#nur ad din

[church-history]

Battle of al-Buqaia 1163 A.D.

(Battle of al-Buqaia, miniature by Jean Colombe from Sébastien Mamerot's book "Passages d'outremer")

In the Battle of al-Buqaia in 1163, the Crusaders and their allies inflicted a rare defeat on Nur ad-Din Zangi, the Emir of Aleppo and Damascus. King Amalric I led the army of the Kingdom of Jerusalem, together with contingents from the northern Latin states, a substantial body of pilgrims who had just arrived from France, and a force brought by the Byzantine governor of Cilicia. For the Christian forces, this victory only gave a brief respite from the sustained Muslim offensive.

(Emir of Aleppo, anon French illumination)

Nur ad-Din proved to be one of the most dangerous enemies the Frankish kingdom had ever faced. Starting out as Emir of Aleppo, he steadily increased his territory at the expense of his Muslim and Latin neighbors, until he gained the great city of Damascus in 1154. He seriously defeated the Crusaders at the Battle of Lake Huleh in 1157, but fell very ill immediately afterward. This event allowed the Franks a chance to recover and, with the help of Thierry of Alsace and an army of pilgrims, to capture Harim castle later in the year. However, an attack on Shaizar failed when Reynald of Châtillon, the Prince of Antioch, quarreled with the other Franks. Consequently, Shaizar soon became the property of Nur ad-Din. In 1158, Thierry and King Baldwin III beat Nur ad-Din at Butaiha, northeast of Tiberias. The year 1160 saw the capture of Reynald, who spent the next 16 years in Nur ad-Din's dungeons. In December 1161, the Byzantine Emperor Manuel I Comnenus married Maria of Antioch and this event gave Antioch a strong protector in the emperor.

(Knight of the Cross attacking Saracens at the battle of al buqaia, late 12th c. mural painting, chapel of Cressac, Charente, France.)

Both Amalric and Nur ad-Din soon became aware of the weakness of Fatimid Egypt, whose government had fallen into a state of decay. After the assassination of Caliph al-Zafir and a series of palace coups, Shawar seized power in 1162, was soon deposed, and appealed to Nur ad-Din for help. Neither the Latin king nor the Muslim emir could afford to let the other capture the rich prize of Egypt. Accordingly, Nur ad-Din sent his lieutenant Shirkuh with an army to support the Egyptian vizier.

While Shirkuh campaigned in Egypt, Nur ad-Din mounted an offensive in Lebanon. Following Latin policy, King Amalric took an army to support his northern vassals, Bohemund III of Antioch and Raymond III of Tripoli. Fortuitously, a large group of French pilgrims led by Hugh VIII of Lusignan and Geoffrey Martel, the brother of William IV of Angoulême, joined the king of Jerusalem. In addition, Konstantinos Kalamanos, the governor of Cilicia brought his Greek warriors to assist the Crusaders. Nur ad-Din was no match for such a formidable combination of enemies and his army suffered a defeat near al-Buqaia (located between Krak des Chevaliers and Beqaa Valley, in modern-day Akkar District, Lebanon). Both Muslims and Franks were impressed by the fighting qualities of the Byzantine soldiers. The negative result of al-Buqaia only made Nur ad-Din more keen for revenge.

#church history #medieval #history #knights templar #al buqaia #nur ad din #crusades

[thecruellestmonth]

Free audiobooks about Palestine on Hoopla Digital

Hoopla is a digital media platform available for free through participating public libraries in the USA, Canada, Australia, and Aotearoa New Zealand. Through Hoopla, you can check out ebooks, audiobooks, comics, manga, music, movies, and TV. Once again, this service is free to use on your phone, PC, tablet, and other devices.

The Hundred Years' War on Palestine by Rashid Khalidi

Justice for Some: Law and the Question of Palestine by Noura Erakat

Palestine: A Four Thousand Year History by Nur ad-Din Masalha

The Ethnic Cleansing Of Palestine and The Biggest Prison on Earth by Ilan Pappé

Palestinian Walks by Raja Shehadeh

I Shall Not Hate by Dr. Izzeldin Abuelaish

On Palestine by Noam Chomsky and Ilan Pappé

More resources:

Australia, Canada, UK, USA: Contact your representative, demand ceasefire

Palestine masterlist by @palipunk

Google Drive collection and masterpost of informational and educational resources about Palestine by @hussyknee

#ceasefireNOW #ceasefire now #end apartheid #end the apartheid #stop the genocide #end the genocide #Gaza genocide #Palestine genocide #Palestinian genocide #Pray for Palestine #Ghazza #Gaza #Gaza strip #Palestine #genocide #Hoopla #audiobook #Hoopla Digital #it was never about Hamas #I know this is a very silly fan blog but I don't really do other social media. So it's going up here. #Never too late to learn.

[incorrect-koh-posts]

In your research, have you ever run across any reliable descriptions of Agnes de Courtenay, her brother Joscelin, or Sybilla?

I am sorry to disappoint you, dear anon, but - quite frankly: no. To my knowledge, no first-hand accounts of what they looked or behaved like survive. The problem is that neither William of Tyre nor Ernoul describe women in their texts; the only woman whose appearance William briefly comments on is Theodora Komnena, the Byzantine betrothed of Baldwin III.

As far as I've read, William only mentions Agnes of Courtenay in the context of the annulment of her marriage to Amalric; as one of Amalric's chief character flaws the chronicler mentions that the king was a philanderer who "is said to have abandoned himself without restraint to the sins of the flesh and to have seduced married women" (A History of Deeds Done Beyond the Sea, Book XIX), which, by extension, implies Agnes to be the 'betrayed wife' in the way she is so often depicted in modern fiction. William actually goes on to throw quite a bit of shade on her in his recounting of these events, emphasising her two incestous marriages:

"After the death of his brother, however, when Amaury claimed the kingdom devolving upon him by hereditary right, he was forced to put away his wife [...], for it was claimed that they were within the fourth degree of blood relationship, a fact which was later solemnly attested in the face of the church by relatives common to both. An annulment [...] was pronounced, therefore, and the marriage dissolved [...]. Amaury remained unmarried for a time, but Agnes at once united herself in the bonds of matrimony with the noble and illustrious man, Hugh d'Ibelin, son of the older Balian. [...] After Hugh's death and while Amaury was still living, Agnes entered into the same bonds of affection with Renaud of Sidon, son of Gerard. This alliance is said to have been not less illegal than her former relation to King Amaury. For Gerard, the father of Renaud, a blood relation of both as he certainly was, established by his sworn statement the consanguinity of these two [...]. A second annulment consequently followed [...]." (Book XIX)

Ernoul, too, goes on to slander Agnes in his Chronique, accusing her of being an "immoral woman" - which, as Helen J. Nicholson writes, was very likely a result of later political rivalries and "complaints about Agnes's influence over her son" (35).

Of Joscelin III of Courtenay, Agnes' brother and Sibylla's uncle, likewise no description survives. William of Tyre spent quite some ink detailing the deeds of Joscelin's grandfather and father, praising the character of the former but noting about the latter that he "was far inferior to his father in character [...]: a lazy, idle man, given over to low and dissolute pleasures, one who spurned good ways and followed base pursuits" (Book XVII). This Joscelin II (who died in captivity in Aleppo in the late 1150s) was the man who lost the County of Edessa first to the Muslim forces of Zengi 1144, then again to Zengi's son Nur ad-Din in 1146. Thus, Joscelin III, being Count of Edessa only by title, had effectively no lands to rule over and from which to gain income. But he came south to the Kingdom of Jerusalem after Agnes had married Amalric, and the king granted him some land and income around Acre (Nicholson 34). Like Raymond III of Tripoli, Joscelin was captured by Nur ad-Din during the Battle of Harim in 1164, and only released in 1176, and went on to marry a sister of Stephanie of Milly (who was the wife of Reynald of Châtillon). He also became the guardian of Baldwin V in 1185 while Raymond served as the boy's regent.

As for Sibylla, I shall give you Helen J. Nicholson's two cents on the situation because she writes about her far more succintly than I could:

"Unlike her father King Amaury of Jerusalem, her younger brother King Baldwin IV, or her cousin King Henry II of England, no contemporary who saw her described Sybil's physical appearance, so we do not know whether she was (like her father) tall, overweight, with an attractive face, bright eyes, an aquiline nose and yellow hair, or (like her little brother) simply attractive for her age, or (like her cousin) of above medium height, strongly built, with freckles and blue-grey eyes. We also do not know whether she shared any of her father's or brother's personality traits: whether (like her father) she spoke with a slight speech impediment, had a sharp mind and was able to accurately recall what she had heard, enjoyed hearing about history and was always ready to argue a point, or (like her brother) was good at riding, with a tenacious memory and a sharp mind, loving conversation, thrifty, but with a stammer. Sybil's contemporaries scarcely ever ascribed any emotion to her: only her tears of submission when she was humbling herself before Saladin to request the release of her husband Guy after the surrender of Jerusalem early in October 1187, and her tears of joy when she met Guy after Saladin released him in early summer 1188. Such tears were an appropriate emotion for a loving wife. [...]

The difficulty of establishing women's actual deeds and authority from contemporary narrative accounts, which insisted that respectable women should not hold authority of take an active role in society except in certain limited roles (typically as devoted wife or mother), is familiar to all historians who have attempted to study the history of women. The narrative commentaries on Sybil's career present modern readers with the additional problem that their gendered expectations were further filtered through the distorting lens of the complex political situation in the kingdom of Jerusalem. Those commentators who wrote after Saladin's victory at Hattin on 4 July 1187 and his capture of Jerusalem on 2 October 1187 also sought to assign blame or credit for these events and adjusted their accounts accordingly." (8ff.)

Works Cited:

Helen J. Nicholson: Sybil, Queen of Jerusalem, 1186-1190. Routledge, 2022.

Emily Atwater Babcock & A.C. Krey (translators): A History of Deeds Done Beyond the Sea by William, Archbishop of Tyre. Colombia University Press, 1943.

#asks #kingdom of heaven 2005 #sibylla of jerusalem #agnes of courtenay #joscelin of courtenay #baldwin iv #amalric i #raymond iii of tripoli #snippets of actual history

[howtomuslim]

Islamic Governance &Exemplifying Justice with the parable of Salah ad-Din Ayyubi

Sultan Salah ad-Din Ayyubi, widely known as Saladin, stands as a paragon of Islamic governance, embodying the principles of justice, compassion, and wisdom. His reign serves as a testament to the beauty of Islam’s approach to governance, drawing inspiration from the teachings of Prophet Muhammad (ﷺ) and the Quran.

Justice in Islamic Governance

Saladin’s commitment to justice mirrors the core Islamic principle of fairness and equity. The Quran highlights in Surah An-Nisa (4:135):

“O you who have believed, be persistently standing firm in justice, witnesses for Allah, even if it be against yourselves or parents and relatives.” 

This profound verse underscores the paramount importance of upholding justice, even if it conflicts with personal interests. The Hadith of Prophet Muhammad (ﷺ) also echoes this sentiment:

Allah’s Messenger (ﷺ) said, “Help your brother, whether he is an oppressor or he is an oppressed one. People asked, “O Allah’s Messenger (ﷺ)! It is all right to help him if he is oppressed, but how should we help him if he is an oppressor?” The Prophet (ﷺ) said, “By preventing him from oppressing others.”

This approach to justice, irrespective of one’s position, exemplifies the inherent beauty of Islamic governance.

The Legacy of Ali and Nur ad-Din Zengi

The legacy of Ali ibn Abi Talib, the cousin and son-in-law of Prophet Muhammad(ﷺ), and Nur ad-Din Zengi, the influential ruler of Syria, further enriches the narrative of justice in Islamic governance. Both figures, renowned for their adherence to justice, famously attended court proceedings to personally adjudicate disputes, echoing the tradition of Prophet Muhammad (ﷺ), who was known to resolve disputes with fairness and compassion. Their actions exemplify the prophetic tradition, where the Prophet Muhammad (ﷺ) stated, 

“The most beloved of people according to Allah is he who brings most benefit, and the most beloved of deeds according to Allah is that you bring happiness to a fellow Muslim, or relieve him of distress, or pay off his debt, or stave away hunger from him.”

Compassion and Wisdom

Islamic governance, as epitomized by Saladin, Ali, and Nur ad-Din Zengi, is underpinned by compassion and wisdom. The Quran advocates for benevolence and empathy, stating in Surah Al-Baqarah (2:195) “And do good; indeed, Allah loves the doers of good.” This principle is echoed in the Hadith, where the Prophet Muhammad (ﷺ) emphasized, “The merciful will be shown mercy by the Most Merciful. Be merciful to those on the earth and the One in the heavens will have mercy upon you.” The integration of compassion and wisdom in governance, as demonstrated by these exemplary leaders, encapsulates the enduring beauty of Islamic principles.

By embodying the values of justice, compassion, and wisdom, these figures have etched an indelible mark on history, serving as timeless beacons of Islamic governance’s magnificence.

To learn more about Islam visit: Howtomuslim.org

References:

Biography of Salah ad-Din Ayyubi by Bahā’ ad-Dīn Yusuf ibn Rafi ibn Shaddād

#muslim #islamdaily #islamic #allah #quran #islamiyet #islamicreminders #islam #mosque #new article #saladinspiration #history lesson

[canesenzafissadimora]

Nasciamo senza portare nulla, moriamo senza portare via nulla. Ed in mezzo litighiamo per possedere qualcosa.

N. Nur-ad-Din

[autumnillustration]

Where can we see Baldwin and Atefeh's story completely?

Hi, anon,

as it stands at the moment, there really isn't a complete, written story. So far, the written content exists solely in notes and drafts that I doubt I'll ever get around to compiling into something semi-decipherable.

I do have the opening chapters to a fic, but it remains unpublished to ao3 atm. I’ve thrown in the blurb below the bar for anyone who might be interested :)

With the sudden, unforeseen death of Nur Ad-din, the political upheaval in Egypt leaves Salahuddin, only recently appointed Vizier, as Sultan. Pressure from vassal nobles sees Saladin seize a well-waited-for opportunity to venture into Christian-claimed territory, but it is all for naught when King Amalric rallies a task force and puts Egypt’s army down. A peace treaty is not what Saladin’s vassal nobles were hoping for, but with added pressure from the Fatimid, Zengid and Mosul coalitions, a pledge of peace is what Saladin offers the Christian King. And of course, the Christians are always ones to push for that final, extra term (always eager to see how far they can strong-arm until their enemies either bend of bite back) and Salahuddin has no choice but to acquiesce. But how does a man sign his one and only child away to be raised in a foreign, hostile court? Though the Sultan must grant Amalric this—it’s a viciously brilliant plan. … Though he hasn’t yet decided what to make of Amalric’s eight-year-old heir writing him to inform him of his intentions to one day marry his daughter.

#autumn answers #kingdom of heaven #baldwin iv #atefeh #i really am no historian #so I apologise to all my historian buddies for the blatant anachronisms #but I had fun

[schottisreisetagebuch]

Zwischen den Welten

Istanbul, Stadt zwischen den Welten

Istanbul - Stadt am Bosporus 

Zwischen Europa und Asien

Da der Weg in Richtung Ferne meist über den Himmel führt, hat man für die Annäherung an Istanbul die ikarische Qual der Wahl: Die Stadt besitzt drei Flughäfen. Wo man heute türkischen Boden betritt - diese Entscheidung wurde längst von anderen gefällt. Der Atatürk Airport platzte aus allen Nähten, also dient er nur mehr Regierungs-Jets und dem Cargo-Nachschub. Eine fröhliche Kombination. Auch die Kapazität des auf der asiatischen Seite gelegenen Sabiha-Gökçen-Flughafen reicht schon lange nicht mehr aus. Also wurde aus der Not großes Kino: Im Nordwesten Istanbuls entstand vor kurzem der Five-Star-Airport „Havalimani“. Glaubt man dem Ranking amerikanischer Fachzeitschriften, ist er schon heute die Nummer zwei unter den weltbesten Flughäfen. Rund hundertfünfundneunzig Milliarden Türkische Lira machte die „Präsidiale Demokratie“ für den Jahrhundertbau locker. Das musste sie wohl auch, erreicht doch die jährliche Passagier-Frequenz bald schon die Zweihundert-Millionen-Marke. Erdogan kleckert nicht. Eine brandneue Autobahn wurde ebenso aus dem Boden gestampft, wie ein paar Bus- und Bahnlinien, so wie ein flughafeneigenes Taxiunternehmen. 

Blaue Moschee

Istanbul rollte seinen Besuchern immer schon den Teppich aus. Über den schritt vor ein paar Jahrtausenden der griechische Welteneroberer Byzas, der hier, am strategisch prächtig gelegenen Naturhafen, auf halbem Weg zwischen Schwarzen Meer und Marmarameer, eine nach ihm benannte Kolonie gründete: Byzanz. Das Provinznest entwickelte sich zu einer von Persern und Römern gleichermaßen begehrten Handelsmetropole. Später tauchte Konstantin der Große vor den Stadttoren auf, taufte die prosperierende Stadt am Goldenen Horn in „Konstantino-Polis“, die „Stadt des Konstantin“ um, und formte sie zum politischen Zentrum Ostroms. 

In der Hagia Sophia

Rund zweihundert Jahre später errichtete Kaiser Justinian in deren Mitte das Weltwunder „Hagia Sophia“ als ein weithin sichtbares Zeichen der neuen Staatsreligion, dem Christentum. Trotz mehrfacher Kriege behauptete sich Konstantinopel als prächtiger Grenzbalken zwischen Abendland und Morgenrot - so lange, bis sich türkische Heerscharen dem Kalifenreich Bagdads als Speerspitze zur Verfügung stellten und deren Anführer, der Seldschuken-Sultan Diya ad-Din Adud ad Daula Abu Schudscha Muhammad Alp Arslan, dem byzantinischen Kaiser nach der Schlacht im ostanatolischen Mantzikert den Stiefelabsatz in den Nacken setzte. Dieser symbolische Akt des Sieges des Reiches aus tausendundeiner Nacht über das christliche Kaiserreich bedeutete die Wachablöse. Die Herrschaft der Osmanen begann.

Im Topkapi Palast

Istanbul, der Schmelztiegel aus Trubel, Temperament und Tradition, ist lange schon im Heute angekommen. Die Wirtschaft boomt und die liebevoll bewahrten Klischees des legendären Sindbads lösen sich auf Schritt und Tritt ein. Besucht die Stadt am Bosporus, ihr Weltenentdecker! Nehmt Platz auf dem fliegenden Teppich der Märchenerzähler, lauscht den abenteuerlichen Geschichten, und bestaunt die Sehenswürdigkeiten am Schnittpunkt der Kulturen.

Harem

Die Weltberühmtheiten Istanbuls

Die Blaue Moschee („Sultanahmet Camii“) – Das Haus Mohammeds sollte jenes aus Mekka übertreffen, weswegen der Sultan goldene Minarette bauen ließ. Der Architekt wusste, dass das budgetär nicht drinnen war, missverstand das Wort „Altın“ (Gold), als „altı“ (sechs) und errichtete ein halbes Dutzend Türme. So entstand die einzige Sechs-Turm-Moschee des Morgenlandes

Hagia Sophia („Ayasssofya Müzesi“) – Der einzigartige Bau verdankt seinen Namen nicht der gleichnamigen Märtyrin, sondern dem griechischen Wort Ἁγία Σοφία („Heilige Weisheit“). Über tausend Jahre war sie die größte Kirche des Christentums. Nach dem Fall Konstantinopels ersetzten Gebetsteppiche die Kirchenbänke. Kemal Atatürk verwandelte sie in einen atheistischen Ort, in ein Museum. Heute, unter Erdogan, betet man hier erneut zum Propheten

Die versunkene Stadt („Yerebatan Sarnici“) – Im sechsten Jahrhundert wurde eine Zisterne als Wasserspeicher für den Großen Palast angelegt. Dreihundertsechsunddreißig Acht-Meter-Säulen stemmen das Gewölbe, unter dem sich achtzigtausend Kubikmeter Wasser aus dem bergigen Nahgebiet der Stadt sammelten. Das schaurig-schön ausgeleuchtete Gebäude ist immer noch einen Besuch wert, schon der urzeitlichen Albino-Fische wegen

Topkapi Palast („Sarayburnu“) - Gebäudekomplex verschiedenster Epochen und Sitz der Osmanenherrscher. Unzählige Kunstschätze machen den Besuch zu einem unvergesslichen Erlebnis. Dazu gibt es die wohl rätselvollste Stadt in der Stadt zu besichtigen: Den Harem

Süleymaniye-Moschee („Süleymaniye Camii“) – Allein der Innenraum des mächtigen Sakralbaues beträgt sagenhafte dreieinhalbtausend Quadratmeter. Bunte Kacheln (Iznik-Fayencen), Glasfenster und mächtige Säulen hieven den Gebetsraum in eine „andere“ Dimension

Kaufen und Raufen

Im Großen Basar

Im Großen Basar kommen Händler und Hehler auf ihre Kosten. Hier gibt’s Fetzen und Firlefanz, Ramsch und Rosen - zum Abwinken. Hunderttausende drücken sich an alt- und neuwertigem Kram vorbei, feilschen und hamstern, handeln und tandeln. So verrostet kann der Samowar gar nicht sein, dass er nicht doch noch über den Tresen geht. Teppich, Duschkopf oder Omis Verlobungsfoto. „Das Foto kannst du wegschmeißen“, schreit mich der Verkäufer auf Deutsch an, er war schließlich lange genug in Neukölln am Bau beschäftigt, „Aber der Rahmen ist was wert!“ Wo immer ich auf der Welt unterwegs bin, Märkte lösen in mir Hecheleffekt aus.

Ein Basar für alle Fälle

Woran liegt die Begeisterung für Dinge die keiner braucht? Jedem Basar liegt ein simples Tauschprinzip zugrunde: Der archaische Wunsch nach Besitz. Angebot bestimmt Nachfrage und der Schätzwert gehorcht der Laune des Händlers. Was für den Einen begehrenswert, entlockt dem Anderen nicht mal einen Blick. Etwas aber bleibt immer ungleich, vom ‚Choor Bazar‘ in Mumbai bis zum „Marché aux Puces“ in Paris: Die höchst unterschiedlichen Verkaufsgespräche. Ein Orientale wird aus Prinzip einen höheren Preis nennen als der Okzidentale, geht er doch davon aus, dass der erstgenannte Preis keinesfalls der Endpreis ist. Den Mitteleuropäern ist die Tradition des Feilschens eher fremd, sie stellen die Preise per se nicht in Frage. In Zeiten geklonter Shopping Malls und globalem Versand hat die Anarchie des Straßenmarktes wieder an Reiz gewonnen. Je unüberschaubarer die Welt, desto mehr scheint das Spiel vergangener Zeiten, das Feilschen um jeden Preis, wieder in Mode zu kommen. 

Der Galataturm

Lust und Laster

„Harem“: Ein Ort, der ausschließlich der Lustbarkeit diente. Im Serail regierte die Mutter des Sultans, ihr zur Seite, die „Haremspolizei“ - ihrer Männlichkeit beraubte Sklaven. Nächsthöchste in der Hierarchie - die Verwalterin, gefolgt von den Favoritinnen und den Wartenden. Der Harem war nichts anderes als ein gut in Schuss gehaltener Knast. Die Schönheit der Frauen war enden wollend: Ungesunde Ernährung und Nichtstun formte aus ehemals schlanker Taille Hüftgold. Glück sieht anders aus

„Hamam“: Betritt man eines der legendären Tröpferlbäder, findet man sich in einer anderen Welt wieder. Durch den undurchdringlichen Dunst nimmt man die auf heißen Steinen dösenden Nackten kaum wahr. Raue Lappen rubbeln schlaffe Haut glatt. Blade Badewascheln schlagen so beherzt zu, dass sich das Leben der Gefolterten danach wie eine Befreiung anfühlt 

In anderen Welten

Orient meets Okzident

Istanbul wurde, wie man weiß, auf sieben Hügel erbaut - die Parallele zu Rom ist evident. Der altehrwürdige Stadtteil Sultanahmet liegt diesseits des Goldenen Horns, alle anderen befinden sich jenseits. Eine Brücke überwindet die Erbstücke des alten Byzanz mit jenem modernen, geschäftigen Stadtteil Beyoglu, in dem heute das Big Business wohnt. Über eine Million Menschen entern täglich die Galata-Brücke und ergießen sich nördlich des Flusses auf die Boulevards, um ihren Geschäften nachzugehen. Stores, Boutiquen, Tante-Emma-Läden. Rund um den Galata-Turm pulsiert das Leben, und in der Shopping-Meile Istiklal Candesi kocht das Tagesgeschäft. Hier befinden sich das Döner-Paradies und die lustigsten Eisverkäufer, die ihre Kunden narren, indem sie die Stanitzel vor der Nase verschwinden lassen. Bars, Kneipen, Gourmet-Tempel. Und zwischen all dem rumpelt die Elektrische und teilt den nicht enden wollenden Besucherstrom, wie einst Moses das Rote Meer. Oben, am Taksim-Platz hält die Tramway, von wo aus man hügelabwärts die „Tünel“ nimmt, die zweitälteste U-Bahn der Welt, um ans Ufer des Bosporus zu gelangen, in die Villengegend der Stadt. 

Die Galata Brücke über den Bosporus

Eine der Besonderheiten des nimmermüden Big Apple des Ostens ist zweifellos die Existenz dreier Weltreligionen auf engstem Stadtgebiet: Islam, Christentum und Judentum. Moscheen, Kirchen und Tempel sind beredte Zeugen wechselvoller Vergangenheit. Die „Pforte zur Glückseligkeit“, wie Istanbul immer noch genannt wird, ist zumindest eine Reise wert, und der Bosporus, dessen „goldene Fluten“ die Gestade der Millionenstadt umspülen, wurde längst zu einem einenden Symbol: Über ihn gelangt man auf die, Europa mit Asien verbindende Bosporus-Brücke „Märtyrer des 15. Juli“. Über sechzig Meter hoch ist der Trampelpfad von West nach Ost, von einer Welt in die andere. Ozeanriesen unterqueren sie ebenso mühelos, wie sie hunderttausende Fahrzeuge pro Tag überqueren. In der Früh geht‘s zum Arbeiten in den Westen, gegen Abend dann in gegengesetzter Richtung zurück - wobei man für die Fahrt in Richtung Feierabend Maut kostet. Die Logik smuss man mir erst mal erklären. 

Markt in Asien

Jeder, der das glitzernde Istanbul zum ersten Mal bereist, ist überwältigt vom Charme, der Schönheit und der Lebensfreude der Stadt. Man möchte verweilen in dem, alle weltlichen und religiösen Geheimnisse einenden Ort, und möchte man den alten Geschichten zuhören - um von ihnen zu lernen. 

#Michael Schottenberg #Schotti #Schotti to go #Schotti unterwegs #Türkei #Istanbul #Byzanz #Osmanisches Reich #Europa #Asien #Bosporus #Großer Basar #Orient #Okzident

[ssorknimajneb]

Sa. 20.04.2024 (Tag 6):

Nach dem langen Tag gestern in der Wüste und Natur Karakalpakstans (siehe hierzu Extra Post) verbringe ich heute meinen zweiten Tag in der Altstadt von Chiwa.

Nachdem ich an meinem ersten Nachmittag am Mittwoch und der Stadtführung am Donnerstag schon vieles gesehen hatte, lief ich einfach nochmals die Runde der Sehenswürdigkeiten nach dem Dumont-Reiseführer ab. Einige Punkte kürzte ich etwas ab, dafür konnte ich mir bei anderen wieder mehr Zeit lassen. Neu waren heute u.a. die Bagnanly Moschee. Diese ist an sich eher unscheinbare, hat aber ein paar schöne, quasi unrestaurierte Details. Dazu noch die beiden Mausoleen von Said-Ala-ad-Din bzw. Pachlawan-Machmud. Das Erstgenannte ist auf den ersten Blick eher unspektakulär, allerdings sollen die Majolika Fliesen des Grabes aus der Zeit um 1300 n.Chr. stammen. Die Grabstelle des Scheichs ist hier in Usbekistan eine Pilgerstätte, da er ein islamischer Sufi- Gelehrter war. Das zweite Mausoleum dagegen ist innen komplett mit Majolikafliesen ausgekleidet und dem Schutzheiligen von Chiwa gewidmet (1247-1326). Nachdem im 19.Jh. die Kungrat-Khane den Wunsch hatten sich bei einem ihrer Stammväter beerdigen zu lassen, würde das Mausoleum der Khane an der Pilgerstätte angebaut. Aufgrund der tollen gemusterten Fliesen, gilt der Komplex als einer der Schönsten der neueren Zeit.

In der Dschuma-Moschee begegnete ich einer Gruppe deutscher Zimmermänner aus einer Stiftung aus Quedlinburg. Diese sind zum Austausch hier in Usbekistan und zeigen den Heimischen Handwerkern und Studenten, wie in Deutschland minimalinvasive und denkmalpflegerisch Holz restauriert wird.

So ziemlich im Zentrum Chiwas erhebt sich das Islam-Hodscha-Minarett mit seinen 57m und ist das höchste der Stadt. Direkt daneben steht die gleichnamige Medrese Koranschule). Beide stammen vom Anfang des 20.Jh.

Um das östliche Stadttor wurde zu Beginn des 19.Jh. der Alla-Kuli-Khan Komplex errichtet. Dieser besitzt u.a. eine große Karawanserei, welche die letzte in Zentralasien gebaute und die einzige erhaltene in Choresmien sein soll.

Die Alla-Kuli-Khan Medrese nebenan besitzt das höchste Portal in Chiwa, welches mit farbenprächtigen Majolika-Fliesen verkleidet ist.

Anschließend lief ich durch die Altstadt Richtung Nordtor und dann weiter bis zum Museum in der Mamun Academy. Hier werden ausgesuchte archäologische und historische Exponate aus dem gesamten Norden Usbekistans ausgestellt. Leider hatte das Museum wegen Renovierung geschlossen.

Am späten Nachmittag setzte ich mich in ein Cafe im Freien und schaute mir bei einem Chai das Treiben auf den Gassen an.

Abends muss ich all meine Sachen wieder in den Koffer packen, denn morgen geht's zeitig um 6Uhr früh zu meiner 2-tägigen Tour Richtung Westen zum Aral See. Ob ich da draußen Netz habe, weiß nur der Himmel. Also kommt der Post für morgen evtl. entsprechend erst zeitversetzt übermorgen.

[aysufs]

Shaykh Muhammad Nasir ad-Din al-Albani -may Allah have mercy on him- said:

“Those who say it is permissible to give Sadaqah Al-Fitr [i.e., Zakaah Al-Fitr] with money are mistaken

because they're opposing clear-cut evidence!”

As-Silsilah Al-Huda Wan-Nur | 247

[saharaground]

Ambulance Services from Dhaka to Faridpur.

Faridpur is one of the 64 districts of Bangladesh and it is a district located at the heart. The place is filled with culture and historical tapestry, they are known for their  jute trade and hilsa fish trade. Its industrial sector features numerous jute mills, sugar mills and a 50 MW thermal power plant. But the healthcare sector on the other hand, does not flourish as much. In the recent outbreak of dengue in 2023, Faridpur could not support many of their patients due to the lack of facilities needed to deal with such severe conditions. As per The Business Standards Reports (2023) altogether, 7,901 patients have recovered while 31 died so far while undergoing treatment in hospitals in the district. In the 24 hours till Tuesday morning, seven more dengue patients died and 3,027 were hospitalised across the country. The TBS Reports (2023) also state that, Many have complained even though the dengue situation in Faridpur is taking a turn for the worse, the health department is not bothered about it. 

There are a few agencies who provide emergency ambulance services and a total of 32 hospitals available in Faridpur District. 

General Hospital, Faridpur

Bangabandhu Sheikh Mujib College and Hospital

Green Hospital Ltd

Faridpur Shamorita General Hospital Ltd

Arogya Sadan Hospital Private Ltd

Islami Bank Community Hospital

Bangabandhu Sheikh Mujib Medical College, Faridpur 

Diabetic Association Medical College Hospital 

Paricharja Hospital Ltd

Faridpur Trauma Center and General Hospital 

Nur Specialized Hospital 

Faridpur Al-Madina Private Hospital and Diagnostic Center Ltd

Faridpur Maa O Shishu General Hospital Ltd

Faridpur Ad-Din Hospital and Diagnostic Center 

Saudi-Bangla Private Hospital 

Faridpur Heart Foundation

Spring Hill Hospital Ltd

Faridpur Desh Clinic Private Ltd

Niramoy Clinic

Jahurul Haque Eye Hospital

Faridpur Central Hospital 

Rezwan Molla General Hospital & Nursing Institute. 

Upazila Health Complex.

Royal Hospital 

Heath Cottage Diagnostic Center 

Labaid Diagnostic Faridpur

Porichorza Hospital Limited 

Saleha Mothercare Hospital 

Babu Memorial Hospital and Diagnostic Center

Astha Irish Moitri Hospital PLC

Janata Hospital and Diagnostic Center Faridpur

Insaf Medical Center

Where a few of these hospitals can support critical patients and provide ambulance support, most of them cannot provide any critical support. They struggle with the advanced equipment and often lack the number of specialised doctors. Due to which, most patients need to see doctors outside of Faridpur, or need to get admitted in the hospitals near Dhaka, and it is vital to make sure that the patients get the best possible medical treatment even enroute. 

To ensure the wellbeing of all sorts of patients, the emergency healthcare services provide many ambulance support, such as, 

Regular or Basic Ambulances

ICU Ambulances

NICU Ambulances

Air Ambulances

ASL (Advanced Life Support) Ambulances 

Dead Body Carrier Ambulances 

These ambulances provide all sorts of technical support needed to keep patients stable. They support patients with normal to critical health care concerns, they have the potential to support critical neonates, and adults with advanced life support equipment. All these ambulances have nurses, EMTs (Emergency Medical Technicians), and paramedics to maintain the patient's health. These ambulances ensure that patients get the proper treatment they need. 

[nievesmorena]

SULTAN SALADINO

Saladino, conocido por su nombre completo como Salah ad-Din Yusuf ibn Ayyub, fue una figura histórica prominente en el siglo XII, reconocido como sultán de Egipto y Siria. Su vida y logros se entrelazan con la historia de las Cruzadas y la dinámica política del Medio Oriente medieval.

Nacido en 1137 en Tikrit, actual Irak, Saladino fue criado en una familia kurda de renombre. Su carrera comenzó bajo la tutela de su tío Shirkuh, un comandante militar en el servicio de Nur ad-Din, el poderoso líder zengí de Siria y Mosul. A través de sus habilidades y lealtad, Saladino ascendió rápidamente en las filas militares y políticas.

La entrada de Saladino en la historia egipcia fue un punto de inflexión. En 1169, después de la muerte de Shirkuh, Saladino fue nombrado visir de Egipto, una posición que le otorgó un poder sustancial. Transformó Egipto en una base poderosa, consolidando su control y reformando tanto el ejército como la economía. A la muerte de Nur ad-Din en 1174, Saladino se movió para tomar control de Damasco, marcando el comienzo de su dominio sobre Siria.

Saladino es quizás mejor conocido por su rol en las Cruzadas. En 1187, lideró a las fuerzas musulmanas en la histórica Batalla de Hattin, donde derrotó a los cruzados y capturó Jerusalén, que había estado bajo control cristiano desde la Primera Cruzada. Este evento provocó la Tercera Cruzada, liderada por figuras como Ricardo Corazón de León, rey de Inglaterra.

A pesar de su firme oposición a los cruzados, Saladino fue respetado por amigos y enemigos por su caballerosidad y justicia. Sus interacciones con Ricardo Corazón de León se han convertido en legendarias, simbolizando el respeto mutuo entre adversarios formidables.

Saladino murió en 1193 en Damasco. Su legado va más allá de sus logros militares; también es recordado por su magnanimidad, su liderazgo, y su habilidad para unir a diferentes facciones musulmanas. Su vida y su leyenda continúan siendo temas de admiración y estudio en la historia del Medio Oriente y más allá.

La Biblioteca de Alejandría

#Porsimelees❤️

#nievesmorena #porsimelees #eneltexto

[alonewolfr]

Nasciamo senza portare nulla, moriamo senza poter portare nulla... ed in mezzo, nell'eterno che si ricongiunge nel breve battito delle ciglia, litighiamo per possedere qualcosa.

|| N. Nur-ad-Din

#citazioni

[koval-nation]

64) Dulatowie, dulattar; dulat; Дулаты, дулаттар; дулат - duże stowarzyszenie plemienne, największa grupa w obrębie Senior Zhuz narodu kazachskiego. Dulatowie, jako część Kazachów, są częścią Uysunów, jako część Kirgizów, jako część plemienia Sayak, jako część Uzbeków, jako część grupy etnograficznej Kuraminów. Dulatowie mieszkali wzdłuż brzegów Ili, aż do Chu i Talas oraz w środkowym biegu Syr-darii. V. V. Bartold znalazł podobieństwo między nimi a Mogholistan Duglats. Według szacunków Bayana Rakiszewa z 2016 roku w Kazachstanie przebywało wówczas 1309 tys. dulatów. Według spisu rolnego z lat 1906-1912. Dulatów było 334 tys., m.in. w Taraz – 60,8% ludności Kazachstanu, w Szymkencie – 32,8%, w Biszkeku – 93,7% ludności Kazachstanu.

Uran (okrzyk przodków (bojowy)) - „Baktiyar”. Tamga (symbol przodków) - „Domalak”. Etymologia słowa „Domalak” to totem Słońca (Kun belgisi). Domalak ana – kun domalak; Nurila – kun nury; Sary Baybishe – kun sary; Zharykshak – kun zharyk; - Nur ul lub Nuryn („Nirun” według Rashida ad-Dina) – kunnen taragan.

Kwestia etniczności Dulatów była wielokrotnie przedmiotem sporów wielu badaczy – niektórzy uważali ich za tubylców mongolskich stepów i potomków plemienia Duglat, o czym wspomina Rashid ad-Din (V. V. Bartold, Ch. Ch. Valikhanov) lub plemię Baryń, inni – Turcy (N. A. Aristov, S. Amanzholov, V. V. Vostrov, M. S. Mukanov). Według teorii tureckiej, podstawę etniczną Dulatów stanowiły plemiona zachodnio-tureckiego Khaganatu (VI w.), znane w źródłach pisanych jako „Dulu” (pięć plemion Dulu i pięć plemion Nushibi) - mieszkańcy Semirecze. Co więcej, przez pięć wieków (700-1200) w znanych dziełach nie pojawiały się wzmianki o dulu. W Chagatai Ulus (1224-1348) Duglaci założyli własne państwo Manglai-Sube. Dulatowie są jednym z klanów należących do dużego stowarzyszenia plemiennego Uysun. Charakterystyczną haplogrupą dla Uysunów i Dulatów jest C2-M217. Genetycznie Uysunowie z ludów Azji Środkowej są najbliżsi Bayatom żyjącym w aimagu Uvs w północno-zachodniej Mongolii. Haplogrupa C3-gromada gwiazd (obecnie oznaczona jako C2*-M217), według Zh. M. Sabitova, odzwierciedla wkład genetyczny Nirun-Mongołów, potomków Bodonchara (przodka Duglatów i innych klanów mongolskich). W tym samym czasie Sabitow połączył Dulatów Kazachstanu i resztę Uysunów z plemieniem Nirun-mongolskim Baryn. W 2019 r. rozpoczęto projekt non-profit mający na celu klasyfikację rodziny Dulat. Serwis ma charakter bezpłatnej, moderowanej encyklopedii. Plemię Dulat dzieli się na 4 klany, które z czasem zaczęto dzielić na mniejsze klany (alfabetycznie):

1. Botpay:

bidas

kudaikul

koralas

shagai

2. Zhanys:

daulet

zhambay

bogezhil

kapal

zhantai

zhantu

zharylkamys

kaskarau

otey

shegir

niyazbek

oztemir

karaman

topaj

3. Sikym:

zhanibek

alibek

malybai

bagan

koyanbai

sary

karakul

shuyldak

shadyr

kusirak

4. Szymyr:

bekbolat

shynkozha

temir.

Istnieje wersja utożsamiania Dulatów u Kazachów z Duglatami z Mogolistanu. Pogląd ten popierał akademik V. V. Bartold oraz inni historycy. Według wielu innych badaczy Dulatowie i Duglaci z Mogolistanu mają tylko podobne etnonimy. Według tej wersji Dulatowie mają to samo pochodzenie, co pozostałe klany stowarzyszenia Uysun i nie są bezpośrednio spokrewnieni ze średniowiecznymi Duglatami. Najbardziej szczegółowych informacji na temat historii plemienia Dughlat dostarcza historyk Mirza Muhammad Haydar Dughlat. Według jego zeznań Dughlatowie byli „jednym z głównych i potężnych plemion Mogulistanu”. W okresie upadku ulus Chagatai, szlachta Duglat podjęła decyzję o utworzeniu niezależnego państwa na terytoriach sąsiadujących z Kaszgarem i Yarkendem. Ponieważ we wszystkich państwach mongolskich, zgodnie z tradycją, najwyższym władcą mógł być tylko Czyngisyd, Amir Puladchi (Bulaji), przywódca plemienia Dughlat, wystąpił z zamiarem utworzenia niezależnego od Chagatai ulus państwa Mogulistan, z pomoc protegowanego - chana z Czyngisydów. Czyngizid, którego wybrali Duglaci, okazał się 18-letnim Togluk-Timur-oglan. Tym samym Czyngisydzi stali się początkowo instrumentem politycznym w rękach Dughlatów. Od tego momentu głowa plemienia Dughlat zajmowała stanowisko ulusbega – „władcy ulus” – pod rządami chana Mogulistanu, który zajmował się faktycznym zarządzaniem sprawami państwa. Sam historyk Muhammad Haydar Dughlat był kuzynem Padishaha Babura, a także sułtana Saida Khana, który w 1514 roku podbił ziemie przodków Dughlatów z Manglai-Sube i założył na ich terytorium niezależny Chanat Mogulia. Po śmierci sułtana Saida Khana jego następca Abd ar-Rashid Khan I (1533-1559) położył kres władzy Dughlatów w chanacie i dokonał egzekucji ostatniego ulusbega - Sayyida Muhammada Mirzy, wuja historyka Muhammada Haydara.

W Taszkencie mieszkał jeden z wpływowych bijów narodu kazachskiego, Tole bi Alibekuly (dulat, gałąź zhanys - zhantu), który faktycznie dowodził Starszym Zhuzem. 10 wiorst od Taszkentu wzdłuż drogi Chimkent, w rejonie Karakamys, w 1725 roku włóczęga imieniem Sabalak, późniejszy słynny Ablai Khan, pasł wielbłądy Tole Bi. W notatkach majora Peremyshelsky'ego z 1853 roku opisano miejsce przyszłej osady (Alma-Ata), położone na ziemiach plemienia Dulat:

"8 sierpnia 1853

Kargały

G. Dowódca Korpusu

Miałem zaszczyt poinformować Waszą Ekscelencję o moim zamiarze zbadania szczytów Ałmaty. Po zbadaniu pierwszego i drugiego Ałmaty oraz doliny między nimi wraz z inżynierem-porucznikiem Aleksandrowskim stwierdziliśmy, że łatwość pozyskiwania drewna, duża ilość pięknych gruntów ornych poprzecinanych rowami, pastwiskami i obszarami sianokosami, znacznie przewyższają obszary na Issyk i Talgar, dlatego zaproponowaliśmy Ałmaty jako miejsce przyszłych osad, a dzięki zajęciu tego punktu wszystkie najlepsze miejsca koczownicze i uprawne Dulatów będą na wyciągnięcie ręki" - Mukhamedzhan Tynyshpayev, „Materiały dotyczące historii narodu kazachskiego”, Taszkent 1925.

"W latach pięćdziesiątych XVII wieku Dulatowie wyemigrowali na zachód, a w latach 1690–1790 mieszkali w dystrykcie Taszkent. Dulatowie rządzili i byli właścicielami Taszkentu. W źródłach rosyjskich informacje o plemieniu Dulat pojawiają się już w XVIII wieku. Tak więc w opisie składu plemiennego Kazachów, opracowanym przez M. Tevkeleva w 1778 r., mówi się, że Senior Zhuz składa się z 10 plemion, a wśród nich jest wszystkie pięć głównych klanów Dulatów: Botpay, Shymyr, Sikym, Zhanys, Bogezhil".

Sirgeli jest zaprzysiężonym bratem Dulata, przodka plemienia Dulat.

[fromtheothersideby]

Analysis: Progress of Israel's Ground Operation in the Gaza Strip

The intensity of hostilities in the Gaza Strip is on the rise, although street combat hasn't commenced.

Position of Israeli Forces: Israeli infantry and armoured units have made a modest advance of about 1.5-2 km from the Erez checkpoint, positioning themselves roughly 1.5 km away from eastern Beit Lahiya and Atatra in Gaza. Their primary objective at the moment is to neutralise Hamas' firing points, which threaten Israeli tanks with anti-tank weaponry. By mainly using main roads and avoiding secondary ones, the Israeli army has so far managed to minimise its losses. Upon encountering fire, the IDF often calls in attack drones or F-16 fighters. Their cautious approach is evident in their avoidance of potential ambush points. However, some ambushes have been successful, like the one in the Al-Maghazi area, where the Israeli army faced heavy resistance and reported some casualties.

Hamas' Tactics: Hamas employs mobile units equipped with anti-tank systems, particularly around Beit Lahiya's heights in the northern Gaza Strip. These units utilise underground networks to swiftly position their anti-tank weapons, shoot, and then retreat. The most fierce clashes have been observed near Al-Auda, a strategic point near Beit Hanoun. It seems Hamas is focused on preventing the Israeli army from advancing along the Nur ad-Din al-Zenki highway, a vital route that runs the length of the Gaza Strip.

Regional Reactions: Hezbollah from Lebanon is incrementally getting involved in the ongoing conflict, targeting Israeli tanks and launching rockets. Concurrently, the Yemeni Houthis have been testing the air defence capabilities of US naval vessels in the Red Sea, deploying Quds missiles and Samad-3 drones. Although their arsenal is limited, the Houthis seem to be strategising their approach.

GazaSituation 🇵🇸 #IsraelMilitary 🇮🇱 #FromTheOtherSide 🇧🇾 #Minsk #Belarus

[chapter-360]

සලාහුදීන්

මධ්‍යතන යුගයේ විශේෂයෙන්ම මුල් කුරුස යුධ සමයෙහි යම් කිසි කාලයක් ඔබට සිහිපත් වන විට ඔබේ මනස සෑම විටම ටෙම්ප්ලාර්, ටියුටොනික් හෝ හෙස්පිටලර්ස් නයිටුවන් ගෙන් සමන්විත වූ ක්‍රිස්තියානි රණකාමී නිකායන් වෙත ඇදී යනු ඇත. එම රණකාමී ජූජ��� සෙබළුන්ගෙන් හා අනෙකුත් ක්‍රිස්තියානු හමුදාවන්ගෙන් සමන්විත වූ විශාල සේනාවන් සමගින් සටන් කොට ඔවුන් හට පරාජය එක් වරක් නොව කිහිපවරක්ම ලගාකර දෙමින් ක්‍රි.ව 1187 දී නැවත වරක් ශුද්ධ වූ ජෙරුසෙලම මුස්ලිම් පාලනයට නතු කර ගැනීම සදහා සිය අති විශාල හමුදාවක් මෙහෙය වූ මැදපෙරදිග කලාපයේ සිටි වඩාත්ම වැදගත් නායකයෙකු ලෙසින් අදටත් හදුන්වන අයුබිඩ් රාජවංශය ආරම්භ කරමින් ශුද්ධ වූ මුස්ලිම් පල්ලි දෙකෙහි භාරකරු යන පදවිය දැරූ පළමු පුද්ගලයාද වෙමින් මිතුරාගේ මෙන්ම සතුරාගේද ගෞරවය දිනා ගත් සිරියාවේ සහ ඊජිප්තුවේ සුල්තාන්වරයා වූ සලාහුදීන් අල් අයුබි (Salahuddin Al Ayyubi) නැතහොත් සලාදීන් (Saladin) ගැන කෙටි සටහනක් තමා මේ….

මූලික උපුටා ගැනීම්.

the people profiles real crusades history

istorymarche

biographics යන යුටියුබ් චැනලයන් හා

කාල වකවානු, ස්ථානයන් හා නම්,ගම් වෙනුවෙන් විකාපීඩියාව හා ගූගල් සෙවුම.

කුරුස යුද්දයන් සම්බන්දයෙන් වැඩිදුර කියවීමක් සදහා Kings and Generals යුටියුබ් නාලිකාවේ වදගත් වීඩියෝ බොහොමයක් තියනවා රෙකමෙන්දෝරු කරන්න පුලුවන් හොදම චැනලයක් තමා ඒක.

(මාගේ උක්ත - ආඛ්‍යාත පද සම්බන්ධය හා අක්ෂර වින්‍යාසයේ ඇති වැරදි මගහරවාගෙන කියවන්න උත්සාහ කරන මෙන් ඉල්ලා සිටිමි)

යූසුෆ් ඉබ්න්-අයූබ් (Yusuf Ibn-Ayyub) උපත ලැබුවේ 1137 දී බැග්ඩෑඩයට උතුරින් පිහිටි ටික්රිට් (Tikrit) මාලිගයේ ය. ඔහුගේ පියා නජ්ම් අඩ්-ඩින් අයුබ් (Najm ad-Din Ayyub) කුර්දි සොල්දාදුවෙකු සහ පරිපාලකයෙකු වූ අතර බොහෝ කුර්දි ජාතිකයන් මෙන් ඔහුගේ විශිෂ්ට අශ්වාරෝහක කුසලතා නිසාම සෙල්ජුක් (Seljuk) තුර්කි ජාතිකයන් විසින් සේවයට බදවාගෙන තිබුණි. එකල සෙල්ජුක්වරු නූතන ඉරානය, ඉරාකය සහ මැදපෙරදිග සමහර ප්‍රදේශ අත්පත් කරගෙන සිටියහ. 1095-1099 පළමු කුරුස යුද්ධයේදී අත්වූ පරාජය හමුවේ වුවද සෙල්ජුක් වරුන්ගේ පාලනය මුස්ලිම් ප්‍රජාවන්ට යම්තාක් දුරකට ශක්තියක් ගෙන දී තිබූ අතර දිනෙන් දින නොයෙකුත් ගෝත්‍රයන් එකතු කරමින් එක්සත් සමස්තයක් ගොඩනැගීමේ ක්‍රියාවලියට ඔවුන් මුලපුරා තිබුණි. යූසුෆ් උපත ලැබූ කාලය වනවිට ලෙවන්ට්හි (Levant) ජෙරුසලම් රාජධානිය, ඇන්ටියොච් ප්‍රාන්තය (Antioch) සහ ට්‍රිපොලි ප්‍රාන්තය (Tripoli) යන ක්‍රිස්තියානි රාජ්‍ය තුන එහි සමෘද්ධිමත් කාලය අත්විදිමින් තිබුණි.

කලාපයේ සිටි මුස්ලිම් සියල්ලන්ම ක්‍රිස්තියානුවන් ව හැදින්වූයේ ආක්‍රමණිකයන් ලෙසයි. එහෙත් මනා ලෙස සංවිධානය වෙමින් ඔවුන් හට තිබූ මේ විදේශීය තර්ජනයට මුහුණ දෙනවාට වඩා තමන්ගේ ආගමික නිකායන් ප්‍රධාන කොටගෙන ග්‍රෝත්‍ර වශයෙන් වෙන් වී ඔවුන් එකිනෙකා හා සටන් කරමින් සිටියහ. එහෙත් එය වැඩි කාලයක් එලෙස නොතිබුණි. 1146 දී සෙල්ජුක්වරුන්ගේ සිරියානු ප්‍රාදේශීය ආන්ඩුකාරයා වශයෙන් හෝ එම ප්‍රදේශයේ නායකයා ව සිටි ඉමාඩ් අල්-දින් සෙන්ගි (Imad al-Din Zengi) මිය ගියාය. ඔහු නජ්ම් අයුබ් ගේ නායකයා හා දෙවන කුරුස යුද්දය ඇති වීමට ප්‍රධාන වශයෙන් හේතුවූ වැදගත් මුස්ලිම් ජයග්‍රහනයක් ලෙසින් සැලකෙන කුරුස සටන්කරුවන් ගේ යටතේ වූ එඩෙස්සා ප්‍රාන්තය යටත් කරගැනීමට නායකත්වය ලබා දුන් පුද්ගලයාද විය. ඔහුගේ මරණයින් පසු ඔහුටත් වඩා ක්‍රිස්තියානුවන් පලවා හැරීමේ බලාපොරොත්තු තිබූ ඔහුගේ පුත්‍රයා වූ නූර් අල්-දීන් සෙන්ගි (Nur al-Din Maḥmud Zengi) කලාපයේ ඊලග පාලකයා බවට පත්විය. ඔහු පසුවට යූසුෆ් ඉබ්න්-අයූබ් නැතහොත් සලහඩීන්ගේ ගුරුවරයා වනු ඇත. නූර් අල්-දීන් ජිහාඩයට බුද්ධිමය හා යුදමය ශක්තියක් ලබා දුන් පළමු මුස්ලිම් පාලකයන්ගෙන් කෙනෙක් මෙන්ම "ෆ්‍රෑන්ක්ස් හෝ ෆ්‍රැන්කියන්" යනුවෙන් ඔවුන් හැදින්වූ කිතුනුවන් ශුද්ධ භූමියෙන් පලවා හැරීම සඳහා සියලු කන්ඩායම් එක් කරමින් එක්සත් වූ මුස්ලිම් පෙරමුණක් සැදීම සදහා ක්‍රියාකල පුද්ගලයාද විය. මුල සිටම තමන්ගේම රාජවංශයක් ආරම්භ කිරීමට හැකියාව තිබියදී බැග්ඩෑඩ්හි සෙල්ජුක් කලීෆ් වෙත සිය ඔලුව නමන්නේ ඇයි දැයි යන යටි අදහසද නූර් අල්-දීන් ගේ සිත තුල පැල පදියම් වී තිබුණි. නූර් අල්-දීන් ඩමස්කසය (Damascus) අල්ලාගෙන එය ඔහුගේ මූලස්ථානය බවට පත් කළේය. මේ මහා සිරියානු නගරය ඔහුගේ නව සෙන්ගිඩ්ස් (Zengids) රාජවංශයේ අගනුවර බවට පත් වූ අතර ආගමික හැදැරීම සහ ෆ්‍රෑන්ක්වරුන්ට එරෙහිව ජිහාඩයක් දියත් කිරීම සදහා සේනාංකයන් එක්‍ රැස් කල මධ්‍යස්ථානයක් බවට එය වැඩි කල් යන්නට මත්තෙන් පරිවර්තනය විය. මේ අවදිය වන විට යූසුෆ් ඉබ්න්-අයූබ් නැතහොත් අපගේ කතා නායකයා වන සලාදීන් ඔහුගේ නව යොවුන් වියේ සිටිය අතර ඉතාම ඉක්මනින් අසාද් අඩ්-ඩින් ෂිර්කු බින් ෂාදි (Asad ad-Din Shirkuh bin Shadhi) නැතහොත් ෂිර්කු (Shirkuh) යනුවෙන් හැදින් වූ සිය මාමාගේ සහායකයෙකු ලෙස ඩමස්කසය වෙත ගියේය. ෂිර්කු යනු නූර් ඇඩ්-ඩින්ගේ විශ්වාසවන්ත ජෙනරාල්වරයෙකි, ඔහු ශක්තිමත් රණශූරයෙක් වූ අතර මනා යුද සැලසුම් කරුවෙක්ද විය. සටනක එක් ප්‍රතිපලයක් ලෙසින් එක් ඇසක් අන්ධ වී සිටි ඔහු ඉතා දැඩි ආහාර රුචියක් නිසාම විශාල බඩක් සහිත පුද්ගලයෙකු විය. සිය මාමාගේ මාර්ගයෙන් නූර් අල්-දීන් ව හදුනාගන්නා සලාදීන් ඔවුන් දෙන්නා සමග කාලය ගත කරමින් හමුදා සහ දේශපාලන නායකත්වයේ කලාව ඉගෙන ගනිමින් සිටි අතර ඔහු මේ දෙකටම සහජ හැකියාවකින් උපන් කෙනෙකු විය.

1160 ගණන්වල මුල් භාගයේදී, Nur ad-Din සහ Shirkuh ඔවුන්ගේ ඉදිරි සැලැස්ම සදහා ඊජිප්තුව දෙසට අවධානය යොමු කළහ. මෙම ධනවත් හා සාරවත් භූමිය ෂියා රාජවංශයක් වන ෆාතිමිඩ්වරුන් විසින් පාලනය කරන ලද අතර ඔවුන්ගේ බලය තරමක් දුරට පිරිහෙමින් තිබූ කාලයක් විය. ජෙරුසලමේ සිටි ක්‍රිස්තියානුවන් ෆාතිමිඩ්වරුන් ගේ මේ අනාරක්ශිත බව දැනගෙන ඉන් ප්‍රයෝජනයක් ගනිමින් ඊජිප්තුව අල්ලාගනු ඇතැයි විශ්වාස කල හා එසේ නොවුනද තම ක්‍රියාවලිය වෙනුවෙන් ඉදිරි කාලය සදහා ඊජිප්තුවේ සාරවත් භූමියේ වටිනාකම තේරුම් ගත් Nur ad-Din සිය විශ්වාසවන්ත ජෙනරාල්වරුන් හමුවේ ඊජිප්තුවේ පාලනය ලබාගැනීම සදහා සැලැස්මක් ක්‍රියාත්මක කලාය. මේ සැලසුමේ ප්‍රතිපලයක් ලෙසින් Shirkuh ගේ නායකත්වයෙන් යුතු කන්ඩායමක් ඊජිප්තුවට ගොස් අවුරුදු කිහිපයක යුද මාලාවල් කිහිපයකින් පසු 1169 දී Shirkuh සිය ස්වාමියා වන Nur ad-Din වෙනුවෙන් එය යටත් කරගත් අතර එම කාලය තුල සිදුවූ සියලුම සටන් වලට මෙන්ම සැලසුම් වලට ද සලාදීන් ඉදිරිපත් වී තිබුණි.

එහෙත් ජයග්‍රහණයෙන් මාස දෙකකට පසු අධික ලෙස ආහාර ගැනීමෙන් අජීර්ණයට ලක් වී කෑදර ජෙනරාල් Shirkuh මිය ගියේය. ඒ වන විටත් ඔහු ඊජිප්තුව Nur ad-Din වෙනුවෙන් පාලනය කල එහි මහ ඇමති විය. මේ මහත් අවාසනාව නොසිතූ ලෙස සලාදීන් හට වාසනාවක් විය. ඔහුට වඩා වයසින් වැඩි හා අත්දැකීම් වැඩි වෙනත් ජෙනරාල්වරු සිටියද ඔහුගේ මාමා ගේ මරණයින් පසු ඊලග ඇමති හෝ ඊජිප්තුවේ නාමික පාලකයා වීමට සලාදීන් අවස්තාවක් ලැබී තිබුණි. එහෙත් ඔහු පිටස්තරයෙකි. ෂියා අරාබිවරුන්ගේ දේශයක් පරිපාලනය කිරීම සදහා කිසිදු නිලධාරිවාදී අත්දැකීමක් නොමැති සුන්නි කුර්දි ජාතිකයෙක් විය. අසාර්ථක වීමට ඇති හැකියාව බොහෝ වැඩියෙන් සලාදින් හට විය. එහෙත් එකල ලේවල නීතිය අනුව ඔහු ඊජිප්තුවේ ඊලග මහඇමති ලෙසින් පත් වූ අතර මේ සියලු අඩුපාඩු හමුවේ වුවද සලාඩින් සිය රාජකාරිය හොදින් සිදු කලාය. මෙයට ප්‍රධානතම හේතුව වුයේ සිය නව තනතුර ලැබූ සැටියෙන්ම නිවැරදි පුද්ගලයින් සමඟ එකතු වී අදහස් ලබාගැනීමත් ඔවුන් තමන්ගේ වටා එක්‍ රැස් කරගෙනීමත්ය. ඔහුට පක්ෂපාතී උපදේශකයින්ගේ අභ්‍යන්තර කවයක් ඇති කරගත් ඔහු තමන්ගේ ප්‍රධාන උපදේශක හෝ ආරක්ෂක තනතුරු සඳහා පවුලේ සාමාජිකයන් පත් කරගත්තාය. සිය පියා පවා ඊජිප්තුවේ ප්‍රධාන භාණ්ඩාගාරික බවට ද ඔහු පත්කරගත්තා ය. සලාදීන් ඉතාම තියුණු මනසක් ඇති පුද්ගලයෙක් විය ඔහුට මිනිසුන්ගේ දක්ශතාවයන් හදුනාගැනීම මන ලෙස කල අයෙකු විය එම නිසාම ඔහු වාර්ගික හෝ ආගමික බැඳීම් නොසලකා හරිමින් යමෙකුගේ කුසලතා මත පදනම්ව තෝරාගැනීම් කල අයෙකු ද විය.

ඔහුගේ කවුන්සිලයේ සහාය ඇතිව, ඊජිප්තුවේ ආර්ථිකය නංවාලීමට හා ඔහුගේ පෞද්ගලික බලය සහ කීර්තිය වැඩි කිරීමට වැඩි කාලයක් යන්නට මත්තෙන් ඔහුට පුලුවන් කමක් ලැබුණි. අහම්බයක් ලෙසින් සිය ගුරුවරයා වූ නූර් ඇඩ්-ඩින්ගේ ආදර්ශය අනුගමනය කරමින් අයුබිඩ් Ayyubid යනුවෙන් හැදින්වෙන ඔහු ඔහුගේම රාජවංශය ගොඩනගමින් තිබුණි. ඊජිප්තුව තුල වූ ඔහු වෙනුවෙන් ඇති වූ පිලිගැනීම තම වාර්ගිකයන් අතරට පමණක් නොව සියලුම ග්‍රෝත්‍රයන් අතර ඉතාම ඉක්මනින් පැතිරීමට ලක්විය. මේ නිසාම තමන්ගේ නමින් දැන් ඊජිප්තුව පලනය කරනා සලාදීන් ගැන Nur ad-Din හට විශාල සැකයක් මතුවෙමින් තිබුණි. ඔහු මේ ක්‍රියාකාරී තියුණු මනසක් ඇති පුද්ගලයා ගැන දැන සිටියේ බොහෝ කලක සිට බැවින් ඔහුගේ හැකියාවන් ගැන අවතක්සේරුවක් නොකලාය. ඊජිප්තුව වැනි වටිනා දේශයක් සිය ගෝලයා වූ සලාදීන් අත තවත් වැඩි කාලයක් තිබුනහොත් එහි ඇති සම්පත්වලින් ඔහු තමාටද තර්ජනයක් වේවි යැයි උපකල්පනය කල Nur ad-Din වහාම සලාදීන් හට නැවතත් ඩමස්කස් වෙත එන ලෙස නියෝග කලාය. Nur ad-Din තමන්ට නැවතත් ඩැමස්කස් වෙත පැමිණෙන ලෙස කියන්නේ ඇයි දැයි හොද ආකාරයෙන්ම දැන සිටි සලාදින් තමන්ගේ එක් විශේෂ වූ දක්ශතාවයක් එයට පිලිතුරු වශයෙන් යෙදෙව්වාය ඒ කල් මැරීමයි. Nur ad-Din විසින් මසකට සැරයක් හෝ මාස කිහිපයකට සැරයක් වශයෙන් සිය පනිවිඩකරුවන් අතේ “නැවත පැමිණෙනු” යන පනිවිඩය සලාදීන් හට යොමු කලද ඊට ඔහුගේ ප්‍රතිචාරයන් සමහරක් වුයේ “ක්‍රිස්තියානුවන් තමන් ගැන සැලකිල්ලෙන්, නගරය තුල කැරැල්ලක් ඇති විමේ අවධානමක්, දඩයමේ යන අතරතුර අනතුරකට මුහුනපා ඇත” යනුවෙන් විය. සමහර අවස්තාවන් වලදී පණිවිඩය ලබාගැනීමට සලාදීන් පෙනෙන්නට හෝ නොසිටියේය. මේ අයුරින් නැවත ඩමස්කසයට යාම මාසයෙන් මාසය ඔහු පස්සට දැමූ අතර ඒ අතර වාරයේ තමන්ගේ සෙබල පිරිස් දෙගුණ තෙගුණ කර ගනිමින් තමාගේ ඩමස්කස් ගමනේ පරක්කුවට Nur ad-Din විසින් ඊලගට ගන්නා තීරණය වෙනුවෙන් ඔහු සූදානම් විය. සලාදීන් බලාපොරොත්තු වූ පරිදිම ටික කාලයක් යනවිට එනම් 1174 වන විටNur ad-Din හට පනිවිඩ යැවීමෙන් පලක් නොවන බව වැටහී ගියාය. ඔහු සිය බලවත්ම හා වඩාත් දක්ශම සෙන්පතියන් කිහිපදෙනක් සමගින් සේනාවක් සූදානම් කොට සිය සේවකයා වන ඔහු දන්නා පරිදි යූසුෆ් ඉබ්න්-අයූබ් හමුවීමට ඊජිප්තුවට පිටත් විය. එහෙත් සලාදීන්ගේ වාසනාව නැවතත් ඔහුට නොදැනීම පැමිණියාය ඒ මේ ගමන අතර වාරයේ Nur ad-Din ස්භාවික ලෙස මරණයට පත්වීමයි. සිය මාමාගේ සේවකයා ලෙස ඊජිප්තුවට පැමිණි සලාදීන් අවාසනාවන්ත සිදුවීමකින් ඊජිප්තුවේ මහඇමති විය. දැන් තවත් අවාසනාවකින් ඔහුට ඊටත් වඩා බලවත් හා මුස්ලිම් දේශයටම වැදගත් වන තනතුරක් හමුවේ සිටියාය. සිදුවූ මරණය අනෙකාට ආවාසනාවක් වුවද එය සලහදීන්ට අවාසනාවක් නොවීය. මාස කිහිපයක පරතරයකින් පසුව එනම් 1175 වන විටදී වැඩි දුරදිග නොගිය කෙටි සටන් කිහිපයකින් පසුව ඩමස්කසය අල්ලා ගත් සලාදීන් ඊජිප්තුවේ සහ සිරියාවේ සුල්තාන්වරයා තමන් බව ප්‍රකාශ කරගත් අතර ඉන් කෙටි කාලයකට පසුව එවකට අබ්බාසිඩ් රාජවංශයෙන් පැවත එන බැග්ඩෑඩ්හි කලීෆා විසින් ඊජිප්තුවේ සහ සිරියාවේ සුල්තාන්වරයා ලෙස යූසුෆ් ඉබ්න්-අයූබ් ව නිල වශයෙන් පිළිගනු ලැබීය. 1170 ගණන්වල අගභාගයේ සහ 1180 ගණන්වල මුල් භාගයේදී, සලාදීන් මිලිටරි සහ රාජ්‍ය තාන්ත්‍රික ක්‍රම දෙකෙන්ම තම බලය ක්‍රමානුකූලව වැඩි කරගෙන එමින් සිටියාය. ඊජිප්තුවේ සහ සිරියාවේ සුල්තාන්වරයා වීමෙන් පසු ඔහුගේ අයුබිඩ් රාජවංශයේ සිහිනය සැබැවක් කර ගත්තය. එහෙත් එය කිසිවිටෙකත් ස්තීර නොවී තිබුනේ සැලකියයුතු මට්ටමකින් වූ කැරලිකාර ප්‍රාදේශීය නායකයන් කිහිප දෙනෙකු සලාඩින් Nur ad-Din ගේ සැබෑ අනුප්‍රාප්තිකයා ලෙස පිලි නොගැනීම මතය මෙලෙස ඔහුගේ බලය හැල්ලුවට ලක් කල ප්‍රධාන පුද්ගලයා වුයේ Nur ad-Din ගේ පුත්‍රයා ය.

1176 සිට 1181 දක්වා ඩැමස්කසයේ මෙන්ම නැවත වරක් ඊජිප්තුවෙන් පැමිණි සැලකිය යුතු ප්‍රාදේශිය කැරලි කිහිපයක් මැඩපැවැත්වූ සලාදීන් අවසානයේ තමන්ගේ ප්‍රධාන සතුරා වශයෙන් ඒ වනවිට හදුනාගෙන සිටි නූර් ඇඩ්-ඩින්ගේ පුතා හා ඔහුගේ සේනාව 1183 දී ඇලෙප්පෝවේ දී (Aleppo) වටලා ඔහුව පරාජය කළේය. නමුත් ඔහුගේ සැබැ තනි බලයට ආ තර්ජනවල අවසානය එයින් අවසන් නොවීය. සුන්නි නායකයෙකු ලෙස, සලාදීන්ට ඔහුගේ නව ප්‍රදේශවල ෂියා කන්ඩායම්වලට විරුද්දව නිතරම සටන් කිරීමට සිදු වූ අතර ඔහුගේ ජීවිතයට ප්‍රධානම තර්ජනය වූයේ Nizari Shia නිකායේ Fedayn ඝාතකයින් ගෙන් විය. එමෙන්ම සෙල්ජුක් තුර්කි ජාතිකයින්ගෙන් ද සලාදීන් හට වරින් වර තර්ජන පැමිණෙමින් තිබුනි. මෙයට එක් ප්‍රධාන පිලියමක් ලෙස සලාදීන් බයිසැන්තියානු අධිරාජ්‍යය සමඟ ආරක්ෂක ගිවිසුමක් අත්සන් කළ අතර එමගින් ඔහුගේ එක් කරදරයක් යම්තාක් දුරකට අඩු විය. සලාදීන් ඊලගට කලේ කලින් Nur ad-Din හට විශ්වාසව කටයුතු කල ප්‍රදේශයේ වූ බලවත් පවුල් වල අයගේ සහයෝගය වෙනුවෙන් කල විවාහයයි. මෙය සදහා ඔහු තොරා ගත්තේ නූර් ඇඩ්-ඩින්ගේ ම වැන්දඹුවක් වූ ඉස්මත් Ismat ad-din Khatun නම් වංශවත් කාන්තාවයි. ඇය ඩැමස්කසයේ සිටි ආන්ඩුකාරවරයෙකුගේ දියණියක්ද විය. මෙම විවාහය නිසාම සලාදීන් හට උවමනා වී තිබූ බලවත් පවුල් වල සහයෝගය ඔහු හට ලැබුණි. සියලුම සුන්නි ප්‍රජාවල් එකට එකතු කරමින් Levant කලාපයෙන් විශේෂයෙන්ම තම ඇදහිල්ලේ ප්‍රධාන ස්ථානයක් වූ ශුද්ධ ජෙරුසලමෙන් ක්‍රිස්තියානු ආක්‍රමණකයින් පලවා හැරීම Nur ad-din ගේ බලාපොරොත්තුව සලාදීන් ඉදිරියටම ගෙන ගියාය.

1174දී Nur ad-din ගේ මරණයත් සමගම එවකට ජෙරුසෙලමේ රජු වූ Amalric විසින් Banias බලකොටුවට පහර දුන් අතර එය සාර්ථක නොවීම මත නැවත ජෙරුසෙලම වෙත පැමිනෙන අතරවාරයේ අසනීප තත්වයට පත් වී එයින්ම ඔහුගේ මරණයද සිදු විය. ඔහුගෙන් පසුව රජකමට පත් වුයේ ඔහුගේ පුතා වූ හතරවැනි බෝල්ඩ්වින් (Baldwin IV) ය. ඔහු බොහෝ මුස්ලිම් නායකයින් ඉතා දුර්වල හා පාලනය පිලිබද අද්දැකීම් අඩු පුද්ගලයෙක් බව විශ්වාස කලහ. එමෙන්ම ඔහු ලාදුරු රෝගයෙන් දුක් විදින පුද්ගලයෙකු වීමෙන් මෙය නැවත පහරදීමක් වෙනුවෙන් හෝ මුස්ලිම් නායකයින් මෙතෙක් කල් බලාපොරොත්තුවෙන් සිටි ඔවුන්ගේ බටහිරට එරෙහි ශුද්ධ යුද්ධයක් සදහා හොදම කාලය මෙය බව සියලු දෙනා විශ්වාස කල අතර සලාදීන් ගේ මතයද එයම විය. ඒ අනුව සියලුම පැති වලින් මේ පලවාහැරීම වෙනුවෙන් සහයෝගය ඒවන විටත් ඔහුට ලැබෙමින් තිබුණි. එහෙත් 'ලාදුරු රජා' ලෙස ප්‍රසිද්ධියට පත් වූ බෝල්ඩ්වින් ගැන සියල්ලන්ම අවතක්සේරු කොට තිබුණි. 1179 වන විට මේ ලාදුරු හැදී ඇති දුර්වලයාගෙන් ජෙරුසලම උදුරා ගැනීමට කාලය පැමිණ ඇති බව සලාදීන්ගේ ප්‍රධාන උපදේශකයින් ඔහුට පැවසීය. එම මතයේම සිටි සලාදීන් ඒවන විටත් තමන් සතුව සිටි හෝ තමන් හට එකතු කර ගත හැකි සෙබලුන්ගෙන් ඉතාම සුලු කොටසක් එනම් 27000ක් පමණ සේනාවක් සමගින් ඉතාම පහසු ඉල්ලක්කය වෙතැයි සිතූ ජෙරුසෙලම වෙත යාමට පිටත් විය. සැබැවින්ම මේ ලැස්තිකරගත් සේනාවට වඩා හතර ගුණයකටත් වඩා සෙබලුන් ඔහුගේ අණකින් එක්‍ රැස් කිරීමට ඔහුට හැකියාවක් තිබුණි. නමුත් ඒ සදහා මාස කිහිපයක් ඔහුට බලා සිටීමට සිදුවන්නට ඇත මේ නිසාම මෙතෙක් කල් තමන්ගේ ප්‍රධානතම ඉලක්කය වූ ජෙරුසෙලමේ දුර්වලම අවස්තාවෙන් ප්‍රයෝජනයට ගැනීමට ඇති වූ හදිස්සිය සලාදීන් ගේ මේ ඉක්මන් ප්‍රහාරයට මග පාදන්නට ඇත. සලාදීන්ගේ සේනාව ඊජිප්තුවෙන් උතුර දෙසට වෙන්නට ගමන ඇරබූ අතර ප්‍රහාරය සදහා එන මුස්ලිම් හමුදාව ගැන ආරංචිව�� වහාම මුස්ලිම් නායකයින් සිතුවා සේ ලාදුරු රජා කලබල වූ යේ වත් වැරදි තීරණයක් හෝ බියෙන් පලාගියේද නැත. බෝල්ඩ්වින් ගැන සියල්ලනම් සිතා සිටි අදහස් වැරදි විය ලාදුරු රෝගයෙන් පීඩා විදින රජෙකු වූවත් අත්දැකීම් අඩු තරුණයෙක් ලෙසින් පෙනුනද ඔහු සැබැම රණශූරයෙක් හා යුද ශාස්ත්‍රය මනා ලෙස හැදැරූ පුද්ගලයෙක් විය. සලාදීන් පවා තම සතුරා අවතක්සේරු කර තිබුණි.

ප්‍රංශ වංශාධිපතියෙකු වූ රේනල්ඩ් ඩි චැටිලෝන්ට (Raynald de Chatillon) ජෙරුසෙලමේ ස්ථාන ගත වී සිටි හමුදාවේ නායකත්වය බෝල්ඩ්වින් රජු විසින් ලබා දුන්නාය. රේනල්ඩ් ඩි චැටිලෝන්ට වඩා පළපුරුදු හමුදා නායකයින් නගරය තුල සිටියද ඔහුගේ මුස්ලිම් වරුන් ගැන තිබූ වූ තරහා බෝල්ඩ්වින් විසින් හදාරා තිබෙන්නට ඇත. තම පියාගේ මරණයත් සමගින්ම තමන්ගේ රෝගය හා වයස පිලිබදව අවතක්සේරු කරමින් මේ එන ඉක්මන් ආක්‍රමණය ඔහු දකින්නට ඇත්තේ තමන්ට කල අපහාසයක් ලෙස විය හැකිය එම නිසාම ඔහු රේනල්ඩ් හට තම හමුදාවේ නායකත්වය පවරන්නට ඇත. ඊලගට ඔහු හා රේනල්ඩ් කුඩා හමුදාවන් දෙකක් සමගින් ජෙරුසලමට දකුණින් පිහිටි ඇස්කලෝන් Ascalon වෙත ගමන් ගත්තේ සලාදීන් ගේ මග අහුරාලීමටය. ඊජිප්තු හමුදාව ඇස්කලෝන් වරාය නගරය වට කලද එයට පහර දීමට සූදානමක් නොවීය ඒ වෙනුවට සලාදීන් ජෙරුසෙලමට සිය හමුදාව මෙහෙයවමින් තවත් උතුරට වන්නට වූ නගර තුනකට පහර දීමට අණ නිකුත් කලාය. අත්දැකීම් බහුල යුද නායකයෙකු ලෙස සලාදීන් වැරදි දෙකක් මේ සමගින් සිදුකොට තිබුණි. එකක් වන්නේ Ascalon වෙත ඔහු පිවිසි අවස්තාවේ පිරිස් බලය ඔහු සතු විය ඔහුට නගරයට මාස කීපයක් වට කොට තැබීමෙන් එය බිදවැටෙන්නට ඇති හැකියාව ඉතාම වැඩි විය. එහෙත් ඉක්මන් ප්‍රහාරයකින් ජෙරුසෙලම අල්ලාගැනීමට ඔහුට උවමනා වීම මත ඔහු එතැනින් පිටත් විය. එහෙත් ඒ පිටත් වූ ජෙරුසෙලමේ ඉක්මන් ප්‍රහාරය වෙනුවට නැවත වරක් ඔහු ඔහුගේ 27000ක් පමණ වූ විශාල හමුදාව එකවර ස්ථාන තුනකට පහර දීමට අණ කලාය මෙමගින් සිය මුලු සේනාව සතුරාගේ භූමිය මත කොටස් කිහිපයකට විසිරියාම සදහා ඉඩ සලසා දීම ඔහුගේ තවත් වැරැද්දක් විය. වට කිරීමෙන් නිදහස්වූ වහාම බෝල්ඩ්වින් රජු රේනල්ඩ් සමගින් නගරයෙන් පිටතට ආ අතර නොවැම්බර් 25 වන දින රම්ලා Ramla අසල මොන්ට් ගිසාර්ඩ් Mont Gisard හිදී සලාදීන්ගේ පසුපස රේඛාවට පහර දුන්හ. සලාඩින්ගේ සේනානකයෙන් අඩක්ම වෙනත් ස්තනයන්හි සිටියහ. මේ ප්‍රහාරයට පෙර දින රාත්‍රියේ සිට ගමනේ යෙදී සිටි සලාදින්ගේ ප්‍රභූ අශ්වාරෝහක හමුදාව සිටින්නට ඇත්තේ බොහෝ සෙයින් වෙහෙසට පත් වීමෙනි. බෝල්ඩ්වින් රජු ගේ නායකත්වයෙන් ක්‍රිස්තියානි නයිටුවන් සලාදින්ගේ ප්‍රධාන ආරක්ශක රේඛාව සියල්ලම පසු කරමින් සලාදීන් සිටින ප්‍රධාන රේඛාව වෙත කඩා පාත් විය.

සැබැ කුරුසියේ කොටසක් සමගින් සටන් බිමට පිවිසි බෙත්ලෙහෙමේ බිෂොප්වරයා සමගින් ක්‍රිස්තියානු ප්‍රහාරයේ ඉදිරිපස තල්ලුව සදහා සම්පූර්ණ සන්නාහයෙන් සමන්විත ටෙම්ප්ලාර් නයිටුවන් 80 දෙනෙක් සහභාගී විය. රේනල්ඩ් ඩි චැටිලෝන් තවත් එක කන්ඩායමක් සමගින් ඊජිප්තුවන්ගේ සැපයුම් කරත්ත වලට දැඩි හානියක් කර තිබුණි. හතරවන බෝල්ඩ්වින් රජු ගේ ප්‍රහාරය සාර්ථක විය. දිවීමේ තරග සදහා යොදාගන්නා ඔටුවෙකු පිට නැගී සලාදීන් හට පැනයාමට සිදු විය. සලාදීන් ජෙරුසෙලම වෙනුවෙන් රැගෙන ආ සේනාවෙන් එලෙස බේරී පලායාමට හැකියාව ලැබුනේ 10000ටත් අඩු පිරිසකට පමණි.

මේ පරාජය සලාදීන් හට දරුණු පාඩමක් උගන්වා තිබුණි. නැවත වරක් ජෙරුසෙලම අල්ලාගැනීම සදහා ඇති පමණින් සේනාවක් සමගින් යැම හා සිය ප්‍රතිවාදියා වූ මේ තරුණ රජා ගැන අවතක්සේරු නොකිරීමට සලාදීන් වගබලා ගත්තාය. බෝල්ඩ්වින් රජු ද තමන්ගේ සේනාව ඉක්මන් ප්‍රහාරයක් සදහා යෙදවීම වෙනුවෙන් ජෙරුසලමේ සිට සැතපුම් සියයක් පමණ උතුරින් ඒකරය හා ඩැමස්කසය අතරින් වූ ජේකබ්ස් ෆෝර්ඩ් Jacob's Ford නමින් හැදින්වූ ස්ථානයේ බලකොටුවක් ඉදිකිරීම ආරම්භ කලාය. මෙය උපාය මාර්ගික වශයෙන් දෙපැත්තටම වැදගත් ස්තානයක් විය. එලෙස ඩැමස්කස් සීමාවට වඩාත් ලගින්ම ගොඩ නැගෙන බලකොටුව නිසා සලාදින් හට වැඩි අවදානමක් ඇති විය. එහෙත් එය සම්පූර්ණයෙන් ගොඩ නැගීමට පෙර එයට ප්‍රහාරයක් එල්ල කිරීමට ඔහුට නොහැකි විය. ඒ ජෙරුසෙලම ආක්‍රමණය කිරීම මගින් බයිසෙන්තියානුවන් සමගින් තිබූ ගිවිසුම අහෝසි වීම නිසා නැවතත් උතුරු සිරියාවේ කැරලි කරුවන් සමගින් සලාදීන් ඒ වන විට සටන් කරමින් සිටි නිසාය. ගොඩ නැගීම නැවැත්වීම සදහා ඩිනාර් 100000 ගෙවන බවට පොරොන්දුවක් සලාදීන් හතරවන බෝල්ඩ්වින් රජු වෙත යොමු කලද රජු එම යෝජනාව ප්‍රතික්ෂේප කළ අතර 1178 අප්‍රේල් වන විට නව බලකොටුවේ ගොඩ නැගීම අවසන් විය. එම වසරේ ජූලි මස අවසානය දක්වා සලාදීන් උතුරු සිරියානු කැරලි කරුවන් සමගින් සටන් වදිමින් සිටි අතර අවසානයේ එයින් ජයග්‍රහණය කිරීමෙන් පසු සති තුනක් වැනි ඉතාම කෙටි කාලයකින් නැවතත් සිය හමුදාව ගක්තිමත් කොට 1178 අගෝස්තු 24 වන දින ක්‍රිස්තියනුවන්ගේ මේ නව බලකොටුව වෙත ප්‍රහාරයක් දියත් කළේය. මෙවර සලාදීන් පෙර කල වරද නොකිරීමට වගබලා ගත්තාය. ප්‍රහාරය සදහා ගෙනගිය සම්පූර්ණ ශක්තියම ඔහු වෙන ස්තානයන් වෙත යොමු නොකල අතර ඔහු වෙනදාටත් වඩා සැලසුම් සහගත විය. බලකොටුවේ උස් බිත්ති වලට ඔහු ගල් විසිකරනයන් මගින් පහර දුන් අතර සිරියානු පතල් කම්කරුවන්ගේ කණ්ඩායමක් යොදා ගනිමින් බලක්කොටුවේ බිත්ති වලට තාර මිශ්‍ර තෙල් යොදමින් හා බිත්ති වලට ලගින් ගැබුරු වලවල් හාරා එවා ගිනි තැබීමට අණ දුන්නාය. මේ නිසා දින කිහිපයක් ඇතුලත බලකොටුවේ ඊසානදිග කෙළවරේ පිහිටි බිත්තිය දුර්වල වූ අතර පසුව කරනු ලැබු ගල් ���්‍රහාරයක් මගින් එය පොලවට පතිත විය. සලාදීන්ගේ ආක්‍රමණ හමුදාවේ විශාලත්වය මත බෝල්ඩ්වින් හට ඉක්මන් ප්‍රහරයක් සදහා ඇති තරම් හමුදාවක් නොසිටින්නට හෝ දැනටමත් බලකොටුවේ වූ සේනාව ඔහු එනතුරු ආරක්ශාකාරීව සිටින්නට හැකි බව ඔහු සිතන්නට ඇත. මෙවර සිය සතුරා අවතක්සේරු කොට තිබුනේ බෝල්ඩ්වින් රජු විසිනි. ඔහු රැස් කරගත් විශාල හමුදාව සමගින් බලකොටුව වෙත එන අතරවාරයේ දින පහක පමනක් කරන ලද ඉක්මන් ප්‍රහාරයෙන් පසු සලාදීන් බලකොටුව වෙත ඇතුල් විය. බලකොටුව තුල වූ සටනින් එහි ආරක්ශකයින් 800කට අධිකප්‍රමානයක් මිය ගිය අතර තවත් 700ක් පමණ සලදීන්ගේ අත්අඩංගුවට පත්විය. මුලු බලකොටුවම කොල්ල කැමට ලක් වූ අතර එයට සන්නාහ ඇදුම් 1000කට ආසන්නව හා රනින් හා රිදියෙන් කරන ලද භාන්ඩ මැනික් ඇල්ලූ කුරුසයන් අශ්වයින් 300කට ආසන්න ප්‍රමානයක් හා ආහාරය සහ කිරි වෙනුවෙන් ඇති කරන ලද සතුන් විශාල ප්‍රමාණයක්ද එයට ඇතුලත් විය. ඒ අයුරින් තමන්ට තිබූ එක් ප්‍රධාන බාදකයක් සලාදීන් විසින් ඉවත් කරනු ලැබූ අතර නැවතත් ඔහු ඩමස්කසය වෙත ගියාය.

1178 සිදු වූ මේ ප්‍රහාරය මගින් සලාදීන් සිය බලය ක්‍රිස්තියානු නායකයින් හට පෙන්වා දුන්නාය. එහෙත් කටින් කට පැවත එන එක් කතාවකට අනුව බලකොටුව වෙත මුස්ලිම් හමුදාව ඇතුල්වෙන මොහොතේ සලාදීන් එහි නොසිට ඇත ඔහු ගේ ප්‍රධානතම ඉලක්කය වූ බලකොටුව අල්ලාගැනීම දින 5ක් වැනි කෙටි කාලයක් තුල සිදුවෙයි යැයි ඔහු නොසිතූ අතර ජෙරුසෙලමේ සිටි තම රහස් ඔත්තු කරුවන් මගින් ජෙරුසෙලමේ ලදුරු රජු සේනාවක් සමගින් බලකොටුවට එන බව දැනගැනීමෙන් පසු තමන් සතුව වූ එක් ප්‍රධාන සේනාංකයක් සමගින් බෝල්ඩ්වින් ගේ එන මග ඇහිරීම සදහා පිටත්ව ගොස් ඇති මෙහොතේ බලකොටුව බිද වැටී ඇත. අති විශාල මුස්ලිම් බලකායක් සමගින් ආරක්ශාවක් නොමැති තැනක සටන් කිරීම පලක් නොවන බව දැනගත් ක්‍රිස්තියානු සෙබලු බොහොමයක් යටත් වී ඇති මුත් ඔවුන්ව ඒ මොහොතේ මුස්ල්ලිම් සේනාන්කයන් වලට අණ දුන් නායකයින් විසින් මරාදැමීමට අණ කොට ඇති අතර බලකොටුව අල්ලාගැනීම අවසන් වී ඇත්තේ සමූලඝාතනයකින් විය. පසුවට මෙය පිලිබදව දැනගත් සලාදීන් සිරකරුවන් කෲර අන්දමින් මැරීම සදහා අණ දුන් නායකයින් කිහිප දෙනෙකු දඩුවම වශයෙන් හිසගසා මරාදැමූ බව සදහන් වෙයි කෙසේ නමුත් මෙය ඇත්තක් හෝ බොරුවක් වේවා මේවන් වූ සිද්දීන් මගින් සතුරෙකු හා භයානක සටන්කාමියෙකු වූ සලාදීන් ගැන ක්‍රිස්තියානු සටන්කාමීන් අතර යම් තරමක ගෞරවයක් හටගන්නට ඇත. මේ සටනින් පසු කන්ඩායම් දෙක අතර මහා පරිමාණයෙන් සටන් කිසිවක් සිදු නොවුන අතර සලාඩින් සහ හතර වන බෝල්ඩ්වින් අතර සටන් විරාමයක්ද සටහන් විය. එමඟින් කුරුස රාජධානි සහ අයුබිඩ් වංශයේ ප්‍රදේශයන් වසර දෙකක් සාමයෙන් සිටිනු ඇත.

එහෙත් මේ සාමය වැඩි කල් පැවතුනේ නැත. අද දින ජෝර්දානයේ පිහිටි එකල ප්‍රබල බලකොටු දෙකක් වූ කෙරක් (Kerak) සහ මොන්ට්‍රියල් (Montreal) පාලණය කරන ලද්දේ රේනල්ඩ් ඩි චැටිලෝන් වංශාධිපතියා විසිනි. මේ බලකොටු දෙකේ පිහිටීම අනුව මක්කම වෙත යන මාර්ගය මෙන්ම ප්‍රධාන මුස්ලිම් වෙලද මාර්ගයටද රේනල්ඩ් ගේ සේනාවට ඉතා ඉක්මනින් ලගා විය හැකි විය. 1181 මැද භාගයේදී රේනල්ඩ් විසින් මේ මාර්ගය තාවකාලිකව අල්ලා ගත් අතර එම අවස්තාවේ සිට එම මාර්ගය යොදා ගනිමින් ගමන් කල සියලු මුස්ලිම් තවලම් සියල්ල ඔහු කොල්ල කැවාය. මෙය ආරංචි වූ සලාදීන් යුදමය ක්‍රියාවකට යාමට පෙර රේනල්ඩ් හට දන්වා සිටියේ කොල්ල කන සියලුම දේ නැවත ගෙවා දමන ලෙසය. එහෙත් සලාදීන් බලාපොරොත්තු වූ දෙය රේනල්ඩ් ගෙන් නොලැබීම මත නැවත වරක් දෙගොල්ලන් අතර සටන් වලට එය මුලපිරීමක් විය. රේනල්ඩ් ඩි චැටිලන් ගේ අණ මතින් ක්‍රියාත්මක වූ මුහුදු ගැලී කිහිපයක් ඊජිප්තු පාලනයේ තිබූ වරායන්වලට පහර දී මක්කමට පවා තර්ජනක් විය. එහෙත් සලාදීන්ගේ නාවික බලය නිසාම වැඩි කාලයක් ක්‍රිස්තියානු නාවික බලයට ඔහුට තර්ජනයක් වෙමින් සිටිය නොහැකි විය. ගොඩබිම මතද 1183 හා 1184 යන වසර දෙක තුල රේනල්ඩ් ඩි චැටිලන් ගේ සේනාවට විරුද්ධව සලාදීන් සටන් මාලාවල් කිහිපයක් සිදු කලද ඒ සැම මොහොතකදීම බෝල්ඩ්වින් රජු විසින් සහන හමුදාවක් රැගෙන ආ අතර සලාදීන් ඒ සැම අවස්ථාවකදීම නැවත වරක් ඩැමස්කසය වෙත පසුබා ගියාය.

සැබවින්ම සලාදීන් හට පිරිස් බලය ක්‍රිස්තියානු හමුදාවන්ට වඩා වැඩියෙන් තිබුනද ක්‍රිස්තියානුවන්ගේ සැබැ ශක්තිය තිබුනේ යෙරුසෙලමේ රජු ලගය. මේ ලාදුරුවලින් දුර්වල වී වේදනා විදිමින් සිටියද ඔහුගේ යුද මනස නිතරම ක්‍රියාකාරී මටටමක විය. අද පවා මේ කාලය පිලිබද යුද විශ්ලේශකයින් පවසන්නේ ජෙරුසෙලමේ ආරක්ශාව අඩු පහසුකම් හා අඩු සේනාවල් යටතේ වුවද හතරවන බෝල්ඩ්වින් රජු යටතේ වඩාත් සුරක්ශිතව තිබූ බවයි. මෙය එකල සලාදීන් පවා පිලිගත කරුණක් වන්න පුලුවනි. සතුර වුද දෙන්නා එකිනෙකට විශේෂ වූ ගරු කිරීමක් තිබූ බව ප්‍රසිද්ධ රහසකි. කෙසේ නමුත් අවසානයේ ලාදුරු රෝගය ජයග්‍රණය කරමින් හතරවන බෝල්ඩ්වින් රජු 1185 අවුරුදු 24ක් වැනි ඉතාම තරුණ අවධියේදී මිය ගියාය.

කුඩා කාලයේ සිටම ලාදුරු වලින් පීඩාවට පත්වීම මත හතරවන බෝල්ඩ්වින් රජු විවාහයක් සිදු නොකරගත් එම නිසා ඔහුට සැබැ අනුප්‍රාප්තිකයෙක් නොසිටියාය. එබැවින් ඔහුගෙන් පසුව ජෙරුසෙලමේ රජකම ඔහුගේ සොහොයුරියගේ පුතා වෙත බාර විය. 8හැවරිදි වියේදී රජකම ලබාගත් පස්වන බෝල්ඩ්වින් රජ වූ වහාම එවකට ට්‍රිපොලි හි සිටුවරයා වූ තුන්වන රේමඩ් විසින් සලාදීන් සමගින් නැවත වතාවක් සටන් විරාමයක් වෙනුවෙන් කටයුතු සූදානම් කලාය. කෙසේ නමුත් රජවී අවුරුද්දක් ගිය තැන පස්වන බෝල්ඩ්වින් හදුනානෙගත් හේතුවකින් මිය ගියේය. ඔහුගේ පියාද ඊට පෙර මිය ගොස් තිබූ නිසා ඔහුගේ මව වූ සිබිලා (Sybilla) ගයි හි ලුසිග්නන් (Guy of Lusignan) නම් ප්‍රංශ වංශාධිපතියෙකු සමඟ නැවත විවාහ වූ අතර එමගින් ජෙරුසෙලමේ රැජණ වශයෙන් සිටි ඇයගේ තනතුර නිසා ඔහු ජෙරුසෙලමේ සම පාලකයා ලෙසින් පත් විය.

ට්‍රිපොලි හි සිටුවරයා හා සලාදීන් අතර පිහිටුවාගත් සටන් විරාමය වැඩි කල් පැවතුනේ නැත. ජෙරුසෙලමේ සම රජු වශයෙන් පත් වූ Guy of Lusignan ගේ ප්‍රධාන ආධාරකරුවෙක් වූයේ රේනල්ඩ් ඩි චැටිලන් ය. ඔහු නැවත වරක් තමන්ගේ පැරණි පුරුද්ද ක්‍රියාවට නැංවීය. මුස්ලිම් තවලම් වලට නැවත වරක් තර්ජන ලගා විය. එක් කටකතාවකට අනුව සලාදීන් ගේ දරුණු බලය ජෙරුසෙලම අල්ලා ගැනීම වෙනුවෙන් මුලුමනින්ම යොදාගැනීම වෙනුවෙන් මග පැදූ එක් සිදුවීමක් මේ කොල්ලකැම අතරතුර සිදු විය. ඒ මක්කම බලා යමින් සිටි සලාදීන් ගේ සහෝදරිය ගමන් කරමින් තිබූ තවලමට රේනල්ඩ් විසින් පහර එල්ල කොට ඇයව අල්ලා ගැනීමයි. එපමණක් නොව ඇය කවුරුන්ද යන්න දැනගත් පසුව පවා ඇයව නිදහස් නොකර ඇයට අඩත්තේට්ටම් කිරීම හා සලාදීන් ට පවා අපහාසයක් වන ලෙස ඇයව නිරුවත් කොට සියල්ලන්ටම පෙනෙන පරිදි කස පහර ලබාදීම රේනල්ඩ් විසින් සිදුකිරීමය. මේ අන්තිම කුපිත කරවීම මගින් දෙගොල්ලන් අතරේ සාමයක් වෙනුවෙන් තිබූ අවසන් අවස්ථාව බිද වැටුනි. තමන් හට වූ අවමානය වෙනුවෙන් පලිය ගැනීම සදහා සලාදීන් ක්‍රියාත්මක විය.

සලාදීන් සිය පුතෙකු වූ අල්-අෆ්ඩාල් (Al Afdal ibn Salah ad Din) හා සෙබළුන් 24000ක් සමගින් 1187 ගිම්හානයේදී ගලීල මුහුද නැතහොතTiberias විල ආසන්නයේ වූ කුරුස කරුවන්ගේ බලකොටුව වට ලැවාය. එය වට කිරීමට පෙර ඒ අවට වූ සියලුම ගම්මානවලට සලාදීන්ගේ හමුදාව ප්‍රහාරයන් එල්ල කොට කොල්ල කා තිබුණි. Tiberias බලකොටුව පිහිටා තිබූ ප්‍රදේශය දෙස බලන විට එයට ලගා වීම වෙනුවෙන් අඩුම දුර මෙනම පහසුම මාර්ගය පිහිටා තිබුනේ සලාදීන් ගේ හමුදාවන් වලට පහසු වෙන ආකාරයටය එහෙත් යම් හෙයකින් එය අල්ලා ගනු ලැබුවහොත් හෝ එය සලාදීන් බලාපොරොත්තු වූ ආකාරයට වටලනු ලැබූ විට එය ගලවා ගැනීම වෙනුවෙන් ජෙරුසෙලමේ සිට එන ක්‍රිස්තියානු හමුදාවකට එයට ලගා වීමට ඇති එකම මාර්ගය වන්නේ ඉතාම රළු කඳුකර මගක් ඔස්සේය. කලින් ස්ථාන ගත වී සිටිය හැකි උස් ස්ථානයක් යනු ප්‍රහාරයකට පහසුම ස්ථානයක් බව සලාදීන් අත්දැකීමෙන් වටහාගෙන සිටියාය. තමන් වට කරනු ලැබූ බලකොටුව ගලවා ගැනීම වෙනුවෙන් කුරුස කරුවන් එන බව ඔහුට විශ්වාසයක් තිබුණි එය තවත් වැඩි වූයේ ට්‍රිපොලිහි කවුන්ට් රේමන්ඩ්ගේ බිරිඳ ඒවන විටත් වටලනු ලැබූ ටයිබීරියස් බලකොටුවේ සිරවී සිටිම නිසාය. මේ අයුරින් සලාදීන් සිය උගුල ඇටෙවුවාය.

සලාදීන්ගේ වටකිරීම වෙනුවෙන් Guy of Lusignan ගේ ප්‍රතිචරය ඉක්මන් නොවීය. සමහර විට ඔහුට මෙය උගුලක් බව වැටහෙන්නට හෝ ජෙරුසෙලමෙන් පිට තිබූ මෙවන් ස්ථානයක වැදගත් කමක් එක්වර ඔහු නොදකින්නට ඇත. එහෙත් ඔහුගේ උපදේශකයින් විශේෂයෙන්ම රේනල්ඩ් පවසා සිටියේ සිංහාසනය මත ඔහුගේ අයිතිය තහවුරු කිරීම වශයෙන් මෙය ඉතාම හොද අවස්ථාවක් වන බවත් පහර දුන්හොතින් පහසුවෙන්ම සලාදීන්ව පන්නා දැමීමට හැකිවනු ඇති බවත්ය. මේ අනුව ගයි 1300ක නයිටුවන් හා තවත් සොල්දාදුවන් 18000ක් රැගෙන ජෙරුසෙලමේ සිට කිලෝමීටර් 32 පමණ දුරින් වූ ටයිබීරියස් බලකොටුව බේරාගැනීම වෙනුවෙන් පිටත් විය. ගමන ක්‍රිස්තියානුවන් බලාපොරොත්තු වූ ලෙසකින් පහසුවක් නොවීය ලෙවන්ට් හි කාලගුණය ඉතම කෲර වූ අතර සලාදීන් විසින් පෙර සූදානම් කොට තිබූ පරිදි කන්ඩායම එන මාර්ගය මත නිරන්තරයෙන් සැගවී සිට පහරදීම් වලට ඔවුන්ට ගොදුරු වීමට සිදුවිය මෙහි එක් ප්‍රථිපලයක් ලෙසින් ක්‍රිස්තියානු හමුදාව වෙනුවෙන් රැගෙන හා ආහාර හා ජල සැපයුම් කරත්ත කිහිපයක්ම විනාශ වී තිබුණි.

ජූලි 3වනදා වන විට හටින් (Hattin) ගම්මානය අසලට පැමිණි කුරුස කරුවන් බොහෝ ලෙසින් දුර්වල වී සිටිය අතර ඒ වන විටත් සැලකිව යුතු ප්‍රමාණයක් සලාදීන් ගේ අසරු දුනුවායන්ගේ ප්‍රහරයන්ට ගොදුරුව මරණයට හෝ තුවාල ලබා සිටියහ. ඉන් පසු දින උදැසනම සලාදින් ගම්මානය අසල වූ ලදු කැලැවන් වලට ගිණි තබන ලෙස අණ කරන ලද්දේ එයින් සිය සතුරාගේ ජල පිපාසය තවත් වැඩීවීමට ලක් කිරීමටය. ප්‍රහාරය වෙනුවෙන් රැගෙන ආ කොටසින් විසිදාහක් පමණ සෙබලුන් ප්‍රමාණයක් ගම්මානයේ වූ ක්‍රිස්තියානු බලකාය වට කිරීම වෙනුවෙන් සූදානමින් සිටි අතර ලදු කැලයට තැබූ ගින්නෙන් ඇති වූ දුමාරයත් අදුරත් සමගින් සලාදීන් සිය දුනුවායන් යොදවා ක්‍රිස්තියානු සේනාවට ඊතල වැස්සක් වස්සවන්නට විය. දුමාරයත් තිබහත් සමගින් ඊතල ප්‍රහාරයෙන් කලබල වූ සේනාව තැනින් තැන විසිරීමට පටන් ගත් අතර එය පහරදීම වෙනුවෙන් සලාදීන් බලාපොරොත්තු වූ මොහොත විය ඔහු සිය සේනාව කුරුස කරුවන් මත මුදා හැරියාය. ප්‍රහාරය සදහා පැමිණි ටෙම්ප්ලාර් හා හොස්පිටලර් නයිටුවන්ගේ කන්ඩායම් එක්ව පෙර දවසකදී මොන්ට් ගිසාර්ඩ් හිදි සලාදීන් ගේ පසු රේඛාවට පහර දුන්නා සේ ප්‍රහාරයක් එල්ල කිරීමට සූදානම් වුවත් මෙවර සලාදීන් එයට හොදින් සූදානම් වී සිටියාය. ට්‍රිපොලිහි කවුන්ට් රේමන්ඩ් ගේ අණ යටතේ වූ කුඩා නයිටුවන් කන්ඩායමකට පමණක් සලාදීන් ගේ ප්‍රහාර රේඛා සියල්ලම කඩා දමමින් පැනයාමට හැකියාවක් ලැබුණි. මෙයට තවත් ප්‍රංශ වංශවතෙක් වූ ඉබෙලින් හි බේලයන් (Balian of Ibelin) ද ඇතුලත් විය. ජෙරුසෙලමේ සම-රජු මෙන්ම කරක් හි අදිපදි රේනල්ඩ් ඩි චැටිලන් වැනි අය සිරකරුවන් ලෙසත් හා තවත් බොහෝ දෙනා මරණයට පත් විය. සටන තුලදී අල්ලා ගනු ලැබූ ටෙම්ප්ලාර් නයිටුවන් සියලු දෙනාටම හිමි වුයේ මරණයයි. සලාදීන් බොහෝ කාලයක් බලාසිටි මොහොත උදාකරගැනීම වෙනුවෙන් වීමට මුල් අඩිය තබමින් ජෙරුසෙලමේ ඊලග රජු අල්ලා ගනිමින් හා ක්‍රිස්තියානු හමුදාවන් මෙහෙයවීමට සිට එක් ප්‍රධාන සෙන්පතියෙක් අල්ලාගැනීමට මග පාදමින් කුරුස යුද ඉතිහාසයේ නිරන්තරයෙන් කතාබහට ලක්වන “හටින් හි සටන”අවසන් විය.

ජනප්‍රවාදයට අනුව අල්ලාගනු ලැබූ ගයි හි ලුසිග්නන් හා රේනල්ඩ් ඩි චැටිලන් ව සලාදින් ගේ කූඩාරම වෙත ගෙන ආ අතර එහිදී ආගන්තුක සත්කාරයක් වශයෙන් සීතල ජලය පිරි කෝප්පයක් සලාදීන් විසින් ගයි හි ලුසිග්නන් වෙත පිරිනමා ඇත. එහෙත් එය ඔහු බොනවා වෙනුවට එය තමන් අසල වූ රේනල්ඩ් ඩි චැටිලන් හට ගයි විසින් දී ඇත. ඔහු එයින් ජලය පානය කිරීමත් සමග සලාදින් කුපිතව රජු දෙස බලා “මේ ශාපලත් මිනිසා ජලය පානය කලේ මගේ අවසරයකින් තොරවයි. මේ මාගේ ජලයයි. මා එය ඔබට ලබාදුන්නේ නායකයෙකු හට මගේ ආගන්තුක සත්කාරය පිරිනැමීමේ යුතුකමක් වශයෙනුයි ඔබ සිටින තැන මා සිටියද ඔබත් මෙයම මට පිරිනමනු ඇත. මගෙන් ලැබෙන දෙයක ආරක්ශාව ගැන මා වග කියනවා.” යනුවෙන් ප්‍රකාශ කොට ඇත. සැබවින්ම ජලය සලාදීන් විසින්ම රේනල්ඩ් පිරිනැමුවා නම් ඔහුට එය ප්‍රශ්නයක් නොවෙනු ඇත එය ආගන්තුක සත්කාරයක් වනු ඇත එහෙත් දැන් නැවත වරක් රේනල්ඩ් සිදුකර ඇත්තේ තමන් ගේ දෙයක් අවසරයකින් තොරව ලබාගැනීමයි. සලාදීන් ගේ ඇස් වලින් මෙය ඔහුට කරනු ලැබූ තවත් අපහාසයකි. මේ සිදුවීම අවසන් වන්නේ සලාදීන් විසින්ම සිය කඩුවෙන් රේනල්ඩ් ගේ බෙල්ල කපා දැමීමෙන් විය. සමහර තැනක එය සදහන් වන්නේ සිය ජලය කෝප්පය ගත් අත පමණක් සලාදීන් කපාදැමූ බව හා පසුව ඔහුගේ සෙබලුන් විසින් රේනල්ඩ් ගේ ගෙලසිද දැමූ බවත්ය. රජුන් තවත් රජුන් ව මරන්නේ නැහැ ඇත්තටම නුබ එය ඉගෙන ගැනීමට ඒ ගුණවත් රජු පිටුපස සිටියේ නැද්ද ? යනුවෙන් ඉන් පසුව සලාදීන් විමසා සිටිය බව ජනප්‍රවාදයේ සදහන් වෙයි.

අල්ලා ගැනීමෙන් අවුරුද්දකට පමණ පසුව සලාදීන් ගයි නිදහස් කළේ නැවත කිසි දිනෙක මුස්ලිම්වරුන්ට එරෙහිව ආයුධ නොගන්නා බවට පොරොන්දු කොන්දේසියක් මත ය.එහෙත් පසුවට ඔහු මේ පොරොන්දුව කඩ කරනු ඇත. මෙය සමහරුන් විසින් සුල්තාන්වරයා ගේ ත්‍යාගශීලී බවට සහතිකයක් වශයෙන් පෙන්වාදීමක් විය. ජෙරුසෙලමේ ඊලග රජු හැටියන් හිදී ලද පරාජයේ ආරංචිය වැඩි කල් නොගොස් බටහිර යුරෝපයට ආරංචි විය. සැබැ කුරුසිය සතුරා අතට පත් වූ අතර ෆ්‍රෑන්ක්ස් හමුදාව විනාශ වී ජෙරුසලම දැන් අවදානමට ලක් වී තිබුණි. ඉන් පසුව සෑම නගරයක්ම සහ කුරුස බලකොටුවක්ම පාහේ ඉක්මනින්ම සලාඩින් අතට පත් විය. Conrad of Montferrat මොන්ට්ෆෙරාට්හි කොන්රාඩ්ගේ ආරක්ශාව යටතේ වූ Tyre බලකොටුවේ සිටි Balian සිය බිරිය වූ Amalric රජුගේ දෙවන බිරියක් හා ජෙරුසෙලමේ පෙර රැජිනක් වූ මාරියා රැජිණ (Maria Komnene) හා ඔවුන්ගේ දරුවන් නැවතී සිටි ජෙරුසෙලමින් නගරයෙන් පිටත් වීම වෙනුවෙන් සතුරු සීමා හරහා යාම වෙනුවෙන් සලාදීන්ගෙන් අවසර ඉල්ලා සිටි අතර සලාදින් විසින් Balian හටද තමන් ගයි වෙනුවෙන් පසු කාලයකදී ඉදිරිපත් කරන “නැවත කිසි දිනෙක මුස්ලිම්වරුන්ට එරෙහිව ආයුධ නොගන්නා” බවට පොරොන්දු කොන්දේසිය ඉදිරිපත් කලාය. Balian මෙයට කැමැත්ත පළකල නමුත් ඔහු ජෙරුසෙලමේ මාලිගයට ගිය පසුව සිබිලා රැජින නගරයේ ආරක්ෂාවට නායකත්වය දෙන ලෙස ඔහුගෙන් ඉල්ලා සිටි අතර, ඔහු අකමැත්තෙන් වුවද එයට එකඟ වීමට සිදුවිය. ඔහු සිය පොරොන්දුව ඉල්ලා අස්කරගන්නා බව සලාදින් හට දන්වා සිටියේය. මෙයින් සුල්තාන් කෝපයට පත් විය.

1187 සැප්තැම්බර් 20 වෙනිදා ඊජිප්තු සහ සිරියානු හමුදාව නගර තාප්පයෙන් පිටත කදුවුරු බැදගත් අතර ප්‍රහාරයක් එල්ලකිරීමට පෙර සලාදීන් විසින් සටනක් නොමැතිව නගරය තමන්හට ලබාගැනීම පිනිස සාකච්ඡාමය විසඳුමක් සොයා ගැනීමට උත්සාහ කළේද ඉන් පලක් නොවීය. සැප්තැම්බර් මාසය පුරාවටම, නගරයේ බිත්තිවලට කැටපෝලු ප්‍රහාරයන් දිනකට කිහිපවතාවක්ම සිදුවිය මෙයින් නගරයේ පිටත බිත්තියන් වලට මෙන්ම ඉන් ඇතුලෙන් වූ ගොඩ නැගිලි හා මිනිසුන්ට විශාල හානියක් සිදුවිය. එමෙන්ම සලාදීන් තමන් ගේ පෙර අත්දැකීම ඇසුරෙන් දුර්වලව ආරක්ශාකරන ලද නගර බිත්ති ඇති තැන් සොයා ඒවා මත තාර දමා හා බිත්තියන් අසල විශාල වලවල් කපා ඒවා ගිනිතැබීමට කටයුතු කල අතර ඉන් ඔහු සාර්ථක විය. සැප්තැම්බර් 29 වන දින ඔලිව් කන්ද අසල වූ නගර බිත්තියෙන් කොටසක් කඩා වැටුනාය. එහෙත් Balian ගේ නගර ආරක්ශාව ඉතා හොද මට්ටමක තිබුනි කඩා වැටුනු කොටසින් සලාදීන්ගේ මුල් ප්‍රහාරකයින් යම් ප්‍රමාණයක් නගර තුලට ඇතුල් වීමට ගත් උත්සාහයට ඔහු ඉඩ දුන් අතර සැලකිය යුතු ප්‍රමානයක් ඇතුලට පැමිනි විගස ඔහු කඩා වැටුනු කොටසට නගරයේ තුල තිබූ දර කොටන් හා පිදුරු දමා මාර්ගය අහුරාලමින් ඒ මත ගිනි දැමීමට අණ දුන්නාය නගරය තුලට ආ අයියූබිඩ් සෙබලුන්ට පිටතට පැන යාමට හෝ නගරයෙන් එලියේ සිටි උන් හට ඇතුලට ඒම මින් වැලකුන අතර නගරය තුලට ආ අයට අත්වූයේ මරණයයි. එහෙත් මේ අයුරින් වැඩි කල් සටන් කිරීමට නොහැකි බව Balian කල්පනා කරන්නට ඇත එමෙන්ම නගරය අල්ලාගැනීමට නම් එය තවත් විනාශයට පත් වනු ඇති බව සලාදීන් කල්පනා කරන්නට ඇත. මෙම නිසා නැවත වරක් සාකච්ඡාමය විසඳුමක් සොයා දෙදෙනා මුණ ගැසුනාය. ලෙවන්ට්හි බහුලව භාවිතා වන බයිසැන්තියම් හි bezants රන් කාසි 30000කට සරිලන පරිදි ක්‍රිස්තියානු වැසියන් 7000ක් වහලුන් ලෙසින් අල්ලාගැනීමට නොහැකි බව පවසා Balian සිය ඉල්ලීම සලාදින් වෙත යොමු කල අතර මෙයට අකමැති වුවහොත් හෝ සටන දිගටම පැවතියහොත් 5,000ක් ලෙස ඇස්තමේන්තු කර ඇති නගරය තුල දැනට ජීවත්වන මුස්ලිම් වැසියන් මරාදමන බවටත් සහ අල්-අක්සා (al Aqsa) පල්ලිය හා එහි වූ ශුද්ධ වූ ඩොම් ඔෆ් ද රොක් (Dome of the Rock) විනාශ කරන බවටත් Balian විසින් පවසා තිබුණි. සලාදීන් සිය උපදේශකයින් හා කතා කොට Balian ගේ ඉල්ලීමට කැමති විය. එමෙන්ම සලාදීන් විසින් තමන්ගේ අනෙක් නිලදාරීන් විසින් අල්ලාගන්නා ලද ක්‍රිස්තියානු වැසියන් බොහොමයක් දෙනාද කිසිදු මුදලක් නොමැතිව නිදහස් කරන ලෙස ඔවුන්ට ඒත්තු ගැන්වූ බව ඉතිහාසයේ සදහන් වෙයි. මේ අනුව 1187 ඔක්තෝබර් 2 සිකුරාදා ජෙරුසලම සලාදීන්ගේ හමුදාවන්ට යටත් විය. Holy Sepulchre දේවස්ථානය හැර අනෙකුත් සියලුම දේවස්ථානයන් මුස්ලිම් පල්ලි ලෙසට හැරවූ සලාදීන් බටහිර රටවලින් පැමිණි සියලුම ක්‍රිස්තියානුවන් හට නගරයෙන් පිටත් වීමට අණකල අතර නැගනහිර ක්‍රිස්තියානුවන් හට ඔවුන්ගේ කැමැත්ත පරිදි සිටීමට හෝ යාමට ඔහු ඉඩ සලසා දුන්නාය. සලාදීන් යුදෙව්ව ජනතාව කැඳවා නගරයේ නැවත පදිංචි වීමට ද අවසර දුන්නේය. විශේෂයෙන්ම, විශාල යුදෙව් ජනාවාසයක් වූ Ascalon හි පදිංචිකරුවන් ඔහුගේ මේ ඉල්ලීමට ප්‍රතිචාර දැක්වූහ. ශුද්ධ වූ දේශයේ සලාදීන් හට අල්ලා ගැනීම වෙනුවෙන් ඉතිරිව තිබුනේ Tyre වෙරලබඩ බලකොටුව පමණි. මෙය ආරක්ශා කරන ලද්දේ මොන්ට්ෆෙරාට්හි කොන්රාඩ් විසිනි. ඔහු එහි ආරක්ෂාව මනා ලෙස ශක්තිමත් කළ අතර සලාදීන් ගේ ප්‍රහාරයන් දෙකක් වලකාලමින් බලකොටුව ආරක්ශා කරගැනීමට ඔහුට හැකි විය. එය ඇරෙන්නට තමන් බලාපොරොත්තු වූ ලෙස සිය සිහිනය සැබැවක් කරගත් සලාදීන් ජෙරුසෙලම සිය රාජධානියට ඈදා ගත්තේ අවම ක්‍රිස්තියානි ලේ වැගිරීම් සහිතව ය. ඊට ප්‍රථමයෙන් පළමු කුරුස යුද්දයේ අවසන් මොහොතේ ජෙරුසෙලම කුරුසකරුවන් වෙත අත්වන මොහොතේ කතාව ඊට හාත්පසින් වෙනස් දෙයක් විය. තමන්ගේ ජීවිත කාලය තුලදී ක්‍රිස්තියානු බලවේගයන් සමගින් ඇතිවන අවසාන ගැටුම මෙය වන්නට ඇති බව සමහර විට ඔහු කල්පනා කරන්නට ඇත. එහෙත් එය එසේ නොවීය.

ජෙරුසෙලමේ වැටීම ආරංචි වූ 1187 ඔක්තොම්බර් මස 25වන දින පාප් ලෙසින් පත් වූ අටවන ග්‍රෙගරි පාප් වහන්සේ 1187 ඔක්තොම්බර් මස 29වන දින Audita tremendi නියෝගය නිකුත් කරමින් ශුද්ධ වූ දේශය ගලවාගැනීම වෙනුවෙන් තුන්වන කුරුස යුද්දය ඉල්ලා සිටියාය. පසුව මේ සදහා ඒ වනවිට එකිනෙකා හා සතුරුකමින් සිටි Pisa හා Genoa යන බලවත් නාවික නගර වල සතුරුකම් සමතයකට පත්කොට ඔවුන්ගේ වරායන් යුද්දය වෙනුවෙන් යොදවාලීම වෙනුවෙන් සාම සාකච්ඡා වලට සහාභාගී වෙන මොහොතක ඔහු උණ රෝගයට ගොදුරු වී පසුව දෙසැම්බරයේ 17වන දින මරණයට පත්වනු ඇත. කෙසේ නමුත් සලාදීන් හට නැවත වරක් කුරුස ��රුවන් හා මුහුණදීමට මෙයින් සිදුවනු ඇත.

සලාදීන් ජෙරුසලම ආක්‍රමණය කරන කාලයේදී, ය��රෝපීය මහාද්වීපයේ ශ්‍රේෂ්ඨ රජවරුන් තිදෙනෙක් සිටියහ. ෆ්‍රෙඩ්රික් බාබරෝසා ලෙසින් වඩාත් ප්‍රසිද්ධියට පත් ශුද්ධ රෝම අධිරාජ්‍යයේ එවකට පාලකය පළමු ෆ්‍රෙඩ්රික් (Frederick I) ඉන් පළමු වැන්නාය. ප්‍රංශයේ රජු වූ දෙවන පිලිප් ඔගස්ටස් (Philip II Augustus) මෙහි දෙවනියා වූ අතර තුන්වෙනියා වන්නේ ඉංග්‍රීසි ඉතිහාසයේ වැඩියෙන්ම කතාබහට ලක්වෙන රජවරුන් අතරේ මුල්ම තැනකට පත් වන පළමු රිචඩ් Richard I නැතහොත් ‘Lionheart’ “ලයන්හාට්” රජුය. මොවුන් තුන්දෙනාම පාප්වහන්සේගේ ඉල්ලීමට ප්‍රතිචාර දැක්වූ අතර ජෙරුසෙලම ගලවා ගැනීම වෙනුවෙන් කුරුසිය අතට ගත්හ.

ශුද්ධ භූමියට යන ගමනේදී, බාබරෝසා හට බයිසැන්තියානු අධිරාජ්‍යය විසින් සිය දේශසීමා හරහා යාම තහනම් කරන ලද නමුත් ඔහු ඒවා ගනනකට නොගෙන දකුණු ඇනටෝලියාවේ සිලිසියාවට ළඟා විය. ඔහු සිටින ස්ථානය අනුව සිරියාවට ඇත්තේ ඉතාම පහසු ගමනකි. එහෙත් නැවත වරක් අනුන් හට අවාසනාවක් ගෙන ආ එහෙත් සලාදීන් හට වාසනාවක් වූ සිදුවීමක් සිදු විය. ඒ 1190 ජූනි මස 10 වන දින ෆ්‍රෙඩ්රික් බාබරෝසා දියේ ගිලී මියයාමය. ඔහු පිහිනීමට සමත් පුද්ගලයෙකු නොවීය. මෙම නිසාම මුහුදු මගින් ගමන ද අත්හැර ඔහු ගොඩබිම් මාර්ගය සිය ගමන වෙනුවෙන් යොදාගෙන තිබුනි. තෙවන කුරුස යුද්දය වෙනුවෙන් සහභාගී වූ විශාලම හමුදාව ඔහු සතු විය. එය 1200 දී පමණ ලියන ලද ලියවිල්ලකට අනුව සෙබළුන් 100000 පමණ වූ බව හා එයට නයිටුවන් 20000ක් අයිති වූ බව සදහන් එහෙත් මෙය ගැන මැත කාලීන ඉතිහාසඥයින් ගේ ඇස්තමේන්තු අනුව නයිට්වරු 3,000 හෝ 4,000 ක් ඇතුළුව ඔහුගේ හමුදාවේ ප්‍රමාණය 12,000-15,000 කට වැඩි විය නොහැකි වනු ඇති බවටයි. කෙසේ නමුත් ඔහුගේ මරණයින් පසු ඔවුන් ගෙන් විශාල කොටසක් නැවත ජර්මනියටත් තවත් කුඩා කොටසක් කුරුස යුද්දය වෙනුවෙන් ක්‍රියාකිරීම වෙනුවෙන් බෙදී වෙන් විය. ඉන් වසරකට පමණ පසුව පළමු රිචඩ් හා දෙවන පිලිප් ඔගස්ටස් සිය සේනාවල් සමගින් ලෙවන්ට් වෙත පැමිණ සලාඩින්ගේ හමුදාවන්ට එරෙහි ප්‍රධාන සටනට සහභාගී වූහ. නිදහස් වී පැමිණි ජෙරුසෙලමේ රජු වශයෙන් තමන්ව පත්කොට ගත් Guy of Lusignan සලාදීන් හට දුන් පොරොන්දුව අමතක කරමින් 1189 අගෝස්තු මාසයේ සිට සලාදීන්ගේ ප්‍රධාන බලකොටු නගරයක් වූ ඒකරය වටලෑමට ලක් කොට තිබුණි. එහෙත් Guy of Lusignan හට වූ වැරදි උපදෙස් මත ඔහුගේ නගර වට ලැම ඔහුව වට ලැමක් බවට පත් විය. ඒ සලාදීන් විසින් එවන ලද අතිරේක බලඇණි විසින් ඔහුගේ සේනාව වට කිරීම නිසාය. එහෙත් එංගලන්ත රජුගේ සේනාව පැමිනීමත් සමගින් ඔහු ඒ උගුලින් යන්තමින් ගැලවිනි.

ලයන්හාට් ද සලාදීන් මෙන්ම ඉතාම හොද යුදමය මනසක් තිබූ පුද්ගලයෙක් විය. කුරුස යුද්දය සදහා එන අතර වාරයේ ඔහු බයිසෙන්තියානුව යටතේ වූ සයිපරසය තමන්ගේ නමින් අල්ලා ගත්තාය ඉන් පසුව ඔහු එය ටෙම්පාල් නයිටු නිකායට විකිනීමට කටයුතු කලාය. ටෙම්ප්ලාර් නයිටුවන් එවකට යුරෝපයේ සිටි ධනවත්ම නයිටු නිකායක් විය. ඔවුන්ගෙන් ලද මුදල මගින් වැඩි වශයෙන් තාර මිලදී ගත් රජු ඒවා ඒකරයේ නගර බිත්තිය බිද දැමීම සදහා වැඩි වශයෙන් උපයෝගී කර ගත්තාය. 1191 ජූනි 8 වෙනිදා ඒකරයට ලගාවූ රිචඩ් ද ලයන්හාට් රජු ජූලි 12 වෙනිදා වන විට නගරය අල්ලා ගත්තාය. ලයන්හාට් ගේ මේ දක්ශතාවය ජෙරුසෙලමේ රජු හට කනේ පහරක් විය ඒ ඔහු අවුරුදු 2ක් තිස්සේ නගරය අල්ලාගැනීමට ගත් උත්සාහය සාර්ථක නොවීම මතය.

කෙසේ නමුත් සිය රට තුල සිහසුන කෙරෙහි ඇති තර්ජන නිසාම ප්‍රංශයේ රජු වූ දෙවන පිලිප් ඔගස්ටස් කුරුස යුද්දය අත්හැර නැවත යාමට තීරණය කොට තිබුණි. මේ නිසාම රිචඩ් ද ලයන්හාට් හට සේනා ප්‍රමාණය අනුව වඩා අවාසියක් ලගා විය. මෙයින් ප්‍රයෝජනය ගැනීමට කල්පනා කල සලාදින් ඔහුට විරුද්දව ප්‍රහාරයන් දියත් කලද එංගලන්ත රජු ඒවා සියල්ල මැඩ පැවැත්වීය. ඒකරය අල්ලාගැනීමෙන් පසු එහිදි අල්ලාගත් මුස්ලිම් සිරකරුවන් 2000කට වැඩි පිරිසක් සදහා නිදහස වෙනුවෙන් රිචඩ් රජු සලාදීන්ගෙන් කප්පමක් ඉල්ලා සිටියාය. එහෙත් සලාදීන් කාලය කා දැමීමක් ලෙසින් මේ යෝජනාවට වැඩි කැමැත්තක් හෝ අවධානයක් යොමු නොකලාය. වයසත් සමගින් සලාදින්ගේ තියුනු යුද මනසේ ක්‍රියාකාරීත්වය අඩු වීමක් සිදු වුනාද ? නැතහොත් නොයෙක් ආකාරයේ ඒකාලයට සම්භන්ද ලිපි වල සදහන්වන පරිදි සලාදින් රෝගවලින් පීඩා විදිමින් ඉන්නට ඇති. ඔහු සැබවින්ම රිචඩ් රජුගේ යෝජනා වැඩි වැදගත් කමකින් සිතට නොගත්තය. එහි ප්‍රතිපලය වුයේ සිරකරුවන් සියලුම දෙනාගේ සමූහ ඝාතනය සිදුවීමයි.

සලාදීන්ගේ මෙම පරිහානියට හේතුව කුමක් වුවත්, ලයන්හාට් රජුගේ ඒකරයේ සිට ජෙරුසලම දක්වා ගමන් කිරීම නැවැත්වීමට ඔහුට නොහැකි විය. Hattin හි ලබාගත් සාර්ථකත්වය නැවතත් ලබාගැනීම වෙනුවෙන් සලාදීන් ක්‍රියාත්මක විය ලයන්හට් රජුගේ එන මග රැකගෙන සිටි මින් ඔහුගේ සේනාවට පසුපසින් හා පැති දෙකෙන් සිය අශ්වාරෝහක දුනුවායන් යොදවා පහර එල්ල කිරීම සදහා සලාදින් කටයුතු යොදවා තිබුණි. එමෙන්ම රජුගේ සේනාවට වුවමනා හදිසි ආහර හා ජලය රැගත් කරත්ත වලට ගිණි ඊතල වලින් හානි කිරීමට ගත් උත්සාහයන් කිහිපයක් ඉතාම පහසුවෙන් ලයන්හාට් විසින් වලකා තිබුණි. පෙර අත්දැකීම ඇසුරෙන් එයට ඔහු පිලියම් දෙකක් යොදවා තිබුනි ඒවා අවසානයට නොව කන්ඩායම මැදකින් ගමනේ රදවා තැබීමත් එයට ආරක්ශාව වශයෙන් ටෙම්ප්ලාර් හෝ වෙතත් නයිටුවන් යෙදවීමත් ඔහු සිදු කොට තිබුණි. 1191 සැප්තැම්බර් 7 වන දින Arsuf හරහා යන අතර වාරයේ සලාදින් නැවත වරක් අසලවූ තණතීරු සහ වියලි ලදු කැලැ ගිණිබත් කරමින් ප්‍රහාරයක් එල්ල කලාය. එහෙත් ගමන්ගත් භූමිය පිලිබද මනා දැනුමකින් සිටි ලයන්හාට් සිය කන්ඩායම් මුහුදු රේඛාව වෙත පසු බැස්ස වීය. එයින් දුමාරයෙන් ආරක්ශා වූ ඔවුන් වටකිරීමකින්ද ආරක්ශා විය. සලදින්ගේ ප්‍රහාරයන් වෙනිවෙන් සිය ඉදිරිපෙල ශක්තිය ටෙම්ප්ලාර් හා හොස්ටිපලර් නයිටුවන් ප්‍රමුක වඩා ශක්තිවන්ත සන්නද්ධ අශ්වාරෝහක සේනාවෙන් සකස් කරගත් ඔහු සලදින්ගේ කන්ඩායම එනතෙක් සුදානමින් සිටියාය. එහෙත් වාසිය දැන් ඇත්තේ සිය සතුරාගේ පැත්තේ බව වටහා ගත් සලදින් එතනින් පසුබා ගියාය.

1192 ජනවාරි මාසයේදී රිචඩ් විසින් Jaffa බලකොටුව අල්ලාගත්තාය. ජෙරුසෙලම දැන් ඔහුගේ පෙනෙන මානයේ විය. එහෙත් කුරුස යුද්දය වෙනුවෙන් දැන් ඉතිරි වී ඇති එක බටහිර නායකත්වය තමන් පමණක් විය. ජෙරුසෙලම අල්ලාගැනීමට තමන් හට පුලුවන් කමක් තිබූ බව රිචඩ් හොදාකාරයෙන් දැන සිටියාය එමෙන්ම ඔහු එය අල්ලාගත් පසු එන ප්‍රතිප්‍රහාරයක මුහුන දීමට නොහැකි වන බවද ඔහු දැන සිටියාය. ආධාර වශයෙන් අලුත් සෙබලුන් බටහිරෙන් ඉල්ලා ඔහු ලිපි කිහිපයක් යොමු කලාය. ඒවාට පිලිතුරු එනතුරු ඔහු මාස හයක් පුරාවට Jaffa බලකොටුවේ රැදී සිටියාය. මේ කාලය ඇතුලත සලාදින් පවා කිසිම දෙයක් නොකලාය මෙයද ඔහුගේ මනසේ ක්‍රියාකාරීත්වය හෝ යුදවැදීම තුල ලද තෙහෙට්ටුව පෙන්වන කරුණක් වන්නට ඇත.

කෙසේ නමුත් ජූලි මාසයේදී සලාදින් Jaffa බලකොටුවට පහර දී එය අල්ලාගත් නමුත් ලයන්හාට් විසින් නැවත වරක් එය අගෝස්තුවේදී අල්ලාගත්තාය. නායකයින් දෙන්නා අණ දුන් සේනානකයන් දෙකක් අවසන් වරට මුන ගැසෙන අවස්ථාව මෙය විය. නවකතා වල මොවුන් දෙන්නාගේ මුන ගැසීම පිලිබද නොයෙක් සටහන් තිබුනද සැබැවින්ම මොවුන් දෙන්නා කිසිම දවසක මුහුනට මුහුණ හමු වී නොතිබුණි. Jaffa හිදී පවා සාම සාකච්චා සිදු කරනු ලැබුවේ දෙපැත්තේ දූතයන් විසිනි. ලයන්හාට් විසින් සලාදින් හට පෞද්ගලිකව දැඩි කැමැත්තක් තිබූ බව නොරහසකි. ප්‍රධාන වශයෙන් යුරෝපීයයන් සලාදින්ව සාධාරණ පාලකයෙකු සහ දක්ශ සටන්කාමියෙකු ලෙස අගය කිරීමට ඉගෙන ගත්තේ ලයන්හාට්ගේ හැදින්වීම් මතය. සිය සොහොයුරියක් වූ ජොආනා (Joan of England) සලාඩින්ගේ සහෝදරයා වූ අල්-ආදිල් (Sayf ad-Din Abu Bakr) සමඟ විවාහ කරවීමටද රිචඩ් හට වුවමනාවක් තිබුණි මේයට අල්-ආදිල් හා සලාදීන් පවා කැමැත්ත පළකලද එය සිදු නොවනු ඇත. සිය සහෝදරයා ගේ ක්‍රියාකාරකම් මත තමන්ගේ කිරුල අහි���ි වීමට ඇති හැකියාව මත ඒවන විටත් අසනීපයෙන් සිටි රිචඩ් ද ලයන්හාට් රජු සලාදීන් සමගින් සාම ක්‍රයාවලියකට අත්සන් තැබීය. එමගින් ක්‍රිස්තියනු කුරුස කරුවන් සදහා සාමයෙන් සිටිය හැකි ප්‍රදේශන් කිහිපයක් ලබාදීමත් වන්දනාකරුවන් වෙත ආරක්ශාකාරීව ජෙරුසෙලමට යාමට හා ඒමට හැකි විය. සිය අවසන් ලිපියෙන් තමන් නුදුරේදීම නැවත වරක් ශුද්ධ භූමිය අත්පත්කර ගැනීම වෙනුවෙන් එන බව පැවසූ ලයන්හාට් රජුගේ ලිපියට පිලිතුරු වශයෙන් තමන් ඔහුගේ අභියෝගය භාර ගන්නා බවටත් තමන්ගේ ජිවිතකාලයේ සිහිනය වශයෙන් ලබාගත් ජෙරුසෙලම වෙනත් අයකුගේ අතර පත්වන්නේ නම් ඒ සදහා රිචඩ් ඇරෙන්නට වෙනත් සුදුස්සෙක් නොමැති බවත් සලාදින් ලියා යැවීය.

යෙරුසෙලමින් කුරුස කරුවන්ගේ ඉවත්වීම සිය වාසියක් වෙනුවෙන් හරවාගැනීමට කාලයක් සලාදීන් හට නොමැති විය. 1193 මාර්තු 4 වන දින ඩමස්කස්හිදී ඔහුය මියගියාය. ඔහ්ට අවුරුදු 55ක් හෝ 56ක් පමණක් විය. යම් යම් අසනීප තත්වයන් මත සිටියද මිය යමට ප්‍රධාන හේතුව වන්නට ඇත්තේ දශක ගනනාවක යුද ව්‍යාපාරයේ යෙදීමෙන් ඇතිබූ අධික ශාරීරික වෙහෙස නිසා විය හැකිය. සලාදින් ගේ මරණයින් පසුව ඉතා ඉක්මනින් ඔහුගේ සන්ධානය කඩා වැටීම ආරම්භ විය. සලාදීන්ගේ පුතුන් තිදෙනෙකු පිළිවෙලින් ඊජිප්තුව, ඩැමස්කස් සහ ඇලෙප්පෝ නගර පාලණය ලබාගත් අතර තවත් බලවත් ප්‍රාදේශි නායකයින් සලාදීන් ඒමට පෙර සිටියක් මෙන් භූමිය උදෙසා එකිනෙකා හා සටන් වැදීම නැවත ආරම්භ කලහ. Mamluksවංශිකයින් විසින් විනාශ කර දමන තුරු අයුබිඩ් රාජවංශය ඊජිප්තුව තුල ක්‍රි.ව 1250 දක්වාද සිරියාව තුල 1260 දක්වාද පවතිනු ඇත.

ඔහුගේ ජීවිත කාලය තුළ සහ ඉන් පසුව සුල්තාන්වරයා ගැන බොහෝ දේ ලියා ඇත අදටද ඔහු ගැන කතිකාව අවසන් නැත. රාජ්‍ය තාන්ත්‍රිකභාවය සහ නායකත්ව කුසලතා පිළිබඳ අගය කිරීමක් සමගින් ඉතාම සූක්ශම යුද මනසක් තිබූ පුද්ගලයෙකු ගැන මුස්ලිම් සහ ක්‍රිස්තියානි මූලාශ්‍ර දෙකෙහිම එක හා සමානව වැඩි වශයෙන්ම කතාබහක් ඇති වුයේ සලාදීන් ගැන විය හැකි එමෙන්ම 13 වන සියවසේ යුරෝපීය සාහිත්‍යය වීරත්වයට පෙන්වාදීමට හැකි විශිෂ්ට ආදර්ශයක් බවට පත්වීම ම ඔහුගේ දක්ශතාවයට එක් උදාහරණයක් ලෙස ගත හැක.

[brookstonalmanac]

Events 8.12 (after 1900)

1099 – First Crusade: Battle of Ascalon Crusaders under the command of Godfrey of Bouillon defeat Fatimid forces led by Al-Afdal Shahanshah. This is considered the last engagement of the First Crusade. 1121 – Battle of Didgori: The Georgian army under King David IV wins a decisive victory over the famous Seljuk commander Ilghazi. 1164 – Battle of Harim: Nur ad-Din Zangi defeats the Crusader armies of the County of Tripoli and the Principality of Antioch. 1323 – The Treaty of Nöteborg between Sweden and Novgorod Republic is signed, regulating the border between the two countries for the first time. 1492 – Christopher Columbus arrives in the Canary Islands on his first voyage to the New World. 1499 – First engagement of the Battle of Zonchio between Venetian and Ottoman fleets. 1624 – Charles de La Vieuville is arrested and replaced by Cardinal Richelieu as the French king's chief advisor. 1676 – Praying Indian John Alderman shoots and kills Metacomet, the Wampanoag war chief, ending King Philip's War. 1687 – Battle of Mohács: Charles of Lorraine defeats the Ottoman Empire. 1765 – Treaty of Allahabad is signed. The Treaty marks the political and constitutional involvement and the beginning of Company rule in India. 1788 – The Anjala conspiracy is signed. 1793 – The Rhône and Loire départments are created when the former département of Rhône-et-Loire is split into two. 1806 – Santiago de Liniers, 1st Count of Buenos Aires re-takes the city of Buenos Aires, Argentina after the first British invasion. 1831 – French intervention forces William I of the Netherlands to abandon his attempt to suppress the Belgian Revolution. 1851 – Isaac Singer is granted a patent for his sewing machine. 1865 – Joseph Lister, British surgeon and scientist, performs 1st antiseptic surgery. 1883 – The last quagga dies at the Natura Artis Magistra, a zoo in Amsterdam, Netherlands. 1898 – The Hawaiian flag is lowered from ʻIolani Palace in an elaborate annexation ceremony and replaced with the flag of the United States to signify the transfer of sovereignty from the Republic of Hawaii to the United States where it is formally recognized as Hawaii.

#Events