#houvast

[twafordizzy]

'Als je liegt, moet je het wel goed doen'

Kijken wij naar het schilderij dat de Italiaan Felice Casorati in 1912 maakte van een Jong meisje op rood tapijt en dat zich in het museum in Gent bevindt. Het meisje ligt op een vloerkleed als een terrein. Achter haar liggen twee vierkanten zonlicht dat door de ramen is gevallen; zijzelf ligt in de schaduw. Ze heeft een bleek gezicht met volle wimpers, losjes gepenseelde wenkbrauwen en een…

View On WordPress

#1912 #21-ste eeuws #Arie Schippers #bekend #bestaand #blauw #docent #echt #fantasie #Felice Casorati #figuratief abstract #geluk #hoofd #houvast #interviewer #introvert #kind #kunstenaars #Leonardo da Vinci #lichtval #museum Gent #natuurgetrouw #Neerrijnen #nieuw #rood #schaduw #schilderij #schrijver #verbeelding #vloerkleed

[peterpauldoodkorte]

Stromen

View On WordPress

#houvast #rivier #stormen #weerstand

[isaboris-on-paper]

Hoogspanningsmast

Als ik naar boven kijk in de hallen van het Vaticaan Naar de schilderingen van Michelangelo, in wonder en in waan Dan ben ik het niet altijd eens met de bewegingen van zijn kwast

Met een spetter lichtbeige en een veeg van zijn penseel Creëert hij zo dat hemels tafereel Maar steekt er in mijn keel toch een onenigheid vast

Die engelen gevangen in hun mensenlichamen Van vlees en bot doen mij beamen Ik denk toch meer aan een hoogspanningsmast

De engel, ἄγγελος (ángelos), boodschapper in Oud-grieks Kan toch niet bestaan in iets zo klassieks Meer fysieks, ervaart hij minder liefde dan last

Mijn hoogspanningsmast, met vier vleugels gespreid Raakt in mijn ziel een kern van waarheid Van die boodschapper van god… Deze vorm voelt gepast

Als je hard genoeg luistert, hoor je misschien woorden Tussen het engelengezang dat je voorouders hoorden Evenals in het gezoem van de hoogspanningsmast

Een engel is als gereedschap van god het minst heilig Minder dan wij, in onze sterfelijkheid veilig Met geboorte als schepping, en de hemel als houvast

Als kralen op een draad of een trein op een spoor Zingen engelen hun schepper’s boodschappen in koor Maar nooit een noot die henzelf verrast

En verrast hij zichzelf, als Gabriel deed, Met een val en een wens voor bewustzijn gereed Dan weet ik weder niets voor te stellen dan mijn hoogspanningsmast

Met vrije wil ben je geen engel, een robot evenzeer Maar ook geen mens, gescheiden van je heer Met je dromen van gelijkheid was jij een fantast

Jij, die nu doorzoemt in mijn hoogspanningsmast 

#isaboris #dutch #poetry #dutch poetry #gedicht #nederlands

[hoofdpiijn]

Ik klamp mij vast aan mijn dromen, al is dat niet de beste houvast. Ik verlies mij in de liefde en gevoelens die ik heb opgemaakt in mijn hoofd of ergens heb gelezen op een bladzijde ergens tussen de verhalen van mijn stapels boeken. Ik scheur de bladeren er uit, hang ze omhoog aan mijn prikbord en lees en herlees. Verloren in literatuur zoek ik naar mezelf, naar wie ik ben.

#schrijfsels

[streeploos]

Ik klamp mij graag vast aan dromen, ook al is dat niet de beste houvast.

#nederlands #schrijfsel #tekst #citaat #nederlandse blog #nl #tekstje #nederlandstalig #dutch #schrijfsels #vlaams #dromen mag toch? #dromen #dromenkomenmisschienuit

[joostjongepier]

Wat?   Woman with Dead Child (1903) door Käthe Kollwitz, Portrait of a Boy (Willi Blab) (1908-09) door Gabriele Münter, Nude Girl wit Flower Vases (ca. 1907) en Nude Girl, Her Legs Pulled Up (ca. 1904) door Paula Modersohn-Becker, Beta, naked (ca. 1900) en Girl with Red Blouse (ca. 1907) door Ottillie Reylaender

Waar?   Tentoonstelling Making Modernism in the Royal Academy of Art, Londen

Wanneer?   10 januari 2023

In de negentiende eeuw werd de individualiteit en het innerlijk leven van het kind ‘ontdekt’. Voor modernistische vrouwelijke kunstenaars, symboliseerde het kind nieuwe en tegenstrijdige betekenissen. Vreugde, hoop en onschuld gingen gelijk op met spanning, melancholie en verlies.

Voor Kollwitz waren kindersterfte en de lasten van het moederschap voor de werkende vrouw belangrijke thema’s. Woman with Dead Child werd gemaakt voor de serie A Peasants’ War, maar is daar uiteindelijk niet in opgenomen, maar een afzonderlijk werk geworden. De kunstenares gebruikte tekeningen van haarzelf en haar zoon Peter om de compositie geleidelijk te ontwikkelen tot dit eindproduct.

Munter verzamelde kindertekeningen en gebruikte die soms als basis voor haar werk. Een prachtig werk van haar is Portrait of a Boy (Willi Blab). Het jongetje zit met zijn benen onder zich gevouwen op een stoel. Zijn grote ogen staren angstig voor zich uit. Met zijn handjes houdt hij zijn jasje vast alsof dat hem houvast kan geven in de onzekere situatie waarin hij zich bevindt. De achtergrond heeft haast dezelfde kleur als het donkergroene jasje. Die donkere kleurstelling draagt bij aan de beklemming die het werk oproept.

Modersohn-Beckers Nude Girl with Flower Vases roept bij mij associaties op met schilderijen die Paul Gauguin maakte op exotische eilanden. Ik weet niet goed waar die associatie vandaan komt. Mogelijk heeft het te maken met de vorm van het hoofd van het meisje en de kralenketting, misschien ook met de lichaamshouding.

Model voor Nude Girl, Her Legs Pulled Up is Modersohn-Becker’s stiefdochter Elsbeth. Het schilderij is gespeend van idealisering en erotisering. In plaats daarvan zien we het ongemak en de kwetsbaarheid van het naakte model. In haar dagboek vertelt de kunstenares hoe haar artistieke ambities haar terughoudendheid overwon om onwillige lokale kinderen over te halen naakt te poseren: “Toen ik [Meta Fijol] zei zich helemaal uit te kleden, antwoorde dit energieke kleine persoontje: ”Nee, dat doe ik niet” … Gisteren, nadat ik haar een Mark had gegeven, ontdooide ze helemaal. Maar ik bloosde van binnen en haatte mezelf.”

Het ongemak van Modersohn’s model valt in het niet bij dat van Beta, het model van Ottillie Reylaender. Het schonkige naakte meisje kijkt strak voor zich uit. Haar benen klemt ze tegen elkaar en met haar handen omklemt ze de armleuningen van de stoel, alsof die haar steun kunnen geven. Door de druk van de armen komen haar schouders een beetje omhoog. Alles aan dit portret straalt ongemak uit. Reylaender is de enige kunstenaar op deze tentoonstelling waar ik nog nooit van had gehoord. Het zojuist besproken Beta, naked, maar ook het eveneens tentoongestelde Girl with Red Blouse zijn echter zeker niet de minste schilderijen op deze expositie. Een naam waard om te onthouden!

#kathe kollwitz #gabriele munter #paula modersohn-becker #ottillie reylaender

[human-antithesis]

Voor Immer

Vrede. wrede wachter in de tijd moederloos wees kind bemind wees mijn houvast mijn toeverlaat toe verlaat mij nooit hou vast mijn ooit

de laatste vlucht van de kraai het brandend nest ontvlucht gezucht. uit monden de rivier breed wreed wijds en toegewijd de gewijde aarde wreedheid vrede — de smeekbede

het ga ons goed en heb goede moed

blijf nu toch aan onze zij in zijde gewikkeld begraven in de weide. wereld gevreesd wordt het kwaade behoudt ons allen van kwaad bloed behoudt ons van kwaad bloed

het ga ons goed en heb goede moed

een graf wordt gedicht ik zie niemand meer om me heen alles eindigt hier ik val en ik sta op ga verder weer

liefde en licht een getekend gezicht de wondes door liefde geslagen in onze huid. ons huis als kraters in land we worden littekens en reiken de hand

het laatste gedicht voor niemand gedragen het eindigt hier en is eeuwig ik val ik val ik sla de ogen neer het hoeft niet meer

de wondes door liefde geslagen in onze huid. ons huis als kraters in land ze worden littekens en we reiken de hand

het laatste graf werd gedicht de aarde heeft geen meer waarde er is liefde er is licht er is liefde en licht maar ik hou de ogen dicht

liefde en licht een getekend gezicht door liefde geslagen de wondes in onze huid ons huis

ze worden littekens en reiken de hand

het laatste gedicht voor niemand gedragen het eindigt hier. en is nu eeuwig ik val ik sla de ogen neer het hoeft niet meer

er is liefde en licht maar ik hou de ogen dicht

voor immer alleen jouw arm om me heen

voor immer alleen het wordt zoals voorheen

heb goede moed je hebt geluk tegoed heb goede moed je hebt geluk tegoed

ik leef voor jou en ik wil dat je dit onthoudt

ik ben de eenige die komt en gaat maar blijft

maar blijft ten goede ten gronde te ruste

het eeuwige komen en gaan verblijdt

het eeuwige komen en gaan verblijdt

ten goede ten gronde

verblijdt

te ruste wel te ruste

#Amenra #Post-Metal #Post Metal #Sludge Metal #Screamo #Colin H. Van Eeckhout #Lennart Bossu #Tim De Gieter #Bjorn Lebon #Mathieu Vandekerckhove #Caro Tanghe #Belgium #Relapse Records #USA #US #United States

[sounds-made-in-heaven]

In onbespreekbaar spraken ze vandaag over zelfdoding. Of het een keuze is, dat was de vraag. Nee werd er stellig gezegd door meerdere mensen. Mensen die suïcidaal zijn raken in een hyperfocus en zoomen in op alles was met de dood, niet leven, afscheid nemen etc. Te maken heeft. Al gauw zien ze suïcide als enige uitweg. De wereld is beter af zonder hen denken ze. En omdat er nooit over die suïcidale gevoelens gepraat kan worden of als het toch ter sprake komt er vaak met onbegrip wordt gereageerd, zien personen met suïcidale gedachten dit als een bevestiging van die gedachte dat de wereld beter af is zonder hen. Comfirmation bias. Zo had ik het zelf nog nooit bekeken. Ik zag het wel als een bewuste keuze. Bespreekbaar maken blijkt dus, hoewel dat ook zo een verschrikkelijk buzzword lijkt, belangrijker dan ooit. Om die hyperfocus te doorbreken, een houvast te bieden of suïcidale gedachten niet laten borrelen in eenzaamheid door het gevoel van stigma of onbespreekbaarheid.

Ik hoop dat ik u nooit het gevoel gegeven heb dat je niet bij mij terecht kon, maar het feit dat je toch enkele pogingen achter de rug hebt doet me anders vermoeden.

[devosopmaandag]

Twee vrouwen, een publicatie en een mantel

Door twee tentoonstellingen over art brut (outsider-kunst) en een boekpresentatie* moest ik denken aan dat vermaledijdede begrip 'innerlijke noodzaak', dat op kunstacademies zo vaak gebezigd wordt. Hoe iets dat zo diep wil zijn een frase is geworden. Kunstenaar Griet Menschaert legde tien jaar oude tekeningen voor aan een filosoof, een non-binaire grafisch vormgever en een mindfood-coach. Door de eenzame corona-periode leken de tekeningen een nieuwe betekenis op te roepen. Intiem zijn ze, die tekeningen, confronterend, verleidelijk, verhalend en vervreemdend. De filosoof las zijn tekst voor, terwijl zij haar lichaam inzette als haar eigen vleesgeworden tekeningen. Wat volgde was dat wij als publiek de intimiteit tussen die vier mensen en die van het boek in werden getrokken. Het was mooi, wankel en ongemakkelijk soms, op andere momenten bijna ontoegankelijk. Ik zag een directe parallel met haar tekeningen.

De presentatie vond in de avond plaats in Museum Dr. Guislain te Gent, een voormalig 'krankzinnigengesticht'. De deuren waren open, de gebouwen amper verlicht, de gangen leeg en kaal, slechts een enkel bordje verwees naar de presentatie. We liepen er wat verloren en onzeker rond, maar juist dat gevoel voedde misschien wel mijn ontvankelijkheid voor de rest van de avond. Boven was de tentoonstelling 'Mirror, mirror – Mode & De Psyche' **, met kostuums en textiele werken van psychiatrische patiënten en mode-ontwerpers, voor even opengesteld. Ik werd overweldigd door de werken zoals mij dat zelden overkomt op een tentoonstelling voor hedendaagse kunst. Het waren vooral de geborduurde werken van patiënten die me diep raakten.

Mijn eigen borduurwerk lijkt zo gecontroleerd en helder, maar wie minstens vijf uur per dag borduurt, het laatste wat gedaan wordt voor het slapen en het eerste nog voor het ontbijt, die kan een zekere obsessiviteit niet ontkennen en als de fase aangebroken is van het invullen van de lege plekken, dat is daar maar één woord voor: horror vacui – de angst voor de leegte, of in mijn geval, de lust de leegte te vullen (hetgeen misschien wel het zelfde is). Toen het niet goed met mij ging, werd het borduren mijn troost en houvast.

Op de tentoonstelling boog ik mij lang over een zwarte mantel, die een patchwork-voering had van reeds geborduurde stoffen in petit point. De maakster, die de mantel altijd bij zich droeg, borduurde en appliqueerde daar overheen, vaak grof en grillig. Ik voelde bijna het dwingende van dat maken, zonder welke het leven misschien wel onleefbaar was voor haar. Een jas, een ding als een nest, een bed, zo basaal als brood, water en vuur, een ding als een kind dat beschermd en gevoed moet worden. Vlak voor de avond begon gaf ik Griet een opgerold borduurwerkje met 'IK VOEL DE SNELHEID VAN MIJN ZIEL'. Ze kreeg een kleine schok bij het lezen van de woorden. Innerlijke noodzaak voelde ik, bij de vrouw van de mantel en bij haar.

* 'Some Body Help', uitgave met zes tekeningen van Griet Menschaert en drie door haar met de hand uitgeschreven teksten van filosoof Leon Heuts, mindfood-coach Hadas Cnaani en non-binair ontwerper Noam Youngrak Son. https://www.grietmenschaert.be/

** Dubbeltentoonstelling in het MoMu te Antwerpen en Museum Dr. Guislain te Gent, nog te zien tot 26 februari

[twafordizzy]

Cees Nooteboom spreekt af met de zee en de storm

bron beeld: elpais.com Het is de emotie gekleurd door het voel– en zichtbare; het oorverdovende geluid en het tasten naar houvast in de strijd tegen de elementen. Cees Nooteboom (1933) beheerst het neerpennen van deze mix op een manier die raakt. In die korte verhalen van hem, bijvoorbeeld, is het één en al zintuiglijke waarneming die mij als lezer op sleeptouw neemt en me onderdompelt in de plek…

View On WordPress

#20-ste en 21-ste eeuws #Den Haag #dichter #elementen #emotie #geluid #gelukkig #grond #handelen #houvast #inham #korte verhaal #lucht #plek #raakt #reisverslag #rotsen #schreeuwen #schrijver #stenen #vlaktes #voel- en zichtbare #weg #wind #zee #zintuiglijke waarneming

[peterpauldoodkorte]

loslaten voor houvast

onvoorwaardelijk de liefdedie hen eens samenbrachtscheen door zonovergoten in hun zo gelukkige jarennaast ook ruzie en venijndie weer verdieping brachtwaar eens het samenzijnonvoorstelbaar genot waskroop langzaam kruipendals het einde van de dagbij een zonsondergangschim en schaduw binnenhet fundament knagendmet duistere onzekerheiddie het einde aankondigtslaat het grondvest stukvan de…

View On WordPress

#houvast #loslaten #perspectief #veilige haven

[euroadventure]

Santo Stefano di Sessanio - Campo Imperatore (Gran Sasso)

Dinsdag 31 mei

Vandaag trek ik naar de 'echte' bergen van de Apenijnen. Waar ik gisteren en eergisteren nog vanuit Santo Stefano di Sessanio vertrok rijd ik nu richting het bergplateau Campo Imperatore naar de bergketen Gran Sasso. Ik vertrek pas rond het middaguur want het is niet ver rijden en ik wil nog het een en ander uitzoeken voor ik vertrek.

Het is weer zonnig, maar rondom de bergen hangen donkere wolken. Nu heb ik dat afgelopen dagen vaker meegemaakt en is het weer tot nu toe altijd meegevallen. Het is wel een stuk frisser dan in Santo Stefano di Sessanio. Ik zit nu op ongeveer 2100m ten opzichte van de 1251m deze ochtend.

Op de parkeerplaats van het plateau kan ik vanavond ook overnachten. Er staan meerdere campers en auto's wanneer ik arriveer.

Onderweg, maar ook bij de parkeerplaats, kijk ik al weer mijn ogen uit, dit zijn echte bergen 😁💪🏻! De Corno Grande, de hoogste berg van het Gran Sasso gebergte is met 2912 meter de hoogste piek in de Apennijnen.

Ik heb een leuke route gevonden, maar al snel loop ik verkeerd. Ik volg een ander, veel steiler pad, maar het is niet minder mooi! Ik heb onder andere uitzicht op de vallei.

Ik passeer als eerste Rifugio Duca Degli Abruzzi.

Vanaf hier loop ik over de toppen recht op de Corno Grande af...wauw 😍! Uiteindelijk pak ik het pad van mijn oorspronkelijke route weer op.

Nu wordt de route uitdagender want er ligt nog veel sneeuw. Vanaf de parkeerplaats zir je dit haast nietd liggen, maar kom je bovenop de berg en je kijkt over de rand dan verbaas ik me nog over de grote hoeveelheid. Desalniettemin is het uitzicht grandioos!

Ik passeer een Duits stel die mij vertelt dat het prima te doen is, omdat de sneeuw papperig is. En het klopt de eerste stukken naar beneden zijn zeker goed te bewandelen.

Maar ik kom uiteindelijk bij een punt waar ik weer naar boven moet en ik zie langs de steile helling het pad verdwijnen onder een groot pak sneeuw...hmm lukt het mij wel om hier veilig doorheen te lopen 🤔?

Het is best spannend, maar het lukt me door met mijn voeten bij elke stap een soort traptrede uit te hakken en gelukkig heb ik mijn wandelstokken bij die houvast geven. Na de eerste sneeuwlaag lijken de andere stukken die nog volgen gemakkelijk, maar dat is niet zo. Ik moet goed geconcentreerd mijn stappen in de sneeuw zetten om uiteindelijk het punt te bereiken waarna alles weer 'normaal' wordt. Onderweg zie ik nog wel een paar gemzen 😊.

Het laatste stukje stelt dan ook niets meer voor, maar is nog steeds prachtig met uitzicht op Campo Imperatore.

Ik ben heelhuids gearriveerd en maak mijn campertje klaar om hier te kunnen overnachten.

Een Belgisch stel spreekt me nog aan en we kletsen een half uur over hoe mooi het hier is en over hun reis en de mijne. Na mijn zelfgemaakte pasta loop ik nog even naar het hostel die hier ook gevestigd is. In de bar drink ik een koffie en vraag of het goed is dat ik hier vanacht sta. Het is geen probleem en de barman geeft tevens aan dat als er ook maar iets zou zijn ik 24 uur per dag bij het hostel kan aankloppen. Iedereen is superaardig!

Met een jong stel die ik 's morgens in Santo Stefano di Sessanio tegenkwam raak ik ook nog aan de praat en zo heb ik plots nog een gezellige avond na een mooie wandeldag.

Morgen een korte wandeling denk ik en dan weer richting het noorden. Ik wil morgen nog boodschappen doen, omdat ik niet veel etenswaar meer heb en donderdag een Nationale feestdag is en alle winkels in Italië gesloten zullen zijn.

[regioonlineofficial]

Het huidige publieke omroepbestel kent een aantal knelpunten, zo blijkt uit een rapport van de commissie Van Geel en een verkenning door ambtenaren die staatssecretaris Gräper van Cultuur en Media aan de Tweede Kamer heeft gestuurd. Om die knelpunten aan te pakken, voordat de nieuwe erkenningperiode start, is verlengen van de huidige periode waarvoor omroepen een erkenning hebben gekregen nodig, zo stelt de commissie Van Geel. Publieke omroep We kennen in Nederland een uniek omroepbestel. Iedere publieke omroep heeft een eigen maatschappelijke verankering. De huidige inrichting kent echter een flink aantal knelpunten die opgelost moeten worden om de publieke omroep ook in de toekomst bestuurbaar te houden. Het belangrijkste knelpunt gaat over de vraag op basis waarvan omroepen in het bestel komen en er weer uit moeten. De criteria in de huidige wet bieden onvoldoende houvast om een goede beoordeling mogelijk te maken. Ook is onduidelijk wie waarover gaat en zijn er zorgen over het toezicht.  Zorgvuldige afweging over stelselherziening De uitdagingen van het huidige bestel vragen om een zorgvuldige afweging. Daarom heeft staatssecretaris Gräper een ambtelijke verkenning laten uitvoeren op het eerder uitgebrachte advies van de commissie Van Geel. Uit de verkenning blijkt dat bij het vormgeven van een toekomstbestendig publiek omroepbestel onder meer gekeken moet worden naar de toetreding van nieuwe omroepen, pluriformiteit van het aanbod en de rol- en taakverdeling tussen toezichthouder, NPO en omroepen. Roep om verandering De roep om verandering in het omroepbestel klinkt ook door in het onlangs verschenen rapport van de commissie Van Rijn over grensoverschrijdend gedrag bij de publieke omroep. Deze commissie concludeert dat de rol- en taakverdeling tussen NPO en omroepen niet duidelijk is. Deze weeffout voedt een cultuur die sneller tot excessen op de werkvloer leidt.  Het rapport van de commissie Van Rijn laat zien dat aanpassingen aan het bestel noodzakelijk zijn. Iedereen heeft een rol om de oorzaken die grensoverschrijdend gedrag in de hand werken, voortvarend aan te pakken. Een aangepast omroepstelsel kan er ook aan bijdragen om problemen te voorkomen. Optie om te verlengen Om dit alles goed te kunnen doen, voordat een nieuwe erkenningperiode begint, is een verlenging van de huidige periode nodig, zo stelt Van Geel. Omroepen kunnen elke vijf jaar een aanvraag indienen voor een nieuwe erkenning. De huidige periode loopt tot eind 2026. Het verlengen van de erkenningperiode geeft extra tijd om aanpassingen uit te werken en in de wet op te nemen. Mocht de Kamer daar voorstander van zijn, geeft staatssecretaris Gräper aan dat een verlenging van minimaal twee jaar nodig is om dat zorgvuldig te kunnen doen.

[newagesurvivalist]

Het onzekerheidsprincipe

Ik weet nu wat te doen; of misschien weet ik hoe ik moet starten met doen. Maar het lijkt erop dat men een volledige - impotente - conversatie kan hebben, schijnbaar, waarin men dus helemaal niets doet, maar waarin men niettemin allerlei opmerkelijke dingen zegt.

Zeggen en doen: dit zijn toch twee hele verschillende dingen, maar ze zijn soms nauw met elkaar verweven. Doen is in deze: iets zeggen wat gewichtig is. En zeggen is: ja, bespiegelen en uiteenzetten, opdat men zichzelf beter in de hand heeft, of anderzijds tot rust komt. De filosofen uit de Romeinse en post-Socratische tijd noemde dit: ataraxia, zorgeloosheid. Dit streven naar ataraxia is daar een woord dat de spanning van de post-Socratische en Romeinse filosofie behelst. Want mensen wilden ergens voor leven, en leven voor rust is nobel, maar lijkt zo ver weg. Gemoedsrust, dus. Dat is nauwelijks een levensdoel te noemen. Ik vind dit persoonlijk omdat we rust kunnen hebben in zowel daden als in gezapigheid: ergens mee bezig zijn kan rust geven, omdat we even nergens aan hoeven te denken, maar gezapigheid kan dat ook doen, om diezelfde reden.

Waarom zouden we iets moeten zeggen om rust te vinden? Antwoord: we willen iets zeggen. Of we het nou van harte willen of slechts uit wanhoop, de kwestie blijft dat we om een of andere reden de behoefte hebben om dingen onder woorden te brengen. Hier komen op een van mijn favoriete onderwerpen: ascese. We geloven dat we dingen doen zelfs al krijgen we er geen plezier van. Dat is ascese: dingen doen, maar niet omdat je er plezier aan beleeft. Maar dan blijft de vraag: waarom doe je het dan?

Dit lijkt op zich geen probleem, ware het niet dat het je systeem inconsistent maakt. Als jij niet weet waarom je iets doet, waarom zeg je dan dat het nodig is om het te doen? Je doet net alsof het niet uitmaakt dat ik geen plezier beleef aan deze dingen, maar dat is toch pertinent onwaar. We moeten meer hedonistisch zijn, maar dan valt je hele systeem in duigen. Jij zegt: het is beter om kwaad te lijden dan om kwaad te doen. Maar wat als mij dat nou helemaal niets uitmaakt, eigenlijk, diep van binnen? Dat is probleem, want dat betekent dat ik andere dingen leuker vindt, bijvoorbeeld de hele dag lanterfanten. En dan zegt een ander, zwaarder systeem dan dit gestoïcijn: doe dat dan maar. En dan heb ik geen enkele reden meer om ascese te betrachten.

Uiteraard is dat dan weer juist een aanleiding om te herbezinnen, om te zeggen, ik ben uit mijn doen, ik moet weer terug naar mijn oude gewoonten, die mij voorbereiden op slechte dagen.

Maar dat zijn allemaal maar slaapliedjes. Nee, het geheim zit hem natuurlijk in de relativering. Stoïcijnen zijn meesters van het relativeren: hierin schuilt hun aantrekkingskracht. Uiteindelijk, zo is het idee, komen we dan op volkomen geluk uit. Maar we kunnen er natuurlijk ook voor kiezen om gewoon te proberen te genieten van het leven. Het goede met het slechte nemen; de dingen op waarde schatten. Dat is ook een project.

Maar hoe komen we dus op zo'n oeverloos gesprek uit? We denken, en terwijl we denken zien we dingen. Het gevoel, de toesnellende dood, de blootstelling aan de elementen: niemand weet, wat een mens allemaal kan bezighouden, maar niemand wil pijn lijden. De wijze mannen van de wereld doceren dus, dat we de pijn maar helemaal moeten vergeten. De wereld heeft geen houvast, behalve dan de Absolute Kennis; echter, het denken over de simpelste dingen biedt enkel meer vaagheden, die in de essentie neerkomen op de constante strijd om controle. Zo zien we dus, dat naarmate we elkaar beter kennen, we meer willen weten over hun persoonlijke gevoelens - en we kunnen die gevoelens heel complex maken, zoals in de poëzie, een vorm van zelf-expressie, of heel simpel, zoals in de post-Socratische en Romeinse filosofie. Simpelheid kan een gracieuze eigenschap zijn, en we zien dat veel van onze voorvaderen de kinderen hebben geprobeerd op te voeden met deze technieken, niet om ze dom te houden, maar om ze eerlijk, eendrachtig en gehoorzaam te maken. Ja, het valt niet mee om iedereen dingen op eenzelfde manier te laten zien, en waarlijk worden ze daar ook niet gelukkig van. Zoals onze tijd het heeft, doen de mensen simpelweg waar ze zin in hebben, maar er waakt een constant oog: geheel onnodig, want iedereen moet uiteindelijk krijgen wat hij verdient, niet wat hij waard is in de ogen van de staat. Maar zodoende is ook de Romeinse filosofie in diskrediet geraakt omdat mensen niet krijgen wat ze verdienen. En nu is hij in een of andere vorm populair. Er is niets nieuws onder de zon. De Romeinse filosofie leeft omdat hij zo ongelofelijk praktisch is. Een vervanger voor het geloof zal het nooit worden. Zoals Lipsius zei: ik ben een Christelijk filosoof. Marcus Aurelius geloofde officieel ook dat hij een zoon van Mars was. Ja, het is altijd goed om na te blijven denken, maar het is al te makkelijk om te denken dat je de wijsheid in pacht hebt. Niemand kan als aanhanger van het Stoïcisme de wereld begrijpen. Je kunt er wellicht wel een gelukkiger mens van worden, zij het dat je het met mate toepast op je leven. Marcus Aurelius merkte wel heel mooi op dat hij van zijn stoïcijnse leermeester leerde "op een natuurlijke manier brieven te schrijven." Dit is wat ik bedoel met eenvoud als gracieuze eigenschap. Dit was uiteindelijk ook mijn opvatting van Stoïcisme. Het helpt met het schrijven, maar het geeft je zeker geen onderwerp om over te schrijven. Dat kan alleen het leven doen.

#lipsius #marcus aurelius #seneca #cicero #montaigne #filosofie #stoïcisme #epicureanisme

[stomgetoeter]

weetje wat ik oprecht echt stom vind?

dat ik nogsteeds heel hard ga op loki en mobius like samen. niet apart maar samen. like ik wil marvel een beetje los laten maar die twee homos hebben mij echt nog in een goeie houvast. idk man vind ik echt stom.

#wil m’n loki cosplay ook eigenlijk verkopen #maar tva loki is ook m’n allesje #maar zonder mobius voelt het toch… anders #stom #deadpool pls save mn homo mannetjes

[joostjongepier]

Wat?   Elephant (2014), Toast to the Health of a Heathen (2014), Upstream, Upwind and Upstairs (2019), 11pm Tuesday (2010), Penny for them (2014), Confidences (2010), The Generosity (2010), Amaranthine (2018), The Counter (2010) door Lynette Yiadom-Boakye

Waar?   Tentoonstelling Lynette Yiadom-Boakye – Fly in league with the night in de Tate Britain, Londen

Wanneer?   8 januari 2023

Toen ik mijn reis naar Londen voorbereidde, keek ik ook of er in de Tate Britain mogelijk een interessante tentoonstelling plaatsvond. Ik kwam alleen een mij volledig onbekende naam tegen en vulde mijn programma verder in met exposities in andere musea. Tot ik van Tate per e-mail een nieuwsbrief kreeg, waarin aandacht werd besteed aan de tentoonstelling van de voor mij onbekende mevrouw: Lynette Yiadom-Boakye. De werken die in deze nieuwsbrief werden getoond, maakten mij nieuwsgierig naar meer en gelukkig was er nog een gaatje in mijn programma.

En dus loop ik nu op de tentoonstelling Fly in league with the night. De tentoonstelling bestaat uit portretten (individueel en als groep) van uitsluitend zwarte mensen. Toelichtende bordjes ontbreken op deze expositie. “Er zijn zoveel dingen die ik doe en denk als ik aan het schilderen ben die ik niet onder woorden kan brengen. Elke poging tot uitleg kan in het beste geval overbodig worden. In het slechtste geval volledig onjuist.” De titels van de werken bieden ook niet veel houvast: Elephant, A Toast to the Health of a Heathen, Upwind, Upstream and Upstairs. Sommige hebben een tijds en/of plaatsaanduiding als titel : 11 pm Tuesday. Slechts bij een enkel schilderij denk je bij het zien van de titel onmiddellijk: O ja! Dat is het geval bij Penny for them, een portret van een vrouw die van de beschouwer wegkijkt, har kin ondersteunend met haar hand. Waar zou ze aan denken? Penny for them!

De afgebeelde personen zijn allemaal zwart. De achtergronden meest onbestemd. Hier en daar gebruikt de kunstenaar een zeer sterk wit accent: tanden (Toast tot he Health of a Heathen), sigaretten (Upwind, Upstream and Upstairs), een shirt (Confidences).

Bij de ten voeten uit weergegeven modellen is opvallend dat de meerderheid blootvoets is. Slechts een enkeling draagt schoenen of is net bezig sokken aan te trekken. Portretten van mannen hebben vaak een zekere erotische lading.

Naast schilder is Yiadom-Boakye ook schrijfster en dichter. “Ik schrijf over de dingen die ik niet kan schilderen en schilder de dingen waarover ik niet kan schrijven.”

#lynette yiadom-boakye