#hoeft natuurlijk niet

[stormvanwoorden]

*Overblijft ;) (op je laatste post)

Mooie gedachten op je blog, mooi geformuleerd telkens! Dat je nog veel productieve en minder productieve gedachten mag ervaren in 2024

Aah wat een stomme typefout!! :) Dank je anoniem, voor je complimenten, wensen en voor het melden van de fout! Ik hoop dat alles goed met je gaat en dat je gezond en wel mag blijven :)

#laat je me ook weten wie je bent? #hoeft natuurlijk niet #ik ben gewoon nieuwsgierig #:)

[tijdvoormemes]

kunnen jullie meedenken met hoe ik (een autist) kan reageren op dingen? xD als ik het op m'n main blog vraag krijg ik engelse antwoorden en dan moet je dat weer vertalen en dan is het nooit 100% weetjewel.

oke ik ben dus van plan m'n haar kort te knippen (het is nu ter hoogte van m'n oksels zegmaar, en ik wil echt pixie cut kort), en daar gaan mensen natuurlijk een reactie op hebben, en vragen waarom ik het heb gedaan. En ik haat mezelf te moeten verantwoorden, maar dat is nou eenmaal hoe dat gaat. Wat zou ik kunnen zeggen waardoor ik mensen niet beledig of wat onbeleefd is, maar waar ze niet makkelijk "maar..." op kunnen reageren?

de echte reden is gender en self-actualisatie, maar dat hoeft m'n oma of leidingevende niet te weten, weetjewel. Ik heb een excuus nodig.

#klinkt dit logisch?

[polldermodel]

Welkom bij deze poll blog!

Stuur polls in via asks! Ik heb het recht om polls te weigeren als ik ze te controveriseel, onzinnig, of niet gepast vind. Ook pas ik de inzending soms aan qua verwoording of aantal opties, om het duidelijker of toegankelijker te maken. Een poll hoeft niet persé relevant te zijn voor Nederland/België, ookal is dat natuurlijk wel leuk.

Deze blog werkt met een wachtrij, dus het kan eventjes duren voordat je inzending gepost wordt (ga maar uit van ongeveer een week of minder)

Vergeet ook vooral niet te rebloggen nadat je hebt gestemd, dit zorgt voor een groter bereik en daardoor geeft het een representatiever resultaat!

Bekijk ook de veelgebruikte tags.

Veel klik-plezier :)

[devosopmaandag]

De vrouw die voorgoed bij mij inwoont

Men zegt dat iedereen een innerlijke leeftijd kent die niets te maken heeft met het aantal geleefde jaren. Misschien is het zo dat die innerlijke leeftijd een soort ideaal moment is geweest, waarin lichaam, geest en omstandigheden 'optimaal' waren. Die ervaring is zo vormend geweest dat deze als een gids wordt in de jaren erna. Maar wat vooral gebeurt, is dat dat als 'concept' wordt omarmd. Het ontstaan ervan kan een volkomen innerlijk proces zijn. Het hoeft ook niet te betekenen dat die periode alleen maar positief is geweest. Zo'n innerlijke leeftijd is misschien wel de harde substantie van het zelf. Een mens kan nu eenmaal niet leven met een zelf dat alleen maar vluchtig is, dat nooit vorm aanneemt. Ondertussen worden in de wetenschap en de filosofie wel vastgesteld dat het Zelf en het Bewustzijn uiterst wankele begrippen zijn. Bewustzijn zou een narratief zijn, een gemaakt verhaal. Dan maar, en die innerlijke leeftijd mag dan een construct zijn, hij kan ook voor iemand zeer betekenisvol zijn.

Onlangs vond ik deze foto terug van mijzelf. Het is misschien begin jaren '90. Ik kijk met een zeker ongeloof naar die jonge vrouw, die daar zo elegant op een houten trapje in de warmte van de zon zit te lezen. Het licht is fel, ze draagt een zonnebril. Het is warm. Blote benen, elegante schoenen met een strikje, een beetje 18e-eeuws model. Het zijn misschien wel de mooiste schoenen die ze ooit bezat. Ik herken het omslag van het boek dat zij leest. Ik heb geen enkele herinnering aan de inhoud van 'Leone Leoni' van George Sand. Oh, wat is ze daar ver verwijderd van de puber, de jonge adolescent. Hoe lang had het wel niet geduurd voor ze vrouw werd. Ik kijk naar mezelf als een vroege Cindy Sherman, die van zichzelf een rebel, een tut, een feeks, een dom wicht en een vamp maakte. Zoveel 'zelven' opvoeren duidt natuurlijk op een krachtig innerlijk. Ik kijk naar haar, en weet niet zeker wie zij daar is. En natuurlijk was er ook nog de fotograaf.

Mijn innerlijke leeftijd ligt een jaar of vijf later. Ik woon dan voor het eerst van mijn leven alleen. Ik ben eenzaam, en sterk tegelijk. Ik ben opnieuw die jonge vrouw met haar achttiende-eeuwse schoentjes, maar dan leest ze een boek dat haar past als een handschoen, dat haar dingen uitlegt over het leven, over haarzelf, dingen die ze altijd al had willen weten, zonder dat ze dat wist, en die ze vanaf dan in haar leven besluit te gebruiken. Die bijna dertig jaar jongere vrouw woont nu voorgoed bij mij in.

.

[magheteenonsjeminderzijn]

Zondag uitslaapdag dus dat doen we dan ook 😅 Althans ik, want Marcel heeft er al 2 uur fietsen op zitten als ik wakker word. Verkleumd tot op het bot maar hij heeft wel lekker gefietst.

Ik start de zondag met een kom yoghurt met muesli en lijnzaad. Daarna ga ik boodschappen doen bij AH voor het avondeten van vanavond en morgenavond.

Weer thuis ga ik ook meteen koken. Voor Marcel maak ik een ovenschotel tortelloni carbonara en een schotel lasagnette. Daar kan hij vandaag en morgen van eten en de rest kan in de diepvries zodat hij niet hoeft te koken volgende week. En voor de moeders doe ik wat lasagnette in een bakje.

Tijd voor een late lunch met 3 crackers Philadelphia Light. Na de lunch ga ik met een koffer en thuisblijvers informatie naar Mike en Natasja om de Paasei kaarsjes op te halen die mam heeft besteld. In de koffer heb ik een cadeautje gestopt met een kaart. In het pakje zit een lucky shirt dat Mike kan dragen als hij gaat gokken en op de kaart heb ik geschreven hoe leuk ik het vind om deze trip met hem te maken.

Ik blijf maar heel even en ga dan weer naar huis om de kaarsjes leuk in te pakken zodat mam ze als bedankje aan de dames van de wijkverpleging kan geven.

Als dat klaar is pak ik alles voor mam in (de hemdjes die ik gisteren heb gekocht, een kaart en 5 bakjes eten) en rij naar Amstelveen. Ik laat mezelf binnen en schrik een klein beetje als ik mam met open mond in pap zijn stoel zie liggen. Maar ze opent haar ogen. Gelukkig, ze sliep gewoon! 😅

Ik pak alles uit, we kletsen wat en drinken een kopje thee en na een uur ga ik weer huiswaarts. Rond 16.30 kom ik thuis. Ik heb nog 2 kaarten meegekregen van mam om op de post te doen. Ik vergeet ze natuurlijk te posten dus dat doet Marcel nog even. Ik neem een mandarijn als tussendoortje en daarna ga ik beneden nog een beetje stoffen en maak ik de wc’s schoon. Als ik daar klaar mee ben ga ik even op mijn gat zitten.

Ik krijg trek dus ik ga mijn eten voor de komende 2 avonden maken. Ik maak weer de champignons met biefstuk. Dat vind ik zo lekker. Dit keer eet ik het met volkoren basmati rijst. En dan komt er weer even een Yvonnetje voorbij. Ik weeg 80 gram rijst af voor 2 dagen en gooi de rijst terug in de rijstkoker. Ik was even vergeten dat de binnenpan er nog niet in zit. Oeps een deel van de rijst zakt weg naar de bodem. 74 gram krijg ik er uit de rest blijft zitten. Ik roep Marcel en onder ‘ hoe krijg je dit soort dingen toch elke keer weer voorelkaar’ probeert hij de rijstkoker aan de onderkant te openen. Dit lukt niet en uiteindelijk krijgt hij een schroef ook niet meer terug in de pan. De rijstkoker mag niet meer gebruikt worden en wordt weggegooid dus ik moet weer eens op de ouderwetse manier de rijst koken.

Marcel kiest voor de tortelloni vanavond en ik ga lekker aan de biefstuk met champignons.

Als we aan de cappuccino gaan komt Nynke nog even langs om mij een fijne vakantie te wensen. Zo lief en attent! Ook nodigt ze Marcel uit om een avond te komen eten. Dat wordt 1e Paasdag. Leuk voor Mars! Dinsdagavond is hij al uitgenodigd door zijn moeder, dan halen ze wat eten en woensdagavond eet hij bij Koen en Hannah. Hij heeft het nog druk en geen eens tijd om alles wat ik nu van tevoren heb gemaakt op te eten 😅 Hij gaat ook nog 2 avonden schaken dus die avonden kan hij wat eten uit de diepvries halen.

Ik ga mijn benen insmeren met zelfbruinende crème en ga dan met blote benen en voeten een halfuurtje lopen op de loopband. Daarna babbel ik online nog een halfuurtje met Susan die inmiddels zijn aangekomen in Las Vegas. Ik stel voor aan Marcel om nog een film te kijken op Netflix. We komen uit op Equalizer 3 met mijn favoriete acteur Denzel Washington. Ik zie hem liever in een andere rol, maar op zich een lekkere afsluiter van deze zondag.

[dejufuniverse]

Ik heb mij aangemeld bij Facebook dating

Eens kijken wat daar allemaal voorbij komt. Het meer en deel swipen we allemaal naar links want daar krijgen we de griebels van. Je krijgt thuis al de behoefte om 10 meter verderop te gaan zitten. Dat gevoel herken je vast wel. Ik zit wat foto's te laten zien aan mijn zoon en schoondochter en mijn zoon zegt...Mama niet zomaar je telefoonnummer geven hoor! Straks beuken ze hier nog de deur in.

Daar hoeft hij zich niet ongerust over te maken. Je denkt toch niet dat ik aan zo griebel mijn nummer ga geven....Daar ga ik niet eens mee in gesprek. De meeste heten ook geen Jan, Pieter of Klaas. Die hebben andere namen en daar blijf ik ver van weg... Ik weet dat de communicatie niet vlot zal gaan verlopen. Ik ken mij zelf natuurlijk onderhand wel een beetje... Ik heb net ook weer even gekeken en dan doe ik snel die telefoon weer weg LOL...

De Juf

[zoueriemandzijnopmars]

Ik ben altijd behoorlijk overtuigd dat je moet gaan stemmen als je de kans hebt, maar ik snap dat het stressvol kan zijn om te bepalen waar je op moet stemmen. Het enige wat ik daarop kan zeggen is dat het belangrijk is om te onthouden dat jouw stem niet perfect hoeft te zijn.

Het zou natuurlijk geweldig zijn als 1 partij volledig met jouw mening overeenkomt, maar die kans is klein. Wat wel belangrijk is, is dat als je stemt dat in ieder geval weer procentueel minder stemmen zijn op een partij die je stom vindt.

Heel simpel rekenvoorbeeldje: Stel dat er 10 mensen mogen stemmen, maar 5 mensen doen dat niet. Als dan van de 5 mensen die wel gaan stemmen 1 iemand op fvd stemt, krijgt fvd 20% van de zetels. Als die ander 5 mensen nou allemaal wel zouden gaan stemmen (en niet op fvd), krijgt fvd maar 10% van de zetels

#dutch politics #nederlands #dutch #polls #dat laatste zou best de reden kunnen zijn dat de vvd altijd zo groot is #ik denk dat vvd'ers wel altijd gaan stemmen #I made an original post #Succes iedereen vandaag! en vergeet de waterschapsverkiezingen niet! #dat zou een nare verassing zijn in het stemhokje

[vergaderzaalhuren]

Een Vergaderruimte Huren: De Sleutel tot Productieve en Professionele Meetings"

In de dynamische wereld van vandaag, waar flexibiliteit en mobiliteit centraal staan, worden fysieke kantoorruimtes steeds minder belangrijk voor bedrijven. Veel organisaties, groot en klein, hebben de voordelen ontdekt van het huren van vergaderruimtes voor hun zakelijke bijeenkomsten. Of het nu gaat om het plannen van een cruciale bespreking, een trainingssessie voor uw team of een belangrijke presentatie voor klanten, het huren van een vergaderruimte biedt talloze voordelen die uw zakelijke activiteiten kunnen optimaliseren.

Professionele en Representatieve Omgeving: Een van de belangrijkste redenen om een vergaderruimte te huren, is om uw bedrijf een professionele uitstraling te geven. In plaats van een informele bijeenkomst in een café of een rommelige thuiskantooromgeving, kunt u uw klanten en partners verwelkomen in een goed onderhouden, stijlvolle en professionele vergaderruimte. Deze eerste indruk kan van onschatbare waarde zijn bij het opbouwen van vertrouwen en het maken van zakelijke deals.

Flexibiliteit en Gemak: Het huren van een vergaderruimte biedt ongeëvenaarde flexibiliteit. U kunt de ruimte kiezen die het beste past bij uw behoeften, of het nu gaat om een kleine vergaderruimte voor een intieme bespreking of een grotere ruimte voor een grootschalige presentatie. Bovendien kunt u vergaderruimtes vaak per uur huren, zodat u alleen betaalt voor de tijd die u daadwerkelijk nodig heeft. Dit bespaart u geld en zorgt ervoor dat u efficiënt gebruik kunt maken van uw tijd.

Professionele Apparatuur en Diensten: Vergaderruimtes zijn doorgaans uitgerust met moderne technologische voorzieningen, zoals audiovisuele apparatuur, whiteboards en high-speed internettoegang. Dit stelt u in staat om uw presentaties en vergaderingen soepel te laten verlopen, zonder dat u zich zorgen hoeft te maken over technische problemen. Bovendien bieden veel vergaderlocaties aanvullende diensten zoals catering, receptiediensten en technische ondersteuning, waardoor uw vergaderingen nog professioneler worden.

Privacy en Concentratie: Het belang van privacy en concentratie tijdens zakelijke bijeenkomsten kan niet worden onderschat. Het huren van een vergaderruimte biedt u de privacy die u nodig heeft om vertrouwelijke informatie te bespreken zonder dat u zich zorgen hoeft te maken over ongewenste luistervinken. Bovendien is een rustige en goed georganiseerde vergaderruimte de ideale omgeving om de aandacht van uw deelnemers te behouden en productieve discussies te stimuleren.

Indruk op Klanten en Partners: Als u klanten, partners of potentiële investeerders uitnodigt voor een vergadering, wilt u natuurlijk een blijvende indruk achterlaten. Het huren van een vergaderruimte in een prestigieuze locatie of zakencentrum kan helpen om uw bedrijf in een positief daglicht te stellen. Het laat zien dat u investeert in de kwaliteit van uw zakelijke interacties en dat u serieus bent over uw zakelijke relaties.

[beerspanl]

Tips en trucs om het meeste uit uw GoodBeer Spa-bezoek in Brussel te halen

Als je een bierliefhebber bent die in Brussel woont, zou een bezoek aan GoodBeer Spa een prioriteit op je bucketlist moeten zijn. De laatste tijd heeft het concept van een bierspa, waar je kunt baden in bier terwijl je geniet van een koud brouwsel, relatief veel populariteit gewonnen. Brussel staat, zoals altijd, bekend om zijn rijke cultuur en is een perfecte bestemming om je over te geven aan deze unieke ervaring. Hier zijn enkele tips om u te helpen het meeste uit uw bezoek aan de GoodBeer Spa te halen.

Reserveren

Het is mogelijk om het een beetje druk te krijgen, vooral tijdens het hoogseizoen. Daarom raden we aan om uw reservering van tevoren te plannen, zodat we ervoor kunnen zorgen dat uw plek is beveiligd op basis van uw tijd en datum, en u niet teleurgesteld zult zijn door eventuele beschikbaarheidsproblemen op het laatste moment.

Hoe zit het met kleding

Wij voorzien onze bezoekers tijdens de behandeling van passende kleding en badjassen, u hoeft zich dus geen zorgen te maken over het meebrengen van uw eigen kleding. Het is echter beter om er een comfortabel zwempak onder te dragen, aangezien u geruime tijd in het bier zult weken. Probeer geen sieraden of accessoires te dragen die beschadigd kunnen raken door bier.

Wie gaat er rijden

Hoewel nuchter goed is, kan een klein biertje toch geen kwaad? Een van uw groep moet echter volkomen onthouding hebben om te rijden, of beter, een taxi of taxi boeken om u terug naar huis te brengen. Probeer nuchter binnen te komen, zodat je het meeste kunt halen uit het hemelse bier dat we aanbieden.

Houd jezelf gehydrateerd

Bier is een diureticum, wat betekent dat het je lichaam kan uitdrogen. Om dit tegen te gaan, moet je ervoor zorgen dat je voor, tijdens en na je sessie voldoende water drinkt. Het helpt u gehydrateerd te blijven en zorgt voor de beste voordelen van de behandeling.

Relax en geniet

Zodra u GoodBeer Spa binnengaat, is het tijd om uw zorgen te vergeten, achterover te leunen, te ontspannen en te genieten van de ervaring. Laat elk probleem in je hoofd los en dompel jezelf onder in de unieke sensatie van badderen in een warm bierbad. Sluit je ogen, haal diep adem en laat de natuurlijke ingrediënten van bier hun magie op je huid inwerken. U kunt ook een luchtmassage krijgen in de ofuro om uw ervaring te verbeteren.

Blijf daarna ontspannen

Neem even de tijd om te ontspannen en te genieten van de afterglow na je bierspa-sessie. Keer niet meteen terug naar je drukke routine; laat je lichaam en geest volledig herstellen van de therapie terwijl je achterover leunt en meer bier drinkt. Misschien wil je je huid ook hydrateren met een milde lotion of olie om de voordelen van het bier vast te houden.

Maak enkele herinneringen

Hoewel er enkele beperkingen gelden voor het gebruik van elektronica tijdens de behandeling, kunt u nog steeds foto's maken als aandenken, voor of na uw sessie, om de herinneringen vast te leggen. U kunt uw ervaring delen op sociale media terwijl u ons tagt om ons te laten weten wat u echt van uw ervaring vond.

Koop bierproducten

Hoe graag we je ook voorzien van een ontspannende bierspabehandeling, we serveren ook graag bierproducten van de beste kwaliteit. Bij GoodBeer Craft kun je het assortiment van onze biercosmetica ontdekken, waaronder bierzeep, shampoo, lotion, badzout, scrubs, bruisballen en nog veel meer. Je kunt deze souvenirs kopen om mee naar huis te nemen als aandenken aan je bierspa-ervaring bij GoodBeer Spa.

Deze producten zijn ook een uniek en indrukwekkend cadeau voor je bierminnende vrienden en familieleden. Als u van plan bent uzelf te verwennen met een aangename tijd alleen of een ongelooflijke tijd door te brengen met uw vrienden of familie, dan is een bierspabehandeling bij GoodBeer Spa iets voor u! Hier kunt u een onvergetelijke en plezierige ervaring beleven terwijl u ontspannen geniet van warm bier. Boek vandaag nog uw bezoek.

#bier spa #bierspa brussel #bierbad #warmbierbad

[overwijs]

Mijn leerlingen kunnen echt lomp zijn hoor… Begrijp me niet verkeerd, ik hou van mijn pubers, juist vanwege hun eerlijkheid. Maar toch, die eerlijkheid is soms wel lomp.

Een half jaar geleden heb ik mijn ogen laten meten, daar kwam nauwelijks een verziend- of bijziendafwijking uit en toch werd mij een bril aangeraden. Vanwege een cilinderafwijking heb ik dus een bril waar ik prima mét maar ook zónder kan leven. Toen ik hem net had droeg ik hem braaf elke dag, zodat ik er aan kon wennen. Tegenwoordig draag ik hem soms, alleen op de dagen dat ik denk: “laat ik mijn bril eens opzetten”.

Dit schooljaar was dat nog niet veel gebeurd, dus moesten mijn leerlingen wel even wennen. Werd ik door leerlingen aangesproken op de gang: “draagt u een bril?”. En ja, dan ben ik die flauwe docent die “nee” zegt. Dan laat ik de betreffende leerling met een gerust hart in totale verwarring achter. Heerlijk. En dan zeggen ze dat domme vragen niet bestaan! 😉

Een andere leerling kijkt mij tijdens de les aandachtig aan. “Mevrouw, u hebt zo echt een kleine neus!”. Met oprechte verbazing reageer ik vervolgens met de vraag of ik normaal een grote neus heb. Hij reageert onmiddellijk: “Ja!”. Laat een korte stilte vallen. “Nou nee… Gewoon gemiddeld. Maar door die bril dus echt klein.” Hij kijkt nog wat langer en besluit er een schepje bovenop te doen. “U kunt volgende keer beter geen bril meer op doen!”.

Ben ik even blij dat ik stevig in mijn schoenen sta 😅. En natuurlijk heel blij dat mijn leerlingen eerlijk durven te zijn, maar dat hoeft ook weer niet de hele dag hoor! 😅😆

#OverWijs #docent #leerling #onderwijs #dialoog #gesprek #afbeelding #blog #bril #eerlijk #eerlijkheid #lomp #neus #leerlingen

[inktvlekken]

we zoenden voor het eerst aan het begin van de zomer, en toen wist ik al dat ik altijd verliefd word op mensen zoals hen, en hoe dat nooit goed afliep. ik werd verliefd, in de herfst, toen hen vroeg of hen mijn hand vast mocht houden en ik vergat om ja te zeggen omdat hen lachte, en de zon was goud, en dat hele moment blonk, en iets in me loste op, smolt weg.

of misschien begon het eerder, de avond op mijn kamervloer en dat hen weigerde uit mijn raam te roken, of die keer dat hen liet zien wat hen aan het schilderen was, of die keer dat we een uurtje zouden gaan koffiedrinken en vier uur later nog in de hoek van het café zaten. dat was voordat we wisten wat corona was, en ik denk dat we andere mensen waren toen, of andere versies van onszelf. 

nu is het weer herfst en we lopen door appartementen en rekenen uit of we de huur zouden kunnen betalen van onze banen samen. het is herfst en het regent als ik wil rennen ‘s ochtends. het is herfst en hen vraagt of ik hen partner wil noemen vanaf nu, hen vraagt het ‘s nachts, als we op mijn kamervloer liggen, sommige dingen veranderen niet: we zijn allebei slechte slapers. hen zegt dat hen andere voornaamwoorden wil uitproberen, om te zien hoe het voelt, natuurlijk, zeg ik, zonder er lang over na te denken.

hen is stil en ik sta op om muziek op te zetten en als ik bij mijn platenspeler zit, mijn rug naar hen toe, vraagt hen of ik het erg vindt, of het me uitmaakt, of het dingen tussen ons zal veranderen. plotseling begrijp ik dat hen bang is.

sommige dingen veranderen wel: hen rookt niet meer in mijn kamer sinds ik ben gestopt en niet meer begonnen, en hen kent me langer als iemand die niet rookt dan als iemand die wel rookt, en dat betekent iets voor me. ik zeg dat het uitmaakt, waarschijnlijk, en dat dingen veranderen, maar dat dat niet mis hoeft te gaan, dat ik er vooral voor hen wil zijn, en ik weet niet of het de juist woorden zijn, alleen dat soms iets zeggen belangrijker is dan precies het juiste vinden om te zeggen.

hen trekt zwarte lijntjes rond hun ogen voor een halloweenfeest als mijn telefoon gaat: we hebben het laatste appartement dat we bezochten. die avond wordt hen dronken en vraag ik me af sinds wanneer ik weinig drink als we naar huis lopen en hen vloekt: geen balkon, en ik lach: dan moet je deze keer echt stoppen, en hen zegt: genoeg verandering voor een maand, en ik pak hun hand vast, en het is donker en koud en alles wat is opgelost is nog steeds niet gestold, zacht en zo groot en zeker weten dat ik hen vast wil houden, niet meer los wil laten, niet meer wil laten gaan.

het is herfst, en hen is prachtig als de ochtendzon uit het raam over hen heen stort, als hen met wazige ogen koffiedrinkt, in wat nu nog mijn kamer is, of waar ik straks niet meer woon.

het is herfst en ik ben razend verliefd en zo gelukkig dat het pijn doet soms en ik doe mijn ogen dicht, laat mezelf voorover vallen, zal erop vertrouwen dat ik niet breek, dat we niet stukvallen, dat de landing zacht is.

#schrijfsel #L. gaf me een knuffel toen ik vertelde dat we het appartement hadden #ik zei dat ons huis niet hetzelfde was sinds hij weg was #hij zei dat ik er gelukkig uitzag

[brilmans]

Krabresten in het vloedmerk

Verse resten

Van al het ‘zeebanket’ dat er in de vloedmerken op onze stranden te vinden is, intrigeert de krab het meest. Dat zie je zo. Daar is geen wetenschappelijk onderzoek voor nodig. Je hoeft alleen maar op een willekeurige dag het gedrag van de strandgangers te bekijken. Achteloos walsen ze over oester, mossel en alikruik, maar bij een dooie krab blijven ze staan. Daar wordt even naar gekeken. Zeker wanneer het grote complete exemplaren betreft. En ik snap dat. Krabben hebben een fascinerend uiterlijk: opgebouwd uit talloze segmenten zitten ze heel ingenieus in elkaar. Althans van origine. In het vloedmerk is dat merendeels niet het geval.

Hoewel ze minder mooi zijn dan een compleet krabbenskelet, zijn ook de incomplete resten de moeite waard om te bekijken. Bij die resten is het namelijk het een of het ander. Of het betreft dooie krabben die door strand- of wadvogels dan wel andere predatoren opengereten zijn om bij het smakelijke vlees te komen of het betreft afgeworpen ‘skeletten’. Welke van de twee is leuk om even uit te zoeken. Gewoon omdat het kan.

Recente resten van een krab.

Omdat ze een exoskelet hebben, moeten krabben om te groeien regelmatig verschalen. Het te kleine skelet moet afgeworpen worden om plaats te maken voor een grotere schaal. Hoewel de afgeworpen exoskeletten (exuvies genoemd) geen inhoud meer hebben, komt de vorm nog grotendeels overeen met die van de krab. Als ze op het strand aanspoelen zult u ze dan ook makkelijk als zodanig herkennen. Tenminste als u ze weer te onderscheiden van de opengereten kadavers die er ook liggen, Iets wat redelijk eenvoudig is: de afgeworpen skeletten stinken, in tegenstelling tot de kadavers, namelijk niet en de oogjes zijn doorzichtig. 

Diverse op de Zandmotor gevonden fossiele krabresten.

Fossiel resten

Sporadisch liggen er op onze stranden ook fossiele resten van krabben. Deze zijn vaak gesitueerd in een onbepaald sedimentgesteente . Het betreft bijna altijd gefragmenteerde krabben. Heel af en toe zijn ze bijna compleet. Tot voor kort ging ik er achteloos vanuit dat het om gefossiliseerde kadavers zou gaan, maar, zo zat ik me kortelings te bedenken, het zouden natuurlijk net zo goed om exuvies kunnen gaan.

Gefossiliseerde onderkant van een krab. Duidelijk zichtbaar zijn de buikplaten (sternieten), het achterlijf (abdomen), de maxilla plaatjes en delen van de poten. Aan de hand van de vorm van het abdomen (smal en puntig) valt zelfs op te maken dat het de resten van een mannetje betreft. Gevonden op de Zandmotor

Een fossiel rugschild (carapax) van een onbepaalde krab. Gevonden op de Zandmotor

[cindy-vandervelpen]

Een maand.

Ik schrijf alweer een nieuwe post. Een avond waarop alles terugkomt. Ik beleef het opnieuw. Ik schrijf dit niet om medelijden op te wekken, integendeel. Ik wil het van me afschrijven, dit werkt therapeutisch. Mijn gedachten ordenen. Mijn gedachten delen. Wie dit te zwaar vindt, hoeft dit niet te lezen. 

Een maand lijkt lang en kort tegelijk. Als je met twee gaat werken en je ziet de lonen binnenkomen, lijkt het alsof je de wereld aankan. Als eens alle rekeningen betaald zijn, is die som jammer genoeg al goed geslonken. Mijn aankoopjes bij bol.com en Veepee moet je natuurlijk ook meetellen, sorry, Robin. 😆 Als je uitkijkt naar je nieuw loon en dus nieuw shoptegoed, kan een maand lang duren.

En toch. Exact één maand geleden begon voor ons de nachtmerrie. 10 dagen, 10 dagen na het nieuws dat er geen beterschap op komst was, heb je ons voorgoed verlaten. Vanavond beleef ik alles opnieuw. Hoe we de dokter van wacht en de thuisverpleegkundige belden. Hoe we plots doorhadden dat je te veel sliep en te versuft was. Hoe de ambulance en mug toekwamen. De lichten in het donker, de gele en groene pakken die binnenkwamen. We voelden ons klein, heel klein. We hadden hoop. Tot ze zeiden dat je niet meer wakker zou worden. Toch beslisten we om je naar het ziekenhuis te laten brengen. Daar zouden we ons gesterkt voelen. De ambulanciers die je met de grootste zorg op de brancard legden. De kamer was te klein dus ze moesten je dragen. Een lappenpop. Meer was je niet meer. Voor ons wel. Onze papa. Opa. Mama haar man.

Ik zie de ambulance wegrijden. De lichten vervaagden in de duisternis. Daar ging je. Op weg naar de plaats waar je zou overlijden. Kippenvel over heel mijn lichaam. Angst. Verdriet. Wanhoop. Hoop.

We reden jullie achterna en wilden zo snel mogelijk bij je zijn. Voor we bij je mochten, werden we bij de assistent op spoed geroepen. Een kleine, kille, koude kamer met een tafel in het midden en een doos zakdoeken erop. De spanning en stress die ik toen voelde, gingen door elke ader van mijn lichaam.

Jou zien, met buisjes, een masker en draadjes en computers om je heen. En toch. Mooi. Mama, Tina en ik rond jou. "Komaan papa, word nog even wakker." De pijn die toen door me ging, voel ik opnieuw. En toch, nadien genoot ik van een lekkere koffie. Hopend op een betere nacht en dag.

Zaterdag 10 uur. We hadden met 4 in de auto geslapen. Tina, Arno, Robin en ik. Ondanks mijn jeugdige leeftijd, was ik geradbraakt. Wij allemaal. De komende uren waren cruciaal en we hadden hoop. Weer veel hoop.

We mochten bij je. Allemaal. Op de intensieve spoedkamer. Als Tina en ik naast je kwamen staan, ging je hartslag de hoogte in. Je hoorde ons. Maar reageren ging niet meer. De supervisor kwam binnen met een bedrukt gezicht. "Het spijt me..." De rest van de zin hoorden we nauwelijks. Je ziet het gebeuren in Chicago Med, maar niet in je eigen leven. We mochten vragen stellen en kregen antwoorden. Je werd naar een kamer gebracht en we brachten onze familie en jouw vrienden op de hoogte. Mooi. Ontroerend mooi hoe ze jou nog kwamen bezoeken. Je moet gevoeld hebben dat ze daar waren. En wij.

Om kwart over 5 is de laatste vriend vertrokken. We zaten daar met 6. Mama en jij, Tina en Arno en Robin en ik. We praatten over het weer en over het broodje dat we gegeten hadden. Gek hoe de wereld kan doordraaien. Om 5 voor 6 wou ik gaan wandelen. Ik had nood aan frisse lucht. "Wat zou papa zeggen als ik ga wandelen?", vroeg ik nog. Mama zei dat ik moest gaan. Toch ging ik nog naar het toilet. Ik kwam terug en zag je stilletjes wegglijden. Je ademde nog. Oef. Tot die ene, laatste keer. Jouw borst ging niet meer omhoog. Je voelde dat het goed was. We stonden rond jou en hebben je vergezeld naar je laatste, lange reis.

Een maand lijkt lang, maar voor ons is het kort. De pijn is rauw. Het verdriet doet pijn. En toch. We doen ons best. We genieten van de kleine, mooie dingen. Maar er blijft een waas over ons hangen. Het leven draait door, maar voor ons is het niet meer hetzelfde. Het is niet alleen het verdriet om jouw heengaan, maar ook de beelden en momenten die eraan vooraf gingen. Het jarenlange zorgen. We moeten even tot rust komen. En dat doen we. We nemen onze tijd want... een maand is niet lang.

[euroadventure]

San Gimignano

Donderdag 12 mei

Het was zooo stil vanacht, ik heb heerlijk geslapen 😴. Ik start dan ook rustig op vandaag. Het voordeel van twee nachten op dezelfde camping staan, is dat ik mijn spullen lekker buiten kan laten staan. Het nadeel bleek vanmorgen..., toen ik mijn koelbox en kist met mijn voorraad droog voedsel onder de mieren zag zitten 😣. Het blijkt dat, nadat ik ze heb weggejaagd, ze niet in mijn kist met eten zijn gekropen. Mijn koelbox spoel ik wel helemaal om en maak ik schoon. Gelukkig mag ik mijn eten in de koelkast van de camping koel en miervrij bewaren.

Tegen elf uur klim ik uiteindelijk op het zadel 🚴‍♀️💪🏻. Ik rijd vanaf de camping door de groene heuvels en het is overal om mij heen betoverend mooi 😍!

Soms zijn de klimmetjes erg pittig, maar de afdalingen zijn juist een verademing. Na een paar uur fietsen (en veel op en af stappen in verband met foto's maken 😂) arriveer ik in het dorpje Certaldo en rijd ik naar het oude centrum bovenop een berg. Ik parkeer mijn fiets en loop door de oude straatjes en besluit hier maar eens een terrasje te nemen. Ik bestel een typisch toscaanse lekkernij: coccoli met een lokaal  kaasplankje en biertje 😋. Wat is het leven toch genieten!

Ik fiets na de lunch weer verder langs de wijnvelden en het lijkt alsmaar mooier te worden.

Na een aantal kilometers stuurt mijn navigatie mij over een onverharde weg. Op zich gaat dat prima, totdat er een aantal behoorlijk steile afdalingen komen. Het is af en toe best spannend fietsen naar beneden, maar ik kan mijzelf het beste vol laten gaan in plaats van knijpen in mijn remmen. Uiteindelijk kom ik bij een oud kasseien pad, nou ja...dat is het denk ik ooit in de Romeinse tijd geweest 😳, nu zijn het vooral onhandige stenen waar ik overheen mag fietsen. Dit kasseienpad is niet heel erg geschikt voor mijn elektrische fiets, maar trotseer ik zonder kleerscheuren 💪🏻😊.

Dit geldt niet voor twee mensen uit Zwitserland die ik aan het einde van het kasseienpad tegenkom. Beiden zitten onder het stof. Met hun benen en handen die open liggen en waar het bloed nog uitstroomt strompelen ze met hun fiets in de hand richting de geasfalteerde weg. Ze zijn beiden bij een van de steile afdalingen gevallen in het grind. Ik vraag of ik ze kan helpen, maar dat hoeft niet meer. Bij een boerderij hebben ze hulp kunnen krijgen en zijn de wonden ontsmet en waar mogelijk is er een verbandje omheen gewikkeld. Tot over maat van ramp blijkt bij de man dat de accu van zijn elektrische fiets nog maar acht kilometer kan rijden...en met de paar pittige klimmetjes in het vooruitzicht, zijn dit voor hem geen fijne laatste kilometers meer.

Ik kan ze helaas niet verder helpen en wens ze veel sterkte toe. Ik voel me een beetje schuldig wanneer ik mijn weg 'gewoon' weer op full speed kan vervolgen.

Aan het einde van mijn route kom ik aan in de oude binnenstad van San Gimignano. Ik had ook met een bezoekje aan de oude stad kunnen beginnen, maar vanmorgen wilde ik liever eerst wat meters maken.

Het stadje is erg mooi en, zoals eerder geschreven, is het omringt met torens in originele staat.

Na een uurtje houd ik het voor gezien en rijd ik terug naar de camping. Ik kook eten en pak mijn spullen alvast zoveel mogelijk in. Mijn fiets kan op de nieuwe fietsendrager worden gezet en nadien neem ik weer een welverdiende warme douche.

Morgen rijd ik richting het noordoosten, een klein beetje terug in de richting van Florence en dan iets naar rechts 😉.  In verband met het ophalen van mijn nieuwe fietsendrager kon het even niet anders. Natuurlijk zou het veel logischer zijn om nu meer zuidwaarts richting Rome te rijden vanwege de komst van Wendy aanstaande woensdag, maar het nationaal park wat ik heb gevonden is een omweg meer dan waard verwacht ik 😊. Ach, ik maak dit jaar toch al genoeg kilometers, een paar extra kunnen er nog wel bij 🛣.

[devosopmaandag]

De moeilijke weg door een gedicht

Misschien kwam het omdat ik afgelopen donderdag voor het eerst in jaren weer een 'vivisectie' leidde – geen proeven met levende dieren maar met twee kunstwerken (van Brigitte Picavet en Cindy van Woudenberg). Met acht deelnemers spraken we ruim een uur intensief. Ik leidde het gesprek op socratische wijze.

Ik kreeg opnieuw zin om mijn tanden ergens in te zetten en besloot een gedicht van de als moeilijk bekend staande dichter Kees Ouwens te nemen. Toeval zou het gedicht bepalen, met een beetje keuzevrijheid. Ik sloeg de pas tweedehands gekochte verzamelbundel op drie plaatsen open en las het gedicht dat op de rechterbladzijde stond – steeds hardop, voorwaarde voor het lezen van poëzie. Het toeval wilde dat elk volgend gedicht moeilijker leek dan het voorgaande. Het laatste gedicht las ik vele malen hardop en brak mijn hoofd erover. Het eerste gedicht heette 'Ontwaken', het tweede 'Geen gevaar', het derde 'Het zijnde vertolkend het niets van het dode'. Ik koos (natuurlijk) het laatste.

( U kunt het gedicht ongelezen laten en mij gewoon volgen op de weg die veel inspanning kostte, maar die me zoveel moois bracht)

De titel roept onmiddellijk Heidegger op: 'het-zijn' dat 'er-zijn' wordt. Enkele jaren geleden las ik Heideggers biografie door Rüdiger Safranski. Ik herinner me de opwinding tijdens het lezen, omdat ik maar nét alles kon volgen. Ik zweefde als het ware boven Heideggers abstracte denken, met hulp van Safranski. Sommigen zetten Heidegger als volkomen obscuur weg. Ik zocht een samenvatting van zijn denken op. Dat hielp, want opeens kon ik het gedicht 'aan'. Het voelde als een point de vue: je ziet de huizen in het dal, je ziet bewegende minuscule vormen in een weide, een stip kruipt over een grijs lint langs een berg. Je begrijpt alles, je bent even meester over de dingen, je weet dat het de zelfde wind is die langs die wezens daar beneden strijkt als die over jouw wangen blaast. Het dat-daar valt samen met het ik-hier.

Het gedicht las ik ten slotte zo: de mens is, kwam, verdwijnt, bezit een stil maar onbegrepen besef van het voorgaande, het gaande en het komende. Met zijn dood lijkt hij de verliezer, maar waardiger is hij juist dan, ellipsvormig wordt hij: waar de blik eerst de einder afzoekt, kijkt later de blik zichzelf na (hoe duizelingwekkend is dat). Niet alles hoeft begrepen, niet alles kan begrepen worden. Mens, die wel en niet weet hoe groot en hoe diep hij is, wordt op een dag aan zijn lot overgelaten. Het gedicht (de dichter dus) schenkt mij een beeld: het riet, dat recht van halm is, wenkend van huis weg, riet, dat in de voorheen vochtige lippen krookloos wortel schiet. En zo vallen we weer samen met waar we mogelijk vandaan kwamen. Troost wellicht, of een begrijpen – hetgeen het zelfde is.

[gwynb]

Leo

-‘En wat gebeurt er?’ vroeg Leo nieuwsgierig. We zaten aan de keukentafel. Buiten werd het langzaam donker. ‘Als je niet inhaleert helemaal niks’, zei ik. ‘Of ja, het heeft best een vieze smaak eigenlijk. Maar sommige mensen vinden die smaak juist super lekker.’ ‘Laat mij eens’, zei mijn neefje. ‘Oh wow. Wacht nog eens.’ Hij hees en hoestte. Daarna hees en hoesste hij nog eens. -‘Wat voor soort mensen dan?’ vroeg hij. Hij was niet echt mijn neefje, maar een soort surrogaat neefje. Ik hechtte er aan hem wel zo te noemen. Ik had zelf geen kinderen. -‘Bijvoorbeeld wat meer hippie-achtige mannen. En vrouwen natuurlijk’, corrigeerde ik mezelf snel. Leo was zestien. Nogal laat met alles. Ik geloof niet dat hij al eens een meisje had gekust. Geen flauw idee of dat nou eigenlijk laat of vroeg was. Ik was laat met alles in het leven, behalve met seks. Welke God laat een meisje van elf al ongesteld worden, in een tijd waarop je niet meer op je vijftiende wordt uitgehuwelijkt. Maar goed, ik ging al gauw van bil. -‘Hippie?’ zei Leo wat lacherig. -‘Tja, nee, ik bedoel, mensen met lange haren, die graag wat alternatiever leven, vaak op blote voeten lopen bijvoorbeeld. Die niet veel geven om geld en het systeem.’ Ik dacht eerlijk gezegd alleen maar aan al mijn foute exen. Maar dat vertelde ik Leo niet. Ik veralgemeniseerde soms liever. -‘Ik heb toch ook best lang haar?’ hij haalde verlegen een hand door z’n mooie, dikke krullen en nam een klein slokje van het blikje bier dat hij dit weekend mocht drinken. -Absoluut, Leo, absoluut. Sorry, ik bedoelde, ja, de mensen in mijn leven die echt veel wiet rookten waren soms misschien wat meer vrijbuiters. Maar dat hoeft absoluut niet het geval te zijn. Daar heb je helemaal gelijk in.’ ‘Zakenmannen zijn meer van de coke of zo?’ grinnikte Leo. ‘Ja’, zei ik, ‘misschien heb je daar wel een punt’. -Tante’, zei Leo, ‘je vertelt vaak een hoop bullshit, hè?’ lachte hij. Ik lachte ook. ‘Soms wel’, zei ik. ‘Maar ik heb ook vaak gelijk’.

Leo vond me stoer. Zo moest het zijn. Dit is hoe ik het vaak voor me had gezien. Ik aan de tafel in een appartement in de grote stad, en één van de kinderen van mijn vriendinnen die bij mij kwam logeren. Natuurlijk voelde zo’n kind zich de koning te rijk, tenminste, dat wilde ik graag, dat het kind zich zo zou voelen. Ik zou zijn logeerbed opmaken, goed voor mijn neefje of nichtje zorgen. Ik wist toen niet of dat een realistische voorstelling van zaken was, aangezien ik de kinderen van die vriendinnen en kennissen en buurvrouwen die om me heen allemaal kinderen kregen, terwijl voor mij de tijd ook niet stilstond, nou niet bepaald vaak zag. Zouden ze ooit komen logeren? Tenminste één ervan zat hier nu aan tafel. En twee anderen zag ik ook wel eens, maar Leo en ik hadden een hechtere band.

We lulden ook aan de lopende band. En ik liet ze altijd dingen doen waarvan mijn vriendinnen hadden gezegd dat het niet mocht. Ik vond het onschuldig. En het was heerlijk als ze er waren. We gingen winkelen, of naar de bioscoop. Ik liet ze geen auto rijden of iets dergelijks. Gewoon een biertje hier en daar, eens een keer mee op stap, een trek van een sigaret. Had ik dat ook gedaan als ik zelf kinderen had gehad? Ik wist het niet. Ik hoopte van wel, maar per definitie was die band anders geweest. Had hun vader dat dan gedaan? En wie was dan hun vader geweest? Mijn huidige vriend?

‘Ik geloof dat ik al wat voel’, zei hij en nam een slokje van zijn biertje.

‘Voel je je de Koning te Rijk?’ Ik knipoogde. Hij begon over een kneiter dikke vette hamburger. -‘Abby, fuck, ik heb hongerrrr.’ Zolang hij niet moest kotsen was het goed. ‘Mijn oma zei altijd: honger kan je niet hebben als je de oorlog niet hebt meegemaakt. Je hebt trek! Alleen trek!’ ik trok er een zuur gezicht bij. ‘Die oma van jou had zeker nog nooit een joint gerookt, ha ha ha’, lachte Leo. -Mm, dat weet ik niet. Goeie vraag!’ Ik stond op en pakte een papiertje en schoof wat met lade’s vol met rommel om een pen te vinden en ging weer zitten. ‘Vraag EEN: oma, rookte je wel eens een joint? Zo ja, hoe vaak?’. Oké, oké, zei Leo en schoof enthousiast op zijn stoel. Hij nam steeds grotere slokken bier. ‘Vraag TWEE: Abby, heb je wel eens coke gesnoven?’. -‘Moet ik dat opschrijven? vroeg ik hem. -‘Ja, ja, alles opschrijven. En ook antwoorden!’. ‘Uh, nou, nee eigenlijk niet.’ Het was niet ongelogen. Leo vond het saai. -‘VRAAG DRIE’, zei Leo, ‘waarom heeft die Hanneke van wiskunde zo de pik op mij?’ -‘Wie is Hanneke?’ -‘De leerkracht, duh.’ -‘Ah ja, tuurlijk.’ Ik schreef het op. -‘VRAAG VIER: Waarom zegt mama dat ‘het leven je niet altijd vriendelijk behandeld heeft’ en dat je daarom zo intens bent?’ Leo’s stem werd wat slechter te verstaan aan het einde van zijn zin. Ik nam een slokje van mijn bier. Knipte een stukje af van de joint die nat van was Leo’s speeksel. ‘Zegt mama dat?’ ‘Sorry, te veel gezegd he geloof ik’ zei Leo verontschuldigend, sorry! ‘Nee, nee prima’. Ik schreef op: VRAAG VIER: Waarom heeft het leven mij niet altijd vriendelijk behandeld? Ik begon te lachen. -‘Heeft het leven mij dan niet vriendelijk behandeld, Leo?’ vroeg ik hem, wat vertwijfeld nu. ‘Wat zegt mama dan? Omdat ik alleen woon? Omdat ik rook? Door wat er gebeurd is?’ Ik probeerde het weg te lachen. -‘Nee gek.’ ‘Omdat ik geen kinderen heb gekregen?’ ‘Mm, zei Leo. ‘En omdat je rookt ja, dat ook, mompelde hij er nog achter aan.’ ‘Om wat er gebeurd is en zo. Maar ze zegt ook, het is vaak als je zoiets meemaakt dat je dan wat onstabieler bent.’ ‘Oh’, zei ik. Verbouwereerd. En daarna: ‘Volgende vraag!’ ‘VRAAG VIJF: waar zijn we voordat we geboren worden? Goeie, toch?’ ‘Jaaaa’, zei Leo. Hij zei het ietsje te enthousiast wel. -‘In een baarmoeder’, hij trok er een vies gezicht bij. ‘Nee, ik bedoel vóór de baarmoeder!’. ‘Dat is zó maf! Wáár waren we?’ ‘Dat is wat ik me nou ook altijd afvraag, Leo. Dat is nou echt een interessante vraag.’ Uit rebellie liet ik hem nog eens hijsen aan de joint. Niet dat hij er wat aan kon doen. -‘En’, zei ik, ‘met dat soort vragen kan ik me veel bezighouden. In mijn werk, en als ik schrijf.’ ‘Ja, dat vind ik kei stoer’, zei Leo. Maar zijn stem klonk nu wat vertwijfeld. ‘Wat wilde je altijd al eens doen, maar heb je nog nooi kunnen doen, Leo? Noem het, wat dan ook!’ ‘Autorijden!’ zei Leo direct. ‘Oké, zei ik. Ik nam nog een slok en wierp hem mijn autosleutels toe. ' ‘We gaan een beetje scheuren over de parkeerplaats.’ -‘Yesssss’, zei Leo. ‘Yessssss.’