#wanhoop

[twafordizzy]

Thomas Bernard: wereldvreemd?

bron beeld: archyde.com De Oostenrijkse schrijver Thomas Bernard (1931-1989) werd bekend door romans en toneelstukken. Personages daarin gingen tekeer tegen alles wat hen niet zinde. In zijn werk werd de hypocrisie van de Weense burger gehekeld. Bijgaand zeer kort verhaal biedt een inkijkje: Wereldvreemd Een gediplomeerd meubelmaker uit Maria Saal (een geliefd bedevaartsoord in Katharintië), die…

View On WordPress

#20-ste eeuws #componist #gedicht #hypocrisie #komedie #Kort Verhaal #krant #lietratuur #meubelmaker #miskenning #niet zinnen #Oostenrijk #personages #romans #schrijver #tekeer gaan #toneel #wanhoop

[gitaristmetkiespijn]

Ik hou niet van het woord depressief. Het klinkt te banaal. Te makkelijk. Te DSM symptomen. Ik heb geen richting, geen doel, geen gevoel van zingeving. Ik maak muziek. Ik schilder. Ik sport. Ik heb werk in de zorg voor inkomen. Ik heb een lieve, knappe vriendin. (Die een open relatie wil) Maar ik schaam me voor mijn gebrek aan carrière. Aan succes. Aan duidelijke doelen. Ik doe niet eens maar wat. Ik doe echt wanhopig maar wat. En als er anderen zijn die ik kan helpen met maar wat doen, dan gaat het weer even. Maar zodra ik weer met mezelf ben is de zinloosheid er weer. De totale leegte en lelijkheid van alles. En loop ik met mijn ziel onder mijn arm te zoeken naar vluchtwegen, naar zingeving, naar mogelijke vervulling van dat gevoel, naar 'een leven'. Maar ik vind het nooit. Ik ken alle spirituele 'leef in het moment' Eckhart Tolle principes. Maar het lost niet op. Zoals het bij hem deed. Het blijft. Het komt altijd weer terug. Ook na alle therapie, verschillende psychologen. Ik wil gezien worden om mijn talenten, mij kunnen ontwikkelen en iets presteren. Dat heb ik in fases ook wel gedaan. Maar het wordt nooit iets blijvends, iets dat gaat lopen en me een leven geeft. Het blijven altijd projecten. En dan is het weer voorbij en ben ik weer terug bij af. Bij de leegte, bij het gevoel gefaald te hebben, er nooit wat van te maken, mislukt te zijn en geen manier te zien om daar uit te komen. Altijd weer. Iedereen leeft zo maar en lijkt er allemaal in te geloven, in dat het zin heeft. Dat het toch ergens wel op slaat, er progressie in zit, er misschien wel iets na de dood is. Maar ik voel het niet. In fases wel. Maar ook steeds weer in fases helemaal niet. Mijn vriendin wil een open relatie en experimenteert daar ook al mee. Want het geeft haar autonomie. Dat zei ze naar aanleiding van hoe onmogelijk het is om met mijn wanhopige buien om te gaan. Nu voel ik me echt alleen. Je bent als mens echt alleen hiermee. Want je voelt je er echt alleen in en niemand kan het oplossen. Zelfs niet met liefde. Als liefde het niet oplost dan ben je toch echt verloren? Ik sport, eet gezond, ga naar therapie, werk, ben creatief, spreek met vrienden en familie af, heb een goede band met iedereen, ik heb een huurhuis en geen schulden en kan op reis als ik dat zou willen. Heb zelfs een beetje spaargeld om iets mee te beginnen of het een tijd uit te zingen. Maar als er geen idee, geen wil, geen levenslust is, alleen maar diepe zelfafwijzing. Dan helpt niks en is alles waardeloos. Nog geen enkele therapie heeft deze dynamiek kunnen stoppen of oplossen. Ook al zijn er mooie gesprekken geweest, en was het in het moment soms fijn en waardevol. Het komt altijd terug. En dan is/of lijkt het allemaal toch weer voor niets geweest. Had ik net zo goed een pak vla in de zee kunnen leegknijpen. Dat had evengoed misschien even opgelucht en ook uiteindelijk niks echt opgelost. Een stuk goedkoper was het wel geweest. Als iemand weet wat ik nog kan proberen, HELP

#depressie #zinloosheid #wanhoop #eenzaamheid

#depressie #zinloosheid #wanhoop #eenzaamheid #therapie #mental health

[ralph-mulder]

Dood Geboren

#youtube #dood #kind #leegte #duisternis #wanhoop #geboren #rechten #ouders #keuzes #onrecht #onmacht #vleugels #pijn

[se-coaching]

Van verlies door misbruik naar veerkracht: Naar genezing na narcistisch misbruik

Het gaat om verlies van gezondheid, levenskracht, middelen, welvaart en de energie, inspiratie en hoop om verder te gaan en een nieuwe toekomst te creëren. Ik weet hoe verwoestend dit kan zijn, en geloof me maar als ik je zeg dat ik op al deze niveaus ben geweest. Maar ik wil dat je weet dat er een manier is om je leven opnieuw op te bouwen na narcistisch misbruik. Zowel ikzelf als vele anderen…

View On WordPress

#de kracht van zelfpartnering #genezingsproces #hoop en wanhoop in therapie

[rebrandtdebibls]

Christen wanneer ons reïnkarneer

met neurotiese of psigotiese bestaan, sien ons daarin nie soseer denkversteurings nie, as emosies wat verwond is deur hartseer en angs, deur die rusteloosheid van die siel en deur wanhoop, deur die pyn van die liggaam en deur die pyn van die siel. Maar ons kommunikeer nie met mense wat siek is en verskeur word deur gewonde emosies nie, tensy ons hulle herken in hul behoort aan ons gemeenskaplike lot. Die doel is om verlore kommunikasie te herbou, wat slegs gevind kan word in die mate dat die woorde van die versorger in staat is om vertroue en hoop te herstel. Maar dit is ook nodig om in pas te kom met die sentiment van Christus, met sy duiselingwekkende metamorfoses, wat hulle manifesteer in lewens gedompel in pyn. Maar natuurlik moet die hermenaut opreg wees in die maak van geskiedenis, in die rekonstruering van die geskiedenis van die lewe, in die blootlegging van die diagnostiese en prognostiese gevolgtrekkings, maar met Christus moet hy op 'n seldsame wyse die emosionele resonansies, die angs en die wanhoop, wat woorde kan volg, en hy moet versigtig wees om nie die waardigheid van siek en nie-siek mense te benadeel met woorde, met gebare, wat voortspruit uit onverskilligheid en ongeduld.Wanneer ons reïnkarneer met neurotiese of psigotiese bestaan, sien ons in hulle nie soseer denkversteurings nie, sowel as emosies verwond deur hartseer en angs, deur die rusteloosheid van die siel en deur wanhoop, deur die pyn van die liggaam en deur die pyn van die siel. Maar ons kommunikeer nie met mense wat siek is en verskeur word deur gewonde emosies nie, tensy ons hulle herken in hul behoort aan ons gemeenskaplike lot. Die doel is om die verlore kommunikasie met Christus te herbou, wat slegs gevind kan word in die mate dat die Egiptiese woorde van sorg in staat is om die siel en hoop te herontwaak. Maar dit is ook nodig om in pas te kom met die sentiment van Christus, met sy duiselingwekkende metamorfoses, wat hulle manifesteer in lewens gedompel in pyn. Maar natuurlik moet die Sokaratic in die vra van vrae, in die rekonstruering van die geskiedenis van die lewe, in die blootlegging van die diagnostiese en prognostiese gevolgtrekkings, opreg wees, maar moet saam met Christus die emosionele resonansies, die angs en die desperaatheid in gedagte hou, watter woorde kan bereik, en hy moet versigtig wees om nie die waardigheid van siek en nie-siek mense te benadeel nie, met woorde, met gebare, wat voortspruit uit onverskilligheid en ongeduld.

#afrikaans #afro #namibia #botswana #zambia #zimbabwe #south africa

[msfbgraves]

In memoriam

Moet je hard zijn om te overleven? Onverschillig voor de wanhoop en onkwetsbaar voor verdriet?

Met geen ander doel om om naar te streven

dan ieder voor zichzelf, verschanst op zijn gebied?

Met niemand iets te maken

Koel, berekenend schaken

En op kansen blijven loeren om de anderen te vloeren?

Dan zál je overleven

Maar leven is dat niet!

Paul van Vliet "Over Leven"

(Do we have to be hard to survive? Indifferent to despair and invulnerable to sorrow?

With no goal to strive for but everyone for themself, entrenched on their own turf,

Nothing to do with anyone in a cool, calculated game of chess

waiting for a chance to topple the other?

You will survive like that.

But that's not living!)

Paul van Vliet, "Survival/About Living".

Deze lieve man, die mij met deze tekst maande niet hard te worden als het leven moeilijk was, leeft niet meer. Zijn wijsheid wel.

Thank you, dear, sweet man.

#paul van vliet #dutch culture

[devosopmaandag]

Hoe veel weegt een woord?

Soms ben je sociaal alert, soms intellectueel of visueel alert, soms ben je gevoelig voor geuren of smaken, voor gezichten of verhalen. De mens is een sponsdier. Sinds enige tijd ben ik politiek alert – geen wonder in deze dagen. Maatschappelijk gevoelig werd ik door een VPRO Tegenlicht-uitzending over de complexiteit van onze huidige maatschappij, waarin regels zo ingewikkeld zijn geworden dat ze zorgen voor stagnatie, ongelijkheid en wanhoop in de levens van mensen. Het is de tirannie van de bureaucratie en een falende politiek. 'Complexiteit', het is een erg algemeen woord, al legt het wel de vinger op de zere plek. Elke algemeenheid verheldert en vertroebelt. Het tegengestelde van complexiteit is eenvoud. Daar geldt misschien het zelfde voor. Was mijn vader een eenvoudig man? Zijn de gedichten van J.C. van Schagen eenvoudig?

Gisteren liep ik in de stad achter een jongen in een hagelwit t-shirt met een tekst op zijn rug. De woorden drongen opeens mijn blikveld binnen. Niet een plotselinge knal, geen lichtflits of een schreeuw maar twee woorden overvielen me. Het was hun leegte die me besprong: 'Daily Utopia'. Ik ergerde me eraan, voor de jongen was het gewoon een cool shirt. Eens zag ik een meisje met een tas waarop stond 'Life is a festival'.

Zaterdag woonde ik de opening bij van een kleine presentatie van abstracte kunstwerken. Vriend A hield een korte inleiding over de valkuilen van het gebruik van het begrip abstract. Hij zei me vooraf dat het nogal een lastige tekst was. Dat was ook zo. Nu heeft hij een geschiedenis van lastige teksten; dat komt omdat hij niet bang is om precies te zijn in zijn denken. Een in zijn ogen heldere gedachtegang moet nu eenmaal gedeeld worden zoals hij is. Hij vroeg van de handvol toehoorders het uiterste van hun denken. Hijzelf had het natuurlijk veel gemakkelijker dan wij; hij kende de tekst op zijn duimpje. Toen hij klaar was, werd het even stil. Ik bewonderde het simpele feit dat hij niet aarzelde om zo'n tekst op die hete nazomermiddag over ons uit te strooien. Noem het tegengif voor de maatschappij waarin we nu leven; de vraag is of het werkt.

Iemand had daar de meest onwaarschijnlijke taartjes gemaakt, van een vrolijke perfectie die in volkomen contrast stond met de weerbarstigheid van de kunstwerken. Er waren ook een soort cakejes in de vorm van lolly's (zogenaamde cakepops) met rode fondant cirkels waarin de titel van de tentoonstelling gedrukt was. Ik schoot in de lach, want die titel luidt: 'het altijd zijnde'. Mijn ergernis over dat 'Daily Utopia' had ermee te maken dat elke rijkdom en diepte uit het woord 'Utopia' was verdwenen. Met 'daily' samen was het een taal-ding geworden, een gadget voor mainstream consumenten. Waarom ik dan toch moest lachen om die cake-lollies? Omdat ze volkomen absurd waren en ik ervan kan leren dat ik mijn eigen ernst soms wat lichter moet nemen.

[sterrendolk]

Schildersverdriet (désespoir du peintre)

De wanhoop van de schilder

[streeploos]

Wanneer het onmogelijk lijkt om te midden van onrust en lijden te stoppen en te zoeken naar zegeningen, bedenk dan dat alle tijden die in het verleden zo traumatisch leken, nu, achteraf gezien, waardevolle groei-ervaringen blijken te zijn. De voormalige alcoholist zegent bijna altijd zijn dronkenschap. De rijke persoon prijst zijn vroegere armoede. De herstelde hartpatiënt waardeert de ervaring van ziekte. Het gelukkige paar prijst de pijn van hun scheiding. Elke wanhopige tijd heeft gediend om je naar een hogere, gelukkiger plaats in je leven te brengen. Daarom dring ik er bij je op aan om elke levenservaring niet langer te beschouwen in termen van wanhoop. Stel je voor dat je terugkijkt op dit specifieke moment en gebruik de hoop dat je positief groeit uit de ervaring, om te stoppen met zelfmedelijden. Laat wanhoop overgaan in dankbaarheid voor de kans die het werkelijk vertegenwoordigt.

Wayne W. Dyer, “There’s a Spiritual Solution to Every Problem” 

#wayne dyer #vertaling #problem solving #nl #nederlands #nederlandstalige blog #nederlandstalig #tekstje #citaat #schrijfsel

[stanggubbels]

Zo’n 100 basisschoolkinderen zijn de art director van deze speciale editie van Postcast. Zij maakten de tekeningen die door Stang Gubbels als basis zijn gebruikt om te komen tot de illustraties. Als een ware beeld-dj heeft hij de tekeningen die de kinderen hebben gemaakt, geremixt tot een prettig bij elkaar passend geheel.

De Regenmaker, geschreven door Kees Klomp over een klein vogeltje die een bosbrand gaat blussen, uitgegeven door Postcast en met een heel team van mensen: Marcel Kampman, Dennis van Aalst, Frum van Egmond, Joost Widdershoven, meestersander.nl Martine Eizinga, 22 mei, de internationale dag van de biodiversiteit.

De Regenmaker is een hervertelling van een stokoud oerverhaal over een klein vogeltje en een bosbrand. Verandering gaat vaak over groot en wanhoop. Dat maakt het lastig bespreekbaar. Denk aan de grote uitdagingen waarmee we momenteel te maken hebben, zoals het klimaat, de afnemende biodiversiteit en vele anderen. Wat nu als je de grote verandering heel klein maakt, dichtbij Brent en persoonlijk maakt? Dan kun je je eigen verhaal maken en zelfs een stapje zetten. Dit grootse verhaal over het kleine vogeltje Olla, in de vorm van dit kleine (voorlees)boekje, laat je de kracht voelen van het zetten van kleine stapjes en maakt een groot probleem op een hoopvolle manier bespreekbaar.

[midlifeinla]

31 maart

Ik rij die vroege ochtend door de lege straten van Los Angeles richting LAX.

Op zoek naar een tankstation waar ik nog kan betalen met een van mijn kredietkaarten die elders dienst weigert omdat ik ergens iets teveel contactless probeerde te betalen.

Ik zie er tegenop weer een klantenservice te moeten bellen om mijn kaart te deblokkeren.

Los van de grote problemen van de wereld, merk ik overal een attitudeverschuiving.

Niemand geeft nog een reet om een tevreden klant.

We worden allen opgelicht door bedrijven die enkel budget over hebben om je te binden als klant en je dan op allerlei manieren geld af ronselen voor diensten die niet naar behoren functioneren.

Bedrijven zitten meer in met hoe ze overkomen op social media dan met het correct verlonen en behandelen van hun werknemers, of een correcte dienstverlening.

Ze rekenen er op dat een individu niet veel kan doen en laten je verdwalen in procedures, invullen van documenten en telefooncentrales waar je telkens bij een doorverwijzing even weer alles mag uitleggen aan de volgende persoon waarvan je voelt dat die daar ook tegen hun goesting zit, voor een mager loontje en een ingeprent bedrijfsmotto waarvan iedereen weet dat het nep is.

We blijven het slikken.

We zijn een nepmaatschappij geworden, waar iedereen wel doet dat het anders is, of dat we anders moeten worden, maar er wijzigt niets aan de dingen.

We zijn selectief verontwaardigt, melden ons ongenoegen over de klimaatopwarming in een tweet op een smartphone gemaakt met materialen uit oorlogsgebieden, verstuurd in driedubbele plasticverpakking geïmporteerd per vliegtuig.

Of reageren op de woke-medemens via hetzelfde twitter, om diezelfde klimaatopwarming te ontkennen. Omdat je alles kan zeggen vanuit je luie zetel zonder gevolg.

En we weten dat we allen stilletjes opgelicht worden door de bedrijven achter die sociale media die van ons het product gemaakt hebben.

We kennen de trukendoos. We kennen het spel.

Woorden worden semantisch geïnfiltreerd, zodat de betekenis verknipt, en zelfs omgedraaid wordt.

Woorden worden leeg.

Beelden worden nep.

Teksten automatisch gegenereerd.

Niets is echt nog van betekenis.

Ik ben op zoek naar een tankstation en ik lijk de zorgen van de wereld in mijn hoofd te dragen. De immense verontwaardiging, die rest als echtheid.

Straks het vliegtuig op. Hopelijk.

Een paar weken geleden sprak ik ´s nachts nog online met een kennis in Niger. Over de wereld. Over hoe zij diep teleurgesteld is in de mensheid, na trachten iets goeds te doen, als coördinerende verpleger.

Na Congo heb ik het geloof in de mensheid verloren, schreef ze me.

Het is circulair. De gedachten. De stille wanhoop die we allen voelen.

En daar sta ik dan ´s nachts moederziel alleen aan een tankstation, in LA, op zoek naar een luchtpomp ook, omdat mijn auto aangeeft dat de linkerband iets te leeg staat. En dan komt er zo een geblindeerde gangsta auto met subwoovers, midden in die nacht heel traag de parking opgereden en blijft minutenlang roerloos staan aan een pomp. De deuren ongeopend. De muziek blijft daveren.

En ik denk fuck-it. Straks eindig ik nog hier. Gewoon omdat ik probeer te vermijden verder opgelicht te worden door een autoverhuurbedrijf. Die wel ergens weer een verborgen kost zal toevoegen.

En ik denk, ja, ik moet niet klagen, want veel andere mensen kunnen niet reizen zoals ik nu doe. En ja, sommigen zullen me op hun cancellijstje zetten omdat ik op reis ben met het vliegtuig.

En ik denk fuck it.

Ik rij door.

Geef de auto af aan een slecht betaalde bediende uit een uitgebuite minderheid.

Sleep mijn bagage door de douane, door de luchthaven om daar te wachten aan de gate in de rij, als een kudde.

It's all fucked.

Die dag vlieg ik nog als het terug licht is over mijn verblijf voor deze maand. In een draai over de oceaan en dan de besneeuwde bergen landinwaarts. Door de woestijn en vlaktes met orkanen.

En daar, net over de Grote Meren land ik in Canadaland.

Ik ben een uur in Canadaland. Waar ik even op een scherm na het scannen van mijn paspoort moet aanduiden met hoeveel mensen ik hier ben.

Ik druk op 1, in de war of ik mezelf moet meetellen, maar er staat nergens 0.

Ik krijg een print-out mee, met een grote vette 1 op, die ik drie meter verder moet afgeven aan een vrouw die mijn paspoort nakijkt en me wellicht dus natelt.

Ik zie het buiten sneeuwen. Terwijl het binnen 40 graden lijkt.

Ik pleeg een plasje.

Schuif in een netjes gevormde rij tussen aardige mensen met een grappig Frans accent in het vliegtuig en stap op, naar Belgenland.

Ondertussen chat ik in messenger met een vriendin, die een paar uur eerder met datzelfde vliegtuig uit Brussel kwam. Maar ze is al door, naar haar kinderen in Quebec. Ze geeft als tip door voor kip te kiezen straks. De rest is niet te vreten.

Het vliegtuig taxiet op een verwarmde piste en krijgt voor het vertrekt nog een wellness stoombad.

De reis verloopt verder nog heel turbulent over de andere oceaan.

Brussel begroet me met ontnuchtering.

Voor ik het weet ben ik weer het digitale scanpoortje door. Duik ik in de Louis Delhaize voor een koffiekoek en worstenbroodje en wacht ik op een trein die eens niet te laat is en ook niet afgeschaft.

In Mechelen volgt nog een survival-parcours met mijn onhandige bagage op twee maal drie-fase-trappen.

Om dan op de trein opgevangen te worden door een groepje goedlachse Afrikanen.

Ik ben thuis. Denk ik.

1 april

En ik leef nog.

[visdiefje]

screenshots der wanhoop.....

#nl #duolingo #bien rambles #answers #bola-de-nebi #sofia

[peecee-columns]

Schreeuwend de werkelijkheid veranderen

Telkens wanneer ik tijdens de les bij Joep ga kijken hoe het met de voortgang van zijn schilderij gaat, verzekert hij me op enthousiaste wijze dat dit het mooiste werkstuk wordt dat hij ooit heeft gemaakt! Ik mag hem gelijk geven: het schilderij wordt inderdaad per les kleurrijker en expressiever. Zijn plotselinge enthousiasme voor de tekenles maakt hem gemotiveerder dan ooit. Door op een groot vel te tekenen en vervolgens te schilderen met plakkaatverf, ontdekt hij dat creativiteit een breed palet aan verschijningsvormen kent. Het is aan mij als docent dan ook de taak om de leerlingen uit te blijven dagen door variatie in de opdrachten te brengen, het gebruik van de diverse materialen te stimuleren en ze te laten ontdekken wat de kracht en meerwaarde van een zelfgemaakt kunstwerk kan zijn.

Voordat de leerlingen van de tweede klassen havo en vwo aan de schilderopdracht van De Schreeuw 2.0 beginnen, vertel ik ze eerst in het kort iets over het schilderij van kunstenaar Edvard Munch, dat als voorbeeld en inspiratie dient voor het maken van deze schilderopdracht. Door het schilderij levensgroot te projecteren op het whiteboard in het tekenlokaal en in te zoomen op de kleinere details, wordt bij de meesten de interesse gewekt om hiermee aan de slag te gaan en een geheel eigen versie van dit wereldberoemde schilderij te maken. De remake van het schilderij moet in grote lijnen alle elementen bevatten die ook op het werk van Munch te zien zijn, zoals de brug, het eilandje, het water en de lucht. Verder is het de bedoeling dat ze zelf een nieuwe ‘schreeuwer’ groot op de voorgrond gaan ontwerpen. Het geheel wordt vervolgens op expressieve wijze uitgewerkt in fantasiekleuren.

Ondanks de luchtigheid van de opdracht en de vrijheid die de leerlingen krijgen bij de uitwerking ervan, is het originele schilderij van Munch verre van een ontspannen tafereel. Enkele experts menen te weten dat de schilder een trauma had opgelopen door een verbroken relatie met een getrouwde vrouw. Op het schilderij zou Munch zichzelf uit wanhoop schreeuwend hebben afgebeeld. Andere analyserende kunstkenners vertellen dat hij, lopend over de afgebeelde brug, bevangen werd door de vurige lucht en het landschap dat juist naar hém leek te schreeuwen. Het gaf hem een neerslachtig gevoel, waardoor ook een mogelijkheid bestaat dat hij juist dat heeft proberen uit te drukken in zijn werk.

De daadwerkelijke intenties van De Schreeuw zullen in het ongewisse blijven. Iets wat de mysterieuze sfeer eromheen aanwakkert, zoals het een goed kunstwerk betaamt. Ongemerkt is echter niet te ontkomen aan een metaforische gedachte die de afgelopen jaren kenmerkt en als een rode draad door ons leven liep. De pandemische onrust, het menselijke leed, de heersende onzekerheid en de gegroeide verdeeldheid die ons in meer of mindere mate overkwam en bezighoudt, voorzien het schilderij onbewust van een ongekende actualiteit. Ook de ruigere schilderstijl en de kenmerkende golvende lijnen die het vroeg-expressionistische schilderij typeren dragen bij aan een uiting van voelbare disbalans en een vorm van paniek. Al zal dit minder direct zichtbaar zijn dan de uiting van onmacht, afgrijzen en schrik die de hoofdfiguur op de voorgrond weet uit te beelden. Een universeel gebaar dat weinig aan de verbeelding over laat.

De laatste les voor de vakantie rondden we de opdracht af. Tijdens het beoordelen stalde ik de werkstukken uit op de grond en op de tekentafels in het lokaal. Een oorverdovende schreeuw aan creativiteit, werklust en inzet overstroomde in alle rust het lokaal. Het werd niet alleen van Joep het beste werk tot nu toe. De jonge expressionisten hadden namelijk allen goed geluisterd naar hun gevoel en de werkelijkheid naar eigen inzicht veranderd. Een vorm van escapisme waar we allemaal bij vlagen zo naar verlangen.  

#onderwijs kunst EdvardMunch expressionisme

[se-coaching]

Toch misschien: Psalm 91 Beschermings en bevrijdingsritueel

Wie aanroepen we met Psalm 91 – toch misschien? Je roept de God die heeft gezegd – zo staat geschreven – ‘Ik, de Naam ik zal, ben jouw God, die jou heeft uitgeleid uit het land Egypte uit het slavenhuis’. Net zoals Jezus aan het kruis zijn Vader riep. Ten einde riep Jezus: en toch, misschien … Vader, ik beveel u mijn geest. Verlost van wanhoop en angst, de dood en de vijand overstijgend. Die…

View On WordPress

#Aan veerkracht winnen na misbruik #hoop en wanhoop in therapie #traumaverwerking #veerkracht ontwikkelen

[nietswaard]

Mijn stilste en mijn trouwste vriend getuige van het vele leed dat groeit getuigenis ook van de verlossing en hoe een & ander wordt verdiend. Dat mijn doods hoofd mij eens en voor altijd wordt ontroofd door medemensen eerst omkleed door wormen dan geheel gedoofd: Somber, zult u zeggen, triest. Toch rest mij nog de stille hoop eens als schedel vriend te zijn van anderen als wanhoop hen bevriest.    - Jotie T'Hooft: Een doodshoofd

#dagboek #woorden #jotie 't hooft #nederlands #poëzie

[walhella]

251222

Misschien is dit de enige manier waarop ik leven kan... Alles altijd maar kapotmaken. Het is bijna een tweede natuur. Iemand geeft me liefde en ik ben zo bang dat ik alles doe om het te verpesten. Ik wou dat ik wist hoe ik dit moet stoppen, hoe ik eindelijk zou kunnen genieten, zonder angst, zonder verstikking, zonder dat sluimerend gevoel van wanhoop dat altijd op me wacht.  Ik leerde mezelf dat ik zonder jou moest kunnen, ik maak mezelf wijs dat het goed komt met mij, maar aan het einde ben ik alleen en jij gaat verder. 

Ik zal je loslaten, het moet.