Tumgik
#membrillo japonés
sigalrm · 1 month
Video
Japanische Zierquitte
flickr
Japanische Zierquitte by Pascal Volk
2 notes · View notes
sadf-boy · 11 months
Text
Tumblr media Tumblr media Tumblr media
Membrillo japonés (chaenomeles japonica)
15 notes · View notes
Text
Tumblr media
Chaenomeles speciosa
Membrillero japonés
buongiorno membrillo beautifulnature naturaleza bonjour naturephotography poesiavisual primtemps goodmorning
0 notes
sobrelibros · 2 years
Text
Sobre Las penas del joven Werther, de Johann Wolfgang Goethe
Si pienso en este libro pienso en una de las pocas cosas que disfrutaba cuando viajaba a Concordia para estudiar: leer. Miraba la ruta y el verdor inconfundible de Entre Ríos; la sombra de la cortina azulada del Jovi Bus atenuaba el brillo sobre el libro mientras esperaba el ¿café o jugo? y el alfajor de membrillo, por favor.
Sin embargo, este libro contiene amargas penas amorosas y sentimentales. Aunque también una verdad reveladora y, sobre todo, necesaria para escritores y lectores: primero matar al personaje, después a nosotros mismos... si queda tiempo o, mejor dicho, ánimo. 
Eso hacen los grandes escritores: canalizan las tristezas y las penas a través de la ficción. Es un compromiso con la realidad y quizás un extraño contrato con la literatura. Es que escribir es supurar la herida, dejar que salga lo que tenga que salir para no destruirnos por dentro. Muchos escritores célebres y creadores de obras importantes no pudieron encauzar completamente esos sentimientos y terminaron matando al personaje primero y a ellos mismos luego, pienso en el japonés Osamu Dazai, por ejemplo. Parece que a Goethe simplemente le quedó espacio para la despedida y no para suicidarse. Bien por Johann.
¿Que tiene la epístola que la convierte en un formato tan melancólico? Como buenos merodeadores de la privacidad de los demás que somos, las cartas nos llevan a ese lugar íntimo, personal y clave para comprender a fondo a los personajes. Me atrevo a decir que ninguna novela epistolar ha sido un fracaso. Pienso en Drácula, de Bram Stoker, Desde mi celda, de Gustavo Adolfo Bécquer o De profundis, de Oscar Wilde. 
Nuestro joven Werther es un desesperado que navega entre el amor enfermizo, el cansancio de la vida y la elección del suicidio como solución final a sus tormentos. La idea de la novela proviene de una situación real que vivió Goethe: en 1772, trabajando en la Cámara Imperial del Sacro Imperio Romano Germánico, en Wetzlar, conoció a Charlotte, mujer casada con un hombre mayor tocayo de nombre. Charlotte le dejó claro a Goethe que no tenía ninguna intención de aventurarse con él. Tiempo después, Goethe se iría y no volvería a verla.
Más allá de las penurias que cuenta Werther, que no son más que penurias amorosas de un personaje trágico, obsesivo y mentalmente trastornado, la importancia de este libro, en mi opinión, reside en comprender el nivel de salvación que proporciona la literatura. En este hecho real podríamos haber perdido a un gran escritor y jamás conocido una obra importantísima como Las penas del joven Werther. Goethe eligió el camino correcto: suicidarse en la ficción, extirpar el dolor, brindarlo en palabras al público, seguir viviendo.
Recuerdo leer sobre el Efecto Werther o también llamado Copycat cuando leía el libro. Se trata de imitar lo que se ha leído o imitar las trágicas decisiones de algunas figuras importantes del mundo artístico. En el momento de su publicación, en 1774, la novela había sido popular entre la juventud y muchos habían imitado a Werther, es decir, se habían suicidado. Cuando me preguntaban qué estaba leyendo les contaba sobre este efecto. Muchos me miraban con temor de que tome la drástica decisión que había tomado Werther. 
Pero no, yo ya estaba del lado de Goethe desde sus palabras preliminares: deja que este librito sea tu amigo.
Tumblr media
Goethe, Johann Wolfgang
Las penas del joven Werther.- 1º ed. 1º reimp.- Buenos Aires : Colihue, 2010.
232 p. ; 18x12 cm.- (ColihueClásica)
Traducción del original en alemán: Osvaldo y Esteban Bayer.
ISBN 978-950-563-013-4
1. Narrativa Alemana
CDD 833
1 note · View note
Text
Paseo por la Plaza de Armas de Magdalena del Mar (ciudad de Lima)
(6 de agosto de 2021) El día sábado fui a la plaza de armas de Magdalena, porque me había gustado mucho el rotador alemán que vi en una página de Facebook llamada: Bagatela Vintage.
youtube
Esta página se dedica a vender objetos de arte de los siglos XX y XIX, todos de un gusto exquisito. Se nota que la dueña del negocio sabe mucho de tendencias artísticas y elige sus artículos con mucho cuidado. Publica preciosuras que se venden enseguida. El rotador alemán que le he comprado es un adorno musical compuesto de una seta rechoncha de color verde lima, adornada con flores sencillas y rosadas. Sobre esta seta descansa un duende que usa la corola de un suspiro celeste como sombrero, tiene una expresión algo melancólica y viste una corta túnica blanca. La muchacha que me iba a vender este adorno se llama Rossy y me dijo que podía entregármelo en la citada plaza de armas, así que hacia allá me fui en taxi y llegué a tiempo, es decir, un poco antes de las 3 de la tarde. El lado sur de la plaza está cubierto por setas de plástico de muchos colores, que se levantan a un metro del suelo más o menos, y han sido decoradas por diversos artistas plásticos, me parece que todo ello forma parte de una campaña ecológica o algo así, pues en uno de los paneles de propaganda, leí que junto a las setas había bolsitas con semillas, que la gente podía tomar y sembrar.
Tumblr media
Seguí caminando hasta la iglesia que está en el lado oeste de la plaza y me puse a tomar fotos con mi celular a la fachada de color amarillo bajito con columnas rojas, pero un loquito venezolano que vendía caramelos, empezó a llamarme y a silbar para que le respondiera, pero no le hice el menor caso. Me da tristeza su situación tan penosa, pero al ser una persona que ha perdido la razón por completo es muy peligroso que esté caminando por el distrito, fastidiando a los vecinos. Tuve que alejarme de la iglesia, porque el hombre no dejaba de molestarme, hasta que luego de unos minutos, se cansó y se fue a otra esquina a reunirse con un compañero. Desde ahí me espiaba de todos modos. Felizmente, luego de un rato vino Rossy y me entregó el rotador, que tiene la música de la canción “Un mundo ideal”, de la película Aladino, fue por eso que me gustó el artículo. Esa canción la oía cuando tenía diez años y mucha alegría en el corazón, muchos sueños. Oírla me hace sonreír nuevamente, me permite ver el mundo con más optimismo. Prendimos un momento el rotador en las gradas de la iglesia y me dijo que tuviera mucho cuidado porque la loza podía quebrarse fácilmente.
Nos despedimos, y vi que, a un lado de la iglesia, había una feria de artesanos. Fui al puesto de una viejecita de rostro tostado y ojos dormilones que vendía unos suéteres de lana celestes con nubes, a la moda coreana. También tenía suéteres color menta adornados con margaritas. Me gustaron mucho, pero eran de una talla muy pequeña para mí. Lo que sí me quedó fue una casaca térmica de color helecho, que me probé ahí mismo, para lo cual tuve que quitarme el saco azul que llevaba encima en medio de la calle y quedarme solo con mi polo de manga larga, que encima se me subía sobre el torso, al probarme las prendas del puesto. Todos los pasajeros de los buses que pasaban por la zona tenían que ver conmigo. La señora del puesto tuvo mucha paciencia, creo que porque nos caíamos bien mutuamente. A su lado estaba su hija amamantando a una bebé, ambas dormitaban, pero pasó un auto con un parlante a todo volumen y las hizo saltar a ambas del susto. Seguí caminando por la feria, hasta llegar a un puesto de ropa de algodón puro. La muchacha que lo atendía dijo que había estudiado administración y había montado su propio negocio de ropa. Era diseñadora gráfica autodidacta pero pensaba llevar de todos modos la carrera. Diseñaba frases para sus poleras de algodón, frases en inglés que tienen que ver con el estilo de vida de los hípsters y su mundo feliz. De todos modos, me gustaban las poleras porque eran cómodas, también me las probé, y por los colores pasteles que predominaban. Compré una para mi padre del mismo color. La dueña del negocio me dijo que antes trabajaba con los fabricantes de ropa del centro comercial Gamarra, pero como estos tenían tantos pedidos acumulados, siempre cosían con prisas y muy mal las prendas, así que una señora de Lince se encargó de coser sus diseños, con mucho cuidado, como si fuesen para una boutique. Con ella le ha ido bien, sus diseños no se despintan, y la gente de Lince le ofrece un catálogo variado de telas y materiales. Su marca de ropa se llama “Trueh.” y está en Instagram y TikTok. La muchacha me dijo que si tenía algún diseño que quisiera estampar, solo le enviara las fotos que deseaba a su celular y ella me daba un presupuesto, así que voy a mandar a hacer varios polos de la serie finlandesa Los Moomin. Me dijo también que para ella colgar fotos en las redes era muy rentable, pues los jóvenes paran metidos de cabeza en ellas.
Tumblr media
No quise continuar mirando las cosas de la feria, porque mi dinero se iba volando, aunque me quedé con las ganas de comprar mantequilla de maní y un atrapa sueños.
Seguí caminando hasta la dulcería Santa Rosa (Jr. Leoncio Prado 471), cuya especialidad son los dulces peruanos tradicionales, y que está a dos cuadras de la feria. Este lugar es pequeño pero acogedor, está adornado con pequeños balcones coloniales de madera y con dibujos de chalanes que montan caballos de paso; hay también bocetos de gallos de pelea y toros de lidia.
Tumblr media Tumblr media
Los dibujos tienen mucha fuerza, son estupendos. También está la foto de una anciana que prepara dulces en unas ollas de barro. Lastimosamente, debido a la bendita pandemia, uno no puede quedarse a comer los dulces en el local. Una viejita de cabello ondulado y algo cascarrabias es la que atiende. Siempre he querido comer ranfañote, así que le pedí un pote de ese dulce, pero resultó ser muy empalagoso. Se trata de un puñado de cuadritos de pan tostado con miel de chancaca y mantequilla, además de coco, almendras y nueces, entre otros ingredientes. Se dice que lo antiguos panaderos lo fabricaban con el pan sobrante del día.
Compré también un pote de sanguito, compuesto por chancaca, harina de maíz, pasas, manteca y anís. La vendedora me preguntó si debía echarle grageas y le dije que por supuesto. Es que así es más rico, mi padre es fan de este postre desde su etapa escolar en Breña, donde un hombrecito de rostro feliz lo vendía cerca del colegio Mariano Melgar.
Tumblr media
En la dulcería Santa Rosa también preparan abrillantados, que son unas bolitas dulces recubiertas de azúcar (creo que igual, son alguito empalagosos), las que sí me parecieron las más deliciosas de este cruel mundo fueron las trufas de chocolate, en ningún lado probarán nada igual. Le tomé fotos a todos los escaparates, para acordarme de las delicias que el local ofrecía. Había suspiros a la limeña de muy buena pinta la verdad, arroz zambito, manjar blanco, arroz con leche, mazamorra de chancaca, dulce de membrillo, pye de limón, dulce de camote, leche asada, manjar blanco de coco, frejol colado, pastel de manzana, budín de pasas, pan del cielo, piononos, entre otras exquisiteces.
Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media
Salí de ahí con mis paquetes y quise entrar en la pastelería Italo y en la baguetería Don Mario, pero pensé enseguida que era gula y que mi presupuesto mensual se iba a reducir en demasía. Seguía caminando por el Jr. Castilla, de vuelta a la plaza de armas, y en el camino encontré a una señora provinciana que vendía caramelos en el suelo, junto a su hijo de unos seis años. El niño se entretenía jugando en un jardincito cercano con algunas flores naranjas. Le tendí a la mujer uno de los dos potes de sanguito que compré (porque a mí también me encanta) y ella lo recibió sorprendida, su hijo vino volando desde el jardincito y dijo que quería probar un poco del dulce y le alcancé una cuchara de plástico. Pero he aquí que apareció el loquito venezolano, gritándome no sé qué cosas, justo cuando yo le iba a comprar unos bon o bon a una señora que estaba un poco más allá. En la plaza de armas tomé un carro que me llevaba a Plaza San Miguel, quería comprarme una crema facial en E. Wong, pero al llegar, vi que se había agotado, por desgracia. Me pasé a una de mis tiendas favoritas de Lima: la tienda de comestibles japonesa Tenshi, donde compré un obento pequeño, con tempura de pollo, arroz para makis y tallarines fritos con pollo y setas (harusame) los tallarines son de frijol chino, todo salpicado con semillas de sésamo. Me llevé también unos exquisitos, realmente exquisitos (es que no hay palabras en el diccionario para describirlos) mochis de chantilly: me tocaron dos mochis rosados y rellenos con mermelada de fresas y fruta picadita, dos mochis de color verde claro rellenos con kiwi y dos mochis rellenos de duraznos en almíbar; es que tienen que probarlos, son deliciosos).
Tumblr media
Había también mochis (pastelillos de arroz) tradicionales, mochis de crema, chocolate y fruta, de lúcuma, coco, Nutella, princesa y dulce de leche; mantao (pancitos al vapor con salsa de leche o salsa de té verde), onigiris, casteras (pastel japonés de miel y huevos), min paos, shiomays (pasteles al vapor rellenos de pollo, carne o cerdo), yucamochis (mochis de yuca), entre otros delicias y pastelillos de tofu, pescado, cebolla y jengibre (inari sushi), y pequeñas tortillas oblongas (tamagoyaki). La dueña siempre me había tratado de un modo displicente y malhumorado cuando trabajaba en la tienda Ecotidiana, a unos pasos de ahí en el 2015, pero ahora, por algún motivo, fue distinto, estuvo muy amable y hasta dulce. Tiene en los escaparates golosinas japonesas empaquetadas (entre las que destacan los KitKat de té verde o matcha y fresa) y accesorios preciosos de Mario Bross y Hello Kitty; además de utensilios de cocina japonesa y productos de belleza. Es una tienda chiquita pero muy bien surtida, yo simplemente la adoro. :3 Salí de ahí y tomé mi carro rumbo a mi casita.
1 note · View note
a-carax · 4 years
Photo
Tumblr media
Dies Irae . Membrillo japonés y una foto accidental, piernas de Dalí 🍃 https://www.instagram.com/p/CEae_o2D8-4/?igshid=i67a7xreqt98
0 notes
praza-catalunya · 6 years
Text
Pintura realista xaponesa contemporánea
Desde finais do século XIX e todo o século XX o mundo artístico veuse estremecido nas súas raizames polas chamadas vangardas. Os ataques, xa nas formas, xa nos significados, ían dirixidos mormente contra a tradición renacentista: a representación figurativa. O cubismo, a abstracción, o cinetismo e outras propostas quixeron dar por morta a figuración. Hogano a arte realista goza de boa saúde e é practicada por innumerables artistas. Cal é o segredo desta pervivencia?
Lito Caramés
Tumblr media
Hoki Museum / Museo Europeo de Arte Moderno
Eu sentinme cativado polas pinturas realistas de Sosuke Morimoto cando as vin por primeira vez en 1998 e decidín centrar a miña colección de arte nos pintores realistas. A miña colección foi medrando e eu invitaba aos meus amigos e coñecidos a ver as dúas exposicións anuais que celebraba no edificio ao pé da miña casa, que albergaba a miña colección. Mentres, decateime de que non había ningún museo de arte no mundo especializado en pintura realista. Así que decidín establecer un (Masao Hoki, fundador do Hoki Museum).
O Hoki Museum abreu as súas portas a finais de 2010, na cidade de Chiba, preto de Tokyo. Actualmente os fondos do museo contan con máis de 450 pezas de pintura realista xaponesa, que corresponden a máis de 50 artistas contemporáneos. O señor Masao Hoki decidiu que a institución debía contar cun edificio propio, novo e de arquitectura espectacular, sito nas beiras dunha ampla zona verde da devandita cidade de Chiba. Na actualidade Hoki Museum conta cun edificio que foi distinguido no ano 2011 co premio xaponés de arquitectura. Para favorecer e consolidar a produción de pintura realista no país nipón, o museo convoca o Premio Hoki Museum, trienal, orientado a artistas de menos de 40 anos. E desde este ano, 2018, tamén con carácter trienal, instituíu o Premio Platino do Hoki Museum para artistas de máis de 41 anos. A directora deste museo –e comisaria da presente exposición Realismo Japonés Contemporáneo-- é a señora Hirko Hoki, filla do fundador. Pola súa parte, o señor Hoki fundou, e segue a ser o presidente, de Hoki Medical Co, Ltd, compañía que se dedica á fabricación de produtos cirúrxicos.
O Museo Europeo de Arte Moderno (MEAM) inaugurouse en 2011 no pazo Gomis, un edificio do século XVIII sito a escasa distancia do Museo Picasso de Barcelona e que recibiu premios pola restauración do edificio histórico no que se atopa aloxado. É o único museo europeo dedicado á arte figurativa contemporánea, que conta cun fondo dunhas 1500 pezas entre pintura e escultura. O fundador e director do MEAM é o arquitecto José Manuel Infiesta. A Fundación de las Artes y los Artistas, entidade promotora do museo, convoca o concurso internacional FIGURATIVAS, ao que se presentan artistas de máis de oitenta países.
Estes dous museos presentan agora, en estreita colaboración, a mostra Realismo japonés contemporáneo, nas salas do MEAM. Trátase dunha escolma de máis de 60 pezas (de 14 destacados artistas), propiedade do Hoki Museum, e onde están presentes as paisaxes --unha constante na arte xaponesa-- as naturezas mortas e mais a figura feminina. Como resposta a esta colaboración, o MEAM levará –o ano vindeiro-- ás salas do Hoki Museum e a outras instancias nipoas unha gran mostra colectiva con obras de máis de 50 artistas figurativos españois. Realismo japonés contemporáneo encádrase, tamén, dentro da conmemoración do sesquicentenario do establecemento de relacións diplomáticas entre Xapón e España.
Tumblr media
Realismos, hiperrealismos, neorrealismos. Figurativismos
De forma inevitable contemplar los primeros cuadros de los Santilari parece remitirnos al primer Antonio López, en quien también había un clima de misterio, como si para mejor captar la magia de lo real fuera imprescindible recurrir al instrumento del surrealismo. Pero, como él, también han descubierto que no hay nada más atractivo que la fuerza tremenda de la realidad misma, pura y escueta. (...) Hay incluso en ellos esa consciencia –tan presente en “El sol del membrillo” la película de Erice sobre Antonio López-- de la definitiva imposibilidad de llegar a conseguir trasladar al lienzo o al papel la realidad que tienen ante los ojos (Javier Tusell, texto no portal web dos irmáns Santilari).
Que vén sendo a arte figurativa despois de 1870? O impresionismo, movemento artístico efémero pero de fonda pegada no mundo artístico provocou un verdadeiro terremoto nas tradicións artísticas europeas –entre elas o figurativismo-- que viñan como mínimo desde o Renacemento. Xa fose pola irrupción da fotografía na vida cotiá, xa pola chegada de estampas xaponesas e outras manifestacións artísticas con estéticas que nada tiñan que ver cos xeitos de concibir a “representación” en Europa; xa por esas e mais razóns, o impresionismo é o primeiro gran ataque á pintura figurativa que, coas súas liñas de perspectiva e profundidades, rexía a creación pictórica neste continente coa premisa da importancia do debuxo previo. Logo aparecen outros ataques: fauvismo, cubismo, abstraccións. Pero a figuración, a arte figurativa, non acabou de desaparecer, nin sequera nos intres de máis “ismos” contrarios á mesma. Moitos artistas surrealistas, por exemplo, botan man da figuración para presentar as súas composicións oníricas e/ou obsesivas. No ano 1928 o pintor surrealista René Magritte presenta o seu xa famoso xogo de pintar con todo o realismo posible unha pipa de fumar convencional, acompañándoa do texto: Ceci n’est pas une pipe. O cadro forma parte dunha serie que Magritte titulou La trahison des images. Para ilustrar esa traizón das imaxe --o paradoxo entre a imaxe e a realidade-- o pintor belga bota man do figurativismo. Trátase, en realidade, da vella discusión sobre a representación. A pintura non pasa de ser unha representación da realidade. Entre os obxectos en si e o intento de que unha imaxe evoque eses obxectos media toda a creatividade humana. Sexa a creación escrita, musical ou gráfica.
Hogano, en calquera lugar do mundo existen artistas que seguen apostando, con liñas e plasmacións innovadoras –e non só imitadoras ou seguidistas-- pola arte figurativa; pintores, escultores e mais creadores audiovisuais. En Madrid hai moitos anos que traballa Antonio López, xunto a un bo mangado de mulleres e homes, autodefiníndose pintoras e pintores realistas. Entre eles Francisco López, Julio López (por iso se fala dos “López”) e María Moreno (gran pintora e muller de Antonio López), Esperanza Parada ou Isabel Quintanilla. En Barcelona móvense tamén un bo fato de artistas coas mesmas trazas. Mención especial merecen os irmáns Santilari, que levan moitos anos cultivando a natureza morta, as paisaxes e a figura humana. En 2008 fixeron unha mostrana Fundación Vila Casas onde deron a coñecer as diversas facianas do seu quefacer realista. E non hai moitos meses que presentaron na galería Artur Ramon os seus traballos (vanitas) sobre os sete pecados capitais. ¿Como se pode condensar o concepto da luxuria ou da soberbia, ou da ira, ou a gula, nunha caveira acompañada de dous ou tres elementos? Que traballo conceptual previo dirixiu os lapis e pinceis dos Santilari para alcanzar supremas execucións? Nas artes audiovisuais hai tamén exemplos abondos, baste con citar ao artista visual Ori Gersht e a súa obra Pomegranate (2006). O que inicialmente semella unha composición barroca, austera, digna dun Sánchez Cotán ou un Zurbarán, acaba por transformarse noutra evidencia acorde co século XXI.
Logo está a teima de como chamar aos artistas que deciden seguir pola senda do figurativismo. Algúns críticos falan de neorrealistas, quizais para distinguilos dos que antano foron; non faltan os que aplican claramente o esaxerado substantivo de hiperrealismo, e aínda superrealismo. Non abonda con seguir a etiquetalos de artistas realistas?
Tumblr media
Paisaxes realistas: Gomi, Hara, Ohata. Xaponismo
Na mostra Realismo japonés contemporáneo, de agradable visión no MEAM, é doado observar como os pintores realistas xaponeses aplican o seu virtuosismo técnico a diferentes temas, moi na liña do que tamén acontece por estas xeografías. E isto vén sucedendo desde hai décadas. O pintor Hiroshi Noda é un verdadeiro pioneiro da pintura realista, pois comeza a pintar pouco despois do remate da II Guerra Mundial e dos desastres de Hiroshima e Nagasaki. A exposición do MEAM permite coñecer os traballos deste pintor por medio de cinco pezas. A implicación de Noda coa pintura figurativa chega ao extremo de ser o fundador (1996) do Instituto de Estudos de Pintura Realista Contemporánea, en Hiroshima. Ata hai poucos días nas salas que a Fundación MAPFRE ten en Barcelona estivo a exposición temporal de Shomei Tomatsu, un fotógrafo moi implicado na fotografía dos efectos das bombas atómicas e mais na ocupación militar que USA executou no país nipón. Coñeceríanse? Un fotógrafo a captar a realidade das e dos hibakusha (os sobreviventes das bombas) e un pintor a representar a realidade dos mesmos lugares. Que pensarían un do outro?
Esta mostra que agora nos trae a institución do señor Infiesta pódese moi ben incluír na longa traxectoria que ten o xaponismo na cultura europea. Desde que a dinastía Meiji (1868) se viu obrigada a abrir as portas aos comerciantes occidentais, o gusto e atractivo por esas terras do sol nacente mantívose ata hoxe. Os impresionistas, Picasso, Miró e o seu atractivo pola caligrafía, e a sociedade en xeral acabaron por acuñar un termo que define ese atractivo: xaponismo. Abonda con dicir que a comezos do século XX en Barcelona houbo dous museos de arte xaponés, e moitos comercios especializados en produtos daquelas illas.
Seguindo a tradición das estampas e a súa predilección polas paisaxes, en Realismo japonés contemporáneo hai moitas pinturas de paisaxes. En concreto pódense citar algúns pintores que traballan as paisaxes con obsesión hiperrealista. Un dos casos máis evidentes é Fumihiko Gomi, pintor que dedica ás paisaxes un detallismo que entronca coa tradición nipoa da decoración de biombos, por exemplo, e que é quen de reproducir non só follas e ramallada, senón o mesmo aire vexetal que impregna os espazos. Outro tanto se pode dicir de Masayuki Hara na recreación de paisaxes italianos ou británicos. Ou de Toshihiro Ohata e as súas vistas de mariñas nipoas, entre moitos outros.
Tumblr media
Naturezas mortas: Morimoto, Aoki. Wabi—sabi
Os pintores realistas escolmados polo Hoki Museum traballan tamén as naturezas mortas como se de pintores europeos actuais (ou de hai catro séculos) se estivese a falar. Pero. Nalgúns casos eses bodegóns (tamén se pode observar en paisaxes e en figuras) aparecen matizados, medio velados, un tanto atacados polo sutil sfumato. ¿Terá isto que ver coa querencia das culturas orientais polas luces suaves, polas iluminacións amortecidas que dan posibilidades á imaxinación? Iso é o que escribiu Tanizaki no seu coñecido ensaio Eloxio da Sombra, publicado xa en 1933. Que non diría hoxe das excesivas iluminacións? Por tras de todas estas preferencias e tendencias está o concepto budista do wabi-sabi, que aposta pola imperfección e mais pola natureza. Segundo Leonard Cohen, home que dedicou anos da súa vida á meditación e ao budismo, o wabi-sabi propón a beleza imperfecta, impermanente e incompleta.
Nas naturezas mortas de Sosuke Morimoto –un dos pintores realistas xaponeses máis celebrados (Masao Hoki ten declarado que comezou a súa colección de arte realista a partires de coñecer as pinturas de Morimoto)-- é evidente esa pátina de envellecemento das froitas e outros obxectos que representa nas súas telas. O mesmo fai tamén nas súas paisaxes, ou en moitas das figuras que traballa con tanta delicadeza. Procesos similares seguen outros pintores, como Toshiro Aoki, tanto nas súas paisaxes como nos bodegóns de evidente inspiración na pintura barroca europea.
Tumblr media
Figura/retrato: Obi, Shamamura, Shiotani. Ukiyo--é
Non podía faltar a figura humana –mormente feminina-- nesta exposición de Realismo japonés contemporáneo, tan representativa da creación en terras nipoas. Hai uns meses a Fundació Miró de Barcelona trouxo ás súas salas a mostra temporal Itô Shinsui. Tradició i Modernitat dedicada a ese pintor do século XX, que pintaba talmente como xa o fixeran os seus devanceiros séculos atrás, nas famosas estampas do Ukiyo-é, gravados con complexas técnicas de estampación. En concreto Itô Shinsui dedicouse ás bijingas, imaxes de mulleres fermosas, idealizadas e nunca individualizadas. Shinsui morre no ano 1972, coñecería pintores realistas dos que agora teñen obra no MEAM barcelonés? A diferencia entre as pintura sukiyo-é e as dos pintores realistas actuais é que a figura destes últimos está en moitos casos espida, cousa que nos gravados tradicionais xaponeses non acontecía. Cousa diferente era a rama coñecida como as pinturas shun-ga, estampas eróticas de explícito contido sexual.
Entre os pintores que agora teñen obra que representa figuras femininas no MEAM cómpre citar a Nobuyuki Shimamura, que presenta mulleres tanto vestidas como núas, sempre cun trato exquisito. Outro tanto se pode dicir do Osamu Obi, que tamén presenta algunhas paisaxes de espazos inusuais e intranscendentes. Caso especial é o de Kenichiro Ishiguro que ten preferencia polos espazos en ruínas e polas figuras cotiás ou en situacións peculiares. Así por exemplo a súa serie de persoas con máscaras de gas postas. Ishiguro viaxa continuamente a España, e no ano 2013 impartiu talleres –en colaboración con Antonio López-- na exposición deste último que se fixo no Nagasaki Prefectural Art Museum.
Tumblr media
Lito Caramés
EXPOSICIÓN: Realismo japonés contemporáneo
MEAM
ata o 2 de decembro de 2018
0 notes
cazawonke · 6 years
Text
La Feria Nacional de la Caza, Pesca y Naturaleza (FERCATUR) ha cerrado esta tarde sus puertas con un balance muy positivo. Unas 20.000 personas de todas las edades han visitado esta gran feria que ha puesto en valor la actividad cinegética.   
El presidente de la Federación de Empresarios de Ciudad Real (FECIR), Carlos Marín, ha asegurado que Fercatur “ha vuelto para quedarse” y ha destacado que durante todo el fin de semana “unas 20.000 personas han estado al lado de los cazadores, de la provincia y de nuestro turismo gastronómico, cinegético y de la naturaleza”.
Marín ha calificado esta edición de FERCATUR como la “feria de la naturaleza, de la conservación y de la ilusión” y ha asegurado que “nos sentimos muy orgullosos de ser cazadores, la gente ha vuelto a confiar, los visitantes y los expositores están muy contentos en general”. Asimismo ha destacado que ya se ha empezado a pensar en la edición del próximo año y se está escuchando a todas las asociaciones y colectivos que quieren aportar algo.
El presidente de FECIR hace un balance muy positivo de la ‘feria de la ilusión’ y asegura que el público está muy contento
Entre las imágenes más destacadas de la feria, Carlos Marín resaltaba la de los niños acariciando a perros de rehala, lo que simboliza que “nuestros animales están con los niños y que los niños han vuelto a FERCATUR y al mundo cinegético”.
La última jornada de FERCATUR ha contado con un showcooking a cargo de Miguel Carretero, del restaurante Santerra, que ha explicado cómo se elabora la mejor croqueta del mundo además de algunos platos realizados con jugos de carcasa o vísceras de carne de caza, entre otros. El secreto de la croqueta reside en la utilización de los mejores productos, la mejor mantequilla, buena harina, muy buen jamón ibérico y leche con un porcentaje alto de grasa que le dé más cremosidad y brillo, además de rebozarlas con pan rallado japonés, que hace que la capa sea más fina y más crujiente. Este cocinero hijo de cazador ha resaltado la importancia de eventos como FERCATUR para ennoblecer la caza y la carne.
La lluvia ha deslucido el último día de la feria interrumpiendo algunas de las actividades como la exhibición de perros de muestra, que ha tenido que celebrarse en una zona interior del pabellón.
El broche final a la feria lo ha puesto el showcooking a cargo de Álvaro Madrid, del Restaurante La Soga, quien ha elaborado un menú compuesto por steak tartar con solomillo de ciervo; un mar y montaña de perdiz estofada a la toledana con arroz con caracoles y habas frescas, además de un calamar en su tinta; y un postre de pimientos de piquillo dulcificados rellenos con ragú de jabalí, membrillo, queso, calabaza y helado de canela.
El afamado cocinero ha señalado que la carne de caza es “una insignia regional” y ha destacado que “no hay carne mejor organolépticamente ni nutritivamente: es naturaleza, es buena y te lo da todo”. Además, ha resaltado la importancia de eventos como FERCATUR para promover la cocina sana y el consumo de la carne de caza.
  This slideshow requires JavaScript.
Unas 20.000 personas han pasado por FERCATUR 2018, un evento que ‘viene para quedarse’ La Feria Nacional de la Caza, Pesca y Naturaleza (FERCATUR) ha cerrado esta tarde sus puertas con un balance muy positivo.
0 notes