstjes met ‘kenmerken’ van autisme en presenteren die als een lijst van wat er allemaal mis met je is. Door alleen maar te spreken in termen van stoornis en gebrek – en de rest van de maatschappij zonder verdere toelichting als normaal te beschouwen – pathologiseren ze de ervaring van de cliënt. Als je het stempel autisme krijgt dan krijg je maar al te vaak het idee dat je belevingswereld inherent ziek is.

In de handen van een kundige hulpverlener kan er overigens heel veel goeds worden bereikt met genoemde en andere methodes. Ik ken er minimaal één die echt z’n cliënten verder helpt. Helaas wordt er in de opleidingen niet of nauwelijks aandacht besteedt aan een andere, betere, gezonde manier van kijken.

Autisme is een neuro-motorische verandering, stoornis zo je wilt, die een sociale handicap oplevert. Waarom ontstaat die handicap? Doordat de maatschappij geen afwijking accepteert in sociaal gedrag, iemand die net wat anders is onverbiddelijk afwijst. En dan wordt ons verweten dat we ‘star’ zijn?

Star gedrag? Ik noem het in de meeste gevallen rechtlijnig.

Dingen letterlijk nemen? En waarom niet? Hou je dan ook aan je woord.

Ziet niet of moeilijk grote verbanden? Dat kan maar die verbanden zijn lang niet altijd juist en iemand die de details kan zien is goud waard.

Waar vind je nog werknemers die zich volautomatisch diep verdiepen in hun werk, binnen de kortste keren alles weten van hun onderwerp en niet stoppen als het gaat om de klus geklaard krijgen? Akkoord, ‘sociaal onhandig’ zal vast een terecht label zijn maar zoals ik ernaar kijk wordt er voor hem/haar/hen domweg geen ruimte gemaakt bij de koffie-hoek.

Ik heb niks hoeven doen om autistisch te zijn, maar ik schaam me niet. Mijn manier van kijken naar het leven is een valide manier, een variant die er ook mag zijn. Mijn ervaringswereld is niet minder geldig en in sommige gevallen zelfs meer geldig. In andere gevallen weer niet.

Daarom wil ik mijn nek uitsteken hier. Voor al die anderen, speciaal voor die mensen met  neurodiversiteit en auti-mensen die net hun diagnose gekregen hebben. Tegen hen zou ik heel graag even kort en zachtjes maar toch duidelijk willen zeggen…

Je bent niet stuk.

Je bent gewoon okay zoals je nu bent.

Je bent welkom en mag er zijn.

Je bent niet stuk. Je hoeft niet non-autistisch te worden. Dat lukt toch niet. Wat je moet doen is de beste autist worden die je maar kan zijn.

Je bent niet stuk.

Tegen alle overige mensen zou ik willen zeggen: autistische (en andere neurodivergente) mensen hebben een stem, ook als ze die niet hoorbaar kunnen gebruiken. Zonder uitzondering. Wil je helpen en een bondgenoot zijn of heb je gewoon even wat sympathie… luister. Luister naar mensen en help hun beleving van de wereld te verspreiden. Zo doe je goed.

#autisme #autistic adult #actually autistic #late diagnosed autistic

[huevobuevo]

Sleeping with tootsie tonight ohh hekell yessss

#she gon help me with these commissions

[devosopmaandag]

Gevangen levens

Ik zag een documentaire* over het leven van fotografe Gisèle Freund (1908–2000). Veel meer nog dan de fotografe zelf kennen we de portretten die ze maakte van beroemde schrijvers. Die van James Joyce en van Virginia Woolf bijvoorbeeld behoren tot het collectieve culturele geheugen. De documentaire vertelt haar levensverhaal en het verhaal van haar werk. Filmmaker Teri Wehn-Damish zoekt na jaren Freund, met wie zij zeer bevriend was, weer op. Freund is door Alzheimer dan al niet meer bereikbaar. De scène van het afscheid is ontluisterend. Dat woord is afgeleid van het Franse 'lustre' (glans) en heeft dus niets te maken met 'luisteren', maar voor Teri viel niets meer te zeggen, voor Gisèle niets meer te luisteren. Van een stralend tot een verzonken wezen – het is in de kern de weg van een mensenleven.

In biografieën en documentaires over leven en werk van een persoon wordt eigenlijk gezegd: 'hier, ik geef u dit ene mensenleven, zo zag dat leven eruit'. Hoe zorgvuldig ook, hoezeer de biograaf recht doet aan dat ene leven, op een of andere manier is hij of zij ook de cipier van een voorbij leven. Connie Palmen vindt het prachtig hoe Philip Roth zijn twee biografieën naar zijn hand wist te zetten. “Als je een beetje pech hebt”, zegt Palmen, “wordt die geschreven door iemand die eigenlijk een hekel aan je heeft. Dat heet dan een judasbiografie”.

Mijn kast staat vol met biografieën die schrijvers over zichzelf schreven, in de onvolprezen Privé Domeinreeks van uitgeverij De Arbeiderspers. Dat kunnen memoires zijn, dagboeken, kronieken en brieven. Achtentachtig bezit ik er, eigenlijk 89, maar onlangs deed ik er eentje impulsief in de doos van boeken die weg kunnen. De ijdele mannelijkheid van de schrijver in zijn dagboek stond me ongelooflijk tegen. Maar misschien mag het terug, omwille van de verzameling. Het is niet ondenkbaar dat er ook judas-autobiografieën bestaan.

Hillary Mantel gebruikt haar leven, met name haar kinderjaren, voor verhalen. In het onlangs verschenen 'Goed leren praten' geeft ze zelfs aan welke van de zeven verhalen als autobiografisch bestempeld kan worden. Over dat gebruik van haar eigen leven schrijft ze zo meesterlijk: “Vanaf een verafgelegen, hoog gezichtspunt ziet mijn schrijvende ik neer op een lichaam dat is gereduceerd tot een geraamte dat erop wacht door volzinnen vlees te krijgen.” Dat is niet gevangenneming maar bevrijding van een levend wezen, dat hoe dan ook opgesloten raakt in wat voorbij is en nooit terug keert. Dat levend wezen is elk van ons.

* Gisèle Freund, portrait intime d'une photographe visionnaire, Teri Wehn-Damish, 2021, 53 minuten

[rozengeur-maneschijn]

Ik heb een hekel aan de cultuur die online heerst, dat als iemand om je geeft en je mag, hij/zij er 24/7 zal zijn. Begrijp me niet verkeerd, als je geeft om iemand, dan spendeer je graag tijd met die persoon en dan zal je er ook zijn in moeilijke tijden (niet alleen de toffe en mooie). Maar het is ook niet gezond om alles op te geven. Er zijn soms andere prioriteiten. Het maakt je niet minder waardig omdat iemand even op iets anders moet focussen, wat dat ook moge zijn. Het is niet gezond om van jezelf een deurmat te maken om te laten zien dat je om de andere geeft. Je hoort niet heel je eigen leven op te geven voor iemand anders. Maar er is een verschil tussen je prioriteiten moeten stellen en geen moeite willen doen, en dat verschil is niet altijd duidelijk. I’ve said it before and I’ll say it again: it’s not black or white, it’s the endless possibilties of grey in between.

#mijn gedachten #nederlands #nederlandstalig #dagboek #schrijfsel #dit moest ik even kwijt

[gewoonkarin]

Het is zondag. 6 augustus. 6 jaar geleden alweer dat grote zus me belde, dat ze Paul aan het reanimeren waren.

Gisteravond zei jongste liefje dat ik altijd zo schrik als ik wakker wordt gemaakt. Dat doe ik ook. Telefoon voor 8 uur 's ochtends en na 10 uur 's avonds bezorgen me een stil beslag.

Standje overleving meteen aan. Adrenaline alom. Daarom ook de hekel aan de wekker. Dat geluid bezorgt me hetzelfde gevoel en ik sta meteen met onrust op. Eind 2014 is die knop aangezet en niet meer weggegaan. Niet meer echt. Snooze. Tot 2017. Daarna bleef de onrust. Had ik al levenshaast maar daarna in het kwadraat.

Ben ik harder geworden van buiten. Zelfbescherming. Niet meer zo empathisch voor alles en iedereen. Genoeg rouwkost op eigen bord.

Zes jaar. Ik kan me die zondag nog zo voor de geest halen. Ik zie hem nog liggen. Hoor piepjes. Voel de spanning, het verdriet. Dat grote verdriet. Het ongeloof. De roes van het regelen.

Het verdriet. Dat me de adem ontnam. Dat ik zoveel met m'n hand op mijn hart zat en lag. Hartzeer. Fysieke pijn.

Één keer per jaar sta ik op met dezelfde pijn. Het nieuwe gewoon blijft anders. Het went nog steeds niet.

Proost, brede Paultje. Dat je gemist wordt weet je.

[dearrhappy]

Uit “ik zal altijd”, van Toon Tellegen:

‘Ik moet op reis, eekhoorn’, zei de mier op een ochtend. Ze zaten op de tak voor de deur van de eekhoorn. De eekhoorn was nog maar net wakker en geeuwde nog. ‘En je moet niet vragen of het echt moet’, zei de mier, ’want het moet’. ‘Maar dat vraag ik helemaal niet’, zei de eekhoorn. ‘Nee maar je stond wel op het punt om dat te vragen, wees maar eerlijk’. De eekhoorn zweeg. ‘Het minste wat we kunnen doen,’ zei de mier, ‘is op een kalme manier afscheid nemen.’ ‘Ja,’ zei de eekhoorn. ‘Dus niet met gejammer en tranen en wat zal ik je missen en kom gauw terug en zo - daar heb ik toch zo’n hekel aan, eekhoorn, als je dat eens wist…’ De eekhoorn knikte. ‘Als jij nou in de deuropening gaat staan…’ zei de mier. De eekhoorn ging in de deuropening staan. De mier gaf hem een hand en zei: ‘nou, eekhoorn, tot ziens dan.’ ‘Dag mier,’ zei de eekhoorn. ‘Goede reis.’ Maar de mier was niet tevreden over het afscheid en bleef staan. ‘Die brok in je keel, eekhoorn,’ zei hij, ‘die hoorde ik wel!’ Ze probeerden het opnieuw en nu zei de mier dat hij een traan zag blinken in het oog van de eekhoorn en vond hij ‘Goede reis’ niet goed. ‘Je vindt het erg, eekhoorn, je vindt het heel erg, ik zie het wel!’ De eekhoorn zweeg. ‘Doe toch kalm!’ riep de mier. Ze probeerden het nog een keer met ‘Beste reis’, en een keer zonder woorden, zonder elkaar aan te kijken. De eekhoorn deed zo kalm als hij nog nooit gehad gedaan. Maar de mier vond het niet goed. ‘Zo kan ik niet op reis gaan,’ zei hij verongelijkt. ‘Terwijl het in feite moet. Echt moet!’ ‘Ja,’ zei de eekhoorn. Daarna zwegen zij en zaten in het licht van de opkomende zon op de tak voor de deur van de eekhoorn. Het bos rook naar dennenhout en in de verte zong de lijster.

[tankpasaanvragen]

Eenvoudige auto kilometer administratie

Hoor jij ook bij de 38% van de ondernemers met een hekel aan administratie? Denk hierbij aan het bijhouden van je gereden kilometers? Papierloos is verrukkelijk. Niets is mooier als ondernemer je boterham verdienen met iets waar jij goed in bent en voldoening uithaalt. Toch zit er voor velen aan het ondernemerschap ook een keerzijde: de administratie. Het kost veel tijd, te vaak uitgesteld maak gebruik van kilometer beheer software voor eenvoud in je KM administratie!

[josephinesliteraireblog]

DOVDH - Hoofdstuk 44-46

Hallo lezers,

Dit is wat ik tot nu toe gelezen heb:

Hoofdstuk 44, p 588

Onno werd minister van defensie. Hij zat te praten tegen bankieren en andere bevoegden op zijn werk toen de premier Onno ineens toe sprak. Er werd onthuld dat Onno in '67 in Cuba was voor de La primera Conferencia de La Habana. Bart Bork, de communistische studentenleider, had een anonieme brief geschreven naar zijn partij. Onno vertelde alles tegen de minister om zaken op een rijtje te zetten. Doordat zijn partij geen slecht imago wou creeren bij de amerikanen enzovoort, besliste ze om hem te ontslaan.

De komende dag kreeg hij een telefoontje van d epolitie van Amsterdam. Helga was gestorven door een overvaller in een steegje. Onno voelde zich verloren. Eerst Ada, nu Helga. Hij wou voor het liefst vertrekken uit Nederland. Na een kort besluit, besloot hij om dat te doen. Hij ging verdwijnen.

Hoofdstuk 45, p 603

De laatset keer dat Max, Sophia en Quinten Onno zagen, was op Helga's begrafenis, waar ook veel politici en journalisten waren verschenen. De pers had hem met mededogen behandeld; de indruk was ontstaan, dat hij afzag van het ministerschap vanwege de dood van zijn vriendin. Een week na zijn vertrek, kregen Max, Sophia en Quinten een brief van Onno. Hij vertrok en als er echt iets scheelde dat zijn aandacht nodig heeft, dan konden Max en Sophia een ene Hans Giltay Veth contacteren. Ze leesden onderling elkaars brieven en zo kreeg Quinten een beeld van de vriendschap dat zich speelde tussen zijn vader en Max.

De baron van het kasteel stierf. Zijn erfgoed werd verdeeld tussen zijn erfgenamen. Hierdoor moesten Max, Sophia en Quinten een andere woning vinden om in te verblijven. Omdat Quinten wist dat hij ging blijven zitten in het derde middelbaar, deed hij niks van schoolwerk. Hij kreeg zijn moeders Cello van Max.

Themaat en Quinten praatte uiteindelijk weer over architectuur en Protagoras' stelling en Vitruvius.

Hoofdstuk 46, p 618

Max was al inmiddels 50 en Sophia 60. Het kasteel werd gerenoveerd, verkocht en verhuurd de komende jaren. Er waren al verschillende eigenaars geweest, eigenaars waar Max soms een hekel aan had. Voorschriften werden getekend tegen Quinten, omdat hij zijn fiets op de verkeerde plaats zetten. Doordat Keller vetrok uit het land en ergens anders ging gaan wonen, ging iemand anders in zijn deel van het Kasteel occuperen. Iedereen was verdrietig om hem te zien vertrekken, vooral Quinten. Spier vetrok ook, naar Pontrhydfendigaid in Wales. Daar was Quinten kapot van. Deze passage vond ik heel verdrietig om te lezen:

Nederkoorn, een man van in de vijftig, woonde nu in het kasteel op de zolder. Blijkbaar was hij een supporter van Hitler, maar de overgeblevenen inwoners wouden dat niet bevestigen. Ze waren nogal geintimideerd door hem. Hij heeft een hond, genaamd Paco. Quinten en Paco vonden elkaar leuk. Nederkoorn was niet blij met deze vriendschap, maar wat kon hij er nu aan doen?

Dit was alles tot nu toe!

Josephine

[notdefeatedyet]

Ik had altijd een hekel aan de Nederlandse taal, maar het kan mijn emoties op de meest rauwe manier beschrijven

#en ergens vind ik dat wel mooi #personal