#ik doe nu een beetje half half

[polldermodel]

Schrijf je "aan elkaar"?

->ja ik heb dit geleerd op school en doe dit nog steeds

->ik heb dit geleerd op school en koppel sommige letters maar niet allemaal

->heb dit wel geleerd, maar doe het totaal niet

->ik heb niet zo leren schrijven en doe het niet

->heb dit niet geleerd maar doe het een beetje uit mezelf

->ik heb dit niet geleerd maar doe het toch

Dus het bovenste

#ik hoefde op een gegeven moment niet meer aan elkaar te schrijven omdat het te onleesbaar was :P #ik doe nu een beetje half half #poll #polls #peiling #nederlands #nederland #belgië #belgie #belgisch #schrijven #aan elkaar schrijven #schrift #school

[magheteenonsjeminderzijn]

Vandaag werk ik vanuit huis waardoor het klaarmaken van de maaltijden toch wat makkelijker gaat. Ik heb nog spinazie in de koelkast dus ik probeer toch nog een keer een smoothie uit het New Fysic receptenboekje. Dit keer met oa frambozen, alfalfa en nog wat zaden en pitjes en magere yoghurt. Dit keer denk ik slim te zijn door de meng beker van de keukenmachine te gebruiken.

Het ging net zo beroerd als met de andere blender. In de tussentijd ging ook de werk telefoon al rinkelen dus ik werd meteen chagrijnig. Nog een beetje water erbij gedaan. Weer geprobeerd, nog geen succes. Pollepel erbij en doorduwen en ik wilde de beker eraf halen om te schudden. Kreeg ik de mengbeker er niet meer af 🤬 Ondertussen al de eerste telefoontjes van werk behandeld en gelukkig kwam toen mijn ridder in de nood weer thuis. Met zijn geduld kwam er een heerlijke dikke groene smurrie tevoorschijn. Het was te dik om te drinken dus maar wat water bij gedaan, nog een keer mengen en voila daar is mijn groene smoothie.

Alleen al van de lucht word ik niet vrolijk. Het ziet eruit als dunne poep. Ik drink het weg maar het is wel de laatste keer dat ik dit doe. Het blijft vies 🤢

Om half 11 tijd voor mijn gekoookt eitje, dat gaat er altijd prima in.

Om 12.35 heb ik mijn lunchpauze en op het menu staat weer salade. Deze zit vol met komkommer, wat nootjes, zaadjes etc. Deze vind ik erg lekker. Alleen iets te laat gedacht aan de supplementen dus ik moet 20 min wachten met eten. In de tussentijd maar wat nieuwe artikelen toegevoegd aan de webshop.

Na de 20 min kijk ik nogmaals op de klok en zie dat het 12 uur is en niet 13 uur! Een uurtje vergist dus. Stom zeg! Meteen maar weer in de telefoon gegaan en tussen de gesprekken door een hap van de salade genomen. Het heeft een uur geduurd voordat ik mijn salade op had😅

Om 15.15 weer 200 ml zuivel naar binnen gewerkt. Ik moet wel blijven opletten dat ik voldoende water blijf drinken. Misschien ook nog maar een mooie drink fles kopen dan is het ook duidelijker wat ik drink. Marcel nog een kopje thee gezet en voor de rest hou ik het bij water. Ik mag 2 glazen Pepsi Max maar ik wil zelf deze week toch zoveel mogelijk detoxen dus even geen Pepsi Max.

Om 17.30 gaan koken. Marcel heeft nog van gisteravond dus dat is makkelijk. Ik eet vanavond 400 gr groenten en een biefstuk tartaartje (vergeten foto te maken). Marcel zijn hap nog even aangebakken in de jus van mijn tartaartje waardoor we allebei lekker hebben gegeten. Ik kwam er wel achter dat mijn supplementen niet bij het avondeten worden vermeld in mijn agenda op de telefoon dus dat is nu allemaal aangepast. Na het eten weer een cappuccino waar ik het schuim van laat staan en dan ben ik wel klaar met eten voor vandaag.

Vandaag zijn bovenstaande kaarsen binnengekomen en ik heb er al 3 verkocht dus ik ga nog even een paar bestellingen inpakken en dan naar ‘Over mijn lijk’ bij NPO 1 kijken. Geen vrolijke kost maar het is goed hoe deze jongen mensen nog iets van hun leven maken ook al gaan ze binnenkort dood. Het helpt mij altijd weer om te relativeren.

Tussendoor heb ik ook nog het mama-zoon uitje Las Vegas geboekt. Mike heeft ook akkoord gekregen op zijn vakantie dus van 26 maart tot 1 april zitten wij in het Strat hotel in Las Vegas. Op 16 jarige leeftijd heb ik Mike de belofte gedaan dat ik hem mee zou nemen naar Vegas en nu, 17 jaar later, gaat het eindelijk gebeuren.

Morgen nog 1 dagje de reset fase doen en dan ga ik donderdag naar mijn coach voor het eerste meetmoment. Spannend! Hopelijk mag ik door naar de Regular fase zodat ik vooral ‘s avonds meer afwisseling aan kan brengen in wat ik eet.

#weight loss #weight #newfysic #i need to lose so much weight #i wanna lose weight

[bramsnor]

Hondenweer.

Wat nu weer, het is al ruim over tijd en nog niemand te zien. Oké gisteravond was het ook later dat we naar buiten gingen, maar dan nog…..

Uiteindelijk komt mijn bazinnetje naar me toe en kleed ons aan, alhoewel ik krijg alleen de riem om natuurlijk. En hup naar buiten, en nu snap ik het, het is zijkweer, lekker zeg. Heel mijn bontjas wordt nat. Gelukkig neemt ze de korte route en gaan we weer snel naar binnen, ben gelukkig wel lading plas kwijt.

Na nog een half uurtje komt die snor ook eindelijk naar beneden. Na het bakkie en ontbijt gaat hij naar boven, dus ik mee, moet hem toch controleren……niet? Hij gaat een boek lijmen en dan een stinkbus open maken.

Begint met een soort staart die rommel uit dat blik op een gezaagde tak te smeren. Stinken die zooi, gelukkig staat het raam open dus is het te doen. Anders was ik naar beneden gevlucht. Maar ik moet zo langzamerhand poepen dus laat dat maar even merken.

Al gauw stopt die Snor met die stinkbus en neemt me mee naar buiten. Deur open en daar beginnen gelijk een paar vreemden te kletsen tegen ons. Ben ik niet blij mee want we worden zijknat en ik moet!

Even snel door het strontpark in de stromende regen en na mijn lozing weer naar huis. Wat een stemmen zeg, vertrouw het niet…… er is ook nog een minimensje bij, die heb ik toch al eens gezien? Weet niet meer waar of wanneer, toch maar even afstand houden.

Na een tijdje hoorde ik ze zeggen dat ze alweer naar buiten willen. Zijn ze helemaal gek mijn bontjas is net droog. Doe gewoon net of ik slaapt, ik ga met dat hondenweer echt niet meer naar buiten. Gelukkig laten ze me met rust en mag ik thuisblijven samen met mijn bazinnetje.

Na verloop komt die Snor weer terug samen met dat minimensje helemaal verzopen, maar wel opgewonden over een of andere hoge Piet met zijn baas Klaas. Zal wel, zie het straks wel op dat schilderij aan de muur.

Na wat geneuzel en gedoe krijg ik het te zien. Die kleine heeft handen vol koekjes gekregen van een beetje viezige maar gekleurde figuren die een vent met een baard en een pruik vergezellen in de stromende regen. Ik blij dat ik thuis kon blijven.

Inmiddels ben ik met het bazinnetje een keer buiten tussen de druppels door mijn behoefte kunnen doen en heb ik een keer moeten kotsen van dat minimensje en die nepjankkat. Kreeg toch mijn eten nadat de bazen zelf een paar stukjes vlees hadden zitten kanen. De rest van de avond geslapen, rust…. Heerlijk🫠

Nu is het weer tijd voor de avondronde, moet toch kijken of iedereen zich gedraagt in de wijk en gelijk even pissen. Hopelijk is het niet opnieuw van dat hondenweer. Je leest het een volgende keer.

Groeten Kato 🐕

[gewoonkarin]

Mwah. Dat is het gevoel op het moment. Ik heb zo goed als geen vakantiegevoel deze vakantie. Twee weken zijn om en ik ben moe, leeg en verdrietig.

Ik krijg het ook niet uitgelegd. Gisteren stond ik te strijken en overviel het me. Dat ik altijd wel met zorgen bezig ben. Altijd is een te groot woord, dat kan niet maar wel heel vaak. Dat ik in twee weken vakantietijd twee keer kort iets ontspannends heb gedaan. Met handicap. Lunchen en schoolspullen halen met jongste liefje. De handicap? Mijn noodgebit. Zonder kleef valt het uit. Met kleef is het nog kokhalzen dus de firma stophoest moet mee in de tas en ik doe een uur of 3 met een rol. Het werkt laxerend en dat is ook handig. Na die lunch werd het wel duidelijk dat ik niet echt mee op pad kan. In plaats van donderdag naar zee heb ik de voordeur geverfd en het huis gepoetst. Ik wil voor de liefjes geen last zijn. Zo voel ik me wel. Ik zie als een berg op tegen sociaal gedoe. Praten maakt de werking van de kleefpasta niet beter en met stophoest in de bek is het lastig praten, ik wil nog wel eens kwijlen.

Wat dit met me doet. Het maakt me onzeker. Het liefst kruip ik tandeloos in bed en blijf ik weg van iedereen. Eten in gezelschap vind ik kut. Ik kan niks kauwen zonder tanden dus snijd het heel klein en slik alles in ene door. Met tanden in eten doe ik af en toe maar ik vind twee keer plakken op een dag meer dan genoeg en m'n tandvlees is er geïrriteerd door. Ik dus ook.

Ik mis ons ma nu. Het luisterend oor en zij begreep me. Nu voel ik me onbegrepen. Ik mis mezelf, ik mis eten, ik mis een borrel met vriendinnen. Ik zie foto's van vakantie, dagjes weg. Mijn enige uitjes de afgelopen maanden waren een feestje, een uitvaart en ziekenhuisbezoeken. Oja, protheticus. En de tuin. Daar zit ik nu ook. Ook daar zit ik mezelf in de weg want ik ben moe. Weinig kunnen eten betekent ook minder energie. Ik eet al vanaf half oktober bagger. Ik krijg niet veel werk verzet en het voelt op het moment ook als werk. Alles voelt als werk. Ik zucht er veel bij.

Zo ben ik niet. Ik word normaal gesproken blij van de tuin maar nu vaak niet. Dan ga ik maar weer even zitten om bij te komen. Effe uitrusten.

Ik ben mezelf kwijt. Ik vraag me ook af of het nog wel goed komt. Of de nieuwe tanden gaan helpen. Of ik dan niet meer hoef te kokhalzen maar wat als dat wel zo is. Mijn lief tandeloos kussen. Ik vind het verschrikkelijk. Naar mezelf kijken helemaal. Overal rimpels rond mijn mond door het slechte noodgebit en het vaak zonder tanden in rondlopen. Thuis doe ik de krengen uit. Even geen stophoest.

En nu. Ik ben met onenigheid weg gegaan thuis. Na discussie vertrokken op het verzoek van oudste liefje. Ze had gelijk. We kwamen even niets verder omdat we niet naar elkaar luisterden. Daarom vermijd ik discussies liever. Je schiet er niks mee op.

Het komt er meestal op neer dat ik het laat rusten en ergens de modus van gewoon doorgaan weer vind. Niet klagen maar dragen.

Ik heb dus een werkvakantie. Poetsen, boodschappen doen, verven en tuinen. Met soms een uitstap van maximaal 3 uur aaneengesloten. Als ze me maandag over een week vragen hoe mijn vakantie was weet ik niet goed wat te zeggen. Geen reis, geen dagjes naar zee, geen ontspannen Karin. Ik ga maar liegen denk ik. Dat ik een fijne vakantie heb gehad. Deels waar want ik ben een beetje meer bij met klussen. Dat is dan weer fijn. De tuin ziet er ook best netjes uit en ik heb al best wat geoogst. Ook fijn. Courgettes in diepvries, ook fijn. En de rest van het gezin heeft leuke dingen gedaan, van lezen tot naar zee. Van zwemmen tot met vrienden op stap. Van muziek maken tot films kijken.

Volgende week start ik met de kast van jongste liefje verven. Van de nood maar een deugd maken. Lief en zij gaan vier dagen kamperen. Ik hoop dat ik het oudste liefje een beetje naar haar zin kan maken.

[hildeshongarije]

Burenhulp

dinsdag 2 mei 2023

Luc sukkelt al een tijdje met zijn arm/schouder.  Zwaar tuinwerk lukt momenteel niet zo goed.  Nu is het al een hele tijd veel te nat geweest om veel te kunnen doen in de moestuin.  Maar nu het eindelijk echt lente is, wordt het toch wel dringend om de grond klaar te maken en alvast een beetje te zaaien en planten.

Onze lieve overbuur Feri regelde met de gemeente dat een gemeentewerker met een kleine tractor en een ploeg de grond kwam omploegen.  Wanneer dat precies zou zijn, kon hij niet zeggen.  We zouden wel zien.  En ja hoor, vanmorgen stond hij voor de deur!  In een goed half uur was de klus geklaard!

Maar natuurlijk was dat het grove werk.  De grond moest nog ‘fijn gelegd’ worden.  En de buurman zou de buurman niet zijn .... hij ontfermde zich meteen over onze tuinfrees.  Luc kwam ere zelfs niet meer aan te pas!  Ik verdenk Feri er stiekem van dat het zijn hobby is ....  Met zoveel plezier een hele moestuin freezen!!!!

Heerlijk hoor hoe buren hier nog echt voor elkaar zorgen!

Onze twee kapoenen amuseren zich in de boomgaard.  Pipa kan echt de hele tijd zielig kijken wanneer de poort nog niet open staat.  Als ik de poort dan open doe, maakt ze gekke sprongetjes van contentement!

Maar ook Xena is blij als ze naar daar kan, hoor.  De jacht is geopend ...  Muizen, eens een rat maar jammer genoeg ook geregeld een hagedis of een slangetje ....

[euroadventure]

Sellrain - Malbun (Liechtenstein)

Zondag 31 juli

Om half zes gaat de wekker. We staan snel op en na een douche pakken we onze laatste spullen bij elkaar en zijn we ready to go. Van devmevrouw van het gasthof hebben we nog een ontbijt meegekregen die we later zullen opeten.

Even later is het zover, Femke vertrekt weer. Het is zoals eerder gezegd altijd weer even lastig om afscheid te nemen en weer alleen verder te moeten.

Ik rij richting Liechtenstein waar ik afgelopen oktober ook ben geweest. Ik vond het er toen zo mooi dat ik graag terug ga. Destijds kon ik een paar wandelingen niet maken omdat er al behoorlijk wat sneeuw lag. Nu is dat natuurlijk niet het geval en dus kan ik deze routes alsnog gaan wandelen 💪🏻😀.

Mijn eerste stop in Liechtenstein is bij de Gänglesee. het is eigenlijk een klein stuwmeer. Niet heel bijzonder, maar je kunt hier een leuke korte wandeling maken naar een hut en weer terug. Ik wil vandaag niet al teveel wandelen, maar een relaxed dagje houden. Het is natuurlijk nog erg vroeg wanneer ik hier arriveer, rond half tien, dus ik heb nog lekker de hele dag voor me 😊.

De wandeling is simpel, maar relaxed. Jammer genoeg blijven er donkere wolken boven de bergen hangen waar ik naartoe loop, terwijl achter mij de zon schijnt en de lucht blauw is. Gelukkig draai ik ook weer om 🤪 en loop ik het mooie weer ook weer tegemoet.

Na de wandeling rijd ik naar Malbun. Op deze camperplaats heb ik weer een plekje gereserveerd voor de komende drie nachten. Na mijn aanmelding bij de tourist information kan ik mijn campertje weer opruimen en opnieuw inrichten. Ik heb al mijn spullen van afgelopen week achterin gegooid, dus een beetje 'herorganizing' is wel even nodig 😂.

Ik ben best snel klaar en het kriebelt om toch nog iets te gaan ondernemen vandaag....ik besluit toch nog te gaan wandelen...een korte wandeling 😉.

Ik wandel een stuk van een route die ik afgelopen oktober ook heb gewandeld.

Wanneer ik van plan ben om naar het dal af te buigen, zie ik nog een ander pad wat ik vorig jaar nog niet had gezien. Het blijkt het dal ... te zijn. Hmmm....🤔 dat ziet er ook wel tof uit, maar het bordje geeft aan dat het nog 2,5 uur lopen is naar Steg. Een plaatsje drie kilometer onder Malbun. Ach, doe eens gek! Het is lekker weer en heb toch niks anders te doen.

De route door de vallei is erg mooi! Ik heb er geen spijt van dat ik ben afgeslagen. Onderweg kijk ik uit op de Schönberg die ik in oktober heb beklommen.

Na de vallei komt er een iets saaier stuk, maar het is prima te doen.

Uiteindelijk kom ik bij het plaatsje Steg aan waar de prachtige houten huizen, die typisch zijn voor Liechtenstein, overal zichtbaar zijn. Nice!

De bus rijdt alleen nog lang niet...ik wandel dan toch maar het laatste stuk langs de weg naar Malbun. Het is alleen behoorlijk pittig want ik steig alleen maar 🙈. Anderhalve kilometer voor het eindpunt komt de bus achter mij. De buschauffeur stopt en zegt: "stap lekker in joh!" De laatste anderhalve kilometer brengt hij me voor nop naar boven. Superlief! Uiteindelijk nog 13,5 kilometer gewandeld ondanks dat dit vandaag niet de bedoeling was 😂.

Het is inmiddels na zevenen en een lekkere pasta en latte gaan er wel in nu!

Nadat ik alles opgeruimd heb, was ik mij bij het toiletgebouw van de tourist information die 24 uur open is. Fijn dat dit kan! Ik lig op tijd in bed en val al snel als een blok in slaap 😴.

[dickvanas]

Joris Linssen: 'Ik reed op een gegeven moment met tegenzin naar Schiphol'

In Nederland zijn anderhalf miljoen mensen met een burn-out. In het programma Out of office (NPO1, 22.25 uur) volgt Joris Linssen (58) vijf van hen die een half jaar helpen op een zorgboerderij in de hoop dat ze er weer helemaal bovenop komen. Op de boerderij krijgen ze hulp van zes hulpboeren met een verstandelijke beperking.

Je hebt veel jongeren met depressies, onzekerheid en angststoornissen”, vertelt Linssen. „Dat hele pakketje zit bij elkaar. Ik vind het wel taboedoorbrekend dat mensen hier zo open over durven zijn. Ik vind het ook heel belangrijk dat we iemand van 28 daarbij hadden, Hilde. Dat is gewoon een heel fris, fijn iemand. Op een gegeven moment zegt ze dat ze haar werk zo stressvol vindt. Dan vraagt een hulpboer waarom ze het dan nog doet. Dat zet haar aan het denken.”

De hulpboeren geven aan de mensen met burn-out inzage in hun problemen. Een mooi moment is als hulpboer Jos tegen Hilde zegt: ’Hilde je moet gewoon ’nee’ zeggen tegen anderen en ’ja’ tegen jezelf’.

Goede voorbeeld

Volgens Joris Linssen is hulpboer Astrid iemand die het goede voorbeeld geeft. „Half elf is half elf, volgens haar. Dan is het pauze en daar geeft ze het goede voorbeeld in. Ik realiseer me dat ik eigenlijk nooit meer koffiepauze houd, ik ben gewend om op weg naar de trein een koffie te halen of achter de computer een kopje te drinken. Wat me ook opvalt is dat de zorgboeren niet steeds op hun telefoon kijken of ze weer een like hebben gehad. Daar kunnen wij nog wat van leren.”

Structuur en rust zijn belangrijk voor de zorgboeren volgens Linssen en ook voor de mensen die moeten herstellen van hun burn-out. „Om half vier staat het busje voor de deur, dan is de werkdag ook echt afgelopen voor de hulpboeren. Ik vind het goed dat mensen met een beperking hier de lead hebben en dat de rollen een beetje omgedraaid zijn. Ze nemen het voortouw en dat doen ze heel serieus. Je ziet iemand helemaal boven zichzelf uitstijgen, dat gebeurt er als je iemand vertrouwen geeft.”

Feelgood

Het Kro-Ncrv programma is volgens Linssen feelgood. „Ik vind het belangrijk in deze tijd waarin we zo veel afschuwwekkende dingen meemaken en zien en ook de toon van het debat zo fel is. Het is een shotje aardigheid.”

Maar ook de hulpboeren hebben zo hun verhalen, vertelt Linssen. „Neem Jos. Die man is van de steiger gevallen op zijn werk als bouwvakker en heeft niet aangeboren hersenletsel. Die zat maar thuis op de bank. Door de zorgboerderij is hij weer in beweging gekomen.”

Lopendeband-werk

Zelf heeft Linssen nog nooit een burn-out gehad, al neemt hij af en toe wel erg veel hooi op zijn vork. Volgens hem moet je je af en toe afvragen of je nog blij wordt van hetgeen je doet en jezelf blijven uitdagen. Niet met de stroom meegaan, zo schrijft hij ook in zijn boek Als je met de stroom meegaat, sta je zelf stil. „Met Hello, goodbye, wat toen heel succesvol was, hadden we heel veel draaidagen en het ging maar door. En het was iedere keer nog een serie, nog een serie. Op een gegeven moment dacht ik, ja, het spannende is er vanaf. Als ik er nog heel lang mee doorga wordt het lopendeband-werk. En toen merkte ik dat ik toch een zekere tegenzin begon te krijgen als ik naar Schiphol reed, maar ik merkte ook dat het moeilijk is om te stoppen met iets wat heel goed gaat. Maar het moest wel. Anders ben je niks waard voor je gasten. Toen ik het een paar jaar daarna kon terugnemen in een lagere frequentie heb ik dat gedaan. Ik vind het spontaan in gesprek gaan met mensen nog steeds het leukste wat er is.”

Leegzuigt

Af en toe stilstaan bij wat je doet, kan volgens hem geen kwaad. Evalueren of het het nog bij je past, vernieuwen. „Op een gegeven moment moet je je afvragen ben ik nu de slaaf van mijn gewoontes geworden? Doe ik het omdat ik het altijd doe of doe ik dit omdat ik het wil? Als het je sloopt, als het je leegzuigt, dan heeft het geen nut en kun je beter wat anders gaan doen. Als dingen je eigenlijk meer energie kosten dan ze opleveren, dan moet je eigenlijk stoppen. Ik probeer de regisseur over mijn eigen leven te zijn.”

(Door Dick van As)

[patriciaidsinga]

Noordhollands dagblad 16 december 2023

Seks

Of ik een beetje zwoel kan kijken. Een beetje sexy.

Ik tuit m’n lippen en kijk met mijn meest opwindende blik in het grote ronde zwarte oog van de camera. Ondertussen denk ik: hoe doe je dat ook alweer: opwindend kijken.

Ik heb binnenkort sinds lange tijd weer eens een optreden en heb fotograaf Rick gevraagd of hij een foto wil maken. Een uitnodiging mėt foto doet het beter dan alleen tekst.

Rick heeft een complete studio opgebouwd in mijn huiskamer. Grote zwarte schermen, lampen met grof zwart kippengaas. Geen idee waar het allemaal voor is, maar de ervaring en routine druipt ervan af.

“Mama, vind papa dat niet erg dat jij bij een vreemde meneer in je hemdje zit?”

Aansluitend aan onze huiskamer ligt de open keuken waar B. kerstchocolaatjes maakt.

Eerst de chocolade au-bain-marie smelten, dan de vormpjes vullen, een half uurtje in de koelkast en dan zijn de grote repen chocolade omgetoverd tot kleine kerststerren en sneeuwvlokken.

Ze is hier al dagen mee bezig, dus ook hier druipt inmiddels de routine ervan af, en de chocola. Met een schuin oog houdt B. mij in de gaten.

“Nee, dit is niet goed, je kijkt nog veel te vrolijk” zegt Rick.

“Kom op, meer ontspannen, schouders naar achter en denk seks!”

Samen met twee muzikanten heb ik nieuwe liedjes geschreven.

Waarbij ik als twintiger thema’s als: onzekerheid, verbroken verkeringen en foute mannen bezong, zijn de thema’s nu meer gericht op ouder worden, vrouw zijn en echte liefde.

En hoe je je als zevenenveertigjarige vrouw nog steeds prachtig kunt voelen.

Het thema speelt bij bijna al mijn vriendinnen. Elk gesprek gaat over de overgang, losser hangend vel of vibrators. De gêne is met de jaren ook steeds minder geworden.

Er druipt chocolade op de grond, met nog één been in de fotostudio dweil ik met mijn andere voet de keukenvloer schoon.

“Ok, concentratie nu” zegt Rick als ik weer zit. “Denk aan iets opwindends, iets ondeugends.”

Ik blader in mijn hoofd naar opwindende situaties, maar als je al 18 jaar naast dezelfde man ligt… is dat best diep graven. Flits, flits. Rick kijkt in zijn schermpje, maar is nog steeds niet tevreden.

Ik vertel hem over één van mijn liedjes, waarbij ik flirt met een andere man, maar dat die andere man meteen denkt dat ik meer wil. Terwijl het mij alleen om de spanning gaat.

Flits, flits, flits! “Ja dit gaat goed” zegt Rick enthousiast. “Denk meer seks!!”

Het opwindende moment is van korte duur. Achter Rick verschijnt een olijke chocoladetoet die geroutineerd roept: “Ja mama, denk meer seks, denk aan papa!”

[beautyandmoresblog]

Wat is trending

Trending kapsels 2023

Opgestoken kapsels:

De knot met midden scheiding zie je vaker terug komen. De knot wordt strak gemaakt met gel.

Half up half down:

Hier heb je verschillende mogelijkheden in kapsels.

Twee knotjes met los haar:

Een staart met los haar met een klem:

Kleuren:

Highlights

Mushroom Blond:

De permanenten zijn helemaal in bij de jongens.

Interview mannen vs vrouwen.

1 - ga je graag naar de kapper? Waarom?

- ik ga graag naar de kapper maar het duurt me altijd zo lang. Vroeger ging ik liever naar de kapper. Ik had een vast kapsalon maar omwille van dat die failliet is gegaan moest ik stoppen met daar te gaan. Een meisje wat daar werkte is toen op haarzelf begonnen. Maar omdat zij 1 klant per keer doet praat zij meestal met me, ik vind dit niet erg. Maar ik zie de kapper een beetje als me-time. Ik kijk dan liever een serie of lees een boek als mijn haren in de kleuring zitten voor de rest is ze wel een heel goede kapper en ga ik er graag naar toe.

2 - hoe vaak ga je naar de kapper

- Ik ga om de 6 weken naar de kapper.

3 - zou je ooit een kleurbehandeling willen? Waarom?

-  Ja ik doe altijd een kleurbehandeling omdat ik me dan frisser voel en ik me dan goed in me vel voel.

4 - zou je naar een mannelijke of vrouwelijke kapper gaan? Waarom?

- Ik heb er geen voorkeur in. In de buurt ken ik niet echt een salon waar mannen instaan. En ik ga ook al kei lang naar dezelfde. Maar wil het wel eens proberen.

5 - zou je het een probleem vinden als je tussen mannen zou zitten bij de kapper?  Waarom?

-  Nee zo hoor ik ook eens andere en stoerdere verhalen.

6 - wat verwacht je van de kapper?

- Ik vind dat de kapper moet luistert naar wat mijn wens is. De kapper moet niet zomaar iets doen dat ik niet heb gevraagd.

7 - hoeveel wil je uitgeven aan de kapper

- Ik vind de kapper wel altijd duur. Nu betaal ik 47 euro voor föhnen, wassen en knippen dit vind ik niet te veel maar toch prijzig. Ik vind het wel altijd leuk dat mijn kapper er ook rekening houdt of mijn haar kleuring nog goed is en zo niet dan doen ze niet altijd een balayage maar doet ze bv gewoon een toner erover zodat het wel opnieuw gekleurd lijkt zo denkt ze een beetje aan mijn portemonnee en aan de gezondheid van mijn haar. Het liefste zou ik 100 euro willen uitgeven met verven, wassen en föhnen.

8 - wat vind je belangrijk aan de uitstraling van het salon?

- Ik vind dat het proper moet zijn in het salon. Haren die op de grond in een hoekje liggen vind ik geen zicht. Ik vind ook dat op de achtergrond een leuk muziekje moet staan. Leuke aankleding in het salon en kleurrijk vaasjes met bloemetjes vind ik ook altijd fijn. Natuurlijk moet het ook een beetje trendy zijn. Wat ik ook heel fijn vind is dat mijn kapper meestal een praline met koffie of thee geeft zo voel ik me extra welkom in het salon. De kapper draagt ook een uniform en ze ziet er altijd verzorgd uit dat vind ik ook heel belangrijk.

9 - ben je iemand die altijd voor hetzelfde kapsel gaat of hou je wel eens van verandering?

- ik ga altijd voor hetzelfde kapsel omdat ik weet dat dit me staat.

10 - ga je altijd naar dezelfde kapper of heb je geen voorkeur?

- ik ga altijd naar dezelfde kapper omdat ze me haar altijd goed doet en ik een band heb met haar.

[euroadventure]

Marbach an der Donau - Grein - Linz - Fall (Donauradweg - 113km)

Woensdag 13 juli

Vandaag heb ik een lange route voor de boeg. Tussen Marbach an der Donau, waar ik nu ben, en Linz, zijn geen campings te vinden, althans niet direct aan de route en te vinden op google maps 😉. Ik zal dus in ieder geval doorrijden tot de stad Linz en daar verder kijken.

Net als de afgelopen dagen staat er ook nu een behoorlijk windje en heb ik hem weer tegen. Het is dus even aanpoten de eerste kilometers totdat ik wat meer beschutting vind langs mijn route.

Ik rijd vandaag de hele dag aan de noordoever van de Donau. De laatste twintig kilometer gisteren heb ik ook al aan deze zijde gereden toen ik van Melk de oversteek maakte naar Emmersdorf. Ik fiets hierdoor lekker in de zon! Het is gelukkig nog niet zo warm als in de landen waar ik in het begin van het jaar was 😉.

Mijn eerste stop is in Grein. Een gezellig plaatsje zo te zien. Ik drink hier even een kopje koffie op het terras voor ik door de wat oudere straatjes heen fiets. Ik fiets ook nog de berg op naar het oude slot, maar ga hier niet naar binnen.

De volgende 40 kilometer zijn soms best eentonig. Het is mooi, maar veel van hetzelfde.

Gelukkig is er plots een prachtig bloemenveld waar ik even blijf staan.

Iets verderop is er zelfs een veld vol zonnebloemen zover als ik kan kijken 🤩.

Uiteindelijk rijd ik weer verder langs de oever  waar ik een plekje vindt om mijn lunch op te eten met de voetjes in het water. Het is inmiddels best warm geworden dus een beetje verkoeling is meer dan welkom. 

Ik heb er 100 kilometer opzitten wanneer ik in Linz aankom, maar heb ik nog geen camping. De camping in Linz die ik had gevonden blijkt behoorlijk uit de route te liggen. Gekukkig vind ik een kleine boerencamping die nog wel 15 kilometer verderop ligt, maar aan de route en goed staat aangeschreven. Via Google kan ik met ze chatten en ben ik van harte welkom. Fijn!

Maar voor ik daar naartoe rijd, vind ik dat ik eerst nog een drankje op het terras verdien 💪🏻😋. Ook bekijk ik nog op de fiets de oude, maar erg mooie binnenstad van Linz.

De laatste kilometers naar de camping zijn nog verassend mooi, met wederom kleine zijtakken van de Donau.

Het is tegen half zeven wanneer ik op de boerencamping in Fall arriveer, 113 kilometer van waar ik vanmorgen begon. Het is een leuke kleine camping waar ik heel vriendelijk wordt ontvangen en waar het aan faciliteiten niets ontbreekt. Er is zelfs een keuken en ik kan 's avonds lekker chillen op een bank onder een grote overkapping. Er zijn hier overigens ook weer best een aantal fietsers die hier overnachten. Leuk!

De rest van de avond doe ik vrij weinig meer na deze toch best zware fietsdag, behalve een grote zak m&m's leeg eten en de voetbalwedstrijd van het Nederlands vrouwenelftal beluisteren op de radio 🤣😋.

[fransopdefiets]

16-7 Harwich

Gisterenavond zat ik in de verkeerde pub. Ik bedoel het was wel een sfeervolle pub, maar de kaart was niet geweldig. Verkeerde keuzes met eten, al weer een rumpsteajk maar nu met gefrituurde uienringen en een bak sla.

Maar toen ik terug kwam op de camping, waren Alan en Jill er weer en die nodigden me uit voor koffie in hun motorhome. Er was nog een vrouw van begin zeventig, met de stem van mrs Bucket uit Keeping up appearances. Zij had na de dood van haar man een klein bestelautootje om laten bouwen tot minicampervan en reist daar mee rond.

Deze ochtend doe ik heel rustig aan en fiets dan in het zonnetje naar Woodbridge voor koffie. Daarna ga inderdaad maar Sutton Hoo en bekijk de grafheuvels en het museumpje. Je kont daar via een drukke weg zonder fietspad,, zodat ik regelmatig een file achter me heb rijden. Ik duik san maar even de berm in on iedereen langs te laten.

Het voelt wel vreemd om zo snel al weer terug te gaan. Maar de fiets heeft er niet zoveel in dit jaar met dat gekraak en het inzakkende zadel en ik maak me ook een beetje zorgen om het restant van de rode vlek van de tekenbeet. En als ik wat eerder terug ben, kan ik mooi het schilderwerk aan de voorkant afmaken, de badkamerramen hebben een beurt nodig net als de kozijnen van de huiskamer. En dan zijn er nog al die achterstallige klusjes, zoals de trap waar nog altijd een leuning langs moet, bijvoorbeeld.

Er gaat een voetveer van de landpunt voorbij Sutton Hoo naar Felixstowe, maar op de foto te zien is het gewoon een sloepje. De vraag is dan ten eerste hoe krijg ik mijn fiets met bagage daarin en vraag twee is of dat bootje überhaupt gaat na met al die harde wind die recht het zeegat in blaast. Ik waag het er niet op, maar ga gewoon via Woodbridge naar Felixstowe, er is een mooi fietspad voor aangelegd. In Felixstowe gaat een pont naar Harwich, dus dat scheelt een flink stuk fietsen.

Maar goed het is een mooie fietstocht door de heuvels naar Felixstowe. De stad zelf valt reuze tegen. Volgens Alan was het havenfront mooi opgeknapt, maar ik zie dichtgetimmerde huizen, gokhallen en Fish en Chipstentjes. Het is best even zoeken naar de steiger van de ferry, die staat nergens aangegeven. Als ik er met behulp va Google Maps arriveer, zie ik een soort van kiezelstrandje met een bord met dienstregeling. Het is kwart voor drie en de volgende pont gaat om half vier. Het verzoek is je kaartjes online te kopen. Dat wil best doen terwijl ik op de pont wacht. Ik verheug me nu al op een kwartiertje varen en dan lekker naar de pub.

Maar als ik dan naar de website ga om te betalen, verschijnt er een boodschap op het scherm.

Due to the stormy weather the ferryservice is cancelled Sunday 16th.

Waaaaat?? Nondeju, wat nu? Joving, wat ben je toch een sukkel. Zo slim als ik vanmorgen bedacht dat het pontje naar Felixstowe niet zou gaan, zo dom ben ik er nu vanuit gegaan dat dit wel een grote veerpont zou zijn.

Er zit niks anders op dan om te fietsen via Ipswich en Manningham. Dan denk je dat je er bijna bent, je kunt de het gebouw van de Stena Line al bijna zien en dan moet je nog een dikke 50 kilometer. Gelukkig heb ik nog even de tijd, ik moet er uiterlijk half elf zijn, maar ik ben toch even uit het lood geslagen.

Google geeft een snelle route naar Ipswich, dwars tussen de containerterminals door en vervolgens over een fietspad langs de snelweg.

Van Ipswich naar Manningham is er geen fietspad meer, je moet gewoon over het randje van de tweebaans provinciale weg waar de maximumsnelheid 60 mijl is.

En dat crankstel maar kraken en tikken.

In Manningham aangekomen ben ik helemaal flauw van de honger en gaar van het voorbijrazende verkeer. Zo vriendelijk en voorzichtig iedereen op het platteland is, zo agressief rijden ze hier. Ze scheuren met 90 vlak langs je, dus je moet goed focussen op de witte lijn langs de kant van de weg. In Ipswich steekt zelfs iemand zijn hoofd uit het autoraam en roept iets van fuck terwijl hij me woedend aanstaart. Gelukkig stopt de bestuurder niet, want anders was het nog een interessante situatie geworden.

Ik ben tegen zessen in Manningham en zie een leuke pub aan de rivier. Ik trek snel een lange broek over mijn fietsbroek aan en stap naar binnen. Ze hebben een heerlijke lasagna met geroosterd stokbrood en salade met toe een lemon tart met een espresso. Mijn kop gloeit helemaal en ik moet nog een uur en 20 minuten naar Harwich. Kom op ouwe, je kunt het!

Ik kijk nu al uit naar een grote pint aan boord.

[lesleyschrijft]

GROOT GAT

Voor de 46e keer trok ik de wc die ochtend door, en nadat ik mijn broek weer had opgehesen gooide ik me weer bibberend in de armen van mijn man om voor de ongeveer schat ik zo'n beetje de 802e keer deze afgelopen dagen aan hem te vragen of hij dacht dat het zeer ging doen.

Geduldig en op kalmerende toon zei hij voor de 803e keer...nee hoor dat denk ik niet, het valt best wel mee, achteraf kom je fluitend naar buiten.

Dit vond ik helemaal niet grappig en kon er niet om lachen want iedereen weet dat je na een verdoving bij de tandarts niet kan fluiten.

Ja maar ik durf niet, ik wil niet, jammerde ik verder.

Je zal wel moeten, je hebt niks te willen, vrees ik zei hij, (ook voor de 803e keer)

Even werd ik afgeleid door de deurbel, ik deed de voordeur open en er stonden twee mannen voor de deur, keurig strak in een pak met stropdas en beide hadden ze een map in hun handen.

Goedemorgen..riepen ze in koor, heeft u even tijd voor een enquéte??

Sorry.. maar ik heb geen strippers besteld, en bovendien mijn hoofd staat er nu helemaal niet naar, ik ben al dagen aan de schijt, ik heb een groot gat...onder mijn kroon dan, ik moet zo naar de tandarts.

Waarschijnlijk heeft mijn man jullie besteld om mij wat afleiding te bezorgen, maar laat maar hoor, ik ben nu veel te zenuwachtig, en ik heb geen tijd want ik moet weer naar de wc.

Als jullie het niet erg vinden dan doe ik nu de deur dicht, dus daaag, en ik deed de deur weer dicht.

Later zag ik dat de twee in pak deur aan deur gingen vanwege een of ander verkoop dinges aansmeer praatje, dus het waren geen strippers achteraf, maarja wist ik veel.

Bij de tandarts aangekomen zag ik de assistente al achter de balie zitten, goedemorgen..riep ze vrolijk.

Dat meen je niet dacht ik, goedemorgen? goedemorgen?

Het is helemaal geen goedemorgen, het is een klotemorgen, en ik heb al helemaal geen reden om vrolijk te doen, ik zit met een groot gat onder mijn kroon, waarvan ik bijna zeker wist dat deze morgen voor mij een traumatische morgen wordt met veel pijn en ellende, ik bofte als ik niet in de behandel stoel ter plekke in mijn broek zou schijten, en voor de zekerheid had ik een instap luierbroek aangedaan om zeker te weten dat ik niet door zou lekken aan alle kanten.

Voor mij stond een moeder een afspraak te maken voor de volgende keer voor haar zoontje die geboord moest worden, (hij had een mooie gekleurde ballon gekregen) eens even kijken zei de assistent volgende week dinsdag om 3 uur?

Ja hoor zei de moeder dan hebben we twee vliegen in 1 klap, ik moet dan naar boven naar de mondhygiéniste en hij kan dan ondertussen geboord worden, dat kan hij wel alleen hoor hij is al 9.

Ik dacht..ALLEEN ?? HIJ IS AL 9??

Jeetje mina ik had met mijn leeftijd al oma kunnen zijn en mijn man moet mee naar binnen en het liefst ook nog mijn beste vriendinnen, voor mentale steun en als coach, om me door deze ellende te slepen.

Neem maar even plaats in de wachtkamer hoor zei de assistente vriendelijk tegen mij.

hup ik naar boven, en nadat ik daarboven in dat hok ongeveer 300 keer heen en weer had geijsbeerd werd mijn naam door de intercom geroepen dat ik plaats kon nemen in kamer 2.

Ik gaf een luide gil, keek verwilderd naar mijn man, trok hem omhoog uit de stoel en riep, kom op je moet mee naar binnen.

De tandarts en de assistente stonden me al op te wachten toen ik binnenkwam, ze zullen wel gedacht hebben, oh nee daar heb je haar weer.

Het was altijd hetzelfde ritueel, eer dat de tandarts met mij kon beginnen was hij een half uur verder,

Omdat hij altijd een half uur nodig had om me moed in te praten en te kalmeren

Doet het zeer denkt u? vroeg ik met bibberende jankstem

Nee hoor dat valt best wel mee, en mocht het wel zo zijn dan steekt u uw vinger op en krijgt u een verdoving.

Oke is goed...Doet het zeer denkt u? vroeg ik weer met bibberende jankstem.

Nee hoor dat valt best wel mee, en mocht het wel zo zijn dan steekt u uw vinger op en krijgt u een verdoving.

Oke is goed...Doet het zeer denkt u? vroeg ik weer met bibberende jankstem.

Nee hoor dat valt best wel mee, en mocht het wel zo zijn dan steekt u uw vinger op en krijgt u een verdoving.

Nouja zo ging het nog een keer of 30 en toen gingen we beginnen.

Mijn man stond aan de ene kant naast mijn zijde en ik wilde eigenlijk dat mijn bff aan de andere kant van mijn zijde stond, en Timo mijn monchichi aap uit de jaren 70 in mijn armen lag, maarja die mocht ik niet meenemen van mijn man omdat hij vond dat hij er dan raar op aan werd gekeken.

Dus daar lag ik dan zonder Timo en zonder mijn bff, maar wel met mijn man, dat is in ieder geval nog iets.

Gaat het nog? vroeg de tandarts..

Maar ik kon amper antwoorden aangezien mijn bek vol tampons gepropt was om het bloeden op te vangen ofzo.

Er biggelde een traantje uit mijn oog van geluk, het deed geen zeer, en dat zonder verdoving.

Na een half uur was ik klaar, wat vond ik mezelf een grote meid.

Daag tot ziens zei de tandarts, en hield de deur van de behandelkamer voor me open om me eruit te laten.

Enigszins was ik teleurgesteld, ik had verwacht dat ik ook een ballon kreeg maar dat was niet het geval.

Ik sprong opgelucht bij mijn man op de scooter, zo blij dat ik mijn luier had weten schoon te houden, en dat het achteraf mee viel en geen pijn deed.

Fluitend zat ik de hele weg achterop de scooter, tot hij zei...hou nou maar je kop, schei uit met dat gefluit.

Maar ik herinnerde hem eraan dat hij degene was die zei dat ik fluitend naar buiten zou komen, en aangezien ik geen verdoving had gekregen

zou ik fluiten ook.

#blog #blogger #bloggen #lezen #humor #kortverhaal

[atevegter]

2944 De buurtbus komt nu nooit meer te laat

Vandaag rij ik mijn eerste ritje met de Buurtbus Waterland. Ik doe de vroege dienst van half acht tot elf uur, dus met een beetje geluk kun je straks nog opstappen en meerijden. Het is niet gratis, want tegen het normale OV-chipkaarttarief, maar wel veel leuker dan de gewone bus, want gereden door vrijwilligers, die overal stoppen als je je hand maar opsteekt. Een paar maanden geleden begon het…

View On WordPress

#ate vegter #Broek in Waterland #buurtbus waterland #column #dagboek #ilpendam #Monnickendam #rijden #vrijwilligers #waterland

[fredvahlkamp-blog]

Verdraagzaamheid

over inkeer, een roos die niet verwelkt en een geniaal zakje snoep

De deur valt achter mij in het slot en ik zet koers richting huis. Met mijn telefoon in de hand en druk bezig met een berichtje inspreken, loop ik op de steiger af die de stoep half blokkeert. Ik ken deze route, ik weet van de steiger, dus concentreer ik mij op mijn telefoon. De tegemoetkomende voetganger signaleer ik niet en we botsen met de schouders tegen elkaar aan. “Sorry,” roep ik direct, want handig was dit niet. ‘Sorry’ bleek echter niet genoeg. De man in kwestie - ik schat een leeftijdgenoot - start een serenade over dat ik beter moet opletten. Echt verstaan doe ik het op dat moment niet, we zijn inmiddels al een meter of twintig van elkaar verwijderd. Het feit dat mijn ‘sorry’ onvoldoende bleek, ergert mij mateloos en dat roep ik hem dan ook toe. “Is sorry niet genoeg voor je?” Er volgt iets over telefoons, uitkijken en dat je niet anders ziet dan mensen op hun telefoon. De mannen en vrouwen op de steiger genieten heerlijk mee van de twee kiftende mannen van zekere leeftijd. Zijn - wat ik op dat moment classificeer als geschreeuw - irriteert mij zodanig dat ik mij abrupt omdraai en op hem afloop: op zoek naar gerechtigheid! We naderen elkaar en daarmee gaat gelukkig het gênante volume omlaag. Nog tijdens het lopen kijken we elkaar aan en we schieten beiden in de lach; wat een vertoning. “Je hebt gelijk,” is mijn eerste tekst terwijl ik mijn hand uitsteek. Dat gebaar pakt hij direct op. Lachend wisselen we uit dat wij beiden op vakantie gaan: ik al morgen, hij de woensdag daarna. Met mijn telefoon in mijn zak vervolg in glimlachend mijn weg. Hij had gelijk en we zijn beiden aan vakantie toe.

Nog geen dag later zitten Lisanne en ik samen op een bankje. Zij aan de wafel met vers fruit, ik aan een heerlijke koffie. Het is Open Havendag in Gorinchem en dan is het altijd gezellig druk. Dit jaar zelfs heel druk. Lisanne kan de drukte moeilijk hebben, maar op dit bankje gaat het vooralsnog prima. We zitten een beetje rond te kijken, als er ineens een man voor ons staat met een roos in zijn hand. “Mag ik jou deze roos geven?” vraagt hij aan Lisanne. Haar ‘nee’ is voor mij heel logisch en klinkt als ‘nee’, maar is eigenlijk ‘ja’. Deze onverwachte wending is net te veel prikkels en dat leidt tot haar ‘nee’. De man vraagt vervolgens of hij de roos dan aan mij mag geven. Dat vindt Lisanne ook niet goed. Gelukkig heb ik ondertussen mijn verwarring over het aanbod van een roos al een plekje kunnen geven. Met een korte toelichting over het ‘nee’ van mijn dochter pak ik de roos met een vragend gezicht aan. “Ik zie jullie altijd fietsen met z’n tweetjes en dat vind ik zo bijzonder, daarom wil ik jullie deze roos geven,” is zijn antwoord op de vraag die ik niet hardop stelde. Het raakt me. “Dank je wel, wat leuk,” krijg ik er nog uit maar eigenlijk ben ik er stil van. Lisanne en ik fietsen in het weekeinde ons rondje door de weilanden en het nabij gelegen Lingebos. Vuilniszak mee, op zoek naar zwerfvuil. Lisanne is de directeur; zij wijst aan, ik moet het opruimen. We genieten er iedere keer weer van en dat wordt dus opgemerkt. Na hem nogmaals bedankt te hebben, kiest hij zijn weg. Geen idee wie hij is en woorden bleken volledig overbodig. Dank je wel voor deze bijzondere ervaring, zoemt nog lang na. Aan het einde van de middag start de eerder genoemde vakantie en niet alleen voor ons. In de rij achter ons kukelt een droppie van acht maanden er heerlijk op los. Haar moeder en zij nestelen zich op de stoel naast het kleine raampje van het vliegtuig. Papa gaat ernaast zitten terwijl de kleine inmiddels luidkeels aangeeft er van alles van te vinden. Het klinkt niet boos, niet verdrietig eerder blij. Haar hoge stemmetje heeft een rouwrandje en dat resoneert lekker door. Moeder is nu al duidelijk bezorgd over de mogelijke overlast die haar kleine gaat bezorgen aan de inzittenden van deze Boeing 737 die volgens planning zo’n tweeënhalf uur gevuld is met passagiers in vakantiestemming. Moe dus ;-). Maar ter compensatie van de mogelijke overlast hebben ze iets bedacht. Eenmaal op orde tovert vader zakjes snoep uit een tas met een briefje eraan en deelt die uit aan alle nabij zittenden.  Dat levert een heleboel sympathie op en de piepende kreetjes van de kleine zijn daarbij de kers op de taart. Iedereen lijkt begaan met de onnodige zorgen van de ouders en de kleine is natuurlijk direct de held van de reis. Ik laat het zakje snoep met het berichtje zien aan één van de stewardessen. Die geeft aan dit nog niet eerder te hebben meegemaakt. De ouders groeien in aanzien. Genialiteit schuilt in eenvoud. Hoewel “onze” kleine pieper al snel in slaap viel, is er werkelijk niemand geweest die last had van de schelle geluidjes. Ze werden bij het uitstappen door alle omzittenden een hele goede vakantie toegewenst.

Een verhaal op basis van drie ontmoetingen binnen vierentwintig uur met onbekenden. Verdraagzaamheid laat zich uitleggen als “de bereidheid om van anderen ook minder leuke dingen  te verdragen”. Mijn gevoel is dat - in onze maatschappij - verdraagzaamheid weg aan het sijpelen is. Eerlijk gezegd: ik betrap mijzelf er ook op. De botsing op de steiger leerde mij dat contact zoeken als er iets mis gaat, werkt. Twee monologen zijn zinloos en verscherpen alleen de stemming en stimuleren juist de onverdraagzaamheid. Het zakje snoep zie ik als preventie en daarmee geniaal. Ook hier wordt dus, nu vooraf, verbinding gemaakt. De roos bezorgde mij een brok in mijn keel. Dat gebaar gaat niet over verdraagzaamheid, dat gaat over elkaar zien en waardering hebben voor wat  iemand doet. Dat is geen correctie of preventie, dat is liefdevol. Even je adem inhouden, oog hebben voor elkaar: hoe moeilijk is het eigenlijk?! 

En die roos? Die  verwelkt niet.

[kylphar]

Beginnen bij het begin: wie ben ik ook alweer...

Daar heb je het. Ik ga eens een blog schrijven, hoor. Weet ik al niet hoe ik wil beginnen. Misschien begin ik wel met:

Welkom!

Maar is het de bedoeling dat jij dit gaat lezen? Wil je dit wel lezen? Kom nu, zit je hier echt op te wachten? Dit is gewoon de zoveelste blog. Als het al zover komt en niet bij deze ene post blijft, natuurlijk. Mja, wat is dan mijn bedoeling? Gezien een psych reteduur is en/of ik er niet genoeg geld voor heb, heb ik het plan opgevat om maar over mijn leven te gaan schrijven. Verwacht je dus alvast aan een hoop gezeur. Kunnen zo aan bod komen: een heleboel herinneringen, dat lijkt me logisch. Die kunnen gaan over: dingen in mijn jeugd, waaronder mijn paardenjaren (ik reed paard), het al dan niet bestaan van liefde, opgroeien met ouders (meerbepaald een moeder) die het toch nét niet zijn, narcisme, hoe ik mezelf verlies, weer terugvind, weer verlies, hoe moeilijk het is om vrienden te hebben, leuke complimenten die ik ooit gekregen heb, dingen die ik tot een goed einde kon brengen (om toch een beetje tegenwicht te kunnen geven aan de zware onderwerpen), mijn autisme en of ik daar mee om kan gaan,...

Jep, genoeg materiaal om toch zeker weken mee toe te komen. Alleen moet het zich wel weten te vertalen naar tekst die op een scherm verschijnt omdat ik mijn vingers in beweging gekregen heb. De tekst heeft de neiging om voorbij te vliegen in mijn hoofd, vaak op momenten dat het niet uitkomt om te typen (onder de douche bijvoorbeeld). Eigenlijk vaak ook wel, maar dan zit ik net zo lekker te niksen (een spelletje te spelen op de laptop) en vind ik er meestal toch niks aan. Want werkelijk, wat heb ik er nu aan? Wat voorbij is, is voorbij. Verander je toch niks meer aan. Ach ja, wie weet is er toch één ziel bij gebaat. Al is het enkel de mijne. Maar, mocht het jou ook deugd doen om mijn gezeur te lezen, dan denk ik dat ik dat wel fijn zal vinden.

Laat ik nu maar eens tot de kern komen of wat ik eigenlijk in de titel zei: wie ik ben.

Ik ben een vrouw, geboren in het jaar 1988 en verjaar op het einde van het jaar. Asse bleek de uitverkoren plek te zijn (da's in België), al ben ik opgegroeid in een gemeente vlakbij: Dilbeek. Nadat ik op 19-jarige leeftijd het huis waarin ik opgegroeid ben, achter me liet, heb ik achtereenvolgens op verschillende plekken in Nederland "gelogeerd" voor een periode van een dik half jaar, waarna ik een jaar of zes in regio Turnhout gewoond heb. Hierna ging het weer naar Asse voor ongeveer vijf jaar, en inmiddels woon ik al een paar jaar aan de kust. Ik kreeg een diagnose autisme toen ik 26 jaar was en dat pas na veel aandringen bij instanties als de Werkwinkel. Het niet aan werk geraken, of het niet kunnen volhouden is lang een moeilijkheid geweest. Dit was afgelopen toen ik in Asse ging wonen en bij een welbekende busmaatschappij aan de slag mocht. Met de verhuis naar de kust, ben ik aan een bacheloropleiding begonnen. Na al die jaren ben ik er toch eens achter gekomen waar mijn interesse lag, en tot nu toe blijk ik er slim genoeg voor te zijn. Momenteel woon ik samen met mijn vriend S., beter gezegd: ik woon bij hem in, in zijn appartement. We blijken allebei voldoende geschift te zijn om elkaar te kunnen verdragen en daarbovenop ook nog graag te zien. Sinds iets meer dan een jaar heb ik een tweede vriendje, W., daar vertel ik later wel meer over... Hobby's zijn momenteel schaars. Vooral het lezen van boeken, het vergaren van kennis, ontlopen van emoties, simpele spelletjes spelen om mij bezig te houden, doen het vrij goed. Af en toe kan ik het nog wel eens leuk vinden om wat te koken. Al sinds mijn zeventiende doe ik aan bdsm. Ik heb me steeds als dominant geprofileerd en dat doe ik nog steeds, het is de rol waarin ik me het meest comfortabel voel. Misschien vertel ik hier ook ooit nog wel wat meer over. Ik meldde het eerder al, maar ik wil het nog even opnieuw zeggen: ik ben een autist. Zelf heb ik er lang niet zo'n hinder van ondervonden, al wist ik al lang voor ik mijn diagnose kreeg en überhaupt iets over autisme af wist, dat ik niet was zoals andere mensen. Ik leidde gewoon mijn leven, tot ik een lief had dat mij vertelde dat ik autisme zou hebben. Vervolgens begon het "gevecht" om aan een diagnose te geraken. Wel de wil, niet het geld. Waarschijnlijk heb ik uiteindelijk het geluk gehad dat ik genoeg gezeurd heb bij de Werkwinkel, maar wat een gedoe is het geweest! Is er na mijn diagnose veel veranderd? Ik zou willen denken van niet, maar mogelijk wel. Het was een opluchting om te weten dat ik inderdaad anders ben. Minder leuk waren de verwijten van dat toenmalige lief dat ik volgens hem begeleiding nodig had en zo lastig in de omgang was. Hoewel ik niemand wat hoefde te bewijzen, was het alleen wonen en het werken bij de welbekende busmaatschappij wel een dikke f*ck you naar iedereen die dacht dat het me niet zou lukken om ook maar iets zelfstandig voor elkaar te krijgen. Momenteel merk ik meer en meer dat ik toch meer interesse moet hebben voor mijn autisme. Al is het maar omdat ik er een acute interesse bij heb gekregen die niet meer weg te krijgen is, namelijk: voor mezelf zorgen, en dat dan op meer dan één vlak (voorheen vooral het financiële).

Bon, ik merk dat dit al best een lange post is geworden, dus ik laat het er maar bij. Ook al omdat mijn aandacht begint te verslappen. Ik vond het best fijn om zo eens wat te zitten typen, wie weet doe ik dat nog!

In het geval er vragen zouden zijn: mijn inbox staat open, I guess. Ik geef geen garantie op reactie. Als je het niet probeert, weet je het zeker niet...

Laters!

#autisme #vrouwelijk #bdsmkink #personal

[euroadventure]

Klagenfurt - Wenen

Zaterdag 9 t/m zondag 10 juli

Ik heb echt heerlijk geslapen ondanks een festival iets verderop en de tentplaatsen die vlak langs een drukke doorgaande fietsroute waren gesitueerd.

Gelukkig vertrekt de trein niet al te vroeg en kan ik op mijn gemakje mijn spullen inpakken. Onderweg naar het station heb ik nog voldoende tijd om een koffietje te scoren op een tof terras, leuk ingericht vol met planten en leuke knusse zitplekjes.

Rond tien over half twaalf vertrekt mijn trein. Ik stap in bij de ingang die speciaal voor fietsers is...met een trapje en met een haast onmogelijke hoek om met de fiets de coupé in te draaien 🙄. Gelukkig komt er een man mij helpen 💪🏻. Na mijn fiets aan de beugels te hebben gehangen en ik helemaal geïnstalleerd op mijn plekje zit, raak ik met deze man in gesprek. Hij blijkt een fervente fietser en kayakker en heeft onder andere de Donauradweg al eens gereden. Hij geeft mij enkele tips waar leuke campings zitten en wat de mooiste stukken zijn. Super! Hier kan ik mee vooruit 😁.

De treinreis is erg mooi. Wat een uitzicht!Rond kwart voor vier ben ik in Wenen. Het is nog droog, maar er komen behoorlijk donkere wolken aan. Het gaat volgens de radar regen eind van deze middag. Hopelijk red ik het droog tot de camping, want wanneer ik de camping in mijn navigatie invoer blijkt het nog maar liefst 11 kilometer te zijn 🤭.

Beetje doortrappen dus. Tja, onderweg zie ik al veel moois waar ik toch nog even bij wil stoppen, zoals bij Karlsplatz. Prachtig!

Daarna gauw weer verder....ten noorden van de stad, aan de Donau, ligt de camping. Daar aangekomen lijkt het zowaar zonnig te worden. Het geeft mij net de tijd om mijn tentje droog op te zetten en een koffietje buiten te drinken. Helaas niet lang daarna barst het los. Gelukkig hebben ze een cafe/shop waar ik ook even kan zitten. Dat scheelt want mijn tentje is erg compact en bij langdurige regenbuien niet comfortabeler om in te zitten (als ik slaap maakt het overigens niks uit).

De rest van de avond klets ik wat met de vele fietsers die hier op de camping hun tentjes hebben opgezet. Leuk om ieders verhalen te horen. De meesten gaan vanuit Zuid-Duitsland via Wenen en Bratislava om te eindigen in Boedapest. Ik ga juist de andere kant op richting Zuid-Duitsland.

Het is zondagochtend vroeg, droog maar nog steeds zwaarbewolkt. Het heeft vanacht een klein beetje geregegend maar dat viel enorm mee. Nu maar hopen dat de rest niet alsnog vandaag valt 😉.

Ik ga vandaag de binnenstad van Wenen verkennen. Ik twijfelde om op de fiets te gaan, maar kies ervoor om met de metro en te voet te gaan. Geef ik mijn billen ook even rust 🤣.

Wenen vind ik echt gaaf! Elk gebouw is mooi en het past ook zo goed bij elkaar. Soms heb je in ern stad meerdere stijlen wat niet altijd ten goede komt van elkaar, maar hier ben ik toch wel van onder de indruk.

Het is 's morgensvroeg nog lekker rustig, pas later in de middag trekken ook de locals eropuit. In de vele mooie stadsparken ligt iedereen lekker te chilken in het gras. Het is inmiddels behoorlijk warm geworden, de zon schijnt en mijn vest en jas die ik vanmorgen vroeg aan had gedaan, zijn nu meer een last dan een lust.

Ik loop langs de universiteit, richting het Parlementsgebouw wat helaas net als vele andere gebouwen in de steigers staat.

Vanuit het museumquartier loop ik richting het Heldenplein, langs de Nationale Bibliotheek en de Stephansdom midden in het centrum.

Ik loop via het Stadtpark en Resselpark nog een keer naar Karlsplatz waar ik gisteren ook was, gewoon omdat ik dat toch wel erg mooi vond.

Uiteindelijk via het operagebouw Staatsoper door het park Burggarten naar Hofburg Vienna.

Elk gebouw is weer prachtig!

Ik ben niet zo een museum mens en vele zijn dicht op zondag, maar wie daarvan houdt kan hier zijn borst wel nat maken. Het zijn er zoveel!

Uiteindelijk ben ik eind van de middag weer terug op de camping en doe ik nog een handwasje voor ik mijn spullen alvast klaarmaak voor morgen. Ik ben erg benieuwd of ik de Donauradweg net zo mooi of mooier ga vinden dan de Drauradweg.