#verhalen van de zee

[inktvlekken]

iets over schrijven en eenzaamheid

je hoeft niet te schrijven voor een ander, zegt mijn partner. als je niet wil publiceren, of delen, doe het niet dan. je bent het niemand verplicht, ook jezelf niet.

het is geen antwoord op wat ik vroeg, waarom het weg is, waarom ik het niet meer doe: iets delen, iets afmaken dat bedoeld is om gelezen te worden. waarom ik zolang niet gedacht heb: ik wil een dichter zijn, en dat dat betekende: ik wil een publiek.

hoe scherp ik me herinner die keer dat iemand onder een gedicht over mijn moeder, dat ik schreef toen ik zestien was, zei: ik weet niet of ik dit mooi vind, het is zo echt. 

je praat meer, zegt mijn partner, over waar je eerder over schreef. wat, de zee? vraag ik. hen lacht. ja, de zee, maar vooral over rouw. ik heb het gevoel dat je meer open bent. is een publiek willen niet gewoon gehoord willen worden?

ik denk erover na, en ik denk dat ik de eenzaamheid nooit zo begrepen heb: als een behoefte om gehoord te worden. dat de eenzaamheid zat in dit besef dat ik altijd iets moet uitleggen, over vroeger, dat de zwarte gaten er telkens zijn, maar je ze niet kan opbrengen in gesprekken. dat de eenzaamheid zat in het aantal vrienden op een hand kunnen tellen waarbij ik niet altijd het gevoel had dat ik iemand had bedacht om te kunnen zijn, dat ze luisterden naar het personage dat ik speelde. dat de eenzaamheid alle verzonnen verhalen waren, hoeveel ik loog tegen iedereen. dat de eenzaamheid was: zo hard willen verdwijnen, en niet begrijpen hoe anderen zo hun best doen om er te zijn, iemand te zijn.

de rouwgroep die ik bezocht, was het kantelpunt. of misschien is het beter worden, de depressie die lichter werd, misschien is het beide en ging het samen. misschien is het ouder zijn, geen zestien of twintig, en weten dat veel mensen van mijn leeftijd inmiddels iemand verloren hebben en de zwarte gaten in hun leven herkennen en ingewikkelde relaties met hun familie hebben, en begrijpen dat niet alle ouders goed zijn, of fout, dat ze ook mensen zijn die maar wat proberen. 

in de rouwgroep zei ik hardop: ik mis haar. mijn herinneringen aan haar zijn verstrengeld met de zee. dit was niet mooi, of poëtisch, of een metafoor, het was daar, de rouw, mijn herinneringen, slordig, lelijk, direct. en niemand veegde het weg of probeerde het over te schilderden.

ik lees het gedicht over mijn moeder terug en ik denk dat het geen goed gedicht is. alleen ik herken wel de blik, want dat was ik, toen ik zestien was. dit was mijn onbegrip, de woede die ik niet kon uitdrukken, maar waar ik wel over wilde schreeuwen. ik denk dat: dit is zo echt, ik weet niet of ik het mooi vind,  precies de reacties was die ik wilde.

de keuken in het gedicht was niet mooi, mijn moeder was niet mooi, mijn woede niet, en niets ervan begreep ik. ik was zestien en ik probeerde iemand te worden en ik probeerde te rouwen, en ik probeerde mijn moeder bij elkaar te houden, en ik wilde verdwijnen, en ik wist dat ik niets hiervan hardop kon zeggen. ik ben dit allemaal kwijt, nu. ik zal de keuken nooit meer zien, mijn woede is kleiner, en zachter, en nauwelijks meer woede, ik rouw, en ik ben geen zestien meer, ik kan er voor mijn moeder zijn zonder dat dit betekent dat er niemand voor mij is, dat ik er niet voor mezelf ben.

je hoeft niet te schrijven voor een ander, zegt mijn partner, je mag sommige dingen voor jezelf bewaren. alleen is het niet van mij, denk ik. de rouw, en de zee, en de liefde, en huizen waar je niet naar terug kan keren, het is al van iedereen, en misschien is het daarom cliché, saai, en misschien is het verdrietig, en misschien is het mooi, of juist niet, het is in elk geval niet eenzaam. ik denk dat het me niet zoveel meer uitmaakt, of iemand me dit vertelt.

wat ik wil bewaren is het moment dat ik ernaar keek, de houding die het aanneemt als het op mijn vensterbank plaatsneemt en zich gedraagt alsof het thuis is.

of misschien wil ik niets bewaren, wil ik er alleen naar kijken, het bestuderen, als een filosoof, totdat ik het begrijp, totdat ik hardop kan vertellen of het blonk.

#schrijfsel #iets over schrijven #gedachten #overigens denk ik dat dit ook gaat over lezen hoewel op een andere manier #ik lees niet minder #ik lees wel anders #ik zoek andere dingen #een andere herkenning

[euroadventure]

Oberlauch (Duitsland) - Zoutelande- Middelburg (Nederland)

Woensdag 24 augustus

Mijn laatste nacht wildkamperen was een heerlijke rustige nacht. Wanneer ik wakker word schuif ik de deur van mijn campertje open en kijk ik vanuit mijn bed over het veld en de heuvels die in de zon langzaam ontwaken.

Het is best raar dat er nu een eind komt aan mijn lange roadtrip door Europa. Om het einde zo lang mogelijk uit te stellen besluit ik nog een mooie wandeling te maken van tien kilometer die hier op een informatiebord wordt weergegeven. Ik kom erachter dat ik mij in het natuurgebied Duits-Belgische Naturpark Hohes Venn Eifel bevindt 😊. Gisteren had ik hier niet opgelet, maar het triggert mij wel om meer van dit natuurpark te weten te komen 😉.

Uiteraard eet ik eerst rustig mijn ontbijtje op en maal ik mijn koffieboontjes voor een goede bak koffie terwijl ik geniet van het zonnetje. Mijn Franse 'vrienden' liggen nog op één oor.

Wanneer ik mijn veters van mijn wandelschoenen strik, mijn rugzak heb gevuld met wat eten voor onderweg en mijn inmiddels gedeukte metalen bidon gevuld heb met water, zijn François en Nathalie ontwaakt. We maken nog een kort praatje voor we elkaar gedag zeggen en elkaar verder een goed leven wensen. Dat klinkt misschien wat raar, maar zoals eerder tijdens deze reis heb ik veel aardige mensen ontmoet maar de meesten zie ik (helaas) nooit meer.

Maar goed, het is nu tijd om echt te starten met de wandeling 💪🏻. Ik volg de bordjes 0.1 die vaak op verscholen plekjes zijn geplaatst, hierdoor loop ik af en toe een beetje verkeerd, maar uiteindelijk vind ik toch mijn weg.

Het eerste gedeelte van deze wandeling loop ik door een mooi naaldbos. De zonnestralen schijnen her en der tussen de bomen door waardoor er weer een magisch effect ontstaat 🤩.

Ik kom geen enkele andere wandelaar tegen vanmorgen. Wat een rust!

Ik loop ongeveer drie kilometer voor het eindpunt een stukje over een onverharde weg waarbij een auto mij passeert. De auto stopt en een oudere man draait zijn raampje open. Hij vraagt vriendelijk of ik verdwaald ben. Ik vertel hem over mijn zoektocht naar de bordjes, maar dat ik mijn route inmiddels gevonden heb.

We raken nog uitgebreid aan de praat en hij vertelt over de enorme en extreme droogte waar ook dit natuurpark mee te maken heeft. Het is mooi om te horen en te zien hoe trots iemand is op het gebied waar hij woont, maar ook droevig om de toch wel minder fijne verhalen te horen over de aanhoudende droogte en de impact hiervan op de natuur. Na tien minuten zeg ik hem gedag en loop ik weer verder.

Na ongeveer twee uur ben ik weer terug bij mijn campertje. Ik geniet nog even van het uitzicht om mij heen voor ik instap en terug naar Nederland rijd.

Via België navigeer ik in ongeveer drie en een half uur terug naar huis. Nou ja, nog niet mijn eigen huis want ik heb nog niet mijn sleutel terug. Vanavond blijf ik nog bij mijn moeder logeren in Zoutelande, die dit net als ik maar al te gezellig vindt 😉. Het is weer een warm welkom en we kletsen uitgebreid bij. Mijn nichtje blijft vanavond ook eten, dus ook haar zie ik alvast. Wat gezellig!

Na het eten wil ik graag nog even de duinen over om het strand en de zee weer te zien. De zon gaat bijna onder waardoor de mooie oranje gloed nog de kers op de taart van mijn reis is.

Wat was het mooi, wat heb ik genoten en zooooveel mogen zien! En alle mensen die ik heb ontmoet waren stuk voor stuk bijzonder, aardig en vaak vrijgevig.

Ik deel binnenkort nog hoe ik mijn laatste vrije dagen van mijn roadtrip thuis weer heb volbracht en hoe het voelt om weer thuis te zijn.

Om het gevoel van mijn roadtrip nog wat langer vast te houden deel ik ook nog graag mijn persoonlijke hoogtepunten van mijn roadtrip met jullie op mijn blog 😊. Tot snel!

[deachterkant]

Nog een nummer dat we op plaat hebben vastgelegd. Omdat het beangstigende tijden zijn. En de vraag zich opdringt: sluimert het geweld in ons?

Oorloglozen

De graven: aanvalsboten in een zee van gras wachten op het afgesproken teken van leven Dan slepen we soldaten aan in de steriele kamers van het woord stelpen bloed met printpapier het zelfoplossend hechtkoord van de aandacht Wij zijn oorloglozen. Onze aderen ondergelopen loopgraven. Op onze tongen landen geen verhalen Waterboard de werkelijkheid en ze bekent: de dag is een witte vlag Er wordt wild van man tot vrouw gezwaaid ‘s Nachts tasten we naar de helm onder de schedel de bajonet in de onderarm. We trekken voren in het gras lopen als hamsters de vijand tegemoet We spelen onze plaat Poncho deze maand nog:

⚫️ 11 april, 20.00 uur: Speelmanskapel, Brugge ⚫️ 28 april, 19.30 uur: Verwalterhaus, Berlijn

#reinout met nevenwerking #poëzie #poetry #gedicht #cross over #spoken word #spotify #poncho #oorloglozen #nederlands #Spotify

[regioonlineofficial]

Zandvoort – Vrijdagmiddag 23 maart 2024 is het door 137 kinderen beschilderde hekwerk opgedragen aan Redders op zee ter ere van het 200-jarig bestaan van de KNRM in Nederland onthuld door Wethouder Lars Carree. Elk jaar laten de kinderen zich inspireren door een thema. Dit jaar was dit KNRM 200 jaar. Op 11 november 1824 werd het reddingstation in Zandvoort officieel benoemd als KNRM-station. Sinds het ontstaan hebben vrijwilligers, vaak met gevaar voor eigen leven, zich ingezet om mensen in nood op zee te redden. Dat maakte dat de kinderen een ode willen brengen aan de Redders op Zee. "De kinderen in Zandvoort groeien op met de zee en haar verhalen. Die zijn verwerkt in de bordjes, elk bordje laat een eigen ervaring zien en dat is echt geweldig knap gedaan.", aldus Schipper Jan Willem van den Bout. Er is hard gewerkt door alle basisschoolkinderen en docenten van groep 8 om een groot hek te maken dat het 200-jarig bestaan van de KNRM viert. Kunst op school Het team Kunst op School zet zich al jaren in voor de schooljeugd van Zandvoort. Kunstenares Marianne Rebel bezocht ook dit schoolseizoen weer alle scholen en gaf gastlessen over kunstgeschiedenis, inspiratie en kunstvormen. De kinderen komen dan een paar dagen later, goed voorbereid en gemotiveerd, naar de educatieruimte van het Zandvoorts Museum (Oude brandweerkazerne). Het team Kunst op school Het team bestaat uit Marianne Rebel, Aaltje Vink, Emmy Stobbelaar, Trees Huisman, Rob Bossink en Hilly Jansen. De kinderkunstlijn is mogelijk gemaakt door de gemeente, de KNRM en alle basisscholen. KNRM Zandvoort Reddingstation KNRM Zandvoort heeft 26 vrijwilligers, waaronder een schipper en drie plaatsvervangend schippers, die elk moment opgeroepen kunnen worden om te helpen bij een reddingsactie. Dit zijn er gemiddeld zo'n 30 per jaar. Zij oefenen elke zaterdagochtend en zijn maandagavond aanwezig voor het nodige onderhoud. De plaatselijke commissie bestaat uit vijf leden die de organisatie rondom het station faciliteren.

[twafordizzy]

Cees Nooteboom spreekt af met de zee en de storm

bron beeld: elpais.com Het is de emotie gekleurd door het voel– en zichtbare; het oorverdovende geluid en het tasten naar houvast in de strijd tegen de elementen. Cees Nooteboom (1933) beheerst het neerpennen van deze mix op een manier die raakt. In die korte verhalen van hem, bijvoorbeeld, is het één en al zintuiglijke waarneming die mij als lezer op sleeptouw neemt en me onderdompelt in de plek…

View On WordPress

#20-ste en 21-ste eeuws #Den Haag #dichter #elementen #emotie #geluid #gelukkig #grond #handelen #houvast #inham #korte verhaal #lucht #plek #raakt #reisverslag #rotsen #schreeuwen #schrijver #stenen #vlaktes #voel- en zichtbare #weg #wind #zee #zintuiglijke waarneming

[zondermens]

Een veilige plek zoekende in de wereld. Gevonden in mezelf. Visualiseren hoe het kan zijn. Dat het mogelijk is om goed te zijn. Mooi te zijn. Mens dat bestaan mag zijn. Dit is wat ik voor me zie.

Kale bomen die herrijzen uit de dood. Een man die een hap uit een rotte appel bijt en geen vies gezicht trekt. Luchtballonnen opstijgend, de horizon tegemoet. Een zonsondergang in de bergen. Wakker worden in een tent terwijl de vogels fluiten, de mist en dauw nog daar, een kaal blauw licht. Kinderen in de zandbak die een toverbal eten. Nog onbewust van wat de toekomst zal brengen. Voldaan thuiskomen bij moeder vol verhalen. De zee. De fucking zee. In de verte een kust. Oranje gloed. Warm gevoel in de borst. Water. Tranen die vallen maar niks betekenen hoeven. Verhalen zonder naam. Een stille film. Kabbelend als een rivier. Stenen oprapen en op het water ketsen. Oké zijn. De steen loslaten. Zien stuiteren. Weer zien zinken. Een eindeloze cyclus. Blijven gaan. Niet opgeven. Sterk zijn. Spieren trainen. Lotgenoten vinden. Praten. Leren praten. Leren zwijgen. Het beeld durven loslaten. Het verhaal de baas kunnen. Het verhaal eigen maken. Een plaats geven op het schap. Er soms eens naar kijken met lede ogen; puntkomma. ’t Is niet per se voorbij, maar ge laat het gewoon zijn, ge hoeft het ook niet te herhalen. Ge hoeft er geen gevolg aan te geven. Gitaar spelen. Schrijven. Muziek luisteren. Filosoferen. Focussen op de positieve kanten van het leven. Op het dak klimmen. Schreeuwen. Dansen. Zingen. Ge moogt vrij zijn. Ge moogt er zijn.

Het verdriet laten komen en gaan. Niets verwachten van mensen. Streng voor uzelf maar mild voor anderen zijn. Tekenen. Schilderen. In bomen klimmen. In het zand zitten. Openstaan. Voel de angst en doe het toch. Laat mensen praten. Laat mensen grapjes maken. Laat het van u afglijden. Als water. Huid als boter. Geen schild. Geen stekels meer. De boog laten zakken. Pizza bestellen en netflix kijken. Gezichtsmaskertjes. Opspannen en loslaten. Trillen. Koud water in het gezicht spatten. Water water water. Wees als water. Stroom.

#nederlands #schrijfsel #woorden #poezie #proza #dagboek

[havenpoort]

Ontwikkeling Haarlemmerhout en Westerhout

In mijn verhalen over de geschiedenis van de Duin- en Bollenstreek ga ik u meenemen naar een specifiek deel van de Haarlemmer Hout.

Wie vanuit de Duin- en Bollenstreek over de Herenweg naar Haarlem reist komt de stad binnen via de Wagenweg. Langs deze weg passeren we een bos dat we kennen als de Haarlemmerhout. Het bos wordt met enige regelmaat onderbroken door huizen.

Veel van deze huizen zijn gebouwd in de periode dat Haarlem sterk groeide en met name de welgestelde mensen een woning wilden hebben buiten de traditionele stadgrenzen. Dit was het ontstaan van de Westerhout.

De historie van dit gebied gaat echter nog verder terug.

Om de strandwal van Haarlem en Heemstede heen bevonden zich de veengebieden, die eerst afgegraven werden en later ingepolderd. Dit zijn de veenpolder- of veenweidegebieden, zoals tussen de Wagenweg en Duinvliet; waardoorheen de Leidsevaart is gegraven en waar in het begin van de 20e eeuw bijvoorbeeld de wijk Bosch en Vaart is verrezen. (Een bekend veenpoldergebied in de gemeente Haarlem is nu nog de Hekslootpolder in Haarlem-Noord.)

We gaan nog tientallen eeuwen terug in de tijd. West van de strandwal Wagenweg was ooit de Noordzee, totdat de branding nieuwe zandbanken en strandwallen ging vormen. Over deze strandwal liepen enkele duizenden jaren voor onze jaartelling al mensen, want hij maakte deel uit van dé noord-zuid verbinding in Holland, waarop ook Haarlem ontstond. Door het samenspel van zee en wind ontstonden veel later de hogere zandduinen van Aerdenhout en Zandvoort.

De oude zeebodem is bij bouwprojecten soms even zien. De kleilaag wordt, zo is uit onderzoek gebleken, naar het westen toe gaandeweg dikker en bereikt bij de Leidsevaart een dikte van 1.05m.

Op de zeeklei ligt laagveen, dat halverwege de Schouwtjeslaan slechts 15 cm dik is, maar bij de Leidsevaart 1.60m. Daarop liggen dan weer afwisselend veen- en kleilagen, alsmede ophogingslagen van gemengde grond of zand. Om bebouwing, dat wil zeggen het Bosch- en Vaartkwartier, mogelijk te maken, is op veel plaatsen het veen weggegraven en vervangen door een zandpakket.

Om met andere cijfers een indruk van het verloop van de strandwal te geven: in het Westerhoutpark ligt de bestrating op een hoogte van 1.10 tot 1.25 meter boven N.A.P. en onmiddellijk op het zand van de strandwal. De funderingen van de panden op de strandwal staan op het zand: ze staan op staal.

De Haarlemmerhout is in de loop der eeuwen twee keer kaalgeslagen. De eerste keer in 1462, en de tweede keer in 1572/1573 tijdens het beleg van Haarlem door de Spanjaarden. Haarlem kreeg het gebied in erfpacht om het ter ‘chiragie [versiering] ende verlustinge [vermaak, genoegen]’ te herbebossen.

Niet alleen daardoor, maar ook omdat het hout van de Hout altijd aantrekkelijk was om gebruikt te worden, legaal en illegaal, zijn er in Westerhout altijd boomkwekerijen geweest. De Haarlemmerhout wordt voor het eerst genoemd in een document van 1120. De Hout viel onder de graven van Holland, lag binnen de jurisdictie van Heemstede, dat weer onder de jurisdictie van Kennemerland viel. Vanaf de 14e eeuw bestond er het grafelijke, ongetwijfeld voordelige ambt van houtvester van de Haarlemmerhout. Het was een jachtgebied en leverde hout op. Vanaf 1583 had de stad Haarlem het ‘Haerlemmer Bosch’ in erfpacht.

Voor het beleg van Haarlem in 1572/1573 werd het gebied tussen Koedrift en ’t Gebrande Huis gebruikt als galgenveld van de stad Haarlem, maar wel binnen het rechtsgebied van Heemstede.

De stenen galg daar werd later vervangen door een houten galg met geselpalen. De ‘beul van Haerlem’, de scherprechter van het Hof van Holland die in Haarlem woonde, was spreekwoordelijk berucht.

Na de laatste kaalslag werd het ‘Haerlemmer Bosch’ een stadspark en uitgaansgelegenheid, voor Haarlemmers en Amsterdammers. Over hoe de namen van de verschillende onderdelen van deze ‘mensenhout’ waren, zijn de bronnen niet eenduidig. De Koningin Wilhelminalaan heette de Oude Houtlaan. De Hout ten zuiden van de Koningin Wilhelminalaan kunnen we de ‘Oude Hout’ noemen. De noordelijke en oostelijke uitbreiding van de Hout aan beide kanten van de Fonteinlaan (vroeger Dreef) werd de ‘Nieuwe Hout’ genoemd. Tot de ‘Nieuwe Hout’ behoorde ook het gebied tussen de Koningin Wilhelminalaan en de Meesterlottelaan, van de Fonteinlaan tot en met de buitenplaats Hout Rust, Koningin Wilhelminalaan 16.

Cornelis Willemsz Pottagie pachtte al in 1550 ‘acht en twintig roeden lands liggende aan den heerweg bezijden Haarlemmerhout waar hij een huis op getimmerd heeft.’ Het kreeg in de volksmond de naam Potjes, een verbastering van de familienaam Pottagie.

De aanduiding Droncken huijsje bestond al in 1581, de 7e  variant Dronckenmans-huisje is van latere datum. Maar de officiële naam van de herberg, genoteerd in 1581, was Vagevier (vagevuur).

Een herbergnaam die net als Hemel en Hel meer voorkwam en waar aardse zielen geestrijk bepleisterd werden. Vagevier lag westelijk op de lijn van andere pleisterplaatsen: Bethlehem, Emaus, Jeruzalem en Oud-Rome.

25-9-2023

#Haarlem #Geschiedenis #Leidsevaart

[damn1706]

Leesdossier 5H – Adam Chatian

Leesautobiografie 4H

Adam Chatian

4H1

De geboorte van mijn leeservaring

Vroeger werd er bij mij thuis vaak voorgelezen. Ik vond naar verhalen luisteren voor het slapen gaan altijd geweldig. Hoe ik een wereld kon voorstellen met mijn fantasie en even in een andere wereld kon zijn, maar ook hoe ik het avontuur samen met de hoofdpersoon meemaakte. Een van mijn favoriete boeken die mij is voorgelezen is ‘Rupsje Nooitgenoeg’. De eerste keer toen ik in aanraking kwam met dit boek toen zat ik in groep 1. De juf had het boek altijd speciaal op een kast om vervolgens elke ochtend een stukje voor te lezen uit het boek. Ik keek er persoonlijk altijd naar uit. Nog een van mijn favorieten is ‘De mooiste vis van de zee’. Dit boek kan ik mij specifiek nog goed herinneren door de kaft. De mooie schubben van de vis spraken mij altijd aan, omdat ik een creatief kind was en van glimmende dingen en de zee hield. Ik weet nog dat het tijd was dat ik dit boek weer terug moest brengen naar school, want de leen tijd was voorbij. Ik wou het boek hier thuislaten om nog van het verhaal en de schitterende kaft te genieten. Uiteindelijk heb ik met pijn in mijn hart het boek teruggegeven aan school.

De film in mijn hoofd

In groep 3 en 4 leerde ik lezen en hier was ik heel blij mee. Ik kon eindelijk zelf boeken kiezen en deze zelf lezen wanneer ik wilde. In groep 4 las de juf ons nog voor. Ze las altijd ‘Superjuffie’ van Janneke Schotveld. Ik weet nog dat ik dit boek tien keer leuker vond dan ‘Rupsje Nooitgenoeg’. Ik vond het boek leuker, omdat ik mezelf kon voorstellen in dit boek. Het ging namelijk over een klas op de basisschool met een speciale juf die in een superheldin kon veranderen met haar krijt. De avonturen waren altijd wild dus je kon altijd losgaan en uit de doos denken met je fantasie. Rond deze tijd speelde er al een film af in mijn hoofd wanneer de juf voorlas. De hele klas en ik vonden het boek zo leuk dat de juf deel 2 van het boek moest kopen, omdat we er geen genoeg van kregen.

Waarom fantasie?

In groep 5 begon ik echt zelf met mijn eigen boeken lezen, omdat we toen zelf verplicht een boek moesten kiezen en de eerste 15 minuten van elke schooldag aan ons boek moesten zitten. We hadden onze eigen kleine bibliotheek met verschillende leesniveaus en genres. Ik weet dat ik in het begin best wel saaie boeken las, omdat ik toen nog niet wist welk boek bij mij past, maar dat veranderde al snel toen ik Geronimo Stilton boeken las door Elisabetta Dami. Dit was de eerste echte introductie van het fantasie genre voor mij. Het was heel anders, maar op een goede manier. Eerst las ik de wat dunnere boeken. Ik vond ze allemaal geweldig dus een uitdaging was wat ik nodig had. Ik was van plan om “Geronimo Stilton: Fantasia I” te lezen. Dit is een boekenserie met als focus fantasie. De boeken zijn vrij dik en hebben mooie plaatjes. In deze boeken kon je fantasie losgaan. Dit genre pakte mij persoonlijk en ik las al snel heel de serie uit. Zeker een van mijn favoriete kinderboeken.

Mijn top 3 huidige boeken

“Dance of Thieves” – Mary E. Pearson

Dit boek heb ik deze zomervakantie uitgelezen in ongeveer 2 of 3 weken. Ik kreeg dit boek aangeraden op TikTok en ik zag veel goede reacties over het boek dus ik besloot om dit boek te kopen en mee te nemen op reis. Het valt onder het fantasie/roman genre en het is in het Engels. Ik geef de voorkeur aan Engelse boeken en omdat het deels fantasie is moest ik het boek wel halen. Het verhaal wordt in twee perspectieven verteld. In die van Kazi en Jase. Dit zijn de twee hoofdpersonen in dit boek. Het was heel interessant om verschillende meningen, gevoelens en invalshoeken op bepaalde gebeurtenissen te hebben. Ook speelt het boek zich af in het verleden in een andere wereld. Na het uitlezen geef ik het boek een 8.5 van de 10.

“Shadow and Bone” – Leigh Bardugo

Dit boek heb ik ongeveer een jaar geleden gelezen. Dit boek kreeg ik als cadeau van mijn oom toen het Suikerfeest was. Het boek is wederom een fantasie/roman genre. Misschien is dit een patroon en zijn deze boeken voor mij gemaakt. Ik las de achterkant van het boek en wist al gelijk dat ik het boek wel moest kopen, omdat er magie en mythische wezens bestaan in de wereld van het boek en dan had je ook nog een belangrijke romance. Na het uitlezen geef ik het boek een 9 van de 10.

“Warrior Cats: Serie 1” – Erin Hunter

Deze boeken las ik in de basisschool, eerste en tweede klas. Het boek gaat over wilde katten die hun eigen bestaan en regels hebben in de harde buitenwereld. Je hebt vier verschillende clans die bondgenoten of vijanden kunnen zijn. Ze moeten vechten niet alleen tegen andere clans, maar ook tegen Moeder Natuur. Zoals koude winters en droge zomers overleven, de boskappen van de mensen. Ook speelt er een beetje magie in het boek zoals katten zielen in een soort sterrenhemel en visioenen voor speciale katten. Na het uitlezen geef ik de boeken een 10 van de 10.

Doelstellingen

Betere lezer worden

Een tekst/boek beter begrijpen

Moeilijke verbanden maken

Mijn spelling verbeteren

Leesniveau verbeteren als het mogelijk is

Leesniveau

Volgens de test is mijn huidige leesniveau niveau 4

Inleiding

Dit is mijn tussenbalans van mijn persoonlijke literaire ontwikkeling. Ik noteer hier een aantal boeken die ik heb gelezen. Ik moet wel zeggen dat sommige boeken echt hebben gesproken tegen mij en andere boeken het tegenovergestelde. De reden hiervoor is omdat ik bij sommige boeken geen goed gevoel had tijdens het lezen en juist bij andere wel, maar meer hierover vind je hieronder. Mijn beredenering voor de boeken die ik heb gelezen zal ik hieronder lijsten. Ik heb het zo beoordeeld dat het van goed naar minder goed gaat.

Boekenlijst:

Odysseus: Een man van verhalen

Marikken van Nieumeghen

EUS

Voor Ari

Odysseus: Een man van verhalen

Laten we bij het begin beginnen. Waarom heb ik dit boek gekozen?

Toen ik dit boek las merkte ik gelijk al dat het niet zo’n lastig boek was, misschien omdat het leesniveau 3 was, maar ik kon goed door het boek lezen. Het boek is immers ook geschreven door Imme Dros en kwam uit in 1995.

Een andere reden waarom ik dit boek had gekozen is omdat ik geïnteresseerd ben in mythologie en geschiedenis. Dat in combinatie met het makkelijk lezen en begrijpen van het boek deed het voor me, ik moest dit boek lezen. In het boek gaat het veel over oorlog, trouwen, affaires en nog veel meer. Deze verschillende thema’s zorgde ervoor dat ik niet verveeld raakte en veel bladzijdes per dag kon lezen.

Marikken van Nieumeghen

Waarom heb ik dit historisch verslag gekozen?

Ik had eigenlijk niet veel keus aangezien we dit verplicht met de klas moeste lezen, maar ik vond dat totaal niet erg, omdat ik het erg naar mijn zin had toen we dit boek aan het lezen waren. De auteur van dit historische werk is niet bekend, maar we weten wel wanneer de uitgave was van dit historisch stuk, namelijk 1515. Ik ben zelf gelovig dus ik kon me snel verdiepen in het verhaal en het personage Marikken.

Het was leuk om te lezen over de ups en downs van een gelovige in die tijd. Het feit dat de duivel ook een rol hierin speelde maakte het uniek, want vaak zie je dat de duivel in iemands oor aan het fluisteren is of op iemands schouder zit en zegt wat diegene moet doen, maar hier was de duivel in levende lijven, zoals een echt mens. Na het einde van het werk riep het veel vragen op, wat leuk was, want dan kon je daarover discussiëren. Een goed en controversieel werk.

EUS

Waarom heb ik dit boek gekozen?

Ik moest voor school kiezen uit 2 boeken; EUS geschreven door Özcan Akyol of Het smelt geschreven door Lize Spit. Ik had gekozen voor EUS, want dat paste meer bij mijn leesstijl. Overigens werd het boek uitgegeven in 2012. Ook paste het thema goed bij mij, aangezien het ging over immigranten die naar Nederland kwamen voor werk en hoe je in Nederland behandeld werd.

Er kwamen thema’s in voor zoals racisme, discriminatie, geweld, criminaliteit, allemaal controversiële onderwerpen. Ik moet wel zeggen dat dit boek iets lastiger was om door te komen, aangezien het begin best wel saai was, toen het over Eus zijn jeugd ging. Het boek zelf was niet moeilijk, want het boek was leesniveau 2, maar het ging meer over de trage opbouw van het boek. Voor de rest vond ik het boek heel informatief en wel een aanrader voor mensen.

Voor Ari

Waarom heb ik dit gedicht uit een gedichtenbundel gekozen?

Ik zat samen in een groepje met Jetze en Daan en we hadden dit gedicht samen gekozen. Ik denk vooral, omdat het gedicht naar ons allemaal sprak. We vonden de rijmende woorden en de boodschap heel inspirerend en mooi verwoord. Ik heb geen idee welk leesniveau dit was, maar als je de diepere betekenis wou achterhalen moest je wel even nadenken, wat wel vaker voorkomt bij poëzie. Mooi en inspirerend gedicht.

Nog over mijzelf

Ikzelf lees nu op leesniveau 3/4, dat is volgens mij hetzelfde als vorig jaar. Ik ben hier wel tevreden mee, maar het kan beter. Mijn doel is dan ook om een leesniveau omhoog te gaan dus leesniveau 4/5 dan. Vooral mijn eigen motivatie heeft bijgedragen aan mijn leesniveau, school totaal niet. We mogen alleen boeken lezen van Nederlandse auteurs en ik haat Nederlandse literatuur, geef mij maar een Engels of vertaald boek. Ik ga proberen om meer Nederlandse boeken te lezen, misschien zitten er wel wat parels in de grote oceaan.

[madeliefkrans]

ben je altijd 13 in augustus, is dat hoe het werkt?

soms word ik wakker en mis ik de lichte gordijnen die in mijn oude zolderkamer in het huis van mijn ouders hangen.

de muren hangen vol met posters. de collectie: high school musical, poppunkbands, animanga, twilight.

ik kom mijn kamer niet uit. voel het donkerblauwe tapijt onder mijn tenen, de zee steeds valer met de jaren. mijn moeders zwarte teddybeer op de glitterladekast. de appeltjesgroene opbergkast tegenover mijn bed. het turquoise kussen met figuurtjes erop genaaid door mijn oma. babygeel geverfde muren.

ik omring mezelf met kleur, altijd gedaan. toen ik uit huis ging, kocht ik een nieuwe badjas: net zo fuchsia als degene die ik bij mijn ouders had hangen.

mijn zolderkamer zit vol met geheimen. het hoekje waar niemand me ziet zitten, ook al staat de deur wagenwijd open. de verborgen brieven diep onder de stapel in mijn lades. alles wat zich online bevindt, in de wereld van mijn computer. de roze discobal boven mijn bed, waarin ik al mijn versies herken. mijn knieën op het tapijt, mijn hand op mijn borst, want ik weet niet wat een paniekaanval is en denk dat ik doodga van verdriet. mijn hand tussen mijn benen en het boekje 'hoe overleef ik de puberteit?' waardoor ik een naam kan plakken op wat ik voel tintelen.

ik staar uit de dakkapel en geef iedereen die langsloopt een verhaal.

ik lig bovenop mijn dekbed. in huis wordt het hier het warmst in de zomer. ik fantaseer over iedereen op wie ik verliefd ben. ik schrijf verhalen over zomerstormen. ik dans door mijn kamer.

sommige dingen veranderen niet.

#persoonlijk

[veselinasboekenkast]

Een Zomer zonder slaap van Bram Dehouck

hallo daar, lang geleden. Ik had de laatste tijd niet zoveel tijd om te lezen. Maar hier ben ik weer met een nederlandse opdracht. Ik heb het boek een zomer zonder slaap van Bram Dehouck gelezen. Hij was beter dan ik dacht. hieronder ga je een samenvatting en mijn leeservaring kunnen vinden. Er zijn wel spoilers in mijn ervaring. Dus als je het boek wilt lezen, lees niet mijn ervaring.

Samenvatting:

Het boek vindt zich plaats in Nederland in een afgezonderd dorp (Blaashoek) naast de zee. In de zomer zijn er veel toeristen omdat er daar typische Nederlandse windmolens te vinden zijn die een attractie zijn voor de toeristen. Tegelijkertijd is het ook een dorp waarin mensen met allerlei verschillende verhalen leven. Het boek is verdeeld in hoofdstukken die elk de naam van een dag krijgen (zoals maandag, dinsdag enz.…behalve zondag), het verhaal wordt ook door meerdere perspectieven verteld. Je hebt wel een hoofdpersonage die Herman heet. Hij is de eigenaar van een slagerij en in de zomer is er veel volk rond zijn slagerij. Niet alleen de toeristen, maar ook de inwoners van het dorp komen vaak bij Herman langs. Hij staat bekend om zijn zomer paté. In het begin van het boek gebeuren er geen bijzondere dingen. Je komt eerst de verschillende personages te weten en waarom ze in Blaashoek leven. Het bijzondere van dit is dat elke personage zijn stukje in het boek krijgt om zijn/haar verhaal te vertellen en doorheen het boek kom je ook het vervolg te weten. De oorzaken van de gebeurtenissen in het boek. Het worden al in het begin vermeld begint allemaal bij de slaaploosheid van Herman door de Windmolens, die maken doorheen de nacht een bepaald geluid waardoor Herman niet rustig kan slapen. De eerste week is hij zeer moe, maar kan nog juist met die paar uur slaap en energie dranken de dagen overleven. En dan beginnen de vreemde gebeurtenissen ineens op te dagen, we zitten nu in het midden van het boek. De bekende zomer paté van Harmen is niet goed en iedereen in het dorp heeft diarree en heeft last van hun buik. Daarnaast heeft de zoon van Herman iemand omvergereden met zijn fiets en moet hij voor de jeugdrechter komen. Je kan dus duidelijk zien dat Herman het druk heeft, hij weet niet echt hoe hij moet omgaan met die stress. Er wordt dan een controle op zijn slagerij gepland. De controleur komt de volgende dag aan, hij begint aan zijn controle totdat Herman hem plots dood met een mes. Hij deed dit uit wraak, omdat dit voor het eerst gebeurd is en hij wil zijn zaak niet verliezen door een klein foutje die hij heeft gemaakt omdat hij niet goed kan slapen door die molens. Hierna escaleren alle gebeurtenissen. Dit was alleen de verhaallijn van Herman. Daarnaast heb je Saskia, Bienvennu, Jan en Catherine en boer Maes. Saskia had een abusieve relatie met haar opa (boer Meas) en zat in geldproblemen, ze is naar Blaashoek gekomen om weer een eigen leven op te starten. De man die de zoon van Herman heeft omvergereden was de opa van Saskia. Catherine had met Bienvennu geslapen en Jan is dat achter gekomen en heeft haar uit het huis gezet. Bienvennu is een jonge zwarte gevluchte man, en dus is Jan zeer boos maar ook jaloers. Hij vroeg zich af waarom Catherine met hem zou slapen. Dit toont aan dat het hele dorp samenleeft, als er met iemand iets gebeurd gaat het niet snel duren vooraleer er iets met de andere zal gebeuren. Aan het einde van het boek wordt het daarom ook een chaos. Er worden moorden gepleegd en mensen nemen wraak op andere mensen. Het boek heeft uiteindelijk wel een goed einde. Herman besluit om samen met zijn vrouw eindelijk op vakantie te gaan naar de Caraïbische eilanden.

De titel Een zomer zonder slaap is afgeleid van de slaaploosheid van Herman, maar ook hoe de hele drop wakker blijft en het hele drama mee volgt.

Leeservaring:

Ik had in het begin een ander boek gekozen om te lezen, maar toen had ik toch verwisseld met dit boek. Ik had dit boek tweedehands gekocht als doel om dit ooit voor Nederlands te lezen. Aan de ene kant had ik geen grote verwachtingen omdat het niet echt een bekende schrijver is, maar aan de andere kant heeft het boek wel de gouden stroop gewonnen in 2012 (een jaar na de uitgave). Dus was ik sceptisch begonnen. Het boek was in zijn geheel niet al te moeilijk om te lezen en er werden niet zeer moeilijke zinsconstructies gebruikt. In het begin van het boek kwam je alle personages te weten en je wist ongeveer wat hun problemen in het leven waren. En toen begon het leven in een dorp echt. Er was altijd een beetje drama rondom de personages, maar dat was gewoon hoe mensen in afgelegen dorpen leefden. Ik vond Saskia het leukste van ze allemaal. Omdat zij ten minste probeerde om vrolijk tegenover de wereld te staan. Ze had misschien een tragische verleden en geldproblemen, maar ze probeerde toch om uit die problemen te geraken door een job te zoeken en door hulp te gaan zoeken. Ik vond het leuk dat je de meningen van de verschillende personages te weten kon komen en ze daarna vergelijken met de andere personages. Toen kwam ik het midden van het boek aan, ondertussen waren er al een paar rare dingen gebeurt. Bijvoorbeeld: het kind van Herman die een man omverrijdt, de postbode van het dorp die langs het kanaal poept en dat een jong meisje hem ziet poepen of de mislukte diarree van Herman. Al deze dingen waren zo onverwacht, maar dat vond ik best leuk. Meestal heb je al in het midden van het boek de zaken door, maar hier had ik dat totaal niet. En dan komt het einde van het boek zeer snel aan, omdat er zo een rare dingen zonder enige verklaring gebeuren, kijk je niet meer naar de pagina’s. Je bent een beetje verloren in het boek. En dan komt het einde, voor mij was die zeer onverwacht. Toen Herman de controleer vermoorde was ik een beetje geschrokken, maar ik voelde me slecht voor hem. Hij was niet zichzelf toen hij dit deed, dit was een gevolg van zijn slaaploosheid. Dan begint Jan uit wraak met een pistool te schieten richting de windmolens. Maar die weerkaats richting Saskia en zij sterft helaas. Hij probeert dan opnieuw om op Bienvennu en Catherine te schieten, maar hij heeft niet veel kans omdat boer Meas ook met een pistool aankomt. Hij wil meest waarschijnlijk wraak nemen op zijn kleindochter (Saskia). En dan schiet boer Meas sperongeluk op Bienvennu, hij sterft ook. Daarna gaat hij richting het appartement van Saskia, maar hij realiseert niet dat Saskia in al dood is en dat Catherine in het appartement schuilt. Plots schiet een politieagent boer Meas dood. Eindelijk komt er een einde aan de chaos. In al deze drama besluit Herman samen met zijn vrouw om definitief in te pakken en naar een warm plekje te verhuizen.

Ik vond het boek leuker dan ik dacht. Het was makkelijk om te lezen en de inhoud was zeer origineel. Ik zag het einde totaal niet aankomen en vond het speciaal dat alles op het einde gebeurde, er was geen duidelijke opbouw. Je had alleen de verschillende verhalen apart die op het einde samen kwamen als één.

[peterpijls1965]

Ten zuiden van Chennai, naar kaap Comorin

Fotojournalist Nishanth Krish maakte de bijgevoegde foto aan het strand van Chennai (voorheen Madras), de hoofdstad van de zuidelijke Indiase deelstaat Tamil Nadu.

Ik was ooit in die door etnische Tamils gedomineerde metropool met 6,5 miljoen inwoners. Tamils spellen Chennai als சென்னை.

Fotojournalist Nishanth Krish werkt in Chennai kennelijk voor The Times Of India, een krant die ik ter plekke regelmatig las.

Toen ik begin jaren ´90 voor het eerst in India was, merkte ik meteen hoe dicht dat dagblad op het nieuws zat, in dit geval in New Delhi.

Op weg van het vliegveld naar het centrum van Delhi zag ik vanuit de bus hoe een heilige koe was aangereden op straat. Het voor hindoes heilige dier lag gewond op het asfalt. De volgende dag las ik over het ongeluk in de plaatselijke editie van The Times Of India, met een foto van de gewonde heilige koe.

Vanuit Chennai, thuisbasis van fotojournalist Nishanth Krish, reisde ik weken later door naar het uiterste zuidpuntje van de deelstaat Tamil Nadu. Daar ligt Kanyakumari (Tamil: கன்னியாகுமரி), voorheen Kaap Comorin genoemd.

De plaats is de zuidelijkste punt van het Indiase vasteland. Bij de kaap vloeien drie zeeën tezamen: de Arabische Zee, de Golf van Mannar en de Indische Oceaan.

Op Wiki lees ik: ´De naam Kanyakumari betekent maagdelijk meisje (Kanya=maagd, kumari=meisje). Zij is een Godin. Zij wordt vereerd sinds Vedische tijden. In de Upanishads wordt zij vermeld. Er is een tempel gewijd aan haar. Deze tempel is drieduizend jaar oud en staat op de zuidelijkste punt van het plaatsje.´

Ik was daar en stond op een ochtend naar de zon te staren die traag verrees uit dat trefpunt van drie zeeën. Het viel me wat tegen, maar de Upanishads die ik al gelezen had, konden me nogal bekoren.

De Upanishads laten zich onder andere samenvatten als de theoretische grondslag van yoga. Het zijn duizenden jaren oude vertellingen, op zeker moment opgeschreven, en onderdeel gemaakt van de Hindoeïstische heilige boeken.

Historisch staat zo goed als zeker vast dat het mythisch-mystieke verhalen waren, die een leraar onder een boom vertelde aan zijn leerlingen. Ik kan me niet herinneren of ik in de Upanishads had gelezen over het maagdelijke meisje Kanyakumari, tevens godin, en de plaatsnaam van het zuidelijkste puntje van het Indiase vasteland.

Ik had maar een vertaalde selectie uit de Upanishads gelezen, vandaar, en ik kan me niet herinneren of ik ergens las over meisje Kanyakumari. Ik gaf het boek namelijk ooit aan mijn zoon.

[charleshaddonspurgeon]

Overdenkingen Met Spurgeon | In welke u zich verheugt In welke u zich verheugt, nu voor een korte tijd (als het nodig is) bedroefd zijnde door veel verzoekingen. ”En kan een christen zich verheugen, terwijl hij bedroefd is?” Zonder enige twijfel. Zeelieden verhalen ons, dat op sommige plaatsen op zee, waar een sterke stroom aan de oppervlakte in de ene richting wordt waargenomen er ook in de diepte een sterke stroom in tegenovergestelde richting loopt. Twee zeeën stromen elkaar zo niet in de weg, vermengen zich niet met elkaar, maar de ene stroom loopt in de ene en de ander in de tegenovergestelde richting. Zo is het met een christen ook gesteld. Aan de oppervlakte is er een stroom van verdriet en bedruktheid, in donkere golven voortrollende, maar beneden in de diepte is er een sterke onderstroom van grote blijdschap, die daar altijd vloeit. Vraagt u naar de reden van deze grote blijdschap? De apostel zegt ons: ”In welke u zich verheugt.” Wat bedoelt hij hiermee? Sla de zendbrief op en u zult het ontdekken. Hij schrijft aan de vreemdelingen in Pontus enz. En het eerste, dat hij hun schrijft, luidt: ”dat zij uitverkoren zijn naar de kennis van God de Vader.” Dit is de verzekering ’’waarin u zich grotelijks verheugt.” Ja, zelfs waar een christen’’bedroefd is door veel verzoekingen,” wat een genade om het te mogen weten, dat hij toch door God is uitverkoren. Iedereen, die verzekerd is, dat God hem uitverkoren heeft van vóór de grondlegging van de wereld, mag met recht zeggen: ”in welke ik mij verheug.” Laten wij hier eens over nadenken. Voordat God de hemel en de aarde schiep of de zuilen van het firmament grondvestte, heeft Hij op mij Zijn liefde gesteld, op de borst van de grote Hogepriester schreef Hij mijn naam en in Zijn eeuwig boek staat er, om nooit te worden weggeveegd, ’’uitverkoren naar de voorkennis van God.” Voorwaar, dit mag een mensenziel in zich doen opspringen en alle neerslachtigheid, die de zwakheden van het vlees haar veroorzaken, zullen als niets wezen. Immers de sterke stroom van zijn overvloeiende blijdschap zal de last van zijn droefheid wegvagen. Elke hinderpaal omverwerpende, zal hij alle droefheden omverstromen, totdat zij verdrongen en verdronken zijn en in eeuwigheid niet meer gevonden zullen worden. ” In welke u zich verheugt.” Kom, christen, u bent bedrukt en terneergeslagen. Denk een ogenblik na, u bent van God uitverkoren en Hem dierbaar. Laat de psalm van de uitverkiezing in uw oor weerklinken, de oude kerkkloktoon van het verbond, en waar u uw naam in die tonen hoort uitspreken, zeg mij, bid ik u, maakt dit u niet blijde? ’’Verblijd u zeer, al is het, dat u nu, een weinig tijds, als het nodig is, bedroefd bent door vele verzoekingen.” Voorts bestaat er nog een drang. De apostel zegt, dat wij ’’uitverkoren zijn in de heiligmaking van de Geest, tot gehoorzaamheid en besprenging van het bloed van Jezus Christus... in Welke u zich verheugt.” Wordt de gehoorzaamheid van Christus mij niet om de lendenen gegord om mijn schoonheid en een sierlijk gewaad te zijn? En is het bloed van Jezus Christus niet op mij gesprengd om al mijn schuld en zonde weg te nemen? Zal ik mij dan hierin niet zeer verblijden? Wat zal er zijn in alle bedruktheden en neerslachtigheid van de geest, die mij overkomen kunnen, dat mij zou nopen om mijn harp te verbreken, al word ik vaak gedrongen mijn harp aan de wilgen te hangen? Verwacht ik niet, dat mijn zangen weer ten hemel zullen opstijgen? Ja, zelfs nu in de duisternis vertonen zich de vonken van mijn blijdschap, als ik bedenk, dat het bloed van Jezus op mij nog steeds is gesprenkeld en de heerlijke gerechtigheid van de Messias mij nog bedekt. De grote en heerlijke troost van de apostel is echter, dat wij uitverkoren zijn tot een onverderfelijke en onbevlekkelijke en onverwelkelijke erfenis, die in de hemel voor ons is bewaard en dat wij zelf daarvoor bewaard worden. Met recht mag hem dit zeer verblijden. Hij naderde de poorten van de dood en zijn geest is bedrukt, want hij moet alles achterlaten wat dit leven dierbaar maakt.

Voorts brengt de ziekte naar zijn aard een eigenaardige bedruktheid mee. Maar u gaat bij hem zitten en spreekt: ’’Daar ginds zijn de eeuwige groene weiden, Waar Hij Zijn kinderen zal leiden.” U vertelt hem van het Kanaan aan gindse zijde van de Jordaan, van het land van melk en honing vloeiende, van het Lam, in het midden van de troon, en van alle heerlijkheid, die God bereid heeft voor die Hem liefhebben, en u ziet het licht gloren in zijn doffe oog en zijn bedruktheid wijkt en het is de taal van zijn hart: ’k Sta aan de oever van de Jordaan En zie met zoet verlangen Het land van de eeuw’ge blijdschap aan, Waar ’k weldra word ontvangen. De voorsmaak van de komende heerlijkheid vervult zijn hart met een onuitsprekelijke vreugde.

[regioonlineofficial]

Soest - De tentoonstelling over het langst gebruikte vliegtuig van de Nederlandse luchtmacht is nu nog langer te zien in het Nationaal Militair Museum (NMM)! ‘F-16: 50 JAAR FAST FORWARD’ wordt wegens succes verlengd tot en met 7 januari 2024. De tentoonstelling vertelt het verhaal van de F-16 Fighting Falcon; van ontwikkeling en techniek tot persoonlijke verhalen van vliegers. De straaljager is een legendarisch jachtvliegtuig dat meer dan veertig jaar succesvol is ingezet op het allerhoogste niveau. De tentoonstelling trok inmiddels al meer dan 250.0000 bezoekers. F-16: 50 jaar fast forward De tentoonstelling is opgebouwd uit drie delen: MACHINE vertelt met o.a. bijzondere objecten over de ontwikkeling van het toestel. In TEAM kijken we naar de mensen die vliegen en werken met deze straaljager: over squadrons en hun rituelen, de zware opleiding van vliegers en de onmisbare crew om de F-16 heen. MISSION ten slotte laat zien waar en hoe de F-16 internationaal is ingezet. Vijf vliegers vertellen over hun persoonlijke gevoelens daarbij. Eén van hen is luitenant-kolonel Joost ‘NIKI’ Luijsterburg, de Nederlandse vlieger met de meeste vlieguren – ruim 4600. Niki was tevens docent van de laatste F-16 vliegers-in-opleiding die ook voor de camera hun verhaal vertellen. F-16 xperience Het sluitstuk van de tentoonstelling is tegelijkertijd ook het hart: daar staat een echte F-16 met rondom een filmscherm van bijna 40 meter lang en 4 meter hoog. Op dit megascherm is een film te zien vanuit het perspectief van de vlieger; de bezoeker vliegt mee door smalle canyons, maakt duizelingwekkende loopings boven zee en voelt bijna de G-krachten als hij met mach 1 door de geluidsbarrière knalt. Voor kinderen is een speciale route opgenomen. Net als een echte F-16-vlieger voeren zij met een DTC (Data Transfer Cartridge) opdrachten uit en verdienen daarmee hun Wings en call sign. Nationaal Militair Museum Het NMM in Soesterberg is één van de vier Koninklijke Defensiemusea in Nederland. Gezamenlijk willen we bij een groot publiek het besef vergroten dat vrijheid geen vanzelfsprekendheid is. We willen daarmee recht doen aan het aandeel van de krijgsmacht in onze nationale geschiedenis en aan haar rol in de bescherming van onze vrijheid en vrede. Meer informatie op www.nmm.nl/f16 of volg ons via Facebook en Twitter.

[twafordizzy]

Swift: 'Een bijgelovig man die verhalen kon vertellen'

Mijn fascinatie is alles wat vloeit: water, beek, rivier, zee. Als één van die elementen ook nog eens in de titel verschijnt, ben ik verkocht. Zoals: Waterland van de Brit Graham Swift (1949, Londen). Volgens de boekomslag: een familiekroniek, autobiografie, geschiedenisles en detective met als verbindende factor: water. Dat wekt nieuwsgier en ik weet uit eerdere ervaringen dat Swift een…

View On WordPress

#20-ste en 21-ste eeuws #autobiografie #beek #detective #familiekroniek #fascinatie #geschiedenisles #Londen #meesterverteller #moeder #rivier #schrijver #UK #Vader #water #zee

[bonjouronourtour]

Spanje

24 januari - 14 februari

Even een korte inleiding op deze blog: deze hebben we geschreven in de laatste weken voor vertrek naar Nederland, maar zijn we helemaal vergeten te plaatsen. Veel zal misschien voor sommige van jullie al bekend zijn (in dat geval —> skip maar naar de volgende blog 😉), zo niet: veel lees plezier!

🖖🏻 In Marbella, net na het plaatsen van de vorige blog, besluiten we om toch zo snel mogelijk nog naar een huisarts te gaan om Jacq haar pink te laten checken. We komen nota bene uit bij een Duitse kliniek waar ze namelijk ook Engels spreken, wel zo handig. Eindstand is een röntgenfoto met een veel te dure arts die ons kan vertellen dat er gelukkig geen breuk zit in de vinger van Jacq. We krijgen nog wat advies mee en fietsen weer terug naar onze camper, waar we opeens nieuwe buren blijken te hebben.

🇳🇿 We ontmoeten zo Dave en Anita uit Nieuw-Zeeland die met een echte Amerikaanse camper op pad zijn, op een Brits kenteken. Lekker verwarrend, maar gezellig is het wel met deze Kiwi’s en hun flinke voorraad eten en drinken in hun grote ‘RV’ (Recreational Vehicle), genaamd Harvey… Harvey the RV. 😉

Na een gezamenlijke middagborrel, maaltijd en avondborrel gaan we onze eigen camper-bedjes in.

🌴 We vertrekken de volgende dag en rijden door naar Málaga. Hier hebben we een handige plek vanaf waar we redelijk gemakkelijk de stad in kunnen fietsen. Redelijk, omdat de afstand best oké is maar de nodige ups en downs maken het toch een iets uitdagender ritje! Hendrik weet in de stad een mooie outfit te scoren voor de bruiloft in Nederland, helaas heeft Jacq hier nog een succes. Verder vieren we in Málaga ook Hendriks verjaardag door er heerlijk te eten. Málaga is verder echt een mooie en leuke stad!

🏔️ Na Málaga komen we op een plekje terecht net onder Granada waar het langzaamaan behoorlijk koud begint te worden. We staan hier bij een mooi stuwmeer en de natuur is prachtig. Vanaf hier rijden we door naar Granada. De route is uitdagend vanwege het gebergte maar daardoor ook weer adembenemend mooi. We hebben uitzicht op de eeuwige sneeuwtoppen van de Sierra Nevada. Het meest zuidelijke skigebied van Europa met zo’n maximale hoogte van 3500 meter. In Granada zelf hebben we eigenlijk weinig tijd, omdat we de vrieskou in de nachten hier willen en moeten vermijden. Ook merken we dat we na Marokko wel vol zitten van allerlei indrukken en alles wat met drukte, toerisme en drukke toeristen te maken heeft. De meest bezochte toeristische trekpleister van heel Spanje laten we hier dan ook aan ons voorbij gaan: het Alhambra. Het zal prachtig zijn, een verzameling van Moorse en Spaanse paleizen en tuinen, maar we hebben dat min of meer al in losse onderdelen gezien de laatste tijd. Nou ja, hebben we ook een reden om hier eens terug te komen!

🍅 Van Granada naar Almería hebben we weer spectaculair mooie uitzichten en zijn we eigenlijk stomverbaasd over de vele bergen die we hier zien.

In Almería wordt het beeld voornamelijk bepaald door de vele tomatenkwekerijen. Niet in glazen kassen zoals in Nederland maar allemaal van plastic zeil, wat blijkbaar hier genoeg is. We staan hier op een plek met veel te veel toeristen en gaan na één nacht weer weg, maar niet zonder aandenken.

🏝️ We komen aan in een onbekend dorpje genaamd La Isleta del Moro. Hier is het weer heerlijk, hebben we wederom mooie bergen en fijne wandelpaden en prachtige uitzichten op zee. Helaas ontdekken we hier dat er een dikke schroef in onze band zit, die er haast niet zomaar per ongeluk in beland kan zijn. We denken dat dit in Almería is gebeurd. Ons gevoel wordt versterkt door verhalen die we online lezen: hier wordt dit wel vaker ‘gedaan’ waarna je wegrijdt met een band die leegloopt en er ‘toevallig’ mensen achter je rijden die je zomaar komen helpen met je lekke band. Heel fijn, maar daar staat dan tegenover dat ze vervolgens aan de andere kant je camper leegtrekken. Niet zo fraai dus.

🔩 Gelukkig geen lekke band voor ons dus, maar wel een probleempje die we moeten oplossen. Richting het eind van de siësta rijden we naar de dichtstbijzijnde garage waar we even moeten wachten voor het hek, want ja: siësta is siësta. Precies na 16:00 komt de garagehouder uit zijn hok (had ons waarschijnlijk allang zien staan) en is het probleem ook voor hem vrij snel duidelijk. We zijn de derde klant van de dag met ditzelfde probleem, wat nogmaals ons vermoeden van opzet bevestigd. Gelukkig helpt hij ons binnen 2 minuten door de schroef eruit te trekken, een ander soort schroef nog dieper in de band te duwen en er ook weer uit te trekken, waarna hij de prop erin duwt en dit even zijn werk laat doen. Band loopt niet meer leeg, prop wordt afgeknipt, band weer opgepompt en klaar is kees!

We sporten en snorkelen nog wat, eten een lekkere pizza in La Isleta en gaan dan door.

👀 We doen een tourtje door Cartagena en Torrevieja om vervolgens in Alicante te belanden. Hier is het zo mogelijk nog drukker, al vinden wij een heel fijn en rustig plekje aan de rand van Alicante bijna pal aan ‘t strand. Ook hier gaan we nog een keer snorkelen, sporten we lekker en maken we ons op andere manieren nuttig, zonder dat we ons heel erg genoodzaakt voelen om alles van deze plaatsen te zien.

Hierna doen we een tourtje door Benidorm en Altea, waar we opgewacht worden door een zwaarbewapende politie-eenheid, maar waarom is ons nog steeds onduidelijk. Verder zien we vooral heel veel luxe en niet alleen Britse maar ook opvallend veel Nederlandse, gele kentekentjes.

☔️ Wij rijden hierna in één streep door naar Valencia. Hier zijn we samen nog geweest in de zomer van 2018 en we vonden dit een hele fijne stad. Helaas is het weer nu volledig omgeslagen en gaan we van alleen maar zon, naar alleen maar bewolking en regen. De eerste nacht rondom Valencia staan we nog bij een natuurgebied aan zee waar we zowat omver worden geblazen door de stevige wind. De dag erna gaan we naar een woonboulevard/shopping complex waar we twee fijne rugtassen scoren bij de oh zo geliefde (want goed geprijsde) Decathlon. Vervolgens gaan we de Bauhaus in om even wat spulletjes te halen voor kleine reparaties in de camper, wat we ook gelijk maar uitvoeren, waarna we de Lidl bezoeken voor enkele noodzakelijke boodschapjes.

🍕 We rijden door naar een parking dichtbij een mooi winkelcentrum waar we dan ook direct in duiken want: warm, droog en elektriciteit in overvloed. We kunnen onze apparaten hier eventueel opladen en daarnaast benodigde en vooral warme kleding kopen. ‘s Avonds spreken we af met Maria. Maria en Carlos waren huisgenoten van Jacq in Lille, zijn nu helaas uit elkaar maar daardoor hebben we wel 2 afspraakjes in plaats van 1 op de planning. Vanavond dus Maria met niet Carlos maar José Carlos voor de verandering. We eten samen lekker een pizzaatje en in half Engels, Spaans en Frans hebben we een gezellige avond!

🍝 De dag erna is het weer zo mogelijk nog slechter en valt er weinig anders te doen dan weer in de camper blijven of het winkelcentrum in gaan om niet zeiknat en koud te worden. Na een weinig spectaculaire dag rijden we de camper naar een parkeerplek iets dichterbij het centrum omdat we bij Carlos en zijn vriendin Sophie op bezoek gaan. Ze hebben een leuk appartement op een mooi plekje in het centrum waar we hartelijk ontvangen worden en een heerlijke pasta eten. Ook hier hebben we het weer hartstikke gezellig en verlaten we pas rond een uur of één ‘s nachts hun appartement. De camper staat op dat moment op een niet ideale slaapplek, zullen we maar zeggen, waardoor we de driebaanswegen die ‘s nachts doodstil zijn als een soort racebaan kunnen gebruiken om de stad uit te sjezen. We slapen ietsjes buiten de stad op een heerlijk rustig plekje.

🌆 Hier slapen we lekker uit waarna we richting Barcelona rijden. We moeten daar rekening houden met de milieuzone in en rondom de stad, maar vinden een plekje dichtbij een metro en net aan de rand van de milieuzone waardoor we toch gemakkelijk en snel de stad in kunnen. Die avond maken we een planning om in korte tijd ook veel van de stad te kunnen zien. We gunnen onszelf namelijk maar 1 dag. De volgende dag staan wij om 06:00 naast ons bed in de koude camper om ons op te frissen, te ontbijten en broodjes te smeren. We kopen beide een dagkaart voor de metro en duiken direct de ondergrondse in. Eerste stop: Park Güell. Direct ook een uitdaging voor ons als lowbudget-toeristen want: dit prachtige park, ontworpen door Gaudí was voorheen gewoon gratis te bezichtigen, maar: om de drukte te kunnen spreiden’ zijn ze maar geld gaan vragen voor het monumentale deel van het park, yeah right. Als het goed is kan je nog wel een redelijk deel gratis bekijken en als je ruim voor de opening van het park aankomt, kan je overal zelfs gratis in, omdat er dan simpelweg nog niemand staat en het park gewoon open is voor de lokale bevolking. Het park opent om 09:30, wij zijn er rond 08:30 maar blijkbaar is dit al te laat. Echter wordt het nog mooier: we krijgen te horen dat sinds Corona het hele park betaald is geworden en niets meer gratis is hier. Lekker dan. Wij zoeken een plekje met een mooi uitzicht op de stad die voor ons ligt en een beetje onder ons, terwijl de opkomende zon zorgt voor een warme gloed. We leunen tegen een hek van het park waar de locals wel achter ons door het park slenteren. Blijkbaar waren we met onze outfits en uiterlijk niet geloofwaardig als locals. Zo zitten we wat te twijfelen wat we gaan doen, tot één van de locals die achter ons langsloopt, ons een plekje wijst waar we prima het hek over kunnen komen. Nadeel is wel: het park is nog niet open voor toeristen, er lopen alleen wat locals en bewakers rond en wij vallen dan alsnog uit de toon. We zitten onze tijd maar even uit (voor niks zo vroeg uit bed gegaan) en kopen online braaf ons ticket om dit park te zien. Wel absoluut de moeite waard. Het is mooi aangelegd, geeft een prachtig uitzicht en we zien hier de bijzondere bouwwerken van Gaudí.

🏟️ Daarna pakken we de volgende metro, voor Hendrik richting het stadion van Barcelona: Camp Nou, of door de nieuwe sponsordeal moeten we nu zeggen: Spotify Camp Nou, voor Jacq in dezelfde richting maar dan een halte eerder in de buurt van een winkelcentrum aangezien Jacq al eens in Camp Nou is geweest.

Hendrik begint zijn wandeling door het museum, waar hij oude shirtjes van Maradona, Romario, Iniesta en Messi bewondert, maar ook alle bekers en prijzen waaronder vele Champions League bekers met ‘grote oren’, de Ballon d’ors en Gouden Schoenen van Messi en ga zo maar door. Jacq is op dat moment een chique winkelcentrum ingedoken en heeft zich gestort op een heerlijke bakkie pleur. Nadat de laatste slokjes hiervan naar binnen zijn gewerkt, waagt Jacq een poging om eens bij Las Ramblas te koekeloeren. Dè (winkel)straat van Barcelona waar het dan ook megadruk is. Terwijl Jacq dit aanschouwt en haar benen flink aan het werk zet, is Hendrik juist net neergeploft op een stoeltje in Camp Nou met uitzicht op het veld en het bekende, door gekleurde stoeltjes gevormde: ‘Més que un Club’, meer dan een club. Hierna rond Hendrik zijn bezoek af met een wandeling door de kleedkamer, catacomben, over het veld zelf en nog een laatste klim voor een panoramisch uitzicht vanaf hoog in het stadion.

🛕 We komen weer bij elkaar bij het bijzondere Casa Batlló, vanaf waar we opnieuw even Las Ramblas bekijken en wat door de zijstraatjes snuffelen.

Vanaf hier nemen we een metro richting Sagrada Familia waar we even omheen lopen. Ook weer bijzonder mooi om te zien en de Sagrada is wel degelijk verder gebouwd in vergelijking met de vorige keer dat Jacq hier was, dus die kraan die daar staat, staat er niet voor niks (voor wie dacht dat die kraan er misschien voor de sier bijhoort).

🛥️ We sluiten af met een rondje langs de haven, nemen dan de metro terug en zijn op tijd terug bij de camper. Na zo’n lange en nuttige dag en wat tijd over, lijkt het ons handig om zo snel mogelijk de stad achter ons te laten omdat we dan net zo gemakkelijk een rustiger slaapplekje kunnen vinden. Dus we gaan direct, is het plan. Alleen voelt Franky ook dat er een break aankomt en zoals het dan gaat, wegen de laatste loodjes opeens verrassend zwaar. Want na een lange dag in Barcelona wil Franky opeens niet meer starten. Gewoon helemaal niet. Dus niet zoals in Marokko: na 3 pogingen of even wachten alsnog. Nee gewoon niet. Dus we lopen (lees: snelwandelen) naar de dichtstbijzijnde garage waar de beste meneer alleen Spaans spreekt.

👨🏼‍🔧 Maar samen met Hendrik komen ze eruit, is het probleem duidelijk en komt hij binnen een half uur even langs. Na 20 minuten is hij er dan ook inderdaad om eens even te kijken wat er aan de hand is. Na meerdere checks en ideeën draait hij uiteindelijk de buis van de lucht inlaat open, en spuit er een wonderbaarlijke spray in terwijl Hendrik de auto probeert te starten, waarna de motor ook daadwerkelijk tot leven komt. Heel erg fijn maar ook heel erg onduidelijk wat nou de oorzaak van de niet startende motor is. In het Spaans komen we niet verder dan: dat we deze spray ook maar bij de hand moeten hebben en dit de volgende keer zelf kunnen doen. Wat op zich klopt, ‘t is niet heel ingewikkeld, maar waarom Franky niet wou starten is ons hierdoor nog steeds onduidelijk en dus niet erg geruststellend.

🇫🇷 Uiteindelijk komen we aan in Frankrijk, waar we een fijn en rustig plekje vinden voor de nacht. Hier is het ‘s nachts wel weer erg koud en is natuurlijk nu opeens ook de gasfles leeg. Gelukkig hebben we al een tijdje een reserve die we nu aansluiten. ‘s Zaterdags ruimen we het één en ander op en draaien we een wasje om niet als een stelletje stinkende globetrotters in Nederland aan te komen. Zondag bereiden we ons verder voor en pakken we de spullen in.

🧹 Maandagochtend is het dan zover. We staan vroeg op, maken nog een laatste camper-ontbijt en -koffie, pakken de laatste spullen in en doen de voorlopig allerlaatste camper-afwas. We rijden vervolgens naar de Lidl voor verse broodjes en naar de Intermarché waar een loos-plek is om Franky helemaal leeg te laten lopen. Daarna arriveren we bij onze camper stalling, waar we vriendelijk worden ontvangen in dit toch al relaxte deel van Frankrijk. We worden zelfs heel lief naar het lokale treinstation gebracht waar de eerste trein ons al snel in Perpignan brengt.

🥱 Hier is het vooral een hele middag en avond lang, wachten geblazen. We wisselen praktische oplaad-plekken af met buitenlucht-plekken in het fijne zonnetje of met een warme binnenplek. En die wisselen we weer opnieuw af met een praktische plek om onze spulletje zoveel mogelijk opgeladen te hebben voor de busreis. Zo houden we onszelf een beetje bezig.

🚌 Enkele minuutjes voor de geplande 22:45 vertrekt onze Flixbus dan eindelijk vanuit Perpignan. De reis verloopt voorspoedig, alleen krijgen we rondom Orléans te maken met enige vertraging waardoor we een uurtje later in Parijs aankomen en onze break hier iets wordt ingekort. Geen ramp, we nemen een snelle koffie en thee met een pain au chocolat en vieren zo deze dag van de liefde in de stad van de liefde. Hoe vind je die?! 💕💘

🇳🇱 Aan al die romantiek komt, zoals gezegd, een snel einde want we kunnen alweer de volgende bus in! Deze vertrekt vervolgens iets na 13:00, aardig volgens planning en brengt ons via Lille, Gent, Antwerpen en Breda uiteindelijk in Utrecht, slechts een kwartiertje na de geplande aankomsttijd. Helemaal super. Het mocht dan een laaaaannnggeee tijd zitten en wachten zijn geweest, vanaf het moment dat we onze camper stalden in Perpignan maandagochtend rond 11.30, tot aan aankomst in Rouveen dinsdagavond rond 22:30, toch was het een prima reis. Blij om weer in Nederland te zijn. 😊 🇳🇱

Groetjes!

[gekruidengeroerd]

Black Jack

Overdag vist hij vanaf zijn roodgeschilderde houten boot op de Pagasitische Golf. Windstille dagen wisselen zich af met pittig aanlandige windstoten. Slagregens doorweken zijn witte katoenen hemd terwijl op andere momenten de zon genadeloos op zijn hoofd brandt.

Met gemak vullen zijn vismanden zich iedere dag opnieuw met ansjovis, sardines en palamida. Palamida is een stevige vis en lijkt een beetje op tonijn.

Tegen vijf uur in de middag, als de zon  bijna ondergaat, gooit hij het  anker uit in de Saint Andreas Baai. Afgeladen met vis in zijn bijboot peddelt hij naar de kant waar gretige vrouwenhanden klaarstaan om de zware gevlochten manden in ontvangst te nemen. Gewillige pakezels dragen de zilte waar via de geplaveide paden van de kalderimi’s omhoog naar het bergdorp Lafkos.

De jonge visser kijkt de ezels na en voelt de de opbrengst van de vis branden in zijn broekzakken. Tevergeefs probeert hij die eerste jaren zijn verslaving  te onderdrukken, maar al na twee jaar is er voor hem geen houden meer aan.

In de donkere steegjes van Milina, achter  stapelmuurtjes, schuurtjes en in de schaduw van de grote zee-den achter de kerk probeert hij zijn inkomen te verdubbelen door te dobbelen. Black Jack wordt hij in de wandelgangen genoemd.

Dobbelen op straat is in die tijd verboden en vrouwen mogen al helemaal niet meespelen.

Slimme trucs laten hem de eerste jaren regelmatig winnen. In het geniep boort Jack de bolletjes van zijn eigen dobbelstenen  uit en vult deze met metaal. Eenmaal overgeschilderd is er niets meer van te zien. Geheimzinnig houdt onze gokker de dobbelstenen vast in zijn gesloten vuist. Brengt deze naar zijn mond en fluistert drie keer achter elkaar zes, zes, zes. Gooit dan de dobbelstenen met een grote boog van zich af. Als zijn tegenstander kijkt, liggen er twee zessen voor hem op de grond. Verloren..., haalt zijn schouders op en tast naar zijn beurs om zijn schuld bij Black Jack in te lossen.

Steeds vaker in de schaduw achter Jack zijn huis groeperen zich kleine groepjes mannen om het tegen hem op te nemen. Op stormachtige dagen overstemmen de overslaande golven op de pier het enthousiaste geschreeuw van de toeschouwers. De schaduw van de grote plataan is tijdens hete zomers bij tijd en wijle te klein om voldoende ruimte aan alle nieuwsgierige pottenkijkers te bieden.

Antigoni, zij die geboren is om tegen te werken. In de Griekse mythologie is ze de dochter van Oedipus.  Onze Antigoni wordt in 1923 geboren als oudste dochter in een vissersfamilie. Griekenland is op dat moment in een bloedige oorlog verwikkeld met Turkije en de Griekse koning Alexander overleed eerder in deze oorlog  aan een giftige apenbeet.

Antigoni’s geboortehuis in Milina kijkt uit over de Paralia en de zee. Haar vader een zuinige hardwerkende visser, vindt het niet nodig dat zijn dochter naar school gaat.  Ongeletterd groeit ze op. Hoedt de geiten, leert vis schoonmaken en helpt bij de oogst van de olijven.

Bij aanlandige wind met opspattende golven worden de bruine houten luiken van haar huis gesloten. Zuchtend veegt ze iedere keer opnieuw datgene wat de zee heeft uitgespuugd op het zandpad bij elkaar en poetst het zout van de ramen. Ze is dwars voor een vrouw in die tijd. Loopt weg van huis en komt terug met Black Jack. Tegen de zin van haar ouders trouwt ze op haar twintigste met hem. Als ze zwanger wordt en  bevalt van hun enige zoon, heeft ze geen idee van zwangerschap en bevallen. Niemand heeft haar ooit iets verteld.

Geld is datgene wat hen beiden bindt. Al is Antigoni analfabeet, mooie benen heeft ze wel. Verhalen die binnenskamers moeten blijven vertellen dat  mannen haar kuiten mochten betasten voor geld.

Dit verhaal komt boven als ik tachtig jaar later tegenover de nu hele broze vrouw zit in haar kleine woonkamer.

Één van de houten luiken is dichtgevallen, het is donker binnen en de kachel loeit. Het is minstens 25 graden in huis. Voel de zweetdruppels op mijn voorhoofd verschijnen.Veel dagen komt Antigoni niet meer uit haar bed.  Haar enige zoon verzorgd haar en heeft haar vandaag in de leunstoel voor het raam gezet.

Op de rand van de vensterbank staat een mok met water. Ze pakt de mok op, kijkt er in en zet deze dan weer terug zonder een slok genomen te hebben. Op tafel ligt een aangebroken verpakking pijnstillers. De tv is uit.

Over haar blauw wit gebloemde pyjamajasje draagt ze een legerkleurige mannentrui. Een zilvergrijze sweater ligt over haar benen. Haar blauw katoenen pyjamabroek piept er nog net doorheen.

Ze lacht als ze me ziet en ratelt hele verhalen tegen me af. Al heb geen idee wat ze zegt. Begrijp echter als ze haar vingers langs elkaar veegt, dat ze wil weten of ik een man heb en kinderen. Tekent dan met haar vingers het getal 99 op haar pyjamabroek. Ik teken het getal 59 ernaast.

Haar groen wit geblokte hoofddoek trekt ze wat verder over haar dunne haar, grijnst, grijpt mijn handen en lacht haar tandeloze lach.

Ze legt de grijze sweater aan de kant en trekt traag de pijpen van haar blauwe pyjamabroek omhoog. Haar knieën zijn  dik en een beetje opgezwollen. Ze tikt op haar benen en trekt een pijnlijk gezicht.  Dragen kunnen ze haar niet meer. Zelfs na bijna 100 jaar zijn haar benen nog altijd glad en rimpelloos. Tegen olijfolie kan geen slakkenslijm op.

Ze lacht en wijst naar  haar tanden die er niet meer zijn. Gebaart, schudt met haar hoofd, werpt haar ogen omhoog naar de hemel en maakt cirkelende bewegingen met haar vingers. Dat gaat haar wijsvinger  omhoog. De smalle knokige wijsvinger buigt verbogen door de reumatiek heeft nooit aan kracht ingeboet. Niemand wilde het aan de stok krijgen met de wijsvinger van Antigoni.

Terwijl ik haar help om de pijpen van haar pyjamabroek weer goed naar beneden te krijgen, komt het beeld van mannen die haar kuiten betasten voorbij.

Zwaai haar uit en loop verder langs de zee. Het is warm voor de tijd van het jaar. Knijp mijn ogen samen om tegen de zon in de verte een rood vissersbootje naar buiten te zien varen.

Iemand heeft een eerste kerstbal opgehangen in een cipres. Twee houten bootjes zijn na de storm van twee dagen geleden nog verder afgezonken en alleen gerafelde touwen verbinden ze  met de grotendeels vergane steigers

Hoog in de lucht ieuwt een buizerd. Op de tak van een vijgenboom vlak boven het water rust een ijsvogeltje uit. De bladeren zijn gevallen. Kleine vijgen hangen er nog aan. Aan een waslijn langs de zee hangt een  korte spijkerbroek. De  kleur van de rode leem op het zitvlak kan er niet meer uitgewassen worden. Pluk wat zeevenkel voor het avondeten en speur het strand af naar mooie vondsten. Een klein stukje olijfhout met een gat erin mag mee.

De groenteboer neemt een pauze achter de camping en de opengebarsten granaatappels nog hangend in de boom zijn net tandeloze monden met soms de laatste los zittende tanden er nog in.

#reisverhalen